Upload
duonghanh
View
218
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
CATHERINE
ANDERSON
Danslebleudetesyeux
ROMAN
Traduitdel'américainparFlorenceBertrand
1.
Unroulementdebatterierésonnadanslebar,—arquantlafindu
morceau.Lechanteurdecountryhululadanslemicro,saluadeson
Stetsonunejoliefemmevêtuederouge,etseremitàgrattersa
guitare.L'airsemblavibrerdemusique,témoignantdelaqualitéde
l'acoustiquequifaisaitduChapsleclublepluspopulairedeCrystal
Falls,dansl'Oregon.
Toutentapantdupiedaurythmedelamélodie,HankCoulterposa
unepièceenéquilibresursonpouceetl'expédiad'unepichenette
verslachopedebièrevideposéeaucentredelatable.Lapièce
lançadeséclairsdanslalumièredesstroboscopes,seretournaen
décrivantunarc,heurtalebordduverreettombaàcôté.Les
compagnonsdeHanks'esclaffèrent.L'und'euxpoussaunechope
pleineverslui.
—Culsec,monvieux!
Lesautressejoignirentàluibruyamment.
—Culsec!Culsec!
Hanks'exécutaenriant.Ils'étaitquerelléavecsonfrèreaîné,Jake,
dansl'après-midi,etétaitbienrésoluàsedébarrasserdesa
mauvaisehumeur.Souslesacclamationsenthousiastesdesesamis,
ilreposad'ungestesecleverrevidesurlatable.EricStone,assisà
sagauche,leremplitaussitôt.
—Recommence,ordonna-t-ilencriantpoursefaireentendre
par-dessuslamusique.Etessaiedebienviser,cettefois,sinontu
serasivremortavantminuit.Tuenesàcombien?Trois?
—Cinq,rectifiaHank.Etjenepeuxpasmepermettred'êtresaoul.
J'aidesprojetspourplustard.
—Commetoutlemonde!
EricrelevalégèrementsonStetsonafindescruterlebar,sesyeux
marronpétillanttandisqu'ilpassaitlesfillesenrevue.
—J'aidesvuessurlapetitebrune,là-bas.
Hankl'avaitremarquéeaussi.Elleavaitunsourireaguichantetune
façonderemuerleshanchesquiréchauffaitlesangd'unhomme.
—Vas-y,vieux,répondit-ilavecunclind'œil.Peut-êtrequetu
aurasdelachance.
AcceptantlapiècequeluitendaitPeteWitherspoon,Hankvisaà
nouveaulachope.Mêmesisavieenavaitdépendu,ilauraitété
incapablededirecommentilenétaitarrivéàparticiperàcejeu.Il
venaitauChapsleweek-endpours'amuserunpeu,boirequelques
bièreset,avecunpeudechance,terminerlasoiréeavecunejolie
femme.Sesaoulerd'aussibonneheuren'avaitjamaisfaitpartiede
sesprojets,maismaintenantqueleconcoursavaitcommencé,ilne
pouvaitplussedéfiler.
Unefoisdeplus,lapiècemanquasonbut,ricochantcontreleverre
avantd'allerroulersurlapiste.JoeMichaelséclataderireet
plongealamaindanssapochepourychercherdelamonnaie
pendantqueHankvidaitd'untraitlecontenudelachope.
Assiseàunetablevoisine,CarlyAdamsobservaitlecow-boy.Ses
cheveuxavaientlacouleurducaramelquesonamieBessavaitfait
l'autresoir.Ellen'avaitaucuneidéedel'âgequ'ilpouvaitavoir.Une
trentained'années,peut-être,ouunpeuplus.Évalueravecprécision
l'âgedequelqu'unexigeaitdel'entraînementet,étantdonnéqu'elle
n'avaitrecouvrélavuequ'unesemaineauparavant,ellen'avaitguère
eul'occasiondepratiquercegenred'exercice.
Peuimportait.Enfin,enfin,ellepouvaitregarderunhomme!Pas
étonnantquesescopinesd'écoleaientpassétantdetempsà
chuchoteretàglousseracausedesgarçons...
Ellen'auraitsudirecequilafascinaitparticulièrementchezlui.
Contrairementauxautrescow-boysprésents,vêtusenstylecountry
plutôtvoyant,ilportaitunechemiseunietoutesimple,àlacouleur
unpeupasséeaulavage,unjeandélavéetdesbottessolides,aubout
usé.Peut-êtresedistinguait-ildelamasseparcequ'ilneportaitpas
dechapeau-ouparcequ'ilétaitsiséduisantqu'ilauraitdetoute
façonattiréleregarddesfemmes.
Sonriregraveétaitcommunicatif,etsonsouriretranquilledonnait
enviedesourireenretour.Heureusementpourlui,lanouvellepièce
tombadansleverre.Visiblementsoulagé,ilsebalançasursachaise
etreportasonattentionsurlejoueursuivant.
Carlysefélicitad'êtreseuleetdepouvoirlecontempleràloisir.
Bessl'auraittaquinée,ellelesavait.Hé!Carly,c'estjusteuntype
commelesautres!aurait-elleditNeledévisagepascommeça.Les
gensvontpenserquetuesbizarre.Malgrétout,Carlynepouvait
s'empêcherdefixerleschosesetlesgensqu'ellevoyaitpourla
premièrefois.N'était-cepasnormal,aprèsvingt-huitanspassés
danslenoir?
Ellenepouvaitdétachersonregarddecethomme.Elleneselassait
pasd'admirersesépauleslarges,lesmusclesquisaillaientsousle
tissudesachemise.Elleaimaitmêmelamanièredontilsetenait,la
têtepenchée,attentifaujeu.Sapostureétaitdétendue,bras
légèrementécartésducorps,poucesglissésdansleceinturondecuir
quientouraitseshanchesminces.Chaquefoisquesachaise
s'inclinaitversl'arrière,unegrosseboucleargentéescintillaitàsa
taille.
Ilétaitmagnifique,décida-t-elle.Àsonavis,toutaumoins,etrien
d'autrenecomptait.Undélicieuxfourmillementlaparcourutalors
qu'ellel'observait.
Unejeunefemmeauxcheveuxd'unrouxflamboyants'approchade
latable.Sesgrandsyeuxvertsétaientlourdementmaquillés.Le
cow-boylevalatête,souritetsecoiffadesonStetsonavantde
l'escortersurlapiste.
Carlylessuivitduregard.Deloin,elleavaitdumalàvoir
nettement.Uninstant,elledistinguaitleschoses,puistoutdevenait
flou.Lecouplesemitàdanserausondelamusique.Lecow-boy
faisaittournoyersacavalièreavecdesgesteshabilesetprécis,
lâchantsamainàintervallesrégulierspourlafairepassersousson
bras.Detempsàautre,larousses'éloignaitpourdécrireuncercle
autourdelui,tapantdupiedàunrythmerapide,seshanches
ondulantavecgrâce,seslongscheveuxcascadantdanssondos.
Carlyéprouvaunviolentpincementd'envie.Illuifaudraitdesmois
pourmaîtriserl'artdumaquillage,etellen'apprendraitsansdoute
jamaisàdisciplinersesbouclesblondes.
Lemorceaus'achevabrusquementetlesilencesoudainlaramenaau
présent.Lecow-boyavaitpasséunbrasautourdesacompagnepour
luifairequitterlapiste.Parmilafouledesdanseurs,unepetitejeune
femmebruneluiattrapalebrasetluimurmuraquelquechoseà
l'oreille.Ilsourit,sepenchapourdéposerunbaisersurlajouedela
rousse,puisregagnalapisteavecsanouvellepartenaire.
Toutàcoup,commes'ilavaitsentisaprésence,lecow-boylevales
yeuxverselle.Prisesurlefait,Carlyrougitjusqu'auxoreilleset
parcourutduregardavecanxiétélafouledesdanseurs,cherchant
Bessquidansaitdepuisprèsd'uneheure.Commentlaretrouver
parmitouscescorpsindistinctsquis'agitaient?
Carlvselevaetpassaentrelestablespoursedirigerversles
toilettes.Elleauraitjurésentirleregardducow-boysursondos.
Désireusedes'échapperrendantquelquesminutes,elleaccélérale
pas.Peut-êtrel'aurait-iloubliéelorsqu'elleretourneraitasatable.
Quandils'agissaitdesfemmes,Hankavaitunemémoired'éléphant.
Deretouràsaplace,ilgardal'œilsurlecoinopposédubar,guettant
descheveuxblonds.Lorsquelajeunefemmerevintdestoilettes,il
larepéraaussitôtetnefutpasdéçu.Elleétaitaussibellequ'illui
avaitsembléaupremiercoupd'œil.
Ill'observadiscrètementtandisqu'elletraversaitlasalle.Il
connaissaitlaplupartdesfemmesquifréquentaientleChapsle
week-end,maisilnel'avaitencorejamaisvue.Elleavaitdelongs
cheveuxblondsetbouclés,destraitsdélicats,degrandsveuxbleus,
etunebouchesensuellequinedemandaitqu'àêtreembrassée.Son
chemisierroseépousaitsasilhouette,révélantdepetitsseinsronds
etunetaillefine.
HankdonnauncoupdecoudeàEricetdésignalablonded'unléger
signedetête.
—Tulaconnais?
Ericlaregardaavecattention.
—Pasencore.
Hanksemitàrireetrepoussasachaise.
—Laissetomber,monvieux.Jel'aivuelepremier!
Carlyseraiditàlavueducow-boybrunquis'avançaitverselle.Le
cœurbattantàtouteallure,ellesedétourna,fixantsonregardsurle
verredebièrequiétaitdevantelledepuisledébutdelasoirée.
Ilallaitsansdouteparleràquelqu'unassisàunetablederrière.
Ducoindel'œil,ellelevits'arrêteràcôtédesachaise.Deloin,ilne
luiavaitpassemblésigrand.Ellelevalatêteetsetrouvafaceàdeux
yeuxmagnifiques,d'unbleuprofondquiluirappelaunlagon
tropicalqu'elleavaitvuenphotoquelquesjoursplustôt.
Sabouchelargeetfermesouriait,révélantdebellesdentsblanches.
Sonteinthâlémettaitenvaleursestraitsbiendessinés.Ilavait
d'épaissourcilsbruns,unnezfinetdroit.
—Bonsoir,dit-il.
Unseulmot,toutsimple.Pourtant,letimbregravedesavoixsuffit
àfaires'accélérerlepoulsdeCarly.
—Bonsoir,parvint-elleàrépondre.
Unelueurespiègledansaitdanslesyeuxducow-boy.
—Voulez-vousm'accordercettedanse?demanda-t-ilenlui
tendantlamain.
Pendantuneseconde,Carlynesutquedire.Puissoncerveause
remitenmarche.
—Oh!Euh...Non...Jenepeuxpas.Jesuisdésolée.
Ilaccrochalespoucesàsaceintureetregardapar-dessussonépaule.
—Vousêtesavecquelqu'un?
—Uneamie.Elledanse.
Lescommissuresdeseslèvresseretroussèrentenunlégersourire.
—Jevoulaisdireunhomme.
—Oh!
Carlysesentitstupide.
—Je...non.Jenesuispasavecunhomme.
Illuitenditdenouveaulamain.
—Danscecas,venezastiquerlaboucledemonceinturonpendant
quelquesminutes.
Interloquée,Carlybaissauninstantlesyeuxsurlabouclede
ceinturonenquestion.
—Jevousdemandepardon?
Iléclataderire,pritunechaiseetlaretournapours'yasseoirà
califourchon.Puisilrepoussasonchapeauenarrièreetposasurelle
unlongregard,ladétaillantdelatêteauxpieds,s'arrêtantsurses
basketsblanches.
—Ceneseraitpasvotrepremièresoiréedansunbardecountry,par
hasard?
—Si.
Carlysongeaqu'ilétaitunpeuivre.Comptetenudelaquantitéde
bièrequ'ellel'avaitvuingurgiter,celan'avaitriend'étonnant.
—MonamieBessadoreladanseenligne.Jesuisvenueregarder.
—Cequiexpliquelesproblèmesdelangue,jesuppose.C'estun
peucommequandonvadansunpaysétranger.
—Eneffet,acquiesçaCarly.Etc'estintéressant.J'aitoujours
entendudirequeleshommesétaientcensésretirerleurchapeauen
entrantquelquepart.Ici,toutlemondeenporteun.
—Retirersonchapeau?répéta-t-il,feignantd'êtrehorrifié.Un
cow-boynepeutpasdansersanssonStetson!Ilsesentàmoitiénu
etperdl'équilibre.Ilnes'enséparequepourdormiretmêmeàce
moment-là,illegardeaupieddulitencasd'urgence.
Carlysemitàrire.Cethommeluiplaisait;iln'avaitpaspeurdese
moquerdelui-même.
—Quanduncow-boyvousdemanded'astiquerlaboucledeson
ceinturon,c'estuneautremanièredevousinviteràdanser,
expliqua-t-il.
—Jevois...,réponditCarly,lesjouesbrûlantes.
Ilarquaunsourcil.
—Alors,qu'endites-vous?
—Jenepeuxpas.
Ellelançaunregardpaniquéverslesdanseurs.Elles'étaittoujours
enorgueillied'êtreprêteàtoutessayer,maissonopérationétaittoute
récenteetelleneparvenaitpasencoreàmarchernormalement.
—Jenesaispas.Çaparaîtdifficile,etjen'aiaucunecoordination.
—Cen'estpasaussidifficilequeçaenal'air,assura-t-il,refoulant
sonobjectiond'ungestedésinvolte.Nevousinquiétezpas.J'ensais
assezpournousdeux.
AvantqueCarlyaiteuletempsdeprotester,illasaisitparlepoignet
etseleva,l'obligeantàl'imiter.Puisilpassalebrasautourdesa
tailleetluifrayauncheminverslapiste.Lorsqu'ilseretournavers
elle,illuifitunclind'œiletsourit.
—N'ayezpaspeur.Toutlemondedoitapprendreàunmoment
donné.Etcen'estpastrèsdifférentdesdansesnormales.
Carlyn'osapasluiavouerqu'ellen'avaitjamaisdansédesavie.
Autourd'elle,desgenssedéplaçaientavecaisance.Desfemmes
tournoyaientdanslesbrasdeleurpartenaire,exécutantdespascom-
pliqués.Ellesentitlasueurperlersursonfront.
—Jevousassurequejenesaisvraimentpasdanser.
—Biensûrquesi,affirma-t-ilenprenantsamaindroite.Arrêtezde
regarderlesautresetconcentrez-voussurmoi.
Ellelevalesyeuxetilluisourit.
—C'estbien.
Ilcommençaàdanser,décrivantunmouvementlentdebalancier
assezfacileàsuivre.
—Nousallonsfairesimple.
—Simple,oui.C'estexactementcequ'ilmefaut,acquiesça-t-elle,
légèrementhorsd'haleine.
Illadévisagealonguement.
—Bonsang!Vousêtessuperbe.Jesupposequeleshommesvous
ledisentsansarrêt.
Carlyleregarda,avecl'impressiondes'êtreendormieetdefaireun
rêvedélicieux.Illatrouvaitsuperbe?Mêmes'ilmentait,ellevoulait
lecroire.Justependantunpetitmoment...
Illuifitexécuterquelquespasautourdeluietelleluimarchasurle
pied.
—Oh!jesuisdésolée!Jevousaifaitmal?
Iléclataderireetresserrasapriseautourdesataille.
—Nevousinquiétezpas,monchou.Essayonsdenouveau,dans
l'autredirectioncettefois.Là,vousvoyez?Facilecommebonjour.
Carlyconstataavecravissementquec'étaiteneffetsimple.Illui
suffisaitdesuivresoncavalier,sansprendred'initiative.
Leregardducow-boyseposadenouveausurelle.
—Vousn'êtespasd'ici,manifestement.Quandjevousai
remarquée,toutàl'heure,j'aicruquemoncœurallaits'arrêterde
battre.Assiselà,vousaviezl'aird'unange.
Unange?Carlynesefaisaitaucuneillusion,maisc'étaitun
complimentadorable.
—Jeviensd'arriverdanslarégion.Jevaisfairemamaîtriseici,à
CrystalFalls,àpartirdeseptembre.
—Ah!Celaexpliquequejenevousavaisjamaisvueavant.D'où
venez-vous?
—DePortland.
—Oh!Unecitadine,hein?Pasétonnantquenousneparlionspas
lemêmelangage.Tournezàdroite,ajouta-t-il,laguidantdeson
corpsavantd'exécuterlepas.Vousavezlesplusbeauxyeuxque
j'aiejamaisvus.Jevousjurequ'ilsbrillaientcommedesétoiles,
depuisl'autrecôtédelasalle.Vousportezdeslentillesdecontact?
Personnen'adesyeuxaussibleusnaturellement.
Durantsesétudesàlafaculté,Carlyavaitentendudeshommesdire
cegenredechoseàsesamiesdanslesbarsducampus.Desphrases
toutesfaitesdedragueurs,riendeplus.Illadraguait,et...Oh!c'était
merveilleux!Toutesavied'adulte,elleavaitvécuenmarge,rêvant
d'êtreremarquéeàsontour.Enfin,enfin,celas'étaitproduit.Mieux
encore,ilétaitséduisantetcharmant.Elleavaitl'impressiond'êtrela
princessed'undescontesdeféesquesamèreluilisaitlorsqu'elle
étaitenfant.
—Non,jeneportepasdelentilles,répondit-elleavecunrire,
battantdespaupières.Ilssonttoutcequ'ilyadeplusnaturel.
—Sansblague!Cedoitêtremonjourdechance.Vousêteslaplus
joliefemme,ici.
Carlysavaitpertinemmentqu'illuidisaitcequ'ilcroyaitqu'elle
voulaitentendre.Ilavaitvujuste:c'étaitcequ'ellevoulaitentendre.
C'étaitsontour!Unefolleexcitationcouraitdanssesveines.Juste
pourunefois,ellen'allaitpasanalyser,s'interrogerous'inquiéterà
l'idéequ'ilpourraitlafairesouffrir.Elleattendaitcetinstantdepuis
toujoursetavaitbienl'intentiond'ensavourerchaquedélicieux
millièmedeseconde.
—Jem'appelleHankCoulter,dit-ild'unevoixgraveetrauque,et
pourtantcurieusementdouce.
—CarlyAdams.
IIsepenchaverselle.
—Pardon?
Ellerépétasonnom.
—Enchanté,Charlie.Plusqu'enchanté,même!
—Carly,rectifia-t-elle.
Ilhochalatêteensouriant.Carlyn'insistapas.Lorsquelemorceau
seraitterminé,illaraccompagneraitàsatableetellenelereverrait
sansdoutejamais.
Ilsemouvaitavecunegrâceimpressionnantepourunhommeaussi
bienbâti,soncorpsmuscléesquissantdesmouvementsharmonieux
pourlaguider,seshanchesmincesbougeantaurythmedela
musique.AvantqueCarlyneréalisecequiluiarrivait,illafit
tournoyerdevantlui,puisrevenirsurlapointedespiedsetpasser
soussonbras.
—You-hou!s'écria-t-ilquandelleeutexécutéunparfaitpasde
swing.
Illuifitunclind'œil,glissaunbrasautourdesatailleetl'attiratout
contreluipourl'entraînerdansunefigurequ'elleparvintàsuivreet
quil'époustoufla.
LecœurdeCarlymanquaunbattement,etsoncorpstoutentierlui
parutvibrer.C'étaitsiétrange!Elleéprouvaitdesfourmillements
partout,au-dedanscommeau-dehors.Ils'éloignabrusquement,puis
luirepritlamainavantdetoucherleborddesonchapeauensigne
derespect.Enfin,ilrepritsaplacefaceàelle,sonregardd'unbleu
intensesoudéausien,unetensionétrangesurlestraits.
Carlybaignaitdansl'euphoried'unplaisirvisuelqu'ellen'avait
jamaisconnuauparavant.Unhommeluifaisaitl'amouravecses
yeux!Ellevoyaitsesépauleslargessepencherverselleetson
parfum-unmélanged'odeurmasculine,d'eaudeCologne,decuiret
decotonséchéausoleil-avaitsurelleuneffetenivrant.
Bientroptôtàsongoût,lamusiquecessa.Ellesedégageadeses
brasetsourit.
—Merci.Jemesuisbienamusée,finalement.
Illuiattrapalamain.Seslongsdoigtss'enroulèrentautourdeson
poignet.Sapaumeétaitchaudeetlégèrementcalleuse,prouvantque
latenuedecow-boyn'étaitpasqu'uncostumedestinéàséduire.
Commeellel'interrogeaitduregard,ilsouritetresserrasonétreinte.
—Nepartezpas,jevousenprie.Passezlasoiréeavecmoi.
Avantqu'elleaiteuletempsderépondre,l'orchestreentonnales
premièresmesuresdeResteavecmoicesoir.
Hankéclataderire.
—Commesurcommande,non?
Illarepritdanssesbrasetsemitàchanteraveclamusique.Quandil
arrivaaurefrain,Carlyriaitdesiboncœurquetoutegênesétait
envolée.Illafittournoyerdeplusbelle,aupointqu'elleeutpresque
levertige.
—Jet'enprie,monchou,nedispasnon,murmura-t-ilàsonoreille.
J'enauraislecœurbrisé.
Carlysereculapourleverlesyeuxverslui.
Elleavaitconsciencequ'elleauraittoutintérêtàmettreuntermeà
cetinterludeavantquecelanel'entraînetroploin.Or,bizarrement,
lesavoiretdéciderdelefaireétaientdeuxchosesbiendifférentes.
Aurait-ellejamaisuneautrechancecommecelle-ci?
—Jesuisavecuneamie,répondit-elleàregret.
—Laisse-latomber.
—Jenepeuxpasfaireça!
Ill'entouradesesbrasetpressalevisagecontresescheveux.
—Peut-êtrequ'ellevarencontrerquelqu'unetteplanterlà,dit-il
avecunepointed'espoirdanssavoixgrave.
—Peut-être,concéda-t-elletoutensachantqueBessneferait
jamaisunechosepareille.
—Entre-temps,resteavecmoi,insista-t-ildoucement.
Carlyhochalatêtesansriendire.Ellesentitqu'unsourirese
dessinaitsurleslèvresducow-boy.
Quandlemorceaupritfin,illaguidaverslestables.Lorsqu'ils
arrivèrentauborddelapiste,larousses'avançaetluidemandaune
danse.
Carlytentadesedégager.
—Celanem'ennuiepas,Hank.
Illuiétaitfaciledeparlerd'untonconvaincant;elleétaithabituée
depuistoujoursàs'effacerdevantlesautresfemmes.
—Jet'assure.Vat'amuser.
Ilserrasesdoigtsplusfort.
—Désolé,dit-ilàlarousseavecunsourired'excuse.Jesuisépuisé.
Nousallonsnousasseoirunpeu.
Ellehaussalesépaulesets'éloigna.Carlylasuivitdesyeux.
—Vraiment,Hank,celanem'ennuiepas.Elledansebien,tandis
que...moipas.
—Tuesfabuleuse,etilesthorsdequestionquejetelaissetoute
seule.Mescopainssejetteraientsurtoicommedesmouchessurdu
miel.
Ill'entraînadansuncoinpluscalme,aufonddubar.Lenuagebleuté
defuméedecigarettesquiplanaitdansl'airpiquaitlesyeux
sensiblesdeCarly,etuneforteodeurdebièrerégnait.
