L.J.Smith
NightWorld,Tome8:LeRoyaumedesTénèbres
Chapitre1MaggieNeelyfutréveilléeparlescrisdesamère.
Elles'étaitendormiecommed'habitude,lajoueposéesurunepagedesonlivredegéométrie,parmileschipsd'unpaquetrenverséetdesfeuillesdedevoirséparpilléessurlescouvertures,entreJake,sondogueallemandquis'affalaittoujoursàsespieds,etlestroischatsquisedisputaientlaplacelaplusprochedesatête.Elleportaitencoresonjeanetunhautdepyjamaàfleurs,ainsiquelesseuleschaussettesqu'elleaittrouvéescesoir-là,unedecotonrougeetunevieillebleuetouterâpée.
Chaussettesquifiniraientparreprésenterunjourladifférenceentrelavieetlamort.Maispourlemoment,Maggieétaitloindes'endouter.
Déconcertéeparceréveilensursaut,ellesedemandaitcommentsamèreavaitpupousseruncripareil.
Ilsepassaitforcémentquelquechosed'affreux.Lepire.
Leréveilsurlatabledenuitindiquait2h11.
D'unseulcoup,Maggieplongeaparmilesvêtementssalesetleschaussuresdesportéparpillésausolcommepourretardersacourse.Elleheurtadumentonunecorbeille,etseredressapourfilerverslecouloirobscur.Aufonddelamaison,lesalonrestaitéclairé,etc'étaitdelàqueprovenaientlescris.
Jaketrottaitàsoncôté,etilsdébouchaientdansl'entréelorsquelechiensemitàgronderpuispoussaunbrefaboiement.
D'uncoupd'œilcirculaire,Maggiecaptaunedecesscènesirrévocablesoùtoutchangeaitàjamais.
Laported'entréebéantelaissaitpénétrerleventdelanuit,toujoursglacialennovembredansl'EtatdeWashington.Vêtud'unpeignoircourt,lepèredeMaggiesoutenaitsafemmequisedébattaitenhurlant.
Surleseuilsetenaientquatrepersonnes:deuxshérifs,unhommeetunefemme,ungardeforestieretSylviaWeald.
Sylvia,lacopinedesonfrère,Miles.
Maggiecompritaussitôtetcetterévélationlafrappacommeuncoupdemarteau.
Monfrèreestmort.
Derrièreelle,Jakegrondadenouveau,maisellecrutl'entendredanslelointain.Etpersonneneréagit.
Jen'enrevienspasdesibienprendrecettenouvelle,songea-t-elle.Qu'est-cequinevapaschezmoi?Jen'aimêmepasenviedemeroulerparterre.
Sonespritavaitparfaitementcaptélasituation,pourtant,soncorpsneréagissaitpas,soncœurneseserraitpas.Jusqu'àcequecelavienned'unseulcoup,exactementcommeellelecraignait.Unevagued'adrénalinequiluidonnalachairdepoule,avecunehorriblesensationdechute,unengourdissementquiluiparalysalesjoues,puisleslèvresetlamâchoire.
Ohnon!songea-t-ellebêtement,cen'estpasvrai!Iln'estsûrementqueblessé.Çaira.Ilaeuunaccidentetilestblessé…maispasmort.
Non,s'ilétaitblessé,samèreneresteraitpaslààpousserdescris.Elleseprécipiteraitversl'hôpitaletpersonnenepourraitl'enempêcher.Cen'étaitdoncpaslaréponse.Etl'espritdeMaggiedeseremettreàbondircommeunanimalaffolé...
Non,cen'estpasvrai!
Curieusement,àcetinstant,elleeutl'impressiondevoirsurgirunetroisièmesolution.Sielleretournaitdanssachambresansquelesautresnes'enaperçoivent,sielleregagnaitsonlit,tiraitlescouverturessursatêteetfermaitlesyeux...
Pourtant,ellenepouvaitlaissersamèrecrierainsi.
Leshurlementscommencèrentàs'espacer.Sonpèreparlaitd'unevoixquineluiressemblaitpasdutout,commeunmurmureétouffé:
—Maispourquoinenousas-tupasditquevousalliezgrimper!SivousêtespartispourHalloween,çaremonteàsixjours,maintenant.Nousnesavionsmêmepasquenotrefilsavaitdisparu...
—Jesuisdésolée,soufflaSylvia.Onnepensaitpaspartirlongtemps.LescolocsdeMilessavaientoùonallait,maisc'esttout.Ons'étaitdécidésàladernièreminute...commeonn'avaitpascoursetqu'ilfaisaitbeau,Milesadit:«Allez,onvafaireuntouràChimneyRock!»Etvoilà...
«Allez,onyva!»Ilmedisaitsouventcegenredechose,songeaMaggieavecunpincementaucœur.
Maisplusdepuisqu'ilavaitrencontréSylvia.
L'undesdeuxshérifss'adressaaupèredeMaggie.
—Vousnetrouviezpasçaétonnantd'êtresansnouvellesdevotrefilsdepuisvendredi?
—Non.Ilestdevenusiindépendant,depuisqu'ilestàl'université...L'undesescolocatairesamêmetéléphonécetaprès-midipourdemanders'ilétaitlà...
maissanspréciserqu'ilétaitpartidepuisprèsd'unesemaine.Jecroyaisqu'ilavaitmanquéuncoursouquelquechosecommeça...
Savoixs'étrangla.
—Apparemment,observaleshérif,sesamispensaientqu'ilavaitprisdesvacancesimprévues.C'estparcequ'ilsétaientvraimentinquietsqu'ilsnousontappeléscettenuit.Maisàcemoment-là,ungardeforestieravaitdéjàramenéSylvia.
Celle-ciétaitenlarmes.Longueetfine,d'apparencefragile,elleavaitlescheveuxsiclairs,sibrillantsqu'ilsenparaissaientpresqueargentés;quantàsesyeux,ilsavaientlacouleurpuredesviolettes.
Petite,levisagerond,descheveuxfauvesetdesyeuxbruns,Maggiel'avaittoujoursenviée.Maisplus
maintenant.NulnepouvaitregarderSylviasanséprouverdelapitié.
—C'estarrivélepremiersoir.Onétaitenpleinemontéequandletempss'estgâté;alorsonavoulufairedemi-tour.
Maggiesefigea.
Uneerreur?Miles?
Ellevoulaitbiencroireàl'apparitiond'uneavalanchesoudaine,ouaumauvaisfonctionnementd'unepiècedeleurmatériel.Aupire,queSylviaétaittombée,déséquilibrantMiles.Maisquecelui-cicommetteuneerreur?
Toutendévisageantlacopine,ellesentitbrusquementquequelquechosen'allaitpas,quelquechosedebizarredanscevisagedélicat,danscesyeuxvioletsnoyésdelarmes.L'imageétaittropparfaite,troptragique,commes'ils'agissaitd'uneactriceoscariséeentraindéjouerunescènecélèbre...avecdélectation.
—Jenesaispascequis'estpassé,murmurait-elle.
Lesystèmed'ancrageétaitbon.Onauraitdûutiliserunrelais,maisonn'avaitpasletemps.Etilauraitdû...monDieu!C'estsûrementquelquechosedanssonharnaisquin'apasfonctionné.Peut-êtrequesabouclen'étaitpasbienaccrochée,oualorslesmousquetonsontétéinversés...
Soudain,lesimpressionsdeMaggiesecristallisèrent.
Commesitoutdevenaitparfaitementnet.
C'estimpossible.C'estfaux.
Milesétaittropdouépourcommettrecegenredebourde,sûrdeluimaisprudent.Sasœurseseraitdéjàbiencontentéed'atteindreuntelniveau.JamaisElles'interrompitlepoingsurlabouche.
—C'étaitunepériodeplutôtrisquéepourentreprendreuneascension,intervintdoucementlafemmeshérif.
CommeSylviasecouaitlatête,Maggieseditqu'elleavaitraison,queçan'avaitriend'extraordinaire.
Certes,ilpleuvaitbeaucoupdanslarégionenautomne,maisilsuffisaitdupassaged'unanticyclonepourseretrouveravecunmoisdecielbleu.Touslesrandonneurslesavaient.
Etpuis,Milesn'avaitpaspeurdutemps.Àdix-huitans,ilavaitdéjàeffectuédesescaladesautrementdifficilesdanslachaînedesCascadesetlesOlympiquesdel'ÉtatdeWashington.L'arrivéedel'hivernel'empêchaitpasdegrimper,malgrélaneigeetlestempêtes.
Sylviapoursuivaitsesexplicationsd'unevoixdeplusenpluscassée:
—Milesétait...ilavaiteulagrippelasemaineprécédenteetnes'enétaitpascomplètementremis.
Maisçaallaitmieux,ilavaitreprisdesforces.Etpuisc'estarrivéalorsqu'ondescendaitenrappel.Ilriaitetplaisantait...Jen'auraisjamaiscruqu'ilpuisseêtrefatiguéaupointdecommettreuneerreur...
Elleneputdavantageréprimersessanglotsetlegardeforestierluipassaunbrasautourdesépaules.
Ilnenégligeraitjamaisunrelais.Enfait,c'estmoiquipratiquecegenred'acrobatie,etilcrieaprèsmoiendisantquejevaismecasserlafiguresijenefaispasplusattention.
Milesn'auraitpasfaitça.
Autrementdit,Sylviamentait.
CetteidéesecouaMaggie,commeunrazdemaréeluidonnantl'impressiondereculeràunevitessevertigineuse.
Maispourquoi?PourquoiSylviainventerait-elleunehistoireaussiatroce?Çanetenaitpasdebout.
Celle-cisecachaitlevisagedanslesmains.
—Jel'aicherché,mais...ilyavaitcettecascadegelée...cettecrevasse.
Ainsi,ellen'apasretrouvésoncorps.Cettefois,cefutuneondedechaleurquitraversaMaggie,curieusement,grâceauxyeuxdeSylvia.
Cesyeuxvioletsqu'elleavaitgardésbaissésdepuisledébutdesesexplicationssefixaientmaintenantsurMaggie,dumoinssursespieds.Ellelesendétournauninstant,pouryreveniraussitôt.
Meschaussettes,elleregardemeschaussettes.
Unerougeetunebleue,etçalachiffonne.Ellen'estpasplusémuequ'uneactricequirépéteraitpourlamilièmefoissontexte,aupointdeneplusyfaireattention.
Alorsunesourdecolères'emparadeMaggie.Cettefois,elleenétaitcertaine.Cettefillement.
Elledoitavoirfaitquelquechosed'épouvantable...etelleneveutpasnousmontrerlecadavredeMilesàmoinsqu'iln'existepasparcequemonfrèreesttoujoursvivant.
Oui!Unfolespoirs'emparadeMaggie.Toutçan'estqu'unecomédie.Iln’yaaucuneraisonpourqueMilessoitmort!Ilnemerestequ'àfairecracherlavéritéàSylvia.
Cependant,personnedanslapiècenesemblaitdecetavis.Ilsrestaientsuspendusauxlèvresdelajeunefemmeetlacroyaient.
—Jen'aipaspum'enalleràtempsetj'aidûm'abritertroisjourssouslatente.Quandj'ensuissortie,j'étaistrèsfaiblemaisj'aipuattirerl'attentiond'ungroupedegrimpeursquim'ontsauvéeetm'ontramenée...IlétaittroptardpourrechercherMiles.Jesavaisquelatempêtel'avaitemporté.Là,elles'effondra.
Legardeforestierconfirmaqu'avecunetellemétéoMilesn'auraiteuaucunechancedes'entirer.Dans
ungémissement,lamèredeMaggies'écroulaausol.
—Maman!s'écrialajeunefilleenseprécipitant.
Sonpèreparutenfins'apercevoirqu'elleétaitlà.
—Oh,Maggie,nousavonsunemauvaisenouvelle!
Ilveutmeménager,maisilneserendpascompte…
jedoisluidire…
—Papa!Écoute,ilyaquelquechose...
—Maggie,coupasamèreentendantunemainaffolée.Mapauvrepetitefille,ils'estpasséunechoseeffroyable...
Là-dessus,elles'évanouitetsonépouxeutdumalàlasoutenir.Legardeforestieretleshérifvinrentàlarescousse,maisdéjàsatêteroulaitsurlecôté,lesyeuxmi-clos,labouchebée.Effrayée,Maggieeutelle-mêmedumalàgardertoutesaconscience.
—Oùpeut-onla...commençalepolicier.
—Surlecanapé,articulalepèredeMaggie.
Elle-mêmeduts'écarterduchemin,commesiellen'avaitpassaplacedanscettescène.
Cefutlàqu'elleperçutlemurmuredeSylviaetensaisitpeuàpeulesparoles:
—Pardon,jesuisdésolée.Sijepouvaisfairequelquechose...maisilfautquejerentremaintenant.
—Restezici!luiintimalashérif.Vousn'êtespasenétatdecirculerseule.Normalement,onauraitdûvousconduireàl'hôpital,sivousn'aviezpasinsistépourveniricid'abord.
—Jen'aipasbesoind'alleràl'hôpital.Jesuisjustefatiguée...
—Allezplutôtvousasseoirdanslavoiture.
Sylviaobtempéraenhochantlatête.Elleavaitl'airsifragileensedirigeantverslesvoituresdepolice...
Joliesortie,pensaMaggie,onentendraitpresquelesviolons.
Elleétaitbienlaseuleàenapprécierlabeauté;d'ailleurs,elleétaitlaseuleàregarderSylvias'éloigner...s'arrêter...changerdedirectionpourdescendrelarue.
Etlà,commencelegénérique.Ellefuieverssonappartement.
Quefaire?sedemandaMaggiepétrifiée.Resterpouraidermamère?Maisaufondd'elle-même,unélanfurieuxlapoussaitàsuivreSylvia.
Or,elleavaitpourhabitudedesuivresoninstinct.
Uncourtinstant,elledemeurasurplace,hésitante,lecœurbattantsifortqu'elleenavaitletournis.Puisellerentralatêtedanslesépaules,serralespoings.
Attitudequeseséquipièresdefootauraienttrèsbienreconnue:MaggieBrindacieravaitprissadécisionetallaitplongeraucœurdelabagarre.Attention,lesgars,çavachauffer!
Enuncoupdevent,ellefonçaverssachambre.
Elleallumaetregardaautourd'ellecommesic'étaitlapremièrefoisqu'elleymettaitlespieds.Dequoiavait-ellebesoin...pourquoinerangeait-ellejamaisrien,d'abord?
Tirantsurdeuxdrapsdebain,elleensortitunepairedebasketsqu'elleenfilasur-le-champ.Pasletempsdechangersonhautdepyjama;ellesaisitunevestebleumarinequitraînaitparterre,tombantsoudainnezànezavecunephotocoincéedanslecadredumiroir.
UnportraitdeMiles,ausommetdumontRainier,souriant,lespouceslevés,lechapeaurabattuenarrièresursescheveuxauburnquibrillaientausoleilcommedel'orrouge.Ilétaitbeau,unbrinmalicieux.
Onavaitajoutécetteinscriptiongribouilléeaumarqueurnoirsurlaneige:«Pourlaplusautoritaire,laplusbruyante,laplustêtue,laMEILLEUREdespetitessœursdumonde.Bisous.Miles.»
Sanstropsavoirpourquoi,elleladécrocha,lafourradanssapochepuisdévalal'escalier.
Toutlemondeétaitrassembléautourducanapé-
mêmeJakereniflaitdanslesparages-,aupointqueMaggienevoyaitplussamère;cependant,commepersonnenesemblaits'affoler,elleenconclutquelasituationn'étaitpascritique.
J'enaijustepourquelquesminutes.Paslapeinedeleurdirequelquechoseavantd'êtresûre.Jeseraisansdouterentréeavantqu'ilsneserendentcomptequejesuispartie.
Faussementrassuréeparcetteexcusebidon,ellesefaufilaparlaported'entrée,àlapoursuitedeSylvia.
Chapitre2Bienentendu,ilpleuvait.Pasviolemment,justeunepetiteaversequeMaggieremarquaàpeine,maisquiluicollalescheveuxsurlefront.Etmasqualebruitdesespas.
LesnuagesbascachaientlemontRainier;partempsclair,levolcandominaitlavilletelunarchangevengeurauxailesdéployées.
Jesuisentraindesuivrequelqu'un,seditMaggieincrédule.Pourtant,elledescendaitbiensaproprerue,telunespion,évitantlesvoituresetsecachantderrièrelesbuissonsderhododendrons.
Sansquitterdesyeuxlamincesilhouettedevantelle.
C'étaitmêmecequilapoussaitàcontinuer.Elleauraitdûsesentirmalade,quasihonteusedefaireunechosepareille...maispascettenuit.Cequivenaitd'arriverluiôtaittoutcomplexeet,siellecommençaitàsedétendreintérieurement,àressentirlepicotementdel'incertitude,lessouvenirsrevenaientdeplusbelle,balayanttoutlereste.
LesouvenirdelavoixdeSylvia.Peut-êtrequesabouclen'étaitpasbienaccrochée?Etlesouvenirdelamaindesamèrequiretombait,toutemolle,desoncorpsquis'effondrait.
Jetesuivraioùquetuailles!Etlà…
Là,ellenesavaitpastrop.Ellesefiaitàsoninstinct,lelaissantlaguider,plusfort,plusaviséqu'elleencetinstant.
L'appartementdeSylviasetrouvaitloindelà,danslacitéuniversitaire;letempsqu’ellesyarrivent,lapluieavaitredoublé.Maggiefutcontented'yéchapperlorsqu'ellesdescendirentdanslegarage.
Cen'estpastrèsprudent,songea-t-elleenpénétrantdanscecouloirobscur.
Sansplusd'anxiétéqueça;ilnes'agissaitqued'unefroideconstatation.Ellesesentaitcapabledeboxern'importequelagresseur,deleplaquercontrelemur.
ToujoursàunedistancerespectabledeSylvia,quivenaitd'appelerl'ascenseur,ellesedirigeaversl'escalier.Troisièmeétage.Maggiegrimpavite,sanss'essouffler.Endébouchantsurlepalier,ellevitqueSylvias'apprêtaitàfrapperàuneportequis'ouvritsansluilaisserletempsdefinirsongeste;surleseuil,ungarçonlaissaitsortirdeuxfillesriantauxéclats.Lamusiquejouaitenfondetcelasentaitl'encens.
Ilssontenpleinesoirée,là.
Cequin'avaitriend'étonnant,puisqu'onétaitsamedi.Sylviavivaitavectroiscolocataires,etvisiblement,c'étaienteuxquirecevaient.Pourtant,enlacroisant,lesdeuxfillesluidirentaimablementbonsoiretelleleurréponditd'unsourireavantd'avancerdanslecouloir.
Etrangeattitudepourquelqu'unquivenaitdeperdresoncopain.Là,onn'étaitplusvraimentdanslerôledel'héroïnetragique.
Maggies'aperçutquelegarçonn'avaitpastoutàfaitrefermélaporte.Etsij'essayais?Enayantl'airsûredemoi,jepasseraissanspeine.Surtoutnepastergiverser.
PourvuqueSylvianes'aperçoivederien.Enrestantbienderrièreelle,jeverraisàquielleparle,j'entendraiscequ'elledit...
Lesfillesrieusesvenaientd'entrerdansl'ascenseur.
Maggiepassadevantsanshésiter,poussala»portedel'appartementetentra.
Gardeunairconfiant,sedit-elleenlongeantunmur.
Sonentréeneparaissaitpasavoircauséderemue-ménage.C'étaitplusfacilequ'ellenel'auraitimaginé.
L'appartementétaittrèssombreetlamusiquepastropforte;toutlemondesemblaitdiscuter.
Leseulennuiétantqu'ellenevoyaitplusSylvia.Elles'adossaaumurenattendantquesavisions'adapte.
Nilà...niàcôtédesenceintes.Peut-êtreplutôtdansunechambre,entraindesechanger?
Cefutensedirigeantversl'étroitcorridorqu'elleressentitcetteimpressionétrangequisedégageaitautantdeslieuxquedelafête...Bizarre.AumoinsautantqueSylviaelle-même.
Ledanger.
Cetendroitestdangereux.
Touscesgenssemblaientsibeaux...ouplutôtaffreuxmaisavecstyle,commes'ilssortaienttoutdroitdeMTV.Néanmoins,ilsaffichaientunregarddignedesrequinsdel'aquariumdeSeattle.D'unefroideurquisepercevaitplusqu'ellenesevoyait.
Ilsepassedeschosespasnettesici.Peut-êtrequecesonttousdesdealers,oualorsdessatanistes?Ouencoreunemafiajeune?Enfin,quelque,chosed'effrayant.
Maggiesesentaitaussitranquillequ'unchathérissé.
Quandelleentenditunevoixdefilleretentirdanslapremièrechambre,elles'immobilisadansl'espoirdereconnaîtreSylvia.
—C'estvraimentl'endroitleplussecretquetupuissesimaginer!
Non,pasSylvia.
Maggieapercevaitlafilleparl'ouverturedelaporte,elleétaitravissante,coifféed'unenattenoire,penchéeversungarçondontellecaressaitlamain.
—Siincroyable,simystérieux...c'estunendroitquivientdupassé,tuvois;tellementancienquetoutlemondel'aoublié,maisilexistetoujours.Biensûr,çaresteterriblementdangereux...saufpournous...
Pascequejecherche,conclutMaggiequicessaaussitôtd'écouter.Quelqu'unquis'esttrouvéunlieudevacancestordu;rienàvoiravecSylviaouMiles.
Ellepoursuivitsafilature.Laportedufondétaitclose.
LachambredeSylvia.
Elleestsûrementlà,puisquejenel'aivuenullepartailleurs.
Aprèsavoirvérifiéquepersonnenelasuivait,Maggieserapprochadelaporte,collantl'oreillesurlepanneaudeboispeintenblanc,toutensurveillantlesalentoursducoindel'œil.Elleretenaitsonsouffleets'efforçaitdegarderunairdécontracté,maissoncœurbattaitsifortqu’ellel'entendaitpresquemalgrélamusique.
Entoutcas,personneneparlaitàl'intérieurdecettepièce.Inutiledechercheràsurprendrelamoindreinformationainsi.
Bon,j'yvais.Paslapeinedeprendredesgants,detoutefaçon,elles'enapercevra.
Autantfoncer.Elleétaitsiexcitéequ'ellen'eutmêmepasbesoindeseconvaincre.Lecorpstenduàl'extrême,elleneressentaitpaslapeur,malgrél'irrésistibleimpressiondedangerquil'habitait;sarage,sonardeuràselancerdanslabatailleétaienttropfortes.Ellebrûlaitdecasserquelquechose.
Surlemoment,elledutsecontenterdetournerbrusquementlapoignéeetd'ouvrirengrand,malgréunelégèrerésistance.
Uneboufféed'encensl'envahit,pluspuissanteencorequedansleliving,plusentêtanteetmusquée,presquesucrée.Maggiesefrayaunchemindansunequasi-obscurité,etdèsqu'elleeutlâchélaporte,celle-ciclaquadoucement.
Sylviasetenaitderrièresonbureau.
Seule,toujoursdanssacombinaisond'ascension,avecsesbeauxcheveuxbrillantsquicommençaientàsécheretàsedressercommelesplumesd'unangelot.
Ellesemblaittrèsoccupéeàremplirsonbrûleurd'encensencuivred'unepoudred'herbesaromatiques,celles-làmêmesquirépandaientuneodeursiécœurantedanslapièce.
Maggieavaitprévu—pourautantqu'onpuisseprévoirquelquechose—deseplanterdroitdevantellepourluifairepeuretl'obligeràavouer.Elleallaitluidire:«Ilfautquejeteparle!»
Mais,sansluilaisserletempsd'articulerunmot,Sylvialança,sansleverlatête:
—C'estignoble,tuauraispuaumoinsresteravectesparents!
Elleparlaitd'unevoixlangoureuse,sanssepresser,sansymettrenonpluslamoindrecompassion.
Maggies'arrêtanet.
Ellememenace,là,ouquoi?Sielleveutjoueràça,onseradeux.
Néanmoins,unriensurprise,elledéglutitavantdelaissertomber:
—Jenesaispascequeturacontes,maisaumoins,tunejouespluslespleurnicheuses.Franchement,c'étaittropnul.
—Jetrouvaisçaplutôtréussi,rétorquaSylviaenajoutantunepincéedepoudre.Jesuissûrequelesshérifsaussiétaientdecetavis.
Denouveau,Maggieenrestamuette.Lesévénementsnesedéroulaientpasdutoutcommeprévu.Sylviaparaissaittropcalme,tropàl'aise,tropsûred'elle.
Attends,çanevapasdurer…Enfait,ellevientjusted'avouerqu’ellejouaitlacomédie!AlorstoutcecinémasurlafindeMiles…
Prisedefureur,Maggies'avançadetroispas.
—Tusaistrèsbienpourquoijesuislà.Jeveuxquetumedisescequis'estvraimentpasséavecmonfrère.
—Jetel'aidit...
—Arrêtedementir!Jenesaispascequiestarrivé,maisjesuisentoutcascertainequeMilesn'auraitjamaiscommislabêtisedenepasaccrochersaboucle.
Écoute,sic'esttoiquiasfaitça...s'ilestencorelà-bas,blesséoujenesaisquoi,etquetuaseutroppeurdel'avouer...tuasintérêtàmelediremaintenant.
C'étaitlapremièrefoisqu'elleformulaituneraisonauxmensongesdeSylvia.Celle-cirelevaenfinlatête.
Maggien'enrevenaitpas.Àlalueurdel'uniquebougie,elledécouvraitdesyeuxnonplusvioletsmaisgrenat,virantaurouge,immenses,clairsauxrefletsdelaflamme.
—C'estcommeçaquetuvoisleschoses?
demandaSylvia.
—J'aiditquejen'ensavaisrien,soufflaMaggiesoudainprisedevertige.Vousvousêtesdisputés,ouquoi?Tut'estrouvéunautrecopain?Oupire,vousn'êtesmêmepaspartisgrimperpourHalloween.Toutcequejesais,c'estquetuasmentietqu'onn'estmêmepascensésretrouveruncadavre.Alorsjeveuxlavérité!
LesflammessereflétaientdanslespupillesdeSylvia.
—Tusaiscequetonfrèrem'aditsurtoi?Deuxchoses.D'abord,quetun'abandonnaisjamais.Il
répétait:«QuandMaggies'accroche,ellenelâcheplusprise,unvraibull-terrier.»Ensuite,quetutecollaiscommeuneventouseàceuxquiavaientdesennuis,parcequetuavaisuncœurgroscommeça.
Elleajoutaquelquespeluresparfuméesaumélangequifumaitdanslebrûleur.
—Dommage,conclut-elle.Volontaireetcompatissante.Larecetteidéalepourundésastre.
Cettefois,Maggieenavaitassez.
—Qu'est-cequiestarrivéàMiles?Qu'est-cequetuluiasfait?
Sylviapartitd'unpetitriresibyllin.
—Tunedevinerasjamais,mêmesitupassestavieentièreàchercher.Jeleregrette,d'ailleurs.Jel'aimaisbien.Onseseraitsûremententendus,touslesdeux.
UneseulechoseintéressaitvraimentMaggie:
—Ilestmort?
—Jet'aiditquetuneleretrouverasjamais.Mêmeentedonnanttoutecettepeine.
Elleavaitdumalàcomprendre,maiss'entenaitàsonobjectif.
—Tuasunproblème,jenesaispaslequel.Tudoisêtrefolleouquelquechosedecegenre.Maisjetejurequesituasfaitquoiquecesoitàmonfrère,jetetuerai.
Jamaisellen'avaitprononcédetellesparoles,pourtantcelles-ciluiétaientvenuestoutnaturellement,avecforceetconviction.Sacolèreallaitjusqu'àsereflétersurlevisagedeSylvia,etuneflammedouloureusebrûlaitenelle.
—Alors,reprit-elle,tuvasmedirecequiluiestarrivé,ouiounon?
—Non.
Instinctivement,Maggievenaitd'attraperSylviaparlecoldesavesteverte.Danslesyeuxviolets,ellevitbrillerunelueurintéressée,marquéed'unrespectbieninvolontaire.
—Bon,tuvasmetuer,maintenant?soupiralajeunefemmeensouriant.
—Espècede...
—Dequoi?
Maggieclignadespaupières,tantsesyeuxlabrûlaientsoudain.Lafuméedel'encensmontaitdroitverssonvisage.
—Tu...
Jenemesenspasbien...
Unvertigel'envahit,desombresgrisessemirentàdanser,voilantsavision.Lecœurretourné,ellesesentitprisedenausées.
—Çanevapas?luidemandaSylviad'unevoixlointaine.
L'encens.
—Qu'est-cequetum'asfait?bredouillaMaggie.
Ellereculapoursedégagerdelafumée,maistroptard.Lesgenouxhorriblementflageolants,lecorpscommedémantibulé,ellenevoyaitplusqu'uneformegrisequis'agitaitdevantelle.
Ellesentitsesmolletsheurterunlit,jusqu'àcequ'ilsnelaportentplus;elleglissaitàlarenverse,incapabledesereteniraveclesbras,etseslèvressemirentàtrembler.
—Pendantuninstant,j'aicruavoirdesennuis,assuraSylvia.Maisjemetrompais,tun'esqu'unefillecommelesautres,fragile,désarmée...ordinaire.Tun'auraisjamaisdût'attaqueràmoi,niàmonpeuple.
Jesuisentraindemourirouquoi?sedemandaitMaggie.Jenesuisplusmoi-même!Jenevoisplusrien,jenepeuxpasbouger!
—Ettuosesvenirm'agresser!Tucroyaisavoiruneseulechancedegagner?
MêmelavoixdeSylviadevenaitdeplusenplusconfuse.
—Tuesnulle,mapauvrefille!Jevaist'apprendrecequ'ilencoûtedet'attaqueràunepuissancevéritable.Tuvasvoir...
Lavoixdisparutpourfaireplaceàunbruitd'accélération,dansunetotaleobscurité.
Miles,songeaMaggie.Pardon….
Etpuiselles'arrêtadepenser.
Chapitre3
Maggierêvait.Ellelesavaittrèsbienetc'étaitdéjàassezbizarre,maisilyavaitmieux,carellesavaitquecen'étaitpasunrêveordinaire.
C'étaitplutôtquelquechosequi...venaitdel'extérieurd'elle-même...qu'onluiavaitenvoyé.Aufonddesonesprit,ellecherchaitl'expressionquipourraitlemieuxdécriresonsentimentd'agacement,alorsquelerestedesonêtrecontemplaitaveceffroicequil'entourait.
Delabrume.Partout.Desvrillesblanchesquis'entrecroisaientgracieusementàtraverssavisionetvoletaienttelsdesgéniessortisdelalampe.Elleavaitl'impressionquedesformessombresvenaientverselle,quisemouvaientdanslescoinsdesesyeuxetdisparaissaientdèsqu'ellecherchaitàlesfixer.
Elleavaitlachairdepoule;nonseulementàcausedelafraîcheurdelabrume,maisaussidececridéforméparladistanceetquisemblaitl'interrogeràl'infini:
—Quies-tu?
Lâche-moi!seditMaggie.
Ellesecouaviolemmentlatêtepoursedébarrasserdecettesensation.
C'estjusteunpeutrop…gothiquepourmoi.Mesrêvessont-ilstoujoursaussitordus?
Bientôtseproduisitunévénementquilafitdenouveaufrissonner,cettefois-cid'inquiétudepureetsimple.Parcequequelquechosearrivaitdanslebrouillard.Àtoutevitesse.
Elleseretourna,seraidit.Toutchangea,brusquement.
Labrumes'évanouitpeuàpeu,etelledistinguaunesilhouetteobscure,qu’ellepritsurlemomentàespérerquecesoitMiles,maiscetteidées'enfuitpresqueaussivitequ'elleétaitarrivée.Enfait,ils'agissaitbiend'ungarçon,maisd'uninconnu;elleneremettaitnisonallurenisadémarche.Ilrespiraitdifficilement,etlançaitd'unevoixdésespérée:
—Oùes-tu?Oùes-tu?
C'étaitdoncça,pas:«Quies-tu?»
—Oùes-tu,Maggie?Oùes-tu?
Àl'énoncédesonproprenom,elletressaillitetsoupira.Cefutlàqu'ilseretournaetlavit.
IIs'arrêtanet.Labrumeavaitpresquetotalementdisparu,sibienquesonvisagedevenaitparfaitementvisible,affichantuneexpressiondesoulagementetdejoie.
—Maggie,murmura-t-il.
Incapabledebouger,ellesedisaitseulementqu'ellenelereconnaissaitpas,qu'ellenel'avaitjamaisvu.
Pourtant,illacontemplaitcommesi...commesiellereprésentaitlecentredel'universpourlui,commes'illacherchaitdepuisdesannéessansplusd'espoirdelatrouver.Elleétaittropétonnéepourréagir.Entroisenjambées,illarejoignit,posalesmainssursesépaules.
Doucement.Sansdonnerl'impressionqu'elleluiappartenait,maiscommes'ilenavaitabsolumentledroit,commes'ilcherchaitàseconvaincrequ'elleétaitbienréelle.
—Çaamarché,jem'ensuissorti,dit-il.
Jamaisellen'avaitvuunêtreaussibeau.Lescheveuxbrun-noir,épais,unpeuébouriffés,ondulés.Lapeaublancheetnette,lamâchoirebienmarquée,unebouchequidevait,engénéral,exprimerplutôtdelafiertéetdelavolonté,maisquis'étiraitlàenunemouevulnérable.
Et,surtout,desyeuxbrillantsd'unjaunedoré.Plusquelerestedesonvisage,pourtantremarquable,c'étaitceregardintrépidequilafascinait.
Non,ellenel'avaitjamaisvu.Ellenel'auraitpasoublié!
Lecorpsmince,d'allureathlétique,ilmesuraitunetêtedeplusqu'elle.Cependant,Maggienesesentaitpasdominée,carillaconsidéraitavecunetelletendresse,l'airimplorantsousseslongscilsnoirs...
—Bon,jesaisquetun'ycomprendsrien,etj'ensuisdésolé.Maisj'aieutellementdemalàm'ensortir...etpuis,onn'apasbeaucoupdetemps.
Stupéfaite,elleneputquemurmurer:
—Quoi?Commentça,tut'enessorti?
—Laissetomber.Maggietudoisvivre,c'estleplusimportant.Dèsquetuteréveilleras,tudevrassortirdecettemaison.
—Pouralleroù?
Ellenecomprenaitabsolumentrien,nonparmanqued'informations,maisparcequ'elleenrecevaittrop.Ilfallaitqu'elleserappelle...Oùs'était-elleendormie?Ils'étaitpasséquelquechose,àproposdeMiles.Elles'étaitinquiétéepourlui.
—Monfrère!lança-t-ellesoudainaffolée.Jecherchaismonfrère!Ilfautquejeleretrouve.
Mêmesiellenesesouvenaitpasbienpourquoi.Lesyeuxd'ors'embrumèrent.
—Tunedoispaspenseràluimaintenant.Jesuisdésolé.
—Tusaisquelquechosesur...
—Maggie,l'importantc'estquetusortesd'icisaineetsauve.Ilfautquetut'enaillesdèstonréveil.Jevaistemontrerlechemin.
Iltenditledoigtverslabrume,àtraverslaquellesedessinasoudainunpaysage,lointainmaisnet,telunfilmprojetésurunvoiledefumée.
—Ilyaundéfilé,justeendessousdugrandrochersuspendu.Tulevois?
Ellenecomprenaitpaspourquoiiltenaitàluimontrercela.Ellenereconnaissaitpasceslieuxquipouvaientsetrouvern'importeoùentrelesOlympiquesetlesCascadesdontelleapercevaitlescimesau-delàdesarbres.
—Repère-toid'abordàcestroispicsdelamêmealtitudeetpenchésl'unversl'autre.C'estbon?
Ensuite,turegardesenbasettutrouvescerochersuspendu,enformedevague.Tuvois?
Ilparlaitsuruntonsianxieuxqu'ellesecrutobligéedeluirépondre:
—Jevois,mais...
—Alorssouviens-t'enettrouve-le.Neteretournepas.Situarrivesàt'ensortir,leresten'aurapasd'importance.(Illuiopposaitmaintenantunvisageblêmeauxtraitsglacés.)Lemondeentierpeutbiens'écrouler,pourcequej'enaiàfaire...
Soudain,aveccettebrusqueriequicaractérisaitchacundesesmouvements,ilsepenchapourl'embrasser.
Unbaisergentil,surlajoue.Ellesentitsonsouffletièdeluieffleurerlapeau,puisleslèvresquis'yposèrentlégèrementsemirentàtrembler,commehabitéesd'unepuissanteémotion;delapassionpeut-
être,ouuneinsoutenabletristesse.
—Jet'aime,luichuchota-t-ilàl'oreille.Jet'aiaimée,nel'oubliejamais.
Auborddel'étourdissement,Maggienepercevaitplusqu'uneidée:illuifallaitrepoussercetinconnu.
Maisellen'enavaitpasenvie.Siellevibraitdepeur,cen'étaitpasàcausedelui.Enfait,illuiinspiraituneirrésistiblesensationdepaixetdesécurité.Unsentimentd'appartenance.
—Quies-tu?murmura-t-elle.
Iln'eutpasletempsderépondre,cartoutétaitdenouveaubouleversé.
Labrumerevenait,brutalement,unevéritablenappedebrouillardquivousfondaitdessusdansunsilencedemort.LecorpsfermeettièdecollécontreceluideMaggieparutsedématérialiser,commevaporiséparleséléments.
—Attends...
C'étaitsaproprevoixqu'elleentendait,marquéed'uneintonationd'effroi,maisémousséeparlecoconnacréquil'entourait.
Etl'inconnudisparut...
Ellenerefermaitpluslesbrasquesurduvide.Autourd'elle,toutétaitblanc.
Chapitre4
Maggieseréveillalentement.Nonsansdifficulté.
Jedoisêtremalade.C'étaitlaseuleexplicationquiluivenaitàl'esprit.Lecorpslourdetdouloureux,latêtevibrante,lessinuscomplètementbouchés.Ellerespiraitparlabouche,qu'ellesentaitdesséchée,cartonneuse,lalanguecolléecontrelepalais.
J'airêvé!
Àpeinefaisait-ellececonstatquelesimagess'effritaient.Quelquechoseàpropos...debrouillard...
Etd'ungarçon.
Illuisemblaitvaguementquec'étaitimportant,maismêmecetteimportanceluiéchappait.D'ailleursuneautreconsidérationvenaitbalayertoutlereste.Soif.
Ellemouraitdesoif.
Ilmefautunverred'eau.
Leseulfaitdeleverlatêteetd'ouvrirlesyeuxlui-demandaunefforténorme;àmesurequ'ellel'accomplissait,toutefois,lasituationparaissaitseclarifier.Ellenesetrouvaitpasdanssachambre,maisdansunepetitepiècesombreetmalodorantequiremuaitentoussensaurythmed'unbruitextérieurqu'ellecrutreconnaître.
Sajoueetsesdoigtsheurtaientrégulièrementuneplanchedeboisbrut.Leplafondetlesmursétaientfaitsdelamêmematièreblanchâtre.
Qu'est-cequ'unepièceminuscule,toutenboiset...
Pasunepièce,enfait.Unvéhicule.Uneespècedechariot.
Aussitôt,elleidentifialebruitcadencédessabotsdechevaux.
Non,cen'estpasvrai!C'esttropbizarre.Jesuisvraimentmalade,j'hallucine.
Çasemblaitterriblementréelpourunehallucination.
Ellesesentaitbeletbientraînéeparunattelagesurunchemincahoteux.
Alors,quesepassait-il?Quefaisait-ellelà?Quandest-cequejemesuisendormie?
Uneboufféed'adrénalineramenadessouvenirs.
Sylvia.L'encens...Miles.
