View
15
Download
0
Category
Preview:
Citation preview
CHARLAINEHARRIS
_____LACOMMUNAUTÉDU
SUD10_____
Unemortcertaine
Traduitdel’américain
parFrédériqueLeBoucher
3/780
RevuparAnneMuller
Notedel’éditeur
Parcequel’œuvredeCharlaineHarris
estplusquejamaisàl’honneurchezJ’ailu;
parcequenousavonsàcœurdesatisfaireles
fansdeSookie,Bill,etEric,lesmordusdes
vampires,desloups-garousoudesménades,
lesamoureuxdeBonTemps,duMerlotteetdeLaNouvelle-Orléans,nousavonsdécidé
derevoirlatraductiondecedixièmetomede
LacommunautéduSud,ainsiquedesneufautrestomesparus.
Lanarrationaétéstrictementre-
spectée,etchaquenomaétérestituéfidèle-
mentautexteoriginal–Fangtasia,le
5/780
fameuxbaràvampires,aainsiretrouvéson
nom.
Noslecteursaurontdoncleplaisirde
découvrirouredécouvrirlesaventuresde
SookieStackhousedansunstyleauplusprès
deceluideCharlaineHarrisetdelasérieTV.
Nousvousremercionsd’êtreaussi
fidèlesetvoussouhaitonsunebonnelecture
MARS
PREMIÈRESEMAINE
—Jemesensmaldetelaissercomme
ça.Ameliaavaitlesyeuxrougesettout
gonflés.
C’étaittoujoursplusoumoinslecas
depuislesobsèquesdeTrayDawson.
—Ilfautbienquetufassescequetuas
àfaire,luiai-jerépondu,avecunsourire
radieux.
Jepouvaisvoirlaculpabilité,lahonte
etcechagrinpermanentgrouillerdansla
têted’Amelia,commeunebouledeténèbres.
—Jevaisbeaucoupmieux,luiai-je
assuré.
7/780
Jem’entendaisbabillergaiement,mais
jenesemblaispaspouvoirm’arrêter.
—Jemarchesansproblèmeetlestrous
sonttousrefermés,tuvois?Regarde,c’est
beaucoupmieux,non?ai-jerenchéri,en
baissantlaceinturedemonjeanpourlui
montrerl’undesendroitsoùunemorsure
avaitarrachélachair.
Lesmarquesdedentsétaientàpeine
perceptibles,mêmesilapeaun’étaitcertes
plusaussilisseetparaissaitunpeupluspâle
qu’ailleurs.Sansladosemassivedesangde
vampirequej’avaisreçue,j’auraiseuune
horriblecicatrice,commeunemorsurede
requin.
Ameliaabaissélatêtepourregarderet
s’estprécipitammentdétournée,commesi
ellenepouvaitsupporterd’avoirsousles
yeuxlapreuvedecetteattaque.
—C’estjustequ’Octavianecessede
m’écrirepourmedirequejedoisrentreret
accepterd’êtrejugéeparleconseildes
8/780
sorcières–oucequ’ilenreste,a-t-elledébitéd’untrait.Etilfautquejejetteunœilauxré-
parationsdelamaison.Etcommeletour-
ismereprenddoucement,aveclesgensqui
commencentàreveniretàreconstruire,la
boutiquedemagiearouvert.Jevaispouvoir
travaillerlà-basàtempspartiel.Jet’adoreetj’adorevivreici,maisdepuisqueTrayest
mort…
—Jecomprends,jet’assure.
Nousenavionsdéjàparléplusieurs
fois.
—Croispasquejet’enveuille,a-t-elle
insisté,enessayantd’accrochermonregard.
C’étaitvrai.Jesavaisqu’elleétait
sincèrepuisquejepouvaisleliredansses
pensées.
Mêmemoi,jenem’envoulaispas
vraiment,cequimesurprenaitunpeu,
d’ailleurs.
Certes,
Tray
Dawson,
petit
ami
d’Ameliaetloup-garoudesonétat,s’était
9/780
faittueralorsqu’iljouaitlesgardesducorpsàmonservice.Certes,j’avaisrequislaprotectiondelameutequim’étaitlaplusproche
parcequelesloups-garousenquestion
avaientunedetteenversmoietquemavie
étaitendanger.Cependant,j’avaisassistéà
lamortdeTrayDawsonsouslescoups
d’épéed’unfaéetjesavaisquiétaitle
coupable.
Jenemesentaisdoncpasvraimentre-
sponsable.Maisj’étaisaccabléeparlaperte
deTray,quis’ajoutaitàtouteslesautreshor-
reursquej’avaisdûsupporter.Macousine
Claudine,unefaépuresouche,avaitelleaus-
sipéridanslaGuerreduPeupledesFaéet
commeelleétaitmafaémarraine,ausens
propreduterme,j’avaisdequoilaregretterà
plusd’untitre.Elleétaitenceinte…
Jeportaisunemassederegretsetde
douleur,tantphysiquequemorale.Pendant
qu’Ameliadescendait,lesbraschargésde
vêtements,jesuisrestéedanssachambre
10/780
pouressayerdemereprendre.Puisj’aire-
dressélesépaulesetsoulevéuneboîtecon-
tenanttoutunbric-à-bracd’affairesdetoi-
lette.J’aidescendul’escalierdoucement,
avecprécaution,etjesuissortielaporter
jusqu’àsavoiture.
—Tunedevraispasfaireça!s’est
écriéeAmelia,éperdue,commeellesere-
tournaitaprèsavoirdéposélesvêtementssur
lescartonsdéjàrangésdanslecoffre.Tun’es
pasencorerétablie.
—Jevaistrèsbien.
—Loindelà!Tusursautesdèsque
quelqu’unentredanslapiècesansprévenir,
etjevoisbienquetespoignetstefontsouf-
frir,m’a-t-ellefaitremarquer,enm’ar-
rachantlaboîtedesmainspourlaglissersur
labanquettearrière.Tuboitesencoredeta
jambegaucheettuastoujoursmalquandil
pleut.Malgrétoutlesangdevampirequetu
asreçu!
11/780
—C’estlesnerfs,çavas’arranger.C’est
encoretropfrais.Avecletemps,çafinirapar
s’effacer:çanemereviendraplusconstam-
mentàl’esprit,ai-jetentédelarassurer.
Silatélépathiem’avaitapprisquelque
chose,c’étaitbienquelesgensparvenaientà
oublierlessouvenirslesplusnoirsetlesplusdouloureux,pourpeuqu’onleurenlaissele
tempsetqu’onleurdonnedequois’occuper.
—Etlesangenquestionn’estpasle
sangden’importequelvampire,luiai-jefait
observer.C’estlesangd’Eric:unremèdede
cheval.Etmespoignetsvontbeaucoup
mieux.
Jen’aipascrubondementionnerqu’à
l’instantmême,lesnerfsdansmespoignets,
qui
étaient
restés
étroitement
ligotés
pendantdesheures,melançaienten
plusieursendroits,commedesserpentsde
feu.LeDrLudwig,médecinattitrédes
créaturessurnaturelles,m’avaitditqueles
12/780
nerfs–etmespoignets–finiraientparre-
veniràlanormale.
—Oui,enparlantdesangjustement…
Ameliaarespiréungrandcouppourse
donnerducourage.Ellesavaitpertinemment
quecequ’elles’apprêtaitàmedireneme
plairaitpas.Commejel’avaisludansses
pensées,avantmêmequ’ellenel’aitformulé,
j’aipumepréparer.
—As-tupensé…Sookie,çanemere-
gardepas,maisjecroisquetuferaismieux
deneplusprendredusangd’Eric.Jesais
quec’esttonmec,jeveuxdire,maisilfaut
quetupensesauxconséquences.Ilarrive
quelesgenssoientvampirisésparaccident.
Çanesecalculepas,ceschoses-là.
J’avaisbeauapprécierqu’Ameliase
fassedusoucipourmoi,ilyavaitdeslimites
ànepasdépasser.Cellesdemavieprivée,
notamment.
—Onn’échangepas,luiai-jeexpliqué
(enfin,pastrop).Ilmeprendjusteunepetite
13/780
gorgéequand…enfin,tusais…,quandilest…
content.
Cesdernierstemps,Ericétaitplus
souvent«content»quemoi.Beaucoupplus
souvent.J’enétaistriste.Jeneperdaistoute-
foispasespoirquelamagiepuissedenou-
veauopérer.S’ilyavaitunseulhommeà
mêmederéussircegenredeguérison,c’était
bienEricNorthman.
Ma
remarque
a
fait
sourire
Amelia–c’étaitfaitpour.
—Enfin,aumoins…
Elles’estretournéesansfinirsaphrase,
maisellepensait«aumoins,tuasencore
enviedefairel’amour».
Cen’étaitpastantquej’avaisenviede
fairel’amour.J’avaisdécidéquejedevais
continueràessayerd’yprendreplaisir,nu-
ance.Maisjenetenaisabsolumentpasàdis-
cuterdeça.Depuismaséancedetorture,je
n’arrivaisplusàmelaisseraller:laclef
d’unesexualitéépanouie.Cettecapacitéà
14/780
s’abandonnersansretenueavaitétélittérale-
mentpulvérisée.Jem’étaissentiesivulnér-
able,siimpuissante.Ilnemerestaitplus
qu’àespérerquej’allaiscicatriser,àce
niveau-làaussi.Ericserendaitbiencompte
quejen’étaispascomblée,jelesavais.Il
m’avaitdéjàdemandéplusieursfoissij’étais
sûredevouloircegenred’échangeaveclui.
Et,pratiquementchaquefois,j’avaisditoui.
Jepartaisduprincipequelesexe,c’était
commelevélo.Quandonfaitunechute,il
fauttoutdesuiteremonterdessus.
—Etalors,commentçava,entrevous?
arembrayéAmelia.Galipettesmisesàpart.
Toutavaitétécasédanslavoiture.Ap-
préhendantlemomentoùelledevrait
vraimentmonterdedansetdémarrer,
Ameliaessayaitdegagnerdutemps.
Seullepeudefiertéquimerestait
m’empêchaitdeluitomberdanslesbras
poursanglotercommeunegamine.
15/780
—Jetrouvequ’ons’entendplutôtbien,
luiai-jerépondu,enfaisantuneffortsurhu-
mainpourprendreuntonenjoué.J’aiencore
dumalàséparermesvéritablesémotionsde
cellesquelelienmetransmet,mais,àpart
ça,çava.
C’étaitplutôtagréabledepouvoirpar-
lerdelaconnexionsurnaturellequim’at-
tachaitàErictoutautantquedenotrebonne
vieilleattirancehomme-femmestandard.
Avantmêmequej’aieétéblessée,pendantla
GuerreduPeupledesFaé,nousavionsnoué
cequelesvampiresappellentun«liende
sang»,Ericetmoi:nousavionséchangé
notresangplusieursfois.Enconséquencede
quoi,jepouvaissavoiràpeuprèsoùilse
trouvaitetsentircequ’iléprouvait.Etré-
ciproquement.Ilétaittoujoursvaguement
présentàmonesprit,entâchedefond,
commeunesortedeventilateurquel’onmet
enroutepours’endormir,bercéparsonléger
ronronnement.Encoreunechancepourmoi
16/780
qu’Ericdormelejour.Çamelaissaitunpeu
detempspourmoi.Peut-êtreenallait-ilde
mêmepourluiquandj’allaismecoucherla
nuit,d’ailleurs?Cen’étaitpastantquej’en-
tendaisdesvoixdansmatête–pasplusque
d’habitude,dumoins.Mais,sij’étaiscon-
tente,jevoulaisêtresûrequec’étaitbienmoiquiéprouvaiscela,etpasEric.Mêmechose
pourlacolère.Ericétaittrèsdouépourla
colère.Unecolèrerentrée,froideetparfaite-
mentmaîtrisée.Surtoutcesdernierstemps.
Maispeut-êtrequecetteémotionvenaitde
moi.J’avaisbeaucoupdecolèreàrevendre,
encemoment.
Dansl’histoire,j’avaiscomplètement
oubliéAmelia.J’avaisplongédansmapetite
zonedépressionnaire,latêtelapremière.
Ellem’enatirévitefait:
—C’estqu’unfauxprétexte,s’est-elle
agacée.Allez,çava,Sookie.Outul’aimesou
tunel’aimespas.Arrêted’éviterdeteposer
laquestionenmettanttoutsurledosde
17/780
votreliendesang.Bla-bla-bla.Situledé-
testestantqueça,cemauditlien,pourquoi
tun’asencorejamaischerchéàt’en
débarrasser?
Envoyantmonexpression,elles’est
calméed’uncoup.
—TuveuxquejedemandeàOctavia?
m’a-t-elleproposéd’untonradouci.Si
quelqu’unpeutsavoirça,c’estbienelle.
—Oui,j’aimeraisbientrouverlasolu-
tion,luiai-jerépondu,aprèsunmomentde
réflexion.
J’aiprisuneprofondeinspiration.
—Tuasraison,jesuppose.J’étaistelle-
mentdépriméequej’aireculédevantla
moindredécision,etquej’airemisàplus
tardlamiseenapplicationdecellesque
j’avaisdéjàprises.Ericestunique.Maisjeletrouve…unpeuétouffant.
Ilavaitunefortepersonnalitéetilavait
l’habituded’êtrelecaïd.D’autrepart,il
savaitqu’ilavaitl’éternitédevantlui.
18/780
Pasmoi.
Iln’avaitpasencoreabordélesujet,
mais,tôtoutard,ilyviendrait.
—Étouffantoupas,jel’aime,ai-jeen-
chaîné.Jenel’avaisjamaisformuléàhaute
voix.
—Etj’imaginequec’estl’essentiel,ai-je
conclu.
—Effectivement.
Ameliaaessayédemesourire,mais
c’étaitunsouriretrèstriste.
—Écoute,continuecommeça.Leplan
introspection,jeveuxdire.
Elleestrestéeplantéelàunmoment,
avecundemi-sourirefigé.
—Bon,ehbien,Sook,jeferaismieux
d’yaller.Monpèrem’attend.J’auraisàpeine
remislespiedsàLaNouvelle-Orléansqu’il
auradéjàlenezfourrédansmesaffaires!
Lepèred’Ameliaétaitriche,avaitle
braslongetnecroyaitpasunesecondeaux
pouvoirsdesafille.Ilavaitpourtant
19/780
terriblementtortdenepaslesrespecter.
Ameliaétaitnéeaveclacapacitédedévelop-
percespouvoirsenelle,commetoutevérit-
ablesorcière.Avecunpeud’entraînementet
dediscipline,Ameliadeviendraituneredout-
ablesorcière–sciemmentredoutable,j’en-
tends,pasàcausedelanaturecata-
strophiquedeseserreurs.J’espéraisqueson
mentor,Octavia,avaitdéjàétabliunpro-
grammepourdévelopperetformerletalent
d’Amelia.
Àpeineavais-jesaluéAmeliad’un
signedelamain,dansl’allée,quemonlarge
sourires’évanouissait.
Jemesuisassisesurlesmarchesdela
vérandaetj’aipleuré.Ilnem’enfallaitpas
beaucoup,cestemps-ci,etledépartdemon
amiesuffisaitlargementàmetirerdes
larmes.J’avaistantdechosesàpleurer.
Mabelle-sœurCrystalavaitétéassas-
sinée.L’amidemonfrère,Mel,avaitétéex-
écuté.Tray,ClaudineetClancy,levampire,
20/780
avaientététuésenservice.EtcommeCrys-
tal,demêmequeClaudine,étaitenceinte,
deuxmortsdeplusvenaients’ajouteràla
liste.
J’auraissansdoutedûaspirerplusque
toutàlapaix.Mais,aulieudevireraunou-
veauGandhi,versionBonTemps,aufondde
moi,jesavaisquejesouhaitaislamortde
toutuntasdegens.Jen’étaispasrespons-
able,aupremierchef,delaplupartdesdis-
paritionsquej’avaisentraînéesdansmonsil-
lage.Maisj’étaishantéeparlacertitude
qu’aucuned’entreellesneseraitarrivée,sijen’avaispasétélà.Dansmesmomentsles
plusnoirs–etc’enétaitun–,jemede-
mandaissimavievalaitvraimentleprixqui
avaitétépayépourladéfendre.
MARS
FINDELAPREMIÈRE
SEMAINE
MoncousinClaudeétaitassissurles
marchesdelavérandaquandjemesuis
levée,parunmatinvifetcouvert,quelques
joursaprèsledépartd’Amelia.Clauden’était
pasaussidouéquemonarrière-grand-père,
Niall,pourdissimulersaprésence.Claude
étantunfaé,jenepouvaispasliredansses
pensées.Maisjepouvaissentirlaprésence
desonesprit–sicen’estpasunefaçon
trop…absconsededireça(unnouveauMot
duJour,dansmoncalendrier).Lefondde
l’airétaitfrais,maisj’aiquandmême
22/780
emportémoncafédanslavéranda,parceque
boiremapremièretassedecafédevantla
maisonavaitétéundemespetitsplaisirsfa-
vorisavantquejene…avantlaGuerredu
PeupledesFaé.
Jen’avaispasvumoncousindepuis
dessemaines.Jenel’avaispasvupendantla
guerreetilnem’avaitpascontactéedepuis
lamortdeClaudine.
J’avaisapportéunedeuxièmetasse
pourClaude.Jelaluiaitendue.Ill’aac-
ceptéesansunmot.J’avaisenvisagélapos-
sibilitéqu’ilmelajetteàlafigure.Sonap-
paritioninopinéem’avaitpourlemoins
déstabilisée.Jenesavaisvraimentpasàquoi
m’attendre.Sescheveuxondulaientsousla
brisecommedelongsrubansd’ébène.Ses
yeuxcouleurcaramelétaientbordésde
rouge.
—Commentelleestmorte?
Jemesuisassisesurlaplushaute
marche.
23/780
—Jen’étaispaslà,luiai-jerépondu,en
merecroquevillantsurmesgenoux.Onse
trouvaittouteslesdeuxdanscevieuxbâti-
mentquiservaitdecliniqueauDrLudwig.Je
croisqueClaudineessayaitd’empêcherles
autresfaéd’emprunterlecouloirquimenait
àlachambredanslaquelleons’étaitrepliés,
Bill,Eric,Trayetmoi.
Jeluiaijetéuncoupd’œilpourm’as-
surerqu’ilvoyaitl’endroitdontjevoulais
parler.Ilahochélatête.
—Jesuisquasimentcertainequec’est
Breandanquil’atuée,parcequ’ilavaitune
desesaiguillesàtricoterplantéedans
l’épaule,quandiladéboulédansnotre
chambre.
Breandan,l’ennemijurédemon
arrière-grand-père,étaitprince,luiaussi,
danslemondeduPeupledesFaé.D’après
lui,leshumainsetlesfaén’auraientdûavoir
aucunrapportentreeux.Ilenavaitfaitson
credoetledéfendaitavecunzèlequi
24/780
confinaitaufanatisme.Ilauraitvouluqueles
faés’abstiennentdetouteincursiondansle
mondedeshumains,endépitdessommes
colossalesqu’ilsyavaientinvestiesetdesin-
ventionsquienavaientrésulté…inventions
quileurpermettaientdesefondredansle
mondemoderne.CequeBreandandétestait
plusquetout,c’étaientlesunionsoccasion-
nellesentrefaéethumains–unepetitefaib-
lessedesfaé.Ilhaïssaitlesenfantsnésdecesliaisons.Ilsouhaitaitquelesfaésoient
coupésdurestedel’univers,isolésdansleur
propremonde,etqu’ilsnes’associent
qu’aveclesleurs.
Bizarrement,c’étaitlapolitiqueque
monarrière-grand-pèreavaitdécidéd’adop-
ter,aprèsavoirbattulespartisansdecet
apartheid.Aprèstoutesceseffusionsde
sang,Niallavaitaboutiàlaconclusionquela
paixentrecréaturesduPeuple,assortieàla
sécuritédeshumains,nepourraitsefaire
qu’auprixd’unretranchementcompletdes
25/780
créaturesduPeupledansleurpropremonde.
Enmourant,Breandanétaitdoncparvenuà
sesfins.Dansmesplusmauvaisespasses,il
m’arrivaitdepenserqu’avecladécisionde
Niall,laguerreétaitdevenueparfaitement
inutile.
—Elleteprotégeait,amurmuré
Claude,meramenantbrusquementàla
réalité.
Riennetransparaissaitdanssavoix:ni
reproche,nicolère,niinterrogation.
—Oui.
Medéfendre,çafaisaitpartiedeson
travail.OrdredeNiall.
J’aiavaléunegrandegorgéedecafé.
CeluideClaudeétaitrestéintact,posésur
l’accoudoirdelabalancelle.Peut-êtrese
demandait-ils’ilnedevaitpasmetuer.
Claudineavaitétéladernièredesessœurs
encoreenvie.
—Tusavais,poursagrossesse?a-t-il
finalementrepris.
26/780
—Ellemel’aditjusteavantdesefaire
tuer.
J’aiposématassepourramenermes
genouxcontremapoitrine.J’attendaisquele
couptombe.Pourcommencer,jesuisrestée
indifférenteàcetteidée.C’étaitbiencequ’ilyavaitdeplusterrible.
—J’aicrucomprendrequeNeaveet
Lochlant’avaientretenueprisonnière.C’est
pourçaquetuboites?
Cechangementdesujetm’aunpeu
priseaudépourvu.
—Oui.Ilsm’ontgardéequelques
heures.MaisNialletBillComptonlesont
tués.Justepourinfo,c’estBillquiatué
Breandan,avecledéplantoirdemagrand-
mère.
Bienquelefameuxdéplantoiraitété
rangédanslacabaneàoutilsfamilialedepuis
desdécennies,jel’associaistoujoursàGran.
Claude
est
resté
assis
pendant
longtemps,
superbe,
et
tout
aussi
27/780
indéchiffrable.Ilnem’apasregardéeune
seulefoisetn’apastouchéàsoncafé.Après
êtreparvenuàquelqueconclusionin-
térieure,ils’estlevéetilestparti,descendantmonalléeendirectiondeHummingbird
Road.Jen’avaispaslamoindreidéedel’en-
droitoùilavaitgarésavoiture.Pourceque
j’ensavais,ilauraitputoutaussibienêtre
venuàpieddeMonroe,ouentapisvolant.
Alors,jesuisrentrée.Àpeineleseuilfranchi,jesuistombéeàgenouxetj’aipleuré.Mes
mains
tremblaient.
Mes
poignets
me
faisaientmal.
Pendanttoutletempsdecettediscus-
sion,j’avaisattenduqu’ilfrappe.
Etjem’étaisrenducomptequejetenais
encoreàlavie.
MARS
DEUXIÈMESEMAINE
—Allez!Jusqu’enhaut,lebras,Sook-
ie!m’aencouragéeJB,sonbeauvisagecris-
pédeconcentration.
Unpetithaltèrededeuxkilosetdemi
danslamain,j’ailentementlevélebras
gauche.Bonsang!Çafaisaittellementmal.
Et,avecledroit,mêmecombat.
—OK.Lesjambes,maintenant.
Çatombaitbien:mesbrascom-
mençaientàtrembler.
JBn’avaitriend’unkinédiplômé,mais
ilétaitcoachsportif.Ilavaitl’habituded’aid-erlesgensàseremettred’untasdeblessures
entoutgenre.Certes,iln’avaitprobablement
29/780
jamaisétéconfrontéàunassortiment
commelemien,caronm’avaitmordue,tail-
ladéeettorturée.Maisjen’avaispaseube-
soind’entrerdanslesdétailsavecJB,etil
n’allaitpass’apercevoirquemesblessuresne
ressemblaientenrienàcellesquel’onsubit
lorsd’unaccidentdevoiture.Jenevoulais
pasvoirtoutBonTempsseperdreenconjec-
turesàproposdecequiavaitbienpum’ar-
river.Alorsjeconsultaisdetempsàautrele
DrAmyLudwig–quiressemblaitfurieuse-
mentàunhobbit–etj’avaisrequisl’assist-
ancedeJBduRone,quiétaitunexcellent
coach–maisquin’avaitvraimentpasin-
ventélapoudre.
Assisesurundesbancsdemuscula-
tion,lafemmedeJB,monamieTara,lisait
Attendreunbébé.Tara,enceintedepresquecinqmois,étaitfermementdécidéeàêtrela
meilleuremèrequisoit.PuisqueJBétait
partantmaispastrèsbrillant,c’étaitellequiassumaitlerôleduParentTrèsResponsable.
30/780
Elleavaitgagnésonargentdepoche,
pendanttoutessesannéesdelycée,enjouant
lesbaby-sittersetavaitdoncunminimum
d’expérienceenlamatière.Ellefronçaitles
sourcilsentournantlespages:uneexpres-
sionquim’étaitfamilièredepuisnosannées
d’école.
—Tuaschoisitonmédecin?ai-jede-
mandéaprèsavoirterminémesmouvements
dejambe.
Mesquadricepsdemandaientgrâce,
surtoutlemuscleabîmédemajambe
gauche.Nousétionsdansleclubdegymoù
JBtravaillait,aprèslafermetureparcequeje
n’avaispaslacartedemembre.Lepatronde
JBavaitacceptécettepetiteentorseaurègle-
ment,touteprovisoire,pourfaireplaisirà
sonemployé.JBétaitunevéritablepublicité
ambulantepourleclub:depuisqu’ilavait
commencéàytravailler,lepourcentagede
clientèleféminines’étaitnotablementaccru.
31/780
—Jecrois,m’aréponduTara.Ilyavait
quatrecandidatsdanslesecteuretonlesa
tousvus.J’aieumonpremierrendez-vous
avecleDrDinwiddie,ici,àClarice.Jesais
quec’estunpetithôpital,maisjenefaispas
partiedespatientesàrisqueetc’esttout
près.
Claricenesetrouvaitqu’àquelques
kilomètresdeBonTemps,oùnoushabitions
touslestrois.Enpartantdechezmoi,on
pouvaitêtreauclubenmoinsdevingt
minutes.
—J’enaientendubeaucoupdebien.
Ladouleurdansmesquadricepscom-
mençaitàmedonnerdesvertiges.De
grossesgouttessontapparuessurmonfront
toutcollantdesueur.Jem’étaistoujours
considéréecommeunefilleplutôtenforme,
physiquement,et,laplupartdutemps,
j’avaisétéheureuse.Maintenant,ilyavait
desjoursoùj’arrivaisàpeineàmesortirdu
litpourallertravailler.
32/780
—HéSook!Regardelepoidsécritlà.
JBmesouriaitdetoutessesdents.Pour
lapremièrefois,j’airemarquéquej’avaisex-
écutédixextensionsaveccinqkilosdeplus
qued’habitude.
Jeluiairendusonsourire.Çan’apas
duré,maisjesavaisquej’avaisfaitquelque
chosedebien.
—Peut-êtrequetujoueraslesbaby-sit-
terspournous,undecesquatre,m’adit
Tara.Onapprendraaubébéàt’appelertatie
Sookie.
J’allaisdevenirunetanted’adoption.
J’allaisdevoirm’occuperd’unbébé.Ilsme
faisaientconfiance.Jemesuispriseàpenser
àl’avenir.
MARS
LAMÊMESEMAINE
J’aipassélanuitd’aprèsavecEric.
Commeaumoinstroisouquatrefoisparse-
maine,jemesuisréveilléehaletante,follede
terreur,complètementdésorientée.Jeme
suisagrippéeàluicommesilatempête
risquaitdem’emporter.Eric:monancre.Je
pleuraisdéjàlorsquejemesuiséveillée.Ce
n’étaitpaslapremièrefoisqueçase
produisait,mais,cettefois,ilapleuréavec
moi,deslarmesdesangquicontrastaientde
manièresaisissanteaveclablancheurdeses
jouesblêmes.
—Jet’enprie,non,l’ai-jesupplié.
34/780
Jem’étaisdonnétantdemalpourme
comportercommeavant,quandj’étaisavec
lui.Iln’étaitpasdupe,évidemment.Cesoir,
jelesentaisaniméd’unepuissanterésolu-
tion:Ericavaitquelquechoseàmedireetil
étaitbiendécidéàmeparler,quejeleveuilleounon.
—J’aisentitapeurettadouleur,cette
nuit-là,a-t-ilmurmuréd’unevoixnouée.
Maisjenepouvaispasveniràtoi.
Ils’apprêtaitenfinàmedonnerlaré-
ponseàunequestionquejemeposais
depuisdesjours.
—Pourquoi?
J’avaisdésespérémentessayédepren-
dreuntonneutre.Çaparaîtprobablement
incroyable,maisj’étaisensimauvaisétat
quejen’avaispasoséleluidemander.
—Victornevoulaitpasmelaisser
partir.VictorMaddenétaitlesupérieur
d’Eric.Ilavaitéténomméàcepostepar
FelipedeCastro,roiduNevada,pour
35/780
administrerleroyaumedeLouisianenou-
vellementconquis.
Mapremièreréactionàcetteexplica-
tion?J’aid’abordétéprofondémentdéçue.
J’avaisdéjàentenduça.«Unvampireplus
puissantquemoim’yaobligé.»:l’excuse
quem’avaitservieBillpourretournerauprès
decellequil’avaitvampirisé,Lorena.
—Benvoyons.
Jemesuiscouchéesurlecôtépourlui
tournerledos.Jemesentaispeuàpeutran-
sieparlatristessedeladésillusion.Dèsque
j’enauraislaforce,jem’habilleraispourren-
trerdirectementàBonTemps.Latension,la
frustrationetlaraged’Ericmeminaient.
—LeshommesdeVictorm’ontligoté
avecdeschaînesd’argent,apréciséEricder-
rièremoi.J’aiétébrûlédepartout.
—Littéralement?
J’aiessayédenepasparaîtreaussi
sceptiquequejel’étais.
36/780
—Oui,littéralement.Jesavaisqu’il
t’étaitarrivéquelquechose.Victorétaitau
Fangtasia,cettenuit-là,commeparhasard.
QuandBillm’aappelépourm’avertirquetu
avaisétéenlevée,j’airéussiàprévenirNiall
avantquetroisdeshommesdeVictorne
m’enchaînentaumur.Quandj’ai…protesté,
Victor
a
dit
qu’il
ne
pouvait
pas
«permettre»quejeprennepartidansla
GuerreduPeupledesFaé.Iladitque,quoi
qu’ilpuisset’arriver,jenepouvaispas
m’impliquer.
Tropétouffédecolèrepourpouvoir
parler,Ericestrestésilencieuxpendantun
longmoment.Safureurdéferlaitenmoi
commeuntorrentdeglaceetdefeu.Ilare-
prissonrécitd’unevoixétranglée.
—IlssesontégalementsaisisdePam
pourl’isoler,sanscependantl’enchaîner.
Pamétaitlebrasdroitd’Eric.
—CommeBillétaitàBonTemps,illui
asuffid’ignorerlesmessagesdeVictorsur
37/780
sonrépondeur,a-t-ilpoursuivi.Niallaret-
rouvéBilldevantcheztoipourpartiràta
recherche.BillavaitentenduparlerdeLoch-
lanetdeNeave,commenoustous.Noussa-
vionsqueletempst’étaitcompté.
Jeluitournaistoujoursledos,maisje
neprêtaispasseulementattentionautonde
savoix:jepercevaissonchagrinaussi,sa
colère,sadétresse.
—Commenttut’eséchappé?ai-jede-
mandédanslenoir.
—J’airappeléàVictorqueFelipe
t’avaitpromissaprotection,qu’iltel’avait
garantiepersonnellement.Victorafeintde
nepasmecroire.
J’aisentilelitbougerquand,derage,
Erics’estjetésurl’oreiller.
—Certainsdesvampiresprésentsse
sontcependantmontrésassezcourageuxet
assezloyauxpoursesouvenirquec’étaità
Felipequ’ilsavaientprêtésermentd’allé-
geanceetnonàVictor,a-t-ilenchaîné.Bien
38/780
qu’ilsn’aientpaseulefrontdedéfierVictor,derrièresondos,ilsontlaisséPamappeler
notrenouveauroi.QuandelleaeuFelipeen
ligne,Pamluiaexpliquéquetoietmoi
étionsdésormaismariés.Etpuiselleade-
mandéàVictordeprendreletéléphoneetde
parlerdirectementàFelipe.Victorn’apas
osérefuser.FelipeaalorsordonnéàVictor
demelaisserpartir.
Quelquessemainesauparavant,Felipe
deCastroétaitdevenuroiduNevada,de
Louisianeetmêmedel’Arkansas.C’étaitun
trèsvieuxvampire,trèspuissantettrèsre-
tors.Etilmedevaitunefièrechandelle.
—Est-cequeFelipeapuniVictor?
L’espoirfaitvivre.
—«Làestl’embarras»,commedirait
Hamlet,m’arépondumonvampirequi,àun
momentdonné,aufildesalongueexistence,
avaitluShakespeare.Victoraprétextéqu’il
avaiteuuntroudemémoireetqu’ilavait
complètementoubliénotremariage.
39/780
Mêmesijem’efforçaissouventde
l’oubliermoi-même,çam’amiseencolère.
Victorétaitassisjustedevantlebureau
d’Ericquandjeluiavaisremislepoignard
sacré–sanssoupçonnerlemoinsdumonde
quecetacteconstituaitunengagementmat-
rimonialchezlesvampires.Or,simoi,jel’ig-
norais,Victor,lui,lesavaitpertinemment.
—Victoraditànotresouverainqueje
mentaispourtenterd’arrachermamaîtresse
humaineauxgriffesdesfaé,areprisEric.Iladitqu’onnepouvaitpassacrifierdesvampirespoursauverunehumaine.Iladità
Felipequ’ilnenousavaitpascrus,Pamet
moi,quandnousluiavionsaffirméquelui,
Felipe,t’avaitaccordésaprotectionquandtu
l’avaissauvédeSigebert.
Jemesuisretournéepourleregarder.
Lefaibleclairdelunequipénétraitparla
fenêtredessinaitsonportraitd’ombres
noiresetd’argent.Pourlepeuquej’avaiseu
affaireàFelipe,lepuissantvampirequi
40/780
s’étaithissécetteéminentepositionn’avait
vraimentriend’uncrétin.
—Incroyable!PourquoiFelipen’apas
tuéVictor?
—J’yaibeaucoupréfléchi,évidem-
ment.Àmonavis,Felipeestobligéde
prétendrequ’ilcroitVictor.Felipeserend
parfaitementcomptequ’enplaçantVictorà
latêtedelaLouisiane,ilaflattélesambi-
tionsdeVictoretlesamêmeencouragées
jusqu’àl’indécence.
Toutenméditantcequ’ilvenaitdeme
dire,jemesuisaperçuequejepouvaisvoir
Ericengardantunregardobjectif.Mon
naturelconfiantm’avaitjouédestours,par
lepassé.Jem’étaisbrûlélesailes.Jen’avaisdoncnullementl’intentiondem’approcher
tropprèsdelaflamme,dorénavant.Passans
yréfléchiràdeuxfois,entoutcas.C’étaitunechosedeprendreplaisiràrireavecEricou
d’attendreavecimpatiencecesmerveilleux
momentsdefusiondanslenoir.C’enétait
41/780
unetoutautredeluifaireconfiancequandil
s’agissaitdesentimentsetd’émotionsbeauc-
oupplusfragiles.Jen’étaispastrèsportée
surlaconfiance,encemoment.
—Tuavaisl’airperturbéquandtues
arrivéàl’hôpital,ai-jeinsinué,luitendant
indirectementlaperche.
Quandjem’étaisréveilléedanscette
usinedésaffectéedontleDrLudwigavaitfait
sonhôpitaldecampagne,mesblessuresme
faisaienttantsouffrirquej’enétaisarrivée
aupointdepréférermourir.Surlemoment,
çam’avaitparumoinspéniblequedevivre.
Bill,quim’avaitsauvée,avaitétéempoison-
néparlamorsuredeNeave–dontlesdents
étaientrecouvertesd’argent.Sasurvie
n’avaittenuqu’àunfil.Bienquemortelle-
mentblessé,TrayDawson,l’amoureuxloup-
garoud’Amelia,avaittenubon,assezdu
moinspourmourirdelamaindeBreandan
lui-même,quandlestroupesdecedernier
avaientprislacliniqued’assaut.
42/780
—PendantquetuétaisavecNeaveet
Lochlan,j’aisouffertavectoi,m’a-t-ilré-
pondu,enmeregardantdroitdanslesyeux.
J’aieumalavectoi.J’aisaignéavectoi.Et
passeulementàcauseduliendesangqui
nousunit,maisàcausedel’amourquej’ai
pourtoi.
J’aihausséunsourcilsceptique.J’avais
beausentirqu’ilpensaitcequ’ildisait,jen’aipaspum’enempêcher.J’étaisprêteàcroire
qu’Ericseraitvenuàmonsecoursbeaucoup
plusvite,s’ill’avaitpu.J’étaisprêteàcroirequ’ilavaitperçul’échodetoutescesatrocitésperpétréespendantmonintermèdeavecmes
tortionnairesfaé.
Maistoutecettedouleur,toutecette
terreur,toutcesangavaientétélesmiens.Il
lesavaitpeut-êtreressentis,maisàdistance.
—Jetecroisquandtudisquetuserais
venusituavaispu,luiai-jeditd’untonque
jesavaisbeaucouptropcalme.Jelecrois
vraiment.Jesaisquetulesauraistués.
43/780
Enappuisuruncoude,Erics’est
penchépourm’attireràluietposermatête
contresoncœur.
Jenepouvaispasnierquejemesentais
mieux,depuisqu’ils’étaitenfindécidéà
m’enparler.Pourtant,etquoiquejesache
maintenantpourquoiiln’étaitpasvenu
quandjel’avaisappeléàcoretàcri,jenemesentaispasaussibienquejel’avaisespéré.Jeparvenaismêmeàcomprendrepourquoiil
avaitmissilongtempsavantd’aborderle
sujet.L’impuissancen’étaitpasunétatqui
luiétaitfamilier.Ericappartenaitaumonde
descréaturessurnaturelles;ilétaitdoué
d’uneforceincroyableetilfaisaitunredout-
ablecombattant.Maiscen’étaitpasun
super-hérosetiln’étaitpasdetailleàvaincreplusieursdesessemblablesàlafois.Etil
m’avaitdonnébeaucoupdesangàlacli-
nique,alorsmêmequ’ilenavaitbesoinpour
seremettredesblessurescauséesparles
chaînesd’argent,ai-jesubitementréalisé.
44/780
Quelquechoseenmoiafiniparse
détendrefaceàlalogiquedesonrécit.Jene
lecroyaisplusseulementavecmatête:jele
croyaisavecmoncœur.
Unelarmedesangesttombéesurmon
épaulenuepourroulersurmonbras.Jel’ai
attrapéeduboutdel’indexetj’aiportémon
doigtàseslèvres,luirendantainsisasouf-
france.J’enavaisdéjàsuffisamment.
—Ehbien,ilvafalloirqu’ontueVictor,
jecrois.
Sonregards’estplantédanslemien.
J’avaisenfinréussiàsurprendreEric.
MARS
TROISIÈMESEMAINE
—Donc,disaitJason,commetuvois,
Michèleetmoi,onesttoujoursensemble.
Ilsetenaitdebout,dedos.Ilretournait
lessteakssurlebarbecue.Quantàmoi,as-
sisesurunechaisepliante,jecontemplais
l’étangetsonponton.C’étaitunebelle
soirée,douceetfraîche.Êtreassiselà,àleregarders’activer,suffisaitàmonbonheur:
j’étaistoutsimplementcontented’êtreavec
monfrère.Michèleétaitàl’intérieurentrain
defaireunesalade.Jel’entendaischanter
unechansoncountry–duTravisTritt.
—Tum’envoisravie,luiai-jeré-
pondu–etj’étaissincère.
46/780
Çafaisaitdesmoisquejenem’étaispas
retrouvéeseuleavecmonfrère.Jasonavait
euunemauvaisepasse,luiaussi:safemme,
dontilétaitséparé,etl’enfantqu’elleportaitavaientconnuunemortatroce,etilavaitdé-
couvertquesonmeilleuramiétaitfou
d’amourpourlui,ausenspropre.Maisenle
voyantlà,grillersonsteak,enentendantsa
petiteamiefredonnerdanslamaison,j’ai
comprisqueJasonétaitunvéritablebattant.
Voilàmonfrèrequirecommençaitàsortir
avecunefilleetquiserégalaitd’avanceàla
perspectivedemangersonsteak,legratinde
pommesdeterrequej’avaisapportéetla
saladequeMichèleétaitentraindefaire.Je
nepouvaisqu’admirercettedétermination
qu’ilmettaitàtrouverduplaisirdanssonex-
istence.Parbiendescôtés,Jasonn’était
peut-êtrepasuntrèsbonexemple,maisje
pouvaisdifficilementluijeterlapierre.
—Michèleestunefillebien,ai-jecom-
mentéàhautevoix.
47/780
Etc’étaitvrai–quoiquepeut-êtrepas
danslesensoùnotregrand-mèrel’auraiten-
tendu.MichèleSchubertétaitlafranchise
même,etàtouslesniveaux.Ilétaitim-
possibledeluifairehonteparcequ’elle
n’auraitrienfaitqu’ellen’aitpuavouer.
Puisqu’ellefonctionnaittoujourssurce
mêmeprincipe,siMichèleavaitquelque
choseàvousreprocher,vousétiezforcément
aucourant.Elleétaitsecrétaireàl’atelierderéparationdelaconcessionFord.C’étaitelle
quiprenaitlesrendez-vousetétablissaitle
programmedesmécanos.Elletravaillaittou-
jourspoursonex-beau-père–cequidonnait
unepetiteidéedesonefficacité.(Pour
preuve,onavaitmêmeentenducedernier
dire,certainsjours,quepourunpeu,ill’aim-
eraitplusquesonproprefils.)
J’enétaisàcestadedemesréflexions
quandMichèleestjustementsortiesurla
terrasse.Elleétaitentenuedetravail–jean
etpolobarrédulogoFord–etelleavait
48/780
entortillésamassedecheveuxsombresen
chignonsurlehautdesatête.Michèleaimait
lemaquillageappuyé,lesgrossacsetles
hautstalons.Elleétaitpourtantpiedsnus,
aujourd’hui.
—Hé,Sookie!Tuaimeslasauce
ranch?Sinononadelamoutardeaumiel.
—Non,non,laranch,ceseraparfait.
Besoind’aide?
—Non,c’estbon.
Sonportables’estmisàsonner.
—Et
merde!
C’est
encore
papy
Schubert.Cethommenetrouveraitpasson
proprecul!
Elleestrentréedanslamaison,letélé-
phonecolléàl’oreille.
—Çam’inquiètequandmêmeunpeu
delamettreendanger,areprisJason,de
cettevoixmalassuréequ’ilprenaittoujours
quandilavaitdesquestionsàmeposersur
toutcequitouchaitausurnaturel.Cefaé,
49/780
là…Dermot,jeveuxdire–monsosie–,tu
saiss’ilestencoredanslesecteur?
Ils’étaitretournépourmeparler,pren-
antappuisurlabalustradedelaterrasse,
qu’ilavaitajoutéeàlamaisonfamiliale.Mes
parentsl’avaientconstruitequandmamère
attendaitJason,justement.Papaetmaman
n’avaientpaspuenprofiterplusd’une
dizained’années.Ilsavaientdisparuquand
j’avaisseptans.LorsqueJasonavaitétéen
âgedevivretoutseul(d’aprèslui),ilavait
quittélamaisondeGranpouremménager
ici.Elleenavaitvu,dessoiréesdéchaînées,
cettemaison,pendantlesdeuxoutrois
premièresannées!Etpuismonfrères’était
unpeucalmé.Àlevoir,cesoir,ilm’appar-
aissaitclairementquelesrécentesépreuves
qu’ilavaittraverséesl’avaientfaitmûriren-
coreunpeuplus.
J’aibuunegorgéedemabouteilleav-
antdeluirépondre.Jenebuvaispasbeauc-
oup–jevoyaistropd’excèsautravail–,
50/780
maiscommentrefuserunepetitebièrebien
fraîcheunsoirpareil?
—Moiaussij’aimeraisbiensavoiroùil
est.Dermotétaitlefrèrejumeaudenotre
grand-pèreFintan–lui-mêmeàmoitiéfaé.
—Nialls’estbarricadédanslemonde
duPeupleavectouslesfaéquiontbien
voululesuivre,luiai-jeexpliqué.EtjecroiselesdoigtspourqueDermotenfassepartie.
Claudeestrestéici.Jel’aivu,ilyaunequinzainedejours.
Niallétaitnotrearrière-grand-père.
Claudeétaitsonpetit-fils,descendantde
l’uniondeNiallavecuneautrefaépure
souche.
—Claudelestrip-teaser.
—Lepropriétaired’unclubdestrip-
tease,quiparticipeauspectaclepourles
ladies’nights,l’ai-jerepris.Notrecousinposeaussipourdescouverturesderomans
d’amour.
51/780
—Jepariequelesfillestombent
commedesmouchessursonpassage.
Michèleaunbouquinoùilestencouverture,
déguiséengéniedesmilleetunenuits.Il
doitadorerça.
Monfrèresemblaitclairementjaloux.
—Ça,jeveuxbienlecroire!Mais,tu
sais,ilestvraimentpuantcommemec,luiai-
jeassuréenriant–cequim’asurprise.
—Tulevoissouvent?
—Non,depuisquej’aiétéblessée,juste
cettefois.Mais,enprenantlecourrier,hier,
j’ai
trouvé
trois
invitations
pour
la
Ladies’NightauHooligans.
—T’asl’intentiondeleprendreau
mot?
—Pastoutdesuite.Peut-êtrequandje
seraiplus…d’humeur.
—Tucroisqu’Ericleprendraitmal,s’il
savaitquetuvasvoirunautretypeàpoil?
Parcetteréférenceanodineàmarela-
tionavecunvampire,Jasons’efforçaitdeme
52/780
montrercombienilavaitchangé.Unbon
pointpourlui.
—Jenesaispas.Maisjen’iraispasvoir
d’autresmecssedéshabillersanseninform-
erEricavant.Histoirequ’ilaitsonmotà
dire.Est-cequetupréviendraisMichèle,si
tuallaisdansuneboîtedestrip-tease?
Çal’afaitrire.
—Ehbien,j’enparlerais,justepour
voirsaréaction.Ilamislessteaksdansun
platetdésignélesportescoulissantesd’un
gestedelamain.
—C’estprêt,a-t-ilannoncé.
J’aifaitglisserlabaievitrée.J’avaismis
lecouvertunpeuplustôt.Ilnemerestait
plusqu’àservirlethéglacé.Michèleavait
déjàposélesaladieretlegratinsurlatable
etelleestalléechercherunebouteillede
saucebarbecuedanslecellier,delaA-1:la
préféréedeJason.Monfrèreaserviles
steaksaveclalonguefourchettedubarbecue.
Moinsdedeuxminutesplustard,nous
53/780
étionstousentraindenousrégaler.C’était
plutôtagréable,cepetitdînerfamilial,tous
lestrois.
—Calvinestvenuàlaconcession,au-
jourd’hui,alancéMichèle.Ilvoudraitqu’on
luireprennesonvieuxpick-up.
CalvinNorrisétaituntypebien,avec
unebonnesituation.Ilavaitlaquarantaine
etportaitdelourdesresponsabilitéssurses
largesépaules.C’étaitlechefdemonfrère:
lemâledominantdelacommunautélocale
despanthères-garous,regroupéesdansle
petitterritoiredeHotshot.
—IlsorttoujoursavecTanya?luiai-je
demandé.
TanyaGrissomtravaillaitàNorcross
commeCalvin,mais,detempsentemps,elle
faisaitdesremplacementsauMerlotte,sil’unedesserveusesnepouvaitpasvenir.
—Oui,ellevitaveclui,m’arépondu
Jason.Ilssedisputentpasmal,maisellea
l’airdevouloirs’accrocher.
54/780
Entantquechefdespanthères-garous,
CalvinNorrisfaisaitdesonmieuxpourne
pass’impliquerdanslesaffairesdevampires.
Ilnechômaitpas,depuisquelesHybrides
s’étaientrévélésaumonde.Dèslelende-
main,ilavaitofficiellementdéclaréqu’ilétaitunhybride,danslasallederepos,àlascier-ie.Depuisquelanouvelles’étaitrépandue,il
n’enavaitacquisqueplusderespectauprès
desesconcitoyens.Ilavaitbonneréputation,
danslarégiondeBonTemps,mêmesila
populationdeHotshot,étrangeetindépend-
ante,n’inspiraitpastotalementconfiance.
—Commentçasefait,quetunetesois
pasrévéléenmêmetempsqueCalvin?lui
ai-jedemandé.
Jen’avaisjamaisentenducetteidée
danssonesprit.
Monfrèreaeul’airassaillide
doutes–uneexpressionpeucourante,chez
lui.
55/780
—Jecroisjustequejenesuispasprêt.
Jen’aimeraispasqu’onmeposetoutuntas
dequestions.C’estplutôtpersonnel,latrans-
formation.Michèleestaucourantetc’est
toutcequicompte.
Michèleluiasouri.
—JesuisvraimentfièredeJason,a-t-
elleaffirmé–toutétaitdit.Ils’estendurci,quandils’estchangéenpanthère.Iln’y
pouvaitrien.Ilprendçaduboncôté.Ilnese
plaintpas.Illediraquandillesentira.
Cesdeux-làn’arrêtaientpasdeme
surprendre!
—Jen’enaijamaisparléàpersonne,
luiai-jeassuré.
—Jen’aijamaispenséquetuleferais.
Calvinditqu’Ericestungenredechef,chez
lesvampires,aembrayémonfrère,chan-
geantbrusquementdesujet.
Jenem’étendspassurlacuisinein-
ternedesvampiresavecceuxquin’ontpas
decrocs.Cen’estpasunebonneidée.Mais
56/780
Michèleetluim’avaientdévoiléunpeude
leurintimitéetjevoulaisleurrenvoyer
l’ascenseur.
—Ericdétientuncertainpouvoir,oui.
Maisilaunnouveaubossetlasituationest
unpeu…délicate.
—Tuveuxqu’onenparle?
Jasonn’étaitmanifestementpastrès
sûrdevouloirentendrecequejepourraisbi-
enavoiràleurraconter,maisilfaisaitce
qu’ilpouvaitpourjoueraumieuxsonrôlede
grandfrère.
—Pasvraiment,ai-jereconnu,àson
grandsoulagement.
MêmeMichèleétaitraviedepouvoir
retournerbiengentimentàsonsteak.
—Mais,endehorsdesrelationsavecles
autresvampires,onnes’ensortpastrop
mal,Ericetmoi.Ilyatoujoursdesconces-
sionsàfairedansunerelation,non?
57/780
BienqueJasonaiteudestasderela-
tionsparlepassé,iln’avaitcompriscettedi-
mensionquetrèsrécemment.
—JereparleàHoyt,m’aalorsannoncé
monfrère.J’aicompristoutdesuite.Hoyt,
quiavaitétécommel’ombredemonfrère
pendantdesannées,avaitdisparudeson
écranradardepuisquelquetemps.Sa
fiancée,Holly,quitravaillaitauMerlotte
avecmoi,neportaitpasvraimentJasondans
soncœur.J’étaisétonnéequemonfrèreait
retrouvésongrandcopainet,plusencore,
queHollyaitacceptécetteréconciliation.
—J’aibeaucoupchangé,Sookie,m’aaf-
firmémonfrère,commesi,pourunefois,
c’étaitluiquiavaitludansmespensées.Je
veuxêtreunvraipotepourHoyt.Jeveux
êtreunbonpetitamipourMichèle…
IlaregardéMichèleavecgravité,en
posantsamainsurlasienne.
—…etjeveuxêtreunmeilleurfrère.
Onn’apluspersonne,toietmoi–endehors
58/780
desfaédelafamilleetjepréféreraisfaire
l’impassedessus.
Ilabaissélesyeuxsursonassiette,mal
àl’aise.
—Jen’arrivepasàcroirequeGranait
trompéGrand-père,a-t-ilgrommelé.
—Ilm’estvenuuneidéeàproposde
ça…Moiaussi,j’avaiseudumalàycroire.
—Granvoulaitdésespérémentavoir
desenfantsetçan’avaitaucunechanced’ar-
riveravecGrand-père.Jemedisaisque
Fintanl’avaitpeut-êtreensorcelée.Lesfaé
peuventtebrouillerl’esprit,commelesvam-
pires.Ettuconnaisbienleurbeauté.
—Claudineétaitvraimentbelle,entout
cas.Etj’imaginequepourunefemme,
Claudenedoitpasêtremochenonplus.
—Etencore!Commeellevoulaitse
fairepasserpourunehumaine,Claudine
mettaitunbémol.
59/780
Avecsonmètrequatre-vingts,Claud-
ine,lasœurtripléedeClaude,avaitétéd’une
beautééblouissante.
—Grand-pèren’étaitpasfranchement
gâtédececôté-là,c’estsûr,aconcédéJason.
—Ça,c’estvrai.
Nousnoussommesregardés,nousin-
clinanttacitementdevantlapuissancede
l’attirancephysique.
—MaisGran!
Nousnousétionsexclamésencœuret
avonséclatéderireenmêmetemps.Michèle
atoutfaitpourgarderunvisageimpassible,
maiselleafiniparcéderaussi.Ilétaitdéjà
suffisammentdifficiled’imaginerquenos
parentspuissentfairel’amour,alorsnos
grands-parents!Totalementcen-su-ré.
—Aufait,enparlantdeGran,çafaitun
momentquejevoulaistedemandersije
pouvaisprendrelatablequ’elleavaitmontée
augrenier,m’alancéJason,aprèsavoir
60/780
reprisunpeusonsérieux.Leguéridonqui
étaittoujoursàcôtédufauteuil,dansle
salon.
—Biensûr.Passeàlamaisonlepren-
drequandtuveux.Ilestprobablementex-
actementlàoùtul’asmis,lejouroùellet’a
demandédelemonteraugrenier.
Jesuispartiepeuaprèsavecmonfond
degratin,unrestedeviandeetlemoralau
beaufixe.
Jen’avaiscertespasfaitgrandcasdece
dînerchezmonfrèreavecsapetiteamie,
maisquandjesuisrentréechezmoi,cette
nuit-là,j’aidormid’uneseuletraitejusqu’au
matin.
Çanem’étaitpasarrivédepuisdes
semaines.
MARS
QUATRIÈMESEMAINE
—Ehbenvoilà!
J’aiétéobligéedetendrel’oreillepour
écoutercequeSammedisait.Quelqu’un
avaitmisBadThingsdeJaceEverettsurlejuke-boxettoutlebarchantaitenchœur.
—…Tuassouritroisfois,aujourd’hui.
—Parcequetufaislecomptedemes
expressions,maintenant?
J’aiposémonplateauetluiailancéun
regardéloquent.Sam,monpatron,etaussi
monami,estunvraimétamorphe:ilpeutse
transformerenn’importequelanimalàsang
chaud,jecroisbien.Jeneluiaijamaisde-
mandépourleslézards,lesserpentsetles
insectes.
62/780
—Ah!Çafaitplaisirderevoirce
sourire-là!s’est-ilexclamé,enrangeantles
bouteillessurl’unedesétagèrespoursedon-
nerunecontenance.Çamemanquait.
—Çafaitdubienderetrouverlesouri-
re,luiai-jerépondu.J’aimeassez,tacoupe,
aufait.
Sams’estpassélamaindansles
cheveuxd’ungesteunpeugauche.Ilsétaient
désormaistrèscourtsetluifaisaientcomme
unecasquetted’orrougesurlatête.
—L’étéarrive.Jemesuisditquece
seraitagréable.
—Probablement.
—Tuasdéjàcommencéàtefaire
bronzer?Monbronzageétaitcélèbre.
—Ah!Euh,oui.
Àvraidire,j’avaismêmecommencé
trèstôt,cetteannée.Lejouroùj’avaismis
monmaillotpourlapremièrefois,leciel
m’étaittombésurlatête.J’avaistuéunfaé.
Maisc’étaitdupassé,toutça.Dupassé.Je
63/780
m’étaisfaitbronzerlaveilleetilnem’était
rienarrivé.Maisjedoisbienavouerqueje
n’avaispassortilaradiodanslejardin,pour
êtrebiensûredenepasmelaissersurpren-
dre,aucasoùquelquechoseseseraitap-
prochédemoiencatimini.Précaution
inutile.J’avaismêmepasséuneheurepar-
faitementtranquille,allongéeausoleil,àre-
garderunpapillonvoltigerdevantmonnez,
detempsàautre.Undesrosiersdemon
arrière-arrière-grand-mèreétaitenfleurset
sonparfumavaitguériquelquechoseen
moi.
—Çamefaittellementdebien,lesoleil,
luiai-jedit.
Jemesuisalorsbrusquementsouvenue
decequemonarrière-grand-pèrem’avaitra-
conté:quejedescendaisdesfaéducielet
nondeseaux.Jen’avaisaucunecertitudeà
cesujet,maisjemesuisdemandésicette
vénérationquej’avaispourlesoleiln’avait
pasdesoriginesgénétiques.
64/780
—Chauddevant!aannoncéAntoine.
Jemesuisdépêchéed’allerrécupérer
mescommandes.Antoineavaitfiniparpren-
dresesmarquesauMerlotteetnousespérionstousqu’iln’allaitpaslâchersontravail
decuistot.Cesoir-là,ilsedémenaitderrière
lesfourneauxdelapetitecuisinecommes’il
avaithuitbras.AuMerlotte,lacarteétaitdesplusbasiques:hamburgers,beignetsde
poulet,unesaladeavecmorceauxde
beignetsdepoulet,chili-frites,beignetsde
légumes…et,enmoinsd’unesemaine,An-
toinelamaîtrisaitdéjà.Lacinquantaineen-
tamée,AntoineavaitquittéLaNouvelle-
OrléansaprèsavoirétéévacuéduSuper-
domedurantKatrina.Cequejerespectais,
chezAntoine,c’étaientcettefaçonpositive
qu’ilavaitdevoirleschosesetcetacharne-
mentqu’ilmettaitàtoutrecommenceraprès
avoirtoutperdu,surtoutàplusdecinquante
ans.Ilsemontraitégalementtrèsgentilavec
D’Eriq,quijouaitlesaide-cuistotset
65/780
débarrassaitlestables.D’Eriqétaitadorable,
maisunpeulent…
Hollyétaitdeservice,cesoir-là,et,
quandellenecouraitpasdanstouslessens
avecsonplateau,ellevenaitsemettreàcôté
deHoytFortenberry,sonfiancé,lequelétait
juchésuruntabouretaucomptoir.Lamère
deHoytn’avaitétéquetropcontentede
garderlepetitgarçondeHolly,lessoirsoù
Hoytvoulaitpasserunpeudetempsavec
elle.EnregardantHollyaujourd’hui,ilétait
difficiledereconnaîtrelagothiquerenfro-
gnéeadeptedelaWiccaqu’elleavaitété
pendantlongtemps.Elleavaitdésormaisles
cheveuxpratiquementauxépaules–etils
étaientchâtainetnonplusnoircorbeau–,
unmaquillagediscretettoujourslesourire
auxlèvres.Hoyt–quiétaitredevenulemeil-
leuramidemonfrèremaintenantqu’ils
s’étaientréconciliés–semblaitunautre
hommedepuisqu’ilavaitHollyderrièrelui:
plusfort,plussûrdelui.
66/780
J’aijetéuncoupd’œilàSamquivenait
justederépondreàunappelsursonport-
able.Sampassaitbeaucoupdetempsautélé-
phonecesdernierstemps.Jelesoupçonnais
d’avoirquelqu’undanssavie,luiaussi.
J’auraispuleconfirmerenfaisantunpetit
tourdanssatête,mêmes’ilétaitplusdifficiledeliredanslespenséesdeshybridesque
danscellesdeshumains.Maisjem’efforçais
toujoursdenepasallerregarderdececôté-
là.Çanesefaitpasd’allerfourrersonnez
danslespenséesdesgensqu’onaime.Sam
souriaittoutenparlantetçafaisaitplaisirdele
voir
aussi
insouciant–même
momentanément.
—TuvoissouventBilllevampire?me
lançaitSam,uneheureplustard,alorsqueje
faisaislafermetureaveclui.
—Non,çafaitlongtempsquejenel’ai
pasvu.J’enviensàmedemanders’ilne
m’évitepas.Jesuispasséechezluideuxou
troisfois.Jeluiailaisséunpackde
67/780
TrueBloodetunpetitmotderemerciement
pourtoutcequ’ilafaitpourmoi,quandilestvenuàmonsecours.Maisilnem’ajamais
appeléeetiln’estpasvenuàlamaison.
—Ilestvenuaubar,avant-hier,quand
tun’étaispasdeservice.Jecroisquetudev-
raisluirendreunepetitevisite.Jen’endiraipasplus…
MARS
FINDELAQUATRIÈME
SEMAINE
Parunebellenuitdeprintemps,plus
tarddanslasemaine,jefouillaismonplac-
ardàlarecherchedemaplusgrosselampe
depoche.LasuggestiondeSamausujetde
cettevisitequejeferaisbienderendreàBilln’avaitcessédemetrotterdanslatête.Alors,ensortantdutravail,j’avaisdécidédetraverserlecimetièrepourallerfaireunpetit
touràComptonHouse.
SweetHomeCemeteryestleplusvieux
cimetièreducomté.Iln’yresteplusbeauc-
oupdeplace,alorsilsontouvertundeces
69/780
parcsavecleurspierrestombalestoutes
plates,ausuddubourg.Ilmesortparles
yeux.Mêmesileterrainestirrégulier,siles
arbressontcentenairesetsilesgrillesautourdesconcessionsnetiennentplusdebout,
sansparlerdesstèleslesplusanciennes,
j’adoreSweetHomeCemetery.Nousvenions
yjouer,Jasonetmoi,quandnousétions
gamins,dèsqueGranavaitledostourné.
Jepouvaisfaireletrajet,entreles
sépulturesetlesarbres,jusqu’àlamaisonde
Bill,lesyeuxfermés–souvenirdutempsoù
Billétaitencoremontoutpremierpetitami.
Lesgrenouillesetlesinsectesrépétaientdéjà
leurssérénadesestivales.Leniveausonore
monteraitaveclatempérature.D’Eriq
m’avaitdemandésijen’avaispaspeur
d’habiteràcôtéd’uncimetière.J’aisouri
touteseuledanslenoir.Jen’avaispaspeur
desmortsenterrés.Lesmortsquimarcha-
ientetquiparlaientétaientbienplus
dangereux.J’avaiscueilliunerosepourla
70/780
tombedemagrand-mère.J’étaissûrequ’elle
savaitquej’étaislàetquejepensaisàelle.
IlyavaitdelalumièreàCompton
House,lademeureancestraledesCompton.
Elleavaitétébâtieàpeuprèsàlamême
époquequelamaisondemagrand-mère.
J’aisonné.Àmoinsqu’ilnesoitpartirôder
danslesbois,j’étaissûrequeBillétaitlà
parcequejevoyaissavoiture.J’aipourtant
dûpatienterunpeuavantquelaportene
s’ouvreengrinçant.
Billaallumélalumièreduperronetj’ai
retenuuneexclamation.Ilavaitunemine
épouvantable.
Billavaitétéempoisonnéparlamor-
suredesdentsd’argentdeNeave,pendantla
GuerreduPeupledesFaé.Ilavaitreçu
d’énormesquantitésdesangdesescon-
génères–etd’autresdepuis.J’aipourtant
remarqué,nonsansuncertainmalaise,qu’il
avaittoujourscevilainteintdecendres.Sa
71/780
démarcheétaitmalassuréeetilavaitlatête
légèrementcourbée,commeunvieilhomme.
—Entre,Sookie,m’a-t-ildit.
Mêmesavoixnesemblaitplusaussi
fortequ’avant.
Bienqu’ilm’aitréservéunaccueilpoli,
jenesavaispasvraimentcommentBillpren-
aitmavisite.Jenepeuxpasliredansles
penséesdesvampires–unedesraisonspour
lesquellesj’avaisététellementattiréepar
Bill,audébut.Vousnepouvezpasimaginer
àquelpointlesilenceestenivrant,aprèsdes
annéesdepartageincessantetforcé.
—Bill,ai-jesoufflé,enessayantdene
pastrahirlaviolenceduchocquej’éprouvais
àlevoirdanscetétat.Est-cequetuvas
mieux?Cepoison…est-cequ’ilesttoujours
danstonorganisme?
J’auraisjuréqu’ilavaitsoupiré(pasfa-
cilepourunvampirequinerespirepas).Il
m’ainvitéd’ungesteàleprécéderdansle
salon.Aucunedeslampesn’étaitallumée.
72/780
Billavaitpréféréladouceurdesbougies.J’en
aicomptéhuit.Jemesuisdemandécequ’il
faisait,assislà,toutseul,danslaclartévacil-lantedeschandelles.Écoutait-ilunCD?Bill
adoraitlamusique,surtoutBach.Deplusen
plusinquiète,jemesuisassisesurlecanapé,
tandisqueBillprenaitplacedansson
fauteuilfavori,del’autrecôtédelatable
basse.Ilétaittoujoursaussibeau,maisson
visageavaitquelquechosed’inerte.Ilsouf-
frait.Jecomprenaismaintenantpourquoi
Samm’avaitincitéeàvenir.
—Tuvasbien?m’a-t-ildemandé.
—Jevaisbeaucoupmieux,luiai-jepru-
demmentrépondu.
Ilavaitvutoutcequ’onm’avaitfait
subir.
—Lescicatrices?Les…mutilations?
—Lescicatricessonttoujourslà,mais
ellessontbienmoinsvisiblesquejenele
craignais.Les…troussesontrefermés.J’ai
quandmêmeungenredefossettedansla
73/780
cuisse,luiai-jeexpliqué,enmetapotantle
genougauche,maisj’avaisdelamarge.
J’aiessayédesouriremaispourêtre
honnête,j’étaistropanxieusepouryarriver.
—Ettoi,tuvasmieux?ai-jerépété,
d’untonhésitant.
—Cen’estpaspire,entoutcas.
Ilahaussélesépaules–unmouvement
àpeineperceptible.
—Maiscetteapathie?
—Ondiraitquejen’aiplusgoûtàrien,
m’a-t-ilconfié,aprèsunlongsilence.Mon
ordinateurnem’intéresseplus.Jen’aiplus
envied’actualisermabasededonnées.Eric
m’envoieFeliciapourprendrelescom-
mandes,fairelespaquetsetlesenvoyer.Elle
medonneunpeudesonsangpendant
qu’elleestlà.
Felicias’occupaitdubar,auFangtasia.
Çanefaisaitpassilongtempsqu’elleétait
vampire.
74/780
Lesvampirespouvaient-ilssouffrirde
dépression?Ouétait-celafautedupoison?
—Iln’yapasquelqu’unquipeut
t’aider?Enfin,quipeutt’aideràguérir?
Ilaeuunpetitsouriresardonique.
—Cellequim’avampirisé.Sijepouvais
boirelesangdeLorena,jeseraisdéjàcom-
plètementremis,àl’heurequ’ilest.
—Ah!Ça,c’estlapoisse,alors.
Impossibledeleluidirequesare-
marquem’avaitfaitmal.C’étaitmoiqui
avaistuéLorena.J’airepoussécetaccèsde
culpabilité.Ilfallaitlatuer.Etcequiétaitfaitétaitfait.
—Elle
n’en
avait
pas
vampirisé
d’autres?ai-jehasardé.
Billasembléseréveillerunpeu.
—Si.Ilyenauneautreencoreenvie.
—Ehbien,çanepourraitpast’aider?
Deprendredusangdecettevampire-là?
—Jenesaispas.Peut-être.Maisjene
veux…jenepeuxpasl’appeler.
75/780
—Commentça,tunesaispassiçapeut
t’aider?Vousaveztousbesoind’un«Mode
d’emploipourlesNuls».
—Ilfautcroirequeoui,m’a-t-ilré-
ponduleplussérieusementdumonde,
commes’iln’avaitjamaisentenduparler
d’unetelleidée.Oui,absolument.
Jen’allaispasluidemanderpourquoiil
renâclaittellementàcontacterquelqu’unqui
pourraitl’aider.Billpouvaitsemontrerten-
aceetbuté,etjeneparviendraispasàlefairechangerd’avis,s’ilenavaitdécidéautrement.Noussommesrestésassisensilence
unmoment.
—Tul’aimes?m’a-t-illancétoutà
coup.
Sesbeauxyeuxsombresétaientrivés
auxmiens,aveccetteattentionabsoluequi
avaitétépourunebonnepartdansl’attir-
ancequ’ilavaitexercéesurmoilorsquenous
nousétionsrencontrés.
76/780
Yavait-iluneseulepersonnedema
connaissancequinefaisaitpasunefixation
surmarelationavecleshérifdelaCin-
quièmeZone?
—Oui,luiai-jerépondud’unton
résolu.Oui,jel’aime.
—–Etlui,tedit-ilqu’ilt’aime?
—Oui,ai-jerépété,ensoutenantson
regard.
—Ilyadesnuitsoùjevoudraisqu’il
meure,a-t-ilmurmuré.
«C’estlejeudelavérité,cesoir»,ai-je
songé.
—Àcroirequec’estdansl’air,ai-jeré-
pondu.Sijem’écoutais,ilyenadeuxou
troisquejenerateraispas,moinonplus,ai-
jeconcédé.J’ypense,quandjepleureladis-
paritiondesgensquej’aime,commeClaud-
ineetGranetTray.
Etencore,ilsn’étaientquelespremiers
delaliste.
77/780
—Alors,jecroisquejesaiscequetu
ressens,ai-jerepris.Maisje…jet’enprie,neluiveuxpasdemal.
J’avaisatteintlalimitedecequeje
pouvaisendurerencequiconcernaitlaperte
desgensquicomptaientdansmavie.
—Quivoudrais-tuvoirmort,Sookie?
Unelueurdecuriosités’étaitallumée
danssesprunelles.
—Iln’estpasquestionquejeteledise,
luiai-jeréponduenesquissantunsourire.
Turisqueraisdejouerlesbonsgéniespour
moi.Commeavecl’oncleBartlett.
Quandj’avaisdécouvertqueBillavait
tuélefrèredemagrand-mère–quim’avait
agresséesexuellement…Oui,c’estlàque
j’auraisdûcouperlespontsetprendremes
jambesàmoncou.Mavien’auraitsans
doutepasétélamême.Maisilétaittrop
tard,detoutefaçon.
—Tuaschangé,s’est-ilétonné.
78/780
—Biensûrquej’aichangé.Pendant
quelquesheures,j’aicruquej’allaismourir.
Jen’avaisjamaisendurédetellesdouleurs.
EtNeaveetLochlanonttellementpris
plaisiràmefairesouffrir.Çaacasséquelque
choseenmoi.Quandvouslesaveztués,Niall
ettoi,c’étaitcommesivousexauciezlaplus
ferventeprièrequej’aiejamaisfaitedetoute
mavie.Jesuiscenséeêtrechrétienne.Mais,
laplupartdutemps,j’ail’impressionqueje
nepeuxmêmeplusmeprévaloirdeça.Il
restetantdecolèreenmoi.Quandjenepeux
pasdormir,jepenseàtousceuxquise
moquaientdeladouleuretdumalqu’ils
m’ontfait.Etjepenseaubonheurquejeres-
sentiraiss’ilsmouraient.
Ilfallaitvraimentquej’aieétéproche
deBillpouroserluimontrercettehorrifiante
etsecrètefacettedemapersonnalité.
—Jet’aime,m’a-t-ildéclaré.Etriende
cequetupeuxfaireoudiren’ypourrarien
changer.Situmedemandaisdete
79/780
débarrasserd’uncadavre–oumêmedetuer
quelqu’un–,jeleferaissanssourciller.
—Onn’apasquedebonssouvenirsen-
semble,Bill,maistugarderastoujoursune
placeàpartdansmoncœur.
J’aieuhonteintérieurement,enen-
tendantcettephraserebattuedansma
proprebouche.Maiscertainsclichéscorres-
pondentàlavérité.Jepensaissincèrement
cequejedisais.
—J’aidumalàmesentirdigned’untel
amour,luiai-jeavoué.
Ilaréussiàsourire.
—Quantàsavoirsituenesdigne,jene
croispasquel’amouraitgrand-choseàvoir
aveclavaleurquel’onpeutreconnaîtreou
nonàl’êtreaimé.Jenesuispasd’accord
avectoi.Jetrouvequetuesunefemmemer-
veilleuseetjecroisquetufaistoujoursde
tonmieuxpourcontinueràl’être.Personne
nepourraitêtre…insouciantetrayonnant,
80/780
aprèsavoirfrôlélamortdesiprès,commetu
viensdelefaire.
Jemesuislevéepourpartir.Samavait
vouluquejeviennevoirBillpourqueje
comprennebienlasituationdanslaquelleil
setrouvait,etjel’avaisfait.QuandBills’estlevéàsontourpourmeraccompagner,j’ai
remarquéqu’ilnesedéplaçaitplusàla
vitessedelalumièrecommeavant.
—Tunevaspasmourir,hein?luiai-je
demandé,prised’unesubiteangoisse.
—Jenecroispas,m’a-t-ilrépondu,
commesiçal’indifféraitcomplètement.
Mais,justeaucasoù,embrasse-moi.
Jeluiaipasséunbrasautourdu
cou–celuiquinetenaitpaslalampede
poche–etjel’ailaisséposerseslèvressur
lesmiennes.Lesentirsiprès,sentirson
odeur…çam’arappelébiendeschoses.
Pendantcequim’aparuunlongmoment,
noussommesrestéssoudésl’unàl’autre.
Maisaulieudem’exciter,çam’aplutôt
81/780
calmée.J’étaisétrangementconscientede
marespiration:lenteetrégulière,presque
commelarespirationdusommeil.
Quandjemesuisécartée,j’aibiendû
constaterqueBillavaitmeilleuremine.J’ai
haussélessourcils.
—Uneffetdetonsangdefaé,m’a-t-il
expliqué.
—J’aijusteunhuitièmedefaédansle
sang.Ettun’enasmêmepasbu.
—Lerapprochement.Lecontactpeau
contrepeau,a-t-ilprécisé,avecunpetit
sourire.Sinousfaisionsl’amour,jecon-
naîtraisuneguérisonbeaucoupplusrapide.
«Maisbiensûr»,ai-jepensé.Maisje
neprétendraipasquecettevoixfraîche
n’avaitpasremuéquelquechoseenmoi,en
dessousdemonnombril,niquejen’avais
pasressentiunebrèveboufféededésir.
—Écoute,Bill,çanerisquepasd’ar-
river.Maistudevraispenseràrechercher
cettevampiredontLorenaestlecréateur.
82/780
—Oui.Peut-être.
Sonregardsombrebrillaitsingulière-
ment.Cepouvaitêtreuneffetdupoison,ou
lerefletdeschandelles.Jesavaisqu’ilne
feraitpasl’effortdecontacterl’autre
membredelalignéedeLorena.Cetteétin-
celle,quemavisitesemblaitavoiralluméeen
lui,s’éteignaitdéjà.
Àlafoistriste,inquiète,etunrienflat-
téetoutdemême–vousnepouvezpasdire
qu’iln’estpasflatteurd’inspireruntel
amour–,j’airetraversélecimetièrepour
rentrerchezmoi.Enpassant,j’aitapotéla
pierretombaledeBill,parhabitude.Touten
faisantattentionoùjemettaislespiedssurlesolirrégulier,naturellement,jepensaisà
Bill.Rescapédel’arméesudiste,Billn’avait
survécuàlaguerredeSécessionquepour
tombersouslescrocsd’unvampire,alors
mêmequ’ilallaitretrouversonfoyer,sa
femmeetsesenfants:unefintragiqueau
termed’uneviequin’avaitdéjàpasétéfacile.
83/780
J’étaisd’autantplussatisfaited’avoir
tuéLorena.
Cetaspect-làdemapersonnaliténeme
plaisaitpas:jen’avaismanifestementaucun
scrupuleàtuerunvampire.Aufonddemoi,
unepetitevoixpersistaitàmedirequ’ils
étaientdéjàmortsetquecettepremièremort
étaitlaseulequicomptait.Quandilm’était
arrivédetuerunhumainquejehaïssais,ma
réactionavaitétébeaucoupplusintense.
Etpuisjemesuisdit:«Onauraitpu
penserquetuseraiscontented’échapperà
unetorturemoralesupplémentaire.Ehbien
non!Ilfautencorequetutrouveslemoyen
deterongerlessangsparcequetuasliquidé
Lorena!»Jedétestaisessayerdetirerau
claircequi,moralementparlant,étaitcor-
rectounon,parcequelaplupartdutemps,
çanecollaitpasaveccequejeressentais,
dansmestripes.
Lefinmotdetoutecettehistoired’exa-
mendeconscience,c’étaitquej’avaistué
84/780
Lorenaetqu’elleauraitpuguérirBill.Bill
avaitétéblesséenvenantàmonsecours.De
touteévidence,j’avaisunepartdere-
sponsabilité.Ilfaudraitquej’essaiedevoir
cequejepouvaisfairepourlui.
Avantquejem’aperçoivequej’étais
touteseuledanslenoiretquej’auraisdonc
dûêtremortedepeur(d’aprèsD’Eriq,en
toutcas),j’étaisdéjàarrivéedansmonjardin
bienéclairé.Peut-êtrequem’inquiéterdema
viespirituelleétaitunefaçoncommeune
autredem’empêcherderevivremaséance
detorture.Oupeut-êtrequejemesentais
mieuxparcequej’avaisfaitunebonneaction
pourquelqu’un:j’avaisserréBilldansmes
brasetçaluiavaitfaitdubien.Quandjesuisalléemecoucher,cettenuit-là,j’airéussià
memettresurlecôté,dansmaposition
préférée,aulieudemetourneretdemere-
tournerdanstouslessens,etj’aieuunsom-
meilsansrêves–enfin,aucundontj’aiepu
mesouvenirauréveil,entoutcas.
85/780
Pendanttoutelasemainequiasuivi,
j’aidormicommeunbébé.Ducoup,j’ai
commencéàavoirl’impressiondemeret-
rouver.C’étaittrèsprogressif,maisquand
mêmeperceptible.Jen’avaispasréfléchiàla
façond’aiderBill,maisjeluiaiachetéun
nouveauCD(Beethoven)etjesuisalléele
déposerlàoùjesavaisqu’illetrouverait
quandilsortiraitdesacachettediurne.Un
autrejour,jeluiaienvoyéunepetitecarte
parcourrierélectronique.Justepourluidire
quejepensaisàlui.
Àchaquenouvellevisite,Ericmetrouv-
aitplusgaie.Etj’aifiniparavoirunvraiorgasmeàmoi,unmomentsiexplosifqu’on
auraitpupenserquej’avaiséconomisédes
moispourtoutdépenserenuneseulefois.
—Tu…çava?m’ademandéEric.
Ilétaitau-dessusdemoietmescrutait
desesyeuxbleus,avecundemi-sourire,
commes’ilnesavaitpastrops’ildevaitap-
plaudirouappeleruneambulance.
86/780
—Jevaistrèstrèsbien,ai-jechuchoté.
Jesuistellementbienquejepourraisdégou-
linerdulitetfaireuneflaquesurletapis.
Sonsourireaprisdel’assurance.
—Donc,c’étaitbienpourtoi?Mieux
quelesdernièresfois?
—Tusavaisque…?Ilaarquéun
sourcil.
—Oui,forcément,tusavais.C’estjuste
que…j’avaisdespetitsproblèmesàrégler
avecmoi-même.
—Jesavaisquecelan’avaitrienàvoir
avecmestalentsd’amant,monépousée.
Bienquesesmotssoientdélibérément
effrontés,sonexpressiontrahissaitplutôtun
immensesoulagement.
—Nem’appellepastonépousée.Tu
saispertinemmentquenotreprétendu
mariagen’estqu’unemanœuvrestratégique.
Revenonsàtestalentsd’amants.Eric,ça,
c’étaituneprouessehorspair.
87/780
Jesaisreconnaîtrelesméritesde
quelqu’un.
—Leproblème«zéroorgasme»,c’était
dansmatête,luiai-jeexpliqué.Et,mainten-
ant,jemesuisréparéetouteseule.
—Tumeracontesdessalades,Sookie.
Maisjevaistefaireunedémonstrationde
mestalentsd’amanthorspair,a-t-ilmur-
muréensepenchantsurmoi.Parcequeje
croisquetupeuxvenirencoreunefois.
Commelasuitedevaitleprouver,jele
pouvais.
1
AVRIL
J’aimeleprintempspourtoutesles
raisonshabituelles.J’aimevoirlesfleurs
s’ouvrir(unphénomèneprécoce,ici,en
Louisiane);j’aimelepépiementdesoiseaux
etlesécureuilsquibatifolentdansmon
jardin.
J’aimelehurlementdesloups-garous,
lanuit,aufonddesbois.
Non,jeplaisante.MaisleregrettéTray
Dawsonm’avaitdit,unjour,queleprin-
tempsétaitlasaisonpréféréedesloups-
garous.Ilyaplusdeproies:lachassesetermineplusvite,cequilaisseplusdetemps
pourfestoyeretfolâtrer.Commejepensais
89/780
justementauxloups-garous,jen’aiétéqu’à
moitiésurprised’avoirdesnouvellesdel’un
d’entreeux.Quandonparleduloup…
Parcettebellematinéeensoleilléedela
mi-avril,j’étaisinstalléedanslavéranda,
devantlamaison,avecmadeuxièmetassede
caféetunmagazine,toujoursenpantalonde
pyjamaetentee-shirtSuper-woman,quand
monportableasonné.
—Tiensdonc!ai-jemarmonné,enre-
connaissantlenuméroduchefdemeutede
Shreveport.
J’aiouvertmontéléphoneetarticuléun
«Allô»circonspect.
—Sookie,aditAlcide.
Jen’avaispasrevuAlcideHerveaux
depuisdesmois.Alcideavaitaccédéà
l’éminentepositiondechefdemeute,l’année
précédente,
en
une
seule
nuit–une
sanglantenuitdecarnage.
—Commentçava?m’a-t-ildemandé.
90/780
—Commeunpoissondansl’eau,luiai-
jerépondu,presquesincère.Heureuse
commeunereine.Solidecommeunroc.
J’aivuunlapintraverserlapelouse,
sautantdansl’herbeetletrèfleàmoinsde
dixpasdemoi.Leprintemps.
—TusorstoujoursavecEric?C’està
luiqu’ondoitcettehumeurradieuse?
Décidément!Toutlemondevoulait
savoir!
—Oui,jesorstoujoursavecEric.Etça
contribueàmonbonheur.
Enfait,commeEricnecessaitdemele
répéter,«sortir»n’étaitpasvraimentle
mot.Quoiquejenemeconsidèrepas«mar-
iée»,pourluiavoirsimplementremisun
poignardrituel(Ericavaitexploitémonig-
norancepouratteindresonbutstratégique),
lesvampiresvoyaientleschosestoutautre-
ment.Unmariagevampire-humainne
ressemblepasprécisémentàunserment
d’«amour,pourlemeilleuretpourlepire»
91/780
standard,maisEricavaitespéréquece
mariagemeprocureraitquelquesavantages
danslemondedelanuit.Etilestvraique,
depuis,leschosess’étaientplutôtbien
passéespourmoi,côtévampires–endehors
del’indélicatessemagistraledeVictor,qui
avaitempêchéEricdeveniràmonsecours
alorsquej’étaisentraindemouriràpetit
feu.Victor.Ilétaitindispensablequ’ilmeure.
J’aifermementempêchémespensées
desefourvoyerdanscettepérilleusedirec-
tion,
et–preuve
d’une
longue
pratique–avecsuccès.«Tuvois?Voilàqui
estmieux!»,mesuis-jefélicitée.Mainten-
ant,jesautaistouslesjoursdulitavecle
mêmeallantqu’avantoupresque.Etj’étais
mêmealléeàl’officeledimancheprécédent.
Ilfautpo-si-ti-ver!
—Qu’est-cequit’arrive,Alcide?luiai-
jelancé.
92/780
—J’aiunserviceàtedemander,m’a-t-
ilrépondu,cequinem’étonnaitpas
vraiment.
—Qu’est-cequejepeuxfairepourtoi?
—Est-cequ’onpourraitvenirdanston
boispourlapleinelune,demainsoir?
J’aiprisletempsderéfléchir,aulieude
direouitoutdesuite–onapprend,avecl’ex-
périence.Jepossédaisdesétenduessuffis-
antespourunemeutedeloups,làn’étaitpas
leproblème.Bienquemagrand-mèreaitdû
vendrelamajeurepartiedelafermeori-
ginelle,quandelles’étaitretrouvéeavecdeux
enfantsàcharge,Jasonetmoi,j’avaisencore
unebonnedizained’hectaresautourdela
maison.LecimetièreSweetHomeengrigno-
taitcertesunepartie,entrelamaisondeBill
etlamienne,maisilyauraitlargementla
place–surtoutsiBilllesautorisaitaussià
pénétrersursapropriété.Jemesuisd’ail-
leurssouvenuequelameuteyétaitdéjàven-
ue,unenuit.
93/780
J’aiexaminécetteidéesoustousles
angles,
sans
y
trouver
d’inconvénient
majeur.
—Vousserezlesbienvenus,luiai-jefi-
nalementrépondu.Jecroisquetudevrais
t’assurerqu’iln’yapasdeproblèmeavecBill
Comptonnonplus(Bill,quin’avaitaccusé
réception
d’aucune
de
mes
petites
attentions).
Lesvampiresetlesloups-garousne
sontpastrèsproches.MaisAlcideestun
hommepragmatique.
—Jevaisl’appelercesoir,alors.Tuas
sonnuméro?
Jeleluiaidonné.
—Commentçasefaitquevousn’allez
pastouscheztoi,plutôt,Alcide?luiai-je
quandmêmedemandé,intriguée.
Ilm’avaitditunjourenpassantqueles
LonguesDentscélébraientlapleineluneau
ranchdesHerveaux,ausuddeShreveport.
LamajoritédesterresdesHerveaux
94/780
n’avaientpasétédéboisées,justementpour
leschassesdelameute.
—Hamm’aappeléaujourd’huipour
medirequ’ilyavaitunpetitgrouped’unim
quicampaientlelongdelarivière.
Lesunim–autrementdit:lesunim-
orphes.C’estainsiquelesmétamorpheset
lesloups-garousappellentleshumains.Je
connaissaisHamiltonBonddevue.Son
ranchjouxtaitceluidesHerveauxetHamex-
ploitaitquelqueshectarespourlecompte
d’Alcide.L’appartenancedelafamilleBondà
lameutedesLonguesDentsétaitaussian-
ciennequecelledesHerveaux.
—Ilsonttonautorisationpourcamper
là-bas?
—IlsontditàHamquemonpèreleur
avaittoujoursdonnélapermissiondepêcher
làauprintemps,etqu’ilsn’avaientdoncpas
penséàmeredemander.C’estbienpossible,
maisjenelesaijamaisvus.
95/780
—Mêmesic’estvrai,cen’estpastrès
polideleurpart.Ilsauraientdût’appeler.Ilsauraientdûtedemandersiçanete
dérangeaitpas.Tuveuxquejeleurparle?Je
lesaurai,s’ilsracontentdeshistoires.
JacksonHerveaux,ledéfuntpèred’Al-
cide,n’étaitpasvraimentlegenred’homme
àautoriserdesgensàvenirsursesterresàlalégère.Encoremoinsdefaçonrégulière.
—Nonmerci,Sookie.Jet’enaide-
mandéassezcommeça.Tuesuneamiedela
meute:c’estànousdeveillersurtoietnon
lecontraire.
—Net’inquiètepaspourça.Vous
pouveztousdébarquericisansproblème.Et,
situveuxquej’ailleserrerlamainàcessoi-
disantsuper-potesdetonpère,jemeferai
unplaisirdelefaire.
Jetrouvaiscurieuxqu’ilsviennentau
ranchdesHerveauxjustementàl’époquede
lapleinelune.Curieuxet…louche.
96/780
Alcidem’aditqu’ilréfléchiraitàla
questionetm’aremerciéeaumoinssixou
septfoisd’avoiraccepté.
—Derien.
Iln’yavaitvraimentpasdequoien
fairetouteunehistoire.Jel’espérais,du
moins.Alcideaquandmêmefiniparestimer
qu’ilm’avaitassezremerciéeetnousavons
raccroché.
Jesuisrentréeavecmatassedecafé.Je
nesavaispasquejesouriaisjusqu’àceque
j’aperçoivemonrefletdanslaglacedusalon.
Jedevaisbienreconnaîtrequej’avaishâtede
voirlesloupsarriver.Ceseraitagréablede
nepasmesentirtouteseuleaubeaumilieu
desbois,pourunefois.Pathétique,non?
Nossoiréesentêteàtêteétaientcertes
merveilleuses,maisEricconsacraitencore
beaucoup–beaucoup–detempsàsesaf-
faires.Cequicommençaitàmelasserun
peu.Plusqu’unpeu.Quandonestlepatron,
ondoitpouvoirseprendredesvacances
97/780
quandonveut,non?Celafaitpartiedesav-
antagesduposte.
Maisquelquechosesetramait,chezles
vampires.Jeneconnaissaisquetroples
signes,malheureusement.Depuisletemps,
lenouveaurégimeauraitdûêtrebienen
placeetEricauraitdéjàdûprendreses
marquesetfermementétablirlerôlequ’on
luiavaitattribuédanslanouvelledistribu-
tion.VictorMadden,enrevanche,n’aurait
pasdûavoirunesecondeàlui,tropoccupé
qu’ilétaitàgouvernerleroyaumedepuisLa
Nouvelle-Orléans,
puisqu’il
représentait
FelipeenLouisiane.EtEricauraitdûgérer
laCinquièmeZoneenpaix,avecl’efficacité
quilecaractérisait.
Maisdeslueursmeurtrièress’allu-
maientdanslesyeuxbleusd’Ericquiviraient
augrisacierdèsqu’onmentionnaitVictoren
saprésence.Lesmiensaussi,sansdoute.
Celadit,dansl’étatactueldeschoses,Victor
98/780
avaitl’ascendantsurEricetonnepouvaitri-
enyfaire.
J’avaisdemandéàEricsiVictorpouvait
seplaindredelamanièredontsonshérif
géraitlaCinquièmeZone–uneterrifiante
éventualité.
—J’accumulelesdocumentsquijustifi-
enttoutcequejefais,m’avaitditEric.Etj’aidescopiesdecespiècesàconvictioncachées
dansplusieursendroitsdifférents.
Laviedetousceuxquitravaillaient
pourEric,etprobablementlamienne,
dépendaitdelafermetéaveclaquelleEric
s’imposaitdanslenouveaurégime.Eric
devaitrendresapositioninattaquable,tant
dechosesendépendaient,jelesavais.Je
savaisaussiquejen’auraispasdûme
plaindre.Maisiln’estpastoujoursfacilede
seforceràressentirleschoses,simplement
pardevoir.
Toutbienconsidéré,quelqueshurle-
mentsautourdelamaisonconstitueraient
99/780
unchangementbienvenu.Enfinquelque
chosedenouveauetdedifférent!
Autravail,cejour-là,j’aiparléàSam
ducoupdefild’Alcide.Lesvraisméta-
morphessontrares.Commeiln’yenapas
d’autresdanslarégion,Sampasse,detemps
entemps,unmomentavecd’autres
hybrides.
—Hé!Pourquoituneviendraispasà
lamaison,toiaussi?luiai-jeproposé.Tu
pourraistechangerenloup,non,puisquetu
esunvraimétamorphe?Çatepermettrait
det’intégrer.
Sams’estadosséàsonvieuxfauteuilà
roulettes,ravidetrouveruneexcusepourne
plusremplirsapaperasserieadministrative.
Toutpatrondebarqu’ilest,Samn’aque
troisansdeplusquemoi.
—Jesorsavecunefilledelameute,al-
orsçapourraitêtremarrant,m’a-t-ilré-
pondu,manifestementtentéparcetteidée.
Etpuisilasecouélatête.
100/780
—Non,ceseraitcommealleràun
[1]
meetingduNAACP
déguiséenNoir:
jouerlesimitationspoursemêlerauxvrais.
C’estbienpourçaquejen’aijamaisparticipé
auxsortiesdespanthères,mêmesiCalvin
m’atoujoursditquejeseraislebienvenu.
—Oh!Jen’avaispasvuleschoses
commeça,jesuisdésolée.
Jemesuisbiendemandéavecquiil
sortait,mais,çanonplus,çanemeregardait
pas.
—Bah!Net’inquiètepaspourça.
—Çafaitdesannéesquejeteconnais
etj’ensaissipeusurtoi.Surtaculture,je
veuxdire.
—Lesmembresdemaproprefamille
ensontencoreaub.a.-ba.Tuensaisplus
qu’eux!
Sams’étaitrévéléenmêmetempsque
lesloups-garous.Samèrel’avaitfaitlemême
soir.Safamilleavaiteudumalàdigérer
cettedécouverte.Àvraidire,lebeau-pèrede
101/780
Samavaitmêmetirésursamère,etils
étaientenpleineprocédurededivorce–rien
devraimentsurprenant.
—Etlemariagedetonfrère,oùçaen
est?
—CraigetDeidravoientunconseiller
conjugal.Sesparentsnesontpastranquilles
àl’idéequ’elleentredansunefamillecomme
lamienne–avecdesgenscommemamère
etmoidedans,enclair.
Ilsnecomprennentpasqu’aucundes
enfantsdeCraigetDeidranerisquedese
changerenanimal,puisqueseullepremier-
néd’uncoupledemétamorphespuresouche
estconcerné.Ilahaussélesépaules.
—Jecroisqu’ilss’ensortirontquand
même,a-t-ilajouté.J’attendsjustequ’ilsfix-
entunenouvelledate.Tuestoujours
partantepourm’accompagner?
—Biensûr,luiai-jeaffirmé,l’estomac
soudainnoué,enpensantàlatêtequeferait
102/780
Ericquandjeluidiraiquejequittaisl’État
encompagnied’unautrehomme.
Àl’époqueoùj’avaispromisàSamque
j’iraisaveclui,Ericetmoin’étionspasen-
coreencouple.
—Tucroisqu’enemmenantuneloup-
garoucommecavalière,tuvexeraislafamille
deDeidra?
—Pournerientecacher,laGrande
Révélationnes’estpasaussibienpasséeà
Wright,pourleshybrides,qu’àBonTemps.
J’avaisdécouvert,danslesjournaux,
queleshybridesdeBonTempspouvaient
s’estimerheureux:leshabitantss’étaient
justecontentésdeclignerdesyeux,quand
lesloups-garousetlesautreshybrides
avaientrévéléleurexistenceenprenantex-
emplesurlesvampires.
—Tiens-moiaucourant.Etviensàla
maisondemain,situchangesd’avisetquetu
veuxtedégourdirlespattesaveclameutede
Shreveport.
103/780
—Lechefdemeutenem’apasinvité,
m’afaitremarquerSam,avecunsourire.
—Non,maislapropriétairedeslieuxsi.
Nousn’enavonspasreparlédetout
monservice.J’enaidoncdéduitqueSam
trouveraitautrechoseàfairepourlapleine
lune.Lephénomènedetransformationmen-
suelles’étendsurtroisnuits,pendant
lesquellestousleshybrides,s’ilslepeuvent,
filentdanslesboisoudescendentdansla
rue,sousleurformeanimale.Laplupartdes
hybridesdenaissancepeuventseméta-
morphoseràd’autresmoments.Maisla
pleineluneestunepériodeprivilégiéepour
eux,mêmepourceuxquin’ontacquisleur
deuxièmeformequeparmorsure.Ilexiste
bienunmédicamentquipermetd’éviterle
phénomènedetransformation,d’aprèsce
quej’aientendudire.Lesloups-garousen-
gagésdansl’arméesontobligésd’yrecourir,
entreautres.Maisilsonttoushorreurdeça
etj’aicrucomprendrequ’ilsn’étaient
104/780
vraimentpasàprendreavecdespincettes,
cesnuits-là.