—Nouspouvonspeut-êtrebavarderici,suggéra-t-ilenluitirant
unechaise.D'habitude,lebruitnemegênepas,maiscesoir,si.Je
veuxtoutsavoirsurtoi.
Carlyfutsoulagéedes'asseoiretd'échapperàlafumée.Faisant
pivotersachaisepourqu'ilssoientfaceàface,Hankpritplaceàcôté
d'elle.
—Parle-moidetoi,Charlie.
—Carly,corrigea-t-elledenouveau.
Ilacquiesça.
—D'accord.Parle-moidetoi.
—Iln'yapasgrand-choseàdire...
—Tuasquelâge?
—J'auraivingt-huitansaumoisd'août.
—Etmoitrente-deuxendécembre.
Ilarquaunsourcil.
—Quelgenredemaîtrisevas-tufaire?
—Jesuisinstitutrice.J'aipassédeuxansàenseigneràdesenfants
non-voyants.Maintenant,jeveuxobtenirunemaîtriseenéducation
spécialisée.
—Vraiment?
Unelueuramuséepétillaitdanssonregard.
—J'adorelesinstitutrices!ajouta-t-il.
—Ahbon?
—Biensûr.Ellesforcentunhommeàrecommencerjusqu'àcequ'il
aittoutjuste.
Carlyneputs'empêcherderire.Àcetinstant,laserveuseleur
apportalesbièresqueHankavaitcommandéesenpassantdevantle
comptoir.
Toutenbuvant,ilexpliquaqu'iltenaitunranchetqu'ilétaitassocié
avecsonfrère.Ilspossédaientquelquescentainesdetêtesdebétail,
etélevaientdeschevaux.
—Alors,tuesunvéritablecow-boy,pasunfaux?
Ilhochalatête,puisdésignasonverre.
—Ilestdéjàvide,ettuasàpeinegoûtéautien.
Ilfitsigneàlaserveuse.
Carlybutdocilementunenouvellegorgéedebière.Iltenditlamain
versellepouressuyerunpeudemousserestéesursalèvre.Son
gesteétaitdoux,sonexpressiontendre.
—Jesuisvraimentcontentdet'avoirremarquée.C'étaitleremède
idéalàmoncafard.
—Pourquoiavais-tulecafard?
Lasecondetournéearriva.Hankréglal'additionetavalaquelques
gouléesavantderépondre.
—JemesuisdisputéavecmonfrèreJakejusteavantdesortir.La
femmedufrèredumaridemasœurfêtesonanniversaire
aujourd'hui.
—Qui?
—La...c'estcompliqué,dit-ilenriant.Bref,cen'estpasvraiment
uneparente.MaggieKendrickestadorable,certes,maissafête
d'anniversairen'estpaslameilleurefaçondepasserunvendredi
soir,demonpointdevue.Jakeestopposéàmonmodedevie.Ildit
quejenevaisnullepartetquejenetrouveraijamaisdefemmequi
envaillelapeinedansunbar.
Illevasachopedanssadirectionetsourit.
—Tueslapreuvevivantequ'ilatort.
Carlyfutflattée.
—Merci.
Ilterminasadeuxièmebière,puisconsidéraCarlyavecattention.
—Àcerythme,tunevasjamaisêtregaie,monchou.Quedirais-tu
d'uncocktail?
Carlyouvritlabouchepourrefuser,puisseravisa.Elleétait
toujourssouscalmantsetlemédecinluiavaitconseillédenepas
consommerplusdedeuxboissonsalcoolisées.Maisellen'avaitbu
quequelquesgorgéesdebièreetellecommençaitàenavoirassez
d'êtretoujoursprudente.
Quandlaserveuseapportalescocktails,Carlyavaitéludéune
dizainedequestionspersonnelles,sebornantàendiretoutjuste
assezàHankpoursatisfairesacuriosité.Ellegoûtaavechésitation
laboissonqu'ilavaitcommandée.
—Qu'est-cequ'ilyalà-dedans?
—C'estunepotiond'amour.Uneseulegorgéesuffitàunefemme
pourtomberamoureusedupremierhommequ'ellevoit.Jesuppose
queçaveutdirequec'estmonjourdechance.
Plutôtl'inverse,songeaCarly.
Elleparvenaitàpeineàcroirequ'elleétaitassiseàcôtédeluietqu'il
nesemblaitavoird'yeuxquepourelle.
—C'esttrèsbon,dit-elleaprèsavoirbuuneautregorgéedu
breuvage.
Illuidécochalesouriresensuelqu'elleavaitadmiréplustôt.De
près,ilétaitencoreplusdévastateur.
—Vas-ydoucement,monchou.C'estpresquedel'alcoolpur,
coupéd'unpeudejusd'orange.Tuasl'habitudedeboiredestrucs
forts?
—Commetoutlemonde,j'imagine.
—Trèsbien.Monbutestdetedétendre,pasdetassommer.
—Tuessaiesdemefaireboire?
—Tuastoutcompris.
Elleéclataderireetbutunenouvellegorgée.
Hanks'efforçaitdedéterminercequ'iltrouvaitdesiattirantchez
elle.Ilavaitrencontréunefouledejoliesfemmesdanslesbars,mais
n'enavaitjamaisdésiréuneàcepoint.Peut-êtreétait-ceàcausede
sonvisagesidoux,desonregardsicandide.Quelleillusion!
Aucunefemmedecetâgen'étaitencoreinnocente.Etenimaginant
que,parquelqueétrangehasard,ellelesoit,elleneviendrait
sûrementpasdansunclubtelqueleChaps.
Pourtant,ilyavaitchezelleuneabsenced'artificequiluiplaisait.
Pourautantqu'ilputenjuger,elleneportaitpasdemaquillage.Ses
cheveuxtombaientenunecascadedebouclessursesépaules,lui
donnantenvied'yenfouirlamain.
Plustard,sedit-il.Quandelleauraitconsomméunpeuplusd'alcool,
ill'inviteraitàdanserdenouveau.Riendetelqu'unslowpour
séduireunefemme.
Desimagesérotiquesflottèrentdanssonesprit.Ilbutunelongue
gorgéedecocktail.Lorsqu'ilvoulutreposersonverre,ilfaillitle
laissertomberetsongeavaguementqu'ilétaitpeut-êtreplusivre
qu'ilnelepensait.
—Çava?
—Trèsbien,répondit-ilavecungrandsourire.Jesuisunpeugai,
c'esttout.Maisbon,c'estpourçaqu'onestlà,non?Pours'amuser!
—Eneffet.
Ellebutunepetitegorgée.
—Mmm...Plusj'enbois,plusjetrouveçabon!
Hanksecalasursonsiègeetl'observa.Ilétaitrarequ'ilflashesur
unefemmeaupointdeluifairedescomplimentssincères.
D'ordinaire,lafinjustifiaitlesmoyens.Àl'exceptiondes
déclarationsd'amour,ilétaitprêtàdirepresquen'importequoipour
attirerunefilledanssonlit.Engénéral,cellesquifréquentaientle
Chapsvenaientpourlesmêmesraisonsqueleshommeset
connaissaientlesrèglestacitesdujeudelaséduction.C'étaitdrôle,
sansconséquence,etlematin,personnen'avaitderegrets.
Celaluiconvenaitparfaitementcariln'étaitpasprêtàsefixer.S'il
l'avaitété,ilneseraitcertainementpasvenuchercheruneépouse
dansunbaroùlescandidatespotentiellesavaientsatisfaitles
fantasmesd'unefouled'autreshommesavantlui.
—T'ai-jeditquetuesabsolumentsplendide?
Unefossettesecreusasursajouequandellesourit.
—Non.Splendideestunmotquejen'auraispasoublié.
—Pardonpourcettenégligence!Tuessplendide.Jen'arrivepasà
croirequec'estmoiquiaieulachancedetevoirlepremier.
Ellefittournersonverreentresesmains,écrasantunegouttede
condensationduboutdudoigt.Lorsqu'ellerelevalesyeuxverslui,
sonregardétaitflouetrêveur.
—Tuavaisraison.Cecocktailestfort.
Hankpoursapartn'enressentaitpasd'effetparticulier.
—Neboispastrop,luiconseilla-t-il.Çapeutassommerd'unseul
coup.
Ilvoulaitqu'ellesedétende,pasqu'ellesoitmalade.Enlevantson
propreverre,ilsedemandauninstants'ilneferaitpasmieuxde
suivresespropresconseils.Illevidanéanmoins.Audiablela
sagesse!L'alcooln'avaitjamaisaffectésesperformancesentant
qu'amant.
Ilsbavardèrentencoredechosesetd'autrespendantquelques
minutes-lepréludeoralausexe,lesdeuxpartenairesfeignant
d'avoirrencontrél'âmesœur-,puisl'orchestrequiavaitfaitune
pauseentamaunnouveaumorceau.Unslow.
HankvoulutentraînerCharliepourallerdanser,maiselleperdit
l'équilibreets'accrochaàluipournepastomber.Ilmitlesmainssur
sesépaulesetparvintàlaretenirbienqu'ilnesoitpasparfaitement
stablelui-même.Conscientsl'unetl'autred'avoirtropbu,ils
éclatèrentderire.
Ilpassaunbrasautourdesatailleetlaguidaverslapiste.Lorsqu'il
l'attiraplusprès,ellesemblafondrecontrelui.Ils'imaginalatenant
ainsiàl'horizontale,peaucontrepeau,membresentremêlés,et
promenalentementlamaindanssondosavantdesepencherpour
luimordillerlelobedel'oreille.Ellegémitdoucement,etilsentit
sespoingssecrispercontresachemise,signequel'attractionétait
mutuelle.
Jetantuncoupd'œilverslasortie,ilsemitàdanserdanscette
direction,entraînantavecluiladouce,lacharmanteCharlie.Quand
ilpoussalaporte,ellelaissaéchapperunpetitcrisurpris;labrise
fraîchedemaicontrastaitaveclachaleurquis'étaitaccumuléeentre
leurscorps.
—Monamie,Bess...,murmura-t-ellesansconviction.Jenepeux
pas...
Hankl'interrompitd'unbaiserardent,profond.Sabouchedouce,
vulnérable,avaitencoremeilleurgoûtqu'ilnel'avaitimaginé.Elle
luirenditsonbaisertimidement,puisrecula.Ilcrutdécelerune
pointed'incertitudedanssesgrandsyeuxbleus.
—Çava?demanda-t-ild'unevoixrenduerauqueparledésir.S'ily
aunproblème,tun'asqu'àledire.
—Non,non.C'estjusteque...
Elles'interrompitetsourit.
—Toutvabien.
C'étaittoutcequeHankavaitbesoind'entendre.Illuipritles
poignets,l'incitantàleverlesbraspourlesnouerautourdesoncou.
Avecunsoupirlangoureux,ellesehaussasurlapointedespieds
poursefaireplusgrandeetsepressacontrelui.
Uneseconde,Hankfutprisdevertige.Ileutl'impressiond'avoir
reçuunedéchargeélectrique.Puistoutepenséerationnellele
déserta.Ilpivotad'unmouvementfluide-endépitdetoutcequ'il
avaitbu,songea-t-ildansunéclairdelucidité-pourplaquerCharlie
contrelemurdeciment.Sesmainsquittèrentsataillepourseposer
sursesseins.Àtraverslescouchesdevêtements,ilsentitses
mamelonssedurciràsoncontact.Elletressaillitlorsqu'illesfit
roulersoussesdoigts.
Vaguement,ilnotasaréaction,sanspouvoirdéfinircequilegênait.
Elleétaitsidélicieuse!Ilnesesouvenaitpasd'avoirjamaisétéaussi
excité.Soncorpsétaitenfeu,enproieàundésirqu'ilnepouvaitpas
satisfairesurunparking...
Sanscesserdel'embrasser,ilpassaunbrasautourdeCharlieet
l'entraînaverssonpick-upflambantneuf,interrompantleurétreinte
letempsdeposerlaquestionquiluibrûlaitleslèvres.
—Ilyaunmoteltoutprès.Tuveuxveniravecmoi?
EllejetaunregardpréoccupéversleChaps.
—SiBessnemeretrouvepas,ellevas'inquiéter.
Hankfaillitprotester,maisavantqu'ilaitpuformulersapensée,il
avaitrecommencéàl'embrasser.Ilenoubliaaussitôtcequ'ilavait
eul'intentiondedire.Ilsecontentad'ouvrirlaportièrearrière.La
banquetten'étaitpasl'endroitrêvépourfairel'amour,maissi
Charlierefusaitd'alleraumotel,iln'avaitpaslechoix.Illasouleva
parlatailleetladéposaàl'intérieur,puissehâtadelarejoindre.
Ilnepouvaitplusrêverdetenirsoncorpsnucontrelui.Unteldegré
d'intimitéétaitimpensabledansunparking.Ilsecontentadela
caresseràtraverssesvêtements.Lorsqu'ilsfurentl'unetl'autreau
combledel'excitation,ildéboutonnalejeandeCharlieetenabaissa
lafermeture.Sapeauétaitlisseetbrûlante,commeduvelours
chaufféparlesoleil.
—Que...quefais-tu?demanda-t-elled'unevoixtremblante.
—Attends.
Elleavaitsansdoutepeurqu'iln'utilisepasdeprotection.Ilse
penchapar-dessuslesiègeavant,tâtonnantpourlocaliserlaboîteà
gantsoùilgardaituneboîtedepréservatifs.Lorsqu'ilparvintenfinà
ouvrirlecompartimentetàtrouverlefichupaquet,celui-cilui
échappaetsoncontenusedéversasurlesol.Hankétouffaunjuron.
Ilsongeaàenjamberlesiège,seulement,quelquepartentrela
penséeetl'action,ilseretrouvaentraind'embrasserCharliede
nouveau.
Ilsesentaitcommeunadolescent-foudedésir,etmanquantde
contrôle.Jamaisencoreiln'avaitcouchéavecunefemmesans
utiliserdepréservatif.Unesonnetted'alarmesedéclenchaquelque
partdanssoncerveaualorsqu'ilglissaitlamaindansleslipde
Charliepourtouchersachairmoiteetbrûlante.Ill'ignora.Quelmal
pouvait-ilyavoir?Engénéral,lesfemmesquifréquentaientlesbars
prenaientlapilule.Apartunegrossessenondésirée,oùétaitle
risque?Elleétaittropmignonnepourêtreatteinted'uneMSTetil
savaitpertinemmentquelui-mêmen'avaitrien.
Ellegémitettressaillitsoussacaresse.Unliquidemielleuxse
répanditsursamainetilenfonçaundoigtenelle,luiarrachantun
crideplaisir.Ilfitglisserlejeanetlesliplelongdesesjambes,défit
saproprebraguetteetsecalaentrelescuissesdeCharlie,avant
d'embrasserl'endroitsensiblejusteau-dessousdesonoreille.
—Hank...
—Qu'est-cequ'ilya,monchou?
Toutsoncorpsétaittenduparledésir.Ilpressasonmembredurci
contreelleetperditaussitôtlecontrôle,lespermejaillissantavant
mêmequ'ill'aitpénétrée.
Ellelaissaéchapperunpetitsonplaintif.
—Oh!Bonsang!Jesuisdésolé,murmura-t-il,consterné.Attends.
Net'enfaispas.Donne-moiuneseconde.
Ilprituneprofondeinspiration.Pasdeproblème.Mêmeivre,ilétait
toujourscapabledeseressaisir;ilpouvaitencoreserattraper.D'une
pousséevigoureusedeshanches,ilplongeaenelle.
Hanksentitsedéchirerlafragilebarrièredechairaumomentoùelle
hurla.Ilsefigea,etsonsoufflenefutplusqu'unesériede
halètementsrauquesetdurs.Ilémitunjuron,lesondesespropres
parolesrésonnantétrangementàsesoreilles,etunelumièreexplosa
danssoncerveau.Ilcilla,s'efforçantdedistinguerlevisagede
Charliedanslapénombre.
Elleétaitvierge?
Cefutsadernièrepensée.
L'instantd'après,ilperditconnaissance.
2.
Ungazouilliss'élevaprèsdel'oreilledeHank,lesonserépercutant
douloureusementdanssoncrâne.Ilrestaimmobile,essayantde
comprendrecommentunoiseauavaitpuentrerdanssachambreet
pourquoisonlitd'ordinaireconfortableétaitaussibosseléqu'unsac
depommesdeterre.Prudemment,ilouvritlesyeux.Lesoleil
l'aveugla.Ilgémitettentadeleverlebraspourseprotéger,maisses
épaulesétaientcaléesdansunespacesiétroitqu'ilpouvaitàpeine
bouger.Qu'est-ceque...
Éblouiparlalumièredujour,iln'eutd'abordpaslamoindreidéede
l'endroitoùilsetrouvait.Puis,avecunestupeurgrandissante,il
réalisaqu'ilétaitallongésurlesoldesonpick-up,entreles
banquettesavantetarrière.Ilfixastupidementlaportièreenfacede
lui.L'oiseauquiluijouaitlasérénadeétaitperchésurlavitre
abaissée.
Cui-cui,cui-cui.
Ilavaitl'impressionquesescellulesgrisesavaientétépasséesàla
moulinette.Roulantlentementsurlecôté,ilpritappuisuruncoude.
L'intérieurdupick-upsemitàtourner,etunenauséeluisouleva
l'estomac.Ilcontinuaàregarderlepetitoiseaugrisquiavaitincliné
latêtepourmieuxl'observerdesesminusculesyeuxronds.
—Dégage!
Pasmalin,ça.Saproprevoixluivrillalecrâne.Unbrassurlesiège,
ilattenditqueladouleurs'at-:enuepuissehissaenpositionassise.
Pourquoidiableavait-ildormidanssonpick-up?Ilsesouvenait
vaguementd'êtrevenuenvillelaveilleausoir,maiscequis'était
passéensuiteétaitflou.Ilavaitduprendreunesacréecuite!
D'habitude,danscescas-là,ilverrouillaitsonvéhicule,appelaitun
taxietallaitpasserlanuitaumotel.
Tendantlecoupourregarderdehors,ilreconnutleparkingdéserté
duChaps.Lentement,endésordre,desbribesdesouvenirslui
revinrent.Ilavaitcommencélasoiréeavecsescopainsetilétait
déjàauxtroisquartsivreavantdixheures.Peuaprès,ilavaitdragué
unefille.Uneblonde.Marly?Non,Charlie,c'étaitça.Degrands
yeuxbleus,unvisageangélique,etunesilhouettemenueetbien
faite,soulignéeparunjeanserréetunchemisierrose.Ilsavaient
dansé,bavardéetbuquelquesbières.Puis,dansl'espoirdedétendre
l'atmosphèreetdelavoirselâcherunpeu,illeuravaitcommandé
uncocktail.
Bonsang!Oùavait-ileulatête?LescocktailsmaisonduChaps
étaientleurversiondusuicideaccompagné.Toutecettebièreetun
alcoolfortpardessuslemarché?Pasétonnantqu'ilaitunetelle
gueuledebois!Charlieetluititubaientenquittantlebar.
Hanksefigea.Unfrissonluiparcourutl'échiné.Sessouvenirsd'elle
étaientaussiéparpillésquelesmorceauxd'unpuzzle,les
réminiscencessurgissantparfragments,maisilsesouvenait
clairementd'unechose.Ill'avaitfaitmonterdanssonpick-upetil
avaiteudesrapportssexuelsavecellesurlabanquettearrière.
Sonregardtombasurlessiègesgrisetuneimages'imposaàluile
tempsd'unéclair.Ilpouvaitpresquelavoirlà,étenduesouslui.Ily
avaitunetracedesangséchésurlecuirclair.Unenouvellenausée
luichaviral'estomac.ÔSeigneur!Elleétaitvierge.Vierge!
Commelaveilleausoir,ilsesentitsubmergéparlechocet
l'incrédulité.Combiendefemmesétaientencoreviergesà
l'approchedelatrentaine?Etparmicenombreinfime,combien
d'entreellesfréquentaientdesendroitstelsqueleChaps?Ildevaity
avoirunmalentendu.Ilyavaitforcémentunmalentendu!Peut-être
avait-ellesesrègles,etlafragilebarrièrequ'ilavaitsentieétait-elle
autrechosequ'unhymen.
Non,inutiledechercheràsementir.Aufond,ilsavait.Ilse
souvenaitclairementqu'elleavaitpousséuncridedouleur.Ensuite,
c'étaitlenéant.Avait-ilperduconscience?Ilavaitétéivremortplus
souventqu'iln'auraitpuledire,maisjamaisencoreiln'avaitperdu
connaissance.Pourtant,quelleautreexplicationpouvait-ilyavoir?
Unjuronluiéchappa.Unevierge!Ilnes'étaitpasmontré
particulièrementdoux;iln'enavaitpasvulanécessité.Ilsetortilla
pours'asseoiretsonregardtombasurunetachedesangséchésur
soncaleçon.Lesmainstremblantes,ilremontalafermeturedeson
jean,posalescoudessursesgenouxetsecachalevisageentreses
mains.Aunomduciel,qu'avait-ilfait?Ilavaitoubliélenomde
familledelafilleetn'avaitaucuneidéedelamanièredela
retrouver.
Auboutd'unlongmomentpasséàfixerlafaçadedubar,ilfinitpar
conclurequ'ilneservaitàrienderesterlààbroyerdunoir.Àquoi
s'attendait-ildonc?S'imaginait-ilquelenometl'adressedeCharlie
allaientsoudainapparaîtreengrosseslettresnoiressurlemur?
Ilrampapar-dessuslesiègeavantetlavueduplancherjonchéde
paquetsargentésluiarrachaunnouveaujuron.Direqu'ilmettait
toujoursunpréservatif!
Avait-ildonccomplètementperdulatête?
Unedemi-heureplustard,Hankgaraitsonpick-updevantleranch.
Jakeluifitsignedepuisl'écurie,unénormebâtimentrectangulaire
entôleverte.Hanknesesentaitguèred'humeuràsubirunsermon
deplussursaviesociale.Laveilleausoir,ilavaitenfreinttoutesles
règlespossiblesetimaginables,exactementcommeJakel'avait
avertiqu'illeferaitunjour.Iln'allaitcertainementpasluioffrir
l'occasiondeprendreunairsupérieuretdeluidire:«Jet'avais
prévenu.»
IIdonnauncoupdepieddansundesemballagesenplastiquequi
gisaientsouslapédaledefrein.Unseulfauxpasentrenteetunans.
Iln'yavaittoutdemêmepasdequoienfaireundrame,serassura-
t-il.Aussitôt,unepetitevoixnarquoises'élevadansuncoindeson
cerveau.Biensûr,monvieux...
Ildescenditdupick-up,fitàJakeunvaguesalutdelamain,etse
dirigeaàgrandspasverslamaison.Jakeavaitsansdoutebesoin
d'aideavecundeschevauxetseraitagacéqu'ill'aitignoré,mais
c'étaitsonjourdecongé.Ilavaitenvied'aspirine,detranquillitéet
desilence.Toutlerestepouvaitattendre.Surtoutlesdiscours,les
reproches,etautresfroncementsdesourcilsréprobateurs.