Milesestmort...non.C'estvraiquenon.Sylvial'adit,maisellementait.Ensuite,elleaajoutéquejenesauraisjamaiscequiluiestarrivé.Etpuisellem’adroguéeaveccettefumée.
C'étaitrassurantdepouvoirreconstituercesévénements;siellenecomprenaittoujoursrienaureste,aumoinscelaprouvait-ilqu'elleavaitgardéunesolidemémoire.
—Tuesréveillée,constataunevoix.Enfin!Lapetiteditquetudorsdepuisunjouretdemi.
Maggiesesoulevasurlescoudespourvoirquiavaitparlé.Unefilleauxcheveuxrouxenbataille,auvisageanguleux,àl'expressionintense,auregarddur.Elledevaitavoirsonâge.Àcôtéd'elleétaitassiseunegaminedeneufoudixans,ravissante,toutefine,auxcourtscheveuxblondssousunecasquettedebase-ballrouge.Elleouvraitdegrandsyeuxeffrayés.
—Onseconnaît?balbutiaMaggie,lalangueplussèchequejamais.Oùest-cequ'onva?
—Ça...tulesaurasbientôt,ditlagrande.
Enregardantautourd'elle,Maggiedécouvritunequatrièmefille,blottiedanssoncoin,lesyeuxclos.
Ellesesentaittoutebête,maisessayadesereprendre.
—Qu'est-cequitefaitdirequejedorsdepuisunjouretdemi?
—C'estellequiditça,rectifialafillerousse.Moi,jen'ensaisrien.Ilsm'ontembarquéeilyaquelquesheures;j'avaispresqueréussiàm'enfuirdelà-bas,maisilsm'ontrattrapée.
C'estalorsqueMaggieremarqualebleusurlapommettesaillantedesoninterlocutrice,ainsiquesalèvregonflée.
—Oùça,là-bas?articula-t-elle.
Commepersonnenerépondait,ellecontinua:
—Écoute,jem'appelleMaggieNeely,jenesaispasdequelendroitvousparleznicequejefaislà.Jemesouviensjustequ'onm'adroguée.SylviaWeald,çavousditquelquechose?
Lafillerousseladévisageaitenplissantsesyeuxverts
;lapetiteblondeàlacasquettesursauta;quantàcellequigisaitàleurspieds,ellenebougeaittoujourspas.
—Allez,dites-moicequisepasse!
—Tunelesaisvraimentpas?
—Sijelesavais,jeneledemanderaispasmillefois!
—Tuasétévendue,expliqualafillerousse,nonsansunecertainedélectation.Maintenant,tuesuneesclave.
Maggieéclataderire,cequinefitqu'augmentersamigraine.Lapetiteblondetressailitdenouveau.
QuelquechosedanssonexpressionglaçalessangsdeMaggie.
—Allez!grommela-t-elle.C'estbon,çan'existeplus,lesesclaves!
—Là-bas,si.Maistun'aspasl'airdesavoiroùonsetrouve.
—Dansl'ÉtatdeWashington.
Enprononçantcesmots,ellesentitsoncœurseserrer.
—Faux.Oubienvrai,maisçan'aplusd'importance.
Peut-êtreque,techniquement,onsetrouvedansl'ÉtatdeWashington,maisonestsurtoutenenfer.
Maggiecommençaitàs'énerver.
—Tudérailles!
—Regardeparcettefente.
Ilyavaitbeaucoupdefissuresdanslesparoisduchariot,quilaissaientpasserunpeudelumière.Maggies'agenouilla,jetauncoupd'œilàl'extérieur.
Audébut,ellenedistinguapasgrand-chose,lescahotsempêchantdefixerunobjectif.Elles'aperçutseulementqu'ilsemblaitneplusyavoirdecouleur.
Toutétaitsoitphosphorescent,soitnoir.
Etblanc.Ceblancd'uncielcouvertderrièrel'ombred'unemontagne,énorme,assezprochepourqu'ons'yheurte.Surlapenteescarpéesedressaientdesarbrescouleurd’ébèneplutôtquevertsetàdemiavalésparlabrume.Lesommetdisparaissaitcomplètementdanslesnuages,sibienqu'onn'auraitsuévaluerlahauteurdecettemontagne.
Derrières'enprofilaituneautre,etpuisuneautreencore;Maggiepouvaitàprésentconstaterqu'ilyenavaitpartoutautourd'elles,lesemprisonnantirrémédiablement.
C'étaiteffrayant.
Enprincipe,elleaimaitbienlesmontagnes,maiselleenconnaissaitdeplusaimables,pasfroidescommecelles-ci,ninoyéesdansunbrouillardcompactoùpouvaients'agitermillefantômesquisurgissaientets'éloignaientdansungémissementquasiaudible.
Unautremonde.
Elleserassitlourdement,détournalatêteverslafillerousse.
—Onestoù,là?murmura-t-elle.
Àsongrandétonnement,l'autrenes'esclaffapas.
L'expressionabsente,commeàl'évocationd'unterriblesouvenir,ellerépondit:
—C'estlecoinleplussecretduNightWorld.
Maggieeutl'impressiondesentirl'airfroiddelamontagneluicaresserledos.
—Lequoi?
—LeNightWorld.Unesorted'organisation.Poureuxtous,tuvois?Eux.Ceuxquinesontpashumains.
Cettefois,Maggieressentitcommeuncoupdepoingdansl'estomac,sanstropsavoirsicelaprovenaitdufaitqu'elleétaitenferméelàousi,quelquepart,elleavaitdéjàacceptécequedisaitcettefolle.Quoiqu’ilensoit,ellemouraitdepeuretneputprononcerunmot.
—Lesvampires,insistalafillerousseavecunmalinplaisir.Etlesmétamorphesetlessorcières...
Jen'ycroispas!seditMaggie.Sylvia...estunesorcière!
Elleignoraitcommentellelesavait,etsansdoutequelquepartn'ycroyaitpas,maiscemotgrondaitenelletelleuneavalanchedeplusenplusvigoureuseetrapide.L'encens,cesétrangesyeuxviolets...etMilesquiétaitsivitetombéamoureuxd'elle,aupointderompreàpeuprèstoutcontactaveclafamille,dechangerdepersonnalité,exactementcommes'ilétaitenvoûté,impuissant...
Oh,Miles,pourquoin'as-tupascompris?
Jenesuispasintelligente,maisj'aitoujourssupercerlescaractères.Etvoilàquejemesuistrompéejustepourlecasleplusimportant!
Malgrélechaosquihabitaitsonesprit,lesparolesdelafillerousseluiparvenaientencore:
—Ilsn'ontpasvraimentd'espacespécifique.Enfait,lapluparthabitentnosvillesets'efforcentdepasserinaperçus.Maiscettevalléeestspéciale;elleabeausetrouveraumilieudesCascades,leshumainsnel'ontjamaisdécouverte,sansdouteparcequ'elleestprotégéeparlebrouillardetpasmaldesorts.Ilexistebienundéfilépourl'atteindre,assezlargepourlesattelages,maisseuleslescréaturesdelanuitlevoient.
Onl'appelleleroyaumedesTénèbres.
Oh,génial!seditMaggie.
Entoutcas,çacorrespondaitétrangementàcequ'elleavaitaperçuàl'extérieur.Impossibleoupresqued'imaginerlalumièrejaunedusoleilsurceslieux.Lesbancsdebrumeyentretenaientunechatoyanteatmosphèreblancargenté.
—Et,d'aprèstoi,onesttoutes...desesclaves,maintenant?Maisvous,qu'est-cequevousavezfaitpourarriverjusqu'ici?
Commelafilleroussenerépondaitpas,ellejetauncoupd'œilverslapetiteblondequidéglutitd'unairembarrasséavantderépondred'unevoixflûtée:
—Moi,jem'appellePollyPenobscot.J'étais...çam'estarrivépendantHalloween,quandjedemandaisdesbonbons.Onn'avaitpasledroitdes'éloignertropdelamaison,maisavecmoncopainAaron,onatraversé,etunevoitures'estarrêtéedevantnous...Lui,ils'estenfui,maismoi,unhommem'aattrapéeetm'aobligéeàgrimperdanslavoiture.Ilétaitfort.
—C'étaitunmarchandd'esclaves,intervintlafillerousse.Touslestypesquej'aivusétaientdespros.
C'estpourçaqu'ilsl'ontchoisie,elle.Ilspréfèrentlesjoliesesclaves.
—Etensuite?demandaMaggieàlapetite.
—Ensuite,ilsm'ontmisunmouchoirsurlafigure...
jen'arrêtaispasdemedébattre,maisj'aifiniparm'endormir.Etjemesuisréveilléedansleurentrepôt,enchaînéeàunlit,touteseule.Jusqu'àcequ'ilslaramènent.
Dumenton,l'enfantdésignalajeunefilleassoupie.
—Ellevabien?demandaMaggie.
—Elleestmalade.Ilsl'ontlaisséelongtempslà-
dedans,peut-êtrequatrejours,maisellenes'estjamaisréveillée.Jecroisquesonétats'aggrave.Ilsnousontapportéunoudeuxrepas,ethier,c'esttoiqu'ilsontamenée.
—Dansl'entrepôt?s'enquitMaggiesurprise.
Pollyhochasolennellementlatête.
—Tudormaisaussi.Maisjenesaispascequis'estpasséensuiteparcequ'ilsm'ontdenouveaucolléunmouchoirsouslenez.Jemesuisréveilléedansunecamionnette.
—Etmoi,j'aidormitoutcetemps-là?insistaMaggie.
—Ilsontdûtedroguerunpeuplus,intervintlafillerousse.C'estleurtruc,d'abrutirlesgenspourlesempêcherdesedébattre.
Maggiesemordillaitleslèvresàl'idéeque,peut-être,Sylvian'étaitjamaisalléegrimperavecMiles.
—Alors,Polly,tun'aspasvud'autreesclavequecettefille?Ungarçon,peut-être?
EllesortitdesapochelaphotodeMiles.
—Quiavaitcettetête-là?
—Jamais,non.Ilteressemble.
—C'estmonfrère,Miles.IladisparulejourdeHalloween,luiaussi.Jemesuisditquepeut-être...
Àtouthasard,ellemontralaphotoàlafillerousse.
—Jamaisvu,tranchacelle-ci.
Pourquelqu'unquiaimaittantraconterdeshistoiresterribles,ellenel'aidaitpasbeaucoup.
—Ettoi?Commentest-cequetut'esretrouvéelà?
—Jetel'aidit!Jem'enfuyaisdelavallée.J'avaispresqueréussiàtraverserledéfiléquandilsm'ontrattrapéeetjetéedanscechariot.J'auraisdûleslaissermetuer.
—Arrête!Cen'estquandmêmepas...
—C'estpire,assuralafilleroussesanss'énerver.
Maisjenet'endispasplus,tuaurasbienletempsdet'enrendrecompte.
—Qu'est-cequeturacontes?
Lesyeuxvertsbrillaientd'unsombreéclat.
—Lescréaturesdelanuitdoivents'alimenter.Etpasn'importecomment,avecdelanourritureetdel'eau.Lesvampiresdoiventboiredusangetlesmétamorphesmangerdelachairfraîche.Tucomprends,commeça?
Pétrifiée,Maggienecherchaitplusàminimiserlasituation.
—Alors,maugréa-t-elleenserrantlespoings,c'estclair,ilfautnouséchapper.
Commelafilleroussepartaitd'unrireamer,MaggiesetournaversPolly.
—Qu'est-cequetuenpenses?
—Laisse-la,intervintl'autre.Tunesaispasdequoituparles.Onn'estquedeshumainsfaceauxcréaturesdelanuit.Onnepeutriencontrecesgens-là,rien!
—Mais...
—Tusaiscequ'ilsfontauxesclavesquitententdes'échapper?
Là-dessus,lafilleroussetournaledosàMaggiequi,surlecoup,sedemandasiellel'avaitàcepointfroissée.Cependant,savoisinesoulevaitsablouseetl'onpouvaitcroirequ'onavaitjouéauTic-Tac-Toeàmêmesapeau.Desquadrillagesdebrûlures,desXetdesOmalcicatrisés.Sanscompterceuxquiavaientététracésàlapointed'uncouteauauxendroitsstratégiquesdujeu.
Lesoufflecourt,Maggiesesentitprised'unhaut-le-cœuretfaillitperdreconnaissance;c'étaitcommesilemondeseréduisaitsoudainàlaseuledimensiond'untraitdelumière.Cependant,ellen'avaitpasla
placedes'effondrer,sibienqu'ellenefîtqueheurterlaparoiduchariot,tressailliretreveniràelle.
—Jen'ycroispas,ilst'ontfaitça?
—Cen'estrien.Ça,c'étaitàmapremièretentative.
Etlà,commejeviensderecommencer,ilnevontpasmerater.
EllelaissaretombersablouseetMaggieneparvintmêmepasàdéglutir,tantelleavaitlabouchesèche.
—Commenttut'appelles?
—Qu'est-cequeça...
—Commenttut'appelles?
—Jeanne,pourquoi?
—Ecoute,Jeanne,ilfautqueças'arrête.Onnepeutpasleslaisserfaireçaauxgens.Etondoits'ensortir,nousaussi.Puisqu'ilssontdéjàprêtsàtepunirpourtentatived'évasion,pourquoinepasessayerànouveau?Qu'est-cequeçachangera?
Maggiesesentaitcalme,sûred'elleetlogique.Siellen'oubliaitpascequ'elleavaitvu,ellesesentaitunrienrassuréedevantcedébutdesolution.Pasquestiondelaisserpasseruneinjustice.C'étaitsimple.Uneméchancetédemandaitréparation,point.
Ellefonditenlarmes.
Jeanneladévisageaitd'unairintriguétandisquePollysemettaitàpleurer,elleaussi.
Pourautant,Maggienefutpassoulagée.
—Parcequetuasl'intentiond'attaqueràtoitouteseuleleNightWorld?raillaJeanne.
—Maisnon,justeceuxquisontlà.
—Bon,alorsjesuisavectoi.
LaréponseavaitétésipromptequeMaggieentressaillit.Cependant,savoisinecontinuait:
—Seulement,ilvafalloirtrouverunmoyen.
—Onn'aqu'àouvrirlesportesdufond...
—Boucléespardeschaînesàl'extérieur.Onn'aaucunechance.
Uneimagesurvenuedenullepartapparutàl'espritdeMaggie.Elle-mêmeencompagniedeMilessurlelacChelan,faisantexprèsd'agiterlabarqueentoussens,malgrélescrisdeleurgrand-père.
—Etsionsejetaitdetoutesnosforcesd'uncôtéàl'autre?Sionpouvaitretournerlechariot,peut-être
quelesportièress'ouvriraient.C'esttoujourscommeçaqueçasepasseaveclesfourgonsblindésdanslespolars.Oualorsonpourraitenfonceruneparoitoutesensemble.
—Onpourraitaussidégringolerdansleravin,fitremarquerJeanne.Larouteestétroiteetlapenteabrupte.Ilvaudraitmieuxessayerquandonatteindralaprairie.Jenedispasqueçamarchera,ilyadeschancesquenon,mais...
—Maisilfautessayer,tranchaMaggie.
Uncourtinstant,unesortedecourantpassaentreelles.
—Unefoisdehors,ilfaudracourir,etvite,parcequ'ilssontassislà-haut,repritJeanneendésignantleplafond.Çafaitunpeucommeunediligenceaveclesdeuxtypesl'unàcôtédel'autre.Lesmarchandsd'esclavesnesontpasdestendres.Ilsnenouslaisserontaucunechance.
—Saufsilechariotseretournesureux.
—Àtaplacejen'ycompteraispastrop.Lescréaturesdelanuitsontfortes.Ilenfautplusqueçapourlestuer.Onferaitmieuxdes'enfuirsansregarderderrièrenous.Notreseulechance,cesontlesarbres...enespérantqu'onnelaisserapastropdetraces.
—Bon.Ettoi,Polly,tucroisquetuyarriveras?
Lapetitedéglutitencore,maisacquiesçatoutenretournantsacasquette,visièredanslanuque.
—Jecoursvite,assura-t-elle.
Restaitlajeunefilleendormie.Maggiesetournaverselle.
—Laissetomber,conseillaJeanne.Onnevapasl'emmener.
—Etpourquoipas?s'écriaMaggie,indignée.
Chapitre5
—Parcequecen'estpluslapeine,lâchaJeannequiavaitretrouvétoutesadureté.Elleestàmoitiémorte.
—Mais...
—Tuvoisbienqu'elleneferaitquenousretarder!
Ellenepeutpascourir,sanscompterqued'aprèsPolly,elleestaveugle.
Aveugle.Maggieenéprouvaunnouveauchoc.
Commentpouvait-onseretrouverdansunetellesituation,prisonnière,maladeetaveugle?
Elleluisecouadoucementl'épaule,regardasonvisage.
Entouscas,elleesttrèsbelle.
Joliepeaucaféaulait,traitsdélicats,pommetteshautes,boucheparfaite,lescheveuxnoirstirésencatogan,lespaupièresclosesmaisvibrantes,commesiellerêvait.
Toutsonêtrerespiraitunesurprenantesérénité,unedouceur,unequiétude...unique.
—Hé!Tum'entends?Jem'appelleMaggie.Ettoi?
Lescilsfrémirent,leslèvress'entrouvrirent,murmurantdesparolesinaudiblesque,malgrésastupéfaction,Maggietâchadediscernerensepenchantsurelle.
—Arcadia!répéta-t-elle.
Drôledenom;ellen'étaitpascertained'avoirbienentendu.
Lajeunefilleparutacquiescer,seremitàparler.
Ainsi,ellem'entend,songeaMaggie.Ellerépond.
—D'accord.Onpeutt'appelerCady?Écoute,Cady,onsetrouvedansunesalesituation,maisonvaessayerdes'échapper.Siont'aide,tucroisquetuvaspouvoircourir?
Aprèsunnouveautremblotement,lesyeuxs'ouvrirent.Desyeuxdebiche,extraordinairementgrandsetclairs,d'unbrunambrébrillantd'unéclatintérieur.Sans-douteétaient-ilsaveugles,entoutcas,Maggieavaitl'étrangesensationdelesavoirdéjàvus,beaucoupmieuxquecela...
—Jevaisessayer,bredouillaCady.(Ellesemblaitassommée,épuiséemaisencoremaîtressedesesidées.)Parfois,jemesensplusforte,pendantuncertaintemps.
Commeelletentaitdeseredresser,Maggiel'aidaàs'asseoir.
Elleestgrande,maistoutelégère…etj'aidebonsmuscles.Jepourrailasoutenir.
—Qu'est-cequetufais?demandaJeanned'untonalarmé.Çavatourneràlacatastrophe.Laisse-ladormir.
—Jenesaispasàquoitujoues,maispasquestiondeleurlaisserquelqu'un.Tuseraiscontentequ'ont'abandonne,sic'étaittoi.
Unelueursauvagepassadansleregardvert.
—Jecomprendrais,gronda-t-elle,parcequec'estlaloidelajungle,ici.Seulslesplusfortssurvivent.Lesfaibles...Autantleslaissermourir.Plusvitetul'aurascompris,plustuaurasdechancesdet'ensortir.
Maggieenéprouvaautantdecolèrequed'effroi,carJeannesavaitdequoielleparlait.Ellesallaienttouteséchoueràcausedelafaiblessed'uneseulequirisquait,detoutefaçon,denepass'ensortir...
Denouveau,ellecontemplalebeauvisagedelajeunefille.Arcadiadevaitavoirl'âgedeMiles-dix-huitoudix-neufans.MêmesielleavaitentendulesparolesdeJeanne,elleneprotestapas,gardantsonairaimable.
Jenepeuxpaslalaisserici.Qu'est-cequejediraissiMilesétaitvivant,blesséquelquepart,etqu'onrefusaitdel'aider?
—Écoute,rétorqua-t-ellefinalementàJeanne,çaneteregardepas.Occupe-toidéjàdePolly,veilleàcequ’elles'ensorte,jemechargedeCady.
—Commeçavousserezprisestouteslesdeux.
—Peut-être,maiscen'estpastonproblème.
—Non,maisjetejurequejenet'aideraipassituasdesennuis.
—Jenet'airiendemandé.Tentetachancedetoncôté,moijenelâchepasCady.
Jeanneparaissaitfurieuse,maisfinalement,ellehaussalesépaules,l'airfaussementindifférent.Lelienquil'avaitunieuncourtinstantàMaggieétaitrompu.
Ellejetauncoupd'œilparunefentederrièreelle.
—Bon,énonça-t-elled'untonmorne.Detoutefaçon,onaintérêtàsepréparermaintenant.Parcequeçavabientôtêtreànousdejouer.
—Prête?demandaMaggie.
Touteslesquatres'étaientadosséesauxdeuxparoisduchariot,JeanneetPollyd'uncôté,Maggiedel'autre,etCadydanslecoin.
—Amonsignal,voussautezparici,etonsejettetoutesensembleenarrièredelamêmefaçon.
Jeanneinspectaittoujoursl'extérieur.
—Allez,c'estbon,souffla-t-elle.
—Onsaute!criaMaggie.
EllecraignaitquePollyresteparalyséesurplacemais,àl'instantoùJeannesecatapultaitdansleurdirection,lapetitefîtdemême.Lechariotenfutviolemmentsecoué,dansungrincementdeboisirrité.
—Enarrière!criaMaggie.
Ettoutlemondedesejeterensensinverse,quitteàheurterlaparoietàsefairedesbleus,etdenouveaul'attelagetanguacommeunbateauenpleinetempête.
—Allez!reprit-elle.
Dansunmouvementparfaitementsynchrone,lestroisfillesrecommencèrentdeplusbelle,unissantleursforcesdanslemêmeobjectifavecuneexceptionnellepuissance.Cequinesuffitmalheureusementpasàdéséquilibrerlevéhicule.Lesdeuxconducteursallaientsûrementvenirmettreleholà.
—Allez!cria-t-ellecommesielleencourageaitsonéquipedefoot.Toutlemondeenmêmetemps,detoutessesforces!
Ellesejetaverslaparoiopposéeàl'instantoùlechariotpenchaitleplusverslesoletsentitlesautresfilleslarejoindred'unmêmebond.PuiselleentenditJeannepousseruncriderageenheurtantlaparoidebois.
Cettefois,toutparutsefendre,éclateravecuneétonnantebrutalité.Unesortedegémissementjaillitduboislui-même,tandisqueleschevauxhennissaientdepeur.LesolsedérobasouselleetMaggiesesentittomber.
Ellenesedoutaitpasquelechocseraitaussipuissant,aussisurprenant,qu'ill'entraîneraitdansuntelchaosdehurlementsetdesanglots,oùtouts'écroulait,grinçait,glissait,dérapaitaufondd'unsombretunnel.Ballottéeentoussens,ellereçutdescoupsprovenantdesautrescorpsquiheurtaientlesien.Ungenouluicognalenez,etsurlecoupellevittrente-sixchandelles.
Puistouts'arrêta.
Là,jenousaitoustués.
Puis,elleréalisaqu'elleseretrouvaitàlalumièredujour,certespastrèséblouissante,maismanifeste.Lechariotétaitcomplètementretournéetaufondlesportièresbéaient,grandesouvertes.
Exactementcommecellesdesfourgonsblindésdanslesfilms.
Dehors,unhommecriaitd'unevoixfollefurieuse.CequieuttôtfaitdechasserlesderniersdoutesdeMaggie.
—Allez,onsortdelà!
Jeannerampaitausolsurlavoûterenverséeduchariot,verslasortie.
—Çava?criaMaggieàPoly.Sauve-toi!Va-t'en!
L'enfantluiopposaunpetitvisageeffrayé,maisobtempérasansunmot.
Cadygisaitsuruntasdedébris.Sansprendreletempsdes'expliquer,Maggiel'attrapasouslesbrasetlatiraverslalumière.
Unefoisdehors,ellevitPollycourirversJeannequiluifaisaitsigne.Alors,elletâchadevérifiercequisepassaitautourd'elle:unerangéed'arbres,dontlescimesdisparaissaientdanslabrume.
Ahoui…labrume.
Cependant,leflashs'évanouitpresqueaussivitequ'ilétaitvenu.Ellesemitàcourirverslaforêt,portantàmoitiéArcadiasursondos,traversantuneprairiequidevaitresplendirdebleuetsetdecoquelicotsauprintemps.Là,cen'étaitqu'unemassed'herbeshautesquilaralentissaientdanssacourse.
—Ellessontlà-bas!crialavoiximpérieuse.Attrape-les!
Neregardepasderrièretoi,songea-t-elle.Neralentispas!
Pourtant,elleneputs'empêcherdejeteruncoupd'œilpar-dessussonépauleetvitalorscequ'ilétaitadvenudel'attelage.
Ilavaitquittéunerouteétroitepourverserdansleravinencontrebas.Parchance,sachuteavaitétéstoppéeparunemassederocherssaillants.Lechariotneressemblaitplusqu'àuneboîted'allumettesdéfoncée.Au-dessus,leschevauxsemblaientemmêlésentrerênes,brancardsetharnachements;l'und'eux,renversé,sedébattaitpourserelever.Maggieenéprouvaunélandecompassion.
Pourvuqu'ilnesesoitpascassélesjambes.
Etpuisdeuxhommesdévalaientlacolline.
C'étaienteuxquicriaient;etl'untendaitledoigtverselle.
Va-t'envite,Maggie!Arrêtederegarderderrièretoi!
EntraînanttoujoursCady,ellecourutverslaforêt.Ilfallaitencoresetrouverunecachette-derrièreunbuissonouquelquechosecommeça.Àmoinsdegrimperdansunarbre...
MaisunregardversCadyluisuffitàrejetercetteidée,sonvisagemoite,sesyeuxmi-clos,sarespirationhaletante...
Aumoins,JeanneetPollys'étaient-ellesenfuies.
Derrièreelleretentituncraquement,suivid'unebordéedejurons.Elleseretournaencore,cettefois
pourdécouvrirlasilhouetted'unhommedanslebrouillard.
Unhommeeffrayant,àl'aspectquasisurnaturelaumilieudecesvolutesdebrume,énorme,massif,auxbraslourdementmusclés,àlatailleétonnammentétroite,àl'expressioncruelle.
—Gavin!J'entiensdeux,cria-t-il.
Sansenécouterdavantage,Maggiedécampa.
Lachasseduralongtemps,avecquelquespausesobligéesquandellen'enpouvaitplusets'arrêtait,letempsdesouffleroudechercherunecachette.
Finalement,elleseréfugiaavecCadydansletroncd'unarbrecreuxoùtoutesdeuxs'efforcèrentdereprendreleursouffle,sansfairedebruitlorsqueleurspoursuivantspassèrentdevantellesdansuncrissementdesemellesécrasantlesfougères.Ellesentaitlecœurdelajeunefillebattrecontrel'écorcedupinets'aperçutqueseslèvresremuaientsansémettreuneparole.
Àquelquesmètresd'elles,unautrehommeavaitrejointceluiqu'elleconnaissaitdéjà,etlepremieravaituneétrangefaçondetournerlatêtesuruncouanormalementlongetsoupleenplissantlesyeux.
Ondiraitqu'ilnousflaire,songeaMaggiehorrifiée.
—Tunedétectesrien?demanda-t-ilàsoncompagnon.
—Non.Pasdutout.Etjenevoisriennonplus,avectouscesarbres.
C'étaitleplusjeunequiavaitrépondud'untonimpatient,sansdouteledénomméGavin.Enfait,ilavaitplutôtl'aird'ungamin,avecsescheveuxblonds,sonnezfinetsonmentonpointu.
—Jenelessenspasdavantage,maugréal'hommesanssepresser.Etc'estbizarre.Ellesnepeuventpass'êtreenfuiessiloin.Ellesdoiventnousbloquer.
—Jemefichedecequ'ellesfont,ditGavin.Ilfautquenouslesrattrapions,maintenant,etvite.Cenesontpasdesesclavesordinaires.Sinousnelivronspascettedemoiselle,noussommesmorts.Tuesmort,Bern.
Unedemoiselle?seditMaggie.C'estpeut-êtreimportant,danscescontrées,d'avoirunedemoisellepouresclave.Maisdelaquelled'entrenousparle-t-il?
Pasdemoi,jenesuispasimportante.
—Nousallonslaramener,assuraBern.
—Çavaudraitmieux,sinonj'irailatrouverpourluidirequec'esttafaute.Onnousavaitpourtantprévenusqu'ilnefallaitpasqueçaarrive.
—Etçan'arriverapas,conclutBernentournantlestalons.
Gavinlesuivituninstantdesyeux,puisluiemboîtalepas.
Maggiepoussaunsoupirets'aperçutqueCadyavaitcesséderemuerleslèvres.
—Ons'enva,murmura-t-elleavantdepartirdansladirectionopposéeàcelledesdeuxhommes.
Etlacourserepritdeplusbelle,denouveauponctuéedepausespourrespireretdresserl'oreille,surveillerlesalentours.Cetteforêtétaitaffreuse,plongéedansuncrépusculeirréel,auxombresd'autantplusmenaçantesqu'elless'estompaientdanslabrume,parmilestroncsrenversés.Onseseraitcrudansleroyaumed'unemauvaisefée.Ellen'yvoyaitqu'unseulavantage:l'humiditéquiatténuaitlebruitdespas.
Pourtant,lesilenceambiantdevenaitpesant.Mêmepasdecorbeauoudemésange,encoremoinsdecerfoudelapin—justelesbroussailles,lesbranchesdevantleciel,àl'infini.
Jusqu'aumomentoùapparutuneautreprairie.
Maggiecommençaparchercherduregardunecachettepossible.Rien.Laforêts'arrêtaitlà,ensuiteunemassederochersclôturaientl'étendueherbeuse.
Ondevraitpeut-êtrerevenirsurnospas.
Maislesvoixrésonnaientdanslaforêtderrièreelles.
Surlesrochersdonnaitunsentierquiserpentaitlelongduflancdelamontagne.
Sionpasselevirageàtemps,seditMaggie,onseraensécurité,carilsnenousverrontplus.
EntraînantCady,ellesedirigeaverslesrochers.Ilsnecorrespondaientpasaupaysage,telsd'énormesdépôtsdegranitlaissésparunancienglacier.Maggieenescaladaunsansdifficulté,puissepenchaversCady.
—Donne-moitonbras.Ilyaunsentier,là-haut.Ilvafalloirgrimperunpeu.
Cadylevalafaceverselle.
Bon,seditMaggie,ellenemevoitpas,maisc’esttoutcomme.Étrangesensationquecesyeuxaveuglesquisemblaientpourtanttoutpercevoir.
—Tudevraismelaisserlà.
—Nedispasdebêtises.Vite,donne-moitamain.
—Non,vas-y.
Ellesemblaitaussisûred'ellequ'épuisée,etsisatranquilliténel'avaitpasquittée,elledevenaitmaintenantrésignation.
—Jeneferaisqueteralentir,ajouta-t-elle.Etsijerestelà,çatedonneraunpeuplusdetempspourt'enfuir.
—Jenevaisnullepartsanstoi!Allez!
Arcadiahésitaencoreuneseconde,l'expressionmarquéed'uneinfinietendresse,avantd'attraperlamaindeMaggie-avecprécision.
Sansperdreuninstant,Maggiel'attiraverselleettoutesdeuxreprirentleurroute.Maiscettetergiversationlesavaitretardées.Elleentendaitleshommesserapprocher.
Quandellesatteignirentlesommetdelamasserocailleuse,lespectaclequis'offritàsavueprovoquacommeunedéchargeélectriqueàtraverssoncorps.
Ellesseretrouvaientaubordd'unescarpementdénudé,sansaucunejonctionaveclesentierensurplomb.Et,endessousd'elles,unravinabruptplongeaittrentemètresplusbassurunegorgeétroite.
ElleavaitentraînéCadydansunvéritablepiège.
Iln'yavaitaucuneissue.
Chapitre6
Maggieauraitpuaccéderàcesentiersielleavaitétéseule;cen'étaitpasuneescaladecompliquée,dutroisièmedegréaumaximum.Maisellenepouvaitenvisagerd'entraînerArcadiadansunetelleentreprise.
Etplusletempsderetournerdanslaforêt.Cettefois,ilsnoustiennent.
—Descends,souffla-t-elleàCady.
Ilyavaituncreuxàlabasedesrochers,maisquinepourraitcontenirplusd'unepersonne.Àpeinelajeunefilles'yfut-elleréfugiéequ'uncriretentitàl'oréedelaforêt.
Maggieseplaquacontrelaparoirocheuseglissantedemousse.Ellesesentaitaussivisiblequ'unlézardsurunmur.Etellenepouvaitrienfaired'autrequ'attendreenécoutantlesdeuxhommess'interpelleràmesurequ'ilsapprochaient.
Bientôt,elleperçutleursoufflecourt,àl'entréeduchampderochers.
—Onn'estnullepart,là...lançalavoixjuvéniledeGavin.
—Si,ellessontlà.
Ça,biensûr,c'étaitBern.
Etlàrésonna,affolant,legrognementd'ungrimpeurenpleineffort.Onestfichues.
Duregard,Maggiecherchaitdésespérémentunobjetquiluiserviraitd'arme.Ellefutsurprised'entrouverunàsaportée,commes'ilavaitétédisposélàpourelle,ets'enemparalecœurbattant:unebranchemortecoincéeentredeuxrochersau-dessusdesatête,beaucouppluslourdequ'iln'yparaissait—leclimatdevaitêtretrophumidepourlaisserjamaisleschosessécher.
D'ailleurs,lesrochersaussisonthumides,doncglissants.Autreavantage,onnepassequ'unparun.
Moiaussijepourraispeut-êtrelesrepousserl’unaprèsl'autre...
—Nebougepas,souffla-t-elleàCady.J'aiuneidée.
Celle-cisemblaitau-delàdel'épuisement,lesjambestremblantes,sonbeauvisagedéfait,larespirationirrégulière,sescheveuxrépandussurlesépaulescommeunchâle.
Maggieseretourna,lagorgeserrée,seprépara,maislorsquesurvintcequ'elleguettait,ellesursauta,commesiellenes'yattendaitpas.Commentcroirequ'ellevoyaitlesommetd'uncrânepresquerasé,puissonfront,puissafaceàl'expressionimpitoyable?
Bern.Ilgrimpaittelleunearaignée,s'agrippantavecl'extrémitédesesdoigts.Seslargesépaulesapparurent,suiviesdesontorsepuissant.
IlregardaitfixementMaggie.Aupointqu'ellesesentitpresquedétachéedesoncorps,commesiellepouvaitflotteràcôté.Ellenes'évanouitpas,demeurantimmobilemalgrélessursautsdeterreurquilaparcouraient-solidementaccrochéeàsonbâton,Bernnecessaitdesourire,maissesyeuxrestaientternes,inexpressifs,àcroirequ'ilnepouvaitcommuniqueravecsonesprit.
Iln'estpashumain.C'est…autrechose.
Elleenétaitabsolumentcertaine.
ApparutalorsunejambeauxmusclesprotubérantssousleJean:ilsehissasurlerocher,s'ytintdebout,ladominantdetoutesataille,grandcommeunemontagne.
Maggiebrandissaitsonbâton.
—N'approchezpas!
—Toi,tum'asdéjàcauséassezd'ennuiscommeça.Jevaistemontrerquelquechose.
Unlégerbruitsefitentendrederrièreelle.C'étaitCadyquiessayaitderemonter.
—Arrête!luiordonnaMaggie.
Detoutefaçon,lajeunefillenepouvaitsedégagerseule.Aprèsquelquestentativesinfructueuses,elleselaissaretomber,lesyeuxclos.
MaggieseretournajusteàtempspourvoirBernfondresurelle.D'unmouvementtotalementinstinctif,ellelevasonbâtonetfrappa,nonpasàlatêteniaubas-ventremaissuruneexcroissancedurocher,devantlespiedsdel'homme,formantunebarrièrepourlefairetomber.
Celafaillitfonctionner.
Ralentidanssacourse,Berntrébucha;toutefois,cen'étaitpasqu'unebrutetoutenmuscles,ilseredressavite,fitportersonpoidssurunejambepourretrouverl'équilibre.
Maggieessayadedégagersonbâtonafindes'enservirànouveau,maisBernétaitrapide,illeluiarrachadesmains,luilaissantquelqueséchardesaupassage.
Aprèsquoiilleprojetaauloin,telleunelance.Ellel'entendits'écrasersurlechemintandisquelesgrossesmainsdeBern,quiladominaitdetoutesamasse,s'abattaientsurelle.
—Tutiensvraimentàm'embêter?Regardedoncça!
Sesyeuxn'étaientplusaussiinexpressifs.Lacolèreémanaitdeluicommeuneforteodeuranimale.Etlà...
Ilsetransforma.
Maggien'avaitjamaisrienvudetel,cestraitsquisedéformaientetsefroissaient,cescheveuxsombresquiondulaient,commes'ilsétaiententraindepousser,etserépandaientsursonvisage;malgrésonépouvanteetsondégoût,ellenepouvaits'empêcherderegarder.
Lesyeuxrapetissaient,maisleursirisbrunscouvraientpeuàpeuleblanc.Labouchepointaitenavant,tandisquelementondisparaissait.Deuxoreillessedéployaientcommed'affreusesfleursausommetdesatêtetandisquesoncorpsprenaituneformegigantesque,arrondie.Seslargesépaules,satailleavaientdisparu,seslonguesjambesfaisaientplaceàdecourtespattes.
Iln'avaitpaslâchéMaggie,cependantcen'étaientplusdesmainsquilatenaient,maisdesgriffesd'uneforceincroyable.Ellen'avaitplusaffaireàunepersonne,maisàunêtrecolossalàl'allurevaguementhumaine.Unoursbrunquiladévisageaitavecuneévidentedélectationetempestaittantqu'elleenavaitlanausée.
Jeviensd’assisteràlatransformationd'unmétamorphe,sedit-ellesubjuguée.Finalement,Jeanneavaitraison.
MalheureusementpourCadyetMiles,elleavaitmanquésatentative.Sylviaavaittoutcompris:ellen'étaitqu'unefilleordinaire.Etaussicomplètementidiote.
Unpeuplusloin,Gavinriaitméchamment,commes'ilassistaitàundivertissement.
L'oursouvritlagueule,laissantapparaîtredesdentsd'ivoire,assombriesauxracinesetpleinesdebavequicoulaitsurlespoilsdesamâchoire.Sesgrossespattesgriffuess'approchèrentencoredeMaggie,etlà...
Lafoudrefrappa.
Dumoinsétait-cel'impressionqueceladonnait.Unéclairaussiéblouissantquelesoleil,maisbleu,quiparutbifurquerentoussenspuisreveniràlacharge,commes'ilétaitvivant.
Ilélectrocutaitl'ours.
Atteintenpleinenuque,l'animals'étaitraidi,latêterejetéeenarrière,lagueulebéante.
Auloin,àpeineaudible,Gavinpoussaituncrideterreur,laboucheouverte,luiaussipétrifié.
Pourtantcen'étaitpasunvéritableéclair:ilnecessaitdeclaqueretdeheurterBernenprenantmilleformesdifférentes.Desétincellesjaillissaientdelafourruresurleventre,etautourdumuseau.
Maggieeutl'impressiondevoirlefeuluibrûlerlagorge.
Dansunhurlementd'effroi,Gavinpritsesjambesàsoncou.Maggienesedonnapaslapeinedevérifierdansquelledirectionilallait,caruneseulepenséeoccupaitsonesprit:ilfallaitqueBernlalâche.
Ellenecomprenaitpascequiluiarrivait,maissavaitqu'ilallaitmourir,etqu'àcemoment-làildégringoleraitdansleravinenl'entraînantaveclui.
Ellesentaitl'odeurdebrûlémaintenant,depeauetdefourruregrillées.Ilcuisaitdel'intérieur.
Ilfautquejemedépêche.