Heureusementpourmoi,jenetravail-
laispaslelendemain.Sij’avaisdûrentrerdu
barenpleinenuit,parcourirlacourtedis-
tanceentremavoitureetlamaisonauraitpu
mettremesnerfsàrudeépreuve,avectous
cesloupsenliberté.J’ignorecequ’illeur
restedeconsciencehumaine,quandilssont
sousleurformeanimale,ettouslesmembres
delameuted’Alciden’étaientpasdesamis.
Mais,puisquejedevaisêtrechezmoi,laper-
spectived’accueillirlesloups-garousde
Shreveportnemesouciaitpasplusqueça.
Sanscompterque,quandonvientchezvous
pourunepartiedechasse,iln’yarienàpré-
parer:nicuisine,niménageàfaire.
Celadit,laperspectived’avoirdelavis-
iteàl’extérieurdelamaisonconstituaitune
excellente
motivation
pour
accomplir
quelquescorvéesdejardinage.Commeil
faisaituntempssplendide,j’aienfiléunde
105/780
mesbikinis,unepairedetennis,desgantset
jemesuismiseàl’ouvrage.Lesbranches,les
feuillesmortesetlespommesdepinont
toutesfinidanslebidonàbrûler,avecles
chutesdeshaiestaillées.J’aivérifiéquetouslesoutilsdejardinétaientbienrangésdans
lacabaneàoutilsetjel’aicadenassée.J’ai
enrouléletuyau,dontjem’étaisservipour
arroserlesplantesenpotquej’avaisdis-
poséesdepartetd’autredel’escalierdela
cour.J’aiaussivérifiéquelagrandepoubelle
étaitbienhermétiquementfermée.J’avais
achetécemodèlespécialementpourem-
pêcherlesratonslaveursdefouillerdansles
ordures,maisunlouppouvaittrèsbien
trouverçaintéressantaussi.
J’aipasséunagréableaprès-midiàbri-
colerausoleil,enchantantfauxquandl’en-
viem’enprenait.
Dèslatombéedelanuit,lesvoitures
ontcommencéàarriver.Jesuisalléeàla
fenêtre.J’airemarquéquelesloups-garous
106/780
avaienteulabonneidéedepratiquerle
covoiturage:ilyavaitplusieurspersonnes
parvoiture.Maismonalléen’enseraitpas
moinsbloquéejusqu’aumatin.Heureuse-
mentquej’avaisprévuderesteràlamaison!
Jeconnaissaisquelquesmembresdela
meuteetj’enreconnaissaiscertainspourles
avoirdéjàcroisés.Aprèss’êtregaré,
HamiltonBond–quiavaitgrandiavecAl-
cide–estrestéunmomentdanssacamion-
nette,leportablecolléàl’oreille.Monregardaétéattiréparunejeunefemmefiliforme
plutôtsaisissante,quimontraitungoûtpro-
noncépourlesvêtementsvoyants,deceux
quej’appelleles«fringuesMTV».Jel’avais
déjàremarquéeauHairoftheDog,unbardeShreveport,etjemerappelaisaussique
c’étaitellequiavaitétédésignéepourex-
écuterlesblessés,aprèslavictoiredela
meute,lorsdelaguerredesloups-garous.Il
mesemblaitqu’elles’appelaitJannalynn.J’ai
aussireconnudeuxfemmes,ex-membresde
107/780
lameutequiavaitattaquécelled’Alcide.
Elless’étaientrenduesàlafindelabataille
etavaientdésormaisrejointlesrangsde
leursanciensennemis.Ilyavaitaussiun
jeunehommequis’étaitrendu,maisce
pouvaitêtren’importelequeldeladouzaine
quitournaitnerveusementenronddansma
cour.
Finalement,Alcideestarrivédansson
pick-up.Ilyavaitdeuxautrespersonnes
aveclui.
Alcideestgrandetbaraqué,commele
sonttouslesloups-garous,engénéral.Avec
sesépaischeveuxnoirsetsesbeauxyeux
verts,ilesttrèsséduisant.Et,biensûr,c’estuneforcedelanature.Laplupartdutemps,
Alcidesemontrebienélevéetmêmeatten-
tionné,maisilaseshumeurs–ça,onne
peutpasdirelecontraire!J’avaisentendu
desbruitsquicouraientetqueSametJason
m’avaientrapportés.Apparemment,depuis
qu’Alcideavaitétépromuchefdemeute,ce
108/780
côtégrosduravaitfaitdelagonflette.J’ai
d’ailleursremarquéqueJannalynnsepré-
cipitaitverslaportière,côtéconducteur,àlasecondemêmeoùAlcidel’ouvrait.
Lafemmequiestsortiederrièrelui
devaitapprocherlatrentaineetelleavaitune
sacréepairedehanches.Elleavaitplaquéses
cheveuxbrunsenarrièrepourfaireunpetit
chignonenboule,etsondébardeurcamou-
flagerévélaitsesmusclesetlesheuresde
gymquilesentretenaient.Pourl’instant,
MissCamouflagejetaitunregardcirculaire
decontrôleurdesimpôtsdansmacour.
L’hommequiestdescendudel’autrecôté
étaitunpeuplusâgéetd’unetoutautre
trempe.
Parfois,mêmequandonn’estpas
télépathe,onpeutdire,rienqu’enleregard-
ant,qu’untypeenabavé.Cethomme-làen
avaitvudedures.Àsafaçondebouger,on
savaitqu’ilétaitsurlequi-vive,prêtàpareràtouteéventualité.Intéressant.
109/780
Jeleregardaisparcequ’ilvalaitmieux
nepasleperdredevue.Ilavaitdescheveux
brunsquiluiarrivaientàl’épauleetquilui
faisaientcommeunnuaged’anglaisestout
autourdelatête.Moiquiavaistoujoursrêvé
d’avoirdesanglaises,j’enétaisquasiment
vertedejalousie.
Aprèsavoirsurmontémajalousiecapil-
laire,jemesuisaperçuequesapeauavaitla
couleurdumokaglacé.Iln’étaitpasaussi
grandqu’Alcide,maisilavaituneépaisse
carrureetuncorpsagressivementmusclé.
Sij’avaiseuundétecteurdedanger
dansmonallée,l’alarmeseseraitdéclenchée
dèsqueNuaged’Anglaisesyauraitmisles
pieds.
—Danger,WillRobinson!mesuis-je
dittouthaut,enimitantlerobotdePerdusdansl’espace.
Jen’avaisjamaisvuMissCamouflage
niNuaged’Anglaisesavant.HamiltonBond
estsortidesacamionnettepourse
110/780
rapprocherdupetitgroupe,maisiln’apas
montélesmarchesdel’entréepourlesre-
joindre.HamestrestéenarrièreetJanna-
lynn,quil’avaitrejoint,aussi.Lameutedes
LonguesDentssemblaitavoirengagéde
nouvellesrecruestoutenréorganisantson
état-major.
Quandj’aiouvertlaporte,j’avaismon
plusbeausourired’hôtessevisséauxlèvres.
Lebikiniayantpudonnerunemauvaiseim-
pression(«Miam!Miam!Disponible…»),
j’avaispasséunbermudataillédansunvieux
Jeanetuntee-shirtFangtasia.J’aiouvertlaportemoustiquaire.
—Alcide!
J’étaisvraimentcontentedelevoir.
Nousnoussommesbrièvementenlacés.Il
m’aparuincroyablementchaud,cartoutes
mesrécentesétreintess’étaientpasséesavec
unVikingconservéàtempératurefrigori-
fique.J’aialorsperçucommeuneondede
réactionetjemesuisrenducompteque,
111/780
quoiquetoutsourire,MissCamouflage
n’avaitpasvraimentappréciélachaleurde
nosretrouvailles.
—Hamilton,ai-jerepris,enhochantla
tête,carl’intéresséétaitunpeuloinpourdesembrassades.
—Sookie,m’aréponduAlcide,laisse-
moi
te
présenter
quelques
nouveaux
membresdelameute.VoiciAnnabelle
Bannister.
Jen’avaisjamaisrencontrépersonne
quiressemblaitmoinsàuneAnnabelleque
cettefemme.Cequinem’apasempêchéede
luiserrerlamain,biensûr,nideluidirequej’étaisenchantée.
—EttuconnaisdéjàHametJanna-
lynn,jecrois,aenchaînéAlcide,enlesdésig-
nantdumenton.
J’aidenouveauhochélatête,àl’inten-
tiondesdeuxintéressés.
—EtvoiciBasimalSaud,monnouveau
brasdroit,apoursuiviAlcide.
112/780
Çaseprononçaitba-sîîm,etAlcidea
débitéçad’unetraite,avecl’aisancedequi
prononcedesnomsd’originearabeàlon-
gueurdejournée.Bien,bien.
—Commentçava,Basim?luiai-jedit,
enluitendantlamain.
Lebrasdroit,c’estceluiquifaitpeurà
toutlemonde,entreautresdéfinitions.
Basimétaitdonctoutàfaitqualifiépourle
poste.Avecunelégèremaisperceptibleréti-
cence,ilm’atendulamain.Jel’aiserrée,en
medemandantquelgenred’émissionj’allais
bienpouvoircaptervenantdelui.Iln’était
vraimentpasfaciledeliredanslespensées
desloups-garousàcausedeleurdouble
nature.Et,effectivement,jen’aipaspulire
depenséeprécise,justeunmélangeconfus
deméfiance,d’agressivitéetdedésir.
Étrange.C’étaitjustementcequeje
percevaischezAnnabellelamalnommée.
—Çafaitlongtempsquevousêtesà
Shreveport?leurai-jepolimentdemandé,en
113/780
lesinterrogeantalternativementduregard
pourlesincluretouslesdeuxdansla
conversation.
—Sixmois,m’aréponduAnnabelle.
J’aiétémutée.Jeviensdelameutedes
Tueursd’ÉlanduDakotaduSud.
Donc,elleétaitdansl’arméedel’air.
ElleavaitétéenpostedansleDakotadu
Sud,puistransféréeàlabasedeBarksdaleà
BossierCity,enpériphériedeShreveport.
—Jesuisicidepuisdeuxmois,m’aré-
ponduBasim.Jecommenceàm’yplaire.
D’allureplutôtexotique,Basimn’avait
pourtantpratiquementpasd’accentetson
anglaisétaitbeaucouppluscorrectquele
mien.Sil’ons’entenaitexclusivementàla
coupedecheveux,ilétaitclairqu’iln’était
pasdanslesforcesarmées.
—Basimaquittésonanciennemeute
deHouston,m’aexpliquéAlcide,leplus
naturellementdumonde.Etonestravisqu’il
aitrejointnosrangs.
114/780
Le«on»enquestionn’incluaitpas
HamBond.Jen’étaispeut-êtrepascapable
deliredanslespenséesdeHamaussifacile-
mentquedanscellesd’unhumain,maisilne
fallaitpasêtredevinpourvoirqu’iln’était
pasungrandfandeBasim.Pasplusque
Jannalynnd’ailleurs,laquellesemblaitcon-
sidérerBasimavecunmélangederancuneet
dedésir.Ilyavaitmanifestementdudésirà
revendredanslameute,cesoir.Celadit,ce
n’étaitpastropdifficileàcomprendre,quand
onregardaitAlcideetsonbrasdroit.
—Basim,Annabelle,jevoussouhaite
debienvousamuser,cettenuit,leurai-je
déclaré,avantdemeretournerversAlcide.
Alcide,mapropriétés’étendpeut-êtresurun
demi-hectaredel’autrecôtédelarivière,
versl’est,etsurenvirondeuxhectaresausud
jusqu’auchemindeterrequimèneaupuits
depétroleet,aunord,derrièrelecimetière.
Lechefdemeuteahochélatête.
115/780
—J’aiappeléBill,hiersoir.Ilestd’ac-
cordpourqu’onempiètesursondomaine.Il
neserapaschezluiavantl’aube,alorsonne
ledérangerapas.Ettoi,Sookie?Vas-tuà
Shreveport,cesoir,ourestes-tucheztoi?
—Jeserailà.Sivousavezbesoinde
moipourquoiquecesoit,vousn’aurezqu’à
veniràlaporte.
Jeleuraiadresséunsourirecollectif.
Annabellesedisait:«Certainementpas,
blondasse.»
—Maisvouspourriezavoirbesoind’un
téléphone,luiai-jefaitremarquer.
Elleasursauté.
—Oud’unetroussedepremiers
secours,ai-jeajouté.Aprèstout,Annabelle,
onnesaitjamaissurquoionvatomber.
J’avaiscommencéaveclesourire,mais
monvisagen’avaitplusriendesouriant
quandj’aiachevémaphrase.
Etlapolitesse,alors?
116/780
—Merciencoredenousprêtertonter-
rain.Onvayaller,maintenant,m’abrusque-
mentannoncéAlcide.
Lanuittombaitviteetjevoyaisdéjàles
autresloups-garouschercherlecouvertdes
arbres.Unefemmearejetélatêteenarrière
enjappant.LesyeuxdeBasims’étaientdéjà
arrondisetluisaientd’uneétrangelueur
dorée.
—OK.Passezunebonnenuit,alors,
leurai-jesouhaité,enreculantpourver-
rouillerlaportemoustiquairedelavéranda.
Lestroisloups-garousontdescendules
marchesduperron.J’aientendulavoixd’Al-
cideportéeparlabrisenocturne.
—Jet’avaispourtantprévenuequ’elle
étaittélépathe!disait-ilàAnnabelle,tandis
qu’ilstraversaientl’alléepourgagnerl’orée
dubois,Hamsurlestalons.
Jannalynns’estsoudainmiseàcourir
verslesarbres,tantelleétaitpresséedese
changer.Maisc’estBasimquim’ajetéun
117/780
coupd’œilpar-dessussonépaule,aumo-
mentoùjerepoussaislaported’entrée.
C’étaitlegenrederegardquevouslancent
lesanimauxauzoo.
Etpuisilafaitnuitnoire.
Lesloups-garousm’ontunpeudéçue.
Ilsn’ontpasfaitautantdebruitquejel’avaisimaginé.Jesuisrestéeenferméeàlamaison,
évidemment,derrièrelesrideauxtirés–je
leslaisseouvertsd’habitudecar,aprèstout,
jevisenpleineforêt.J’airegardélatélévi-
sionetluunpeu.Quelquetempsplustard,
alorsquejemebrossaislesdents,j’aien-
tenduhurleràlalune.Çasemblaitvenirde
loin,sansdoutedelalimiteestdema
propriété.
Lelendemainmatin,trèstôt,justeà
l’aube,lebruitdesmoteursm’atiréedusom-
meil.Lesloups-garousétaiententrainde
partir.J’aifaillimeretournerpourmeren-
dormir,etpuisjemesuisrenducomptequ’il
fallaitquejemelèvepourallerauxtoilettes.
118/780
Cetteformalitéaccomplie,j’étaisunpeu
mieuxréveillée.J’airemontélecouloirpieds
nuspourallerjeteruncoupd’œilentreles
tenturesdusalon.Hamfranchissaitlerideau
d’arbres.Iln’avaitpasl’airtrèsfrais.IlparlaitàAlcide.Ilnerestaitplusqueleursdeuxvéhicules.Annabelleestapparuepeuaprès.
Commejeregardaislespremières
lueursdujourcrépitersurl’herbediamantée
derosée,lestroisloups-garousontlente-
menttraversélapelouse,dansleurtenuede
laveille,leurschaussuresàlamain.Ils
semblaientépuisés,maisheureux.Sileurs
vêtementsétaientpropres,leurvisageet
leursbrasétaientencoreéclaboussésde
sang:lachasseavaitétébonne.J’aieuun
petitpincementaucœur–lesyndromede
Bambi–,maisj’airefoulémesscrupules.
Cen’étaitquandmêmepascomme
chasseràl’affûtfusilenjoue.
Quelquessecondesplustard,Basim
émergeaitdesfutaies.Danslalumière
119/780
oblique,avecsescheveuxébourifféscriblés
deboutsdefeuillesetdebrindilles,il
ressemblaitàunecréaturedesbois.Il
semblaitsansâge.Jemesuisquandmême
demandécommentBasimalSaudavaitpu
naîtreloup-garoudansuneArabiesansloup.
Alorsmêmequejeleregardais,Basims’est
éloignédestroisautrespourvenirfrapperà
maporte.Descoupssourds,maisfermes.
J’aicomptéjusqu’àdixetjeluiai
ouvert.J’aiessayédenepastropm’attarder
surlestachesdesang.Ils’étaitmani-
festementlavélevisageàlarivière,maisil
avaitoubliélecou.
—Bonjour,mademoiselleStackhouse,
m’a-t-ilaimablementsaluée.Alcidem’ade-
mandédevousdirequed’autrescréatures
avaienttraversévotredomaine.
J’aisentimesfuturesridesdelionse
formerquandj’aifroncélessourcils.
—Quelgenredecréatures,Basim?
120/780
—Aumoinsunfaé.Peut-êtreplus,
maisaumoinsun,sansdoutepossible.
Jevoyaisaumoinssixraisonsd’en
douter.
—Est-cequecespistes…oucesempre-
intes…sontfraîchesouremontent-ellesà
plusieurssemaines?
—Ellessonttrèsfraîches.Etl’odeurde
vampireesttrèsforteaussi.C’estunmauvais
mélange.
—Cenesontpasdebonnesnouvelles,
maisilfallaitquejelesache.Mercidem’en
avoiravertie.
—Etilyauncorpsaussi.
Jel’aidévisagéensilence,enm’ef-
forçantderesterimpassible.Jemesuisen-
traînéeànepasmontrercequejeressens.
C’estindispensablepourtouttélépathe.
—Récentlecorps?luiai-jedemandé,
quandj’aiétéàpeuprèssûredepouvoir
maîtriserl’inflexiondemavoix.
121/780
—Environunanetdemi,peut-être
moins.PourBasim,trouveruncadavre
n’avaitriendebienconséquent.Ilm’inform-
aittoutsimplement.
—Ilestenterrétrèsprofondément,à
bonnedistanced’ici.
Jen’aipasbronché.Aïe.Cedevaitêtre
DebbiePelt.Depuisqu’Ericavaitrecouvréla
mémoire,c’étaitunequestionquejen’avais
jamaispenséàluiposer:oùavait-ilenterré
lecorpsdeDebbiePeltaprèsquejel’ai
tuée?
LesgrandsyeuxnoirsdeBasimm’ex-
aminaientavecattention.
—Alcideveutquevousl’appeliez,si
vousavezbesoind’aideoudeconseils,a-t-il
finalementdéclaré.
—DitesàAlcidequej’appréciesapro-
position.Etmerciencoreunefoisdem’avoir
prévenue.
Ilahochélatête.Enunclind’œil,il
étaitdéjààmi-chemindupick-updans
122/780
lequelAnnabelleétaitassise,latêteposée
surl’épauled’Alcide.
J’ailevélamainquandAlcideadémar-
réetj’aireferméfermementlaporteaumo-
mentoùilsfaisaientdemi-tour.
J’avaisbeaucoupdechosesàpenser.
2
Jesuisretournéedanslacuisine,impa-
tientederetrouvermoncaféetdedéguster
unetranchedupainauxpommesqueHal-
leighBellefleurétaitpasséedéposeraubar,
laveille.C’étaitunefillesympaetj’étais
vraimentcontentequ’elleetAndyattendent
unbébé.J’avaisentendudirequelagrand-
mèred’Andy,lacanoniqueMmeCaroline
Bellefleur,étaitfolledejoie.Jevoulaisbienlecroire!J’essayaisdepenseràdeschoses
positivescommelebébédeHalleigh,la
grossessedeTaraetladernièrenuitque
j’avaispasséeavecEric.Maislesnouvelles
perturbantesqueBasimm’avaitannoncées
devaientmetravaillertoutelamatinée.
124/780
Detouteslesidéesquimevenaientà
l’esprit,appelerlebureaudushérifduComté
deRenardauraitbienétéladernière.Ilétait
inconcevablequejefassepartdemesin-
quiétudesàlapolice.Leshybridesétaient
sortisdelaclandestinitéetiln’yavaitrien
d’illégalàcequejeleslaissechassersurmesterres.Maisjenemevoyaispasdireau
shérifDearbornque,d’aprèsunloup-garou
demesamis,desfaéavaienttraverséma
propriété.
Maisvoilà.Pourautantquejelesache,
jusqu’àprésent,touslesfaé,àl’exceptionde
moncousinClaude,avaientétébannisdu
mondedeshumains.EnAmérique,du
moins.Jenem’étaisjamaisinterrogéesur
lesautrespays.J’aifermélesyeux,atterrée
parmaproprebêtise.Monarrière-grand-
pèreNiallavaitrefermétouslesportails
entrelemondeduPeupledesFaéetlenôtre.
C’était,dumoins,cequ’ilm’avaitdit.J’en
déduisaisdoncquelescréaturesétaient
125/780
toutesparties,saufClaude,quiavaittoujours
vécuparmileshumains–enfin,depuisque
jeleconnaissais,entoutcas.Alors,comment
sefaisait-ilqu’unfaéaitallègrementtraversémesbois?
Etàquidemanderconseildansune
tellesituation?Jenepouvaisquandmême
pasresterlesbrascroisés.Monarrière-
grand-père
avait
cherché
Dermot–le
renégatmi-hommemi-faéquinetoléraitpas
sonpropremétissage–jusqu’àladernière
minute,avantdescellerlemondeduPeuple.
Ilfallaitbienquejeregardelavéritéenface:ilétaitbienpossiblequeDermot,quiétait
toutbonnementatteintdedémence,soit
restédanslemondedeshumains.Quelleque
soitlafaçondontilétaitarrivélà,laprésencedecefaésiprèsdechezmoinemedisaitri-enquivaille.Ilfallaitquej’enparleà
quelqu’un.
J’auraispumeconfieràEric,mon
aimé,ouàSam,monami,oumêmeàBill,
126/780
parcequesapropriétéjouxtaitlamienneet
qu’ilétaitdoncconcerné.Oujepouvaisin-
terrogerClaudeetvoirs’ilnepouvaitpas
m’éclairer.Jesuisrestéeassiseàlatablede
lacuisine,avecmoncaféetmatranchede
painauxpommes,troppréoccupéepourlire
oupourallumerlaradioetécouterlesin-
formations.J’aifinimapremièretassede
caféetm’ensuisserviuneautre.Etpuis,j’aiprismadouche,mécaniquement,faitmonlit
etvaquéàmesoccupationsmatinales
habituelles.
J’aifiniparm’asseoirdevantl’ordin-
ateurquej’avaisrapportédel’appartement
demacousineHadley,àLaNouvelle-
Orléans,etj’aijetéuncoupd’œilàmes
mails.Jenesuispastrèsrégulièreàcet
égard.Jesaisquetrèspeudegenssontsus-
ceptiblesdem’écrireetjen’aitoutbon-
nementpasprisl’habitudedemeconnecter
touslesjours.
127/780
J’avaisplusieursmessages.Jen’aipas
reconnul’adressedel’expéditeursurle
premieretj’aicliquédessus.
Aumêmemoment,onafrappéàla
portedederrièreetj’aisautéauplafond.
J’aireculémachaiseet,aprèsune
seconded’hésitation,jesuisalléeprendre
monfusildansleplacarddusalon.Puisje
mesuisdirigéeverslaportedelacuisineet
j’aijetéuncoupd’œilparlejudas–uneac-
quisitionrécente.
—Quandonparleduloup…,ai-jemur-
muré.Décidément,cettejournéeétaitpleine
desurprises.
Etiln’étaitmêmepasencore10heures.
J’aiposélefusiletouvertlaporte.
—Claude!Entre,entre.Tuveuxboire
quelquechose?J’aiduCoca,ducafé,dujus
d’orange…
J’airemarquéqu’ilavaitlasangled’un
grossacfourre-toutsurl’épaule.Vulaforme
dusac,ilétaitbourrédevêtements.Jeneme
128/780
souvenaispasavoirinvitémoncousinàune
soiréepyjama.
Ilestentré,levisagegraveetl’airmé-
content.Claudeétaitdéjàvenuàlamaison
avant,maispassouvent.Ilajetéunregard
circulaireàmacuisine–quisetrouvaitêtre
récentepuisquel’ancienneavaitbrûlé.
J’avaisdoncdesappareilsménagersflam-
bantneufsettoutétaitencorenickel.
—Sookie,jenepeuxplusresterchez
noustoutseul.Est-cequejepeuxsquatter
cheztoiunmoment,cousine?
Jemesuisefforcéederemonterma
mâchoirecolléeauplancher,avantqu’ilne
serendecompteduchocquem’avaitcausé,
premièrement,lefaitqu’ilavoueavoirbesoin
d’aide;deuxièmement,qu’ilmel’avoueà
moiet,troisièmement,queClaudeveuilleco-
habiteravecmoi,mêmeprovisoirement,al-
orsqu’entempsnormal,ilmeplaçaitàpeu
prèsaumêmeniveauqu’unepunaisesurson
échellepersonnelle.Jesuishumaineetje
129/780
suisunefemme.Jeparsdoncavecdeuxhan-
dicapsmajeurs,auxyeuxdeClaude.Sans
mêmeparlerdelamortdeClaudine,qui
avaitquandmêmedonnésaviepoursauver
lamienne.
—Claude,luiai-jerépondu,enm’ef-
forçantdeprendreuntoncompatissant.
Assieds-toi.Qu’est-cequisepasse?
J’ailorgnéversmonfusil,bizarrement
raviedelesavoiràportéedelamain.
Claudeneluiajetéqu’uncoupd’œil
distrait.Auboutd’unmoment,ilaquand
mêmefiniparposersonsac,maisilestresté
plantélà,commes’ilnesavaitplusquoi
faire.
Lasituationétaitsurréaliste:moi,
touteseule,dansmacuisine,avecmoncous-
infaé.Bienqu’ilaitmanifestementdécidéde
continueràvivreparmileshumains,ilétait
loindelesadorer.Claude,malgrésabeauté
dudiable,étaituncrétinfini,pourautant
quej’aiepuenjuger,entoutcas.Maisil
130/780
s’étaitfaitarrondirlesoreillespourressem-
bleràunhumain,cequiluiévitaitd’avoirà
dépenserinutilementsonénergiepourcon-
serveruneapparencehumaine.Enmatière
d’orientationsexuelle,j’avaispuconstater
qu’ilpréféraitleshumainsmâles.
—Tuvistoujoursdanslamaisonquetu
partageaisavectessœurs?
Unsimpleranchavectroischambresà
Monroe.
—Oui.
Bien.Ilallaitdevoirsemontrerunpeu
plusbavard.
—Tesclubsnet’occupentpassuffisam-
ment?Entreêtrepropriétaireetdirecteurde
deuxclubsdestrip-tease–leHooliganset
unautrequ’ilvenaitdereprendre–etfaire
sonshowunefoisparsemaineauHooligans,
j’avaisimaginéqueClaudeavaitlargement
dequois’occuperetroulaitsurl’or,D’une
beautéàsedamner,ilgagnaitdegrosses
sommesenpourboires,etsonjobde
131/780
mannequinoccasionnelaugmentaitencore
sesrevenus.Claudepouvaitfairebaverd’en-
viemêmelaplusguindéedesretraitées.Se
trouverdanslamêmepiècequ’unetelle
bombeatomiquefaisaitgrimperlesfemmes
aurideau…jusqu’àcequ’ilouvrelabouche.
Sanscompterqu’iln’avaitplusàpartagerles
bénéficesduclubavecsasœur.
—Toutroule,dececôté-là.Jebosseet
jenemanquepasd’argent.Maissansla
présencedesmiens…J’ail’impressiond’être
enmanque.
—Tun’espassérieux,là?
J’avaisparlésansréfléchiret,après
coup,j’auraisvoulumegifler.Maisque
Claudeaitbesoindemoi(ouden’importe
qui,d’ailleurs)semblaitsiimprobable.
Quantàsademandederesterchezmoi,elle
étaitdesplusinattenduesetdesplusmal
venues.
Maisj’entendaismagrand-mèreme
gronderintérieurement.J’étaislà,faceàun
132/780
membredemafamille,l’undesraresencore
envieetquimesoitaccessible.Quandmon
arrière-grand-pèreNialls’étaitretirédansle
mondeduPeupleenfermantlaporteder-
rièrelui,ilavaitmisuntermedéfinitifànosrelations.Bienquenousayonsrecolléles
morceaux,Jasonetmoi,monfrèrevivaitsa
viedesoncôté.Mamère,monpèreetma
grand-mèreétaientmorts.MatanteLindaet
macousineHadleyétaientmortesetjevoy-
aisrarementsonpetitgarçon,Hunter.
J’avaisréussiàmemettrelemoralà
zéroenmoinsd’uneminute.
—Est-cequej’aiassezdesangdefaé
pourt’aider?C’étaittoutcequej’avais
trouvé.
—Oui,m’a-t-ilaffirmésanshésiter.Je
mesensdéjàmieux.
J’avaisdéjàentenduçaquelquepart.
Bizarrement,onauraitditunvagueéchode
maconversationavecBill.Claudem’agrati-
fiéed’undemi-sourire.SiClaudeétaitdéjà
133/780
superbequandilfaisaitlatête,ildevenaitunvéritableApollonquandilsouriait.
—Commetuasfréquentédesfaé,ton
essencefaé-riques’estaccentuée.Aufait,j’aiunelettrepourtoi.
—Dequi?
—DeNiall.
—Mais…commentc’estpossible?Je
croyaisquelemondeduPeupleétaitcoupé
detout.
—Ilasesméthodes.Ilestleseul
prince,désormais,etilesttrèspuissant.
Ilasesméthodes?
—Mouais,voyonsça.
Claudeasortiuneenveloppedeson
sac.Elleétaitcouleurcrèmeetcachetéed’un
sceaudecirebleue.Danslacireapparaissait
l’empreinted’unoiseauauxailesdéployées,
commeenpleinvol.
—Alors,commeça,ilyauneboîteaux
lettresspécialefaé?mesuis-jeétonnée.Et
onpeutenvoyeretrecevoirdeslettres?
134/780
—Cettelettre,entoutcas.
Cesêtressonttrèsdouéspourl’esquive.
J’aipousséunsoupird’exaspération.
J’aiprisuncouteauetfaitglisserla
lamesouslesceau.Lepapierquej’aisortide
l’enveloppeavaitunedrôledetexture.
Çacommençaitpar:«Trèschère
arrière-petite-fille,ilyadeschosesquejen’aipasputedireetbeaucoupdechosesquejen’aipaspufairepourtoi,avantquela
guerren’anéantissemesprojets.»
D’accord.
«Cettelettreaétéécritesurlapeaude
l’unedesnaïadesquiontnoyétesparents.»
—Argh!mesuis-jeécriée,enlâchantla
lettrequiesttombéesurlatable.
Enunclind’œil,Claudeétaitprèsde
moi.
—Qu’est-cequisepasse?s’est-il
alarmé,enbalayantlacuisined’unregard
circulaire,commes’ils’attendaitàvoirun
trollsurgiràtoutinstant.
135/780
—C’estdelapeau!Delavraiepeau!
—Surquoid’autreveux-tuqueNiall
écrive?Claudeavaitvraimentl’airahuri.
—Beurk!
Mêmemoi,j’aitrouvéquejefaisaisun
peutropchochotte.Maisfranchement…De
lapeau?
—Elleestpropre,aarguéClaude,es-
pérantmanifestementqueçarégleraitle
problème.Elleaététraitée.
J’aiserrélesdentsettendulamain
pourrécupérerlalettreduboutdesdoigts.
J’airespiréunboncoup.Àvraidire,la…
matièrenesentaitquasimentrien.Refoulant
uneenvied’enfilermesmaniques,jemesuis
efforcéedemeconcentrersurmalecture.
«Avantdequittertonmonde,j’ai
veilléàcequ’undemesagentshumains
s’entretienneavecdiversespersonnesqui
peuventt’aideràéchapperàlasurveillancedetongouvernement.Quandj’aivendula
société
pharmaceutique
que
nous
136/780
possédions,j’aiutiliséunebonnepartiedemesbénéficespourgarantirtaliberté.»
J’aiclignédesyeuxparcequemavuese
brouillaitunpeu.Nialln’avaitpeut-êtrerien
d’unarrière-grand-pèreclassique,maisce
qu’ilavaitfaitlàpourmoi…c’étaittoutbon-
nementgénial!
—Ilasoudoyédesmembresdu
gouvernementpourqueleFBIlâche
l’affaire?C’estbiencequ’ilafait?
—Jen’enaipaslamoindreidée,m’a
réponduClaude,avecunhaussement
d’épaules.Ilm’aécritaussipourmefairesa-
voirquej’avaistroiscentmilledollarsde
plussurmoncompteenbanque.Etpuis,
Claudinen’avaitpasfaitdetestament,
puisqu’ellene…
Savaitpasqu’elleallaitmourirsitôt.
Elleavaitcruéleversonenfantavecsonfaé
bien-aimé,qu’enfindecomptejen’auraisja-
maisrencontré.Claudes’estreprisetaen-
chaînéd’unevoixenrouée:
137/780
—Niallafourniuncorpshumainetun
testamentpourquejen’attendepasdesan-
néesavantqu’onaitprouvésamort.Ellem’a
presquetoutlaissé.Ellel’aditànotrepère,
Dillon,quandelleluiestapparueaumoment
desonpassagedanslamort.
Après
avoir
acquis
leur
forme
spirituelle,lesfaéannonçaientleurdécèsà
leursproches.Jemesuisdemandépourquoi
Claudineétaitapparueàsonpèreetnonà
sonfrère.C’estcequej’aiditàClaude,avec
autantdetactquepossible.
—C’estl’aînéimmédiatdudéfuntqui
reçoitlavision,m’aexpliquéClaudeavec
froideur.NotresœurClaudettem’étaitap-
paruepuisquej’étaissonaînéd’uneminute.
Claudineaaccomplisonrituelfunèbre
auprèsdenotrepère,parcequ’elleétaitplus
vieillequemoi.
—Alors,elleaditàtonpèrequ’elle
voulaitquetureçoivessespartsdansles
clubs?
138/780
C’étaitunesacréechancepourClaude
queClaudineaitputransmettreses
dernièresvolontésàquelqu’un.Jemesuis
demandécequisepassait,sic’étaitlefaéle
plusâgédelalignéequimourait.Maisj’ai
préféréremettrecettequestionàplustard.
—Oui.Sapartdelamaison.Savoiture.
Bienquej’enaiedéjàune.
Pouruneraisonquim’échappait,
Claudeavaitl’airmalàl’aise.Etcoupable.
Pourquoidiableaurait-ildûavoirl’air
coupable?
—Maiscommenttupeuxlaconduire,
puisquelesfaésontallergiquesaufer?
Jem’étaisunpeuécartéedusujet.
—Jeportelesgantsinvisibles,m’a-t-il
répondu.Jelesmetsdèsquejesorsdela
douche.Etpuis,avecchaquedécennie
passéedanslemondedeshumains,ma
tolérances’estaméliorée.
Macuriositésatisfaite,jesuisretournée
àlalettre.
139/780
«Ilsepeutquejepuissefaireencore
davantagepourtoi.Jeteleferaisavoir.
Claudinet’alaisséuncadeau.»
—Oh!Claudinem’aléguéquelque
choseaussi?C’estquoi?
J’airelevélesyeuxversClaude.Mon
cousinn’avaitpasl’airfranchementravi.Ap-
paremment,iln’avaitpasétécertainducon-
tenudecettelettre.SiNialln’avaitpasrévélélelegsdeClaudine,Claudenel’auraitpeut-
êtrepasfait.Lesfaénemententpas.Maisils
nedisentpastoujourslavériténonplus.
—Ellet’alaissél’argentquiétaitsur
soncompteenbanque,a-t-ilfiniparmecon-
firmer,résigné.Ilcontientsessalairesau
grandmagasinoùelletravaillaitetsapart
desrevenusdesclubs.
—Oh!C’esttellementgentildesa
part!
J’aiclignédesyeuxdeplusbelle.J’es-
sayaisdenepastoucheràmeséconomies,
maismoncomptecourantn’étaitpastrèsen
140/780
forme–jen’avaispasbeaucouptravaillé,ces
dernierstemps.Enplus,j’avaisétési
dépriméequemespourboiresenavaient
pâti.Uneserveusesourianteempocheplus
qu’une
serveuse
qui
fait
une
tête
d’enterrement.
Jen’allaispascrachersurquelques
centainesdedollars.Peut-êtrequej’allais
pouvoirm’acheterdenouveauxvêtements?
Etpuisilfallaitvraimentquejefassein-
stallerdenouvellestoilettesdanslasallede
bainsducouloir.
—Maiscommentonfaitunvirement
decegenre-là?
—TuvasrecevoirunchèquedeMe
Cataliades.C’estluiquigèrelasuccession.
MeCataliades–s’ilavaitunprénom,je
nel’avaisjamaisentendu–étaitunbrillant
avocatetaussi(engrandepartie)undémon.
IlgéraitlesaffairesdenombreusesSurNat
enLouisiane.Jemesuistoutdesuitesentie
unpeumieux,quandClaudeaprononcéson
141/780
nom,parcequejesavaisqueMeCataliades
n’avaitaucuneraisondemechercherdes
poux.
Bon,ilfallaitquejemedécideàpropos
delademandedecolocationdeClaude.
—Laisse-moipasseruncoupdefil,lui
ai-jedit,avantdepointerlacafetièredu
doigt.Situenveuxplus,jepeuxt’enrefaire.
Tuasfaim?
Claudeasecouélatête.
—Bon,alors,aprèsmoncoupdefilà
Amelia,ilfaudraqu’onaitunepetiteconver-
sation,toietmoi.
J’aipréféréutiliserletéléphonedema
chambre.Ameliaselevaitplustôtque
moi–avecmeshoraires,jemecouchais
tard.Ellearéponduàladeuxièmesonnerie.
—Hé!Sookie!s’est-elleexclamée.
Ellenesemblaitpasaussimoroseque
jel’avaiscraint.
—Quoideneuf?m’a-t-elledemandé.
142/780
Jenevoyaispascommentintroduirela
questiondefaçonnaturelle.
—Moncousinvoudraitrestericiun
petitmoment,mesuis-jelancée.Ilpourrait
prendrelachambreenfacedelamienne,
maiss’ils’installeenhaut,onauratousles
deuxunpeuplusd’intimité.Biensûr,situ
comptesrevenirbientôt,ilmettrasesaffaires
danslachambreducouloir.C’estjustequeje
nevoudraispasqueturentresetquetu
trouvesquelqu’undanstonlit.
Longsilence…Jemesuispréparéeau
pire.
Elleafiniparcracherlemorceau:
—Sookie,jet’adore,tusaisça.Etj’ai
vraimentaimévivreavectoi.Etçaaétéune
chanceincroyablepourmoid’avoirquelque
partoùaller,aprèslepetitincidentavecBob.
Mais,maintenant,jesuiscoincéeàLa
Nouvelle-Orléanspourunmoment.C’est
justequejesuis…prisepartoutuntasde
trucs.
143/780
Jem’yattendais,maisc’étaitquand
mêmeduràavaler.Jen’avaispasvraiment
comptésursonretour.J’avaisespéréqu’elle
seremettraitplusviteàLaNouvelle-
Orléans–etlefaitétaitqu’ellen’avaitpas
mentionnéTray.Apparemment,ilsepassait
beaucoupplusdechoses,desoncôté,qu’un
simpletravaildedeuil.
—Çava?
—Oui.J’aireprisunpeumoninitiation
avecOctavia.
Octavia,sonmentorenmagie,étaitre-
tournéeàLaNouvelle-Orléansavecson
grandamourretrouvé.
—Etpuisjesuisfinalementpasséeen
jugement.J’aiunepeineàpurgerpour,tu
sais,lepetitincidentavecBob.
«LepetitincidentavecBob»étaitl’ex-
pressionqu’employaitAmeliapourparlerde
cettenuitfatidiqueoùelleavaitchangéBob
enchat.Octaviaavaitrenduformehumaine
àBob,mais,naturellement,Bobn’avaitpas
144/780
franchementappréciéetOctavianonplus.
Bienqu’Ameliaaitdéjàacquisunecertaine
pratiquedesonart,ilétaitclairquelessortsde
transmutation
dépassaient
ses
compétences.
—Donc,ellesnevontpastefouetterni
rien,c’estbiença?luiai-jedemandé,surle
tondelaplaisanterie.Aprèstout,cen’estpascommes’ilétaitmort.
Non,non,onluiavaitsimplementvolé
unegrossepartdesavieetilavaitcomplète-
mentratéKatrina,ycomprislapossibilitéde
rassurersesprochesenlesinformantqu’il
étaittoujoursdecemonde.
—Certainesmefouetteraientbien,si
elleslepouvaient.Maiscen’estpascomme
çaqueçamarche,chezlessorcières.
Elleaessayéderire,maiscen’étaitpas
trèsconvaincant.
—Commepeine,ilfautquejefasseun
genrede«travauxd’intérêtgénéral».
145/780
—Commeramasserlesorduresou
donnerdescoursdesoutienauxgamins?
—Euh…plutôtcommepréparerdes
potionsetensacherdesingrédientsdebase
pourqu’onlesaitàlaportéedelamain.
Fairedesheuressupàlaboutiquedemagie
ettuerdespouletspourlesrituels,detemps
àautre.Metapertoutlesaleboulot,quoi.À
l’œil.
—Alorsça,çacraintcarrément,ai-je
compati.J’aitoujoursététrèschatouilleuse
questionargent.
Ameliaétaitnéeavecunepetitecuillère
enargentdanslabouche.Pasmoi.Sil’onme
grugesurcequ’onmedoit,jem’énerve.J’ai
euunepenséepourClaudine,enmede-
mandantcombienilpouvaitbienyavoirsur
soncompteetjel’aibénied’avoirpenséà
moi.
—Ouais,bon,Katrinaaanéantitousles
clansdesorcièresdeLaNouvelle-Orléans.
Enplus,onaperduplusieursmembresqui
146/780
nereviendrontplus.Çafaitautantdecotisa-
tionsenmoins.Etjen’utilisejamaisl’argent
demonpèrepourleclan.
—Donc,résultatdescourses?
—Jesuisobligéederesterici.Jenesais
passijereviendraiunjouràBonTemps.Et
çamedésolevraimentparcequej’aiadoré
cettepériodeavectoi.
—Idem.
J’airespiréunboncoup,biendécidéeà
nepasjouerleschiensbattus.
—Ettesaffaires?Cen’estpasqu’il
restegrand-choseici,maisquandmême.
—Jeteleslaisse,pourlemoment.J’ai
toutcequ’ilmefauticiettupeuxt’enservircommetuveuxjusqu’àcequejeprenneles
dispositionspourlesrécupérer.
Nousavonscontinuéàpapoterunpeu,
maisnousavionsdéjàréglél’essentiel.J’ai
oubliédeluidemandersiOctaviaavait
trouvéunmoyendemedébarrasserdulien
desangquinousunissait,Ericetmoi.Peut-
147/780
êtrequelaréponsenem’intéressaitpastant
queça.J’airaccrochéavecunsentimentmit-
igédetristesseetdejoiemêlées.J’étaiscon-
tentequ’Ameliatravaillepoureffacerladette
qu’elleavaitenverssonclanetaussiqu’elle
soitplusheureusequ’ellenel’avaitétéàBon
Temps,aprèslamortdeTray.Etj’étaistriste
parcequej’avaiscomprisqu’ellenecomptait
pasrevenir.Aprèsavoirprisquelques
minutespourluifairedesadieuxsilencieux,
jesuisretournéedanslacuisinepourdireà
Claudequelepremierétageétaittoutàlui.
J’aienregistrésonsouriresatisfait,puis
jesuispasséeàautrechose.Jenesavaispas
tropcommentaborderlesujet,alors,une
foisdeplus,j’aioptépourlasimplicité:
—Est-cequetuesallédansleboisder-
rièrelamaison?
Laplusparfaiteincompréhensions’est
peintesursonvisage.
—Pourquoij’auraisfaitça?
148/780
—Jenet’aipasdemandépourquoi.Je
t’aidemandésituyétaisallé.
Jenesuispasnéedeladernièrepluie:
jesaisquandquelqu’unsedéfile.
—Non.
—Dommage.
—Pourquoi?
—Parcequelesloups-garousm’ontdit
qu’unfaéétaitpasséparlà,récemment,lui
ai-jeannoncé,enleregardantdroitdansles
yeux.Etsicen’estpastoi,c’estqui,àton
avis?
—Ilnerestepasbeaucoupdefaé…En-
coreunefaçond’éluderlaquestion.
—S’ilyad’autresfaéquiontratéleur
sortie,quandleportailaétéfermé,tupour-
raistraîneraveceux.Tun’auraispasbesoin
devenirchezlacousineSookie,avecsestrois
gouttesdesangdefaédanslesveines.Pour-
tant,tueslà.Alorsque,quelquepartdans
monbois,sebaladeunautrefaé.
149/780
Jescrutaissonvisage,attentiveàsa
réaction.
—Jenetetrouvepastrèsenthousiaste
àl’idéed’allerrejoindreundetespetitsco-
pains.C’estquoileproblème?Pourquoitu
n’aspasdéjàpassélaporteentrombepour
rechercherlefaéenquestion,faireami-ami
avecetnagerdanslebonheur?
Ilabaissélesyeux.
—LedernieraccèsqueNiallacondam-
nésetrouvedanstonbois.Peut-êtrequ’il
n’estpasbienfermé.EtjesaisqueDermot,
tongrand-oncle,estrestédehors.SiDermot
estbienlefaéquelesloups-garousontsenti,
ilneserapastrèscontentdemevoir.
J’aicruqu’ilallaitcontinuer,maisil
s’estarrêténet.
Çafaisaitunsacrépaquetdemauvaises
nouvelles.Etc’étaitencoreuneexcellente
façondecontournerleproblème.J’avaistou-
joursdesdoutesquantàsesréellesmotiva-
tions,maisClaudeétaitunmembredema
150/780
famille.Or,defamille,ilnem’enrestait
vraimentpasbeaucoup.
—Bond’accord,ai-jedit,enouvrantle
tiroirdelacuisinedanslequelj’entassais
toutunbric-à-brac.
Tiens,voilàuneclef.Onvavoirceque
çadonne.Ilfautquej’aillebosser,cetaprès-
midi,soitditenpassant.Etilfautqu’on
parle.Tusaisquej’aiunpetitami,non?Je
commençaisdéjàànepasmesentirtrèsà
l’aise.
—Tusorsavecqui?m’aaussitôtde-
mandéClaude,avecunesortedecuriosité
touteprofessionnelle.
—Euh…ehbien,EricNorthman.
Sifflementadmiratifdanslasalle.
Claudesemblaitassurémentimpressionné,
maisenmêmetempsréservémalgrétout.
—Est-cequ’Ericpasselanuitici?Il
fautquejesaches’ilvamesauterdessus.
Clauden’avaitpasl’airdetrouvercette
perspectivefranchementdésagréable.Mais
151/780
levraiproblème,c’étaitquelesfaésontaux
vampirescequelavalérianeestauxchats.Si
jamaisClaudesetrouvaitdanssonvoisinage
immédiat,Ericauraitbiendumalàseret-
enird’ygoûter.
—Çarisqueraitdenepastrèsbiense
terminerpourtoi,luiai-jefaitremarquer.
Maisjepensequ’enfaisantunpeuattention,
onpourraéviterça.
Ericpassaitrarementlanuitàlamais-
onparcequ’ilvoulaitêtreàShreveportavant
l’aube.Ilavaitunteltravailàabattre,touteslesnuits,qu’iltrouvaitpluspratiquedeseré-
veillersurplace.J’aibienunecachettesou-
terraineoùunvampirepeutdormirpendant
lejour,plusoumoinsensécurité,maisiln’a
vraimentriend’unquatreétoiles.Aucune
comparaisonaveclasomptueusepropriété
d’Eric.
Enfait,cequim’inquiétaitunpeuplus,
c’étaitqueClauderamènedesétrangerschez
moi.Jen’avaisaucuneenviedecroiserun
152/780
inconnu,enallantdanslacuisineenchemise
denuit.Ameliaavaitbieneudesinvitésqui
avaientpassélanuitaupremier,mais
c’étaientdesgensquejeconnaissais.J’aiprisuneprofondeinspiration,enespérantquece
quejem’apprêtaisàdiren’allaitpasmefaire
passerpourunehomophobe.
—Cen’estpasquej’aiequelquechose
contrelefaitquetu…prennesdubontemps,
Claude,mesuis-jelancée,enmedisantque
j’auraisdonnécherpourquecetteconversa-
tionsoitdéjàterminéeetcetteaffaireréglée
unebonnefoispourtoutes.
J’admirais
la
décontraction
avec
laquellemoncousinavaitacceptélefaitque
j’aieuneviesexuelleetj’auraisbienaimé
pouvoirfairemontredelamêmedésinvol-
tureàsonégard.
—Sijeveuxcoucheravecquelqu’un
quetuneconnaispas,jel’emmèneraià
Monroe,m’arassuréeClaude,avecunpetit
sourirecanaille.
153/780
Moncousinpouvaitdoncsemontrer
perspicace.
—Sinonjetepréviendraiavant,a-t-il
ajouté.Çateva?
—Parfait,luiai-jerépondu,étonnéede
lafacilitéaveclaquelleils’étaitpliéàmes
conditions.
Maisilavaitditexactementcequ’ilfal-
laitdire.J’aicommencéàmedétendreun
peu,pendantquejeluimontraislesendroits
essentielsdelacuisine.Jeluiaidonné
quelquesastucessurlefonctionnementdela
machineàlaveretdusèche-lingeetluiaian-
noncéqu’ilpouvaitdésormaisconsidérerla
salledebainsducouloircommelasienne.
Puisjel’aiemmenéenhaut.Amelias’était
donnédumalpourrendresesappartements
agréablesàvivre.Elles’étaitfaitunejolie
chambreetavaitdécorél’autrepours’en
faireunsalon.Elleavaitemportésonordin-
ateurportable,biensûr,maiselleavaitlaissésatélévision.J’aivérifiéquelesdrapsdulit154/780
étaientpropresetqueleplacardavaitétéen
grandepartievidédesesvêtements.J’aiin-
diquéàClaudelaportedugrenieraucasoù
ilvoudraitstockerquoiquesoit.Ill’aouverteets’estavancéd’unpasàl’intérieur.Ilajetéunregardcirculairedanslapénombre.Des
générationsdeStackhouseavaientengrangé
làdeschosesdontilspensaientpouvoiravoir
besoinunjouretjedoisadmettrequel’en-
droitétaitunpeuencombré,pournepas
direinextricable.
—Ilvafalloirtriertoutça,Sookie,a-t-il
commenté.Est-cequetusaisseulementce
quetuaslà-dedans?
—Dessouvenirsdefamille,ai-jeavoué
d’unairconsterné.
Jen’avaisjamaiseulecouragedem’y
attelerdepuislamortdeGran.
—Jet’aiderai,a-t-ildéclaré.Ceserama
façondeteremercierpourlachambre.
J’aiouvertlabouchepourluifairere-
marquerqu’Ameliam’avaitverséunloyer,
155/780
maisjemesuisdit,unefoisdeplus,que
Claudeétaitdelafamille.
—Ceseraitsuper,luiai-jeassuré.
Quoiquejenesoispassûred’êtreencoretout
àfaitprêtepourça.
Mespoignetsm’avaientfaitmaltoute
lamatinée,mêmesijeconstataisunnet
progrès.
—Etilyad’autresbricolesàfairedans
lamaisonquidépassentmescompétences,si
tuveuxvraimentmedonneruncoupde
main.
—J’enseraisravi,m’a-t-ilaffirmé,en
s’inclinantgalamment.
Voilàunefacettequejeneluiconnais-
saispas,etilneressemblaitabsolumentpas
auClaudequej’avaisconnuettantdécrié.
Lechagrinetlasolitudeparaissaient
avoiréveilléquelquechosechezlebeaufaé.
Ilsemblaitavoirenfincomprisqu’illuifallaitfairepreuved’unminimumdegentillesses’il
voulaitenrecevoirenretour.Apparemment,
156/780
Claudes’étaitrenducomptequ’ilavaitbe-
soindesautres,surtoutmaintenantqueses
sœursavaientdisparu.
Quandjesuispartietravailler,notre
petitarrangementnem’angoissaitplus
autant.J’avaisécoutéClaudebougerau-des-
susdematêtependantunmoment,avant
qu’ilnedescende,lesbraschargésde
produitspourlescheveux.Jeluiavaisdéjà
misdesserviettespropres.Ilasemblésesat-
isfairedelasalledebainspréhistoriquedu
couloir.Celadit,Claudeavaitconnul’époque
oùiln’yavaitnieaucourantenisanitaires.
Peut-êtrevoyait-ildoncleschosessousun
autreangle.Pourneriencacher,entendre
quelqu’und’autredanslamaisonavaitdén-
ouéquelquechoseaufonddemoi,uneten-
siondontjen’avaismêmepaseuconscience.
—SalutSam!ai-jelancéenentrant.
Monbossétaitderrièrelecomptoir,
quandjesuissortiedelapartieréservéeau
personnel,oùj’avaislaissémonsacetmisun
157/780
tablierpropre.Lebarétaitplutôtcalme.
Commed’habitude,Hollybavardaitavecson
Hoyt,quis’attardaitsursondîner.Avecson
tee-shirtMerlotte,Hollyavaitmisunshortécossaisvertetroseàlaplacedunoirde
rigueur.
—Ça
te
va
bien,
Holly,
l’ai-je
complimentée.
Cequim’avaluunsourireradieux.
DevantunHoytrayonnant,ellem’aalors
montrésamainàlaquellebrillaitunebague
touteneuve.
J’aipousséuncridesourisetjel’aiser-
réedansmesbras.
—Oh!C’estformidable!mesuis-jeex-
clamée.Oh!Elleestmagnifique,Holly!
Vousavezdéjàchoisiladate?
—Ceseraprobablementcetautomne,
m’a-t-ellerépondu.Hoytsetapedelongues
heuresdeboulot,auprintempsetenété.
C’estsahautesaison.Alors,ons’estditpeut-
êtreenoctobreounovembre.
158/780
Hoyts’estalorstournéversmoi,la
minesolennelle,toutàcoup.
—Sookie,maintenantqu’onarecollé
lesmorceaux,Jasonetmoi,jevaispouvoir
luidemanderd’êtremontémoin.
J’aiglisséunregardversHolly,qui
n’avaitjamaisparticulièrementapprécié
monfrère.Elleavaittoujourslesourirevissé
auxlèvreset,sijepouvaiscapterlesréservesqu’elleémettaitensonforintérieur,Hoyt,
lui,nelespercevaitpas.
—Ilserasuper-content,luiai-jeassuré.
J’aidûmepresserpourfaireletourde
mestables,maisj’aigardélesourireentrav-
aillant.Jemesuisdemandés’ilsallaientfairelacérémonieaprèslatombéedelanuit.
Danscecas,Ericpourraitveniravecmoi.Ce
seraitgénial!Çameferaitpasserde«cette
pauvreSookie,quin’amêmejamaisété
fiancée»à«cettesacréeSookie,quiaamené
cetypecanonaumariage».Etpuisj’airéflé-
chiàunplanB.Silemariageétaitdejour,je159/780
pourraisdemanderàClaudedem’accom-
pagner!Ilavaittoutd’unmannequinquifait
lescouverturesderomanssentimentaux.
C’est
même
effectivement
ce
qu’il
faisait–(VousavezdéjàluLaComtesseetlegarçond’écurieouLeScandaleuxMariagedeLordDarlington?Trèstrèscoquin!).
Jemerendaisbiencomptequejepen-
saisaumariageuniquementenfonctionde
mespropresintérêtsetjen’enétaispastrès
fière.Maisiln’yariendeplusdéprimantque
d’êtreunevieillefilleàunmariage.Jesais
bienquec’estidiotd’avoirl’impression
d’êtreunevieillefilleàvingt-septans.Mais
jen’avaispaseud’adolescenceetj’enétaisdeplusenplusconsciente.J’avaistellementde
copinesdelycéequis’étaientmariées(dont
certainesplusieursfois)etquiavaienteudes
bébés,ouquiétaientenpassed’en
avoir–commeTara,quiétaitjustementen
traindepousserlaportedubardansuntee-
shirtgrandetaille.
160/780
Jeluiaifaitunsignedelamainpour
l’informerquejeviendraisluiparler,dèsque
jepourraismelibérer,etj’aiposéunthé
glacésurmonplateaupourleDrLindaTon-
nessenetunebièrepourJesseWayne
Cummins.
—Quoideneuf,Tara?
Jemesuispenchéepourl’embrasser.
Elles’étaitaffaléeàl’unedemestables.
—IlmefautduCoca-lightdécaféiné,
m’a-t-elleannoncé.Etilmefautuncheese-
burger.Avecdestonnesdebeignetsde
légumes.
Elleavaitl’airféroce.
—Pasdeproblème.Jevaischercher
tonCocaetjelancetacommandedirect.
Quandjesuisrevenue,elleadescendu
sonverred’untrait.
—Dansmoinsdecinqminutes,jevais
leregretterparcequ’ilvaencorefalloirque
j’ailleauxtoilettes,a-t-ellesoupiré.Jenefaisplusqueça:mangeretfairepipi.
161/780
Taraavaitdegrandscernesetn’était
pasvraimentfraîchecommeunerose.Où
étaitdoncpassécetéclatdelafemmeen-
ceintedontj’avaistantentenduparler?
—Ilterestecombiendetemps?
—Troismois,unesemaineettrois
jours.
—LeDrDinwiddiet’adonnéunedate!
—JBn’arrivepasàcroirequejesois
devenuesigrosse.
Ellealevélesyeuxauciel.
—Iladitçacommeça?
—Ehoui!Ilafaitça.
—Disdonc!Cegarçonauraitbienbe-
soindequelquesleçonsdetact.
—Qu’ilsetaisecarrément,çam’irait
trèsbien.TaraavaitépouséJBensachant
trèsbienqu’iln’avaitpasinventélapoudre.
Etellerécoltaitcequ’elleavaitsemé.Maisjevoulaistellementqu’ilssoientheureux.Jene
pouvaispaslajouer«Commeonfaitsonlit,
onsecouche».
162/780
—Ilt’aime,luiai-jedit,enessayantde
prendreuntonapaisant.Ilestjuste…
—JB.
Elleahaussélesépaulesetatrouvéla
forcedemesourire.
EtpuisAntoineaclaironnéquema
commandeétaitprêteetrienqu’àvoirl’ex-
pressionvoracedeTara,ilétaitclairqu’elle
étaitplusintéresséeparsonestomacquepar
lemanquedetactdesonmari.C’estdonc
unefemmecomblée,leventreplein,quiest
retournéetravailleràsaboutique,Taras
Togs.
Dèslatombéedelanuit,j’aiappelé
Ericsurmonportablependantquej’étais
danslestoilettesdesdames.Çamedé-
plaisaitsouverainementdeprendresurmon
tempsdetravailpourappelermonpetitami
encachette,maisj’avaisbesoindesonsou-
tien.Maintenantquej’avaissonnumérode
portable,jen’avaisplusàappelerleFangi-asia,cequiétaitbien.Etmoinsbien.Quand163/780
j’appelaisauclub,jenesavaisjamaissurqui
j’allaistomber.Or,jen’étaisvraimentpasla
chouchoutedetoutlemonde,chezlesvam-
piresduFangtasia.D’unautrecôté,çamemanquaitdeneplusavoirPamauboutdu
fil–Pam,lebrasdroitd’Eric.Pametmoi
sommespratiquementamies.
—Jesuislà,monaimée,arépondu
Eric.Commentnepasfrissonnerenentend-
antça?Maisl’atmosphèredestoilettesdu
barn’étaitvraimentpasdenatureàinspirer
ledésir.
—Ehbien,jesuislàaussi,ondirait.
Écoute,ilfautvraimentquejeteparle.Ilestarrivéquelquechose.
—Tuesanxieuse.
—Ilyadequoi.
—J’aiunrendez-vousdansunedemi-
heureavecVictor.Celaprometd’êtreà
couteauxtirés,commetulesais.
—Jesais.Etjesuisdésoléedet’em-
poisonnerlavieavecmesproblèmes.Maistu
164/780
esmonpetitamietêtreunbonpetitami,ça
sous-tendaussiprêteruneoreilleattentive.
—Ton…petitami…Étrangeexpres-
sion,enl’occurrence.Jesuissipeu«petit».
—OhEric!Jen’aipasl’intentionde
restercoincéedanslestoilettesàparlerter-
minologie!C’estquoilefinmotde
l’histoire?Tuvasavoirunpeudetemps
libreaprèsoupas?
Ils’estesclaffé.
—Pourtoi,oui.Tupourraisvenir
jusqu’ici?Non,attends,jevaisenvoyerPam
techercher.Elleseracheztoiàuneheure,
d’accord?
J’allaissansdoutedevoirmepresser
pourrentreràtemps,maisc’étaitfaisable.
—OK.EtpréviensPamque…ehbien,
dis-luidenepass’énervertropvite,tu
m’entends?
—Oh!Absolument.Jeserairavidelui
transmettrecemessaged’unestupéfiante
165/780
précision,m’aréponduEric,avantde
raccrocher.
Commelaplupartdesvampires,Eric
Northmann’étaitpastrèsdouépourlesau
revoir.Lajournéeallaitêtrelongue…
3
Parchance,touslesclientssontpartis
debonneheureetj’aipufairelafermeture
enuntempsrecord.J’ailancéun«bonne
nuit!»collectifpar-dessusmonépauleet
j’aifiléparlaportedeservicepourmonter
dansmavoiture.Quandjemesuisgaréeder-
rièrelamaison,lavoituredeClauden’était
paslà.Ilétaitdoncprobablementrestéà
Monroe,cequisimplifiaitsingulièrementles
choses.Jemesuisdépêchéedemechanger
etdemeremaquiller.J’enétaisjusteaupetit
raccordderougequandPamafrappé.
Pamfaisaittrès…Pam,cesoir.Ses
longscheveuxblondsétaientparfaitement
lissesetbrillants;sontailleurbleucielavait167/780
toutd’unepetitemerveillevintageetelle
portaitdesbasàcouture(Elles’estmêmere-
tournéepourmefaireappréciercetaffriolant
détail).
—Waouh!
C’étaitlaseuleréactionpossible.
—Tuessuperbe,l’ai-jecomplimentée.
Àcôté,majuperougeetmonhaut
rougeetblancfaisaientpâlefigure.Elleaac-
quiescéavecunesatisfactionmanifeste:
—Oui,jetrouveaussi,a-t-ellerépondu
avecmodestie.Euh…
Elles’étaitbrusquementfigée,genre
chiend’arrêt.
—…neserait-cepaslàuneodeurde
faé?
—Absolument.Maisc’estjusteune
odeur.Alors,ducalme.MoncousinClaude
estpasséaujourd’hui.Ilvahabitericipour
untemps.
—Claude?L’appétissantApollonqui
estaussibeauqu’ilestpuant?
168/780
Laréputationdemoncousinl’avait
précédé,apparemment.
—CeClaude-là,oui.
—Pourquoi?Pourquoivient-ilhabiter
cheztoi?
—Ilsesentseul.
—Ettulecrois,toi?
Elleavaitlevédessourcilsincrédules.
—Ehbien…oui.
Pourquelleautreraisonmoncousin
voudrait-ilvenirvivrechezmoi,alorsque
c’étaitsipeupratiquepouralleràsontrav-
ail?Ilnevoulaitassurémentpasentrerdans
monlitetnem’avaitpasdemandéd’argent.
—Ilyaunemagouilledefaé,là-des-
sous.Ettuasétébienbêtedetelaisserem-
barquerdanscettehistoire.
Personnen’aimesefairetraiterd’imbé-
cile.Pamavaitdépassélesbornes,maisbon,
letactn’étaitvraimentpassonfort.
—Bon,çava,Pam.
169/780
J’aidûavoirl’airsérieuxendisantça,
parcequ’ellem’adévisagéependantau
moinsquinzesecondesensilence.
—Jet’aioffensée,a-t-elleconstaté,
sansuneoncederegretdanslavoix.
—Oui,parfaitement.Claudeestmon
cousin.Sessœursluimanquent.Ilnereste
plusunseulfaépour«magouiller»quoique
cesoitdepuisqueNiallafermélepor-
tail–oulesportes,ouleje-ne-sais-tropquoiqu’ilafermé.Jesuiscequisefaitdeplus
proche,pourlui–cequiestquandmêmeas-
seznavrant,vulepeudesangdefaéquej’ai
danslesveines.
—Allons-y.Ericnousattend.
Changerdesujet,quandelleétaità
courtd’arguments,étaituneautrecara-
ctéristiquedePam.Jen’aipaspum’empêch-
erdesourireetdesecouerlatête.
—Comments’estpassélerendez-vous
avecVictor?luiai-jedemandé.
170/780
—Ceneseraitpasunemauvaisechose
s’ilarrivaitàVictorunmalencontreux
accident.
—Tuessérieuse?
—Non.Jevoudraisvraimentque
quelqu’unletue.
—Moiaussi.
Nosregardssesontcroisés.Ellem’a
adresséunpetithochementdetêterésolu.
NousétionsenphasesurleproblèmeVictor.
—Jedoutedetoutcequ’ildit.Jere-
metsencauselamoindredesesdécisions.Je
pensequ’ilchercheàévincerEric.Celanelui
suffitplusd’êtrel’émissaireduroi:ilveut
conquérirsonpropreterritoire.
J’aiimaginéVictorhabillédepeauxde
bête,descendantlaRedRiverdansuncanoë,
avecunejeuneIndienneassisestoïquement
derrièrelui.Çam’afaitrire.
—Jenetecomprendspas,m’alancé
Pam,enmedardantunregardnoir,par-
171/780
dessusletoitdesavoituredanslaquelle
nousnousapprêtionsàmonter.Vraiment
pas.
NousavonsgagnéHummingbirdRoad
etprisverslenord.
—Maispourquoilafonctiondeshérif
enLouisianeserait–elleau-dessusdecelle
d’émissairedeFelipe,quidirigeunroyaume
siriche?luiai-jedemandé,auboutd’unmo-
ment–avecleplusgrandsérieux,cette
fois–Mieuxvautrégnerenenferqueservir
auparadis.
Jemesuisbienditqu’elledevaitciter
[2]
quelqu’un,maisjenevoyaispasqui
.
—LaLouisiane,c’estl’enferetLasVe-
gas,leparadis?
Jepouvaisencoreconcevoirqu’un
vampirecosmopolitepuisseconsidérerla
Louisianecommeledernierendroitoùil
voudraits’installerdéfinitivement,maisLas
Vegas…paradisiaque?Jenecroispas,non.
172/780
—Justeuneimage,asoupiréPam,avec
unhaussementd’épaules.Ilesttempspour
Victordesesoustraireàl’emprisedeFelipe.
Ilyatroplongtempsqu’ilssontensemble.
Victorestambitieux.
—Ça,c’estvrai.Etquelleestsastraté-
gie,àtonavis?Commenta-t-ill’intentionde
délogerEric,d’aprèstoi?
—Ilvaessayerdelediscréditer,m’aré-
ponduPamsanshésiter.
Elleavaitmanifestementréfléchiàla
question.
—S’iln’yparvientpas,illesupprimera,
a-t-elleenchaîné.Maispasencombatsin-
gulier,non.Ilneleferapasouvertement.
—IlauraitpeurdesebattreavecEric?
—Ohoui!a-t-ellejubilé,lesourireaux
lèvres.Ilmesemblebienqueoui!
Nousavionsatteintl’autorouteet
filionsversShreveport,pleinouest.
—S’ildéfiaitEric,a-t-ellepoursuivi,
Ericseraitendroitdem’envoyeràsaplace.
173/780
Jemeferaisunetellejoiedecombattre
Victor.
Lalumièredutableaudebordéclaira
brièvementsescrocsétincelants.
—MaisVictorn’apasunbrasdroit,lui
aussi?Est-cequ’ilnel’enverraitpasaucom-
batàsaplace?
Pamapenchélatêtedecôté.Ellea
sembléméditercettehypothèse,pendant
qu’elledoublaitunsemi-remorque.
—Sonbrasdroits’appelleBruno
Brazell.Ilétaitaveclui,lanuitoùEricaca-pitulédevantleNevada,a-t-ellerepris.
Courtebarbe,boucled’oreille,tuvoisqui
c’est?SiEricmepermettaitdemebattre
pourlui,Victorpourraiteffectivementen-
voyerBruno.Ilestimpressionnant,jetel’ac-
corde.Maisjeletrucideraisenmoinsdecinq
minutes.Tupeuxprendrelesparis.
Jeunefilledebonnefamilleàl’époque
victorienne,Pamavaittoujourseuunpetit
côtédébridébiencaché.Satransformation
174/780
envampirel’avaitlibérée.Jen’avaisjamais
demandéàEricpourquoiilavaitchoisiPam,
maisj’étaiscertainequec’étaitparcequ’il
avaitdétectécetteférocitéintérieure.
Sansréfléchir,jeluiaidemandé:
—Pam,est-cequeçat’arrivedepenser
àcequetuseraisdevenue,situn’avaispas
rencontréEric?
Unlongsilenceaenvahilavoit-
ure–enfin,unlongsilencepourmoi.J’aieu
peurqu’ellesoitfâchéeoutristed’avoirraté
lachanced’avoirunmarietdesenfants.Est-
cequ’ilneluiarrivaitpasaussideregretter
l’époqueoùelleavaitunerelationcharnelle
avecEric,relationqui,siellen’avaitpasdurélongtemps(commelaplupartdesrelations
entrevampires),avaitsûrementdûêtre
très…intense.
Finalement,justeaumomentoùj’allais
luidemanderdemepardonnermonindis-
crétion,elleadit,danslafaibleclartédu
175/780
tableaudebordquiciselaitsonvisaged’une
symétrieparfaite:
—Jecroisquej’étaisfaitepourça.
J’auraisétéuneépouselamentableetune
mèreépouvantable.Lapartiedemoiqui
s’estpriseàaimerégorgersesennemisaurait
remontéàlasurface,sij’étaisrestéehu-
maine.Jen’auraispastuéquelqu’un,jesup-
pose,parcequecelanefaisaitpaspartiedes
chosesquejepouvaisconcevoir,quand
j’étaishumaine.Maisj’auraisfaitlemalheur
demafamille,tupeuxlecroire.
—Tufaisunesuper-vampire,l’ai-je
félicitée,parcequejenesavaisvraimentpas
quoirépondreàça.
Elleahochélatête.
—Maisjesuisunesuper-vampire.
Nousn’avonsplusparléjusqu’àl’ar-
rivée.Bizarrement,Erics’étaitinstallédans
unquartierrésidentielsécuriséavecuncode
architecturaltrèsstrict.Ilappréciaitlasécur-itéqueluiprocuraientlabarrièreetlegarde
176/780
àl’entrée,pendantlajournée.Etilaimaitsa
maisonenpierre.Iln’yavaitpasbeaucoup
decavesàShreveport,àcauseduniveaude
lamer,maislamaisond’Ericétaitconstruite
surunterrainenpente.Àlabase,lesous-sol
étaitdirectementaccessibledelaterrassedu
jardin,maisEricavaitfaitenleverlaporteetl’avaitfaitmurer.Ilavaitdoncuntrèsbelendroitoùdormir.
Jen’étaisjamaisalléechezEricavant
quenousnesoyonsliésparlesang.
Parfois,c’étaitexaltantd’êtresiproche
d’Ericet,parfois,jemesentaispriseau
piège.J’avaisdumalàlecroire,maisdepuis
quejem’étaisrétablie–enfin,engrande
partie–,nousnousentendionsencore
mieux,physiquement.Encemomentmême,
j’avaisl’impressionquechaqueatomede
moncorpsvibraitparcequ’ilétaittoutprès.
Pamaappuyésurlatélécommande
qu’elleasortiedesaboîteàgantsetlaportedugarageabasculé,révélantlavoiture
177/780
d’Eric.EndehorsdelarutilanteCorvette,
l’endroitétaitd’unepropretéchirurgicale:
pasdechaisesdejardin,pasdesacsde
grainesdegazon,nidepotsdepeintureà
moitiévides.Pasd’escabeau,pasdebleude
travail,nidebottesencaoutchouc.Eric
n’avaitpasbesoindetoutcetattirail.Toutes
lesmaisonsduquartieravaientdespelouses,
dejoliespelouses,avecdesparterresde
fleurstirésaucordeauetsystématiquement
paillés,maisilyavaitunservicedejardinagepourlarésidencequitaillaitchaquebrin
d’herbe,élaguaitchaquebuisson,etratissait
chaquefeuille.
Pams’estamuséeàrefermerlegarage
del’intérieur–joli,lebonddedeuxmètres.
Laportequidonnaitdirectementdansla
cuisineétaitverrouillée,maiselleavaitla
clef.Unvampiren’apasvraimentbesoin
d’unecuisine,outrelepetitréfrigérateur
utilepourconserveraufraislesangdesyn-
thèseetlemicro-ondes,bienpratiquepour
178/780
leserviràtempératureambiante.Ericavait
achetéunemachineàcafépourmoietil
avaittoujoursquelquesproduitssurgelés
pourl’éventuelhumaindepassage.Ces
dernierstemps,l’humainenquestion,c’était
moi.
—Eric!l’ai-jehélé,enfranchissantla
porte.Nousavonsenlevénoschaussures,
conformémentaurèglementintérieurd’Eric.
—Oh!Vadoncluisauteraucou,qu’on
enfinisse!amaugrééPam,commejeluije-
taisunregardencoin.J’aiduTrueBloodet
duLifeSupportàdescendre.
J’aiquittélacuisinestériliséepourle
salon.Silacuisineavaittoutdubloc
opératoire,lesalonreflétaitlapersonnalité
dumaîtredemaison.Quoiqu’ilnelemontre
pasvraimentdanssafaçondes’habiller,Eric
nourrissaitunamourimmodérépourles
couleursprofondes.Lapremièrefoisque
j’étaisvenuechezlui,endécouvrantson
salon,j’avaisdûm’asseoir.Lesmursétaient
179/780
peintsenbleusaphiraveclesplinthesetles
mouluresduplafondd’unblancpuréclatant.
Lavastepièceavaitétéaménagéeavectoute
unecollectiondemeubleséclectiquesqu’il
luiavaitplud’amasser.Lamajoritéétaitten-
duedetissusdansdescouleursdepierres
précieuses–rubis,saphir,jaunecitrine,vert
jadeouémeraudeettopaze–,certainsavec
desmotifsextrêmementélaborés.Ettout
étaitàlamesuredupropriétaire:grand,
solide,massif,sansparlerdelaribambelle
degroscoussinséparpillésunpeupartout.
Ericestsortidesonbureau.Dèsqueje
l’aivu,toutesmeshormonessesontmises
augarde-à-vous.Prèsdedeuxmètresde
purebeautévirile,avecunecrinièredelongs
cheveuxblondsetdesyeuxsibleusqu’onne
voitqu’euxdanslapâleurdesonvisage,un
visageauxtraitsaffirmésetonnepeutplus
masculins:iln’yariend’efféminéchezEric.
Ilest,leplussouvent,enJeanetentee-shirt,maisjel’aidéjàvuencostume:GQaperdu180/780
groslejouroùEricadécidéd’employerses
talentsàédifierunempirefinancierplutôt
quedejouerlesmannequinsencouverture
desmagazines.Cesoir,ilétaittorsenuetsa
finetoisonruisselaitcommeunecouléed’or
jusqu’àlaceinturedesonjean,scintillantsursapeaublême.
—Saute!m’a-t-illancé,enmetendant
lesmainsavecunsourirecomplice.
J’aiéclatéderire.Etpuisj’aiprismon
élanetjemesuisjetéedanssesbras.Ilm’a
rattrapéeparlatailleetm’aprojetéeenl’airjusqu’àcequematêtefrôleleplafond.Et
puisilm’afaitlentementglisserlelongde
sontorsepourmedonnerunbaiser.J’ai
nouémesjambesautourdesesreinsetmes
brasautourdesoncou.Noussommesrestés
seulsaumondependantunlongmoment.
EtpuisPamm’arappeléeàl’ordre:
—Onrevientsurterre,MissOuistiti!
Letempspasse.
181/780
J’airemarquéqu’ellemeblâmaitmoi,
etnonEric.Jemesuisécartée,enadressant
àl’intéressécesourirequiluiétaitréservé.
—Vienst’asseoiretdis-moicequineva
pas,m’a-t-ildit.TuveuxquePamsoitau
courantaussi?
—Oui.
J’imaginaisbienqu’illeluiraconterait,
detoutefaçon.
Lesdeuxvampiressesontassisà
chaqueboutdugranddivanrougecarmin,
pendantquejeprenaisplaceenfaced’eux,
surlepetitcanapérougeetor.Entrelesdeux
setrouvaitunegrandetablebassecarrée,à
plateaumarquetéetauxpiedsminutieuse-
mentsculptés,surlaquelleétaientéparpillés
lesobjetsqu’ilaimaitencemoment:le
manuscritd’unlivresurlesVikingsqu’onlui
avaitdemandédepréfacer,unlourdbriquet
detableenjade(bienqu’ilnefumepas)et
unebellecouped’argentàl’intérieurémaillé
debleusombre.J’aitoujourstrouvéses
182/780
choixfascinants.Chezmoi,c’étaitmoinsune
collectionqu’une…accumulation.Àvrai
dire,jen’avaisrienchoisi,sauflesplacards
etl’équipementdelacuisine.Maismamais-
onretraçaitl’histoiredemafamille.Lamais-
ond’Ericretraçaitl’histoire…d’Eric.
J’aipasséundoigtdistraitsurledessus
incrustédelatable.
—Avant-hier,mesuis-jelancée,j’ai
reçuuncoupdefild’AlcideHerveaux.
Jenerêvaispas:lesdeuxvampires
venaientderéagiràcettenouvelle.Uneréac-
tioninfime,certes,(lesvampiresnesontpas
trèsexpansifs,pourlaplupart)maiselleétaitbienlà.Erics’estpenchéenavantpourm’inviteràpoursuivre.Jemesuisexécutéeetje
leuraiparlédespetitsnouveauxdelameute
desLonguesDentsquej’avaisrencontrés,
dontAnnabelleetBasim.
—Jel’aivu,ceBasim,aannoncéPam.
Jel’airegardée,unpeuétonnée.
183/780
—IlestvenuauFangtasia,unenuit,
avecunautreloup-garou,uneautrejeunere-
cruedelameute…cetteAnnabelle,là,une
femmebrune.C’estlanouvelled’Alcide.
Bienquejem’ensoisunpeudouté,je
trouvais
la
nouvelle
quelque
peu
surprenante.
—Elledoitavoirdestalentscachés,ai-
jemurmuré,sansréfléchir.
Ericaarquéunsourcil.
—Paslegenredefemmequetuaurais
imaginépourlui,monaimée?
—JepréféraisMaria-Star.
Commetropdegensquej’avaiscon-
nus,aucoursdecesdeuxdernièresannées,
l’anciennepetiteamied’Alcideavaitconnu
unsortfuneste.J’avaiseubeaucoupde
peine.
—Pourtant,
avant
elle,
il
était
longtempsrestéavecDebbiePelt,m’afaitre-
marquerEric.(J’aidûfaireuneffortpour
garderunvisageimpassible.)Tupeuxnoter
184/780
qu’Alcideadesgoûtséclectiques.Ilt’aun
tempsconvoitée,non?
Lelégeraccentd’Ericrendaitl’expres-
siondémodéeencoreplusexotique.
—D’unevraiegarceàunebeautéin-
croyablementdouée,a-t-ilpoursuivi.Puis
d’uneadorablephotographeàunedureà
cuirequinereculepasdevantunepetite
viréedansunbaràvampires:Alcideades
goûtstrèséclectiquesenmatièredefemme.
Assurément.Jen’avaisjamaisaboutià
cetteconclusion.
—IlaenvoyéBasimetAnnabelleau
clubdansunbutprécis.Tuaslulesjournaux
récemment?m’ademandéPam.
—Non.J’aimêmeprisunmalinplaisir
ànepaslirelesjournaux.
—LeCongrèsenvisagedefairepasser
uneloiexigeantlerecensementdetousles
loups-garousetdetouslesmétamorphes.
Lesloisetlesproblèmesquilesconcernent
dépendraientalorsduBureaudesaffaires
185/780
desvampires,commelesloisetlesprocès
quiconcernenttouslesmortsvivants,c’est-
à-direnous.
Pamavaitprisunairsinistre.
J’aifaillim’écrier«Maiscen’estpas
juste!».Etpuisjemesuisrenducomptede
lamanièredontçasonnait:commesije
trouvaisnormalqu’onexigedesvampires
qu’ilssefassentrecenser,maispasdes
loups-garous
ni
des
métamorphes.
Heureusementquej’aitenumalangue!
—Les
loups-garous
sont
furieux,
naturellement.Riend’étonnant.Pournerien
tecacher,Alcidem’aditlui-mêmequ’il
soupçonnait
le
gouvernement
d’avoir
dépêchédesespionspoursurveillersa
meute,l’idéeétantdefaireunrapportsecret
auCongrèsauprèsdeceuxquiexaminentle
projetdeloi.Etilnecroitpasquesameute
soitlaseule.Alcideestunhommedebon
sens.(Ericavaitl’aird’approuver.)Or,il
croitqu’onl’espionne.
186/780
JecomprenaismieuxpourquoiAlcide
avaitétésipréoccupé,àl’idéequedesincon-
nuscampentsursesterres.Illessoupçon-
naitden’avoirriendesinoffensifspêcheurs
qu’ilsprétendaientêtre.
—Çadoitêtreterribledecroirequ’on
estespionnéparsonpropregouvernement,
ai-jecommenté.Surtoutaprèsavoirpensé
toutesaviequ’onétaituncitoyenordinaire.
Jen’avaispasencorepristoutela
mesuredeceprojetdeloietdesesterribles
conséquences.Aulieud’êtreunnotablede
Shreveportricheetrespecté,Alcide–ettous
lesautresmembresdesameute–allaientse
retrouver
comme…
des
immigrés
clandestins.
—Oùseferaient-ilsrecenser?Leurs
gossespourront-ilstoujoursfréquenterles
mêmesécolesquelesautresenfants?Et
qu’est-cequisepasserapourlesmilitairesde
l’arméedel’airàlabasedeBarksdale?
187/780
Aprèstoutescesannées!Vouscroyezque
cetteloiaunechancedepasser?
—Lesloups-garouslecroient,entout
cas,m’aréponduPam.C’estpeut-êtredela
paranoïa.Peut-êtreaussiqu’ilsonteuvent
dequelquechoseparl’intermédiairedeshy-
bridesquisontauCongrès.Peut-êtrequ’ils
saventdeschosesquenousignorons.Alcide
aenvoyélafameuseAnnabelleetBasimal
Saudpourmedirequ’ilspourraientbientôt
seretrouverdanslemêmebateauquenous.
Ilsvoulaientserenseignersurlareprésent-
antelocaleduBAV,savoirquelgenrede
femmec’étaitetcommenttraiteravecelle.
—Etc’estqui?
J’aibrusquementprisconsciencede
monignoranceetdemonmanqued’inform-
ationssurlesujet.J’auraisdûêtreplusau
courant,puisquej’étaisintimementliéeàun
vampire.
—KatherineBoudreaux.Elleaune
légèrepréférencepourlesfemmes–comme
188/780
moi,m’apréciséPam,avecunsourire
carnassier.Elleaimeaussileschiens.Ellea
unepetiteamierégulière,Sallie,quivitavec
elle.Uneliaisonnel’intéresseabsolument
pasetelleestincorruptible.
—J’endéduisquevousavezessayé.
—J’aiessayédelaséduire.Bobby
Burnhams’estoccupédelatentativede
corruption.
Bobbyétaitl’assistantdiurned’Eric.
Nousnousdétestionscordialement,Bobbyet
moi.J’aiprisuneprofondeinspiration.
—Ehbien,jesuisravied’avoirappris
toutça,maisc’estaprèsquelesloups-garous
ontcélébrélapleinelunechezmoiquele
vraiproblèmes’estposé.
J’aitrouvéqu’EricetPammere-
gardaientsoudainavecunegrandeintensité
etuntrèsnetregaind’intérêt.
—Tuasautorisélesloups-garousàutil-
isertesterrespourleurcoursemensuelle?
189/780
—Ehbien,oui.HamiltonBondadit
quedesgenscampaientsurlesterresdes
Herveauxet,maintenantquejesaiscequ’Al-
cidet’adit–jemedemandebienpourquoiil
nem’enapasparlé,d’ailleurs–,jecom-
prendsmieuxlaraisonpourlaquelleilne
voulaitpasqueçasepassechezlui.Iladû
croirequelescampeursenquestionétaient
desagentsdugouvernement.Etcomment
s’appelleraitcenouveauservicegouverne-
mental,aufait?
CenepourraitpasêtreleBAV,puisque
leBAVne«représentait»quelesvam-
pires–pourlemoment,dumoins.
—Dansleprojetdeloi,ilsproposent
qu’onl’appelleleBureaudesaffairesdes
vampiresetdescréaturessurnaturelles,m’a
informée
Pam
avec
un
haussement
d’épaules.
—Revenons-enàtesproblèmes,mon
aimée,estintervenuEric.
190/780
—D’accord.Ehbien,aumomentde
partir,Basimestvenufrapperàmaporte
pourmedirequ’ilavaitflairélapisted’au
moinsunfaéetd’unautrevampirequi
auraienttraversémonterrain.Etmoncousin
Claudeditquecen’estpaslui.
Silencedanslesrangs.
—Intéressant,afinalementditEric.
—Trèsétrange,acommentéPam.
Ericapassélamainsurlemanuscrit
posésurlatablebasse,commes’ilpouvait
luirévélerl’identitédemesmystérieux
visiteurs.
—J’ignorequelcréditonpeutaccorder
àceBasim.Toutcequejesais,c’estqu’ila
étéexcludelameutedeHoustonetqu’Al-
cidel’aacceptédanslasienne.Quantàla
raisondesonexpulsion…Iladûcauser
quelquedésordre,jeprésume.Nousallons
vérifiercequeceBasimt’adit.
Ils’esttournéversPam.
191/780
—Lanouvelle,Heidi,elleabien
prétenduqu’elleétaittraqueuse,non?
—Vousavezunenouvellerecrue?me
suis-jeétonnée.
—Celle-lànousaétéenvoyéeparVict-
or.Labouched’Ericn’étaitplusqu’untrait.
—MêmedeLaNouvelle-Orléans,oùil
estcensésetrouver,Victorgèrelesaffaires
del’Étatd’unemaindefer.Ilarenvoyé
SandyauNevada–Sandyquidevaitêtre
notrecontact.Jelesoupçonned’avoirjugéle
contrôlequ’ilpouvaitexercersurelle
quelquepeuinférieuràsesattentes.
—Commentpeut-ilfairetournerLa
Nouvelle-Orléans,s’ilpassesontempsàse
baladeràtraverstoutl’Étatcommelefaisait
Sandy?
—Jeneseraispassurprisequ’illaisse
BrunoBrazellauxcommandes,aavancé
Pam.Àmonavis,BrunofaitcroirequeVict-
orestàLaNouvelle-Orléans,mêmequandil
n’yestpas.Lerestedesespartisansnesait
192/780
pasoùilest,lamoitiédutemps.Commeila
exécutétouslesvampiresdeLaNouvelle-
Orléansqu’ilpouvaittrouver,nousavonsété
obligésdenousenremettreauxinforma-
tionsquenoustransmetleseuldenosespi-
onsquiaitmiraculeusementsurvécuau
massacre.
J’aitoutdesuiteeuenviedeparlerde
l’espionenquestion,forcément.Quiserait
assezbraveetinconscientpourjouerlesin-
filtrésauserviced’Ericdanslerepairemême
del’ennemi?Maisjenedevaispasm’écarter
dusujet,àsavoirladuplicitédunouveau
grandmanitoudelaLouisiane.
—Donc,Victornerechignepasà
mouillersachemise…
EricetPamm’ontregardéesanscom-
prendre.Lesvampiresdelavieillegarde
n’ontpastoujoursuneparfaitemaîtrisedela
languemoderne.
—Ilaimevoirparlui-mêmeets’impli-
querpersonnellementplutôtquedese
193/780
reposersurlachaînedecommandement,
leurai-jeexpliqué.
—Oui,aacquiescéPam.Et,avecVict-
or,lachaîneenquestionpeutviteserévéler
trèslourde,ausenspropre.
—OnparlaitjustementdeVictor,avec
Pam,envenantici,ai-jerepris,m’adressant
àEric.JemedemandebienpourquoiFelipe
deCastrol’achoisipourlereprésenteren
Louisiane.
Àvraidire,Victorm’avaitplutôtfait
bonneimpression,lesdeuxfoisoùjel’avais
euenfacedemoi–cequiprouvebienqu’il
nefautjamaissefierausourireniaux
bonnesmanièresd’unvampire.
—Ilyadeuxécolesàcesujet,m’aré-
pondul’intéressé,enétirantseslongues
jambes.
J’aieuunevisiondecesjambes-là,
largementétaléessurlesdrapsfroissés,et
j’aidûfaireuneffortpourmeconcentrersur
ladiscussionencours.
194/780
Ericm’aadresséunsouriresouslequel
pointaientdescaninesétincelantes(ilsavait
cequejeressentais),avantdecontinuer:
—LapremièreconsidèrequeFelipe
veutéloignerVictorautantquepossible.
D’aprèsmoi,Felipeal’impressionque,s’il
donneungrosmorceaudeviandebien
saignanteàVictor,cedernierneserapas
tentéd’arrachertoutlebifteck.
—Alorsqued’autrespensent,aen-
chaînéPam,queFelipeasimplementnom-
méVictorrégentdelaLouisianeparcequ’il
esttrèscompétent.QueVictorestprobable-
mentsincèrementdévouéàFelipe.
—Silapremièrethéorieestlabonne,a
reprisEric,laconfiancenerègnepas
vraimententreFelipeetVictor.
—Silasecondethéorieestlabonne,a
arguéPam,etquenousagissonscontreVict-
or,Felipenoustueratousjusqu’audernier.
—Jevois,ai-jerépondu,enjetantun
coupd’œildelaPremièreThéorie(torsenu
195/780
etJean)àlaSecondeThéorie(ravissanttail-
leurvintage).Jevaissansdoutevous
paraîtrehorriblementégoïste,maisvoilàce
quimevientàl’esprit:puisqueVictorne
voulaitpasvouslaisserveniràmon
secours–àcepropos,jesaistoutcequejetedois,Pam–,çaveutbiendirequ’ilnerespectepaslapromessedeFelipe,non?
Felipem’avaitpromisqu’ilmeferaitbénéfi-
cierdesaprotection–justeretourdes
choses,vuquejeluiaiquandmêmesauvéla
vie,non?
Ilyaeuunlongtempsderéflexion
pendantlequelEricetPamontsemblé
méditercetteremarque.
—JecroisqueVictorferalemaximum
pournepastecauserouvertementdetort,
tantqu’iln’aurapasdécidé–s’illedé-
cide–deprendrelaplaceduroi,afinipar
analyserPam.SiVictordécidedes’emparer
dutrône,touteslespromessesdeFelipene
serontplusquedesparolesenl’air.
196/780
Ericahochélatête.
—Génial,ai-jegrommelé,aurisquede
paraîtreégoïsteethargneuse.
Etpourcause:c’étaitexactementce
quejeressentais.
—Enfin,àconditionquenousn’ayons
pastrouvélemoyendelesupprimeravant,
évidemment,aposémentajoutéPam.
Cequinousatousplongésdansun
longsilencesongeur.Mêmesij’étaistoutà
faitd’accordpourtrouverqueVictordevait
mourir,lefaitquenoussoyonslà,tousles
trois,entraindediscuterdelafaçonde
l’éliminermedonnaitlachairpoule.
—EtvouscroyezquecetteHeidi,qui
estcenséeêtreunesibonnetraqueuse,n’est,
enfait,qu’unmouchardplacéàShreveport
parVictorpourluirapportertoutcequise
passeici?ai-jedemandéd’untonquise
voulaiténergiquepourtenterdechasserce
froidquim’envahissait.
197/780
—Oui,aaffirméPam.Àmoinsqu’elle
aitétéinfiltréeàShreveportparFelipepour
luirapportertoutcequeVictorfaiten
Louisiane.
Elleavaitcetteinquiétanteexpression,
cellequiannonçaitqu’elleallaitsortirson
grandjeudevampire.Ilétaitpréférableque
Pamn’aitpascetair-là,quandonmention-
naitvotrenomdansuneconversation.Si
j’avaisétéHeidi,jemeseraistenueà
carreau.
«Heidi»,quifaisaitnaîtredansmon
espritdesvisionsdenattesvoltigeusesetde
jupesbouffantes,semblaitunnombien
pétillantpourunvampire.
—Bon,alorsqu’est-cequejedoisfaire
del’avertissementdesLonguesDents?leur
ai-jedemandé,pourtenterdereveniràmes
moutons.VousallezenvoyerHeidichezmoi
pourtraquerlefaéenquestion?Ilfautque
jevousdiseautrechose.Basimaaussirepéré
uncorps,etpastoutneuf,uncadavreenterré
198/780
trèsprofondémentaufinfonddema
propriété.
—Ah,alâchéEric.Oups!Laisse-nous
deuxminutes,a-t-ilordonnéàPam,quia
opinédubonnetavantdes’éclipserdansla
cuisine.
J’aientendulaportedederrière
claquer.
—Jesuisdésolé,monaimée,s’estaus-
sitôtexcuséEric.Saufsituasenterré
quelqu’und’autresurtapropriétésansm’en
avertir,cecorpsestceluideDebbiePelt.
C’étaitbiencequejecraignais.
—Est-cequesavoitureestlà-bas
aussi?
—Non,savoitureestaufondd’un
étang,àunequinzainedekilomètres,ausud
decheztoi.
C’étaitdéjàunsoulagement.
—Ehbien,aumoins,c’estunloup-
garouquil’atrouvée.Encoreunechance!Je
croisqu’onn’apasàs’inquiéterpourça.À
199/780
moinsqu’Alcidenereconnaissesonodeur.
Maisilsnevontpasexhumerlecadavre.Ça
nelesconcernepas.
DebbiePeltétaitencorelapetiteamie
d’Alcidequandj’avaiseulemalheurdela
rencontrer.Jenetienspasparticulièrement
àressortircettehistoiredesfondsdetiroir,
maisc’étaitellequiavaitessayédemetuer
enpremier.Çam’avaitprisdutemps,mais
j’avaisréussiàdépasserletraumatismeque
m’avaitcausésamort.Ericsetrouvaitavec
moicettenuit-là.Maisiln’avaitpastoutesa
tête.Enfin,c’estencoreuneautrehistoire.
—Vienslà,m’amurmuréEric.
Ilavaitcetteexpressionquej’aimais
tantetj’enétaisdoublementravieparceque
jen’avaisaucuneenviedem’attardersurla
disparitiondeDebbiePelt.
—Mmmm…Qu’est-cequetume
donnes,sijelefais?luiai-jedemandé,l’œilinterrogateur.
200/780
—Jecroisquetusaistrèsbiencequeje
vaistedonner.Jecroisquetuaimesquand
jeteledonne.
—Parceque…toi,tun’aimespasçadu
tout?Avantquejen’aieeuletempsdecom-
prendrecequim’arrivait,ilétaitdéjààgen-
ouxdevantmoi,m’écartantlesjambespour
sepencherenavantetm’embrasser.
—Jecroisquetusaispertinemmentce
quejeressens,a-t-ilmurmurédansun
souffle.Noussommesunisparlesang.
Crois-tudoncquejenepensepasàtoi
quandjetravaille?Dèsquej’ouvrelesyeux,
jepenseàtoi,àtoitoutentière.
Sesdoigtss’activaientetjemesuis
mordulalèvre.C’étaitunpeu…direct,même
pourEric.
—Est-cequetum’aimes?m’a-t-ilde-
mandé,lesyeuxdanslesyeux.
Pasévidentderépondreàcegenrede
question.Surtoutvucequ’ilétaitentrainde
faire.