Desjouetsd'enfantsétaientéparpilléssurleplancherciréde
l'entrée.Ilpoussadupiedunevoiture,heurtantaccidentellementle
boutonquiactivaitlemécanismedel'avertisseur.Un«Tut!Tut»
retentissants'élevaderrièreluialorsqu'ilsehâtaitverslacuisine.La
femmedeJake,Molly,setenaitdevantlagazinière,sonfilsGarrett
calésursahanche.Lesoleilentrantparlesfenêtressereflétaitsurla
crinièrerousseetboucléedesabelle-sœur.Uncrayondepapierétait
posésursonoreille,signequ'elleavaitdûtravaillerdanssonbureau
situéaurez-de-chaussée,jonglantentresesdevoirsdemèreet
d'épouseetsacarrièred'agentdechangeetdeconsultantfinancier.
BienqueJakeaitengagéunegouvernanteàpleintemps,Molly
insistaitpours'occuperelle-mêmedeleurenfant.
Ellesetournaetluiadressaungrandsourire.
—Tiens,tiens!Voyonscequelechataramené.
Hankcillaausondesavoix.Ilsedirigeaversleplacard,marchant
enunelignequ'ilespéraitàpeuprèsdroite,ensortitunflacon
d'aspirinedontilversatroiscomprimésdanssapaume.
—Tuasuneminededéterré,observadoucementMolly.
Ilremplitunverred'eau.
—Bonjouràtoiaussi.
—Tesyeuxsontaussirougesqueceuxd'unlapinatteintde
myxomatose.
—Necommencepas...
Hankavalalescachetsetreposaleverreavecunpeuplusdeforce
qu'iln'enavaiteul'intention.
Lebruitsecfittressaillirsonneveuquisetortilladanslesbrasdesa
mèrepourfixerdegrandsyeuxbleusméfiantssurlui.L'instant
d'après,sonmentonsemitàtrembleretilcommençaàhurler.Hank
eutl'impressionquesoncrâneallaitexploser.
—Tuluiasfaitpeur!luireprochaMollyavecunregardaccusateur
toutens'efforçantdeconsolersonfils.
Hankeutenviedeprendresesjambesàsoncou,maisilsavaitqu'il
avaitdéjàtropdechosesàsonpassif.
—Hé!monchou,murmura-t-ilenpassantlamainsurledosdu
bambin.Cen'estquemoi.
Ilsepenchapourpincerlenezdesonneveu,quicessaaussitôtde
hurlerpourluidécocherunsourirebaveux,exhibantquatre
minusculesquenottes.
—Vienslà,monchou.
Radoucie,Mollyluitenditl'enfant.EllesouritenvoyantGarrettse
cramponneraucoudesononcle.
Hankrencontrasonregardpar-dessuslatêtedupetit.
—Excuse-moi,dit-il.Jenevoulaispasêtregrognon.C'est
seulementquej'aiunmaldetêteatroce.
—Voilàcequiarrivequandonboitlameretsespoissons.
Cen'étaitpastoutcequipouvaitarriver,songea-t-il,lesouvenirde
Charlies'imposantbrièvementàsonesprit.
Mollypritleverreetledéposadanslelave-vaisselle.
—Jemefaisdusoucipourtoi,Hank.
—Quelmalya-t-ilàcequejeprenneunpeudebontemps?
—Nemeposepascegenredequestion,àmoinsquetuneveuilles
uneréponsehonnête.
Hankjugealasuggestionraisonnableetn'insistapas.Ilgardale
bébédanssesbrasquelquesinstantsdeplus,puislerenditàMolly.
—Jevaisallerprendrel'air.
—Tuneveuxpasdéjeuner?J'étaissurlepointdefairedestartines
grilléesetdesœufssurleplat.
Àlaperspectivedemanger,Hanksentitsonestomacseretourner.
—Non,merci,répondit-ilensedirigeantverslaportedederrière.
Plustard,peut-être.
IlétaitsurlepointdesortirquandMollyrepritlaparole.
—Jet'aime,Hank.Siçafaitdemoiunecasse-pieds,j'ensuis
désolée.
Hanks'arrêtasurleseuilpourlaregarder.Mollyétaitunedes
personneslesplusgentillesqu'ilaitjamaisrencontrées,etl'affection
selisaitdanssesgrandsyeuxmarron.
—Moiaussi,jet'aime,mêmesituescasse-pieds.
Ellehaussalesépaulesetsourit.
—Pouruntypequiestcenséprendredubontemps,tunerisplus
trèssouvent,tusais.
—C'estnoté.Jetâcheraid'yremédier.
Aprèsavoirrefermélaporte,Hankrestauninstantimmobilesurla
vérandaouvertequicouraitderrièrelamaison.Malgrélesoleilqui
inondaitlacour,lamatinéeétaitfraîchepourunmoisdemai.Le
ventquisoufflaitenrafalesapportaitlasenteurdespins,apaisantla
douleurquiluivrillaitlestempes.
Ilsongeaàs'asseoirsurlesmarchespuisrejetacetteidée.Les
cow-boysentraientsouventparlaportedederrièreet,cematin,il
avaitbesoind'êtreseul.
Ilsedirigeaverslarivièrequiserpentaitàtraverslapropriété.La
roséesedéposaitsursesbottes,assombrissantlacouleurducuir.Çà
etlà,unesauterellejaillissaitdesacachetteetstridulaitautourde
sesjambes.Uneodeurlourdemontaitdelaterremouillée.Ilpritune
profondeinspirationetsentitsedissiperunpeulatensionquilui
nouaitlesépaules.
Lorsqu'ilétaitpréoccupé,c'étaitauprèsdelarivièrequ'ilallaitse
réfugier.Enamontdelamaisonprincipale,côténord,setrouvaitun
endroitplatetherbeux.Ilnesesouvenaitpasdelapremièrefoisoù
ilétaitvenuychercherlapaixetleréconfort;ilsavaitseulement
quelemurmureducourantl'avaittoujoursaidéàmettredel'ordre
danssespensées,mêmeenfant.
Arrivéauborddel'eau,ilselaissatombersurl'herbehumide,en
proieàdesémotionssiconfusesqu'ilneparvenaitpasàles
distinguerlesunesdesautres.Charlie...Àcetinstantprécis,ilaurait
toutdonnépourremonterletempseteffacerlesévénementsdela
nuitdernière.Ilsesouvenaitdel'innocencequ'ilavaitluedansles
yeuxdeCharlieets'accablaitdereproches.Ilavaittoujoursétédoué
pourjugerlesgens.Pourquoi,laseulefoisoùcelaavaitétéd'une
importancevitale,avait-ilignorélapetitevoixquilemettaiten
garde?
Touslesavertissementsdesamèrerevenaientlehanter.Tôtoutard,
Hank,tuvasfairequelquechosequeturegretteras.Àforcedejouer
aveclefeu,onfinitparsebrûlerlesdoigts.Ilavaittoujoursfaitla
sourdeoreille,sedisantquelessermonsmaternelsétaientdusau
fossédesgénérations.Àprésent,ilregrettaitdenepasyavoirprêté
plusd'attention.Maiscommentdiableavait-ilréussiàtombersur
uneviergedepresquetrenteans?
L'espaced'uninstant,ilsentituneboufféedecolèrelegagner.Sion
considéraitlasituationd'unpointdevuerationnel,cedésastreétait
lafautedeCharlie,paslasienne.Aprèstout,ellecherchaitles
ennuisentraînantdansunboui-bouicommeleChaps,etelleles
avaittrouvés.Commentétait-ilcensédevinerqu'ellen'avaitjamais
connud'homme?
Sacolèresedissipaaussivitequ'elleétaitvenue.Aucuneloi
n'obligeaitlesviergesàfaireétatdeleurmanqued'expérience
sexuelle,etaucuneneleurinterdisaitnonplusd'entrerdansunbar.
Cen'étaitpasdavantagelafautedeCharliesielleétaitjolie,eten
aucuncasilnepouvaitlarendreresponsabledesapropreconduite.
Encommandantlescocktails,ilavaitbeletbieneul'intentionde
l'enivrer.Ilyétaitparvenu,etenavaitprofité...
Uneterriblepenséeluivintsoudain.Pourquoiuneviergeaurait-elle
prislapilule?Ets'ill'avaitmiseenceinte?Ildevaitlaretrouver,
s'assurerqu'iln'enétaitrien.
Etdanslecascontraire,queferait-il?
Laréponseavaitjaillidanssonespritavantmêmequelaquestion
n'aitfinideprendreforme.LesCoultern'étaientpashommesàfuir
leursresponsabilités,etunenfantétaitlaplusgrandedetoutes.Iln'y
avaitpas«si»nide«mais»quitiennent.Ildevaitretrouver
Charlie.Letoutétaitdesavoircomment.
Lesoirmême,àdixheures,HankretournaauChaps.Àce
moment-là,l'affluenceétaitàsoncomble.Àpartirdeonzeheures,
descouplescommençaientàseformeretàs'éclipserpeuàpeu.
Entre-temps,Hankvoulaitparleravecunmaximumd'habituésen
espérantquel'und'euxconnaîtraitCharlie.
Deboutprèsdesportes,ilparcourutlafouleduregarddansl'espoir
delavoir.Unnuagegris-bleuflottaitau-dessusdestables.L'odeur
delabière,duwhiskyetdelasueurluiparvint,accompagnéedela
cacophoniedesvoixquiluttaientpoursefaireentendrepar-dessus
levacarmedelamusique.Detempsàautre,uneobscénitéfusaitde
larumeurcommelerefluxd'unégout.
Àprésentqu'ilétaitlà,lessouvenirsdeHankseprécisaient.Iljeta
uncoupd'œilendirectiondelatablequeCharlieavaitoccupée,et
serapellaqu'elleavaitavouénepassavoirdanser.Ilavaitcruqu'elle
parlaitdelacountry,maismaintenantilsedemandaitsielleavait
jamaisdansé.Pareilpouruntasd'autreschoses...Àunmoment
donné,ilavaitcraintqu'ellen'aitpasl'habitudedeboiredel'alcool
fort.Ilavaitaussiremarquéunecertainehésitationdanssaréaction
quandill'avaitembrassée.Ilgrimaçaàcesouvenir.Avait-elledonc
passésaviedansuncouvent?
Ilregrettaitamèrementd'avoirtantbulaveille.S'ilavaitétésobre,il
auraitcomprisquequelquechosenetournaitpasrondetnel'aurait
jamaistouchée.
Avecdes«si»...Ilneservaitàriendeseperdreenregrets.Ils'était
saoulé,etill'avaittouchée.Pointàlaligne.
Ilfitletourdelasalle,s'arrêtantàchaquetablepourselancerdans
lemêmediscours,demandantsiquelqu'unconnaissaitlajeune
femmeblondeavecquiilétaitlaveille.Malheureusement,aucunde
ceuxàquiilposalaquestion,nimêmeGary,lebarman,nel'avait
vueauparavant.Espérantqu'ellereviendraitpeut-être,Hanklaissa
sescoordonnéesàGarypourqu'ilpuissel'avertiraucasoù.
Enquittantlebar,ilseretournasurleseuilunedernièrefois.Depuis
desmois,cetendroitavaitétéunesortedesecondchezlui.
Maintenant,ilsedemandaitpourquoiilyétaitvenusisouvent.
Ilsortit,etunefoishorsdelazoneilluminéeparl'enseigne,s'arrêta
pourscruterleciel.Commedesdiamantssurduveloursnoir,des
milliersd'étoilesscintillaientau-dessusdelui.Enfant,ilavaitaimé
s'asseoirsurlavérandaavecsongrand-pèreMcBridepourles
contempler.Levieilhommel'avaitsouventmisaudéfidechoisirla
plusbrillante,dedétournerleregardetd'essayerdelaretrouver
ensuite.Jamaisiln'yétaitparvenu.
Enserait-ildemêmeavecCharlie?CrystalFalls,banlieue
comprise,comptaitplusdecentcinquantemillehabitants.Sansnom
defamille,autantchercheruneaiguilledansunemeuledefoin.Pour
compliquerletout,Charlierisquaitfortden'êtrequ'unsurnom.
Sonseulespoirétaitqu'ellerevienneauChaps,maisiln'ycomptait
guère.Ilneluirestaitplusqu'às'enremettreaudestin,songea-t-il.
Aprèstout,ilavaitfaittoutcequiétaitensonpouvoir.
3.
Cettenuit-là,Hankrêvaqu'ilétaitunvieilhomme,etqu'iltravaillait
toujoursauLazyJ.Audébut,lerêveétaitagréable.Ilétalaitdela
pailledansunbox,sesépaulesréchaufféesparlesoleilmatinalqui
entraitparlaportegrandeouverte.Ilétaitentouréparl'odeurdes
chevaux,réconfortéparlebruitdeleurssabotssurlesol,etceluides
jumentsquihennissaientdoucementdetempsàautre.
Commesouventdanslesrêves,iln'avaitaucunsouvenirdesavie,
hormislesentimentd'êtreâgéetd'avoirvécuheureux,auprèsdes
chevaux,ainsiqu'ilétaitnépourlefaire.Ilavaitunemerveilleuse
impressiondepaixetdesérénité.
Puisilperçutunbruitdemoteur.Unevoitures'arrêtaau-dehors.Il
seredressaettenditl'oreille.Uneterribleappréhensionl'envahit
sansqu'ilsachepourquoi.Ilposalafourchecontreunmuret
remontal'alléecentraleavecuneanxiétécroissante.Quelquepartau
fonddelui,ilavaitconsciencederêverets'ordonnaitdeseréveiller,
maissoncerveauinsistaitpourjouerlascène.
Unjeunehommebrun,élancé,venaitdedescendred'unevoiture
rougeetpoussiéreuse.AusondespastraînantsdeHank,ilse
retournaetlefoudroyadesonregardbleu.Leregardd'unCoulter.
Hanknel'avaitjamaisvu,maisilsavaitquec'étaitsonfils.
Vingt-cinqanss'étaientécoulésdepuiscettenuitauChapsoùHank
avaitdéfloréuneviergeets'étaitévanouiavantdepouvoirlui
demandersonnomdefamille.
—Quepuis-jepourvous?demanda-t-il.
Lejeunehommeletoisaavecmépris.
—JechercheHankCoulter.
Hankpercevaitsacolèreetsavaitqu'elleéclateraitdèsl'instantoùil
luirévéleraitsonidentité.
—C'estmoi.
Legarçonserralespoingsets'avançaverslui.
—Espècedesalopard!
Hankvitvenirlecoup,maisnefutpasassezrapidepourl'esquiver.
Lorsqu'ilatterritdanslapoussière,ildemeuraimmobileensongeant
stupidementquesonfilsavaitunboncrochetdudroit.Iltenaitdes
Coulter,indéniablement.
—Jevoulaismeprésenter.Jem'appelleHank.Mamèrem'aappelé
commeçaensouvenirdusalaudquinem'ajamaisdonnésonnom.
*
Hanktressaillitetseredressabrusquement.Unrêve.Cen'étaitqu'un
rêve.Pourtant,ilavaitsemblésiréel!Soncorpsétaittrempéde
sueur.Ilbataillapourselibérerdesdrapsquiluicollaientàlapeau
etsautaàbasdulit.Aspirantl'airàgrandesgoulées,ilsetintau
centredelachambre,lecœurbattantàtoutrompre.
Lentement,laréalitéserefermasurlui.Ilselaissatombersurle
borddulitetsepritlatêteentrelesmains.Lessouvenirsdéfilaient
danssonespritcommelesscènesd'unfilm.Charlie,étenduesous
lui.Àladernièreseconde,encomprenantqu'elleétaitvierge,il
s'étaitretiré,maistroptard.
Ilavaitl'horriblesentimentquelerêveétaitprophétique,qu'ilavait
commisl'impensableetengendréunenfantillégitime.
*
Encoretoutensommeillée,Carlys'assitdansl'undesfauteuilsdu
salonetramenasesjambessouselle.Auxpremièreslueursde
l'aube,raresétaientlessonsquivenaienttroublerlesilencede
l'immeuble.Mêmelecarillonaccrochésouslavérandanetintait
pas.Carlys'étaithabituéeàsamusiquedepuisqueBessetelle
avaientemménagédanscetappartement,troissemainesplustôt.
Dansuneheureoudeux,laplupartdesvoisinscommenceraientà
s'affairer.Certainspartiraientautravail,d'autresiraientpromener
leurpetitchiendanslejardinherbeuxtoutproche.Maispourle
moment,Carlyavaitl'impressiond'êtrelaseulepersonneéveilléeau
monde.Ellen'entendaitmêmepasdevoituresdanslarue,pourtant
fréquentéedurantlajournée.
Elleavaitalluméunebougiepourchasserlesombresetlemauvais
rêvequil'avaitréveillée.Malheureusement,lalueurvacillantene
parvenaitpasàlaréconforter.LevisagedeHankCoulters'imposait
régulièrementàsonespritet,chaquefois,unmélanged'humiliation
etdehonteluibrûlaitl'estomaccommedel'acide.
Elledécidad'allerboireunverredelait.Peut-êtrecelacalmerait-il
sadouleuretsesnerfs.Marchantsurlapointedespiedspournepas
réveillerBess,elleseglissadanslacuisine.Elleétaitentraindese
servirquandlavoixdesonamies'élevaderrièreelle.
—Qu'est-cequetufabriques?
Surprise,Carlysursautaetrenversadulaitsurleplandetravail.
—Bess!Maisquefais-tudebout?
Sonamieappuyasurl'interrupteurdunéon.Éblouie,Carlygrimaça
etétrécitlesyeux.
—Faut-ilvraimentquetuallumes?
Bessmarmonnaquelquechoseàproposdevivrecommedes
vampiresetreplongealacuisinedanslapénombre.
—Combiendetempsfaudra-t-ilpourquetesyeuxsoientcapables
desupporterunelumièrenormale?
—Encorequelquesjours.Jesaisquecen'estpasdrôle,maisj'ai
encoredesproblèmesaveclalumièrevive,réponditCarlyen
recommençantàverserdulaitdanslatasse.Jesuisdésoléede
t'avoirréveillée.Ilfautqu'ondemandeaupropriétairederéparerla
porteduréfrigérateur.Ellegrince.
—Retiretondoigtduverre!ordonnaBess.Tun'esplusaveugle.
Carlyrepliasondoigtautourdelatasse.
—Tunepeuxpasentraînertoncortexvisuelàfonctionnersitune
t'enserspas,tusais,repritsonamie.
—Tuesdemauvaisehumeur...Situretournaistecoucher?
—Grâceàtoi,jesuistoutàfaitréveillée,répliquaBessenétouffant
unbâillement.Tun'aspasréponduàmaquestion.Pourquoies-tu
déjàlevée?
Carlyremitlelaitdansleréfrigérateuretessuyaleplandetravail.
—Quelleheureest-il?
Bessjetauncoupd'œilàsamontre.
—Àpeinecinqheures.C'esttadeuxièmenuitblanche,Carly.Que
sepasse-t-il?Situveuxquenousparlionsdavantagedecequis'est
passél'autresoir,çanem'ennuiepasdet'écouter.
Aprèsavoirprissatasse,Carlypassadevantsonamieetregagnale
salon.Besslasuivitets'installasurlecanapé.Elles'adossaàun
coussin,remontalesjambesetnoualesbrasautourdeseschevilles.
Àlalueurdelabougie,lespâlestraînéesdel'aubeéclairantlavitre
derrièreelle,sescheveuxbrunsressemblaientàunecapedesoiesur
sesépaules.
Entempsnormal,CarlypouvaittoutdireàBess.Là,c'était
différent.Certainsdétailsdel'incidentavecHankCoulterétaientà
lafoistroppersonnelsethumiliants.Elleposasatasseettirasur
l'ourletdesachemisedenuit.
—Jesuisunpeuinquiète,avoua-t-elle.JenecroispasqueHankait
utilisédepréservatif.
Bessécarquillalesyeux.
—Tun'enespassûre?
Carlysecoualatête.Bessétaitdéjàaucourantpourlescalmantset
l'alcool;ilétaitinutiled'enreparler.
—Jenemerendaispasbiencompte...Jemesouviensqu'ils'est
penchépar-dessuslesiègepourprendrequelquechose,maisjecrois
qu'ill'apeut-êtrelaissétomber...ouqu'ilachangéd'avis.
Visiblementsoucieuse,Bessfronçalessourcils.
—Oh!Carly...,murmura-t-elle.Etsituétaisenceinte?
L'estomacdeCarlyseretourna.C'étaitexactementcequ'elle
redoutait.
—Çaaététrèsbref,marmonna-t-elle.Peut-êtrequ'ilnes'estrien
passé.
—Etsic'estlecontraire?Situesenceinte?Sais-tucommentle
contacter?
Carlyredressalementon.
—Jenecomptepasl'avertir,sic'estceàquoitupenses.J'espère
biennejamaislerevoir.
—Situesenceinte,auras-tulechoix?
—Ils'estmisàjurer,luirappelaCarly.Après,jemesuissentiesi
salie...legenredesouillurequinepeutjamaiss'oublier.Jenelui
doisrien.Strictementrien.
—Peut-êtrequenon,maisluiaunedetteenverstoi.D'ailleurs,un
hommealedroitdesavoirqu'ilaengendréunenfant,ettoutenfant
aledroitdeconnaîtresonpère.Ilfaudraquetulecontactes.
—Jenesuispasenceinte.C'estimpossible.Alorsmêmequ'elle
prononçaitcesmots,Carlysutqu'ellesementaitàelle-mêmeen
essayantdeseconvaincredecetteimpossibilité.
—Avoirunenfantbouleverseraitmesétudes,etmêmelecours
entierdemavie.Çanepeutpasarriver!insista-t-ellemalgrétout.
Bessécartalescheveuxquiluitombaientdanslesyeux.
—Espéronsquenon.
Carlyprituneprofondeinspiration.
—Aumoins,celam'auraapportéunechose:jenesuisplusla
dernièreviergedevingt-huitanssurterre.
Besseutunpetitrirenondénuéd'inquiétude.
—C'estvrai.D'icipeu,tuserasplusexpérimentéequemoiettume
donnerasdesconseils.
Carlysecoualatête.
—Unefoism'asuffi,merci.Àmonavis,lesplaisirsdusexesont
largementsurestimés.
—Ças'amélioreavecletemps.Lapremièrefoisestrarement
extraordinaire.
—Siçanet'ennuiepas,jemecontenteraidetecroiresurparole.
Ellen'avaitaucuneenviederetenterl'expérience.
4.
Sixjoursplustard,Carlyfutréveilléeparunaccèsdenausée.
LorsqueBesslatrouvaàgenouxdevantlacuvettedestoilettes,elle
semitàluiépongerlevisageàl'aided'unlingehumideenrépétant«
Ohnon!»commeuneprière.
—Cen'estquelagrippe,parvintàarticulerCarlyentredeux
haut-le-cœur.Lesnauséesnecommencentpassitôt,si?
—Çadépend.
Besss'assitsurlesol,calantsondoscontreleplacard.
—Certainesfemmesenontdèsledépart.
Sesentantunpeumieux,Carlys'assitsursestalons.
—Histoiredenepasprendrederisques,poursuivitBess,nous
devrionspeut-êtreappelerleDrMerrickpournousassurerqueles
médicamentsquetuprendsnepeuventpasnuireaubébé.
—Quelbébé?
Carlyserralespoingscontresesgenouxetplissalesyeuxpour
regardersonamie,dontlestraitsétaientdevenusflous.