Maiselleeutbeausedébattre,donnercoupsdepoingetcoupsdepied,lesgriffesnefaisaientqueseresserrerdavantage,commeparréflexe.Elleessayadelerepousserenymettanttoutessesforces.Sansrésultat.C'étaitcommesionl'étouffaitdansunepeaud'oursquiempestaitetprenaitfeu.Elleignoraitpourquoicettefoudrenelatuaitpaselleaussi.Toutcequ'ellesavait,c'étaitqu'elleallaitmourir,écraséeparlatailleetlepoidsdecetanimal.
Dansunderniersoubresaut,elleluibalançadanslebas-ventreuncoupdepiedaussiviolentqueleluipermettaientencoresesforces,sentitlarésistancedecettemasseénormecontresontibiaetfutlapremièreétonnéedelevoirreculer,desserrerl'étreintedesespattesdedevant.
Entombantsurlerocher,Maggiedéployainstinctivementlesbras,àlarecherched'uneanfractuositéàlaquelles'accrocher.Au-dessusd'elle,labêterestaitimmobileettremblante,toujourstranspercéedecetincroyableéclaird'énergiebleuequilatraversaitcommeunelance.Etpuis,aussivitequ'ilétaitarrivé,ildisparut.L'ourstitubauninstant,puiss'écroulatelleunemarionnettedontonauraitcoupélesfils.
Basculantenarrière,ildévalalapenteenrebondissant;alors,Maggiedétournalatête.
Sespaupièresdemeuraientempreintesd'unfouilisd'imagesrémanentesjaunesetnoires.Ellerespiraitsivitequecelaluidonnaitlevertigeetellenesentaitpourainsidireplussesbrasnisesjambes.Commentexpliquercequis'étaitpassé?L'éclairluiavaitsauvélavie.Pourtant,ellen'avaitjamaiseuaffaireàunphénomèneaussieffrayant.
Magique,complètementmagique.Sijetournaisunfilm,ceseraittoutàfaitlegenred'effetsspéciauxquej'ymettrais.
Ellerelevalentementlatête.
C'étaitarrivépar-là,duhautdecetteplate-forme.
Maintenantqu'elleregardaitdanscettedirection,elleyvoyaitungarçon.
Ilsemblaitdécontracté,entraind'enveloppersonpoignetdansunmouchoirquis'imprégnaitdesang.
Iln'estpasbeaucoupplusâgéquemoi,songea-t-elleétonnée.Ou...peut-êtrequesi?
Ilyavaitcepetitquelquechoseenlui,uneassurancepeucommunedanssafaçondesetenir,unesombreautoritédanssesmouvements,quiluidonnaientplutôtl'aird'unadulte.
Etpuisilétaitremarquablementvêtu,commeunrichemarchanddelaRenaissance.Maggies'étaitrendueàunefoireenOregonquifaisaitrevivrecetteépoque,oùtoutlemonde,encostume,segavaitdecuissesdedindesrôtiesets'affrontaitenjoutes.Cegarçonportaitdesbottesàmi-genouxetunegrandecapenoiresouslaquelleilauraitpurangeruneépée.
DanslesruesdeSeattle,Maggieauraitplutôtsourienlecroisant.Maislà,ellen'avaitaucuneenviedesemoquer.
LeroyaumedesTénèbres,songea-t-elle.Esclaves,demoiselles,métamorphes...etmagie.Cedoitêtre
unmagicien.Dansquoimesuis-jefourrée?
Lecœurbattant,labouchedesséchée,elleressentaitpourtantquelquechosedeplusfortquelapeurs'immiscerenelle.Lagratitude.
—Merci,dit-elle.
Ilnelevamêmepaslesyeux.
—Pourquoi?demanda-t-ild'untonsec.
—Pourm'avoirsauvée.Jeveuxdire...c'esttoiquiasfaitça,non?
Cettefois,ilsedonnalapeinedelaregarder,d'unairpeuaimable.
—Faitquoi?
Maintenant,c'étaitellequiledévisageait,soudainfrappéeparl'évidencequidansaitauxfrontièresdesonesprit.
J'airêvé,c'estvrai!Etilyavaitdansmonrêvequelqu'unquiteressemblait,maisquin'avaitpaslamêmeexpression.Etiladit…iladitquelquechosed'important...
Ellen'arrivaitpasàsesouvenir!Legarçonlaregardaitencore,attendaitimpatiemment.
—Cette...chose.(Elleremualesdoigtscommepoursolliciterdesvaguesd'énergie.)Cettechosequil'achassédelacolline.C'esttoi.
—LaFlammebleue!Evidemment.Quid'autreenalepouvoir.Maiscen'estpaspourtoiquejel'aifait.
Déconcertée,ellenesavaitplusquoidire.D'uncôté,elleavaitenviedel'interroger,del'autre,ellel'auraitbienenvoyépromener.EtpuisilyavaitaussicettelégèreenviedefuircommeGavin.
Lacuriositél'emporta.
—Alors,pourquoias-tufaitça?
Legarçonjetauncoupd'œilverssespieds.
—Ilm'avaitjetéunbâton.Dubois.Alorsjel'aitué.
Voilàtout.
Cen'estpassurtoiqu'ill'ajeté,pensaMaggie.
Cependant,legarçonpoursuivit:
—Jemefichaisdecequ'ilpouvaittefaire.Tun'esqu'uneesclave.Etlui,cen'étaitqu'unmétamorpheavecunecervelled'animal.Vousnecomptezpasplusl'unquel'autre.
—Bon...n'empêchequeçanousasauvéestouteslesdeux...rétorqua-t-elleenjetantunregardversArcadia.
Elles'interrompitbrusquement:
—Cady?
Ellesautasurlesrocherspourrejoindrelajeunefille.
Arcadiagisaittoujoursdanssonrefuge,maislecorpsavachi,latêterenversée,lesyeuxclos,lestraitstirés.
—Cady!Tum'entends?
Letempsd'uneaffreuseseconde,Maggielacrutmorte.
Puisellevitsapoitrinesesouleverlentement,aurythmed'unefaiblerespiration.Mêmeàcettedistance,ellesentaitmonterlachaleurdelafièvrequil'habitait.
Elleatropcouru,elles'esttropdépensée,çan’afaitqu'aggraversonétat.IIfautluiportersecours!
Cependant,legarçonenavaitfiniavecsonmouchoiretouvraitmaintenantunsacdecuir.
Àyregarderdeplusprès,ellevitqu'ils'agissaitd'unesortedegourde.Ils'apprêtaitàyboire.
Del'eau.
D'unseulcoup,elleeutànouveauconsciencedesapropresoif,dontlasouffranceétaitpasséeausecondplandepuisqu'elleavaittentéd'échapperauxmarchandsd'esclaves.Maismaintenant,celaredevenaitplusfortquetout,labrûlantd'unfeuinsupportable.
EtpourArcadia,c'étaitencorepire.
—S'ilteplaît,implora-t-elle.Tupeuxnousendonner?Lance-la-moi,jesaurail'attraper.
Illaconsidérad'unairplusagacéqu'étonné.
—Etcommentest-cequejelarécupère?
—Jetelarapporte.Jepeuxgrimper.
—Sûrementpas.
—Regarde.
Ellegrimpa.Cefutaussifacilequ’ellel'avaitimaginé,avecpleindesailiespours'accrocher.
Ensehissantsurlaplate-formeprèsdelui,elledécouvritdurespectdanssonregardquelquepeuréticent.
—Tuesrapide,constata-t-il.Tiens.
Illuitenditlesacdecuir.
MaisMaggien'arrêtaitpasdelescruter.Desiprès,l'impressiondedéjà-vuétaitplussaisissantequejamais.
C'étaittoi,dansmonrêve.Pasjustequelqu'unquiteressemblait.
Ellereconnaissaittoutenlui.Cecorpssoupleetdélicat,cettefaçonqu'ilavaitdesetenir,commemûparunetensionretenue.Cescheveuxnoirsauxondulationsrebelles.Cevisagecrispé,cespommettessaillantes,cettebouchevolontaire.
Etsurtoutcesyeuxdorésstriésdenoir,intrépidessousleurslongscils,quisemblaientscintilleràl'infini.
Fenêtressurunespritd'unefolleintelligence.
Laseuledifférencerestaitsonexpression.Danslerêve,ils'étaitmontréanxieuxettendre.Là,ilavaitl'airsombre,amer...etglacial.
Pourtantc'étaitbientoi,pensaencoreMaggie.Pasjustequelqu'unquiteressemblait,parcequejenecroispasqu'ilexisteaumondequelqu'unquiteressemble.
L'airpensif,ellelaissatomber:
—Jem'appelleMaggieNeely.Ettoi?
Ilenparutstupéfait,écarquillalesyeux,fronçalessourcils...
—Commentoses-tumedemanderça?s'exclama-t-il.
Ilparaissaitsincèreenposantcettequestiontoutjustecligned'unfilmringard.
—J'airêvédetoi,avouaMaggiesanssedémonter.
Enfin...jediraisplutôtqu'onm'aenvoyécerêve.Tun'arrêtaispasdedirequejedevaisfairequelquechose...
—Jemefichedetesrêves.Tuveuxcetteeau,ouiounon?
Denouveauconscientedesasoif,elleattrapavivementlagourdequ'illuitendait.Maisilnelalâchapaspourautant.
—IIyenajusteassezpourunepersonne,gronda-t-il.Boisici.
Eleclignadesyeuxenserendantcompteàquelpointlagourdeétaitlégère,tâtalecuirpourévaluersoncontenu.
—Cadyenabesoinaussi.Elleestmalade.
—Elleestplusquemalade.Elleestpresquemorte.
Çaneserviraitàriendeluiendonner.
Cen'estpasvrai,songeaMaggie.IlparlecommeJeanne.
—Etalors?Sijeveuxpartageravecelle,çameregarde,non?Qu'est-cequeçapeuttefaire?
—Ceseraitidiot.Ilyenajusteassezpourunepersonne.
—Écoute...
—Tun'aspaspeurdemoi,ondirait!coupa-t-il.
Lesyeuxjaunedorélafixaientcommes'ilspouvaientliredanssespensées.Bizarrement,ellen'avaitpaspeur,eneffet,pasvraiment...
Maisriennelaferaitreculer.
—Detoutefaçon,c'estmoneau,reprit-il.Alorsjeterépètequ'ilyenajusteassezpourtoi.Tuasdéjàétéassezbêtepouressayerdeprotégercettefilleaulieudet'enfuir.Oublie-la,maintenant.
Uneétrangeimpressions'emparadeMaggie,maisellen'avaitpasletempsd'analysersesétatsd'âmepourlemoment.
—Bon.C'esttoneau,lâcha-t-elled'untonaussicassantquelui.Etilyenajusteassezpourunepersonne.
Elletiraplusfortsurlagourde,etcettefoisillâchaprise.Aussitôt,ellesedétournaverslesrochersoùgisaitencoreCady,apprécialadistance,repérantaupassagequel'und'euxs'incurvaitenformedeberceau.
Facile.Lagourdevarebondiretatterriràsespieds.
—Attends!
Elleallaitlalancer,quandl'ordreretentitderrièreelle,impérieux,cinglant,plusbrutalquelapoignequiserefermasursonbras.
—Aquoijoues-tu?crachalegarçonfurieux.
Chapitre7
—Quefais-tu?insista-t-ilavecvéhémence.
—Jejettelagourdelà-bas...
Ilestsifort…jen'aijamaisvuquelqu'und'aussifort.
Ilpourraitmecasserlebrassansmêmeypenser.
—Jelesais!Maispourquoi?
—Parcequec'estplusfacilequedel'emporterentremesdents.
Cen'étaitévidemmentpaslavraieraison;enfait,Maggiecherchaitsurtoutànepasselaissertenter.Eleavaittellementsoifqu'ellecroyaitdevenirfolleetavaitpeurdenepluspouvoirseretenirlongtempsdevantcettepochedebonneeaufraîche...
Etluiquilacontemplaitdesesyeuxstupéfiants,commes'ilcherchaitàpénétrersoncerveau.Ilyparvintsuffisammentpourcomprendrequ'elleneluiavaitpasrépondulavérité.
—Petitesotte!articula-t-il.Tuferaismieuxd'écoutertoncorpsquiteréclamecedontilabesoin.
Onnepeutpasignorerlasoif.Onnepeutpaslanier.
—Maissi!
Cependant,ellesentaitsonpoignets'affaiblir.Sicelacontinuait,elleallaitlâcherlagourdequitomberaitn'importeoù.
—Non,rétorqua-t-ildansunsifflement.Jelesaurais.
Etilluimontrasesdents.Elleauraitdûs'yattendre.
Jeannel'avaitpourtantprévenue.Vampires,sorcièresetmétamorphes...
Sylvian'était-ellepasunesorcière,etBernunmétamorphe?
Cegarçonétaitunvampire.
Bizarrement,ilnedevenaitpasaussihideuxqueBernquandilchangeait.Sonvisagesemblaitjustepluspâle,plusfin,commesculptédanslaglace.Sesyeuxdorésbrûlaientd'unéclatplusbrillant,ombrésdelongscilsquin'enparaissaientqueplusnoirs;sespupillessedilatèrent,d'unenoirceurquisemblaitcapabled'engloutirn'importequi.
Maisc'étaitsurtoutsabouchequisurprenait,encoreplusvolontaire,plusdédaigneuseetmaussade-assezétiréepourlaisserpointersescrocs.
Impressionnants,lescrocs.Longs,translucides,blancs,effiléssurdedélicatespointes,tellesdescaninesdefélin,brillantscommedespierresprécieuses.NonpasdecesdéfensesjaunâtrescommecellesdeBern,maisdedélicatsinstrumentsdemort.
Maisl'étonnementdeMaggieseportaitailleurs:commentcetêtre,quineressemblaitàriendecequ'elleavaitvujusque-là,pouvait-illuiparaîtresinormal?Elleavaitjusteaffaireàquelqu'undedifférent,pasplusextraordinaireensoiqu'unhumainouqu'unours,etquiavaitautantledroitdevivrequ'eux.
Cequinesignifiaitpaspourautantqu'ellen'enaitpaspeur.Maisc'étaitautrechose.Aulieuderesterparalysée,ellesesentaitprêteàréagir.Àsedéfendresinécessaire.Elleavaitdéjàbeaucoupchangédepuissonentréedanslavallée:àprésent,lapeuravaitplutôttendanceàlastimuler.
S'ilfautquejemedéfende,j'auraibesoindemesdeuxmains.Etpuis,autantnepasluimontrerquej'aipeur.
—Peut-êtrequetoitunepeuxpasignorertasoif,rétorqua-t-elled'unevoixqu'elleparvintàmaintenirferme.Maismoi,çava.Saufquetumefaismalaubras.
Tupourraismelâcher?
Unéclairtraversalesyeuxjaunes;ellecrutqu'ill'attaquait.Maislespaupièresserabaissèrentetillalâcha.
LebrasdeMaggies'affaissa,lagourdetombadesesdoigtsinertespouratterrirdoucementàsespieds.Ellesefrottalamain.
Etnerelevapaslatêtequandildemanda,avecunepointed'hostilité:
—Tun'aspaspeurdemoi?!
—Si.
Aplusieurstitresd'ailleurs,passeulementparcequec'étaitunvampireouparcequ'ilavaitlepouvoird'envoyerdesflammesbleuesàvingtmètresàlaronde,maisparcequ'ilétaitlui;soncomportementl'impressionnait.
—Maisqu'est-cequeçachange?ajouta-t-elle.Situveuxmefairedumal,jemedéfendrai,etjusqu'àmaintenant,tunem'asrienfait.Si,tum'asaidée.
—Jet'aiditquejen'avaispasfaitçapourtoi.Ettunet'ensortiraspassitucontinuesàteconduirecommeuneidiote.
—Uneidiote?
D'unseulcoup,lesirissemblaientseteinterdemordoréetlescrocsavaientdisparupourlaisserplaceàcettebouchedédaigneuseetaristocratique.
—Tufaistropconfianceauxgens.Tut'enoccupestrop.Tunesaispasqueseulslesfortspeuventse
comporterainsi?Lesfaiblesnesontquedespoidsmorts...etsituessaiesdelesaider,ilsvontt'entraînerdansleurchuteaveceux.
—Cadyn'estpasfaible,maismalade.Ellepourras'enremettre...sionluidonnelachancedes'ensortir.
Sionnes'entraidepas,qu'est-cequ'onvadevenir,tousautantqu'onest?
IIluiopposaunregardexaspéré,qu'ellesoutintuninstant,avantdesepencherpourramasserlagourde.
—Jevaisluidonneràboire,maintenant.Jereviens.
—Attends.
S'ilavaitparlétoujoursaussisèchement,cettefoisaumoins,ilneluiavaitpassaisilebras.
—Quoi?
—Suis-moi.
Là-dessus,ilsetournasansvérifiersielleobtempérait.Àl'évidence,ils'attendaitàêtreobéientoutecirconstance.
—Apportelagourde,ajouta-t-ilsansregarderpar-dessussonépaule.
Maggiehésitauninstant,jetauncoupd'œilversCady,àl'abriaucreuxdesesrochers,etsuivitlegarçon.Unétroitsentiercontournaitlacolline,abrupt,entrecoupédeplaquesd'ardoiseauxrebordsaiguiséscommedeslamesderasoir,qu'ellecontournaprudemment.
Devantelle,legarçondisparutsoudainderrièrelaparoietens'avançant,Maggieaperçutunegrotte.
Sonentréeétaitétroite,àpeineunefente,aupointqu'ilfallaits'yfaufilerdeprofil.Àl'intérieurrégnaientl'humiditéetunfroiddepierre.Aucunelumièreoupresquenefiltraitdudehors,sibienqueMaggiedutclignerdesyeuxavantdes'habitueràlasemi-obscurité.Uncrissementretentit,commesioncraquaituneallumette;unepetiteflammes'élevadansuneodeurdesoufreetlegarçonréapparut,éclairantunevasquecreuséeàmêmelaroche.
Маggiеenrestalesoufflecoupé.Àlalumièreapparaissaientdegrandesombresmouvantes,maisaussid'innombrablesscintillementsdequartzlelongdesparois.Lagrotteétaitdevenueunlieud'enchantement.
Auxpiedsdugarçonrayonnaitunelueurd'argent.
Danslesilencefeutré,onpercevaitletintementdesgouttesd'eau.
—C'estunbassin,expliqua-t-il.Alimentéd'eaudesource.Froide,maispotable.
Del'eau.UnélandedésirsaisitMaggie.Elles'avançadetroispas,selaissatomberenavant,plongeantlesmainssouslasurface,laissantlafraîcheurluiinonderlesbras,puisremontasespaumes,commechargéesdediamantsliquides.
Jamaisellen'avaitrienbudemeilleurquecetteeau,pasunsoda,pasunthéglacéparlespluschaudesjournéesd'éténecouleraitainsidanssabouchedesséchée,lelongdesagorgedéshydratée—pourallerserépandredanstoutsoncorps,l'apaisant,lefaisantrevivre.Unelumièrecristallineenvahitsonesprit.Ellebuvaitetbuvaitdansunétatdepurbonheur.
Enfinassouvie,elleplongealagourdedansl'eau.
—Pourquoifaire?demandalegarçond'untonpresquerésigné.
—Cady.Ilfautquejeluienrapporte.
Maggieserassitsursestalonspourmieuxcontemplerlasilhouetteàdemiplongéedansl'ombre,entouréedelueursmouvantes.
—Merci,souffla-t-elled'unevoixlégèrementtremblante.Jecroisquetuviensencoredemesauverlavie.
—Tuavaisvraimentsoif!
—Oui.
Ellesereleva.
—Maisquandtuascomprisqu'iln'yauraitpasassezd'eau,tuétaisprêteàlaluidonner.
—Oui.
—Mêmesitudevaisenmourir?
—Jenesuispasmorte.Etjen'enavaispasl'intention.Enfin...bon,sijen'avaispaseulechoix...
Ecoute,j'aipriscettefillesousmaresponsabilité.C'estcommequandonadopteunchat,ou...oucommequandonestunereineoujenesaisquoi.Situtedisresponsabledetessujets,tudoisl'être...jusqu'aubout.
Unelueurtraversalesyeuxjaunedoré,éclairdecolèreouétincelled'étonnement.Maisildemeurasilencieux.
—Çan'ariend'extraordinairedes'entraider,repritMaggie.Personnenefaitçaici?
Ilpartitd'unrirebref.
—Pasvraiment.Lesnoblessavents'occuperd'eux.
Etlesesclavesdoivents'entretuerpoursurvivre.Cequetudevraissavoir.Maistun'espasd'ici,évidemment.TuesduDehors.
—Jemedemandaissituenavaisentenduparler,avoua-t-elle.
—Enprincipe,nousn'avonsaucuncontact.Iln'yenapluseudepuisaumoinscinqcentsans.Maisquandmon...quandl'ancienroiestmort,onarouvertledéfilépourfairevenirdesesclavesduDehors.Dusangneuf.
Leshommesdesmontagnes,pensaMaggie.
DepuisdesannéescouraientdesrumeurssurlesCascades,ausujetd'hommesquivivaientcachésparmilesglaciersettendaientdespiègesauxgrimpeurs.Deshommesoudesmonstres.Aprèstout,depuistoujoursdesrandonneursprétendaientyavoirrencontréBigfoot.
C'étaitpeut-êtrelecas-àmoinsqu'ilsn'aientcroiséunmétamorphecommeBern.
—Ettutrouvesçabien?dit-elleàhautevoix.
Capturerdesgensdumondeextérieurpourenfairedesesclaves?
—Pasdesgens,deshumains.Leshumainssontdesvermines;ilsnesontpasinteligents.
Ilavaitditçaleplustranquillementdumonde,enlaregardantdroitdanslesyeux.
—Tuesmalade?s'écria-t-ellelespoingsserrés.
Ellesentaitlevertigeluibattrelestempes.Lecontrecoupdelasoif.Plissantlespaupières,elleajouta:
—Jetesignalequetuparlesàunehumaine,encemoment.Jesuisintelligenteoupas?
—Tuesuneesclavedénuéedemanières.Etlaloim'autoriseàtetuerpourmeparlersurceton.
Ilavaitditçadefaçonsifroide,siarrogante...
Pourtant,Maggieavaitdeplusenplusdemalàlecroire.
Impossiblequ'ellenereprésentepasdavantageàsesyeux.Parcequec'étaitbienlegarçondesonrêve.
Cegarçonsidoux,siattentionné,quil'avaitdévisagéeavecunetelleflammedansleregard,quil'avaitétreinteavecunetelleintensité,lecœurbattantcontrelesien,lesoufflesursajoue.Cegarçonavaitétébienréel...etmêmesiçanerimaitàrien,Maggieenétaitcertaine.Alorscelui-cipouvaitbiensemontrerleplusméprisantdumonde,ilsdevaientbienavoirunlienquelconque.
Cequinelerendaitpasmoinseffrayant.Maisellenereculeraitpas.
—Dansmonrêve,rétorqua-t-elleens'avançantd'unpasverslui,tut'intéressaisaumoinsàunhumain.Tuvoulaist'occuperdemoi.
—Tun'asmêmepasledroitderêverdemoi.
CependantMaggies'approchaitencore,aupointdeprovoquerchezluiuneréactionstupéfiante:ilrecula.
—Pourquoi?Parcequejesuisuneesclave.Jesuisunepersonne.(Elleavança,encored'unpas,ledéfianttoujoursduregard.)Etjenecroispasquetusoisaussimauvaisquetumeledis.Jecroisavoirvudansmonrêvequituétaisvraiment.
Cettefois,ilnepouvaitplusreculer,laparoidelagrottel'enempêchait.
—Tuesfolle.Pourquoivoudrais-jem'occuperdetoi?Enquelhonneur?
Bonnequestion.Surlecoup,ellerestainterdite,sentitleslarmesluimonterauxyeux.
—Jenesaispas,reconnut-elle.Jen'airiend'extraordinaire.N'empêchequetum'assauvélaviequandBernallaitmetuer,etquetum'asdonnédel'eauquandj'enavaisbesoin.Tupeuxdiretoutcequetuvoudras,lesfaitssontlà.Tuessansdoutecapabledet'inquiéterpourquelqu'und'autre,mêmeinconsciemment.Ou...
Ellen'achevapassaphrase.
Instinctivement,toutenparlant,elleavait,commechaquefoisqu'elleéprouvaitunegrandeémotion,tendulebrasversluipourluisaisirlespoignets.
Cefutalorsqu'elleperditlavoixetquesespenséess'embrouillèrent,carilseproduisitunechosequ'ellen'auraitsuexpliquer,plusétrangequetouslesroyaumessecrets,touslesvampires,touteslessorcelleries.
Àl'instantoùellerefermaitlesdoigtssursesmains,alorsqu'effectivementleurspeauxserencontraientpourlapremièrefois,elleéprouvad'abordunesecoussedésagréable,quiluicoupalesouffle;maiselleneputlelâcher,commeélectrocutée.
Laflammebleue,songea-t-elleaffolée.Ilmefaitlamêmechosequ’àBern.
Cependant,ellecompritvitequecen'étaitpasça.
Pasl'énergiesauvagequiavaittuéBern.D'ailleurs,cen'étaitpascegarçonquiluifaisaitça.C'étaitunechosequileurarrivaitàtouslesdeuxàlafois,issued'uneforceinimaginable,totalementextérieure.
Etçavoulait...ouvrirunpassage.Maggien'auraitsudécrireautrementlascène.Unevoieaveuglantesetraçaitdanssonesprit,quimenaittoutdroitverslui.
Elleavaitl'impressiondeseretrouverfaceàl'âmed'uneautrepersonne.Uneâmeéperdue,sansprotection,quicommuniquaitdéjàavecelle.
C'étaitdeloinlasensationlaplusintensequ'elleeûtjamaiséprouvée.Elleeneutdenouveauletournis;desétoilesdevantlesyeux,elles'écroulaenavant,lesjambesflageolantes.
Illarattrapa,maisneputsemaintenirdeboutluinonplus.Maggieleperçutd'autantplusqu'ellesavaitcequisepassaitdanssonproprecorps.Iltombaàgenoux,sanslalâcher.
—Qu'est-cequetumefais?
C'étaitunepensée.QuiprovenaitnondeMaggie,maisdelui.
—Jenesaispas…Cen'estpasmoi…Jenecomprendspas.
Elleignoraitcommenttransmettresespenséesàquelqu'und'autre.Maisellen'enavaitpasbesoin,celafonctionnaittoutseul.Unepurelignedecommunications'étaitouverteentreeux.C'étaitpuissant,sauvage,unpeucommes'ilsétaientcollésl'unàl'autreparlafoudre,maisc'étaitaussitellementmerveilleuxquelleenfrissonnaitetnesavaitplusquepenser.
Ellesesentaittransportéeversunlieunouveau,inouï,inconnud'àpeuprèstoutlemonde.Autourd'ellel'atmosphèrevibrait,commeagitéed'ailesinvisibles.
C'estcommeçaqu'ondevraittousêtre,songea-t-elle.
Uniscommeça.Ouvertsl'unàl'autre.Sansriensecacher,sansmurpournousséparer.
Uneautreparolesurgit,brutalecommeuncoupdemarteau.
—Non!
Sifroide.SinégativequeMaggieenrestauninstantinterdite.Etpuisellecompritd'oùcelaprovenait.
Lacolère...etlapeur.Ilredoutaitcequiluiarrivait,sesentaitenvahi,àdécouvert.
—Oui,ehbienmoiaussi!rétorqua-t-ellementalement.
Nonqu'ellen'aitpaspeur,maiscettepeurn'avaitpasHeud'être.Laforcequileshabitaitétaittellementpluspuissantequ'eux-mêmes,sidémesurémentancienne,quelapeur,bienquenaturelle,devenaitsansimportance.Lamêmelumièrebrillaitàtraverschacund'eux,écartantleurscuirasses,lesrendanttransparentsl'unàl'autre.
—Pourtoi,cen'estpasgrave.Parcequetun'asrienfaitdehonteux!
L'idéeétaitpasséesivitequeMaggien'auraitpujurerl'avoirentendue.
—Qu'est-cequetuveuxdire?Attends...Delos.
Ils'appelaitainsi.DelosRedfern.Ellelesavaitmaintenant,aussiindubitablementqu'elleconnaissaitlesnomsdesmembresdesaproprefamille.Elleserendaitégalementcompte,quoiquecelaluisemblemoinscrucial,quec'étaitunprince.Unprincevampire,népourrégnersurceroyaumesecret,puisquelafamilleRedfernledirigeaitdepuisdesannées.
—L'ancienroiétaittonpère,constata-t-elle.Ilestmortilyatroisans,quandtuavaisquatorzeans.
Depuis,c'esttoiquigouvernes.
Ils'éloignaitmentalementd'elle,enessayantdecouperlecontactentreeux.
—Çaneteregardepas,gronda-t-il.
—Attends.
Àforcedelepoursuivrementalement,essayantdelerattraper,del'aider,ellevitseproduireautrechose,commeunsecondéclair.
Chapitre8
Elleétaitdanssonesprit.Ill'entouraitdepartout,telunmondeétrangeetpérilleux.Unmondeeffrayant,maisaussiemplid'unesombrebeauté.
Toutn'étaitqu'angles,commesiellevenaitdetomberdansuncristalgéant.Toutscintillait,froid,clair,aigu.Lalumièresereflétaitenéclatsdecouleur,aucœurdel'éblouissantetransparenceduglacier.
Vraimentdangereux,songeaMaggie.
Lespointesdecristauxautourd'elleprésentaientdeslamescommedesépées.Acroirequeceslieuxn'avaientjamaisconnudedoucescouleurs.
—Ettuvislà?demanda-t-ellementalementàDelos.
—Va-t'en,répondit-ildansunventpolaire.Va-t'en!
—Non,ditMaggie.Tunepeuxpasmefairepeur.
J'enaidéjàescaladé,desglaciers!
Alorsseulement,ellecompritcequ'évoquaientceslieux:unsommet.Unecimedénudéeoùnulleplante
—encoremoinsunhumain-nesauraitsurvivre.
—Maisilnet'estjamaisrienarrivédebon?s'étonna-t-elle.Tun'asjamaiseud'ami…nid'animal…ouquoiquecesoitd'autre?
—Aucunami,répondit-ilsèchement.Aucunanimal.
Va-t'enavantquejenetefassedumal.
Maggieneréponditpas,parceque,àmesurequ'ilparlait,leschoseschangeaientautourd'elle.Commesilessurfacesscintillantesdescristauxvoisinssemettaientàrefléterdesscènes,deparfaitespetitesimageshabitéesdepersonnes.Dèsqu'elleencontemplaitune,celle-cienflaitetsemblaitl'envelopper.
C'étaientsessouvenirsàlui.Elleapercevaitdesbribesdesonenfance.
Ellevoyaitungaminconsidérécommeunearmedèslejourdesanaissance.Autourdelui,iln'étaitquestionquedeprophétie.Ellevoyaitdeshommesetdesfemmesrassemblésautourd'ungarçonnetdequatreans,auxgrandsyeuxdorésbordésdecilsnoirsécarquillésdefrayeur.
«Iln'yapasdedoute»,disaitlevieuxprofesseur.
Maggiesavaitquic'étaitparcequeDeloslesavaitetqu'elleétaitdansl'espritdeDelos.
«CetenfantfaitpartiedesPuissancessauvages»,repritleprofesseurd'untonébahi...etapeuré.
Sesmainstremblanteseffleuraientunmanuscritfriable.Dèsqu'ellel'aperçut,Maggiesutqu'ils'agissaitlàd'écritstrèsanciensgardésdepuisdessièclesdansleroyaumedesTénèbres,perdusdepuislongtempspourlemondeduDehors.
«QuatrePuissancessauvages,continua-t-il,quidevrontinterveniraujourdel'apocalypsepoursauverlemonde...oupourledétruire.Laprophétieditd'oùellesviendront.»
Etdelire:
«L'unedelaterrederoislongtempsoubliés;L'unedufoyeroùvitencorel'étincelle;L'uneduDayWorldoùdeuxyeuxveillent;L'uneducrépusculequiépouseral'obscurité.»
LepetitDelosexaminaitcesvisagesalignés,écoutantcesparolessanslescomprendre.
«Laterrederoislongtempsoubliés,ditunefemme.
CedoitêtreleroyaumedesTénèbres.
«D'ailleurs,nousavonsvudequoiilétaitcapable,renchéritunhommedehautetaille.C'estbienunePuissancesauvage.LaFlammebleueestdanssonsang.
Ilaappristroptôtàs'enservir;ilnesaitpaslacontrôler,regardez.»
Ilbranditlebrasgauchedel'enfant,unpeutordu,lesdoigtscrispés,immobiles.
Delostentadeselibérer,maisilétaittropfaible.Etlesadultesneleregardaientdéjàplus.
«Leroiveutquenoustrouvionsdessortilègespourmaîtrisersonpouvoir,ditencorelafemme.Sinon,ilpourraitseblesserirrémédiablement.
«Sansparlerdutortqu'ilpourraitnouscauser»,ajoutal'hommeenéclatantd'unriremauvais.
Lepetitgarçonrestaitimmobiletelunpantinabandonné,maissonregarddorésedurcissait,samâchoiresecrispait,tantilavaitdemalàretenirseslarmes.
—C'estterrible,commentaMaggieindignée.Quelleterribleenfance!Iln'yavaitpersonnepours'occuperdetoi?Tonpère?
—Va-t'en,insista-t-il.Jen'aipasbesoindetacommisération.
—Ettonbras...continua-t-ellesanstenircomptedesespenséesglaciales.C'estcequisepassequandtuutiliseslaFlammebleue?
Ilneréponditpas,dumoinspasparunepenséequ'illuiadressaitdirectement.MaisunautresouvenirsereflétadansuncristaletMaggievitlepetitDelos,alorsâgédecinqans,lebrasenveloppédansunesorted'attelledesortilègesautantquedemaléfices,afindemaîtriserlaFlammebleue.
«Voilà,déclaralafemmequiavaitdéjàparlédanslecercled'hommes.Àprésent,nouspouvonstotalementlecontrôler.»
«Enes-tusûre?Vous,lessorcières,commettezparfoisdeserreurs.Tuescertainequ'ilnepeutpluss'enservir?»
Soninterlocuteurétaitunhommedehautetailleauvisagemaigreetaustère-etauxyeuxjaunedoré,commeceuxdeDelos.
—Tonpère,songea.Maggie.Ils'appelait…Tormentil?Mais...
Elleneputendiredavantage,maistrouvaitqu'iln'avaitpasl'aird'unpèreaimant.Ilressemblaitauxautreshommesprésentsdanslasalle.
«Tantquejenelèveraipaslesmaléfices,ilnepourrarienfaire.J'ensuiscertaine,majesté.»
Àcederniermot,Maggieressentitunlégerchoc.Ellen'avaitpasl'habituded'entendreprononcerunetelleformule.Cethommeétaitdoncbienroi
«Plusonlesluilaissera,plusils'affaiblira,poursuivaitlafemme.Etilnepourrajamaiss'endébarrasserlui-même.Quantàmoi,jelepourrai,àtoutmoment...
«Maisilpeutencoreservird'arme?
Oui.Toutefois,lesangdevracouleravantqu'ilnepuisseutiliserlaFlammebleue.
Montre-moiça.»
Ellemurmuraquelquesmots,puisôtal'attelledubrasdugarçon,sortituncouteaudesaceintureet,d'ungestesûr,commeceluidelagrand-mèredeMaggiepourviderunsaumon,luientaillalepoignet.
Legaminnebronchapas.Ilgardaitlesyeuxfixéssursonpèretandisquesonsangs'égouttaitsurlesol.
«Jen'approuvepas,intervintlevieuxprofesseur.LaFlammebleuenedoitpasêtreutiliséeainsi,etpuiselleluiabîmeralebraschaquefoisqu'il...
Aprésent,coupaleroiens'adressantdirectementàl'enfant,tuvasmemontrercommetuesfort,monfils.
EnvoielaFlammebleuesur...(Ildésignaleprofesseur.)Disonssurlui,Majesté!»glapitcelui-cienreculantverslemur.
L'enfantécarquillaitdegrandsyeuxeffrayés.
«Allons!ordonnaleroi.(Commelepetitfaisaitnondelatête,ilposaunemainimpérieusesursonépaule.)Faiscequejetedis!»
Delossetournaverslevieillardquigémissaitenseprotégeantdéjàdesesmainstremblantes.
Leroisoulevalebrasdel'enfant.
«Allons,petit!Obéis!»
Uneflammebleuejaillit,telunjetd'eaud'untuyau,etfrappaleprofesseurhorrifiéqu'elleplaquacontrelemur.D'unseulcoup,ildisparut,nelaissantderrièreluiqu'unetracenoircieauxmembresécartés.
«Intéressant,constataleroienrelâchantsonfils.Àvraidire,jecroyaisqu'ilseraitpluspuissant,qu'ilabattraitlemur.
Donnez-luidutemps,soufflalafemmeendéglutissant.
Peuimporte,ilnousserviraquandmême.Etvoustous,souvenez-vous,lestempssombresarrivent.Maisquoiqu'ilarriveau-dehors,ceroyaumesurvivra,»
Cependant,lepetitgarçonnepouvaitquitterdesyeuxl'endroitoùsonprofesseurs'étaitvolatilisé.Ildemeuraitassis,levisageblêmemaisimpassible.
Maggietentaitdereprendresonsouffle.
—C'est…jen'avaisjamaisrienvud'aussiterrible.
Ont'aobligéàtuertonprofesseur.Ilt'aobligé…Tonpère!
Ellenesavaitquedireetcherchaitàvoir,àparlerenpersonneàDelos,àluiprendrelamain.Pourleréconforter.
—Jesuisdésoléequetuaiesconnuunetelleenfance.
—Nedispasdebêtises!J'aigrandi,jesuisfort,maintenant.C'esttoutcequicompte.
—Tuasgrandisanspersonnepourt'aimer.
Illuilançaunepenséeglacée.
—L'amourc'estpourlesêtresfaibles.C'estuneillusion.Quipeutserévélermortelle.
Elleavaitenviedelesecouer.
—Etcettehistoiredefindumonde...qu'est-cequeçasignifiait?
—Exactementcequetuasentendu.Lesprophétiesvontseréaliser.Lemondedeshumainsvas'acheverdanslesangetl'obscurité.Alors,lescréaturesdelanuitreprendrontlepouvoir.
—Etvoilàpourquoionatransforméunenfantdecinqansenarmemortelle?
MaggiesentitqueDelosavaitcaptésapensée.
—Jesuiscequejedevaisêtre,dit-il.Etjenedésireriend'autre.
—Tuenessûr?
Maggieregardaautourd'elle.Sanspouvoirmettreledoigtdessus,ellecherchaitquelquechose...pourluiprouver...
Unescèneapparutsuruncristal.
LepetitDelosàhuitans,devantdesrochersgrandscommedesvoitures,sonpèrederrièrelui.
«Allez!»
Dèsqueleroieutparlé,l'enfantlevalebras.Uneflammebleuescintilla.Unrocheréclataenmillemorceaux.
«Encore!»
Unautrerocherexplosa.
«Plusdepuissance!Tunefaisaucuneffort.Tunesersàrien.»
Lamasseentièresedésintégra.LaFlammebleuejaillitdenouveau,emportantunbouquetd'arbressurleflancdelamontagne.Avecunsourirecruel,leroifrappasonfilsdansledos.
«C'estmieux.»
—Non.C'estterrible,ditMaggie.C'estmal.Regardecommentcedevraitêtre.
Etelleluitransmitdesimagesdesaproprefamille.
Nonqu'elleprennelesNeelypourdesêtresexceptionnels;ilsétaientcommetoutlemonde,sedisputaientparfoistrèsfort.Maisilsconnaissaientaussidebonsmoments,etc'étaitcequ'elleluimontrait.Saproprevie...
