REVUE DE PRESSE

DNA Pays des trois frontières- Lundi 5 février 2018

Le Soir - 07 mars 2017

« Il y a de quoi attraper le tournis avec ce spectacle de la Cie belge Circoncentrique. Boules, roue Cyr et balles de

jonglage pirouettent dans ce duo souriant. Un spectacle tout doux, où le cercle des relations humaines est

emporté par un fabuleux soliste au piano, Alejandro Petrasso, véritable respiration parallèle à ces corps qui se

défient et s’entraident avec beaucoup d’humour et d’équilibre.

Respire est la preuve qu’un « numéro » de cirque aujourd’hui n’est plus la simple démonstration technique de

prouesses isolées, c’est un univers unique, soigné, complet, ici sublimé par des lumières et une musique

ensorcelantes. Les deux acrobates de ce spectacle, Alessandro Maida et Maxime Pythoud, sont par ailleurs

associés à un autre projet passionnant de l’Espace Catastrophe : Complicités, pièce réunissant sept circassiens et

onze artistes handicapés mentaux qui fait un malheur depuis un an et continue de tourner en Belgique. »

CATHERINE MAKEREEL

Madeleine Herbert November 11, 2016

http://www.dailyinfo.co.uk/

A circus double bill with playfulness and comedy Combining physical theatre and circus while observing the artistic integrity of the former and the parade of impressive physical achievement of the latter is a balancing act (pun intended) to which the pieces in this double bill had different approaches. The performances were of course full of awe-inspiring defiance of gravity and masterful acrobatics, but they both went further than that, incorporating playfulness, creativity and style. The first, 'Knot' by Nikki & JD, had a narrative arc which explored the nature of relationships between two individuals; romantic and otherwise. It did this by allowing the audience to make heteronormative assumptions about the nature of the relationship between the two performers, appearing to conform to them, and then suddenly and comically undermining them. The performance combined a lyrical, beautiful, impressive circus/dance hybrid with spoken interchanges between Nikki and JD; a combination which was fascinating and jarring. Already the aforementioned confrontation between the artistic nature of dance and the exhibitionist nature of circus left questions for the audience to grapple with in their appreciation of what they were watching. Should we ooh and ahh and applaud when they did something impressive (when nobody would expect to do that at the ballet)? Adding dialogue, which was funny, awkward and realist ("I hate going on dates with men after training with you because my hair smells like your armpits"), subverted the beauty of this confrontation, but as a result also gave the piece life and brought the performers considerably closer to the audience. Perhaps the pretence of spontaneity in the dialogue felt contrived but it did seem believable that its original conception came from a raw and honest place. Overall it was an enjoyable and thought-provoking piece which interrogated the nature of circus with aplomb. After the interval came the longer piece, 'Gasp' by Company Circoncentrique. This one had a clear aesthetic design; the stage was set with a series of lamps (evoking early Pixar idents) and there was a sharp contrast between the performers in their loose-fitting beige clothes and the shiny black grand piano, later joined by a pianist in concert blacks, on stage right. This contrast accentuated the style of the performance itself; the playful, childish games of the two men were accompanied by bursts of expansive piano music. In this piece, the sense of "adventure" which characterises the movement is enhanced by the whole design of the piece; the two performers explore their minimalist surroundings like children in a playground, using lighting and staging just as they use their acrobatic instruments. Except their rolling around happens to be dotted with highly skilled acrobatic tricks. The big achievement of the piece is that the performers can support a sense of play in their work while maintaining accuracy; there were moments of impeccable synchronicity of movement, and the two men exhibited their individual specialisms with accomplishment. Maxime Pythoud's Cyr wheel work (spinning like a starfish in a large aluminium ring) was wildly majestic and Alessandro Maida's use of the variously sized balls was impressive; at one point he span on a giant ball like a dancer in a music box and the elegance of it brought a lump to my throat. It was beautiful. But they offer more than all this; the humour which comes from their infantile exploration is joyous and pure; the children in the audience erupted with glorious cackles of glee. Overall, the piece is a credit to them both individually and as a pair; they clearly have a strong creative bond and it shines through the work. In sum, this double bill provided entertainment, comedy and beauty and I would recommend it, unexpectedly, for children of all ages. In fact I believe its ultimate appeal is indeed that it could provide entertainment to anyone; from the scrupulous critic to the distractible hedonist.

Belgique, Janvier 2013

Nathalie Boutiaux Janvier 2012

Web Magazine EOLO

[…] La capacità dei "Compagnie Circocentrique" di essere pienamente presenti sia come protagonisti assoluti, sia

come membri di una équipe tecnica e di una Compagnia complessa insieme a soggetti disabili mentali, offre spunto

di riflessione sulla versatilità e la generosità del talento che sa brillare di luce propria, ma anche mettersi al servizio

di una causa comune ed emergere senza prevaricare. […]

EUGENIA PRALORAN

www.straattheater.net – Novembre 2011

Cie Circoncentrique (BE) met Respire!

www.cironcentrique.com

Respire ! is adembenemend mooi.

Alessandro Maida (Italiaan) met zijn bal (groot en kleine) en Maxime Pythoud (zwitser) met zijn enkel rad,

vormen samen een Belgische compagnie, omdat ze in Brussel wonen en aan de ESAC afstudeerden. Ze werkten

ook al mee aan de succesvoorstelling met andersvaliden Complicités van Espace Catastrophe en brengen een

goed 45 minuten durend woordloos spektakel dat op veel whow-kreten onthaald werd. Ze lopen rond, hangen

aan elkaar, gooien zich op elkaar, staan op elkaar, maken sprongen voorwaarts en achterwaarts. Knap gedaan.

Een lamp gaat aan en drie ballen komen op verschillende manieren in beweging. Er wordt op diverse manieren

gejongleerd en mooi is als Alessandro jongleert terwijl hij wordt vastgehouden of jongleert omgekeerd hangend.

Er wordt een kat en muisspelletje gespeeld met een grote bal, waarbij Maxime vaak verraden wordt door de

kinderen die helemaal opgaan in het spel met de grote bal. Met de armen zwaaiend wordt er zwaar in- en

uitgeademd. De voorstelling heeft zijn naam niet gestolen.

Alessandro is een meester in het lopen en draaien op de grote bal. De muziek is gevarieerd en de belichting

komt soms van een bureaulamp. Kleinere ballen draaien knap rond op de grote bal.

Een grote lamp gaat aan en Maxime komt ons een staaltje van zijn kunnen tonen op het enkel rad. Hij draait

hiermee snel rond, op mooie muziek tot hij bijna horizontaal ronddraait en zich daarna weer opricht. Met en

zonder benen draait hij snel in zijn rad rond. Knap als ze met tweeën rug aan rug in het rad ronddraaien. Maxime

hangt ook draaiend in zijn rad, snel en soms met 1 hand. Het rad draait ook rond hem heen en helemaal mooi is

het als het rad op de grote bal meedraait. Ze bevinden zich alleen of met zijn tweeën op de ronddraaiende bal

die zich in het rond draaiende rad bevindt. Erg knap is dat.

Als het licht uitgaat krijgen beide artiesten terecht een staande ovatie. “Cie Circoncentrique sleurt je mee in een

cirkelvormig avontuur, een acrobatische en poëtische draaikolk”. Respire! Is adembenemend mooi.

Johan Vanhie

www.straattheater.net

LE MAG- jeudi 7 avril 2011