—Iln'yapasdebébé,Bess.C'estimpossible.Uneautrenauséela
submergeant,Carlysepenchadenouveausurlacuvette,latête
entrelesmains.
—MonDieu!Quevais-jefaire?Jen'aipasdefièvre.
Normalement,aveclagrippe,onadelafièvre...
Bessposalamainsursonépaule.
—Bon.Pourcommencer,nousn'allonspascéderàlapanique.
—C'estsansdoutequelquechosequej'aimangé,ditCarly
faiblement.
—C'estpossible,acquiesçaBessd'untoncalmeetrassurant.La
nauséepeutêtreprovoquéepartoutessortesdechoses.Nousallons
attendredevoircequisepasse.Sitesrèglessontenretardetsitu
continuesàtesentirmalade,tudevrasfaireuntestdegrossesse.
Carlyavaitdumalàcroirequ'ellevivaitcettescène.
—Dansl'intervalle,repritBess,ilmesemblequ'ilseraitsagede
téléphoneràtonmédecinpourluidemanderdansquellemesureun
fœtuspourraitaffectertavue.Ladystrophiegrillagéeestune
maladiesirarequ'onnesaitjamais.Jenedispasqu'ilyaunbébé!
sehâta-t-elled'ajouter.Jepenseseulementqu'ilvautmieuxparerà
touteéventualité.
—D'accord.
Carlyseredressaavecprécaution.Leboutondelachassed'eau
semblaitflotterdevantelle,sonrefletmétalliquedécrivantunarc
scintillant.
—Jevoisflou.
Besssepenchaetécartauneboucledecheveuxquitombaitsurles
yeuxdeCarly.
—C'estmieux?
—Non.
Carlypressalesdoigtscontrelabasedesoncou,fermalesyeuxet
pritplusieurspetitesinspirations.
—Jesuissûrequ'iln'yapasmatièreàs'inquiéter,affirmaBess.Le
médecint'aavertiequ'ilyauraitdespériodesoùtuverraisflou.
Seremémorantlesmisesengardeduspécialiste,Carlyhochala
tête.Cesaberrationsvisuellesrisquaientdel'affecterfréquemment
durantlestroispremiersmois.C'étaitpourcetteraisonqu'elleavait
choisidesubirsapremièrekératectomieàlafindumoisdemai.
Ainsi,sesproblèmesdevueseraientpourl'essentielréglésavant
qu'ellenereprennesesétudesenseptembre.Parlasuite,étantdonné
quelesaméliorationsapportéesparl'interventionnedureraientpas
éternellement,elleauraitsansdoutebesoind'uneautreopération.
Quelquesminutesplustard,Besslaprécédaitdanslacuisine.Après
avoircomposélenuméroduspécialisteàPortland,elleluitendit
l'appareil.
Lemédecinfutconsternéd'apprendrequeCarlyétaitpeut-être
enceinte.
—Sivousenvisagiezd'avoirunenfant,vousn'auriezjamaisdû
subirlapremièreintervention,dit-ilsèchement.Unegrossessepeut
aggraverlessymptômesdeladystrophiegrillagéeetécourterles
effetspositifsdel'intervention.
—Jevois...,murmuraCarly.
Merricksoupira.
—J'auraisdûinsisterdavantagesurlesdangerspotentielsd'une
grossesse.Maisvousm'aviezdonnél'impressionquevousn'étiez
passexuellementactiveetqu'iln'yavaitpasàs'inquiéterpourcela
dansl'immédiat.J'avaisl'intentiondevousenparlerplus
longuementlorsdevotreprochaineconsultation.
Carlysesouvenaitdelaconversationàlaquelleilfaisaitallusion.Il
avaitraison,biensûr.Elleavaitditqu'ellevoulaitrecouvrerlavue
avantd'entreprendresesétudesdemanièreàavoiruneviesociale
plusnormaleet,peut-être,unerelation.
—Lescirconstancesontchangé,balbutia-t-elle.Jen'avaisrien
planifiédetel,docteurMerrick.C'est...arrivé,voilàtout.
—Jevois.
Ilyeutunfroissementdepapiersàl'autreboutdufil,suivid'unbref
silence.
—Sivousêtesenceinteetsivotreétatécourteleseffetsdela
kératectomie,jevousdéconseillefortementdesubirunenouvelle
opérationavantlanaissancedel'enfant.
Carlyavaittellementmalàlatêtequ'elleavaitdumalàréfléchir.
—Voulez-vousdirequejerisquederedeveniraveugleavant
l'arrivéedubébéetquevousnepourrezrienyfaire?
—Sileseffetsdelakératectomiesedissipentrapidement,cela
indiquequetouteinterventiondurantlagrossesserisqued'être
inefficace.Vousnepouvezavoirqu'unnombrelimitéd'opérations
etdegreffesdecornée.Àquoibonengaspillertouteunesériesi
vousêtesenpleinerechute?Celareviendraitàjeterparlafenêtre
desannéesdevue.
Carlycomprenaitsonraisonnement,maiselleavaitdumalà
l'accepter.
Lemédecins'éclaircitlagorge.
—Pourl'instant,vousn'êtespasabsolumentcertained'être
enceinte,c'estcela?
—Eneffet.
—Lemieuxseraitd'allerfaireuneprisedesang.Vousaurezle
résultattrèsvite.
Carlyentenditdenouveauxfroissementsdepapier.
—Voilà,dit-ilauboutd'uncourtmoment.L'hôpitalSt.Luke,à
CrystalFalls.Jevaisleurenvoyerunfaxcetaprès-midietvous
pourrezyallerpouruneprisedesangdèslundimatin.Commecela,
noussauronsàquoinousentenir.
—Entendu,réponditCarly,lamortdansl'âme.
—Enattendant,nevousinquiétezpastrop.Ilnesertàrien
d'envisagerlepire.Unegrossessepeutaffectertrèsvitecertaines
patientes,alorsqued'autresneconnaissentquetrèspeude
problèmes.Vousferezpeut-êtrepartiedecellesquiontdela
chance.
—J'aidumalàvoirnettement.Lesobjetsdeviennentflous.
—Avez-vousconsultélemédecinquejevousairecommandéà
CrystalFalls?
Unnouveaubruissementdepapier.
—Ahoui.J'ailacopiedesonrapport.D'aprèslui,toutsemblait
normal.C'étaitilyadixjours.
—Oui.
—C'estunexcellentspécialiste,toutàfaitqualifiépouridentifier
d'éventuelsproblèmespostopératoires.Lavisionflouequevous
avezencemomentestsansdouteparfaitementnormale.Mêmesi
votrecornéeestenvoiedeguérison,votrecortexvisueln'apas
encorel'habituded'absorberetd'assimilertoutcequevousvoyez.
Parconséquent,ilvaavoirdesdéfaillancesdetempsentemps.Il
n'estpasraredefixerunobjetsanslevoir,parexemple.Oudevoir
quelquechosequin'estpaslà.Songez-ycommeàunenouvelle
mémoiresurlaquellevousaveztrèspeudecontrôle;commedans
lesrêves,desimagespeuventvousvenirauhasard.
Carlyavaitdéjàfaitl'expériencedevoirdeschosesquin'existaient
pas.CommelatendressedanslesyeuxdeHankCoulter...
—Avecletemps,votrevuevas'améliorer,assuralemédecin.Vous
aurezencoredumalàremarquerlesdétails,leschosesà
l'arrière-plan,etvotreprofondeurdechampseratoujourslimitée,
maisvousverrezplusnettement.Ilfautseulementdonneràvotre
cortexvisuelletempsdes'adapter.
—Sijesuisenceinteetquecelaauneffetaggravantsurma
maladie,combiendetempsfaudra-t-ilpourquejeredevienne
aveugle?
Visiblementalarméeparlatournurequeprenaitlaconversation,
Besss'approchadeCarly.
LeDrMerrickneréponditpastoutdesuite.
—Iln'yapasderéponsestandardàcettequestion,admit-ilenfin.
Toutdépenddelapatiente,delasévéritédelamaladieetd'unefoule
d'autresfacteurs.Vousneremarquerezpeut-êtreaucunchangement
avantdesmois,toutcommeilestaussipossiblequevousperdiezla
vuetrèsvite.
—Sicelaseproduit,docteur,combiendetempsdevrai-jeattendre
avantqu'onm'accordedenouveauuneallocationd'invalidité?
—Dansl'étatactueldelalégislation,vousnepourrezplusêtre
considéréecommeaveugletantquetouteslespossibilités
chirurgicalesn'aurontpasététentéespourrectifierleproblème.
Autrementdit,vousneserezdenouveauconsidéréecomme
non-voyanteparlesystèmequ'aprèsl'échecdunenouvelle
kératectomieetd'unegreffedecornée.
Chancelante,Carlys'appuyaauplandetravail.
—Celaparaîtinjuste!Sijedeviensaveugleetsijenepeuxpas
subird'opérationavantlanaissancedubébé,commentpourrai-je
retourneràl'universitésansaidefinancière?
—Jecomprendsvotredésarroi,maiscen'estpasmoiquiétablisles
lois,réponditlemédecin.Maisn'allonspasimaginerlepireavantde
savoirsivousavezdesraisonsdevousinquiéter.Parmesurede
précaution,vousdevriezarrêterdeprendrelescalmantsquejevous
aiprescrits.Avecunpeudechance,voscornéessontassez
cicatriséesàprésentpourquedesgouttessoientsuffisantes.
Lorsqu'elleraccrocha,Carlyétaitsouslechoc.
—Ehbien,c'étaituneconversationpourlemoinsdéprimante,
annonça-t-elleàBessavantdeluirésumerbrièvementcequ'avait
ditlemédecin.Sijesuisenceinteetsilagrossesseaffectela
kératectomie,jesuisfichuejusqu'aprèslanaissancedubébé.
Bessluipassaunbrasautourdesépaules.Ellesrestèrentimmobiles
unmoment,appuyéesl'unecontrel'autre.
—Situperdslavuedenouveau,ditenfinBess,ilfaudraquetu
fassesunedemanded'allocationpourresteràl'université.Jenepeux
pascroirequ'ilsteforceraientàsubirdeuxopérationsavantdete
l'accorder.
—C'estainsi...Jen'auraiplusqu'àrenonceretàreposerma
candidaturel'anprochain.
—Oh!Carly!Tuastravaillésidurpourenarriverlà!Situ
abandonnes,j'aipeurquetunereprennesjamaistesétudes.Avecun
enfantàélever,ilserad'autantplusimportantquetuaiestamaîtrise.
Nonseulementtuaurasplusdedébouchés,maistuserasmieux
payée.
—J'aimalicence,c'estdéjàça.
Unmaldetêteinsoutenableluimartelaitlestempes.
—J'auraimamaîtrise,Bess.D'unemanièreoud'uneautre.
Seulement,çaprendrapeut-êtrepluslongtempsquejenel'avais
escompté.
Elles'assitàlatable.
—Jen'arrivepasàcroirequ'unechosepareillesoitentrainde
m'arriver...
Lelendemainmatin,elleeutdenouveaulanausée.Àmesurequela
journées'avançait,ellesesentitmieux,cequiluiparutmauvais
signe.Elles'allongeasursonlit,pressantunemaincontreson
abdomen.Unbébé.Elleavaitdumalàcroirequ'uneviepouvait
commencerdemanièreaussisordide.Lesenfantsdevaientêtre
désirésetaimésparleursparents,etnonconsidéréscommedes
erreursoudesaccidents.
Jusque-là,Carlyn'avaitpasvraimentpenséaubébécommeàun
petitêtrehumain,avecdessentimentsetdesbesoins.Àprésent,elle
nepouvaitpluschassercetteimagedesonesprit.Unenfant.
Etmaintenantqu'ellesongeaitàcebébécommeàunindividu,elle
nepouvaitplussouhaiterqu'iln'existepas.Toutejeune,elleavait
rêvéd'avoirdesenfantsunjour.Àl'adolescence,lorsqu'elleavait
commencéàcomprendrequelesgarçonsnes'intéressaientpasàelle
àcausedesacécité,elleavaitrenoncéàsesrêvesdematernitépour
seconcentrersursondésirdedevenirinstitutricepourles
non-voyants.
Ellesepelotonnasurlecôtéets'entouralatailledesesbras,se
sentantsoudainprotectriceenverslariequigrandissaitpeut-êtreen
elle.
Bessentradanslachambreets'assitauborddulit.
—Àquoipenses-tu?
Carlyroulasurledos.
—Jesuisentraind'accepterlespossibilités,Bess.J'aidumalà
définircequejeressens,maisjepenseque...sijesuisenceinte,ilest
demondevoirenverslebébéd'êtreheureuse.Tantpissimavieest
chamboulée!Ceneseraitpaslafindumonde,aprèstout.
Besshochalatête.
—Jesuisd'accord.Ilnesertàriendebroyerdunoir.Situveux
gardercetenfant,nousdevonsêtrepositives.
Carlyfixaleplafond.Quelquesjoursplustôt,elleparvenaità
distinguerlemotifdesmoulures.Àprésent,elleenétaitincapable.
Elleespéraquec'étaitdûaumanquedeclarté.
—Commentpourrais-jefaireautrement?demanda-t-elle.Mamère
avaitquarante-troisansquandelleesttombéeenceintedemoi.Mes
parentsontdûenvisagerlapossibilitédemettrefinàlagrossesse.
S'ilsl'avaientfait,jeneseraispaslàaujourd'hui.
—C'estunedrôledepenséeàportertoutesarie...
Carlypromenalesdoigtssurledessus-de-litenchenille.
—Çam'apermisd'êtrecapabledeprendredurecul.Ilyaeudes
moments,àl'adolescencesurtout,oùj'aiétéamère.Jemeconsolais
enmedisantquej'auraistrèsbienpunepasexister.Bref,jesuis
vraimentcontentequemesparentsaientdécidédemegarder.
—Moiaussi.Lemondeneseraitpaslemêmesanstoi.
Carlysourit.
—Toi,tum'aimes,voilàtout.
Elledemeurasilencieuseuninstant.
—Çan'apasdûêtrefacilepoureuxd'avoirunenfanthandicapé.
Pourtant,jamaisilsnem'ontdonnél'impressionqu'ilsregrettaient
dem'avoireue.Jeleurenseraitoujoursreconnaissante.
—Jenesavaispasquetamèreétaitsiâgéequandellet'aeue,
commentaBess.Crois-tuquesonâgeaitétéunfacteurdansta
cécité?
—Peut-être.
Àvraidire,Carlys'étaitdéjàposélaquestion.Iln'yavaitaucun
antécédentdecataractecongénitaleoudedystrophiegrillagéedans
safamille.
—Peuimporte,reprit-elle.Cequicompte,c'estlaqualitédevieque
j'aieue.Çaaétédur,parfois,maisjemesuisbeaucoupamusée
aussi,etjesuisprêteàcroquerl'aveniràpleinesdents.Celaétant,
commentpourrais-jerefuseràmonbébélachancequemesparents
m'ontdonnée?
—Jecomprends,Carly.Tun'aspasàtejustifier.Jenecroispasque
j'envisageraisunavortementmoinonplus.
Bessluilançaunregardespiègle.
—D'ailleurs,j'aitoujoursvouluêtretata.Ceserarigolodegâterun
bébéetdetelaissergérerlesconséquences.
Carlysemitàrire.
—C'estcequetucrois.Nousvivronssûrementencoreensemble.
—Flûte!Jen'avaispaspenséàça!Tuasraison.Jedevrais
peut-êtreyréfléchiràdeuxfois.
—Certainementpas.Jeveuxquemonbébéaitunetatapourle
gâter.Jen'enaijamaiseu;mamèreétaitfilleunique,etleseulfrère
demonpèreavaitététuéauVietnam.Etcommejesuisvenuetard,
jenaijamaisconnumesgrands-parents.
—C'esttriste.
—Quandonn'ajamaiseuquelquechose,celanevousmanquepas.
—TonbébéauraCricketetmoipourtatas,assuraBess.
LamentiondeleuramieCricketfitnaîtreunnouveausouriresurles
lèvresdeCarly.ElleavaitgrandientouréedeBessd'uncôtéetde
Cricketdel'autre.Touteslestroisétaientdumêmeâge.Devenues
inséparablesàlacrèche,ellesétaientcommedessœursdepuis.
—Jevoudraisbienqu'ellesoitlà.Jesuisraviequ'elleaitétéchoisie
pourparticiperàcesfouillesarchéologiquesenColombie,maiselle
memanque.
—Jetepariequ'ellenagedanslebonheur,réponditBessd'unton
songeur.Jusqu'auxcoudesdanslapoussière,entrainderêver
qu'ellevafaireladécouvertedusiècle.
—Elleatoujoursadorésesalir!ajoutaCarlyensecouantlatête.
Mêmequandonétaitpetites,ellecreusaitpartout.Tutesouviens
desosqu'elleavaitdéterrésdansleparterredeMmeKirkpatrick?
—J'avaispresqueoublié!Ellepensaitquec'étaitundinosaure.En
fait,c'étaitlatombedudogueallemanddeMmeKirkpatrick,etnous
avonsétépuniestouteslestrois.
Bessgloussa.
—Quandj'ypense,nousformonsundrôledetrio!Une
économiste,uneenseignanteetunearchéologue.C'estàse
demandercequ'onaencommun!
—C'estvrai,etjepariequ'ondépenseraitunefortuneentéléphone
sionpouvaitlajoindre.Dommagequesonportablenefonctionne
paslà-bas.
—Elleteferaitlaleçonpendantunedemi-heure,etensuite,elle
voudraittoutsavoirsurHank!
CarlynevoulaitmêmepaspenseràHank.Pourtant,sielleattendait
réellementunenfant,ellesavaitqu'elledevraitaumoinsl'avertir.
—Tul'asvudeprès,Bess?
—Desuffisammentprès.Pourquoi?
—Ilestbeau?
Besseutunrirestupéfait.
—C'estàmoiquetuposeslaquestion?
—Tusaistrèsbienquejenesaispasjugerduphysiquedesgens.
Quandonaétéaveugletoutesavie,labeautéestunconcept
difficileàsaisir.
—Cen'estpeut-êtrepasunemauvaisechose,réponditBess.Nous
sommestoussoumisàunvéritablelavagedecerveau.Lesmédias
nousimposentcertainscritèresdebeautéquenoussuivonstous
commedesmoutons.Jecroisqu'ilseraitpréférabledenepasavoir
depréjugés.
—Demonpointdevue,c'esttrèsdéroutant.Hankm'apluet,surle
moment,riend'autrenem'aparuimportant.Maintenantquejevais
peut-êtreavoirunbébé,ilfautquejesaches'ilest...beauou
seulementordinaire.
—Etsijetedisqu'ilestlaidcommeunpou?
—Jeseraiinquiète.Jevoudraisquemonbébéaitdebonsgènes.
—Ilestséduisant,affirmaBessd'untonrassurant.Trèsséduisant.
Tun'asvraimentaucunsouciàtefairedececôté-là,monchou.
Carlysedétenditunpeu.
—Tantmieux.Çaveutdirequemonbébéaunechancesurdeux
d'êtrebeau.
—Unechancesurdeux?Tun'espasexactementunlaideronnon
plus!Hankettoiallezfaireunbébémagnifique.
Carlysourit.
—Jel'espère.
—Çanepeutpasrater.
LevisagehâlédeHanks'imposaàl'espritdeCarlyetunnœudse
formadanssagorge.
—Çava?demandaBessenlaregardant.Situasbesoind'enparler,
jesuistoujoursprêteàt'écouter,tusais.
Carlysetournasurlecôtéetposalatêtesursonbrasreplié.
—Jesupposequecequim'ennuieleplus,c'estd'avoirétési
incroyablementnaïve.
—Tun'étaispasenétatderéfléchir,luirappelaBess.Untypem'a
ditauChapsquesionpeuttermineruncocktailmaisonetrester
lucide,onadesboissonsgratuitestoutlerestedelasoirée.
—Hankm'aavertiequec'étaitfort,maisjen'aipasréaliséàquel
point.J'aicruquetoutiraitbienaconditiondeleboiredoucement.
—Jecroisquec'estpratiquementdel'alcoolpur!sexclamaBess.
C'estunmiraclequetuaiesencoretenudebout.
—Entoutcas,j'étaisincapablederéfléchirintelligemment.Je
n'auraisjamaisdûsortirdubaraveclui,maisbizarrement,toutmon
bonsenss'étaitenvolé.Jesupposequej'aidûmedirequej'avais
trouvéquelqu'und'exceptionnel...
—Oh!monchou!
—Jen'aiplusdepeine,assuraCarlyavecunsourireforcé.Je
t'assure.Maintenant,jemesenshumiliée,c'esttout.
—Noussommestousnaïfs,audébut,lesgarçonsaussibienqueles
filles.Ilfautavoireulecœurbriséquelquefoispourvoirleschoses
plusclairement.
—Peut-être.
Personnellement,CarlyavaitdumalàcroirequeHankCoulterait
puavoirlecœurbrisé.Sicequ'avaitditBessétaitexact,ilavaitsans
douteprofitédesonphysiquetoutesavie.
—Jenesaisqu'unechose:jeneveuxjamaisrevivreune
expériencepareille.
—Toutlemondeenpasseparlà.Tuchangerasd'avis.
Carlyendoutaitsincèrement.
Lelundimatin,BessconduisitCarlyàl'hôpitalpoursontestde
grossesse.Aprèslaprisedesang,onluiexpliquaqu'onlui
téléphoneraitlelendemainpourluicommuniquerlerésultat.
L'appelvintpeuavantmidilemardi,pendantqueBessétaitpartieà
unentretien.QuandCarlyraccrocha,elletremblaitdetousses
membres.Envisagerlapossibilitéd'êtreenceinteétaitunechose.En
avoirlaconfirmationétaitbiendifférent.
Uneheuredurant,elleerradepièceenpièce,cherchantàs'occuper
etànepasressassersesinquiétudes.Àboutd'idées,ellepritles
livresqu'elleavaitcommandésavantsonopérationafinde
développersoncortexvisuel.Aprèsavoirpasséunedemi-heureà
fixerdesimagesdansuneencyclopédie,luttantpourdéchiffrerles
sous-titres,elleavaitenviedehurler.Elleétaitenceinte!Bientôt,
elledevraitassumerlaresponsabilitéd'unenfant,etelleétaitassise
là,àregarderbêtementunlivre.Elleéprouvaitlebesoind'agir,mais
pourfairequoi?Elleseraitincapabledetravailleravanttroismois
aumoins.
Finalement,elleattrapaseslunettesdesoleiletquittal'appartement
pourallerfaireunepromenade.Celaluipermettraitdestimulerson
cortexvisueldemanièreplusactive.Au-dehors,elletressaillaitau
moindremouvementinattendu-unevoiturequipassait,unoiseau
quis'envolait,unebrancheagitéeparlevent.Non-voyante,elle
avait\écudansunmondegrisetdépourvudemouvement,etilétait
extrêmementdifficiledes'habitueràroutel'activitéquisemblait
normaleauxvoyants.Lesimplefaitdebaisserlesyeuxenmarchant
représentaitundéfi.Letrottoirsemblaitflottersoussespieds,etelle
étaitprisedevertige.