Elleentrainderiredevantsonpèrequiluigrilledesmarshmallowspendantdesvacancesencamping.Elleentraindereniflerlatérébenthinequesamèreutilisequandellepeint.Elle,perchéesurleguidond'unvélopendantqueMilespédalederrière,poussantdescrisendévalantlacolline.Elle,réveilléeparlalangueetlesjappementsdeJake.Elle,entraindesoufflersesbougiesd'anniversaire.Elle,entraind'accueilirMilesavecunpistoletàeau...
—Quiest-ce?demandaDelos.
Ilsemblaitsedétendredevantcesétrangessouvenirspleinsdesoleil,demaisonsmodernes,debicyclettes-etseposerdesquestionssurcesgensbizarres.Dumoinsjusqu'àcequ'elleluiprésenteMilesàseizeans,quiressemblaittantauMilesd'aujourd'hui.
—Monfrère.Iladix-huitansetvientdecommencerl'université.C'estàcausedeluiquejesuislà.Ilafaitlaconnaissancedecettefillequis'appelleSylvia...jecroisquec'estunesorcière.Etiladisparu.JesuisalléevoirSylviaetjemesuisretrouvéedansunchariotdemarchandsd'esclaves,dansunpaysdontj'ignoraisl'existence.
—Ah…jevois.
—Delos,tuleconnais?Tul'asdéjàvu?
Elles'efforçadegardersoncalme;jusque-là,elleavaitcrupouvoircaptertoutessespensées,lesvoirserefléterdanslescristauxautourd'eux.Maismaintenant,ellen'étaitplussûrederien.
—Tuferaismieuxdelaissertomber,conseilla-t-il.
—Jenepeuxpas.C'estmonfrère!S'iladesennuis,jedoisletrouver,l'aider…Voilàcequejetâchedet'expliquer.Ons'aidemutuellement.
—Pourquoi?
—Parceque…Parcequetoutlemondefaitça.
Mêmetoi,tudoislecomprendreaufonddetoi.Tuessayaisdem'aiderdansmonrêve.
Ellelesentitreculer.
—Tesrêvesnesontquedesilusions,
—Non!Pascelui-ci.Jel'aifaitavantdeterencontrer.
Denouveauxdétailsluirevenaient.Toutsemblaitseremettreenplaceetellevoyaitàprésentcequ'elledevaitfaire.
LemontreràDelos.
Danslabrume,lasilhouetteapparut,quil'appelait;sonvisageseteintadejoiequandill'aperçut.Ilposalesmainssurelle,uneinexprimabletendressedanslesyeux.
—Etlà,jemerappelle.Tum’asditdechercherundéfilé,sousunrocherenformedevague.Tum'asditdepartird'ici,dem’échapper.Etlà…
Enrevoyantcequis'étaitpassé,ellechancela.Etlà,ill'avaitembrassée.
Ellesentaitencorecesouffletièdesursajoue,l'effleurementdeseslèvres.Ilavaitalorsexprimétantdetendresse,unespontanéitéquelquepeutimide,maishabitéedepassion,commes'ilsavaitqueceseraitleurdernierbaiser.
—C'étaittellementtriste.
Ellefrémitdenouveau.Nondegêne,maisparcequ'ellesesentaitsubmergéeparl'émotion.
—Jenesaispascequeçavoulaitdire,maisc'étaittellementtriste.
Etpuiselleperçutl'étatdeDelos,sonagitation.
Autourd'eux,lemondedecristaltremblaitderage,dedéni...autantquedepeur.
—Cen'étaitpasmoi.Jenesuispascommeça.
—Si.Jenecomprendspasd'oùçavient,maisc'étaitbientoi.Jenesaispasdutoutàquoiçarime.
Seulement,ilexisteunlienentrenous.Regardecequinousarriveencemoment.C'estnormal?Cheztoi,lesgenscommuniquentainsiparlapensée?
—Va-t'en!
Cecriserépercutasurtouslesreliefsquilesentouraient.Ellepercevaituneterriblecolèreenlui,commeunetempêtequicherchaitàtoutbalayer,àcommencerparsaterreursous-jacente;ellesaisitaussilesmotsqu'ilrefusaitd'exprimer,qu'ilessayaitdecacher,defuir.
—Âmessœurs.
Maggiecomprittoutdesuitecequecelavoulaitdire.
Deuxpersonnessoudéesl'uneàl'autrepourtoujours,leursâmesunies,aupointquelamortmêmenesauraitlesséparer.Deuxâmesdestinéesl'uneàl'autre,
—Mensonge!s'écriaitDelosavecvigueur.Jenecroispasauxâmes.Jen'aimepersonne.Jen'éprouveaucunsentiment.
Etlà,lemondesebrisa.
Dumoinsétait-cel'impressionqu'eutMaggielorsquelescristauxéclatèrentenmorceauxquiserépandirentdansdesaccordsévoquantdesnotesdemusique.Riennetenaitplusdebout.Lechaoss'installait.Aussibrutalementqu'elleavaitperdulesouffle,ellefutexpulséedel'espritdeDelos.
Pourseretrouversurlesold'unepetitegrotteéclairéeparunesimpleflammeprojetantdesombressurlesparois.ElleavaitregagnésoncorpsetDeloslatenaitdanssesbras.
Àl'instantmêmeoùelles'enrenditcompte,illalâcha,seredressa.Malgrélasemi-obscurité,ellevitcombienilavaitlevisageblême,leregardfixe.
Alorsqu'elleserelevait,elleconstataautrechose:aussibizarrequecelaparaisse,leursespritsrestaientconnectés,mêmes'ill'avaitrejetéedesonmonde.Elles'aperçutenpersonneàtraverslesyeuxdeDelos.Ellequin'avaitriend'unefrêleprincesseblondelanguide,parfaiteetartificielle.Elle,cettefillesolideauteintrosé,àl'expressionfranche,àlachevelurecouleurd'automne,auxyeuxnoisette,auregardbrillantdeloyauté,d'unetelleprofondeurqu'iléclipsaittouteautreformedebeauté...
Maggieretintsonsouffle.
C'estàçaquejeressemble?Cen'estpaspossible.Jel'auraisvudanslaglace.
Pourtant,c'étaitainsiqu'illavoyait.Asesyeux,elleétaitl'uniqueêtrevibrantdevieaumilieud'unmondenoiretblanc.Etellesentitleurlienseresserrer.
L'attirerversellealorsmêmequ'iltentaitd'yéchapper.
—Non,murmura-t-ild'unevoixàpeineaudible.Jenesuispasliéàtoi.Jenet'aimepas.
—Delos...
—Jen'aimepersonne.Jen'éprouveaucunsentiment.
Maggiesecoualatête;ellen'avaitplusbesoindeparler.Chaquefoisqu'illuidisaitcombienilnel'aimaitpas,ilserapprochaitd'elle,malgrésesdénégations.
—Tunereprésentesrienpourmoi,lança-t-ilrageur.
Rien!
Pourtant,ilavaitapprochésonvisageàquelquescentimètresdusienetellevitlaflammequibrûlaitdanssesyeuxdorés.
—Rien,souffla-t-ilenl'effleurantdeseslèvres.
Chapitre9
Néanmoins,àl'instantoùilallaitl'embrasser,Deloss'écartad'elle.Maggiesentitlabouchetièdes'éloignerpournepluslaisserpasserqu'unsoufflefroid.
—Non,dit-il.Non.
Ellevoyaitenluilapeurledisputeràlacolère,ilnepouvaitplusrésisteràsadouleur.Ilfrémitetsoudaintoutceladisparut,commeemportéparunemaingéante.Quinelaissaqu'unedéterminationglacée.
—Çanesertàrien,ditMaggie.Jenecomprendspaspourquoituagisainsi,maistunepeuxpastoutnier...
—Ecoute.Tum'asracontéquedanstonrêvejetedisaisdet'enaller.Ehbien,jetedislamêmechosemaintenant.Va-t'enetnereviensjamais.Jeneveuxplusrevoirtonvisage.
—C'estbon,balbutia-t-elle,déçue.
Elleenavaitassez.Saproprepatienceavaitdeslimites.Ilneluimontraitqu'amertumeetdouleur,maisaussiuntotalrefusqu'onluivienneenaide.
—Jeneplaisantepas.Tuneterendspascomptedelagrâcequejet'accordeentelaissantpartir.Tun'espasseulementuneesclaveéchappée,tuesuneesclaveéchappéequiconnaîtl'existencedudéfilédanslesmontagnes.C'estpunidemort!
—Alors,tue-moi!
Elles'avisaaussitôtquec'étaitlaréponselaplusstupidequ'ellepouvaitfaireàcetêtredangereux,maîtredelaFlammebleue,capabledel'éliminerd'unclignementdecils.
—Jetedisdepartir,répéta-t-ilentresesdents.Etjevaistedireautrechose.Tuvoulaissavoircequiétaitarrivéàtonfrère...
Maggies'immobilisa.D'unseulcoup,ilavaitchangéd'attitude,commes'ils'apprêtaitàlafrapper.
—Alorsvoilà,continua-t-il.Tonfrèreestmort.Jel'aitué.
Ellereçutlecoupenpleincœuretenrestapantelante,sesjambesrefusantdelaporterdavantage.
Cependant,ellen'encrutpasunmot.Impossible.Pascommeça.Elleouvritlabouche,respirapourparleretsefigea.
Quelquepart,àl'extérieurdelagrotte,unevoixappelait.Maggienecompritpasunmot,maisc'étaitunefillequiserapprochait...quiallaitentrer.
Delosavaitfaitvolte-faceetseprécipitaitverslaflammedelavasquequ'iléteignitd'uncoup.Lagrotte
seretrouvaplongéedansl'obscurité.Maggienes'étaitpasrenducomptedupeudelumièrequifiltraitdel'extérieur.Àpeuprèsrien.
Non,sedit-elle,ilyenajustemoinsquetoutàl'heure.Parcequelesoirtombe.OhmonDieu,Cady!Jel'ailaisséetomber.Qu'est-cequimeprend?Jen'aimêmepasréfléchi!
—Oùvas-tu?marmonnaDelos.
Elles'arrêtaenpleinecourse,setournadanssadirectionsansrienvoird'autrequesasilhouetteaucœurdel'obscurité.
—ChercherCady,expliqua-t-elleenétreignantlagourdequ'ellevenaitderamasser.Jel'aiabandonnéelà-bas.Ilpourraitluiarrivern'importequoi.
—Nesorspas,ordonna-t-il.Cesontleschasseursaveclesquelsjesuisvenu.S'ilstetrouvent,jenepourraipast'aider...
—Jem'enfiche,tuasjuréquetunevoulaisplusmevoir.Ohnon!Direquejel'ailâchéecommeça...
—Pastrèslongtemps,s'agaça-t-il.Uneheure,toutauplus.
Elles'avisaquequelquepartildevaitavoirraison,mêmesielleavaitl'impressionqu'unsiècles'étaitécoulédepuisqu'elleavaitescaladélepromontoire.
Pourtant,toutlerestes'étaitdérouléassezvite.
—Ilfautquandmêmequej'yaille,insista-t-ellepluscalmement.Elleestmalade.EtpuisGavinatrèsbienpurevenir.
—S'ilst'attrapent,turegretterasdenepasêtremorte,lâcha-t-ilbrutalement.Restelà.Nesorspasavantqu'ilsnesoienttouspartis.
Ellesentituncourantd'air,l'effleurementd'unvêtement.Lalumièredel'entréedisparutuninstantetelledistingua,ensuiteunesilhouettequisedécoupaitsurlecielgris.
Elleseretrouvaseule.
Elletenditl'oreille,maissarespirationétaittropforte,alorsellesefaufilaversl'entréeetsetapitausol.
Ellesursautaquandelleentenditdespas,justeàl'extérieurdelagrotte.Uneombrepassa,unevoixretentit:
—Delos!Qu'est-cequetufaislà-haut?
Lavoixplutôtagréabled'unetoutejeunefille,àlafoisinquièteetdécontractée,quis'adressaitàluiavecuneétonnantefamiliarité.
Maiscen'étaitpascelaquiavaitfaitfrémirMaggie,c'étaitqu'elleavaitreconnucetimbre:Sylvia.
Elleestlà!Etàlafaçondontelleluiparle,cen'estpaslapremièrefoisqu'ellesetrouvedanslesparages.
ElleconnaîtDelos.Peut-êtrequ'elleestnéelàetquellen'estsortieauDehorsquedepuispeudetemps.
CelaachevaitdeconvaincreMaggiequeMilesaussiétaitpasséparlà.Mais...alors?Queluiétait-ilarrivéensuite?Avait-ilcommisunactequidevaitluivaloirlamort?Ouétait-ceSylviaquiavaittoutmanigancédepuisledébut?Delosavait-ilvraimentpu...?Jen'ycroispas,sedit-elle,lecœurserré.Àl'extérieur,Sylviabavardaitdesavoixmélodieuse!
—Nousnesavionspasquetuavaisquittélegroupe...etpuisnousavonsvulaFlammebleue.Nousnoussommesditquetupouvaisavoirdesennuis.
—Moi?lança-t-ilavecunpetitrire.
—Enfin...qu'ilpouvaitsepasserdeschoses.
—Jevaisbien.J'aijustejouéaveclaFlamme...
—Delos,reprocha-t-elled'untoncharmeur.Tusaisqu'ilnefautpasfaireça.Tupourraist'abîmerencorelebras...Iln'irajamaismieuxsitucontinuesàt'enservir.
—Jesais,trancha-t-il.C'estmoiqueçaregarde.
—Jevoulaisjuste...
—Oublie.Jesuissûrquelesautresnousattendent.
Ilnel'aimepas,songeaMaggie.Sestentativesdeséductionnefonctionnentpas.Jemedemandecequ'ellereprésentepourlui.
Surlecoup,elleeutenviedesortirladéfier,delasecouerpourluifairecrachersesréponses.
Cependant,ladernièrefoisqu'elleavaittentécegenredemanœuvre,celaluiavaitvaludeseretrouverenesclavage.Serrantlesdents,elleserapprochadel'entrée.Ellesavaitquec'étaitdangereux,maisilfallaitqu'ellevoieSylvia.
Elleenéprouvaunnouveauchoc.Cettefille,toujoursenjeanmoulantetautopdelamode,arboraitunetenuecarrémentmédiévale;etcelaneparaissaitpaslagêner,commesielleavaitl'habitudedeportercegenredevêtements,cetterobevertequiluitombaitsurlespieds,auxlonguesmanchessouples,surmontéed'unetuniqueplusclaire,sansmanches,maisàlaceinturebrodéedevertetd'argent.Sescheveuxs'éparpillaientenunefinemassebrillanteetelletenaitunfauconaupoing.
Unvraifaucon,àlapetitecapuchedecuiretàlapattebaguéed'unrubandepeau.Maggienepouvaits'empêcherdelecontempleravecfascination.
Paslapeinedejouerlesêtresdélicatsquandonélèveunoiseaud'unetellepuissance.
—Nousnesommespassipressésqueça,susurraSylviaenserapprochantdeDelos.Maintenantqueje
suislà,nouspourrionscontinuerunpeu,explorercejolichemin.
Cady,songeaMaggie.S'ilsredescendentlesentier,ilsvontlavoir.Sylviavalavoir.
Elles'apprêtaitàjaillirdelagrottequandDelosrépondit:
—Jesuisfatigué.Partonsmaintenant.
—Oh,tuesfatigué!ditSylviaavecunsourirepresqueintimidé.Tuvois.Jet'avaisbienditdenepastropteservirdetespouvoirs.
—Oui.Jen'aipasoublié.
EtSylviad'enchaîneraussitôt:
—J'allaisoublierdeterapporterquellechosebizarres'estpassée.UnpaysandunomdeGavinasurgiaumilieudelachassetoutàl'heure.
Gavin.LecœurdeMaggieseserra.Ils'estenfui,etilatoutvu.
Iladûsedéplacertrèsvitepourrejoindreunepartiedechassedel'autrecôtédelacolline.ÀtempspourqueSylviaviennetrouverDelos.
—Tuneleconnaiscertainementpas,assura-t-elle.
Moi,si.C'estlemarchandd'esclavesdontjemeserspourfairevenirdesfillesduDehors.Enprincipe,ilfaitbiensontravail,maisaujourd'hui,ilétaitfurieux.
D'aprèslui,ungrouped'esclavesseseraitéchappédanslamontagne,etsonassocié,Bern,seseraitfaittuer.
Espècede...sorcière,songeaMaggie.
Ainsiellesavait,c'étaitcertainmaintenant.SiGavinétaitsonlarbinets'illuiavaitditqueBernétaitmort,ildevaitbienavoirracontélereste.QueBernavaitététuéparleprinceDelosenpersonne,grilléparsaFlammebleueenprésencededeuxesclaves.
EllesavaittoutetcherchaitjusteàcoincerDelos.
Pourquoin’a-t-ellepaspeurdelui?C'estleprince,aprèstout.Sonpèreestmort;c'estluiquirègne!
Commentose-t-elleluitendresespièges?
—Nousétionstousinquiets,continuaSylvialatêtepenchéedecôté.Touslesnobles,etsurtouttonarrière-grand-père.Lesesclavesenfuitepeuventreprésenterunemenace.
—Mercidetefairedusoucipourmoi,marmonnaDelosd'untonsec.Maisilnefallaitpas.Jenefaisaisquem'entraîner...surl'autremarchand.Etaussisurdeuxesclaves.Ilsm'avaientdérangé.
Maggieenrestabéated'admiration.
Ilaréussiàlaberner,Sylvianepeutplusriendire.Niprouverqu'ilnenousapastuées.Gavins'estenfui,ilnepeutdoncrienavoirvud'autre.
Delosnousasauvées.Cadyetmoi.Encoreunefois.
—Jevois,soupiraSylviad'untonsoumissinonconvaincu.Tuavaisbiensûrledroitd'agirainsi.Ainsi,lesesclavessontmortes...
—Oui,etcommecen'étaientquedesesclaves,jemedemandepourquoinousperdonsencorenotretempsàenparler.Àmoinsquetun'aiesquelquechosed'autreàm'apprendresurelles?
—Non,non,absolumentpas.Tuasraison,nousavonsperduassezdetemps.Rentrons.
Danssonesprit,MaggieentendaitencorelavoixdeGavin:
«Cenesontpasdesesclavesordinaires.Sinousnelivronspascettedemoiselle,noussommesmorts.»
Donc,Sylviamentencore.Quellesurprise!Maisquiestcettedemoiselle?Etqu'est-cequilarendsiimportante?Aufait,quiestcetarrière-grand-pèredeDelos?QuandSylvial'amentionné,çaressemblaitpresqueàunemenace.Maissic'estunarrière-grand-père,ildoitêtreâgé.EnquoiSylviapeut-elleêtreliéeàunvieillard?
Intéressantequestion,surlaquelleMaggienepouvaits'attarderpourlemomentcarSylviaetDeloss'éloignaientdelagrotte.Alorsqu'ilsdisparaissaient,elleentenditlecrissementdeleurspiedssurl'ardoise.
Elleattenditquelebruitdeleurspasdiminue,comptajusqu'àtrenteavantd'oserrespirer,puissefaufilaau-dehors,àl'airlibre.
Ilfaisaitnuitmaintenant.Ellenevoyaitpresquerien.
Maisellepouvaitsentirlevideimmensedelavalléeautourd'elleetladensitédesmontagnesderrière.
Certes,elleauraitdûéprouverdusoulagementàl'idéedepouvoirmieuxrespirer,denepasêtrecaptive-cependant,ellesesentaitoppresséeetilluifallutuncertaintempspourcomprendrepourquoi.
Pasunson.Nipas,nivoix,niaucunanimal.Sansdoutefaisait-iltropfroidpourlesmoustiquesetlesgrillons,maiselleauraittoutdemêmedûpercevoirquelquesbruissementsdevie.Desoiseauxquiregagneraientleursnids,deschauves-sourisenchasse.
Desbichesquibrouteraient,descerfsenrut.N'était-cepasl'automne,aprèstout?
Maisrien.Maggieavaitladésagréableimpressiondeseretrouverseuledanscetétrangemondesansvie,commedansuncocon,loindetouteréalité.
Arrêtedetraîneretréfléchis.VadoncchercherCady,vite!
Serrantlesdents,ellefourralagourdesoussavesteetrepritlecheminens'efforçantdelongerlaparoisursagauche,prenantgardeàchacundesespas.
Arrivéeàlaplate-forme,ellesentitsoncœurseserrer.
Génial.Essaiedoncdedescendreparmicesrochersenpleineobscurité!Bon,jelesconnais.Aupirejepeuxsimplementtomberàplusdetrentemètresdansleravin…
—Cady,murmura-t-elle.
Elleavaitpeurdeparlertropfort.Leschasseurspouvaientencoretraînern'importeoùetrienneportaitmieuxlessonsquel'échodelamontagne.
—Cady?Çava?
Elledutattendrecinqlongsbattementsdecœuravantdepercevoirunfrémissementencontrebas,commeuneétoffequifrôleraitlaroche,suivid'unsoupir.
Soulagée,MaggieputaumoinssedirequeCadyn'étaitpasmorte,etqu'ellen'avaitpasnonplusétécapturée.
—Restelà,souffla-t-elleunpeuplusfort.Jedescends.Jet'apportedel'eau.
Cenefutpasaussidifficilequ'ellenelecraignait.
Peut-êtregrâceàl'adrénalinequiluiinondaitlesveines.Questiondesurvie.Sespiedsparurenttrouverlessailliesnécessairesàsadescente,etenquelquesminutes,elleseretrouvasurlesrochers.
—Cady.(Àtâtons,elletrouval'étoffetièdequiremuaitlégèrement.Unautresoupirs'enéchappa.)Cady,çava?Jenetevoispas.
Alors,l'obscuritéparuts'atténueretMaggieaperçutfinalementlasilhouettequ'elleeffleurait.Ellelevalesyeux.
Lalunesortaitdesnuages,presquepleinedanssalumièreblanche.
—Maggie,balbutialapetitevoixpresquepaisible.
Mercidem'avoirlaisséemereposer,jemesensplusfortemaintenant.
UnrayonéclairaitlajoueetleslèvresdeCadycommeunbusteantiquedeprincesseégyptienne,sesbouclesrépanduessursesépaules,sonregardreflétantlalune.
—Désoléequeçam'aitprissilongtemps.Maisjet'apportedel'eau.
Maggiel'aidaàs'asseoiretportalagourdeàsabouche.
Finalement,ellen’apasl'airtropmalade,songea-telleenlaregardantboire.
Peut-êtrequellepourraitmarcher.Maispouralleroù
?Jamaisellesn'atteindraientledéfilé.Etquandbienmême,quefaireensuite?Ellesseretrouveraientenhautemontagne,dansl'obscuritéd'unefroidenuitdenovembre.
—Ilfautquetuvoiesunmédecin.
Cadys'arrêtadeboireetluirenditlagourde.
—Jenecroispasqueçaexisteparici.Peut-êtreunefemme,là-bas,danslechâteau,mais...Non,ceseraitinutile.
—Commentça?Hé,tuvasmieux,non?
Aprèstout,voilàlongtempsqueCadyn'avaitalignéautantdemots.Ellesemblaittrèsfaible,maiscohérente,étonnammentaucourantdecequisepassaitdanslesparages.
—Celan'envaudraitpaslapeine.Jeteferaiscourirtropderisques.Laisse-moiici,Maggie.Descendstechercherunabri.
—Tunevaspasrecommencer!Sijetelaisselà,tumeurs.Ilvafaireunfroiddeloupbientôt.Alorspasquestion.Ets'ilyaunefemmequipeutteguérirdanscechâteau,alorsonyva.Oùqu'ilsetrouve.
—C'estlàqueseréunissenttouteslescréaturesdelanuit,laissasombrementtomberCady.C'estaussilàqu'ongardelesesclaves.Tousleshabitantsdelarégionviventdansl'enceinteduchâteau;c'estcommeunvillage.Lelieuquetudoisfuiràtoutprix.
—Commentsais-tutoutça?TuesuneesclaveévadéecommeJeanne?
—Non.J'enaientenduparlerilyaunan,parquelqu'unquis'yétaitrendu.J'avaisdebonnesraisonsdevenirici…maislamalchanceavouluquejetombesurdesmarchandsd'esclaves.
Maggieavaitenviedel'interrogerdavantage,maisunepetitevoixluidisaitquecen'étaitpaslemoment.
Qu'ilcommençaitàfairetrèsfroid!Qu'ellesnepouvaientpasresterbloquéesdanslamontagne.
—Cetteroutequesuivaitlechariot...ellevaverslechâteau?
Cadyhésita,tournalevisageverslavallée,commesielleyvoyaitquelquechose.
—Jecrois,finit-elleparrépondre.Ceseraitlogique,entoutcas...c'estleseulendroitoùmènentlesroutesdelavallée.
—Alorsilfautqu'onlaretrouve.
Ceneseraitpasfacile.EllesavaientlongtempscourupouréchapperàBernetàGavin.MaisMaggiesavaitquelledirectionsuivre.
—Ecoute,mêmesionn'arrivepasauchâteau,ilfautqu'ontrouvecetteroute,çanouspermettradesavoiroùonest.Etsiondoitpasserlanuitdanslamontagne,mieuxvautquecesoitdanslaforêt.
—Tuasraison,mais...
Ellenelalaissapasacheversaphrase.
—Tupeuxtelever?Jet'aide!Passelebrasautourdemoncou…
CenefutpasaisédesortirCadydecerefugedanslesrochers;ellesdurentramperet,bienquelajeunefilleneseplaignejamais,Maggiesentaitcombienelleétaitfatiguée.
—Allez!l'encouragea-t-elle.Tut'entiresbien.
S'illefaut,jelaporterai,songea-t-elleenserrantlesdents.
Tropdegensluiavaientditdelalaissertomber;jamaisellen'avaitfaitpreuved'untelentêtement.
Alalongue,ellesparvinrentàl'abridesarbresdontlesbranchescamouflaientparintermittencelalumièredelalune.Cadys'appuyaitdeplusenplussurMaggiequicommençaitàtrébuchersurlesracines,àdérapersurlamousse.
Curieusement,Cadypossédaitunmeilleursensdel'orientationqu'elle;audébut,ellenecessademurmurer:
—Par-là,jecrois...
MaisellefinitparsetaireetnemêmeplusrépondreauxquestionsdeMaggie.Etpuiselles'arrêtanet,chancela.
—Cady...
Lajeunefilles'effondra,luilaissantjusteletempsd'intervenirpournepaslalaisserheurterlesol.AlorsMaggiesesentitplusseulequejamaisdanslapetiteclairièrequiembaumaitlecèdrerouge,uncorpsaffalésursesgenoux.Dansunsilencetotal.
Soudainrompuparunbruitdepas.
Despasquiarrivaientdansleurdirection.
Peut-êtreundaim.Maisilyavaitlàquelquechosed'hésitant,uncraquement,unepause.Maggieeneutfroiddansledos.
Retenantsonsouffle,ellecherchaàtâtonsunepierre,unbâton...oun'importequoiquipuisseservird'arme...
Unmouvementdanslebuissonvoisin.Elleplissalesyeux.
—Quiestlà?
Chapitre10
Lebuissonremuaencore.LesdoigtsdeMaggienerencontraientquedesracinesoudesglands,alorselleserralepoingtoutensedégageantdoucementducorpsdeCady.
Unesilhouettesurgitdufourré,impossibleàbiendistinguer.Unlongmoments'écoula,jusqu'àcequ'unevoixlance:
—Jet'avaisbienditquetun'yarriveraispas!
Maggiecruts'évanouirdesoulagement.
Aumêmeinstant,laluneémergeadesnuages,éclairantl'ombremincequisetenaitunemainsurlahanche,sescheveuxrouxpresquenoirsdanslaclartéargentée.Maiscevisageanguleuxetcesyeuxsceptiquesnepouvaientappartenirqu'àuneseulepersonne.Sansparlerdesonexpressionrevêche.
—Jeanne!s'écriaMaggiedansunsoupirtremblant.
—Tun'espasalléebienloin,finalement.Larouteestlà.Qu'est-cequetuasfichu?Elleestmorteouquoi?
EtonnantcommecettevoixacerberéconfortaitMaggie.Ellepartitd'unpetitrire.
—Pasdutout.C'estBernquiestmort...tusais,legrosmarchandd'esclaves.Mais…
—Turigoles,soufflaJeanneavecuneintonationderespect.C'esttoiquil’astué?
—Non...Bon,jet'expliqueraiplustard.D'abord,est-cequetupeuxm'aideràemmenerCadyàl'abri,plusloin?Oncrèvedefroid,ici.Elleestcomplètementdanslespommes.
JeannesepenchasurArcadia.
—Jet'aidéjàditquejenet'aideraispas...
—Jesais.Maistupeuxaumoinsl'attraperparcecôté.Ànousdeux,ondoitpouvoirlahissersurnosépaulesetl'aideràmarcher.
—Quellebourrique!Onferaitmieuxdelaporterenchaise.
Maggies'aperçutainsiqueJeanneétaitd'unerésistancesurprenantemalgrésaminceur.Ettoutesdeuxassirentlajeunefilleinconscientesurleursmainsentrelacées.
—Tuesforte,observa-t-elle.
—Ouais,c'estl'undesavantagesd'êtreesclave.Parici,laroute.
Cefutlongetdifficile,maisMaggiecomptaitsursaproprerobustesseetJeannesemblaitprêteàles
guideràtraverslespireschemins.Etpuis,celafaisaitdubiendeseretrouverencompagnied'unautrehumainenbonnesanté,dequelqu'unquinecherchaitpasàlatuer.
—EtPolly,ellevabien?
—Oui,elleestàl'abri...riend'extraordinaire,maisc'estplussûr.C'estlàquejet'emmène.
—Tuvois,tut'esoccupéed'elle,remarquaMaggieenriant.
—Etçatefaitmarrer?
Ellesdurentmarquerunepauseavantd'escaladeruntroncrenversétoutmoussu,manœuvrequileurprituncertaintemps.
—Non,réponditenfinMaggie.C'estjuste...quetuesgentille,enfait.Sansvouloirl'avouer.
—Jem'occupedemoid'abord.C'estlaloi,parici.N'oubliepas.
Ellepoussaunjuroncarsonpieds'étaitenfoncédansuneflaquespongieuse.
—D'accord,soufflaMaggieensouriant.
Lasuiteduchemins'effectuaensilenceetunesortedetorpeurenvahitl'espritdeMaggie.
Delos...jamaisellen'avaitrencontréquelqu'und'aussidéroutant.Àcetteseulepensée,soncorpsfrémissaitd'exaspération,maisaussid'uneimpatiencequ'ellenecomprenaitpas.
Cependant,qu'yavait-ilencoreàcomprendredanstoutcequiluiarrivaitcesdernierstemps?Tantdechosesdepuisdeuxnuits,dequoiperdrepied.
DelosdisaitavoirtuéMiles...Maisçanetenaitpasdebout.Delosétaitincapabled'unechosepareille...
Sûrementpas.
Ellepréféranepasysongerdavantage.Celaluifaisaitpenseràunénormenuagenoiroùellerefusaitd'entrer.
Etcetrajetquin'enfinissaitpas,quidevenaitdeplusenpluspénible...Auboutd'unquartd'heure,ellenesentaitplussesbrasetsanuqueseraidissaitàlafairehurler.Savesteétaittrempée,sespiedsgelésluifaisaientmal.
Maisellen'abandonneraitpas,etJeannenonplus.
Toutesdeuxcontinuèrentainsipendantprèsdetroisquartsd'heure,avecquelquespausessilencieuses,jusqu'àcequeJeanneannonceenfin:
—Onarrive.
Uneclairières'ouvraitdevantellesetlaluneéclairaitunepetitecabanedeboisvermoulu,deguingoisà
causedesplanchesquienétaienttombées.Maiselleoffraittoutdemêmeuntoitetdesmurs.Unabri.
Maggielatrouvapresquebelle.
—Cesontdesesclavesenfuitequil'ontconstruite,indiquaJeanne,essoufflée.Lescréaturesdelanuitnel'ontjamaistrouvée.Touslesesclavesduchâteaulaconnaissent.
Ellesemitàcrier:
—C'estmoi!Ouvrelaporte!
Unlongmoments'écoula,puisonfitjouerunelourdeserruredebois.MaggieaperçutlepetitvisagedePollyPenobscotdansl'entrebâillement,sacasquetterougetoujoursenarrièresursatête,lesyeuxengourdisdesommeil.Soudainsonexpressionchangea.
—Oh!s'écria-t-elle.Tuvasbien!
Ellesejetadanssesbras.
—Attention!ditMaggieenmanquantdeperdrel'équilibre.
LecorpsdeCadyoscilladangereusement.
—Raviedeterevoir,moiaussi,assura-t-elle,lesyeux-àsagrandesurprise-pleinsdelarmes.Laisse-moidéposernotreamie,sinonjevaislarenverser.
—Parici,indiquaJeanne.
Lefonddelacabaneétaittapissédepaille.ToutesdeuxydéposèrentArcadia,aprèsquoiPollyrevintétreindreMaggie.
—Ons'estenfuies,dit-elle.Grâceàtoi.
—Grâceànoustoutes,assuraMaggieenlaserrantdanssesbras.EtJeannet'abienaidée.Jesuiscontentequ'ons'ensoittoutessorties.
—Etelle...ellevabien?demandaPollyavecunregardsurArcadia.
—Jenesaispas.
Cadyavaitlefrontbrûlant,sarespirations'accompagnaitd'unesortedegémissement.
—Voiciunecouverture,ditJeanneenluitendantundrapépais,terriblementrêche.Sionsemettoutesdessous,onsetiendrachaud.
EllesplacèrentCadyaumilieu,MaggieetPollysursadroite,Jeanneàsagauche.Lacouvertureétaitassezgrandepourlesprotégertoutes.Lapaillesentaitbon.
Celapiquaitunpeu,aussiMaggiesefélicita-t-elledeporterunjeanetdesmancheslongues.Lepetit
corpstièdedePolly,commeceluid'unchaton,luiapportaunréconfortinattendu.Etpuiscelafaisaittantdebiendeneplusbouger,deneplusrienporter,desimplementresterlà,àreposersesmusclestendus.
—Ilyavaitunpeudenourriturecachéeici,ditJeanneensortantunpaquetdesouslapaille.Delaviandeséchée,desbiscuitsd'avoineetdesfruitssecs.
Maisilfaudraengarderpourdemain.
Maggiemorditavecappétitdanslaviande;çanevalaitpasunjambonfumé,çasentaitunpeufort,maissurlemoment,elleserégala.Elleessayad'enfairemangeràCady,sanssuccès.Lajeunefilledétournalatête.
AvecJeanneetPolly,ellesfinirentparquelquesgorgéesd'eaupuiss'allongèrentdanscelitimprovisé.
Maggiesesentaitpresqueheureuse.Sonestomacnelatenaillaitplus,sesmusclessedétendaientetundouxengourdissementl'envahissait.
—Tudevais...meparlerdeBern...ditJeanneenbâillant.
—Oui...demain.
Etlà,danslapailledecettepetitecabane,aucœurd'unroyaumeétrange,avectroisfillesqu'elleneconnaissaitquedepuislematinmêmeetconsidéraitdésormaiscommesessœurs,elles'endormit.
Maggies'éveillalenezfroidetlespiedstropchauds.
Unepâlelumièretraversaitlesplanchesdelacabane.
Uninstant,ellecontemplacesparoismalassemblées,cesolcouvertdepailleensedemandantoùelleétait.
Puisserappela.
—Cady.
Elles'assit,regardalajeunefilleàcôtéd'elle.Cadyavaitmauvaisemine,l'airfiévreux,sesbouclesbrunescolléessursonfrontmouillé.Pourtant,enentendantsonnom,ellecillapuisouvritlesyeux.
—Maggie?
—Commenttesens-tu?Tuassoif?
Ellel'aidaàprendrelagourde.
—Jevaisbien,merci.C'esttoiquim'asamenéeici?
Elletournaitlatête,commepourregarderautourd'elledesesgrandsyeuxquinesefixaientpas.Elleneparlaitqueparpetitesphrases,pourconserversesforces,maissavoixétaitplutôtdoucequefaible.
—EtJeanneaussi.Merci.
Elleadûnousentendreparlercettenuit,seditMaggie.
Cependant,Jeannes'asseyait,delapailledanssescheveuxroux;elleplissalesyeuxalorsquePollyàsontourselevaitenpoussantdepetitssoupirs.
—Bonjour,ditMaggie.Toutlemondevabien?
—Ouais,ditPollyd'unevoixcassée.(Sonestomacgronda.)J'aijusteunpeufaim.
—Ilrestequelquesbiscuits,ditJeanne,etunetranchedeviande.Autantlesterminer.
EllesdonnèrentlaviandeàCady,quivoulutlarefuseretdutl'avalerpresquedeforce.Puisellesdivisèrentsolennellementlesbiscuitsd'avoineenquatre,lesmâchèrentlonguement.
—Ilvafalloirtrouverdel'eau,ditMaggieunefoisqu'elleseurenttoutesbuunpeu.Lagourdeestpresquevide.Maisjecroisqueleplusimportant,c'estdedéciderdecequ'onvafairemaintenant.
—D'abord,commençaJeanne,tudoisnousracontercequiestarrivéàBern.
—Net'inquiètepas,ilestbeletbienmort.
Ellerésumacequis'étaitpassédepuisleurséparation,commentGavinetBernlesavaientpoursuivies,commentBerns'étaitmétamorphosé...
—Çanem'étonnepas,ditJeanne.«Bern»signifie«ours».Lesmétamorphesportentsouventlenomdecequ'ilssont.Maistudisquetuasessayédetedéfendreavecunbâton?Tuesplusdébilequejel'auraiscru.
Néanmoins,sesyeuxvertsbrillaientd'admirationetPollyécoutaitavecenthousiasme.
—Etlà...ilyaeucetéclair,continuaMaggie.IlatuéBern,etGavins'estenfui.
Elleserenditalorscomptequ'ellenetenaitpasàentrerdanslesdétails.Jeannenecomprendraitsansdoutepascelienquisemblaitl'uniràDelos,cessouvenirsqu'ilsavaientpartagésdanslagrotte...
jusqu'aurêvequiluiavaitpermisdelereconnaître.Elleterminasonrécit.
—Etpuisj'airemplilagourdeetj'aientenduSylviaarriver,alorsDelosestsortipourl'empêcherdenoustrouver,Cadyetmoi.
Cadyl'écoutaitavecsérénité.Pollyavaitpeurmaisbuvaitsesparoles-seuleJeannesemblaitpétrifiéedeterreuretd'incrédulité.
—TudisqueleprinceDelost'asauvélavie?AveclaFlammebleue?Qu'ilnet'apasremiseauxchasseurs?
CommesielleparlaitdeDraculaenpersonne.
—C'estvrai.
Heureusementquejen'aipasmentionnélebaiser,songeaMaggie.
—C'estimpossible.Delosdétestetoutlemonde.
C'estleplusdangereuxdetous!
—Oui,c'estcequ'iln'acessédemerépéter.
GênéeparleregardinquisiteurdeJeanne,Maggieavaitl'impressiondedéfendreundémon.
—Ilamêmeditqu'ilavaittuémonfrère,ajouta-tellelentement.Maisjenesaispassijedoislecroire...
—Crois-le,lâchaJeanned'unairdégoûté.C'estluiquirègneiciettoutpasseparlui.Ilestcapabledetout.
Jen'arrivepasàcroirequ'ilt'aitlaisséepartir...enfin,saufs'ilauneidéederrièrelatête.Parexemple,entelaissantt'enallerpourlancerlachasseaprès.C'estlegenredechosequ'ilapprécie.
UneétrangesensationdevidesaisitMaggie.Elleessayaderépondrecalmement.
—Jenecroispas.Jecrois...qu'ils'enfichait.