201/780
—J’aimeêtreavectoi,quecesoitaulit
ounon–Oh!monDieu,encore!J’aimeton
corps.J’aimecequ’onfaitensemble.Tume
faisrireetj’adoreça.J’aimeteregarder,quoiquetufasses…
Je
l’ai
embrassé,
lentement,
longuement.
—…J’aimeteregarderquandtut’ha-
billes.J’aimeteregarderquandtutedésha-
billes.J’aimeregardertesmainsquandtues
entraindemefaireça.Ah!
J’aiétéparcouruedefrissonsdeplaisir.
Quandj’aieuuninstantdebattement,j’ai
chuchoté:
—Sijeteposaislamêmequestion,
qu’est-cequeturépondrais?
—Jerépondraisexactementlamême
chose.Etjecroisqueçaveutdirequeje
t’aime.Sicen’estpasdel’amour,ças’enrap-
procheplusquetout.Tuvoiscequetume
fais?
202/780
Iln’avaitpasvraimentbesoindeme
montrer.C’étaitonnepeutplusévident.
—Çadoitêtredouloureux.Est-ceque
tuvoudraisquejesoulagetadouleur?luiai-
jedemandé,enprenantuntontrèsdétaché.
Pourtouteréponse,ils’estcontentéde
grogner.Enuneseconde,nousavionsren-
versélasituation.Jemesuisagenouillée
devantluietilaposélesmainssurmatête
pourmecaresserlescheveux.Ericétaitune
forcedelanature,quil’avaitgâté.C’étaitunaspectdenotrerelationauquelj’avaisdû
m’adapter.Maisjecroyaisêtredevenueas-
sezbonneàcepetitjeu-làet,àl’entendre,ilsemblaitd’accord.Auboutd’uneminute,j’ai
sentisesdoigtssecrisperdansmescheveux
etj’aiémisuneprotestationinarticulée.Il
m’alâchéepouragripperlecanapé.Ungron-
dementsourds’estélevédesagorge.
—Plusvite!Maintenant,maintenant!
Ilafermélesyeuxetrejetélatêteenar-
rière,ouvrantetrefermantlesmainsde
203/780
façonincontrôlée.J’adoraisavoircepouvoir
surlui.Encorequelquechosequej’aimais.Il
asoudaincriéquelquechosedansune
langueinconnue.Ils’estarc-boutéetj’aiac-
célérélemouvementpourenfinavalertout
cequ’ilmedonnait.
Ettoutçasansmêmequenousnous
soyonsdéshabillés.
—Était-ceassezd’amourpourtoi?
m’a-t-ildemandéd’unevoixlenteetrêveuse.
J’aigrimpésursesgenouxetnouémes
brasautourdesoncoupourunintermède
câlins.Maintenantquej’avaisdenouveaudu
plaisiraulit,jemesentaistoujourstoute
molleaprèsuneétreinteavecEric.Mais
c’étaitlemomentquejepréférais–quoique
çafasseunpeutrop«magazineféminin»à
mongoûtdedevoirl’admettre.
Pendantquenousétionsbienauchaud
l’uncontrel’autre,Ericm’arapportéune
conversationqu’ilavaiteueavecunefang-
bangerauclubetnousenavonsri.Demon
204/780
côté,jeluiairacontédansquelétatsetrouv-
aitHummingbirdRoad–complètementdé-
foncée–depuisquelacommunes’était
lancéedanssaréfection.Jesupposequec’est
legenredechosesdontonparleavec
quelqu’unqu’onaime.Ons’imaginequ’ilva
s’intéresseràcesbroutillessimplement
parcequ’ellessontimportantespournous.
Malheureusement,jesavaisqu’Eric
avaitencoredupainsurlaplancheavant
l’aubeetjeluiaidoncditquej’allaisrentreràBonTempsavecPam.Ilarrivaitqueje
restechezluiàlire,pendantqu’iltravaillait.
Cen’estpasfaciledetrouverunmomenten
têteàtêteavecunhommed’affaires,doublé
d’uneéminentepersonnalitépolitique,et
visibleseulementlanuit.
Ilm’adonnéunbaiserdetellesorte
quejenel’oubliepasdesitôt.
—Jet’enverraiHeididemainouaprès-
demain,m’a-t-ildéclaré.Ellevérifierales
205/780
diresdeBasim.Tiens-moiaucourant,situ
asdesnouvellesd’Alcide.
Quandnoussommespartiesdechez
Eric,Pametmoi,ilavaitdéjàcommencéà
pleuvoir.J’aimisunpeudechauffagedans
lavoiture:aveclapluie,letempss’étaitra-
fraîchi.Pamn’allaitpass’enplaindre:çane
luifaisaitnichaudnifroid,ausenspropre
commeaufiguré.Nousavonsrouléunmo-
mentensilence,chacuneperduedansses
pensées.Jeregardaisleballetdesessuie-
glacessurlepare-brise.
EtpuisPamadit:
—Tun’aspasparléàEricdufaéqui
s’installecheztoi.
—Ohmince!mesuis-jeexclamée,en
mecachantlesyeux.Non.J’avaistellement
dechosesàluiraconterquej’aicomplète-
mentoublié.
—Tusaisqu’Ericnevapasaimerqu’un
autrehommevivedanslamaisondesa
femme.
206/780
—Unautrehommequiestmoncousin
etquisetrouveaussiêtregay.
—Maisdivinàregarderetstrip-
teaseur.
Pamm’ajetéunregardencoin.Elle
souriait.LessouriresdePamsontquelque
peudéconcertants.
—Tupeuxfaireautantdestrip-tease
quetuveux.Situn’aimespaslapersonne
queturegardesquandtuesàpoil,riennese
passera,luiai-jerétorqué,unpeuremontée.
—Onvadirequejecomprends,m’a-t-
elleposémentréponduavecuntempsdere-
tard.Maistoutdemême…avoiruntypeaus-
siattirantsoussontoit…,cen’estpasbon,
Sookie.
—Nonmais,tumefaismarcher,là?
Claudeestho-mo.Nonseulement,iln’aime
queleshommes,maisillesaimeavecune
barbedetroisjoursetdestachesdegraisse
surleurJean.
—Cequiveutdire?
207/780
—Çaveutdirequ’ilaimelesmecsqui
mettentlesmainsdanslecambouis.Ouqui
jouentdespoings.
—Oh!Intéressant.
Ellen’engardaitpasmoinsunairré-
probateur.Elleahésitéunmomentetpuis
elleadit:
—Ilyatrèstrèslongtempsqu’Ericn’a
paseuquelqu’uncommetoidanssavie,
Sookie.Jepensequ’ilasuffisammentlatête
surlesépaulespourgarderlecap,maisil
fautquetuterendescomptedesresponsab-
ilitésquipèsentsurlui.Noussommestrès
peu,desapremièreéquipe,àavoirsurvécu
aprèslamortdéfinitivedeSophie-Anne,et
c’estunepériodesombrepournous.Nous,
lesvampiresdeShreveport,nousapparten-
onsdoublementàEric,parcequ’ilestleseul
shérifdel’ancienrégimeencoreenvie.Si
Erictombe,noustombonstous.SiVictor
parvientàdiscréditerEricouàentamersa
208/780
base,ici,àShreveport,nousallonstousy
passer.
Jen’avaispasréaliséquelasituation
étaitaussidramatique.Ericn’avaitrienfait
pourmelefairecomprendrenonplus.
—C’estsigravequeça?ai-jesoufflé,
hébétée.
—Commetoutmâlequiserespecte,
Ericveuttedonnerl’imagedel’hommefort
etinvincible,Sookie.Trèsfranchement,Eric
estunvampirefantastiqueetilalespieds
surterre.Mais,cestemps-ci,iln’aplusle
sensdesréalités,pasquandils’agitdetoi.
—Est-cequetuesentraindemedire
qu’onnedevraitplussevoir,Ericetmoi?luiai-jedemandétoutdego.
Bienqu’engénéral,jesoisraviedene
paspouvoirliredanslespenséesdesvam-
pires,ilm’arrivaitdetrouverçaunpeufrus-
trant.J’avaisl’habituded’ensavoirplusque
jenel’auraisvoulusurcequelesgensse
disaientetressentaient.Alorsjeme
209/780
demandaisrarementsijemetrompaissur
leursmotivations.
—Non,nonpasexactement,m’aré-
ponduPamd’unairpensif.Jenesupport-
eraispasdelevoirmalheureux.Nitoinon
plus,a-t-elleajouté,aprèscoup.Mais,s’il
s’inquiètepourtoi,ilneréagirapascommeil
leferait…commeilledevrait…
—Sijen’étaispasdanslepaysage.
Pamn’arienditpendantunlongmo-
ment.Etpuiselleaajouté:
—SiVictornet’apasenlevéepourfaire
chanterEric,jecroisquec’estparcequ’Eric
t’aépousée.Victoressaieencoredeprotéger
sesarrièresenrestantdanslesrègles.Iln’estpasprêtàserebellerouvertementcontre
Felipe.Ilvatoujoursessayerdetrouverune
bonneraisonpourjustifiercequ’ilfait.Il
marchesurdesœufsavecFelipe,encemo-
ment,parcequetuasbienfaillitefairetueràcausedelui.
210/780
—Peut-êtrequeFelipevafairelesale
boulotpournous?
Pamasembléréfléchiràlaquestion.
—Ceseraitl’idéal,a-t-ellefinalement
répondu.Maisnousdevronsattendre.Felipe
nevacertainementpasbrusquerleschoses
etencoremoinsagirsuruncoupdetêtes’il
s’agitdetuerl’undeseslieutenants.Celain-
quiéteraittroplesautres.Ilrisqueraitdelesdéstabiliser.J’aisecouélatête.
—C’estbiendommageparcequejene
croispasqueçadérangeraitbeaucoupFelipe
d’éliminerVictor.
—Ettoi,çatedérangerait?
—Oui,çamedérangerait.
Pasautantqueçaledevraitpourtant.
—Donc,situpouvaistuerVictorsous
lecoupdelacolèreparcequ’ilt’attaque,ce
seraitnettementmieuxquechercherune
façondeletuerquandiln’estpasvraiment
enmesuredesedéfendre?
211/780
D’accord.Vuesouscetangle,maposi-
tionnerimaitpasàgrand-chose.Sionétait
d’accordpourtuerquelqu’un,sionplanifiait
sonmeurtre,sionsouhaitaitsamort,jevoy-
aisbienquechipotersurlescirconstances
frisaitleridicule.
—Çanedevraitfaireaucunedifférence,
ai-jereconnuàvoixbasse.Maisçaenfait
une,etdetaille.Cequin’empêchequeVictor
doitdisparaître.
—Tuaschangé,enaconcluPam,après
avoirmarquéuntempsEllen’avaitpasl’air
surprise,nihorrifiée,nidéçue.Ellen’avait
pasl’airravienonplus,d’ailleurs.C’était
plutôtcommesiellevenaitdeserendre
comptequejem’étaisfaitcouperles
cheveux.
—Oui,ai-jerépondu.
Nousavonsregardélapluietomber.
C’estalorsquePams’estécriée:
—Là!
212/780
Ilyavaitunevoitureblancheélégante
garéesurlebas-côté.Jenevoyaispaspour-
quoiPamsemblaitaussiagitéejusqu’àce
quej’aperçoivel’hommeappuyécontrela
voiture.Ilavaitlesbrascroisésetaffichait
uneparfaitenonchalance…sousunepluie
battante.
Commenousnousrapprochionsdela
Lexus,ilnousamollementfaitsignedela
main,unsignequivoulaitdire«Stop!».
—Merde!ajuréPam.C’estBruno
Brazell.Ilfautqu’ons’arrête.
Elles’estrangéesurlebas-côtédevant
laLexus.
—EtCorinna,a-t-ellerajoutéavec
amertume.J’aijetéuncoupd’œildansle
rétroviseurextérieur.
Unefemmeétaiteffectivementdes-
cenduedelavoitureblanche.
—Ilssontlàpournoustuer,m’aan-
noncéPam,d’untonflegmatique.Jenepeux
213/780
pasleséliminertouslesdeux.Ilvafalloir
quetum’aides.
—Ilsvontessayerdenoustuer?j’étais
mortedepeur.
—C’estlaseuleraisonquejevoispour
queVictorenvoiedeuxpersonnesquandune
seulesuffirait.
Elleavaitl’aircalme.Detouteévidence,
Pamréfléchissaitbeaucoupplusviteque
moi.
—Àl’attaque!Sionpeutpréserverla
paix,ilfauttoutfairepour.Pourlemoment,
dumoins.Tiens!
Ellem’afourréquelquechosedansla
main.
—Tire-ladufourreau.C’estunedague
àlamed’argent.
J’airevuleteintdecendresdeBilletla
lenteuraveclequelilsedéplaçait,aprèsavoirétéempoisonnéaveclemêmemétal.J’en
frémissaisd’avance.Etpuisjem’ensuis
214/780
vouludemasensiblerie.J’aidégainéla
dague.
—Ilfautqu’onyaille,hein?(J’aies-
sayédesourire.)OK,àl’attaque!
—Soisbraveetsanspitié,Sookie,m’a
encouragéePam.
Etpuiselleaouvertlaportièreet…elle
adisparu.J’aienvoyéàEricunegrosse
boufféed’amourenguised’adieu,touten
glissantladaguedanslaceinturedemajupe,
aucreuxdemesreins.Jesuissortiedela
voitureenmontrantmesmainsvides.
Enuneseconde,j’aiététrempée.J’ai
repoussémescheveuxderrièremesoreilles
pournepasqu’ilsmetombentdanslesyeux.
LespharesdelaLexusétaientcertesrestés
allumés,maisilfaisaitnuitnoire.Lesseules
autressourcesdelumièreprovenaientdes
voituresfilantdanslesdeuxsensetdel’aire
derepospourpoidslourds,violemment
éclairée,àplusd’unkilomètredelà.Sinon,
nousnoustrouvionsaubeaumilieudenulle
215/780
part,suruneportiond’autorouteanonyme,
avecdesboisdechaquecôté.Lesvampiresy
voyaientbeaucoupmieuxquemoi,maisil
m’asuffideprojetermonespritpourlocal-
iserleurscerveaux.Lesvampiress’inscrivent
encreux,pourmoi,commedestrousnoirs
dansl’espace.C’estdelatraqueennégatif.
Personnenedisaitrien.Onentendait
justelapluietorrentielletambourinersurles
voitures.
Pas
le
moindre
véhicule
à
l’approche.
—Salut,Bruno!mesuis-jeécriée,avec
l’entraind’unehystérique.C’estquivotre
copine?
J’aicommencéàmedirigerverslui.De
l’autrecôtéduterre-pleincentral,unevoit-
ureestpassée,filantversl’ouest.Silecon-
ducteurnousavus,ilaprobablementpensé
quedeuxbonsSamaritainss’étaientarrêtés
pouraiderdesgensenpanne.Leshumains
voientcequ’ilsveulentvoir…cequ’ilss’at-
tendentàvoir.
216/780
J’étaisdésormaisassezprèspourcon-
staterqueBrunoavaitlescheveuxplaqués
surlatête.J’avaisdéjàcroisésonchemin
unefoisetilavaitcettemêmegravitésurle
visage,l’expressionqu’ilavaiteue,cettenuit-là,quandilétaitdansmonjardin,prêtàin-
tervenirpourréduiremamaisonencendres,
etmoiavec.Brunoétaituntypesérieux
commemoij’étaisunefilleenjouée:c’était
unecouverture.
—Bonsoir,mademoiselleStackhouse,
m’aréponduBruno.
Iln’étaitpasbeaucoupplusgrandque
moi,maisc’étaitunsolidegaillard.Lavam-
pirequePamavaitappeléeCorinnaasurgià
sadroite.Corinnaétait–avaitété–une
Afro-Américaineetlapluiedégouttaitdes
tressesdesacoiffureélaborée.Avecletam-
bourinementdelapluie,jeparvenaisàpeine
àdistinguerlelégercliquetisdesperlesin-
séréesdanssesnattes.C’étaitunegrande
filleélancée–sansdoutepasencoreassez
217/780
grandeàsongoût,d’ailleurs,parcequ’elle
s’étaitperchéesurdestalonsdeprèsdedix
centimètres.Avantd’êtretrempée,sarobe
avaitdûêtrehorsdeprix.Maissousl’averse,
elleressemblaitplutôtàunetrèsélégante
serpillière.
J’étaistellementterrifiéequej’étaissur
lepointdeperdretoutcontrôle,etj’aicom-
mencéàrire.
—Vousavezunpneucrevéouquoi,
Bruno?ai-jelancéàl’intéressé.Jenevois
pasgrand-chosed’autrepourexpliquerce
quevousfaitesici,aubeaumilieudenulle
part,sousunepluiebattante.
—Jet’attends,pétasse.
JenesavaispastropoùPamsetrouvait
etjenepouvaispasmepermettredeperdre
l’énergiecérébralenécessaireàlalocaliser.
—Surveillezvotrelangage,Bruno!Je
necroispasquevousmeconnaissiezassez
pourm’appelercommeça,ai-jeraillé,avant
dereprendrebrusquementmonsérieux.
218/780
J’imaginequevousavezplacélamaison
d’Ericsoussurveillance.
—Bonnedéduction.Quandonavousa
vuespartir,touteslesdeux,lemomentnous
asemblébienchoisipourréglercertaines
petiteschoses…
Corinnan’avaittoujourspasouvertla
bouche.Maisellenecessaitdejeterdesre-
gardscirculaires.Elleétaitmanifestement
surlequi-vive:ellenesavaitpasoùPam
avaitbienpupasser.J’aieuunlargesourire.
—Jen’arrivevraimentpasàcompren-
drepourquoivousfaitesça.Victordevrait
s’estimerheureuxd’avoiruntypeaussibril-
lantqu’Ericàsonservice.Pourquoiest-ce
qu’ilnepeutpastoutbonnementprofiterde
cettechance?
Etnousficherlapaix.
Brunoafaitunpasdansmadirection.
Ilfaisaittropsombrepourquejediscernela
couleurdesesyeux,maisjepouvaisvoir
qu’ilétaittoujourssérieuxcommeunpape.
219/780
J’aitrouvébizarrequ’ilsedonnelapeinede
merépondre,maisçareculaitl’échéance
d’autant:c’étaittoujoursçadegagné.
—Ericestungrandvampire.Maisilne
s’inclinera
jamais
devant
Victor.
Pas
vraiment.Etilaccroîtsonproprepouvoirà
unevitessequirendVictorunpeunerveux.
Ilt’adéjà,toi,pourcommencer.Tonarrière-
grand-pèrepeutbiens’êtreenferméailleurs,
rienneditqu’ilnereviendrapas.EtEric
peutseservirdetesstupidesfacultésà
volonté.Victorn’entendpasqu’Ericbéné-
ficied’untelavantage.
Danslasecondequisuivait,j’avaisles
mainsdeBrunoautourducou.Ilavaitétési
rapidequejen’avaispaseuletempsderéa-
gir.Malgrélesangquimemartelaitlestym-
pans,j’aieuconscienced’unbrusqueetviol-
enttumulte,surmagauche.Jepassaisla
maindansmondospourrécupérerle
couteau,quandnousnoussommesbrusque-
mentretrouvésàterre,danslesherbes
220/780
hautesquibordaientl’accotement.J’ailancé
unejambeenl’air,par-dessusmonadver-
saire,enmesoulevantpouressayerdepren-
dreledessus.Maisjesuisalléetroploin
dansmonmouvementetnousavonscom-
mencéàroulerdanslefossé.Dommage!Car
ilseremplissaitd’eau.Brunonerisquait
certespasdesenoyer.Maismoisi.Enme
tordantl’épaule,j’airéussiàsortirladague
demajupe,alorsmêmequenousroulions
l’unsurl’autre,etquedespointsnoirsap-
paraissaientdevantmesyeux.J’aicompris
que
c’était
ma
dernière
chance.
J’ai
poignardéBruno,là,enpleinepoitrine,en
remontantbiensouslescôtes.Etjel’aitué.
4
Brusquementsoulevédeterrecomme
unpantindésarticulé,lecorpsdeBrunoa
enfincessédem’écraser.D’uncoupdepied,
Paml’aenvoyévalserdansl’eaucourantau
fonddufossé.Puisellem’aaidéeàme
relever.
—T’étaispasséeoù?ai-jecroassé.
—JemedébarrassaisdeCorinna,m’a
réponduPam,quiprenaittoujourstoutau
pieddelalettre.
Ellepointaitdudoigtuncorpsgisant
prèsdelavoitureblanche.Heureusement,le
cadavreétaitducôtéopposéàlaroute,làoù
lesraresvoituresquipassaientnepouvaient
paslevoir.C’étaitdifficileàdire,danscette222/780
quasi-obscurité,maisilmesemblaitbienque
Corinnaétaitdéjàentraindesedésagréger.
C’étaitlapremièrefoisquejevoyaisunvam-
piremortsouslapluie.
—JecroyaisqueBrunoétaitunredout-
ablecombattant.S’ilétaitsiredoutableque
ça,commentçasefaitquecen’estpastoiqui
t’eneschargée?
—Jet’aidonnélecouteau,m’afaitre-
marquerPam,ensefendantd’unebelleimit-
ationdelafillesurprise.Luin’enavaitpas.
—C’estça,ai-jetoussé–bonsang!j’ai
cruqu’onm’arrachaitlagorge.Et,mainten-
ant,qu’est-cequ’onfait?
—Onfichelecampd’ici.Enespérant
quepersonnen’arepérémavoiture.Jene
croispasqu’ilsoitpasséplusdetroisvoit-
ures,depuisquenousnoussommesarrêtées.
Aveccettepluieetlepeudevisibilité,silesconducteursétaienthumains,nousavonsde
bonneschancespourqu’aucunnesesouvi-
ennenousavoirvues.
223/780
Entre-temps,nousavionsregagnéla
voituredePam.
—Ceneseraitpasmieuxsiondéplaçait
laLexus?luiai-jedemandéd’unevoix
rauque.
—Quellebonneidée!s’estexclamée
Pam,enmetapotantlatête.Tupenses
pouvoirlaconduire?
—Oui,maisoù?
Pamaréfléchiunmoment.Cequi
n’étaitpasplusmalparcequeçamedonnait
letempsderécupérerunpeu.J’étaistrem-
péejusqu’auxosetjetremblaisdepartout.
Jemesentaisvraimentmal.
—Victornevapassavoircequis’est
passé,tucrois?
Quedequestions.
—C’estpossible.Iln’apaseulecourage
defairelesaleboulotlui-même,alorsilva
falloirqu’ilenassumelesconséquences.Ila
sacrifiédeuxdesesmeilleursélémentspour
rien.
224/780
Pamjubilait.
—Jecroisqu’onferaitmieuxdedé-
gagermaintenant.Avantquelesrenfortsar-
riventpourvérifieroùçaenest.
Jen’étaisassurémentpasenétatdeme
battreunenouvellefois.
—C’esttoiquin’arrêtespasdeposer
desquestions,m’a-t-ellerabrouée.J’aibien
peurqu’Ericnesoitlàsouspeu.Jeferais
mieuxdel’appelerpourluidiredegarderses
distances.
Elleavaitl’airvaguementinquiète.
—Pourquoi?
Franchement,
j’aurais
bien
aimé
qu’Ericfasseunepetiteapparitionpour
prendreenmainlasituation.
—Sisamaisonestsoussurveillanceet
qu’ilsautedanssavoiturepourveniràton
secours,celanelaisserapasbeaucoupde
doutequantauxresponsablesdecequiest
arrivéàBrunoetàCorinna,m’aexpliqué
225/780
Pam,manifestementexaspérée.Sers-toide
tatête,Sookie!
—J’ailatêtetouteramollie,luiai-je
rétorqué.
Etjenevoyaispasvraimentcequ’ily
avaitd’étonnantàêtreunpeuénervée.Mais
Pamenétaitdéjààtaperunnuméromémor-
isésursonportableetj’aientenduErichurl-
erdèsqu’iladécroché.
—Tais-toietlaisse-moit’expliquer,l’a-
t-elleinterrompuposément.Biensûr,qu’elle
estencoreenvie.
Ilyaeuunsilence.
Pamarésumélasituationenquelques
phrasesconcisesetaconclupar:
—Vaquelquepartoùilestnormalde
seprécipiteràcetteheure-ci:retourneau
clubpourréglerunproblèmeurgent;file
chezleteinturierdenuitpourrécupérertes
costumes;rue-toiàl’épicerieacheterdu
TrueBlood.Faiscequetuveux,maisneles
amènepasici.
226/780
Aprèsdeuxoutroiscrisétranglésdans
sonportable,Ericaapparemmentfiniparse
rendreàlaraison.Jen’entendaispasclaire-
mentsesparoles,maisiln’avaitmani-
festementpasencoreditsonderniermot.
—Elleauralecoubleupendant
quelquetemps,aréponduPam,àboutde
patience.Oui,c’estellequiatuéBruno.Oui,
touteseule.D’accord,jevaisluidire.
Elles’esttournéeversmoi.
—Ilestfierdetoi,m’a-t-ellerapporté,
avecunemouedégoûtée.
—Maisc’estPamquim’adonnéle
couteau,ai-jecroassé.
Jesavaisqu’ilpouvaitm’entendre.
—Maisc’estSookiequiaeul’idéede
déplacerleurvoiture,areconnuPam,avecla
têtedequelqu’unquiadécidédelajouer
fair-play,coûtequecoûte.J’essaiedetrouver
unendroitoùlagarer.L’airederepossera
trufféedecamérasdesurveillance.Jepense
227/780
qu’onvalalaissersurlebas-côté,bienaprès
lasortieversBonTemps.
Etc’estcequenousavonsfait.Pam
avaitdesserviettesdetoilettedanssoncoffreetjem’ensuisserviepourprotégerlesiège
delaLexus.Pamafarfouillédanslescendres
deBrunopourrécupérerlesclefsdelaLexus
et,aprèsavoirexaminédeuxminutesle
tableaudebord,j’aiestiméquejepouvaisla
conduire.J’aisuiviPampendantunequar-
antainedeminutes,enjetantuncoupd’œil
dépitéàlapancarte«BonTemps»alors
mêmequenousladépassions,piedau
plancher.Jemesuisrangéesurlebas-côté
justederrièrePam.Suivantsesinstructionsà
lalettre,j’ailaissélaclefsurlecontact,
nettoyélevolantaveclesserviettesdetoi-
lette(quej’avaisplusoumoinsmouilléesen
m’asseyantdessus),etpuisjemesuisprécip-
itéeverslavoituredePametjesuismontée
dedans.Ilpleuvaittoujours,soitditen
passant.
228/780
Ilnenousrestaitplusqu’àrentrerchez
moi.Enarrivant,j’avaismalpartoutetj’étaisunpeubarbouillée.Etpuis,enfin!enfin!
nousnoussommesarrêtéesdevantmaporte.
Àmagrandesurprise,Pams’estalors
penchéepourmeserrerdanssesbras.
—–Tut’estrèsbiendébrouillée,m’a-t-
ellefélicitée.Tuasfaitcequ’ilfallaitfaire.
Et,pourunefois,ellen’avaitpasl’air
sarcastique.
—J’espèreaumoinsqueçaenvalaitla
peine,ai-jesoupiré,lasseetdéprimée.
—Noussommesencoreenvie.Donc,
çaenvalaitlapeine.
Jenepouvaisrienrépondreàça.
J’auraisbienvouluprotester,aufondde
moi,pourtant.
Jesuissortiedesavoitureetj’aitraver-
sélejardindétrempéàpaslourds.Lapluie
avaitenfincessé.
Justeaumomentoùjel’atteignais,
Claudem’aouvertlaporte.Ils’apprêtaitdéjà
229/780
àmeparler,mais,quandilavumonétat,il
s’estravisé.Ilarefermélaportederrièremoietj’aientendulacleftournerdanslaserrure.
—Jevaisprendreunedoucheetme
coucher,luiai-jeannoncé.Bonnenuit,
Claude.
—Bonnenuit,Sookie,m’a-t-iltout
doucementrépondu.
Etiln’aplusditunmotjusqu’àceque
jedisparaissedanslecouloir.Vousne
pouvezpassavoircombienj’aiapprécié.
Quandj’aireprisletravail,lelende-
main,à11heures,Samessuyaittoutesles
bouteillesderrièrelecomptoir.
—Bonjour,m’a-t-ilsaluée,enmedévis-
ageant.Tuasunetêtededéterrée.
—Merci,Sam.Ravied’apprendreque
jesuisrayonnantedebeauté.
Ilarougi.
—Pardon,Sookie.Tuestoujourssu-
perbe.Jemedisaisjusteque…
230/780
—Quej’avaisdescernesénormes,c’est
ça?
J’aitirésurmesjouespourluifaireune
magnifiquegrimacehideuse.
—Jesuisrentréehypertard,hiersoir,
luiai-jecependantexpliqué.(J’aiétéobligéedetuerquelqu’unetdedéplacersavoiture.)Ilafalluquej’aillevoirEricàShreveport.
—Pouraffairesoupourleplaisir?
Samaaussitôtrentrélatêtedansles
épaules.Apparemment,luinonplusn’enre-
venaitpasd’avoirosémesortirça.
—Jesuisdésolé,Sookie.Mamère
diraitquej’aiautantdetactqu’unéléphant
dansunmagasindeporcelaine.
Jel’aiserrébrièvementdansmesbras.
—Net’inquiètepas,j’aidroitàçatous
lesjours.Etc’estmoiquidoistedemander
pardon.Jesuiscomplètementpasséeàcôté
desproblèmesdesmétamorphesetdeshy-
bridesausenslarge,encemoment,avec
231/780
cette
histoire
de
projet
de
loi
du
gouvernement.
Ilétaitgrandtempsquejeregardeun
peucequisepassaitautourdemoi,aulieu
demeregarderlenombril.
—Tuavaisd’excellentesraisonsde
penserplutôtàtoi,cesdernièressemaines.
Jenecroispasquej’auraispum’enremettre
aussibien.Jesuistrèsfierdetoi.
Jenesavaisplusquoidire.Alors,j’ai
baissélesyeuxetj’aiattrapéunchiffonpour
nettoyerunetracedeverresurlecomptoir.
—Situveux,jepeuxlancerunepéti-
tionouenappeleràmondéputé.Tun’as
qu’unmotàdire.Tunedevraispasavoiràte
fairerecenseroùquecesoit.Tuesuncitoyen
américain.Unvraidevrai,puresouche.
—C’estbiencequejepenseaussi.Jene
voispasenquoijeseraisdifférentdeceque
j’étaisavant.Laseuledifférencec’estque,
maintenant,lesgenssontaucourant.
232/780
Comments’estpasséelapleineluneavecles
loupsdeShreveport?
J’avaispratiquementoublié.
—Apparemment,ilsonteul’airdebien
s’amuser,ai-jeréponduaveccirconspection.
J’airencontréAnnabelleetlepetitnouveau,
Basim.PourquoiAlcideaccroîtseseffectifs,
tucrois?Tuaseudeséchosdecequise
trafique,danslameutedesLonguesDents?
—Ehbien,jet’aiditquejesortaisavec
unedesleurs,m’a-t-ilrappelé,enfocalisant
sonattentionsurlesbouteillesdufond,
commes’ilessayaitd’enrepérerunequi
avaitencorebesoind’uncoupdechiffon.
Silaconversationcontinuaitsurceton,
lebarallaitbientôtétincelerdusolau
plafond.
—Etquiestdoncl’heureuseélue?
Commeilm’enparlaitpourlaseconde
fois,j’aiestiméqu’iln’étaitpastropindiscretdemapartdedemander.
233/780
Aprèssafascinationpourlesbouteilles,
ilafaituntransfertsurlacaisse
enregistreuse.
—Euh…
Jannalynn.
Jannalynn
Hopper.
—Ah!luiai-jerépondu,d’untonpar-
faitementneutre.
J’essayaisdemedonnerletempsdeme
composerunvisageimpassibleetattentif.
—Elleétaitlà,lesoiroùons’estbattus
contrelameutequitentaitdefairelecoupde
forceaveclesLonguesDents.Elle…euh…
s’estoccupéedesblessés,danslesrangsde
l’ennemi.
C’étaitunbeleuphémisme.Elleleur
avaitbroyélecrâneavecsespoings,façon
casse-noix.Pourprouverquejenefêtaispas
lasainteIndélicate,quantàmoi,jemesuis
contentéed’un:
—Ahoui!La…euh…unefilletrès
mince.Trèsjeune.
234/780
—Oh!Ellen’estpassijeunequeça!
s’estexclaméSam,esquivantsciemmentle
faitquecen’étaitpasvraimentsonâgequi
posaitproblème.
—D’accord.Etelleaquelâge?
—Vingtetunans.
—Oh!C’estunegrandefille!ai-jedit
avecsérieux.Jemesuisefforcéedesourire.
—Sansrire,Sam,jenecritiquepastes
choix.(Pastoutàfait)Jannalynnesttrès…
très…dynamiquecommefille.
—Merci,asoupirémonpatron,levis-
ageplusdétendutoutàcoup.Ellem’aappelé
aprèslabataille.Elleesttrèsbranchéelions.
Sams’étaitchangéenlion,cettenuit-là,
pourmieuxcombattre.Ilavaitfaitunmagni-
fiqueroidesanimaux.
—Çafaitcombiendetemps,alors,que
voussortezensemble?
—Onad’abordpasmalparlé.Maison
estsortispourlapremièrefoisensembleily
aenvirontroissemaines.
235/780
—Ehbienmais,c’estgénial.
Jemesuisefforcéedemedécrisperet
deluisourireplusnaturellement.
—Tuessûrequetun’aspasbesoin
d’uneautorisationparentalesignéedesa
mère?
Samm’abalancélechiffonàlafigure.
Jel’aiattrapéauvoletjeleluiairenvoyé.
—Vousavezfinidevousamuser,vous
deux?J’aideuxmotsàdireàSam.
Tanyaétaitentréedanslebarsansque
j’aieperçusaprésence.
Tanyaneserajamaismameilleure
amie,maiselletravaillebienetelleétait
prêteàvenirdeuxsoirsparsemaine,ensort-
antdesontravailàNorcross.
Jeluiaidemandé:
—Tuveuxquejem’enaille?
—Non,çava.
—PardonTanya.Qu’est-cequejepeux
fairepourtoi?s’estenquisSamavecun
sourire.
236/780
—Changerlenomsurmesbulletinsde
salaire.
—Tuaschangédenom?
Jedevaistournerauralenti,cejour-là.
MaisSamavaitl’airtoutaussiéberluéque
moi.
—Ouais,Calvinetmoi,onestallés
dansunemairiedel’autrecôtédela
frontière,dansl’Arkansas,etons’estmariés.
Jem’appelleTanyaNorrismaintenant.
Muetsdestupéfaction,nousl’avons
tousdeuxregardéeavecdegrandsyeux.
—Félicitations!ai-jeditavecchaleur.
Jesuissûrequetuserastrèsheureuse.
PourCalvin,j’enétaismoinssûre,mais
j’avaistoutdemêmeréussiàdirequelque
chosedegentil.
Samarenchéri,débitanttouteslesfor-
mulesd’usage.Tanyanousamontrésonalli-
ance–unlargeanneaud’or–et,aprèsêtre
alléeencuisinepourlamontreràAntoineet
àD’Eriq,elleestrepartie,aussibrusquement
237/780
qu’elleétaitvenue,pourretournertravailler
àNorcross.Elleavaitditqu’ilsavaientfait
unelistechezTargetetchezWal-Mart.Samadoncfilédanssonbureaupourchoisirun
cadeauàleuroffrirdelapartdetoutleper-
sonnelduMerlotte:unependulemurale.Ilaposéunbocalàcôtéducomptoirpourre-cueillirnotrecontributionetj’yaiglisséun
billetdedix.
Entre-temps,lesgensavaientcom-
mencéàarriverpourdéjeuneretjemesuis
remiseautravail.
—Ilyaencoredesquestionsquejen’ai
pastrouvéletempsdeteposer,Sam,ai-je
annoncéàmonboss.Justeavantquejeparte
peut-être?
—Pasdeproblème,Sookie,m’a-t-ilré-
pondu,ensemettantàremplirdesverresde
théglacé–c’étaitunechaudejournée.
Jecouraisdanstouslessenspourser-
virplatsetboissonsdepuisuneheurequand,
àmagrandesurprise,j’aivuClaudepasserla
238/780
porte.Mêmehabillédevêtementschiffonnés
qu’ilavaitmanifestementramassésparterre,
moncousinétaitd’unebeautéàcouperle
souffle.Ils’étaittirélescheveuxenarrière
poursefaireunvaguecatogannégligé…etça
nediminuaitenriensoncharme.
Ilendevenaitpresquedétestable,
franchement.
Ils’estdirigéversmoid’unedémarche
nonchalantecommes’ilvenaitauMerlotte
touslesjoursetilm’adit,d’untonquilais-
saitàpenserquesonaccèsdetactetdecom-
passiondelaveillen’avaitexistéquedans
mesrêves.
—Lechauffe-eaunemarchepas.
—Salut,Claude!Quelplaisirdete
voir!ai-jerépliqué.Tuasbiendormi?Tu
m’envoisravie.Moiaussi,merci.Jecrois
quetuferaisbiendetedébrouiller,avecle
chauffe-eau,non?Situveuxprendreune
doucheetlavertesfringues.Tutesouviens
quejet’aidemandédet’occuperdecertains
239/780
trucsquejenepeuxpasfaire?Tupourrais
appelerHankClearwater,parexemple.Ilest
déjàvenuàlamaison.
—Jepeuxallerregarderçadeplus
près,aproposéunevoixmasculinederrière
moi.
JemesuisretournéeversTerryBelle-
fleur.TerryétaitunvétéranduVietnametil
enavaitgardédescicatriceshorrifiantes–de
cellesqu’onvoitcommedecellesqu’onne
voitpas.Ilétaitpartitrèsjeuneàlaguerre.Ilenétaitrevenutrèsvieux.Sescheveuxau-burngrisonnaient,maisilsétaientencore
épaisetassezlongspourqu’onpuisseles
tresser.Jem’étaistoujourstrèsbienenten-
dueavecTerry,quipouvaittoutfairedans
unemaisonoudansunjardin,question
réparation.
—Çam’arrangeraitdrôlement,luiai-je
répondu.Maisjeneveuxpasabuser,Terry.
Terryavaittoujoursététrèsgentilavec
moi.Ilm’avaitdébarrasséedesgravats,
240/780
quandmacuisineavaitbrûlé,pourqueles
ouvrierspuissentm’enconstruireuneneuve
etj’avaisdûinsisterpourqu’ilacceptedese
fairepayercorrectement.
—Pasdeproblème,a-t-ilmarmonné,
lesyeuxrivésàsesvieillesbottesdetravail.
Terrysurvivaitaveclamodestepension
queluiversaitlegouvernementetenfaisant
despetitsboulots.Ilvenaitnotammentau
Merlotte,trèstardlanuit,outrèstôtlematin,pournettoyerlestables,lestoiletteset
passerlaserpillièredanslebar.Ildisaittoujoursqu’ilavaitbesoindes’occuper,queça
leconservait.C’estvraiqu’ilétaitencore
plutôtbienbâti.
—JesuisClaudeCrâne,lecousinde
Sookie,estintervenuClaude,entendantla
mainàTerry.
Terryamarmonnésonnometluiaser-
rélamain.Ilarelevélatêteetsonregarda
croiséceluideClaude.Contretouteattente,
Terryavaitdesyeuxmagnifiques,d’unbeau
241/780
brunchaud,unpeumordoré,etourlés
d’épaiscilsrecourbés.Jenel’avaisencoreja-
maisremarqué.J’aialorsprisconscience
que,jusqu’àprésent,jen’avaispasvraiment
considéréTerrycommeunhomme.
Enretirantsamain,Terryavaitl’air
ahuri.Entempsordinaire,confrontéà
quelquechosed’inhabituel,Terryavaitune
mauvaiseréaction.Après,toutn’étaitplus
qu’unequestiondedegré.Mais,pourlemo-
ment,ilsemblaitplusintriguéqu’effrayéou
furieux.
—Euh…vousvoulezquej’yaille
maintenant?a-t-ilproposé.J’aiquelques
heuresàperdre.
—Ceseraitmerveilleux,luiarépondu
Claude,ensouriant.Jerêved’unedouche,et
d’unedouchechaude.
—Jenesuispasgay,mec,luiabalancé
Terry.L’expressionsurlevisageClaude
n’avaitpasdeprix!Jen’avaisencorejamais
vuClaudeprisdecourt.
242/780
—MerciTerry,j’apprécieénormément,
ai-jeditd’untonénergique.Claudeaune
clef.Ilteferaentrer.Situasdespiècesà
acheter,donne-moilesticketsdecaisse,je
m’en
occuperai.
Tu
sais
que
je
te
rembourserai.
Ilfaudraitpeut-êtrequejefasseun
virementdemoncompted’épargneàmon
comptecourant,maisj’avaistoujoursceque
j’appelaismon«argentdesvampires»pré-
cieusementconservéàlabanque.EtMe
Cataliadesallaitbientôtm’envoyerlelegsde
cettepauvreClaudine.Chaquefoisqueje
pensaisàcetterentréed’argentinespérée,
quelquechoseenmoisedénouait.Jem’étais
tantdefoisretrouvéesurlefildurasoirque
jem’yétaishabituée,maisc’étaitunénorme
soulagementdesavoirqu’ilyavaitcetargent
quej’allaisenfinpouvoirépargner.
Terryahochélatête,avantdesortir
parlaportedeservicepourmonterdansson
243/780
pick-up.J’aidardésurClaudeunregard
menaçant.
—Cethommeesttrèsfragile,luiai-je
dit.Ilamalvéculaguerre.Tâchedenepas
l’oublier.
Claudeavaitprisdescouleurs.
—Jem’ensouviendrai,m’a-t-ilassuré.
Moiaussi,j’aifaitlaguerre,pleindeguerres.
Ilm’abrièvementeffleurélajouepour
bienmemontrerquesonorgueilblesséavait
déjàrecouvrésabellesanté.Jepouvaissen-
tirlajalousiedetoutescesfemmesdansle
barcommeautantd’ondesnégativesquime
bombardaient.
—JeseraipartipourMonroeavantque
tunerentres,j’imagine.Merci,cousine.
CommeClaudepassaitlaporte,Sam
estvenuseplanteràcôtédemoi.
—Elvis
a
vidé
les
lieux,
a-t-il
commenté,pince-sans-rire.
—Çafaitunmomentquejenel’aipas
vu.
244/780
J’étaisvraimentenpiloteautomatique.
Jemesuissecouée.
—Pardon,Sam.Claudeestplutôt
uniqueensongenre,hein?
—Çafait,longtempsquejen’aipasvu
Claudine.Elleestvraimentgéniale.Claude
sembleplus…conformeaufaéstandard.
Ilyavaituneinterrogationdanssa
voix.
—OnnereverrajamaisClaudine,lui
ai-jeannoncé.Et,pourautantquejele
sache,onneverraplusd’autrefaéque
Claude.Laporteestfermée–nemede-
mandepascommentçamarche,jen’enai
aucuneidée.J’aipourtantcrucomprendre
qu’ilyenavaitencoreunoudeuxqui
rôdaientautourdechezmoi.
—Ilyadeschosesquetunem’aspas
dites…
—Ilfaudraitqu’onseparle,ai-je
reconnu.
245/780
—Qu’est-cequetudiraisdecesoir?
Aprèstonservice?Terryestcensérevenirici
fairetoutuntasderéparationsquej’ailais-
séess’accumuler,maisKennedyestpro-
gramméederrièrelebarpourcesoir.
Samsemblaitunpeuanxieux.
—J’espèrequeClaudenevapasencore
fairedesavancesàTerry,s’est-ilinquiété.
Claudeaunegogroscommeunebaraqueet
Terryesttellement…Onnesaitjamaiscom-
mentilvaréagir.
—Terryestungrandgarçon,luiai-je
rappelé.D’accord.Jetentaisdemerassurer.
—EtClaudeaussi,ai-jerepris.
—Clauden’estpasungarçondutout,
m’afaitremarquerSam.Quoiqu’ilsoitun
mâle,aucundoutelà-dessus.
J’aiététerriblementsoulagéedevoir
Terryrevenir,uneheureplustard.Il
semblaitabsolumentnormal,ninerveux,ni
furieux,niriendutout.
246/780
Jefaisaistoujoursdemonmieuxpour
nepasallerfaireuntourdanslatêtede
Terry,parcequec’étaitunendroitterrifiant.
Tantqu’ilseconcentraitsurunechoseàla
fois,Terryneposaitaucunproblème.Ilpen-
saitbeaucoupàseschiens.Ilavaitgardéun
deschiotsdeladernièreportéedesachienne
etilrelevait–iln’avaitpassonpareilpour
éduquerleschiens.
Aprèsavoirréparéunepoignéede
portequiavaitdujeu,danslebureaude
Sam,Terryestvenus’asseoiràl’unedemes
tablesetm’ademandéunesaladeetduthé
glacé.Quandj’aifinideprendresacom-
mande,ilm’atenduensilenceunticketde
caisse.Ilavaitdûacheterunepiècepourle
chauffe-eau.
—Çamarche,maintenant,m’a-t-ildit.
Toncousinapuprendreunedouchechaude.
—MerciTerry.Jevaistedonnerun
petitquelquechosepourtontravailetle
tempspassé.
247/780
—Pasbesoin.Toncousins’enestchar-
gé,m’a-t-ildéclaré,avantdeseplongerdans
lalecturedesonmagazine.
Ilavaitapportéunexemplairede
ChasseetPêcheenLouisianepourlireenattendantsacommande.
J’aifaitunchèquepourlapiècequ’il
avaitachetéeetjeleluiaidonnéenluiap-
portantsasalade.Ilahochélatêteetl’a
glissédanssapoche.CommeTerryn’était
pastoujoursdisponiblepourleremplacer,
Samavaitengagéquelqu’und’autre,cequi
luipermettaitd’avoirrégulièrementdes
soiréesdelibres.Lanouvelle,quinetravail-
laitaubarquedepuisunequinzainede
jours,étaitd’unebeautémajestueuse:
KennedyKeyesfaisaitfacilementunmètre
quatre-vingts.Elleétaitplusgrandeque
Sam,entoutcas.Elleavaitcegenrede
plastiquequ’onassocietraditionnellement
aveclareinedebeautéclassique:unlong
carréchâtainrehaussédequelquesdiscrètes
248/780
mèchesblondes,degrandsyeuxbruns,une
peaudepêche,desdentsd’uneblancheuret
d’unerégularitéàfairesedamnerunortho-
dontisteetunsourireéblouissant.Ellese
tenaitnaturellementtrèsdroiteetavaitob-
tenusondiplômeenpsychologieàlaSouth-
ernArkansasUniversity.
Elleavaitégalementfaitdelaprison.
Quand,lelendemaindesasortiede
prison,elleavaitdérivédanslebarpour
déjeuner,unpeuperdue,Samluiavaitde-
mandésiellevoulaitdutravail.Ellen’avait
mêmepasdemandécequ’elleallaitfaireav-
antd’accepter.Illuiavaitdonnélemanuel
duparfaitbarmandebaseetellel’avaitsibi-
enétudié,dèsqu’elleavaitunmomentde
libre,qu’elleétaitparvenueàmaîtriserun
nombrehallucinantdecocktails.
—HéSookie!s’est-elleécriée,comme
sinousétionsamiesd’enfance–c’étaitle
styleKennedy.Commentva?
—Bien,merci.Ettoi?
249/780
—Oh!Commeunpoissondansl’eau.
Elles’estpenchéepourvérifierle
nombredebouteillesdesodadansleré-
frigérateuràportevitrée,derrièrelebar.
—Ilnousfautdu7Up,ena-t-elle
conclu.
—Çavient.
J’aidemandésesclefsàSametjesuis
alléedanslaréservechercherdeuxpacksde
six.
—Hé!Jenet’avaispasditd’yaller,ma
grande!J’auraispulefaire.
Kennedym’asouri.Elleavaittoujours
lesourireauxlèvres.
—Maisj’apprécie,a-t-elleajouté.
—Pasdesouci.
—Est-cequej’aiunpeuminci,Sookie?
m’a-t-ellealorsdemandé,enseretournantà
moitiépourmemontrersesfessesetenme
lançantunregardpleind’espoirpar-dessus
sonépaule.
250/780
Cen’étaitpastantsonpetitséjourà
l’ombrequisemblaitluiposerproblèmeque
lepoidsqu’elleavaitprisenprison.«La
bouffeétaitdégueulasse,m’avait-elleexpli-
qué,etplutôtricheensucresetenféculents.
Maisilfautdireaussiquejemevengesurla
bouffequandlemoraln’estpasaubeau
fixe»,m’avait-elleavoué,commesic’était
uncrime.«Etjen’avaisvraimentpasle
moral,encabane.»Dujouroùelleétaitrev-
enueàBonTemps,ellen’avaiteuqu’une
seuleobsession:retrouversesmensurations
dereinedebeauté.
Elleétaitencorebelle,pourtant.Ily
avaitjusteunpeuplusdebeautéàregarder.
—Tuessuperbe,commetoujours,lui
ai-jerépondu.
J’aicherchéDannyPrideauxdesyeux.
SamavaitdemandéàDannydevenirquand
Kennedyétaitdeservicedenuit.Cetar-
rangementétaitcensédurerunmois,le
tempsqueSampuisseêtrecertainque
251/780
Kennedysoitàmêmededominerla
situation.
—Tusais,m’a-t-ellelancé,ensurpren-
antmonregard,jesaismedéfendre.
Personnen’endoutait,àBonTemps.
C’étaitbiençaleproblème.Certainshommes
(certainspauvrestypes)pouvaientvoirdans
laréputationdeKennedyundéfiàlahauteur
deleur…virilité.
—J’ensuispersuadée,luiai-jerépliqué
avecgravité.
Danny
Prideaux
servait
juste
de
garantie.
Levoilàquipassaitjustementlaporte.
PlusgrandqueKennedydequatreoucinq
centimètres,ilétaitlefruitd’unmétissage
quejen’avaispasencoreréussiàdémêler.
Dannyétaitunbrunàpeautrèsmate,auvis-
agecarréetauxcheveuxcourts.Ilavaitquit-
tél’arméedepuisunmoisetn’avaitpasen-
coredécidédansquoiilallaitselancer.Il
travaillaitàtempspartieldanslemagasinde
252/780
matériauxdeconstructionlocal.Ilacceptait
dejouerlesvideursquelquesnuitsparse-
maine,cequiprésentaitl’avantageindéni-
abledenepasquitterKennedydesyeuxde
toutelasoirée.
Ensortantdesonbureau,Samafaitun
petitdétourparlebarpourvenirdireaure-
voiretparleràKennedyd’unclientquiavait
faitunchèqueenbois.Puisnoussommes
sortistouslesdeuxparlaportedeservice.
—EtsionallaitauCrawdadDiner?
m’a-t-ilproposé.
C’étaitunebonneidée.Ils’agissaitd’un
vieuxrestaurantdonnantsurlaplacequi
bordaitletribunal.Commetouslescom-
mercessituésàproximitédelaplace–le
plusvieuxquartierdeBonTemps–,ceres-
taurantavaitunehistoire.Lespremierspro-
priétaires,
Perdita
et
Crawdad
Jones,
l’avaientouvertdanslesannées1940.Quand
Perditaavaitprissaretraite,ellel’avait
venduaumarideCharlsieTooten,Ralph,
253/780
quiavaitquittésontravailàl’usinedetrans-
formation
de
poulets
pour
reprendre
l’affaire.Danslemarchéqu’ilsavaientcon-
clu,Perditaavaitacceptédetransmettreà
Ralphtoutessesrecettespourpeuqu’ils’en-
gageàconserverlenom«CrawdadDiner».
Quandl’arthriteavaitcontraintRalphàla
retraiteanticipée,ill’avaitrevenduàPinkie
Arnettauxmêmesconditions.C’estainsique
desgénérationsdedîneursdeBonTemps
ontétéassuréesd’avoirlemeilleurpudding
créoledeLouisiane.LeshéritiersdePerdita
etCrawdadJonespouvaientmontrerleres-
taurantdudoigtavecfierté.
J’airacontéàSamcebrefchapitrede
notrehistoirelocalependantquenousatten-
dionsnosescalopesdepouletpané,accom-
pagnéesderizetdeharicotsverts.
—EncoreunechancequePinkieait
héritédelarecettedupuddingcréole!Et,
quandceseralasaisondestomatesvertes,
j’aibienl’intentiondevenirici,aumoins
254/780
deuxfoisparsemaine,pourleursbeignets,
m’aconfiéSam.Alors?Çasepassecom-
ment,lacohabitationavectoncousin?
Ilpressaitsarondelledecitrondans
sonthé.
—Jenesaispasencore.Ilvientjuste
d’emménageretons’estàpeinecroisés.
—Tul’asdéjàvufaireunstrip?(Sama
éclatéderire.)Professionnellement,jeveux
dire.Jenemevoisvraimentpasfaireçasur
unescènedevantdesgens.
Physiquement,çan’auraitassurément
pascausédeproblème,pourSam.Jel’avais
déjàvudansleplussimpleappareilquandil
setransformaitpourrecouvrerformehu-
maine.Miam.
—Non,j’avaistoujoursvouluyaller
avecAmelia.Maisdepuisqu’elleestrepartie
àLaNouvelle-Orléans,jenemesuisjamais
vraimentsentied’humeuràallerdansun
clubdestrip-tease.Tudevraisdemanderà
255/780
Claudedet’embaucher,lessoirsoùtune
bossespasaubar,luiai-jesuggéréenriant.
—Benvoyons!
Letonétaitsarcastique,maisil
semblaitflatté.
Nousavonsparlédudépartd’Amelia
pendantunmoment,etpuisjeluiaide-
mandédesnouvellesdesafamilleauTexas.
—Ledivorcedemamèreaétéoffici-
ellementprononcé,m’a-t-ilannoncé.Bon,
évidemment,monbeau-pèreestenprison
depuisqu’illuiatirédessus,alorsçafaitdesmoisqu’ellenel’apasvu.Dansl’étatactuel
deschoses,jecroisquelavraiedifférence
pourelleseraplutôtd’ordrefinancier.Elle
reçoitunepension,commemonpèreétait
dansl’armée,maisellenesaitpassielleva
retrouversonjobdansl’écoleoùelletravail-
lait,aprèslesvacancesd’été.Ilsontem-
bauchéuneremplaçantepourlerestede
l’annéescolairequandelleaétéhospitalisée,
etilshésitentàlareprendre.
256/780
Avantdeseprendreuneballedans
l’épaule,lamèredeSamavaitétésecrétaire-
réceptionnistedansuneécoleprimaire.Cer-
tainsn’étaientpastranquillesàl’idéede
travaillerdanslemêmebureauqu’une
femmequisechangeaitenanimal.Lamère
deSamn’étaitpourtantpasdifférente,main-
tenant,delafemmequ’elleavaitétéavant.
Jeneparvenaispasàcomprendrecette
attitude.
Laserveusenousaapporténosplats
avecunpanierdepetitspainsfrais.J’ai
pousséunsoupird’aise.J’ensalivais
d’avance.C’étaittoutdemêmemieuxquede
mepréparermesrepastouteseule.
—DesnouvellesdumariagedeCraig?
luiai-jedemandé,quandj’airéussiàm’ar-
racheràladégustationdemonescalope
panée.
—Ilsontfinileurthérapiedecouple,
m’a-t-ilréponduavecunhaussement
d’épaulesdésabusé.Etmaintenant,ses
257/780
parentsàelleveulentqu’ilsentreprennent
unethérapiegénétique–jenesaismême
pascequec’est.
—N’importequoi.
—Pourcertainespersonnes,toutcequi
sortdelanormeestforcémentàjeter,a
théoriséSam,ensebeurrantundeuxième
petitpain.EtCraignepeutmêmepasse
transformer.
Entantquepremierenfantd’uncouple
deméta-morphes,Samétaitleseulàres-
sentirleseffetsdelapleinelune.
—Jesuisdésolée,luiai-jeditensecou-
antlatête.Jesaisquelasituationn’estpas
facileàvivrepourtouslesmembresdeta
famille.
Ilaacquiescé.
—MasœurMindyapourtantbien
réussiàs’enremettre.Ellem’alaisséjouer
avecsesgosses,ladernièrefoisquejelesai
vus,etjevaisessayerderentrerauTexas
pour
la
fête
nationale.
Ils
font
un
258/780
gigantesquefeud’artificedanssavilleet
toutelafamilleyva.Jecroisqueçameplair-
aitbien.
J’aisouri.Ilsavaientbeaucoupde
chanced’avoirSamdansleurfamille!C’était
entoutcasmonopinion.
—Tasœuraoubliéd’êtrebête,enai-je
conclu,
avant
d’enfourner
une
grosse
bouchéedemonescalopepanéenappéede
sauceaulait.
Unpurdélice.Samaéclatéderire.
—Tiens,puisqu’onestdansleshis-
toiresdefamille,situmedisaisvraiment
commenttuvas,a-t-ilaussitôtembrayé.Tu
tesensprêteàm’enparler?Tum’asditpour
tonarrière-grand-pèreetcequis’estpassé.
Maisoùenes-tuavectesblessures?Jene
voudraispasquetucroiesquejememêlede
tavie.Maistusaisquec’estimportantpour
moi.
J’aieuunpetitmomentd’hésitation.
Maisc’étaitSametjemesentaisen
259/780
confianceenlui.Alorsj’aiessayédeluifaireunrapiderésumédelasemaine.
—EtJBm’aideenmefaisantfairedes
exercicesdekiné,ai-jeajouté.
—Tumarchescommesiderienn’était,
saufquandtuesvraimentfatiguée,m’a-t-il
faitremarquer.
—J’aideuxoutroisvilainesrustinesen
hautdelacuissegauche,làoùleschairsont
vraimentétéeuh…Bref,passons,ai-jepré-
cipitammentabrégé,avantdemeplonger
uneoudeuxminutesdanslacontemplation
demaserviette.Çaarepoussé.Plusou
moins.Çafaitunpeucommeunefossette.
J’aiquelquescicatricesaussi,maisriende
terrible.Ericn’apasl’airtroprebuté,entoutcas.
Ilfautdirequ’ilavaitlui-mêmeuneou
deuxcicatrices,souvenirsdesaviean-
térieure.Celadit,ellesnesevoyaientpas
beaucoupsursapeaublême.
—Est-cequetu…euh…gères?
260/780
—Ilm’arrivedefairedescauchemars,
luiai-jeavoué.Etj’aidescrisesdepanique.
Mais…etsionparlaitd’autrechose?
Jel’aigratifiédemonsourireleplus
radieux.
—Regardeunpeuoùonenest,Sam,
aprèstoutescesannées:jevisavecunfaé;
monpetitamiestunvampireettusorsavec
uneloup-garouquiprendlescrânesdeses
ennemispourdesnoix.Est-cequ’onaurait
seulementpuimaginerqu’ondiraitçaun
jour,quandj’aiservimonpremierverreau
Merlotte?
Sams’estpenchéversmoipourposer
samainsurlamienne.C’estjustementle
momentqu’achoisiPinkiepourvenirenper-
sonneànotretablenousdemandersinous
avionsappréciésacuisine.Jeluiaimontré
monassiettevide.
—Jecroisquevouspouvezvousen
rendrecompteparvous-même,luiai-je
261/780
réponduavecungrandsourire,qu’ellem’a
aussitôtrendu.
Pinkieétaitunefemmeimposantequi
appréciaitmanifestementsesproprespetits
plats.Denouveauxclientssontarrivésetelle
nousaquittéspourallerlesplacer.
Samaretirésamainets’estremisà
manger.
—Siseulement…,s’est-illancé,avant
deserefermercommeunehuître.
Ils’estpassélamaindanslescheveux.
Depuisqu’ilavaitfaitcoupersabellecrinièred’orcuivré,ilsavaientl’airplusdisciplinés
qued’habitude…jusqu’àcequ’illes
ébouriffe.Ilaposésafourchette.IlavaitfaithonneuràlacuisinedePinkie,luiaussi.
—Siseulement…?
Iln’yapasbeaucoupdegensquej’en-
courageraisàfinircegenredephrase.Mais
çafaisaitdesannéesquenousétionsamis,
Sametmoi.
262/780
—Jevoudraistellementquetutrouves
lebonheurauprèsdequelqu’und’autre!a-t-
ilmurmuré.Jesais,jesais,çanemeregarde
pas.EtpuisEricavraimentl’airdetenirà
toietcen’estquejustice.
—C’estvrai,ilal’air.Detoutefaçon,
c’estsurluiquejesuistombéeetfranche-
ment,jeseraisbieningratesijenem’encon-
tentaispas:jen’aipasàmeplaindre.Et
puis,ons’aimetouslesdeux,ai-jeconclu
avecunhaussementd’épaulestimide.
Letourqueprenaitlaconversation
commençaitàm’embarrasser.
Samahochélatête.Pourtant,lepetit
pliironiqueaucoindesabouchedisaitas-
sez,sansquej’aiebesoindefaireuntour
danssatête,qu’iln’avaitpasunetrèshaute
opiniond’Eric.J’étaisbiencontentedene
paspouvoirliredanssespenséesaussi
clairementquedanscellesdeshumainsor-
dinaires.Pourmapart,jetrouvaisqueJan-
nalynnétaittoutaussipeufaitepourlui.
263/780
Samn’avaitpasbesoind’unefillesanguin-
airequinevoyaitqueparsonchefdemeute.
Illuifallait,aucontraire,quelqu’unquine
voyaitqueparlui.
Cependant,jen’airiendit.
Onnepourrapasmereprocherde
manquerdetact.
C’étaitatrocementtentantderaconterà
Samcequis’étaitpassélanuitprécédente.
Maisc’étaittoutbonnementimpossible.Je
nevoulaispaslemouillerdansleshistoires
devampiresplusqu’ilnel’étaitdéjà–c’est-
à-diretrèspeu.Personnen’avaitpasbesoin
deça.Jem’étaispourtantinterrogéetoutela
journéesurlesretombéesqu’avaiteuesma
petitemésaventuredelaveille.
Samétaitentraindepayersamoitiéde
l’additionquandmonportableasonné.J’ai
couléunregardversl’écranpourvoirqui
m’appelait.C’étaitPam.Monsangn’afait
qu’untour.Jesuissortiedurestaurant.
264/780
—Alors?luiai-jeaussitôtdemandé,
avec,danslavoix,autantd’anxiétéquej’en
éprouvais.
—Bonjouràtoiaussi.
—Commentças’estpassé,Pam?Je
n’étaispasd’humeuràplaisanter.
—BrunoetCorinnaétaientabsentsau
boulot,àLaNouvelle-Orléans,aujourd’hui,
m’aréponduPamd’untonsolennel.Victor
n’apasappeléiciparceque,bienévidem-
ment,iln’yavaitaucuneraisonpourqu’ils
soientvenusdanslecoin.
—Est-cequ’onaretrouvélavoiture?
—Pasencore.Jesuisbiensûrequela
policedelarouteadéjàcolléunmotdessus
pourdemanderauxpropriétairesduvéhicule
devenirledéplacer.C’estcequ’ilsfont,danscescas-là,mesemble-t-il.
—Oui,effectivement.
—Iln’yaurapasdecadavre.Surtout
qu’avecl’aversequiesttombéecettenuit,il
n’yaurapaslamoindretrace.Rienne
265/780
permetderemonterjusqu’ànous,a-t-elle
jubilé.
J’étaislà,deboutsurletrottoir,leport-
ablecolléàl’oreille,dansuneruedésertede
mapetiteville,àquelquesmètresdulampa-
daire.Jem’étaisrarementsentiesiseule.
—J’auraistellementvouluquecesoit
Victor,ai-jesouhaitédufondducœur.
—Tuveuxencoretuerquelqu’un?s’est
étonnéePam.
—Non.Jevoudraisjustequetoutsoit
fini.Jevoudraisquetoutaillepourlemieux
danslemeilleurdesmondes.Jeneveux
vraimentpasdenouvellestueries.
Samestsortidurestaurantderrière
moi.Iladûpercevoirladétressedansma
voixparcequ’ilm’aposélamainsurl’épaule.
—Jedoisyaller,Pam.Tiens-moiau
courant.J’aiglissémonportabledansma
pocheetjemesuisretournée.Samsemblait
inquietetlalumièrequitombaitduréver-
bèrecreusaitsonvisaged’ombresprofondes.
266/780
—Tuasdesennuis,m’a-t-ildit.J’ai
préférémetaire.
—Jesaisquetunepeuxpasenparler
mais,sijamaistuenressenslebesoin,tu
saisoùmetrouver,a-t-ilajouté.
—Toiaussi,luiai-jerépondu,parce
quej’imaginaisbienqu’avecunepetiteamie
commeJannalynn,Sampourraitbientôtse
retrouverdansunepositiontoutaussiincon-
fortablequelamienne…
5
Quandlasonneriedutéléphoneare-
tenti,cevendredimatin,j’étaissousla
douche.Commej’avaisunrépondeur,j’ai
laissésonner.Jetendaislebrasàl’aveuglettepourattraperlaserviette,quandj’aisenti
qu’onmelafourraitdanslamain.J’aiouvert
lesyeux,avecunhoquetdestupeur,pour
voirClaudeplantédevantmoi,nucommeun
ver.
—C’estpourtoi,m’a-t-ildit,enme
présentantlecombinésansfildelacuisine.
Etilestsorti.
J’aiportémachinalementl’appareilà
monoreille.
—Allô?ai-jeânonné.
268/780
Jenesavaispascequimechamboulait
leplus:devoirClaudeentenued’Adam,que
Claudem’aitvueentenued’Eveoulefait
quenousétionstouslesdeuxcousinsetnus
danslamêmepièce.
—Sookie?Tuasl’airbizarre,s’est
étonnéeunevoixd’hommevaguement
familière.
—Oh!justeunpeusurprise,c’esttout.
Euh…jesuisdésolée,mais…quiestà
l’appareil?
Unrirechaleureuxetamicals’estélevé
àl’autreboutdufil.
—C’estRemySavoy,lepèredeHunter.
Remyavaitétémariéàmacousine
Hadley,maintenantdécédée.Leurfils
Hunteretmoiavions…unpetitpointcom-
mun,unpointcommunqu’ilnousfallaitex-
plorer.Jem’étaispromisd’appelerRemyet
defixerunedatepourqu’ilpuissem’amener
Hunteretjem’ensuisvoulud’avoirtant
tardé.
269/780
—J’espèrequetum’appellespourme
direquejevaisvoirHunterceweek-end?lui
ai-jedit.Jetravailledimancheaprès-midi,
maisj’aimonsamedi.C’est-à-diredemain.
—Çatombebien!J’allaisjustementte
demandersijepouvaistel’amenercesoir,il
pourraitpeut-êtrepasserlanuitcheztoi.
Çafaisaitbeaucoupdetempsàpasser
avecunenfantquejeneconnaissaispaset,
plusimportantencore,unenfantquineme
connaissaitpas.
—Pourquoi?Tuasquelquechosede
prévu?
—Oui.Lasœurdemonpèreestmorte
hieretl’enterrementalieudemainmatinà
10heures.Maislaveilléefunèbreestpource
soir.JenevoudraispastraînerHunteràla
veillée,niàl’enterrement,surtoutavecson…
enfin,tusais,son…problème.Çapourrait
êtrepéniblepourlui.Tuvoiscequejeveux
dire…Jenesaisjamaiscequ’ilvasortir.
—Jecomprends.
270/780
Etcomment!Pasfaciledegérerun
petitboutdechoutélépathe.Mesparents
auraientpleinementcompriscepauvre
Remy.
—Quelâgeçaluifaitmaintenant?
—Cinqans.Ilvientdelesfêter.J’étais
unpeuinquietpoursongoûterd’anniver-
saire,maisons’enesttrèsbientirés.
J’airespiréunboncoup.Aprèstout,
c’étaitmoiquiluiavaisproposédel’aider
pourleproblèmedeHunter.
—D’accord.Jevaislegarderpourla
nuit.
—Merci.Etjeveuxdirevraiment.Jete
l’amèneraiensortantduboulot.Onarrivera
vers17h30.Çateva?
Jedevaisfinirentre5et6heures.Ça
dépendraitdel’heureàlaquellearriveraitma
remplaçanteetdel’affluenceàmestables.
J’aidonnémonnumérodeportableàRemy.
271/780
—Sijenesuispaschezmoi,n’hésite
pasàm’appeler.Jerentreraidèsquepos-
sible.Qu’est-cequ’ilaimemanger?
Nousavonsdiscutédesgoûtsetdes
habitudesdemonpetit-cousinpendant
quelquesminutesavantquejenefinissepar
raccrocher.Dansl’intervalle,j’avaiseule
tempsdesécher.Maismescheveux
pendouillaientcommedesqueuesderat
mouillé.Aprèsquelquesminutesavecle
sèche-cheveux,
je
suis
allée
chercher
Claude–unefoisdécemmentvêtuedema
tenuedeserveuse.
—Claude!ai-jehurlédubasde
l’escalier.
—Oui?a-t-ilrépondud’untontotale-
mentindifférent.
—Descendsicitoutdesuite!
Ilestapparuenhautdesmarches,sa
brosseàcheveuxàlamain.
—Oui,cousine?
272/780
—Claude,lerépondeurauraitprisl’ap-
pel.Etjetepriedenepasentrerdansma
chambresansfrapperetencoremoinsdans
masalledebains!
J’allaisutiliserleloquetdelaporte
dorénavant,c’étaitcertain.Jecroisbienque
jenem’enétaisjamaisserviavant.
—Tuespudique?
Ilavaitl’airréellementintrigué.
—Non!mesuis-jeexclamée,avantde
prendredeuxsecondesderéflexion.Enfin,à
côtédetoi,peut-êtrequesi.Jetiensà
préservermonintimité.C’estàmoidedé-
ciderquipeutounonmevoirtoutenue.Est-
cequetuvoiscequejeveuxdire?
—Oui.J’aitrèsbienvu.Et,objective-
ment,c’esttrèsjoliàregarder.
J’aicruquelesyeuxallaientmesortir
delatête.
—Jenem’attendaispasàça,quandj’ai
acceptéqueturestesici.Tuaimesles
hommes,onestbiend’accord?
273/780
—Ohoui!Ilestcertainquejepréfère
vraimentleshommes.Maisjesaisapprécier
labeauté.Jesuisdéjàalléfaireunpetittourdel’autrecôté…
—Jenet’auraissansdoutepashébergé
ici,sijel’avaissu,luiai-jefaitremarquer.
Ilahaussélesépaulescommepourdire
«J’aiétédrôlementbieninspirédetele
cacher,alors,hein?».
—Écoute…
Jemesuisinterrompue.J’étaisquand
mêmeunpeusecouée.Quellesquecesoient
lescirconstances,voirClaudedansleplus
simpleappareil…Ehbien,cen’estpaspré-
cisémentlacolèrequisemanifesteen
premier.
—J’aideuxoutroispetiteschosesà
mettreaupoint,ai-jefinalementenchaîné.
Etjeneplaisantepas.
Ilattendaitpolimentlasuite,sabrosse
àlamain.
274/780
—Premièrement,j’aiunpetitami,etce
petitamiestunvampire.Etjen’aiaucune
intentiondeletromper,cequiinclutlefait
devoird’autreshommesnus…dansmasalle
debains,mesuis-jeempresséed’ajouter,en
repensantàtouslesmétamorphesquej’avais
vusreprendreformehumaine.Situn’espas
capablederespecterça,tun’asqu’àfairetes
valisesettun’aurasplusquetesyeuxpour
pleurer.Deuxièmement,jevaisavoirdela
visitecesoir:unpetitgarçonquejedois
garder,ettuferaisbiendetetenirensa
présence.Est-cequeçarentredanstatêteou
est-cequ’ilfautquej’yailleaumarteau?
—Nuditéinterdite.Gentillesserequise
aveclepetithumain.
—C’estça.
—C’esttonfils?
—Sic’étaitlemien,jepeuxtegarantir
quejel’élèveraismoi-même.Non,c’estcelui
deHadley.C’étaitmacousine,lafilledema
tanteLinda.Elleétaiteuh…lapetiteamiede
275/780
Sophie-Anne.Tusais,l’ex-reinedesvam-
pires?Etelleafinipardevenirvampire.Ce
petitgarçon,Hunter,estlefilsqueHadleya
euavanttoutça.C’estsonpèrequivame
l’amener.
Claudeavait-ilunliendeparentéavec
Hadley?Ehbien,oui,forcément.Etdonc
avecHunter.Jen’aipasmanquédelelui
faireremarquer.
—J’aimelesenfants,m’aconfiéClaude.
Jesauraimetenir.Etjesuisvraimentdésolé
det’avoircontrariée.
Ils’estefforcédeprendreunaircontrit.
—C’estmarrant,tun’asvraimentpas
l’air.
—Intérieurement,jesaigne,m’a-t-il
rétorquéavecunsourireespiègle.
—Oh!Seigneur!ai-jesoupiré,enme
retournantpourallerfinirdemepréparer
dansmasalledebains,seuleetàl’abrides
regardsindiscrets.
276/780
Quandj’aiattaquémajournéedetrav-
ail,jem’étaisunpeucalmée.«Aprèstout,
mesuis-jedit,desgensnus,Claudeadûen
voirtroismilliards,ensontemps.»Pourla
plupartdesSurNat,lanuditén’avaitaucune
importance.Contrairementauxhumains,
ellesn’enfaisaientpastoutunplat.Lefait
quenousayonsdelointainsliensdeparenté,
Claudeetmoi–monarrière-grand-pèreétait
aussisongrand-père–n’ychangeaitstricte-
mentrien.Àvraidire,çanefaisaitaucune
différencepourlamajoritédesSurNat.
«Donc,iln’yapasdequoienfaireun
drame»,mesuis-jeraisonnéeavecconvic-
tion.Dèsquej’aieuunmomentderépit,au
bar,j’aiappeléEricsursonportableetjeluiailaisséunmessagepourleprévenirque
j’étaiscenséegarderlepetitHunterlesoir
même.
—Situpeuxvenir,génial,maisje
voulaisquetusachesquejeneseraispas
touteseule,ai-jedéclaréaurépondeur.
277/780
Hunterferaitunchaperondesplusre-
doutables.Etpuisj’aipenséàmonnouveau
colocatairedupremier.
—Enplus,j’aicomplètementoubliéde
tedirequelquechose,l’autrenuit,ettune
vassansdoutepasaimer,ai-jedoncajouté.
Etpuisaussi,tumemanques.
J’aientenduunbip:montempsdepa-
roleétaitécoulé.Bon…parfait.Quisaitce
quej’auraisbienpudireaprès?
Heidi,latraqueuse,étaitcenséearriver
àBonTempscemêmesoir.J’avaisl’impres-
sionqueçafaisaitunsièclequ’Ericavaitdé-
cidédel’envoyerfaireuntoursurmonter-
rain.Sonarrivéemepréoccupaitunpeu,
quandj’ypensais.Est-cequeRemyaurait
toujourstrouvéqu’assisteràunenterrement
étaitaussihorriblepoursonfils,s’ilavaitsuquiallaitvenirfrapperàmaporte?Est-ce
quecen’étaitpasirresponsabledemapart?
Est-cequejenefaisaispasprendredes
risquesinutilesàmonpetit-cousin?
278/780
Non.Àceniveau-là,jefrisaislaparan-
oïa.Heidiallaitsimplementfaireuntour
dansmesbois.
Aumomentdepartir,j’avaisréussià
medébarrasserdesinquiétudesquimetra-
cassaient.Kennedyétaitdenouveaudeser-
viceaubarparcequeSamavaitprévud’in-
vitersalouvedepetiteamieàdîner,avantde
l’emmeneraucasinodeShreveport.J’es-
péraisqu’elleétaitvraimentgentilleaveclui
parcequ’illeméritait.
Kennedysecontorsionnaitdevantle
miroir,derrièrelecomptoir,enquêtede
quelquepreuvetangibled’unéventuel
amaigrissement.J’aijetéuncoupd’œilàmes
proprescuisses.Jannalynnétaitvraiment
vraimentmince.Jediraismêmemaigre.
Dieum’avaitaccordédesavantagesplan-
tureux,maisJannalynnsetrouvaitaffublée
d’unepairedejolispetitsabricotsqu’ellear-
boraitfièrementsousdesbustiersoudes
débardeurs,sanssoutien-gorge.Ellese
279/780
donnaitungenre(etquelquescentimètresde
plus)enportantdeschaussuresextravag-
antes.JeportaisdesKeds.J’aisoupiré.
—Passe
une
bonne
soirée!
m’a
gaiementlancéKennedy.
Jemesuisredresséeetj’aiaccrochéun
sourireàmeslèvresavantd’agiterlesdoigts
pourluidireaurevoir.Laplupartdesgensse
disaientquelegrandsouriredeKennedyet
sesbonnesmanièresn’étaientquestraté-
giques.MaisjesavaisqueKennedyétait
sincère.Samère,reinedebeauté,luiavait
apprisàtoujoursavoirlesourireauxlèvres
etunmotaimablepourchacun.Jedevaisle
reconnaître,Kennedyn’étaitnullementim-
pressionnéeparDannyPrideaux,quidevait
pourtantendéstabiliserplusd’une.Danny,
quiavaitétéélevéaveclaconvictionquele
mondeluirentreraitdedansàlapremière
occasionetqu’ilferaitmieuxdefrapperle
premier,apointéunindexsursatempepour
appuyerlesalutdeKennedy.IlavaitunCoca
280/780
devantlui–Dannynebuvaitjamaispendant
leservice.Ilsemblaitsecontenterdejouerà
MarioKartsursaNintendoDSouderester
toutsimplementassisaucomptoiràre-
garderKennedytravailler.
D’un
autre
côté,
beaucoup
d’hommes–etdefemmes–seseraient
sentisnerveuxàl’idéedetravailleravec
Kennedy,quiavaitfaitdelaprisonpour
homicide.Maispersonnellement,çaneme
posaitpasdeproblème.J’admiraisSamde
luiavoirremislepiedàl’étrier.Nonpasque
j’éprouvedelasympathiepourlesmeurtri-
ers–maisilyadesgensquifonttoutpour
sefairetuer,non?Aprèstoutcequej’avais
traversé,j’étaisforcéedeconstaterque
c’étaitbeletbienmonsentimentsurla
question.
Jesuisarrivéeàlamaisoncinqminutes
avantRemy.J’aieujusteletempsdejeter
mesvêtementsdeserveusedanslepanierà
lingeetdelestroquercontreunshortetun
281/780
tee-shirtavantdel’entendrefrapperàma
porte.
J’aijetéuncoupd’œilparlejudasav-
antd’ouvrir.Jepartaisduprincipequ’ilvaut
mieuxprévenirqueguérir.
—BonsoirRemy!
Remyétaitunjeunetrentenaire,aux
cheveuxchâtaintrèsclair,pasdutout
désagréableàregarder.Ilportaitunetenue
decirconstancepouruneveilléefunèbre:un
pantalonàpinces,unechemiserayéeblanc
etmarronetdesmocassinscirés.Ilm’avait
paruplusàl’aisedanssonjean,avecsa
chemiseouvertesuruntee-shirtblanc,la
premièrefoisquejel’avaisvu.J’aibaissélesyeuxverssonfils.Hunteravaitpoussé
depuisnotredernièrerencontre.Ilavaitles
yeuxetlescheveuxsombresdesamère,
Hadley,maisilétaitencoretroptôtpourdire
àquiilressembleraitquandilseraitgrand.
Jemesuisaccroupiedevantlui.Bon-
jour,Hunter!Jeneluiairienditàhaute282/780
voix,maisj’aiaccompagnécettepenséed’un
sourire.
Ilavaitpresqueoublié.Sonvisages’est
immédiatementéclairé.TatieSookie!m’a-t-ilaussitôtrépondu.Unevaguedeplaisirl’a
submergéintérieurement,deplaisiret
d’excitation.
—J’aiunnouveaucamion!s’est-il
écrié.
J’aiéclatéderire.
—Tuvasmelemontrer?Maisentrez
donc,touslesdeux,quetupuissesaller
t’installer.
—MerciSookie,m’aditRemy.
—Est-cequejeressembleàmama-
man?ademandéHunter.
—Pourquoi?s’estétonnéRemy,mani-
festementprisdecourt.
—C’estcequetatieSookiedit.
Remys’étaithabituéàcegenrede
sorties,àprésent,etilsavaitquecen’étaitlàqu’undébut.
283/780
—Oui,turessemblesàtamamanetelle
étaittrèsjolie,luiaréponduRemy.Tuasde
lachance,fiston.
—Maisjeneveuxpasressembleràune
fille,moi!
—Tun’asriend’unefille.
—Dutout,luiai-jeassuré.Tiens,re-
gardeHunter,tachambreestjustelà,luiai-
jeannoncé,enpointantl’indexverslaporte
ouverte.C’étaitlachambreoùjedormais
quandj’étaispetite.
Hunteraembrassélapièced’unregard
circonspect,manifestementsursesgardes.
Maislelitbas,avecsoncouvre-litblanc,les
vieuxmeublesetletapisusén’avaientrien
d’effrayantetsemblaientaucontraire
réconfortants.
—Et
toi,
tu
seras
où?
m’a-t-il
demandé.
—Justelà,del’autrecôtéducouloir,lui
ai-jerépondu,enallantouvrirlaportedema
chambre.Iltesuffirad’appeleretjeviendrai
284/780
toutdesuite.Outupourrasvenirdansmon
lit,situaspeur,cettenuit.
Deboutàcôtédesonfils,Remyobser-
vaitlascène.Jenesavaispassilepetit
garçonavaitsouventpassélanuitloindeson
père.Non,passouvent,d’aprèslespensées
quejecaptaisdanssatête.
—Lasalledebains,c’estlaportejusteà
côtédetachambre,tuvois?
Jeluimontraisdudoigtl’intérieurdela
pièce.Hunterajetéuncoupd’œiletaouvert
unebouchecommeunfour.
—Jesais,elleneressemblepasàla
salledebainsquetuascheztoi,luiai-jedit,répondantàsespensées.C’estunevieille
maison,Hunter.
Évidemment,labaignoireàpattesdeli-
onetlespetitscarreauxnoirsetblancs
n’étaientpasvraimentfréquentsdansle
genred’appartementsetdemaisonsdeloca-
tionqueRemyetHunteravaienthabités
depuisKatrina.
285/780
—Qu’est-cequ’ilyaenhaut?s’esten-
quisHunter.
—Ehbien,c’estuncousinàmoiquivit
là-haut.Iln’estpaslà,encemoment,etil
rentrerasitardquetuneleverrasprobable-
mentpas.Ils’appelleClaude.
Est-cequejepeuxmonterregarder?
Peut-êtrequ’onirademaintousles
deux.Jetemontrerailespiècesdans
lesquellestupeuxalleretlespiècesoù
Claudes’estinstallé.
Quandj’airelevélesyeux,j’aivuquele
regarddeRemypassaitdel’unàl’autreetil
nesavaitpass’ildevaitplutôtêtresoulagéouinquietquejepuissecommuniqueravecson
filspardesmoyensquiluiéchappaient.
—Toutvabien,Remy,ai-jetentédele
rassurer.
En
grandissant,
les
choses
s’améliorent.Jesaisqueçanevapasêtrefa-
cile,maisHunterestungarçonintelligentet
enbonnesanté.Sonpetitproblèmeest
286/780
juste…moinssimplequeceuxdelaplupart
desautresenfants.
—C’estunefaçonoptimistedevoirles
choses,m’a-t-ilrépondu,toujoursaussi
inquiet.
—Tuveuxboirequelquechose?luiai-
jeproposé,nesachantplustropquoifairede
lui,maintenant.
Hunterm’avaitdemandéensilences’il
pouvaitdéfairesonsacetjeluiavaisré-
pondu–parlemêmecanal–queçam’allait
trèsbien.Ilavaitdéjàvidé,surletapisdesachambre,unpetitsacàdosremplidejouets.
—Nonmerci.Fautquej’yaille.
Jemerendaisbiencomptequeje
rendaisRemynerveux,aumêmetitreque
sonfilseffrayaitlesgens.Cen’étaitpastrèsagréable.Remyavaitpeut-êtrebesoinde
monaideetjesavaisqu’ilmetrouvaitjolie,
maisjepouvaisaussiliredanssespensées
quejeluifaisaispeur.
287/780
—Est-cequelaveilléealieuàRed
Ditch?luiai-jedemandé.
C’étaitlenomdelapetitevillequ’habi-
taientRemyetHunter.RedDitchsetrouvait
àuneheureetquartdevoitureenviron,au
sud-estdeBonTemps.
—Non,àHomer.C’estdonc,plusou
moins,surlechemin.Situasdesproblèmes,
n’hésitepasàm’appelersurmonportableet
jeviendraileprendreenrentrant.Sinon,je
passerailanuitàHomer;j’iraiàl’enterre-
mentà10heures,demain;jeresteraipourle
déjeunerchezmacousineaprès,etje
viendraichercherHunter,unpeuplustard
dansl’après-midi,siçateva.
—Toutirabien,luiai-jeaffirmé,avec
uneassurancequej’étaisloinderessentir.
Jenem’étaisplusoccupéed’enfants
depuisquej’avaisgardéceuxd’Arlène,etça
faisaitlongtemps.Jenevoulaispasyre-
penser.C’esttoujourstriste,lesamitiésqui
seterminentcommeça,dansl’aigreuret
288/780
l’amertume.Sesgossesdevaientmehaïr,à
présent.
—J’aidesvidéosqu’onpourraregarder
etunoudeuxpuzzlesetmêmequelques
cahiersdecoloriage.
—Oùça?s’estécriéHunter,enregard-
antautourdeluicommes’ils’attendaitàvoir
unToys‘‘R’’Usdanslesalon.
—Tudisd’abordaurevoiràtonpapa
et,ensuite,oniraleschercher,luiai-je
rétorqué.
—Aurevoir,papa,s’estaussitôtexécuté
Hunter,enagitantvaguementlamain.
—Tuneveuxpasmefaireuncâlin,
champion?s’estétonnéRemy,unpeudésta-
biliséquandmême.
HunterluiatendulesbrasetRemyl’a
soulevédeterrepourlefairevirevolter.
Hunterriaitauxéclats.Remym’asouri
par-dessusl’épauledugamin.
289/780
—Ça,c’estmongarçon!Soisgentil
avectatieSookie.Tiens-toibien.Jeteverrai
demain.
Ilareposésonfilssurlesol.
—OK,luiaréponduHunter,d’unton
léger.Remys’étaitattenduàvoirsonfils
faireunescène,carilnel’avaitjamaisquittésilongtemps.Ilm’aregardée,puisasecoué
latêteensouriant.Ilriaitdesapropre
naïveté–saineréaction,àmonavis.
Jenem’endemandaispasmoinscom-
biendetempslecalmeetl’assuranceallaient
durer.Hunteralevélesyeuxversmoi.
—T’inquiètepaspourmoi,m’a-t-ildit.
Ilavaitludansmespenséesetlesavait
interprétéesàsafaçon.J’avaisdéjàvécuça
mais,àl’époque,j’avaiseuaffaireàunein-
telligenced’adultequisavaitopérerlefil-
tragenécessaire–nousnousétionsd’ailleurs
beaucoupamusésàfairedesexpériences,en
combinantnostalentsdetélépathespourex-
aminerlerésultat.Hunternefiltraitpasmes
290/780
idéespourlesréorganisercommequelqu’un
deplusâgé.
Aprèsavoirunenouvellefoisserréson
filsdanssesbrasetmalgrésaréticence,
Remyestparti.AvecHunter,nousavons
trouvélescahiersdecoloriage.Ilsetrouvait
justementqueHunteradoraitcolorier.Jel’ai
doncinstalléàlatabledelacuisineetj’ai
tournémonattentionverslapréparationdu
dîner.J’auraispuluimitonnerunpetitplat,
maisjemesuisditquequelquechosequime
laisseraitplusdetempspourm’occuperde
luiseraitplusapproprié,pourunepremière
visite.
TuaimesleHamburgerHelper?luiai-
jedemandéenpensée.
Ilarelevélatêteetjeluiaimontréle
paquetquipermettaitdeconcocterunplat
préparéendeuxtempstroismouvements.
C’estbon,ça,m’aréponduHunter,en
reconnaissantlaboîte.
291/780
Etpuisilareportétoutesonattention
surlatortueetlepapillonqu’ilcoloriait.Latortueétaitverteetmarron–descouleurs
certifiéesconformespourunetortue–,mais,
pourlepapillon,Hunters’étaitlâché:rouge
magenta,jaune,bleu,vertémeraude…etil
n’avaitpasencoreterminé.J’aiaussire-
marquéquerespecterlescadresn’étaitpas
sapriorité,cequin’avaitaucuneimportance.
KristenfaisaitsouventduHamburger
Helper,m’a-t-ilconfié.
Kristenétaitl’ex-petiteamiedeRemy.
Remym’avaitracontéqu’ilsavaientrompu:
Kristens’étaitrévéléeincapabled’accepterle
petittalentcachédeHunter.Elleenétait
mêmearrivéeàletrouverangoissant–rien
detrèsétonnant,malheureusement.Quand
j’étaispetite,lesadultesm’avaienttrouvée
bizarre,moiaussi.Quoiquejepuissetoutà
faitlecomprendremaintenant,surlemo-
ment,çam’avaitfaitmal.
292/780
Elleavaitpeurdemoi,aajoutéHunter,enrelevantbrièvementlesyeux.
Jecomprenaisceregard-là.
C’estjusteparcequ’ellenecomprenait
pas,luiai-jeexpliqué.Iln’yapasbeaucoupdegenscommenous,tusais.
Iln’yenapasd’autre?Quemoi?
Si.J’enconnaisunautre,ungarçon.
Maisc’estungrand.IlvitauTexas.
Etilvabien?
JenesavaispastropcequeHunteren-
tendaitparlà,jusqu’àcequejeprennele
tempsderegarderd’unpeuplusprèscequ’il
avaitentête.Ilpensaitàsonpèreetà
d’autres
hommes
qu’il
admirait:
des
hommesquiavaientuntravailetunefemme
ouunepetiteamie,deshommesnormaux.
Oui,luiai-jerépondu.Ilatrouvélemoyendeseservirdesontalent:iltravaillepourlesvampires.Onnepeutpaslireles
penséesdesvampires.
Ahbon?Jen’enaijamaisrencontré.
293/780
C’estàcemoment-làquelecarillonde
l’entréearetenti.
—Jereviens,ai-jeindiquéàmonjeune
invité,avantdemedirigerrapidementvers
laporte.
J’aijetéuncoupd’œilparlejudas.Ma
visiteuseétaitunejeunevampire–sans
douteHeidi,latraqueuse.Monportables’est
misàsonner.Jel’aitirédemapoche.
—Heididevraitêtrecheztoi,m’aan-
noncéPam.Ellen’estpasdevanttaporte?
—Grande,cheveuxbruns,queuede
cheval,yeuxbleus?
—Oui.Tupeuxlalaisserentrer.
Trèsopportun.Enuneseconde,jelui
ouvrais.
—Bonjour,entrez.JesuisSookie
Stackhouse.
Jemesuiseffacée.Jeneluiaipasserré
lamain,carlesvampiresnepratiquentpas
cegenredecivilités.
294/780
Heidim’asaluéed’unhochementde
têteets’estavancéedanslamaison,enjetant
depetitscoupsd’œilfurtifsàlaronde,
commes’ilauraitététrèsimpolidesapart
deregarderautourd’elleouvertement.
Hunteradébouléencourantdansle
salonets’estarrêténetenvoyantHeidi.Elle
étaitgrandeetosseuse…etprobablement
muette.Entoutcas,maintenant,Hunter
pouvaitvérifiermesinformations.
—Hunter,jeteprésentemonamie
Heidi.
J’aiattendudevoirlaréactiondupetit
garçon:ilétaitcaptivé.Ilessayaitdelire
danssespensées.Ilfaisaitvraimenttoutce
qu’ilpouvait.Ilétaitvisiblementraviduré-
sultat,desonsilence.
Heidis’estaccroupie.
—Tuesunbongarçon,luia-t-elle
dit–àmongrandsoulagement.
Elleavaitunaccentquej’associaisau
Minnesota.
295/780
—Tu
restes
chez
Sookie
pour
longtemps?a-t-elleajouté.
Sonsouriredécouvraitdesdentsun
peupluslonguesetpluspointuesquelanor-
maleetj’aicraintqueHunterneprenne
peur.Maisillaregardaitavecunevéritable
fascination.
Tuesvenuedîneravecnous?a-t-ildemandéàHeidi.
Àhautevoix,Hunter,s’ilteplaît,l’ai-jerepris.Elleestdifférentedeshumainsnormaux,maisellen’estpascommenousnon
plus.Tutesouvienscequejet’aidit?
Ilm’ajetéuncoupd’œilencoin,
commes’ilredoutaitquejesoisfâchée.Jelui
aisourietj’aihochélatêtepourlerassurer.
—Tuvasdîneravecnous,mademois-
elleHeidi?
—Non,merci,Hunter.Jesuisicipour
allerdanslesboischercherquelquechose
quenousavonsperdu.Jenevaispasvous
dérangerpluslongtemps.Monchefm’ajuste
296/780
demandédevenirmeprésenteravantdeme
mettreautravail.
Heidis’estredressée,ensourianttou-
joursaupetitgarçon.
C’estalorsquej’aivulepiègequis’ouv-
raitdevantmoi.Quelleidiote!Comment
aidercetenfant,sijenel’éduquaispas?
Neluilaissepasvoirquetupeuxlire
danslatêtedesgens,Hunter,luiai-jeordonné.
Ilalevélesyeuxversmoi,desyeuxqui
ressemblaientincroyablementàceuxdema
cousineHadley.Ilavaitl’airunpeueffrayé.
Heidinousregardait.Elleavaitmani-
festementsentiqu’ilsepassaitquelquechose
quiluiéchappait.
—J’espèrequevosrecherchesseront
fructueuses,
Heidi,
lui
ai-je
dit
précipitamment.Prévenez-moienpartant,
s’ilvousplaît.
Nonseulementj’entendaisêtreau
courantsielledécouvraitquelquechose,
297/780
maisjevoulaisaussisavoirquandellequit-
teraitmapropriété.
—Çanedevraitpasprendreplusde
deuxheures,m’a-t-elleindiqué.
—Ah!Aufait,pardon,j’aioublié.Bi-
envenueenLouisiane!luiai-jesouhaité.
J’espèrequeçanevousapastropcoûtéde
quitterLasVegaspourvenirici.
—Jepeuxretournercolorier?m’ade-
mandéHunter.
—Biensûr,monlapin.Jeterejoins
dansuneminute.
—Ilfautquej’aillefairepopo!a-t-il
crié,aumomentmêmeoùj’entendaisla
portedelasalledebainssefermer.
—Monfilsavaitsonâgequandj’aiété
vampirisée.Cettedéclarationétaitsiinatten-
dueetlavoixdeHeidisidépourvued’émo-
tionqu’ilm’afalluunpetitmomentavant
d’enregistrercequ’ellevenaitdemedire.
—Oh!jesuisaffreusementdésolée,ai-
jemurmuré.
298/780
Etjel’étais.Elleahaussélesépaules.
—Ilyavingtansdeça.C’estun
hommemaintenant.IlvitàReno.C’estun
toxico.
Savoixétaittoujoursaussiégale,aussi
neutre,commesielleparlaitdufilsd’une
inconnue.
—Est-cequ’il…vousarrived’allerle
voir?ai-jeunpeuhésité,redoutantma
propreimpudence.
—Oui,jevaislevoir.Enfin,j’yallais,
dumoins,avantquemonex…employeurne
m’envoieici.
Jenesavaispastropquoidire,mais,
commeellerestaitplantéelà,j’aihasardé
uneautrequestion:
—Etvousvousmontrez?
—Parfois.J’aiappeléuneambulance,
unenuit,quandj’aivuqu’ilavaitfaitune
overdose.Uneautrenuit,jel’aiprotégéd’un
autredroguéaccroauVquiallaitletuer.
299/780
Unehordedepenséesontdéferléau
galop
dans
mon
cerveau.