Àquelquesruesdesonimmeuble,Carlypassadevantle
supermarchéetlepetitcentrecommercialoùBessetellefaisaient
leurscourses.Trouverunappartementàproximitédescommerces
avaitétéuneprioritépourellesafinqueCarlynesoitpasbloquéeà
lamaisonenl'absencedeBess.Lesupermarchéfaisaitfaceàune
artèrefréquentée.Carlys'arrêtaaucoindelarueetregardadesdeux
côtés,hésitantàtraverser.Ets'ilyavaitunevoiturequ'ellenevoyait
pasousilesvoituresétaientbeaucoupplusprèsqu'iln'yparaissait?
ElleseremémoralesmisesengardeduDrMerrick.Soncortex
visuelrisquaitdeluijouerdestourspendantquelquetemps.Elle
décidadefairepreuvedeprudenceet,jugeantlesruessecondaires
moinsdangereusespourlespiétons,tournaàgauche.
Perduedanssespensées,Carlynesavaitpasdepuiscombiende
tempsellemarchaitlorsqu'ellearrivaàhauteurd'unvasteterrain
entouréd'uneclôturemétallique.Àl'intérieur,desblocsdeciment
etdepierresculptéeétaientéparpilléssurdegrandespelouses.
Jamaisellen'avaitrienvudetel.
Curieuse,ellerésolutdenepasfairedemi-touravantd'avoir
découvertcequ'étaitcetendroit.Finalement,elleatteignitunportail
imposant.Uneinscriptionselisaitsurl'entréeenformed'arche:
CimetièredeRoseHill.IlfallutàCarlyquelquesinstantspour
déchiffrerleslettres.Uncimetière?Elleretintunfrisson,regardant
lespierrestombalesàtraverslaclôture.Tantdemorts!Jamaiselle
n'avaitimaginéqu'ilpuisseyavoirtantdetombesenunseul
endroit.
Cetteprisedeconsciencelaréconfortaétrangement.Certes,elle
avaitdesproblèmes.Lorsqu'ellepensaitauxconséquencesdesa
grossesse,ellesesentaitprisedepanique.Cependant,elleétait
jeuneet,hormissessoucisdevue,enbonnesanté.Mêmesielle
redevenaitaveugleetsiellenepouvaitobtenirsamaîtrise,elleavait
salicenceenpoche.Danslepiredescas,ellepourraitretournerdans
larégiondePortlandetychercherunposted'enseignante.Lesalaire
neseraitpasmirobolant,etelletireraitprobablementlediableparla
queue,maisavecletempsetl'ancienneté,sasituationfiniraitpar
s'améliorer.Dansl'intervalle,ellesedébrouillerait.Lebébéetelle
s'ensortiraient.
Cesoir-là,Bessrentrad'humeursombre.Ellen'avaittoujourspas
obtenudetravail.
—Cen'estpascommesijecherchaisunposted'avenir!
grommela-t-elleenseservantunverredethéglacé.Jesuisprêteà
acceptern'importequoi,mêmeuneplacederéceptionnisteou
d'employéedebureau.Certainsmedisentquejen'aipasassez
d'expérience,d'autresmejugenttropqualifiée.Vacomprendre.Je
commenceàcroirequejenevaisjamaisrientrouver.
—Maissi,assuraCarly.Ceneserapeut-êtrepascequetuespères,
maistoutvas'arranger.
ElledécidadegardersanouvellepourelleafindelaisseràBessle
tempsdesedétendre.Finalement,elleenparlaaucoursdudîner.
—Onm'aappelée,cematin,pourmedonnerlesrésultatsdemon
test.
Consternée,Besscessademanger.
—ÔMonDieu!J'étaistellementdépriméeparmonmanquede
succèsquej'avaiscomplètementoublié.Qu'est-cequ'ilsontdit?
—Jesuisenceinte.
Laréponsesemblaflotterdansl'airpendantuneéternité.Carlyse
mitàpousserduboutdesoncou-Eaulesharicotsvertsdansson
assiette.
—Ilsensontsûrs?demandaenfinBess
Aprèsavoirposésaserviettesurlatable,Carlyselevapouraller
chercherunverred'eau.Samaintremblaitlorsqu'elleouvritle
robinet.
—Jecroisqueletestestplutôtfiable,Bess.Etilestpositif.
Elleavaitl'estomacretourné,commelapremièrefoisqu'elleavait
faitunsautenparachuteavecCricket.
—Tunevaspasmeféliciter?
Ellebutunegorgéed'eau,puisreposaleverreets'essuyalesmains.
Sonrepasoublié,Besstraversalacuisinepourvenirl'étreindre.
—Oh!Carly!murmura-t-elle.Jenesaispasquoitedire.
Lesmainscrispéessurletorchon,Carlyenfouitlevisagecontre
l'épauledesonamie.
—Iln'yapasgrand-choseàdire,répondit-elleavecunsoupir
tremblant.Jesaisqueçavateparaîtrevraimentidiot...Mamèreest
morteilyaplusdedeuxans,mais...Oh!ellememanquetantence
moment!J'auraistellementenviedeluiparler!
—Veux-tuappelerlamienne?Unefoislacrisecardiaquepassée,
elleprendrasansdoutelanouvelleassezbien.
Carlyritfaiblement.ElleconnaissaitlamèredeBessdepuispresque
toujours,etcelle-cisemettaitdanstoussesétatsàlamoindre
occasion.
—JepourraisessayerdejoindreCricket.Quandelleseseraremise
duchoc,ellemediratoutcequejeveuxentendre.
Bessreculalégèrementetplantasonregarddanslesien.
—Nedevrais-tupasappeleruncertaincow-boyd'abord?C'estson
bébé,aprèstout.
5.
HankCoulterétaitbienladernièrepersonneàquiCarlyavaitenvie
deparler.Sachantqu'ellesemontraitpuérile,elleimplora
néanmoinsBessduregard.
—Tucroisvraimentqu'illefaut?
Bessluitapotadoucementledos.
—Oui,illefaut.C'esttondevoir.
Carlysecoualatête.
—Qu'est-cequejevaisluidire?«Salut!Tuvasbien?Oh!à
propos,jesuisenceinte!»Ets'ilrefusedecroirequecebébéestde
lui?
Besslevalesyeuxauciel.
—Jet'enprie!TuteseraistransforméedeviergeenLolitadujour
aulendemain?S'ilrefusedecroirequec'estsonbébé,c'estun
goujatetceserabondébarraspourtoietpourlebébé.L'important
estquetul'avertisses.
TrouverHankdansl'annuaireserévélapluscompliquéqueprévu.Il
yavaitplusieursCoulter,maisaucunavecceprénom.
—Jesupposequ'ilvafalloirlesessayertous...,murmuraBess.
EllelutlentementunnuméropendantqueCarlypressaitlestouches.
—Zut!marmonna-t-elleenappuyantsurlerécepteurpour
recommencerdezéro.Jen'avaisjamaiscegenredeproblèmequand
jenevoyaispascefichutéléphone!
—Laisse-moifaire,proposaBess.
—Non,ilfautquejem'habitue.Jeconnaisladispositiondes
chiffresparcœur,maismaintenantquetoutmesembleàl'envers.
—Toutestdifférentàprésent,luirappelaBess.S'illefaut,fermeles
yeux.
—Etmoncortexvisuel?Tuestoujoursentraindemeharceler
pourquejelestimule!
—C'estvrai,maiscomptetenudescirconstances,jepensequetu
peuxfaireuneexception.
Àvraidire,Carlyn'étaitpaspresséed'avoirHankà1'autreboutdu
fil.Ellepersévéra,fixantleclavier,s'efforçantdeliercequ'elle
voyaitauxformesqu'elleavaitapprisesautoucher.Toutdevint
flou,puissemitàsautillerdevantsesyeux.Découragée,elleferma
lesyeuxettenditl'appareilàBess.
—Peut-êtrequetudevraislefaire,aprèstout.Jenaivraimentpas
besoindeçamaintenant!
—Calme-toi.S'ildevientdéplaisant,tut'enmoques.D'accord?
—D'accord.
Besscommençaàcomposerchacundesnuméros,passantle
récepteuràCarlydèsquequelqu'undécrochait.Elleétaitarrivéeau
milieudelalistequandelleparlaenfinàunefemmequiditêtrela
mèredeHank.
—Je...euh...enfin,jesupposequ'onpourraitdirequejesuisune
connaissancedeHank,expliquaCarlyaprèss'êtreprésentée.Etj'ai
vraimentbesoindelecontacter.Avez-vousunnumérooùjepeuxle
joindre?
—Avez-voustéléphonéauranch?
—Je...non.Hankm'aparléduranch,maisilnem'apasdit
commentils'appelait.
—C'estcurieux,remarqualafemmed'untonsongeur.
—Oui,enfin...jesupposequ'iln'enapaseuletemps.
—Normalement,repritMmeCoulter,jenedonneraispascegenre
d'informationautéléphone.Maispuisquevousêtesuneamiede
Hank...
Carlyn'étaitpassûred'êtreuneamie,maiss'abstintdelepréciser.
EllesevoyaitmalexpliqueraMmeCoulterlanatureexactedeleurs
relations.Celle-ciluidictalenuméroetCarlylerépéta,faisantsigne
àBessdelenoter.
—Ilseraencoresurlesterres,àcetteheure-ciajoutaMmeCoulter.
Àcetteépoquedel'année,iln'arrêteguèredetravailleravantlanuit.
Maisengénéral,ilasontéléphoneportablesurluietvousdevriez
pouvoirlejoindre.Sinon,vouspouveztoujourslaisserunmessage
ouappelerleLazyJ.
—LeLazyJ.Trèsbien.Merci,madameCoulter.
Carlyraccrocha.BesssehâtadecomposerlenumérodeHankavant
qu'ellenechanged'avis.Carlycherchaàtâtonslamaindesonamie
quandlasonnerieretentitàsonoreille.Unevoixgraveluirépondit.
—Oui?
Carlydéglutit.
—C'estHank?
—Ouais,c'estHank.
CarlyadressaàBessunregarddésespéré.
—Je...euh...iciCarlyAdams.
—Qui?
UnfrissonglacéparcourutCarly.Àpeinecapabled'encroireses
oreilles,ellefermalesyeux.Depuisunesemaineetdemie,cet
hommehantaitsesrêves,etdepuisquelquesjours,ellepassaitle
plusclairdesontempsagenouilléedevantlacuvettedestoilettesà
causedelui.Etilnesesouvenaitpasd'elle?
L'espacedequelquesterriblessecondes,ellerestafigée,sans
réaction.Puisunevaguedefureurdéferlaenelle.Elleabattitle
récepteursursonsocleavanttantdeviolencequ'elleenressentitle
coupjusquedanslecoude.
—Qu'ya-t-il?demandaBesséberluée.Oh!Carly!Qu'a-t-ildit?
—Oui?
LevisagedeBessdemeuraperplexe.
—Quoi?
UnsanglotmontadanslagorgedeCarly.
—Qui!répéta-t-elled'unevoixsuraiguë.C'estcequ'iladit.Qui.Il
nesesouvientpasdemoi!
Bessdevintblême.
—Iladitquoi?
Carlyperdaitrarementsonsang-froid,maislacolèrequi
bouillonnaitenelleexigeaitd'êtreexprimée.Elles'emparadu
téléphoneetlejetadetoutessesforcesàtraverslepetitsalon.
—Ilpeutalleraudiable!
—Carly,calme-toi.Tuesenceinte,souviens-toi.Tunedevraispas
temettredanscetétat.Cen'estbonnipourtoinipourlebébé.
—Quejemecalme.Bon.
Elleenfouitsonvisageentresesmainspendantquelquesinstants,
puislevadenouveaulesyeuxversBess.
—Jenesaispaspourquoij'aidelapeine.Lavérité,c'estquecela
meconvientparfaitement.
Ellefittroispas,puispivotasursestalonsensefrappantlapoitrine
del'index.
—C'estmonbébé!Lemienetuniquementlemien.Ilvientde
renonceràtoussesdroits.Jeneveuxjamaisreparleràcemonstre.
Besslasuivit.
—Commentpeut-ilt'avoiroubliée,Carly?C'étaitilyaseulement
unesemaineetdemie!
—Parcequec'estungoujatvaniteuxetégoïste!Ilm'adraguéeetil
m'afaitboireetpuisil...il...
CarlylançaàBessunregardpleindedétresse.
—Jenesignifierienpourlui,Bess.Rien!
—Oh!monchou!
Refusantd'êtreréconfortée,Carlylevalamainpourl'arrêter.
—Non.Lacompassionestladernièrechosequ'ilmefaut.Dis-moi
plutôtquejemesuisconduitecommeuneidioteetquecetypeest
unsalauddepremièrecatégorie.
—S'ilnesesouvientpasdetoi,çanefaitpasdedoute.
—Bon.
Cariapoussaunsoupirrésolu.
—Jeveuxoublierquejel'airencontré.Àpartirdemaintenant,mon
bébén'apasdepère.Jeneveuxplusjamaisentendreprononcerson
nom.
Ellegagnasachambre,claqualaportederrièreelleetsejetasurle
lit.
Qui?ÔSeigneur!Ellelehaïssait!Commentavait-ilpuavoirdes
relationssexuellesavecunefemmeetnepassesouvenird'elleune
semaineplustard?
*
Hankallumaleplafonnier,s'avançadansl'alléecentraledel'écurie
etregardal'écrandesontéléphoneportable.Unterriblesoupçon
venaitdenaîtredanssonesprit.Carly...Charlie...Lesdeuxnomsse
ressemblaientetilétaitsérieusementivre.Danslevacarmeambiant,
avait-ilmalcomprissonprénom?Enréfléchissant,ilsesouvint
vaguementqu'ellel'avaitcorrigéàceproposàunmomentdonné,
maisilétaittropsaoulpouryprêterattention.«Charlie»suffisait
pourcequ'ilavaitentête-uneliaisonsanslendemain,quise
termineraitàl'aubeparun«Aurevoir,monchou».
Bonsang!Hankn'aimaitguèresesouvenirdel'étatd'espritqui
avaitétélesiencesoir-là.Iln'auraitsudireàquelmomentaujusteil
enétaitvenuàconsidérerlesexecommeunpasse-temps.Ses
parentsnel'avaientpasélevéainsi,etilsauraientététerriblement
déçuss'ilsavaientsu.Presqueautantqu'ill'étaitlui-même.
Ilrappelalenuméroquis'étaitaffichéàl'écran,etcollal'appareilà
sonoreille.Soncœurbattaitàtouteallure,etunesueurfroideperla
sursonfrontalorsqu'ilattendaitqueCharlie-non,Carly!-
reponde.Ils'étaitécouléprèsdedeuxsemainesdepuislafameuse
nuit,etiln'avaitpaseulamoindrenouvelled'elledepuis.Pourquoi
l'appelait-ellemaintenant?
Hankavaitlapénibleimpressiondeconnaîtredéjàlaréponseà
cettequestion.Ilétaitencoretôtpourqu'ellesachesielleétait
enceinte,maisétantdonnélamanièredésagréabledonts'était
terminéeleurrencontre,ilnevoyaitpasd'autreraisonquiauraitpu
l'inciteràlecontacter.
Elleréponditpresqueimmédiatement.
—Carly?dit-il.IciHankCoulter.Jesuisdésoléde...
Ilavaiteul'intentiondeluiexpliquersaméprise,maiselleneluien
laissapasletemps.
—Qui?fit-elled'untonàlafoissarcastiqueetmordant.
Hanksongeaqu'ill'avaitmérité.
—Écoute...Jesaisquelleimpressionj'aidûte|donner,mais...
Elleavaitraccroché.Hankétouffaunjuronetappuyasurlatouche
derappel.Cettefois,lasonnerieserépétainterminablement.De
touteévidence,ellesavaitquiappelaitetrefusaitderépondre.
—Trèsbien,marmonna-t-ild'unevoixrenduerauqueparla
frustration.Tuesfâchée,maisjepourraitoujoursteprendrepar
surpriseplustard.
Ilserenditbrusquementcomptequ'ilparlaittoutseuletjetauncoup
d'œilpar-dessussonépaule.Unecesjumentsl'observaitavec
curiositéenmâchonnantsonavoine.Ilsauvegardalenumérode
Carlydanssoncarnetd'adresses,puisremitl'appareilàsaceinture.
Dansuneheureoudeux,lorsqueCarlynes'attendraitplusàson
appel,ilessaieraitdenouveau.
—C'étaitHank,n'est-cepas?
Lesmainssurleshanches,BesstoisaitCarlyquis'étaitallongéesur
sonlit.
—Commentlesais-tu?
—Siçan'avaitpasétélui,tunem'auraispascriédenepasrépondre
quandletéléphoneasonnépourladeuxièmefois.Qu'a-t-ildit?
—Rien,répliquaCarly.Iln'ariendit.
—Ilabiendûdirequelquechose!
—Jeneluienaipasdonnéletemps,réponditCarlysèchement.Je
luiairendulamonnaiedesapièce!Jeluiairaccrochéaunez
presquetoutdesuiteetjen'aipasdécrochéquandilarappelé.Jet'ai
ditquejenevoulaisplusjamaisluiadresserlaparole!Jene
plaisantaispas.J'aiessayédelemettreaucourant,j'aifaitceque
j'avaisàfaire.Jeneluidoisriendepluset,quoiquetuendises,jene
changeraipasd'avis.
Bessallumalalampedechevet.Carlylevaunbrasets'abritales
yeux.
—Peux-tuéteindreça,s'ilteplaît?
—Jevoudraisvoirtonvisagependantquenousparlons.Tuvas
t'habituer.
—J'ail'impressionquedescouteauxmetranspercentlespaupières!
—Neregardepaslalumière,répliquaBessens'adossantaumur.
Oh!Carly...
—Nevienspasmefairelaleçon,veux-tu?Jesuissérieuse.Cetype
estunsalaud.
—Unsalaudquiaaumoinsessayédeterappeler.Jecomprendsce
queturessens,Carly,jet'assure,etc'esttoutàfaitnormal.Maistu
saiscequejepense?
—Non,marmonnaCarlyd'untonlas.Maisjesuissûrequetuvas
meledire.
—Jecroisquetudevraisaumoinsluiparler.Tuenceintedelui.S'il
estprêtàt'aiderfinancièrement,tuseraisfollederefuser.
—M'aiderfinancièrement?CarlyavaitpeineàcroirequeBess
puissefaireunetellesuggestion.
—Jenel'aipasappelédansl'espoirqu'ilm'offred’argent!C'est
pourçaquetuytenaistant?Parceruetut'étaisditqu'ilcracheraitdu
fric?
Besslevalesmainsenungested'apaisement.
—C'estsonenfant,aprèstout.Maréponseàtaquestionn'estpas
seulementoui,maisdeuxfoisoui.
—Jenedemandepaslacharité.
—Tuasacceptédesboursesspécialespoursuivredesétudes.
Quelledifférenceya-t-il?
Piquéeauvif,Carlyseredressa.
—Quelledifférence?Lesboursessontaccordéesauxplus
démunis,auxmèrescélibatairesetauxhandicapésentreautres.J'y
avaisdroit!Cen'estpaslamêmechosequededemanderl'aumône-
oudemettreunpistoletsurlatemped'untypequiafaituneerreuret
leforceràlapayerpendantvingt-cinqans!
—Tuveuxdirequetutrouveraisjustedepayercetteerreur,toi,et
queluis'entiresansuneégratignure?C'estça?Jenetrouvepasça
trèséquitable,excuse-moi.
—Cen'estpastoiquiesenceinte;cen'estpasàtoid'endécider.
Besscroisalesbras.
—Autrementdit,tuesprêteàacceptermonaidemaispaslasienne.
—Tuesmonamie.Situasbesoindemoiunjour,j'essaieraid'être
làpourtoi.Cen'estpaslamêmechose.Jeneveuxpasdel'argentde
HankCoulter.J'auraisl'impressiondemendier.D'ailleurs,s'ille
proposaitetsij'acceptais,celaluidonnerai:desdroitsqueje
préféreraisqu'iln'aitpas.
—Parexemple?
—Parexemple...jenesaispas.Jemesentiraisredevable,c'esttout.
Jeneveuxpaslerevoir,BessTunecomprendsdoncpas?Chaque
foisquejepenseàcettenuit-là,j'aienviedemourir.
Bessbaissalesyeuxsurlamoquette.
—Carly,àmoinsd'êtretotalementstupide,ildoitbienavoirune
idéedelaraisonpourlaquelletul'asappelé,non?S'ilalemoindre
sensdel'honneur,ilvaessayerdeteretrouver.
—Parcequetut'imaginesqu'ilalesensdel'honneur?s'exclama
Carly,outrée.
Elleselaissaretombersurlelit.
—Ilajuréquandils'estrenducomptequej'étaisvierge.Ilsefichait
dem'avoirfaitmal.Ils'estretiré,ilajuréetils'estévanoui!Et
maintenant,ilnesaitmêmeplusquijesuis!Nemefaispasrireavec
tonsensdel'honneur!
Carlytiral'oreillersursonvisage.
—Jeneveuxplusparlerdetoutça.J'aiunmaldetêteatroce.
ElleentenditBesséteindrelalampe.
—Tuveuxquejet'apportetesgouttes?
—Non,pasencore.Ellessonttrèschères.Jepréfèreattendrede
voirsiladouleurs'envatouteseule.
—Tuasbesoindecesgouttes,maisellessontchères,alorstuvas
souffrirplutôtquedelesprendre?Quetuacceptesl'argentdeHank
ounon,Carly,ilauradesdroits.Tôtoutard,ildemanderapeut-être
àvoirsonenfant.Queferas-tualors?Tuluidirasnon?
Carlyenfouitdavantagesonvisagesousl'oreiller.
—Jeneferaisjamaisunechosepareille.S'ilestassezintelligent
pourdeviner,s'ilmetrouveets'ils'ensoucie,jelelaisseraivoirson
enfant.Maisnet'attendspasàcequeleschosessepassentcomme
ça.Jetedisquec'estunsalaud.Cestypes-làsemoquentpasmal
d'avoirundroitdevisiteoudesavoirsileursenfantsnemanquent
derien.Bessquittalapiècesansrépondre.
Unefoisseule,Carlyroulasurlecôtéetremontasesgenouxcontre
sapoitrine.Qui?Chaquefoisqu'elleseremémoraitlareponsede
Hank,unetellefureurl'envahissaitqu'elleentremblait.Maislepire
étaitquecelaluifaisaitaffreusementmal.Bienplusmalqu'ellene
voulaitsel'avouer.
Hankgardasontéléphoneportableallumétoutelasoirée,se
demandantcommentCarlys'étaitprocurésonnuméro.Trèspeude
gensleconnaissaient,etilsavaitpertinemmentqu'ilneleluiavait
pasdonné.
Àdixheures,ilsouhaitabonnenuitàJakeetàMolly,puismonta
danssachambreafinderappelerCarly.Unefemmeàlavoixgrave
décrochadèslapremièresonnerie,luidonnantl'impressionqu'elle
attendaitprèsdutéléphone.Hanksuttoutdesuitequ'ilnes'agissait
pasdeCarly.Plustôt,savoixavaitétédouce,émue.Cettefemme-ci
parlaitdutonsecd'unsergent-major.
—Je...euh...
Prisaudépourvu,Hanknesutd'abordquedire.
—Jem'appelleHankCoulter.Carlyestlà?
Longsilence.
—Elledort,ditenfinsoninterlocutrice.
Cedevaitêtrel'amiedeCarly,songea-t-il.Ellen'avaitpasl'air
commode.