—Tuteracontesdeshistoires.Tunecomprendspascesgensparcequetun'espaspasséeparlà.Aucunedevous,d'ailleurs.Lescréaturesdelanuitsontdesmonstres,etcellesduroyaumedesTénèbres,lespiresdetoutes.Certainesviventdepuisdescentainesd'années...etcertainesétaientdéjàlàquandlegrand-pèredeDelosafondécesite.Ilsétaientcoincésdanslavalléedepuistoujours.Toutcequ'ilsveulent,c'estchasser.C'estleuruniquesport.Ilsnes'intéressentàriend'autre.
Maggieenfrissonna.Quelquepart,ellen'avaitpastrèsenviedepoursuivresurcesujet.Maisilfallaitqu'ellesache.
—J'airemarquéquelquechosedebizarre,reprit-elle.J'étaisàl'extérieur,j'écoutais,maisjen'aipasentenduunseulbruitanimal.Rien.
—Ilslesontanéantis.Touslesanimauxsauvagesontdisparu.
LapetitemaindePollyserranerveusementlebrasdeMaggie.
—Maisalors,ilschassentquoi?
—Desanimauxqu'ilsélèventetlâchentdanslanature.J'aiétéesclavependanttroisansici,audébut,jenelesaivuséleverquedesanimauxlocaux—descouguars,desoursbruns,descarcajous...Maisdepuisdeuxans,ilssesontlancésdansdesracesplusexotiques.Desléopards,destigres...
—Maispasdeshumains,soupiraMaggie.
—Nemefaispasrire.Biensûrqu'ilschassentdeshumains...seulementquandilstrouventunprétexte.
Laloiditquelesvampiresnepeuventpasabattredesesclavesparcequ'ilssonttropprécieux...sinonilsseraientviteàcourtdeprovisions.Maissidesesclavess'échappent,ilspeuventaumoinsleschasseretlesramenerauchâteau.Etsil'und'euxdoitêtreexécuté,ilslancentunechasseàmort.
Levidedansl'estomacdeMaggiedébouchasurungouffre.
—Jevois.Mais...
—S'ilt'alaisséepartir,c'étaitpourrevenirtechasser.Jeteledis,ilestmauvais.Voilàtroisansquel'ancienroiestmortetqueDelosaprissasuite.Etvoilàtroisansqu'ilssesontmisàimporterdenouveauxesclaves.Pasjusteenenlevantlesmontagnardsquis'approchaienttrop,maisensortantauDehorspourenleverdesgensdanslesrues.C'estmêmecommeçaquejemesuisretrouvéelà.EtPollyaussi.
L'enfantfrissonnaetMaggie,quipassaunbras,sursonépaulepourlarapprocherd'elle,lasentittrembler.
—Hé!gamine,tuasétésupercourageusejusque-là,alorsaccroche-toiencoreunpeu,d'accord?Onvas'entirer.
ElleperçutleregardsarcastiquedeJeannesurelle,sondéfisilencieuxd'expliquercommentleschosespouvaients'améliorer.
—C'étaitlamêmechosepourtoiaussi,Cady?
TropcontentededétournerlaconversationdeDelos,elleentendaitencorelajeunefilleluidire:
«J'avaisdebonnesraisonsdevenirici...»
—Non.Ilsm'ontattrapéesurlamontagne.
EllefutalarméeparletondeCadyquis'exprimaitlentement,commesielleavaitrecoursàtoutessesforcespourseconcentrer.
OubliantDelosetletraficd'esclaves,Maggieposaunemainsurlefrontdelajeunefille.
—MonDieu!Tuesbrûlante.
—Oui...c'estlepoison,articulaCady.Ilsm'enontinjectéquandilsm'ontcapturée...etj'aimalréagi.
Moncorpsnelesupportepas.
—Etças'aggrave,s'inquiétaMaggie.Jet'assure,onn'apaslechoix.Ilfautallerdanscechâteau,parcequec'estlàqu'habitentlesguérisseuses,sij'aibiencompris.Siquelqu'unpeutt'aider,cesontelles,non?
—Attends!intervintJeanne.Onnevapasallerlà-
bas,ceseraitsejeterdanslagueuleduloup.Maisonnepeutpasquitternonpluslavallée;j'aitrouvéledéfiléunefois,seulementc'étaitparhasard,jeneleretrouveraijamais...
—Moisi,ditMaggie.Nemedemandepascomment.Jelepeux,c'esttout.Maispourça,ilvafalloirescaladerunemontagneetCadyn'yarriverajamais;ellenes'entirerapasdavantagesionlalaisseseuleicipourallerchercherdel'aide.
Ellelutlemessagedansleregardvertunpeuplissé:
«Alorsondoitlalaissertomber.C'estlaseulesolution.»MaisMaggien'endémordaitpas.
—Tun'asqu'àemmenerPollyversledéfilé...jet'expliqueraicommentvousyrendre.Moij'emmèneraiCadyauchâteau.Çateva?Dis-moijustequelledirectionprendre.
—C'estnul.Mêmesivousarrivezauchâteau,tunepourraspasyentrer.Etsivousyentrez,ceseraunpursuicide...
Elles'interrompitet,surlecoup,Maggienecompritpaspourquoi.Pourtant,elleétaitsubitementsursesgardes.Elles'aperçutqueCadyvenaitdesetournerverslaporte,danslemouvementinstinctifd'unfélinquientendraitapprocherundanger.
Maintenantqu'elledressaitl'oreille,Maggielepercevaitaussi,lointainmaisdistinct.Desgensquis'interpellaient.Etpuisunautrebruit,commeellenel'avaitconnujusque-làqu'aucinéma,maisqu'elleinterprétaimmédiatement.
—Cesonteux,articulaJeannedanslesilence.Jeteledisais,ilsnoustraquent.
—Avecdeschiens?
—C'estfini,onestmortes.
Chapitre11
—Pasdutout!s'exclamaMaggie.
Envoyantpromenerlalourdecouverture,ellesautasursespieds,attrapalebrasdeCady.
—Viensvite!
—Où?
—Auchâteau.Maisilfautresterensemble.
Del'autremain,ellepritlebrasdePolly.
—Auchâteau?
MaggiefusillaJeanneduregard.
—C'estl'uniquesolution.Ilss'attendentquenouscherchionsàgagnerledéfilé.Ilsnoustrouverontsionresteici.Leseulendroitoùilsnepourrontpasimaginernoustrouver,c'estlechâteau.
—Tuescomplètementfolle...
—Arrête!
—Maistuassansdouteraison.
Là-dessus,Jeanneattrapal'autrebrasdeCadyetsedirigeaverslaporte.
—Restederrièrenous,soufflaMaggieàPolly.
Surleseuil,elledécouvritunautrepaysagequecequ'elleavaitvuàsonarrivéedanslanuit.Labrumeformaitunfiletargentésurlesarbresetmalgrél'absencedesoleil,lesnuagess'ourlaientdenacre.
C'étaitsuperbe.Toujoursétrange,toujoursinquiétant,maissuperbe.Etdanslavalléeencontrebassedressaitunchâteau.
Enl'apercevant,Maggies'immobilisamalgréelle.Ilémergeaitdelabrumetelleuneîle,noir,brillant,massif.Destourssedressaientauxanglesdel'enceintecrénelée.
Çaal'airtellementréel,songea-t-elleabasourdie.
—Nerestezpaslà,qu'est-cequevousattendez?
criaJeanneentirantCady.
S'arrachantàsasurprise,Maggieseremitenrouteetellessuivirentuncheminquiondulaitparmiles
arbres.
—S'ilyadeschiens,ilfaudraittrouverunruisseau,non?s'enquit-elle.Pourneutralisernotreodeur.
—J'enconnaisun,ditJeannesanscesserdedescendreentrefougèresetsaxifrages.J'aivécuunpeuicilapremièrefoisquejemesuiséchappée.Quandjecherchaisledéfilé.Maiscenesontpasdeschiensordinaires.
MaggieaidaCadyàfranchirlesracinestentaculairesd'unsapin.
—Commentça?
—Cesontdesmétamorphes,commeBernetGavin.
Donc,ilsnesuivrontpasseulementnotreodeur,maisaussinotreénergievitale.
MaggieserappelaBernhumantl'airetdemandantàsoncompagnon:
«Tunedétectesrien?»EtGavinrépondant:«Non.Pasdutout.»
—Génial!marmonna-t-elle.
D'uncoupd'œil,elleaperçutPollyderrièreelles,quilessuivaitconsciencieusement.
Etrangechasse.Maggieetsongroupetentaientderesteraussidiscrètesquepossible,attitudefacilitéeparl'humiditéambiante.Bienqu'ellessedéplacentàquatre,ellesn'émettaientd'autrebruitqueceluideleurssoufflesetdesordresbrefsdeJeanne,quandcelle-ciindiquaitladirectionàprendre.
Ellesdévalaientlapente,glissaient,couraient,plongeaiententrelestroncsépaisquisedressaientcommedescolonnesdanslabrume.Lesbranchesdecèdres'étalaient,obscurcissantlecieldansunparfumd'encensvertetfrais.
Latranquillitéambianteétaitcependanttroubléeparlesaboiementsdeschiensdanslelointain.Toujoursderrièreelles,ilsserapprochaient.
Ellestraversèrentunruisseauglacé,maisMaggien'avaitpasgrandespoirquecelasuffiseàeffacerleurstraces.Cadycommençaitàsérieusements'essouffler.
Ellesemblaithébétée,àpeineconsciente,nesuivantlesautresquecommeunesomnambule.Deplus,Maggies'inquiétaitpourPolly.Lafaimlesaffaiblissaittouteslesquatre,etlapeurlesoppressait.
Ellesarrivaientenvueduchâteau,quandleschasseurslesrepérèrent.
Ellesavaientpresqueterminéleurlongueetpénibledescentedelamontagne.PollyetCadyavaienttenuavecuncranmagnifique.Etvoilàquesoudainlesaboiementsdelameutelesrejoignaient.Jeannes'arrêtanetenjurant,regardaenl'air.
—Quoi?demandaMaggieessoufflée.Tulesvois?
—Non,jevoislaroute.Quelleidiotej'aiété!Ilsn'onteuqu'àlasuivre,ilsallaientbeaucoupplusvitequenousàtraverslesbroussailles.Jenemerendaispascomptequ'onsuivaitlamêmedirection.
Àboutdesouffle,Pollys'étaitappuyéecontreMaggie,sacasquettedetravers.
—Qu'est-cequ'onfait?demanda-t-elle.Ilsvontnousattraper?
—Non!maugréaMaggieenserrantlesdents.Ilvafalloirrepartirvite...
Àcetinstant,Cadymurmurad'unevoixfaiblemaisdistincte:
—L'arbre.
Lesyeuxmi-clos,ellebaissalatête.
—Regardez!soufflaMaggie.Onpeutmonterlà.
Ellessetrouvaientaupiedd'unénormesapin,auxbranchestrophautespourqu'ellespuissents'yaccrocher.Enrevanche,unérableeffondrécontresontroncformaitunevéritablepasserelled'accès.
—Tuesdébile!repritJeanne.Onnepeutpassecacherlà-haut.Ilsviendrontdirectementsurnous.Etd'abord,commentellesaitqu'ilyaunarbreici?
Maggiejetauncoupd'œilsurArcadia.Bonnequestion,maiscelle-cineréponditrien,ànouveauentranse.
—Jenesaispas,seulementonnevapasresteràlesattendreici.
SoninstinctluicriaitdesefieràCady.
—Ilfautessayer,d'accord?Viens,Polly,tucroisquetupeuxescaladercetronc?
Cinqminutesplustard,ellesavaienttoutesatteintlesbranches.OnsecachedansunarbredeNoël,seditMaggieenregardantverslesolàtraverslesaiguillesodorantes.Desaplace,elleapercevaitlecheminpartagéparunterre-pleinherbu.
Etlachassearriva.
Leschiensentête,aussigrandsquesondanoisJake,maisplusminces,auxcôtessaillantes.Derrière,descavaliers.
Sylviadevanttouslesautres,entenued'amazonevertglacier.ÀpiedàcôtédesonétrierarrivaitencourantGavin,lemarchandd'esclavesblondquiavaitpoursuiviMaggieetCadyavantdeprendrelafuitelorsqueDelosavaittuéBerndesaFlammebleue.
Ilssontbonscopains,ondirait,enconclut-elle.
Maisellen'eutpasletempsdes'étendresurcettedécouverte,carderrièreSylviaapparurentdeuxautreschasseursetellen'auraitsudirelequellafitleplustressaillir.
D'abordDelos,surunmagnifiquechevalàlarobequasinoire,maisauxrefletscuivrés.Àl'aisesursaselle,ilavaitplusquejamaisl'allured'unprince.Unseuldétailgâchaitlereste,l'énormeattelleàsonbrasgauche.
Lecœurlourd,Maggielecontemplauninstant.
Illespoursuivait,exactementcommel'avaitditJeanne.Illestraquaitavecseschiens.EtilavaitsansdouteavouéàSylviaqu'iln'avaitfinalementpastuécesdeuxesclaves.
—Tuvois?chuchotaJeanne.
Maggieneseretournapaspourluirépondre,carellevenaitd'apercevoirledeuxièmecavalierets'étaitfigée.
LepèredeDelos.
Ilressemblaitexactementàl'hommedessouvenirsdugarçon:dehautetaille,auxcheveuxrougesang,aubeauvisagefroid.Mêmedepuissonperchoir,Maggiedistinguaitsesyeux,d'undorépresquejaune.
L'ancienroi.Pourtant,ilétaitmort!
—Quiest-ce?neput-elles'empêcherdedemanderàJeanne.L'hommeroux.
—HunterRedfern.
—Cen'estpasleroi?
Jeannefitnondelatêteet,commeMaggiel'interrogeaitencoreduregard,elleajouta:
—C'estl'arrière-grand-pèredeDelos.Ilvientd'arriver.Jet'enparleraiplustard.
Maggieallaitinsister,quandPollyluiétreignitlamain.Leschasseursvenaientdes'arrêter.Leschienss'étaientmisàtournersurplace,àsixmètresàpeineencontrebas.
—Qu'ya-t-il?demandaHunterRedfern.
C'estalorsqu'undeschienschangead'attitude.
Maggiel'avaitcaptéducoindel'œiletelletournaassezvitelatêteversluipournepasmanquersonmouvement.
Leminceanimalsedressasursespattes,commes'ilessayaitderegarderpar-dessusunepalissade.Maisquandilfutdebout,ilnedéfaillitpas,nereculapas,restantbienfermeetbiendroit.Leplusnaturellementdumonde,semblait-il,sesépaulesreculèrent,sesmembress'épaissirent,saqueuedisparuttandisquesonmuseaus'aplatissait,quesesoreillesretombaientsurlescôtés.Enquelquevingtsecondes,ils'étaittransforméengarçonàlapeauencoremarquéeçàetlàdetaches.Iltournalatêteverslescavaliers;ilavaittoujourslescôtessaillantes,larespirationrapide.
—Jenesaispascequisepasse,déclara-t-il.J'aiperdulatracedeleurénergievitale.
HunterRedfernregardaautourdelui.
—Cesontellesquilabloquent?
—Hierdéjà,Bernaditqu'elleslabloquaient,intervintGavin.
—N'est-cepasimpossible?lançaDelosdeloin.Sicenesontquedeshumains?
Ilétaitrestéàl'arrièrepourretenirsamonturequis'énervait.Hunternebougeapas,necillapas,maisMaggierepérauncoupd'œilentreSylviaetGavin.Elle-mêmetournalégèrementlatêtepourfairesigneauxautresfillesdansl'arbre.
Ellevoulaits'assurerqueJeannecomprenaitdequoiils'agissait,maiscefutCadyquiretintsonattention.
Cadyauxyeuxclos,àlatêteappuyéecontreletroncsombredusapin,leslèvres,remuantsansémettreunson.Jeanneaussil'observait,d'unairsceptique.
—Laverminehumainenousauraréservébiendessurprises,commentaHunterRedfern.Maispeuimporte.Nousfinironsparlesrattraper.
—Ellesdoiventsedirigerverslechâteau,ditSylvia.
Nousdevrionsajouterdesgardesàl'entrée.
MaggievitalorsDelosseraidir.HunterRedfernparuts'enapercevoirégalement,bienqu'ilaitlatêtetournéedel'autrecôté.
—Qu'enpenses-tu,prince?luidemanda-t-ild'untoncalme.
Lejeunehommeneréagitpastoutdesuite.
—Soit,finit-ilparrépondre.Faisonsainsi.
Ilavaitditcelaàuncavalierbarbuàcôtédelui,quis'inclinaaussitôt.
Puisileutunmouvementquidonnaunhaut-le-corpsàMaggie.
Illevalatêteverselle.
Lesautreschasseurscommeleschiensexaminaientlaroute,devantetderrièreeux,ainsiquelesbas-côtés.
SeulDelossongeaitàregarderenl'air.Leursyeuxsecroisèrent.
Malgréladistance,elleperçutlalueurjaunedoré;illafixaitcalmement,tranquillement.
Maggiesursauta,manquantdeperdrel'équilibre,lecœurbattantaupointdel'étouffer,incapablederienfaired'autrequedes'agripperàsabranche.
Onestmortes,songea-t-elle,prisedevertige.Ilestplusfortquenous!Forcément,ilnousasenties.
Maintenant,ilsn'ontplusqu'àencerclerl'arbre.Onpeutessayerdesebattre,derésister,maisonn’amêmepasd'armes.Ilsvontnousmassacrerendeuxminutes...
—Va-t'en.
Lavoixlasecouadenouveau,claire,impavide...danslatêtedeMaggie.
—Delos?pensa-t-elleensoutenantsonregard.Tupeux…?
Ilnechangeapasd'expression.
—Jetel'aidéjàdit,maistun'aspasvoulum’écouter!Quedois-jefairepourquetucomprennes?
LecœurdeMaggiebattaitàtoutrompre.
—Delos,écoute,jeneveuxpas.
—Jetepréviens,reprit-ildesavoixintérieureglaciale.N'entrepasdanslechâteau.Situlefais,jeneteprotégeraiplus.
Figée,effarée,elleneputémettreuneréponse.
—Jeneplaisantepas,insista-t-il.N'approchepasduchâteausitutiensàlavie.
Puisilsedétournaetellesentitlecontactsebriser.
—Allons-y!lança-t-ilàsacohorteenéperonnantsoncheval.
Touslesuivirentendirectionduchâteau.Maggietremblaitdetoussesmembres;quandledernierchevaleutdisparu,Pollypoussaunsoupir.
—Jecroyaisqu'onétaitfichues,murmura-t-elle.
—Moiaussi,avouaMaggie.Cadyavaitraison.Ilssontpasséssansnousvoir.Qu'est-cequec'étaitquecettehistoiredeblocage?
Latêteappuyéecontreletronc,lespaupièrestoujourscloses,Cadysemblaitdormir.Etseslèvresnebougeaientplus.
Jeanneladévisageaitégalement,l'airirrité,maisellesecontentadehausserunsourcilenmaugréant:
—Vasavoir!
Toitulesais!songeaMaggie.Entoutcas,tuensaisplusquetuneveuxbienledire.
—Bon,etletypequiressembleaupèredeDelos,HunterRedfern.
—C'estunepointureduNightWorld.Peut-êtreleplusimportantdetous.C'estsonfilsquiafondéce
royaumeauXVesiècle.
—Auquoi?s'étranglaMaggie.
UneexpressionsardoniquepassasurlevisagedeJeanne.
—AuXVesiècle,répéta-t-ellesuruntonfaussementpatient.Cesontdesvampires,jeterappelle.Ouplutôtdeslamies,legenredevampirequipeutavoirdesenfants,soitditenpassant.L'important,c'estqu'ilssontimmortels,saufencasd'accident.
—Cetypeadoncplusdecinqcentsans,conclutMaggie.
—Oui.Ettoutlemondearemarquéquel'ancienroiluiressemblaitbeaucoup.Ouplutôtlecontraire.
Delosenestégalementpersuadé,songeaMaggie.
ElleavaitremarquécommentHunterletraitait,leguidantd'unemainaussiexpertequeleprincemenaitsoncheval.Delosavaitl'habituded'obéiraudoigtetàl'œilàquelqu'unquiressemblaittraitpourtraitàHunterRedfern.
—Mais...demanda-t-elle.Commentsefait-ilquecenesoitpasluileroi?
—Oh...(L'airagacé,Jeannepenchalatêtepoursedébarrasserdesaiguillesprisesdanssescheveux.)C'estqu'ilvientduDehors,tucomprends?Iln'estlàquedepuisquelquessemaines.Touslesesclavesdisentqu'ilneconnaissaitmêmepasl'existencedecetendroit.
—Commentça...
—Écoute,c'estcequej'aientendudire,voilàtout.
HunterRedfernaeuunfilsappeléChervilquandilétaittrèsjeune.Ànotreâge,Chervils'estdisputéavecluiets'estenfuiavecsesamis,cequialaisséHunterRedfernsanshéritier.Ilignoraitquesonfilsétaitvenuseréfugierici,pourfondercepetitroyaumedescréaturesdelanuit.Maisilafiniparledécouvrir.Alorsilestvenuvoir.
—Justepourrendreunevisite,c'esttout?
—Jesuisuneesclave.Tucroisquejeluiaiposélaquestion?
—Jecroisquetusaisbeaucoupdechoses.
D'unregardlas,JeannedésignaPolly.Maggiecomprit.
—Elleenadéjàtellementvu!Ellen'estplusàçaprès.Pasvrai,gamine?
Lapetitefittournersacasquettesursoncrâne.
—Vrai!assura-t-elle.
—Alorsdis-nous,repritMaggie.QuefaitHunterRedfernici?
Chapitre12
—Jecrois,ditJeanne,qu'ilestlàpourinciterDelosàmettrefinauroyaumedesTénèbres.AfermerlechâteauetàlerejoindreauDehors.Cequireviendraitàtuerlesesclaves.
—Lestuer?s'étranglaMaggie.
—Logique.Personnen'enauraitplusbesoin.
—Etc'estpourçaquetuvoulaist'échapper.
—Tun'espasaussidébilequetuenasl'air,tusais?
—Merci.
Assisesursabranche,ellesedisaitqu'ellen'avaitplusdutoutenviedes'enaller;unterriblepressentimentl'habitait.
—Pourquoi,reprit-elle,HunterRedfernveut-ilfaireçamaintenant?
—D'aprèstoi?Franchement,qu'est-cequetuenpenses?
QuatrePuissancessauvages.
Mentalement,Maggieserépétaitlesparolesduvieuxprofesseur.
Quidevrontinterveniraujourdel'apocalypsepoursauverlemonde…oupourledétruire.
—Jesaisqu'ilvasepasserquelquechosebientôt,queDelosestunePuissancesauvage,etquelesPuissancessauvagesdoiventfairequelquechose...
—Sauverlemonde,conclutJeanne.Saufquecen'estpascequedésirentlescréaturesdelanuit.Elless'imaginentqu'ilyauradegrandescatastrophesquibalaierontlaplupartdeshumains...etqu'ellespourrontainsireprendrelepouvoir.C'estpourquoiHunterRedfernestici.IlveutlesPuissancessauvagesdesoncôtéplutôtquedeceluideshumains.Ilveutqu'ellesl'aidentàdétruirelemondehumainaulieudelesauver.Etondiraitbienqu'ilvaenconvaincreDelos.
Maggiefrissonnalégèrement.C'étaitbiencequeluiavaitditleprinceetellenevoulaittoujourspaslecroire,maisunehorriblesensationlahantaitmaintenant,commesiunpoidsmonstrueuxreposaitsursesépaules.
—Alors,cemillénaireverravraimentlafindumonde.
—Oui,denotremondeentoutcas.
Maggiejetauncoupd'œilversPolly,surleborddesabranche,quibalançaitsesjambesdanslevide.
—Çava,gamine?
L'enfanthochalatête;ellesemblaitavoirpeur,maispastrop,etlacontemplaitd'unairconfiant.
—Tutienstoujoursàterendreauchâteau?repritJeanne.HunterRedfernestuntypeabominable,etjesuisdésolée,maistonamileprinceDelosnevautpasmieux.
—Non,pasvraiment,rétorquaMaggie.Pourtant,illefaut.J'aiencoreplusderaisonsdelefaire.
—Lesquelles?
—Primo,soignerCady.Secundo,savoircequiestarrivéàmonfrère.Tertio,libérercesesclavesavantqueHunterRedfernnelesfassetuer.
Jeannefaillitentomberdesabranche.
—Pardon?
—Jemedoutaisqueturéagiraiscommeça.Net'inquiètepas.Tun'espasobligéedemesuivre.
—Jemesuistrompée.Tuesvraimentaussidébilequetuenasl'air.Etcomplètementdingue!
Oui,jesais.C'estd'ailleurspourçaquejen'aipasmentionnélaquatrièmeraison.
Enl'occurrence,empêcherDelosdeparticiperàlafindumonde.Ellesesentaitinvestiedecettemissionsanssavoirpourquoi.Peut-êtreparcequ'elleétaitentréedanssonesprit,qu’elleleconnaissait.Comments'enaller,aprèsça,enfaisantcommesiderienn'était?
Siquelqu'unpouvaitluiparler,leconvaincredenepasfaireça,c'étaitbienelle.Ellen'endoutaitpasuninstant.C'étaitsadestinée.
Ets'ilétaitvraimentaussimauvaisqueJeanneleprétendait—s'ilavaitvraimenttuéMiles...danscecas,elleauraitàaccompliruneautretâche.Elledevraitfairetoutcequiétaitensonpouvoirpourl'arrêter.
Quitteàletuer,aussiinconcevablequeçaparaisse.
—Allez,dit-elleauxautresfilles.Cady,tucroisquetuvaspouvoirredescendremaintenant?EtJeanne,tusaiscommentallerauchâteau?
Lesdouvesempestaient.
Maggieavaitétécontented'apprendrequeJeanneconnaissaiteffectivementuncheminpourpénétrerdanslechâteau.Dumoinsavantdesavoirquecelaconsistaitànagerdansleseauxstagnantesquiemplissaientlesfossés,puisàescaladercequeJeanneappelaitun«cabinet»,maisquiressemblaitplutôtàdevieilleslatrines.
Jevaismourir…Jamaisellenes'étaitsentieaussidégoûtante.
Cependant,ellepensaitsurtoutàCadyqui,elleaussi,avaitvoulunageretleurobéissaitentoutcommesiellerêvaitdebout.Cequinel'empêchaitpasdetrembler.Etait-ceuneactivitérecommandablequandonavaitétéempoisonnée?
Enfinparvenueausommetducabinet,Maggieaperçutencontrebasunepetitepiècequisemblaitconstruiteàmêmelesremparts,depierressombresetfroides.Elleprêtamain-forteàCady.
—Pasunbruit,murmuraJeanne.Ilvafalloirpasserdansungouletpourrejoindrelescuisines.Cen'estpasgravesidesesclavesnousvoient,maisondoitseméfierdesautres.
—OndoitamenerCadyàuneguérisseuse...
—Jesais!C'estverslàquejevousguide.
Jeanneposalamainsurl'épauledePollyetl'entraînadansuncorridor.
Encoredespierresetdeséchos.Maggieauraitpréféréqueseschaussuresencorepleinesd'eaunechuintentpasainsi.Elleétaitassezimpressionnéeparcechâteauimmense,glacial,quiluidonnaitl'impressionden'êtrequ'uninsecteperdudanssesdédales.
Aprèsunemarcheinterminable,ellesémergèrentdansunpetitvestibuledivisépardespanneauxdebois,derrièrelesquelsonentendaitdesgenss'activer;elleenaperçutaupassage,quidressaientdesnappesblanchessurdegrandestables,pluslonguesquetoutelamaisondeMaggie.
Unautrevestibule,unautrecouloir.Etenfinlescuisines,oùs'affairaientunemultitudededomestiquesquimélangeaientlecontenudechaudrons,tournaientdesviandesoudesvolaillesembrochées.L'odeurdetoutecettenourrituremontaàlatêtedeMaggie,manquantdelafairetomberàlarenverse.Elleavaitsifaimquesesgenouxfaillirentsedérober.
Mais,par-dessustout,elleavaitpeurdecesdizainesdegensquilavoyaient.
—Desesclaves,laissatomberJeanne.Ilsnenousdénoncerontpas.Prendsunsacpourt'enenvelopperetçaira.Quantàtoi,Polly,ôte-moicettecasquetteridicule.
Desesclaves,songeaMaggie,tousvêtusdelamêmefaçon,decespantalonslargesetdecestuniquesinformes.
JeanneportaitaussiceshabitsquiévoquaientassezlestenuesdécontractéesduDehors,aupointqueMaggien'yavaitpasprêtéattention.Àprésent,elleétaitfrappéedeconstaterquenulneparaisseconnaîtrel'existenceduferàrepasser.Pasunplidroit,pasdecouleurvivenonplus,onnevoyaitquedubrun-beigeetdesvisagesàl'expressionmorne.Desrobots.
Commentsupporterdevivreainsi?sedemanda-telleenpassantunsacsursesépaulespourcachersavestebleumarine.Quandonn'apaslemoindrechoix,lemoindreespoirdansl'avenir?
Cedevaitêtreterrible,àvousrendrefou.Jemedemandes'iln'yenajamaisunquicraque?
Elleneputenobserverdavantageautourd'elle,carJeannevenaitd'ouvriruneportedonnantsurl'extérieur,surunesortedepotagerauxarbresfruitiersbiscornusetauxherbesinconnues.S'ensuivaitune
cour,puisunerangéedecabanonsblottiscontrelehautrempartnoirduchâteau.
—C'estsurtouticiqueçadevientdangereux,annonçaJeanne.Onestàl'arrière,maissiunnobleseretournaitetnousapercevait,lesennuiscommenceraient.Gardezlatêtebasseetmarchezcommeça,commedesesclaves.
Entraînantdespieds,elles'avançadanscetteespècedevillagequientouraitlechâteau,ouvritlaported'unecahute,lesfitentreretrefermaderrièreelles.
—Ondiraitqu'onaréussi,constata-t-ellenonsanssurprise.
Ellessetrouvaientdansunepièceminuscule,auxmeublesrudimentairesmaispleinedepilesdelinge.
—Çayest?demandaMaggie.Onestensécurité?
—Onn'estensécuriténullepart,répliquaJeanne.
Maisontrouveraicidescostumesd'esclavesetonpourrasereposer.Moi,jevaischercherlaguérisseuse,ajouta-t-ellecommeMaggieouvraitlabouche.
Durantsonabsence,celle-cifîtallongeruneCadytremblantedefièvre,puisaidaPollyàpasserdesvêtementssecs.
Elle-mêmeôtasansregretsesbasketsetsavestebleumarinedétrempée,puiss'agenouillapourenleverleschaussuresdeCady.Sursamincepaillasse,lajeunefilleaveugleneréagitpas,cequin'étaitpaspourrassurerMaggie.
Enfin,laporteserouvritetJeanneentra,accompagnéededeuxpersonnes,unebellefemmelongueetmaigre,auxcheveuxnoirstirésenarrièreàlava-vite,quiportaituntabliersursonpantalon,etunefilletteàl'aireffrayé.
—VoiciBlanchisseuse,annonçaJeanne.Elleestaussiguérisseuse,etnousamènesonaide.
Soulagée,MaggieleurprésentaCady:
—EllevientduDehors,elleaétéempoisonnéeparlesmarchandsd'esclaves.Jenesaispastropàquandçaremonte,deuxoutroisjoursaumoins.Elleadéveloppéunegrossefièvre,ondiraitqu'ellesedéplacecommeunesomnambule...
—Qu'est-cequec'estqueça?s'exclamalafemmefurieuse.Commentas-tupuamenercette...choseici?
—Pardon?s'écriaMaggie.Elleestmalade...
—C'estl'uned'entreeux!repritlafemmeenfusillantJeanneduregard.Etnemedispasquetunet'enespasaperçue.Çasauteauxyeux!
—Qu'est-cequisauteauxyeux?demandaMaggieenserrantlespoings.Jeanne,àquoionjoue,là?
Levisagefuribonddelafemmesetournaenfinverselle.
—Cettefilleestunesorcière.
Maggiesefigea.
Quelquepart,ellen'arrivaitpasàycroire.
Unesorcière?CommeSylvia?Unecréaturedelanuit?
Cen'étaitpasdutoutCady.Ellen'avaitriendemaléfique,cettejeunefilleordinaireetgentille.Ellenepouvaitrienfairedesurnaturel...
D'unautrecôté,Maggienes'enétonnaitmêmepas,commesi,aufond,ellelesavaitdepuistoujours.
Sonespritluirapportaitdesimages.Cadydansl'arbrecreux,lorsqu'ellessecachaientdeBernetGavin.LeslèvresdeCadyquibougeaient—etGavinquidisait:
«Jenelesdétectepasdutout.»Etlemétamorphe,aujourd'hui,quiavaitdéclaré;«J'aiperdulatracedeleurénergievitale.»
Cadylesbloquait,lesempêchaitdenoussentir.Etc'estelleaussiquinousaditd'escaladerlesapin.Elleestaveugle,maisvoitbiendeschoses.
C'estdoncvrai.
Lajeunefillenebougeaitpas,respiraitàpeine,lescheveuxdégoulinantsurlatêtetelsdesserpents,levisagesouillé,lessourcilshérissés.Mais,quelquepart,ellen'avaitrienperdudesasereinebeauté,quidemeuraitintactequoiqu'ilarriveàsoncorps.
Jem'enfiche,seditMaggie.C'estpeut-êtreunesorcière,maisellen'estpascommeSylvia.Jesaisquellen'ariendemaléfique.
ElleseretournaversBlanchisseusepourénoncerd'untonsolennel:
—Écoute,jecomprendsquetun'aimespaslessorcières,maiscettefillenousaccompagnedepuisdeuxjoursetellen'afaitquenousaider.Regarde-la!
Ilslatraitaientenesclave,ilsnelaménageaientpasdutout.Ellen'estpasdeleurmonde!
—Dommagepourelle,laissatomberBlanchisseuse.
Apparemment,cettefemmenevoyaitleschosesqu'ennoiretblancetn'aimaitpasqu'onlacontredise.
Elleglissaunemainpuissantesoussontablier,pourensortiruncouteaudecuisine.
—Attends,intervintJeanne.
Sanslaregarder,Blanchisseusegrondait:
—Lesamiesdessorcièresnesontpaslesbienvenuesici.Ettuenfaispartie.
D'unmêmemouvement,Jeannes'écartad'elleetprituneattitudedéfensive:
—Tuasraison.Jesavaisquec'enétaitune.Moiaussi,audébut,jel'aidétestée.Mais,commeMaggievientdeledire,ellenenousferaaucunmal.
—Jenelaisseraipaspassermachanced'entuerune.Etsituessaiesdem'arrêter,tuleregretteras.
Lecœurbattant,Maggieregardaitcesdeuxfemmesquisedéfiaienttelsdeschatsencolère.Elleseretrouvaitpresqueaumilieu,entreCady,Jeanneetlecouteau,tropfurieusepouravoirpeur.
—Toi,tulâchesça!ordonna-t-elleàBlanchisseuse.
Vaguement,elleperçutunmouvementderrièrelafemme.Lafilletteeffrayée,quin'avaitrienditjusque-là,s'avançaitversMaggie,ledoigttendu,lesyeuxécarquillés:
—LaLibératrice!
N'yprêtantpasattention,Maggieessayaitdelesraisonner:
—Sivousnevoussoutenezpaslesunslesautres,ilnevousresteraaucunechance.Vousnepourrezjamaisvouslibérer...
—C'estelle!couinalafilletteens'accrochantaubrasdeBlanchisseuse.Ellevientnoussauver.
—Qu'est-cequetura...
Jeannes'interrompit,tournauneexpressionchiffonnéeversMaggie.Haussantsoudainlessourcils,elleseredressaenladévisageantdespiedsàlatête.
Depuisqu'elleétaitentréedansleroyaumedesTénèbres,Maggieneportaitnisavesteniseschaussures,maisexactementsatenuedel'avant-avant-veille,lorsquesamèrel'avaitréveilléeenhurlant-sonhautdepyjamaàfleurs,sonvieuxjeanetseschaussettesdésassorties.
—«Elleapparaîtracouvertedefleurs,chausséedebleuetderouge,récitaitlafilletteavecrespect.Etparleradeliberté.»Tul’asentendue,Blanchisseuse?
C'estelle!
Lecouteautremblalégèrementdanslamaincrispée;lafemmearboraitmaintenantunairsceptique,maisuneétrangelueurd'espoirbrillaitdanssesyeuxquandellesetournaversJeanne:
—Elle?Cetteidioted'Arroseusearaison?Ellevientnousdélivrer!
Jeanneouvritlabouche,lareferma.Curieusement,cefutPollyquipritlaparole:
—Ellenousaditqu'elledevaitlibérerlesesclavesavantqueHunterRedfernnelesfassetuer,lança-t-elledesavoixflûtée.
L'enfantsetenaittoutedroite,sescheveuxblondsencadrantsonpetitvisageexcité,toutevibrantedeloyauté.
Jeannesemorditleslèvres.
—C'estvrai.Jel'aimêmetraitéededébile.
—Etaudébut,continualapetite,quandJeanneluiamontrécequ'ilsfaisaientauxesclavesquis'échappaient,Maggieaditqu'ilfallaitarrêterça.Elleaditqu'ellenepouvaitpaslaisserfairedeschosespareillesauxgens.
—Elleaditquec'étaitànousdelesenempêcher,corrigeaJeanne.Làaussi,elleétaitdébile.Onnepeutpaslesarrêter.
Blanchisseuselescontemplaunlongmoment,avantdetournersurMaggieunregardsibrûlantquecelle-cicrutqu’elleallaitl'attaquer.Pourtant,elleremitlecouteaudanssapoche.
—Blasphématrice!lança-t-elleàJeanne.OnneparlepasainsidelaLibératrice.Tuveuxnouspriverdenotreseuleespérance
—Hé,protestaJeanne,c'esttoiquivoulaislesjeter...
Cependant,Blanchisseuseavaitchangéd'attitudeàl'égarddeMaggie;toujoursaussisévère,ellesemblaittoutefoisesquisserundébutdesourire.
—SitueslaLibératrice,tuasdupainsurlaplanche!
—Minute,toutlemonde!s'écriaMaggie,prisedevertige.
Ellecomprenaitàpeuprèscequisepassait.Cesgensvoyaientenelleunesortedefigurelégendairevenuelessauver.Àcaused'uneprophétie.Ilssemblaientaimerlesprophéties,parici...
MaisellenepouvaitêtreleurLibératrice,elle,unefilledesplusordinaires...
Commesipersonnen'avaitjamaisportédetee-shirtàfleursdanslecoin!
Peut-êtrepas,finalement.Pasunesclaveentoutcas.
Avecleurstenueslugubres,ilsnepouvaientvoirsonhautdepyjamamulticolorequecommeuneparuredelégende.
Etjepariequepersonneneportedechaussettesrougesetbleues,songea-t-elleensouriantintérieurement.Surtoutenmêmetemps!
ElleserappelacommentSylvialesavaitregardées.
End'autrescirconstances,Maggieauraitdûêtreaffreusementgênéequecettepersonneimpeccableconsidèreainsisesimperfections.Pourtant,c'étaientceschaussettesquiluiavaientpermisdedécouvrirqueSylviamentait.Toutétaitpartidelà.Maintenant,ellesluisauvaientlavie.SiBlanchisseuseavait
attaquéJeanneouCady,Maggieauraitdûs'interposer.
ÇanefaitquandmêmepasdemoilaLibératrice.Ilfautquejeleurexplique…
—Commec'estlaLibératrice,tuvasnousaider,n'est-cepasdemandaJeanneàBlanchisseuse.TuvasguérirCady,lanourrir,nouscacher,etaussiaiderMaggieàdécouvrircequiestarrivéàsonfrère?
Celle-cipréféranepasintervenir.
—Jevousaideraidemonmieux,assuraBlanchisseuse.Maisilfaudrafairevotrepartvousaussi.As-tuunplan,Libératrice?
Maggiesefrottalefront.Toutsepassaitsivite–mais,Libératriceoupas,elledevaitaidercesesclavesàs'affranchir.Etpeuimportaitcommentonl'appelait.