Et
toutes
déplaisantes.Savait-ilquelevampirequi
veillaitsurluiétaitsamère?Ets’ilfaisaituneoverdoseenpleinjour,alorsqu’elle
dormait?Queressentirait-elle,siellen’étaitpaslà,lanuitfatidiqueoùlachancedeson
filstournerait?Ellenepouvaitpasêtretou-
jourslàpourlui.Sepouvait-ilqu’ilsoit
devenujunkieparcequesamèrenecessait
deréapparaître,alorsqu’elleauraitdûêtre
morte?
—Autrefois,luiai-jedit,parcequ’ilfal-
laitbienquejedisequelquechose,les
créateursdevampiresquittaientlarégion
avecleursprotégés,dèsqu’ilslesavaientfaitpasserdel’autrecôté,pourleséloignerde
leursprochesquilesauraientforcément
reconnus.
Eric,BilletPamm’avaienttouslestrois
racontélamêmechose.
300/780
—J’aiquittéLasVegaspendantplus
d’unedizained’années.Maisjesuisrevenue,
m’aexpliquéHeidi.Moncréateuravaitbe-
soindemoisurplace.Fairepartiedumonde
desvivantsn’estpassigénialqueça,pourla
plupartd’entrenous,àpartpournosdiri-
geants.JecroisqueVictorm’aenvoyéetrav-
aillerpourEric,enLouisiane,pourm’éloign-
erdemonfils.D’aprèseux,tantqueles
problèmesdeCharliemedétournerontde
montravail,jenepourraileurêtred’aucune
utilité.Mestalentsdetraqueusen’ontpour-
tantétédécouvertsquelorsquejepistais
l’hommequivendaitdeladroguefrelatéeà
Charlie.
Elleaesquisséunpetitsourireetj’ai
comprisquelsortelleavaitréservéàcet
homme.
Heidi
était
extrêmement
angoissante.
—Bon,maintenant,jevaisallerfaire
untouraufonddevotrepropriétépourvoir
301/780
cequejepeuxtrouver.Jepasseraivousaver-
tirquandj’auraifini.
Àpeinemaported’entréefranchie,elle
s’estvolatiliséedanslesboissirapidement
que,letempsquej’aillejeteruncoupd’œil
del’autrecôtédelamaison,elles’étaitdéjà
fonduedanslesarbres.
J’avaisdéjàeudestasdeconversations
bizarresetj’avaisdéjàeudesconversations
bouleversantes,maiscellequejevenais
d’avoiravecHeidipouvaitconcourirdansles
deuxcatégories.Heureusement,j’aipu
profiterdequelquesminutespourme
reprendre,letempsdesuperviserlelavage
demainsdeHunteretdeluiserviràdîner.
J’aiétéheureusededécouvrirquece
derniers’attendaitàdireunebénédictionav-
antdemangeretnousavonstouslesdeux
inclinélatêtepourprier.Ilafaithonneurà
sonHamburgerHelperaccompagnéde
haricotsvertsainsiqu’auxfraisesdudessert.
Pendantlerepas,Hunterm’aparlédeson
302/780
père,justepouranimerledîner.S’ilavaiteu
ventdelafaçonpourlemoinsfrancheetdir-
ectedontsonfilsabordaitlesujet,jesuisbi-ensûrequeRemyauraitétéhorrifié.J’aieu
biendumalànepaséclaterderire.
D’autrepart,ladiscussion,moitié
verbale,moitiémentale,auraitparubien
étrangeàplusd’un.
Sansrappeldemapart,Hunterapris
sonassiettepourlamettredansl’évier.J’ai
retenumonsoufflejusqu’àcequ’illaglisse
avecprécautionsurleplandetravail.
—Tuasunchien?m’a-t-ilsubitement
demandé,enjetantunregardcirculaire,s’at-
tendantàenvoirunapparaître.Ondonne
toujourslesrestesauchien.
Effectivement,j’avaisvuunpetitchien
noirgambaderdanslejardin,derrièrela
petitemaisondeRemyàRedDitch.
Non,jen’enaipas,luiai-jerépondu.
Tuasuncopainquisetransformeen
chien!
303/780
Ilouvraitdesyeuxcommedes
soucoupes.
—Oui,luiai-jeconfirmé.C’estuntrès
bonamiàmoi.
Jen’auraispascruqu’ilpourraitcapter
ceci.Lasituationétaittrèsdélicate.
—Monpapaditquejesuisfuté,m’adit
Hunter.Iln’avaitpasl’airfranchement
convaincu.
—Etilabienraison,luiai-jeassuré.Je
saisquec’estdifficiled’êtredifférentparce
que,moiaussi,jesuisdifférente.Maistout
s’arrangeengrandissant.
Tuaspourtantl’airinquiète,m’a-t-ilfaitobserver.
J’étaisd’accordavecRemy:Hunter
avaitoubliéd’êtrebête.
Jelesuis.Çan’apasétéfacilepour
moidegrandirparcequepersonnenecom-
prenaitcequej’avaisdedifférent.Lesgensnetecroientpas.
304/780
J’aitiréunechaisepourm’asseoirà
côtédelatableetj’aiprisHuntersurmes
genoux.J’aieupeurquecesoitunpeutrop
maternelcommecontact,maisilasemblé
toutàfaitcontentdesetrouverlà.
Lesgensneveulentpasquequelqu’un
puissesavoircequ’ilspensent.Ilsn’ontplusaucunevieprivée,quandilyades
télépathescommenousautourd’eux,luiai-jeexpliqué.
CommeHunternecomprenaitpas
vraimentcettenotionde«vieprivée»,nous
avonsprisunpetitmomentpourenparler.
C’étaitsansdouteunconceptquidépassait
laplupartdesenfantsdecinqans,mais
Huntern’étaitpascommelaplupartdes
enfants.
Alors,lachosedehors,danslaforêt,
ellelaissetavieprivéetranquille?m’ademandéHunter.
Hein?
305/780
Envoyantmapropreanxiétéserefléter
surlevisagedel’enfant,j’aicomprisqueje
n’avaispassumaîtrisermaréaction.
Net’inquiètepas,monchéri,mesuis-jeefforcéedelerassurer.Non,non,cettechosenem’embêtepas.
Hunteraeul’airsuffisammenttran-
quillisépourquej’estimeopportunde
changerdesujet.Sonattentioncommençait
àserelâcher,alorsjel’ailaisséglisseràterreetilacommencéàjoueraveclesDuploqu’il
avaitapportésdanssonpetitsacàdos.Illes
transportaitdelachambreàlacuisinedans
soncamion.J’aisongéàluiacheterd’autres
Lego,enguisedecadeaud’anniversaire
tardif,maisjeconsulteraisRemyavantpour
obtenirsonaccord.J’écoutaislespenséesde
Hunterenfaisantlavaisselle.
J’aidécouvertqu’ilétaittoutaussipas-
sionnéparsapropreanatomiequelaplupart
desenfantsdesonâgeetqu’iltrouvait
bizarrededevoirfairepipideboutalorsque
306/780
jedevaism’asseoir.Etiln’avaitpasaimé
Kristenparcequ’ellenel’aimaitpasvraiment
nonplus.
Ellefaisaitsemblantdem’aimer,m’a-
t-ildit,commes’ilavaitsentiqueje
l’écoutais.
Jemetenaisdevantl’évieretjelui
tournaisdoncledos,maisçanechangeaitri-
enànotreconversation.Làaussi,lasensa-
tionétaitétrange.
Est-cequetulesais,quandj’écoutetes
pensées?mesuis-jeétonnée.
Oui.Çachatouille,m’a-t-ilrépondu.
Est-cequec’étaitàcausedesonjeune
âge?Est-cequeçam’aurait«chatouillée»
danslatête,moiaussi,sij’avaisrencontréunautretélépathe,quandj’avaissonâge?Ou
Hunterétait-iluncasunique,chezles
télépathes?
—Ladamequiestvenuesonneràla
porte.Est-cequ’elleétaitmorte?m’ade-
mandéHunter.
307/780
Ils’étaitlevéd’unbondpourfairele
tourdelatableetvenirseplanteràcôtéde
moi,alorsquej’essuyaislapoêle.
—Oui.C’estunvampire.
—Est-cequ’ellemord?
—Ellenenousmordrapas,nitoi,ni
moi,luiai-jeaffirmé.Jepensequ’ilpeutlui
arriverdemordredesgenss’ilssont
d’accord.
Aïe.Jecommençaisàm’inquiéterdu
tourqueprenaitcetteconversation.C’était
unpeucommeparlerreligionàunenfant
sanssavoirdequelleconfessionétaientses
parents.
—Tum’avaisditquetun’avaisjamais
rencontrédevampireavant,ilmesemble,
non?
lui
ai-je
cependant
demandé,
intriguée.
—Non,m’dame.
J’aifailliluidirequ’iln’avaitpasàme
donnerdu«madame»,etpuisjemesuis
308/780
ravisée.Plusilauraitdebonnesmanièreset
pluscemondeseraitfacilepourlui.
—Etjen’aijamaisvuunechosecomme
cemonsieurdanslaforêtnonplus.
Ah.Cettefois,ilavaittoutemonatten-
tion.J’aidûfaireuneffortpourqu’ilne
captepasmonanxiété.Justeaumomentoù
jem’apprêtaisàluiposerquelquesquestions
bienchoisies,j’aientendulaportemousti-
quairedederrières’ouvriretdespassurle
plancherdelavéranda.Quelquescoups
légersfrappésàlaportedederrièrem’ontin-
diquéqueHeidiétaiteffectivementdere-
tour.J’aiquandmêmeprissoinderegarder
parlapetitefenêtreménagéedanslaporte
pourm’enassurer.Oui,c’étaitbienla
vampire.
—J’aifini,m’a-t-elleinformée,quand
jeluiaiouvert.Jevaisyaller.
J’airemarquéqueHunternes’étaitpas
ruésurlaportecommelapremièrefois.Il
étaitjustederrièremoipourtant.Jesentais
309/780
lebouillonnementdesespensées.Iln’était
pasparticulièrementeffrayé,maisilétait
nerveux,commetouslesenfantsconfrontés
àl’inconnu.Maisilsemblaitabsolumentravi
denepaspouvoirl’entendre.Moiaussi,
j’avaisvraimentappréciédedécouvrirque
l’activitécérébraledesvampiresétaittotale-
mentsilencieusepourmoi.
—Avez-vousdécouvertquelquechose,
Heidi?J’avaishésitéàl’interroger.Saré-
ponsepourraitbiennepasêtrepourtoutes
lesoreilles.
—Lestracesdefaédansvotreboissont
fraîchesettrèsprésentes.Ilyadeuxpistes.
Elless’entrecroisent.
Elleaalorsinhaléavecunplaisir
manifeste.
—J’adoreleparfumdesfaéflottant
danslanuit,s’est-elleexaltée.C’estencore
mieuxquelesgardénias.
Commejem’étaisattendueàcequ’elle
détectelefaédontBasimm’avaitparlé,ilne
310/780
s’agissaitpasd’unegranderévélation.Mais
Heidiaffirmaitqu’ilyenavaitdeux.
Mauvaisenouvelle.Voilàquiconfirmaitce
queHunteravaitdétectédesoncôté.
—Quoid’autre?
Jemesuislégèrementreculéepour
qu’ellepuissevoirHunterderrièremoietad-
aptersesréponsesenconséquence.
—Aucunedesdeuxnecorrespondau
faédontjesensleparfumàl’intérieurde
cettemaison.
Çanes’arrangeaitpas.
—Naturellement,
j’ai
senti
de
nombreuxloups-garous.J’aiaussisentiun
vampire–jediraisBillCompton,bienqueje
nel’aierencontréqu’uneseulefois.Ilya
aussiunc-a-d-a-v-r-equin’estplusde
premièrefraîcheur.Etunautretoutneufà
l’estdechezvous,dansuneclairière,prèsde
larivière.Laclairièresetrouveaumilieu
d’unbouquetdeprunierssauvages.
311/780
Riendetoutçanemeparaissaittrès
rassurant.Levieuxc-a-d-a-v-r-e,jem’yat-
tendaisetjesavaisquic’était(j’aisimple-
mentregrettéqu’Ericaiteulamauvaiseidée
d’enterrerDebbiesurmonterrain).EtsiBill
étaitbienlevampirequirôdaitdansmon
bois,toutallaitbien…maisjem’inquiétais
toutdemêmeunpeuqu’ilpassesesnuitsà
traîneretàbroyerdunoiraulieud’essayer
derefairesavie.
Lenouveaucadavre,enrevanche,me
posaitunréelproblème.Basimn’avaitpas
ditunmotlà-dessus.Quelqu’unaurait-ilen-
terréuncadavrederrièrechezmoipendant
lanuit?OuBasimaurait-ilsciemmentomis
cepetitdétaildanssonrapport?Jen’avais
pasquittéHeididesyeux,pendantqueje
réfléchissaisàtoutça,etelleafinipar
hausserlessourcils.
—OK,merci,luiai-jefinalementré-
pondu.J’appréciequevousayezprisle
tempsdem’avertir.
312/780
—Prenezbiensoindupetit,m’a-t-elle
lancé,avantdetraverserlavérandaetde
franchirlaportedederrière.
Déjà,ellefranchissaitlaportededer-
rière.Jenel’aipasentenduefaireletour
pourregagnersavoiture,maisjenem’yat-
tendaispasnonplus:lesvampirespeuvent
semontrerplutôtdiscrets.J’aientendule
moteurdémarrer,cependant,etlavoiture
s’éloigner.
Sachantquemespréoccupationspouv-
aienttroublerHunter,jemesuisforcéeà
penseràautrechose–cequiestbeaucoup
pluscompliquéqu’iln’yparaît.Maisjen’al-
lais
pas
devoir
me
contraindre
très
longtemps:monjeunevisiteurcommençait
àdonnerdessignesdefatigue.Ilafaitle
cirquehabituelpourallersecoucher,mais
s’estcalméquandjeluiaiditqu’ilpouvait
prendreunbonbaindanslagrande
baignoirefascinanteavecdespattesdelion.
Jemesuisinstalléedanslasalledebains
313/780
avecunmagazine,pendantqueHunter
s’amusaitdansl’eauetenmettaitpartout,en
m’offrantunfestivalsonoredesplusvariés.
J’aitoutdemêmeveilléàcequ’ilselavecor-
rectement,entredeuxnavirescoulésetdeux
coursesdecanards.
J’aidécidédefairel’impassesurlelav-
agedecheveux.Jemesuisditqueceserait
sansdouteuneépreuvepourtoutlemonde
etcommeRemynem’avaitpasdonnéd’in-
structions
spécifiques…
J’ai
retiré
le
bouchon.Hunteraadorélebruitqu’afaitla
baignoireensevidant.Ilasauvéinextremislescanardsdelanoyade,gestedebravoure
quiafaitdeluilehérosdujour.
—Jesuisleroidescanards,tatie
Sookie!a-t-ilfanfaronné.
—Etilsontbienbesoind’unroi,luiai-
jeconfirmé.Iln’yapasplusbêtequedesca-
nards.Jelesavais:Granenavaiteupendant
unmoment.J’aisupervisél’usageque
Hunterfaisaitdelaserviettedetoiletteetje314/780
l’aiaidéàmettresonpyjama.Jeluiairap-
peléd’allerauxtoilettesavantdesemettre
aulitetdeselaverlesdents,cequ’ila
fait–trèssuccinctement.
Troisquartsd’heureplustard,après
uneoudeuxhistoires,Hunterétaitcouché.À
sademande,j’ailaissélecouloiralluméetsa
porteentrebâillée.
Jemesuisalorsrenducomptedemon
épuisement.Jen’étaispasd’humeuràm’in-
terrogersurlesrévélationsdeHeidi.Je
n’avaispasl’habitudedem’occuperd’unen-
fant,bienqueHuntersesoitmontréunen-
fantextrêmementfacile,surtoutpourun
petitbonhommequiséjournaitchezune
damequ’ilconnaissaitàpeine.J’espérais
queçaluiavaitplud’avoirpudiscuteravec
moipartransmissiondepensée.J’espérais
aussiqueHeidinel’avaitpastropeffrayé.
Jen’avaispasvoulum’attardersursa
petitebiographieplutôtmacabre,mais,
maintenantqueHunterétaitaulit,jeme
315/780
prenaisàrepenseràsonhistoire.Ilétait
vraimenttragiquequ’elleaitdûretournerau
Nevadaduvivantdesonfils.Enfait,elle
devaitmaintenantparaîtredumêmeâgeque
lui.EtlepèredeCharlie,qu’était-ildevenu?
Ellen’enavaitpasparlé.Etpourquoison
créateuravait-ilexigésonretour?Quandon
l’avaitfaitpasserdel’autrecôté,lesvampiresnes’étaientpasencoremanifestés,pasplus
auxÉtats-Unisquedanslerestedumonde.
Àl’époque,ladiscrétionétaitunequestion
desurvie,pourlesvampires.Jedevaisbien
reconnaîtreavecHeidiqu’ensortantducer-
cueil,lesvampiresn’avaientpasvraiment
réglétousleursproblèmes.Ilsenavaient
mêmerencontrédenouveaux.
J’auraispresquepréféréneriensavoir
decettepeinequeHeiditraînaitpartoutder-
rièreelle.Mais,commej’étaislapetite-fille
demagrand-mère,forcément,jemesuis
sentiecoupabledesouhaiterunechose
pareille.Nedevait-onpastoujoursprêter
316/780
uneoreilleattentiveauxhistoiresdesautres,
aussitristessoient-elles?S’ilséprouventle
besoindes’épancher,n’est-onpasobligéde
lesécouter?Etvoilàmaintenantquejeme
sentaisliéeàHeidi,autraversdecette
douleurqu’ellem’avaitconfiée.Maisce
genrederelationest-ilbienréel?Est-ceque
cen’étaitpasquelquechoseenmoi,unecer-
taineempathiepeut-êtrequ’elleavaitsentie
etquiauraitsuscitésesconfidences?Ou
parlait-ellesystématiquementdeCharlieà
touslesgensqu’ellerencontrait?J’avaisun
peudemalàlecroire.Sansdoutela
présencedeHunteravait-elleétélefacteur
déclencheur…
Jesavais(bienquejen’aiepasvoulu
mel’avouer)que,siHeidicontinuaitàse
laisserainsidistrairedesontravailparle
problèmedesonjunkiedefils,unenuit,
Charliefiniraitparavoirunepetitevisitede
quelqu’und’impitoyable.Heidipourrait
317/780
alorsseconsacrerentièrementauxexigences
desonemployeur.J’enfrémissaisd’avance.
J’étaisbiensûrequeVictorn’hésiterait
pasuneseulesecondedansuntelcas,mais
jemedemandais…etEric?Est-cequ’ille
ferait?Est-cequ’illepourrait?
Sijemeposaislaquestion,c’étaitque
jesavaisdéjàquelaréponseétaitoui.
D’unautrecôté,Charliefaisaitunotage
parfaitpours’assurerdelabonneconduite
deHeidi.Dugenre:«Situneveuxpasespi-
onnerEric,onvarendrevisiteàCharlie.»
Enrevanche,sileschosesdevaientchanger…
Maistoutecetteintenseréflexionsur
lesproblèmesdeHeidin’étaitqu’unmoyen
d’éviterdepenserauvraiproblèmeauquel
j’étaisconfrontée.Àsavoir,quiétaitcecada-
vretoutneufenterréderrièrechezmoi?Et
quil’avaitcachélà?
SiHuntern’avaitpasétéchezmoi,
j’auraisattrapéletéléphonepourappeler
Eric.Jeluiauraisdemandédeveniravecune
318/780
pellepourm’aideràexhumeruncadavre.
C’étaitbiençaqu’auraitfaitn’importequel
petitami,non?Maisjenepouvaispaslaiss-
erHuntertoutseulàlamaisonetjeme
seraissentiehorriblementmalsij’avaisde-
mandéàEricd’allerdanslesboiss’occuper
deçasansmoi–pourtant,ils’enserait
moquééperdument,j’enétaispersuadée.Il
auraitprobablementenvoyéPam,d’ailleurs.
J’aipousséunsoupir.Àcroirequejene
pouvaispasmedébarrasserd’unproblème
sansm’encréerunautre.
6
À6heuresdumatin,Huntergrimpait
surmonlit.
—TatieSookie!a-t-ilbraillé,dansce
qu’il
prenait
probablement
pour
un
murmure.
Justepourcettefois,j’auraisnettement
préféréqu’ilaitrecoursànotresilencieux
modedecommunication.Forcément,ilavait
optépourlaversionsonore.
—Heu-hein?
Cedevaitêtreunmauvaisrêve.
—J’aifaitundrôlederêvecettenuit,
m’ajustementannoncéHunter.
—Han?
Unrêvedansunrêvepeut-être?
320/780
—Ilyavaitcegrandmonsieurquiest
entrédansmachambre.
—Ahoui?
—Ilavaitdescheveuxlongscomme
unedame.Jemesuisredresséesurles
coudespourleregarder.Iln’avaitpasl’air
terrorisé,entoutcas.
—Ahbon?ai-jepéniblementartic-
ulé–cequi,aumoins,étaitpresque
cohérent.Quellecouleur?
—Jaune,aréponduHunter,aprèsun
tempsderéflexion.
J’aipensébrusquementquelaplupart
desenfantsdecinqansn’étaientpasnéces-
sairementtrèsaupointquandils’agissaitde
différencierlescouleurs.
Ohoh!
—Etalors?Qu’est-cequ’ilafait?
J’aidésespérémentluttécontrelapes-
anteurpourmeredresserenpositionassise.
Dehors,lecielcommençaitàpeineàpâlir.
321/780
—Ilm’aregardéetilajustesouri,m’a
réponduHunter.Etpuisilestallédans
l’armoire.
—Waouh.
Réponsequelquepeuinappropriée,je
lereconnais.Jenepouvaispasenêtresûre
(pasavantlatombéedelanuit,dumoins),
maisilsemblaitbienqu’Ericétaitalléseré-
fugierdanslacachettesecrètedelachambre
d’amietqu’ilallaitypasserlajournéeà
dormir.
—J’aienviedefairepipi,m’aalorsan-
noncéHunter,avantdeglisseràterrepour
trottinerversmasalledebains.
Uneminuteplustard,jel’entendais
tirerlachassed’eauetselaverles
mains–enfin,ilavaitouvertlerobinetune
demi-seconde,dumoins.Jemesuisécroulée
contremesoreillersenpensanttristement
auxheuresdesommeilquej’étaiscondam-
néeàperdre.Auprixd’unimmenseeffortde
volonté,jemesuislevéeetj’aipasséun
322/780
peignoirsurmachemisedenuitbleue.J’ai
enfilémesmuleset,quandHunterestsorti
demasalledebains,j’aiprissaplace.
Quelquesminutesaprès,nousnousret-
rouvionstousdeuxdanslacuisineaveclalu-
mièreallumée.Jesuisalléetoutdroitàla
cafetière.J’aitrouvéunpetitmotcalécontre
laverseuse.J’aireconnul’écritureimmédi-
atement–affluxmassifd’endorphinesdans
monorganisme.Etaulieudemedemander
cequejefaisaisdeboutàcetteheureindue,
jemesuisréjouiedepassercemomentpriv-
ilégiéavecmonpetit-cousin.Lemes-
sage–quiavaitétéécritsurundesblocs-
notesquejeréserveàmeslistesde
courses–disaitceci:«Monaimée,jesuisarrivétroppeudetempsavantl’aubepour
pouvoirteréveiller,endépitdel’enviequej’enavais.Tamaisonestpleined’inconnus:unfaéenhautetunpetithumainen
bas–mais,tantqu’iln’yenaaucundansla323/780
couchedemadame,jepeuxlesupporter.
J’auraibesoindeteparleràmonréveil.»
Lasignatureétaitgriffonnéeengrosca-
ractères,«ERIC».
J’aireposélemot,enrefoulantl’in-
quiétudequimesaisissait–pourquoiEric
avait-ilunbesoinaussiurgentdemeparler?
J’aicommencéparlecafépourémerger,et
puisj’aisortilacrêpièreetjel’aibranchée.
—J’espèrequetuaimeslespancakes,
ai-jeditàHunter.
Sonvisages’estilluminé.Ilareposésa
tassesurlatableavecenthousiasme,ren-
versantaupassageunpeudejusd’orange.
Alorsquejem’apprêtaisàluifairelesgros
yeux,ilasautédesachaisepouraller
chercheruneservietteenpapier.Ilaréparé
sabêtiseavecplusdevigueurqued’attention
auxdétails,maisj’aiappréciélegeste.
—J’adorelespancakes,m’a-t-ilré-
pondu.C’esttoiquilesfais?Tunelessors
pasdufrigo?
324/780
J’airépriméunsourire.
—Non,m’sieur.C’estmoitouteseule.
Encinqminutes,lapâteétaitprête.
Entre-temps,laplaqueavaitatteintlabonne
température.J’aicommencéparyposerdu
bacon.Hunterétaitenextase.
—Jenel’aimepastoutmou,m’a-t-il
précisé.
Jeluiaipromisqu’ilseraitcroustillant.
C’étaitcommeçaquejel’aimaisaussi.
—Qu’est-cequeçasentbon,cousine!
Claudesetenaitdansl’encadrementde
laporte,lesbrascalésdechaquecôté,aussi
beauqu’onpuissel’êtreàcetteheuremat-
inale.Ilportaituntee-shirtbordeauxavec
l’inscription«UniversityofLouisianain
Monroe»etunshortdegymnoir.
—Tuesqui?luiademandéHunter.
—JesuislecousindeSookie,Claude.
Luiaussiiladescheveuxlongscomme
unedame,m’afaitremarquerHunter.
325/780
Oui,maisc’estunmonsieurpourtant.
Exactementcommel’autremonsieur.
—Claude,jeteprésenteunautrecous-
inàmoi,Hunter,ai-jeenchaîné,àhaute
voix,cettefois.
—Samèreétaitla…J’aisecouélatête.
Claudeauraitpudiretoutuntasde
choses.Ilauraitpudire«labisexuelle»,ou
«cellequel’albinos,Waldo,atuéedansce
cimetière,àLaNouvelle-Orléans».Lesdeux
propositionsauraientétéexactes,mais
Huntern’avaitpasbesoind’entendreça.
—Noussommesdonccousinstousles
trois,ai-jerepris.Est-cequetuessayaisde
nousfairecomprendrequetuaimeraispren-
dretonpetitdéjeuneravecnous,Claude?
—Absolument,a-t-ilreconnu,touten
seservantunetassedecafésansmede-
manderlapermission.S’ilyenaassezpour
moiaussi.Cejeunehommem’al’airde
pouvoirmangerbeaucoupdepancakes.
326/780
Hunters’estmontréenthousiasmépar
cetteidée.Claudeetluisesontalorslancés
dansdeshistoiresvantantlenombredepan-
cakesqu’ilsétaientcapablesd’engloutir.J’ai
étéunpeuétonnéedevoirClaudeaussià
l’aiseavecHunter–qu’ilaitréussiàmettre
l’enfantdanssapocheendeuxsecondesne
mesurprenaitpasdutout,enrevanche.
Claudeétaituncharmeurprofessionnel.
—Est-cequetuvisàBonTemps,
Hunter?s’estenquisClaude.
—Non,apoufféHunter,amusépar
cetteabsurdité.Jevisavecmonpapa.
Bon,assezdeconfidences.Jenetenais
pasàcequ’unecréaturesurnaturelle,quelle
qu’ellesoit,soitaucourantpourHunteret
comprennecequilerendaitsiunique.
—Est-cequetupeuxsortirlesirop
d’érableetlamélasse,Claude,s’ilteplaît?
Tulestrouverasdanslecellier,là.
Claudes’estexécuté,nousapportantla
LogCabinetlaBrerRabbit.Ilamême
327/780
ouvertlesdeuxbouteilles,pourqueHunter
puisselessentiretchoisircequ’ilvoulait
mettresursespancakes.J’aiversélapâtesur
lacrêpièreetrefaitducafé,avantdesortir
lesassiettesetdemontreràHunteroùse
trouvaientlescouteauxetlesfourchettes
pourqu’ilpuissemettrelatable.
Nousformionsunebienétrangepetite
familletouslestrois:deuxtélépathesetun
faé.Pendanttoutelaconversationdupetit
déjeuner,j’aidûempêcherchacundemes
cousinsdesavoircequ’étaitl’autre,cequi
n’étaitpasuneminceaffaire.Hunterm’adit
ensilencequeClaudedevaitêtreunvampire
parcequ’ilnepouvaitpasliredansses
pensées.J’aidoncdûapprendreàHunter
quelesvampiresn’étaientpaslesseulesper-
sonnesdontnousnepouvionspascapterles
pensées.JeluiaifaitobserverqueClaudene
pouvaitêtreunvampirepuisqu’ilfaisaitjour
etquelesvampiresnepouvaientpassortir
pendantlajournée.
328/780
—Ilyaunvampiredansleplacard,a
ditHunter,ensetournantversClaude.Ilne
peutpassortirlejour.
—Etdansquelplacardest-ildonc?
s’estenquisClaude.
—Celuidansmachambre.Tuveux
venirvoir?
—Hunter,suis-jeaussitôtintervenue,
s’ilyabienunechosequ’unvampiredéteste,
c’estqu’onledérangependantlajournée.Si
j’étaistoi,jelelaisseraistranquille.
—TonEric?m’ademandéClaude.
Ilétaitmanifestementexcitéàl’idée
qu’Ericsoitdanslamaison.Flûte.
—Oui.Tuesbienconscientquetune
doispasyaller,n’est-cepas?Jen’aipasbe-
soind’employerlaméthodefortepourt’en
dissuader,j’espère?
Ilasouri.
—Laméthodeforte?Avecmoi?a-t-il
raillé.Ha!Jesuisfaé.Jesuisbienplusfortquen’importequelêtrehumain.
329/780
J’aifailliluidire:«Alorscommentça
sefaitque,pendantlaGuerreduPeupledes
Faé,jem’ensuissortieetquetantdefaéy
sontrestés?»Parbonheur,jenel’aipasfait.
Danslaminutequisuivait,j’aisucombien
j’avaiseuraisondetenirmalangue.Àvoir
l’expressiondeClaude,ilnesesouvenaitque
tropdeceuxquiyétaienteffectivement
restés.Claudinememanquait,àmoiaussi,et
c’estcequejeluiaidit.
—Tuestriste,afortjustementcom-
mentéHunter,quin’enperdaitpasune
miette.
Toutçan’auraitpasdûêtrepenséensa
présence.
—Oui,ai-jereconnu.Nousnous
souvenonsdelasœurdeClaude.Elleest
morteetellenousmanque.
—Commemaman,aditHunter.C’est
quoiunfaé?
—Oui,commetamaman.
330/780
Sionveut.Justeparcequ’ellesétaient
mortestouteslesdeux.
—Etunfaé,ai-jecourageusementem-
brayé,c’estunepersonneunpeudifférente,
maiscen’estpaslemomentd’enparler.
Pasbesoind’êtretélépathepourcom-
prendrequeHunteravaitpiquélacuriosité
deClaudeet,quandilestretournéd’unpas
nonchalantdanslecouloirpourallerauxtoi-
lettes,jel’aisuivi.Eteffectivement,ils’estarrêtédevantlaportedelachambrede
Hunter.
—Net’arrêtesurtoutpas,luiai-jedit.
—Jenepeuxpasjeterunpetitcoup
d’œil?Iln’ensaurarien.J’aientendudire
qu’ilavaitlabeautédudiable.Justeuncoup
d’œil?
—Non.
Àmonavis,j’avaistoutintérêtànepas
m’éloignerdecetteportejusqu’àceque
Claudeaitquittélamaison.Justeuncoup
d’œil,mesfesses,oui!
331/780
—Qu’est-cequ’ellesont,tesfesses,tatie
Sookie?
—Oups,pardon,Hunter,jen’aurais
pasdûdireça.JenevoulaispasqueClaude
sachequeHunteravaitentendumapensée.
Jel’aientendurireens’enfermantdansla
salledebains.
Ilyestrestésilongtempsquej’aidû
laisserHuntersebrosserlesdentsdansla
mienne.C’estseulementaprèsavoirentendu
lesmarchesdel’escaliercraqueretlatélévi-
sionenhautquej’aipurelâcher–masur-
veillance.J’aiaidéHunteràs’habilleretje
suisretournéedansmachambreenfaire
autant.Jesuisensuitepasséeàlaséancema-
quillage,sousleregardextrêmementattentif
deHunter.Detouteévidence,Kristenn’avait
jamaislaisséHunterassisteràcequ’ilcon-
sidéraitcommeunprocessusabsolument
fascinant.
—Tudevraisvenirhabiteravecnous,
tatieSookie,ena-t-ilconclu.
332/780
Merci,Hunter,maisçameplaît
d’habiterici.Etpuisj’aimontravail.
Tupeuxentrouverunautre.
—Ceneseraitpaspareil.C’estma
maisonetj’aimevivreici.Jeneveuxpas
partir.
Onafrappéàlaported’entrée.Remy
avait-ilétésimatinalpourvenirchercher
Hunter?
Maisunetoutautresurprisem’at-
tendait.Unemauvaisesurprise:l’agent
fédéralTomLattestasetenaitsurleseuil.
Hunteravaitaccouruaussitôt,forcé-
ment.Lesenfantsfonttousça,non?Non
pasqu’ilaitespérélavenuedesonpère–il
nesavaitpasàquelleheureRemyétaitcensé
arriver.Ilvoulaitsimplementvoirquime
rendaitvisite.
—CemonsieurestunagentduFBI,
Hunter,luiai-jeindiqué,enleprenantdans
mesbras.Ils’appelleTomLattesta.Tucrois
quetusaurast’ensouvenir?
333/780
Huntern’enavaitpasl’airtrèssûr.Ila
essayédeuxoutroisfoisderépétercenom
inconnuetafiniparleprononcer
correctement.
—Bienjoué,Hunter!s’estexclamé
Lattesta.
Ilessayaitd’adopterlestylecopain-co-
pain,maisiln’étaitpasdouéaveclesenfants
etsonentrainforcésonnaitfaux.
—Jepeuxentreruneminute,ma-
demoiselleStackhouse?
J’aijetéuncoupd’œilderrièrelui:per-
sonne.Jecroyaisqu’ilssedéplaçaienttou-
jourspardeux.
—Allez-y,luiai-jerépondusansenth-
ousiasme.Jeneluiaipasexpliquéquiétait
Hunter,parcequecen’étaitpassesoignons,
maisjedétectaisclairementsacuriosité.Il
avaitaussiremarquéqu’ilyavaituneautre
voituregaréederrièrelamaison.
—Claude!ai-jeappelédupieddel’es-
calier.LeFBIestlà.
334/780
Ilesttoujoursbondefairesavoiràun
visiteurimpromptuqu’onn’estpasseule
danslamaison.
Àl’étage,latélévisions’esttueet
Claudeadescendul’escalierdesadémarche
fluide.Ilavaitrevêtuuntee-shirtensoie
mordoréeetunpantalondetoile.Lasensu-
alité
personnifiée.
Même
l’orientation
hétérosexuelledeLattestanel’apasprotégé
d’unéland’admirationébahie.
—AgentLattesta,jevousprésentemon
cousin,ClaudeCrâne,ai-jedéclaré,enm’ef-
forçantderéprimerunsourire.
Nousnoussommesassissurlecanapé,
Hunter,Claudeetmoi,pendantqueLattesta
s’installaitsurlerelax.Jeneluiairienoffertàboire.
—Commentval’agentWeiss?luiai-je
demandé.C’étaitWeiss,baséeàLaNouvelle-
Orléans,quiavaitamenéLattesta,baséà
Rhodes,chezmoi,ladernièrefoisquece
335/780
dernierétaitvenu.Aucoursdecirconstances
tragiques,elles’étaitfaittirerdessus.
—Elleareprisleboulot,m’arépondu
Lattesta.Toujoursdansunbureau,pourl’in-
stant.MonsieurCrâne,jenecroispasvous
avoirdéjàrencontré?
Personnen’oubliaitClaude,etClaudele
savaittrèsbien,forcément.
—Vousn’avezpaseuceplaisir,a-t-il
affirméaufédéral.
Lattestaaprisunmomentpouressayer
decomprendreetafiniparsourire.
—C’estça.Donc,mademoiselleStack-
house,sijesuisvenuiciaujourd’hui,c’est
pourvousannoncerqu’encequivouscon-
cerne,l’affaireestclassée.
Jenem’attendaispasàenéprouverun
telsoulagement.J’enaiétéstupéfaite.J’ai
échangéunregardavecClaude.Dieubénisse
monarrière-grand-père!Combiend’argent
avait-ildûdépenser,combiendeficelles
avait-iltirépouraboutiràcerésultat?
336/780
—Commentçasefait?Nonpasqueje
leregrette,entendons-nousbien,maisjene
peuxquem’interrogersurcequiachangéla
donne.
—Voussemblezconnaîtredesgens
très…influents.J’aiétésurpriseparl’aciditédesarancœur,perceptiblejusquedansson
ton.
—Quelqu’un,dansnotregouverne-
ment,
ne
veut
pas
que
votre
nom
apparaisse…,a-t-ilexpliqué.
—Etvousavezfaittoutcechemin
jusqu’enLouisianepourmedireça?
J’avaismisassezd’incrédulitédansma
voixpourqu’ilcomprennebienquejen’en
croyaispasunmot.
—Non,j’aifaittoutcecheminpouras-
sisteràuneaudiencesurlafusillade.
Là,d’accord.C’étaitpluslogique.
—Etvousn’aviezpasmonnuméro?
Vousnepouviezpasm’appeler?Ilafallu
quevousveniezicipourmedirequevous
337/780
n’alliez
plus
enquêter
sur
moi?
En
personne?
—Ilyaquelquechosequinevapas
chezvous.
Ah!Iltombaitlemasque.J’aimais
mieuxça.Maintenant,sonapparencereflé-
taitcequ’ilavaitàl’intérieur.
—SaraWeissasubiunesortede…bou-
leversementspirituel,depuisqu’ellevousa
rencontrée.Elleassisteàdes…«séances».
Ellelitdesbouquinssurleparanormal.Son
marisefaitdusoucipourelle.Lebureause
faitdusoucipourelle.Sonbosshésiteàla
remettresurleterrain.
—J’ensuisnavrée,croyez-lebien.Mais
jenevoispascequejepeuxyfaire.
J’airéfléchideuxsecondes,pendant
queLattestamefusillaitduregard.Lacolère
brûlaitautantdanssesprunellesqu’ellele
consumaitintérieurement.
—Mêmesij’allaislavoirpourluidire
quejenepeuxpasfairecedontellemecroit
338/780
capable,çaneserviraitàrien.Ellecroitce
qu’elleveutcroire.Jesuiscequejesuis.
—Ah!Vousavouez!
MêmesijenetenaispasàcequeleFBI
s’attardesurmoncas,çam’afaitmal,bizar-
rement.JemesuisdemandésiLattestan’en-
registraitpascetteconversation.
—J’avouequoi?
J’étaisvraimentcurieusedesavoirce
qu’ilallaitdire.Lapremièrefoisqu’ils’étaitprésentéchezmoi,ilycroyait.Ilavaitmême
penséquej’étaislaclefd’unepromotion
éclairauseinduFBI.
—Quevousn’êtesmêmepasunêtre
humain.
Ahah!Etillepensaitvraimenten
plus!Jeledégoûtais.J’étais«répugnante».
Jecommençaisàmieuxcomprendre,del’in-
térieur,cequeSamressentait.
—Jevousaisurveillée,mademoiselle
Stackhouse.Onm’adémisdel’enquête,
mais,sijepeuxvousrelieràlamoindre
339/780
affaire,qu’onpuisseremonterjusqu’àvous,
jevousgarantisquejeleferai.Vousn’êtes
pasnormale.Jem’envais,maintenant,et
j’espèrebienquevous…
Iln’apaseuletempsdefinir.
—–Toi,tuarrêtesdepenserdeschoses
méchantessurmatatieSookie,s’estemporté
Hunteravecfureur.T’esunvilain!
Jen’auraispaspumieuxdire,mais
j’auraispréféré,poursapropresécurité,que
Hunteraitsutenirsalangue.Lattestaétait
blanccommeunlinge.
Claudes’estesclaffé.
—Tuluifaispeur,a-t-ilditàHunter.
Claudetrouvaitlascènetrèsdrôleet
j’aieul’impressionqu’ilavaitcomprisla
naturedeHunterdepuisledébut.
Cependant,jepensaisquelarancune
deLattestapouvaitconstituerundangertrès
réelpourmoi.
—Mercid’êtrevenum’apporterla
bonnenouvelle,agentfédéralLattesta,luiai-
340/780
jerépondu,d’unevoixaussitempéréeque
possible.EtbonretouràBâton-Rouge,àLa
Nouvelle-Orléans,oùquevousayezatterri,
entoutcas.
Lattestas’étaitlevéetavaitpasséla
porteavantquejen’aieeuletempsdedire
unmotdeplus.J’aiconfiéHunteràClaude
etjel’aisuivi.Lattestaavaitdescendules
marchesetétaitdéjàplantédevantsa
portière,occupéàfouillerdanssapoche,av-
antdeserendrecomptequej’étaisderrière
lui.Ilétaitentraind’arrêterunpetitdicta-
phone.Ils’estretournéd’unbloc,leregard
noir.
—Vousêtesprêteàvousservird’un
gosse,m’a-t-ilcraché.C’estd’unebassesse!
J’aiscrutésonvisagependantune
bonneminute,etpuisjeluiaidit:
—Vouscraignezquevotrepetitgarçon,
quial’âgedeHunter,nesoitautiste.Vous
avezpeurquecetteaudienceàlaquellevous
êtesvenuassisternetournemalpourvouset
341/780
pourl’agentWeiss.Vousavezpeurdevotre
réactiondevantClaude.Vouspensezàvous
fairemuterauBureaudesaffairesdesvam-
piresdeLouisiane.Vousêtesfouderage
parcequejeconnaisdesgensquipeuvent
vousobligeràlaissertomber.
SiLattestaavaitpusefondredansla
carrosseriedesabagnole,jecroisbienqu’il
l’auraitfait.Jemecomportaiscommeune
idiote.C’étaitpurorgueildemapart.
J’auraisdûlelaisserpartirsansriendire.
—Sijepouvaisvousdirequim’aren-
dueintouchable,mêmepourleFBI…,ai-je
rajouté.Vousserieztellementterrifiéque
votrecaleçonvousentomberaitsurles
chevilles.
Aupointoùj’enétais…
J’aitournélestalonsetjesuisrentréeà
lamaison.L’instantd’après,j’entendaissa
voiturefoncerdansmonallée,projetant
probablementàtouslesventsmonbeau
gravierbiendamédanssonélan.
342/780
J’entendaisHunteretClauderiredans
lacuisineetjelesaitrouvésentraindefairedesbullesavecdespaillesdansl’eaudevaisselleencoretoutemousseuse.Hunterétait
perchésurletabouretquej’utilisaispourat-
teindrelehautdesplacards.Attendrissant
tableau.Etpourlemoinsinattendu.
—Alors,cousine,ilestparti?s’esten-
quisClaude.Bravo,Hunter!Jecroisqu’ilya
unmonstremarinlà-dessous.
Huntern’enasouffléqueplus
vigoureusementdanssapaille,éclaboussant
jusqu’auxrideaux.Ilriaitunpeutropfortà
mongoût.
—Bon,çasuffit,lesenfants,ai-je
annoncé.
Lasituationcommençaitàdégénérer.
Laissezunfaétoutseulavecunenfantet
voilàlerésultat.J’aijetéuncoupd’œilàla
pendule.GrâceauréveilmatinaldeHunter,
iln’étaitque9heures.Jen’attendaispas
Remyavantlafindel’après-midi.
343/780
—Etsionallaitauparc,Hunter?
Claudeasemblédéçuquej’aiejouéles
rabat-joie,maisHunterétaitravidesortir.
J’aiattrapémongantdesoftballetuneballe,
avantderefaireseslacets.
—Etmoi?Jenesuispasinvité?
Claudesemblaitunpeuvexé.
—Maissi,biensûr!mesuis-je
empresséedeluirépondre,prisedecourt.Ce
seraitformidablequetuviennes.Maispeut-
êtrequetudevraisprendretavoitureparce
quejenesaiscequ’onvafaireaprès.
Monégocentriquedecousinprenait
vraimentplaisiràêtreavecHunter.Jene
l’auraisjamaisimaginé–àvraidire,jecrois
bienqueluinonplus.Claudem’asuiviedans
saChevroletImpalaendirectionduparc.
JesuisalléeauMagnoliaCreekPark,
quis’étenddepartetd’autreducoursd’eau
enquestion.Ilestplusjoliquelepetitjardinàcôtédel’écoleprimaire.Certes,ilnepaie
pasdemine–BonTempsn’ariend’uneville
344/780
riche–,maisilaunterraindejeuxpourvu
del’équipementstandard,unebellepromen-
adedecinqcentsmètres,avecdegrandses-
pacesouverts,destablesdepique-niqueet
desarbresenquantitésuffisante.Hunter
s’estjetésurlacageàécureuilcommes’il
n’enavaitencorejamaisvudesavie–et
peut-êtreétait-celecas:RedDitchesten-
corepluspetiteetpluspauvrequeBon
Temps.
J’aidécouvertqueHuntergrimpait
commeunpetitsinge.Claudeétaittoujours
làpourlerattraperaubesoin.Hunterse
seraitviteexaspéréd’unetellesurveillance
demapart.Jen’auraispassudirepourquoi,
maisj’enétaiscertaine.
Commej’essayaisd’inciterHunterà
descendredesonperchoirpourvenirjouerà
laballeavecmoi,unevoitures’estarrêtéeà
notrehauteur.Taraenestsortiepourvenir
voircequejefaisaislà.
345/780
—Quiestdonctonjeuneami,Sookie?
m’a-t-ellelancéenarrivant.
Danssonhautmoulant,elleavaitl’air
encoreplusrondequelorsqu’elleétaitvenue
déjeuneraubar.Elleportaitunshort
d’avant-grossesserepoussésoussonventre
rond.JesavaisquelesduRone-Thorntonne
roulaientpassurl’or,cestemps-ci,maisj’es-
péraisqueTarapourraitquandmême
trouverdequois’acheterdevraisvêtements
degrossessesouspeu.Malheureusement,sa
boutiquedemode,TarasTogs,nefaisaitpasdanslesarticlesdematernité.
—JeteprésentemoncousinHunter,
luiai-jerépondu.Hunter,voicimonamie
Tara.
Claude,quijouaitàlabalançoiresurle
portique,achoisicemomentpourbondiret
atterrirsouplementànospieds.
—Tara,jeteprésentemoncousin
Claude.
346/780
Tarameconnaissaitdepuistoujourset
avaitconnutouslesmembresdemafamille.
Elleapourtantencaissécesprésentations
sansbroncher,adressantunsourireamicalà
Hunter,puisàClaude.Elledevaitpourtant
l’avoirreconnupourl’avoirvu…àl’œuvre.
Maisellen’amêmepascillé.ChapeauTara!
—Vousenêtesàcombien?luiade-
mandéClaude.
—Encoreunpeuplusdetroismoisav-
antd’accoucher,luiaréponduTaraen
soupirant.
J’imaginequ’elles’étaithabituéeaux
questionsplutôtindiscrètesadresséesparde
quasi-inconnus.Ellem’avaitdéjàditque
touteslesbarrièresdelaconversation
tombaientquandonétaitenceinte.«Les
genssontcapablesdetedemandern’importe
quoi,m’avait-elleavertie.Ettoutesles
bonnesfemmesteracontentdeshistoires
d’accouchementetdecontractionsàtefaire
dresserlescheveuxsurlatête.»
347/780
—Est-cequevousvoulezsavoirceque
vousallezavoir?luiaproposéClaude.
Là,ildépassaitfranchementlesbornes.
—Claude!mesuis-jeécriéed’unton
réprobateur.C’estbeaucouptroppersonnel.
Lesfaén’avaienttoutsimplementpas
lamêmeconceptionqueleshumainsdece
quiconstituaitdesinformationsprivées–ni
del’espaceprivé,d’ailleurs.
—Excusez-moi,s’estempressémon
cousin,aveclaplusflagrantemauvaisefoi.
Jepensaisquevousaimeriezsavoiravant
d’acheterlalayette.Vousavezdescodesde
couleurpourlesbébés,jecrois.
—Maisbiensûr,luiarétorquéTaraun
peusèchement.Quelestlesexedubébé?
—Lesdeux,ajubiléClaudeavecun
grandsourire.Vousattendezdesjumeaux:
ungarçonetunefille.
—Mondocteurn’apourtantentendu
qu’unseulcœur,luiarépliquéTara,en
348/780
s’efforçantdeprendredesgantspourluidire
néanmoinsqu’ilsetrompait.
—Ehbien,votredocteurestuncrétin!
enajoyeusementconcluClaude.Vousavez
deuxbébés,bienvivantsetenpleineforme.
—Jeluidemanderaidemieuxregarder
laprochainefoisquej’irai,luiaannoncé
Taraqui,manifestementdéstabilisée,ne
savaitplussurquelpieddanser.EtjelediraiàSookiepourqu’ellevoustransmetteson
pronostic.
Parchance,Huntern’avaitpasprêté
grandeattentionàlaconversation.Ilvenait
d’apprendreàenvoyerlaballedesoftballetà
larattraper,etilétaittropoccupéàessayer
delacermongantsursapetitemain.
—Est-cequetujouaisaubase-ball,
tatieSookie?m’a-t-ildemandé.
—Ausoftball,l’ai-jerepris.Etcom-
ment!J’étaisenchampextérieur.Çaveut
direquejemetenaisloin,loinsurleterrain
etquej’attendaisdevoirsilabatteuse
349/780
l’envoyaitdansmadirection.Alors,jel’at-
trapaisetjelarenvoyaisàlalanceuseouà
celledesjoueusesquienavaitleplusbesoin.
—TatatieSookieaétélameilleure
joueusedechampextérieurquelesLadyFal-
consaientjamaisconnue,arenchériTara,en
s’accroupissantpoursemettreàlahauteur
deHunter.
—Enfin,jemesuisbienamusée,ai-je
conclu.
—Ettoiaussi,tuasjouéausoftball?a
demandéHunteràTara.
—Non.Moi,jevenaisjusteencourager
Sookie.Cequiétaitlaplusstrictevérité,
Dieulabénisse!
—Tiens,Hunter,estintervenuClaude,
enlançantdoucementlaballe.Valacherch-
eretrenvoie-la-moi.
L’improbableduoacommencéàse
promeneràtraversleparcenserenvoyantla
balle,sansprécisionaucune.Tousdeuxpas-
saientunsuper-moment.
350/780
—Disdonc,disdonc,disdonc…,a
murmuréTara.Tuasl’artdetedégoterdela
famillen’importeoù,toi.Uncousin?Etd’où
ilsortcecousin?Ceneseraitpasunrejeton
deJason,parhasard?
—C’estlefilsdeHadley.
—Oh!…OhmonDieu!
Elleaécarquillélesyeux.Etpuisellea
dévisagéHunterpouressayerdetrouverune
ressemblanceavecsamère.
—Etlui,cen’estpaslepère?Tuneme
feraspascroireça.
—Non.C’estClaudeCrâne,quiestaus-
simoncousin.
—Iln’estcertainementpasdeHadley,
celui-là,acommentéTaraenriant.EtHad-
leyestbienlaseulecousinedontj’aiejamais
entenduparlercheztoi.
—Euh…pasdumêmelit,commeon
dit.Impossibledeluiexpliquersansjeterle
discréditsurGran.
351/780
Taraabienvuàquelpointj’étaismalà
l’aiseausujetdeClaude.
—Etcommentçasepasseentretoietle
grandblond?
—Çasepasseplutôtbien,luiai-jepru-
demmentrépondu.Jenevaispasvoir
ailleurs.
—J’espèrebien!Aucunefemmene
seraitassezfollepoursortiravecunautre,
quandellepeutavoirEric:nonseulementil
estbeau,maisenplus,ilestintelligent!
J’aicrudécelerunesortedenostalgie
danssavoix.Bon,aumoins,JBétaitbeau.
—Ericpeutêtrefranchementpénible,
quandils’ymet.Etonpeutdirequ’ilaun
passé!
J’aiessayédem’imaginerentraindele
tromper.
—Sij’essayaisdevoirquelqu’un
d’autre,ai-jeenchaîné,ilseraitbiencapable
de…
—Detuercequelqu’und’autre?
352/780
—Ilneseraitsûrementpascontent.Un
énormeeuphémisme.
—Bon.Etsitumedisaiscequineva
pas,m’aproposéTara,enposantsamainsur
lamienne.
Taran’estpasdustyleàtoucherles
gens.Autantdirequ’ellenefaitpascegenre
degesteàlalégère.
—Pournerientecacher,Tara,jene
saispastrop.J’avaisl’effroyableimpression
quequelquechosen’allaitpas,quelquechose
degrave,maisjenepouvaispasmettrele
doigtdessus.
—LesSurNat?a-t-ellesuggéré.J’ai
haussélesépaules.
—Bon,ilfautquejefileàlaboutique,
m’a-t-elleannoncé.McKennaafaitl’ouver-
tureàmaplaceaujourd’hui,maisjenepeux
pasluidemanderdefaireçatouslesjours.
Nousnoussommesdoncditaurevoir
etnoussommesquittées,trèsheureuses
d’avoirpassécemomentensemble.Cen’était
353/780
pasarrivédepuislongtemps.J’aisoudain
penséqu’ilallaitfalloirfaireunepetitefêtepourlanaissancedubébé.Commentl’idée
nem’enétait-ellepasvenueavant?J’allais
devoirmedépêcherpourtoutorganiser.Sije
voulaisquecesoitunesurpriseetsij’en-
tendaispréparertoutlebuffetmoi-même…
Oh!Etilfaudraitquejediseauxgensque
TaraetJBattendaientdesjumeaux.Jene
doutaispasuneseulesecondedelaprécision
desprédictionsdeClaude.
J’aidécidéensuitequej’iraisfaireun
tourdanslesboismoi-même.Lelendemain
peut-être,puisquejeseraistouteseule?Je
savaispertinemmentquelavueetl’odorat
de
Heidi–et
de
Basim
aussi,
d’ailleurs–étaientbeaucoupplusaiguisés
quelesmiens,maisjeressentaiscetim-
périeuxbesoind’alleryregarderdeplus
près.Quelquechoseestalorsvenuànouveau
metrotterdanslatête…unsouvenirquin’en
étaitpasvraimentun…Quelquechosequi
354/780
avaitàvoiraveclesbois…avecunhomme
blessédanslesbois…J’aisecouélatêtepour
tenterdem’éclaircirlesidées.C’estalorsquej’airemarquélesilence:jen’entendaisplus
aucunevoix.
—Claude!mesuis-jeécriée.
—Ici!
J’aicontournéunbosquetetj’aitrouvé
lefaéetlepetitgarçonsurletourni-
quet–c’estainsiquej’aitoujoursappeléla
choseentoutcas.C’estcirculaire.Plusieurs
enfantspeuventsetenirdessusetd’autres
courentautourenlepoussantpourlefaire
tourner,avantdes’yjucheràleurtour
jusqu’àcequ’iln’yaitplusd’élan.Mais
Claudelepoussaitbeaucouptropfort.
Hunters’amusaitcommeunpetitfou,mais
sonsourireavaitquelquechosedecrispé.Je
percevais
la
peur
qui
montait
sous
l’excitation.
—HolaClaude!Çavabienassezvite
commeçapourungamin,ai-jehélémon
355/780
cousin,enveillantàgarderunevoixparfaite-
mentcalme.
Claudeacessédepousser,nonsansre-
gret:luiaussi,ils’amusaitcommeunpetit
fou.
Hunteraeubeauraillermonavertisse-
ment,jepouvaisdécelersonsoulagement.
QuandClaudeluiaannoncéqu’ildevaitaller
àMonroepourouvrirsonclub,legosseluia
sautéaucou.
—C’estquoitonclub?luia-t-il
demandé.
J’aijetéuncoupd’œiléloquentà
Claudeetmesuisempresséedefairelevide
dansmonesprit.
—Àbientôt,fiston,s’estcontentédele
saluerClaude,enleserrantdanssesbras.
Commel’heuretournait,j’aidécidé
d’anticiperunpeuledéjeuneretd’emmener
HunterchezMcDonald’s:c’étaitlafête.Sonpèrenem’avaitpasspécifiéqu’ilavaitun
problèmeaveclesfast-foods.
356/780
Jemesuisditquepourunefois,cene
seraitpasgrave.
HunteraadorésonHappyMealeta
faitroulersurlatablelapetitevoiturequ’ilavaittrouvéedanslaboîtejusqu’àcequej’en
aieletournis.Ilm’aensuiteannoncéqu’il
voulaitallerdansl’airedejeux.J’étaisassisesurunbancàleregarder,enespérantqueles
joiesdel’explorationdestunnelsetduto-
bogganréussiraientàledistrairependant
encoreaumoinsdixbonnesminutes,quand
unefemmeapassélaportedurestaurant
pourpénétrerdansl’enclosoùj’étais,avec
unpetitgarçonquidevaitavoiràpeuprès
l’âgedeHunter.C’étaittoutjustesijen’en-
tendaispasleroulementdetamboursfa-
tidiqueenlavoyantapprocher.J’aigardéle
sourire,maisj’aicroisélesdoigts.
Aprèsquelquessecondesd’observation
circonspecte,lesdeuxgarçonssesontmisà
courirenhurlantautourdupetitterrainde
jeux
et
j’ai
commencé
à
me
357/780
détendre–modérément.J’aiesquisséun
sourireàl’intentiondelamère,maiselle
faisaitlatêtedanssoncoinetjen’aipaseu
besoindeliredanssespenséespourvoir
qu’elleavaitmalcommencélajournée:j’ai
apprisquesonsèche-lingeétaittombéen
panneetqu’ellen’auraitpaslesmoyensde
s’enracheterunavantdeuxbonsmois.
—C’estvotrepetitdernier?luiai-jede-
mandé,enm’efforçantd’avoirl’airenjouéet
passionnéparlesujet.
—Oui,c’estlequatrième,a-t-elle
soupiré–cequiexpliquaitledramedu
sèche-linge.Touslesautressontàl’entraîne-
mentdebase-balldelaLittleLeague.Mais
c’estbientôtlesvacancesetjelesauraitousàlamaisonpourtroismois.
Ah.Jen’avaisplusrienàdire.Maréti-
centecompagnes’estreplongéedansses
mornespenséesetj’aifaitdemonmieux
pourm’enisoler.Cen’étaitpasfacile:elle
358/780
mefaisaitl’effetd’untrounoirquim’aspiraitdanssonabîmetristesse.
Hunteresttoutàcoupvenuseplanter
devantellepourladévisagerbouchebée.
—Bonjour,aditlafemme,avecunef-
fortévident.
—Tuveuxvraimenttesauver?luia-t-il
demandé,manifestementchoqué.
C’étaitindubitablementundeces
grandsmomentsdesolitude.Etmerde.Je
mesuislevéecommeunressort.
—Hunter,ilfautqu’onyaille.Allezvi-
ens!Onesttrès,trèsenretard,ai-jeprétex-
té,enattrapantlegaminpourl’emmener
précipitamment,endépitdesesprotesta-
tionsetdesesgesticulations.
Ilétaitbeaucouppluslourdqu’iln’y
paraissait.Ilm’amêmedonnéuntelcoupde
pieddanslacuissequej’aifaillilelâcher.
Lamamandel’autrepetitgarçonnous
regardaitfixement,laboucheouverte
commeunfour.Sonfilsétaitrevenuvers
359/780
elle,troubléparlebrusquedépartdeson
nouveaucompagnondejeu.
—Maisjem’amusaisbien,moi!brail-
laitHunter.Pourquoituveuxt’enaller?
Jel’airegardédroitdanslesyeux.
—Hunter,tuvastecalmerjusqu’àce
qu’onarriveàlavoiture,c’estclair?
Etjepesaismesmots.Traversertoutle
restaurantavec,danslesbras,ungossehur-
lantàpleinspoumons,avaitforcémentattiré
l’attentionetjen’appréciaispasvraiment
d’êtrelepointdemire.J’avaisrepéréuneou
deuxpersonnesquejeconnaissais:onallait
seposerdesquestions.Jen’allaispastarder
àdevoiryrépondre.Cen’étaitpaslafautede
Hunter,maisçanem’enrendaitpasplus
tendrepourautant.
Enluimettantsaceinturedesécurité,
jemesuisrenducomptequeHunterétaitbi-
entropfatiguéettropexcité.Jemesuis
promisdenepasdépasserleslimitesla
360/780
prochainefois.Jepouvaispresquesentirson
petitcerveausautercommeuncabri.
L’enfantmeregardaitcommes’ilavait
lecœurbrisé.
—Jem’amusaisbien,a-t-ilrépété.
C’étaitmonami,legarçon.
Jemesuistournéeverslui.
—Hunter,luiai-jeexpliqué,tuasdit
quelquechoseàsamamanquiluiafaitcom-
prendrequetuétaisdifférent.
Ilétaitassezlucidepourreconnaître
qu’ilyavaitduvraidanscequejedisais.
—Elleétaitvraimentcolère,a-t-ilmar-
monné.Lesmamansquittentleursenfants.
Sapropremèrel’avaitabandonné.
J’aiessayédetrouverquoiluirépondre.
Etpuisj’aidécidéd’ignorerlecôtétragique
delachose.HadleyavaitlaissétomberRemy
etHunter.Et,maintenant,elleétaitmorteet
ellenereviendraitjamais.C’étaituneréalité.
Etjenepouvaisrienychanger.CequeRemy
361/780
attendaitdemoi,c’étaitquej’aideHunterà
bienvivrelerestedesavie.
—C’estdifficile,Hunter,jelesais.Je
suispasséeparlà.Tuasludanslespensées
decettemamanettulesasrépétéestout
haut.
—Maisc’étaitvraimentcequ’elle
disait!
—Danssatête.Pastouthaut.
—Oui,maisc’étaitcequ’elledisait!
—Danssatête,Hunter.Danssatête.
Voilàqu’ilsebutait,àprésent!
—Hunter,ai-jerepris,tuesuntout
jeunehomme.Mais,pourtefaciliterlavie,il
fautquetucommencesàréfléchiravantde
parler.
Lepauvregaminouvraitdegrands
yeuxpleinsdelarmes.
—Ilfautqueturéfléchissesetilfaut
quetusachestenirtalangue,ai-jeinsisté.
Deuxgrosseslarmesontroulésurses
petitesjouesroses.Oh!bonsang!
362/780
—Ilnefautpasquestionnerlesgens
surcequetulisdansleurspensées.Ona
parlédecequiétaitprivé,tutesouviens?
Ilahochélatêted’unairincertain.Et
puisilarecommencéavecunpeuplusde
conviction:ils’ensouvenait.
—Lesgens–lesgrandespersonnes,
maisaussilesautresenfants–vontvraiment
sefâcher,s’ilss’aperçoiventquetupeuxlire
cequ’ilsontdanslatête.Parcequeles
pensées,c’estprivé.Tun’aimeraispasque
quelqu’unteparledecetteterribleenviede
fairepipiquetuaslà,parexemple.
Hunterm’alancéunregardnoir.
—Tuvois?Cen’estpastrèsagréable,
n’est-cepas?
—Non,a-t-ilronchonné.
—Hunter,jeveuxquetugrandisses
aussinormalementquepossible,luiai-jeex-
pliqué.Grandir,danscesconditions,c’est
dur.Est-cequetuconnaisdesenfantsqui
363/780
ontdesproblèmesquetoutlemondepeut
voir?
Auboutd’unmoment,ilaopinédu
bonnet.
—JennyVasco.Elleaunegrossetache
surlafigure.
—Ehbien,c’estlamêmechose,sauf
quetoi,tupeuxlecacheretpasJenny.
Etj’avaisbiendelapeinepourJenny
Vasco.Onpouvaitconsidérerquecen’était
pasbiend’apprendreàunenfantsijeuneà
cultiverladissimulationetlesecret,maisle
monden’étaitpasprêtpouruntélépathede
cinqansetneleseraitsansdoutejamais.
Encontemplantsonpetitvisagetout
tristeettoutbarbouillédelarmes,jemesuis
sentiecommeuneméchantevieillesorcière.
—Onvarentreràlamaisonetjevaiste
lireunehistoire,luiai-jealorspromis.
—T’esfâchéecontremoi,tatieSookie?
m’a-t-ildemandé,avecundébutdesanglot
danslavoix.
364/780
—Non,luiai-jeassurébienquejen’aie
pasappréciéd’avoirreçuuncoupdepied.
Etpuisqu’illelisaitdansmespensées,
autantleluidire:
—Jenesuispascontentequetum’aies
donnéuncoupdepied,Hunter,maisjene
suisplusfâchée.J’enveuxplutôtaurestedu
mondeparcequec’estdurpourtoi.
Huntern’apasditunmotdetoutle
trajet.Àpeinearrivé,ils’estruédanslasalledebains.Quandilestrevenu,jeluiaidonné
àchoisirunoudeuxlivres,parmitousceux
quej’avaismisdecôté,etnousnoussommes
assissurlecanapé.Hunterdormaitdéjàque
jen’avaispasencorefiniLePetitChiot
[3]
Riquiqui
.Jel’aidoucementallongésurle
canapé;jeluiaienlevéseschaussuresetje
suisalléecherchermonproprebouquin.J’ai
lupendantqu’ilfaisaitlasieste.Jemelevaisjustedetempsentempspourfaireuneou
deuxpetiteschoses.Hunteradormi
pratiquementdeuxheures.J’aitrouvéça
365/780
d’uncalme:unpurmomentdetranquillité.
Celadit,sijen’avaispaseuHuntertoutela
journée,jemeseraissansdoutemortelle-
mentennuyée.
Aprèsavoirmislamachineàtourner,je
suisrevenueàpasdeloupdanslesalonet
suisrestéeàregarderlepetitgarçonen-
dormi.Si,unjour,j’avaisunenfant,est-ce
qu’ilauraitlemêmeproblèmequeHunter?
J’espéraisbienquenon.Évidemment,si
nousrestionsensemble,Ericetmoi,je
n’auraisjamaisd’enfant.Pasàmoinsdere-
couriràl’inséminationartificielle,entout
cas.
JemesuisimaginédemanderàEricce
qu’ilressentiraitsijemefaisaisféconderparuninconnu.Etj’aihontededirequej’aidû
meretenirpournepasricaner.
Sousbiendesaspects,Ericavaitl’esprit
trèsmoderne.Ilappréciaitlalibertéquelui
procuraitl’usagedesonportable;iladorait
ouvrirsongarageavecsatélécommandeetil
366/780
aimaitregarderlesinformationsàlatélévi-
sion.Maisl’inséminationartificielle…Non.
J’avaisdéjàentendusonverdictsurla
chirurgieesthétiqueetj’avaislatrèsnette
impressionqu’ilmettraittoutçadansle
mêmepanier.
—Qu’est-cequ’ilyaderigolo,tatie
Sookie?
—Rien,rien.Qu’est-cequetudirais
d’unverredelaitavecdestranchesde
pomme?
—Pasdeglace?
—Ehbien,tuasdéjàmangéunham-
burgeravecdesfritesetunCocaau
déjeuner.Alors,jecroisqu’envas’entenirà
lapomme.
JeluiaimisLeRoiLion,pendantque
jeluipréparaissongoûter,etils’estassisparterre,devantlepostedetélé.Ils’estlassédufilmverslamoitié–forcément,ill’avaitdéjàvu.J’aidoncentreprisdeluiapprendreà
367/780
joueràCandyLand,lejeudel’oiedemon
enfance.Ilaremportélapremièrepartie.
Nousavancionsdansladeuxième
partie,quandonafrappéàlaporte.
—Papa!ahurléHunter,enseruantà
toutesjambesverslaporte.
Avantquej’aiepul’enempêcher,il
avaitouvertàsonpère.Encoreunechance
qu’ilaitsuquic’était,parceque,surlecoup,j’enaieudessueursfroides.Remysetenait
surleseuilenpantalondecostume,chemise
habilléeetderbysbienlustrés.Onauraitdit
unautrehomme.Ilsouriaitàsonfilscomme
s’ilnel’avaitpasvudepuisdesjours.Enun
éclair,legarçonétaitdanssesbras.
Celafaisaitchaudaucœurdelesvoir
touslesdeux.Ilsseserraientsifort.J’en
avaisunebouledanslagorge.
HunterracontaitdéjàtoutàRemy:
CandyLand,McDonald’s,Claude…Remy
étaittoutouïe.Ilm’afaitunpetitsourire
pourmefairecomprendrequ’ilmesaluerait
368/780
dansuneseconde,quandcetorrentd’in-
formationsauraitunpeuralentisondébit.
—Etsituallaisrassemblertesaffaires,
fiston?a-t-ilproposéàHunter.Etn’oublie
rien!a-t-ilajouté,alorsquelegaminfilait
déjàverslecouloir,enm’adressantunbref
sourireaupassage.
—Ças’estbienpassé?s’estenquis
Remy,dèsquesonfilsnepouvaitplus
entendre.
Enunsens,Huntern’étaitjamaishors
deportéeetpouvaittoujoursentendre,mais
ilfaudraitfaireavec.
—Oui,jepense.Ilavraimentété
adorable,ai-jerépondu,endécidantdepass-
erlecoupdepiedsoussilence.Onaeuun
petitproblèmesurleterraindejeux,chez
McDo,maisjecroisquec’étaitplutôtpositifdanslamesureoùçanousapermisde
mettrecertaineschosesauclair.
—J’ensuisvraimentdésolé,asoupiré
Remy,commesiunechapedeplombvenait
369/780
deluiretombersurlesépaules.Jemeserais
giflée.
—Non,non,iln’yavaitriend’anormal.
C’estlegenredechosepourlequeltumel’as
amené.Net’inquiètepas.MoncousinClaude
étaitlàaussietilajouéavecHunterdansle
parc.Enfin,j’étaisaveceux.Jenelesaipas
quittésuneseconde.
Jen’auraispasvouluqueRemyaille
s’imaginerquej’avaisconfiéHunterau
premieradultevenu.J’aicherchécequeje
pourraisbiendired’autreàunpapaanxieux.
—Ilabienmangéetiladormicomme
unbébé.Pasassezlongtemps,mais…
Remyaéclatéderire.
—Jeconnais,m’a-t-ilassuré,complice.
J’aifaillidireaussiàRemyqu’Eric
dormaitdansl’armoireetqueHunterl’avait
vu,maisj’aieulavagueimpressionqueça
commençaitàfairebeaucoup.Jeluiavais
déjàparlédeClaudeetRemyn’avaitpas
370/780
vraimentétéravi.Uneréactiontypiquede
papa,j’imagine.
—Etl’enterrement?Pasdesoucide
dernièreminute?
Onnesaitjamaisquoidiresurles
enterrements.
—Non,personnenes’estjetédansla
tombeetpersonnenes’estévanoui.C’est
toutcequ’onpeutespérer.Quelquespetites
escarmouchesàproposd’unetabledesalon
quetouslesenfantsvoulaientembarquer,à
peinelacérémonieterminée.
J’aihochélatête.J’enavaislu,des
penséespleinesderessentimentàpropos
d’histoiresd’héritageaufildesannées!Et
j’avaiseumespropresproblèmesàrégler
avecJason,àlamortdeGran.
—Lesgensnesemontrentpastoujours
sousleurmeilleurjourquandils’agitdese
partagerlamaisondefamille.
Jeluiaidemandés’ilvoulaitboire
quelquechose,maisilarefuséavecun
371/780
sourire.Ilavaitvisiblementhâtedeseret-
rouverseulavecsonfils.Ilm’ad’ailleurs
bombardéedequestionssurlafaçondontce
derniersetenait,cequim’adonnél’occasion
delouerlesbonnesmanièresdufiston,etsur
soncomportementàtable,dontj’aiégale-
mentpuluifairecompliment.Huntern’était
pasunenfantdifficile,Dieusoitloué!
Quelquesminutesplustard,Hunter
étaitderetouravecsesaffaires–j’aiquand
mêmepréféréfaireunepetitevérificationet
j’airetrouvédeuxDuploquiluiavaient
échappé.LePetitChiotRiquiquiavaittellementeul’airdeluiplairequejel’aiglissé
danssonsacàdospourqu’ilpuisseen
profiterchezlui.Quelques«encoremerci»,
ungroscâlininattendudeHunter,etils
étaientpartis.
J’airegardélevieuxpick-updeRémy
s’éloigner.
Lamaisonm’asemblébienvide,toutà
coup.
372/780
Certes,Ericdormaitendessous,maisil
seraithorscircuitpourencorequelques
heuresetjesavaisquejenepouvaispasle
réveiller,saufcasdeforcemajeure.Certains
vampiresnepouvaientpasseréveillerdu
toutavantlanuittombée,pasmêmesionles
incendiait.J’airepoussécesouvenirquime
donnaitdesfrissonsetjetéuncoupd’œilàla
pendule.J’avaisencoreunebonnepartiede
cebelaprès-midiensoleillépourmoitoute
seuleetc’étaitmonjourdecongé.
Jemesuisretrouvéeallongéesurma
vieillechaiselongue,enbikininoiretblanc,
avantqu’onaitpumedire«Bronzern’est
pasbonpourlasanté».
7
Àlaminuteoùlesoleils’estcouché,
Ericestsortiducompartimentsousl’arm-
oiredelachambred’ami.Ilm’asoulevéede
terreetm’aembrasséeàsatiété.J’avaisdéjà
réchaufféduTrueBloodpourlui.Ilafaitla
grimace,maisill’aenglouti.
—Quiestl’enfant?m’a-t-ilalors
demandé.
—LefilsdeHadley.
EricavaitconnuHadleydutempsoù
ellesortaitavecSophie-AnneLeclercq,la
désormais-définitivement-défuntereinede
Louisiane.
—Elleavaitépouséunvivant?
374/780
—Oui,avantderencontrerSophie-
Anne.RemySavoy:untypetrèssympa.
—C’estsonodeurquejesens?Sans
parlerd’untrèspuissantparfumdefaé.
Ohoh.
—Oui,RemyestpasséchercherHunter
cetaprès-midi.Ilmel’avaitconfiéparcequ’ildevaitalleràunenterrementdanssafamille.
Iltrouvaitquecen’étaitpasunendroitpour
unenfant.
Jen’aipasparlédupetitproblèmede
Hunter.Moinsilyauraitdegensaucourant,
mieuxçavaudrait.Pasd’exceptionpourEric.
—Et?
—Jevoulaisjustementteledire,l’autre
soir.Moncousin,Claude…
Ericahochélatête.
—Ilm’ademandés’ilpouvaitresterici
untempsparcequ’ilsesentunpeuseulchez
lui,depuisquesesdeuxsœurssont
décédées.
—Tulaissesunhommevivreavectoi.
375/780
Iln’avaitpasl’airencolère.Plutôt…
prêtàsemettreencolère,sivousvoyezce
quejeveuxdire.Ilyavaitjustecettepetite
menacesous-jacentedanssavoix.
—Entantquefemme,jenel’intéresse
pasdutout,tupeuxmecroire,ai-jeaffirmé,
enrefoulantunevisioncoupabledeClaude
arrivantsanscriergaredansmasallede
bains.Ilnevoitqueparlesmecs.
—Jenedoutepasquetusachespar-
faitementt’occuperd’unfaéimportun,a
murmuréEric,aprèsavoirtoutdemême
marquéuntemps…appréciable.
J’avaisdéjàtuédesfaé.Maisjene
tenaispasparticulièrementàcequ’onvienne
melerappeler.
—Oui.Et,siçapeutterassurer,je
garderaiunpistoletàeauremplidejusde
citronsurmatabledenuit.
Jusdecitronetfer:lespointsfaibles
desfaé.
376/780
—Celamerassurerait,eneffet,m’aré-
ponduEric.Est-ceClaude,lefaédontHeidi
arepérélatracesurtesterres?J’aisentiquetuétaistrèsinquiète.C’estpourquoijesuis
venuaussitôt,hiersoir.
Leliendesangfonctionnaitàplein
régime.
—Elleditqu’aucundesfaéqu’elleavait
repérésn’étaitClaudeetçam’inquiète
vraiment,mais…
—Moiaussi,celam’inquiète…
Eric
a
regardé
sa
bouteille
de
TrueBloodvide,etpuisilaajouté:
—Écoute,Sookie,ilyadeschosesque
tudoissavoir.
—Ah.
J’étaislepointdeluiparlerdunouveau
cadavre.Ilauraitcertainementengagéla
conversationsurcesujet,siHeidiavaitmen-
tionnélecorpsenquestion,parcequeçame
semblaitplutôtimportant.Iln’étaitpasim-
possiblequej’aiepuparaîtreunpeuénervée
377/780
d’avoirétéinterrompueparcequ’Ericm’a
lancéunregardaigu.
D’accord,j’étaisenfaute.Ohpardon!
J’auraissansdoutedûmourird’enviede
croulersouscesinformationsqu’Ericcon-
sidéraitcommesiprécieusespourm’aiderà
naviguerdansleterrainminédelapolitique
dumondedesvampires.Etilyavaitdesnu-
itsoùj’auraisétéravied’enapprendredav-
antagesurlaviedemonpetitami.Mais,ce
soir-là,aprèslestressinhabitueldemes
quelquesheuresdegarderie,jenerêvaisque
d’unechose(pardon!encoreunefois):lui
racontermonhistoiredecadavredansles
bois,etpuism’accorder,enfin,unebonne
petitepartiedejambesenl’air.
Entempsnormal,Ericauraitétéle
premieràadhéreràceprogramme.
Maispascesoir,apparemment.
Nousétionsassisl’unenfacedel’autre,
àlatabledelacuisine.J’airetenuunpro-
fondsoupir.
378/780
—Tutesouviensqu’ausommetde
Rhodes,lesÉtatsinvitésformaientunesorte
debande,dunordausuddupays?
J’aihochélatête.Çacommençaitbien!
J’avaisuncadavre,moi,derrièrechezmoi:
c’étaitautrementplusurgent!Sansparlerde
sexe.
—Aprèsquenousnoussommesaven-
turésd’unbordàl’autreduNouveauMonde
etquelapopulationblanchedesvivants
avaitsuivilemouvement–parcequec’est
nousquiavonsdécouvertl’Amériqueen
premier–,unelargedélégationdesnôtres
s’estréuniepour…separtagerlegâteau.Il
s’agissaitdepouvoirmieuxgouvernernotre
proprepopulation,tucomprends?
—Est-cequ’ilyavaitdesIndiensvam-
pires,quandvousêtesarrivésici?Hé!Est-
cequetufaisaispartiedel’expéditiondeLeif
[4]
Ericson
?
—Non,iln’étaitpasdemagénération.
Bizarrement,ilyavaittrèspeudevampires
379/780
amérindiens.Etceuxquenousavonstrouvés
iciétaienttrèsdifférentsàplusd’untitre.
Ah,voilàquiétaitintéressant.Mal-
heureusement,ilétaitclairqu’Ericn’allait
pass’arrêtersursalancéepourcomblermes
lacunes.
—Lorsdecepremiersommetnational,
ilyaenvirontroissièclesdecela,denom-
breuxdésaccordssontapparus,a-t-ild’ail-
leursimmédiatementenchaîné.
Ilavaitl’airmortellementsérieux.
—Non?Vraiment?
Desvampiresquisedisputent?J’ai
faillibâiller.
Etiln’apasappréciélesarcasmenon
plus.Ilahaussélessourcilsdustyle«Puis-jecontinueretenveniraufaitouvas-tume
casserlespiedsencorelongtemps?».
J’aiouvertlesmainspourl’inviterà
poursuivre.
—Aulieudedécouperleterritoire
commeleshumainsl’auraientfait,nous
380/780
avonspréféréinclureunepartienordetune
partiesuddanschaquedistrict.Nouspen-
sionsquecelaencourageraitleséchanges.
Donc,ledistrictleplusoriental–quire-
groupeessentiellementlesÉtatsdelacôte
est–s’appelleleclanMoshup,enhommage
augéantmythiquedelatraditionamérindi-
enne.Ilaunebaleinepoursymbole.
D’accord,peut-êtrequejen’avaispasle
regardtrèsvif,àcemoment-là.
—Tun’aurasqu’àcherchersurleNet,
s’estimpatientéEric.Notreclan–lesÉtats
quisesontréunisàRhodes–s’appelle
Amon,undieudupanthéonégyptien,et
notresymboleestuneplume,parcequ’Amon
étaitcoifféd’unecouronneornéededeux
plumes.Nousportionstousdepetites
plumesenguisedebadge,ausommet,tute
rappelles?
Euh…non.J’aisecouélatête.
—Certes,cederniersommetaététrès
chargé,a-t-ilconcédé.
381/780
Ehbienoui,entrelesbombes,lesex-
plosions,ettout…
—Àl’ouestdenoussetrouveZeus,qui
vientdupanthéonromain.Ilsontunéclair
poursymbole,naturellement.
Biensûr.J’aiopinédubonnetaveccon-
viction.Ericapeut-êtresentiquejene
suivaisplusvraiment.Ilm’atoiséed’unre-
gardréprobateur.
—Sookie,c’estimportantcequejete
dislà.Tuesmafemme:tudoissavoirtout
ça.
Jenerentreraidanscegenredediscus-
sionquecesoir.
—D’accord.Vas-y.
—Lequatrièmeclan,ledistrictdela
côteouest,s’appelleNarayana,unedivinité
del’hindouismeancien,etsonsymboleest
unœilparcequeNarayanaacrééleSoleilet
laLuneavecsesyeux.
Certainesquestionsmesontvenuesà
l’esprit,comme:«Quiabienpuperdreson
382/780
tempsàchoisirdesnomspareils?»Mais
quandjelesaisoumisesàmacommissionde
censurepersonnelle,ellessemblaienttoutes
pluscaustiqueslesunesquelesautres.
J’aioptéplutôtpour:
—Maisilyavaitdesvampiresausom-
metdeRhodes–lesommetduclan
Amon–quiauraientdûêtrechezZeus,
non?
—Oui!Excellent!Ilyadesinvités
danslessommets,pourpeuqu’ilsaientun
intérêtparticulierpourl’undessujetsdébat-
tus.Ous’ilsontengagédespoursuitescontre
undesreprésentantsdudistrictconcerné.
Ous’ilsvontépouserunvampiredudistrict
quidoitparticiperauditsommet.
Sonsourireapprobateurfaisaitpétiller
sesyeux.«NarayanaacrééleSoleilavecses
yeux»,ai-jepensé.Jeluiairenduson
sourire.
—Jecomprends,luiai-jedit.Maisal-
ors,commentsefait-ilqueFelipeaitconquis
383/780
laLouisiane,puisqu’onestAmonetqu’ilest
euh…LeNevada,c’estchezNarayanaou
chezZeus?
—Narayana.IlaconquislaLouisiane
parcequ’iln’avaitpasaussipeurdeSophie-
Annequelesautres.Ilaéchafaudésonplan,
etill’arapidementetrigoureusementmisà
exécution,dèsqu’ilaeul’approbationdu…
du
conseil
d’administration
du
clan
Narayana.
—Ilafalluqu’ilsoumetteunprojet
déjàficeléavantdenousattaquer?
—C’estlaprocédurehabituelle.Lesrois
etreinesdeNarayanan’auraientpasvoulu
queleurterritoiresoitaffaibliparunedéfaitedeFelipe.SiFelipeavaitfailli,Sophie-Anne
auraitpuprendreleNevada.Illuiadonc
falluexpliquersonpland’actiondansles
grandeslignes.
—Etilneleurestpasvenuàl’esprit
qu’onpourraitavoirnotremotàdiresurla
question?
384/780
—Cen’étaitpasleurproblème.Sion
estassezfaiblepoursefaireprendre,alors
onmérited’êtrepris.Sophie-Anneétaitune
grandesouveraineetelleétaittrèsrespectée.
Cependant,avecsoninfirmitéquilamettait
horsd’étatdenuire,Felipeaestiméquenous
étionssuffisammentaffaiblispourfaireun
gibierdechoix.LebrasdroitdeStan,au
Texas,adûsebattrecesderniersmois.De-
puisqueStanaétéblesséàRhodes,ilnelui
apasétéfaciledesemaintenirenplace.
—Maiscommentpouvaient-ilssavoir
quelesblessuresdeSophie-Anneétaientsi
graves?Commentpourraient-ilssavoirdans
quelétatestStan?
—Àquoiserventlesespions?Nous
nousespionnonstous,m’a-t-ilréponduavec
unhaussementd’épaulesblasé(desespions,
etalors?).
—EtsiundesdirigeantsdeNarayana
avaiteu…disonsunedetteenversSophie-
385/780
Anneetavaitdécidédelarencardersurle
coupd’Étatquisepréparait?
—Jesuisbiensûrquecertainsd’entre
euxontenvisagécettepossibilité.Mais,vula
gravitédesblessuresdeSophie-Anne,ilsont
dûconsidérerqueFelipeavaittoutesses
chances.
Affligeant.
—Commentpeux-tufaireconfianceà
quelqu’un,alors?
—Mais,jenefaisconfianceàpersonne.
Àdeuxexceptionsprès:Pamettoi.
—Oh!
J’aiessayéd’imaginercequ’ilpouvait
ressentir.
—Maisc’estépouvantable,Eric.
Aulieudebalayerçad’unhaussement
d’épaules,commejem’yattendais,ilm’a
dévisagéegravement.
—Oui.Cen’estpasbon.
—EttusaisquiespionnedanslaCin-
quièmeZone?
386/780
—Felicia,biensûr.Elleestfaibleetce
n’estunsecretpourpersonnequ’elledoit
êtreàlasoldedequelqu’un:StanauTexas,
sansdoute,ouFreyda,enOklahoma.
—JeneconnaispasFreyda.Mais
j’avaisdéjàrencontréStan.
—LeTexas,c’estchezZeusouchez
Amon?
Ericm’agratifiéed’unsourireradieux.
J’étaissonélèvemodèle.
—Zeus.MaisStanétaitobligéd’as-
sisterausommetparcequ’ilseproposaitde
s’associerauMississippipourfinancerun
projetdechaînehôtelièredeluxe.
—Ill’apayécher!Mais,s’ilsontdes
espions,onenaaussi,non?
—Naturellement.
—Quiça?Toutlemondeestlà,non?
—TuasrencontréRasulàLaNouvelle-
Orléans,jecrois.
387/780
J’aiacquiescé.Rasulétaitoriginairedu
Moyen-Orientetilavaitun…certainsensde
l’humour.
—Ilasurvécuaucoupd’État.
—Oui,maisseulementparcequ’ilaac-
ceptéd’espionnerpourVictor,etdoncpour
Felipe.Ilsl’ontenvoyédansleMichigan.
—DansleMichigan!
—Ilyaunetrèsimportantecommun-
autéarabe,là-bas,etRasulsefondparfaite-
mentdanslamasse.Illeuraditqu’ilavait
fuilenouveaurégime.
Ericamarquéuntemps.
—Tusais,jenedonnepascherdesa
peau,situdisçaàquiquecesoit.
—Non,tucrois?Évidemmentqueje
neparleraidetoutçaàpersonne.Déjà,que
vousayeztousdonnédesnomsdedieuxà
vospetitestranchesd’Amérique,c’est…
J’aisecouélatête.Trop…tropquoi?Je
nesavaispasvraiment.Troparrogant?Trop
nul?Tropbizarre?
388/780
—Etpuis,j’aimebienRasul,ai-je
abrégé.
Etjetrouvaisçatrèsfutédesapart
d’avoirsaisilapremièreoccasionpour
échapperàl’emprisedeVictor,quelquesoit
lemarchéqu’ilaitdûconclurepoury
parvenir.
—Maispourquoitumeracontestout
ça,subitement?
—Jepensequ’ilfautquetuensaches
plussurcequisepasseautourdetoi,mon
aimée.
Jen’avaisjamaisvuEricaussisérieux.
—L’idéequetupuissesavoiràsouffrir
detonignorancem’aempêchédemecon-
centrersurmontravaillanuitdernière,a-t-ilpoursuivi.Pamestd’accordavecmoi.Çafait
déjàplusieurssemainesqu’elleveutteparler
des
coulisses
de
notre
organisation
hiérarchique.Maisjepensaisqueceserait
unfardeaupourtoi.Tuavaisdéjàassezde
problèmesàrégler.Pamm’acependant
389/780
rappeléquel’ignorancepeuttuer.Jetiens
tropàtoipourlaisserlatiennedanscetétat
pluslongtemps.
Mapremièreréactionaétédemedire
quej’avaisparfaitementsupportédenerien
savoirjusqu’àmaintenantetquej’aurais
mêmetrouvéçatrèsbiendedemeurerignor-
ante.Etj’aidûmeraisonner.Erictentaitde
mefaireentrerdanssavie.Ilvoulait
vraimentm’enfairepartagertouslesas-
pects,m’expliquerlepourquoiducomment.
Etils’efforçaitdem’aideràm’acclimaterà
sonuniversparcequ’ilconsidéraitquej’en
faisaispartie.J’aiessayédemesentir
touchéeparl’idée.
J’aifiniparlui«Merci»etjemesuis
creusélatêtepourtenterdeposerdeuxou
troisquestionsintelligentes.
—Mmmh,OK.Lesroisetlesreinesde
chaqueÉtat,danschaquesecteurspécifique,
seréunissentdoncpourprendredes
390/780
décisionsetpourentretenirdesrelationsde
bonvoisinagetousles…quoi?Deuxans?
Ericmedévisageaitaveccirconspec-
tion.Ilvoyaitbienquequelquechosene
tournaitpasrondàSookieville.
—Oui.Saufencasdecrisequinécessit-
eraituneréuniond’urgence.ChaqueÉtatne
correspondpasàunroyaume.Parexemple,
ilyaundirigeantpourNewYorketundiri-
geantpourlerestedel’État.Ilenvade
mêmeaveclaFloridequiest,elleaussi,
divisée.
—Pourquoi?
J’étaisdéconcertée.Jusqu’àcequeje
réfléchisseunpeu.
—Ah!Beaucoupdetouristes.Proies
faciles.Populationdevampiresimportante.
Ericahochélatête.
—LaCalifornieestdiviséeentrois
parties:Californie-Sacramento;Californie-
SanJoséetCalifornie-LosAngeles.Enre-
vanche,leDakotaduSudetleDakotadu
391/780
Nordsontdevenusunseulroyaume,vula
populationréduite.
Jecommençaisàattraperlecoup,à
voirleschosesaveclesyeuxdesvampires.Il
yauraitforcémentplusdelionsautourdu
pointd’eauoùlesgazellesallaientboire.Et
moinsilyavaitdeproies,moinsilyauraitdeprédateurs.
—Maiscommentconduit-onlesaf-
fairesde…ehbien,disonsAmon,entredeux
réunionsbisannuelles?
Ildevaitbienyavoirdeschosesàrégler
entretemps.
—Parforumsinterposés,engénéral.
S’ilfautvraimentuneconsultationenfaceà
face,onorganisedescommissionsdeshérifs,
enfonctiondelasituationconcernée.Sij’ai
unproblèmeaveclevampired’unautre
shérif,j’appelleceshérifet,s’iln’estpasprêtàmedonnersatisfaction,nosdeuxbras
droitsserencontrent.
—Etsiçanechangerien?
392/780
—Nousfaisonsremonterlelitigele
longdel’échelle,auniveausupérieur,
jusqu’ausommet.L’annéeintermédiaireest
cependantmarquéeparuneréunionin-
formelle,sanscérémonienifestivités.
J’avaisbienuntasdequestionsquime
venaientàl’esprit,maisellescommençaient
toutespar«Etsi»etjenevoyaispas
vraimentl’urgenced’enconnaîtrelesré-
ponsespourl’instant.
—Dac’o’dac.Ehbien,c’étaitsuper-
intéressant.
—Tun’aspasletondequelqu’unque
celaintéresse.Tusemblésagacée.
—Lefaitestquecen’étaitpasceàquoi
jem’attendaisquandj’aiapprisquetu
dormaisàlamaison.
—Àquoit’attendais-tu?
—Jecroyaisquetuétaisvenuiciparce
quetuétaissiimpatientdefairel’amour
commeunebêteavecmoiquetunepouvais
pasattendreuneminutedeplus.
393/780
Etaudiablelecadavre!Pourle
moment.
—Sijet’aiexpliquéceschoses,c’est
pourtonbien,m’arétorquéEric,parfaite-
mentstoïque.Celadit,mondevoiraccompli,
jesuistoutàfaitprêtàfairel’amouravectoietjepeuxassurémentlefaire«commeune
bête».
—Ehbien,alors,arrêtedemefaire
courir,chéri!ai-jelâché,avecunpetitsouri-reencoin.
Sansquej’aieeuletempsdecompren-
drecequisepassait,lachemised’Erics’est
retrouvéeàmespiedset,pendantquej’ad-
miraislepanorama,lerestedesesvêtements
asuivilemêmechemin.
—Ai-jevraimentledroitdetefaire
courir?m’a-t-illancé,touscrocsdehors.
J’avaisàpeineatteintlemilieudu
couloirqu’ilm’avaitdéjàattrapée.Etportée
jusqu’àlachambre.
394/780
Cefutfantastique.Endépitdecette
persistanteangoissequimetaraudait,ango-
isseétoufféeavecsuccèspendanttroisquarts
d’heuredesplussatisfaisants.
Ericaimaitresterallongéenappuisur
uncoudepourmecaresserleventre.Quand
jeluiaifaitaimablementobserverquemon
ventren’étantpasparfaitementplat,çame
donnaitl’impressionquej’étaisgrosse,ila
éclatéd’unrirechaleureux.
—Quivoudraitd’unsacd’os?s’est-il
exclaméavecuneparfaitesincérité.Jen’ai
aucuneenviedemecognersurlesarêtes
saillantesdelafemmequejemetsdansmon
lit.
Ilyavaitlongtempsqu’ilnem’avaitpas
ditquelquechosequimefaisaitautantde
bien.
—Est-cequelesfemmes…lesfemmes
étaient-ellesplusrondesquandtuétaisen-
corehumain?ai-jehasardé.
395/780
—Nousn’avionspastoujourslechoix
d’êtregrosoupas,m’a-t-ilréponduavec
ironie.Lesmauvaisesannées,nousn’avions
plusquelapeausurlesos.Lesbonnesan-
nées,quandnouspouvionsmanger,nousne
nousprivionspas.
J’étaismortifiée.
—Oh,jesuisdésolée.
—Cesiècleestformidable,arepris
Eric.Onpeutavoirdelanourritureà
volonté.
—Encorefaut-ilavoirl’argentpour
l’acheter.
—Oh,onpeuttoujourslavoler.L’es-
sentielc’estqu’ilyaitdelanourritureà
disposition.
—PasenAfrique.
—Jesaisquedesgensmeurentencore
defaimàtraverslemonde.Mais,tôtoutard,
cetteprospéritégagneratoutelaplanète.Elle
ajustecommencéici.
Sonoptimismemesidérait.
396/780
—Tupensesvraimentcequetudis?
—Oui,a-t-ilsimplementrépondupour
cloreledébat.Tuveuxbienmefairema
tresse,Sookie?
J’airécupérémabrosseetunélastique.
Jesuissansdouteunegourde,maisj’adorais
vraimentluinatterlescheveux.Erics’estas-
sissurletabouretdemacoiffeuseetj’aien-
filéunerobedechambrequ’ilm’avaitof-
ferte–ensoiepêcheetblanche,superbe.J’ai
commencéàbrosserseslongscheveux.
Aprèsluiavoirdemandésiçanelegênait
pas,jesuisalléecherchermontubedegelet
j’ailissésesmèchesblondesenarrièreafin
qu’aucuncheveunedépasse.J’aiprismon
tempspourfairelaplusbelletressequeje
pouvais,etpuisj’aiattachél’extrémitéavec
l’élastique.Quandiln’étaitpasencadrépar
sonhalodechevelureblonde,levisaged’Eric
paraissaitplussévère.Maistoutaussibeau.
J’aisoupiré.