—Pourriez-vousluidirequej'aitéléphoné,s'ilvousplaît?Ilest
extrêmementimportantquejeluiparle.
Ils'attendaitplusoumoinsàcequ'elleluiraccrocheaunez,comme
Carlyl'avaitfait.
—JesuisBess,répondit-elleaucontraire.LacolocatairedeCarly.
—Ah.Enchanté,Bess.
—Franchement,j'endoute.Etjedoutefortquevoussachiezàquel
pointilestimportantquevousparliezàCarly.
L'estomacdeHanksenouabrusquement,etunterrible
pressentimentlesubmergeadenouveau.
—Malheureusement,repritBess,vousavezratévotrechance.
Maintenant,ellenevouscontacteraplusjamais.Elleaseulement
essayéparcequ'ellesesentaitobligéedevousinformer,etvousne
vousêtespassouvenudequielleétait.Dites-moi,monsieurCoulter,
déflorez-voustantdeviergesàl'arrièredevotrepick-upquevous
n'arrivezpasàentenirlecompte?
Incapablederassemblerassezd'indignationpoursedéfendre,Hank
selaissatombersurleborddesonlit.
—Carlyestenceinte...
—Parvotrefaute,etenunsensparlamienne!s'exclamaBess
d'unevoixfrémissantedecolère.Jen'auraisjamaisdûl'emmener
danscebar,etjen'auraiscertainementjamaisdûlalaisserseule,àla
mercid'unprédateurpervers.
Hankauraitvouludirequ'iln'étaitniunprédateurniunpervers,
maislavéritéétaitqu'ilvoyaitbeaucoupdechosestrès
différemmentdepuiscesoir-là,etqueBessnesetrompaitpasde
beaucoup.IlétaitalléauChapspours'amuseretfinirlasoiréedans
lesbrasd'unefilleaccommodante,sanscomplications.Pourdes
raisonsquiledépassaient,Carlys'étaittrouvéesursonterrainde
chasse.
—Jenesavaispas,dit-il.Sij'avaissuqu'elleétaitvierge,jene
l'auraisjamaistouchée,jevouslejure.Maisellenedonnaitpasce
genred'impression.
—Oupeut-êtrequevousétieztellementsaoulquevousn'étiezpas
enétatd'appréhendercorrectementlasituation.
LamaindeHanksecrispasurletéléphoneaupointquesonpoignet
luifitmal.Dessouvenirsdéfilèrentdanssonesprit-Carlybuvantsa
boissonapetitesgorgéesetplissantlégèrementlenez;résistant
momentanémentlorsqu'ill'avaitentraînéeau-dehors;nesachantoù
mettresesmainslorsqu'ill'avaitembrassée...Bessavaitraison:il
n'avaitpassulirelessignes.
Commefatiguéeparsacolère,Besssoupira.
—Pourcouronnerletout,monsieurCoulter,ajouta-t-elled'une
voixempreintedetristesse,Carlyn'estpasn'importequellevierge.
Elleestnéeaveugle,souffrantdecataractescongénitalesetde
dystrophiegrillagée.Elleasubiuneinterventionpourrecouvrerla
vueilyatoutjustedeuxsemainesetdemie.Avez-vouslamoindre
idéedecequecelaveutdire?
Hankeutl'impressionqu'unprécipicevenaitdes'ouvrirsousses
pieds.
—Aveugle,vousdites?Jesuisdésolé.Descataractesetquelgenre
dedystrophie?
—Grillagée.Elleaffectelasurfacedelacornée.Danslescas
graves,commeceluideCarly,ellecauselacécité.Laseulesolution
estuneinterventionquiconsisteàgratterlasurfacedelacornéeouà
pratiquerunegreffe.Carlyaeusapremièrekératectomieune
semaineavantdevousrencontrer.
Iln'avaitpasenvied'entendrecela.Vraiment,vraimentpasenvie.
—Encemoment,soncortexvisuelestcomparableàceluid'un
nourrisson,poursuivitBess.C'estlapartieducerveauoùlesimages
sontenregistrées,sivousvoulez.Ànotrenaissance,lecortexvisuel
estvierge.CeluideCarlyl'estrestépuisqu'elleestnéeaveugle.À
présentqu'ellepeutenfinvoir,elleadumalàapprendreles
couleurs,àreconnaîtrelesformesdeslettresetdeschiffres,àse
familiariseraveclemondequil'entoure.Ellesouffredemauxde
têteterriblesdusàlastimulationconstantedesavue.Etmaintenant,
grâceàvous,ellenepeutmêmepasprendredecalmantsparce
qu'elleestenceinte.
Hankdéglutitavecpeine.Ilsesentaitauborddelanausée.
—LesoiroùvousavezrencontréCarly,elleétaitvenueavecmoi
auChapspours'asseoiràunetableetregarder.Ellen'avaitjamais
vudegensdanser,etn'avaitvudeshommesquedeloin.Quand
vousavezcommencéàladraguer,elleacruàtoutesvossalades.
Besspoussaunsoupirdefrustration.
—Oh!elleprétendmaintenantqu'ellesavaitparfaitementque
c'étaitdublablaetqu'elleachoisidevivrelemomentprésent!Mais
jelaconnaisdepuistoujours.Quelquepartaufondd'elle,elleagobé
touslespitoyablesmensongesquevousluiavezdébités.Sanscela,
elleneseraitjamaismontéedanslepick-upavecvous.
LecœurdeHankseserradouloureusement.Ilsesouvenaitdes'être
demandésiCarlysortaittoutdroitd'uncouvent.Ilnes'étaitpas
doutéàcemoment-làqu'ilétaitbienprèsdelavérité.Ilavaitétél'un
despremiershommesqu'ellevoyait?Saproprevoixrésonnaàses
oreilles.Vousêtessuperbe.Quandjevousaivue,moncœurafailli
s'arrêterdebattre.Iln'yétaitpasallédemainmorte.
IlnepouvaitenvouloiràBessdesonhostilité.Atterréetsilencieux,
ill'écoutaluiexpliquerlesconséquencesnéfastesquelagrossesse
deCarlyrisquaitd'avoirsursamaladie.
—Sapremièrekératectomienevapeut-êtrepasfaireeffetaussi
longtempsqueprévu,etsonspécialisteluiadéconseilléd'ensubir
unesecondedurantlagrossesse.Comprenez-vouscequecelaveut
dire,Hank?Monamie,quiaattenduvingt-huitanspourvoirenfin,
risquederedeveniraveugleavantmêmelanaissancedubébé.Pour
combledemalchance,ellen'auraplusdroitàuneboursespéciale
pourterminersesétudes,parcequ’officiellement,ellen'estplus
considéréecommeaveugle.
Réprimantunebordéedejurons,Hankpressasonpoingserrécontre
sonfront.
—Sanscompterqu'avoirunbébérevientcher,
repritBess.
—Ellen'apasd'assurance?
—Si,maisellen'estcouvertequ'àquatre-vingtspourcentdeses
frais.
Bessselançadansuneséried'explicationscomplexesqueHank
suivitàpeinetantilavaitdumalàseconcentrer.Commenten
étaient-ilsarrivésàparlercouverturesociale?Carlyétaitenceinte.
Ilavaitbesoindequelquesinstantspourseressaisir,mettrede
l'ordredanssespensées.
—Imaginezlasituationdanslaquelleellevaseretrouver,Hank.
EllesetutpendantcequiparutàHankunmomentinterminable.
—Ehbien?lança-t-elleenfin.Vousn'avezrienàdire?
Hanknetrouvaitrienàdire,eneffet.Laréalitéétaitinfinimentpire
quecequ'ilavaitredouté.Seigneur!Qu'avait-ilfait?
—Donnez-moiuneminute.J'essaiederéfléchir.
—Deréfléchiràquoi?Sivousnel'aidezpas,cettegrossesseva
gâchertoutesavie!
—J'ensuisconscient.
—Vraiment?Illuiafalludixanspourarriverlàoùelleenest.Et
maintenant,aveccebébé,ellenepourrapeut-êtrepasfairesa
maîtrise.C'estdéjàdifficilepourn'importequidepoursuivredes
étudesenétantenceinte.Pouruneaveugle,vouspouvezmultiplier
lesproblèmesparcent.
Hankhochalatête,puissesouvintqu'ellenepouvaitpaslevoir.
—Vousêtestoujourslà?
—Oui,répondit-il,jesuistoujourslà.
—Vousn'êtespasbavard.Vousêtessiobtusquevousn'avezrien
comprisàcequejevousaidit?
Entempsnormal,Hankn'auraittoléréuneremarquedecegenrede
lapartdequiconque.Cependant,encetinstantprécis,ilavait
vraimentl'impressiondel'avoirméritée.Besspouvaitluilancer
touteslesinsultespossiblesetimaginables,c'étaitquandmême
Carlyquiavaitprislecoupleplusdur.Àforcedejoueraveclefeu,
onfinitparsebrûlerlesdoigts.Ilauraitdonnécherpourquecesoit
vrai.Seulement,aulieudegâchersaproprevie,ilavaitgâchécelle
dequelqu'und'autre.
—Vousn'êtespeut-êtrepasbienloind'avoirraison,admit-il.Je
suisencoresouslechoc.
—C'esttoutcequevousavezàdire?Vousêtessouslechoc?
—Vouscroyezquejedoisfairefaceàcegenredesituationtousles
jours?Essayezdevoirleschosesdemonpointdevue!Non
seulementj'aiséduitunevierge,cequiparaîtquasiimpossiblede
nosjours,maisdesurcroîtuneaveugle.Ouplutôt,uneviergequi
étaitaveugleetqui,maintenant,àcausedemoi,risquedele
redevenir.J'essaied'absorbertoutçaetdedécidercequejedois
faire,bonsang!
—Çameparaîtassezévident.
Hankselaissaretombersurlelit.Cen'étaitpaslapremièrefoisqu'il
faisaituneimbécillité,maislàils'étaitsurpassé.
—Vousn'allezpasluioffrird'argent?insistaBessd'unevoix
perçante.Vousn'allezpasluipromettredefaireensortederéparer
votreerreur?Vousnepensezqu'àvous-même!Onvoitbienquece
n'estpasvousquiêtesmaladecommeunchientouslesmatins.Que
cen'estpasvotreavenirquivientd'êtrefichuenl'air!
—Bess,je...
—Qu'est-cequevousvoulezqu'ellefasse?Qu'ellevendedes
hamburgerspourréglerlesdépensessupplémentaires?Ellenepeut
mêmepaslireunmenu!
—Donnez-moiuneminute,Bess.Jenevaispasmedéfiler.
—Quandjevousverraienchairetenos,unportefeuilleàlamain,
jeseraipeut-êtreplusdisposéeàvouscroire.
—Neraccrochezpas.
—Allezvousfairevoir!
—Jenepeuxpasvenirluioffrirdel'argentsijenesaispasoùelle
habite.
—Etjenepeuxpasvousdonnersonadresse.Elleneveutpasvous
revoir,etmaintenantquejevousaiparlémoi-même,jela
comprends.Etàpropos,lecow-boy,vousnevalezpastripette
commeamant!Jenesaispascequis'estpassédansvotrepick-upce
soir-là,maiscen'estsûrementpasunsouvenirqueCarlyvachérir
jusqu'àlafindesesjours.
Surcetteultimeflèche,Bessraccrochabrutalement.Hankresta
immobile,écoutantlatonalité,encorestupéfaitpartoutcequ'il
venaitd'entendre.IlsoutiendraitCarlyfinancièrement,celaallait
sansdire,maisçanesemblaitpassuffisant.
Elleétaitmaladechaquematin?EtàenjugerparcequeBesslui
avaitexpliqué,lanauséeétaitpeut-êtrelemoindredes
désagrémentsqu'elleauraitàsupporter.
Ilnepouvaitpassecontenterdeluidonnerunchèquepoursoulager
saconscienceetpuiss'enaller.
6.
Hankavaitbesoindeparleràquelqu'un,maispasàJake.Assissur
lecanapé,unbrasautourdesépaulesdesajolieépouse,sonfils
endormicontresapoitrine,Jakeoffraitl'imagemêmedela
respectabilité.
Aprèsréflexion,ildécidad'allerdemanderl'avisdesonfrèreZeke.
Celui-ciavaitdeuxansdeplusquelui,maisétaitencorecélibataire.
Ilcomprendraitpeut-êtrecommentunhommepouvaitsefourrer
dansuntelpétrin.
Soulagédevoirlalumièreencorealluméedanslamaison,Hankse
garadansl'alléecirculaire.L'airfroiddelanuitlefitfrissonnerdès
qu'ilsortitduvéhicule.Deuxmoisplustôt,quandilavaitaidéZeke
àemménager,sonfrèreavaitannoncésonintentiond'acheterdes
chaiseslonguesafindepouvoirs'installersurlavérandaouvertele
soiretdecontemplersesterres.Pourlemoment,ellesn'avaientpas
faitleurapparition.
—Salut,Hank!ditZekeenvenantluiouvrir.Qu'est-cequit'amène
àcetteheure?
Riendetelqu'unfrèrepourallerdroitaubut.Uneodeurdepoisson
s'échappadelaporteouverte,etHankdevinaqueZekes'était
mitonnéundecesdélicieuxrepasdontilavaitlesecret.Toutmâle
endurciqu'ilétait,iladoraitcuisiner.Leurmèredisaitàquivoulait
l'entendrequ'ilferaitunjourlebonheurdesonépouse,maisjusqu'à
présent,Zekefaisaitlasourdeoreille.
—Ilfautquejeteparle.J'espèrequejenetedérangepas.
Zekebaissalesyeuxsursamontre.
—Jedoismeleveràl'aube,maisjepeuxteconsacrerunpetit
moment.
Toutensedisantqu'unpetitmomentnesuffiraitsûrementpas,
Hankentra.Lesondelatélévisionalluméedanslesalonluiparvint,
luirappelantquelaterren'avaitpascessédetourner.Cen'était
qu'uneimpressionqu'iltraînaitdepuissaconversationavecBess...
—J'aiplantémestomates,aujourd'hui,annonçaZekeenrefermant
laporte.Situétaisvenuplustôt,jet'auraismontrélejardin.
Hankn'étaitpasd'humeuràparlerjardinage.
—J'aivraimentfoiré,dit-iltoutdego.
—Ahbon?
Zekefronçalessourcils.Laressemblanceentrelesdeuxfrèresétait
frappante.
—Laisse-moideviner...Tut'esbagarrédansunbarettuascasséla
gueuleàuntype.
—Çafaitpresquedeuxsemainesquejen'aipasmislespiedsdans
unbar.Etjevoudraisbienqu'ilsagissed'unehistoiredebagarre.Ce
seraitsacrémentplussimple.
—Acepoint?
Zekeleprécédadanslesalon,éteignitlatélévisionetsedirigeavers
lebar.
—Assieds-toi,dit-ilenindiquantlecanapé.Qu'est-cequeje
t'offre?Unwhiskyirlandais?Écossais?J'aidelabière,situ
préfères.
Hanksecoualatêteets'assit.
—Rien,merci.J'aidécidédeboiremoinsd'alcool.
Labouteilledewhiskyàlamain,Zekes'immobilisa.
—Tunefréquentespluslesbarsettuasdécidédeboiremoins?
—Exactement.
L'expressionstupéfaitedeZekeirritaHank.
—Quoi,tun'espascontent?C'estpourtantbientoiquimeharcèles
depuispresqueunanpourquejelefasse,non?
Unlongsilences'ensuivit.Finalement,Zekereposalabouteille.
—Bonsangdebonsoir,qu'est-cequetuasfait?Çadoitêtre
drôlementsérieuxpourt'avoirconvaincudechangerd'attitude.
Hanksepenchaenavant,lescoudessurlesgenoux,etsepritlatête
entrelesmains.
—J'aimisunefilleenceinte.
Zekeselaissatomberdansunfauteuilvoisinetétenditlesjambes.
Ducoindel'œil,Hanknevoyaitdesonfrèrequesonjean
poussiéreuxetlessemellesusagéesdesesbottes.
—Ah,ditZeke.
Ilyeutunautresilence.
—Bordel!Jenesuispasl'aîné!reprit-il.Pourquoiviens-tume
parlerdeça?C'estàJakequetudevraisledire.
—Jakeestmarié.Jemesentaisplusàl'aiseavectoi,avouaHank.
J'aipenséquetucomprendraispeut-êtremieuxquelui.
—Tutetrompais.Àmoinsquelepréservatifn'aitéclaté,iln'ya
aucuneexcusepourmettreunefilleenceinte.
—Jen'aipasutilisédepréservatif,marmonnaHank.Jelefais,
normalement,maiscettefois-là,je...
Ilhaussalesépaulesavantdepoursuivre.
—Commetuledis,jen'aiaucuneexcuse.J'étaisunpeusaoul.
Hanklevalesyeuxverslevisagesévèredesonfrère.
—Bon,d'accord.J'étaisvraimentsaoul.
—Aupointdenepasterendrecomptedecequetufaisais?
Excuse-moi,maisj'aidumalàlecroire.
—J'aivoulusortirlespréservatifsdelaboîteàgants.Lepaquetm'a
échappéetilssonttoustombésparterre.Onétaitsurlabanquette
arrière,et...
Ildéglutitafinderaffermirsavoix.
—Lavéritécrue,c'estquej'étaistropsaoulpourm'ensoucier.
J'étaisincapablederéfléchir,tucomprends?Jemesuisditqu'iln'y
avaitpasdemalàtaireuneexception.
—Sansblague!Vousavezeudesrelationssexuellesdanston
pick-up?fitZeke,atterré.
—Ellenevoulaitpasalleraumotel.
HankretirasonStetsonqu'iljetasurlecoussinàcôtédeluiet
repoussasescheveuxenarrière.
—Jecomprendsquetuaiesenviedemepasserunsavon,maispour
lemoment,c'estdetesconseilsquej'aibesoin.Pasd'unsermon.J'ai
foiré,jel'admets.Maintenant,ilfautquejetrouvelemoyende
réparerlesdégâts.
Zekesoupiraetsepinçal'arêtedunez.
—Pasfacilederéparercegenrededégâts...
—C'estpirequeça,Zeke.Elleétaitvierge.
—Quoi?
—Tum'asentendu.
Zekeselevaetallaverslebar.
—C'estlecomble!Quelâgea-t-elle?
—Vingt-huitans.J'aiunminimumdeprincipes,figure-toi.Siune
femmeal'aird'avoirmoinsdevingtetunans,jeprendsmesjambes
àmoncou.
LadésapprobationselisaitdanslesyeuxbleusdeZeke.
—Jen'endoutaispas,répondit-ilenouvrantlabouteilledewhisky.
Ilenversaunebonnerasadedansunverreetrevints'asseoirdans
sonfauteuil.
—Tum'asprisparsurprise.Oùdiableas-tudégotéuneviergede
vingt-huitans?
—AuChaps.
—Qu'est-cequ'ellefaisaitlà-bas?Ellevoulaitvivre
dangereusement?
Toutehontebue,Hankdéballal'histoiredanslesmoindresdétails,y
comprislesexplicationsdeBessconcernantlamaladiedeCarly.
Quandileutfini,Zekerestaimmobile,leregardfixésursesbottes.
—Tunevaspasdirequelquechose?demandaHankd'unevoixoù
perçaientlagêneetlatension.
—Riennemevientàl'esprit.
Zekevidalecontenudesonverreentroisgorgées.
—J'aidumalàencroiremesoreilles,Hank!Unefilleaveugle?
Quediablevas-tufaire?
—C'estpourçaquejesuislà.Pourtedemanderconseil.Jenepeux
pasmecontenterdelasoutenirfinancièrementetlalaisserse
débrouillerseule.
Zekeappuyalatêtecontreledossierdufauteuil,puisseredressa.
—Frérot,tuasbesoind'unverre.Tutremblescommeunefeuille.
HankbaissalesyeuxsursesmainsetconstataqueZekeavaitraison.
—Peut-être.Jesuisencoresouslechoc,jecrois.Quandsonamie
Bessacommencéàmeracontertoutça...Jen'arrivepasàcroireque
j'aiepuêtreaussiidiot.EtquecesoitavecunefillecommeCarlyne
faitqu'aggraverleschoses.
—Unwhiskyneteferapasdemal,assuraZeke.Peut-êtrequeça
t'aideraàyvoirplusclair.Tupeuxpasserlanuitsurlecanapé.
—Merci.Jeneveuxpasconduireaprèsavoirbu.Aveclachance
quej'aiencemoment,j'auraissûrementunaccident.
Zekeretournaaubar.
—Excuse-moidetelefaireremarquer,maisj'ail'impressionquetu
asdéjàenfreintcetterègleplusieursfois.
Devantl'airinterrogateurdeHank,ilajouta:
—PourallerduChapsaumotel,parexemple...
—Iln'yaqu'unerueentrelesdeux,expliquaHank,etc'esttoujours
tardlesoir.Detoutemanière,Laplupartdutemps,jefermemon
pick-upetj'appelleuntaxi.
—Jesuisheureuxdel'apprendre.Jen'aimeraispaspenserquetu
prendslevolantenétatd'ivresse.
—Jamais,affirmaHankensoutenantleregarddesonfrère.Jesais
queçapeutteparaîtredifficileacroire,maisengénéral,jeme
conduisdemanièreresponsable.Cequis'estpasséavecCarly
n'avaitriend'habituelpourmoi.
—Commentas-tupualleraussiloinsans...enfin,tusais...sanste
rendrecomptequ'elleétaitvierge?Tun'aspasvuqu'ellemanquait
d'expérience?
—Non.Elleétait...
Hanksetutetfronçalessourcils.
—Tucompteslelaisservieillir,tonwhisky,ouquoi?
Zekeremplitlesverresetrepritsaplace.
—SicetteCarlyreperdlavue,commentdiableva-t-ellepouvoir
continuersesétudessansaidefinancière?Ellevaavoiruntasde
dépensessupplémentairesdurantlagrossesse.Etcommentune
aveugleva-t-ellearriveràs'occuperd'unenfanttoutenessayantde
suivredescours?
L'estomacnoué,Hanksecontentadesecouerlatête.
—Tuasraison,continuaZeke.Couvrirsesfraisnesuffirapas.Je
nesuismêmepascertainquecesoitfaisable.Payerdeuxloyers
pendantdeuxansneseraitpasfacile;tun'enaspeut-êtrepasles
moyens,Hank.
Cetteidéeavaitdéjàtraversél'espritdeHank.
—Elleteplaîtassezpourquetupuissesenvisagerdel'épouser?
demandaZeke.
—Franchement,jen'ensaisrien,avouaHankd'unevoixblanche.
Cettenuit-là,jen'aipasvraimentessayédefairesaconnaissance.
Elleétaitjolie,jevoulaislaséduire.Laconversationn'étaitqu'un
moyenderomprelaglace.Quantàl'épouser...
Ilsoupira.
—C'estlaseulesolutionquimeparaisseenvisageable
financièrement.Leresten'apasvraimentd'importance.
—Tuluiasparlédecettepossibilité?
—Non,jen'enaipaseul'occasion.Elleneveutpasmeparler.
Chaquefoisquej'appelle,elleraccroche.
Zekearquasessourcilsbruns.
—Tuaseudesrelationssexuellesaveccettefemme,etmaintenant
ellerefusedeteparler?
Hankfittournerlentementsonverredewhiskyentresesdoigtset
expliqualemalentenduausujetdunomdeCarly.