Elleregardachacunedesfemmes,ainsiquelesdeuxfillettes,particulièrementcellequ'onappelaitArroseuseetquilacontemplaitaveclamêmeferveurquePolly.
Enfin,elles'arrêtasurBlanchisseuse,quiconservaitsonexpressionfarouchemaispleined'espoir.
—Jen'aiencoreaucunplanprécis,avoua-t-elle;jedoism'ymettre.Jenesaispassijevaisvraimentpouvoirvousaider.Maisjevaisessayer.
Chapitre13
Maggies'éveillalentement,presquevoluptueusement.Ellen'étaitpastransie,ellen'avaitmalnullepart,nemouraitpasd'inanition.Etsurtout,ellesesentaitensécurité.
Maisquandelles'assit,cettesensationdisparut.
EllesetrouvaitdanslacahuteenbriquedeBlanchisseuse,avecJeanneetPolly,tandisqueCadyavaitétéemmenéeailleurspoursefairesoigner.
C'étaitBlanchisseusequiétaitrestéetoutelanuitauprèsd'elle,sibienqueMaggieignoraitdansquelétatpouvaitmaintenantsetrouversonamie.LafilletteappeléeArroseuseleurapportaunpetitdéjeuner,maisputjusteleurdirequeCadydormait.
Lepetitdéjeunerressemblaitfurieusementaudînerdelaveille,unesorted'épaissebouillied'avoineagrémentéedemyrtilles,queMaggieaccueilitavecplaisir.C'étaitbon—dumoinsquandonavaitfaim.
—Bonappétit!ditJeanneens'étirant.
CommePolly,elleétaitassisefaceàMaggie,àmêmelesoldeterrebattue,ettoutestroismangeaientavecleursdoigts.Leursvêtementsdegrossetoilelesgrattaient,maisMaggieavaitacceptéd'ôterlesautres,ycomprissesprécieuseschaussettes,pourlescacheraufonddelacahute.
—Ilsnecultiventpasénormémentdelégumes,disaitJeanne,etbiensûrlesesclavesn'ontdroitàaucunesortedeviande.Seulslesvampiresetlesmétamorphespeuventgoûteràlachairetausang.
CequifitfrissonnerPolly.
—Quandtudisça,çamecoupel'envied'enmanger.
—C'estpourquelesesclavesnepuissentpasprendredeforces.Tout,ici,estprévudanscesens.Etvousavezpeut-êtreremarquéquedanslequartierdesesclaves,iln'yavaitpasbeaucoupdebois.
Maggies'enétaitvaguementaperçue:briques,argile,terrebattue,mêmepasdebalaisenvue.
—Maiscommentsechauffent-ils?
—Avecducharbondebois,casséenpetitsmorceaux.Ilslefabriquentdirectementdanslaforêtetc'esttrèscontrôlé.Toutlemondeenreçoitunerationprécise.Siontrouveunesclaveavecduboisentrop,c'estl'exécution.
—Parcequeleboistuelesvampires,ditMaggie.
—Oui,etl'argenttuelesmétamorphes.Lesesclavesn'yontpasdavantagedroit—c'estdetoutefaçonbienplusdifficileàtrouver.
Pollysoulevalagrossetoilequicolmataitunepetitefenêtredépourvuedevitresafinderegarderau-
dehors.
—S'ilsnepeuventpasmangerdeviande,qu'est-cequec'estqueça?demanda-t-elle.
Maggiesepenchapourapercevoiràl'extérieurdeuxveauxaccrochésàdespieuxetunporcdansunenclosdecordes.
—Ilssontréservésauxcréaturesdelanuit,ditJeanne.Lesmétamorphesetlessorcièresprennentdesrepasnormaux...lesvampiresaussi,quandilsenontenvie.Ondiraitqu'ilspréparentunfestin.Quandonamènedesanimauxici,c'estpourlesabattre.
Pollyfitlagrimace.
—Lespauvres!
—Bon,ilyapirequederecevoiruncoupsurlatête.
Tuvoiscescages,justederrièrelecochon?C'estlàqu'ilsgardentlesanimauxexotiques,lestigresettousceuxqu'ilsamènentpourleurschasses.Ça,c'estunetristefaçondemourir.
Maggieeneutfroiddansledos.
—Espéronsquenousneconnaîtronsjamais...
Elles'interrompit,attiréeparunmouvementdanslarue.
—Couchez-vous!ordonna-t-elle.
Quandtoutestroiseurentobéi,ellerelevalégèrementlatêtepourjeteruncoupd'œilàl'extérieur.
—Qu'est-cequisepasse?soufflaJeanne.
—Sylvia.
Deuxsilhouettesétaientapparues,quimarchaientendiscutant,SylviaetGavin.Lajeunefemmeportaitunerobevertmousse,lescheveuxéparssursesépaules.Ellesemblaitplusgracileetplusbellequejamais.
—Ilsarriventparici?demandaJeanne.
Maggieluifitsignedebaisserlavoix.Elleaussicraignaitquelescréaturesdelanuitnesemettentàinspecterlevillage.Danscecas,ellesseraientperdues.
Cependant,Sylviasetournaitverslesanimauxencagequ'elledésignaitàGavin.,
—Etmaintenant?insistaJeanne.
—Jenesaispas,riendebon.
—Ilsdoiventpréparerunechasse.Mauvaissigne...
J'aientendudirequ'ilsdevaientenorganiseruneimportantepourfêterl'accorddeDelosavecHunterRedfern.
Maggieretintsonsouffle.
Enétaient-ilsdéjàlà?Danscecas,ilnerestaitpasbeaucoupdetemps.
Au-dehors,ellevitSylviasecouerlatête,puisrevenirverslesanimauxdomestiques.
—Recule,commandaMaggieensetapissantdenouveau.
MaisSylvianeregardaitpasdansleurdirection.Ellesecontentadefaireuneremarqueensouriant,àproposdesveaux.Aprèsquoi,ellerepartitverslepotagerencompagniedeGavin.
Maggielessuivitdesyeuxjusqu'àcequ'ilsaientdisparu.
—IlfaudraitallervoirBlanchisseuse,dit-elleàJeanne.
Lahutteoùcelle-cil'emmenaétaitplusgrandequelapremière,comptantcequeMaggieconsidéraitmaintenantcommeunluxe:deuxpièces.Cadysetrouvaitaufond,danslapluspetite—àpeinedelatailled'unealcôve.
Elledormaitpaisiblement.Maggies'enaperçutaussitôt.Sestraitssemblaientdétendus,sescernesavaientdisparu.Blanchisseuseluiessuyaitlesjouesavecunetendressesurprenante.
—Ellevaguérir?
—Ellevivraaussilongtempsquenous.
Décidément,Maggiecommençaitàaimercettefemme...SiJeanneetBlanchisseuseétaientlesreprésentantesfidèlesdesautresesclaves,alorsceux-cipossédaientuncourageetunhumournoirqu’ellenepouvaits'empêcherd'admirer.
—J'avaisunefilled'àpeuprèssonâge,ditBlanchisseuseendésignantPollydumenton.
Celle-ciserraitsacasquettesoussatuniquedetoile.
Ellesourit.Aprèsunecourtehésitation,Maggiedemanda:
—Queluiest-ilarrivé?
—Unnoblel'atrouvéeàsongoût.
Blanchisseuserepassal'étoffehumidesurlevisagedeCadyavantd'ajouter:
—C'étaitunmétamorphe,unloupdunomd'Autolykos.Ill'amordueetluiatransmissamalédiction.Jusqu'aujouroùils'enestlasséetl'atransforméeengibierpourunedeseschasses.
Maggiesesentitdéfaillir,incapabledetrouveruneparolesensée,ellepréférasetaire.
—Quellehorreur!soufflaPollyenposantsapetitemainsurlebrasdeBlanchisseuse.
Celle-ciluicaressalatête,commesielleeffleuraitcelled'unange.
—JepeuxparleràCady?finitpardemanderMaggie.
—Non,rétorqualafemmeavecrudesse.Tunepourraspaslaréveiller.Jeluiaiadministréunepuissantemédicationpourcontrercequ'ilsluiontdonné.Tusaiscommentfonctionnentcespotions...
—Non.Quellepotion?
—Unmélangedecaíameetdetormentille...ainsiqued'autreschosespourletransformerenunvéritablepoison.
—Pourquoi?Ilsvoulaientlafaireparler?
Blanchisseuseneréponditqued'unhochementdetête.
—Maispourquoi?
—Imagine,unesorcièreduDehors.Ilsontdûcroirequ'ellesavaitdeschoses.
Décidément,ilfaudraitqueMaggieinterrogeàsonréveil...
—J'avaisdeuxautresraisonsdevenirtevoir,ajouta-t-elleensortantlaphotodeMilesdesoussatunique.Est-cequetuconnaiscegarçon?
Blanchisseusepritleportraitpourleregarderdeplusprès.
—Belleminiature,observa-t-elle.
—Onappelleçaunephotographie.Cen'estpasvraimentpeint.
—Ilestdetafamille?
—C’estmonfrère,duDehors,tusais?IlavaitpouramieSylviaWealdetiladisparulasemainedernière.
—Sylvialasorcière,lançaunevoixchevrotante.
Maggielevavivementlatête.Unevieillefemmesetenaitdansl'encadrement,unefrêlecréatureratatinée,avecdescheveuxblancsetunpetitvisagetoutchiffonné.
—VoiciVieilleRepriseuse,annonçaJeanne.Elleraccommodelesvêtementsdéchirés.Etc'estnotreautreguérisseuse.
—VoicidonclaLibératrice,repritl'intéresséeens'approchant.Ellem'atoutl'aird'unefillenormale,dumoinstantqu'onn'apasvusesyeux.
—Euh...merci...balbutiaMaggie.
Ensonforintérieur,elletrouvaitquecettevieilleressemblaitplusquequiconqueàunesorcière.Sonregardd'acierdénotaitunegrandeintelligence,maissonsouriremalicieuxétaitempreintdedouceur.
—Sylvialasorcièreestarrivéeauchâteauilyaunesemaine,continua-t-elle.Elleestarrivéeseule,maiselleparlaitd'ungarçon.Monpetit-neveu,Corroyeur,l'aentendue.ElleracontaitauprinceDeloscommentelleavaitchoisiunhumainpourunjeuetqu'elleavaitvoulul'amenerauchâteaupourlesfêtesdeSamhain.
Maiscegarçonafaitquelquechose...j'aicrucomprendrequ'ill'avaitattaquée,oujenesaisquoi.Alors,elleadûlepuniretçal'amiseenretard.
Maggien'entendaitplusquelesbattementsdesoncœur.
—Samhain,souffla-t-elle.
—Halloween,ditJeanne.Ici,lessorcièresorganisentunegrandefêteàminuit.
Halloween.Evidemment.
Maggiecherchaitcommentinterprétercettenouvelleinformation.ElleavaitmaintenantlapreuvequeSylviaétaitbienpartiegrimperavecMilespourHalloween,ainsiqu'ellel'avaitditauxshérifsetaugardeforestier;etpeut-êtrequ'ilsavaientétéconduitsici,sicequ'avaitracontéJeanneausujetd'unmystérieuxdéfiléqueseuleslescréaturesdelanuitpouvaientvoirétaitvrai.Entoutcas,tousdeuxserendaientdansleroyaumedesTénèbres.Etquelquechoselesavaitretardés.MilesavaitfaitquelquechosequiavaitmisSylviadansunetellecolèrequ'elleavaitchangéd'avisetrefusédel'amenerauchâteau.
Etelleavaitvoululepunir...d'unefaçonqueMaggieneparvenaitpasàimaginer.
EnfindeCompte,ellel'apeut-êtrebientué,pensa-tellel'estomacnoué,riendeplusfacilequedelepousserdansunravin.
Quoiqu'ilensoit,sipersonnenelereconnaissait,ondevaitendéduirequ'iln'étaitjamaisparvenujusqu'ici...
—Ainsi,conclut-ellelecœurlourd,iln'yaaucungarçonemprisonnédansledonjon?
Malgrésatristesse,elledécidadenepass'avouervaincue.Enelle,uneforcecontinuaitdebrûler.Plusquejamais,elledésiraitmettrelamainsurSylviapourluifaireavouerlavérité.
Coûtequecoûte,jedécouvriraicommentilestmort.
Parcequec'estimportant.
L'étonnantétantqu'ellenepouvaitplusniercettepossibilité.Elleavaitappristantdechosesdepuissonarrivéedanscettevallée!Tantdegenss'yétaientlaisséprendreaupiège,blesser,tuersansautreformedeprocès...ceuxquiavaientsurvéculeurdevaientaumoinsdereconstituercequiavaitpusepasser.
Sansjamaislesoublier.
—Tuasditavoirdeuxautresraisonsdevenirmevoir,lapressa.Blanchisseuse,lesmainssurleshanches.
As-tumisunplanaupoint,Libératrice?
—Dansunsens,oui.Enfin,pasexactementunplan...
Àvraidire,elleenétaitrestéeauxidéeslesplusélémentaires.
AllertrouverDelos.
Autantallerdroitaubut.Elleallaitleconfronteretluidiresafaçondepenser,utiliserl'étrangeconnexionquilesliait,obligercettetêtedeboisàcomprendrecertaineschoses.
Quitteàmettresavieenjeupourprouverqu'elleneplaisantaitpas.CarJeannedisaitquelesesclavesseraienttuésdèsqueDelosetHunterRedfernseraientparvenusàunaccord.Maggieétantelle-mêmeuneesclave,elleferaitforcémentpartiedulot.
Jepariequeçal'obligeraàt’écouter,luisusurraunepetitevoix,quoiqu'ellenepûtl'affirmer:n'avait-ilpasplusieursfoismenacédelatuerlui-même?Aprèstout,sijenepeuxpasleconvaincre,jedevraiemployerlesgrandsmoyens.
—Ilfautquej'entredanslechâteau,dit-elleàBlanchisseuse.Pasjustedanslescuisines,maisdanslesautressalles...làoùjepourraitrouverleprinceDelosseul.
—Seul?Tuneletrouverasjamaisseulquedanssachambre.
—Danscecas,allons-y.
Blanchisseusefronçalessourcils.
—Tuasl'intentiondel'assassiner?Parcequejeconnaisquelqu'unquiaunmorceaudebois...
—C'est...Non,j'espèrenepasenarriverlà.Maisjeprendraisbienlebois,onnesaitjamais.
Priepourobtenirunmiracle,raillalapetitevoix.
Sinon,commentcomptes-tuledominer?
Jeannesemblaitpenserlemêmegenredechose.
—Ecoute,débile,tuessûredetoi?Parcequelui,c'est...
—Unecréaturedelanuit.
—Ettoi...
—Rienqu'unehumaineordinaire.
—C'estlaLibératrice,rectifiaPolly.
MaggiepritletempsdeluisourireavantderépondreàJeanne:
—Jenesaispassijedétienslasolution,seulementjen'envoispasd'autre.Alors,oui,c'estdangereux,maisjedoisyaller.Voustoutes,sachezqu'ilnes'agitpasquedevous.SicequeJeannenousaditausujetdeHunterRedfernestvrai,c'esttoutlemondehumainquiestendanger.
—Oh,lesprophéties...ricanaVieilleRepriseuse.
—Tulesconnaisaussi?
—Nouslesesclaves,nousentendonstout.Surtoutencequiconcernenotreprince.Jemesouviens,quandjetaisenfant...j'étaiscouturièredelareine,avantsondécès.Samèrerépétaitlesprophéties:
«DanslaFlammebleue,l'ombreultimeestchassée.Danslesang,leprixultimeestpayé.»
Lesang,pensaMaggie.
EllesavaitquelesangdevaitcouleravantqueDelosnepuissefaireappelàlaFlammebleue,maisonauraitditqu'ils'agissaitlàd'uneaffaireplussombre.Lesangdequi,d'abord?
—Etl'ombreultime,c'estlafindumonde,jesuppose?VousvoyezcommeilestimportantquejepuisseintervenirauprèsdeDelos.Passeulementpourlesesclaves,pourtoutel'humanité.
Jeanne,quisavaitdequelmondeelleparlait,hochalatêteenapprouvant:
—C'estvrai,ilfautessayer.Ilfauttrouverquelsesclavespeuvententrerdanssachambre,ainsi,nouspourronsmonternousycacher.Lesgrandespiècesautour,cesontdesgarde-robesetdescabinets,jesuppose?
VieilleRepriseusehochalatête.
—Onpourraitsecacherlà-dedans...
—Bonneidée,coupaMaggie.Saufpourle«nous».
Tunepeuxpasyalleravecmoi.Ilfautquej'agisseseule.
—C'estidiot!s'emportaJeanneenselevantd'unbond.Jepeuxt'aider.Iln'yaaucuneraison...
—Si.C'esttropdangereux.Onrisquenotrevieenentrantdanscechâteau.Siturestesici,çatelaisserapeut-êtrequelquesjourssupplémentairesàvivre.
CommeJeanneallaitprotester,Maggieprécisa:
—Quelquesjourssupplémentairespourmettreaupointunnouveauplan,situpréfères.Cequipourraitégalementserévélerdangereux.Etpuis,jevoudraisquequelqu'unveillesurPollyetCadyaussilongtempsquepossible.
Lapetiteluiadressaunsourirequisevoulaitrésolu,malgréseslèvrestremblantes.
—Ilfautvraimentquej'agisseseule,repritMaggie.
Quelquepart,elles'étonnaitelle-même.Quiauraitcru,lejouroùelleavaitrencontréJeannedanslechariot,qu'ellefiniraitparl'empêcherderisquerdesefairetueravecelle?
Jeannepoussaunsoupirexagéréavantd'acquiescer.
—Bon,commetuvoudras.Va-t'enconquérirtonvampire,jeresteraipourorganiserlarévolution.
—C'estça.
Sedéfiantduregard,toutesdeuxretrouvèrentleliendecomplicitéquilesavaituniesquelquescourtsinstants.
—Tâchedefaireattentionàtoi,ditJeanned'unevoixlégèrementéraillée.Tueslafillelaplusfutéequejeconnaisse.
—Jesais.
Soudain,Jeanneparutseragaillardir:
—Jeviensdetrouverquiestautoriséàentrerlematindanslachambreduprince!Jevaistelaprésenteretellet'introduirachezDelos.
—Ondiraitqueçatefaitplaisir,toutd'uncoup!Quiest-ce?
—Oh,tuvasl'adorer!Elles'appelleVideusedepotsdechambre.
Chapitre14
Arméed'unepilededrapsremiseparBlanchisseuse,MaggieseglissaderrièreVideusedepotsdechambre,quiprenaitladirectionduchâteau,enfaisantdesonmieuxpouravoirl'aird'uneesclave.
Blanchisseuseluiavaitartistementbarbouillélevisageafindemieuxlatravestir;elleavaitparailleursversédelapoussièresursescheveuxpourleurdonnerunecouleurplutôtbrune;lorsqueMaggybaissaitlatête,desmèchesdissimulaientaussisestraits.Maisellecraignaitàtoutmomentd’éternuer.
—Voilàlesanimauxsauvages,soufflaVideusedepotsdechambrepar-dessussonépaule.
C'étaitunegrandefilleàlasilhouettevigoureuse,auregarddouxrappelantunpeuceluidesveauxattachésdevantlacahutedeBlanchisseuse.Ilavaitfalluunbonmomentàcettedernièrepourluifairecomprendrecequ'onattendaitd'elle,maismaintenant,ellesemblaitdécidéeàtoutbienexpliqueràMaggie.
—OnlesaamenésduDehors,expliqua-t-elle.Ilssontdangereux.
Maggiejetauncoupd'œilsurlescagesdevantlesquellesavaientbavardéSylviaetGavin.DansTune,unloupbrun-grislacontemplaitavecunregardinfinimenttriste.Dansuneautre,c'étaitunepanthèrenoirequiallaitetvenaitetgrondasurleurpassage.Unanimalétaittapidanslefonddelatroisième,peut-êtreuntigre-énorme,aupelagerayé.
—Ouf!s'exclama-t-elle.Jen'aimeraispaschasserça.
Videusedepotsdechambreparaissaitsatisfaite.
—Etvoicilechâteau.Onl'appelleAubenoire.
—Ahoui?répliquadistraitementMaggie.
—Entoutcas,c'estcequedisaitmongrand-père.Ilavécuetilestmortdanscettecoursansjamaispénétrerdanssonenceinte.Lesanciensdisentqu'autrefoisonpouvaitvoirlesoleildansleciel...pasjustederrièrelesnuages,tusais.Etquandilselevait,lematin,ililluminaitlechâteau.Maiscen'estpeut-êtrequ'unelégende...
Oui,cen'estpeut-êtrequ'unelégende,songeatristementMaggie.
Chaquefoisqu'ellesedisaitquecetendroitnepouvaitplusl'étonner,elledécouvraitàquelpointellesetrompait.
Cependant,lechâteaului-mêmeétaitimpressionnant...ilinspiraitlerespect.C'étaitlaseulebâtissedanslesparagesquinesoitpasbrunâtreougrisâtre,avecsesmuraillesd'unnoirsibrillantqu'onauraitparfoisditdesmiroirs;inutiledepréciseràMaggiequ'ellesn'étaientpasfaitesdepierresconnuesdeshumains.Leurprovenanceétaitunmystère.
C'estlàqueDeloshabite,songea-t-ellealorsqueVideuselaconduisaitdansunescalierdeservicequipartaitdurez-de-chausséeoùnes'alignaientquecavesetentrepôts.
Danscemagnifiquelieuaussieffrayantqu'impressionnant.Nonseulementilydemeure,maisillecommande.Toutluiappartient.
Ellenecaptaqu'unevuedugrandsalonoùelleavaitaperçudesesclavesdresserdestables,laveille.
Videusedepotsdechambrelaprécédaversunautreétage,puisàtraversuneenfiladedecorridorsquisemblaientcourirsurdeskilomètres.
Ilfaisaitplutôtsombredanscelabyrintheauxhautesfenêtresétroiteslaissantàpeinepasserlapâlelueurdujour.Lesmursétaientparsemésdeflambeauxsurleurstorchèresdemétal,quisemblaientajouterdesombresmouvantesàcetéternelcrépuscule.
—Sachambreestlà-bas,finitparannoncerVideusedepotsdechambre.
Maggielasuivaitdeprès.Elles'avisaitquetoutesdeuxétaientarrivéesjusque-làsansencombre,quandunevoixretentitd'uncouloirlatéral:
—Oùallez-vous?Quiest-ce?
Ungarde.Maggiel'aperçutàtraverssescheveuxpoussiéreux.Unauthentiquegardemédiévalarméd'unelance.Unautreapparut,dansladirectionopposée.Malgrésaterreur,elleneputs'empêcherd'éprouverdelafascination.
Cependant,lamoyennementfutéeVideusedepotsdechambreeutuneréactionmagnifique.Ellepritletempsdefaireunerévérence,d'expliquerlentement.
—C'estPlieuse,delalingerie.Blanchisseusel'envoieaveclesdrapsetonm'aditqu'ellepouvaitm'aider.
Voussavez,aveclesinvités,ilyadavantagedetravail.
—C'estletravaildeFemmedechambre,lançalepremiergarded'untonirrité.
Aprèsuneautrerévérence,Videusedepotsdechambrereprittoutaussiposément:
—Oui,maisilyaplusdetravailaveccesinvités,voyez-vous...
—C'estbon.Alors,allez-yaulieudebavasser!
Finalement,ilsemblaittrouverl'incidentamusantetenvoyauncoupdecoudeàsoncollègue.
Videusedepotsdechambrefitunetroisièmerévérenceetrepartitsanssepresser.Maggieessayadel'imiter,levisageenfouidanslesdraps.
Elleslongèrentunautrecouloirinterminablepourseretrouverenfindevantunedoubleporte.
—Nousysommes,ditVideuse.Etiln'yapersonnedanslesparages.
Maggierelevalatête.
—Tusaisquetuasétéabsolumentformidable!Tumériteraisunoscar.
—Unquoi?
—Oublie.Maistuasétégéniale.
—Jen'aifaitquedirelavérité,assuralafilleavecunsouriremoinsplacidequ'iln'yparaissait.Ilyaplusdetravailquanddesinvitésarrivent.Ladernièrefoisremonteàtroisans.
—Jesais.Bon,tudevraispeut-êtrerepartirmaintenant.Et...euh...Videuse(ellen'arrivaitdécidémentpasàénoncersonnomcomplet)j'espèrequetun'auraspasd'ennuispourça...
Videusedepotsdechambrehochalatêteavantdefilersouslelitchercherunpotdecéramiqueetdesortirenleportantavecprécaution.
Maggieregardaautourd'ellecettechambreimmenseetdépouillée,unpeumieuxéclairéequelescorridorsgrâceàsesnombreuseslampesàhuilesurpied.Lelittrônaitaucentre,énorme,danssonbaldaquinentourédecolonnessculptéesetderideauxdelin.Dessuss'entassaientédredonsetcouverturesdefourrure.
Jesupposequejedoislesôterpourchangerlesdraps,songea-t-elle.Cedontelles'abstint.
Lerestedel'ameublementsecomposaitdedeuxgrandscoffresenboisexotique,dequelqueschaisesettabourets.Rienquioffreunendroitoùsecacher.Enrevanche,suruncôté,Maggiedécouvrituneportedissimuléeparunrideau.
Ellel'ouvritetconstataqu'elledonnaitsuruneantichambre—sansdoutelagarde-robedontavaitparléJeanne,beaucoupplusimportantequ'ellenel'auraitcru,quiressemblaitplusàunvestiairequ'àunplacard.
Bon!Jen'aiplusqu'àm’asseoir.
Deuxtabouretsencadraientunesortedemannequin.Maggiejetasesdrapssuruncoffreetapprochauntabouretdelaporte.Derrièresonrideaudelin,elleapercevaitàpeuprèstoutelachambre.
Parfait,sedit-elle.Jen'aiplusqu'àattendresonarrivée.Etalors...
Elleseraiditenpercevantdesvoixprovenantducouloir.Dontunevoixmélodieuse,féminine.
Ohnon,paselle!Ilnevapasl'amenerici!Jevaismejetersurelle,labattre...jenepourraipasm'enempêcher.
Cependant,lorsquelesdeuxpersonnesentrèrentdanslachambre,ellen'eutaucuneenviedesemanifester.
Ils'agissaitbiendeSylvia;cependantcen'étaitpasDelosquil'accompagnait,maisHunterRedfern!
Maggieneputréprimerunfrisson.Quefabriquaient-ilsdanslachambredeDelos?Quoiqu'ilensoit,siellesefaisaitsurprendre,c'étaitlamortassurée.
Totalementimmobile,elleneputs'écarterdurideau.
—Ilestsortiàcheval,annonçaSylvia,etnereviendrapasavantunedemi-heure.
Vêtued'unerobevertfoncé,elleportaitunpanieraubras...
—Etj'airenvoyétouteslesservantes.
—Quandbienmême,objectaHunterRedfernenpoussantlalourdeportedebois.
Ilnelarefermapascomplètement,maissuffisammentpourmasquerlachambreauxgensquipasseraientdanslecouloir.
—Tucroisvraimentqu'ilfaitespionnernosappartements?demandaSylviadansuntourbillondejupes.
—Ilestbrillant...beaucoupplusdouéquetunepourraislecroire.Etd'aprèsmessouvenirs,cesvieuxchâteauxcomportenttousdestrousdeguetetdestuyauxd'écoute.Seulunmonarqueimbécilen'enuseraitpas.
D'aprèssessouvenirs,seditMaggie.
Ilsesouvientsansdoutedel'époqueoùcechâteauaétéconstruit,oui.Ilestvraimenttrèsvieux.
Ellecontemplalebeauvisagesouslescheveuxrougesang,lespommettesaristocratiques,labouchemobileetcesyeuxvifsquisemblaienttoutvoir.Legenred'hommequidevaitfascinern'importequi.ToutcommeDelos,ildégageaitunesortedetensioncontrôlée,uneforce,uneintelligencesupérieure,quinepouvaientquesusciterl'admiration.C'étaitunleader,unchef.
Etunchasseur,seditMaggie.Touscesgenssontdeschasseurs,maisluienestlaquintessence.
—Qu'est-cequ'iln'estpascensésavoir?interrogeaSylvia.
—Quej'aireçuunmessageduDehors.Nemedemandepascomment,j'aimessources.
—Tespetitessouris,réponditSylvia,faussementnaïve.Jelesaivues.
Aprèsunsilence,Huntermaugréa:
—Méfie-toi,jeunefille,oucettejoliebouchefinirapart'attirerdesennuis.
SylviatournaitledosàHunteretMaggielavitdéglutir.
—Désolée.Jenesavaispasquec'étaitunsecret.
Maisques'est-ilpassé?
—L'événementmajeurqu'auraconnutacourtevie,s'esclaffa-t-il.Etpeut-êtreaussilamienne.LessorcièresontfaitsécessionduNightWorld.
Maggieclignadesyeux.Lanouvelleétaitdéjàimpressionnanteensoi,maisledevintdavantagedevantlaréactionglacéedeSylvia.
—Pardon?
—C'estlavérité.Ellesnousenmenaçaientdepuisunmois,maispersonnenecroyaitqu'ellesleferaient.
Sylviaposaunepaumesursapoitrinecommepourmieuxrespirer,avantdes'asseoirsurlelit.
—EllesontquittéleConseil,souffla-t-ellesansregarderHunterRedfern.
—LeConseilettoutlereste.
—Tout?
—D'aprèstoi?Oh,biensûr,quelques-unesdespraticiennesdelamagielaplusnoireducercledeMinuitontprotesté,maislaplupartontsuivicellesducercleduCrépuscule.Ellesveulentsauverleshumainsdesténèbres.
Ilditcelaexactementcommeunbûcherons'exclamerait:«Sauverleschouettes?N'importequoi!»
—Ainsi,leprocessusestvraimentcommencé,murmuraSylvia,lesyeuxtoujoursfixésverslesol.Iln'yapasderetourenarrièrepossiblemaintenant.LeNightWorldestdiviséàjamais?
—Etl'apocalypseestproche,conclutgaiementHunter.
Ilsemblejeune…biendesapersonne,seditMaggie.
Onvoteraitvolontierspourlui.
—Cequim'amèneàlaquestionsuivante,reprit-ildoucement,quandcomptes-tulatrouver?
Qui,«la»?sedemandaMaggielecœurserré...
Apparemment,Sylvian'enmenaitpaslargenonplus.
—Jet'aiditquejelatrouverais,c'esttout.
—Maisquand?Tucomprendscombienc'estimportant?
—Biensûrquejecomprends,soupira-t-elle.C'estpourquoij'aitentédetel'envoyerdèsledébut...
Huntercontinuait,commes'ilnel'écoutaitpas.
—Silebruitserépandqu'Arcadia,laDemoiselledetouteslessorcières,setrouveicidanslavallée...
—Jesais!
—Quetulatenaisetquetul'aslaisséetefilerentrelesdoigts...
—Jevoulaistel'amener.Jesavaisquec'étaitimportant.
Visiblement,elleestbouleversée,exactementcequevoulaitHunter,seditMaggie.Ilsaitmanipulerlesgens.
Maiscetteanalysesedéroulaitausecondplandesonesprit,caruneautrenouvellevenaitdelafrapper.
Arcadia
LaDemoiselledetouteslessorcières!
Finalement,cen'étaitpasArcadia...ellel'apeut-êtreditunefoisquejel'aiappeléeCady,maiselleestrestéesipeudetempsconsciente...Etquandellel'était,nousavionsàdiscuterdechosesplusimportantes.
Arcadia,Arcadia.C'esttrèsjoli.
Cenomrésonnaitétrangementdanssonesprit,sansdouteparcequ'ilremontaitàuncoursdemythologiedepuislongtempsoublié.Arcadiaétaitunedéesse…
desclairièressylvestresouquelquechosecommeça.
Desbois.CommeDiane.
Cependant,elleignoraitquiétaitcetteDemoiselledetouteslessorcières,maiscelasemblaitimportant.
Entoutcas,ellen'avaitriendemaléfique.D'aprèscequedisaitHunter,lessorcièresn'étaientpascommelesautrescréaturesdelanuit.
C'étaitlademoiselledontparlaientBernetGavin;cellequ'ilsdevaientlivrer.Ainsi,Sylvial'amenaitàHunterRedfern.Pourtant,c'estCadyquim'a….enfin,Arcadia,quim'aditqu’ellevenaitdanscettevalléepouruneraisonprécise.
Avantdevraimentformulerlaquestion,elleeutlaréponse.
Delos.
Dansunecoïncidencequiluidressalescheveuxsurlatête,elleentenditSylviadéclarer:
—Ellen'irapasvoirDelos.
—Ilvaudraitmieuxpas!Tuneterendssansdoutepascompteàquelpointellepeutsemontrerpersuasive.Uneambassadricedessorcières,venueplaiderleurcause…ellepourraitleconvaincre.Ilauncôtéeffroyablementfleurbleue…onappelleçauneconscience.Etnoussavonstousdeuxqu'ilaétéencontactaveccettefille,cettehumainequis'estenfuieavecArcadia.Quisaitquelmessagecettepetite
vermineluiapportait?
Aucunmessage,seditMaggie.Pasdelapartdecettevermineentoutcas.Maisj'enauraisvolontierstransmisunsij'avaispu.
Sylviareprit:
—Gavinaditqu'Arcadian'étaitpasencoreaucourantpourlapotiondevérité...qu'elleétaitpratiquementmorte.Jenecroispasqu'elleauraitputransmettrequoiquecesoit.JejureraisqueDelosnesaitmêmepasqu’ellesetrouvedanslavallée.
—Lessorcières,grondaHunter,ontdéjàunePuissancesauvagedeleurcôté.
—Maisellesn'enaurontpasunedeuxième,sebutaSylvia.J'aienvoyédesgensàsarecherche.Touslesnoblessontdenotrecôté.IlsnelalaisserontpasatteindreDelos.
—Ilauraitfallulatuerdèsledébut.Àmoinsquetun'aiesunpenchantpourelle...commetul'astoujourspourcegarçonhumain.
Derrièresonrideaudelin,Maggieseraidit.
«Commetul'astoujours...»Pas«commetul'avais
»...Etquidoncpourraitêtrecegarçonhumainsicen'estMiles?
Grinçantdesdents,elleentenditHunterchangerdesujet:
—Ouquetugardesunecertaineloyautéenverslessorcières?
LevisagedeSylvias'empourpra.
—Absolumentpas!C'estfiniettulesais!Jesuispeut-êtreunejeteusedesorts,maisplusunesorcière.
—Heureusementquetun'aspasoubliécequ'ellest'ontfait.Aprèstout,tuauraispuêtreuneFemmedelaTerre,situavaispristavraieplaceauConseil.
—Oui...
—Commetagrand-mèreetsamèreavantelle.
C'étaientdesHarman,commetonpère.Queldommagequelenomnesoitpastransmisparlabranchemâle!Tun'esqu'uneWeald.
—J'étaisuneHarman,grondaSylviaenbaissantdenouveaulesyeuxcommesielleneseparlaitplusqu'àelle-même.J'enétaisuneetpourtant,j'aidûassisteràl'investituredemescousinesàmaplace.Dessemi-humaines!Ellesm'ontévincée,toutçaparcequ'ellesdescendaientdelalignéeféminine.
—Tristetradition,admitHunter.
—Tunedoispasdouterdemaloyauté,insista-t-elleenrelevantlatête.Jeveuxmaplacedanslenouvelordredumillénaire.J'enaiassezdessorcières.
—Jesais,souritHunter.
Ilsemitàfairelescentpasàtraverslapièce.Ilavaitobtenucequ'ilvoulait,compritMaggie.
Ilajoutad'untondésinvolte:
—Assure-toiseulementquelepouvoirdeDelosrestebridéjusqu'àcequetoutsoitdécidé.
Sylviasepenchapourramassersonpanier.
—Lesnouveauxenvoûtementssontprêts.J'aiapportéquelquesingrédientssupplémentairestrouvéschezlesplusanciennessorcièresducercledeMinuit.Ilnesedouteraderien.
—Ettueslaseuleàpouvoirlesdénouer?
—Laseule.Mêmel'Aïeuledetouteslessorcièresenseraitincapable.EncoremoinslaDemoiselle.
—Bravo!Jetefaisconfiance.Aufond,tuasbiendusanglamiepourcontrebalancertesoriginesdesorcière.Tuesmaproprearrière-arrière-petite-filledelahuitièmegénération.
Maggieeutenviedeleboxer.Elleétaitàlafoiséperdue,affoléeetindignéedevantcetêtrequisemblaitsibienmanipulersonmonde,àcommencerparDelos,princeetPuissancesauvagequ'ilprenaitpourunedesesmarionnettes.
Jemedemandecequ'ilsferonts'ilrefusedesejoindreàeux…
Huntertournasoudainlestalonspoursedirigerverslaporte,marquaunepause,adressaunclind'œilversSylvia.Ilaffirmad'unevoixtropempressée,outropforte,enfinquisonnaitfaux:
—Tunesaispasàquelpointjesuiscontentd'avoirenfinunvéritablehéritiermâle,quinesoitpasentachéparlesangdessorcières.Jamaisjen'auraisépouséMaeveHarmansij'avaissuquemonfilsétaitencorevivant.Nonseulementvivant,maislui-mêmegéniteurdegarçons!LesderniersRedfernaumonde,pourrait-ondire.
Maggiesemorditlalèvre.Elledevinaitquisetrouvaitderrièrelaporte.
CefutbienDelosquientra.
Chapitre15
—Désolé,jedérangepeut-être?
Maggiedutfaireuneffortpournepaspousserunsoupirtropviolent.C'étaittoujoursunchocdelevoirarriver.MêmeenprésencedeHunterRedfernetdelapâleetpétillanteSylvia,illessurclassaittous.Telunventfroid,ilsemblaitsurgirdansuntourbillond'énergie,réveillertoutlemondeàpetitscoupsdebourrasquesneigeuses.
Sanscompterqu'ilétaitsuperbe.
EtpasdutoutimpressionnéparHunter,songeaMaggie.
Ilfaisaitfaceàsonarrière-grand-pèresansbaissersesyeuxdorés,uneexpressiondedéfisursonvisageauxtraitsfins.
—Pasdutout,réponditaimablementHunterRedfern.Noust'attendions,enplanifiantlesfestivités.
—Quellesfestivités?
—Pourcélébrernotreaccord.Jesuissicontentquenousayonsfiniparnousentendre!Pastoi?
Imperturbable,Delosôtasesgants.
—Si,biensûr.Dèsquenousauronstrouvéunaccord,j'enseraienchanté.
Maggiesemorditencoreleslèvres.Avecdélectationcettefois.Jamaisellen'avaitautantappréciélalugubrerigiditédeDelosquefaceausouriresuperficieldeHunteretauxminauderiesdeSylvia.
Abrutie!sedit-elle,commesijel'avaisjamaisappréciée!Cemecestunglaçon.
Néanmoins,ilyavaitquelquechosedenetetd'inaccessibledanscettefroideuretellenepouvaits'empêcherd'admirersonattitudefaceàHunter.
Mêmesicelaluifaisaitunpeumaldelevoirainsi,tendu,élégant,sescheveuxsombresébouriffésparsacourseàcheval.
Pourtant,lapeurrestaittangible;Maggietremblaitdevantl'auradepuissancequiémanaitdelui.N'allait-ilpasdétectersaprésence,puisqu'ilyétaitparvenuquandArcadiatentaitdebloquerlessignauxdesaforcevitale?
Ilsetenaitlà,toutauplusàtroismètresd'elle,avecunsimplerideaudelinpourlesséparer.Etellenepouvaitrienfaired'autrequ'écouter.
—Sylviaaprislalibertédecommencerlespréparatifs,ditHunter.J'espèrequeçanet'ennuiepas.
Nousdevrionspouvoirréglerlesderniersdétailsavantdemain,n'est-cepas?