397/780
—Quelestcesonquiprovientdetoi?
m’a-t-ildemandé,entournantlatêted’un
côtéetdel’autrepourseregarderdansla
glace.Serais-tudéçuedurésultat?
—Jetetrouvemagnifique.
Seulelacraintequ’ilnem’accusede
faussemodestiem’aempêchéed’ajouter:
«Alors,qu’est-cequetufaisavecmoi?»
—Àmoidetecoiffer,maintenant.
J’aieucommeunecrispationàl’estom-
ac.Lapremièrefoisquej’avaisfaitl’amour,
Billm’avaitbrossélescheveux.Jusqu’àce
quelasensualitédugestenenousconduiseà
d’autresjeux…
—Non
merci!
me
suis-je
écriée
gaiement.
Jemesuisrenducomptequejemesen-
taistrèsbizarre,toutàcoup.Ericapivoté
sursontabouretpourmedévisager.
—Qu’est-cequiterendsinerveuse,
Sookie?
398/780
—Hé!EtHawaïetl’Alaska?Comment
ças’estpassélà-bas?ai-jelancéauhasard.
Mabrossem’aéchappédesmainspour
tombersurleplancheravecfracas.
—Pardon?
Ericabaissélesyeuxverslabrosse,
puislesarelevésversmonvisage,mani-
festementtroublé.
—Dansqueldistrictellessont?Les
deuxdansNakamura?
—Narayana.Non.L’Alaskaaétémis
danslemêmesacquelesCanadiens.Ilsont
leur
propre
organisation.
Hawaï
est
autonome.
—Maiscen’estpasjuste!
J’étaisvraimentscandalisée.Etpuisje
mesuissouvenuequej’avaisquelquechose
detrèsimportantàdireàEric:
—JesupposequeHeidit’afaitsonrap-
portaprèsavoirreniflétoutmonterrain?
Ellet’aparléducorps?
399/780
Mamainaexécutéunsoubresautnon
contrôlé.Plissantlesyeux,Ericobservait
mesmoindresmouvements.
—NousavonsdéjàdiscutédeDebbie
Pelt.Situytienstantquecela,jevaisla
déplacer.
J’aiétéprisedefrissons.Jevoulaislui
direquelecadavreenquestionétaittout
frais.Jem’yapprêtaisdéjà,maisj’avaisdu
malàconstruiremaphrase.Jemesentais
tellementbizarre!Ericavaitlatêtepenchée
surlecôtéetscrutaitmonvisage.
—Tuasunétrangecomportement,
Sookie.
—Crois-tuqu’Alcidepourraitsavoirà
l’odeurquec’estlecorpsdeDebbie?
Maisqu’est-cequimeprenait?
—Non.Uncadavreestuncadavre.Ila
perdul’odeurquil’identifiaitentantque
personnehumaine,surtoutaprèstantde
temps.L’avisd’Alcideestdoncsiimportant
pourtoi?
400/780
—Plusautantqu’avant.Hé!j’aien-
tenduàlaradio,aujourd’hui,qu’undessén-
ateursdel’Oklahomaavaitannoncépub-
liquementqu’ilétaithybride.Iladitqu’ilseferaitrecenserauprèsd’uneadministration
lejouronluiarracheraitlescrocssurson
cadavre.
Unvraimoulinàparoles.
—Jepensequelesretombéesseront
positivespournotrecommunauté,acom-
mentéEric,nonsansunemanifestesatisfac-
tion.Nousavonstoujourssuquele
gouvernementvoudraitnousgarderàl’œil,
naturellement.Donc,sileshybridesparvi-
ennentàremporterleurcombatcontrelere-
censementsystématique,nouspourrons
peut-êtrefairedemême.
—Tuferaismieuxdet’habiller,l’ai-je
soudainaverti.
Quelquechosed’affreuxn’allaitpas
tarderàseproduire,etEricnepouvaitpas
l’affronterdanscettetenue.
401/780
Erics’estretournépourseregarderune
dernièrefoisdanslaglace.
—Bon,a-t-ildit,unpeusurpris.
Ilétaittoujoursnuetd’unebeautéren-
versantemais,surlemoment,jen’avaisab-
solumentpaslatêteàça.J’avaislesnerfsà
fleurdepeau;jemesentaisanxieuse,ango-
issée.J’avaisl’impressionquej’avaisune
arméed’araignéesquimecouraientpartout
surlecorps.Jemedemandaisbiencequi
m’arrivait.J’aivouluparler,maisjemesuis
aperçuequej’enétaisincapable.J’aiagitélesdoigtsdansungestequivoulaitdire
«Dépêche-toi».
Ericm’ajetéunpetitcoupœilinquiet
etacommencéàcherchersesvêtementsen
silence.Ilatrouvésonpantalonetl’aenfilé.
C’estalorsquejemesuisécroulée,en
metenantlatêteàdeuxmains.J’aicruque
moncrâneallaitsedétacherdemacolonne.
J’ailaissééchapperungémissement.Erica
lâchésachemise.
402/780
—Peux-tumedirecequisepasse?
m’a-t-ildemandé,ens’agenouillantauprès
demoi.
—Onvient,ai-jerépondu.Jemesens
toutedrôle.Quelqu’unvient.Presquelà.
Quelqu’unquiatonsang.
Jemesuisalorsrappeléquej’avaisdéjà
éprouvéunevaguesensationàpeuprès
semblable:quandjem’étaistrouvéefaceà
Lorena,lecréateurdeBill.Jen’avaispasde
liendesangavecBillourien,dumoins,de
comparableavecceluiquinousunissait,Eric
etmoi.
Enunéclair,Ericétaitdeboutetjel’ai
entenduémettreunesortedegrondementau
plusprofonddesapoitrine.Sesmains
n’étaientplusquedeuxpoingsexsangues.
J’étaisrecroquevilléecontrelelitetils’étaitpostéentremoietlafenêtreouverte.Enun
clind’œil,quelqu’unestapparudel’autre
côtédelafenêtre.
403/780
—AppiusLiviusOcella,asouffléEric.
Celafaitunsiècle.
Allonsbon.Lecréateurd’Eric.
8
Entrelesjambesd’Eric,j’apercevaisun
homme,unbrunauxyeuxbruns,couturéde
cicatricesettoutenmuscles.Depetitetaille,ilportaitunjeanetuntee-shirtdeBlack
Sabbath.Impossibledemeretenir.J’aiété
prised’unfourire.
—Net’ai-jepasmanqué,Eric?
LeRomainavaitunaccentquej’aurais
étébienenpeined’identifiertantilyavaitdecouchessuperposées.
—Taprésencem’honoretoujours,
Ocella,arépondul’intéressé.
J’aigloussédeplusbelle.Ericracontait
n’importequoi.
405/780
—Qu’est-cequimetmafemmedans
cetétat?
—Elleestenproieàuneviveconfusion
mentale,luiaexpliquélevampired’unautre
âge.Jet’aidonnémonsang;tuluiasdonné
tonsang,etunautredemalignéem’accom-
pagne:lelienquinousunittousluibrouille
lessensetl’esprit.
Sansblague!
—Jeteprésentemonnouveauprotégé,
Alexeï,aenchaînéAppiusLiviusOcella.
J’airisquéuncoupd’œilpar-delàles
jambesd’Eric.Lenouveauenquestion
n’avaitpasplusdetreizeouquatorzeans.En
fait,jepouvaisàpeineapercevoirsonvisage.
Jemesuisfigée,enm’efforçantdenerien
laisserparaîtredemaréaction.
—Monfrère,aditEric,enguisedesa-
lutations.Letonétaitdétaché;lesmots,
sanschaleur.Bon.J’allaismelevermainten-
ant.Jen’allaispasresterprostréeiciplus
longtemps.Ericm’avaitbloquéedansun
406/780
toutpetitespace:j’étaiscoincéeentrelelitetlatabledechevet,aveclaportedelasalledebainssurmadroite.Iln’avaitpasbougé
desapositiondedéfense.
—Excuse-moi,luiai-jelancéavec
effort.
Ils’estavancéd’unpaspourmefaire
unpeudeplace,sanscependantquitterson
poste:entresoncréateuretlegarçon,d’un
côté,etmoidel’autre.Jemesuisredressée
enprenantappuisurlelit.Jemesentaistou-
joursmal.J’aiplantéunregardnoirdansles
yeuxbrunsliquidesduRomain.Pendantune
fractiondeseconde,ilaeul’airsurpris.
—Ilfautquetuailleslesaccueillirà
l’entrée,Eric,ai-jedit.Jesuisprêteàparierqu’ilsn’ontpasbesoind’uneinvitation.
—Elleestuniqueensongenre,Eric,a
commentéOcella,danssonanglaisàl’accent
siétrange.Oùl’as-tutrouvée?
407/780
—Jevousinviteparpurecourtoisie,
parcequevousêteslecréateurd’Eric,ai-je
dit.Jepourraisvouslaisserdehors.
Et,simavoixnetonnaitpasautantque
jel’auraisvoulu,ellenetremblaitpas,du
moins.
—Mais,l’undesmembresdemalignée
setrouvedéjàdanscettemaisonet,s’ilyest
lebienvenu,jelesuisaussi,n’est-cepas?
m’a-t-ilrétorquéavecunhaussementde
sourcilshautain.
Ilavaitd’épaissourcilsnoirsetson
nez…Ehbien,enleregardant,oncompren-
aitpourquoileterme«nezromain»avait
étéinventé.
—J’attendaisd’êtreinvitéparpure
courtoisie,a-t-ilrenchéri.Nousaurionspu
apparaîtredirectementdansvotrechambre.
Lemomentd’après,ilsétaiententrés.
Jenemesuispasabaisséeàluirépon-
dre.J’aiquandmêmeaccordéunregardau
garçon.Ilavaitunvisageparfaitement
408/780
inexpressif.Cen’étaitpasunancienRomain,
lui,entoutcas:çanedevaitmêmepasfaire
unsièclequ’ilavaitétévampirisé.Ilsemblaitplutôtavoirdesoriginesgermaniques.Il
avaitdefinscheveuxcourts,coupésbien
droits,etilavaitlesyeuxbleus.Quandces
yeux-làontcroisélesmiens,legarçonain-
clinésolennellementlatête.
—Tu
t’appelles
Alexeï?
lui
ai-je
demandé.
—Oui,arépondusoncréateur,tandis
quelegarçondemeuraitmuet.VoiciAlexeï
Romanov.
Bienquelegarçonn’aitpasbronché,
pasplusqu’Eric,j’ai,quantàmoi,étésaisie,pendantuninstant,d’unsentimentd’horreurabsolue.
—Vousn’avezpasfaitça!ai-jesoufflé
àl’intentionducréateurd’Eric,quise
dressaitjustedevantmoi–ilfaisaitàpeu
prèsmataille.Vousn’avezquandmêmepas
faitça!
409/780
—J’aiessayédesauverégalementune
desessœurs,maiselleétaitdéjàhorsd’at-
teinte,mêmepourmoi,adéclaréOcella
d’unevoixmonocorde.
Ilavaitdesdentsblanchesetrégulières.
Illuienmanquaitunejusteàcôtédesacan-
inegauche.Quandonperdunedentavant
dedevenirunvampire,elleneserégénère
pas.
—Qu’est-cequ’ilya,Sookie?
Ericn’avaitpassuivi,pourunefois.
—LesRomanov,ai-jechuchoté,comme
silegarçonnepouvaitpasm’entendreà
vingtmètresàlaronde.Ladernièrefamille
impérialedeRussie.
PourEric,ai-jeréalisé,lemassacredes
Romanov,cedevaitêtrecommesic’était
hier.Sansdouteunegoutted’eaudansleflot
demortsquiavaitbaignésonmillierd’an-
néesd’existence.Iln’encomprenaitpas
moinsquesoncréateuravaitfaitlàquelque
chosequidéfiaitl’entendement.J’airegardé
410/780
Ocella,enfaisanttairelacolèreetlapeurquim’habitaient,justepourquelquessecondes.
J’aialorsvuunhommequi,setrouvantcon-
damnéàl’erranceetàlasolitudeduparia,
aspiraitàserecréerunefamilleens’entour-
antdespersonnageslesplusextraordinaires
qu’ilpuissetrouver.
—Est-cequ’Ericestlepremierque
vousayezvampirisé?luiai-jedemandé.
Ocellaétaitperplexefaceàcequ’ilcon-
sidéraitcommedel’impudence.MaisErica
euuneréactionplusforte.Ensentantsa
peurdéferlerenmoi,j’aicomprisqu’Eric
étaitobligéd’exécuterlesordresd’Ocella,
quelsqu’ilssoient.Jusqu’alors,c’étaitresté
unconcepttrèsabstrait,dansmonesprit.
Maismaintenant,jecomprenaisque,si
OcellaordonnaitàEricdemetuer,Eric
n’auraitd’autrechoixquedelefaire.
LeRomainavaitcependantdécidéde
merépondre:
411/780
—Oui,cefutlepremierquejeréussisà
fairepasserdel’autrecôtéavecsuccès.Les
autres…n’ontpassurvécu.
—Est-cequ’onnepourraitpas,s’ilvous
plaît,sortirdemachambrepourallerdansle
salon,ai-jealorssuggéré.Cen’estpasunen-
droitpourrecevoirdesinvités.
Ah!Vousvoyez?J’essayaisd’être
polie.
—Jesuppose,arépondulevampirede
laRomeantique.Alexeï,oùcrois-tuque
puissesetrouverlesalon?
Alexeïs’esttournédecôtépourpointer
ledoigtdanslabonnedirection.
—C’estdoncnotreprochainedestina-
tion,trèscher,aditOcella.
Alexeïluiamontrélechemin.J’ai
profitédececourtmomentpourjeterun
coupd’œilàEric.Etjesavaisquemonvisage
renvoyaitun«Maisqu’est-cequisepasse,
là,
bon
sang?»
Mais
il
avait
l’air
412/780
complètement
sonné,
désemparé.
Eric.
Désemparé.Latêtemetournait.
Quandj’aieuunesecondepoury
penser,j’enaieulanausée.Alexeïétaiten-
coreunenfantetj’étaisàpeuprèscertaine
qu’Ocellaavaitdesrelationssexuellesavec
lui,commeilenavaiteuavecEric.Maisje
n’étaispasassezfollepourcroirequeje
pouvaisymettreuntermeouquen’importe
quelleprotestationdemapartpourraity
changerquoiquecesoit.Àvraidire,je
n’étaispastrèssûrequ’Alexeïlui-mêmeait
vouluquej’intervienne,surtoutquandjeme
rappelaiscequ’Ericm’avaitditdecetat-
tachementviscéralqu’ilavaiteupourson
créateur,pendantlespremièresannéesdesa
nouvelleexistencedevampire.
Alexeï
était
avec
Ocella
depuis
longtempsdéjà.Enfin,pourunhumain.Je
nemerappelaisplustrèsbienquandlesRo-
manovavaientétéexécutés,maisçadevait
êtreautourde1918et,apparemment,c’était
413/780
Ocellaquiavaitsauvélegarçond’unemort
définitive.Donc,quellequesoitlanaturede
leurrelation,elleduraitdepuisplusde
quatre-vingtsans.
Toutescesréflexionssesuccédaient
dansmatêteàtoutevitessealorsquenous
suivionsnosdeuxvisiteurs.Ocellaavaitdit
qu’ilauraitpuentrerchezmoisansprévenir.
J’auraisappréciéqu’Ericaiteulebongoût
dem’enavertir.Jenedoutaispasqu’ilaitpu
espérernejamaisrecevoircegenredevisite
etj’étaistouteprêteàpasserl’éponge…Mais
jenepouvaispasm’empêcherdepenser
qu’aulieudesoncoursmagistralsurlafaçon
dontlesvampiresavaientsaucissonnémon
paysàleurconvenance,ilauraitétéplus
utiledem’informerquesoncréateurpouvait
apparaîtreàvolontédansmachambreà
coucher.Dansmachambre!
—Jevousenprie,asseyez-vous,ai-je
dit,aprèsavoirconstatéqu’OcellaetAlexeï
s’étaientdéjàinstalléssurlecanapé.
414/780
—Tantdesarcasme!acommenté
Ocella.Nevoulez-vousdoncpasnousoffrir
l’hospitalité?
Ilm’areluquéedehautenbaset,bien
quesesprunellessoientd’unbeaubrun
chaud,sonregardétaitdeglace.
Jemesuisfélicitéed’avoirenfiléune
robedechambre.J’auraisencorepréféré
mangerdescroquettespourchienplutôtque
demeretrouvernuedevantcesdeux-là.
—Jenesuispasraviequevousdébar-
quiezdevantlafenêtredemachambreau
lieudevenirfrapperàlaported’entrée
commelefontlesgensbienélevés,luiai-je
avoué.
Jeneluiapprenaisrien.Lesvampires
sontdouéspourdevinerlesgenset,laplu-
partdutemps,lesplusvieuxsaventceque
leshumainsressententmieuxqueles
humainseux-mêmes.
—Certes,mais,danscecas,jen’aurais
paspuprofiterdececharmantspectacle,m’a
415/780
faitremarquerOcella,endéshabillantEric
duregardetens’attardantostensiblement
sursontorsenu.
Pourlapremièrefoisdepuissonar-
rivée,Alexeïamanifestéuneémotion:ilaeu
l’airterrorisé.Craignait-ilqu’Ocellanelere-jetteetnel’abandonne,lelaissantseul,livréaumonde?Àmoinsqu’iln’aitredouté
qu’Ocellanelegarde…?
J’aiplaintAlexeïduplusprofondde
moncœur.Etjelecraignaistoutautant.
Ilétaitaussidésemparéqu’Eric.
OcellaobservaitAlexeïavecunetelle
attentionqu’elleendevenaiteffrayante.
—Ilvadéjàmieux,a-t-ilmurmuré.Ta
présenceluifaittellementdebien,Eric.
Jem’étaisimaginéquelasituationne
pouvaitpass’aggraver,maisdescoupspér-
emptoiresfrappésàmaporte,suivisd’un
«Sookie,t’eslà?»,m’ontprouvéle
contraire.
416/780
MonfrèreJasonestentrésansattendre
maréponse.
—J’aivutalumièreallumée,enme
garant,alorsj’imaginequetuesréveillée,a-
t-illancé,avantdes’arrêternet,envoyant
quej’avaisdelacompagnie.
Etquellecompagnie.
—Pardondet’interrompre,Sook,s’est-
ilrepris,avecundébitsoudainementralenti.
Çagaze,Eric?
Eric
s’est
alors
chargé
des
présentations:
—Jason,jeteprésentemon…jete
présenteAppiusLiviusOcella,moncréateur,
etunautremembredesalignée,Alexeï.
Ilavaitbienprononcé«Ap-pi-ousLi-
vi-ousO-tchel-la».
Jasonaadresséunsignedetêteaux
deuxnouveauxvenus,enévitantinstinctive-
mentderegarderleplusvieuxdesdeuxdans
lesyeux.Bonréflexe.
417/780
—Bonsoir,Othello.Salut,Alexeï.Alors,commeça,t’eslepetitfrèred’Eric,en
quelquesorte.Toiaussi,tuesViking?
—Non,arépondulegarçond’unevoix
àpeineaudible.Jesuisrusse.
L’accentd’Alexeïétaitbienplusléger
queceluiduRomain.IladévisagéJason
avecunintérêtmanifeste.Ohoh!J’espérais
bienqu’iln’avaitpasl’intentiondemordre
monfrère.ChezJason,cequiséduitimman-
quablementlesgens,etsurtoutlesfemmes,
c’estqu’ilrayonnedeforcevitale.Ondirait
qu’ilareçuuneportionsupplémentaire,en
vigueuretenvitalité.Maintenantquela
douleurdelamortdesafemmes’atténuait,
cetteénergiecoulaitdenouveauavecune
fouguedécuplée.C’étaitainsiquelesangde
faés’exprimaitchezlui.
—Ehbien,enchanté,aréponduJason.
Puisilacessédeleurprêterattention
pourenreveniràsesmoutons:
418/780
—Disdonc,Sook,jevenaischercherla
petitetabledugrenier.Jesuisdéjàpasséla
prendreunefois,maistun’étaispaslàetje
n’avaispasmaclefsurmoi.
Jasonavaituneclefdemamaisonen
casd’urgence,toutcommej’enavaisunede
lasienne.
J’avaiscomplètementoubliécettehis-
toiredetablequ’ilm’avaitdemandéelorsque
nousavionsdînéensemble.Étantdonnéles
circonstances,ilauraitpumedemandertout
l’ameublementdemachambre,jeluiaurais
ditoui,simplementpourlemettrehorsde
danger.
—Pasdeproblème,jen’enaipas
besoin.Vas-y,monte.Jenecroispasqu’elle
soittrèsloindel’entrée.
Jasons’estexcusé,avantdemonterles
marchesquatreàquatre,entraînanttousles
regardsaprèslui.Ericvoulaitsansdoute
simplements’occuperlesyeuxtandisqu’il
réfléchissaitàlasituation,maisOcella
419/780
scrutaitmonfrèreavecuneévidenteadmira-
tionetAlexeï,avecunesortededésirardent.
—Est-cequejepeuxvousoffrirunpeu
deTrueBlood?leurai-jeproposé,lesdents
serrées.
—Àdéfautdevousoffrirvous-même
ouvotrefrère,m’aréponduleRomain
antédiluvien.
—Horsdequestion.
J’aitournélestalonspourmediriger
verslacuisine.
—Jeressensvotrecolère,acommenté
Ocella.
—Çam’estbienégal,luiai-jerétorqué,
sansmeretourner.
J’aientenduJasonredescendre–un
peupluslentement,maintenantqu’ilportait
leguéridonenquestion.
—Jason,tupeuxvenirdeuxminutes?
luiai-jejetépar-dessusmonépaule.
Monfrèren’étaitquetropheureuxde
quitterlesalon.Ilsemontraittoujourspoli
420/780
avecEricparcequ’ilsavaitquejel’aimais,
maisiln’étaitpastrèsàl’aiseencompagnie
devampires.Ilaposélapetitetabledansun
coindelacuisine.
—Qu’est-cequisepasseici,Sook?
—Suis-moidansmachambre,luiai-je
demandé,aprèsavoirsortitroisbouteillesde
TrueBlooddufrigo.Jemesentiraibeaucoup
mieuxavecunpeuplusdefringuessurle
dos.
Unefoisdansmachambre,j’aiferméla
portederrièrenous.
—Surveillelaporte,ai-jeditàJason.Je
neluifaispasconfiance,àcevieux.
Jasonadocilementobtempéré,se
campantfaceàlaporte,pendantquej’enl-
evaismarobedechambre.
Jenemesuisjamaishabilléeaussivite
detoutemavie.
—Hola!s’estexclaméJason.
421/780
J’aisursautéviolemment.Alexeïavait
ouvertlaporteetseraitentrésimonfrèrene
luiavaitpasbarrélaroute.
—Jesuisdésolé,aditAlexeï,d’unevoix
éthérée,quin’étaitsansdouteplusquele
fantômedecequ’elleavaitété.Jevousdois
desexcusesàvous,Sookie,etàvous,Jason.
—Laisse-leentrer,s’ilteplaît,Jason.
Dequoies-tudésolé,Alexeï?Venez,onva
retournerdanslacuisinequejepuissefaire
chaufferleTrueBlood.
Noussommestoustroissortisdansle
couloirpouratteindrelacuisine.Ellese
trouvaitunpeuplusloindusalonetnous
avionsunepetitechancequ’EricetOcellane
nousentendentpas.
—Monmaîtren’estpastoujoursainsi,
nousaconfiéAlexeï.C’estl’effetdeson
grandâge…celalechange.
—Çalechangeenquoi?Encrétin
fini?Ensadique?Enpervers?
422/780
L’ombred’unsourireestpasséesurle
visagedugarçon.
—Parfois,lestrois,a-t-ilconcédésuc-
cinctement.Mais,pourêtresincère,jene
vaispastrèsbiennonplus,cesderniers
temps.C’estlaraisondenotrevenueici.
Jasoncommençaitàbouillirdecolère.
Ilatoujoursaimélesgosses.Alexeïauraitpu
letruciderenmoinsdetempsqu’iln’enfaut
pourledire,maisJasonconsidéraitAlexeï
commeunenfant.Unegrandefureurcom-
mençaitàs’accumulerenlui.Ilenvisageait
mêmetrèssérieusementdeseruerdansle
salonpouraffronterAppiusLiviusOcella.
—Écoute,Alexeï,tun’espasobligéde
resteraveccetypesituneveuxpas,a-t-ilditaugarçon.TupeuxresteravecmoiouSookie,siEricrefusedet’héberger.Personnene
vateforceràresteravecquelqu’unavecqui
tuneveuxpasaller.
Quelamour!Ilnesavaitvraimentpas
dequoiilparlait.
423/780
Alexeïasouri.C’étaitunpauvrepetit
souriretoutbonnementbouleversant.
—Iln’estpassiterrible,vraiment,a-t-il
murmuré.C’estunhommebon,jecrois.
Maisilvientd’uneépoquequevousne
pouvezpasimaginer.Vousdevezavoir
l’habitudedefréquenterdesvampiresquies-
saientde…des’assimiler.Monmaîtrene
cherchepasàs’intégrer.Ilestbienplus
heureuxdansl’ombre.Etjedoisresteravec
lui.Jevousenprie,nevousmettezpasen
peinepourmoi.Jevousremercienéanmoins
devotresollicitude.Jemesensdéjàmieux,
maintenantquejesuisauprèsd’Eric.Jen’ai
pluscetteimpressionquejepeuxbrusque-
ment
commettre
quelque
chose
de…
regrettable.
Jasonetmoiavonséchangéuncoup
d’œil.Lefaitestquecetteremarqueavaitde
quoinousinquiéter.
424/780
Pendantcetemps,Alexeïregardaitla
cuisine
comme
s’il
n’en
voyait
que
rarement–cequiétaitprobablementlecas.
J’aisortilesbouteillesdumicro-ondes
etjelesaisecouéesavantdelesposersurun
plateauavecdespetitesserviettesenpapier.
Jasons’estprisunCocadanslefrigo.
Jenesavaispastropquoipenser
d’Alexeï.Ilnousprésentaitdesexcusespour
Ocella,commesileRomainétaitsonron-
chondegrand-père,maisilétaitclairqu’il
étaitsoussacoupe.Biensûrqu’ill’était.
Ocellal’avaitcréé.C’étaitlàtoutelaréalité.
Ilétaitterriblementétranged’avoirun
personnagesortid’unlivred’histoiredans
sonsalon.J’airepenséauxhorreursqu’il
avaitvécues,tantavantqu’aprèssamort.J’ai
repenséàsonenfancedetsarévitchetje
savaisqu’endépitdesonhémophilie,cette
enfanceavaitdûluioffrirquelquesmerveil-
leuxmoments.J’ignoraissilegarçonre-
grettaitsouventcetamour,cettedévotion,ce
425/780
luxedontonl’avaitentouré,dujourdesa
naissanceàl’éclatementdelarévolution,ou
si,puisqu’ilavaitétéexécutéavectoutesafamilleproche,iln’étaitpasimpossiblequ’il
préfèresaconditiondevampireàcelledeca-
davretrouédeballes,jetéaufondd’untrou,
dansuneforêtdeRussie.
Quoique.Avecsonhémophilie,sones-
pérancedevieauraitétésalementrac-
courcie,encetemps-là.
Jasonaajoutédesglaçonsdansson
verreetouvertlaboîteàgâteaux.Envain.Je
n’achetaisplusdepetitsgâteauxdepuisle
départd’Ameliaparcequesinon,jelesaurais
mangés.Ilarefermélaboîteavecunair
dépité.Alexeïsuivaitlemoindregestede
monfrèrecommes’ilobservaitunanimal
qu’iln’avaitencorejamaisvu.
Ilasurprismonregardposésurlui.
—Deuxhommess’occupaientdemoi.
Deuxmarins,a-t-ildit,commes’ilavaitpu
lirelesquestionsquejemeposais.Ilsme
426/780
portaientquandladouleurétaitvraiment
tropforte.Quandlemondes’estretrouvé
sensdessusdessous,l’und’euxenaprofité
pourabuserdemoiàlapremièreoccasion.
L’autreestmort,justeparcequ’ilmeté-
moignaitencoreunpeudegentillesse.Votre
frèremerappelleunpeucethomme-là.
—Jesuisdésoléepourvotrefamille,lui
ai-jeditmaladroitement,parcequejeme
sentaisobligéededirequelquechose.
Ilahaussélesépaules.
—Celam’aunpeuréconfortélorsqu’on
aretrouvéleurscorpsetqu’onleuraaccordé
desfunérailles,m’a-t-ilconfié.
Maisquandj’aivusesyeux,j’aicom-
prisquecesmotsn’étaientqu’unemince
couchedeglacemasquantunabîmede
douleur.
—Quiétaitdansvotrecercueil?
Macuriositéétait-elledéplacée?Mais
dequoid’autreaurais-jebienpuluiparler?
427/780
Visiblementdéconcerté,Jasonnousre-
gardaitalternativement,Alexeïetmoi.Se
souvenirdufrèreencombrantdeJimmy
Carter,telleétaitlaconceptionquemon
frèreavaitdel’histoire.
—Quandlagrandetombeaétédé-
couverte,monmaîtreacomprisqu’onne
tarderaitpasànousretrouver,masœuret
moi.Nousavonspeut-êtresurestiméles
chercheurs,cependant.Illeurafalluplusde
seizeans…Mais,entre-temps,nousétions
retournésàl’endroitoùj’étaisenterré.
Mesyeuxsesontembuésdelarmes.
«L’endroitoùj’étaisenterré…»
Cependant,Alexeïpoursuivait:
—Ilnousfallaitfournirdesospourles
confondre.Nousavionsapprisl’existence
destestsADN.Sinon,nousaurionspu
trouverungarçond’âgeéquivalent…
Jenevoyaisvraimentpasceque
j’auraispudired’untantsoitpeunormal
pourrépondreàça.
428/780
—Alors,
vous
vous
êtes
prélevé
quelquesospourlesmettredanslatombe?
ai-jedemandéd’unevoixétranglée.
—Avecletemps,peuàpeu.Toutafini
parrepousser,m’a-t-ilrassurée.Nousavons
dûbrûlerunpeumesospuisqu’ilsnous
avaientbrûlés,Mariaetmoi,avantdeverser
del’acidesurnoscadavres.
J’aifiniparréussiràluidemander:
—Maispourquoifallait-ilplacervosos
àcetendroit?
—Monmaîtrevoulaitquejesoisen
paix,m’a-t-ilrépondu.Ilnevoulaitpasde
cesphénomènesd’apparition.Ils’étaitdit
quesiontrouvaitmesos,celamettraitfinàtoutecontroverse.Évidemment,maintenant,
pluspersonnen’imagineraitquejepuisse
êtreencorevivantet,encoremoins,queje
puisseressembleràl’adolescentquej’étaisà
l’époque.Peut-êtren’avons-nouspasassez
réfléchi.Quandonsetientàl’écartdu
mondesilongtemps…Deplus,danslescinq
429/780
annéesquiontsuivilarévolution,j’aiquand
mêmeétéaperçupardeuxpersonnesqui
m’ontformellementreconnu.Monmaîtrea
dûs’occuperd’eux.
Çaaussi,j’aimisuncertaintempsàle
comprendre.
Jason
semblait
écrasé
d’écœurement.Jenedevaispasêtreloinder-
rière.Maiscettepetiteconversationavait
déjàassezduré.Jenevoulaispasque
«Maître»commenceàsedirequ’oncom-
plotaitcontrelui.
—Alexeï!ajustementappeléAppius
Liviusd’unevoixcassante.Toutvabien?
—Oui,Maître,aaffirméAlexeï,avant
derejoindreleRomainencourant.
—NomdeDieu!ai-jesoufflé,enpren-
antleplateaupourl’emporterdanslesalon.
Jasonétaitvisiblementchoqué,maisil
asuivilemouvement.
EricavaitlesyeuxrivéssurOcella
commeunvigiledebanquequisoupçonne
unclientd’êtrearmé.Maisilsemblaitunpeu
430/780
moinstendu,maintenantqu’ilavaiteule
tempsdeseremettreduchocprovoquépar
l’apparitioninattenduedesoncréateur.Effet
duliendesang,j’aisentiunénormesoulage-
mentm’envahir.Aprèsréflexion,j’aicru
comprendrepourquoi.SiEricéprouvaitun
telsoulagement,c’étaitparcequeson
créateuravaitamenéunpartenaireaveclui.
Eric,quiavaittoujoursmanifestéunetrès
crédibleindifférenceausujetdeseslongues
annéespasséesauprèsd’Ocella,avaiteuune
violenteréactionderefusenseretrouvant
concrètementconfrontéàsoncréateur.Eric
étaitentraindesereprendreetdefourbir
sesarmes.IlredevenaitEric,leshérif,après
sabrusquerégressionaustaded’Eric,lenou-
veauvampiredésemparéetesclavesexuel.
JeneverraisplusjamaisEricavecles
mêmesyeux.Jeconnaissaisdésormaisses
craintes.D’aprèscequejepercevaisàtravers
lui,cen’étaitpastantl’aspectphysiquedelachosequilerebutaitquel’ascendantmental.
431/780
Ericredoutaitpar-dessustoutd’êtredenou-
veausousl’emprisedesoncréateur.
J’aiserviàchacunsabouteilledesang,
enlaplaçantsoigneusementsurunedes
petitesserviettescocktailposéessurleplat-
eau.L’avantage,c’étaitquejen’avaispasà
mesoucierdesamuse-gueules…Àmoins
qu’Ocellanedécidequetouslestroisallaient
senourrirdemoi.Danscecas,jen’avais
aucunechancedesurvivre,etjenepouvais
strictementrienfairepourl’éviter.Voilàqui
auraitdûfairedemoil’exemplemêmedela
discrétionincarnée.J’auraisdûinstantané-
mentmetransformerenparfaitepetitefille
modèle,biengentimentassiseàsaplace,les
genouxserrés,decellesauxquellesondonne
leBonDieusansconfession.
Maisj’étaisdansuneragenoire.
J’aibienvulamaind’Ericsecrisperet
jesavaisqu’ilpercevaitmonhumeur.Ilcher-
chaitàmediredemettreunbémol,de
respirerunboncoupetdemecalmer,deme
432/780
faireoublier.Ilnevoulaitpeut-êtrepasre-
tombersouslacouped’Ocella,maisilnel’en
aimaitpasmoinspourautant.Jemesuis
forcéeàmecalmer.Jen’avaislaisséaucune
chanceauRomain.Jeneleconnaissaispas
vraiment.Jenevoyaisdeluiquecertainsas-
pectsquinemeplaisaientpas,maisildevait
bienyavoir,chezlui,d’autreschosesqui
pourraientmeplaireoumêmesuscitermon
admiration.SiOcellaavaitétélevéritable
pèred’Eric,jeluiauraisassurémentlaissé
plusd’unechancedememontrercequ’il
valait.
Jusqu’àquelpointOcellapouvait-il
percevoircequejeressentais?Ilétaitencorebranchésurlafréquenced’Ericetleserait
toujours.Etnousétionsconnectés,Ericet
moi.Maisapparemment,mesémotionsne
s’étaientpaspropagées.LeRomainnejetait
pasmêmeuncoupd’œildansmadirection.
J’aibaissélesyeux.J’allaisdevoirapprendre
lacirconspection.Etvite.Entempsnormal,
433/780
j’étaisplutôtdouéepourcachermessenti-
ments,maislaproximitéduvampireantédi-
luvienetdesonnouveauprotégé,avecleur
sangsisemblableàceluid’Eric,m’avaitcom-
plètementretournée.
—Jenesaispascommentm’adresserà
vousexactement,ai-jeditauRomain,en
cherchantsonregard.
J’avaisessayéd’imiterlavoixdema
grand-mère,quandellejouaitlesparfaites
maîtressesdemaison.
—Puisquevousêteslafemmed’Eric,
vouspouvezm’appelerAppiusLivius,a-t-il
concédé,magnanime.Ericamisplusd’un
siècleavantdemériterleprivilègede
m’appelerAppiusaulieudeMaître,puisdes
sièclesencoreavantdepouvoirm’appeler
Ocella.
Alors,commeça,Ericétaitleseulà
avoirledroitdel’appelerOcella.D’accord,çam’allaittrèsbien.J’aicependantprisbonne
notequ’Alexeïenétaitencoreaustadede
434/780
«Maître».Ilétaitassissurlecanapé,im-
mobile,commes’ilavaitprisunedose
massivedetranquillisants.Sabouteillede
sangsynthétiqueétaitposéedevantluisurla
tablebasse.Ilyavaitàpeinetouché.
—Merci,ai-jerépondu,conscienteque
montonmanquaitsingulièrementde
conviction.
J’aiglisséunregardversmonfrère.
Jasonsedisaitqu’ilavaituneidéeassezpré-
cisedugenredenomqu’ildonneraitauRo-
main.J’aisecouélatête,ungesteàpeine
perceptible,maissuffisammentéloquent.
—Eric,raconte-moicommentsepas-
sentleschosespourtoi,àprésent,aalorsde-
mandéAppiusLivius.
Ilsemblaitsincèrementintéressé.Ila
tendulebrasversAlexeïetj’airemarqué
qu’illuipassaitlamaindansledos,comme
oncaresseunpetitchien.Jenepouvais
cependantpasnierquelegesteavaitquelque
chosed’affectueux.
435/780
—Toutvabienpourmoi.LaCinquième
Zoneestprospèreetjesuisleseulshérifde
Louisianequiaitsurvécuaucoupd’Étatde
FelipedeCastro.
Ilavaitréussiàprendreuntondétaché.
—Commentest-cearrivé?
Ericluiarésumélasituationpolitique
avecVictorMadden.Quandilaestimé
qu’AppiusLiviusétaitàjourdelasituation
FelipedeCastro/VictorMadden,Ericluia
demandé:
—Etcommentsefait-ilquetutesois
trouvélàaubonmomentpoursauverce
jeunehomme?
IlasouriàAlexeï.
Voilàunehistoirequiméritaittoute
monattention,maintenantquej’avaisen-
tendul’horriblerécitd’Alexeïsurle«ma-
quillage»desatombe.Alorsqu’AlexeïRo-
manovsetenaitassisprèsdelui,absorbé
dansunsilencedistant,Appiusaracontéà
436/780
Ericcommentilavaitsuiviàlatracelafa-
milleimpérialedeRussieen1918.
—Bienquejemesoisunpeuattenduà
quelquechosedecetype,j’aidûintervenir
beaucoupplusvitequejenel’avaisprévu,lui
a-t-ilconfié.
Ilaprisletempsdevidersabouteille
desang.
—Ladécisiondelesexécuters’estprise
siviteetaétésirapidementsuivied’effet,a-t-ilpoursuivi.Ilnefallaitpaslaisseraux
hommesletempsd’yréfléchiràdeuxfois.
Pournombredesoldats,c’étaituneabomin-
ationqu’ilscommettaientlà.
—Maispourquoias-tuvoulusauverles
Romanov?ainsistéEric,commes’ilavait
oubliélaprésenced’Alexeï.
AppiusLiviusestpartid’ungrandrire.
—Jedétestaiscesfoutusbolcheviques,
a-t-ilcraché.Deplus,j’avaisunlientrèsfortavecl’enfant.Celafaisaitdéjàdesannéesque
Raspoutineluidonnaitmonsang.Ilse
437/780
trouvaitquej’étaisdéjàenRussie.Tute
souviensdumassacredeSaint-Pétersbourg?
Ericahochélatête.
—Etcomment.Ilyavaitdesannées
quejenet’avaispasvu.Etc’estàpeinesijet’aiaperçu.
Ericavaitdéjàmentionnélemassacre
deSaint-Pétersbourg.Unvampiredénommé
Gregoryavaitétéprisd’unecrisededémence
provoquéeparuneménaderancunière.Il
avaitfalluunevingtainedevampirespour
réussiràleconteniretfairedisparaîtreles
tracesducarnage.
—Aprèscettenuit,oùnousavonsétési
nombreuxàœuvrerensemblepourremettre
unpeud’ordresurplace,unefoisGregory
maîtrisé,jemesuisprisd’affectionpourles
vampiresrusses–etlepeuplerusse,a-t-il
ajouté,ennousdésignant,Jasonetmoi,d’un
aimablecoupdementon,entantquere-
présentantsdelaracehumaine.Cesfoutus
bolcheviquesonttuétellementd’entrenous.
438/780
J’étaisendeuil.LamortdeFedoretdeVelis-
lavam’aétéparticulièrementdouloureuse.
Ilsétaient,tousdeux,degrandsvampires,
depuisdessiècles!
—Jelesaiconnus,aditEric.
—Jeleuraienvoyéunmessagepour
qu’ilsfuient,avantquejenememetteàla
recherchedelafamilleimpériale.Jepouvais
suivrelapisted’Alexeïparcequ’onluiavait
donnédemonsang.Raspoutinesavaitex-
actementcequenousétions.Chaquefois
quel’impératricel’appelaitauchevetdeson
fils,quandilfaisaitunecrisesévèred’hémo-
philie,Raspoutinevenaitquémanderunpeu
demonsangetl’enfantserétablissait.Le
bruitavaitcouruquelaviedelafamilleim-
périaleétaitendanger.Dèsquej’aieuvent
decetterumeur,j’aicommencéàsuivrela
pistedemonsang.Quandjemesuismisen
routepourlessauver,j’avaisl’impressionde
partir
en
croisade–comme
tu
peux
l’imaginer!
439/780
Ilsonttouslesdeuxéclatéderire.J’ai
soudaincomprisquelesdeuxvampires
avaientvraimentvulescroisés,lesvraische-
valierspartisdéfendrelafoichrétienne
jusqu’enOrient.Sij’essayaisdeconcevoir
toutescesannéesqu’ilsavaientvécues,tout
cedontilsavaientététémoins,toutescesex-
périencesqu’ilsavaienteuesdontpratique-
mentpersonnesurcetteterrenepouvaitse
souvenir,j’enavaismalàlatête.
—C’estdinguecequ’ilssontpassion-
nants,tesvisiteurs,Sook,aalorscommenté
Jason.
—Écoute,luiai-jerétorqué,jesaisque
tuespressédet’enaller,maissitupouvais
resterencoreunpetitmoment,jenedirais
pasnon.
Jen’étaispasravied’avoirlecréateur
d’EricetlepauvreAlexeïsousmontoit,mais
puisqueAlexeïappréciaitmanifestementla
compagniedeJason,laprésencedemon
440/780
frèrepourraitpeut-êtredétendreunpeul’at-
mosphère–pourlemoinstendue.
—Jevaisjusteallermettrelatable
dansmonpick-upetappelerMichèle,m’a-t-
ilannoncé.Tuveuxveniravecmoi,Alexeï?
AppiusLiviusn’amêmepascillé,mais
ils’estmanifestementraidi.Alexeïatourné
lesyeuxversleRomainsansâge.Aubout
d’unlongmomentdesilence,AppiusLivius
afiniparhocherlatête.
—N’oubliepaslesbonnesmanières,
Alexeï,luia-t-ilrappeléd’unevoixdouce.
Alexeïadodelinédelatête.
Lapermissionaccordée,letsarévitchde
Russieestsortiaveclegarsdelavoiriepour
allerchargerunetableàl’arrièred’unpick-
up.
Quandjemesuisretrouvéetouteseule
avecEricetsoncréateur,j’aiétéprised’an-
goisse–grâceaulienquinousunissait,Eric
etmoi,l’angoissenousnoyaittouslesdeux,
d’ailleurs.Jen’étaispaslaseuleàêtre
441/780
inquiète,ici.Etleurconversationsemblait
resteraupointmort.
—Excusez-moi,AppiusLivius,ai-je
prudemmenthasardé,mais,puisquevous
étiezaubonendroitaubonmoment,jeme
demandaissivousaviezjamaisaperçuJésus.
LeRomainnequittaitpaslecouloirdes
yeux,manifestementimpatientdevoir
Alexeïrevenir.
—Lecharpentier?Non,jenel’aija-
maisvu,m’aréponduAppius,enfaisantun
effortévidentpoursemontrercourtois.Le
Juifestmortjusteàl’époqueoùj’aiétévam-
pirisé.Commevouspouvezvousendouter,
j’avaisbiend’autreschosesàpenser.Enfait,
jen’airiensudumytheenquestionavant
quelquetempsplustard,quandlemondea
commencéàchanger,àcausedesamort.
Ilauraitétéfascinantderencontrer
quelqu’unquiavaitréellementvuledieu
vivant…mêmes’illetraitaitde«mythe».Et
ilarecommencéàm’inspirerdelaterreur.
442/780
Paspourcequ’ilm’avaitfaitoucequ’ilavaitfaitàEric,nimêmepourcequ’ilfaisaitsubiràAlexeï,maispourcequ’ilpourraitnous
fairesubiràtous,sil’envieluienprenait.
J’essaietoujoursdetrouverleboncôtédes
gens,maislemieuxquejepuissefaire,ence
quiconcernaitAppius,c’étaitdereconnaître
qu’enmatièredevictimes,ilavaitbongoût.
Pendantquejeruminaisdansmon
coin,AppiusracontaitàEriccomment«tout
s’étaitmiraculeusementbienpassé»dansla
caved’Ekaterinbourg.Mortellementblessé,
Alexeïs’étaitpratiquementvidédesonsang.
Illuiavaitalorsdonnéunegrossegorgéedu
sien.Ilsedéplaçaitàlavitessesurnaturelle
desvampiresetlepelotond’exécutionne
l’avaitpasvu.Cachédansl’ombre,ilavait
ensuiteregardélesassassinsjeterlescorps
dansunpuitsdeminedésaffecté.Lejour
suivant,lescadavresétaientdéterrésetdé-
placés,lesmeurtrierscraignantlatourmente
443/780
quepourraitprovoquerlamortdes
Romanov.
—Jelesaiprisenchassedèslatombée
delanuit,lelendemain,disaitAppius.Ils
s’étaientarrêtéspourlesréenterrer.Alexeïetl’unedesessœurs…
—Maria,apréciséAlexeïàvoixbasse.
J’aisursauté.Ilavaitréapparusansun
bruitdanslesalonpourvenirseposterder-
rièreAppius.
—C’étaitMaria,a-t-ilrépété.
Ilyaeucommeunsilence.Lesoulage-
mentd’Appiusétaitévident.
—Oui,biensûr,moncherenfant,luia-
t-ilrépondu,enparvenantàfeindreunréel
intérêt.TasœurMariaétaitirrémédiable-
mentmorte,maisilrestaituneminuscule
étincelledevieentoi.
Alexeïaposélamainsurl’épauled’Ap-
piusLiviusetleRomainl’atapotée
affectueusement.
444/780
—Ilsl’avaientcriblédeballes,a-t-ilex-
pliquéàEric.Dontdeuxenpleinetête.J’ai
faitcoulermonsangdirectementdansles
plaies.
IlalevélesyeuxversAlexeï.
—Monsangafaitmerveille.Tuavais
tantperduletien.
Onauraitpucroirequ’ilseremémorait
lebonvieuxtemps.OhSeigneur!LeRomain
s’estretournépournousregarder,Ericet
moi,souriantfièrement.Maisjevoyaisle
visaged’Alexeï.
AppiusLiviusseconsidéraitvraiment
commelesauveurd’Alexeï.Jen’étaispas
trèssûrequ’Alexeïensoitconvaincu,quantà
lui…
—Oùestvotrefrère?asoudainde-
mandéAppiusLivius.
Jemesuislevéed’unbondpouraller
voir.Pasbesoind’êtretélépathepourcom-
prendrecequ’ilsedisait.Lecréateurd’Eric
voulaits’assurerqu’Alexeïn’avaitpassaigné
445/780
Jasonavantd’abandonnersoncadavredans
lacour.
C’estjustementàcemoment-làque
Jasonestrevenudanslesalon,englissant
sonportabledanssapoche.Ilaplisséles
yeux.Jasonn’étaitpastrèspsychologue
commegarçon,maisils’estviterendu
comptequejen’étaispascontente.
—Désolé,a-t-ilmarmonné.Jeparlais
avecMichèle.
—Hmm,ai-jemaugréé,ennotantdans
uncoindemoncerveauqu’AppiusLivius
n’aimaitpastroplaisserAlexeïtoutseulavec
deshumains.
Plusqu’inquiétant.Cependant,lanuit
avançaitetj’avaisquelquesdétailsàrégler.
—Navréededevoirchangerdesujet,
maisilyadeuxoutroischosesquej’aim-
eraissavoir.
—Quoidonc,Sookie?s’estinquiété
Eric,enmeregardantdroitdanslesyeux.
446/780
C’étaitlapremièrefoisdepuisquele
GrandMaîtreavaitdébarqué.Ildéversait
desflotsdesignauxd’alerteparnotrelien.
—J’auraisjusteuneoudeuxquestions
àvousposer,ai-jepersisté,enarborantun
sourireaussiengageantquepossible.Est-ce
quevousêtesdanslarégiondepuis
longtemps?
Leregardsombredel’ancienaune
nouvellefoiscroisélemien.Jen’auraispas
sudirepourquoi,maisiln’étaitpasfacilede
prendrelamesured’Appius.Jemesuisaper-
çuequejeneparvenaispasàlevoircomme
untout,commeunindividucohérent.Il
m’inspiraitlaterreur.
—Non,a-t-ilposémentrépondu.Nous
étionsdanslesud-ouest,enOklahoma,et
nousvenonsjusted’arriverenLouisiane.
—Vousnesavezdoncrienducorpsen-
terréderrièrechezmoi…
—Non,absolumentrien.Voudriez-
vousquenousledéterrionspourvous?
447/780
Guèreagréable,maisfaisable.Vousvoulez
voirdequiils’agit?
Jenem’étaispasattendueàcettepro-
position.Ericmeregardaitdetravers.
—Pardon,monamour,mesuis-jeex-
cusée.J’allaisjustementt’enparlerquand
nosinvitéssurprisesontarrivés.
—PasDebbie.
—Non,Heidiaparléd’unemiseen
terrerécente.Maisilnousfautdécouvrirde
quiils’agitetquil’amislà.
—Lesloups-garous,aimmédiatement
réponduEric.Voilàleurfaçondeteremerci-
erpourlesavoirlaisséscourirsurtesterres.
JevaisappelerAlcideetdemanderàle
rencontrer.
Ericavaitl’airabsolumentenchantéde
pouvoirdenouveaureprendrelesrênes.Il
avaitdégainésonportableetcomposéle
numérod’Alcideavantquejen’aieeule
tempsderéagir.
448/780
—Eric,a-t-ilgrondéenguidedesaluta-
tions.Alcide,nousavonsàparler.
J’aibienperçulatensionàl’autrebout
dufil.Auboutd’unmoment,Ericadit:
—C’estregrettable,Alcide,etjesuis
désoléquevousayezdesennuis.Maisj’ai
d’autressoucis.Qu’avez-vousdoncfabriqué
surlesterresdeSookie?
Ohnon.
—Tuferaisbiendevenirvoir,alors.Je
croisquecertainsdestiensn’ontpasététrès
corrects.Bon,trèsbien.Dansdixminutes,
alors.Jesuischezelle.
Etilaraccrochéavecunsourire
triomphant.
—AlcideétaitàBonTemps?mesuis-je
étonnée.
—Non,maisilétaitsurl’autorouteet
pratiquementauniveaudetasortie,m’aex-
pliquéEric.Ilrevientd’uneréunionàMon-
roe.LesmeutesdeLouisianeessaientde
présenter
un
front
uni
face
au
449/780
gouvernement.Commeilsnesesontjamais
structurésavant,celanerisquepasde
marcher,a-t-ilpoursuiviavecunreniflement
demépris.Lesloups-garousonttoujours…
commentdisais-tul’autrejouràproposde
l’Agencefédéraledessituationsd’urgence,
Sookie?«Toujoursenretardd’untrainet
d’undollar»,c’estça?Enfin,ilestàdeux
pas,c’estdéjàça.Et,quandilarrivera,nous
tireronstoutecetteaffaireauclair.
J’aisoupiré,enm’efforçantdelefaire
discrètementetsilencieusement.Jen’avais
paspenséqueleschosesiraientsivite,nisi
loin.J’aidemandéàmesinvitéss’ils
voulaientunautreTrueBlood,maisilsont
tousrefusé.Jason,lui,avaitl’airdes’ennuy-
er.J’aijetéuncoupd’œilàlapendule.
—J’aibienpeurden’avoirqu’unseul
endroitquipuisseconveniràunvampire.Où
avez-vousprévudedormir,quandlejourse
lèvera?C’estjustepoursavoirsijedois
450/780
passerunoudeuxcoupsdefilpourvous
trouveruneplace.
—Sookie,m’aditEricavecdouceur,je
vaisemmenerOcellaetsonfilschezmoi.Ils
pourrontprofiterdemescercueilsd’amis.
Habituellement,Ericdormaitdansson
lit,sachambren’ayantpasdefenêtre.Enre-
vanche,ilavaitdeuxoutroiscercueilsdans
lachambred’amis–delongsobjetsélégants
enfibredeverre,quiressemblaientàdes
sortesdekayaksetqu’ilgardaitsousleslits.
Leseulpetitproblème,siAlexeïetAppius
Liviuss’installaientchezEric,c’étaitque,
s’ilsallaientlà-bas,jeresteraisassurément
ici.
—Jecroisquetadulcinéerêveraitde
venirnousplanterunpieudanslecœur
pendantnotresommeil,alâchéAppiusLivi-
us,commesic’étaitunegrosseblague.Si
vouspensezpouvoiryarriver,jeunefemme,
n’hésitezsurtoutpasàtentervotrechance.
451/780
—Ohmaispasdutout!mesuis-jeex-
clamée,aveclaplusparfaitehypocrisie.
Commentpourrais-jeseulementimaginer
faireunechosepareilleaucréateurd’Eric?
Pasunemauvaiseidée,pourtant.
Àcôtédemoi,Ericaeuunedrôlede
réaction:unesortedetressaillementdela
têteauxpieds,unpeucommeunchienqui
courtdanssonsommeil.
—Soispolie,m’a-t-ildit.
Etilneplaisantaitpas.C’étaitunordre.
J’airespiréunboncoup.J’étaisàdeux
doigtsdeluiretirerl’autorisationd’entrer
chezmoi.Ilseraitbienobligédepartiret
sansdoutequ’AppiusLiviusetqu’Alexeïaus-
si.C’estce«sansdoute»quim’aarrêtée.La
simpleperspectivedemeretrouvertoute
seuleavecAppiusLivius,neserait-cequ’une
seconde,gâchaittoutleplaisirquemepro-
curaitlavisiondestroisvampiresvidantles
lieuxàreculons.
452/780
C’estprobablementlaProvidencequia
vouluquelecarillondelaported’entrée
sonneàcemoment-là.J’aibondidemon
siègecommeunefusée.Çaneferaitpasde
mal
d’avoir
quelques
vivants
supplé-
mentairesautourdemoi.
Alcideétaitencostume.Ilétaitflanqué
d’Annabelle,enfourreauvertfoncéetescar-
pinsàtalonshauts,etdeJannalynn,lanou-
velledeSam.Jannalynnavaituncertain
style,ilfautlereconnaître,mêmes’ilmelaissaitpantoise.Elleportaitunerobeargent
miroitantequinelaissaitplusgrand-choseà
l’imaginationetdevertigineusessandalesar-
gentquiselaçaientsurledevant.Uneombre
àpaupièresargentappliquéesurdesyeuxau
contourlargementsoulignécomplétaitle
tableau.Dansungenreeffrayant,elleétait
superbe.LesfemmesaveclesquellesSam
sortaitavaientassurémentquelquechose
d’extraordinaire,d’unefaçonoud’uneautre,
etlesfortespersonnalitésnelerebutaient
453/780
manifestementpas–j’aigardéçadansun
coindematêtepourplustard.Maispeut-
êtreétait-ceuntraitdeshybrides.Alcide
étaitpareil.
J’aiserrélechefdemeutedansmes
brasetsaluéAnnabelleetJannalynn,qui
m’ontadresséunpetithochementdetêteas-
sezsec.
—C’estquoiceproblèmeausujet
duquelEricm’aappelé?acommencéAlcide,
commejem’écartaispourleslaisserentrer.
Quandlesloups-garoussesontaperçus
qu’ilssetrouvaientdanslamêmepièceque
troisvampires,ilssesonttousraidis.Ils
s’étaientmanifestementattendusàne
trouverqu’Ericsurplace.Quandj’aitourné
latêteverslesvampires,j’aiconstatéqu’ils
s’étaienttouslevés,euxaussi,etquemême
Alexeïétaitenalerte.
—Alcide!Contentdetevoir,alancé
Jason.Mesdames,vousêtestrèsenbeauté,
cesoir.
454/780
J’aipassélavitessesupérieure.
—Hé!Saluttoutlemonde!mesuis-je
écriéed’untonenjoué.C’esttellementgentil
àvousd’êtrevenusàladernièreminute.
Eric,tuconnaisAlcide.Alcide,jeteprésente
AppiusLiviusOcella,levieilamid’Eric,de
passageàBonTempsavecson…euh…
protégé,Alexeï.Eric,jenesaispassitucon-
naisl’amied’Alcide,Annabelle,quiarejoint
lameutedeShreveportrécemment,etJan-
nalynn,uneanciennedelameutedes
LonguesDents.Jannalynn,jenecroispas
qu’on
nous
ait
jamais
formellement
présentées,maisSamparledetoitoutle
tempsévidemment.Etjecroisquevouscon-
naisseztousmonfrèreJason.
Ouf!J’avaisl’impressiond’avoircouru
unmarathondeprésentations.Lesvampsne
seserrantpaslamain,lacérémonied’ouver-
tures’arrêtaitlà.Ilafalluensuitequejelesfassetousasseoirpourleuroffrirunverre,
qu’ilsonttousrefusé.
455/780
Ericadégainélepremier:
—Alcide,quandBasimalSauda
prévenuSookiequ’ilavaitsentidesétrangers
danssonbois,j’aienvoyéundemesmeil-
leurslimiersvérifier.Notretraqueusea
trouvéuncadavrerécemmententerrésurses
terres.
AlcidearegardéEriccommes’ils’était
misàparlerchinois.
—Nousn’avonstuépersonne,cette
nuit-là,a-t-ilrépondu.BasimaditàSookie
quenousavionsrepéréunanciencadavre,
unoudeuxfaéetunvampire.Maisiln’aja-
maisparléd’unnouveaucadavre.
—Ilyapourtantunenouvelletombe.
—Aveclaquellenousn’avonsrienà
voir.Noussommespassésicitroisjoursav-
antquetatraqueusenetrouvecenouveau
corps,luiafaitremarquerAlcideavecun
haussementd’épaulesfataliste.
456/780
—C’esttoutdemêmeunesacréecoïn-
cidence,non?Uncorpssurlesterresde
Sookie,justeaprèslepassagedetameute…
Ericsemontraitd’unelogiqueassez
exaspérante.
—C’estpeut-êtreplusqu’unecoïncid-
encequ’ilyaitdéjàeuuncadavresurles
terresdeSookie.
Ohlà!Jenevoulaisvraimentpas,mais
vraimentpasqu’onprennecettevoie-là.
Jannalynnenétaitdéjààgronder
contreEric–intéressantcommespectacle,
aveclemaquillageettoutlereste.Quantà
Annabelle,elles’étaitlevée,lesbraslégère-
mentécartés,n’attendantplusquedesavoir
dequelcôtéelleallaitsauter.
Alexeïregardaitdanslevide–cequi
semblaitsapositiondereplihabituelle–et
AppiusLiviusavaitsimplementl’airdes’en-
nuyeràmourir.
—Moijetrouvequ’ondevraitallervoir
quic’est,asortiJasonsanscriergare.
457/780
Jeluiailancéunregardapprobateur.
C’estainsiquenoussommestouspartis
danslesboispourdéterreruncorps.
9
Alcideachaussédesbottesqu’ilavait
danssonpick-upetôtésacravateetson
manteau.Jannalynnaeul’intelligenced’en-
leversestalonsaiguillesetAnnabelle,ses
sagesescarpins.Jeleuraiprêtédeuxdemes
vieillespairesdetennisetj’aiproposéàJan-
nalynnunvieuxtee-shirtélimé,histoirede
protégersabellerobeenlamépourqu’elle
nes’abîmepasdanslesbois.Ellel’aenfilé
sans
broncher
et
m’a
même
remer-
ciée–quoiqueletonn’aitpasététrèscon-
vaincant.Jesuisalléerécupérerdeuxpelles
danslacabaneàoutils.Alcideenaprisune,
Ericl’autre.Jasons’était,poursapart,armé
d’unedecesgrossestorchesélectriques,qu’il
459/780
avaitsortiedelacaisseàoutilsdesoncami-
on.Latorcheétaitàmonintention:lesvam-
piresétaientnyctalopesetlesloups-garousy
voyaienttrèsbiendanslenoir.Entantque
panthère-garou,Jasonavaituneexcellente
visionnocturne.J’étaisdoncl’aveuglede
service.
—Onsaitoùonva,aumoins?ade-
mandéAnnabelle.
—D’aprèsHeidi,c’estpleinest,prèsde
larivière,dansuneclairière,luiai-je
répondu.
Etnousavonspriscettedirection.
Jetrébuchaisconstamment,sibien
qu’auboutd’unmoment,Ericatendusa
pelleàJasonpourmeprendresursondos.
Jedevaiscachermatêtederrièrelasienne
pournepasmeprendredesbranchesen
pleinefigure.Nousavonsprogresséplusvite
aprèsça.
—Jelesens,nousasoudainannoncé
Jannalynn.Elleétaitloindevant,commesi
460/780
sonrôle,danslameute,étaitd’ouvrirlavoie
pourlechef.Ellechangeaitdutoutautout,
quandelleétaitdanslesbois.C’étaitévident
pourmoi,mêmeavecvisionréduite.Elle
marchaitd’unpasdécidé,sûr,rapide,agile.
Elleestsoudainpartieenavantd’un
mouvementvif.Quelquesminutesplustard,
ellenoushélait:
—Ilestici!
Quandnoussommesarrivéssurplace,
elleétaitcampéesurunrectangledeterre
dansunepetiteclairière.Onvoyaitquela
terreavaitétéretournéerécemment,en
dépit
d’une
maladroite
tentative
de
camouflage.
Erics’estagenouillépourmelaisser
descendreetJasonabalayélasurfacede
terremeubleavecsatorche.
—Cen’estpas…?ai-jechuchoté,même
sijesavaisquetoutlemondepouvait
m’entendre.
461/780
—Non,a-t-ilrépondu,catégorique.
Troprécent.PasDebbiePelt.Elleétaitdonc
ailleurs,
dans
une
autre
tombe
plus
ancienne.
—Iln’yapastrente-sixfaçonsdesa-
voirdequiils’agit,aditAlcide.
JasonetAlcidesesontmisàcreuser.
Robustes,ilstravaillaientvite.Alexeïest
venuseposteràcôtédemoietj’aibrusque-
mentcomprisqu’unetombedanslesboisne
pouvaitluirappelerquedefunestessouven-
irs.J’aipasséunbrasautourdesesépaules
commes’ilétaitencorehumain,endépitdu
coupd’œilsardoniquequemelançaitAppi-
us.Leregardd’Alexeïétaitrivéauxfos-
soyeurs,surtoutsurJason.Jesavaisqu’il
pouvaitcreusercettetombeàmainsnues
aussivitequecesdeux-lààlapelle,mais
Alexeïétaitd’apparencesifrêlequ’ilétaitdifficiledel’imagineraussifortquelesautres
vampires.Jemesuisdemandécombiende
gensavaientfaitcettemêmeerreur,aucours
462/780
desdernièresdécennies,etcombienavaient
ététuésdesesmainsfragiles.
PendantqueJasonetAlcides’ac-
tivaient,AnnabelleetJannalynnpatrouil-
laientdanslaclairière,sansdouteenquête
depistesqu’ellesauraientpuflairer.Malgré
lapluiedel’avant-veille,iln’étaitpasim-
possiblequ’ellestrouventencorequelques
tracesdansleszonesprotégéesparles
arbres.
Heidi
n’avait
pas
dirigé
ses
recherchessurlapisted’unmeurtrier,lor-
squ’elleétaitvenue.Ellecherchaitàdresser
lalistedeceuxquiavaienttraversémonter-
rain.Jemesuisd’ailleursfaitlaréflexion
quetoutessortesdecréaturess’étaientpro-
menéessurmesterres,toutessaufune:ces
bonsvieuxhumainsdebase.Silesloups-
garousmentaient,alorsundesleurspouvait
êtrelecoupable.Cepouvaitaussiêtreunfaé.
Lesfaéétaientd’uneraceviolente,comme
j’avaispum’enapercevoir.Cepouvaitégale-
mentêtreBill,puisqueHeidipensaitquele
463/780
vampiredontelleavaitdétectélaprésence
étaitmonvoisin.
Contrairementauxautres,jen’avais
passentil’odeurducadavre,tantqu’ilétait
restésousterre–monodoratétaitbienin-
férieurauleur.Mais,àmesurequele
monticuledeterres’élevaitetqueletrou
s’agrandissait,
j’ai
pu
la
repérer.
Et
comment!
Jemesuisplaquélamainsurlenez,ce
quin’astrictementrienchangé.Comment
lesautrespouvaient-ilssupporterça,alors
quel’odeurdevaitêtretellementplusforte
poureux.Ilsdevaientsansdouteêtreplus
pragmatiques,ouplushabitués…
Finalement,lesdeuxfossoyeursont
cessédecreuser.
—Ilestenveloppédansuntruc,nousa
annoncéJason.
Alcides’estpenchépourtâtonnerau
fonddutrou.
464/780
—Jepenseavoirréussiàl’enlever,a-t-
ilàsontourdéclaré,l’instantd’après.
—Passe-moilatorche,Sookie,m’ade-
mandéJason.
Jelaluiailancéepourqu’iléclairela
cavité.
—Jeneleconnaispas,cemec,a-t-il
affirmé.
—Moi,si,aditAlcided’unedrôlede
voix.
Àpeineavait-ilfermélabouchequ’An-
nabelleetJannalynnsedressaientau-dessus
delatombe.Ilm’afalluprendresurmoi
pourmepencheretregarderdansletrou.
Jel’aiimmédiatementreconnu.Les
troisloups-garousontrejetélatêteenarrièreetsesontmisàhurleràlamort.
—C’estl’hommedemaindesLongues
Dents,ai-jecommenté,àl’intentiondes
vampires.
J’aiétéprisedenauséeetj’aidûat-
tendreuneminuteavantdepoursuivre:
465/780
—C’estBasimalSaud.
Letempsavaitdéjàfaitsonœuvre,
maisjel’avaisinstantanémentreconnu.Ces
anglaisesquejeluiavaisenviées…cecorps
musclé…
—Ohmerde!acriéJannalynn,une
foisqueleshurlementss’étaienttus.
Iln’yavaiteffectivementpasgrand-
chosed’autreàdire.
Quandlesloups-garousontrecouvré
leurcalme,ilyavaitbeaucoupdechosesà
éclaircir.
—Jenel’aivuqu’unefois,ai-jeen-
chaîné.Évidemment,ilallaitbien,quandil
estmontédanslepick-upd’Alcideavec
Annabelle.
—Ilm’aparlédespistesqu’ilavait
flairéessurledomaineetjeluiaiditd’en
fairepartàSookie,estintervenuAlcide,en
setournantversEric.J’estimaisqu’elleavait
ledroitdelesavoir.Nousn’avonsdiscutéde
466/780
riendeparticulier,surlecheminduretour,
n’est-cepas,Annabelle?
—Non,arépondul’intéresséed’une
voixétranglée.Ellepleurait.
—Jel’aidéposéàsonappartement.
Quandjel’aiappelé,lelendemain,pour
m’accompagneràuneréunionavecnotrere-
présentantauprèsdesautorités,ilm’adit
qu’ilétaitobligédefairel’impasseparcequ’ilavaittropdeboulot.Ilétaitconcepteurde
sitesWebetilavaitrendez-vousavecuncli-
entimportant.Jen’étaispasparticulière-
mentraviqu’ilnepuissepasvenir,maisil
fallaitbienqu’ilgagnesavie.
Alcideaachevésoncompte-renduavec
unhaussementd’épaulesfataliste.
—Ilnetravaillaitpas,cejour-là,estal-
orsintervenueAnnabelle.
Ilyaeuunmomentdeflottement.
—J’étais
chez
lui
quand
tu
as
téléphoné,a-t-elleconfessé,etjesentaisl’effortqu’ellefaisaitpourempêchersavoixde
467/780
trembleretdetrahirsonémotion.J’étaislà
depuisplusieursheuresdéjà.
Ah.Révélationinattendue.Jasonétait
sortidelatombeetnousnoussommesre-
gardésenécarquillantlesyeux.Onauraitdit
unedes«histoires»dontGranraffolait,un
épisoded’undecesfeuilletonstélévisés
qu’ellesuivaitreligieusement.
Alcidegrondait.Leritueldeshurle-
mentsdedeuilavaitfaitsortirleloupdu
bois.
—Jesais,aditAnnabelle.Etonenre-
parleraplustard.Jesubirailechâtimentque
jemérite.MaislamortdeBasimestplusim-
portantequemeserreursdejugement.Ilest
demondevoirdetedirecequis’estpassé.
Basimareçuuncoupdefil,peudetempsav-
antletien.Etilafaitensortequejene
l’écoutepas.Maisj’enaisuffisammenten-
tendupoursavoirqu’ils’entretenaitavec
quelqu’unquilepayait.
468/780
Alcides’estmisàgronderdeplusbelle.
Jannalynnsetenaittoutprèsdesasœurde
meuteetelleétait…concentréesurelle,jene
voispascommentledireautrement.Elle
s’étaitdiscrètementramasséesursesjambes
etsesmainss’étaientincurvéescommesides
griffesallaientbientôtluipousseraubout
desdoigts.
Alexeïs’étaitrapprochédeJasonet,
quandmonfrèreavuquelatensionneces-
saitdemonter,ilaentourélesépaulesdu
garçon.Jasonavaitlemêmeproblèmeque
moi:ilavaitdumalàdiscernerl’illusionde
laréalité.
Annabellefrémissait,enentendantle
bruitquis’échappaitdelapoitrined’Alcide,
maiselleacontinué:
—Basimadonctrouvéunprétexte
pourmefairepartiretils’estbarré.J’aibienessayédelefiler,maisj’aiperdusatrace.
—Tuavaisdessoupçons,luiareproché
Jannalynn.Maistun’aspasappelélechefde
469/780
meute.Tunem’aspasappelée.Tun’asap-
pelépersonne.Ont’aacceptée.Onafaitde
toiunmembredelameuteettunousas
trahis.
Sanscriergare,elleabondienl’airet
frappéAnnabelleàlatêteavecsonpoingen
retombant.Annabelles’esteffondréeàterre.
J’aieuunhoquetdestupeur.Etjen’étaispas
laseule.
Enrevanche,j’étaislaseuleàre-
marquerqueJasonavaitdumalàretenir
Alexeï.Quelquechosedanslaviolencequi
flottaitdansl’airavaitdéclenchélaréaction
dugarçon.S’ilavaiteuquelquescentimètres
deplus,ilauraitenvoyémonfrèreautapis.
J’aifrappéEricaubrasetluiaimontréla
scèned’uncoupdementon.Ericavoléau
secoursdeJasonpourcontenirlejeunevam-
pirequisedébattaitetgrognaitcommeun
fauveenragé.
Ilyaeuunmomentdesilencedansla
clairière,quandtoutlemondearegardé
470/780
Alexeïsedébattresousl’emprisedelafolie.
AppiusLiviussemblaitprofondémentaffligé.
Àtraverstoutecettegesticulationdebraset
dejambesemmêlés,ils’estménagéun
cheminjusqu’augarçonpourl’enlaceretlui
dire:
—Chuutchuut!Monpetit,doucement.
Et,peuàpeu,Alexeïs’estcalmé.
Lavoixd’Alcidearésonnécommeun
grondementquandiladéclaré:
—Jannalynn,tuesmonnouveau
second.Relève-toi,Annabelle.Cesontdes
affairesquineconcernentquelameute,à
présent,etnousallonsréglerçaen
assemblée.
Et,surcesparoles,ilnousatournéle
dosetilacommencéàs’éloigner.
Lesloups-garousallaienttoutbon-
nementretournerprendreleursvoitureset
viderleslieux.
—Excusez-moi,ai-jeditd’unevoix
tranchante.Ilyatoutdemêmelepetit
471/780
problèmed’uncorpsenterrédansmonbois,
là.Etçan’ariend’unhasard,sivousvoulez
monavis.
Lesloups-garousontmarquéuntemps
d’arrêt.
—Oui,arenchériEric–etceseulmot
suffisaitàendiredestonnes.Alcide,jecroisqueSookieetmoidevonsassisteràton
assemblée.
—C’estréservéauxmembresdela
meute,aaboyéJannalynn.Pasd’unim,nide
déterrés.
Elleétaittoujoursaussipetite,mais,
avecsapromotionaugradedesecond,ac-
quiseauchampd’honneur,ellesemblait
avoiracquisunsurplusd’autoritéetd’assur-
ance.Pasuneoncedepitié,chezcettepetite
chose,aucundoutelà-dessus.Jemesuisdit
queSamétaitterriblementcourageux…ou
terriblementinconscient.
—Alcide?aposémentdemandéEric.
472/780
—SookiepeutveniravecJason,
puisquec’estunhybride,agrondéAlcide.
Elleestunim,maisc’estaussiunealliéedelameute.Pasdevamp’.
Erics’esttournéversmonfrère.
—Jason,accompagneras-tutasœur?
—Biensûr,aréponduJasonsanshésit-
ation.L’affaireétaitdoncentendue.Ducoin
del’œil,j’aivuAnnabellesereleveren
chancelantetreprendresesesprits.Janna-
lynnavaitunsacrépunch.
—Qu’est-cequevouscomptezfairedu
corps?ai-jelancéàAlcide,qui,cettefois,
s’enallaitbeletbien.Vousvoulezqu’onle
recouvreouquoi?
Annabelleaemboîtélepasd’Alcideet
deJannalynnentitubant.Leretourà
Shreveports’annonçaitdesplusjoyeux.
—Onviendraleprendrecettenuit,m’a
réponduJannalynnpar-dessussonépaule.
Alorsnevousinquiétezpass’ilyaduremue-
ménagedanscettepartiedubois.
473/780
QuandAnnabelleajetéuncoupd’œil
enarrière,j’airemarquéqu’ellesaignaitau
coindelabouche.J’aisentitouslesvam-
piressemettreenétatd’alerte.Alexeï,qui
s’étaitécartédeJason,l’auraitsuiviesiAppi-usLiviusnel’enavaitpasempêché.
—Est-cequ’onnedevraitpaslerecouv-
rir?ademandéJason.
—S’ilsenvoientdumondepourle
récupérer,ceseraituneffortinutile,luiai-jefaitobserver.Eric,jesuistellementcontente
quetum’aiesenvoyéHeidi.Siellen’étaitpas
venue…J’aibienréfléchiauxconséquences
éventuelles.
—Écoute,sionl’aenterréderrièrechez
moi,c’estbienpourqu’onl’ytrouve,non?
Alorsquisaitquandquelqu’unvacafeter
pourqu’onviennel’ychercher…
Jasonabiensembléleseulàsuivre
monraisonnement.Ilaaussitôtréagi:
—OK,ilfautl’emporterailleurs.
474/780
—Oui,ilfautqu’onleplanquequelque
part,ai-jeacquiescé,enagitantlesmains
souslecoupdel’anxiété.Onpourraitle
colleraucimetière.
—Non!Tropprès.
—Etqu’est-cequetudiraisdel’étang
derrièrecheztoi?
—Tuesdingueouquoi?Etlespois-
sons?Jenepourraisplusenboufferun
seul!
—Aaargh!
Nonmais,franchement!
—Ilenvatoujoursainsiensacompag-
nie?s’estaimablementenquisAppiusLivius
auprèsd’Eric.
Ilaeul’intelligencedenepaslui
répondre.
—Sookie,jenedispasqueceseratrès
agréable,maisjepensepouvoirl’emporter
envolant,situpeuxmesuggérerunbonen-
droitoùledéposer,m’a-t-ilproposé.
475/780
Dansmatête,c’étaitlapanique.J’avais
l’impressiondecouriràtraversunlabyrinthe
etdenetomberquesurlesvoiessansissue.
Jesuismêmealléejusqu’àmetaperlittérale-
mentsurlatempepouressayerd’enfaire
sortiruneidéedignedecenom.Çaa
marché.
—Maisbiensûr,Eric.Pose-ledansles
bois,justedel’autrecôtédelaroute,au
niveaudemonallée.Ilresteunpetitchemin,
enface,maisilnemènenullepartetiln’ya
pasd’habitation.Onpourradireauxloups-
garousdeleprendrecommerepère,quand
ilsviendrontrécupérerBasim.Parceque
quelqu’unvabeletbienvenirlechercher
chezmoi,etçanesauraittarder…
Sansplusdiscuter,Ericasautédansle
trouetrecouvertBasimdesonlinceul–en-
fin,cedansquoionl’avaitenveloppé.Àlalu-
mièredelatorche,j’aibienvusagrimacede
dégoût.Ilapourtantsoulevélecadavreen
décompositionets’estélevéaveccefardeau
476/780
danslesairs.Enmoinsd’uneseconde,il
avaitdisparu.
—Eh!alâchéJason,manifestement
impressionné.Tropcool!
Jel’aiviteramenésurterre:
—Allez!Ilfautrefermerlatombe.
Nousnoussommestousmisautravail,
sousleregardd’AppiusLivius.Ilneluiest
manifestementpasvenuàl’espritqu’avec
sonaide,leschosesseraientalléesbeaucoup
plusvite.MêmeAlexeïamaniélapelleetil
semblaittrouverçatrèsamusant.C’était
sansdoutecequisefaisaitdeplusnormal,
danstouteslesactivitésauxquellescegarçon
detreizeansavaitétéamenéàparticiper
depuisbienlongtemps.Letrouafiniparse
remplir.
Mais
il
ressemblait
toujours
furieusementàunetombe.Letsarévitchaal-
orsentreprisdedéchiqueterlesbordsà
mainsnues.J’aifailliprotester,etpuisj’ai
compriscequ’ilvoulaitfaire:ildétruisaitlerectangledelatombepourluidonner
477/780
l’aspectd’uneformeirrégulièrequiauraitpu
êtrecrééeparleravinementdelapluie,
peut-être,ouparl’effondrementd’une
taupinière.Sonouvrageterminé,ilalevé
versnousunvisagerayonnant.Jasonluia
donnéuneclaquedansledosenguisede
félicitations.Etpuismonfrèreaprisune
branchepourbalayerl’ensembledelazone
quenousavonsensuiterecouvertedefeuilles
etdebranchages.Alexeïatrouvécepetitjeu-
làtrèsamusantaussi.
Auboutd’unmoment,nousavonsfini
parlaissertomber.Jenevoyaisplusrien
d’autreàfaire.
Crasseuseetnouéed’angoisse,jeme
suisemparéed’unedespellesetl’aimisesur
monépaulepourmeprépareràretraverser
lesboisensensinverse.Jasonaprisl’autre
danssamaindroitetandisqu’Alexeïluia
prislamaingauche,commes’ilétaitencore
plusjeunequel’adolescentauquelil
ressemblait.Levisagedemonfrère
478/780
exprimaitunmélanged’émotionscontra-
dictoires,maisiladûmentrefermésesdoigts
surlamainduvampire.AppiusLiviuss’est
enfinrenduutileennousguidantàtravers
lesarbresetlesbroussaillesavecunerelativeassurance.
Ericétaitàlamaison,quandnous
sommesrentrés.Ilavaitdéjàjetésesvête-
mentsàlapoubelleetétaitencoresousla
douche.End’autrescirconstances,j’aurais
adorél’yrejoindre,maisjen’étaispas
d’humeursensuelle.J’étaissaleetjesentais
mauvais.Maiscommej’étaisnéanmoinsla
maîtressedemaison,j’aidoncfaitchauffer
duTrueBloodpourmesinvitésetjeleurai
indiquélasalledebainsducouloir,aucasoù
ilsauraientsouhaitésedécrasser.
Jasonestvenudanslacuisinepourme
direqu’ilallaitpartir.
—Préviens-moi
pour
la
date
de
l’assemblée,a-t-ilajoutéàmi-voix.Etjevais479/780
êtreobligéderacontertoutçaàCalvin,tu
sais.
—Jecomprends,ai-jesoupiré.
Jemesentaisaffreusementlassede
toutecettepolitique.Detouteslespolitiques
detousbords.L’Amériquesavait-ellece
qu’ellefaisait,envoulantimposerlerecense-
mentdeshybrides?Elleseporteraitbien
mieuxsansceproblème-là.Lapolitique,ver-
sionhumaindebase,étaitdéjàbienassezas-
sommantecommeça.
Jasonestsortiparlaportedederrière.
Danslasecondequisuivait,j’entendaisson
pick-updémarrerentrombe.AppiusLivius
etAlexeïavaientpresquefinileursverres
quandEricestsortidemachambre,habillé
defrais–ilgardaittoujoursquelquesvête-
mentschezmoi.Ildégageaitunparfumqui
merappelaitétrangementmongeldoucheà
l’abricot.Avecsoncréateurdanslesparages,
jevoyaismalcommentilauraitpumeparler
àcœurouvert,àsupposerqu’ill’aitsouhaité.
480/780
Ilnesecomportaitpasvraimentcomme
monchérid’amour,maintenantqueceper-
sonnageétaitsousmontoit.Ilpouvaity
avoirbiendesraisonspourça.Jeles
détestaistoutesautantlesunesqueles
autres.
Peudetempsaprès,lestroisvampires
partaientpourShreveport.AppiusLiviusm’a
remerciéepourmonhospitalitéavecune
telleimpassibilitéqu’ilm’étaitimpossiblede
savoirs’ilsemoquaitdemoiounon.Ericest
restémuetcommeunetombe.Alexeï,tout
sourire,etaussicalmeques’iln’avaitjamais
étéatteintdefrénésie,m’aserréedansses
brasglacés.J’aieudumalàrecevoircette
embrassadeaveclamêmetranquillité.
Ilsn’avaientpaspassélaporteque
j’étaisautéléphone.
—LeFangtasia,làoùtousvosfant-
asmeslesplusmortelsseréalisent,adébité
unevoixlasse.
—Pam,écoute-moibien.
481/780
—J’ailetéléphonecolléàl’oreille.
Parle.
—AppiusLiviusOcellavientdefaireun
sautchezmoi.
—Zobdezombie!
J’aicraintdenepasavoirbienentendu.
—Oui,ilsortd’ici.Tuesdesalignée
paralliance,j’imagine?Toujoursest-ilqu’il
aunnouveauprotégéavecluietqu’ilssont
enroutepourpasserlajournéechezEric.
—Qu’est-cequ’ilveut?
—Iln’apasencorejugébondele
préciser.
—CommentvaEric?
—Trèstrèstendu.Sanscompterqu’il
s’estpassépasmaldechosesqu’ilte
raconteralui-même.
—Mercidem’avoiravertie.Jevaisfiler
chezluidèsmaintenant.Tuesmavivante
préférée.
—Ah.Euh…super.
482/780
Ellearaccroché.Jemesuisdemandéce
qu’elleallaitdéclencher,commepréparatifs.
Tout
le
personnel
du
night-club
de
Shreveportallait-ilbrusquementseprendre
d’unefrénésiedeménagechezEric?Je
n’avaisjamaisvupersonne,là-bas,endehors
dePametdeBobbyBurnham.Maiscertains
membresdel’équipedevaientbienypasser
detempsentemps,j’imagine.Pamallait-elle
véhiculerentoutehâteunstockde
fangbangerslà-baspourquelesinvitéspuis-
sents’accorderunpetitcasse-croûteavant
d’allersecoucher?
Quantàmoi,j’étaistroptenduepour
penseràdormir.Quoiquelecréateurd’Eric
soitvenufaireici,j’étaisbiensûrequeça
n’allaitpasmeplaire.Etjesavaisdéjàquesaprésencen’étaitpasbonnepournotrerelation.Pendantquej’étaissousladouche–et
avantderécupérerlesserviettesmouillées
qu’Ericavaitlaisséesparterre–,j’airéfléchisérieusement.
483/780
Lesmanigancesdesvampiressont
généralementplutôttortueuses.Maisj’ai
tentéd’imaginerlesensquepouvaitbien
avoircettevisitesurpriseduRomain.Il
n’avait
certainement
pas
atterri
en
Amérique,enLouisiane,àShreveport,sim-
plementpoursemettreàjoursurles
dernierspotins.
Peut-êtreavait-ilbesoind’unprêt?Ce
neseraitpasdramatique.Ericpourraittou-
joursgagnerplusd’argent.Celadit,j’igno-
raistoutdelasituationfinancièred’Eric.En
toutcas,moi,j’avaisunpetitpéculeàla
banque,depuisquelesexécuteurstesta-
mentairesdeSophie-Annem’avaientpayéla
sommequ’ellemedevaitpourmesservices.
SansparlerdecequeClaudineavaitsurson
comptecourantetqu’ellem’avaitlégué.J’ig-
noraislemontant,maisçan’allaitpastarder
àtomber.SiEricenavaitbesoin,iln’yavait
pasdeproblème.
484/780
Maiss’ilnes’agissaitpasd’unproblème
d’argent?Peut-êtreAppiusLiviusavait-il
besoindeseterrerquelquepartparcequ’il
avaitdegrosennuisailleurs.Peut-êtreque
desvampiresbolcheviquesenavaientaprès
Alexeï!Voilàquiseraitfascinant.Jepouvais
toujoursespérerqu’ilsrattraperaientAppius
Livius…tantqueceneseraitpaschezEric.
Oupeut-êtreFelipedeCastroouVictor
Maddenavaient-ilsfaitlesyeuxdouxau
créateurd’Ericparcequ’ilsvoulaientobtenir
quelquechosedeluiqu’ilneleuravaitpas
encorelâché.Ilsutiliseraientdoncle
créateurd’Ericpourmanipulercedernier.
Mais,aufinal,voicilescénarioquime
paraissaitleplusplausible:AppiusLivius
Ocellaétaitvenufaireunsautavecsonnou-
veaumignonpours’amuseràtraumatiser
Eric.J’étaisprêteàparierquec’étaitça.Ap-
piusLiviusn’étaitpasfacileàdeviner.Par
moments,ilavaitl’airbien.IlparaissaitavoiruneréelleaffectionpourEricetsemblait
485/780
aimerAlexeïtoutautant.Quantàlarelation
qu’ilentretenaitavecAlexeï…Ehbien,le
garçonseraitmortsansl’interventiond’Ap-
piusLivius.Celadit,étantdonnélescircon-
stances–letsarévitchayantquandmême
ététémoindumassacredetoutesafamille,
deleursdomestiquesetdeleursamis–,la
mortauraitpeut-êtreété,pourlui,unevraie
bénédiction.
J’étaispersuadéequ’AppiusLivius
avaitdesrapportssexuelsavecAlexeï.Mais
riennepermettaitdesavoirsilapassivité
d’Alexeïrésultaitdecetterelationsexuelle
nondésiréeoudutraumatismequ’ilavait
subienvoyanttoutesafamillesefairemit-
railler.J’enavaisdesfrissons.Jesuisvite
sortiedeladouche,jemesuisséchéeetje
mesuisbrossélesdentsenespérantquej’al-
laisréussiràtrouverlesommeil.
J’airéalisésoudainquej’avaisunautre
coupdetéléphoneurgentàpasser.Avecune
énorme
réticence,
j’ai
appelé
Bobby
486/780
Burnham,l’assistantdiurned’Eric.Nous
nousétionstoujoursdétestés,Bobbyetmoi.
Bobbyétaitjalouxdemoi,bizarrement.Non
qu’ilaitcraquépourEricsexuellementpar-
lant,pasdutout.Maisilestimaitquejedé-
tournaisl’attentionetl’énergied’Ericdeleurvéritablecible,àsavoirBobbylui-mêmeet
lesaffairesqu’ilgéraitpoursonpatron,
pendantquecedernierdormait.Jeluien
voulaisparcequ’aulieudemedétestercor-
dialementensilence,ilfaisaittoutpourme
pourrirlavie,cequichangeaitcomplète-
mentladonne.Iln’endemeuraitpasmoins
quenousdéfendionstouslesdeuxlesmêmes
intérêts:ceuxd’Eric.
—Bobby,c’estSookie.
—J’ailaprésentationdunuméro.Mon-
sieurMaussade.
—Bobby,ilvaudraitpeut-êtremieux
quevouslesachiez:lecréateurd’Ericesten
ville.Alors,quandvousirezcherchervosin-
structions,faitesattention.
487/780
Normalement,Ericfaisaitlepointavec
Bobbytouteslesnuits,justeavantdequitter
lemondedesvivantspourlajournée–sauf
quandilrestaitchezmoi.
Bobbyaprissontempspourrépondre.
Ildevaitchercheràsavoirqueltourpendable
j’étaisencoreentraindeluijouer.
—Pourrait-ilêtretentédememordre?
a-t-ilfinalementhasardé.Lecréateur,
j’entends.
—Jenesaispasquellessontsesinten-
tions,Bobby.Jemesuisjustesentieobligée
devousmettreengarde.
—Ericnelelaisseraitjamaismefaire
dumal,aaffirméBobby,avecunebelle
assurance.
—Pourvotregouverne,sicetypeluidit
desauter,Ericpeutjusteluidemanderde
quelétage.
—Impossible.
PourBobby,iln’yavaitpaspluspuis-
santqu’EricsousleSoleil–souslaLune.
488/780
—Possible.Ilssontsoumisàlavolonté
deleurcréateur.C’estlaplusstrictevérité.
Bobbynepouvaitpasignorerça.Jesais
qu’ilexisteungenredesiteoudeblogpour
lesassistantshumainsdesvampiresetje
suisbiencertainequ’ilséchangenttoutes
sortesdetuyauxetdeconseilspratiquessur
leursrelationsavecleurspatrons.Peut-être
quec’estpourça,mais,entoutcas,Bobbyne
m’anicontredite,niaccuséed’essayerdele
gruger,pourchanger:netprogrès.
—D’accord,
a-t-il
acquiescé.
Un
hommeavertienvautdeux.Quel…quel
genredepersonneestlecréateurd’Eric?
—Iln’aplusgrand-chosed’uneper-
sonne,luiai-jerépondu.Etilaunpetitami
detreizeansquiappartenaitàlafamilleim-
périaledeRussie.
Aprèsunlongmomentdesilence,
Bobby
a
fini
par
me
remercier–un
événement:
—Merci.Ilvautmieuxêtreprévenu.
489/780
C’étaitbienlachoselaplusgentille
qu’ilm’aitjamaisdite.
—Pasdequoi.Bonnenuit,Bobby.
Etnousavonsraccroché.Nousavions
réussiàavoiruneconversationcourtoiseet
poliedeboutenbout.Lesvampiresrécon-
ciliantl’Amérique,onauratoutvu!
J’aipasséunechemisedenuitetme
suistraînéejusquedansmonlit.Ilfallaità
toutprixquejedormeunpeu,maislesom-
meilapristoutsontemps.Jenecessaisde
voirlepinceaudelatorchedanseràtravers
laclairièredanslaforêt,tandisquele
monticuledeterres’élevaitàcôtédela
tombedeBasim.Etsonvisagemerevenait
constamment.Mais,àlalongue,sescon-
tourssesonteffacésetlesténèbresontfini
parm’envelopper.
J’aidormitardetd’unsommeilde
plomb.J’avaisàpeineouvertlesyeuxqueje
m’ensuisrenducompte:ilyavaitquelqu’un
danslacuisine.J’aidépliémesantennes:
490/780
Claudefaisaitcuiredesœufsaubacon.Il
avaitaussifaitducafé.Pasbesoind’être
télépathepoursavoirça:jelesentais.Tout
l’arômedumatin.
Aprèsunbrefpassageparlasallede
bains,j’aititubédanslecouloirjusqu’àla
cuisine.Claudeétaitattablé,entrainde
prendresonpetitdéjeuner,etj’aipucon-
staterqu’ilrestaitassezdecafépourmoi
danslacafetière.
—Ilyaàmanger,m’a-t-ildit,endésig-
nantlefourdudoigt.
J’aisortiuneassietteetunetassedu
placardetjemesuisinstalléepourbiencom-
mencerlajournée.J’aijetéuncoupd’œilàla
pendule.OnétaitdimancheetleMerlotte
n’ouvraitquel’après-midi.Samtentaitde
nouveaul’ouverturedominicaleenhoraires
restreints,augrandregretdetoutleperson-
nelquiespéraitàmoitiéqueceneseraitpas
rentable.Pendantquenousprenionsnotre
petitdéjeuner,dansunsilenceamical,j’ai
491/780
comprispourquoijemesentaissimerveil-
leusementsereine:Ericdormait.Cequisig-
nifiaitquejen’avaisplusàsentirconstam-
mentsaprésenceàmescôtés.Soncréateur
problématiqueetsonnouveaufrèredelignée
étaienthorscircuitaussi.J’aipousséungros
soupirdesoulagement.
—J’aivuDermot,cettenuit,m’a
soudainannoncéClaude.
Etmerde!Adieulasérénité.
—Oùça?
—Ilétaitauclub.Ilmedévoraitdes
yeux.
—Dermotesthomo?
—Non,jenecroispas.Iln’envoulait
pasàmaqueue,ilcherchaitjustelacompag-
nied’unautrefaé.
—J’espéraisvraimentqu’ilseraitparti.
Niallnousadit,àJasonetàmoi,queDer-
motavaitparticipéaumeurtredenospar-
ents.Siseulementilétaitretournéaupays
desfaé,avantquel’accèsnesereferme.
492/780
—Onl’auraittuéàvue.
Claudeaprisletempsd’avaleruneou
deuxautrespetitesgorgéesdecaféavantde
continuer:
—Danslemondedesfaé,personnene
comprendàquoiiljoue.Ilauraitdûse
rangeraucôtédeNialldepuisledébut,
puisqu’ilestdelafamilleetpourmoitiéhu-
main.EtNiallvoulaitépargnerleshumains.
Maislahainequ’ilavaitdelui-même–enfin,
c’estcequej’imagineparcequejeneparvi-
enspasàmel’expliquerautrement–l’acon-
duitàprendrelepartidesfaé,quiledétest-
aient.Etc’estcecamp-làquiaperdu.
Çaavaitl’airdeleréjouir.
—DoncDermotasciélabranchesur
laquelleilétaitassis.J’adorecetteexpres-
sion.Parfoisleshumainsontl’artdela
formule.
—Tucroisqu’ilaencorel’intentionde
nousnuire,àmonfrèreetàmoi?
493/780
—Jenepensepasqu’ilenaitjamaiseu
l’intention,m’aréponduClaude,aprèsavoir
réfléchiàlaquestion.JecroisqueDermot
estfou,toutcharmantgarçonqu’ilaitpu
être,ilyaquelquesdizainesd’années.Jene
saispassic’estsamoitiéhumainequiadé-
raillé,ousic’estsamoitiéfaériquequiaab-
sorbétropdetoxinesdanslemondedeshu-
mains.Jen’arrivemêmepasàm’expliquer
qu’ilaitpuparticiperaumeurtredevospar-
ents.LeDermotquej’aiconnun’auraitja-
maisfaitunechosepareille.
J’aifailliluifaireremarquerqueles
vraisfouspeuventfairedumalauxgensqui
lesentourentsanslevouloirousanss’en
rendrecompte.Maisjemesuisravisée.Der-
motétaitmongrand-oncleet,d’aprèstous
ceuxquil’avaientapproché,lesosiepresque
parfaitdemonfrère.J’aibiendûreconnaître
quej’étaiscurieuseàsonsujet.Etjemesuis
interrogéesurcequeNiallm’avaitdit.Selon
lui,Dermotauraitétéceluiquiavaitouvert
494/780
lesportièresducamionpourqueNeaveet
Lochlanpuissentenextrairemesparentset
lesnoyer.LecomportementdeDermot,du
moinslepeuquej’enavaisvu,necollaittout
simplementpasavecl’horreurdecet
accident.Est-cequeDermotmecon-
sidéreraitcommeunedesesparentes?Est-
cequenousavionsassezdesangdefaédans
lesveinespourl’attirer,Jasonetmoi?