—Jenemesuispasvraimentcomportécommeunprince,ce
soir-là.Jenemesouvienspasclairementdecequis'estpassé,
seulementqu'elleacrié.C'estlàquej'aicomprisqu'elleétaitvierge.
Justeaprès...j'aidûperdreconscience.Jemesuisréveilléle
lendemainmatinsurlesoldupick-up.Évidemment,elleavait
disparu.J'aiétémaladed'inquiétudependantplusd'unesemaine;je
nemerappelaispassonnomdefamille,etjenesavaispasoùla
chercher.Ellenem'aappeléquecesoir.
—Ehbien,petitfrère,lemoinsqu'onpuissedire,c'estquela
situationn'estpassimple!Tudevraispeut-êtreallerchezelleetlui
parlerdevivevoix.L'expériencem'aapprisquelesfemmessont
plusdisposéesàécouterquandonestlàenpersonne.
—Ilfaudraquejelaretrouve,d'abord.Elleneveutpasmedonner
sonadresse.
LemaldetêtedeHanks'étaitaggravé.
—Avantdefaireça,ilfaudraaussiquejepréparesoigneusementce
quejevaisdire.Pourdesraisonsévidentes,ellenevapasêtre
enthousiasteàl'idéeden'épouser.Maisj'aibeautourneretretourner
lasituationdansmatête,jenevoispasdemeilleuresolution.Avec
samaladie,ellenepeutpastravailler.EtBessm'aditqueson
assurancenecouvrequequatre-vingtspourcentdesesdépensesde
santé.Lamienneestmeilleureet,siCarlyétaitmafemme,elle
seraitautomatiquementcouverte.
—Mêmepourunemaladiepréexistante?
—J'airelulecontratavantdevenir.Lesnouveauxconjointssont
couvertsaprèsundélaidetroismois.
—Celaseult'économiseraitunefortune,observaZeke.
—Oui,réponditHankaveclassitude.Etvivreensemblereviendrait
moinscheraussi.Uneseulemaison,uneseulesériedecharges,etc.
Jemedisaisquenouspourrionsemménagerdanslechaletaubord
delarivière.Cen'estpasunpalace,maisiln'yauraitpasdeloyeret
jepeuxl'aménagerconvenablement.Jegagneassezbienmavieà
présentetj'aiquelqueséconomies,maisjeneroulepassurl'ornon
plus.
—C'estunedrôledemanièredes'engagerdanslemariage,Hank.
—Jesais.Malheureusement,jen'aiguèrelechoix.
Hankcontemplasonwhiskyd'unairmorose.
—Jen'avaispasprévudememarier,crois-moi.Maiscebébéestle
mien.Toutl'avenirdeCarlydépenddemoietdelafaçondontje
vaisassumermesresponsabilités.
UnlégersouriresedessinasurlevisagehâlédeZeke.
—Continuecommeça,petitfrère,etjevaiscommenceràpenser
quetuasenfinmûri.
Uneboufféed'émotioncomprimalapoitrinedeHank.
—J'aiméritéça,jesuppose.J'aiunpeutardéafairemesfrasques
dejeunesse.
Zekeselaissaallercontreledossierdesonfauteuiletcroisases
longuesjambes.
—C'estlemoinsquel'onpuissedire.J'aifaitlesmiennesà
l'université.
—J'avaisdeuxemplois,pendantmesétudes,luirappelaHank.La
premièreannée,papaétaitentraindefairefailliteetaprès,ilaperdu
leranch.
—C'estvrai.
Zekefronçalessourcilsetsonvisages'assombrit.Hankcompritque
sonfrèrepensaitàleursœurBethanyetàcettepériodedouloureuse
deleurvie.Endépitdessacrificesconsentisparleurpère,l'accident
qu'avaiteuBethanyàdix-huitansl'avaitlaisséeparalysée,etelle
étaitcondamnéeàsedéplacerenfauteuilroulantdepuis.
—C'estvraiqueçan'apasétédrôlepourtoi,admit-il.
—Non.Etensuite,j'aitravaillédurpouréconomiseretreprendrele
ranchavecJake.C'estseulementl'annéedernièrequeleschosesse
sontaméliorées...J'aicommencéàgagnerplus,sansavoiràmetuer
autantautravail.C'étaitlapremièrefoisquejepouvaisprendredu
bontemps,etj'aiunpeuperdulatête.Etmaintenant,Carlyenfait
lesfrais.
Hanksoupira.
—Jen'avaisjamaisimaginéqu'ilm'arriveraitquelquechosedece
genre.Jemesenssi...
Ils'interrompitetsemassalanuque.
—Jenepeuxpasexprimercequejeressens.J'ail'impressiond'être
unsalaud,enpire.
—Tusaiscequeditpapa.Iln'yapasdemeilleurprofesseurquele
regret.
Hankfittournersonverreentresesmains.
—N'enparlonsplus,décréta-t-il.Cequiestfaitestfait,etles
remordsn'ychangerontrien.IlfautquejepenseàCarlyetaubébé.
—Exact.
—Sij'arriveàpersuaderCarlydem'épouser,jepeuxtoutassumer,
financièrement.Monemploidutempsestrelativementflexibleet
mepermettradem'occuperdubébépourqu'ellesoitlibred'étudier.
Jepourraiaussiprendresoind'ellesidesproblèmesseprésentent
durantlagrossesse.
—Commentpenses-tuqu'elleaccueillerataproposition?demanda
Zeke.Ilvafalloirquetutemontresconvaincant.
HankimaginalaprobableréactiondeCarlyetsentitsonmaldetête
empirer.
—Vouspourriezpeut-êtreenvisagerunarrangementtemporaire,
suggéraZeke.Surdeuxans,parexemple.Jusqu'àcequ'elleaitsubi
unenouvelleintervention,obtenusamaîtriseettrouvéuntravail?
quiluipermettedes'ensortir.Avectonsoutienfinancier,
évidemment.
L'idéeétaitséduisante,etHankl'accueillitavecsoulagement.
—Deuxans,cen'estrienencomparaisondetouteunevie.
Continue.
Zekeacquiesça.
—Decettemanière,tupourraisréglersesdépenses,l'aiderdurant
lagrossesseett'occuperdubébépendantqu'ellesuitsescours.
Ensuite,tuluiverseraisunesommeraisonnablepours'installer,et
vousreprendriezl'unetl'autrevotreliberté.Elleseraitàl'abridu
besoin,l'enfantauraittonnomettuauraisautomatiquementundroit
devisite.Cen'estpaslasolutionidéale,maisdenosjours,beaucoup
d'enfantsgrandissentavecdesparentsdivorcés.Etvouspourrezl'un
etl'autrerefairevotrevie.
PourlapremièrefoisdepuissaconversationavecBess,Hank
entrevitunelueurd'espoir.
—Ilestpossiblequ'elleacceptecela,dit-il,songeur.Àcondition
quejepuissel'ameneràmeparlée.évidemment.
—Jen'aipasd'idéemiracleàt'offrirsurceplan.C'esttoile
charmeurdelafamille,petitfrère.Decôté-là,jenet'arrivepasàla
cheville.
—Nedispasdebêtises.
ZekesemitàrireetlançaàHankundescoussins
ducanapé.
—Leschevauxm'adorent.Lesfemmes,c'estuneautreaffaire.
J'appelleunchatunchat,etlesfemmesaimentqu'unhommeleur
racontedesbobardsdetempsentemps.
Ilseleva.
—J'aiunequestion...SiCarlyrefusedetedireoùellehabite,
commentvas-tularetrouver?
—J'aisonnumérodetéléphone.Unboncopainàmoitravailledans
lapolice.Ildevraitpouvoirm'obtenirsonadresse.Leproblèmeva
êtredelapersuaderdem'écouter.
7.
Carlyouvritl'armoireàpharmacie,cherchantàtâtonssurles
étagèresleflaconquicontenaitsasolutiondelavageoculaire.
Depuissonopération,troissemainesauparavant,elleseréveillait
souventlematinaveclespaupièrescollées.
L'avantenfinlocalisée,elleversaunpeudeliquidedanslacuilleren
plastique,sepenchaenavantetLaissalasolutionamollirlacroûte
quis'étaitforméesursescils.Mêmeaprèsavoirterminé,ellevoyait
encoreflou.
Inquiète,elleserenditdanslacuisine.Illuifallutplusieurs
tentativespourréussiràcomposerlenuméroduspécialistede
Portland.Lorsqu'ilréponditenfin,Carlyétaitsibouleverséequ'elle
tremblait.D'unevoixincertaine,elledécrivitsessymptômes.
—Votregrossessea-t-elleétéconfirmée?demanda-t-il.
—Oui,admit-elle,l'estomacnouéparl'angoisse.J'aieulesrésultats
hier.
—Jenevaispasvousraconterd'histoires,Carly.Commejevous
l'aiditdurantnotreprécédenteconversation,unegrossesseaffaiblit
votrerésistanceàladystrophie,parcequel'essentieldesvitamines
etdesélémentsnutritifsquevousabsorbezestdétournéversle
bébé.Dansvotrecas,lamaladiepeutempirertrèsvite.Enbref,
votreproblèmedevisionestpeut-êtredûàlagrossesse.
—Combiendetempspensez-vousqu'ilmeresteavantderedevenir
aveugle,docteurMerrick?
Ellesepréparaaupiretandisquelemédecinprenaitsontempspour
répondre.
—C'estimpossibleàprévoir.
—Ilmarquaunenouvellepause.
—Restonspositifs,d'accord?Cefloupourraitavoird'autres
causes.Voussouffrezpeut-êtred'uneinflammationdespaupières.
Ilsetutdenouveau.
—Pourplusdesûreté,j'aimeraistoutdemêmequevoussoyez
examinée.Celadit,ilseraitridiculequevousfassiezquatreheures
deroutepourveniricialorsquelemédecindeCrystalFallsest
parfaitementqualifiépourvousausculter.Jevaisdemanderun
rendez-vouspourvous,etjevousrappelleraipourvousdireàquelle
heureyaller.
—Merci,docteurMerrick.
—Essayezdenepastropvousinquiéter.Cen'estpasdansvotre
intérêtnidansceluidubébé.
Carlys'entouralatailledesonbras.Lemédecinavaitraison.La
pertedesavisionn'étaitplussonpremiersouci.Elledevaitpenser
aupetitêtrequigrandissaitenelle.
—D'aprèsmesnotes,conclutlespécialiste,vousavezunbilanle7
juillet.Jepourraivousendireplusàcemoment-là.
—Silavisionfloueestuneffetdeladystrophie,devrai-jevenir
plustôt?
Lespécialistehésita.
—Sic'estlecas,Carly,jenepourraipasfairegrand-choseavantla
naissancedubébé.Nousdevonsavanttoutnousassurerquevousne
souffrezpasd'uneinfectionpost-chirurgicale.Sic'estdecelaqu'il
s'agit,moncollèguedeCrystalFallspourravoussoigneraussibien
quemoi.
Aprèsavoirraccroché,Carlymitunetranchedepaindansle
grille-painpuisouvritleréfrigérateuretseplantadevant,cherchant
àvoircequisetrouvaitsurlesclayettes.Rienneluiparut
appétissant,Depuisunesemaine,elleavaitdesenviesdeplats
amers.Elleouvrituncartondelaitchocolaté,puisjetauncoupd'œil
danslesplacardsoùelledénichauneconservedechoucroute.
Lorsqu'elledévissalecouvercle,l'odeurquiluiparvintluisembla
délicieuse.Ellepritunefourchetteetsemitàmangeràmêmele
récipient.Divin!songea-t-elleenbuvantunegorgéedelait
chocolatépourarroserletout.Enthéorie,lacombinaisondes
ingrédientsauraitdûluidonnerdesfrissons.Curieusementce
n'étaitpaslecas.Aucontraire,lemélangesemblaitatténuerses
nausées.
Sonpetitdéjeunerterminé,Carlypritunedoucheets'habilla.En
sortantdelasalledebains,elleconstataqu'ellesesentaitbeaucoup
mieux.Lemalaucœuretlevertiges'étaientpresquedissipés.
Choucrouteetlaitchocolaté.Ellesepromitd'enacheterunstockde
façonàpouvoirdéjeunerainsichaquematin.Àvraidire,elleavait
aussienviedechouxdeBruxelles.Peut-êtrecelan'avait-ilrien
d'étonnant.Elleavaitluquelquepartquelesenviesdurantla
grossesseétaientsouventcauséesparunmanquedeminérauxetde
vitamines.
Ellevenaitdefinirdesebrosserlescheveuxquandonsonnaàla
porte.Elleallaouvrir.Unhommesetenaitsurleseuil.Lesoleil
derrièreluidessinaitunhaloéblouissantautourdesescheveuxet
rendaitsestraitsindistincts.Ellelefixaavecperplexité,lavive
lumièreluitransperçantlesyeuxcommeautantd'aiguilles.
—Re-bonjour,dit-il.
Carlyauraitreconnuentremillecettevoixgraveetchaude.
L'estomacsoudainnoué,ellechancelalégèrementtandisquesa
mainsecrispaitsurlapoignéedelaporte.Elleétaittropstupéfaite
pourparler.Desquestionssansréponsesebousculaientàune
vitessevertigineusedanssatête.Commentl'avait-ilretrouvée?
Pourquois'était-ildonnécettepeine?Etcommentosait-ildire«
Re-bonjour»commes'ilss'étaientquittéslesmeilleursamisdu
monde?
—Tunemereconnaispas?demanda-t-ilavecunrireincrédule.
Carlyn'allaitcertainementpasluiexpliquerquelesoleill'aveuglait.
Ilfitunpasenavant,etsestraitsdécidésdevinrentplusnets.Elle
eutsoudainl'impressionqu'ilenvahissaitl'espace.Ilétaitbeaucoup
plusgrandetpluslarged'épaulesquedanssonsouvenir,etlebleu
éclatantdesesyeuxrivalisaitavecceluiduciel.
Uneseconde,elleenvisageadeluiclaquerlaporteaunezetde
courirseréfugierdanssachambre.Aulieudecela,ellerestaoùelle
était,etsecramponnaauchambranlepournepasperdrel'équilibre.
Vêtud'unjeandélavéetd'unechemisebleue,ilétaitl'imagemême
delamasculinité.Ilsourit,révélantsesdentsblanchesetrégulières.
LecœurdeCarlysemitàbattreàtoutevitesseetelleneput
s'empêcherderegardersabouche,seremémorantleplaisirqu'elle
avaitéprouvélorsqu'ill'avaitembrassée.Cettepenséel'irritaet
l'emplitdehonte.Commentavait-ellepuêtreaussinaïve?Leur
rencontrenesignifiaitrienpourlui.Ilcouchaitsansdouteavecune
femmedifférentechaqueweek-end.
—Va-t'en,parvint-elleàarticuler.
Ilposaunemainsurlechambranleau-dessusdelasienne.
—Tusaistrèsbienquejenepeuxpasfaireça,Carly.J'aiparléà
Bessautéléphone,hiersoir.Jesuisaucourantpourlebébé.
—Besstel'adit?s'écriaCarly,abasourdie.
—Ilfallaitbienquequelqu'unlefasse.C'estmonenfant.J'avaisle
droitdesavoir.
Carlydemeuraunesecondesilencieuse.CommentBessavait-elle
osé?Sonamiesavaittrèsbienqu'elleauraitvoulunejamaisrevoir
Hank.
—Ellet'adonnémonadresseaussi?
—Non,non.Ellen'apasvoulu.Maisj'avaistonnumérode
téléphone.Undemesamisadénichétonadresse.
Carlypressaunemainprotectricesursonventre,lueurrésoluequi
brillaitdansleregarddeHankneluidisaitrienquivaille.À
l'université,elleavaitconnuquelquesfillesquis'étaienttrouvées
enceintesparaccident,etellen'avaitpasoubliélamanièredont
leurspetitsamisavaientréagi.Ilslesavaientencouragéesàsubirun
avortement.SiHankétaitvenudansl'intentiondelapersuaderde
fairequelquechosedecegenre,ilenseraitpoursestrais.
—Jesuisdésolédenepasavoirreconnutonnomquandtuas
téléphonéhiersoir.Avectoutlebruitqu'ilyavaitdanslebar,j'ai
penséquetut'appelaisCharlie.Ilm'afalluunesecondepourfairele
lien,maistuavaisdéjàraccroché.Cen'étaitpasquejeneme
souvenaispasdetoi.Jesuismêmeretournéaubarpourvoirsi
quelqu'unteconnaissait,enespérantteretrouver.Situnemecrois
pas,tupeuxtéléphonerauChapsetdemanderaubarman.
—Jemefichedesavoirsitutesouviensdemoiounon,
affirma-t-ellebienqu'elleaitlecœurserré.Jeveuxquetut'enailles,
c'esttout.
Ilposalepiedsurlepaillasson.
—Tuesenceintedemoi...
Savoixs'étaitfaiterauque.
—Jenepeuxpasfairecommesiderienn'était.
—Jenevaispastedonnerlechoix,répliquaCarly.
LeregarddeHanksesoudaausien.Sesyeuxbleusétaientdevenus
durs,perçants.Aucunsouriren'adoucissaitplussonvisage.
—J'aimeraisteparlerdelafaçondontnousdevrionsgérerla
situation.
—Jevaisavoircebébé,rétorquaaussitôtCarly,tremblante.Situes
venum'offrirdel'argentpourquejemefasseavorter,tupeux
oubliercetteidéeaussivitequetum'asoubliée,moi.Monbébén'es
pasuneerreuràrectifier.Suis-jeclaire?
—Onnepeutplusclaire.Jenesuispaslàpoursuggérerquoique
cesoitdecegenre.Vas-tum'inviteràentreretécoutercequej'aià
dire?
—Tupeuxledireici.
Carlysemoquaitéperdumentdeparaîtredésagréable.Elles'était
conduitedemanièresistupide,cesoir-là!
Ilfronçalessourcils,seredressaetcalalespoucespar-dessussa
ceinture.
—Tuveuxvraimentquetoutlemondedanscetimmeublesoitau
courantdenosaffaires?
—«Nos»affaires?Iln'yapasde«nous»danscetteéquation.
LalueurrésolueréapparutdanslesyeuxdeHank.
—Trèsbien.Jevaisrectifiercequej'aidit.Tuveuxquetoutle
mondesoitaucourantdetesaffaires,àsavoirquetuportesmon
enfant?
—C'estmonenfant,pasletien.
Sonestomacsesoulevatoutàcoupetlegoûtdelachoucroute
qu'elleavaitengloutieluirevintàlabouche.
—Jenevaispasterappelerdanscinqanspourtedemanderde
l'argent,sic'estcequetucrains.Tupeuxt'enallertranquillementet
fairecommes'ilnes'étaitjamaisrienpassé.
—C'estvraimentcequetupensesquejeveuxfaire?M'enaller?
—Jemefichedecequetuveux.
—Quellequesoitl'opinionquetuasdemoi,ellenechangerienau
faitquejesuislepèredecebébé.
—Biologiquementparlant,oui.Commeundonneurdesperme.
UnmuscletressautasurlamâchoiredeHanketCarlyéprouvaune
craintesoudaine.Aveugledenaissance,elleavaitdéveloppéune
sortedesixièmesens,unradarquil'aidaitàjaugerautrui.Cette
nuit-làauChaps,elleavaitsentichezHankunegentillesse
sous-jacentequil'avaitpousséeàluifaireconfiance.Maintenant,
ellesentaitémanerdeluiuneforceetunedéterminationqu'elle
n'avaitpassoupçonnées.
—Peut-êtrenesuis-jequ'undonneurdesperme,Quoiqu'ilensoit,
jemesensdansl'obligationdem'assurerquenilebébénitoin'allez
manquerderien.
Bessm'aparlédetesproblèmesdevueetdesconséquencesque
cettegrossesserisquaitd'avoirsurtonétatdesantéetsurtasituation
financière.Jeveuxfairemonpossiblepourallégertonfardeau.
Carlyeutunhaut-le-corps.
—J'aiunenouvellepourtoi.Jeneveuxpasqueturessentesla
moindreobligationenversmonbébéouenversmoi.Tucroisqueje
t'aicontactépourtedemanderdel'argent?J'avaisseulementle
sentimentquetuavaisledroitdesavoirquetuallaisêtrepère.Je
n'avaispaspourobjectifdet'extorquerdel'argent.
Hankserenditcomptequecetteconversationnemenaitnullepart.
Toutenessayantdemettredel'ordredanssespensées,ilneput
s'empêcherdeseféliciterd'aumoinsunechose:ilavaitchoisiune
femmesuperbepourêtrelamèredesonenfant.Alalumièrecruedu
jour,Carlyavaitdestraitsdélicats,unteintd'ivoireetdegrands
yeuxbleus.Sescheveuxnaturellementblondsétaientstriésde
mèchescouleurmielettombaientsursesépaulesencascadedorée.
SonT-shirtblancetsonjeanserréépousaientsajoliesilhouette,
soulignantdepetitsseinsronds,unetailleminceetdelongues
jambes.
Faceàelle,ilsentitseréveillerdessouvenirsquis'étaientrefusésà
luijusqu'àmaintenant-ilseremémoraitàquelpointelleavait
sembléàsaplaceentresesbras,legoûtenivrantdesesbaisers,le
désirinsenséqu'ilavaiteud'elle.
Cequilefrappaitsurtout,c'étaitlacandeurangéliquequiémanait
d'elle.Ill'avaitremarquéecesoir-là...etignorée.Lesfemmesqui
fréquentaientlesbarsavaientsouventl'airdur;lecœurdeCarly
semblaitserefléterdanssesyeux.
Sesyeux.Ilsétaientsibeauxqu'ilavaitdumalàcroirequ'ilsétaient
malades.Pisencore,l'usagedésinvoltequ'ilavaitfaitdesoncorps
l'avaitpeut-êtrecondamnéeàdesmoisdecécité.Commentdiable
pourrait-elleretourneràl'universitésanssonaide?
Unlégergrincementattirasonattention.Inconsciemmentpeut-être,
elleavaittournésamainsurlapoignéedelaporte,trahissantla
tensionquil'habitait.Sessensenalerte,Hankpromenalentementle
regardsurlevisagedeCarly,etremarquaàquelpointilétaitcrispé.
Était-cedelapeurqu'illisaitsursestraits?
Cettepenséeletroubla.Ilnel'avaitpasforcéeàlesuivre,aprèstout.
Pourautantqu'ils'ensouvenait,elleavaitfonduentresesbrasquand
ill'avaitembrassée.Elleavaitétéconsentantejusqu'aubout.
Peut-êtreétait-celàleproblème,songea-t-il.Elles'étaitabandonnée
àl'instant,donnéeàluisansréserve.Enyrepensantmaintenant,elle
devaits'envouloiretpenserqu'elleavaitdebonnesraisonsdese
méfier.Elleacruàtoutesvossalades.
—Jesuisoccupée,dit-elle.Situasautrechoseàmedire,vas-y.Je
nevaispasrestericitoutelamatinée.
Ilsegrattalanuque,regrettantdenepasportersonchapeau.Un
Stetsonétaittoujoursutiledanslesmomentsdetension.
—Accepterais-tudedîneravecmoi?
Pasbrillant,certes.
UnlégerpliseformaentrelessourcilsdeCarly.