D'unairsoudainlas,Delosjetasesgantssurlelitenlâchant:
—Si.
—Noussommesdéjàd'accordsurl'essentiel.
Cettefois,Delossecontentadehocherlatête.
—J'aihâtedetemontrerlemondeduDehors,repritHunter.(Maggieperçutdelasincéritédanssonintonation.)Monarrière-petit-fils!Direqu'ilyaunanjenesoupçonnaismêmepastonexistence...
Ilvintluidonnerunebourrade,gestequirappelaittantl'ancienroiqueMaggieenécarquillalesyeux.
—Jevaislancerdespréparatifsdemoncôté,ajouta-t-il.J'estimequeladernièrechasseavanttondépartdoitêtreextraordinaire,n'est-cepas?
Ilsortitensouriant.
Deloscontemplaitd'unairmaussadelacouverturedefourrure.
—Alors,lançagaiementSylvia.Commentvatonbras?
IlportaittoujourslalourdeattellequeMaggieluiavaitdéjàvuelaveille.
—Trèsbien.
—Çafaitmal?
—Unpeu.
—C'estparcequetut'enesencoreservipourt'entraîner,soupiraSylvia.Jet'avaisprévenu,pourtant.
—Tupeuxlesoulagerunpeu?
Elleouvraitdéjàsonpanier.
—Jet'aiditqueçaprendraitdutemps.Maisçadevraitallerdemieuxenmieux...tantquetun'enfaispasusage.
ElletournaitledosàMaggiequinevitpasvraimentcequ'ellefaisaitsurcetteattellemaisnepouvaits'empêcherdepenserquec'étaitforcémentnégatif.Etsoncœurdevibrerdepitiépourleprince.
Jenepeuxpaslalaisserluiinfligerça.Maiscommentl'enempêcher?Impossible.Siellemevoit,c'estfichu.
—Là,ditSylvia.Celadevraitteniruncertaintemps.
Maggiegrinçaitdesdents.
Ellevabienfinirpars'enaller,maintenant...Voilàaumoinsunsièclequejesuisassisesurce
tabouretàl'écouterjacasser.
—Àprésent,repritSylvia,jevaisrangertesgants.
Ohnon!songeaMaggiehorrifiée.
Surl'étagère,àcôtéd'elle,s'entassaientdespilesdegants...
—Non,ditDelos.J'enaibesoin.
—Allonsdonc!Tunevaspasressortir...
—Jelesgarde.
Toujoursdouédesesmerveilleuxréflexes,ils'interposaentreSylviaetlagarde-robe,lesluiarrachantpresquedesmains.
Elleluidécochaunlongregardinterrogateur,etcettefois,Maggielavoyaittrèsbien,sapeaunacréedélicatementrosie,sesyeuxcouleurdevioletteembuéederosée,sescheveuxblondpâlequibrillaientsuivantlelentmouvementdesatête.
Delosrestaintraitable.
Haussantalorssesfragilesépaules,Sylvialâchalesgants.
—Jevaism'occuperdubanquet,annonça-t-elledansunlégersourire.
Elleramassasonpanieretsedirigeaverslasortie.
Deloslalaissafaire.
Derrièresonrideau,Maggierestaitassisesansoserrespirer.QuandileutrefermélaportederrièreSylvia,elleserelevadoucement,recula;ellevoyaitencoreunepartiedelachambre.
Delosarrivaitd'unpasdécidé.
—Tupeuxsortirmaintenant,lança-t-il.
Maggiefermalesyeux.
Génial!Jem'endoutais.
Pourtant,iln'avaitpaslaisséSylvialadémasquer,pasplusqu'ilnel'avaittoutsimplementdénoncéeàsesgardes.Bonsigne...Finalement,ellen'auraitpeut-êtremêmepasbesoindelepersuader;ilétaitsansdoutedéjàprêtàsemontrerraisonnable...
—Oudois-jeentrer?insista-t-ilmenaçant.
Oupas,seditMaggie.
Elleressentitsoudainledésirabsurdedechasserlapoussièrequicouvraitsescheveuxetsecoualatêteàplusieursreprises.Sanssuccès.Affreusementconscientedesasaletédanssesvêtementsd'esclave,elleouvritlerideauetsortit.
—Jet'avaisprévenue,lançaDelos.
Illuifaisaitface,lesjambesécartées,lamâchoirecrispée,l'airsombre.Plusprincevampirequejamais.
Quantàmoi,jesuislasouillon,unevermine,quoi.
Rienquirehausselestatutdel'humanité.
Jusque-là,ellen'avaitguèreprêtéattentionàsesvêtementsouàsacoiffure,maismaintenant,elleauraitvouluaumoinsêtreprésentable.D'autantquec'étaitpeut-êtrelesortdumondequidépendaitd'elle.
Toutefois,ellesentitimmédiatementcettechosequiexistaitentreelleetDelos.Uneliessevibrantequiaccéléralacoursedusangdanssesveines,quifitbattresoncœurdepeurautantqued'allégresse.
Elleluifitfaceaveclamêmedétermination.
—J'aiapprisdeschosesquidevraientt'intéresser,commença-t-elle.
Cequineparutpaslefairechangerd'avis.
—Jet'aiditcequit'arriveraitsituvenaisici.Quejeneteprotégeraisplus.
—Jesais.Pourtant,tum'asencoreprotégée.Etjet'enremercie...maisjeferaismieuxdetedirecequisepasse.Sylviaestdugenresoupçonneux,etsielleestalléeraconteràHunterRedfernquetunevoulaispasquelesgensregardentdanstagarde-robe...
—Tunecomprendsdoncrien?s'emporta-t-ilavecunetelleviolencequ'elleenrestabouchebée.Tuvasmouriretondiraitqueçat'estégal.Es-tutropsottepourl'admettre,ouas-tuseulementenvied'enfinir?
—Jecomprends,balbutia-t-elleapeurée.
—Sûrementpas!Maisjevaist'aider.
Apeineeut-ilhaussélessourcilsquesesyeuxsemirentàluired'uneéclatantelumièredoréequisemblaitprovenirdesespropresorbites.
MêmesiMaggieavaitdéjàvucespectacle,ellereçutunchocenvoyantsestraitsainsichanger,sonteintblêmir,luidonnantl'aird'undieuciselédansunblocdeglace.Sespupillessedilatèrentcommecellesd'unprédateuraffamé,sabouchehautainesetorditderage.
Unesecondeàpeineavaitdûs'écouleretvoilàqu'ils'avançaitsurelle,écartantleslèvrespourlaisserapparaîtredescrocsquiparurentencorepluslongs,pluseffilésquedanslesouvenirdeMaggiehorrifiée.
—Regarde-moitelquejesuis,unprédateurappartenantàunmondeoùtunesurvivraispasuninstant.Jen'aicessédetelerépéter,maisturefusesdem'écouter.Tut'introduisdansmonproprechâteau,encroyantpouvoirtemoquerdudanger.Alors,jevaistemontreràquoitut'exposes.
Ellefitunpasenarrière,maislemurétaittoutprocheetlelitluibarraitlecheminsursagauche.
Delossetenaitentreelleetlaporte.Enoutre,elleconnaissaitsesréflexes.
Lesjambesflageolantes,lesoufflecourt,elleluttaitcontrelapanique.
Cen'estpasvrai…ilnevapasfaireça!
Remontaientàlasurfacelesinstinctsdefuited'ancêtresoubliés.Quelquepart,elleserevoyaitgibierpoursuivipardesfauves.
Ellereculajusqu'àheurterlatapisserieaumur.Ellen'avaitplusnullepartoùaller.EtDelosfranchitaveclasouplessed'untigreladistancequilesséparait.
Ilseretrouvajusteenfaced'elle,quinepouvaits'empêcherdecontemplerencorecettebeautésurnaturelle,tandisquesatêtes'emplissaitd'odeursdefeuillesmortesetdeneige.Enmêmetemps,ellesentitlachaleurdececorpstoutprochedusien.
C'esttoutsaufunmort-vivant,songea-t-elle.Ilestimpitoyable,onl’aélevédansleseulbutdedevenirunearme,maisilesttoutcequ'ilyadevivant…peut-êtremêmel'êtreleplusvivantquej'aiejamaisvu.
Posantdesmainsd'aciersursesépaules,ill'attiraverslui,sansbrutalitémaissanstendressenonplus,jusqu'àcequeleurscorpsserejoignent,etc'étaientdeuxflammesjaunesquilafixaient...quifixaientsagorge.
Ellevitsaveinesegonfler,maisn'engardapasmoinslatêtehaute,secambrantmêmecontrelui,alorsqu'ellelesentaitaniméd'élansquin'avaientplusriend'humain.
Surlecoup,lapaniquefaillitlasubmerger;incapablederéfléchir,ellen'étaitplusqu'unemasseinstinctivequin'aspiraitqu'àprendrelafuite.
Pourtant,cetinstinctfitbientôtplaceàl'impressiond'émergeràlasurfaced'unlacprofond,dansuneatmosphèrecristalline.Soutenantceregarddoré,elleditsimplement:
—Vas-y!
Elleeutleplaisirdeliredelasurprisedanscesprunelles.
—Pardon?
—Vas-y.Çan'apasd'importance.Tuesplusfortquemoi,onlesaitbien.Maistunepourrasjamaismetransformerenproie.Tun'enaspaslepouvoir.Tunepeuxpasmecontrôler.
Ilémitunsifflementreptilien.
—Quelle...
—Tuvoulaismefairepeur:j'aipeur.Maiscen'estpaslapremièrefoisdemavie.Etçan'apasd'importance.Ilyadeschosesplusgravesenjeuici.
Prouve-moicequetuasàmeprouver,ensuitejetediraidequoiils'agit.
—Sotte!acheva-t-il.(MaisMaggieavaitl'impressionquesacolèreseportaitplutôtcontrelui-même.)Tunecroispasquejeteferaisdumal.
—Là,tutetrompes.
—Jevaistefairedumal,temontrer...
—Tupeuxmetuer.Maisc'esttout.Jet'aiditquetunepouvaispasmecontrôler.Etça,tun'ychangerasrien.
Cettefois,ilexplosaitdefureur,sesyeuxvirantcarrémentaunoir,tantsespupilless'agrandissaient.
Soudain,Maggieserappelaquecen'étaitpasseulementunvampire,niunearme,maisunêtreapocalyptiqueauxpouvoirsdefindumonde.
Lescrocsserapprochaientd'elle.
—Jevaistefairedumal,répéta-t-il.Regarde.
D'unmouvementfurieux,ilplongea,biendécidéàl'effarouchercommejamais...
...etill'embrassa,posantsursabouchedeslèvresfraîchescommeunepluiedemai.
Maggies'accrochadésespérémentàluipourluirendresonbaiser.Alorsellelesentittremblerentresesbras.Ettousdeuxsefondirentl'undansl'autre.
Cefutcommelorsqueleursespritss'étaientunispourlapremièrefois.UnfrissonenvahitsoncorpstoutentieretMaggievits'étirerlaconnexionquilesreliait;elleseretrouvadanscetendroitmerveilleuxoùeuxseulsexistaient,oùriend'autrenecomptait.
Obscurément,ellesentaitquesonêtrephysiques'écroulait,qu'ilss'effondraienttouslesdeux,toujoursagrippésl'unàl'autre.Maisencelieupaisibleàlabeautécristallineoùellesetrouvaitvraiment,ilssefaisaientfacedansunelumièreblanche.
Commesielles'étaitànouveauintroduitedanssonesprit,maiscettefois,ilrestaitdevantellesanslaquitterdesyeux.Iln'avaitplusl'aird'unearmed'apocalypse,nimêmed'unvampire,avecseslongscilscachantsesirisdoréspresqueenfantins,etleurexpressionterriblementmélancolique.
Ildéglutitetelleentenditalorssavoixmentale,unsouffleàpeineaudible.
—Jeneveuxpas.
—Si!coupa-t-elleindignée.
Lesbarrièresnormalesquiexistaiententredeuxpersonnesavaientdisparu;ellesavaitcequ'ilressentaitetnevoulaitpasqu'illuimente.
—...queças'arrête,acheva-t-il.
—Oh!
DeslarmesbrûlantesemplirentlesyeuxdeMaggie.
Suivantsoninstinct,ellel'attiraversluietilss'embrassèrentmentalementcommes'embrassaientleurscorpsphysiques,aveccetteimpressionquedesailesinvisiblesbattaientautourd'eux.
Maggiecaptadesfragmentsdesespensées,passeulementcellesqu'ilémettaitensurface,maisd'autressiobscuresqu'ellen'auraitpuaffirmerquelui-mêmeenavaitconscience.
—Siseul...toujourssiseul.Destinéàlasolitude.
Toujoursseul....
—Non,assura-t-elleenessayantd'atteindreleplusprofonddesonêtre.Jenetelaisseraipasseul.Noussommesdestinésl'unàl'autre,tunelesenspas?
Elle,entoutcas,sentaitsonpuissantdésir.Maisilnes'enlaisseraitpasconvaincreaussivite.
Elleentenditquelquechosecommedestinéeetvitlesimagesqu'iltransmettaitdesonpassé.Sonpère.
Sesprofesseurs.Lesnobles.Jusqu'auxesclavesquiavaiententendulesprophéties.Touscroyaientqu'iln'avaitqu'undestin,liéàlafindumonde.
—Tupeuxchangertondestin,assura-t-elle.Tun'aspasàlesubir.J'ignorecequisepasserapourlemonde,maistun'aspasàsuivreladestinéequ'ont'impose.Tuaslepouvoirderésister!
Letempsd'unbattementdecœur,l'imagedupèreparutserapprocher,immense,terrible,unpèrevuàtraversdesyeuxd'enfant.Puissestraitss'évanouirent,changeantjusteassezpourdevenirceuxdeHunterRedfern,aveccettemêmelueurcruelledanslesyeux.
L'imagefutbalayéeparl'ouragandelacolèredeDelos.
—Jenesuispasunearme.
—Jesais.
—Jechoisiraiaujourd'huiquijesuis.Jechoisiraimavoie.
—Oui.
EtDelosdeconcluresimplement:
—Jetechoisistoi.
Sacolèrel'avaitabandonné.Uncourtinstant,ellecaptauneautreimageoùellesevitencoreàtraverssesyeux.
Ilnelaconsidéraitpascommeuneesclaveauxcheveuxcrasseux,auvisagesaleetauxvêtementsinformes.Ilpercevaitunefilleauxcheveuxcouleurd'automne,auxyeuxnoisetted'uneprofondeurinfinie
-decesyeuxquijamaisnechancelaientmaisregardaientdroitdanssonâme.Illavoyaitchaleureuse,authentiqueetvibrante,quidégelaitlaglacenoiredesoncœurpourlelibérer.
Cetteimagedisparutégalementetilsseretrouvèrentsimplementdanslesbrasl'undel'autre,enveloppésdepaix.
Ilsdemeurèrentunmomentainsi,visitantmutuellementleursesprits.Delosnesemblaitpasdécidéàbouger.
EtMaggieaussivoulaitqueceladure.Elleavaitenviederesterlàlongtemps,àexplorerlescoinslesplussecretsdel'espritquis'ouvraitàelle.Detouchercommeilnel'avaitjamaisétécetespritqui,au-delàdetoutelogique,étaitceluidesamoitié.Quiluiappartenait.Sonâmesœur.
Maisautrechosetenaillaitsaconscience.Ellenepouvaitl'ignoreret,quandelleputenfins'enrendrecompte,toutluirevintenmémoire.
Ellesesentitbalayéeparunevagued'inquiétudesifortequ’elleenfutchasséedel'espritdeDelos.
Lechocdelaséparationseréverbéraitenluialorsqu'elles'asseyaitenreprenantpossessiondesonproprecorps.Tousdeuxrestaientencoreassezliéspourquecelaleurfasseunpeumal.Maiselleavaittroppeurpours'ensoucier.
—Delos,souffla-t-elle.Ilfautqu'onfassequelquechose.Çavabarder.
Ilclignadesyeux,commes'ilseréveillaitd'unprofondsommeil.
—Çairabien,assura-t-il.
—Non.Tunecomprendspas.
—Sic'estHunterRedfernquetucrains...soupira-t-il,irrité.
—Lui...etSylvia.Jelesaientendusparleralorsquej'étaiscachéedans,lagarde-robe.Tunesaispascequ'ilsmanigancent.
—Peuimporte,j'aidequoilesneutraliser.
Ilseredressaenregardantsonbrasgauche.
—Tunepeuxpas,s'écria-t-elleavecferveur.Etc'estçaleproblème.Sylviat'ajetéunsort,unenvoûtement,commeellel'adit.Tunepeuxpasutilisertonpouvoir.
Chapitre16
—Tunemecroispas?
—JenecloutepasqueSylviaaitessayé,répondit-il.
Maisjenepensepasqu'ellesoitassezpuissante.
—Elleditavoirutilisédesingrédientsspéciaux.Etaussiquepersonned'autrenepourraitdénouersonsortilège.
Commeilsemblaittoujoursdouter,elleajouta:
—Essaie,pourvoir.
Sanssefaireprier,iltirasurl'attelle,quinerésistapaslongtemps.Maggieclignadesyeux.Iltenditlebrasverslemur,sortituncouteaudesaceinture.Elleavaitoubliéleprincipedusangetsemorditlajouequandilfitunepetiteentailledanssonpoignet;unegoutteperla,unfilets'écoula.
—Justeunepetiteexplosion,ditalorsDelosenvisanttranquillementlemur.
Rienneseproduisit.
Ilserembrunit,seconcentra,écartalesdoigts.
Toujoursrien.
Maggielaissaéchapperunsoupir.
J'imaginequelessortilègessontinvisibles,songea-telle.L'attellen'étaitlàquepourl'effet.
Delosconsidéraitsonbrascommes'ilneluiappartenaitpas.
—Lesennuiscommencent,souffla-t-elle.AvecSylvia,ilssecroyaientseulsici,alorsilsontparléd'untasdechoses.ToutcequiintéresseHunterc'estquetul'aidesàdétruireleshumains.MaisilyaeuungrosbouleversementdansleNightWorld:lessorcièresontfaitsécession.
Deloss'immobilisa,leregarddanslelointain.
—Çaveutdirelaguerre.Laguerreouverteentresorcièresetvampires.
—Sansdoute,approuva-t-elle.Maisécoute,ellesontenvoyéquelqu'unici,uneambassadricepourteparler.Pourteconvaincredeterangerdeleurcôté.
Hunterditqu'ellesontdéjàl'unedesPuissancessauvagesavecelles.Tuvoisdequoijeparle?
—Sansdoute,répondit-ild'unevoixétrangementdistante.(L'œilvague,ilsemblaitfixerunhorizonque
Maggienepouvaitvoir.)Maisunesurquatre,cen'estrien.Deuxsurquatre,troissurquatre...çanesuffitpas.
—Dequoiparles-tu?(Sansattendrederéponse,elleembraya.)Écoute,jeconnaislafillequiestvenueteparler.C'estcelleavecquij'étaissurlesrochers,cellequetuasaussisauvéedeBern:Arcadia,laDemoiselledetouteslessorcières.Voilà.Etmaintenant,lesautreslacherchentpourlatuer,pourl'empêcherd'arriverjusqu'àtoi.C'estmonamie.
—Dommage.
—Ilfautlesarrêter!s'écria-t-elleexaspérée.
—Impossible.
Prisedecourt,ellenesutquebalbutier:
—Qu'est-ceque...turacontes?
—Quenousnepouvonspaslesarrêter.Ilssonttropforts.Maggie,écoute-moi!ajouta-t-ilcommeelleprotestait.
C'estlapremièrefoisqu'ilprononcemonnomàhautevoix,remarqua-t-ellemalgrésondésarroi.
Etpuiselleseconcentrasurcequ'ildisait:
—Ilnes'agitpasseulementdusortqu'ilsm'ontjeté,etpasseulementnonplusdufaitqu'ilscontrôlentlechâteau.Parceque,oui,c'estlavérité...Tun'espaslàdepuislongtemps,tunecomprendspas.Ici,lesnoblessontpresquetousâgésdeplusieurssiècles,ilsn'aimentpasêtregouvernésparunjeunetropprécoceauxpouvoirsinimaginables.DèsqueHunterestapparu,ilsluiontaccordéleurloyauté.
—Mais...
—Ilreprésentetoutcequ'ilsadmirent.Levampireparfait,leprédateurultimesansfoiniloi,assoiffédesang,prêtàleuroffrirlemondepourterraindechasse.
Crois-tuvraimentquel'und'entreeuxpuisseyrésister
?Aprèsdesannéesdechassetellementeffrénéequelegibierafiniparêtrerationné?Avecparfoisdevieuxesclavesenguisedeprime?Tucroisqu'aucund'euxnelesuivraitdebonnegrâce?
Maggienesavaitpasquoirépondre,carilavaitraison.Etc'étaitbienlàlepire.
—Cen'estpastout,ajouta-t-il.Tuveuxentendreuneprophétie?
—Pastrop...
Elleenavaitentenduplusqu'iln'enfallaitpourunevieentière,maisiln'encontinuapasmoins:
—Monvieuxprofesseurmerépétaitsouventceci:
«Quatresetiennententreombreetlumière,QuatredelaFlammebleue,lapuissancedanslesang.Apparusl'annéedelavisiondelaDemoiselleaveugle.Quatremoinsuneetlesténèbresl'emporteront.»
Maggienevoyaitlàriendenouveau.LaseulechosequiluisemblaitintéressanteétaitcetteallusionàlaDemoiselleaveugle.CertainementArcadia,lacélèbresorcière.
—Quesignifie«Apparuesl'annéedelavisiondelaDemoiselleaveugle»?demanda-t-elle.
—QuetouteslesPuissancessauvagesontlemêmeâge,néesilyadix-septans.Maislàn'estpaslaquestion.L'importanttransparaîtdanslederniervers:
«Quatremoinsuneetlesténèbresl'emporteront.»
Celasignifiequel'obscuritévaincra,Maggie.
—C'est-à-dire?
—Qu'iln'existepasdemoyendel'éviter,aucunepossibilitéselonlaquellehumainsetsorcièrespourraientgagnerlesquatrePuissancessauvagesàleurcause.Ilsuffitqu'uneseulesedressecontreeuxpourquelesténèbrestriomphent.Ilsuffitauxvampiresdetuerl'unedesPuissancessauvages,ettoutseradit.
Necomprends-tupas?
Maggiecomprenaitetcelaluisemblaitencorepluseffrayantquecequ'ilavaitditauparavant.
—Maisçanesignifiepasqu'ilfailleabandonner,insista-t-elle.Sinon,toutestterminé.Onnevapasserendre,leslaissergagner...
—Certainementpas,ilfautsejoindreàeux.
Aprèsunlongsilence,Maggies'aperçutqu'elleétaitrestéebouchebée.
—Quoi?
—Nousdevonsêtreducôtédesvainqueurs,c'est-à-
diredeceluidesvampires,énonça-t-ilavecleregardfunested'untigre.Jesuisnavrépourtesamis,maisilsn'ontaucunechance.Etlaseulequiteresteàtoiestdedevenirvampire.
Elleeutl'impressionquesoncerveaupassaitensurmultiplié.
D'unseulcoup,ellecompritoùilvoulaitenveniretréagitavecl'énergiedudésespoir.Déjà,ils'étaitjetésurelleàlavitessedel'éclair,maiselleavaitbondidecôtéavantqu'ilnepuisselasaisir.
—Tuperdslatête?
—Non.
—Tuvasmetuer?
—Jevaistesauverlavieaveclesmoyensquimerestent.
Cen'estpasvrai,songea-t-elleenlevoyantlasuivreavecassurance.
Ellecontournalelit,s'arrêta.Toutçaneservaitàrien.Ilfiniraitviteparl'attraper.Iln'avaitpasl'airdeplaisanter,alorsellebaissalesbras,respira.
—Delos,ilnes'agitpasquedemoi,nidemesamis,maisdetouslesesclavesdelavallée,detousleshumainsduDehors.Çaneserviraenrienleurcausesijedeviensvampire.
—Jesuisnavré,répéta-t-il.Maistueslaseulecausequim'importe.
—C'estfaux!cria-t-elle.
Etellefonditenlarmes.Ellelesessuyad'ungesteagacédelamain,inspiraprofondément.
—Jenetelaisseraipasfaire.
—Tunepeuxpasm'arrêter.
—Jerésisterai.Jet'obligeraiàmetuerplutôtquedemetransformerenvampire.Essaieunpeu!
Leregarddefélindemeurasurelleetsoudainsedétourna.Delosrecula,l'airinsondable.
—Bien,dit-il.Siturefusesdecoopérer,jevaistejeterenprisonjusqu'àcequetucomprennesoùesttonintérêt.
Denouveau,Maggierestainterdite.
—Tun'oseraspas...
—Crois-tu?
Laprison,commetoutleresteduchâteau,étaitplusvraiequenature;elleressemblaitàbiendesdescriptionsqueMaggieavaitluesdansleslivres:jonchéedepaille,avecunbancdepierretailléàmêmelamurailleetunelucarneferméepardesbarreaux,àcinqmètresau-dessusdesatête.
Unefoisqu'elleeutinspectélalitièrepourconclurequ'ellepréféraitnepassavoircequisetrouvaitdessous,secouélesbarreauxdelagrilled'entrée,sautésurlebancpourtenterd'atteindrelalucarne,ellevitqu'iln'yavaitrienàfaire.Alorselles'assitpouradmettrequ'elleétaitcomplètementdépasséeparlasituation.
Ellesetrouvaitbeletbiencoincéedanscettecellule.
Delosneplaisantaitpas.Etlemonde,lemonderéel,risquaitd'enpayerbientôtlesconséquences.
Nonqu'ellen'aitpascompriscequ'ilavaitderrièrelatête.Ellesentaitàquelpointilvoulaitla
protéger.Etdésiraitleprotégerelleaussi.Maiscommentoubliertouslesautres?Sesparents,sesamis,sesprofesseurs,lamarchandedejournaux?SiellelaissaitDelosabandonner,qu'allait-illeurarriver?
EtàceuxduroyaumedesTénèbres?BlanchisseuseetVieilleRepriseuse,etArroseuseetVideusedepotsdechambre,ettouslesautresesclaves?Ellesesouciaitégalementd'eux,admiraitleursombredéterminationàcontinuerdevivremalgrétout,leurcouragequandilsavaientrisquéleurviepourl'aider.
C'estcequeDelosnecomprendpas,songea-t-elle.Ilnevoitpaseneuxdesêtresvivantsetsefichequ'ilsexistentounon!Toutesavie,ilnes'estsouciéquedelui-même,etmaintenantaussidemoi.Ilnepeutpasvoirplusloin.
Siseulementelletrouvaitunmoyendeleluiprouver.
Maisriennevenaitetlesheurespassaientdansunsilencedeplusenpluspesant,tandisqu'ellecherchaittoujours.Finalement,lalumièreducouloirs'éteignitetlefroids'installa.
Elleétaitàmoitiéengourdie,blottiesursonbancglacial,quandelleentenditunecleftournerdansuneserrure.Aussitôt,ellesautasursespieds,bonditverslagrilledansl'espoirdevoirDelos.
Laportedel'étroitcorridors'ouvritsurunemainportantunelanterne.Maiscen'étaitpasDelos,justeungarde,suivid'unautrequiamenaitunprisonnier.
—Jeanne!s'écriaMaggie,consternée.
Àsongranddésarroi,celanes'arrêtapaslà.Untroisièmegardeentra,quisoutenaitàmoitiéArcadia.
Ilslesjetèrenttoutesdeuxdanslacellule,larefermèrentdansunsinistrecliquetis.
Maggienecomprenaitpas:cen'étaitpaslegenredeJeannedeserendresanslutter.Alorsquelesgardess'éloignaient,l'und'euxaccrochaunflambeaudansunanneaudeferpourlaisserunpeudelumièreauxprisonnières.
Etcefuttout.
Jeannesereleva,puisaidaArcadiaàseremettresurpied.
—IlsgardentPollyenhaut,annonça-t-elleàMaggie.
Ilsontditqu'ilsneluiferaientpasdemalsionserendaitsanshistoire.
Maggieouvritlabouche,lareferma,pourfinirpararticuler:
—C'estDelosquiaditça?
—DelosetHunterRedfern,etcettesorcière.Quedesgensdélicieux!
Maggieselaissatombersurlebanc
—Jesuisdésolée,souffla-t-elle.
—Pourquoi?Parcequetufaisconfianceàn'importequi?Tun'espasresponsabledesesactes.
—Elleditçaparcequ'elleestsonâmesœur,intervintArcadia.
Jeanneenparutaussiédifiéequesielleavaitparléchinois.
Danslasemi-obscurité,Maggiejetauncoupd'œilverslafillequ'elleavaitappeléeCadyetquiserévélaitunesommitédontellen'auraitjamaissoupçonnél'existence.
—Quit'aditça?interrogea-t-elle.
Unsourireétiralajoliebouche.
—Jel'aicomprisdèsquetuesrevenuedevotrepremièrerencontre,maisj'étaistropassomméepourpouvoirmeconcentrersurtoncas.J’enaivubeaucoup,cesdernièresannées...jeveuxdire,desgensquitrouventleurâmesœur.
—Tuvasmieux,ondirait?Tuparaisplus...éveillée.
Iln'yavaitpasqueça.Arcadias'étaittoujoursmontréed'unepaisibledignité,maisàprésent,elleaffichaituneautorité,uneassurancesurprenantes.
—Lesguérisseusesm'ontaidée,maisjesuisencorefaible.Jenepeuxpasmeservirdemespouvoirs...encorequejenesoisdetoutefaçonpascapabled'abattreunmur.
—Entoutcas,jesuiscontentequetusoisréveillée.
Euh...jeconnaistonvrainommaintenant.Désoléed'avoirmalcompris...
Arcadialuipritdoucementlamain.
—Écoute,monamie,déclara-t-elleavecuneconfondanteconviction,personnenem'ajamaisautantaidéequetunel'asfait,alorsqueriennet'yobligeait.
Situavaisfaitpartiedemonentourage,situavaissuquij'étais,c'auraitdéjàétéextraordinaire.Maislà,pourunehumainequinesavaitriendemoi...Jenesaispassinoussurvivronsàcettenuit,pourtant,sic'estlecasetsilessorcièrespeuventjamaisfairequelquechosepourtoi,tun'aurasqu'àdemander.
—Merci,murmuraMaggieintimidée.Jeveux...tusais...jen'auraisjamaisputelaissertomber.
—Jesais.Etc'estçaleplusétonnant.(Elleluiserralamain.)Quoiqu'ilarrive,jenet'oublieraijamais,nimoinilesautressorcières,sij'aimonmotàdire.
Maggiedutseretenirpournepasseremettreàpleurercar,siellecédait,ellenepourraitpluss'arrêter.
Jeannen'avaitpasperduunmotdeleurconversation,lesregardantl'uneaprèsl'autrecommelaspectatriced'unmatchdetennis.
—C'estquoicesâneries?demanda-t-elle.Qu'est-cequevousbaratinez,touteslesdeux?
Maggieluiracontatout,révélantnonseulementqu'ArcadiaétaitlaDemoiselledessorcières,maisaussitoutcequ'elleavaitapprisenécoutantHunterRedfernetSylvia.
—Ainsi,lessorcièresontquittéleNightWorld,ditpaisiblementArcadiaquandelleeutterminé.Ellesavaientdécidédelefaireaumomentoùjesuispartie.
—TuvenaisicipourparleràDelos,ditMaggie.
—Oui.NousavionsentendudirequeHunteravaitobtenudesrenseignementssurunenouvellePuissancesauvage.Etnoussavionsqu'iln'avaitpasl'intentiondelaisserlecercledel'Aubel'accueillir.
—C'estquoi,lecercledel'Aube?demandaJeanne.
—Lederniercercledesorcières...Maisilaccepteaussideshumains,ainsiquedesmétamorphes,desvampiresettousceuxquiveulentvivreenpaixavecleshumains.Désormais,ilestouvertàtousceuxquis'opposentauxténèbres.
Arcadiaréfléchituninstantavantd'ajouter:
—J'appartenaisaucercleduCrépuscule,celuidessorcières...pastropméchantes...(Ellesourit,maisrepritvitesonsérieux.)Désormais,ilnerestequedeuxcamps:lalumièreoulesténèbres,c'esttout.
—Delosn'estpasvraimentdanslesténèbres,assuraMaggie.Ilestjuste...unpeuperdu.Ilsejoindraitàvouss'ilnecroyaitpasqueçapouvaitentraînermamort.
Arcadialuiserradenouveaulamain.
—Jetecrois.
—Alors,tuesunesortedechefchezlessorcières,c'estça?demandaJeanne.
Arcadiasetournaverselleenriant.
—JesuisleurDemoiselle,jereprésentelesjeunessorcières.Sijevisassezlongtemps,jefiniraiparêtreleurMère,etpuisleurAïeule.
—Tordant!Maisavectoutça,tunevoispasunmoyendenoussortirdelà?
—Jenepeuxpas,navrée.Si...sijepeuxvousaider,c'estjusteenfaisantuneprophétie.
Maggieseraclainvolontairementlagorge.
—Jesuisentréeendormiedanslacahutedelaguérisseuse,poursuivaitArcadia.Etilm'estvenuuneinspiration.Sicettevalléepouvaitattendreuneaide,ceseraitenfaisantappelàlaloyautédeseshabitants.
JeanneeutuneréactionautrementbruyanteetgrossièrequecelledeMaggie.
—Autrechose,repritArcadiasansrelever.J'auraisdûteledireplustôt.Jesaisdeschosesàproposde
tonfrère.
Chapitre17
Maggieécarquillalesyeux.
—Tu...quoi?
—J'auraisdûteledireplustôt,reconnutArcadia,maisjenemesuisrenducomptequ'ils'agissaitdetonfrèrequelorsquej'aieul'espritplusclair.Vousvousressemblezbeaucoup,seulementjen'étaispasenétatderéfléchiràcemoment-là.Ecoute,jenevoudraispastedonnerdefauxespoirs,jenesuispascertainequ'ilaitbeaucoupdechancesdes'ensortir...
—Continue,soufflaMaggie.
—Àvraidire,ilm'avaitdéjàsauvéeavantquetunelefasses.Jevoyageaisavecd'autressorcièresetnoustentionsd'entrerdanscettevallée.Nousnesavionspasexactementoùsetrouvaitledéfilé...nousn'avionsobtenuquedesinformationsincomplètesdenosespionsdanslamaisonnéedeHunterRedfern.
Contrôlantsarespiration,Maggiehochalatête.
—Continue.
—C'étaitlesoirdeSamhain...Halloween.Nousarrivionsdanslarégiondudéfiléetcherchionsunsortsusceptibledenouslerévéler.Toutcequenousavonsréussiàprovoquer,c'estuneavalanche.
Maggiesefigea.
—Uneavalanche?
—Ellen'apasfrappétonfrère,ilsetrouvaitalorssurlaroute,àl'endroitoùnousaurionsdûtousnoustenirsinousavionssu.Maiselleatuélegroupequim'accompagnait.
—Oh!Jesuisdésolée...
—Jen'aipasétégrièvementblessée,enrevanche,j'étaisàdemiassommée.Jesentaisquelesautresétaientmortes,maisjenesavaisplusoùjemetrouvais.C'estalorsquej'aientendutonfrèreappeler.
AvecSylvia,ilsavaientvul'avalancheetvenaientvérifiersiquelqu'unavaitétéprisdessous.
—Milesesttoujoursdugenreàs'arrêterpouraiderlesgens,commentaMaggied'unevoixàpeineaudible.
—Tunesaispasàquelpointj'étaiscontentedesonintervention.Ilm'asauvélavie,j'ensuiscertaine...
J'auraiserréjusqu'àenmourirdefroid.Etmonsoulagementaredoubléquandj'airéaliséquelafillequil'accompagnaitétaitunesorcière...
Ellefitlagrimace.
—Euh...intervintJeanne,jepariequeçan'apasduré.
—Elleaussim'aimmédiatementidentifiée.Elleacomprisqu'elletenaitenmoiunotagequ'ellepourraitnégocierauprèsdesautressorcières,poursefairebienvoirdeHunterRedfern.Biensûr,ellesavaitaussiqu'ellepouvaitm'empêcherdevoirDelos.
—Ellenecherchequesonintérêt,assuraMaggie.Jel'aientendueparler...iln'esttoujoursquestionqued'elle,delaméchancetédessorcièresquineluiontpasaccordéunepositionsupérieureparcequ'ellen'étaitpasunevraieHarman.
—JenesuispasuneHarmandenom,moinonplus,ditArcadiaensouriant.MaistouteslesvraiessorcièressontFillesdeHellewise,FemmedelaTerre...siellesveulentbiens'enrendrecompte.Sylviaétaitsicontentedem'avoirtrouvéequ'ellen'apaspurésisterauplaisirdel'expliqueràtonfrère.Etlui...n'apasaiméça.
—Ohnon...s'empressad'approuverMaggieavecfierté.
Surlemoment,cetteidéeluiréchauffaunpeulecœur.
—Avant,elleluiavaitjusteindiquéqu'elleallaitl'emmenerdansunHeusecretoùleslégendesvivaientencore.Là,elleluiracontaitlavéritésurleroyaumedesTénèbresetcommentellevoulaitenfairepartie.
Elleluidisaitqu'ilpourraitleurrevenir,constituerleurproprepetitparadislorsqueDelosl'auraitquittépoursuivreHunterRedfern.Milesn'auraitqu'àchoisirdesefairevampireoumétamorphe,commeilvoudrait.
TousdeuxentreraientalorsdansleNightWorldetilsrégneraienttranquillementsurlavallée.
Maggielevalesmainsdansungested'impuissance,parcequ'ellenetrouvaitplussesmots.Fallait-ilqueSylviasoitcomplètementidiote!Ellen'avaitdoncriencomprisàMiles?
—Jamaisiln'auraitacceptécegenredechose!finit-ellepararticuler.
—Non,eneffet,etc'estcequ'illuiadit.J'aiaussitôtcomprisquecelaallaitluiattirerdesennuis.Maisjenepouvaisrienfaire.Sylvialuiajouélacomédie,prétextantqu'ellevoulaitseulementm'emmenerchezunmédecin,etinformerlesgardesforestiersausujetdemesamis.Maisunefoisquenousnoussommesretrouvéschezelle,toutachangé.
—Jemesouviensdesonappartement,ditMaggie.
Lesgensm'yontsembléplutôtglauques.
—Descréaturesdelanuit,lesamisdeSylvia.Nousétionsàpeinearrivésqu'elleleuraditcequ'ilfallaitfaire.J'aiexpliquéàMilescequisepassait,pourqu'ilessaiedenoustirerdelà,maiscesgensétaienttropnombreux.Ilavoulus'interposerentreeuxetmoi.Ilacriéqu'ilsdevraientletueravantdemetoucher.
UnpoidsénormeécrasaitlecœurdeMaggie,cependant,elleparvintàdemanderd'unevoixposée:
—Ilsl'onttué?
—Non.Paslà.Etpeut-êtrenel'ont-ilspasfait...jel'ignore.Toutcequejesais,c'estqu'ilsl'ontassomméetquelesdeuxmarchandsd'esclavessontarrivés.BernetGavin.C'étaitSylviaquilesavaitfaitappeler.
Ilsvenaientsansdouted'enleverPoly,songeaMaggie.Charmantspersonnages!
—Ilsm'ontassommée,moiaussi.Aprèsquoi,Sylviam'aenvoûtéeavantdem'administrersonpoisondevérité.Ellen'apasobtenubeaucoupd'informations,parcequejen'enavaispasàluidonner.AucunearméedesorcièresnecomptaitenvahirleroyaumedesTénèbres...Àprésent,jeregrettequecen'aitpasétélavérité.EtellesavaitdéjàquejevenaispourvoirDelos.