J’avaismisendoutel’affirmationdeBill
selonlaquelleilsesentaitmieuxauprèsde
moiàcausedemonsangdefaé.
—Claude,est-cequetupeuxdétecter
quejenesuispasàcentpourcenthumaine,
toi?Quelscorejefais,surlefaé-mètre?
Oufaé-radar.
—Situtetrouvaisdansunefouled’hu-
mains,jepourraisteretrouverlesyeuxfer-
mésetaffirmer,sansmetromper,quetues
demafamille,m’arépondumoncousinsans
hésiter.Mais,situtetrouvaisaumilieu
d’unefouledefaé,jet’identifieraiscomme
495/780
unehumaine.C’estuneodeursubtile.La
plupartdesvampirespenseront«Ellesent
bon»etapprécieronttacompagnie.Çan’ira
pasau-delà.S’ilssaventquetuasdusangde
faé,ilspeuventluiattribuerceplaisirqu’ilsprennentàêtreprèsdetoi,maisc’esttout.
Doncmalégèretracedefaépouvait
vraimentsoulagerBill,maintenantqu’il
pouvaitl’identifier.Jemesuislevéepour
lavermonassietteetmeservirunedeuxième
tassedecafé.J’enaiprofitépourdébarrasser
l’assiettevidedeClaude.Ilnem’apas
remerciée.
—J’aiappréciéquetufasseslepetit
déjeuner,luiai-jedit.Aufait,onn’apasen-
coreparlédelafaçondegérerlescourseset
l’utilisationdel’équipementdelamaison.
Claudeaeul’airsurpris.
—Jen’yavaispaspensé.
Çaavaitlemérited’êtrehonnête.
—Jevaist’expliquercommenton
faisait,avecAmelia.
496/780
Enquelquesphrases,jeluiaiexposéles
grandeslignesdenotresystèmedefonction-
nement.Unpeusecouéquandmême,Claude
aacceptédes’yconformer.
J’aiouvertleréfrigérateur.
—Cesdeuxétagèrestesontréservées,
luiai-jeannoncé.Lesautressontpourmoi.
—Compris.
J’endoutais.Rienqu’autondesavoix,
jesavaisqueClaudeessayaitdedonnerle
change.J’étaisprêteàparierquecen’était
pasladernièrefoisquenousaurionscette
petiteconversation.Quandilaquittélapièce
pourregagnerl’étage,j’aifaitlavais-
selle–aprèstout,ilavaitcuisiné–et,aprèsm’êtrehabillée,jemesuisditquej’allaislireunpeu.Maisj’étaistropnerveusepour
réussiràmeconcentrersurmonlivre.
C’estalorsquej’aientendudes
véhiculesremontermonallée.J’aijetéun
coupd’œilparlafenêtredusalon.Deuxvoit-
uresdepolice.
497/780
«J’enétaissûre!»ai-jeaussitôtpensé.
Maisj’enaieul’estomacretourné.Ilyades
joursoùjedétesteavoirraison.Celuiqui
avaittuéBasimavaitcachélecadavresurma
propriétépourmefaireporterlechapeau.
—Claude!ai-jecriédubasde
l’escalier.Tâched’êtredécent,situnel’es
pasdéjà.Lesflicssontlà.
Toujoursaussicurieux,Claudes’est
empresséderedescendre.Ilavaitenfiléun
jeanetuntee-shirt–commemoi.Nous
sommessortissurlavérandadevantlamais-
on.Danslapremièrevoiture,setrouvaitBud
Dearborn,leshérif(leshérifhumainnormal)
et,danslaseconde,AndyBellefleuretAlcee
Beck.Leshérifetdeuxinspecteurs:jedevais
êtreundangereuxcriminel.
Budestsortidesonvéhiculedepat-
rouilleaveclenteur–cettelenteurqu’il
mettaitàtoutfaire,àprésent.Jesavais,pourl’avoirludanssespensées,queBudsouffrait
deplusenplusd’arthrite,etqu’ilseposait
498/780
desquestionsausujetdesaprostate,aussi.
LevisagedepékinoisécrabouillédeBudne
laissaitpourtantrienparaîtredesadouleur
physique,quandilamontélesmarches,sa
lourdeceinturegrinçantsouslepoidsdetout
cequiyétaitaccroché.
—Qu’est-cequisepasse,Bud?luiai-je
lancé.Nonquejenesoispasraviedevous
voirtousmerendrevisite…
—Onareçuuncoupdefilanonyme,
Sookie,m’aréponduBud.Jenet’apprends
riensijetedisquelesforcesdel’ordreneré-
soudraientpasbeaucoupd’affairessansles
tuyauxdanscegenre-là.Mêmesi,quantà
moi,jenerespectepasunepersonnequine
ditpasquielleest.J’aihochélatête.
—C’estquitonami?m’ademandé
Andy.
Ilsemblaitépuisé.J’avaisentendudire
quesagrand-mère,quil’avaitélevé,étaitsur
sonlitdemort.PauvreAndy!Ilauraitsans
doutepréféréêtreàsonchevetplutôtqu’ici.
499/780
AlceeBeck,l’autreinspecteur,nepouvait
vraimentpasmesupporter.Cen’étaitpas
nouveau,mais,récemment,sonantipathie
avaittrouvédequoisejustifier:safemme
s’étaitfaitagresserparunloup-garouquien
avaitaprèsmoi.Bienquejel’aieliquidé,Al-
ceem’envoulaitàmort.Peut-êtrequ’ils
étaientdeceux–etjen’enconnaissaispas
beaucoup–quemonsangfaérepoussait.
Maiscequiétaitplusprobable,c’estqu’il
m’avaitjustepriseengrippe.Jen’allaispas
perdremontempsàessayerdelefaire
changerd’avis.Jel’aisaluéd’unhochement
detêtequ’ilaroyalementignoré.
—Lejeunehommeiciprésentestmon
cousin,ClaudeCrâne,deMonroe.
—Cousindequelcôté?ademandé
Andy.
Cestrois-làn’ignoraientpratiquement
riendel’écheveaudesliensdesangquiunis-
saienttoutelaparoisse.
500/780
—C’estunpeugênant,estintervenu
Claude–riennepouvaitgênerClaude,mais
ilétaitplutôtconvaincantdanssonimitation
dutypeembarrassé.Jeviens…dumauvais
côtédulit,commeondit.
J’étaisreconnaissanteàClaudede
m’avoirdélestéedecepoids,pourunefois.
Commelui,j’aibaissélesyeux,histoirede
fairecroirequej’étaistropmortifiéepour
pouvoirenparler.
—Onessaied’apprendreàseconnaître,
Claudeetmoi,depuisqu’onadécouvert
notreliendeparenté,ai-jeajouté.
J’aipulesvoirclassercetteinformation
dansleursfichiersmentaux.
—Qu’est-cequevousfaitestousici?ai-
jeenchaîné.Qu’est-cequ’iladit,lecorbeau?
—Quetuavaisuncadavreenterrédans
tonbois.Budadétournélatête,commes’il
avaithontederapporterquelquechose
d’aussimonstrueux.Maisonnemelafaisait
pas.Aprèsdesannéesdanslesforcesde
501/780
l’ordre,Budsavaitpertinemmentdequoi
l’êtrehumainétaitcapable,mêmeleplusin-
offensifdespéquinsmoyens.Mêmelesfilles
blondesàfortepoitrine.Surtoutlesfilles
blondesàfortepoitrinepeut-être…
—Vousn’avezpasamenédechiens
renifleurs?s’estétonnéClaude.
J’auraisbienaiméqueClaudegardesa
languedanssapoche,maismonvœun’allait
certainementpasêtreexaucé.
—Jepensequedesrecherchesstand-
ardferontl’affaire,luiaréponduBud.La
localisationavraimentététrèsprécise.
Etçacoûtecherdelouerdeschiens
renifleurs,sedisait-il.
—OhmonDieu!mesuis-jealorsex-
clamée,sincèrementchoquée.Maiscom-
mentcettepersonnepeut-ellenepasêtreim-
pliquée,siellesaitexactementoùsetrouve
lecorps?Quelquechosem’échappe…
J’avaisespéréqueBudm’endiraitun
peuplus,maisiln’apasmorduàl’hameçon.
502/780
Andy
s’est
contenté
d’un
haussement
d’épaules.
—Ilfautqu’onaillevérifier.
—Ohmais,allez-y,allezvoir,luiai-je
rétorqué,totalementsûredemoi.
S’ilsavaientamenédeschiens,j’aurais
eudessueursfroidesrienqu’àl’idéequ’ils
puissentrepérerlatracedeDebbiePeltoula
tombeinitialedeBasim.
—Vousmepardonnerezdenepasvous
accompagnerpendantquevouscrapahutez
danslesbois.J’espèrequevousn’attraperez
pastropdetiques.
Lestiquessetiennentenembuscade
danslesbuissonsetlesmauvaisesherbeset,
dèsqu’ellessententlesémanationsetla
chaleuranimalesquevousdégagezsurvotre
passage,ellesselancentdanslevideà
l’aveuglette.J’airegardéAndyrentrerses
pantalonsdanssesbottes,pendantqueBud
etAndysevaporisaientd’insecticide.
503/780
Leshommesn’avaientpasdisparuder-
rière
les
arbres
que
déjà
Claude
m’interrogeait:
—Tuferaismieuxdemedirepourquoi
çanet’inquiètepasplusqueça.
—Onadéplacélecorpscettenuit,lui
ai-jelancé,avantdetournerlestalonspour
allerm’asseoirdevantlePCquej’avais
récupérédansl’appartementdeHadley.
Clauden’avaitqu’àfourrerçadanssa
pocheetmettresonmouchoirpar-dessus.
Moinsd’uneminuteplustard,jel’entendais
remonterl’escalierentapantdespieds.Et
toc!
Puisqu’ilfallaitquej’attendeleretour
deshommes,autantenprofiterpourjeterun
œilàmesmails:untasdemessagesretrans-
mis,patriotiquespourlaplupartoucensés
vousmotiver,delapartdeMaxineForten-
berry,lamèredeHoyt.Jelesaisupprimés
sansleslire.Enrevanche,j’ailuceluique
m’adressaitHalleigh,lafemmed’Andy
504/780
Bellefleur.C’étaitunecoïncidenceétrange,
derecevoirdesesnouvelles,alorsmêmeque
sonmariselivrait,derrièrechezmoi,àune
stupidechasseaudahu.
Halleighmedisaitqu’elleseportaitbi-
en–Bon,super!–,maisqueGrand-maman
Carolinedéclinaitrapidementetqu’elle
craignaitfortqu’ellenevivepasassez
longtempspourvoirsonpetit-fils(Halleigh
étaitenceinte).
CarolineBellefleurétaitunetrèsvieille
dame.AndyetPortiaavaientgrandichez
elle,aprèsledécèsdeleursparents.Miss
Carolineétaitrestéeveuvepluslongtemps
qu’ellen’avaitétémariée.Jen’avaisaucun
souvenirdesonmarietjenepensaispasque
PortiaetAndyl’aientconnubienlongtemps.
AndyétaitplusâgéquePortiaetcelle-ci
avaitunandeplusquemoi.J’endéduisais
doncqueMissCaroline,quiavaitété,enson
temps,leplusgrandcordon-bleuducomté
deRenardetfaisaitlemeilleurgâteauau
505/780
chocolatdumonde,devaitavoiraumoins
quatre-vingt-dixans.
«Toujoursest-il,poursuivaitHalleigh,
qu’elleveutàtoutprixretrouverlaBiblede
famille.Tusaisqu’elleatoujourseudeslu-
biesetvoilàque,maintenant,elles’estmis
entêtederetrouvercetteBible,quiadisparu
depuisdeslustres.J’aieuuneidée,certesun
peutiréeparlescheveux.Ellepense
qu’autrefois,notrefamilleétaitliéeàune
branchedesCompton.Alors,pourrais-tude-
manderàtonvoisin,M.Compton,sicelane
ledérangeraitpastropdecherchercettevie-
illeBible?Tuvaspeut-êtretrouverçabête,
mais,bienqu’ellesoitphysiquementdi-
minuée,ellen’arienperdudeson
tempérament.»
Cequiétaitunefaçonélégantededire
queMissCarolineleurcassaitlesoreilles
aveccettehistoire.
Jemetrouvaislàdevantundilemme.
JesavaisquecetteBiblesetrouvaitdel’autre506/780
côtéducimetière,àComptonHouse.Etje
savaisqu’aprèsl’avoirexaminée,Miss
Carolinedécouvriraitqu’enfait,elledes-
cendaitenlignedirectedeBillCompton.
Commentprendrait-ellecela?Impossibleà
dire.Est-cequej’étaisprêteàfairebasculer
toutsonunivers,alorsquelapauvrefemme
étaitsursonlitdemort?
D’unautrecôté,est-ceque…oh!et
puiszut!J’enavaisassezdetoujoursessayer
depeserlepouretlecontre,etj’avaisdéjà
largementdequoim’inquiétercommeça.
Suruncoupdetête,j’aifaitsuivrelemaildeHalleighàBill.Jem’étaismiseaucourrier
électroniquesurletardetjen’avaisencore
pastoutàfaitconfiancedanscemodede
communicationimmatériel.Entoutcasla
balleétaitdanslecampdeBill,maintenant.
S’ildécidaitdelarenvoyer,ehbien,d’accord.
J’avaisdéjàpasséunbonmomentà
traînersureBay,sidéréeparcequelesgens
essayaientderevendre,quandj’aientendu
507/780
desvoixdanslejardin.J’aijetéuncoupd’œildehors.Bud,AlceeetAndys’époussetaientet
enlevaientlesbrindillesaccrochéesàleurs
vêtements.Andysefrottaitlecou.Ilavaitdû
sefairepiquer.
Jesuissortie.
—Alors,vousaveztrouvéuncadavre?
leurai-jelancé.
—Non,onn’arientrouvé,m’arépondu
AlceeBeck.Maisonabeletbienvuqu’ily
avaiteudupassage,là-bas.
—Ehbien,oui,luiai-jerépondu.Mais
pasdecorps?
—Onnevapastedérangerplus
longtemps,aabrégéBudsèchement.
Etilssontpartisdansunnuagede
poussière.Jelesairegardéss’éloigneretj’aifrissonné.J’avaisl’impressionquejevenais
d’échapperàlaguillotine.Lalameétaitdes-
cenduesurmoncouetn’avaitétéempêchée
demecouperlatêtequeparcequelacorde
étaittropcourte.
508/780
Jesuisretournéedevantl’ordinateur
pourenvoyerunmailàAlcide,quidisait
simplement:«Lapolicesortd’ici.»Jepen-
saisquec’étaitsuffisant.Jesavaisqueje
n’auraispasdenouvellesavantqu’ilnesoit
prêtàmefairevenirpourlaréunionde
Shreveport.
J’aiétésurprisequeBillmettetrois
joursàmerépondre,troisjoursquin’avaient
eud’extraordinairequelenombredegens
quinem’avaientdonnéaucunenouvelle.Pas
denouvellesdeRemy–cequin’avaitrien
d’étonnant.Aucundesmembresdelameute
desLonguesDentsnem’avaitappelée.J’en
déduisaisdoncqu’ilsavaientdûrécupérerle
corpsdeBasimdanssadeuxième«dernière
demeure»etqu’ilsmepréviendraientquand
ladatedel’assembléeseraitfixée.Etsi
quelqu’und’autreétaitvenudansmonbois
pourchercheroùlecadavredeBasimavait
bienpupasser,ehbien,jen’étaispasau
courant.Etjen’avaiseuaucunenouvellede
509/780
Pam,nideBobbyBurnham–cequiétait
déjàunpetitpeupluspréoccupant,mais
bon…pasundramenonplus.
Non,cequimemettaitvraiment,mais
alorsvraimentencolère,c’étaitdenepas
avoirdenouvellesd’Eric.D’accord,son
mentoretcréateur,AppiusLiviusOcella
avaitdébarqué,mais…toutdemême.
Pourm’occuper,entredeuxséances
d’inquiétude,jemesuisamuséeàrechercher
lasignificationdesnomsromains.J’aiainsi
découvert
qu’«Appius»
était
sonpraenomen,sonprénom.«Livius»étaitsonnomen,sonnomdefamille.Transmisdepèreenfils,cedernierindiquaitqu’ilappartenaitàlafamilleouauclanLivii.«Ocella»
correspondaitàsoncognomen,quiservaitàpréciserdequellebrancheparticulièredes
Liviiilétaitissu.Ilpouvaitaussiluiavoirétédonnéàtitrehonorifiquepoursesétatsde
serviceentempsdeguerre–jen’avais
aucuneidéedequelleguerreils’agissait.Il
510/780
existaitunetroisièmepossibilité:qu’ilaitétéadopté,auquelcassoncognomendésign-eraitsafamillebiologique.
Votrenomendisaitlongsurvous,dans
lemonderomain.
J’avaisperdubeaucoupdetempsà
recherchertoutcequejepouvaistrouversur
lenomd’AppiusLiviusOcella.Maisje
n’avaistoujoursaucuneidéedecequ’il
l’avaitamenéici,nidecequ’ilavaitl’inten-
tiondefaireavecmonhomme–monvam-
pire,jeveuxdire.C’étaitpourtantleplusim-
portant.Jedoisavouerquejemesentais
plutôtd’humeurbelliqueuseetrevêche,voire
acariâtre–j’aitravaillémonvocabulaire,
pendantquej’étaissurleNet.Pastrèsjoli
commepaletted’émotions.Maisjene
semblaispasparveniraustadesupérieur:la
tristessesourde.
MoncousinClaudesefaisaitrare,lui
aussi.Jenel’avaisaperçuqu’uneseulefois,
aucoursdecestroisderniersjours.Et
511/780
encore:jel’avaisentendutraverserla
cuisinepourfranchirlaportedederrièreet
j’avaisjusteeuletempsdemeleverpourle
voirmonterdanssavoiture!
Voilàquiexpliquepourquoij’étaissi
contentedevoirBillsurlepasdemaporte,
justeaprèslecoucherdusoleil,letroisième
jouraprèsmaréexpéditiondumaildeHal-
leigh.Iln’avaitpasl’aird’allerbeaucoup
mieuxqueladernièrefoisoùjel’avaisvu,ce
quinel’avaitpasempêchédesemettresur
sontrente-et-un:costumecravateetpasun
cheveuquidépassait.Ilavaitlafameuse
Biblesouslebras.
Jesavaispourquoiilavaitsoignéson
apparenceetcequ’ilavaitl’intentionde
faire.
—C’estbien,ai-jeapprouvé.
—Viensavecmoi.Taprésencefacilit-
eraleschoses.
—Maisilsvontpenserque…
512/780
Jemesuismordulalangue.Ilétait
plutôtmalvenudemepréoccuperdeceque
lesBellefleurallaientpenser–quenous
étionsdenouveauensemble,Billetmoi–,
alorsqueCarolineBellefleurn’allaitpas
tarderàrejoindresonCréateur.
—Serait-cedoncsiterrible?m’ade-
mandéBilld’unairdigne,avecune
touchantesimplicité.
—Non,biensûrquenon.J’aiététrès
fièred’êtretapetiteamie,luiai-jeassuré,avantdemeretournerpourregagnerma
chambre.Entre,jet’enprie,pendantqueje
vaismechanger.
Jevenaisdeterminermonservicede
l’après-midietj’avaisjusteeuletempsde
passerunshortetuntee-shirt.
Commej’étaispressée,jemesuiscon-
tentéed’enfilerunejupedroitenoireau-des-
susdugenouetunsagechemisierblanccin-
tréetàmanchescourtesquej’avaiseuen
soldechezStage.J’aiglisséuneceinturede513/780
cuirrougedanslespassantsetressortides
sandalesrougesdufonddemonplacard.J’ai
faitmoussermescheveuxetvoilà,j’étais
prête.
C’estmoiquiaiconduit–nousavions
prismavoiture,quicommençaitàavoir
sérieusementbesoind’unepetiterévision.
C’étaituncourttrajetjusqu’àlapro-
priétédesBellefleur.Rienn’étaitjamaistrès
éloigné,àBonTemps.Nousnoussommes
garésdansl’allée,devantleperron,mais,en
passant,j’avaisaperçuplusieursvéhicules,
surleparkingderrièrelamaison.J’avaisre-
connulavoitured’AndyetcelledePortia.Il
yavaitaussiuneChevroletChevettegrise
horsd’âge,discrètementrangéeaufond,et
jemesuisdemandésiMissCarolinen’avait
pasunegarde-maladeàpleintemps.
Nousnoussommesdirigésverslamo-
numentaleporteàdoublebattant.Billtrouv-
aitqu’iln’étaitpasconvenable(qu’ilaurait
été«inconvenant»,selonsespropres
514/780
termes)depasserpar-derrière.Vulescir-
constances,jenepouvaisqueluidonner
raison.Billmarchaitlentement,avecdiffi-
culté.J’aiplusd’unefoisététentéedelui
proposerdeporterlalourdeBible.Maisje
savaisqu’ilnemelaisseraitpasfaire,etj’aidécidédenepasgaspillermasalive.
Dieumerci,c’estHalleighquinousa
ouvert.Elleaétésaisiedestupeurdevoir
Billsurlepasdelaporte,maiss’estvitere-
priseetnousaaimablementaccueillis.
—Halleigh,M.Comptonaapportéla
Biblefamilialequelagrand-mèred’Andy
voulaitvoir,ai-jeexpliqué,commesiHal-
leighétaitsubitementdevenueaveugleet
n’avaitpasremarquél’énormevolumerelié.
Halleighavaitunpeul’airdetomberdu
lit.Elleétaitmalcoifféeetsarobeverteà
fleurssemblaitaussichiffonnéequesamine.
Sansdouteétait-ellevenuechezMiss
Carolinedirectementaprèssajournéede
travailàl’écoleoùelleétaitinstitutrice.Sa515/780
grossesseétaitdésormaisbienvisible,mais,
vulafugitiveexpressionquej’avaissurprise
sursonvisage,Billn’étaitmanifestementpas
aucourant.
—Oh!s’est-elleexclamée,avecun
évidentsoulagement.Entrez,monsieur
Compton,jevousenprie.Vousnepouvez
pasimagineravecquellefébrilitéMiss
Carolines’estinquiétéedececi.
LaréactiondeHalleighpermettaitas-
sezbiendemesurerladitefébrilité.
Nousavonspénétréd’unmêmepas
danslevastehalld’entrée.Enfacedenous,
surlagauche,s’élevaitlegrandescalierqui
décrivaituneélégantecourbepourgagnerle
premierétage.Denombreusesmariéesloc-
aless’étaientfaitprendreenphotosurcet
escalier.Jel’avaismoi-mêmedescendu,per-
chéesurdehautstalonsetenrobelongue,
quandj’avaisremplacéaupiedlevéunedes
demoisellesd’honneurdeHalleighquiavait
516/780
faitunmalaisejusteavantledébutdela
cérémonie,lorsdesonmariageavecAndy.
—Jecroisqueceseraitvraimentbien
siBillpouvaitdonnercetteBibleàMiss
Carolinelui-même,ai-jehasardé,avantque
lesilencenedeviennetropgênant.Ilexiste
unliendeparenté…
Toutebienélevéequ’elleétait,Halleigh
afaillienperdresesbonnesmanières.
—Oh!oh!comme…euh…commec’est
intéressant!a-t-ellebredouillé.
Sondoss’étaitbrusquementraidi.J’ai
vuBillcaressersonventrerondduregardet
esquisserunpetitsourirefugitif.
—Jesuispersuadéequeceseraitpar-
fait,eneffet,s’estaussitôtrepriseHalleigh.
Montons.
Nousl’avonssuivieetj’aibienfailli
prendreinstinctivementBillparlecoude
pourl’aideràgravirlesmarches.Jemesuis
retenueàtemps.Maisilallaitfalloirqueje
fassequelquechosepourlui.Ilnese
517/780
remettaitpasaussivitequ’ill’auraitdû,ça
crevaitlesyeux.Uneinsidieuseangoissem’a
étreintlecœur.
Nousavonsempruntélelongcouloir
dupremierpourgagnerlaportedelaplus
grandechambre–qu’onavaitlaisséedis-
crètemententrouverte.Halleighnousa
précédésdanslapièce.
—SookieetM.Comptonvousontap-
portélaBiblefamiliale,MissCaroline,a-t-
elleannoncé.Peut-ilvouslaremettre?
—Maisoui,biensûr,faites-leentrer,a
réponduunevoixchevrotante.
J’aidoncsuiviBillàl’intérieur.
MissCarolinetrônaitenmajestédans
sachambre.AndyetPortiasetenaientde-
bout,àladroitedulit.Ilsonttouslesdeux
sembléinquiets,etplutôtmalàl’aise,quand
Bills’esteffacépourmelaisserpénétrerdans
lapièce.J’airemarquél’absencedeGlen,le
maridePortia.Unefemmenoired’uncer-
tainâgeétaitassisesurunechaise,àgauche
518/780
dulit.Elleportaitcespantalonsplutôtlâchesdecouleurviveetcegenredetunique
pimpantequelesinfirmièressemblentaffec-
tionnerdenosjours.Àvoirlesmotifsdu
tissu,onauraitpucroirequ’elletravaillait
dansunservicepédiatrique.Cependant,
ressortantdansledécorauxsubtilstonspas-
tel,pêcheetcrème,cettetouchedegaieténe
faisaitpasdemal.L’infirmièreétaitgrande,
minceetelleportaituneincroyableperruque
quim’afaitpenseràuneCléopâtrede
péplum.Ellenousaadresséunpetitsignede
têtequandnousnoussommesapprochésdu
lit.CarolineBellefleurmefaisaitpenserau
filmPotinsdefemmes(«SteelMagnolias»).
Elleavaittoutd’unefleurdemagnoliaen
acier,étenduedanssonlitàbaldaquin,calée
parunebonnedouzained’oreillers.De
grandscernessoulignaientsesyeuxépuisés,
etsesmainstoutesfripées,poséessurla
courtepointe,serecourbaientcommedes
serres.Ilyavaitpourtantuneindéniable
519/780
lueurd’intérêtdanssonregard,quandellel’a
levéversnous.
—MademoiselleStackhouse,monsieur
Compton,jenevousaipasrevusdepuisle
grandmariage,a-t-elledit,avecuneffort
manifeste.
Ellen’avaitplusqu’unfiletdevoix.
—Etquellemagnifiqueoccasion,enef-
fet,madameBellefleur,luiaréponduBill
avecpresqueautantd’effort.
Jemesuiscontentéedehocherlatête.
Cetteconversationnem’appartenaitpas.
—Asseyez-vous,jevousenprie,amur-
murélavieilledame.
Billatiréunechaisepours’asseoirà
sonchevet.Jemesuisassiseunpeuen
retrait.
—IlsemblebienquecetteBiblesoit
tropgrossepourquejepuissel’ouvrir,à
présent,afaitobserverlavieilledameavec
unfaiblesourire.C’estsigentilàvousd’avoirprislapeinedemel’apporter.J’avaisune
520/780
telleenviedelavoir.Était-elledansvotre
grenier?Jesaisquenousn’avonspasdeli-
enstrèsétroitsaveclesCompton,maisje
tenaisabsolumentàretrouvercettevieille
relique.Halleighaétéassezaimablepour
fairequelquesrecherchespourmoi.
—Àlavérité,cettereliqueétaitdans
monsalon,aexpliquéBillavecdouceur.Ma-
dameBellefleur,Caroline.Mondeuxième
enfantétaitunefille,SarahIsabelle.
—Oh!Voyez-vouscela!asouffléMiss
Caroline.C’étaitjusteunefaçondelui
prouverqu’ellel’écoutaitparcequ’ellene
semblaitabsolumentpasvoiroùilvoulaiten
venir.Maiselleluiprêtaitassurémentune
oreilleattentive.
—Jenel’aicertesapprisqu’enlisantla
pagedegardedecetteBible,aprèsmonre-
touràBonTemps,maismafilleSarahaeu
quatreenfants,bienquel’und’euxaitété
mort-né.
521/780
—Celaarrivaitsisouvent,encetemps-
là!acommentélavieilledame.
J’aiglisséunregardverssespetits-en-
fants.PortiaetAndyn’étaientpasravisque
Billsoitlà.Ilsn’étaientmêmepasravisdu
tout.Maisilsétaienttoutouïe,euxaussi.Ilsnem’avaientpasaccordéunregarddepuis
monarrivée,cequimeconvenaittoutàfait.
IlsétaientintriguésparlavenuedeBillmais
n’avaientd’yeuxquepourcellequilesavait
élevés,etlarapidedétériorationdesonétat
desantéoccupaittoutesleurspensées.
Pendantcetemps,Billpoursuivaitson
récit:
—LafilledemaSarahreçutlenomde
Caroline,enhommageàsagrand-mère…ma
femme.
—Monnom?s’estétonnéeMiss
Caroline,avecunplaisirmanifeste,quoique
d’unevoixunpeuplusfaibleencore.
522/780
—Oui,votrenom.Mapetite-fille
Carolineépousauncousin,MatthewPhillips
Holliday.
—Mais…cesontmesparents!
Sonsourires’estlentementélargi–ce
quin’afaitqu’accentuertragiquementles
ridesdontsonvisageétaitsillonné.
—Ainsidoncvousêtes…Non,en
vérité?
EtCarolineBellefleurs’estmiseàrire.
J’étaisstupéfaite.
—Votrearrière-grand-père,oui.
Portiaaémisunesortedegargouillis,
commesiellevenaitd’avalerunepunaise.
MissCarolinearoyalementignorélaréac-
tiondesapetite-filleetn’amêmepaseuun
regardpourAndy–cequivalaitmieux,
parcequ’ilétaitécarlate,àlalimitede
l’apoplexie.
—Ehbien,n’est-cepasfollement
drôle?a-t-elledit,sincèrementamusée.Je
523/780
suisaussiridéequ’unevieillepommeetvous
avezunteintdepêche…arrière-grand-papa!
Etpuis,toutàcoup,uneidéeasemblé
luitraverserl’esprit.
—Seriez-vous,parhasard,àl’origine
decettemanneprovidentiellequinousest
tombéeduciel?
—Cetargentn’auraitpuêtreutiliséà
meilleurescient,aréponduBillélégamment.
Lamaisonestmagnifique.Quivivraiciaprès
votremort?
Portias’estétrangléeetAndyasemblé
unpeudéstabilisé.Cependant,quandj’ai
couléuncoupd’œilversl’infirmière,ellea
opinédubonnet:l’heuredeMissCaroline
étaitprocheetlavieilledameenétaitpar-
faitementconsciente.
—Ehbien,jepensequePortiaetGlen
resterontici,aréponduMissCaroline.
Sondébits’étaitencoreralenti:ilétait
évidentqu’ellesefatiguaitvite.
524/780
—HalleighetAndyveulentqueleur
bébénaissechezeuxetjenesongeraispas
unesecondeàleleurreprocher.Voulez-vous
direquevousseriezintéresséparlamaison?
—Ohnon,j’aidéjàlamienne,s’est
empressédelarassurerBill.Etj’aiété
heureuxdedonneràmafamillelesmoyens
derendreàcettepropriétésonlustre
d’antan.Jetiensàcequemesdescendants
continuentàvivreicipendantdesannéeset
j’espèrequ’ilsyconnaîtrontbiendesmo-
mentsdebonheur.
—Merci,amurmurélavieilledame.Sa
voixn’étaitplusqu’unsouffle.
—IlesttempspourSookieetpourmoi
departir,luiaannoncéBill.Reposez-vous
tranquillement,maintenant.
—C’estcequejevaisfaire,aditlavie-
illedameensouriant.
Déjà,sesyeuxsefermaient.
Jemesuislevéeaussisilencieusement
quepossibleetmesuisfaufiléehorsdela
525/780
pièce,précédantBill.JemedisaisquePortia
etAndysouhaiteraientpeut-êtres’entretenir
avecluienprivé.J’avaisraison.Commeils
nevoulaientpasdérangerleurgrand-mère,
ilsnousontsuivisdanslecouloir.
—Jecroyaisquetusortaisavecun
autrevampire,maintenant?s’estétonné
Andy.
Sontonsemblaitunpeumoinssar-
castiquequed’habitude.
—C’estvrai,maisBillesttoujoursmon
ami.PortiaétaitbrièvementsortieavecBill,
elleaussi–maispasparcequ’elleletrouvait
mignon.Jesuisbiensûrequeçan’afait
qu’ajouteràsagênequandelleluiatendula
main–Portiaavaitbesoinderéviserson
manueldesavoir-vivreversionvampires.Bill
aeul’airunpeusurprisquandmême,maisil
luiaserrélamain.
—Portia,l’a-t-ilsaluée.Andy.J’espère
quevousnetrouvezpascettedémarchepar
tropembarrassante.
526/780
J’enauraisexplosédefierté.Ilétaitaisé
dedevinerdequiCarolineBellefleurtenait
sacivilitélégendaire.
—Jenel’auraispaspris,cetargent,si
j’avaissud’oùilvenait,agrommeléAndy.
Ilsortaitmanifestementdutravail
parcequ’ilportaitencoretoutesapanoplie:
soninsigne,unepairedemenottesattachée
àsaceintureetunearmedanssonétui.Il
étaitcertesimpressionnant,maistoutmal-
adequesoitBill,Andynefaisaitvisiblement
paslepoids,àcôtédelui.
—Jesaisquetun’espasun«accrodu
croc»,commecertainsseplaisentàledire,
maistufaispartiedemafamilleetjesuis
persuadéqu’ont’ainculquélerespectdes
aînés.
Andys’estmontréinterloqué.
—Jen’avaisd’autreintention,enluilé-
guantcetargent,quedefairelebonheurde
Carolineetjecroisyêtreparvenu,apour-
suiviBill.J’aidoncatteintmonbut.J’aipula527/780
voiretluiparlerdenotrefiliation,etelleareçulaBible,commeellelesouhaitait.Jene
vaisdoncpasvousimposermaprésenceplus
longtemps.Jevousdemanderaiseulement
decélébrerl’enterrementdenuitpourqueje
puisseyassister.
—Unenterrementdenuit?N’importe
qu…?
—Oui,nousferonslenécessaire,l’a
coupésasœur.Portian’avaitpasprisunton
chaleureuxpourdireçaetsonattitude
n’avaitassurémentriend’accueillant,mais
elleavaitl’airbiendécidée.
—Cetargentaenjolivélesdernières
annéesdesavie.Elleaadorérestaurercette
maisonpourluirendreunpeudesa
splendeurpasséeetelleaétésiheureusede
pouvoirorganisernotremariageici.Cette
Bibleestlacerisesurlegâteau.Merci.
Billlesasaluésd’unhochementdetête
etnousavonsquittéBelleRivesansplusde
cérémonie.
528/780
CarolineBellefleur,l’arrière-petite-fille
deBill,s’estéteinteàl’aube.
Àlastupeurdetoutelaville,Billaas-
sistéauxfunérailles–quisesontdéroulées
lanuitsuivante–aveclafamille.
Quantàmoi,j’étaisassiseaufond,avec
Sam.
L’occasionneprêtaitpasvraimentaux
larmes:CarolineBellefleuravaiteuune
longueviebienremplie,certespasdénuéede
peines,mais,dumoins,pleinedemoments
debonheurpouréquilibrerlabalance.Elle
laissaitderrièreellepeudegensdesonâge
etceuxquiétaientencoredecemonde
étaientbientropdéfaillantspourveniràson
enterrement.
Lesobsèquessesontdérouléesnor-
malement,jusqu’àcequenousnousrendi-
onsaucimetièrequi,bienentendu,n’était
paséclairélanuit.Unéclairagetemporaire
avaitcependantétéinstalléautourducaveau
desBellefleur.L’effetétaitétrange.Le
529/780
pasteuraeudumalàliresonoraisonjusqu’à
cequ’unepersonnedansl’assistancesedé-
vouepouréclairersafeuilleavecunelampe
depoche.
Ceslumièresvivesdéchirantlanuitne
merappelaientquetropnotreéquipéenoc-
turnepourallerrécupérerladépouillede
BasimalSaud.J’avaisdumalàmecon-
centrersurcequ’avaitétélaviedeMiss
Carolineetcequ’ellelaissaitderrièreelle,
avectoutescesconjecturesquimetrottaient
danslatête.Etpourquoin’était-ildoncen-
corerienarrivé?J’avaisl’impressionde
passermontempsàattendrequelecouperet
tombe.Jenem’étaispasrenducompteque
j’avaisresserrémonétreintesurlebrasde
Samjusqu’àcequ’ilsetourneversmoiavec
inquiétude.Jemesuisobligéeàdesserrerles
doigtsetj’aibaissélatêtepourparticiperàlaprière.
D’aprèscequej’avaisentendu,lafa-
milledevaitretourneràBelleRivepourune
530/780
collationaprèslacérémonie.Jemesuisde-
mandés’ilsavaientachetéàBillsamarque
desangfavorite.Billsemblaitdansunétat
épouvantable.Ilavaitprisunecannepourse
rendreaucimetière.Ilfallaitabsolument
fairequelquechosepourretrouverl’autre
membredesalignée,puisqu’ilnes’en
chargeaitpaslui-même.S’ilyavaitla
moindrechancepourquelesangdecette
dernièrelesauve,ilfallaitlatentersans
attendre.
J’étaisvenueàl’enterrementdansla
voituredeSam,mais,commej’habitaistout
près,j’aiditàSamquejerentreraisàpied.
J’avaisglisséunepetitelampedansmonsac
etjeluiairappeléquejeconnaissaisleci-
metièrecommemapoche.Aussi,quandl’as-
sistances’estdispersée,ycomprisBill,pour
gagnerBelleRiveetprendrepartaubuffet,
j’aiattendudansl’ombrequelesfossoyeurs
aientfinileurtravailetj’aitraverséleci-
metièrepourallerchezBill.
531/780
J’avaistoujourssaclef.
Oui,jesais,jesais:jememêlaisdece
quinemeregardaitpasetj’auraismieuxfait
dem’occuperdemesaffaires.Etpeut-être
quejefaisaisunebêtise.MaisBillétaiten
traindedépériretjenepouvaispasrester
assiselà,lesbrascroisés,àleregarderse
laissermourir.
J’aidéverrouillélaported’entréeetje
suisalléedirectementdansl’anciennesalleà
mangerdesCompton,oùBillavaitinstallé
sonbureau.Ilavaitposétoutsonmatériel
informatiquesurl’énormetableets’était
achetéunechaiseàrouletteschezOfficeDe-pot.Uneautretablepluspetiteservaitdecentred’expédition,làoùBillpréparaitles
CD,surlesquelsétaitcopiéesafameusebase
dedonnéesrecensanttouslesvampiresà
traverslemonde,pourlesenvoyeràsescli-
ents.Ilfaisaitunepublicitéprodigieusedans
lesmagazinesspécialementdédiésàunlect-
oratauxdentslongues:Fang,biensûr,et532/780
DeadLife,quiétaitdiffusédansungrandnombredelanguesdifférentes.Lederniereffortmarketing
deBillavaitconsistéàen-
gagerdesvampirespolyglottesàmêmede
traduiretoutessesinformationspour
pouvoircommercialiserdeséditionsen
langueétrangèredesabasededonnéesin-
ternationale.Commejel’avaisremarqué,
lorsdel’unedemesprécédentesvisites,une
douzainedecopiessurCD,bienprotégées
dansleursboîtiers,setrouvaientsurlatable
du«serviceexpédition»maison.J’aivérifié
pardeuxfoisquejeprenaisbienuneversion
enanglais.Çanem’auraitpasserviàgrand-
chosed’enprendreuneenrusse.
Enparlantderusse,çam’afaitpenserà
Alexeï,forcément.EtpenseràAlexeïm’a
rappelé
combien
j’étais
angoissée–en
colère,effrayéeaussi–dusilenced’Eric.
Jenepouvaism’empêcherdepincerles
lèvresetprendreuneexpressiondesplus
maussade,àlapenséedecesilenceprolongé.
533/780
Maispourl’instant,jedevaism’occuperde
monpetitproblèmeavanttout.Jesuisrap-
idementressortiedelamaison,avantde
refermerlaporteàclef,enespérantqueBill
neflaireraitpasmonodeurdansl’air.
J’aitraversélecimetièreaussiviteque
jel’auraisfaitenpleinjour.Unefoisarrivéedansmaproprecuisine,j’aicherchéune
bonnecachette.J’aifinalementarrêtémon
choixsurleplacardàlingedetoilette,dans
lasalledebainsducouloir,etj’aiglisséleCD
souslapiledeserviettespropres.Même
Clauden’allaitsûrementpasutilisercinq
serviettesdetoiletteavantquejemelèvele
lendemainmatin.
J’aiconsultémonrépondeuretlames-
sageriedemonportable–quejen’avaispas
emportéavecmoiàl’enterrement.Rien.Je
mesuislentementdéshabillée,toutenessay-
antd’imaginercequiavaitbienpuarriverà
Eric.Jem’étaisditque,quoiqu’ilarrive,je
nel’appelleraispas.Ilsavaitoùj’étaiset
534/780
commentmejoindre.J’aipendumarobe
noiredansmonarmoire,rangémesescar-
pinsnoirsdansleplacardàchaussureset
sortimachemisedenuitTiti–unevieille
copinedemesnuitsesseulées–etjemesuis
couchéeenpestantcommeunevieillepie-
grièche.J’étaisterrifiée.
10
Clauden’étaitpasrentrédelanu-
it–pasdevoituregaréedanslacour.Au
moins,certainsavaientdelachance,eux.Et
puisjemesuissermonnée.Ilfallaitarrêter
dejouerlesvictimes.
«Tuvastrèsbien,mesuis-jedit,enme
plantantdevantlaglacepourm’enconvain-
cre.Nonmais,regarde-moiça!Cebronzage,
Sook!»
J’étaisdeservicepourledéjeuner.
Alors,jemesuishabilléeaussitôtaprèsavoir
prismonpetitdéjeuneretj’airécupéréleCD
dérobésoussapiledeserviettesdetoilette.
Detoutefaçon,j’allaisl’acheteràBilloujeleluirendrais,mesuis-jerassurée,commele
536/780
parangondevertuquej’étais.Jenel’avais
pasvraimentvolépuisquejeprévoyaisdele
payer…Unjour.J’aiconsidérélepetitboîtier
deplastiquetransparentquejetenaisdans
lesmains.Jemesuisdemandécombienle
FBIdonneraitpourl’avoir.Billavaitbeau
veilleràcequeseulslesvampirespuissent
l’acquérir,ilauraitquandmêmeététrès
étonnantquepersonned’autren’aitencore
réussiàseleprocurer.
Jel’aidoncouvertetj’aiinséréleCD
dansmonPC.Aprèscevrombissement
préliminaire,unefenêtreestapparueà
l’écran.«THEVAMPIREDIRECTORY»
était-ilécritenlettresgothiquesrougessur
fondnoir.Quiadit«cliché»?
«Entrezvotrenumérodecode»ade-
mandél’écran.
Ohoh.
Etpuisjemesuissouvenuedupetit
Post-itsurledessusduboîtieretjel’ai
repêchédanslacorbeilleàpapier.Ouaip,
537/780
c’étaitsansdoutelecode.Billn’auraitjamaismislecodesurleCDs’iln’avaitpasétépersuadéquesamaisonétaitparfaitementsûre.
Jemesuissentiecoupable.J’ignoraiscom-
mentilprocédait,maisj’aiprésuméqu’ilat-
tribuaituncodeàlabasededonnéesquand
ilenvoyaitleCDàsonheureuxdestinataire.
Àmoinsqu’iln’aitinscrituncoded’auto-de-
structionsurlepapierpourlescrétins
commemoietquetoutlebazarn’aillem’ex-
ploseràlafigure.Fortheureusement,per-
sonned’autrenesetrouvaitàlamaison
parceque,aprèsavoirtapélecodeetappuyé
sur«Entrée»,jesuistombéeàgenouxpour
mecachersouslebureau.
Ilnes’estrienpassé,hormisunnou-
veaubourdonnementquej’aitrouvéplutôt
rassurant.J’enaidéduitquej’étaisensécur-
itéetjesuisretournéemeperchersurma
chaise.
Lafenêtremeproposaitplusieursop-
tions:jepouvaischercheràpartirdulieuoù
538/780
levampirerésidait,desonpaysd’origine,de
sonnomoudel’endroitoùilavaitétévu
pourladernièrefois.J’aicliquésur
«Résidence»etonm’ademandé«Quelpays?».Jepouvaischoisirdansuneliste.
Aprèsavoircliquésur«États-Unis»,j’aivuapparaîtreunenouvellequestion:«Quel
État?»puisunenouvelleliste.J’aicliquésur«Louisiane»,puissur«Compton».Etilestapparu,surunephotorécenteprise
chezlui–j’aireconnulapeinturesurlemur.
Billarboraitunsourirefigéetiln’avait
vraimentpasunetêtedefêtard,çac’estsûr.
Jemesuisdemandécommentils’enserait
tirésurunsitederencontre.Jemesuismise
àliresabiographie.Et,commeilfallaits’y
attendre,là,toutenbas,ilétaitécrit«VampiriséparLorenaBail,deLouisiane,1870».
Maisiln’yavaitaucunerubriquepour
lalignée.
Bond’accord.Çan’allaitpasêtresifa-
cilequeça,enfindecompte.J’aicliquésur
539/780
lenomencaractèresgrasdelamarrainede
Bill,ladéfunteetabsolumentpasregrettée
Lorena.J’étaiscurieusedesavoircequej’al-
laistrouver,puisqueLorenaavaitdésormais
connuunemortdéfinitive–tantqu’on
n’auraitpasdécouvertlemoyenderessus-
citerdescendres,entoutcas.
«LorenaBail»disaitsafiche,avecunsimpledessinàcôté.«Trèsressemblant,
d’ailleurs»,ai-jepensé,enpenchantlatête
surl’épaulepourl’examiner.«Vampirisée
en1788àMonroe[…]aparcourutoutle
Sud,maisestretournéeenLouisianeaprès
laguerredeSécession[…]‘‘offerteau
Soleil’’,assassinéeparuneouplusieurspersonnesnonidentifiées.»Humpf!BillsavaitpertinemmentquiavaittuéLorenaetjene
pouvaisquemeféliciterdesadiscrétion.Il
nevalaitmieuxpasquemonnomapparaisse
danssonrépertoire.Jemesuisdemandéce
quimeseraitarrivés’ill’avaitinscrit.Vous
voyez?Vouscroyezavoirdéjàassezd’ennuis
540/780
commeça,etpuisvouspensezàquelque
chosequevousn’auriezjamaispuimaginer
etvousvousrendezalorscomptequevous
avezencoreplusdeproblèmes.
Ah!nousyvoilà…«AvampiriséBill
Compton(1870)etJudithVardamon
(1902).»
Judith.Voilàdoncla«sœur»delignée
deBill.
Aprèsavoircliquéetpotasséquelques
minutesdeplus,j’aisuqueJudithVarda-
monétaittoujours«vivante»–ouqu’elle
l’étaittoujoursquandBillavaitfaitsa
dernièremiseàjour,dumoins.Ellehabitait
LittleRock.
J’aiaussidécouvertquejepouvaislui
envoyeruncourrierélectronique.Cequine
voulaitpasdirequ’elleallaitmerépondre,
évidemment.
Jemesuisplongéedanslacontempla-
tiondemesmains.Etj’aibeaucoupréfléchi.
J’aipenséàlamineépouvantabledeBill.J’ai
541/780
penséàsafiertéetaufaitqu’iln’avaitpas
encorecontactéJudith,alorsmêmequ’il
prêtaitàsonsanglepouvoirdeleguérir.Billn’étaitpasidiot.Ildevaitdoncavoirune
bonneraisonpournepasl’avoirappelée.
J’ignoraiscetteraison,voilàtout.Mais,si
Billavaitdécidéqu’ilnefallaitpaslacontacter,ilsavaitquandmêmebiencequ’ilfaisait,non?Ohetpuiszut!
J’aitapésonadressemail.Etpuisj’ai
déplacélecurseurunpeuplusbasdansla
case«Objet»etj’aitapé«Billestmalade».
J’aitrouvéçapresquedrôle.J’aimêmefailli
changer,maisjenel’aipasfait.J’aiencore
descendulepointd’insertionjusquedansla
pageblanchedumail.J’aiencorecliqué.J’ai
hésité.Etpuisj’aitapé:«JesuislavoisinedeBillCompton.J’ignoredepuiscombiende
tempsvousn’avezpaseudesesnouvelles,
maisilvitdanssavieillemaisondefamilleàBonTemps,enLouisiane,maintenant.Bill
aétéempoisonnéàl’argent.Ilnepourra
542/780
pasguérirsansvotresang.Ilnesaitpas
quejevousécris.Noussommessortisen-
sembleetnoussommesrestésamis.Jeveux
qu’ils’ensorte.»J’aisignéparcequecen’estpasmongenredejouerlescorbeaux.
J’aiserrélesdents,trèsfort.Etj’ai
cliquésur«Envoyer».
Toutetentéequej’étaisdegarderleCD
etdefouillerdedans,monpetitcodede
l’honneurpersonnelm’agentimentinformée
quejedevaislerendresansm’enêtreservi
parcequejenel’avaispaspayé.J’aidonc
prislaclefdechezBill,remisleCDdansson
boîtieretmesuisdirigéeverslecimetière.
J’airalentienapprochantducaveau
desBellefleur.LatombedeMissCaroline
disparaissaittoujourssouslesfleurs.Andy
étaitplantédevant,lesyeuxrivésàunecroix
d’œilletsrouges.J’aitrouvéquec’étaitplutôtlaid,mais,s’ilyavaitdescirconstancesoù
c’étaitl’intentionquicomptait,c’étaitbien
543/780
celles-là.Jenecroyaispasqu’Andyvoyaitce
qu’ilavaitsouslenez,detoutefaçon.
J’aieul’impressionquelemot«vo-
leuse»étaitécritenlettresdefeusurmon
front.Jesavaispourtantquejepouvaispren-
dreuncamiondedéménagementetviderla
maisondeBill,sil’enviem’enprenait,sans
qu’Andynelèvelepetitdoigt.Ils’enmoquait
éperdument.C’étaitmapropreculpabilité
quimetravaillait.
—Sookie,m’a-t-ilsaluée.
Jen’auraispascruqu’ilm’avaitvue.
—Andy,
ai-je
répondu
d’un
ton
hésitant.
Jenesavaispastropoùlaconversation
allaitnousmeneretjenepouvaispas
m’éterniserparcequejedevaisfilerautrav-
ailsouspeu.
—Tuastoujoursdelafamilleenville
ouilssontdéjàtousrepartis?
—Ilspartentaprèsledéjeuner,m’a-t-il
répondu.Halleighavaitdutravailde
544/780
préparationàfairepourl’école,cematin,et
Glendevaitsedépêcherderetourneràson
bureaupourrattraperlapaperasserieenre-
tard.C’estPortiaquiatoutfait.
—Elleserabiencontentequandtoutça
serafini,j’imagine.
Remarquesansdanger.
—Ouais.Elleauncabinetd’avocatà
fairetourner.
—Est-cequeladamequis’occupaitde
MissCarolineavaitunautrepatientà
soigner?
Les
gardes-malades
de
confiance
étaientaussiraresquelesdentsdespouleset
beaucoupplusprécieux.
—Doreen?Ohoui!Ellen’aeuquele
parcàtraverserpourallerchezM.DeWitt.
Ilamarquéuntemps,manifestement
malàl’aise,etpuisilaajouté:
—Ellem’a,commequidirait,volédans
lesplumes,cettenuit-là,aprèstondépart.Je
saisquejen’aipasététrèspoliavec…Bill.
545/780
—Çaaétéunepériodedifficilepour
voustous.
—C’estjustequeje…çamerend
dinguedesavoirqu’onnousafaitlacharité.
—Cen’estpasvrai,Andy.Billestun
membredetafamille.Jesaisqueçadoitte
semblerbizarre,etjesaiscequetupenses
desvampiresengénéral.MaisBillestton
arrière-arrière-arrière-grand-père
et
il
voulaitseulementaidersesproches.Çanete
choqueraitpasplusqueça,s’ilvousavait
laissédel’argentenhéritageetqu’ilétait
couchélà,sousterre,àcôtédeMissCaroline,
si?C’estsurtoutparcequeBillesttoujours
là.
Andyasecouélatête,commes’ilavait
desmouchesquiluitournaientautour.J’ai
remarquéqu’ilcommençaitàperdreses
cheveux.
—Tusaisquelleaétéladernière
volontédemagrand-mère?
Jen’enavaisaucuneidée.
546/780
—Non.
—Ellealéguélarecettedesongâteau
auchocolatàlavilledeBonTemps,m’a-t-il
annoncé,avecunsourire.Unesacréere-
cette!Ettusaisquoi?Quandj’aidébarqué
aveclarecetteaujournal,ilsétaientaussi
surexcitésquesijeleuravaisapportéune
carteavecl’emplacementducorpsdeJimmy
Hoffa.C’étaitNoël!
—Larecettevaparaîtredansle
journal!
C’étaittoutjustesijenetrépignaispas
etças’entendaitdansmavoix.J’étaisprêteà
parierqu’ilyauraitaumoinsunecentainede
gâteauxauchocolataufour,lejouroùl’art-
icleseraitpublié.
—Tuvois,tuestoutexcitée,toiaussi,a
ditAndy,quisemblaitavoirrajeunidecinq
ans.
—Maisc’estunévénement,Andy,lui
ai-jeassuré.Mais,maintenant,situveux
547/780
bienm’excuser,j’aiquelquechosequejedois
rendreàquelqu’un.
Etjemesuishâtéedetraverserlereste
ducimetièrepourallerchezBill.J’airemisleCD,Post-itcompris,surledessusdelapile
oùjel’avaisprisetjemesuissauvée.
Etj’aieudesdoutes.J’aidouté,etpuis
j’airedouté.Etpuisj’aire-redoutéetre-re-
redouté.UnefoisauMerlotte,j’aitravaillécommedansunbrouillard.J’aidûmeconcentreravecacharnementpournepasfaire
debêtisedanslescommandes,servirrap-
idementlesbonsplatsauxbonnestableset
satisfairetoutaussirapidementtoutesles
demandesdesclients.Maisj’entendaisdans
leurspenséesqu’endépitdemonzèle,lescli-
entsn’étaientpasravisdemevoirarriveret,
franchement,jelescomprenais.
Onnesebousculaitpaspourmelaisser
despourboires.Lesgensétaientprêtsàvous
pardonnerunmanqued’efficacité,tantque
vousrestiezsouriants,mêmesilaqualitédu
548/780
services’enressentait.Maisilsn’aimaient
paslaSookiefermée,augestevifetsûr,qui
lesservait.
Samprésumaitquenousnousétions
disputés,Ericetmoi.Ils’enfaisaitsisouventlaréflexionquejenepouvaistoutbonnementpasl’ignorer.Hollysedisaitqueje
devaisavoirmesrègles.
EtAntoine…étaitunebalance.
Notrecuistotétaitrestéplongédansses
mornespensées.Jenemesuraisàquelpoint
ilrésistaitàmatélépathiequelorsqu’iloubliaitdelefaire.J’attendaisunecommande
devantlepasse-platetjeregardaisAntoine
retournerunsteakhaché,quandj’ailu,dir-
ectàlasource:Pasencorem’emmerderà
sortirduboulotpourretrouverceconnard.
Ilpeuttoujoursallersefairevoir,jeneluidiraipasunmotdeplus.EtpuisAntoine,cetAntoinequiavaitvitegagnémonrespect
etmonadmiration,aflanquélesteakfritsur
sondemi-painrondquil’attendaitets’est
549/780
retournéverslepasse-plat,l’assietteàla
main.Ilm’aregardédroitdanslesyeuxetil
apensé:«Ohmerde!»
—Laisse-moit’expliqueravantdefaire
quoiquecesoit,m’a-t-ildit.
Etj’aicomprissansdoutepossibleque
notrecuistotétaituntraître.
—Non,luiai-jerépondu,avantde
tournerlestalonspourallerdirectement
trouverSam,quiétaitderrièrelecomptoir
entraindelaverdesverres.
—Sam,Antoineestunesorted’espion
pourlegouvernement,luiai-jediscrètement
annoncé.
Samnem’apasdemandécommentje
lesavais,etiln’apasmiscetteaffirmationendouteuneseuleseconde.
—Onvadiscuterdeçaavecluiplus
tard,m’a-t-ilrépondu,leslèvrespincées–sa
bouchen’étaitplusqu’untrait.MerciSook.
Jeregrettais,àprésent,denepasavoir
parléàSamduloup-garouenterréderrière
550/780
chezmoi.Jeleregrettaistoujours,quandje
neparlaispasàSamdequelquechose.
J’aiprisl’assiettesurlepasse-plat,sans
croiserleregardd’Antoine,etjel’aiapportéeàlabonnetable.
Ilyavaitdesjoursoùjedétestaisma
petite
particularité
encore
plus
que
d’habitude.Cejour-làenfaisaitpartie.
J’avaisétébienplusheureuse(quoique,
rétrospectivement,j’avaisétébienbêtede
l’être)quandj’imaginaisqu’avecAntoine,je
m’étaisfaitunnouvelami.Jemesuisde-
mandésitoutesceshistoiresqu’ilm’avaitra-
contées–selonlesquellesilauraitfaitpartiedesmilliersderéfugiésduSuperdome
pendantKatrina–étaientvraiesous’il
m’avaitmentipourçaaussi.Moiquiavais
éprouvétantdecompassionpourlui!Etje
n’avaisjamaiseulemoindresoupçon.Jene
m’étaisjamaisdoutéqu’iljouaitunrôle.
Commentétait-cepossible?
551/780
D’abord,jenesurveillepaschaque
penséedechaquepersonnequim’entoure.
Engénéral,j’enbloquemêmelamajoritéet
jefaisplutôtuneffortsupplémentairepour
nepastombersurcellesdemescollèguesde
travail.Ensuite,lesgensnepassentpasleur
tempsàpenseràdeschosescrucialesenter-
mesexplicites.Untypenevapasforcément
penser«Jecroisquejevaisallercherchermonflinguesouslesiègedemonpick-upet
colleruneballeenpleinetêteàJerryparcequ’ilbaisemafemme».Jepercevraisplutôtuneimpressionindéfiniedecolèrerentrée
avecdespicsdeviolence.Oumêmeunere-
présentationmentaledel’effetqueçapour-
raitfairedetuerJerry.Maislemeurtrede
Jerrypouvaitnepasencoreêtrepassédust-
adedefantasmeàceluideprojet,aumo-
mentprécisoùletireurpotentielsetrouvait
aubaretoùjecaptaissesplusintimes
pensées.
552/780
Et,surtout,lesgensnecèdentpasà
leurspulsionsviolentespourpasseràl’acte,
laplupartdutemps–cequejen’avaisappris
qu’aprèsdebiendouloureuxincidents,en
grandissant.
Sijepassaismontempsàtenterd’ima-
ginerlecontextedanslequelémergeait
chaquepenséequitraînait,jen’auraisplus
unesecondeàmoi.
Enfinaumoins,commeça,j’avaisde
quoim’occuperl’esprit,aulieudemede-
mandersanscessecequipouvaitbiense
passerducôtéd’Ericetdelameutedes
LonguesDents.Àlafindemonservice,je
mesuisretrouvéedanslebureaudeSam
avecSametAntoine.
Samafermélaportederrièremoi.Il
étaitfurieux.Ilyavaitdequoi.Antoines’en
voulaitàmort,m’envoulaitàmoietsetenait
surladéfensivevis-à-visdeSam.L’atmo-
sphèredanslapièceempestaitlacolère,la
frustrationetlapeur:irrespirable.
553/780
—Écoute,mec…,acommencéAntoine.
Ils’étaitplantédevantSamet,àcôtéde
lui,monbossparaissaittoutpetit.
—Écoute-moi,d’abord,OK?Après
Katrina,jenesavaispasoùallerniquoi
faire.Jecherchaisjusteduboulot,justede
quoigarderlatêtehorsdel’eau.Jenepouv-
aismêmepasmepayerunedecesfoutues
caravanesdelaFEMA.Çacraignaitvraiment
grave.Alorsj’ai…empruntéunebagnole
pourallerauTexasvoirdesparentsàmoi.
J’allaisl’abandonnerlàoùlesflicspour-
raientlaretrouverpourlarendreàsonpro-
priétaire.Jesaisquec’étaitidiot.Jesaisquejen’auraispasdû.Maisj’étaisàlarueetj’aifaitn’importequoi.
—Çanet’apasmenéenprison,appar-
emment,luiarépliquéSam,chacundeses
motscommeunpetitcoupdefouetqui
frôlaitàpeineAntoine,justeassezpourle
fairesaigner.
Antoineapousséungrossoupir.
554/780
—Non,etjevaistedirepourquoi.Mon
oncleestunloup-garoud’unedesmeutesde
LaNouvelle-Orléans.Doncjesavaisdeuxou
troistrucslà-dessus.Unjour,unagentdu
FBI,unefillequis’appelaitSaraWeiss,est
venumevoirentôle.Elleétaitréglo.Mais
aprèsm’avoirparléunefois,elles’est
pointéeaveccegars,là,Lattesta,TomLat-
testa.Iladitqu’ilétaitbaséàRhodesetjenevoyaisvraimentpascequ’ilvenaitfaireàLa
Nouvelle-Orléans.Maisilm’aditqu’ilétait
aucourantdetoutpourmononcleetqu’il
s’imaginaitque,tôtoutard,vousallieztous
sortirduboispuisquelesvampiresl’avaient
bienfait.Ilsavaitcequevousêtesetqu’iln’yavaitpasquedesloups.Ilsavaitquetoutun
tasdepersonnesn’aimeraientpasl’idéequ’il
avaitdesgensquiétaientàmoitiédesbêtes
etquivivaientavecnousautres.Ilm’adécrit
Sookie.Iladitqu’elleétaitbizarre,elleaussi,maisqu’ilnesavaitpascequ’elleétait.Ilm’a555/780
envoyéicipourregarder,histoiredevoirce
quisepassait.
Nousavonséchangéuncoupd’œilen
coin,Sametmoi.JenesaispasàquoiSam
s’étaitattendu,maistoutceciétaitbeaucoup
plusgravequejenel’avaisimaginé.J’airem-
bobinélefilm.
—TomLattestaestaucourantdepuis
ledébut?mesuis-jeétonnée.Quanda-t-il
commencéàsoupçonnerqu’ilyavait
quelquechosequin’allaitpaschezmoi?
Est-cequec’étaitavantd’avoirvules
imagesdel’explosiondel’hôteldeRhodes,
dontils’étaitservipourprendrecontactavec
moi,quelquesmoisplustôt?
—Lamoitiédutemps,ilestsûrquetes
histoires,c’estdelafumisterie.L’autre
moitiédutemps,ilycroit.
Jemesuistournéeversmonpatron.
—Sam,Lattestaestvenuchezmoi,
l’autrejour.Ilm’aditquequelqu’unqui
m’étaittrèsproche,undemes«grands…
556/780
parents»–jenevoulaispasendiretrop
devantAntoine–avaitfaitcequ’ilfallait
pourqu’illâchel’affaire.
—Voilà
pourquoi
il
l’avait
si
mauvaise…,acommentéAntoine.(Sestraits
sesontdurcis.)Touts’explique…
—Qu’est-cequ’ilt’ademandédefaire
exactement?luiademandéSam.
—Lattestaaditquelevoldevoiture
seraitoubliétantquejegarderaisSamà
l’œil,Samettouslesautresgensqui
venaientaubaretquin’étaientpashumains
àcentpourcent.Iladitqu’ilnepouvaitriencontreSookiemaintenantetçalebouffait,ça
sevoyait.
Sams’esttournéversmoi,l’air
interrogateur.
—Ilestsincère,luiai-jeaffirmé.
—Merci,Sookie,amurmuréAntoine.Il
semblaitaffreusementmalheureux.
557/780
—Bon,aditSam,aprèsavoirdévisagé
Antoinependantquelquessecondesdeplus
ensilence.Ilyaduboulotquit’attend.
—Commeça?Sans…sansconditions?
abredouilléAntoine,effaré.Ilcomptetou-
jourssurmoipourvoussurveiller.
—Sansconditions,maisavecunaver-
tissement:situluidisunmot,unseulmot,
endehorsdufaitquejesuisicietquejefaismonboulot,tudégages.Etdanscecas,sije
peuxtrouverautrechoseàtefaire,jeleferai.
Antoinesemblaitàdeuxdoigtsde
s’évanouirdesoulagement.
—Jeferaidemonmieuxpourtoi,Sam,
luia-t-ilpromis.Pourtoutdire,jesuisbien
contentd’avoirdéballéça.Çamepesaitsur
laconscience.
—Ilvayavoirunretourdebâton,ai-je
ditàSam,dèsquenousnoussommesret-
rouvésentêteàtête.
—Jesais.Lattestavaluitomberdessus
àbrasraccourcisetAntoinevasansdoute
558/780
êtretentéd’inventerquelquechosepourle
tranquilliser.
—Jecroisqu’Antoineestunmecbien.
J’espèrequejenemetrompepas.
Jem’étaisdéjàtrompésurcertaines
personnes.Etpasqu’unpeu.
—Ouais,j’espèrequ’ilnevapasnous
décevoir.
Samm’asoudainsouri.Ilavaituntrès
beausourireetjen’aipaspum’empêcherde
luirendrelapolitesse.
—C’estbiendefaireconfianceaux
gens,parfois,deleurdonneruneseconde
chance,a-t-ilajouté.Etpuis,onl’auraàl’œiltouslesdeux.
J’aihochélatête.
—OK.Bon,jeferaismieuxderentrer.
Jevoulaisécoutermamessagerie,tant
celledemonportablequecelledemonfixe.
EtjeterunœilàcelledemonPC.J’aurais
donnén’importequoipourquequelqu’un
559/780
essaied’entrerencontactavecmoiet
réussisseàmetoucher…
—Ilyaunproblème?m’ademandé
Sam,entendantlebraspourmetapotergen-
timentl’épaule.Jepeuxfairequelque
chose?
—C’estbientoilemeilleur,luiai-jeré-
pondu.Maisj’essaiejustedemesortird’une
situation…délicate.
—Ericn’estplusjoignable?
AhSam!Envoilàunquiavaitde
l’intuition.
—Non.Et…ilades…desparentschez
lui.Jevoudraisbiensavoircequisepasse,
bonsang!
Lemot«parents»m’arappeléquelque
chose.
—Ettafamille,Sam,commentçava?
—Ledivorcesefaitparconsentement
mutueletleschosessuiventleurcours.Ma
mèrenevapastrèsfort,mais,avecletemps,
ças’arrangera.Enfin,j’espère.ÀWright,ily
560/780
adesgensassezbêtespourluitournerle
dos.ElleapermisàMindyetCraigdelare-
garderquandellesechange.
—Quelleformeelleachoisie?
Jepréféreraisêtreunmétamorphe
plutôtqu’ungarou.Onalechoix,aumoins.
—Unterrierécossais.Masœurl’a
vraimentbienpris.Mindyatoujourseul’es-
pritplusouvertqueCraig.
Jemesuisditquelesfemmesavaient
presquetoujoursl’espritplusouvertqueles
hommes,maisiln’étaitsansdoutepasné-
cessairequejelediseàhautevoix.Ilpeut
s’avérerdangereuxdegénéraliser.
—LesparentsdeDeidrasesont
calmés?
—Oui,ondiraitquelemariageestre-
devenud’actualité.Enfin,ill’était,ilyadeuxjours.SonpèreetsamèreontfiniparcomprendrequeDeidraetCraig,etleursenfants
s’ilsenont,nerisquaientpasd’être
«contaminés».
561/780
—Tupensesquelemariagevaavoir
lieu,alors?
—Absolument.Tuvienstoujoursà
Wrightavecmoi?
J’aifailliluirépondre:«Tuveuxtou-
joursquejevienne?»Maisçaauraitétéun
excèsdefaussemodestiecaractérisée
puisqu’ilvenaitdemeleproposer.
—Quandladateauraétéarrêtée,tu
n’aurasqu’àdemanderàmonbosss’ilveut
bienmelaisserpartir…,luiai-jerétorqué.
Mais…enfin,c’estpeut-êtreunpeulourdde
mapartd’insister,Sam,maispourquoitun’y
vaspasavecJannalynn?
Jenerêvaispas:lemalaisequejesen-
taisémanerdeSamétaitbienréel.
—Ehbien,elleeuh…C’est-à-dire
qu’elle…Enfin,c’estquejesuiscertainque
mamèrenes’entendraitpasavecelle.Sije
tiensvraimentàlaprésenteràmafamille,il
vaudraitmieuxattendrequelatensiondu
mariagesoitretombée.Mamèreestencore
562/780
unpeusecouéeaprèslafusilladeetledi-
vorce,etJannalynnn’estpas…quelqu’unde
trèscalme.
Àmonavis,sivoussortezavecuneper-
sonnequevousêtesmanifestementgênéde
présenteràvotrefamille,ilyadegrandes
chancespourquecenesoitpaslabonneper-
sonne.MaisSamn’avaitpassollicitémon
opinionsurlaquestion.
—Non,c’estsûrqu’ellen’estpascequi
sefaitdepluscalme,ai-jeapprouvé.Et
maintenantqu’onluiaconfiécesnouvelles
responsabilités,ellevaêtreunpeuobligéede
serecentrersurlameute,j’imagine.
—Commentça?Quellesnouvellesre-
sponsabilités?Oh,oh.
—Jesuispersuadéequ’ellevat’en
parler,ai-jetentédelerassurer.Tunel’as
pasrevuedepuisdeuxoutroisjours,jeparie,
hein?
—Non.Donconestdeuxàsesentir
mal.
563/780
Jedevaisbienreconnaîtrequeje
m’étaismontréeplutôtd’humeurmorose,
cesdernierstemps.Jeluiaisouri.
—Oui,c’estàpeuprèsça.Aveclavisite
ducréateurd’Eric–àcôtédequiFreddy
Kruegeraunetêted’enfantdechœur–,je
suispasmaltouteseule,enfait.
—Sionn’apasdenouvellesdenos
moitiésrespectives,pourquoionnesortirait
pastouslesdeuxdemainsoir?Onpeutse
refaireleCrawdadDineroujepeuxaussinousfaireunpetitbarbecue.
—Çameparaîtbien.
Etj’appréciaisvraimentl’invitation.Je
m’étaissentieunpeulaisséepourcompte,
cesjours-ci.Jasonétaitapparemmentoc-
cupéavecMichèle(etilétaittoutdemême
resté,l’autrenuit,alorsquejem’étaisatten-
dueàlevoirfileràlapremièreoccasion);
Ericétaitoccupé(ilfallaitcroire);Claude
n’étaitpratiquementjamaisàlamaisonou
pasréveilléquandjel’étais;Taraétaittrop
564/780
occupéeàêtreenceinte,etAmelian’avait
queletempsdem’envoyerdesmailsocca-
sionnels.Bienquejenevoieaucunincon-
vénientàmeretrouverseuledetempsen
temps–cequej’appréciaisplutôt,enfait–,
j’avaiseulargementmadose,récemment.Et
lasolitude,c’estbeaucoupplusdrôlequand
onlachoisit.
SoulagéequeladiscussionavecAn-
toinesesoitbienpassée,toutenmede-
mandantquelsfutursennuisTomLattesta
pourraitbienmecauser,j’aiattrapémonsac
dansletiroirdubureaudeSametj’aiprisle
cheminduretour.
L’après-midiseterminaitenbeauté
quandjemesuisgaréederrièrelamaison.Je
mesuisditquejepourraisfaireunpeud’ex-
erciceavecmonDVDdegym,avantdeme
prépareràdîner.LavoituredeClaudeétait
partie.Jen’avaispasvulepick-updemon
frère,c’estpourquoij’aiétésurprisedele
trouverassisdansl’escalierdelacour.
565/780
—Salutfrangin!l’ai-jeapostrophé,en
descendantdevoiture.Disdonc,jevoulaiste
demander…
C’estàcemoment-làquej’aicaptésa
signaturementale.L’hommeassissurles
marchesn’étaitpasJason.Jemesuisfigée
surplace.J’étaisparalysée.Toutcequeje
pouvaisfaire,c’étaitregarderfixementmon
grand-onclemi-hommemi-faé,Dermot,et
medemanders’ilétaitvenupourmetuer.
11
Ilauraiteuletempsdememettreà
mortaumoinscentfois,pendantquejeres-
taisplantéelà.Ilnel’avaitpasfait,mais
j’avaislafermeintentiondelegarderàl’œil.
—N’aiepaspeur,m’aalorsditDermot,
enselevantavecunegrâcedontJasonaurait
bienétéincapable.
Ilsedéplaçaitcommesisesarticula-
tionsavaientétépoliesàlamachineetbien
huilées.Jeluiairéponduentremeslèvres
engourdies:
—Peuxpasfaireautrement.
—Laisse-moit’expliquer,a-t-ilpour-
suivi,enavançantversmoi.
—M’expliquer?
567/780
—Jevoulaismerapprocherdevous
deux…
Ilavaitplusquelargementpénétré
monespacevital,entre-temps.Ilavaitles
yeuxbleus,commeJason;candides,comme
Jasonet…fous,maisalorsfousàlier.Pasdu
toutcommeJason.
—J’étaisperturbé,a-t-ilajouté.
—Parquoi?
J’entendaisbienfairedurercettecon-
versation,parcequejen’osaispasimaginer
cequiallaitsepassersielles’arrêtait…
—Jenesavaisplusdansquelcamp
j’étais,m’a-t-ilréponduencourbantlatête
aveclagrâced’uncygne.
—Maisoui,biensûr.Racontez-moiça.
Ah!siseulementj’avaiseumonpisto-
letàeau,remplidejusdecitron,dansmon
sac!Maisj’avaispromisàEricdelelaisser
surmatabledenuit,quandClaudeétait
venuhabiterchezmoi,etc’estlàqu’ilétait
resté.Etledéplantoirenferdemagrand-
568/780
mèresetrouvaitlàoùilétaitcensése
trouver:danslacabaneàoutils.
—C’estcequejevaisfaire,s’est-ilenth-
ousiasmé.Ilsetenaitsiprèsdemoiqueje
pouvaissentirsonodeur.Ilsentaitdivine-
mentbon.Commetouslesfaé.
—Jesaisquetuasrencontrémonpère,
Niall,areprisDermot.
J’aihochélatête–unmouvementpr-
esqueimperceptible.
—Oui,ai-jeditàhautevoixpar
sécurité.
—Tul’aimais?
—Oui,ai-jerépondusanshésiter.Je
l’aimais.Jel’aimetoujours.
—Quinel’aimeraitpas?Ilesttelle-
mentcharmant.Mamère,Einin,étaittrès
belle,elleaussi.Pasdelabeautédesfaé,
commeNiall,maishumainementbelle.
—C’estcequeNiallm’adit.
569/780
Cetteconversationmefaisaitl’effet
d’unvraichampdeminesàtraverslequelje
devaisessayerdemefrayerunchemin.
—T’a-t-ilégalementditquelesfaédes
eauxavaienttuémonjumeau?
—SiNiallm’aditquevotrefrèreavait
étéassassiné?Non,maisjel’aisu.
—J’aivudesmorceauxdeFintan.
NeaveetLochlanl’avaientdémembré.
—Ilsontaussiparticipéaumeurtrede
mesparents.
Jeretinsmonsouffle.Commentallait-il
leprendre?
—Je…
Levisagecrispéparsesefforts
désespérés,ilavaitdumalàparler.
—Maisjen’yétaispas!s’est-ildéfendu
avecforce.Je…Niall…
Ilétaitterribledelevoirsedébattre.Je
n’auraispourtantpasdûavoirpitiédelui,
puisqueNiallm’avaitracontélapartque
Dermotavaitpriseàl’assassinatdemes
570/780
parents.
Mais
sa
douleur
m’était
insupportable.
—Commentsefait-ilquevousvous
soyezrangéauxcôtésdeBreandan,pendant
laguerre?
—Breandanm’aditquemonpèreavait
tuémonfrère,amurmuréDermotd’unton
oùperçaitledésespoir.Etjel’aicru.Jeme
suisdéfiédemonamourpourNiall.Quand
jerepensaisàladétressedemamère,lor-
squeNiallavaitcessédevenirlavoir,jeme
disaisqueBreandandevaitavoirraison,que
nousn’étionspasfaitspourfrayeravecles
humains.Leschosessemblenttoujoursmal
tournerpoureux.Etjedétestaisceque
j’étais:mi-hommemi-faé.Jen’étaisjamais
chezmoinullepart.
—Maismaintenant,vouslevivez
mieux?D’êtreunpetitpeuhumain,jeveux
dire.
—Jemesuisfaituneraison.Jesaisque
j’aimalagiparlepasséetjesuispeinéque
571/780
monpèreneveuillepasdemoiauseinde
monpeuple.
Sesgrandsyeuxbleusavaientl’air
triste.Maisj’étaistropoccupéeàessayerde
nepastremblerpourqueçametouche
vraiment.
Oninspire,onsouffle.Calme,calme.
—Alors,maintenant,vousn’avezplus
riencontrenous,contreJasonetmoi?Vous
nevoulezplusnousfairedemal?
Ilm’aprisedanssesbras.Décidément!
C’étaitmafêteetjen’étaismêmepasau
courant!Lesfaésonttrèstactilesetlano-
tionderespectdel’espacevitaln’aaucun
senspoureux.J’auraispourtantbienaimé
direàmongrand-oncledereculerunpeu.Je
n’aipasosé.Jen’avaispasbesoindelire
danssespenséespoursavoirquedansson
étatmental,ilpouvaitlâcherprised’une
secondeàl’autre.J’aidûfaireuneffort
surhumainpourcontinueràcontrôlerma
respirationetréprimermesfrissons.Parce
572/780
quelecontactdeDermotetlatensionqu’il
faisaitnaîtreenmoiparsasimpleprésence,
sanscompterlaforcecolossalequejesentais
vibrerdanssesbras,meramenaientversune
sombrecabaneenruines,avecdeuxfaépsy-
chopathesàl’intérieur,deuxtortionnaires
quiavaientvraimentméritéleursort.Un
tressaillementasecouémesépaulesetj’ai
surprisunéclairdepaniquedansles
prunellesdeDermot.Calme,calme-toi.
Jeluiaisouri.Lesgensdisentquej’ai
unjolisourire,bienquejesachetrèsbien
qu’ilestunpeutroprayonnant,légèrement
cinglé.Vulescirconstances,ilétaitparfait.
—Ladernièrefoisquevousavezvu
Jason…Unefoislancée,jemedemandaisbi-
encommentfinirmaphrase.C’estDermot
quis’enestchargé:
—J’aiattaquésonami,lemonstrequi
avaitattaquélafemmedeJason.
J’aieudumalàavalermasaliveetmon
sourires’estencoreélargi.
573/780
—Ilauraitpeut-êtremieuxvaluexpli-
queràJasonpourquoivousvousenpreniez
àMel.Etpuiscen’estpasMelquil’atuée,
voussavez.
—Non,cesontlesmiensquil’ont
achevée.Maiselleseraitmorte,detoute
façon.Iln’allaitpasl’emmeneràl’hôpital,nichercherdel’aide.
Jenevoyaispascequej’auraispu
trouveràredireàça,carsoncompte-rendu
decequiétaitarrivéàCrystalétait
rigoureusementexact.Enrevanche,jeme
suisrenducomptequ’ilnem’avaittoujours
pasditpourquoiiln’avaitrienracontéà
Jason.
—Maisvousnel’avezpasexpliquéà
Jason,ai-jeinsisté,enrespirantlentement.
Oninspire,onsouffle.Oninspire,on
souffle:trèsapaisantcommetechnique.Enfin,jel’espérais,dumoins.Ilmesemblait
que,plusmoncontactphysiqueavecDermot
se
prolongeait,
plus
le
calme
nous
574/780
envahissait,luietmoi.EtDermotdevenait
nettementpluscohérent.
—J’étaisenconflitavecmoi-même,
m’a-t-ilréponduleplussérieusementdu
monde,empruntantassezétonnammentau
jargonactuel.
Cen’étaitsansdoutepaslapeined’es-
pérermieuxcommeréponse.J’aidécidéde
changerdetactique:
—Vousvouliezpeut-êtrevoirClaude?
ai-jetenté.Ilhabiteici,maintenant.Provis-
oirement,dumoins.Ildevraitrentrerdansla
nuit.
—Jenesuispasleseul,tusais,alâché
Dermot.J’ailevélatêtepourrencontrerson
regardfou.J’aialorscomprisquemon
grand-oncleessayaitdemedirequelque
chose.Siseulementj’avaispuluirendrela
raison!Neserait-cequecinqminutes!Je
mesuisdétachéedeluietj’aitentéd’imagin-
ercequejepourraisbienfairepourl’aider.
575/780
—Vousn’êtespasleseulfaéquisebal-
adedanslemondedeshumains.Bon,ilya
Claude.Maisilyenad’autres?
J’auraisbienaimépouvoirutiliserma
télépathie,pourunefois.Justedeux
minutes.Uneminute?
—Oui.Oh,oui!
Ses
yeux
me
suppliaient
de
comprendre.
J’aihasardéunequestionplusdirecte:
—Quid’autreestrestédececôté-cidu
mondedesfaé?
—Ilvautmieuxquetunelerencontres
pas,m’aassuréDermot.Ilfautquetusois
trèsprudente.Ilnesaitpasdansquelcamp
ilest.Ilestpartagé.
—D’accord.
Quelquesoitcemystérieux«il»,il
n’étaitpasleseulàavoirdessentiments
partagés.Siseulementj’avaispuconnaîtrela
combinaisondececoffreblindéquiluiser-
vaitdetête!
576/780
—Parfois,ilrôdedanstonbois…
Dermotaalorsposélesmainssurmes
épaulespourlesétreindredoucement.On
auraitditqu’ilessayaitdefairepasser
physiquementdeschosesqu’ilnepouvait
pasdireautrement.
—J’aicrucomprendre,oui,ai-je
maugréé.
—Méfie-toidesautresfaé,m’a-t-ilal-
orsconseillé.Commej’auraisdû.
C’étaitcommesiuneampoulevenaitde
s’allumerau-dessusdematête.
—Dermot,est-cequ’onvousauraitjeté
unsort?Lesoulagementquiestalorsap-
parudanssesyeuxétaittelqu’ilendevenait
presquepalpable.Ilhochaitlatêteavec
frénésie.
—Saufentempsdeguerre,lesfaé
n’aimentpastuerd’autresfaé,m’a-t-ilexpli-
qué.SaufNeaveetLochlan.Ilsauraienttué
n’importequoijustepourleplaisir.Maisje
577/780
nesuispasmort.Toutespoirn’estdoncpas
perdu.
Lesfaéhésitaientpeut-êtreàtuerles
leurs,
mais
pas
à
les
rendre
fous,
apparemment.
—Est-cequejepeuxfairequelque
chosepourromprelesort?Est-ceque
Claudesauraitquoifaire?
—Claudedétientpeudepouvoirsma-
giques,jecrois,m’aréponduDermot.Cela
faittroplongtempsqu’ilvitcommeunhu-
main.Matrèschèrenièce,jet’aimetant.
Commentvatonfrère?
NousétionsderetouràDingoland.
PauvreDermot.Impulsivement,jel’aiserré
dansmesbras.
—Monfrèreestheureux,oncleDer-
mot.Ilfréquenteunefemmequiluiconvient
bien,maisquinevapasnonplusselaisser
marchersurlespieds.Elles’appelle
Michèle–commemamère,maisavecun
seul«l».
578/780
Dermotm’asouri.Jen’étaispascer-
tainequ’ilaitbientoutenregistré.
—Descréaturesmortest’aiment,a
soudaindéclarémongrand-oncle.
J’aidûfaireuneffortpourgarderle
sourire.
—VousvoulezdireEric,levampire?
Oui,c’estcequ’ilprétend.
—D’autrescréaturesmortesaussi.
Ellest’épuisent.Voilàunerévélationdontje
meseraisbienpassée.
Pourtant,Dermotavaitraison.Jesen-
taisEric,parl’intermédiairedenotrelien,
commed’habitude,maisilyavaitaussideux
autresentitésgrisesconstammentavecmoi,
dèslatombéedelanuit:AlexeïetAppius
Livius.Cecimevidaitdemonénergieetjene
m’enétaispasrenducomptejusqu’alors.
—Cesoir,tuvasavoirdelavisite,m’a
alorsannoncéDermot.
Allonsbon!Voilàqu’ilviraitprophète,
àprésent!
579/780
—Etceseraunebonneouune
mauvaisesurprise?Ilahaussélesépaules.
—Questiondegoût.L’occasionfaitle
larron.
—Ditesdonc,oncleDermot,est-ceque
vousvenezsouventfaireuntourdansle
coin?
—Troppeurdel’autre.Maisj’essaiede
veillersurtoiunpeu.
J’enétaisencoreàmedemandersi
c’étaitplutôtunebonneouunemauvaise
chosequandils’estévaporédanslanature.
Pouf!J’aivucommeunetraînéeetpuisplus
rien.Sesmainsétaientlà,poséessurmes
épaules,etpuistoutàcoup,ellesn’yétaient
plus.J’aisupposéquelefaitdediscuteravec
uneautrepersonneavaitététrèsstressant
pourDermotetqu’àlafin,lestressavaitété
tropfort.
Ehbien.Cetteconversationavaitété
desplusétranges.
580/780
J’aijetéunregardcirculaireenpensant
quejepourraispeut-êtreapercevoird’autres
tracesdesonpassage.Ilpouvaitmêmedé-
ciderderevenir.Maisilnes’estrienpassé.
Silence.Hormislesgargouillisdemones-
tomacquivenaientmerappelerqueje
n’avaispasdéjeunéetquec’étaitmaintenant
l’heuredudîner.Jesuisrentréeàlamaison
surdesjambesflageolantesetmesuis
écrouléesurunechaise,àlatabledela
cuisine.AprèsConversationavecunespion,
Entretienavecunhomme-faécomplètement
dément.Ahoui!AppelerJasonetluidiredeseremettreenmode«vigie-faé».Ça,je
pouvaislefairesansmelever.Parfait.
Aprèscetteconversation-là,j’aipenséà
allerrécupérerlesjournaux–quandmes
jambesontacceptédefonctionnerànou-
veau.Pendantquejemefaisaischaufferune
tourtetoutepréparéeMarieCallender ’s,j’ai
lulesquotidiensdesdeuxderniersjours.
581/780
Malheureusement,ilyavaitdéjàde
quois’attardersurlapremièrepage.Shreve-
portavaitétélecadred’uncrimesanglant,
probablementunehistoiredegangs.Lavic-
timeétaitunjeuneBlackquiarboraitdesin-
signesdesongang.Pourlapolice,autantse
baladeravecuneflècheclignotantesurla
tête.Maisilnes’étaitpasprisuneballe.Il
s’étaitfaitpoignarderàmultiplesrepriseset
onluiavaittranchélagorge.Beurk!Pour
moi,çaressemblaitplusàunrèglementde
comptepersonnelqu’àunerivalitéentre
gangs.Etpuislelendemain,lemêmescén-
arios’étaitreproduit,avecungossededix-
neufansquiportaitlesinsignesd’unautre
gang,cettefois.Onl’avaittrucidédela
mêmefaçon.J’aisecouélatête,atterréepar
lastupiditédetouscesjeunestypesqui
mouraient
pour
rien–enfin,
d’après
moi–etjesuispasséeàunarticlequej’ai
trouvétoutàlafoispassionnantetextrêm-
ementinquiétant.
582/780
Latensionausujetdurecensementdes
loups-garousnecessaitdemonter.D’après
lesjournaux,c’étaientlesloups-garousqui
posaientvraimentproblème.C’étaitàpeine
silesarticlesévoquaientlesautreshybrides.
Pourtant,jeconnaissaisaumoinsune
renarde-garou,
une
chauve-souris-garou,
deux
tigres-garous,
une
vingtaine
de
panthères-garousetunmétamorphe.Mais,
commeilsétaientlesplusnombreuxdeshy-
brides,c’étaientsurlesloups-garousquese
focalisaittoutel’animositédel’opinion.Etilsprotestaienthautetfort,commedejuste.
«Pourquoidevrais-jemefairere-
censer,commesij’étaisunétrangerensitu-
ationirrégulièreouuncitoyenmort-
vivant?»disaitScottWacker,ungénéralde
l’armée.«Mafamilleestaméricainedepuis
sixgénérationsetnoussommestousdans
l’armée.MafilleestenIraq.Quevoulez-vous
deplus?»
583/780
Legouverneurd’undesÉtatsnord-oc-
cidentauxdisaitaussi:«Nousavonsbesoin
desavoirquiestunloup-garouetquinel’est
pas.Encasd’accident,lapolicedoitsavoir,
pouréviterlerisquedecontaminationet
pourpermettrel’identificationdesindividus
impliqués.»
J’aiplongémacuillèredanslacroûte
pourévacuerunpeulachaleurdematourte
etj’airéfléchiàlaquestion.«N’importe
quoi!»,enai-jeconclu.
«C’estuncoupfourré!»répondaitle
généralWackerdansleparagraphesuivant.
Nousavionsdoncunpointcommun,Wacker
etmoi.«Etd’un,aprèsnotremort,nous
reprenonsformehumaine.Etlesagentsdes
forcesdel’ordremettentdéjàdesgants
quandilsmanipulentdescadavres.Quantà
l’identification,elleneposepasplusde
problèmepourunhybridequepourununi-
morphe.Pourquoienserait-ilautrement?»
Continuecommeça,Wacker!
584/780
D’aprèsl’article,lapolémiquefaisait
rage,touchantautantl’hommedelarue(qui
n’étaitpastoujoursunhomme)queles
membresduCongrès,lesmilitairesqueles
pompiers,lesjuristesquelesspécialistesdu
droitconstitutionnel.
Plutôtqued’envisagerleproblèmed’un
pointdevuegénéralouàl’échellenationale,
j’aiessayéd’évaluerlesretombéessurla
fréquentationduMerlotte,depuisladéclarationenquestion.Lechiffred’affairesavait-ilbaissé?Oui,onavaitobservéunelégèrediminutionaudébut,justeaprèslesoirdu
flashspécialàlatélévision,quandSam
s’étaitchangéenchienetTrayenloupau
beaumilieudubar.Mais,ensuite,lesgens
avaientrecommencéàconsommerautant
qu’avant.
S’agissait-ildoncd’unecrisecrééede
toutespièces,d’unfauxproblème?
585/780
Malheureusementpastoutàfait,ai-je
concluaprèsavoirluquelquesarticles
supplémentaires.
Certaines
personnes
détestaient
vraimentl’idéequedesgensqu’ilsconnais-
saientdepuistoujourspuissentavoirune
autrefacette,unedoublevie,meneruneex-
istencemystérieuseàleurinsu.C’étaitl’im-
pressionquej’avaiseuedèsledépartetelle
semblaittoujoursvalable.Personnene
voulaitendémordre.Etpluslesloups-
garousenrageaient,pluslesgensavaient
peur.Enfin,ceuxdesgensquidonnaientde
lavoix.
Ilyavaiteudesmanifestationsetdes
émeutesàRedding,enCalifornie,etàLans-
ing,dansleMichigan.Jemesuisdemandé
s’ilallaityenavoiriciouàShreveport.Jen’ycroyaispasvraimentetçamefaisaitmal
d’imaginerça.J’aijetéuncoupd’œilparla
fenêtredelacuisine,commesijem’at-
tendaisàvoirunefouledeBontempois
586/780
marchersurlebar,embrasantdeleurs
torcheslapénombreducrépuscule.
C’étaitunesoiréeétonnammentvide.
Jen’avaispratiquementpasdevaisselleà
faireetpasgrand-choseàrangeraprèsavoir
dîné;malessiveétaitàjouretiln’yavaitri-enquimetentaitàtélévision.J’aijetéunœilàmesmails:pasderéponsedeJudith
Vardamon.
Ilyavaitunmessaged’Alcide.
«Sookie,nousavonsfixél’assemblée
delameuteàlundisoir,20heures,chez
moi.Nousessayonsdetrouverunchaman
pourlejugement.Jevousverrailundi,
Jasonettoi.»
Çafaisaitpresqueunesemaineque
nousavionstrouvélecorpsdeBasimdansle
bois,derrièrechezmoi,etc’étaitlapremière
foisquej’avaisdesnouvellesàcesujet-là.
«Lejouroudeux»desloups-garouss’était
transforméensix.Cequivoulaitaussidire
587/780
quejen’avaispasdenouvellesd’Ericdepuis
trèslongtemps.
J’airappeléJasonetlaisséunmessage
sursonportable.J’essayaisdenepastrop
m’enfairepourl’assemblée,mais,chaque
foisquejem’étaisretrouvéeaveclameuteau
grandcomplet,ilyavaiteudelaviolence.
J’airepenséàl’hommeenterrédansla
clairièreprèsdelarivière.Quiavaitbienpu
leplacerlà?Lemeurtrieravaittrèsprob-
ablementvoulus’assurerdusilencede
Basim,maiscecadavren’avaitpasétécaché
surmesterresparerreur.
J’ailuunepetitedemi-heure,etpuisla
nuit
est
tombée
et
j’ai
senti
Eric
s’éveiller–etlamoindre,maisindéniable,
présencedesdeuxautresvampires.Ils
n’avaientpasémergéque,déjà,lafatigue
m’envahissait.Çam’atellementangoissée
quej’airompulesermentquejem’étaisfait.
Ericsavaitquejen’étaispascontenteet
quejem’inquiétais.Ilnepouvaitpasnepas
588/780
lesavoir.Peut-êtrepensait-ilmeprotégeren
gardantsesdistances.Peut-êtreignorait-il
qu’Alexeïetsoncréateurétaientconstam-
mentprésentsàmonespritaveclui.J’ai
respiréunboncoupetjel’aiappelé.Letélé-
phoneasonnéetjel’aicolléàmonoreille;
commesic’étaitEricquejeserraiscontre
moi.Etpuisj’aipensé–et,sionmel’avait
dit,unesemaineplustôt,jenel’auraispas
cru:«Ets’ilnedécrochaitpas?»
J’airetenumonsouffle.Aladeuxième
sonnerie,Ericadécroché.
—L’assembléedesloups-garousest
pourlundi,ai-jedébité.
—Tupeuxvenirici,Sookie?
PendantquejeroulaisversShreveport,
jemesuisdemandéaumoinsquatrefoissije
faisaisbiend’yaller.Maisj’aifiniparme
direque,bienoumal(d’accourirquandEric
mesifflait),làn’étaitpasleproblème.Nous
étionschacunàunboutdulienquinousun-
issait,unliendesang.Cetterelation-là
589/780
dominaittoutleresteetfaussaitcomplète-
mentcequenouspouvionsressentirl’un
pourl’autreàuninstantdonné.Jesavais
qu’ilétaitfatiguéetqu’ilétaitàbout.Ilsavaitquejeluienvoulais,quej’étaisanxieuseet
blessée.Jem’interrogeaispourtant:sije
l’avaisappeléenluidisantlamêmechose,
est-cequ’ilauraitsautédanssavoiture(ou
bondidanslesairs)pourdéboulersurlepas
demaporte?
IlsétaienttousauFangtasia,m’avait-ildit.
J’aiétéeffaréedevoirlepeudevoit-
uresgaréesdevantleseulbaràvampiresde
Shreveport.LeFangtasiaétaituneénormeattractiontouristiquedansunevilleoùle
tourismeexplosaitetjem’étaisattendueàle
voirbondé.Ilyavaitpresqueautantdevoit-
uressurleparkingdupersonnelquedevant
l’entréeprincipale.C’étaitbienlapremière
foisquejevoyaisça.
590/780
MaxwellLee,unhommed’affaires
blackqui,accessoirement,faisaitégalement
partiedelagentvampirique,étaitdeservice
àlaportedederrière.Çaaussic’étaitune
première.L’entréedeservicen’étaitpaspar-
ticulièrementgardée,entempsordinaire,car
lesvampiresestimaientsavoirsedéfendre
toutseuls.Et,pourtant,ilétaitbeletbienlà,danssoncostumetrois-pièceshabituel,mais
àunpostequ’ilauraitnormalementcon-
sidérécommeindignedelui.Iln’avait
cependantpasl’airaigri.Ilavaitl’airinquiet.
—Oùsont-ils?luiai-jedemandé.
Iladésignélagrandesalledubard’un
coupdementon.
—Jesuisheureuxquevoussoyezlà,a-
t-ilcommenté.
J’aialorscomprisquelavisitedu
créateurd’Ericnesepassaitpasaumieux.
Effectivement,recevoirdesvisiteurs
chezsoin’estpastoujoursunesinécure.
Vouslesemmenezvoirlesprincipauxsites
591/780
delaville;vousessayezdeleurmijoterde
bonspetitsplatsetdetoutfairepourqu’ils
nes’ennuientpas,maiscequevousvoudriez
vraiment,auboutd’unmoment,c’estqu’ils
s’enaillent.Iln’étaitpasdifficiledevoir
qu’Ericétaitàcran.Ilétaitassisàlatable
d’AppiusLiviusetd’Alexeï–Alexeïavaitl’airbeaucouptropjeunepourtraînerdansun
bardenuit,etçanefaisaitqu’ajouterauri-
diculedelasituation.
—Bonsoir,ai-jeditsansunsourire.Tu
voulaismevoir,Eric?
Erics’estpousséverslemurpourme
laissertoutelaplacesurlabanquette.Jeme
suisassiseàcôtédelui.AppiusLiviuset
Alexeïm’onttouslesdeuxsaluée,Appius
avecunsourirecontraintetAlexeïavecun
plusd’aisance.Quandnousnoussommes
retrouvéstousensemble,jemesuisrendu
comptequecetteproximitérelâchaitlaten-
siondulienquinousunissaittouset
592/780
dénouaitparlàmêmecellequimenouait
l’estomac.
—Tum’asmanqué,asouffléEric,si
doucementque,surlecoup,j’aicruque
j’avaisrêvé.
Paslapeinedementionnerlefaitqu’il
m’avaitlaisséesansnouvellespendantdes
jours.Illesavait.
Ilm’aquandmêmefallumobilisertout
monsang-froidpourravalerdeuxoutrois
remarquesbiensenties.
—Commej’aiessayédeteledireau
téléphone,l’assembléedesloups-garousau
sujetdeBasimaétéfixéeàlundisoir.
—Oùetàquelleheure?
Àsonton,ilétaitclairqu’ilnenageait
pasdanslebonheur.Bienvenueauclub!
—ChezAlcide.Enfin,danslamaison
desonpère.À20heures.
—EtJasonviendraavectoi?C’estsûr
etcertain?
593/780
—Jen’aipasencorepuluienparler,
maisjeluiailaisséunmessagesurson
portable.
—Tuétaisencolèrecontremoi.
—Jemefaisaisdusoucipourtoi.
Jen’avaisrienàluidiresurlesujet
qu’ilnesachedéjà.
—Oui,a-t-ilditd’unevoixsanstimbre.
—Ericestunhôteparfait,estalorsin-
tervenuletsarévitch,commesij’étaisvenue
inspecterunclubdevacances.
Enfaisantlesfondsdetiroir,j’airéussi
àtrouverlaforcedeluisourire.
—Voilàquiestbienagréableàen-
tendre,Alexeï.Qu’est-cequevousavezfait,
pendanttoutcetemps,touslesdeux?Je
croisquevousn’étiezjamaisvenusà
Shreveport.
—Non,m’aréponduAppiusLivius,
avecsonétrangeaccent.Nousn’avionsja-
maisséjournéici.C’étaitunejoliepetiteville.
594/780
Monaînéafaitdesonmieuxpournousoc-
cuperetnouséviterlesennuis.
D’accord,d’accord,onétaitunriensar-
castique,côtéOcella,apparemment.Je
pouvaisdeviner,vulatensiond’Eric,qu’il
n’avaitpasparfaitementréussilapartiedu
programmeintitulée«Éviterlesennuis».
—LeWorldMarketestgénial.Onpeut
ytrouverdesproduitsdumondeentier.Et
Shreveportaété,untemps,lacapitaledes
Étatsconfédérésd’Amérique,durantla
guerredeSécession.
Bonsang!J’allaisdevoirfairemieux
queça.
—SivousallezauMunicipalAuditori-
um,vouspourrezvoirlastatued’ElvisPres-leyetmêmesaloge,àl’intérieur,ai-jeajoutéavecenthousiasme.
JemesuisdemandésiBubbaétaitdéjà
revenuenpèlerinagedanssonancienfief.
—Jemesuisfaitunadolescentexcel-
lent,cettenuit,alâchéAlexeï,aveclamême
595/780
jovialité,commes’ilnousannonçaittriom-
phalementqu’ilavaitgrilléunfeurouge.
J’aibienouvertlabouche,maisiln’en
estriensorti.Sijamaisjedisaiscequ’ilne
fallaitpas,jepouvaispasserdevieàtrépas
danslaseconde.
—Alexeï,luiai-jerépondu,d’unton
beaucouppluscalmequejenel’étaisenréal-
ité,ilfautquetufassesattention.C’est
illégal,ici.ToncréateuretEricpourraientenpâtir.
—Quandjevivaisavecmafamillehu-
maine,jepouvaisfairetoutcequejevoulais,
m’arétorquéAlexeï,sansquejepuissedécel-
erquoiquecesoitdanssavoix.J’étaistelle-
mentmaladequ’onmepassaittousmes
caprices.J’aisurprisuntressaillementdu
côtéd’Eric.
—Jepeuxparfaitementcomprendreça,
ai-jerepris.Quellefamilleneseraitpas
tentéedegâterunenfantmalade?Mais,
puisquetuvasbien,maintenant,etquetuas
596/780
eudesannéespourdeveniradulte,jene
doutepasquetucomprennesqu’onnefait
pastoujourscequel’onveutdanslavie.
J’aibienpenséàunedizained’autres
chosesquej’auraispuluidire,maisjeme
suisarrêtéelà.Etcen’étaitpasunemauvaise
idée,apparemment.AppiusLiviusahoché
imperceptiblementlatêteenmeregardant
droitdanslesyeux.
—Maisjen’aipasl’aird’unadulte,m’a
faitremarquerAlexeï.
Encoretropderéponsespossibles.
Maislegarçon–cetenfantâgé,tellement
âgé–enattendaitmanifestementune.
—Nonetc’estabsolumentaffreuxce
quivousestarrivé,àtoietàtafamille,
mais…
C’estalorsqu’Alexeïm’aprislamain
pourmemontrerconcrètementcequileur
étaitarrivé,àluietàsafamille.J’aivuunecave,lafamilleimpériale,lemédecin,laser-vante,faceauxhommesvenuslesassassiner,
597/780
etj’aientenduleclaquementdesarmesàfeu
etlesballestoucherleurcible.Pasdansle
casdesfemmes,cependant,puisqueles
femmesdelafamilleimpérialeavaientcousu
desbijouxdansleursvêtementsenprévision
delafuitequinedevaitjamaisavoirlieu.Cespierreriesleuravaientsauvélavie…pendant
quelquessecondes,jusqu’àcequelessoldats
tuentchaqueblesséeensanglantée,gémis-
santeethurlante.Samère,sonpère,ses
sœurs,sondocteur,lafemmedechambrede
samère,lecuisinier,levaletdesonpère…et
mêmesonchien.Et,aprèslafusillade,les
soldatsavaientfaitletourdesvictimespour
lesacheveràlabaïonnette.
J’aicruquej’allaisvomir.Mevoyant
chancelersurmonsiège,Ericm’apasséle
brasautourdesépaules.Alexeïm’avaitlâché
lamain,pourmonplusgrandbonheur.
Aprèsça,jenel’auraistouchépourrienau
monde.
598/780
—Tuvois!aexultéAlexeï.Tuvois!On
devraitmelaisserlibredefairecommeje
l’entends.
—Non,Alexeï,luiai-jebravementré-
pondu,fièrequemavoixnetremblepas.
Quellesquepuissentêtrenossouffrances,
nousavonsundevoirenverslesautres.Nous
nedevonspasêtretropégoïstes.Nous
devonsessayerderesterdansledroit
cheminpourquelesautrespuissentsuivre
leurproprevoiesansqu’onvienneleurpour-
rirlavie.
Alexeïaprisunairrebelle.
—C’estcequeditaussimonmaître,a-
t-ilgrommelé.Plusoumoins.
—Ehbien,tonmaîtrearaison,luiai-je
affirmé.Dieuquecesmotsmelaissaientun
mauvaisgoûtdanslabouche!
Le«maître»enquestionafaitsigneà
labarmaid.Felicias’estfaufiléejusqu’ànous.
Elleétaittrèsgrande,trèsjolieettrès
599/780
douce–autantqu’unvampirepuissel’être.
Elleavaitderécentescicatricesdanslecou.
—Qu’est-cequejepeuxvousservir?
nousa-t-elledemandé.Sookie,veux-tuque
jet’apporteunebièreou…
—Unthéglacé,ceseraparfait,Felicia.
—Et
du
TrueBlood
pour
ces
messieurs?Àmoinsque…nousayonsune
bouteilledeRoyalty…
EricafermélesyeuxetFelicias’est
renducomptedelagaffequ’ellevenaitde
commettre.Ilfautdireque,proposerdu
Royalty,censéêtredusanghumain«d’ori-
gineroyaleeuropéennecontrôlée»,devant
Alexeï,manquaitunpeudetact.Feliciaa
clignédespaupièresetdit:
—Donc,TrueBloodpourEricetthé
pourSookie.
—Merci!luiai-jelancéavecungrand
sourire.C’estalorsquePamestarrivéeau
pasdechargeànotretable,dansuneenvolée
devoilenoir–elleportaitledéguisement
600/780
vaporeuxqu’elleaffectionnaitpourle
Fangtasia.Elleétaitauborddelapanique.
Jenel’avaisjamaisvuedansuntelétat.
—Pardonnez-moi,a-t-elledéclaré,en
s’inclinantdevantlesinvités.Eric,Katherine
Boudreauxvientnousrendreunepetitevis-
itecesoir.ElleestavecSallieetunpetit
groupe.
J’aibiencruqu’Ericallaitexploser.
—Cesoir,a-t-ilrépété,cesdeuxmots
lourdsdesignification.Àmongrandregret,
Ocella,jevaisdevoirvousprier,Alexeïet
vous,debienvouloirretournerdansmon
bureau.
AppiusLiviuss’estlevésansdemander
lamoindreexplication,et,àmagrandesur-
prise,Alexeïluiaemboîtélepassansposer
dequestion.SiEricavaiteudespoumonsen
étatdemarche,jel’auraisbienvupousserun
énormesoupirdesoulagement,quandses
deuxvisiteursontenfinétéhorsdesavue.Il
abienditdeuxoutroischosesdansun
601/780
mystérieuxsabir,unelangueancienne,sans
doute,maisj’auraisbienétéincapablede
préciserlaquelle.
Danslaminutequisuivait,uneplan-
tureuseetséduisanteblondedanslaquar-
antainesecampaitdevantnotretable,une
autrefemmesurlestalons.
—VousdevezêtreKatherineBoudr-
eaux,mesuis-jeempresséedelasalueravec
amabilité.JesuisSookieStackhouse,la
petiteamied’Eric.
—Bonsoir,monchou.Moi,c’estKath-
erine,m’a-t-ellerépondu.Etvoicimonasso-
ciée,Sallie.Noussommesvenuesavecdes
amisquiétaienttrèscurieuxdevoirenquoi
consistaitmontravail.J’essaiedepasseren
revuetouteslessociétésquiemploientdes
vampiresougéréespareux,etçafaisaitdes
moisquenousn’étionspaspasséesau
Fangtasia.Commejesuisbaséeici,à
Shreveport,jedevraispouvoirvenirplus
souvent.
602/780
—Noussommestrèsheureuxdevous
avoirparminous,cesoir,luiaditEric,avec
affabilité–ilsemblaitavoirrecouvréson
sang-froidhabituel.C’esttoujoursunplaisir
devousvoir,Sallie.Commentvontlesaf-
faires,auximpôts?
Sallie,unefinebrunequicommençait
toutjusteàgrisonner,s’estesclaffée.
—Onnepeutmieux,commetoujours.
Vousêtesbienplacépourlesavoir,Eric:
vousenpayezassez!
—C’estagréabledevoirnosconcitoy-
ens,vampirescommehumains,s’entendresi
bien,s’estenthousiasméeKatherine,en
jetantunregardcirculaire.
Envoyantlebarsidésertqu’ilaurait
pratiquementpuêtrefermé,lablondea
légèrementfroncélessourcils.Mais,sielle
avaitparfaitementremarquéquelesaffaires
d’Erictournaientauralenti,MmeBoudreaux
n’enarienlaisséparaître.
603/780
—Votretableestprête!leuraannoncé
Pam,endésignantdelamainlesdeuxtables
qu’onavaitrapprochéespouraccueillirtout
legroupe.
—Excusez-moi,Eric,aalorsditlare-
présentanteduBVA.Ilfautquejeretourne
m’occuperdemesamis.
Aprèsundéluged’amabilitésetde
«ravi-de-vous-connaître-tout-le-plaisir-est-
pour-moi-etc.»,nousnoussommesenfin
retrouvésentrenous–sitantestqu’êtreas-
sisdansunbox,aubeaumilieud’unbar,
puisseprocurerunminimumd’intimité.
Pams’apprêtaitdéjàànousrejoindrequand
Ericl’ainterrompued’ungeste.Ilm’aprisla
mainets’estaccoudépourpressersapaume
contresonfront.
—Tunepeuxpasmedirecequineva
pas?luiai-jelancésansambages.C’est
quandmêmeterrible.Commentveux-tu
croireencoreennous,situnemedispasce
quisepasse?
604/780
—Ocellaavaituneaffairedontil
voulaitm’entretenir,m’aréponduEric.Une
affairedontjemeseraisbienpassé.Et,
commetuaspuleconstater,Alexeïsouffre.
—Oui,ilm’enafaitprofiter.
J’avaistoujoursdumalàcroireceque
j’avaisvuetenduréaveclepauvregarçon,à
traverslessouvenirsqu’ilavaitgardés,les
souvenirsdelamortdetousceuxqu’ilavait
aimés.LetsarévitchdeRussie,uniquesur-
vivantd’unvéritablecarnage,auraiteubien
besoind’unsoutienpsychologique.Peut-être
qu’onpourraitlesmettredanslemême
groupedeparole,Dermotetlui.
—Onnepeutpastraverseruneépreuve
pareilleetenressortirindemne.Maisjen’ai
jamaisvécuuntruccommeça.Jesaisqueça
adûêtrel’enferpourlui,maisjedoisavouer
que…
—Tuneveuxpaspartagerçaaveclui
pourautant,aachevéEric.Tun’espasla
seule.C’estplusréelpournous:Ocella,toi,
605/780
moi.Maisilpeutpartagercelaavecd’autres
gensaussi.Cen’estpasaussidétaillé,pour
eux,d’aprèscequ’ilsm’endisent.Personne
neveutdetelssouvenirs.Nousavonstous
notreproprelotdemauvaissouvenirsàport-
er.J’aibienpeurqu’ilnepuissepassurvivre
danslapeaud’unvampire.
Ils’esttu,faisanttourneretretourner
sabouteilledeTrueBloodsurlatable.
—Apparemment,a-t-ilrepris,chaque
nuitestunvéritableenfer,pourluifairefaireleschoseslesplusélémentaires.Etl’empêch-erd’enfaired’autres…Tuasentendulecom-
mentairequ’ilafaitsurcetadolescent?Sans
entrerdanslesdétails…Tuaslulesjournaux
récemment?LesjournauxdeShreveport?
—Non!Nemedispasqu’Alexeï…
Alexeïseraitcoupabledecesdeuxcrimes?
J’enrestaiscolléeàmonsiège.
—Lescoupsdepoignard?Lesgorges
tranchées?Maisilestsifrêle,sijeune!
606/780
—Ilestfou,m’arétorquéEric.Ocellaa
finipourm’avouerqu’Alexeïavaitdéjàeu
descrisescommecelle-ciavant–quoique
pasaussisévères.Ilenestarrivéàenvisager,vraimentàcontrecœur,d’administrerà
Alexeïunemortdéfinitive.
—Tuveuxdire…le…l’euthanasier?
Commeunchien?
Jedoutaisd’avoirbienentendu.Eric
m’aregardéedroitdanslesyeux.
—Ocellaaimecegarçon.Maisonne
peutpaslelaissertuerdesgensoud’autres
vampires,quandilestsujetàl’unedeces
crises.Cesincidentsvontseretrouveràla
unedesjournaux.Ets’ilsefaisaitarrêter?Etsiuncitoyenrussequelconquelereconnaissaitavectoutcetapagemédiatique?Qu’en
résulterait-il?Quedeviendraientnosrela-
tionsaveclesvampiresrusses?Et,surtout,
Ocellanepeutpaslegarderàl’œilconstam-
ment.Pardeuxfoisdéjà,Alexeïaéchappéà
sasurveillancepourallerenville.Résultat:
607/780
deuxmorts.Dansmazone!Ilvaanéantir
tousnoseffortspournousassimilerici,aux
États-Unis.Nonquemoncréateursepréoc-
cupebeaucoupdemapositiondanscepays,
a-t-ilajouté,avecaigreur.
Jeluiaidonnéunesortedetapesurla
joue.Pasunegifle,justeunebonnetapesur
lajoue.
—C’estça.N’oublionspaslesdeux
adostrucidés,luiai-jerappelé.Qu’Alexeïa
assassinés,etavecunecruautéetune
sauvageriesansnom.Jecomprendsbienque
touttourneautourd’Alexeï,detoncréateur
etdetoncréditpersonnelquirisqued’en
prendreuncoup,maisonpeutpeut-être
quandmêmeavoirunepenséepourlesdeux
typesqu’ilaégorgés.
Ericahaussélesépaules.Ilétaitin-
quiet;ilnesavaitpascomments’ensortiret
ilsemoquaitroyalementdelamortdedeux
humains.Ils’estimaitprobablementheureux
qu’Alexeïaitchoisidesvictimesquine
608/780
risquaientpasd’attirertropdesympathieet
dontledécèspouvaitfacilements’expliquer.
Aprèstout,danscegenredegangs,onpas-
saitsontempsàsedescendremutuellement.
Inutiledetenterdeluifairepartagermon
pointdevue:c’étaitperdud’avance.
D’autantplusqu’uneidéem’avaittraversé
l’esprit:siAlexeïétaitcapabledeseretourn-ercontrelessiens,peut-êtrequ’onpourrait
lelâchersurVictor?
J’enaifrémi.Jemefaisaispeurtoute
seule.
—Donctoncréateurt’aamenéAlexeï
enespérantquetutrouveraisuneidée
génialepourl’empêcherd’avoiràletuer,
pourapprendreàAlexeïàsemaîtriserun
peu?
—C’estunedesraisonsdesavisite,oui.
—Franchement,qu’AppiusLiviusait
desrelationssexuellesaveccegossene
risquepasd’améliorersasantémentale,ai-je
609/780
crubond’ajouter,toutsimplementparceque
jenepouvaispasnepasledire.
—Essaiedecomprendre.Àl’époque
d’Ocella,laquestionneseposaitmêmepas,
m’afaitremarquerEric.Alexeïauraitétéen
âged’avoircegenredepratiques,ence
temps-là.Etleshommesd’unecertainecon-
ditionsocialeétaientlibresdecéderàleurs
penchantssanslamoindreculpabilitéet
sansquecelaposelemoindreproblème.
Ocellanepartagepaslavisionmoderneque
l’onadeceschoses.Celadit,ilsetrouve
qu’Alexeïestdevenusi…enfin,ilsn’ontplus
detellesrelations,àprésent.Ocellaestun
hommed’honneur.
Ericavaitunprisuntonsolennelet
semblaitsigrave,sitendu…Commes’il
devaitmepersuaderàtoutprixdelaprobité
desoncréateur.Ettoutçapourl’hommequi
l’avaitassassiné!Mais,siEricadmiraitetre-spectaitOcella,est-cequejenedevaispasen
faireautant?
610/780
Et…ilm’estsoudainvenuàl’esprit
qu’Ericnefaisaitrienpoursonfrèrede
lignéequejen’auraisfaitpourlemien.
Etpuisuneautreidée,aussimalvenue
quelaprécédente,m’estencorepasséeparla
tête.
—Sicen’estpasavecAlexeïqu’Appius
Liviusadesrapportssexuels,c’estavecqui?
ai-jedemandéd’unetoutepetitevoix.
—Jecomprendsquecelateregarde,
puisquenoussommesmariés,chosesur
laquellejen’aicesséd’insisteralorsquetulaminimises,aréponduEric.(Lamêmeamertumeétaitréapparuedanssonton.)Toutce
quejepeuxtedire,c’estquejen’aipasderelationssexuellesavecmoncréateur.Mais
j’enaurais,s’ilmefaisaitsavoirquetelétaitsondésir.Jen’auraispaslechoix.
J’aiessayédetrouvercommentclore
cettediscussionetm’échappersansperdrela
faceetconserverunminimumdedignité.
611/780
—Eric,jevoistuestrèsoccupéavectes
invités.Occupéd’unefaçonquejen’aurais
jamaispuimaginer.
—Jevaisalleràcetteassembléechez
Alcide,lundisoir,ai-jeenchaîné.Jetedirai
cequisepasse,quandtum’appelleras–situ
m’appelles.Ilyadeuxoutroispetiteschoses
surlesquellesilfautquejetetienneaucour-
ant,sijamaistuasl’occasiondepasserchez
moidiscuterunpeu.
AusujetdeDermotapparaissantsurle
pasdemaporte,parexemple.Ceseraitune
histoirequiintéresseraitEric,etDieusait
quej’avaisenviedeluienparler.Maisce
n’étaitpaslemoment.
—S’ilsrestentjusqu’àmardi,quoi
qu’ilsfassent,jevienstevoir,m’apromis
Eric.
Jecommençaisàlereconnaître.
—Nousferonsl’amour,a-t-ilaffirmé.
J’aienviedet’offrirquelquechose.
612/780
—Voilàunenuitquis’annoncebien,lui
ai-jedit,mereprenantsoudainàespérer.Et
jen’aipasbesoind’uncadeau,seulementde
toi.Donc,jetevoismardiquoiqu’ilarrive.
C’estbiencequetuasdit?
—C’estcequej’aidit.
—OK,alors.Àmardi.
—Jet’aime,a-t-ilditd’unevoix
épuisée.Ettuesmafemme,dansleseulsens
quim’importe.
—Moiaussi,jet’aime,luiai-jeré-
pondu,faisantl’impassesurladernière
partiedesaconclusion,parcequejene
savaispascequ’ilentendaitparlà.
Quandjemesuislevéepourpartir,
Pams’estmatérialiséeàmescôtéspourme
raccompagneràmavoiture.Ducoindel’œil,
j’aivuEricsedirigerverslatabledeMme
Boudreauxpours’assurerquesesimportants
visiteursavaienttoutcequ’ilsdésiraient.
—S’ilreste,ilvaledétruire,alâché
Pam.
613/780
—Commentça?
—Ilvarecommencer,cegosse,etnous
nepourronspascouvrirsoncrime,cettefois.
Ilsuffitdeclignerdesyeuxpourqu’il
s’échappe.Ilfautlesurveillerconstamment.
EtpourtantOcellahésiteencoreàplongerle
garçondanslesommeiléternel.
—C’estàOcelladedécider,Pam.
Commenousétionsentrenous,j’aies-
timéquejepouvaisprendrel’inconcevable
libertéd’appelerlecréateurd’Ericparson
petitnom.
—Jesuissérieuse,Pam,ai-jeinsisté.
Ericseraobligédetetuer,situdégommes
Alexeï.
—C’estimportantpourtoi,n’est-ce
pas?Pamsemblaitétonnammenttouchée.
—T’esmagrandecopine:évidemment
quec’estimportant!
—Noussommesamies.
—Tusaisquetupeuxcomptersurmoi.
614/780
—Çavamalfinir,a-t-elleconclu,au
momentoùjemontaisdansmavoiture.
Jenevoyaisvraimentpasquoilui
répondre.
Elleavaitraison.
Enrentrant,j’aimangéunebriocheàla
cannelleLittleDebbie,justeparcequej’esti-
maisquejeleméritaisbien.J’étaistellement
dévoréed’inquiétudequejen’envisageais
mêmepasd’allermecoucher.Pastoutde
suite,entoutcas.Alexeïm’avaittransmis
soncauchemar.Jen’avaisjamaisentendu
parlerd’unvampire(nid’aucunautreêtre,
humainounon)capabledefairepartagerses
souvenirsdecettefaçon.Cequimefrappait
commeparticulièrementterrible,c’étaitque
cesoitsurAlexeïqu’untel«don»soit
tombé,luiquiavaittantd’horreursenmém-
oire.Jemesuisrepassécevéritablefilm
d’épouvantequ’avaitétél’affreuxcalvairede
lafamilleimpérialedeRussie.Jecompren-
ais,àprésent,lecomportementd’Alexeï.
615/780
Maisjecomprenaisaussipourquoiilallait
peut-êtrefalloirle…«l’endormir».Jeme
suisappuyéedesdeuxmainssurlatable
pourréussiràmelever.Jemesentaiscom-
plètementvidée.J’étaisprêteàmecoucher.
Lecarillondel’entréeenadécidéautrement.
Quandonvitenpleinecampagne,au
boutd’unlongcheminserpentantàtravers
boiset,quiplusest,d’unealléegravillonnée,onpourraits’imaginerqu’onneselaissera
jamaissurprendreparunvisiteurim-
promptu.Maisc’estcomptersansles
SurNat.Jen’aipasreconnulafemmequej’ai
aperçueàtraverslejudas,maisjesavaisque
c’étaitunvampire.Cequivoulaitdirequ’elle
nepouvaitpasentrersansyêtreinvitée.Il
n’étaitdoncpastroprisquédevoircequ’elle
voulait.J’aiouvertlaporte,pluscurieuse
qu’autrechose.
—Bonsoir,quepuis-jepourvous?Elle
m’atoiséedehautenbas.
—VousêtesSookieStackhouse?
616/780
—C’estbienmoi.
—Vousm’avezenvoyéunmail.
Alexeïm’avaitfusillélesneurones.
J’étaisunpeulente,cettenuit.
—JudithVardamon?
—Enpersonne.
—C’estbienLorenaquivousavampir-
isée?Elleestbienvotrecréateur?
—C’estbienelle.
—Entrez,jevousenprie.
Jemesuiseffacéepourlalaisserpass-
er.Jecommettaispeut-êtreuneerreurmo-
numentale,maisj’avaisdésespérédejamais
recevoiruneréponsedeJudithet,comme
elleavaitfaittoutlechemindepuisLittle
Rock,jeluidevaisbiença.
Elleahaussélessourcilsetafranchile
seuil.
—VousdevezvraimentaimerBill.
Sinon,vousêtesbienbête.
—Nil’unnil’autre,j’espère.Voulez-
vousunTrueBlood?
617/780
—Pasmaintenant,merci.
—Asseyez-vous,jevousenprie.
Jemesuisinstalléeduboutdesfesses
surlefauteuil,pendantqueJudithprenait
placesurlecanapé.Jetrouvaisincroyable
quecesoitlaseuleetmêmeLorenaquiait
«créé»BilletJudith.J’auraiseutantde
questionsàposer!Maisjenevoulaisni
blesser,niagacercettevampirequim’avait
déjàfaituneénormefaveurenvenant
jusqu’àmoi.
—VousconnaissezBill?luiai-jede-
mandé,histoiredelancerlaconversation,
puisqu’ilallaitbienfalloirqu’onenaitune.
—Oui,jeleconnais.
Elleparaissaitsursesgardes,cequi
m’asembléplutôtcurieux,carelleétaitcent
foisplusfortequemoi.
—Vousêteslaplusjeunedesdeux?
Elleparaissaitavoirunetrentained’an-
nées.C’était,dumoins,l’âgequ’elledevait
avoiraumomentdesamort.Elleétaitbrune
618/780
auxyeuxbleus,petiteetjolimentronde.Elle
étaitaussil’undesvampireslesmoinsmen-
açantsquej’aiejamaisvus–enapparence,
j’entends.Etelleavaitquelquechosedefam-
ilier,bizarrement.
—Jevousdemandepardon?
—Lorenavousavampiriséeaprèsavoir
vampiriséBill,non?Pourquoivousavoir
choisievousparticulièrement?
—VousavezétélapetiteamiedeBill
pendantplusieursmois,d’aprèscequej’ai
crucomprendre,enlisantvotremessage
entreleslignes…
—Oui,jel’étais.Jesuisavecquelqu’un
d’autre,maintenant.
—Commentsefait-ilqu’ilnevousait
jamaisditcommentilavaitrencontré
Lorena?
—Jenesaispas.Çaleregarde,
j’imagine.
—Commec’estétrange…
Ellesemblaitfranchementincrédule.
619/780
—Vous
pouvez
penser
que
c’est
«étrange»jusqu’àlaSaint-Glinglinsiça
vousamuse,luiai-jelancé.Jenesaispas
pourquoiBillnemel’apasdit,maisilneme
l’apasdit.Sivousvoulezmeledire,parfait.
Allez-y.Maiscen’estpasleplusimportant.
L’importantc’estqueBillnevapasbien.Ila
étémorduparunfaéauxdentscouronnées
depointesd’argent.Sivousluidonnezvotre
sang,ilpourrapeut-êtres’ensortir.
—CeneseraitpasBillquivousaurait,
parunediscrèteallusion,orientéeversmoi?
—Non,m’dame,absolumentpas.Mais
jenesupportepasdelevoirsouffrir.
—C’estluiquiamentionnémonnom?
—Euh,pasexactement.J’aifaitdes
recherchesdansmoncoinpourpouvoirvous
contacter.Maisilmesembleque,sivousêtes
aussidelalignéedeLorena,vousdeviezsa-
voirqu’ilsouffrait.Etjenepeuxpasm’em-
pêcherdem’interroger:commentsefait-il
quevousnesoyezpasarrivéeavant?
620/780
—Jevaisvousledire,moi,pourquoi.
LetondeJudithavaitquelquechosede
sinistre.
Ohgénial!Encoreunehistoirede
douleuretdesouffrance!Jesentaisqueje
n’allaispasaimercettehistoire.
J’avaisraison.
12
Judithacommencésonrécitparune
question:
—Avez-vousdéjàrencontréLorena?
—Oui.
J’ensuisrestéelà.Judithnesavaitpas
dansquellescirconstancesexactesj’avais
rencontréLorena,forcément.Autrement
dit:quelquessecondesavantquejenelui
planteunpieudanslecœuretnemette
définitivementuntermeàsatroplongue
existence.
—Alorsvoussavezqu’elleestsans
pitié.J’aiopinédubonnet.
—Ilfautquevoussachiezpourquoije
mesuistenueéloignéedeBillpendanttoutes
622/780
sesannées,endépitdel’immenseaffection
quej’aipourlui,a-t-elleenchaîné.Lorena
n’apaseuuneviefacile.Jeneprétendspas
croiretoutcequ’ellem’araconté,maiscer-
tainspassagesm’enontétéconfirméspar
destémoinsextérieurs.
Judithnemevoyaitplus,désormais.
Lesyeuxperdusdanslevague,elleregardait
derrièremoi,verslepassé,j’imagine.
—Quelâgeavait-elle?
C’étaitjustehistoirederelancerla
machine.
—QuandLorenaarencontréBill,cela
faisaitdéjàdesdécenniesqu’elleétaitdes
nôtres.Elleavaitétévampiriséeen1788par
undénomméSalomonBrunswick.Ill’avait
connuedansunbordeldeLaNouvelle-
Orléans.
—Il
l’a
connue…
bibliquement
parlant?
—Pasvraimentnon.Ilétaitvenusucer
lesangd’uneautreprostituée,unefillequi
623/780
s’étaitfaitunespécialitédesatisfairetouslesfantasmeslesplus…spéciauxdeshommes.
Comparéeàcertainespratiquesdesesautres
clients,unepetitemorsuren’avaitriendebi-
enméchant.
—EtceSalomon,c’étaitunvieuxvam-
pire?C’étaitplusfortquemoi,jenepouvais
pasrésisteràmacuriosité.Lesvampiresou
l’Histoireenmarche…Ehbienoui,depuis
qu’ilsétaientsortisducercueil,lesvampires
avaientfaitbeaucouppourrendrelescours
defacplus…vivants.Faitesvenirunvampire
encourspourracontersavieetvousêtes
sûrsdefairesallecomble.
—Àcetteépoque-là,Salomonn’était
qu’unvampiredevingtans.Ilavaitétévam-
piriséparaccident.C’étaitunesortede
rétameur:ilvendaitdescasserolesetré-
paraitcellesqu’onluiapportait.Ilavaitaussid’autresmarchandisesplusdifficilesà
trouverenNouvelle-Angleterre,encetemps-
là:desaiguilles,dufil,desbricolesdece
624/780
genre.Devillageenvillage,defermeenfer-
me,iltrimballaitsarosse,sacarrioleetsa
carcassesolitaire.Salomonesttombésur
l’und’entrenous,alorsqu’ilbivouaquait
danslaforêt,unenuit.Ilm’aracontéqu’il
avaitsurvécuàcettepremièrerencontre.
Maislevampireenquestionl’avaitsuivi
jusqu’àsonprochaincampementetdenou-
veauattaqué.Cettesecondeattaqueluiavait
étéfatale.Salomonafaitpartiedecesmal-
chanceuxquisefontvampiriserparerreur.
Levampirequil’avaitsaignél’ayantlaissé
pourmort,sanssedouterdesconséquences
desesactes–c’estcequejeveuxcroire,du
moins–,Salomonn’apasétéaccompagné
lorsdesatransformationetadûtoutap-
prendreparlui-même.
—Çaadûêtrehorrible,ai-jecom-
menté.Etj’étaissincère.
Elleahochélatête.
—Effectivement.Ils’estdébrouillé
pourgagnerLaNouvelle-Orléansetéviter
625/780
ainsilesgensquisedemandaientpourquoiil
nevieillissaitpas.C’estlàqu’ilesttombésurLorena.Unefoissonappétitsatisfait,ilquittaitlebâtimentpar-derrière,quandill’a
aperçuedanslacour.Elleétaitavecun
homme.Leclientaessayédepartirsanspay-
er.Enunéclair,Lorenal’aempoignéetluia
tranchélagorge.
ÇaressemblaitbienàlaLorenaque
j’avaisconnue.
—Salomonaétéimpressionnéparsa
barbarieetexcitéparl’odeurdusangfrais.Ils’estjetésurlemourantetl’asaignéàblanc.
Quandellel’avubalancerlecadavredansla
courdelamaisonvoisine,Lorenaaétéim-
pressionnée,fascinée.Elleaimmédiatement
vouluêtrecommelui.
—Çasembletoutàfaitplausible.
Judithaesquisséunsourire.
—Elleétaitcomplètementillettrée,
maistenace.Elleavaitunformidabletem-
péramentdebattanteetl’instinctdesurvie
626/780
chevilléaucorps.Luiétaitbeaucoupplusin-
telligent,maisilfaisaitunpiètreassassin.Envingtans,ilavaitréussiàcomprendre
quelquespetiteschoses,assezpourpouvoir
lavampiriser.Illeurarrivaitd’échangerleur
sangetc’estcequileuradonnélecourage
d’allerentrouverd’autrescommenous,pour
apprendretoutcequ’ilsavaientbesoindesa-
voirafindebienvivreetnonsimplement
survivre.Ensemble,ilssesontappliquésà
devenirdesvampiresaccomplisetilsont
testéleslimitesdeleurnouvellenature.À
euxdeux,ilsformaientuneéquipedechoc.
—Salomonétaitdoncvotre…grand-
père,puisqu’ila…engendréLorena,ai-je
résumé,persévérantdansl’euphémismebib-
lique.Et,aprèsça,qu’est-cequis’estpassé?
—Toutpasse,toutlasse,m’arépondu
Judith.Lesrelationsentrelescréateurset
leursprotégésdurentpluslongtempsque
cellesd’uncoupleclassique,simplement
baséessurl’attirancesexuelle,maispas
627/780
éternellement.LorenaafinipartrahirSa-
lomon.Elles’estfaitsurprendreaveclecada-
vreàmoitiéexsangued’unenfant.Maiselle
asujouerlacomédiedefaçonassezconvain-
canteetsefairepasserpourunehumaine.
Ellearacontéauxhommesquis’étaientem-
parésd’ellequec’étaitSalomonquiavaittué
l’enfant,qu’ill’avaitobligéeàporterlecorpssansviepourqu’elleseretrouvecouvertede
sang.Salomonatoutjusteréussiàsauversa
peauenquittantlaville–ilsétaientalorsà
Natchez,dansleMississippi.Iln’ajamaisre-
vuLorena.Iln’ajamaisconnuBillnonplus.
C’estseulementaprèslaguerredeSécession
queLorenal’atrouvé.
Aprèsunsilence,ellepoursuivit:
—CommeBillmel’araconté,unenuit,
Lorenarôdaitdanslesparages.Illeurétait
beaucoupplusdifficiledepasserinaperçus,
encetemps-là,surtoutdanslescampagnes.
Ilyavaitaussimoinsdegenspourvous
pourchasser,c’estvrai,etiln’yavait
628/780
pratiquementaucunmoyendecommunica-
tion,ousipeu.Maislesétrangersattiraient
l’attentionet,cescontréesétantfaiblement
peuplées,lesproiesétaientrares.Onre-
marquaitimmédiatementladisparitionde
quelqu’un.Lecorpsdevaitêtretrèsbien
cachéoulamorttrèsastucieusementma-
quillée.Dumoinsn’yavait-ilpasdegardiens
del’ordrepublic,àl’époque.Riendestruc-
turé,entoutcas.
J’aidûmerappelerquejen’avaispasà
prendreunairdégoûté.Judithnem’appren-
aitrien.C’étaitl’existencequ’avaientmenée
touslesvampires,iln’yavaitpasencoresi
longtemps.
—LorenaavuBilletsafamilleparla
fenêtredeleurmaison…
Judiths’estdétournée.
—Elleaeulecoupdefoudre,a-t-elle
soupiré.Pendantplusieursnuits,elleasur-
veillélafamille.Avantl’aube,ellecreusaituntroudanslaforêtpours’yenterrerety
629/780
passerlajournée.Lerestedutemps,ellees-
pionnait.Finalement,elles’estdécidéeà
passeràl’action.Lorenaserendaitbien
comptequeBillnepourraitjamaisleluipar-
donner,sielletuaitsesenfants.Alors,elleaattenduqu’ilsorteaubeaumilieudelanuit,
alertéparlesaboiementsduchien.Quand
Billestsortiavecsonfusil,ellel’aattaqué
par-derrièreetl’aimmédiatementemmené.
J’aipenséàLorena,siprèsdema
proprefamille,là,justedel’autrecôtédu
rideaud’arbres…Elleauraitputoutaussibi-
envenirregarderparlafenêtredemes
arrière-arrière-grands-parents.Toutemon
histoirefamilialeenauraitétéchangée.
—Ellel’avampirisélanuitmême.Elle
l’aenterréetellel’aaidéàressuscitertroisjoursplustard.
Jen’arrivaismêmepasàimaginerla
douleurdeBill.Ilavaitdûêtrecomplète-
mentanéanti.Toutcequ’ilaimait,disparu
enunclind’œil.Onluiavaittoutpris,même
630/780
laviequ’onavaitdénaturéepourlalui
rendresousuneformeignoble,terrible.
—Ellel’aemmenéloind’ici,jesuppose.
—Illefallait.Elleavaitélaborétoute
unemiseenscènepourexpliquersamort.
Elleavaitrépandusonsangdansuneclair-
ièreetlaissésonfusiletdeslambeauxdeses
vêtementssurplace.Onauraitpucroire
qu’unepanthèrel’avaitattaqué,m’a-t-ildit
plustard.
Ilssontdoncpartistouslesdeux,voya-
geantparmontsetparvaux.Mais,bienque
liéàelle,Billlahaïssait.Ilétaitmalheureuxavecelle.Ellen’enétaitpasmoinstoujours
aussifolledelui.Auboutd’unetrentaine
d’années,elleaessayédelerendreheureux
entuantpourluiunehumainequi
ressemblaitétonnammentàsafemme.
—OhmonDieu!mesuis-jeécriée,en
réprimantunenausée.C’étaitvous?
Voilàpourquoisonvisagem’avaitparu
vaguementfamilier:j’avaisvulesvieilles
631/780
photosdefamilledeBill.Judithahochéla
tête.
—Apparemment,Billm’avaitvueen-
trerdansunemaisonvoisine,alorsquejeme
rendaisàunepetitefêteavecmafamille.
Quandjesuisrentréechezmoi,ilm’asuivie
etépiéeparcequelaressemblancel’avaitsé-
duit.QuandLorenaadécouvertcenouvel
engouement,elles’estditqueBillresterait
avecelle,sielleluiprocuraitunecompagne.
—Oh!jesuisdésoléepourvous!ai-je
murmuré.Vraiment,vraimentdésolée.
Judithahaussélesépaules.
—Cen’étaitpaslafautedeBill,mais
vouscomprendrezbienquej’aievoulu
réfléchir,avantdevenirici,enréponseà
votremessage.SalomonestenEurope,
maintenant,sinonjeluiauraisdemandéde
m’accompagner.J’appréhendederevoir
Lorenaetjecraignais…j’avaispeurqu’elle
nesoitici,peurquevousnel’ayezégalement
appeléeàlarescousse.Ou,pourcequej’en
632/780
savais,ellepouvaitavoirinventétoutecette
histoirepourm’attirerici…Est-cequ’elle
est…danslesparages?
—Elleestmorte.Vousnelesaviez
pas?
Judithaécarquillésesyeuxronds.Elle
n’auraitpaspuêtrepluspâle.Lebleudeses
irisadisparuderrièresespaupièrespendant
unlongmoment.
—J’airessenticommeunviolent
déchirementenmoi,ilyaenvironunanet
demi…C’étaitlamortdeLorena?
J’aiopinéensilence.
—C’estdoncpourçaqu’ellenem’apas
appelée…Oh!C’estfantastique,fan-tas-
tique!
Elleenétaittransfigurée.Cen’était
pluslamêmefemme.
—Jesuisquandmêmeunpeuétonnée
queBillnevousaitpascontactéepourvous
ledire.
633/780
—Ilapeut-êtrepenséquejelesaurais.
Noussommesliésànoscréateurs.Mais,en
fait,jen’enétaispassûre.Celamesemblait
tropbeaupourêtrevrai.
Judithasouriet,toutàcoup,elleest
devenuejolie,mêmeavecsescrocs.
—OùestBill?
—Del’autrecôtédecebois,luiai-jeré-
ponduenpointantl’indexdansladirection
voulue.Danssavieillemaisondefamille.
—Unefoisdehors,jevaisréussiràret-
rouversatrace,s’est-elleenthousiasmée.
Oh!ÊtreenfinavecluisansLorena!
Euh,pardon?
Deuxsecondesavant,Judithsetrouvait
trèsbienassisedansmonsalonàjouerles
moulinsàparole.Etvoilàque,subitement,
ellen’avaitplusqu’unehâte:détalercomme
unefusée.J’enrestaiscolléeàmonfauteuil,
lesyeuxplissés.Avais-jeratéquelquechose?
—Jevaisleguériretjesuispersuadée
qu’ilvousenremerciera,m’a-t-elleassuré.
634/780
J’aieul’impressionqu’onmecongédi-
aitsansautreformedeprocès.
—Billétait-illàquandLorenaest
morte?
—Ouaip.
—A-t-ilétésévèrementpunipour
l’avoirtuée?
—Cen’estpasluiquil’atuée.C’est
moi.
Judiths’estraidie,tétanisée,commesi
jevenaisdeluiannoncerquej’étaisKing
Kong.
—Jevousdoismaliberté,a-t-elle
déclaré.Billdoitvoustenirentrèsgrande
estime.
—J’imaginequeoui…
C’estalorsqu’elles’estpenchéepour
mebaiserlamain–commesijen’étaispas
déjàassezmalàl’aisecommeça!Elleavait
leslèvresglacées.
—Nousallonspouvoirêtreensemble,
Billetmoi!Enfin!Jereviendraivous
635/780
exprimertoutemagratitudeunautresoir,
mais,pourl’heure,ilmetardetropdele
rejoindre.
Elleavaitquittélamaisonetfiléàtra-
versboisverslesudavantquej’aieeule
tempsdedire«ouf».
C’étaitcommesijevenaisdemepren-
dreunénormecoupsurlatête.
Ilauraitfalluêtreunesacréegarcede
nepasseréjouirdubonheurdeBill.Ilallait
désormaispouvoirêtreavecJudithdes
sièclesdurant,s’illevoulait.Avecledouble
desafemmeversionjeunesseéternelle.Je
mesuisforcéeàsourire.
Quandilm’abienfalluconstaterquece
n’étaitpasparcequejesouriaisquejerayon-
naisdebonheur,j’aifaitvingtflexions-éléva-
tions,puisvingtpompes.OK,çavamieux,
mesuis-jeencouragée,allongéesurleventre
aubeaumilieudusalon.Voilàmaintenant
quej’avaislesbrasquitremblaient!Jeme
suisrappelélesséancesd’entraînement
636/780
auxquelleslacoachdesLadyFalconsnous
soumettait.Sielleavaitpumevoir,telleque
j’étaislà,MmePetersonm’auraitbottéles
fessesàcoupsûr.D’unautrecôté,jen’avais
plusdix-septans.
Toutenroulantsurledos,j’aiexaminé
cettedonnéeavectoutel’objectivitéquis’im-
posait.Cen’étaitpaslapremièrefoisqueje
ressentaislepassagedutemps,maisc’était
lapremièrefoisquej’enremarquaislesef-
fets:moncorpsdevenaitmoinsperformant.
Commentnepasfairelacomparaisonavec
lesvampiresdemaconnaissance?Aumoins
99%d’entreeuxavaientétévampirisésdanslafleurdel’âge,commeondit.Ilyavait
quelquesexceptions,commeAlexeï,quiétait
beaucoupplusjeune,etlavénérableGrande
Pythonisse,quiétaitbienplusvieille,maislaplupartavaiententreseizeettrente-cinqans,
sil’onconsidéraituniquementl’âgedeleur
premièremort.Ilsneferaientjamaisappel
auxbonssoinsdelasécuritésociale,d’une
637/780
mutuelle,nid’aucunecaissederetraite.Ils
n’auraientjamaisbesoindesepréoccuper
d’uneprothèsedehanche,d’uncancerdes
poumons,nidesravagesdel’arthrose.
Quandj’auraisatteintunâgequ’on
qualifiede«certain»(sij’avaiscettechance,carjemenaisunevieàhautrisque),tout,
chezmoi,ralentiraitsensiblement.Etpuis,
aprèsça,lesridessemultiplieraientetse
creuseraient;mapeauperdraitsonélasti-
cité,deviendraitpluslâche;destaches
brunesapparaîtraientetmescheveux
deviendraientmoinsépais.J’auraisuncou
dedindonetmesseinstomberaient.Mesar-
ticulationssouffriraientquandjeresterais
troplongtempsdanslamêmeposition.Je
seraisobligéedeporterdeslunettespour
lire.
Jeferaispeut-êtredel’hypertension.
J’auraispeut-êtreuneartèrebouchée.Mon
cœurcommenceraitpeut-êtreàbattrelacha-
made.Quandj’auraislagrippe,ceserait
638/780
vraimentlacatastropheetjetomberais
gravementmalade.Jecraindraislamaladie
deParkinson,celled’Alzheimer,uneconges-
tioncérébrale,unepneumonie…:lesvilaines
bêtescachéessouslelitdetousceuxqui
prennentdel’âge.
EtsijedisaisàEricquejevoulaisvivre
avecluiéternellement?Imaginonsqu’ilne
poussepasdescrisd’horreuretqu’ilneparte
pasencourant,imaginonsqu’ilacceptede
mevampiriser…J’aiessayéd’imaginerce
queceseraitd’êtreunvampire.Jeverrais
tousmesamisvieilliretmourir.Jedormirais
àmontourdansletrouàrats,aufondde
l’armoire.SiJasonépousaitMichèle,elle
n’aimeraitpeut-êtrepasquejeprenneses
bébésdansmesbras.Jeressentiraisl’envie
d’attaquerlesgens,delesmordre.Ils
deviendraienttousdesMcBlood-burgersam-
bulantspourmoi.Lesgensneseraientplus,
désormais,àmesyeux,quedelanourriture
surpattes.J’airegardéleventilateurtourner
639/780
auplafondetj’aiessayéd’imaginercomment
ceseraitd’avoirenviedemordreAndyBelle-
fleurouHolly.Beurk!
D’unautrecôté,jeneconnaîtraisplus
lasouffrancephysiqueàmoinsqu’onmetire
dessusouqu’onmemordeavecdel’argent,
ouqu’onmeplanteunpieudanslecœur,bi-
ensûr,ouencorequ’onm’exposeausoleil.
Jepourraisprotégerdefrêleshumainsdu
danger.JepourraisêtreavecEricpourtou-
jours…Saufqu’engénérallescouplesde
vampiresnetenaientpassilongtemps.
Bon.JepourraisresteravecEricencore
quelquesannées,dumoins.
Commentgagnerais-jemavie?Jene
pourraisfairequeleservicedusoirauMerlotte,évidemment,etseulementaprèslatombéedelanuit–àsupposerqueSam
veuillebienmegarder.Etpuis,luiaussi,il
vieilliraitetilmourrait.Unautrepro-
priétairen’apprécieraitpeut-êtrepasd’avoir
uneserveusequinepouvaittravaillerquele
640/780
soir.Jepourraisretourneràl’écoleetsuivre
descoursdusoiretdescoursparInternet
jusqu’àcequejeparvienneàdécrocherun
diplôme.Dequoi?
J’avaisatteintleslimitesdemonima-
gination.Jemesuismiseàgenouxpourme
relever,enmedemandantsicen’étaitpas
uneraideurquejeressentaislà,auniveau
desrotules.
Malgrémalongueetéprouvante
journée,lesommeils’estfaitattendre,cette
nuit-là.Lesilencedelamaisonm’oppressait.
Claudeestrentrétarddanslanuit,en
sifflotant.
Quandjemesuislevéelelendemain,de
bonmatin(enfin,«bon»,çarestaità
prouver.Beaucouptroptôt,entoutcas.),je
mesentaistoutemolleetdéprimée.Mediri-
geantverslavérandaavecmapremièretasse
decafédelamatinée,j’aitrouvédeuxenvel-
oppesglisséessousmaported’entrée.La
premièreétaitdeMeCataliadesetelleavait
641/780
étédéposéeparsanièceDianthaà3heures
dumatin,sij’encroyaislesquelquesmots
notésaudos.J’étaisdésoléed’avoirratéla
chancedevoirDiantha.Jeneluienétaispas
moinsreconnaissantedenepasm’avoirré-
veillée.C’estcetteenveloppequej’aiouverte
enpremier,tropcurieusepourrésister.
«ChèremademoiselleStackhouse,avaitécrit
l’avocat,voicilechèquecorrespondantàla
sommetotaleplacéesurlecomptedeClaud-
ineCrâne,aujourdesondécès.Elletenaità
cequevousl’ayez.»
Courtetprécis.Cequejen’auraispas
pudiredelamajoritédesgensaveclesquels
j’avaisdiscutérécemment.J’aidépliéle
chèqueetdécouvertqu’ilétaitd’unmontant
de…centcinquantemilledollars.
—OhmonDieu!mesuis-jeexclamée
touthaut.Oh-mon-Dieu!
Etjel’ailâchéparceque,soudain,mes
doigtsavaientperdutoutefacultédepréhen-
sion.Lechèqueavoltigéparterre.Jeme
642/780
suisprécipitéepourlerécupéreretjel’airelupourêtrebiensûrequejenem’étaispas
trompée.
—Oh!
Jem’entenaisauxexclamationsde
baseparcequej’étaisincapablededirequoi
quecesoitd’autre.Jeneparvenaismême
pasàimaginercequej’allaisfaireavectout
cetargent.Çamedépassaitcomplètement.
J’allaisdevoirmelaisserunpeudetempsav-
antdepouvoirpenseràcethéritagetombé
ducielentermesdeprojetsrationnels.
J’aiemportél’énormechèquedansla
maisonpourl’enfermerdansuntiroir,terri-
fiéeàl’idéequequelquechosepuisseluiar-
riveravantquejen’aiepuledéposeràla
banque.C’estseulementlorsquej’aiétébien
certainequ’ilétaitenlieusûrquej’aipenséàouvrirl’autreenveloppe.
Jel’airemportéedanslavérandaetje
mesuisinstalléepourprendreunegorgéede
643/780
cafétiède.Jel’aiouverte.Ellecontenaitun
petitmotdeBill.
«MatrèschèreSookie,jen’aipas
voulut’effrayerenvenantfrapperàtaporteà2heuresdumatin.Jetelaissedoncceci
pourquetulelises,lejourvenu.Jem’étaisbiendemandépourquoituétaispasséechez
moi,lasemainedernière.Carjelesavais,
maisjesavaisaussique,tôtoutard,tes
raisons
m’apparaîtraient.
Ton
cœur
généreuxnecherchaitquelemoyendeme
soigneretatrouvéexactementletraitementqu’ilmefallait.
Jen’auraisjamaiscrurevoirJudith,
aprèsnotredernièreséparation.J’avaisdesraisonspournepasl’avoirappeléedurant
toutescesannées.J’aicrucomprendre
qu’ellet’avaitexpliquépourquoiLorena
avaitdécidédelavampiriser.Lorenane
m’apasdemandémonavisavantd’attaquer
Judith.Ilfautquetumecroies.Jamaisjenecondamneraisquiconqueàcetteexistenceà
644/780
moinsquecenesoitsondésiretqu’ilnemeledemande.»
Allonsbon.Billmeprêtaitdesréflex-
ionstortueusesquejenem’étaispasfaites.
Bill,demanderàLorenadeluitrouverune
compagnequiressembleraitàsafemme?Je
n’aurais
jamais
seulement
imaginé
le
soupçonnerd’unechosepareille!
«Jen’auraisjamaiseulecouragede
contacterJudithdepeurqu’elleneme
haïsse.Jesuisheureuxdelarevoir.Etsonsang,qu’ellem’adonnébienvolontiers,a
déjàopérédesmiraclesenmoi.»
Formidable!C’étaitjustementlebut.
«Judithaacceptéderesterunese-
mainepourquenouspuissions"rattraperletempsperdu".Peut-êtreaccepterais-tudetejoindreànousundecessoirs?Tagentillesseafaitunetrèsforteimpressionsur
Judith.Bienàtoi.Bill.»
J’aiaccrochéunsourireàmeslèvres
pourl’adresseràlafeuilledepapierpliée.
645/780
J’allaisluirépondretoutdesuitepourlui
direcombienj’étaiscontentequ’ilaillemieux
etqu’ilaitrenouéavecJudith.Certes,je
n’avaispasétéraviequandilétaitsortiavec
SelahPumphrey,unehumaine,agentim-
mobilierdesonétat.C’étaitunpeucom-
préhensible:nousvenionsjustederompre
etjesavaisqu’iln’étaitpasamoureuxd’elle.
Mais,maintenant,j’étaisbiendécidéeàêtre
heureusepourlui.Jen’allaiscertainement
pasfairepartiedeceshorriblesgensquise
mettaientdanstousleursétats,justeparce
queleurexavaittrouvéunremplaçant.
C’étaithypocriteetextrêmementégoïste.
J’espéraisbienêtreau-dessusdeça.Enfin,
j’avaisbienl’intentiondelefairecroire,en
toutcas.
—Bon,ai-jeditàmatassedecafé.Tout
estbienquifinitbien.
—Tunevoudraispasmeparleràmoi
plutôtqu’àtoncafé?m’aalorsproposé
Claude.
646/780
J’avaisentendudespasdansl’escalier
parlafenêtreouverteetj’avaisbeletbien
captél’énergied’uncerveauenactivité,mais
jen’avaispasprévuqu’ilviendraitmere-
joindredanslavéranda.
—Tuesrentrétard,luiai-jefaitre-
marquer.Tuveuxquej’ailletechercherune
tassedecafé?J’enaifaitdeslitres.
—Non,merci.Jevaisallermeprendre
unpetitjusd’ananasdansdeuxsecondes.
Bellejournée,disdonc.
Claudeétaittorsenu.Encoreune
chancequ’ilaitportéunpantalondepy-
jama!AveclesDallasCowboystoutpartout.
Ha!Danssesrêves!
—Ouais.
Devantmonflagrantmanqued’enth-
ousiasme,Claudeahausséunsourcilnoir
parfaitementdessiné.
—Onalecafard?m’a-t-ildemandé.
—Non,pasdutout.Jevaissuperbien.
647/780
—Oui,c’estvrai,turayonnes.Qu’est-ce
quisepasse,cousine?
—Rien.Aucontraire,jeviensderece-
voirlechèquedelasuccessiondeClaudine.
Dieulabénisse!C’étaitsigénéreuxdesa
part!mesuis-jeexclamée,enlevantvers
Claudeunvisageempreintdelaplusgrande
sincérité(enfin,c’étaitl’idée).J’espèrequetunem’enveuxpas,Claude.C’estjusteque…
tantd’argent…Jen’aimêmepaslamoindre
idéedecequejevaisenfaire.
Moncousinahaussélesépaules.
—C’étaientlesdernièresvolontésde
Claudine.Et,maintenant,dis-moicequine
vapas.
—Excuse-moi,Claude,maisjesuis
quandmêmeunpeuétonnéequeçat’in-
téresse.J’auraiscruquetutecontrefichais
decequejepouvaisbienéprouver.Etjesuis
polie.Voilàmaintenantquetuesadorable
avecHunteretquetumeproposestonaide
pourrangerlegrenier?
648/780
—Etpourquoinemeprendrais-jepas
d’unnouvelintérêtpourmatrèschère
cousine?m’a-t-ilrépliqué,avecunhausse-
mentdesourcilsoutragé.
—Humpf!Etpeut-êtrequelespoules
aurontdesdents,unjour!
Ilaéclatéderire.
—J’essaiedem’humaniser,a-t-ilfini
parm’avouer.Comme,selontoutevraisemb-
lance,jevaisêtreamenéàvivrematrès
longueexistenceparmileshumains,j’essaie
d’êtreplus…
—Aimable?
—Aïe!
Maisiln’étaitpasvraimentvexé.Pour
qu’illesoit,ilauraitfalluqu’ilaccordeunecertaineimportanceàmonopinion.Or,c’est
legenredechosequines’apprendpas,nous
sommesd’accord.
—Etilestpasséoù,lepetitami?m’a-t-
ildemandé.J’aimetellementça,quandune
maisonsentlevampire.
649/780
—Quandjel’aivu,hier,çafaisaitune
semainequejen’avaispasdenouvelles.Et
encore,onn’amêmepaspusevoirentêteà
tête.
—Vousvousêtesbrouillés?
Claudes’estappuyédelahanchecontre
labalustradedelavéranda.Ilvoulaitàtout
prixmemontrerqu’ilpouvaits’intéresserà
autrechosequ’àsonnombril.Messagereçu,
cinqsurcinq.
Maisl’exaspérationcommençaitàme
gagner.
—Claude,jesuisentraindeboirema
toutepremièretassedecafédelajournée;je
n’aipasbeaucoupdormietj’aieuquelques
momentsdifficiles,cesderniersjours.Alors,
situpouvaisdébarrasserleplancher…
Prendreunedouche,parexemple?
Ilapousséunsoupiràfendrel’âme.
—D’accord,pasbesoindemeledire:
jesensbienquandjedérange.
—Maisjetel’aidéjàdit!
650/780
—Ah!OK.Jem’envais.
Mais,commedéjàilseredressaitet
passaitporte,jemesuisrappeléquej’avais
besoindeluiparler,enfindecompte.
—Jeretirecequej’aidit.Ilfaut
vraimentqu’ondiscutetouslesdeux,luiai-je
annoncé.Jen’aipastrouvéletempsdete
prévenir,maisDermotestvenu.
Claudes’estraidi,prêtàdétaler
presque.
—Qu’est-cequ’iladit?Qu’est-cequ’il
voulait?
—Jen’ensuispastrèssûre.Jepense,
commetoi,qu’ilavaitbesoindesentirune
présenceavecunpeudesangdefaédansles
veines.Etilvoulaitmefairecomprendre
qu’onluiavaitjetéunsort.
Claudeablêmi.
—Quiça?Est-cequemongrand-père
seraitrevenudececôtédelabarrière?
—Non.Maisest-cequ’onnepourrait
pasimaginerqu’unfaéluiaitjetéunsort
651/780
avantquelabarrièreneseferme?Etjesup-
posequetusaispourl’autrefaé?Parcequ’il
yaunautrefaé,centpourcentfaérique,de
cecôtéduportail,oudelabarrière,oudece
quetuveux.
D’aprèscequej’avaiscompris,chezles
faé,onnepouvaitpasmentireffrontément.
—Dermotestfou,asoupiréClaude.Je
medemandecequ’ilvaencorebienpouvoir
inventer.S’ilt’aabordéedirectement,c’est
qu’ildoitêtresoumisàunepressionterrible.
Tusaiscommentilestavecleshumains:il
nesaitpassurquelpieddanser.
—Tun’aspasréponduàmaquestion.
—Non.Etj’aiunebonneraisonpour
ça.
Ilm’atournéledospourjeteruncoup
d’œilderrièrelamaison.
—Jepréfèregardermatêtelàoùelle
est,a-t-ilajoutéd’untonsinistre.
—Ilyadoncbienquelqu’und’autre
danslesparagesettusaisquic’est.Outuen
652/780
saispluslongsurcettehistoiredesortquetuneveuxl’admettre…
—Tunemeferaspasdirecequejene
veuxpasdire.
Et,surcesbonnesparoles,Claudeest
rentrédanslamaison.Quelquesminutes
plustard,jel’entendaissortirpar-derrièreetjevoyaissavoiturefilerdroitversHummingbirdRoad.
J’avaisdoncobtenuuneprécieusein-
formationquinem’étaitd’aucuneutilité:je
nepouvaispasinvoquerlefaéetluide-
manderpourquoiilouelleétaitencoredece
côtédelabarrière,niquellesétaientexacte-
mentsesintentions.Celadit,sionmede-
mandaitdedeviner,j’étaisbiensûrequ’un
faétoutdelumièreetdebontén’auraitpas
terroriséClaudeàcepoint.Etunfaéempre-
intdebienveillancen’auraitpaslancéàce
pauvreDermotunsortquilechamboulerait
delasorte.
653/780
J’aifaituneprièreoudeux,enespérant
queçamerendraitmabonnehumeur
habituelle,mais,cejour-là,çan’apas
marché.Sansdoutequejen’étaispasdansle
bonétatd’esprit.S’entreteniravecDieu,ce
n’estpascommeavalerlapiluledubon-
heur–loindelà.
J’aienfiléunerobeetdessandalesetje
suisalléesurlatombedeGran.Parleravec
magrand-mèremerappelaittoujourscombi-
enelleétaitsageetavaitlatêtesurlesépaul-es.Mais,cejour-là,jenepouvaispasm’em-
pêcherdepenseràcetteincartade,quilui
ressemblaitsipeuetqu’elleavaiteueavecun
homme-faé,incartadequiavaiteupourcon-
séquencelanaissancedemonpèreetdesa
sœurLinda.Magrand-mèreavait(aurait)eu
desrelationssexuellesavecunhomme-faé
parcequemongrand-pèrenepouvaitpaslui
faired’enfants.Elleétaitdonc,malgrétout,
parvenueàporteretmettreaumondedeux
654/780
enfants,qu’elleavaitélevésetaimésde
toutessesforces.
Etellelesavaittouslesdeuxenterrés.
Commejem’accroupissaisprèsdesa
pierretombale,lesyeuxsurl’herbequiavait
poussésursatombe,jemedemandaissije
n’auraispasdûyvoirunsigne,entirerdes
conclusionspeut-être.Onauraitpufaire
valoirqueGranavaitfaitquelquechose
qu’ellen’auraitpasdûfaire…pouravoirce
qu’ellen’étaitpascenséeavoir…et,après
l’avoirobtenu,qu’ellel’avaitperdudansles
circonstanceslesplusatrocesquisoient.Que
pouvait-ilyavoirdepirequedeperdreun
enfant?Perdredeuxenfants.
Onpouvaitaussiestimerquetoutça
n’avaitétéqu’unconcoursdecirconstances,
queGranavaitfaitdesonmieux,aumoment
oùelleavaitétéconfrontéeàcettedécision,
etquecettedécisionn’avaitmalheureuse-
mentpaseuquedebonnesconséquences
pourdesraisonsquiluiavaienttoutautant
655/780
échappéquelereste.Toutétaitnotrefaute
ourienn’étaitnotrefaute.
Ildevaitsûrementyavoird’autres
réponses.
J’aidoncfaitcequejepouvaisfairede
mieux:j’aimisdesbouclesd’oreillesetje
suisalléeàl’office.Pâquesétaitdéjàloin,
maislesfleurssurl’auteldutempleméthod-
isteétaientencoremagnifiques.Lesfenêtres
étaientouvertesparcequ’ilfaisaitdoux.Ily
avaitbienquelquesnuagesquiseformaient
àl’ouest,maispasdequois’inquiéter
pendantencorequelquesbonnesheures.J’ai
écoutéattentivementlesermonetj’airepris
tousleshymnesenchœur–maisen
sourdineparcequejechantecommeune
casserole.Çam’afaitdubien.Çam’arappelé
magrand-mèreetmonenfance,lafoi,les
robesblanchesetlerepasdudimanche:en
général,unrôticouronnédepommesde
terreetdecarottesqueGranenfournaitjuste
656/780
avantdepartirpourletemple.Elleauraitfaitunetarteaussi,ouungâteau…
Cen’estpastoujourssimple,l’office,
quandvouspouvezliredanslespenséesdes
autresfidèles,etj’aidûfairedegroseffortspourparveniràlesbloqueretàmeconcentrersurmesproprespensées.Jevoulais
retrouvercettepartiedemoi-mêmequeje
devaisàl’éducationdemagrand-mère,celle
quiétaitbonneetbienveillanteetquies-
sayaitdetendreverslebien.
Aprèsl’office,j’aipapotéavecMaxine
Fortenberryquiétaitauseptièmecielparce
queHoytetHollyallaientsemarier;j’aivu
CharlsieTootenquiportaitsonpetit-filset
j’aibavardéavecmonagentd’assurance,
GregAubert,quiétaitvenuenfamille.Sa
filleapiquéunfardquandj’aiposélesyeux
surelle:jesavaisdeuxoutroispetites
chosesàsonsujetquiluidonnaient
mauvaiseconscience.Pourtant,jenela
jugeaispas.Onfaittousdeserreurs,de
657/780
tempsentemps.Certainssefontprendre,
d’autrespas…
Etquij’aiaperçuàlasortie?Sam!Je
nel’avaisjamaisvuàl’officeauparavant.
Pourautantquejelesache,iln’avaitjamais
mislespiedsdansaucuneéglisedeBon
Temps.
—Hé!Contentedetevoir,luiai-jedit,
enm’efforçantdenepasavoirl’airtrop
ahurie.C’estnouveauoutufréquentaisune
autreparoisse?
—J’aijustesentiquelemomentétait
venu,m’a-t-ilrépondu.D’abord,j’aimebien
assisteràl’office.Ensuite,lestempss’annon-
centrudespourleshybridesetjetiensàce
quetoutlemonde,àBonTemps,sacheque
jesuisuntypebien.
—Ilfaudraitqu’ilssoientbienbêtes
pournepass’enêtredéjàaperçus,luiai-je
rétorquédiscrètement.Çam’afaitplaisirde
tevoir,Sam.
658/780
Etjemesuiséloignéeparcequ’uneou
deuxpersonnesattendaientpourluiparleret
que,d’aprèscequej’avaiscompris,iles-
sayaitjustementd’asseoirsapositiondansla
communauté.
J’aiessayédenepasm’inquiéterpour
Eric,nipourquoiquecesoitd’autre,
pendantlerestantdelajournée.J’avaisreçu
untextodeTaram’invitantàdéjeuneravec
elleetJB.J’étaisravieàl’idéedemeret-
rouverenleurcompagnie.Taraavaitde-
mandéauDrDinwiddied’yregarderdeplus
prèset,commeilfallaits’yattendre,ilavaitdécouvertundeuxièmebattementdecœur.
JBetellen’enrevenaientpas,maisils
étaientfousdejoie.Taraavaitpréparéune
crèmedepouletàtartinersurdespetits
painsmaisonetelleavaitfaitungratin
d’épinardsetunesaladedefruits.J’aipassé
unmomentvraimentagréabledansleur
charmantepetitemaisonetJB,aprèsavoir
examinémespoignets,m’aditqu’ilsétaient
659/780
pratiquementguéris.Taraétaitsurexcitée
parcequelatantedeJBavaitprévudeleur
organiserunepetitefêteàClaricepour
célébrerlafuturenaissancedesjumeauxet
ellem’aassuréquejeseraisinvitée.Nous
avonsarrêtéunedatepourlafêtedeBon
Tempsetelleapromisdefairesalistedeca-
deauxsurleNet.
Letempsderentrer,j’avaisdéjàdécidé
defaireunemachine.J’enaiprofitépour
lavermontapisdebainetjel’aiétendude-
hors.J’avaisprislaprécautiondem’armer:
j’avaisglissémonpistoletenplastique,dû-
mentremplidejusdecitron,dansmapoche.
Jen’avaisaucuneenviedemefaireprendre
audépourvuunedeuxièmefois.Jen’arrivais
toutsimplementpasàcomprendreceque
j’avaisbienpufairepouravoirunecréature
faériqueapparemmenthostile(sij’encroyais
laréactiondeClaude)rôdantautourdechez
moi.
660/780
Monportableasonnéaumomentoù,
traînantdespiedsetd’humeurmorose,je
rentraisàlamaison.
—Salut,p’titesœur!m’ajoyeusement
saluéeJason.
Ilfaisaitunbarbecue:j’entendaislavi-
andegrésiller.
—OnmangedehorsavecMichèle.Tu
veuxvenir?J’aidesgrilladesàrevendre.
—C’estgentil,maisj’aidéjàdéjeuné
chezTaraetJB.Onsegardeçapourune
prochainefois?
—Pasdeproblème.Dis,j’aieuton
message.Demainsoirà8heures,alors?
—Ouaip.Onn’aqu’àfairelaroute
ensemble.
—Parfait.Jevienstecherchercheztoi
à7heures.
—Ademainsoir,alors.
—Ouais.Bon,fautqu’j’yaille.
Jasonn’aimaitpasresterpenduautélé-
phone.Ilavaitrompuavecplusieursfilles
661/780
parce
qu’elles
voulaient
juste
papoter
pendantqu’ellesserasaientlesjambesou
qu’ellessefaisaientlesongles.
J’étaisassezcontented’alleràcetteas-
semblée,enfait.Jemedisaisquec’étaitun
bonmomentenperspective–enfin,unmo-
mentintéressant,toutaumoins.
Quandvousvousréjouissezàl’idéede
retrouvertouteunebandedeloups-garous
énervés,çaenditlongsurlaviequevous
menez.
Kennedyétaitderrièrelecomptoir,
quandjesuisarrivéeautravail,lelende-
main.Ellem’aditqueSamavaitunrendez-
vousdugenre«sortezlechéquier»avecson
comptable,quiavaitréussiàluifaireavoir
undélai–pasétonnant,vuleretardque
Samavaitprispourluiremettretoutela
paperasserie.
Kennedy
était
aussi
jolie
que
d’habitude.Ellerefusaitdeporterleshort
quenousadoptionsquasimenttoutespar
662/780
tempschaud,luipréférantunpantalonde
toileàpincesetuneceinturefantaisieavec
sontee-shirtMerlotte.LemaquillageetlacoiffuredeKennedyauraientpuremporter
lepremierprixd’unconcoursdebeauté.Par
habitude,j’aijetéuncoupd’œilversle
tabouretdeDannyPrideaux:vide.
—OùestDanny?luiai-jedemandé,en
venantchercherunebièrepourCatfish
Hennessy.
Commec’étaitlepatrondeJason,je
m’attendaisàmoitiéàvoirmonfrèrepasser
laportepourvenirsejoindreàlui,mais
seulsHoytetdeuxoutroisautresgarsdela
voirieétaientassisàlatabledeCatfish.
—Ildevaitbosseràsonautrejob,au-
jourd’hui,m’aditKennedy,ententantdela
jouerdésinvolte.J’appréciequeSamveilleà
cequej’aieuneprotectionquandjebosse,
Sookie,mais,franchement,jenevoispas
pourquoiilyauraitdesproblèmes.
663/780
C’estàcemoment-làquelaported’en-
tréeaclaqué.
—Jesuisicipourprotester!ahurlé
unefemmequiauraitpupasserpourla
grand-mèredeM.Tout-le-Monde.
Ellebrandissaitunepancarte.PASDE
COHABITATIONAVECLESANIMAUX,
était-ilécrit.Etonpouvaitvoirqu’elleavaitregardélemot«cohabitation»dansledic-tionnaire,vulesoinqu’elleavaitmisàle
calligraphier.
—Appelled’abordlesflics,ai-jelancéà
Kennedy.EtensuiteSam.Dis-luiderevenir
ici,ettoutdesuite!
Kennedyahochélatêteets’esttournée
verslecombinémural.
Notremanifestanteétaitvêtued’un
chemisierbleuetblancetd’unpantalon
rougequ’elleavaitprobablementachetés
chezBeallsouStage.Elleavaitlescheveuxcourtsetpermanentes,sagementteintsen
brun,portaitdeslunettesàmontures
664/780
cercléesetseuleunemodesteallianceornait
sesdoigtsdéformésparl’arthrose.Endépit
desonapparencedepetitedamesanshis-
toires,jepouvaisvoirdanssespensées
brûlerlefeudufanatisme.
—Jevaisdevoirvousdemanderde
sortir,madame.Vousêtesdansunétablisse-
mentquiappartientàunparticulier,luiai-je
faitremarquer,toutenmedemandantsi
c’étaitunebonnelignededéfenseounon.
Jen’enavaisaucuneidée:nousn’avi-
onsjamaiseuaffaireàdesprotestataires
avant.
—C’estunlieupublicici:toutle
mondealedroitd’entrer,m’a-t-ellerét-
orqué,commesiellereprésentaitlaloi.
Ellen’avaitpasplusdelégitimitéque
moi.
—Non.C’estSamMerlottequidécide
quialedroitd’entreroupaset,commec’est
moiquileremplacepourlemoment,jevous
demandedequittercebar.
665/780
—Vousn’êtesniSamMerlotte,nisa
femme.Vousêtescettefillequifréquenteun
refroidi,m’a-t-ellebalancé,venimeuse.
—JesuislebrasdroitdeSam,danscet
établissement,ai-jebrodé,et,àcetitre,je
vousordonnedesortir,sinonc’estmoiqui
vaisvousmettredehors.
—Vousposezlamainsurmoietje
porteplainte,s’est-ellerebiffée,enredress-
antlatête.
J’aisentilamoutardememonterau
nez.Jenesupportepas,maisalorsvraiment
pas,lesmenaces.
—Kennedy!
Enuneseconde,l’intéresséeétaitàcôté
demoi.
—Jecroisqu’ànousdeux,onestassez
fortespoursoulevercettedameetlasortir
dubar,qu’est-cequetuendis?ai-jede-
mandéàmacollègue.
—Jesuiscentpourcentpartante,aré-
pondu
Kennedy,
qui
regardait
la
666/780
protestatairecommesiellen’attendaitplus
quelecoupdepistoletdudépartpourlui
sauterdessus.
—Etvous,vousêtescettefillequiatiré
sursonfiancé,aditlapetitedamequicom-
mençaitàneplusavoirl’airtrèsrassurée.
—Oui,c’estmoi.Ilm’avaitvraiment
miseencolèreetvous,là,maintenant,vous
commencezsérieusementàmegonfler,luia
balancéKennedy.Alors,vousallezbouger
d’icietemportervotrepetitepancarteavec
vous.Etvousallezfaireçatoutdesuite.
Lavieilledameaperducourageetelle
s’estprécipitéeverslaporte,sesouvenant
justeauderniermomentdegarderlatête
hauteetledosdroitcomme«unbonsoldat
deDieuqu’elleétait».J’aicaptéçadirecte-
mentdanssespensées.
Catfish
a
applaudi
Kennedy
et
quelques-unsl’ontimité,mais,engrande
majorité,lesclientsensontrestésmuets,
carrémentmédusés.C’estàcemoment-là
667/780
qu’ontretentileschantssurleparking.Nous
noussommestousruésauxfenêtres.
—NomdeDieu!ai-jesoufflé.
Ilyavaitaumoinstrentemanifestants
surleparking.Laplupartétaientd’âgemûr,
maisj’airepéréquelquesadosquiauraient
dûêtreencours,àcetteheure-ci,etj’aire-
connudeuxoutroisjeunesquiavaientà
peineplusdevingtans.Enfait,jereconnais-
saisquasimenttoutcebeaumonde.Ils
fréquentaientl’églisedu«Renouveaucharis-
matique»àClarice,uneéglisequiprogres-
saitàpasdegéant(sionencroyaitlacon-
structiondesesbâtiments).Ladernièrefois
quej’étaispasséedevant,enallantvoirJB
pourmesexercicesdekiné,unnouvelédifice
étaitencoursdeconstruction.
J’aurais
préféré
qu’ils
se
«renouvellent»là-basplutôtqu’ici,oùils
n’avaientrienàfaire.Justeaumomentoùje
m’apprêtaisàfairequelquechosed’idiot
(commesortirsurleparking),deuxvoitures
668/780
depolicesontarrivées,avecleurgyrophare
enmarche.KevinetKenyaensontdes-
cendus.Kevinétaitaussiminceetblancque
Kenyaétaitrondeetnoire.Ilsétaienttouslesdeuxd’excellentspoliciersetilss’aimaient
profondément,mais…officieusement.
Kevins’estapprochédugroupede
manifestantsavecuneapparenteassurance.
Jenepouvaispasentendrecequ’ildisait,
maisilssesonttournésversluietsesont
tousmisàparlerenmêmetemps.Ilalevé
lesmainsdansungestequisignifiait«rec-
ulezetcalmez-vous»,pendantqueKenya
faisaitletourpourprendrepositionderrière
legroupe.
—Peut-êtrequ’ondevraityaller?s’est
interrogéeKennedy.
J’airemarquéqueKennedyn’avaitpas
pourhabitudederesterassiseenattendant
queçasepasse.Jen’airiencontrelefait
d’êtreproactifquandlescirconstancess’y
prêtent,maiscen’étaitpaslemoment
669/780
d’envenimerlaconfrontationsurleparking,
etc’étaitassurémenttoutcequ’ongagnerait
àyaller.
—Non,jecroisqu’ilvautmieuxqu’on
resteici,luiai-jerépondu.Paslapeinede
jeterdel’huilesurlefeu.
J’ailancéuncoupd’œilcirculaire.Tous
lesclientsavaientoubliéleurverreetleurassiette.Ilsregardaienttousparlesfenêtres.
J’aibienpenséàlesprierd’allerserasseoiràleurstables,maispourquoileurdemander
defairequelquechosequ’ilsn’avaient,de
toutefaçon,aucuneintentiondefaire?Sur-
toutpasavecuntelspectaclejustedevantle
bar!
Antoineestsortidescuisinespour
venirseposteràcôtédemoi.Ilaobservéla
scèneensilenceunlongmoment.
—Jen’ysuispourrien,a-t-ilfinale-
mentmaugréé.
—Çanem’estmêmepasvenuàl’esprit,
mesuis-jeétonnée.
670/780
Antoines’estdétendu–mêmedanssa
tête.
—C’estuneactionàl’initiatived’une
églisequelconque.N’importequoi!Ilsmani-
festentdevantleMerlotteparcequeSamestunhybride.Maislafemmequiestentrée
danslebar,toutàl’heure,étaitdrôlement
bienrenseignéesurmoi.EtsurKennedy
aussi.J’espèrequec’estjusteuncouppour
rien.Jen’aiaucuneenviedemetaperdes
protestatairestouslesjours!
—Samferafaillite,siçacontinue,a
commentéKennedyàvoixbasse.Peut-être
quejeferaismieuxdedémissionner.Çane
vapasarrangerlesaffairesdeSamqueje
travailleici.
—Arrête
de
jouer
les
martyrs,
Kennedy!luiai-jerépliqué.Ilsnem’aiment
pasnonplus.Tousceuxquinemecroient
pasfollepensentqu’ilyaquelquechosede
surnaturelchezmoi.Sionvaparlà,toutle
671/780
mondeseraitobligédedémissionner,de
Samjusqu’enbasdel’échelle.
Ellem’adévisagéepourvoirsij’étais
sincère.Etpuis,elleahochélatête,martiale.
—Oh,oh!a-t-ellealorsdit,ensere-
tournantverslafenêtre.
DannyPrideauxvenaitd’arriverdans
saChryslerLeBaron1991,unenginquile
fascinaitpresqueautantqueKennedyKeyes.
Dannys’étaitgaréjusteàcôtédes
manifestants,avantdesortirdesavoiture
commeundiabledesaboîtepourseruer
verslebar.Ilvenaits’assurerqueKennedy
n’avaitrien.Dedeuxchosesl’une:soitils
avaientuneradioquicaptaitlecanaldesflicsdanslemagasindebricolageoùDannytravaillait,soitDannyavaitapprislanouvelleparundesclients.Letéléphonearabemarchait
fortàBonTemps.Dannyportaitunjeanet
desbootsavecundébardeurgrisetses
largesépaules,couleurcaramel,luisaientde
sueur.
672/780
Commeilsedirigeaitàgrandspasvers
laporte,j’aisoufflé:
—Jesuisentraindesaliver…
Kennedys’estplaquélamainsurla
bouchepourétouffersonhilarité.
—Ouais,ilestpasmal,a-t-elle
renchéri,enprenantuntondétaché.
Nousavonséclatéderire.
Mais,toutàcoup,catastrophe!Undes
manifestants,furieuxd’êtrechasséduMer-
lotte,aabattusapancartesurletoitdelaChrysler.Àcebruit,Dannys’estretourné.Il
estrestécommetétaniséunquartde
seconde,etpuisilafoncétêtebaisséesurle
blasphémateurquiavaitoséabîmerlapein-
turedesavoiture.
—Ohnon!alâchéKennedy,avantde
seruerdehorscommepropulséeparun
lance-pierres.Danny!s’est-elleégosillée.
Danny!Arrête!
Dannyahésité,letempsdetournerla
têtepourvoirquil’apostrophait.C’estalors
673/780
que,d’unbondquen’auraitpasreniéun
kangourou,Kennedyluiasautéaucou.Ila
d’abordeuungested’impatience,commes’il
avaitvoulusedégager,etpuisilasemblé
réaliserquec’étaitbeletbienKennedy,qu’il
avaitpassédesheuresetdesheuresàad-
mirer,quil’enlaçait.Ilestrestéfigé,lesbraslelongducorps,commes’ilavaitpeurde
bouger.
JenesavaispascequeKennedylui
disait,maisDannylaregardaitcommes’ilne
voyaitplusqu’elle.Unedesmanifestantes,
dansunmomentd’égarement,s’étaitlaissée
alleràcontemplerlascèneavecuneexpres-
sionattendrie.Maiselles’estviteremisede
cettepetitedéfaillancepartrophumaine
pourbrandirsapancartedeplusbelle.
—AniMAUX,deHORS!LeMONDE
auxhu-MAINS!AuxélusduCON-GRÈSde
montrerleCHEMIN!braillaitundesplus
vieuxprotestataires,unhommeavecune
674/780
crinièretouteblanche,quandj’aiouvertla
portepoursortiràmontour.
—Kevin!ai-jehélélepolicier,fais-les
dégager!
Kevinessayaitdeconduireletroupeau
desmécontentshorsduparking.Àencroire
leslignesquicreusaientsonfinvisagebla-
fard,ilauraitnettementpréféréêtreailleurs.
—MonsieurBarlowe,a-t-ilditcalm-
ement,s’adressantàl’hommeauxcheveux
blancs,cequevousfaitesestillégal.Jepour-
raisvousarrêterpourça.Nem’ypoussez
pas.Jen’aivraimentpasenviedelefaire.
—Noussommesprêtsànouslaisser
emprisonnerpournosidées,arétorquél’in-
téressé.Cen’estpasvrai,voustous?
Certainsparoissiensn’enavaientpas
l’airconvaincus.
—Peut-êtrebien,estintervenueKenya,
maisonaJaneBodehouseencellulededé-
grisement,encemoment,etellevomit
toutes
les
cinq
minutes.
Croyez-moi,
675/780
messieursdames,vousn’aurezaucuneenvie
devousretrouverenprisonavecelle.
LafemmequiétaitentréeauMerlotte
audépartalégèrementchangédecouleur.
—C’estunepropriétéprivée,arepris
Kevin.Vousnepouvezpasmanifesterici.Si
vousn’avezpaslibéréceparkingdanstrois
minutes,
vous
serez
tous
en
état
d’arrestation.
Çaaplutôtpriscinqminutes,maisle
parkingétaitdébarrassédesescontestataires
quandSamestvenunousrejoindrepourre-
mercierKevinetKenya.Commejen’avais
pasvusonpick-uparriver,j’aiétéunpeu
surprisedelevoirlà.
—Quand
es-tu
rentré?
lui
ai-je
demandé.
—Iln’yapasdixminutes.Jesavais
que,sijamaisjememontrais,çaneferait
queleséchaufferdavantage.Alors,jemesuis
garédansSchoolStreetetjesuisvenuàpied,
par-derrière.
676/780
—Bienvu!
Laclientèledumidiquittaitlebaret
l’incidentétaitdéjàenbonnevoiepourfig-
urerdignementdanslalégendelocale.Seuls
unoudeuxclientssemblaientcontrariés.Le
resteconsidéraitquelamanifestationleur
avaitfaitunebonnedistraction.CatfishHen-
nessyadonnéàSamunebonneclaquesur
l’épauleenpassant,etiln’apasétéleseulàfaireunpetiteffortpourluitémoignerson
soutien.Combiendetempscetteattitude
magnanimeallait-elledurer?Silesprotest-
atairescontinuaient,beaucoupdegenspour-
raientpenserqueçanevalaittoutsimple-
mentpaslecoupdeveniraubar.
Cen’étaitpaslapeinedelediretout
haut.Rienqu’àvoirsatête,Samavaitpar-
faitementcomprisleproblème.
—Allez!ai-jetentédel’encourager,en
luipassantlebrasautourdesépaules.Ils
s’eniront,tuverras.Tusaiscequetudevraisfaire?Tudevraisappelerlepasteurdeleur
677/780
communauté.IlssonttousdelaHolyWord
TabernacleàClarice.Tudevraisluidireque
tuveuxvenirleurparler.Pourleurmontrer
quetuesjusteunepersonnecommetoutle
monde.Jepariequeçamarcherait.
Jemesuisalorsrenducomptedela
tensionquinouaitsesépaules.Samétait
raidecommeunpiquetetfrémissaitderage.
—Jenedevraispasavoirbesoindedire
quoiquecesoitàquiquecesoit!a-t-ilex-
plosé.Jesuisuncitoyendecepays.Mon
pèreaservidansl’armée.J’étaisdans
l’armée.Jepaiemesimpôts.Etjenesuis
PASunepersonnecommetoutlemonde.Je
suisunmétamorphe.Etilfautqu’ilsse
mettentçabiendanslecrâneetleurchapeau
par-dessus.
Ilapivotéd’unblocpourrentrerdans
lebar.J’aiaccusélecoup.Jesavaisqu’il
n’étaitpasencolèrecontremoi.Enlere-
gardants’éloigneraupasdecharge,jeme
suisditquetoutcecin’avaitrienàvoiravec
678/780
moi.Maisjenepouvaispasm’empêcherde
penserquedanscettenouvellepéripétie,les
enjeuxmeconcernaientaussi.Nonseule-
ment,parcequejetravaillaisauMerlotte,
mais,aussi,parcequelafemmequiétait
venue,audébut,m’ayantbeletbien
désignée,jefaisaispartieduproblème.
Enoutre,j’estimaismalgrétoutqu’ap-
prochercettecommunautéreligieuseenper-
sonneétaitunebonneidée.Çameparaissait
sensé,raisonnableetcivil.
MaisSamn’étaitpasd’humeuràse
montrerraisonnable,nimêmecivil,etje
pouvaiscomprendreça.Jemedemandais
seulementsurquoiilallaitpassersacolère…
ousurqui?
Uneheureplustard,unjournalisteest
arrivéaubarpourtousnousinterviewersur
«l’incident»,commeill’appelait.Errol
Clayton,unhommedanslaquarantaine,
étaitceluiquirédigeaitplusdelamoitiédes
papiersdanslemodestecanarddeBon
679/780
Temps.Iln’enétaitpaspropriétaire,maisil
sedébrouillaitpourledirigeravecunbudget
réduitaustrictminimum.Jen’avaisrienà
rediresurcejournal,mais,forcément,beau-
coupletournaientendérision:lesChro-
niquesdeBonTempsdevenantsouventdansleurbouchelesColiquesdeBonTemps…
CommeErrolattendaitqueSamaitfini
deparlerautéléphone,jeluiaidemandés’il
voulaitboirequelquechose.
—Ah!Jeprendraisvolontiersunthé
glacé,Sookie,m’a-t-ilaimablementrépondu.
Commentvadonctonfrère?
—Bien.
—Ilseremetdelamortdesafemme?
—Jecroisqu’ilafiniparsefaireune
raison.
Cequiprêtaitàtouteslesinterpréta-
tionsqu’onvoulait.
—Unechosehorrible,a-t-ilcommenté.
—Oui,trèsmoche.
680/780
—Etc’étaitjusteici,surleparking,a
ajoutéErrolClayton,commesijepouvais
l’avoiroublié.Etexactementlàoùona
trouvélecadavredeLafayetteReynolds
aussi.
—Tiens,c’estvrai.Mais,naturelle-
ment,toutçan’étaitpaslafautedeSamet
n’avaitrienàvoiraveclui.
—Personnen’ajamaisétéarrêtépour
lemeurtredeCrystal,sijemesouviensbien.
J’aireculépourjeteràErrolClaytonun
regardnoir.
—MonsieurClayton,sivousêtesvenu
icipournouscréerdesennuis,vouspouvez
toutdesuitepasserlaporte.Nousavonsbe-
soinqueleschosesaillentmieux,pasplus
mal.Samestuntypebien.IlvaauRotary;il
prendunencartdansl’albumannueldela
promodeterminaledulycée;ilsponsorise
unedeséquipesdebase-ballduBoysand
GirlsClubtouslesansetilparticipeaufeu
d’artificepourlafêtenationale.Sans
681/780
compterquec’estunpatronformidable,un
vétéranetuncitoyenquipaiesesimpôts
commetoutlemonde.
—Merlotte,vousvousêtesdégotéun
fan-club,abalancélejournalisteàSamqui
étaitvenuseplanterjustederrièremoi.
—J’aitrouvéuneamie,l’aposément
reprisSam.J’ailachanced’avoirbeaucoup
d’amisetuneaffairequimarche.Etçame
feraitmalsijedevaislesperdre,c’estsûr.
J’aicrupercevoiruntond’excusedans
savoixetj’aisentisamainmetapoter
l’épaule.Rassurée,jemesuiséclipséepour
allerfairemontravail,laissantSamparler
tranquillementaveclejournaliste.
Jen’aipaseul’occasiondereparlerà
monpatronavantdequitterletravail.J’ai
dûm’arrêteràl’épiceriesurlechemindure-
tourparcequej’avaisbesoindedeuxoutrois
choses–Claudeavaitfaitunerazziadans
mesréservesdechipsetdecéréales,enplus.
Jen’avaispaspenséquelemagasinserait
682/780
bondédegensquin’auraientriendemieuxà
fairequedediscuterdecequis’étaitpassé
auMerlotte,àl’heuredudéjeuner.Toutlemondesetaisait,dèsquejepassaisl’angle
d’uneallée,mais,biensûr,çanechangeait
rienpourmoi.Jesavaiscequelesgensse
disaient.
Laplupartd’entreeuxnepartageaient
paslesvuesdesmanifestants.Maislesimple
faitqu’ilyaiteucetincidentavaitincitécertainsBontempois,quiétaientrestéscom-
plètementendehorsdel’affaire,àréfléchir
auproblèmedeshybridesetauprojetdeloi
quiproposaitdeleurretirercertainsdeleurs
droits.
Et,parmiceux-là,certainstrouvaient
celatrèsbien.
13
J’aigrimpédanslepick-updemon
frère.Jasonétaitàl’heure.Jem’étais
changée,optantpourunjeanetunfintee-
shirtbleuclairquej’avaisachetéchezOldNavy.Ilarboraitl’inscription«PEACE»enlettresgothiquesdorées.J’espéraisqu’onne
prendraitpasçapouruneallusiondema
part…Jason,dansuntee-shirt–toujoursbi-
envu–desSaintsdeLaNouvelle-Orléans,
l’équipedefootballnationale,semblaitprêtà
pareràtouteéventualité.
—Salut,Sook!
Ilvibraitlittéralementd’excitation.
Jasonn’avaitencorejamaisassistéàuneas-
sembléedeloups-garous,évidemment,etil
684/780
neserendaitpascomptedudangerquecela
pouvaitreprésenter.Oupeut-êtrequ’ill’était
etquec’étaitprécisémentcequil’excitait.
—Jason,j’aideuxoutroistrucsàte
diresurlesrassemblementsdeloups-garous,
luiai-jeannoncé.
—D’accord,a-t-ilrépondu,unpeudé-
grisé.Parfaitementconscientequejeprenais
plusletondel’aînéeje-sais-toutqueceluidelapetitesœur,jeluiaifaitplusoumoinsla
leçon.Jeluiaiditquelesloups-garous
étaientchatouilleux,orgueilleuxettrèsà
chevalsurleprotocole.Jeluiaiexpliqué
commentilspouvaientrépudierunmembre
delameute.J’aiinsistésurlefaitqueBasim
étaitunpetitnouveauquis’étaitvuconfier
d’embléeunposteàtrèshauteresponsabilité
auseinlameute.Qu’ilaittrahicetteconfi-
ancerendraitlameuteencorepluschatouil-
leusequed’habitude.Qu’Alcideaitfaitdelui
sonbrasdroitpourraitbienêtreinterprété
parlessienscommeunmanquede
685/780
discernementdesapart.Sonautoritépour-
raits’envoircontestée.QuantàAnnabelle,
impossibledeprédirelafaçondontlameute
allaitlajuger.
—Ilpourraitluiarriveruntrucpastrès
joli-joli,l’ai-jeaverti.Etonnepourraque
fermerlesyeuxetl’accepter.
—–Tuveuxdirequ’ilspourraientpun-
irphysiquementunefemmeparcequ’ellea
trompélechefavecunautregrosbonnetde
lameute?atraduitmonfrère.Tumeparles
commesijen’étaispasunhybride,Sookie.
Tucroisquejenesaispastoutça?
Ilavaitraison.C’étaittrèsexactement
cequej’avaisfait.
J’airespiréunboncoup.