Arcadiapoussaunnouveausoupiravantd'achever:
—Toujoursest-ilqu'ellem'aempoisonnéeetquejemesuismiseàdélirer.Jenecomprenaispluscequisepassaitautourdemoi.Jesaisqu'onm'aenferméedansunentrepôtjusqu'àcequeletempss'éclaircisseassezpourqu'onpuissem'emmenerdanslavallée.Ilss'étaientdéjàdébarrassésdeMiles...Sylvial'avaitditavantdem'enfermerdansl'entrepôt.Maisj'ignorecequ'ilsavaientfaitdelui...
Maggiedéglutit,lecœurbattant.
—Cequejenecomprendspas,c'estpourquoielleamontétoutcescénariopourfairecroireàsadisparition,ens'arrangeantpourquedesgardesforestiersladécouvrentdanslamontagneetendisantqu'ilétaittombédansunecrevasse.S'ilétaitmort,pourquoinepasjustelelaisserdisparaître?
—Jecroisconnaîtreaumoinslaréponseàcettequestion,ditArcadia.AlorsqueMilessedébattait,ilacriéquesescolocatairessavaientqu'ilétaitallégrimperavecelle,etques'ilnerevenaitpas,ilss'ensouviendraient.
Oui.Celatenaitdebout.Touttenaitdebout-etMaggienesavaittoujourspascequ'ilétaitadvenudelui.
Unlongsilences'ensuivit.
—Ilétaitcourageux,finitparcommenterJeanne.S'ilestvraimentmort,c'étaitunebellemort.Espéronsquelanôtreseraaussisympa.
Maggiejetaunregardencoinàlajeunefilleauxtraitsanguleux,maisellen'avaitpasl'airdesemoquerd'elles.
Aprèstout,songea-t-elle,Cadys'estbientransforméeenArcadia,Demoiselledetouteslessorcières,moienLibératrice—mêmesijen'aipaslibérégrandmonde.
Enrevanche,Jeanne,c'estbientoiquiauraschangéleplus.
—Aufait,luidit-ellebrusquement,jenesaismêmepastonnomdefamille.
—Euh...McCartney.C'était...c'estMcCartney.
J'avaisquatorzeansquandilsm'ontenlevée.J'étaisaucentrecommercial,jejouaisàunjeuvidéoetj'aivouluallerauxtoilettes,auboutducouloir.Toutcequejesais,c'estqu'ensuitejemesuisréveilléedanslechariotdesmarchandsd'esclaves.Tuconnaislereste.
—Salut,JeanneMcCartney!
Maggieluiserralamain,avantdeprendreaussicelled'Arcadia,ettoutestroissetinrentainsidanslasemi-obscuritédecetteprison,desesclaves,deshumainesetlaDemoiselle.
Saufquenoussommesavanttoutdesfilles,songea-telle.
—Ilyaencoreunechosequetunem'aspasdite,reprit-ellesoudain.Commentest-cequ'ilst'ontappeléequandtuascommencéàtravaillerici?Quelétaittonboulot?
—DeuxièmeAssistante-Balayeusedesétables,grognaJeanne.Maintenant,tusaistout.
Maggien'auraitjamaiscrupouvoirdormirdansunendroitpareil,maisunefoisquetoutestroiseurentcessédediscuter,ellesemitàsommeiller.Cefutunbruitdeclefdanslaserruredelaprisonquilaréveilla.
Ellenesavaitpasquelleheureilpouvaitêtre—lalumièredelatorcheavaitbaissé.Ellesentitsesdeuxcompagnesbougeràcôtéd'elle.
—Ledîner?marmonnaJeanne.
—J'espèrejustequecen'estpasPolly,soufflaMaggie.
Elles'interrompitausondepasfermesdanslecouloir.ReconnaissantladémarchedeDelos,elles'approchadelagrille.
Ils'arrêtadevant,laflammemourantedelatorcheilluminantsacheveluresombre.Ilétaitseul.
Ilneperditpasdetempsencirconvolutions:
—Jesuisvenuvoirsituavaisdécidédetemontrerraisonnable.
—Jesuisraisonnabledepuisledébut,affirma-t-elleleplussérieusementdumonde.
Ellecherchasonvisage,etaussileliendeleursdeuxesprits,enespérantpouvoirencorelefairechangerd'avis.Maisàtraversuntourmentquiconfinaitàl'angoisse,elleperçutaussisadéterminationd'acier.
—Jenepermettraipasqu'ontetue.Riend'autrenecompte.
MaggiebaissalesbrasavantdeseretournerversArcadiaetJeanne,toujoursassisessurlebanc,immobilesmaisattentivesàcequ'ellespercevaientcommesonultimecombat.
—Ellesontraison.Sijenepeuxrienfaire,personnenelepourra…Maiscommentm'yprendre?
—Cesontdespersonnes,dit-elleenlesdésignantàDelos.Jenesaispascommentteledire.Ellescomptent,ellesaussi.
Cefutàpeines'illeurlançaunregard.
—Encestempsdeténèbresquiarrivent,énonça-t-ilcommes'ilrécitaituneleçon,seuleslescréaturesdelanuitsurvivront.Lesanciennesforcesdelamagieselèvent.Ellesdormaientdepuisplusdemilleans,maiselless'éveillent.
Unevoixdouce,aussidépourvued'arrogancequed'angoisse,s'élevadufonddelacellule:
—Certainsd'entrenouscroientqueleshumainspeuventapprendreàvivreaveclamagie.
—Certainsd'entrevoussontobtusetvontmourir,rétorqua-t-ilsansleverlesyeux.
IlneregardaitqueMaggie.Quineregardaitquelui.
Tousdeuxs'adjuraientl'unl'autredecomprendre.
Ilpossèdeunevolontéplusfortequelamienne,seditMaggieendétournantlatête.
Etpuisellesefrappalefrontdupoing.
Non!C'estfaux!JesuisMaggieBrindacier,jen'abandonnejamais.
Sijeluidisquecertaineschosesvalentlapeinedemourirpourelles...
Maisjenecroispasqu'ilaitpeurdemourir.Ilajustepeurpourmoi.Alors,ilnem'écouterapassij'affirmequejepréféreraismourirplutôtquedevoircertaineschosesarriver.Pourtant,c'estlavérité.Onnepeutpastoutaccepteràn'importequelprix!Arriveunmomentoùilfautqueças'arrête.
Ellesefigeaetlacellulesembladisparaîtreautourd'elle.Ellerevoyaitunpetitchariotsombretoutaussiinconfortable,etentendaitsaproprevoix:
«Jeanne,ilfautqueças'arrête.»
Prisedevertige,ellesetournaverslebanc:
—Jeanne?Viensici.
Celle-ciselevaets'avançad'unpashésitant.
—Montre-lui,ditalorsMaggieendésignantDelosdelatête.Montre-luicequesescréaturesdelanuitfontauxesclavesquitententdes'échapper.
L'expressionimpénétrable,Jeanneladévisageauninstant,haussaunsourcilpuispivotasursestalons,soulevantsatuniquebeiged'esclave,celle-làmêmequ'elleportaitquatrejoursplustôt.
Envoyantsondos,Deloseutunmouvementderecul,commesielleluiavaitbalancéuncoupdepoing.
Maggieavaitbeaus'yattendre,ellen'enressentitpasmoinslecontrecoupdel'effroiduprinceetduts'accrocherauxbarreaux,letempsquesavisionrepassedunoiraurouge,puisaugrisâtredelalumièreambiante.
—Quiafaitça?finit-ilpardemanderd'unevoixrocailleuse.Qui?
Ilétaitlivide,cequiaccentuaitencorelanoirceurdesesyeux.
Jeannelaissaretombersatunique.
—Jecroyaisquevousvousfichiezdelavermine.
Etderegagnersaplacesansrépondreàlaquestion.
CefutMaggiequirepritlaparole:
—Ilfautquecertaineschosess'arrêtent,assura-telle.Tuvoiscequejeveuxdire?Deschosesquetunepeuxpaslaissercontinuer.
Là-dessus,elleattendit.
Jesavaisqu'ilignoraittoutdecespratiques,songea-t-ellevaguementsoulagée.
Lesilences'appesantit.DelosnequittaitpasJeannedesyeux;ils'étaitpasséunemaindanslescheveuxetparaissaitmaintenantunriendécoiffé,desmèchestombantsursonfront.Onauraitditqu'ilavaitcomplètementperdusesrepères,qu'ilnesavaitplusàquisefier.
Enfin,sonregardsereportasurMaggie,toujoursaccrochéeàlagrille.Jamaisellenel'avaitvusivulnérable...siouvert.
MaissileprinceDelospossédaitunequalité,c'étaitladétermination.Aprèscemomentdedésarroi,ilseredressa,carralesépaules.
Commeàsonhabitude,ilalladroitaubut:
—Tu,asraisonetj'avaistort.Ilfautquecertaineschosess'arrêtent.
Maggieappuyalefrontsurlesbarreauxensouriant.
—Jevaischercherlaclef,poursuivit-il.Vousalleztouteslestroisquitterlechâteauavantquejen'ailletrouverHunter.
—Ilnefautpasyallerseul,commença-t-elle.
Elleauraitdûsedouterqu'ilallaitimmédiatementprendredesmesuresdrastiques.
—Surtoutquandtespouvoirssontbloqués...
—Iln'yaaucuneraisonpourquetucouresencoredesdangers.Jevaisvousfaireaccompagnerpardesgensenquij'aiconfiance...
—Malheureusement,ceneserapaspossible,intervintunevoixprovenantdufondducouloir.
Maggietressaillitviolemment.Ilsétaienttoussifatiguésetsiconcentréssurleurdiscussionqu'aucunn'avaitsentiapprocherlasilhouettequiseprofilaitmaintenantderrièreDelos.
HunterRedferns'arrêta,lesourireauxlèvres,Sylviasursestalons.Ilsétaientsuivisd'unefouledegardes.
—Nousavonsdûdisposerdesquelquescrétinsquivoulaientteresterfidèles,annonçaaimablementHunter.Lechâteauestàprésentsousnotrecontrôle.
Maispoursuivezdoncvotrepetitdialogue,c'esttrèsamusantdevousentendreessayerdevoussauvermutuellement.
—Etn'essaiepasdejouerlacomédie,renchéritSylvia.Nousavonstoutentendu.Noussavionsqu'ilnefallaitpastefaireconfiance,alorsnoust'avonslaissévenirici,pourvoircequetudirais.
Pourquelqu'unquifréquenteDelosdepuisuncertaintemps,ellen'arienpigé,songeaMaggie.
Iln'étaitpasdugenreàjouerlacomédie.Enfait,ilréagitexactementcommeellel'auraitprévu,ensejetantàlagorgedeHunterRedfern.
Delosétaitjeune,vigoureuxetfouderage,maislecombatn'enfutpasmoinsinégal.SuruncouinementdeSylvia,lesgardesseprécipitèrentettoutfutbientôtfini.
—Enfermez-leavecsesamies,ordonnaHunterenremettantdel'ordredanssesvêtements.Quellepitiédevoirmonuniquehéritierseconduireainsi!
Delosfutjetésansménagementdanslacellule.
SiMaggieavaitperçuunrienderegretdanslavoixdeHunter,celanedurapas,ilrepritbientôtsonallurefroideetacerbe.
—Jecroisque,demainmatin,nousattendunechassedesplusintéressantes,conclut-il.
Cettefois,lesgardesemportèrenttouslesflambeaux.
—Jesuisdésolée,murmuraMaggieencherchantàtâtonsdesblessuressurlecorpsdeDelos.Vraiment...
jenesavaispas...
—Peuimporte.Celadevaitarriverunjouroul'autredetoutefaçon.
—Pour,unvampire,vousn'avezpasbeaucouprésisté,observaJeannedufonddelacellule.
Maggieserenfrogna,maisDelosluiréponditd'untonsincère:
—CettesorcièreaéteintplusquelaFlammebleueenjetantunsortsurmonbras.Ellealimitétousmespouvoirsdevampire.Jeneseraiplusqu'unhumaintantqu'ellenem'aurapaslibéré.
—Arcadia?demandaMaggie.Tupeuxfairequelquechose?JesaisqueseuleSylviasauradéfairesonsortilège,mais...
Arcadiavints'agenouillerauprèsd'eux,effleuralebrasdeDelosensoupirant:
—Jeregrette.Mêmesij'étaisenpleinepossessiondemesmoyens,jenepourraisrienfaire.
Àsontour,Maggiepoussaunsoupir.
—Jen'aiqu'unseulregret,ditDelos,c'estdenepaspouvoirtesauver.
—Nepenseplusàça.
Unelourderésignations'étaitabattuesurelle.Nonqu'elleabandonnetoutespoir,maiselleétaittrèsfatiguée,physiquement,émotionnellement,etellenepouvaitrienfairepourlemoment...
Nijamaissansdoute,sedit-elleavectristesse.Pourtoutréconfort,ilneluirestaitquelesbrasdeDelos,etellesesentaitétrangementapaiséeparsachaleuretsasoliditéaucœurdecettesombreprison.
Parfois,ilestplusimportantdelutterquedevaincre,sedit-elle.
Ellefutpresqueheureusedefermersespaupièreslourdes,justepouruninstant...
Elleneseréveillaqu'unefoisdanslanuit,àcausedeDelos.Àcaused'unepenséequitraversaleursdeuxesprits.Ilsemblaitpourtantdormir,luiaussi,maisd'unsommeilagité.
C'estmonnomqu'ilappelait?J'aicruentendre…
Àprésent,ilmarmonnaitdesparolesincompréhensibles.Maggiesepenchapouressayerdelescapter:
—Jet’aime...jet'aiaimée...nel'oubliejamais...
—Delos!(Ellelesecoua.)Delos,qu'est-cequetufais?
Ils'éveillaensursaut.
—Rien.
Maisellesavait.Elleserappelaitcesmots-ellelesavaitentendusavantdelerencontrersurlamontagne.
—C'étaitdansmonrêve.Tu...revenaisdufuturenquelquesorte.Enm'envoyantcerêve,tuvoulaismeprévenir,pourquejequittelavallée...Maiscommentas-tupufaireça?Jecroyaisquetespouvoirs...
—Çanevientpasdespouvoirsdevampire,objecta-t-ilcommes'ilsesentaitcoupable.C'estautre
chose.
Plutôtlelienquinousunit.Cettehistoired'âmessœurs.Jenesaismêmepascommentj'aifait.Jemesuisjuste...endormietj'airêvédetoi,danslepassé...
commesijetecherchais...etpuisjet'aitrouvée.J'aiouvertlaconnexion.J'ignoresionavaitjamaisfaitcela,cettesortedevoyagedanslepassé...
—Tusavaispourtantqueçaneserviraitàrien.Cerêven'arienchangé.Jenesuispaspartieàmonréveil,puisquejesuislà.Etsij'étaispartie,jenet'auraisjamaisrencontréettunem'auraispasenvoyécerêve...
—Jesais,murmura-t-ild'unevoixlassemaisétrangementjeune.Celavalaittoutdemêmelapeined'essayer.
Chapitre18
—Lachassedevotrevie!annonçaHunterRedfern.
Ilsetenaitdroit,magnifiqueetsouriantaumilieudesnobles,etMaggiecrutmêmereconnaîtrequelquesvisagesparmieux.
CerudepersonnagevenudessouvenirsdeDelos-
celuiquiluiavaitattrapélebras...Etlafemmequiavaitprononcélepremiersortilègecontrelui.
Ilss'étaientassemblésdanslacour,impatientsdecommencer,alorsquel'aubecommençaitjusteàpoindrederrièrelesnuagesnacrés.
—Deuxhumaines,unesorcièreetunprincerenégat,continuaitHunterd'untonsuffisant.Jamaisplusvousnetraquerezdetellesproies!
MaggieserralamaindeDelos.
Elleavaitpeur,maissesentaitégalementtrèsfière.
Sicesnobless'attendaientqueleursproieslessupplient,ilsenseraientpourleursfrais.
Touslesquatresetrouvaientseulsdansuncoin.
Maggie,ArcadiaetJeannedansleurtenued'esclaves,Delosencuissardesetchemise.UnpetitventfaisaitdanserlescheveuxdeMaggie,cependantc'étaitbientoutcequibougeaitdanscettecour.
Arcadia,biensûr,restaittrèsdigne,l'expressiongravemaisdénuéedetoutepeuroucolère.Ellesetenaitdroite,sesgrandsyeuxclairstournésverslafoulecommesielleleursouhaitaitlabienvenue.
Jeanneétaitplusdébraillée,sescheveuxrouxenbataille,satuniquefroissée,maisellearboraitunsouriremauvaisetsesyeuxvertsbrillaientdedéfi.Elleneselaisseraitpasabattresanslutter!
QuantàMaggie,ellefaisaitdesonmieuxpourresteràlahauteur,toutensachantqu'elleneparaîtraitjamaisaussialtièrequ’ArcadianiaussiprovocatricequeJeanne;aumoinss'efforçait-elledenepasprendredesairsépouvantés.
Delosétaitmagnifique.
Danssachemiseblanche,ilparaissaitplusprincierqueHunterneleseraitjamaisetcontemplaitavecmépriscettefouledenoblesquiluiavaientjuréfidélitépourmaintenantréclamersonsang.
Ilvoulutleurparler:
—Prenezgarde,voyezcequivasepasser.Etes-vousdoncprêtsàsuivreunhommecapabled'infligercelaàsonarrière-petit-fils?Combiendetempss'écouleraavantqu'ilneseretournecontrevous?Avant
qu'àvotretourvousnevousretrouviezfaceàunetroupedechasseurs?
—Qu'onlefassetaire!ordonnaHunter.
S'ilavaitditcelad'untonplaisant,Maggiedevinaitunecertainefureurdanssavoix.
Néanmoins,l'ordrerestasanseffet,carlesnoblesseregardaient...quiauraitlecouragedefairetaireleprince,etcomment?
—Ilfautquecertaineschosess'arrêtent,continuaitDelosenlacitant.Cethommeenfaitpartie!Jereconnaisavoirpenséunmomentlesuivre…maisj'étaisaveugléparmabêtise.Àprésent,jevoisplusclair.Vousmeconnaisseztous.Resterais-jeici,prêtàrenonceràlaviesansraison?
Unsilencegênéluirépondit.
Soudainréconfortée,Maggielescontemplaitenespérantungeste,maiselledéchantavite.Ilsn'avaientsimplementpasl'habitudedeprendredesinitiativesetnepensaientjamaisqu'àleurpetitepersonne.Pasdequoisusciterlemoindreactederébellion.
Iln'yavaitpasnonplusgrand-choseàattendredesesclaves.Quepourraient-ilsfaireàmainsnuescontredesgardesarmés?Ilsavaientpeur,ilsétaientmalheureux,maisilsavaientdéjàvucegenredechasse.Ilssavaientqueriennepourraitl'arrêter.
—Cettejeunefilleestvenuepaisiblementànous,continuaitDelosenposantlamainsurl'épauled'Arcadia,danslebutdenoueruneallianceentresorcièresetvampires.Pourtouteréponse,nousavonstentédelatuer.Jevousledismaintenant,envoulantrépandresonsanginnocent,vousvousrendreztouscoupablesd'uncrimequevousregrettereztôtoutard.
Autremouvementdegêne-parmilesfemmes.
Dessorcières?sedemandaMaggie.
—Qu'onlefassetaire!aboyaHunter.
Cettefois,ilsemblaits'adresseràquelqu'unenparticulier.MaggiesuivitsonregardettombasurSylvia.
—Ilfautmuselercertainesbêtesavantdelestraquer,luilançaHunter.Àtoidefairelenécessaire.Lachassevacommencer.
SylviafitunpasquelquepeuhésitantversDelos,quiladéfiaitduregarddes'approcherencore.
—Gardes!lançaHunterRedfernd'untonlassé.
Lesgardess'avancèrent.Ilsportaientdeuxsortesdelances,l'uneàlapointedemétal-sansdoutedestinéeauxhumainsetauxsorcières-l'autreàlapointedebois.Pourlesvampires.SiDelosneseméfiaitpas,ilpourraitsevoirtranspercésurplace,avantquelachassenecommence.
—Qu'ilcessedementir!ordonnaHunterRedfern.
Sylviaouvritsonpanier.
—Danslenouvelordredumillénaire,annonçaHunterpourcontrerlesparolesdesonarrière-petit-fils,nousauronsdetelleschassestouslesjours.Chacund'entrenousposséderaunevillehumaineentièrepourypuisersongibier.Unevilledegorgesàtrancher,unevilledechairàdévorer.
Sylviafouillaitdanssonpaniersansplussemontrereffarouchéeparlaprésenceduprince,puisqu'ilétaitmaintenantentouréd'uneforêtdelances.
—Sylvia,lançapaisiblementArcadia.
L'intéresséerelevalatête.
—Nousseronstousdesprinces...continuaitHunterRedfern.
—SylviaWeald,ditArcadia.
Sylviabaissalesyeux.
—Nemeparlepas.Tun'es...jenesuisplusdesvôtres.
—Ilvoussuffirademesuivre,proclamaitHunter.
—SylviaWeald,disaitArcadia,tuesnéesorcière.
Tonnomestsynonymedeforêtverdoyante,deboissacré.Tuesfilled'Hellewiseetleserasjusqu'àtamort.
Tuesmasœur.
—C'estfaux!crachaSylvia.
—Tunepeuxrienychanger.Riennesauraitbriserlelien.Auplusprofonddetoncœur,tulesais.EtentantqueDemoiselledetouteslessorcières,aunomd'Hellewise,FemmedelaTerre,jet'enconjure,briselesortilègequetuasjetéàcegarçon!
Riendeplusétrangequed'entendrecettevoix...
venantcertesd'Arcadia,maissemblantémanerd'uneautreforme—d'unesorted'auraquil'entouraittoutentière.Commesiellesedoublaitd'unautreêtrepluspuissant,unegrandefemmeauxcheveuxaussiblondsqueceuxdeSylvia.
Celle-cinesutquebalbutier:
—Hellewise...
Desoncôté,Hunterpoursuivaitsadiatribe,maisMaggienel'entendaitplus,ellenevoyaitqueSylvia,figée,latêtebasse,tremblantdetoussesmembres.
Enfaisantappelàlaloyauté,seditMaggie.
—Sylvia,j'aiconfianceentoi,lança-t-elle.
Celle-ciposasurellesesgrandsyeuxvioletseffarés.
—TantpispourcequetuasfaitàMiles.Jesaisquetutesensperdue,malheureuse.Maisvoilàtachancedetoutarranger.Tupeuxfairequelquechose...d'important.Quelquechosequivachangerlemonde.
—Desrivièresdesang,disaitHunter.Etpersonnepournousarrêter.Nousn'auronsdecessederéduireleshumainsenesclavage.Désormais,lessorcièressontnosennemies.Pensezàvotrepuissancelorsquevousboirezleursvies!
—SitulaissestuercettePuissancesauvage,tuserasresponsabledel'arrivéedesténèbres,continuaitMaggie.Àtoiseule.Cartueslaseuleàpouvoirempêchertoutcelaimmédiatement!
Sylviaportaunemaintremblanteàsajoue,commesielleétaitsurlepointdes'évanouir.
—Veux-tuvraimentresterdansl'histoirecommecellequiadétruitlemonde,demandaMaggie.
—EntantqueDemoiselledetouteslessorcières...
ditArcadia.
Uneautrevoixplusgraverenchéritenécho:
—EntantqueMèredetouteslessorcières…
—EtaunomdeHellewise...
—Etaunomdemesenfants…
—PuisquetuesuneFemmedelaTerre...Puisquetuesmaproprefille,unevraieFemmedelaTerre…
—Jet'adjure!conclutArcadia,d'unedoublevoixsipuissantequ'elleinterrompitHunter.
Elletroublatoutlemonde.Pendantuninstant,ilrégnaunsilencedeplombsurcettecour,tandisquelestêtessetournaiententoussenspourtâcherdevoirquiavaitparlé.
Sylvianeregardaitqu'Arcadia.
Sesyeuxvioletssefermèrentetsoncorpseutunsoubresaut.Quandellerepritlaparole,cefutdansunsoufflequeseuleMaggieputpercevoir:
—EntantquefilledeHellewise,j'obéis.
Là-dessus,elleposalamainsurlebrasdeDelos,etilfitdemême,commepourscellerunpacte.Huntervociférait,maisMaggienecomprenaitplussesparoles,nicellesdeSylvia,qu'ellevoyaitremuerles
lèvresenserrantlepoignetdeDelos.
EllevitaussilalanceseplanterdanslecœurdeSylvia.
AlorsellecompritcequeHuntervenaitdehurler.Legardel'avaittuée,commeilvenaitdel'ordonner.Etlajeunefemmes'effondraitenarrière,sabellerobeverteinondéedesang.
—Troptard,murmura-t-elledansunsourire.
Delosseretourna,sachemiseblancheauréoléederouge.
Lesien,s'avisaMaggie.
Ilavaitétéblesséenessayantdes'interposer.Maisilneregardaitquesonarrière-grand-père.
—C'estlàquetouts'arrête!
ElleavaitdéjàvulaFlammebleue,maisjamaisainsi,dansuneexplosionquifrappalàoùsetenaientHunterRedfernetsesplusfidèlesalliés.Leurscorpsfurentemportésenunejaillissantecolonnebleuélectriquequiallaitetvenaitentrecieletterre,commesilesoleiltombaitdevantlechâteau.
Chapitre19
Agenouilléeausol,MaggiesoutenaitSylviadesonmieuxpournepasenfoncerdavantagelemorceaudelancequirestaitfichédanssapoitrine.
Toutétaitfini.ÀlaplacedeHunterRedfernetdesesaffidésnerestaitqu'uncratèrefumant.Maggieserappelaitvaguementavoirvuquelquespersonnescourirseréfugierdanslescollines,dontGavin,lemarchandd'esclaves.Huntern'avaitpaseucettechance,prisaucœurdelaFlammebleue,riennerestaitdelui,pasunemèchedesescheveuxrougesprouvantqu'ilaitjamaisexisté.
Delosmisàpart,pasunecréaturedelanuitnesubsistaitdanscettecour.
Quantauxesclaves,ilsémergeaienttoutjustedeleurshuttes.
—C'estbon!criaitJeanne.Vousm'avezentendue,toutvabien!Delosn'estpasdangereux;Paspournous,entoutcas.Venez,sortezdelà...Qu'est-cequevousavezbesoindevouscachercommedesrats?
—Elleestdouée,lançaunevoixgrave.
Levantlatête,Maggiedécouvritlahautesilhouettemaigreetlapetitefilleaccrochéeàsontablier.
—Blanchisseuse!Oh,ettoi,Polly...jesuistellementcontentedevousvoir!Mais,oh,Blanchisseuse,situpouvais...
Laguérisseuses'agenouilla,échangeaunregardavecSylvia;sonvisageétaitd'unepâleurcrayeuse,sesyeuxauréolésd'ombresressemblantàdesecchymoses.Unpeudesangcoulaitaucoindesabouche.
—Jesuisperdue,balbutia-t-elle.
—Ellearaison,ditBlanchisseusesansménagement.
Onnepeutplusrienfairepourelle,Libératrice.
—JenesuislaLibératricedepersonne,protestaMaggie,lesyeuxpleinsdelarmes.
—Pourunpeu,jetecroirais.Maisjetevoisassiseici,avectouscesesclaveslibérésautourdetoi.Tuesarrivée,etlaprophéties'estréalisée.Situn'yespourrien,lacoïncidenceesttroublante.
Rougissantsousceregardsévère,MaggiesepenchaversSylvia.
—Maisc'estellequinousasauvés,assura-t-elle.
Ellemériteunminimumdereconnaissance...
—Iln'yapasqu'ellequinousaitsauvés,renchéritDelos.
—Non,reconnutMaggie.Toiaussi.
—Cen'estpascequejevoulaisdire.
Àsontour,ils'agenouilla,effleural'épauledeMaggie,caressalefrontdeSylvia.
—Jenepuisfairequ'unechosepourtoi.Ledésires-tu?
—Moi,devenirvampire?murmuraSylvia.Non.
D'autantqu'avecduboisfichésiprèsdemoncœur,jenepensepasquecelaréussirait.
Lagorgeserrée,Maggiecontemplalemorceaudelancecassée.
—Onpourraitl'ôter...
—Jen'ysurvivraispas.Laissetomber,pourunefois.
SylviafitencorenondelatêteetMaggiesesentittenuedel'admirer;mêmeauseuildelamort,elleavaitencorelaforcedesemontrerdésagréable.
—Ecoute,repritcelle-ci.Jedoisteparler.Detonfrère.
Maggies'apprêtaàrecevoirlaterriblenouvelle.
—Oui.
—Ilm'énervait,tusais?Jemettaismesplusbeauxvêtements,jemecoiffais,onsortait...etluineparlaitquedetoi.
—C'estvraii?ditMaggiedéconcertée.
Ellenes'attendaitpasdutoutàça!
—Ilparlaitdesasœur.Sicourageuse.Siintelligente.
Sirésolue.
ElleavaitentenduMilesluireprocherdescentainesdechoses,mais,jamaisreconnaîtresonintelligence.
—Ilnepouvaitsupporterqu'ondisedumaldetoi...
etjet'enaidétestée.Maislui...jel'aimaisbien.
LavoixdeSylvias'affaiblissait.Arcadiavintaussiprèsd'elle,caressasescheveuxbrillants.
—Tun'enaspluspourlongtemps,luiannonça-telle.
Sylviaclignadesyeux,commesiellecomprenait.PuisellesetournaversMaggie.
—J'aiditàDelosquejel'avaistué.Mais...j'aimenti.
Etouffantunsoupir,Maggiesentitsoncœurs'emballer.
—Tunel'aspastué?Ilestvivant?
—Jevoulaislepunir...maisjevoulaisaussiqu'ilresteprèsdemoi...
Prisedevertige,Maggiesepenchaauplusprèsduvisagelividedelajeunefemme.
—Jet'enprie,dis-moicequetuasfait!
—Jel'ai...changé,marmonnalavoixmélodieuse.
J'enaifaitunmétamorphe...etj'yaiajoutéunsortilège.Ilnepouvaitredevenirhumainquequandjelevoulais.
—Quelgenredesortilège?intervintvivementArcadia.
Sylviaémitunesortedesoupirlointain.
—Rienquetunepuisseschanger.Demoiselle...Iltesuffirad'ôterlabandedecuirdesajambe.Ilresterapourtoujoursunmétamorphe...maistulereverras...
Soudain,savoixenflalégèrementetMaggieserenditcomptequelesyeuxcernéslaconsidéraientavecunriendemalice.
—Tuessibrillante...jesuiscertainequetutrouverasquelanimal...
Uncriétrangléluiéchappa,commeMaggien'enavaitjamaisentendu;ellecompritquec'étaitlàlederniersoupirdeSylvia.
Lecorpsdanslarobevertesecambra,puisretomba,inerte;lesyeuxvioletsembuésderoséerestaientouvertssurleciel,maisn'offraientplusaucuneexpression.
Arcadiaposaunemainfinesurlefrontpâle.
—DéessedelaVie,reçoiscettefilledeHellewiseetguidelaversl'autremonde.Elleemporteavecellelabénédictiondetouteslessorcières.
MaggiesedemandasilasilhouettelumineusequiavaitentouréArcadiaallaitrevenir.MaisellenevitquelebeauvisagedelaDemoiselle,avecsonjoliteintcaféaulaitetsonregardaveugleemplidecompassion.
EtArcadiapassadoucementlapaumesurlesyeuxdeSylviapourlesfermer.
Maggieeutbeauserrerlesdents,elleneputretenirunsanglot,jusqu'àcequelesbrasdeDelosviennentl’étreindre;elleyenfouitlevisage,etcelalasoulagea.
Sereprenant,quelquesminutesplustard,elles'aperçutqu’ellesesentaitcommerevenuedanssonrêveoùl'avaithabitéeunesiintenseimpressiondepaixetdesécurité.Cesentimentd'appartenance.
Tantquesonâmesœurseraitvivante,tantqu'ilsresteraientensemble,toutiraitbien.
Etpuiselles'aperçutquePollys'agrippaitàelleaussi,alorsellelâchaDelospourprendrel'enfantdanssesbras.
—Çava,gamine?
—Oui,reniflaPolly.Maintenant,oui.Çafaisaitpeur,maisc'estfini,heureusement.
Jeanneapparutsoudain,lesmainssurleshanches.
—Tiens,j'aimeraisbienm'enallercommeça,moiaussi,commenta-t-elle.Enfaisantàmaguise...etenassommanttoutlemondeaumomentdepartir.
Choquée,Maggielevalatête,toussamaisneversaplusunelarme.
—Jenesaispaspourquoijememetsdanscetétat,commenta-t-elle.Sylvian'étaitpasgentille.J'aimêmeeuenviedelatuer.
—C'étaitunepersonne,affirmaDelos.
Sansdoutelaplusbelledesoraisonsfunèbres,seditMaggie.
—Alors?demandaJeanne.Tusaisenquelanimaltonfrèreaététransformé?
—Euh...oui,jecrois.Delos,sais-tucequesignifielenomdeGavin?Pourunmétamorphe?Est-ceunfaucon?
—C'estcela,eneffet.
UneboufféedeplaisirtraversaMaggie.
—Alors,jesais,déclara-t-elleenserelevant.Oùpouvons-noustrouverlefauconquil'accompagnaitlejourdenotrerencontre?
—Ilfaudraitpeut-êtrevoirducôtédesécuries,suggéraDelos.
Ilss'yrendirent,suivisd'unefoulecurieuseetfascinée.Parmieux,MaggiereconnutVieilleRepriseuse,quiriaitetcaquetait,ainsiqu'Arroseuse,quin'avaitplusl'aireffrayédutout,etaussiVideusedepotsdechambre...
—Ilvavraimentfalloirqu'ontetrouveunnouveaunom,maugréa-t-elleàl'adressedecettedernière.Tupourraist'enchoisirun?
Lagrandefilleauxyeuxdouxluiréponditd'unsouriretimide.
—J'aientenduqu'unenobles'appelaitHortense...
—Trèsbien.
Ilsarrivèrentauxécuriesoùs'alignaientd'innombrablesperchoirs.Affolés,lesfauconssemirentàbattredesailes.Maggielestrouvatoussemblables.
—Cedoitêtreunnouveloiseau,ditDelos.Peut-êtrecelui-ci.Est-cequelefauconnierestparici?
Pendantquetoutlemondepartaitàsarecherche,JeanneserapprochadeMaggie.
—Jevoudraisbiensavoircommenttuasdeviné.TusavaisqueGavinétaitunmétamorphe?
—Non,maisçam'asemblélogique,puisqueBernenétaitun.Ilsparaissaientavoirlesmêmesréactions,touslesdeux.EtArcadiaaracontécommentSylvias'étaitoccupéedeMilesdanssonappartement.BernetGavinyétaientdéjà.Alorsilsemblenaturelqu'elleaitpoussél'und'euxàtransformerMiles.
—Maisqu'est-cequit'afaitdirequeGavinétaitunfaucon?
—Jenesaispas,je...ilenavaitunpeul'air.Toutmince,doré.Etpuis,ilarejointtropviteleschasseursaprèsavoirquittéDelosauboutdesrochers.Jeneconnaissaispasleslieuxàcemoment-là,maisçaadûmeresterdansuncoindel'esprit.
—Quandmême...
—Bon,enfait,j'imaginaisaussiqueMilesdevaitêtreunfaucon.Sylvial'aimaitbien,ellen'enauraitpasfaituncochon,untigreouunourssiellevoulaitlegarderprèsd'elle.Jel'aivueaveccefaucon,lepremierjour.Unanimalproche,qu'ellepouvaitcontrôler,unesorted'accessoire...çasemblaitlogique.
Jeanneémitunsoupirdubitatif.
—Àmonavis,tuasquandmêmeeuuncoupdebol.
Maggieneréponditpas,caronluiamenaitunpetithommeauvisagemince...Fauconnier.
—Onneseconnaîtpasencore,commença-t-elle.
Maisçadevraits'arranger.
Ilavaitapportéunoiseau:
—Voiciledernier.LadySylviaabienprécisédenejamaisôterlabaguevertedesapatte...maisj’aiuncouteau.Voulez-vousvousencharger?
Retenantsonsouffle,Maggies'efforçadenepaslaissertremblersesmainstoutencoupantlabandevertémeraude.Enfinelleyparvint,etletempsd'uninstant,ellecrutquesoncœurallaits'arrêter,carriennesepassa.
Soudain,l'oiseaudéployasesailes,lesplumesfondirent,lecorpss'épaissit…
Fauconnierreculad'unbondpourlaisserdelaplaceàlaformehumainequisedéveloppait.
AlorsMilessetintdevantelle,lesourireauxlèvressoussescheveuxauburn.
Illevalepouce.
—Jesavaisquetumetireraisdelà.Sinon,àquoiserviraientlespetitessœurs?
Maggiesejetadanssesbras.
Passélesétreintes,leslarmesdesretrouvaillesetlesexplications,lesesclaves—ex-esclaves,disaitàprésentMaggie—commencèrentàserassemblerpourorganiserleurnouvellevie.
DelosetArcadiaenvoyèrentplusieursmessagersauDehors.
Ilrestaitbiendesélémentsàrégler;celaprendraitdesmois,desannéesdetravail,tousenétaientconscients.Maggiesavaitquesavieneseraitjamaispluslamême,quesonexistencedesimplelycéennes'achevaitlà.
Sonfrèreétaitdevenuunmétamorphe—aumoinsavait-ileulachancedetombersurunanimalqu'ilaimait.IlexpliquaitdéjààJeannecommentatteindrelesommetdesmontagnes.
ElleavaitpourâmesœurunePuissancesauvage.
Arcadialuiavaitexpliquécequeçaimpliquait.Entreautres,qu'ilsallaientdevoirêtreprotégésparlessorcièresetlecercledel'Aubejusqu'àl'arrivéedesténèbres;carl'interventiondeDelosseraitalorsessentiellepourqueleNightWorldnelestuepas.Etmêmes'ilssurvivaientjusqu'àlabataillefinale...ceseraitdur.
Elle-mêmeavaitchangéàtoutjamais.Ellesesavaitredevableenversleshabitantsdelavallée,quil'appelaienttoujours«Libératrice».Elleallaitdevoirleurapprendreàs'adapteraumondeduDehors.Sondestinseraitpourtoujoursliéauleur.
Maispourlemoment,ilsnesongeaientqu'às'alimenter.
—Venezauchâteau...voustous,ditsimplementDelos.
IlpritMaggieparlebrasetl'yentraîna.CefutalorsquePollytenditledoigtversleciel,aumilieudesmurmuresdelafoule.
—Lesoleil!
Eneffet,unelueurdoréeperçaitlesnuagesduroyaumedesTénèbres,exactementàl'endroitoùlaFlammebleueavaitjaillidelaterre.Lesoleilchassaitlabrume,révélantlevertémeraudedesarbressurlescollinesavoisinantes.
Etaumilieu,lechâteauscintillaittelunmiroir.
Unlieuenchanteur,songeaMaggieenregardantautourd'elle.C'estvraimentmagnifique!
Ellelevalatêteverslegarçonàcôtéd'elle,contemplantsescheveuxsombrestotalementemmêlés,sa
peauclaireetsestraitsélégants,saboucheauplitoujoursfieretvolontaire,maisaussipleinedetendresse.
Etsurtoutcesyeuxjaunedoré,ceregardintrépidequiladévisageaitcommesielleétaitl'êtreleplusimportantdel'univers.
—Jesupposequetoutescesprophétiesnesevérifientqueparleplusgranddeshasards,avança-tellesongeuse.Justeparcequelesgensordinairesessaientdeleurtrouverunsens.
—Iln'yariend'ordinairecheztoi,assuraDelosenl'embrassant.
«L'unedelaterrederoislongtempsoubliés;L'unedufoyeroùvitencorel'étincelle;L'uneduDayWorldoùdeuxyeuxveillent;L'uneducrépusculequiépouseral'obscurité.»