—Excuse-moi,Jason.Jeteconsidère
toujourscommemonfrèrehumain.Ilm’ar-
rived’oublierquetuesbeaucoupplusque
ça.Pournerientecacher,j’ailatrouille.Jelesaidéjàvustuerdesgens,toutcommej’ai
vutespotespanthèrestueretestropier
686/780
d’autresgensenestimantqu’ilsétaientdans
leurdroit,quecen’étaitquejustice.Cequi
mefaitpeur,cen’estpastantquevousle
fassiez–cequiestdéjàterrible–,maisque
j’ensoisvenueàaccepterçacomme…le
modedefonctionnementnormaldeshy-
brides.Quandcesmanifestantssesont
pointésaubar,aujourd’hui,j’étaistellement
encolèrecontreeuxdetoutecettehaine
qu’ilsvouentauxloups-garousetauxméta-
morphes,sansrienconnaîtred’euxoupr-
esque.Mais,maintenant,jemedemande
commentilsréagiraient,s’ilssavaient
vraimentcommentleschosessepassent
danslesmeutes;commentGranréagirait,si
ellesavaitquejesuisprêteàregarderune
femme–enfin,
n’importe
qui–sefaire
battre,oumêmetuer,pouruneinfractionà
demystérieusesrèglesquejenereconnais
mêmepas.
Jasonamislongtempsavantderépon-
dre.Etpuisiladit:
687/780
—Çaremonteàquelquesjoursdéjàet
jecroisquecen’estpasplusmal:Alcideaeuletempsdesecalmer.J’espèrequelesautres
membresdelameuteonteuletempsde
réfléchiraussi.
Jenevoyaispascequ’onpouvaitdire
depluslà-dessus.Etpeut-êtremêmeque
j’enavaisdéjàtropdit…Nousn’enavons
plusparlépendantunpetitmoment.
—Tunepeuxpasécoutercequ’ils
pensent?m’aalorsdemandémonfrère.
—Aveclesloups-garouspuresouche,
cen’estpasévident.Certainssontplusdiffi-
cilesàdéchiffrerqued’autres.Mais,tupeux
êtresûrquejevaistoutfairepourça.J’arriveàbloquerunmaximumdetrucsquandje
veux,maissij’abaissemesbarrières…
J’aihaussélesépaules.
—C’estlegenredecirconstancesoùje
veuxrécoltertouteslesinfosquejepeux,
aussivitequejepeux,luiai-jeassuré.
688/780
—Quiatuéletypedelatombe,àton
avis?
—J’aibienréfléchiàlaquestionetje
voistroissolutionspossibles.Maisellesne
marchent,touteslestrois,quesijeparsdu
principequ’iln’apasétéenterréderrière
chezmoiparhasard.
Jasonaopinédubonnet.
—OK.Alorsvoilà.Peut-êtrequec’est
Victor,lenouveauvamp’àlatêtedela
Louisiane.VictorveutfairetomberEric.Eric
estshérifetc’estplutôtimportantcomme
position.
Il
lui
fait
de
l’ombre,
tu
comprends?
Jasonm’aregardéecommesij’étais
simpled’esprit.
—Jeneconnaispeut-êtrepastous
leurstitresronflantsetjenesuispeut-être
pasaucourantdetousleurssecrets,maisje
saisreconnaîtreunepointurequandj’envois
une.EtsitudisqueleVictorenquestion,
689/780
quiestau-dessusd’Eric,veutlefairedé-
gager,jen’aiaucunmalàtecroire.
Ilfallaitquej’arrêtedesous-estimer
monfrère.Jasonétaitplusperspicacequ’il
n’enavaitl’air.
—Victors’estpeut-êtreditque,sijeme
faisais
arrêter
pour
meurtre–vu
que
quelqu’undebienintentionnéavaitrencardé
lesautorités–,Erictomberaitavecmoi.Vict-
orapeut-êtrepenséqueçasuffiraitàfaire
virerEric,oudumoinsqu’envoyantça,leur
bossdémettraitEricdesesfonctions.
—Danscecas-là,cen’auraitpasété
mieuxdecollerlecadavredirectementchez
Ericetd’appelerlesflics?
—Cen’estpasfaux.Mais,siontrouvait
uncadavrechezEric,çaneferaitpasune
trèsbonnepubauxvampires.Unedesautres
idéesquej’aieues,c’estqu’Annabellesoitla
meurtrière.EllecouchaitàlafoisavecBasim
etavecAlcide.Peut-êtrequ’elleestdevenue
jalouse,oupeut-êtrequeBasiml’amenacée
690/780
detoutraconter.Alors,ellel’aliquidéet,
commeilsrevenaientjustementdeleur
petiteviréedansmonbois,elles’estditque
ceseraitl’endroitidéalpourenterrerun
cadavre.
—Çafaitunesacréetrottepoursebal-
aderavecuncadavredanslecoffre,m’afait
remarquerJason.
Ilavaitmanifestementdécidédese
fairel’avocatdudiable.
—Forcément,c’esttoujoursfacilede
trouverdesfaillesdansmesraisonnements,
alorsquec’estmoiquimesuistapétoutle
boulotpourlespondre!ai-jemaugréé,en
prenantvraimentletondelapetitesœur,
cettefois.Maistuasraison.C’estunrisque
quejeneseraispasprêteàprendre,moi,en
toutcas,ai-jeconcédé,revenantàuneatti-
tudeunpeuplusadulte.
—ÇaauraitpuêtreAlcide,asuggéré
Jason.
691/780
—Oui,çaauraitpu.Maistuyétais
commemoi.Est-cequetuaseul’impression,
mêmevaguement,qu’ilsavait?Queceserait
Basim,jeveuxdire.
—Non.Jecroisqueçaluiafaitunsac-
réchoc.Maisjen’aipasregardéAnnabelle,à
cemoment-là.
—Moinonplus,jenepeuxpasdire
commentellearéagi.
—Donc,tuavaisuneautreidée?
—Oui.Etc’estloind’êtremapréférée.
Tusais,jet’aiditqueHeidi,lavamp’tra-
queuse,avaitflairédesfaédanslebois?
—Moiaussi.
—Peut-êtrequejedevraistedemander
devenirrégulièrementjeteruncoupd’œil,
alors.Enfinbref,Claudeditquecen’estpas
luietHeidil’aconfirmé.Maisimaginonsque
Basimaitsurprisunrendez-vousentre
Claudeetunautrefaé.Pasloindelamaison,
làoùl’odeurdeClaudeparaîtraitnormale.
—Quandça?
692/780
—Lanuitoùlameuteestvenue.
Clauden’avaitpasencoreemménagéchez
moi,àcemoment-là,maisilétaitpasséàla
maison.
JevoyaisJasonessayerdefairecoïn-
cidercescénarioaveclecalendrier.
—Alors,Basimt’auraitditpourlesfaé
qu’ilavaitrenifles,maisilnet’auraitpasditqu’ilenavaitvu?Jenecroispasqueça
tiennelaroute,Sook.
—Tuasraison.Etonnesaittoujours
pasquiseraitl’autrefaéenquestion.S’ilyenadeux;quel’undesdeuxn’estpasClaudeet
quel’autreestDermot…
—Çaenfaitunqu’onneconnaîtpas.
—Dermotestsérieusementatteint,
Jason.
—Ilsmefonttousflipper.
—MêmeClaude?
—Écoute,commentçasefaitqu’il
débarque
pile
maintenant?
Justement
quandtuasd’autresfaédanslesbois.Çafait
693/780
carrémentbizarre,quandonditçatouthaut,
ouc’estuneidée?
Çam’afaitrire.Pastrèslongtemps.
—Ouais,çafaitcomplètementdéjanté.
Jesuisassezd’accordavectoi.Moinonplus,
jenefaispastotalementconfianceàClaude,
mêmes’ilestunpeudelafamille.Jeregrette
deluiavoirditoui,quandilm’ademandéde
s’installeràlamaison.D’unautrecôté,jene
croispasqu’ilaitl’intentiondenousfairedumal,àtoiouàmoi.Etiln’estpas…pastoutàfaitaussipuantquejelecroyais.
Nousavonstentéd’échafauderd’autres
hypothèsessurlemeurtredeBasim,mais
noustrouvionstoujourstropdefaillesdans
nosraisonnements.Enfin,çanousaoccupés
pendantletrajet.
LamaisondanslaquelleAlcideavait
emménagé,àlamortdesonpère,étaitun
bâtimentdebriqued’unétage,construit
dansunimmenseparcpaysagerquiluiof-
fraitunimpressionnantécrin.Cette…
694/780
demeure…–manoir?–étaitsituéedansun
trèsagréablequartierdeShreveport,forcé-
ment.Àvraidire,cen’étaitpastrèsloinde
chezEric.ÇamerongeaitdesavoirEricsi
prèsetenmêmetempsinaccessible,tantil
avaitdeproblèmes.
Cequenotreliendesangmefaisaitres-
sentirétaitdésormaissidéstabilisantqu’à
chaquenuitquipassaitjedevenaisdeplus
enplusnerveuse.Tantdegenspartageaient
celien,maintenant.Tantd’émotionspas-
saientdel’unàl’autre.Celam’épuisaitmen-
talement.Lepire,c’étaitAlexeï.Unpetit
garçontrèstrèsmort,jenevoyaispascom-
mentl’exprimerautrement:unenfantenfer-
médansuneperpétuellegrisaille,unenfant
quin’éprouvaitquedetrèsraresettrès
éphémèresmomentsdejoieetdelumière
danssanouvelle«vie».Aprèstouscesjours
àavoirl’impressiondelesentirvivredans
matête,niplusnimoins,j’enavaisdéduit
quelegaminétaitcommeunetiquequinous
695/780
suçaitlesangàAppiusLivius,àEricet,
maintenant,àmoi.Ilsiphonnaitunpetitpeu
denotrevie,chaquejour,etchaquejour
davantage.
Apparemment,AppiusLiviuss’étaitsi
bienhabituéàcequ’Alexeïluipompe–lit-
téralement–lavie,qu’ilavaitfiniparl’ac-
cepter.Celafaisaitdorénavantpartiedeson
existence.Peut-êtreleRomainsesentait-il
responsabledesproblèmescauséspar
Alexeï,puisquec’étaitluiquil’avaitfaitpass-erdel’autrecôté.C’étaitplausible.Entout
cas,sic’étaitcequ’ilressentait,jepensais
qu’ilavaitentièrementraison.J’étaiscon-
vaincuequ’enamenantAlexeïauprèsd’Eric,
enpensantquelaprésenced’unautre
membredesalignéeapaiseraitlapsychose
d’Alexeï,AppiusLiviusjouaitsadernière
carte.C’étaitunetentativedésespéréepour
essayerdeguérirlegamin.EtEric,monbel
Eric,setrouvaitprisaumilieudetoutça,
696/780
alorsmêmequ’ildevaitsedémenerpourdé-
jouertouslespiègesqueluitendaitVictor.
Billm’avaitditquej’étais«quelqu’un
debien»,maisjemesentaism’éloignerde
plusenplus,chaquejour,decetteimage.
Pendantquenousremontionsàpiedl’allée
quimenaitàlaported’Alcide,j’aibiendû
m’avouerque,depuismapetitevisiteau
Fangtasia,lanuitprécédente,jemeprenaisàvouloirtouslesvoirmorts:AppiusLivius,
AlexeïetVictor.
Maisilvalaitmieuxquejerangeça
dansuncoindematête,parcequ’ilfallait
quejesoisaumieuxdemaformepour
pénétrerdansunemaisonpleinedeloups-
garous.Jasonapassésonbrasautourdemes
épaulesetm’aserréebrièvementcontrelui.
—Unjour,ilfaudraquetum’expliques
pourquoionfaittoutça,m’a-t-ildit.Parce
quejecroisquej’aioublié.
Çam’afaitrire–cequiétaitprécisé-
mentl’effetrecherché.J’ailevélamainpour
697/780
sonner,maislaportes’estouverteavant
mêmequemondoigtnetouchelebouton.
Jannalynnsetenaitdevantmoi,enbrassière
etenshortdecompétition(Elleavaittou-
joursl’artdesechoisirdestenuesquime
surprenaient.)Sonshortdécouvraitdes
creuxauniveaudeseshanches.J’aipoussé
ungrossoupir.«Creux»:unmotqueje
n’avaisjamaisutilisépourdécriremon
physique.
—Ons’habitueàsonnouveaujob?lui
alancéJason,enavançantdroitdevantlui.
Ilneluilaissaitpasvraimentlechoix:
soitellereculait,soitelleluibarraitle
chemin.Elleaoptépourlapremière
solution.
—Jesuisfaitepourcejob,l’areprisla
jeunelouve.
J’étaisd’accordavecelle.Jannalynn
adoraitlaviolenceetsemblaittrèspart-
ageuse,àceniveau-là.Enmêmetemps,je
medemandaisqueljobellepouvaitbien
698/780
avoirdanslavraievie.Elleétaitderrièrele
comptoird’unbardeShreveporttenupar
desloups-garous,lapremièrefoisqueje
l’avaisvue,etjesavaisquelapropriétairedecebarétaitmortedansleconflitquiavait
opposélesdeuxmeutes.
—Tutravaillesoù,maintenant,Janna-
lynn?luiai-jedirectementdemandé.
Jenevoyaisaucuneraisonpourquece
soittenusecret.
—JetiensleHairoftheDog.Alcideenestdevenulepropriétaireetilatrouvéquejepouvaisfairel’affaire.Maisonm’aide,a-telleconcédé–confessionquim’a,pourle
moins,étonnée.
Ham,quitenaitparlatailleunejolie
bruneenrobed’été,attendaitdel’autrecôté
duhalld’entrée,àcôtédesportesouvertes
quidonnaientsurlesalon.Ilm’atapoté
l’épauleetm’aprésentésacompagnesousle
nomdePatriciaCrimmins.Jel’aiimmédi-
atementreconnue.C’étaitunedesennemies
699/780
quiavaientrejointlameutedesLongues
Dents,aprèss’êtrerendues,àlafindela
guerredesloups-garous.J’aiessayédeme
concentrersurelle,maisj’avaisdumalà
m’empêcherderegarderailleurs.Patricia
s’estesclafféeetm’adit:
—Sacréebaraque,hein?
J’aihochélatêtesansmotdire.Je
n’étaisjamaisvenueavantetj’avaislesyeux
aimantésparlesportes-fenêtres,del’autre
côtédel’immensesalon.Levastejardin,der-
rièrelamaison,étaitéclairé.Nonseulement
ilétaitprotégéparuneclôturequidevaitbi-
enfairedeuxmètresdehaut,maisilétait
aussibordé,àl’extérieur,parunerangéede
cescyprèsàcroissancerapidequipointaient
verslecielcommedeslancesparfaitement
alignées.Aumilieudupatio,chantaitune
fontaine–quidevaitêtrebienpratiquepour
boirequandonsechangeaitenloup.Ily
avaitaussitoutuntasdemeublesdejardin
enferforgé,artistiquementdisposéssurles
700/780
largesdalles.Wouah!Jesavaisqueles
Herveauxn’étaientpasàplaindre,mais,àce
point-là,c’étaitimpressionnant.
Lesalon,quantàlui,faisaittrèsclub
anglais:toutdecuirnoirlustréetdelam-
bris.Etlacheminéeétaitaussigrande
qu’unecheminéepuissel’être,ànotre
époque.Ilyavaitdestêtesd’animauxac-
crochéesauxmurs–cequejetrouvaisplutôt
drôle,vulecontexte.Toutlemondesemblait
avoirdéjàunverreàlamain.Jen’aipas
tardéàlocaliserlebar,centred’attractionduplusimportantattroupementdeloups-garous.Jen’aipasaperçuAlcide,enre-
vanche–qu’onremarquaittoutdesuite,en
général,àcausedesatailleetdesonindéni-
ableprésence.
MaisjenepouvaispasraterAnnabelle:
elleétaitaubeaumilieudelapièceetàgen-
oux,bienqu’aucuneentraven’aitl’airdel’y
contraindre.Onavaitfaitlevideautour
d’elle.
701/780
—Nevousapprochezpas,m’adiscrète-
mentconseilléHam,commejefaisaisunpas
verselle.
Jemesuisarrêtéenet.
—Vouspourrezluiparlerplustard,a
chuchotéPatricia.Probablement.
C’étaitce«probablement»quim’in-
quiétait.Maisc’étaituneaffairedeloups-
garousetj’étaissurleurterritoire.
—Jevaismechercherunepetitebière,
m’aannoncéJason,aprèsavoirbienexam-
inélasituationdanslaquellesetrouvaitAn-
nabelle.Qu’est-cequetuveuxboire,Sook?
—Ilfautquevousmontiezaupremier,
m’asouffléJannalynn.Vousnedevezrien
avalerd’autre.Alcidevousattendavecun
verre.
Elleadésignédumentonlavoléede
marchessurmagauche.J’aifroncélessour-
cilsetJasonasemblésurlepointdeprotest-
er.Maisellearéitérésongeste.
702/780
J’aitrouvéAlcidedansunbureau,juste
enhautdel’escalier.Ilregardaitparla
fenêtre.Ilyavaitunverrecontenantunli-
quidetroubleetjaune,surlesous-main.
—Alors?luiai-jelancéd’entrée.
Cettesoiréem’inspiraitdemoinsen
moins.
Ils’estretournéversmoi.Ilavaittou-
jourslescheveuxenbatailleetilauraitbien
faitdeseraser,maisçan’ôtaitrienàcecharismequiémanaitdeluicommeuneaura.
J’ignoraissic’étaitlerôledechefquin’avaitfaitquemettrel’hommeenvaleur,ousi
c’étaitl’hommequiavaitgrandipourlerôle,
maisilétaitbienloin,lecharmantgarçon
quej’avaisrencontrépratiquementdeuxans
auparavant.
—Nousn’avonsplusdechaman,m’a-t-
ilannoncésanspréambule.Çafaitquatre
ansqueçadure.Cen’estpasfacilede
trouverunloup-garouprêtàreprendrele
703/780
flambeau.Etpuisilfautdéjàavoirledon,de
toutefaçon.
—D’accord,ai-jevaguementrépondu,
enattendantdevoiroùilvoulaitenvenir.
—Tuescequenousavonsdeplusap-
prochant.S’ilyavaiteuunebande-son,un
roulementdetambourssinistreaurait
démarré.
—Jenesuispaschaman,ai-jeobjecté.
Pourtoutt’avouer,jenesaismêmepasce
quec’est.Etvousne«m’avez»pas.
—C’estletermequ’onemploiepourun
ouuneguérisseuse,situpréfères:quelqu’un
quialedonpouruserdemagieetinterpréter
sesmanifestations.Çanousasemblémieux
que«sorcière».Etpuis,commeça,onsait
dequionparle.Sinousavionsunchaman
attitré,ilboiraitcequ’ilyadansceverreetnousaideraitàfairetoutelalumièresurce
quiestarrivéàBasimetàdéterminerlede-
gréderesponsabilitédechacundanscette
affaire.Lameutepourraitensuitestatuersur
704/780
lesortdechaquepersonneimpliquéeenpro-
portiondesaculpabilité.
—C’estquoi?luiai-jedemandé,en
désignantleliquide.
—C’estcequirestaitdanslaréserve
secrètedudernierchaman.
—Qu’est-cequec’est?ai-jeinsisté.
—Unedrogue.Mais,avantquetune
fassesdemi-tour,laisse-moijustetedireque
ledernierchamanenaprisplusieursfois
sanseffetsecondaireprolongé.
—Prolongé.
—Ehbien,ilavaitdescrampesd’es-
tomaclelendemain.Maisilétaitenétatde
retournertravaillerlesurlendemain.
—Évidemment,c’étaitunloup-garou!
Ilpouvaitavalerdestrucsquemonorgan-
ismenepeutpassupporter.Qu’est-cequeça
faitexactement?Ouplutôt,qu’est-cequeça
meferaitàmoi?
—Ça
te
procure
une
perception
différentedelaréalité.C’estcequ’ilm’avait705/780
dit.Et,commejen’avaisvraimentriend’un
chaman,c’esttoutcequ’ilabienvoulume
dire.
—Etpourquoiest-cequejeprendrais
unemystérieusedrogue,jeteledemande?
J’étaisréellementintriguée.
—Parceque,sinon,onnevajamais
connaîtrelefinmotdel’histoire.Pourlemo-
ment,laseulecoupablequejeconnaisse,
c’estAnnabelle.Maisilsepourraitqu’elle
soitseulementcoupabledem’avoirétéin-
fidèle.Mêmesiçamemethorsdemoi,elle
neméritepasdemourirpourça.Mais,sije
nepeuxpasdécouvrirquiatuéBasimetl’a
délibérémententerréderrièrecheztoi,j’ai
bienpeurquelameutelacondamne,
puisqu’elleestlaseuleàavoireuunerelationaveclui.Jepourraisfaireunbonsuspect,
j’imagine:jepourraisavoirtuéBasimparja-
lousie.Maisj’auraispulefairelégalementet
jenet’auraispasimpliquée.
Jesavaisquec’étaitlavérité.
706/780
—Ilsvontlamettreàmort,a-t-il
répété,faisantsavammentvibrerlacorde
sensible.
J’aipresqueeulecrandehausserles
épaules.Presque.
—Jenepeuxpasessayerdefaireçaà
mafaçon?Sijelestouche…
—Tum’asdittoi-mêmequec’étaitdif-
ficiledeliredanslespenséesdesloups.
Ilparaissaitpresquetriste.
—Sookie,j’avaisespéréqu’onformerait
uncoupleunjour,toietmoi.Maintenant
quejesuischefdemeuteetquetues
amoureusedecerefroidid’Eric,j’imagine
quecen’estpluslapeined’ycompter.Je
pensaisqu’onauraitunechanceparcequetu
nepouvaispasvraimentliredansmes
pensées.Sachantça,jenecroispasqueje
puissecomptersurtesdonspourobtenirdes
informationsfiables.
Ilavaitraison.
707/780
—Ilyaencoreunan,tunem’aurais
pasdemandéça.
—Ilyaencoreunan,tun’auraispas
hésitéàleboire.
J’aitraversélapièce,j’aiattrapéle
verreetjel’aividéd’untrait.
14
J’aidescendul’escalieraubrasd’Alcide.
J’avaisdéjàunpeulevertige,l’impressionde
flotterdansmatête:jevenaisd’absorber
unedrogueillicitepourlapremièrefoisde
mavie.
Quelleidiote!
Uneidioteprogressivementenvahie
parunedoucechaleuretquisesentaitde
mieuxenmieux,celadit.Lebreuvagedu
chamanavaitunautreeffetsecondairetoutà
faitdélicieux:grâceàlui,jenepouvaispluspercevoirenmoiniEric,niAlexeï,niAppius
Livius.Plusaussiintimement,dumoins,et
c’étaitunincroyablesoulagement.
709/780
Unautreeffet,moinsplaisantcelui-là,
c’étaitquemesjambesnemeparaissaient
plusaussiréellesendessousdemoi.C’était
peut-êtrepourçaqu’Alcidem’agrippaitsi
fort?Jemesuisrappelécequ’ilavaitdità
proposdecetespoirqu’ilavaiteudenous
voirunjourformeruncoupleetj’aipensé
quej’aimeraisbienl’embrasserpourmere-
mémorercequeçafaisait.Etpuisj’airéalisé
quejeferaismieuxdecanalisercesdouxet
tendressentimentspourl’aideràtrouverles
réponsesauxquestionsauxquellesilse
trouvaitconfronté.J’aidonccontrôlémes
émotions:uneexcellentedécision.J’étais
mêmesifièredemapropreexcellencequeje
meseraisrouléededans.
Levraichamandevaitavoirquelques
petitesastucesdesoncrupourfocaliser
toutescesdivagationssurl’affaireencours.
Quantàmoi,j’aidûfaireunénormeeffort
pourmereprendre.Enmonabsence,lepetit
comitéréunidanslesalonavaitenflé:la
710/780
meuteétaitlàaugrandcomplet.Jepouvais
enpercevoirlaglobalité,l’unité.
Touslesyeuxsesonttournésversnous
quandnoussommesarrivésenbasdes
marches.Jasonsemblaitauxcentcoups.Je
luiaisouripourlerassurer.Monsourirene
devaitpasêtretrèsaupointparcequeson
visagenes’estpasdétendudutout.
Jannalynnestalléesecamperàcôté
d’Annabelletoujoursàgenoux.Lebrasdroit
d’Alcideaalorsrejetélatêteenarrièrepour
pousserunesériedepetitsjappements.Je
metenais,àprésent,prèsdemonfrèrequi
mesoutenait.Jenesaispastropcomment,
mais,entre-temps,Alcidem’avaitconfiéeà
lagardedeJason.
—Merde!amarmonnéJason.Ilsne
peuventpasleverlamainouagiterune
cloche,jenesaispasmoi!
J’enaidéduitqueçanesefaisaitpasde
japperpourbattrelerappelchezles
panthères.Pasdeproblème.J’aisouriàmon
711/780
frère.J’avaisvraimentl’impressiond’être
commeAliceauPaysdesMerveillesqui
venaitdemordredanssonpremiermorceau
dechampignon.
Jemetrouvaisd’uncôtéducerclevide
quientouraitAnnabelle,etAlcidedel’autre.
Ilajetéunregardcirculairepourattirerl’attentiondelameute.
—Noussommesici,cesoir,encom-
pagniededeuxinvités,pourdéciderdusort
quenousallonsréserveràAnnabelle,a-t-il
annoncésanspréambule.Noussommesici
pourjugersielleaquelquechoseàvoiravec
lamortdeBasimousicemeurtredoitêtre
imputéàquelqu’und’autre.
—Pourquoicesinvités?ademandé
unevoixféminine.
J’aiessayédesavoirquic’était,mais
elleétaitdanslefond,troploinpourqueje
puissevoirsonvisage.Ildevaityavoirune
quarantainedepersonnesdanslapièce,
entreseize(lamutations’opèreàlapuberté)
712/780
etsoixante-dixans.HametPatriciasetrouv-
aientàmagauche,àenvironunquartde
cercledemoi.Jannalynnétaittoujours
auprèsd’Annabelle.Lesquelquesrares
autresmembresdelameutequejeconnais-
saisdenométaientdisséminésdans
l’assistance.
—Écoutezbien,aditAlcide,enmere-
gardantfixement.
«OK,messagereçu,Alcide.»J’aifer-
mélesyeuxetj’aidépliémesantennes.Wou-
ah!C’étaitcarrémenthallucinant!Alcidea
lentementparcourul’assembléeduregard.
Jemesuisrenducomptequejelesavais
parcequ’uneondedepeursuivaitsonregard
etquejepouvaisvoir,oui,oui,voircette
peur.Elleétaitjauneocre.
—LecorpsdeBasimaétéretrouvésur
lesterresdeSookie,apoursuiviAlcide.Ila
étédélibérémententerréàcetendroitpour
tenterdelafaireaccuserdumeurtre.Onaà
713/780
peineeuletempsdeledéplacerquelapolice
venaitenquêtersurplace.
Mouvement
de
sur-
prise–presque–général…
—Vousavezdéplacélecorps?s’est
étonnéePatricia.
Mespaupièressesontrelevéesd’un
coup.PourquoiAlcideavait-ilchoiside
garderçasecret?Parcequ’ilétaitclairque,
pourPatricia,etpourquelquesautres,c’était
unsacréchocd’apprendrequelecorpsde
Basimn’étaitplusdanslapetiteclairière
prèsdelarivière.Jasonaposésabièreet
s’estrapprochéderrièremoi.Ilavaitcompris
qu’ilauraitbesoind’avoirlesmainslibres.
Monfrèren’estpeut-êtrepasunetête,mais
ilpeutsefieràsoninstinct.
L’intelligenceaveclaquelleAlcideavait
organisétoutecettemiseenscèneme
sidérait.Jenepouvaispeut-êtrepascapter
trèsnettementlespenséesdesloups-garous,
maisleursémotions…Etc’étaitprécisément
714/780
cequil’intéressait.Maintenantquejeme
concentraisvraiment,focalisanttoutemon
attentionsurlespersonnesprésentesdansla
pièce–j’avaisl’impressiondesortirquasi-
mentdemoncorpstantc’étaitintense–,je
voyaisAlcidecommeunebouled’énergie,
unesphèrerougetoutepalpitantedotéed’un
fortpouvoird’attraction,ettouslesautres
loups-garoustournaientautourdelui.Je
comprenaispourlapremièrefoisque,dans
l’universdesloups-garous,lechefdemeute
étaitcommeuneplanèteautourdelaquelle
touslesautrestournaientenorbite.Les
membresdelameuteémettaienttous
différentesnuancesderouge,devioletetde
rose:lescouleursdeleurdévotionàleur
chef.Jannalynnm’apparaissaitcommeune
flamboyantetraînéeécarlate.Sonadoration
pourAlcidelarendaitpresqueaussi
étincelantequelui.MêmeAnnabelle,en
dépitdesoninfidélité,étaitd’unpâlerouge
cerisedélavé.
715/780
Maisilyavaitaussiquelquestaches
vertesdanslelot.J’aitendulesmainsenav-
ant,commesijedisaisaurestedumondede
s’arrêter,pendantquejeprenaisencompte
cettenouvelleformedeperceptionetl’inter-
prétationquiallaitavec.
—Cesoir,Sookieestnotrechaman.
Lavoixd’Alcidearetentiauloin
commeungrondementdetonnerre.Maisje
pouvaisl’ignorersansproblème.Ilfallaitque
jesuivelescouleursparcequec’étaientles
couleurs
qui
trahissaient
la
véritable
personnalité.
Levert,chercherlevert.Sansmême
bougerlatête,sansouvrirlesyeux,jelesai
pourtanttournésverslesgensverts.Ham
étaitvert.Patriciaétaitverte.J’airegardédel’autrecôté.Ilyavaitunautrevert,parlà,
maisiloscillaitentrejaunepâleetjaune-
vert.Ha!«Unindécis,mesuis-jedit,avec
matoutenouvelleperspicacité.Pasencore
untraître,maispasconvaincuqu’Alcide
716/780
fasseunbonchefdemeute.»Cetteimage
fluctuanteappartenaitàunjeunemâle.Je
l’aiécarté:tropinstablepourqueçaveuille
direquoiquesoit.J’aireportémon
«regard»surAnnabelle.Toujoursrouge
cerise,maisavecdesrefletsambre:sapeur
intensecommençaitàpercerderrièresa
loyauté.
J’aiouvertlesyeux.Qu’est-ceque
j’étaiscenséedireaujuste?«Ilssontverts.
Attrapez-les!»?Jemesuisretrouvéeen
traindedériveràtraverslameutecommeun
ballonaumilieud’unbouquetd’arbres.
Quandjemesuisfinalementarrêtée,j’étais
piledevantHametPatricia.C’étaitlemo-
mentd’avoirdesmainsàportéedemain.
Ah!Marrant,ça!Jemesuismiseàrire
doucement.
—Sookie?s’estalarméHam.
Patricial’alâchépoursereplierder-
rièrelui.
717/780
—Nevoussauvezpascommeça,
Patricia,ai-jeplaisanté,toutsourire.
Elleatressailli,prêteàprendreses
jambesàsoncou.Maisunedouzainede
mainsl’ontagrippéepourlaretenird’une
poignedefer.J’ailevélesyeuxversHamet
j’aiposémesmainsdepartetd’autredeson
visage.Sij’avaiseudelapeintureaubout
desdoigts,ilauraiteul’aird’unIndiende
westernsurlesentierdelaguerre.
—Tantdejalousie!ai-jesoupiré.Ham,
vousavezditàAlcidequedescampeurs
venaients’installersurlesbordsdelarivièreetquec’étaitpourçaquelameutedevait
venircourirdansmonbois.Maisc’estvous
quiavezinvitéceshommes,hein?
—Ils…non.
—Ah!jevois,ai-jepoursuivi,enlui
touchantleboutdunez.Jevois.
Jepouvaismaintenantliredansses
penséesaussiclairementquesij’avaisété
danssatête.
718/780
—Alors,commeça,ilsétaientenvoyés
parlegouvernement.Ilsvenaientcollecter
desinformationssurlesmeutesdesloups-
garousdeLouisiane,toutcequ’ilspouvaient
trouverdenégatif,depréférence.Ilsvous
ontdemandédesoudoyerunloup-garou
procheduchef,unbrasdroit.Pourqu’illeur
décriveparlemenutoutlemalqu’ilavait
fait.Pourqu’ilspuissentfairepassercepro-
jetdeloi,celuiquivousobligeraittousà
vousfairerecensercommedesétrangers.
HamiltonBond…vousn’avezpashonte?
VousleuravezditdeforcerBasimàleur
avouerdestrucs,cequ’ilavaitfaitpourse
fairevirerdelameutedeHouston.
—Toutçan’estqu’untissudemen-
songes,Alcide,s’estrécriéHam.
Ilessayaitdelajoueraufortengueule,
sûrdesondroit,mais,pourmoi,ilcouinait
commeunepetitesouris.
—Jeteconnaisdepuistoujours,Alcide,
a-t-ilplaidé.
719/780
—Etvouspensiezqu’Alcideferaitde
voussonbrasdroit,ai-jeenchaîné.Maisila
choisiBasim,quiavaitpourtantdesan-
técédentsauTexas.
—Ils’estfaitjeterdeHouston,aargué
Ham.Voilàlegenredetypequec’était!
Sacolèrerompaitlesdigues,toutevi-
brantedenoiretd’or.
—Jel’auraisinterrogéetj’auraissula
vérité.Maisjenepeuxplusmaintenant,pas
vrai?Parcequevousl’aveztuéetvousl’avez
couchédanslaterresifroide,siglacée.
Ellen’étaitpassifroidequeça,enfait,
maisj’estimaispouvoirm’autorisercette
légèrelicenceartistique.Monespritavait
prissonessor,tutoyantlesnuées,etfondait
enpiqué.Jepouvaisvoirtantdechoses!
J’étaisDieu.C’étaitgé-nial!
—Jen’aipastuéBasim!Enfin,peut-
êtrequesi,maisc’estparcequ’ilsetapaitlapetiteamieduchefdemeute!Jenepouvais
pasaccepterunetelledéloyauté!
720/780
—Biiiip!Mauvaiseréponse!
J’aifaitcourirmesdoigtssursesjoues.
Nousavionsencoreunequestionàrégler,
non?Uneénigmeàrésoudre.
—Ilesttombésurunecréaturedans
votrebois,lesoirdecettefameusepleine
lune,alâchéHam.Il…jenesaispasdequoi
ilsontparlé.
—Quelgenredecréature?
—Jenesaispas.Unmec…Un…jen’ai
jamaisrienvuquiressembleàça.Ilétait
vraimentbeaucommeundieu.Commeune
stardecinéma,ouquelquechosedansce
genre-là.Ilavaitlescheveuxlongs,delongs
cheveuxblondtrèsclair.Uneseconde,ilétait
làet,laseconded’après,ilavaitdisparu.IlaparléàBasimpendantqueBasimétaitencoreenloup.Basimétaittoutseul.Après
avoirmangélecerf,jem’étaisendormider-
rièreunbuissondelauriers.Quandjeme
suisréveillé,j’aientendudesvoix.L’autre
typeessayaitdevoustendreunpiègepour
721/780
quevousvousfassiezcoincerparcequevous
luiaviezfaitquelquechose.Jenesaispas
quoi.Basimdevaittuerquelqu’un,l’enterrer
derrièrechezvousetappelerlesflics.Ça
vousrégleraitvotrecompte.Etpuislef…
Hams’estbrusquementinterrompu.
—Voussaviezquec’étaitunfaé,luiai-
jedit,enluiadressantunlargesourire.Vous
lesaviez.Alors,vousavezdécidédefairele
boulotavantlui.
—Alciden’auraitpasvouluqueBasim
fasseça,pasvrai,Alcide?
Alciden’apasjugéutilederépondre.
Maisilvibraitcommeunefuséeaudécol-
lage,enmargedemonchampdevision.
—EtvousavezprévenuPatriciaetelle
vousadonnéuncoupdemain,l’ai-jeunpeu
aidéenluicaressantlevisage.
Ilauraitbienvouluquej’arrête,maisil
n’osaitpasm’enempêcher.
—Sasœurétaitmortependantla
guerre!Ellenepouvaitpassefaireàsa
722/780
nouvellemeute,accepterd’êtrepasséeàl’en-
nemi.Elledisaitquej’étaisleseulàme
montrerunpeucompréhensifavecelle.
—Oh!Quelaltruismedevotrepartde
voussoucierdelajolielouveendétresse!ai-
jeraillé.CebraveHam!Aulieudelaisser
Basimtuerquelqu’unetl’enterrerderrière
chezmoi,vousaveztuéetenterréBasim.Au
lieudelaisserBasimrécolterlarécompense
dufaé,vousvousêtesditquec’étaitvousqui
alliezlarecevoiràsaplace.Parcequ’ilssontriches,lesfaé,hein?
J’aiplantémesonglesdanssajoue.
—Basimvoulaitl’argentpoursedébar-
rasserdecestypesdugouvernement,ai-je
continué.Maisvous,vousvouliezcetar-
gent…ehbienparcequevousvouliezdu
pognon.
—BasimavaitunedettedesangàHou-
ston,aprotestéHam.Basimn’auraitjamais
parléauxanti-loups-garous,àaucunprix.Je
neveuxpasmouriraveccemensongesurla
723/780
conscience.Basimvoulaitréglerladettequ’il
avaitcontractéeentuantunhumain,unallié
delameuteenplus.C’étaitunaccident.
C’étaitarrivéquandBasimétaitsoussa
formedeloup.L’humainl’avaitattaquéà
coupsdebinette.Basiml’avaittué.
—J’étaisaucourant,estintervenuAl-
cide.Ilavaitgardélesilence,jusqu’àprésent.
—J’avaisditàBasimquejelui
prêteraisl’argent,a-t-ilrenchéri.
—J’imaginequ’ilpréféraitlegagner
parlui-même,adittristementHam(La
tristesse,commej’aipuledécouvrir,étaitvi-
oletfoncé.)Ilpensaitqu’ilallaitrevoirlefaé,luidemanderexactementcequ’ilvoulait
qu’ilfasse,trouveruncadavreàlamorgue
oulecorpsd’univrognedansuneruellemal
faméeetleplanquerderrièrechezSookie.
Commeça,ilauraitremplisoncontratetil
n’auraitfaitdemalàpersonne.Mais,aulieu
deça,ilafalluqueje…queje…,a-t-il
sangloté.
724/780
Ilaviréaugrisdélavé:lacouleurdela
foiquandellevousabandonne.
—Oùétiez-vouscenséleretrouver?
L’homme-faé,jeveuxdire,luiai-jedemandé.
Pourrécupérervotreargent–quevousaviez
beletbiengagné,jeneprétendspasle
contraire.
J’étaisfièredememontreraussiéquit-
able.L’équitéétaitbleue,biensûr.
—J’avaisrendez-vousavecluiaumême
endroit,dansvotrebois,m’a-t-ilrépondu,
aprèss’êtrerepris.Ausudducimetière.Un
peuplustard,cesoir.
—Parfait,ai-jemurmuré.Vousnevous
sentezpasmieux,maintenant?
—Si,a-t-ilacquiescé,sansuneonce
d’ironie.Jemesensvraimentmieuxetje
suisprêtàaccepterlejugementdelameute.
—Pasmoi!s’estécriéePatricia.J’ai
échappéàlamort,dansleconflitdenos
deuxmeutes,enacceptantdemerendre.
Laissez-moienfaireautantaujourd’hui!
725/780
Elleesttombéeàgenoux,comme
Annabelle.
—J’implorevotrepardon.Jesuis
seulementcoupabled’avoiraiméceluiqu’il
nefallaitpas.
CommeAnnabelle.Patriciaabaisséla
têteetsatressenoireaglissépar-dessusson
épaule.Elleaportésesmainsjointesàson
visage.Trèsjolitableau.Mignonneà
croquer.
—Tunem’asjamaisaimé!s’estinsur-
géHam,manifestementoutré.Onbaisait,
c’esttout.TuenvoulaisàAlcideparcequece
n’estpastoiqu’ilavaitchoisiepour
maîtresse.J’envoulaisàAlcideparcequece
n’estpasmoiqu’ilavaitchoisicommebras
droit.C’étaittoutcequ’onavaitencommun.
Çaetriend’autre.
—Ils
reprennent
assurément
des
couleurs,maintenant,ai-jecommenté.
Ilsmettaienttantd’ardeuràs’accuser
mutuellementqueleurauraendevenait
726/780
pratiquementcombustible.J’aiessayédeme
faireunpetitcompte-rendupersonneldece
quej’avaisappris,maistoutarrivaitenvrac.
Peut-êtrequeJasonpourraitm’aideràfaire
letriplustard.Jouerleschamansétaitex-
ténuant.J’avaisl’impressionquejen’allais
pastarderàm’écrouler,commesij’avais
couruunmarathon.
—L’heureduverdictasonné,ai-jedit,
enmetournantversAlcide,quirougeoyait
toujoursaveclamêmeintensité.
—Jepensequ’Annabelledoitêtre
punie,maisnonexcluedelameute.
Tollégénéraldanslasalle.
—Àmort!acrachéJannalynn,unein-
flexibledéterminationsursonpetitvisage
farouche.
Elleétaittellementprêteàl’exécuter.
J’aipenséàSam.Est-cequ’ilserendaitbien
compteàquoiils’étaitattaquéensortant
avecunecréatureaussiféroce?Ilparaissait
siloindetoutça.
727/780
—Voicimonraisonnement,aposément
déclaréAlcide.
Lesilences’estfaitdanslapièce:la
meuteécoutaitsonchef.
—D’aprèseux,a-t-ilcommencé,en
désignantHametPatricia,Annabellen’est
coupablequed’uneatteinteàlamoralité
pouravoireuunerelationavecdeux
hommesenmêmetemps,toutenassurant
l’und’euxdesafidélité.Nousignoronsles
proposqu’elleatenusàBasim.
Alcidedisaitlavérité.Lavérité,telle
qu’illavoyait,dumoins…J’airegardéAnna-
belleetellem’estapparuedanstouteson
unité:lafemmedisciplinéedel’arméede
l’air;lafemmepragmatiquequisavaitéqui-
librersonexistencedeloup-garoudansla
meuteaveclerestedesavie;lafemmequi
perdaittoutcontrôleettoutsenscommun
dèsqu’ils’agissaitdesexe.Annabelleétaitunvéritablearc-en-cieldecouleurs,àprésent,
etaucunen’étaitgaie,saufcettevibrante
728/780
ligneblanchedusoulagementparcequ’Al-
ciden’avaitpasl’intentiondelatuer.
—QuantàHametàPatricia,apour-
suivicedernier,Hamaassassinéunmembre
delameute.Aulieud’undéfiàlaloyale,ilachoisilavoiedelalâcheté.Voilàquidevrait
luivaloirunchâtimentexemplaire,peut-être
mêmelamort.Ilnousfautcependanttenir
comptedufaitqueBasimétaitun
traître–nonseulementunmembredela
meute,maismonbrasdroit,quiétaitprêtà
comploteravecquelqu’und’extérieuràla
meute,àconspirercontrelesintérêtsdela
meute,àtendreunpiègeàunealliéedela
meuteetàternirsonhonneur.
—Oh!ai-jesouffléenmepenchant
versJason.C’estmoi,ça.
—EtPatricia,quiavaitjuréderester
loyaleàcettemeute,atrahisonserment,a
enchaînéAlcide.
Elledevraitdoncêtrechasséedela
meuteetexclueàvie.
729/780
—Chef,vousêtestropclément,aaus-
sitôtprotestéJannalynnavecvéhémence.
Hamméritelamortpoursadéloyauté,c’est
évident.AumoinsHam.
Unlongsilenceasaluécettesortie,
seulementbriséparlesmurmurescroissants
desdiscussions.J’aijetéunregardcirculaire
etj’aivulacouleurdelaréflexion(brune,
naturellement)semêlerdetoutessortesde
nuances
à
mesure
que
les
esprits
s’échauffaient.J’aisentilesbrasdeJasonse
refermersurmoipar-derrière.
—Ilfautquetuleslaissesse
débrouillertoutseuls,maintenant,m’a-t-il
chuchoté.
J’aivusesmotsformerdansl’espacede
joliesbouclesroses:ilm’aimait.J’aidûme
plaquerlamainsurlabouchepournepas
éclaterderire.Nousavonscommencéàrec-
uler;unpas,deux,trois,quatre,cinq.Voilà,nousétionsdanslehalld’entrée.
730/780
—Ilfautqu’onsetire,m’aditmon
frère.S’ilsontl’intentiond’exécuterdeuxjoliesfillescommeAnnabelleetPatricia,jene
veuxpasvoirça.Etpuis,sionnevoitpas,onnepeutpastémoignerautribunal,siçava
jusque-là.
—Ilsnevontpasdiscuterlongtemps,
luiai-jerépondu.Jepensequ’Annabelle
verralejourselever.MaisAlcidevaselaiss-
erconvaincreparJannalynndetuerHamet
Patricia.Sescouleursnetrompentpas.
Jasonm’aregardée,bouchebée.
—Jenesaispascequetuasprisou
fuméousniffélà-haut,maisilfautquetute
tiresd’icitoutdesuite.
—D’accord.
Etjemesuissoudainrenducompte
quejenemesentaispasbiendutout.J’ai
réussiàatteindrelesbeauxmassifsd’Alcide
avantdevomir.J’aipréféréattendrequela
deuxièmevaguedenauséesmeremontent
731/780
danslegosieravantdegrimperdanslevan
demonfrère.
—Qu’est-cequeGranauraitdit,enme
voyantdécamperavantd’avoirvulescon-
séquencesdemesactes?ai-jelarmoyé.Je
suispartie,aprèslaguerredesloups-garous,
quandAlcidecélébraitsavictoire.Jenesais
pascommentvousfêtezça,chezles
panthères,mais,crois-moi,jen’avaisaucune
envied’êtrelàalorsqu’ilsetapaitunedes
louvesdelameute.C’étaitdéjàassezdur
commeça,devoirJannalynnacheverles
blessés.D’unautrecôté…
J’aiperdulefil,happéeparunenou-
vellevaguenauséeuse–moinsviolenteque
lesautres,cependant.
—Granauraitditquetun’espasob-
ligéederegarderdesgenss’entretuer.Etce
n’estpastafaute,c’estlaleur,m’arétorqué
Jasond’untonbrusque.
Jevoyaisbienque,quoiquecompatis-
sant,monfrèrenesautaitpasdejoieàl’idée
732/780
dedevoirfairetoutletrajetjusqu’àlamais-
on,avecunepassagèreàl’estomacaussi
capricieux.
—Disdonc,etsijetedéposaischez
Eric?m’a-t-ildemandé.Jesuisbiensûrqu’il
doitavoiruneoudeuxsallesdebains.
Commeça,monpick-upnerisquerarien.
Entoutautrecirconstance,étantdonné
lasituationdéjàdifficiled’Eric,j’auraisre-
fusé.Maisjemesentaisfébrileetjevoyais
toujoursdescouleurs.J’aimâchédeuxanti-
acidestrouvésdanslaboîteàgantsetjeme
suisrincélaboucheàplusieursreprisesavec
duSpritequeJasonavaitdanssonpick-up.
Jedevaisbienadmettrequeceseraitquand
mêmemieux,sijepouvaispasserlanuità
Shreveport.
—Jepeuxrevenirtechercherdemain
matin,m’aproposéJason.Oupeut-êtreque
l’assistantdejourd’Ericpourraitteramener
àBonTemps?
733/780
BobbyBurnhamauraitencorepréféré
transporteruneflopéededindes.
Pendantquej’hésitais,jemesuisaper-
çueque,maintenantquejen’étaisplusen-
touréedeloups-garous,jepouvaisdenou-
veaupercevoirleliendesang.J’aisentiune
immensedétressedéferler.C’étaitlaplus
viveetlaplusinvasiveémotionqu’Ericm’ait
faitpasser,depuisdesjours.Leflotde
détresseacommencéàenfler,alimentéepar
latristesseetladouleurphysiquequile
submergeaient.
Jasonouvraitdéjàlabouchepourme
demandercequej’avaisavaléavantl’as-
semblée,quandjel’aiprisdevitesse:
—Dépêche-toi,Jason!Emmène-moi
chezEric.Ilsepassequelquechose,là-bas.
—Là-basaussi?a-t-ilsoupiré.
Nousavonsdoncquittél’alléedechez
Alcideentrombe.
J’étaistellementanxieusequej’en
tremblaisquandnousnoussommesarrêtésà
734/780
labarrièrepourqueDan,l’agentdesécurité,
puissejeterunœilàcesvisiteurstardifs.Il
n’avaitpasreconnulepick-updeJason.
—JeviensvoirEricetvoicimonfrère,
luiai-jedit,enm’efforçantd’avoirl’airzen.
—Passez,nousaréponduDan,enme
souriant.Çafaitunmoment.
Quandnousnoussommesgarésdans
l’alléed’Eric,j’airemarquéquelaportedu
garageétaitouverte,bienquelalumière,à
l’intérieur,soitéteinte.Àvraidire,lamaisonétaitentièrementplongéedansl’obscurité.
Peut-êtrequ’ilsétaienttousauFangtasia?
Non,non.Jesavaisqu’Ericétaitlà.Jele
savais.
—Jen’aimepasça,ai-jemurmuré,en
meredressantsurmonsiège.
Jeluttaistoujourscontreleseffetsdela
drogue.Jemesentaiscertesunpeuplusnor-
male,puisquej’avaisétémalade,maisj’avais
toujoursl’impressiondepercevoirlemonde
autourdemoiàtraversunbrouillard.
735/780
—Ilnelalaissejamaisouverte,si?
Jasoninspectaitleslieuxpar-dessusle
volant.
—Non,jamais.Jamais.Etregarde!La
portedelacuisineestouverteaussi!
Jesuisdescenduedupick-upetj’aien-
tenduJasonsortircôtéconducteur.Ses
phares
sont
restés
allumés
quelques
secondesavantdes’éteindreautomatique-
mentetj’aipuatteindrelaportedelacuisinesansencombre.Jefrappaistoujourschez
Ericavantd’entrer,quandilnem’attendait
pas,parcequejenepouvaispassavoirqui
étaitlà,nidequoiilsétaiententraindeparler.Mais,cettefois,jemesuiscontentéede
pousserlaporte.Jepouvaisvoirunpetitpeu
àl’intérieuraveclalumièredesphares.L’im-
pressiondemalaiseadéferlésurmoicomme
unnuaged’orage,unesensationnéedu
mélangeentrecetteperceptionunpeuspé-
cialeaveclaquellej’étaisnéeetcesnouveaux
sensqueladroguemeprocurait.J’étaisbien
736/780
contentequeJasonsoitjustederrièremoi.
J’entendaissarespiration,beaucouptrop
rapideetanormalementforte.
—Eric?ai-jedemandétoutdouce-
ment.Pasderéponse.Paslemoindrebruit.
Jesuisentréedanslacuisinejusteau
momentoùlespharess’éteignaient.Leslam-
padairesdelarueéclairaientfaiblement
l’intérieur.
—Eric?ai-jerépétéplusfort.Eric,t’es
où?Sousl’effetdelatension,mavoixse
brisait.Ilsepassaitquelquechosed’affreuse-
mentanormal.
—Ici,a-t-ilrépondu,quelquepart,
danslamaison.J’aisentimoncœurse
serrer.
—MercimonDieu!ai-jesoupiré.
J’aimachinalementcherchél’inter-
rupteur.Jel’aiabaissé,inondantlapiècede
lumière.J’aijetéuncoupd’œilcirculaire.La
cuisineétaitd’unepropretéétincelante,
commetoujours.
737/780
Donc,leschosesabominablesqueje
pressentaisnes’étaientpaspasséeslà.
Jemesuisavancéeàpasdeloupversle
salonimmensed’Eric.J’aitoutdesuitesu
quequelqu’unétaitmortici.Ilyavaitde
tachesdesangpartout,certainesencore
mouillées.Parendroits,lesangdégoulinait.
J’aientenduJasonretenirsonsouffle.
Ericétaitassissurlecanapé,latête
entrelesmains.Iln’yavaitpersonned’autre
devivantdanslapièce.
Mêmesil’odeurdesangmesuffoquait,
enuneseconde,j’étaisprèsdelui.
—Moncœur?Eric,regarde-moi.
Quandilarelevélatête,j’aipuvoirune
terriblebalafresursonfront.Cetteblessure
avaiténormémentsaignéetilavaitlevisage
couvertdesangséché.Quandils’estre-
dressé,j’aipuaussivoirquesachemise
blancheenétaitimprégnée.Sablessureàla
têteétaitdéjàentraindeserefermer,mais
l’autre…
738/780
—Qu’est-cequ’ilyasouslachemise?
luiai-jedemandé.
—J’ailescôtescasséesetcesontdes
fracturesouvertes.Celaguérira,maiscela
prendradutemps.Ilvafalloirquetulesre-
mettesenplace.
—Dis-moicequis’estpassé.
J’essayaisàtouteforcedeparaîtrepar-
faitementcalme.Mais,biensûr,ilsavaitque
jenel’étaispas.
—Ilyaunmort,parici!aannoncé
Jason.Unhomme.
—C’estqui,Eric?
Jeluiaisoulevélespiedsnuspourqu’il
puisses’allongersurlecanapé.
—C’estBobby.J’aiessayédelesortir
d’iciàtemps,maisilétaittellementpersuadé
qu’ilpouvaitfairequelquechosepour
m’aider.
Ericavaitl’airépuisé.
—Quil’atué?
739/780
Bonsang!ai-jepratiquementhoqueté,
atterréepartantd’imprudence:jen’avais
mêmepascherchéàdétecterd’autres
présencesdanslamaison.
—Alexeïaperdulatête,m’aexpliqué
Eric.Ilaprofitéqu’Ocellavienneicimepar-
lerpourquittersachambre.Jesavaisque
Bobbyétaitencoredanslamaison,maisje
n’aitoutsimplementpaspenséqu’ilseraiten
danger.Feliciaétaiticiaussi.EtPam.
—Qu’est-cequeFeliciafaisaitlà?
Ericnefaisaitpasvenirsonpersonnel
chezlui,enrèglegénérale.Felicia,quigéraitlebarauFangtasia,étaitauplusbasdel’échelle,chezlesvampires.
—EllesortaitavecBobby.Ilavait
quelquespapiersàmefairesigner.Elleétait
justevenueaveclui.
—DoncFelicia…
—Unboutdevampire,parici!nousa
informésJason.Ondiraitquelerestes’est
déjàeffrité.
740/780
—Feliciaestdéfinitivementmorte,à
présent,m’aditEric.
—Oh!jesuistellementdésolée!
Jel’aienlacéet,auboutd’uneseconde,
j’aisentilatensionquinouaitsesépaulesse
relâcher.Jen’avaisjamaisvuEricaussian-
éanti.Mêmependantcetteterriblenuitoù
nousavionsétéassiégésparlesvampiresde
LasVegas,lanuitoùilavaitbiencruque
nousallionstousypasser,ilavaitconservé
cetteétincellededéterminationetdefougue.
Mais,là,ilétaitlittéralementécraséde
détresse,derageetd’impuissance.Ettoutça
àcausedesondamnécréateur,dontl’ego
démesuréavaitvouluqu’ilramèneungamin
complètementtraumatiséd’entrelesmorts.
—OùestAlexeï,encemoment?luiai-
jedemandé,enm’évertuantàprendreunton
aussiénergiquequepossible.Oùest
Appius?Est-cequ’ilesttoujoursenvie?
Etaudiablelesconvenancesàdeux
noms!Jemesuisditqueceserait
741/780
formidablesiAlexeïs’étaitmontréassezob-
ligeantpourtuerl’antiquevampire.Ça
m’auraitévitécettepeine.
—Jenesaispas.
Ericsemblaitcomplètementdépassé.
—Commentçasefait?mesuis-jeex-
clamée,stupéfaite.C’esttoncréateur,mon
vieux!Tulesaurais,s’ilétaitmort.Sij’aipuvoussentirtouslestrois,pendantunesemaine,tunepeuxquel’avoirsentiaussi,et
beaucoupplusfort.
Judithavaitditqu’elleavaitéprouvé
unesortedespasme,lejouroùLorenaétait
morte,bienqu’ellen’aitpascomprisceque
çasignifiait.Celafaisaitsilongtempsqu’Ericfoulaitdenouveaucetteterre,queçapourraitmêmeluicauserdesdégâtsphysiques,si
Appiusmourait–enunclind’œil,j’aiinver-
sémonraisonnement.Appiusdevaitvivre
jusqu’àcequ’Ericsoitremisdesesblessures.
—Ilfautquetutebougespourallerle
chercher!
742/780
—Ilm’ademandédenepaslesuivre
quandilestpartiàlapoursuited’Alexeï.Il
neveutpasqu’onmeuretouslestrois.
—Alors,commeça,tuvasjusterester
biengentimentassischeztoi,parcequ’ilte
l’adit?Alorsquetunesaisnioùilssont,nicequ’ilsfont,niàquiilslefont?
Jenesavaispasvraimentcequeje
voulaisqu’Ericfasse,enfait.Bienqu’unpeu
moins
active–je
voyais
toujours
des
couleurslàoùiln’auraitpasdûyenavoir,detempsentemps–,ladroguecouraittoujours
dansmonorganisme.Jecontrôlaistrèsmal
mespenséesetmesparoles.Jecroisqueje
cherchaissurtoutàcequ’Ericagissecomme
Eric.Etjevoulaisarrêterlesangdecouler.
EtjevoulaisqueJasonvienneremettreles
osd’Ericenplaceparcequejevoyaisses
côtessortirdesapoitrine.
—Ocellamel’ademandé,ainsistéEric,
enmefusillantduregard.
743/780
—Iltel’a«demandé»,hein?Etal-
ors?Çan’ariend’unordre,ilmesemble.
Corrige-moisijemetrompe,maisçam’a
plutôtl’aird’unerequête,luiai-jerépliqué,
enymettantleplusd’insolencequeje
pouvais.
—Non,m’arétorquéEricentreses
dents.Jesentaislacolèrelegagner.
—Cen’étaitpasun«ordre»,a-t-il
grondé.
—Jason!ai-jebraillé.
Monfrèreestapparudanslapièce,la
minesinistre.
—Remetslescôtesd’Ericenplace,s’il
teplaît,luiai-jelancé.
Encoreunephrasequejen’auraisja-
maiscrum’entendredireunjour.Sansun
mot,maisunplidurauxcoinsdelabouche,
Jasonaposésesmainsdepartetd’autrede
laplaiebéante.IlaregardéEricsouslenez
etiladit:
—Prêt?
744/780
Et,sansattendrederéponse,ila
poussé.
Ericaémisunbruithorrible,maisj’ai
remarquéquelablessureavaitcesséde
saigneretquelaplaiecommençaitdéjààse
refermer.Jasonajetéuncoupd’œilàses
mainsensanglantées,etpuisilestpartiàla
recherched’unesalledebains.
—Bon,etmaintenant?ai-jedemandéà
Eric,enluitendantunebouteilleouvertede
TrueBloodquej’avaistrouvéesurlatable
basse.
Ilafaitlagrimace,maisill’avidéed’un
trait.
—Qu’est-cequetuvasfaire?ai-je
insisté.
—Quandtoutcelaserafini,onenre-
parleratoietmoi,m’a-t-ilmenacée,endard-
antsurmoiunregardnoir.
—Çamevatoutàfait!luiai-jerépli-
qué,enluirendantsonregard,avantde
partirdansundéliretotalementdécalé.Et,
745/780
puisquetuenesàdresserlalistedecequetudevraisfaire,oùestl’équipedenettoyage?
—Bobby…
Ils’estinterrompubrusquement.C’est
Bobbyquiauraitappelél’équipedenettoy-
agepourEric.
—Jevois.Etsic’étaitmoiquim’occu-
paisdeça?ai-jeclaironné,enmedemand-
antoùj’allaisbienpouvoirtrouverun
annuaire.
—Ilconservaitunelistedesnuméros
importantsdansletiroir,àdroitedemon
bureau,dansmoncabinetdetravail,m’ain-
diquéEric,d’unevoixsourde.
J’aitrouvélenomduservicedenettoy-
ageversionvampire:FangsterCleanup.Ilétaitsituéàmi-cheminentreShreveportet
Bâton-Rouge.Puisqu’ilétaitgérépardes
vampires,ildevaitêtreouvert.Unevoix
d’hommeaimmédiatementdécroché.Jelui
aiexpliquélasituation.
746/780
—Nousseronslàdanstroisheures,
pourpeuquelepropriétairedeslieuxpuisse
nousassurerunendroitoùdormir,aucasoù
letravailseprolongerait,m’a-t-ilrépondu.
—Pasdeproblème.
Impossibledesavoiroùsetrouvaient
lesdeuxautresvampiresdelamaisonets’ils
passeraientlanuit.Auquelcas,ilspourraient
tousdormirdanslegrandlitd’Ericoudans
l’autrechambrenoire,silescercueilsétaient
déjàpris.Ilmesemblaitqu’ilyavaitdeuxou
troisnacellesenfibredeverredanslalinger-
ie,aussi,aucasoù.
Bon,maintenantquelenettoyagedes
tapisetdesmeublesétaitréglé,ilnenous
restaitplusqu’ànousassurerquepersonne
d’autrenemourrait,danslanuit.Aprèsavoir
raccroché,jemesentaistrèsefficace,mais
étrangementvide,sensationquej’attribuais
aufaitquejen’avaisplusriendans
l’estomac.J’étaismêmesilégèrequejeflot-
taisquandjemarchais.D’accord,peut-être
747/780
quej’avaisencoreunpetitpeuplusde
droguedansl’organismequejenel’avais
pensé.
Puisunepenséem’afrappéesubite-
ment:EricavaitditquePamétaitdansla
maisonaussi.Maisoù?
—Jason!mesuis-jeégosillée.Jet’en
prie,trouvePam.Vite,vite!
Jesuisrevenuedanslesalon.L’atmo-
sphèreempestait!Jemesuisdirigéedroit
surlesfenêtrespourlesouvrir.Jemesuis
retournéeversmoncherettendreauquel,
avantcettenuit,onavaitpuaccorderbien
desqualificatifs:arrogant,trèsréactif,
secret,retorsetdotéd’unevolontédefer,
entreautres.Maisjamais,augrandjamais,
indécisetencoremoinsdésemparé.
—C’estquoileplan?luiai-jedemandé.
Ilavaitunpeumeilleuremine,main-
tenantqueJasonl’avaitarrangé.Jenevoyais
plusd’osdépasser,entoutcas.
—Iln’yapasdeplan,m’a-t-ilrépondu.
748/780
Aumoinsavait-illadécenced’avoir
l’aircoupable.
—C’est-quoi-le-plan?ai-jeinsisté.
—Jeviensdeteledire:jen’aipasde
plan.Jenesaispasquoifaire.Ocellaest
peut-êtremort,àl’heurequ’ilest,pourpeu
qu’Alexeïaitréussiàtrompersavigilanceet
l’aitattaqué.
Deslarmesdesangcoulaientsurses
jouesblêmes.
—Biiiiiiiiiiip!
J’aiimitélebruitd’uneminuterie.
—TulesauraissiAppiusLiviusétait
mort.Ilesttoncréateur.C’ESTQUOILE
PLAN?
Erics’estlevéd’unbond–àpeines’ila
grimacé.Parfait.Jel’avaispiquéauvif:ça
l’avaitfaitréagir.
—Jen’enaipas!a-t-ilrugi.Quoiqueje
fasse,quelqu’unmourra!
—Sionnefaitrien,quelqu’unva
mourir.Ettulesais.Quelqu’unestsans
749/780
douteentraindemouriràl’instantmême!
Alexeïestcomplètementcinglé!Ilnousfaut
UNPLAN!
J’ailevélesmainsenl’air,exaspérée.
—D’oùvientcetteétrangeodeursur
toi?
IlavaitenfincaptélePEACEsurmon
tee-shirt.
—Tusensleloup-garou,ladrogue…Et
tuasétémalade.
—J’aidéjàvécul’enfer,cesoir,luiai-je
répondu–enexagérantpeut-êtrelégère-
ment,jelereconnais.Etvoilàqueçarecom-
mence!Toutçaparcequ’ilfautbien
quelqu’unpourtebotterlederrière,mon-
sieurleViking!
—Qu’est-cequejesuiscenséfaire?
m’a-t-ildemandéd’untonétrangementtrop
raisonnable.
—Donc,çanetedérangepasqu’Alexeï
tueAppius?Quantàmoi,aucunproblème,
jeveuxdire,maisjen’auraispascruquetu
750/780
seraisd’accord.J’imaginequejemesuis
trompée.
Jasonaalorsfaitirruptiondansla
pièceenchancelant.
—J’aitrouvéPam,a-t-ilannoncé,av-
antdeselaissertombercommeunemasse
dansunfauteuil.Elleavaitbesoindesang.
—Maisellebougeencore?
—Pasbeaucoup.Elleesttailladéede
partout;ellealescôtesenfoncéesetellealebrasgaucheetlajambedroitedecassés.
—OhSeigneur!
J’aifoncédanslecouloirlachercher.
Ladroguem’avaitvraimentcomplète-
mentbrouillél’esprit,sinon,unefois
rassuréesurlesortd’Eric,jemeseraisoc-
cupéed’elleenpriorité.Elleavaitcommencé
àramperpoursortirdelasalledebainsoù
Alexeï
l’avait
manifestement
coincée.
C’étaientlescoupsdecouteauquisevoy-
aientleplus,maislediagnosticdeJason
751/780
étaitbon.Etencore!C’étaitaprèsquemon
frèreluiadonnésonsang!
—Nem’enparlepas,a-t-ellegrom-
melé.Ilm’apriseaudépourvu.Jesuis…
trop…bête!CommentvaEric?
—Ilvas’entirer.Est-cequejepeux
fairequelquechosepourtoi?
—Non,tupenses!m’a-t-ellerétorqué,
mordante.Jepréfèremetraînerparterre.
J’adoreladouceurduparquet.
—Teigne!
ai-je
riposté,
en
m’accroupissantpourl’aideràserelever.
Çan’apasétéuneminceaffaire,mais,
commeJasonluiavaitdéjàdonnébeaucoup
desang,j’auraiseumauvaiseconscienceà
l’appelerausecours.Nousavonstitubé
jusquedanslesalon.
—Quiauraitcruqu’Alexeïpourrait
fairedetelsravages?Ilesttoutmaigrichon
ettuesunevraieguerrière.
—Laflatterie,m’a-t-ellerépliquéd’une
voixessoufflée,n’arienàfairedanscette
752/780
affaire.C’estmafaute.Cepetitsalaud
couraitaprèsBobbyetj’aivuqu’ilavaitpris
uncouteaudanslacuisine.J’aiessayédele
coincer,pendantqueBobbysetirait.Pour
laisseràOcellaunechancedecalmerlegos-
se.Maisils’enestprisàmoi.Ilestaussivifqu’unserpent.
Jecommençaisàmedemandersij’al-
laispouvoirl’amenerjusqu’aucanapé.
Erics’estalorslevé,toutchancelant,
pourluipasserlebrassouslesbras.Ànous
deux,nousavonsréussiàl’installertantbien
quemalsurlecanapéqu’ilvenaitdelibérer.
—Veux-tuquejetedonnemonsang?
luia-t-ildemandé.Jeteremercied’avoirtout
faitpourl’arrêter.
—Ilestdemalignéeaussi,luiaré-
ponduPam,enselaissanttombercontreun
coussinavecunsoupirdesoulagement.Par
toi,jesuisliéeàcepetitassassin.
Ericalevésonpoignetpourleporterà
seslèvres.
753/780
—Non,a-t-elleprotesté,tuasbesoinde
touttonsangsituveuxleprendreenchasse.
Jeguérisdéjà.
—Vuquevousavezbuquelques
bonnespintesdumien,aajoutéJason,d’une
voixfaible,avecunrestedesafrime
habituelle.
—C’étaitbon.Merci,panthère,luia-t-
ellerépondu.
Jecroisbienavoiraperçuunpetit
sourirenarquoissurleslèvresdemonfrère.
Mais,aumêmemoment,sonportableason-
né.J’aireconnulasonnerie.C’étaitune
chansondeQueenqu’iladorait:Wearethe
champions.Jasonarécupérésontéléphonedanssapocheetl’aouvertd’uncoupde
pouce.
—Salut!a-t-ildit,avantd’écouterat-
tentivement.Tun’asrien?
Ilaencoreécoutéensilence.
—D’accord.Merci,chérie.Tune
bougespasdelamaison,tuverrouilles
754/780
touteslesportesettun’ouvresquesituen-
tendsmavoix.Non,non,attends!Quesitu
entendsmonportable!OK?
Ilarefermésontéléphone.
—C’étaitMichèle,m’a-t-ilannoncé.
Alexeïvientjustedepartirdechezmoi.Ilme
cherchait.Elleestalléeluiouvrir,mais,
quandelleavuquec’étaitundéterré,ellene
l’apasinvitéàentrer.Illuiaditqu’il
«voulaitseréchaufferàmavie»,siçateditquelquechose…Ilm’asuiviàlatraceen
partantdecheztoi,ensefiantàmonodeur.
Iladitçad’unairgêné,commes’il
avaitpeurd’avoiroubliédemettredu
déodorant.
—Est-cequel’autrevieuxvampirel’a
rattrapé?luiai-jedemandé,enm’adossantà
unmurquiavaiteulabonneidéedese
trouverlà.
Jecommençaisàêtrevraimentépuisée.
—Ouais,danslaminutequisuivait.
—Qu’est-cequeMichèleleuradit?
755/780
—Elleleuraditderetournercheztoi.
Elleapenséquesic’étaientdesvamps,ça
devaitteconcerner.
TypiquedeMichèle!
Monportableétaitdanslepick-upde
Jason.Alors,j’aiutilisélesienpourappeler
chezmoi.Claudearépondu.
—Qu’est-cequetufaislà?ai-jelâché
d’entrée.
—Onestferméslelundi,m’a-t-ilré-
pondu.Etpourquoias-tuappelé,situne
voulaispasmeparler?
—Claude,ilyaunterriblevampireen
routepourlamaison.Etilpeutentrerparce
qu’ilestdéjàvenu,l’ai-jeaverti.Ilfautquetuficheslecamp.MONTEDANSTAVOITURE
ETBARRE-TOI.
Alexeï,enpleinecrisepsychotique,et
Claude,avecl’attirancemagnétiquequ’exer-
çaientlesfaésurlesvampires?Difficile
d’imaginermélangeplusdétonnant.Lanuit
n’étaitpasfinie,apparemment.Jemesuis
756/780
demandésiellefiniraitjamais.Pendantun
purmomentdecauchemar,jemesuisvue,
errantdecatastropheencatastrophe,etar-
rivanttoujoursavecuntempsderetard.
—Donne-moitesclefs,Jason,ai-je
lancéàmonfrère.Tun’espasvraimenten
étatdeconduire,aprèstaprisedesang,et
Ericn’estpasencoreremisdesesblessures.
Jeneveuxpasconduiresavoiture.
Monfrèreasortisesclefsdevoiturede
sapocheetmelesajetées.Enfinquelqu’un
quiagissaitsansdiscuter!
—Jeviens,m’aannoncéEric,ensere-
dressantunefoisdeplus.
Pamavaitfermélesyeux,maisilsse
sontrouvertsbrusquementquandelles’est
aperçuequenouspartions.
—D’accord,luiai-jerépondu.
Touteslesbonnesvolontésétaient
bonnesàprendreet,mêmediminué,Eric
étaitplusfortquepratiquementn’importe
quoi.J’aiinforméJasondel’arrivéede
757/780
l’équipedenettoyage.Nousétionsdehorset
danslevanquePamenétaitencoreàpro-
testerque,sionlachargeaitàl’arrière,elleauraitletempsdeguérirenchemin.
C’estmoiquiconduisaisetjecon-
duisaisvite.InutilededemanderàErics’il
pouvaitvolerpouraccélérerleschoses:je
savaisqu’iln’étaitpasenétat.Nousn’avons
pasouvertlabouchedetoutletrajet.Nous
avionstropdechosesànousdireoupasas-
sez.Nousétionsàpeut-êtrequatreminutes
delamaisonquandErics’estpliéendeuxde
douleur.Etcen’étaitpaslasienne.J’enaieuunéchoparsonintermédiaire.Ils’était
passéquelquechosedegrave.Moinsde
quarante-cinqminutesaprèsavoirquitté
Shreveport,nousarrivionsentrombedans
monallée:sacrébonchrono.
Lespotextérieurdujardinéclairaitune
scènepourlemoinsétrange:Claudeetun
faéauxlongscheveuxblondtrèspâlequeje
n’avaisjamaisvusetenaientdosàdos.Celui
758/780
quejeneconnaissaispasbrandissaitune
longueépéeeffilée.Claudeavaitdeuxdemes
pluslongscouteauxdecuisine,undans
chaquemain.Alexeï,quinesemblaitpas
armé,leurtournaitautourcommeunepetite
machineàtuer.Ilétaitnu,livideetcouvert
d’éclaboussuresdansuntrèsjolicamaïeu
rouge.Ocellagisait,lesbrasencroix,surle
gravier.Ilavaitlatêteensang,unsangpr-
esquenoir.Décidément,c’étaitlethèmede
lasoirée.
Nousavonsfaitunearrivéeen
dérapagecontrôléetsautétantbienquemal
dupick-updeJason.Alexeïasouri:ilsavait
quenousétionslà.Maisçanel’apasem-
pêchédecontinuer.
—Vousn’avezpasamenéJason,nous
a-t-illancé.Jevoulaislevoir.
—Ilaétéobligédedonnerbeaucoupde
sangàPampournepasqu’ellemeure,luiai-
jeexpliqué.Ilétaittropfaible.
759/780
—Ilauraitdûlalaissertrépasser,a
déploréAlexeï,enplongeantsousl’épéedu
faéinconnupourluilancerunboncoupde
poingàl’estomac.
Bienqu’arméd’uncouteau–contraire-
mentàcequej’avaisd’abordcru–,Alexeï
semblaitd’humeurtaquine.Lefaéafouetté
l’airdesonépée,tropvitepourquemonœil
aitpusuivre,etlapointeaentailléAlexeï,
ajoutantunenouvellecouléerougeàtoutce
sangquidégoulinaitdéjàsursontorse
blême.
—Est-cequetupourraisarrêter,s’ilte
plaît?luiai-jedemandé.
J’aichanceléparcequ’apparemment
j’étaisarrivéeenboutdecourse.Ericapassé
sonbrasautourdemesépaules.
—Non,m’aréponduAlexeïdesavoix
aiguëdepréadolescent.L’amourqu’Ericte
porteabeaumesubmergerparl’intermédi-
airedulienquinousunit,jenepeuxpas
760/780
m’arrêter,Sookie.Celafaitdesdécennies
quejenemesuispassentiaussibien.
Etilsesentaitvraimentdansuneforme
olympique:sonénergiemeparvenaitàtra-
verslelien.
Ladrogueduchamanl’avaittempo-
rairementémoussé,maismaintenant,je
pouvaisdenouveaupercevoirtouteslesnu-
ancesetilyenavaituntelenchevêtrement,
ettantdecontradictoires,quec’étaitcomme
siunventviolentmesecouaitenchangeant
d’orientationcontinuellement.
Ericessayaitdenouspousserdiscrète-
mentversl’endroitoùsoncréateurgisait.
—Ocella?a-t-ilmurmuré.Es-tutou-
joursvivant?Ocellaaouvertunœilnoir
soussonmasquedesang.
—Pourlapremièrefoisdepuisdes
siècles,jecroisquejepréféreraisnepas
l’être,aréponducedernier.
761/780
Moiaussi,jecroisquejepréférerais,
ai-jepensé.C’estalorsquej’aisentisonre-
gardposésurmoi.
—Ellemetuerasanssourciller,celle-là,
aditleRomain,d’untonpresqueamusé,av-
antd’ajoutersurlemêmeton:Alexeïasec-
tionnémacolonnevertébraleet,tantqu’elle
neserapasguérie,jenepourraipasbouger.
—Alexeï,jet’enprie,netuepaslesfaé,
ai-jesuppliéletsarévitch.C’estmoncousin
Claudeetilnemerestepasbeaucoupde
famille.
—Quiestl’autre?m’ademandéle
garçon,enexécutantunbondprodigieux
pourtirerlescheveuxdeClaudeetsauter
par-dessusl’autrefaé,dontl’épéen’apasété
assezrapide,cettefois.
—Jen’ensaisrien.
J’aifailliajouterqu’iln’étaitpasdemes
amisetmêmetrèsprobablementunennemi,
puisquej’imaginaisqu’ils’agissaitdel’incon-
nuquiavaitsoudoyéBasim,maisjene
762/780
voulaispasvoird’autresmorts…sauf,sipos-
sible,AppiusLivius.
—Jem’appelleColman,abraillélefaé.
Jesuisunfaécélesteetmonenfantestmort
àcausedetoi,femme!
Ah.
C’étaitlepèredubébédeClaudine.
QuandEricm’alâchée,j’aieudumalà
resterdebout.Alexeïaexécutéunedeses
percéeséclair,àl’intérieurducerclemouv-
antdeslames,frappantColmanàlajambe,
sifortquelefaéafaillitoucherterre.Jemesuismêmedemandés’ilneluiavaitpascassé
lajambe.Mais,profitantqu’Alexeïsoittout
près,Claudel’apoignardéd’unviolentcoup
enarrière,l’atteignantjustesousl’épaule.Silegarçonavaitétéhumain,ilyseraitpassé.
Leschosesétantcequ’ellesétaient,Alexeïa
failliglissersurlegravier,maiss’estrattrapédejustesseetaenchaîné.Cependant,vampireoupas,legarçoncommençaitàdonner
dessignesdefatigue.Jen’aipasoséle
763/780
quitterdesyeuxpourvoircequ’Ericfaisait,
nioùilétait.
Etpuisj’aieuuneillumination.Niune
nideux,jemesuisprécipitéeàlamais-
on–bienquejen’aiepaspucourirenligne
droiteetquej’aiedûm’arrêterpourrepren-
dremonsouffleenmontantlesmarches.
Dansuntiroirdematabledechevetse
trouvaitlachaîned’argentquej’avais
récupéréeilyavaitbienlongtemps,lanuit
oùBillavaitétécapturépardesDealersqui
envoulaientàsonsang.J’aiempoignéla
chaîne,titubéhorsdelamaisonenlatenant
cachéederrièremondosetjemesuislente-
ment
approchée
des
trois
combat-
tants–maissurtoutauplusprèsduvirevolt-
antAlexeï.Jen’avaisquittélechampdeba-
taillequequelquesminutes,mais,même
danscecourtlapsdetemps,ilsemblaitavoir
légèrementbaisséderégime–mêmesiCol-
manavaitungenouàterre.
764/780
Jedétestaiscequejem’apprêtaisà
faire,maisilfallaitqueçacesse.
Quandlegarçonestdenouveaupassé
prèsdemoi,j’étaisprête:j’avaisunebonne
longueurdechaînebienlâcheentremes
deuxpoingsetjel’agrippaisfermement.J’ai
brusquementlevélesbrasetjelesairedes-
cendustoutaussibrutalement,balançantla
chaîneenavant,autourducoud’Alexeï.Et
puisj’aicroisélesmainsetj’aitiré.Alexeï
s’estretrouvéàterre,hurlantetgesticulant.
L’espaced’uninstantetEricétaitlà,armé
d’unebranchequ’ilvenaitdebriser.Ill’a
levéeàdeuxmainsetl’aabattuecommeun
pieu.Danslasecondequisuivait,Alexeï,
tsarévitchdeRussie,avaitdéfinitivementre-
jointlessiensdanslamort.
Jehaletaisparcequej’étaistrop
épuiséepourpleurer.Etpuisjemesuisef-
fondrée.Lesdeuxfaéontprogressivement
abandonnéleursposturesdecombat.Claude
765/780
aaidéColmanàserelever,etpuisilssesont
prisparlesépaules.
Ericsetenaitentrelesfaéetmoi,les
gardantàl’œil.Colmanétaitvenuenen-
nemi,c’étaitévident,etEricfaisaitsimple-
mentpreuved’uneprudenceélémentaire.
J’aiprofitéqu’ilsoitoccupéailleurspour
récupérerlepieuplantédanslapoitrine
d’Alexeïetj’airampéjusqu’auRomainsans
défense.Appiusm’aregardéeavancer,un
petitsourireauxlèvres.
—Jevaisvoustuer,là,maintenant,lui
ai-jeannoncétoutbas.Jeveuxtellement
vousvoirmort.
—Ouimais,vousvousêtesarrêtéepour
meparler.J’endéduisdoncquevousn’allez
paslefaire,m’a-t-ilrétorquéaveclaplus
parfaiteassurance.Etvousnegarderezpas
Ericnonplus.
Jevoulaislefairementirsurlesdeux
tableaux.Maisilyavaitdéjàeutantdemorts
etdesangversé,cettenuit-là.J’aieuun
766/780
momentd’hésitation.Etpuisj’ailevéla
branchecassée.C’estalorsque,pourla
premièrefois,j’aivucequiressemblaitàde
l’inquiétudedanslesprunellesd’Appius–à
moinsqu’ilnesesoittoutsimplement
résignéàmourir.
—Non,aditEricJ’auraispeut-être
continuéquandmême,s’iln’yavaitpaseu
cettesuppliquedanssavoix.
—Voussavezcequevouspourriezfaire
quinousaideraitvraiment,AppiusLivius?
ai-jeditauRomain.
Ericapousséuncri.Lesyeuxd’Appius
Liviusontregardéderrièremoietjel’ai
senti,oui,ouisenti,mediredem’écarter.Je
mesuisaussitôtjetéedecôté,mobilisantles
toutesdernièresforcesqu’ilmerestait.
L’épéequim’étaitdestinéeacarrément
transpercéAppiusLiviusetc’étaitunelame
faérique.LeRomainaimmédiatementété
prisdeconvulsions,tandisquelarégionau-
tourdelaplaienoircissaitàunevitesse
767/780
stupéfiante.Colman,quiétaitrestéplantélà
àregarder,avecdegrandsyeuxahuris,cette
victimeinvolontairedesatentativede
meurtre,s’estsoudainraidietsesépaules
sontpartiesenarrière.Ilacommencéàbas-
culeretj’aivuqu’ilavaitunedagueentrelesomoplates.EricapoussélevacillantColman
desonchemin.
—Ocella!a-t-ilhurlé,delaterreur
pleinlavoix.AppiusLiviusestsoudain
devenuinerte.
—Ehbien,voilà,ai-jesoupiréd’unton
las.
J’aitournépéniblementlatêtepour
voirquiavaitlancéladague.Claudere-
gardaitlesdeuxcouteauxqu’ilavaittoujours
danslesmains,commes’ils’attendaitàen
voirdisparaîtreun.
Déconcertant.
EricaempoignéColmanet,toutblessé
qu’ilétait,s’estjetésurlui,s’abattantsursoncouavecvoracité.Lesfaéontunincroyable
768/780
pouvoird’attractionsurlesvampires–enfin,
leursang,surtout.Sanscompterqu’Eric
avaitd’excellentesraisonsdetuercelui-là.Etils’endonnaitàcœurjoie.C’étaitplutôt
écœurant:lesbruitsdedéglutitions,lesang
quicoulaitdanslecoudeColman,sesyeux
vitreux…Ilsavaienttouslesdeuxlesyeux
vitreux,d’ailleurs.Ceuxd’Ericétaientpleins
decetteinsatiablesoifdesangquiletenail-
lait;ceuxdeColman,delamortquivenaitle
chercher.Tropaffaibliparsesnombreuses
blessures,Colmann’avaitpaspurepousser
Eric,lequelrosissaitàvued’œil.
Claudeestvenus’asseoiràcôtédemoi
surlapelouse.Ilboitait.Ilasoigneusement
posésescouteauxdevantmoi,commesije
l’avaisharcelépourqu’ilmelesrende.
—J’essayaisdelepersuaderderentrer,
m’aditmoncousin.Jenel’aivuqu’uneou
deuxfois.Ilavaitéchafaudétoutunplantrès
compliquépourtefairejeterenprison.Il
avaitl’intentiondetetuer,jusqu’àcequ’ilte769/780
voieaveclepetitHunterdansleparc.Ilabi-
enenvisagéd’enleverl’enfant,mais,même
fouderage,iln’apaspu.
—Tuasemménagéicipourme
protéger,enai-jeconclu.
C’étaitsidérantdelapartdequelqu’un
d’aussiégoïstequeClaude.
—Masœurt’aimait.Colmanétaittrès
attachéàClaudineetilétaittrèsfierqu’ellel’aitchoisipourfairedeluilepèredeson
enfant.
—C’était
un
partisan
de
Niall,
j’imagine.Ilavaitditqu’ilétaitunfaécéleste.
—Oui.
«Colman»
signifie
«colombe».
Çanechangeaitplusgrand-chose
maintenant.J’étaistristepourlui.
—Ildevaitbiensavoirqueriendece
quej’auraispudiren’auraitempêchéClaud-
inedefairecequ’elleestimaitêtredeson
devoir,ai-jeplaidé.
770/780
—Illesavait,aconcédéClaude.C’est
bienpourquoiiln’apaspuserésoudreàte
tuer,mêmeavantdevoirl’enfant.C’estpour
çaqu’ilacontactéleloup-garouetmisau
pointtoutcestratagèmesidétourné.(Ila
soupiré.)SiColmanavaitvraimentétécon-
vaincudetaculpabilitédanslamortde
Claudine,rienn’auraitpul’arrêter.
—Moi,jel’auraisarrêté.
C’estalorsqueJasonestsortidubois.
Non,c’étaitDermot.
—D’accord.C’estdoncvousquiavez
lancéladague,enai-jedéduit.Merci,Der-
mot.Vousn’avezrien?
—J’espère…
Ilnousalancéunregardsuppliant.
—Colmanluiajetéunsort,m’aexpli-
quéClaude.Enfin,jecrois,dumoins.
—Ilm’aditquetun’avaispasbeauc-
oupdemagie,ai-jerapportéàmoncousin.Il
m’aparlédusort–dumieuxqu’ilpouvait,
entoutcas.Moiaussi,j’aicruquec’étaitle
771/780
mystérieux
faé
qui
rôdait
dans
le
bois–autrementditColman–quil’avaiten-
sorcelé.Mais,vuqueColmanestmort…En-
fin,j’auraispenséquesamortauraitrompu
lesort.
Claudeafroncélessourcils.
—Cen’estdoncpasColmanquit’ajeté
un
sort,
Dermot?
a-t-il
demandé
à
l’intéressé.
Dermotesttombéàgenouxdevant
nous.
—Tellementpluslongtemps,a-t-il
soupiré.Plutôtelliptiquecommeréponse.
J’aiméditéçaunmoment.
—Çafaitbienpluslongtempsqu’ilaété
ensorcelé,ai-jefinalementannoncéavecun
petitfrissond’exaltation.Voulez-vousdire
queçafaitplusieursmoisquevousavezété
ensorcelé?
Dermotaalorsprismamaindanssa
maingaucheetcelledeClaudedansla
droite.
772/780
—Jecroisqu’ilveutdirequ’ilaétéen-
sorcelédepuisbeaucouppluslongtempsen-
core,m’atraduitClaude.Depuisdesannées.
Degrosseslarmesontalorsroulésur
lesjouesdeDermot.
—Jetefichemonbilletquec’estNiall!
mesuis-jeexclamée.Ilavaitsansdoutetout
biencalculédanssatête.Dermotadûpay-
er…jenesaispas,moi,sesscrupulesàpro-
posdesonmétissageouuntruccommeça.
—Mongrand-pèresaitsemontrer
aimant,maisiln’estpastrès…tolérant,are-
connuClaude.
—Tusaiscommentonromptlessorts
danslescontesdefées?luiai-jedemandé.
—Ah!c’estvrai.J’aientendudireque
leshumainsracontaientdescontesdefées,
m’aréponduClaude.Alors,dis-moicom-
mentonfaitpourrompreunsortilège,
d’aprèseux.
—Danslescontesdefées,unbaiser
suffit.
773/780
—Riendeplussimple.
Et,commesinousnousétionsen-
traînésàl’embrassadesynchronisée,nous
noussommespenchésenmêmetempspour
embrasserDermot.
Etçaamarché.Ilaétéparcourudevi-
olentsfrissons.Etpuisilnousaregardés
touslesdeux,sesprunellessoudainanimées
delaplusviveintelligence.Ilaalorsfondu
enlarmespourdebon.Auboutd’unmo-
ment,Claudes’estmisàgenouxpouraider
Dermotàseredresser.
—Onsevoittoutàl’heure,m’a-t-il
lancé,enentraînantDermotverslamaison.
Nousétionsdenouveauseuls,Ericet
moi.Ericsetenaitaccroupi,nonloindes
troiscadavresquigisaientdansmonjardin.
—C’étaitcarrémentshakespearien,ai-
jecommenté,enjetantunregardcirculaire
auxdépouillesetausangquiimprégnaitla
terre.
774/780
Déjà,lecorpsd’Alexeïsedésagrégeait,
maisbeaucouppluslentementqueceluide
son
vénérable
créateur.
Maintenant
qu’Alexeïétaitbeletbienmort,là-bas,dans
satombe,enRussie,sespathétiquesosse-
mentsallaientdisparaîtreaveclui.Ericavait
jetélecorpsdufaésurlegravier,oùilcom-
mençaitdéjààtomberenpoussière,àla
manièredesfaé–rienàvoiravecladésinté-
grationdesvampires,maistoutaussi
pratique.J’aidoncconstatéavecbonheur
quejen’allaispasavoirtroiscadavresàcach-
er.J’étaistellementépuiséeparl’accumula-
tiond’horreursdecetteinterminablejournée
quec’auraitpresquesuffiàl’ensoleiller.Ericavaittoutd’unecréaturesortied’unfilm
d’épouvante–passeulementpourlavue,
maisaussipourl’odeur.Nosregardssesont
croisés.C’estluiquiadétournélesyeuxen
premier.
—Ocellam’atoutappris.C’estluiquia
faitdemoilevampirequejesuis,a-t-il
775/780
murmuré.Ilm’aapprisàmenourrir,àme
cacher,àquelmomentjepouvaismemêler
auxhumains.Ilm’aapprisàfairel’amour
auxhommeset,plustard,ilm’alaissélibre
defairel’amourauxfemmes.Ilm’aprotégé
etaimé.Ilm’afaitsouffrirpendantdes
décennies.Ilm’adonnélavie.Moncréateur
estmort.
Àl’entendre,ilsemblaitavoirdumalà
lecroireetnepassavoircommentréagir.
Sonregards’attardaitsurlecroulant
monticuledecendresquiavaitétéAppius
LiviusOcella.
—Oui,ai-jedit,enm’efforçantdene
pasprendreuntontropréjoui.Beletbien
mort.Etjen’ysuispourrien.
—Maistul’auraistuésituavaispu,
m’arépliquéEric.
—J’ypensais.
Paslapeinedelenier.
—Qu’allais-tuluidemander?
—AvantqueColmannelepoignarde?
776/780
Quoique«poignarder»nesoitpas
vraimentlemot.«Transpercer»seraitplus
juste.Oui,«neletransperce».Mesneur-
onestournaientàlavitessed’unescargot.
—Ehbien,j’allaisluidirequej’aurais
étéraviedelelaisserenvies’iltuaitVictorMaddenpourtoi.
Pourladeuxièmefois,jevenaisde
stupéfierEric–pourautantquequelqu’un
d’aussiépuisépuisseencoreêtrefrappéde
stupeur.
—Çaauraitété…bien,a-t-ilcommenté
lentement.C’étaitunebonneidée,Sookie.
—Benoui.Maisçan’arriverapas.
—Tuasraison,a-t-ilrepris,toujours
aveccemêmedébitauralenti.Ondirait
vraimentlafind’unepiècedeShakespeare.
—Etonestlesderniersencoredebout.
Gloireànous!
—Jesuislibre,asoudainlâchéEric.
Ilafermélesyeux.Grâceauxdernières
tracesdedroguedansmonorganisme,je
777/780
pouvaispratiquementsuivreletrajetdusang
defaéquiinfiltraitlesienàtoutevitesse.Jepouvaisvoirsonénergieremonterenflèche.
Physiquement,toutcequin’allaitpaschez
luiétaitdésormaisrétabli.Et,maintenant,
aveclesangdeColmanquicouraitdansses
veines,iloubliaitdéjàsonchagrinpourla
mortdesoncréateuretcelled’Alexeï.Il
n’éprouvaitplusguèrequelesoulagement
d’enêtredélivré.
—Jemesenstellementbien,a-t-il
déclaré.
Etilainspiréuneboufféed’airnoc-
turne,encoretoutimprégnédesodeursde
sangetdemort.Ilsemblaits’endélecter.
—Tuesmonaimée,a-t-ilajouté,un
éclatbleuélectriquedanslesyeux.
—Heureusedetel’entendredire,luiai-
jerépondu,absolumentincapabledesourire.
—IlfautquejeretourneàShreveport
pourm’occuperdePametpourorganiserce
quejedoisfairemaintenantqu’Ocellaest
778/780
mort,m’aannoncéEric.Mais,bientôt,dès
quejelepourrai,nousseronsréunisetnous
rattraperonsletempsperdu.
—Çameparaîtunebonneidée.
Nousétionsmaintenantseulstousles
deuxdansnotreliendesang,bienqu’ilne
soitplusaussifortqu’avantparcequenous
nel’avionspasrenouvelé.Maisjen’allais
certainementpassuggéreràEricderéparer
cetoubli,pascettenuit.Ilalevélesyeux,inspiréunenouvellefoisetils’estélancédans
lecielétoilé.
Quandtouslescadavresontétécom-
plètementdésagrégés,jemesuislevéeetje
suisrentréeàlamaison,avecl’impression
quemaproprechairnetenaitplusqu’àpeine
surmesosetrisquaitdetomberd’épuise-
mentàchaquepas.Jemedisaisbienque,
toutesproportionsgardées,jedevraisquand
mêmeéprouveruncertainsentimentdetri-
omphe:jen’étaispasmorteetmesennemis
l’étaient.Mais,danslevidelaisséparla
779/780
drogue,jeneressentaisqu’unecertainesat-
isfactionsinistre.J’aientendumongrand-
oncleetmoncousindiscuter,etl’eaucouler
danslasalledebainsducouloir,avantde
fermerlaportedemapropresalledebains.
Aprèsavoirprismadoucheetm’êtrepré-
paréeàalleraulit,j’aiouvertlaportedemachambreetjelesaitrouvéssurleseuil.Ils
m’attendaient.
—Nousvoulonsmonterdanstonlit
avectoi,m’aannoncéDermot.Nous
dormironstousbeaucoupmieux.
Çameparaissaitterriblementbizarreet
unpeueffrayant–oupeut-êtrequejeme
disaisseulementquec’étaitcequej’aurais
dûressentir.Maisj’étaistoutsimplement
tropfatiguéepourprotester.Jemesuis
couchée.Claudes’estallongéd’uncôtéet
Dermotdel’autre.Justeaumomentoùjeme
disaisquejen’allaisjamaisréussiràdormir
dansdesconditionspareilles,quecettesitu-
ationétaitvraimenttroptordueettrop
780/780
indécente,j’aisentiunemerveilleusedétente
mesubmergerdespiedsàlatête,unesorte
debien-êtrequinem’étaitpasfamilier:je
mesentaisenfamille.J’étaisaveclesmiens.
Etjemesuisendormie.
[1]NAACP:NationalAssociationfortheAdvancementofColoredPeople,plusoumoinséquivalentauCRAN(ConseilreprésentatifdesassociationsnoiresdeFrance).(N.d.T.)
[2]JohnMilton,ParadiseLost,Livre1,ligne263:«BettertoreigninHell,thanserveinHeaven.»
[3]ThePokyLittlePuppy(«Lepetitchiotriquiqui»,nontraduitenfrançais),parJanetteSebringLowrey(GoldenBooks,1942)
[4]LeifEricson(v.970-v.1025),filsd’ErikleRouge:IslandaisquifutprobablementlepremierEuropéenàexplorerlesterresd’AmériqueduNord.(N.d.T.)
DocumentOutlineNotedel’éditeurMARSPREMIÈRESEMAINEMARSFINDELAPREMIÈRESEMAINEMARSDEUXIÈMESEMAINEMARSLAMÊMESEMAINEMARSTROISIÈMESEMAINEMARSQUATRIÈMESEMAINEMARSFINDELAQUATRIÈMESEMAINE1AVRIL234567891011121314
Recommended