—Commentpeux-tuimaginerunseulinstantqu’accepteraisde
sortiravectoi?
—Jeneparlepasd'undînerauxchandelles.Jemedisais...enfin,tu
sais...quetuseraispeut-êtreplusàl'aiseenterrainneutre.Dansun
lieupublic,nouspourrionsdiscuterdetoutcelaetarriveràune
décision.
—Nousétionsenterrainneutre,ladernièrefois,luirappela-t-elle.
Hanknetrouvapasdeparadeimmédiateàcetteréplique.
—Ettouteslesdécisionsconcernantmonbébém'appartiennent,
ajouta-t-elle.Quandl'enfantseralà,jeteleferaisavoir.Situveux
obtenirundroitdevisite,jenecomptepast'enempêcher.Maisjene
peuxpasavoird'autrecontactavectoi.
LaconversationneprenaitpaslatournurequeHankavaitespérée.
—Carly,s'ilteplaît,je...
Sesyeuxmagnifiquesétincelèrentdecolère.
—Tusaiscequetum'asditjusteavantdeperdreconnaissance?
Hankn'enavaitpaslamoindreidée.Saperplexitédevaitêtre
évidentecarelleredressalementonetpoursuivit:
—Veux-tuquejeterafraîchisselamémoire?Avantqu'iln'aiteule
tempsderéagir,ellelâchalemotetluiclaqualaporteaunez.Hank
sentitsesépauléss'affaisser.Entempsnormal,jamaisiln'employait
delangageobscèneenprésencedefemmesetd'enfants;c'étaitune
règlequeluiavaitenseignéesonpère.Honteux,ilfermalesyeux.
Carlyluiavaitfaituncadeauprécieux,savirginité,etilavaitutilisé
untelvocabulaire?
Déchiréentrel'enviedetambourineràsaporteetcelledes'enaller,
ilrestaunmomentimmobilepuisdécidadepartir.Ilavaitfaitun
premierpas.Carlyluiétaithostile,etàjustetitre.Dansquelques
jourspeut-êtreserait-elleplusenclineàluiparler...
*
LorsqueBessrentra,troisheuresplustard,Carlyluiexpliquaqu'elle
avaitrendez-vouschezlespécialiste.
—Lemédecinpeutmerecevoirà16h45.Celat'ennuieraitde
m'emmener?
—Biensûrquenon.
Bessfronçalessourcils,visiblementinquiète.
—Merrickpense-t-ilquetuesentraindeperdrelavue?
—D'aprèslui,ilyadegrandeschancespourqu'ils'agissed'une
simpleinflammation,réponditCarlyenévitantsonregard.Mais
étantdonnéquejesuisenceinte,ilestaussipossiblequela
dystrophiereprenneledessus.
—Sitôt?Commentest-cepossible?demandaBessenluiposantla
mainsurl'épaule.
—Ilditquelaplupartdesvitaminesquej'absorbesontmaintenant
orientéesverslebébéplutôtqueversmavue.Certainesfemmes
perdentlavuetrèsvite.
Elles'efforçadesourire.
—Ilnesertàriendeselamenter,Bess.Sicelaarrive,tantpis.Pour
l'instant,j'essaiederesterpositive.Pourquois'inquiéteralorsqu'il
nes'agitpeut-êtrequed'uneinfection?
Plustardcetaprès-midi-là,enquittantlecabinetmédicalavecBess,
Carlyluirésumalediagnostic.
—Ilditquetoutvientd'uneinflammationdespaupières,
affirma-t-elleavecungrandsourire.Ilfautquejemettedesgouttes
plussouventetquejereposedavantagemesyeux.Quejefassedes
siestes.
BessdéverrouillalesportièresdesavieilleToyota.
—Ettescornées?Pasdechangement?
Carlymontadanslavoitureetbouclasaceinture.
—Ilaremarquéunepetitedétérioration,avoua-t-ellel'estomac
noué.Maispourlemoment,riendetrèsgrave.Ilvatéléphonerau
DrMerrickpourluiparler.L'undesdeuxmerappellerademain
pourmedonnerplusd'informations.
Bessneditpresqueriendurantletrajetderetour.Unefoisà
l'appartement,elleserenditdanslacuisineetpréparaunthéglacé
pourelleetunverredejusdefruitspourCarly.Puiselleposasur
Carlyunregardsoucieux.
—Tupensesquetuesentrainderedeveniraveugle,n'est-cepas?
—Tuoubliesquej'aiétéaveuglepresquetoutemavie.Sicela
arrive,jemedébrouillerai.
Bienquevisiblementinquiète,Bessn'insistapas.Carlvenfut
soulagée.Ellenevoulaitpasypenserpourl'instant.Lemoment
venu,ellesauraitgérerlasituation.Ellel'avaittoujoursfait.Quand
onnaîtaveugle,onn'apaslechoix.
*
Lelendemain,Bessannulaunentretiend'embaucheafindepouvoir
êtrelàquandleDrMerricktéléphonerait.
L'estomacnouéparlatension,elleattenditpatiemmentqueCarlyait
raccroché.
—Qu'a-t-ildit?
Carlyrepoussasachaise.
—Ilyabeletbienunedétériorationdescornées.
Bessfermalesyeux.
—Lecôtépositif,repritCarly,estquecelanesignifiepas
nécessairementquejevaisredeveniraveugledurantlagrossesse.La
dystrophieestunemaladiecurieuse.Ellepeutprogressertrèsvite
pendantuntemps,puisconnaîtreunerémission.Oul'inverse.
Ellehaussalesépaules.
—Ilnemerestequ'àattendre.J'espèrepouvoircontinueràvoir
pendantquelquesmoisaumoins
—Commentpeux-turestersicalme?Çamerendfolle!
Carlylevalesyeuxauciel.
—Àquoibonhurleroum'arracherlescheveux?
Jedoisacceptercequivaarriver,voilàtout.
*
Lelundisoir,Hankpritsoncourageàdeuxmainsetcomposale
numérodetéléphonedeCarly.Elleréponditàladeuxièmesonnerie.
—Bonsoir,Carly.IciHank.
Ayantbienrépétésondiscours,ils'apprêtaitàcontinuerquandun
déclicrésonnaàsesoreilles,suividubruitdelatonalité.
—Carly?
Pasderéponse.Ilfixal'appareil.Commentdiablepouvait-il
communiqueravecellesiellerefusaitdeluiparler?Apparemment,
elles'attendaitàcequ'ildisparaisseetoubliequ'elleexistait.Que
sonenfantexistait.Ehbien,ellesetrompaitlourdement!Iln'allait
certainementpaslaissersonenfantgrandirsanspère.Etpas
davantageabandonnerlamèredesonenfantalorsqu'elleavait
besoindelui.
Ils'assitàsonbureauetécrivitàCarlyunelonguelettre,lui
demandantpardonpourlaconduiteabominablequiavaitétéla
siennelesoiroùilss'étaientrencontrés.Unefoisdeplus,illuioffrit
sonsoutienmoraletfinancierdurantsagrossesse.Levendredi,
n'ayantpasobtenuderéponse,niparcourriernipartéléphone,ildut
serendreàl'évidence.Sonapprochenefonctionnaitpas.Endernier
recours,ildécidadetenterlabonnevieilleméthodeconsistantà
envoyerdesfleurs.Unedouzainederosesfaisaitparfoisdes
miracleslàoùtoutleresteavaitéchoué...
Allongéesurlesoldevantlatélévision,Carlyplissait:lesyeuxsur
lepuzzlequ'elleessayaitdereconstituer.C'étaitunpasse-tempsqui
l'ennuyaitàmouriretquiluidonnaitl'impressiond'êtreladernière
desidiotes,maisquiétaitcenséaidersoncortexvisuelàidentifier
lesformes.Lasonnettetinta,luioffrantunedistractionbien-venue.
Avalantunedernièrebouchéedechou,ellebonditsursespieds.
L'espaced'uninstant,lapiècetournoyaetlamoquettebeigesembla
onduler.Elles’immobilisa,attendantquesavisionsesoitstabilise
avantd'allerjusqu'àlaporte.
Surleseuilsetenaitunhommemaigre,auvisageflouetrougeaud.
Ilportaitdanssesbrasunelongueboîtequ'ellejugearosepâle.Elle
avaitdumalàdifférencierlesmultiplesnuancesderose,et
commençaitàdésespérerdejamaisyparvenir.
—CarlyAdams?
—Oui.
Ilfitunpasenavantetluitenditlecarton.Sonvisagedevintplus
net.Carlyvitqu'ilétaitjeune,avecdescheveuxrouxetdedrôlesde
petitestachesmarronsurlesjouesetlenez.Destachesderousseur.
Elleenavaitentenduparler,maisc'étaitlapremièrefoisqu'elleen
voyait.Illuiadressaunsourirechaleureux.
—Ellessontpourvous,madameAdams.Ilyaunecartede
l'expéditeuràl'intérieur.
Éberluée,Carlyregardal'hommes'éloignerjusqu'àcequ'ilnesoit
plusqu'unemasseindistinctequisedétachaitsurlevertdela
pelousedel'immeuble.Undélicieuxparfum,reconnaissableentre
mille,flottajusqu'àsesnarines,attirantdenouveausonregardsurla
boîte.
Desroses?
CarlyrefermalaporteetserenditdanslacuisinePuiselleouvritle
carton,retiralepapierdesoie,etlaissaéchapperuncriraviàlavue
desboutonsd'unrougeéclatant.
Mourantd'enviedelesprendreuneparunepourlesexaminer,elle
baissalesyeuxsurlesfleurs,Elleavaittoujoursadoréleparfumdes
roses,maisn'avaitjamaiseul'occasiond'envoirdeprès.Elles
étaientinfinimentplusbellesqu'ellenel'avaitimaginé,etleurs
pétalesdouxcommeduvelours.Quidoncavaitpulesluioffrir?Son
pèrevivaitenArizonaetnedisposaitquedemaigresrevenus.Il1ui
enverraitpeut-êtreunecartepourlaféliciterausu;jetdubébé,mais
lesrosesétaientau-delàdesonbudget
Hank!Ilnepouvaits'agirquedelui.Lapremièreimpulsionde
Carlyfutdelesmettreàlapoubellecommelalettrequ'illuiavait
envoyée,maisellehésita.Ellesoulevaleslonguestigesavec
précaution,inspirantleurparfumdélicat,etsutqu'ellepourraitpas
serésoudreàlesjeter.
ElleseconsolaensedisantqueHankavaitsansdoutecommandé
cesrosespartéléphoneetpayéparcartedecrédit.Iln'avaitjamais
vucesfleurs,cequiatténuaitquelquepeusaréticenceàlesgarder.
BessrentraalorsqueCarlydisposaitladernièrerosedansunpotde
choucroutevidetransforméenvasedefortune.
—Comments'estpassétonentretien?
Besslançasonsacsurlecanapé.
—Nousétionsplusdecinquante.Jen'avaisaucunechance.
—Tutrouverasquelquechoselasemaineprochaine,assuraCarly.
—Oh!s'exclamaBessenvoyantlesroses.Ellessontmagnifiques!
—N'est-cepas?réponditCarlyenreculantd'unpaspouradmirer
sonarrangement.
Lepotnétantpastoutàfaitassezhautetunpeutroplarge,les
fleurss'étalaientdanstouteslesdirectionsformantsurlatableun
bouquetimposant.
—Quilesaenvoyées?
—Nevapastoutgâcher.J'aifaillilesjeter.
—Hank.
BesspritlapetitecartequeCarlyavaitignoréeetlaisséedansles
replisdupapierdesoie.Elleparcourutlemessaged'unairsongeur.
—Mmm...
—Quedit-il?demandaCarly,soucieuse.
—Pasgrand-chose.Seulementqu'ilestvraimentdésoléetqu'il
espèrequetuvasluitéléphoner.
—Ilestoptimiste.
—Lesrosessontchères,Carly,etunelivraisonàdomicileaussi.Il
estévidentqu'ilessaiedefairelapaix.
—Tuleplains,c'estça?Excuse-moi,maisjenevaispasmelaisser
faire.
Besssedirigeaversleréfrigérateuretseservitunverredethéglacé.
—Àmonavis,unhommequienvoiedesrosespours'excuser
mérited'êtreentendudevivevoix.Querisques-tuàl'écouter?
Carlyserapprocha,déplaçantdesfleursçàetlà.Commeelletendait
lamainversunedestiges,ellemanquasonbutetheurtalepot.De
l'eaugiclasuriatable.
Bessprituneépongeetvolaàsonsecours.
—Ças'aggravesivitequeça?
Pourtouteréponse,Carlysecontentadehausserlesépaules
—Réponds-moi,Carly.Tavueavraimentempiréaucoursdela
semaineécoulée?
Carlynevoulaitpasmentir,maiselleavaitdumaladiretouthautla
vérité.
—Unpeu,marmonna-t-elle.J'espèrequec'estdûal'inflammation
despaupières.
—As-tutéléphonéàMerrick?
—Pourquoi?Jemetslesgouttesqu'ilm'aprescrites.Soitellesvont
faireeffet,soitnon.Ilmaditdèsledépartqu'ilnepouvaitrienfaire
contreladystrophie.Lamaladievaprogresseràrythme.
Bessselaissatombersurlecanapé,etcontemplalesrosesun
instant.
—Oh!Carly!Jepensevraimentquetudevraisaumoinsparler
avecHank.Quelmalyaurait-il?
—Bizarrequetuutilisescetteexpression.C'estexactementceque
jemesuisditcesoir-là,quaj'aiperdulatête.Quelmalya-t-il?Et
tusaiscequis'estpassé?Ilm'afaitmal,émotionnellementet
physiquement.
—Seulementparcequ'ilétaitivre,etqu'ilnesavaitpasqu'ildevait
faireattention.Illeregrette,Carly.Nouscommettonstousdes
erreurs.
—Lamienneaétédeluifaireconfiance.Jeneveuxpaslerevoir.Je
neveuxpasluiparler.Encequimeconcerne,iln'existepas!
Bessréfléchit.
—Tuestoujoursattiréeparlui,n'est-cepas?
—Oh!jet'enprie!
—Çasevoitcommelenezaumilieudelafigure.C'estpourçaque
tuestellementdécidéeànepaslerevoir.Tuaspeurd'êtreséduite,
d'oublieràquelpointc'étaithorriblelapremièrefoisetdete
retrouverdanslamêmesituation.
—Jamais!
VoyantqueBesss'apprêtaitàrépondre,Carlyluiimposalesilence
d'ungeste.
—Assez!Commentpeux-tuimaginerunechosepareille?J'aifait
uneerreur,maisçaneveutpasdirequejesuiscomplètementidiote!
—Etlui,iln'apasdroitàl'erreur?
—Tucroisvraimentquec'étaitsapremièreerreurdecegenre?Je
t'enprie!Jen'étaispassapremièreconquête.Seulementnotre
rencontres'estmoinsbienterminéequed'ordinaire.
—Peut-être,maiss'ilavaitcomprisqu'ils'étaitmalconduit?Je
croisqu'ilméritequ'onluiaccordelebénéficedudoute.Iln'yapas
beaucoupd'hommesquisedonnentautantdemalpourassumer
leursresponsabilités.
—JeneveuxpasêtreunedesresponsabilitésdeHankCoulter.
SurquoiCarlytournalestalonsetregagnasachambre.Elles'assit
surleborddulitetenfouitsonvisageentresesmains.Ensonfor
intérieur,ellesavaitqueBessavaitraison.ElleavaitpeurdeHank
Coulter.Ladernièrefoisqu'elleavaitétéseuleaveclui,undésastre
s'étaitproduit.Ellesesouvenaitdumomentoùellel'avaitrevu,
deboutsurleseuil,grandetincroyablementimposant.Cethomme
latroublait,etsoninstinctluisoufflaitdegardersesdistances.
8.
Assisdanslefauteuilinclinable,Hankcommençaitàs'assoupir,
bercéparledessinaniméqueMollyavaitglissédansle
magnétoscopedansl'espoird'amenerGarrettàserendormiraprès
unmauvaisrêve.IlentenditvaguementletéléphonesonneretJake
répondre.
L'instantd'après,sabelle-sœurlesecouait.
—C'estpourtoi,chuchota-t-elle.
Hankpritl'appareiletseleva.
—Allô?dit-ilensedirigeantverslacuisine.
—Bonsoir,Hank.IciBess.J'aiessayédevousappelersurvotre
portable,maisvousn'avezpasrépondu.
Hanktapotasaceinture.
—Oh!J'aidûlelaisserdansmonpick-up.
Ilsefrottalesyeuxpourseréveiller.
—Quesepasse-t-il?Carlyvabien?
—Àvraidire,jecrainsquenon.
Cettefois,Hanksesentitcomplètementréveillé.
—Qu'ya-t-il?
Bessluirelatarapidementlesincidentsdesderniersjours.
—Jecroisquesavuesedétérioretrèsvite.Enplusdecelaetdes
nausées,ellesouffredemigrainesterribles.
—A-t-elleappelésonmédecin?
—Illuiaditqu'ilnepouvaitrienfaire.Jemesuisrenseignéepar
moi-même,etlepronosticn'estguèreoptimiste.Certainesfemmes
deviennentaveuglestrèsvite,enmoinsdetroissemainesdans
certainscas.Àenjugerparcequej'aivu,j'aipeurqueCarlynesoit
decelles-là.
Hanksepassalamainsurlefront.
—Troissemaines?
—Sontempsestcompté,Hank.Elleespèreques'estl'inflammation
desespaupièresquicausesesroublesdelavision,maisjecrois
qu'elleseracontedeshistoires.
—Toutçaestmafaute.Jesuisdésolé.
—Jecommenceàlecroire,eneffet,réponditBessdoucement.
—Ellerefusetoujoursdemeparler.J'aiessayédeluitéléphoner,je
suismêmeallélavoirunmatin.Elleafiniparmeclaquerlaporteau
nez.
—Jel'aiappris,oui.Lesrosessontsplendides,àpropos.Ellen'est
passiméchante,d'habitude.C'estjusteque...lasituationest
terrifiantepourelleetjecroisquevousluifaitesunpeupeur.
Hankpouvaitsongeràpasmald'adjectifspourdécrireCarly.«
Méchante»n'enfaisaitpaspartie.
—J'aisentiqu'elleseméfiaitdemoi,maisjenesaispasaujuste
pourquoi.J'aiconsciencedem'êtremalconduitcesoir-là,maisjene
l'aipasforcéeàmonterdansmonpick-up.
—Jenesaispascequil'inquièteréellement.Ellerefused'enparler.
—Vousn'avezaucuneidée?
—Elleaeuuneexpériencemalheureuseavecungarçon,ilya
quelquesannées.Jenevaispasentrerdanslesdétails,maisill'a
vraimenttraitéed'unemanièreabominable.Ellel'avaitcru.Tout
commeellevousacru.Peut-êtren'a-t-elleplusconfianceenson
proprejugement.
Besspoussaunsoupirlas.
—C'estpeut-êtreunequestiond'amour-propre.
Franchement,jen'ensaisrien.
—Jevoudraisvraimentl'aider,neserait-cequefinancièrement,
fautedemieux.
—Danscecas,ilvapeut-êtrefalloirvousmontrerplusferme.
—Quevoulez-vousdire?demandaHankenfronçantlessourcils.
—Monamieestenceinteet,qu'ellel'admetteounon,elleestsurle
pointderedeveniraveugle.Elleadesnauséesetdesmauxdetête
presquechaquematin.Jeneparlemêmepasdescomplicationsqui
risquentdesurvenirpendantlagrossesse.Enseptembre,jevais
reprendremesétudesdemaîtriseettravailleràpleintemps.Quiva
s'occuperd'ellesielletombemaladeousielleadesproblèmes
imprévus?Etcommentva-t-ellefairefaceauxdépensesquivont
s'accumuler?
Hanknesutquerépondre.
—Seséconomiesneferontpaslongfeu,repritBess.Lagrossesse
valesengloutiretellen'auraplusd'argentpourunedeuxième
opérationdesyeux.Quefera-t-ellealors?Devra-t-ellerester
aveugleenattendantd'avoirmisdecôtéassezd'argentpourune
intervention?
Hankvoulutintervenir,maisBesspoursuivaitdéjà.
—Entantqu'institutricedébutante,ellenetouchaitpasunsalaire
mirobolant.MêmesielleretourneàPortlandetsiellereprendson
ancienemploi,elleauratoutjustedequoiseloger.Autrementdit,
Hank,ellevaavoirbesoind'unsérieuxcoupdemain.Sivousvoulez
l'aider,jepensequevousdevriezlefaire,etsansattendre.
—Commentpuis-jel'aidersiellerefusedemeparler?
—C'estcequejevousdisaisaudébut.Soyezplusferme!Parfois...
Elles'interrompitetsoupiradenouveau.
—J'aidumalàcroirequejedisça,maisparfoislesfemmes
laissentleursémotionsinfluersurleurbonsens,etCarlytout
particulièrement.Beaucoupdegenshandicapésacceptentleurs
limitesets'yrésignent.PasCarly.Elleétaitdéterminéeàfairetout
cequeCricketetmoipouvionsfaire,avecaussipeud'aideque
possible.Elleaapprisàmonteràbicyclette,àfaireduskate.Elle
avaittoujourslesgenouxetlescoudesécorchés,maisellene
renonçaitpaspourautant.Elletenaitdurcommeferàêtre
indépendante.
Hankécoutait,saisissantmallelienentrelerécitqueluifaisaitBess
etlasituationprésente.
—Maintenant,elleestenceinte,continuaBess,etvousproposezde
jouerl'hommefortetsolidequivoleàsonsecours.Or,Carlyn'est
pasarrivéelàoùelleenestaujourd'huiensereposantsurlesautres.
Vouscomprenez?
—Pasvraiment,avouaHank.
Ilavaitdumalàimaginerunepetitefilleaveuglejuchéesurune
bicyclette.Oùdiablesesparentsavaient-ilseulatête?
—Nousavonstousbesoind'aidedetempsàautre,ajouta-t-il.
—PourCarly,cen'étaitpasl'exception,maislarègle.Elleavaitle
choixentrelaissersacécitécontrôlersonexistenceousebattre
constammentpourmenerunevienormale.Elleatoujoursrefusé
d'êtretraitéedifféremmentdesautres.Ellevenaital'écoletoute
seule;elleportaitsonpropreplateaualacantine;ellegrimpaitàla
cordeengymnastique.Aucollège,elleavaitcomptélenombrede
pasentreleshaiessurlapisteduterraindesportpourpouvoirles
franchircommetoutlemonde.Quandelletombait,elleremettaitla
haieetrepartait.
—Autrementdit,elleesttêtue.
—Têtue,oui,etparfoisdifficile.Maisregardezla!Auriez-vous
devinéqu'elleétaittotalementaveugleilyaunmoisàpeine?
—Non,admit-ild'untonbourru.Oùvoulez-vousenvenir,Bess?
—Carlyneveutpeut-êtrepasdel'aidedesautresmaisçane
signifiepasqu'ellen'enapasbesoin.
—Vousêtesuneamiefantastique,Bess.
—Encemoment,j'aiplutôtl'impressiond'êtreunetraîtresse,
avoua-t-elled'unevoixincertaine.Vousnepouvezpassavoiràquel
pointjemesenscoupable.
—Vousagissezpoursonbien,c'esttout.
—Etjevousrévèledeschosesqu'ellenemepardonnerapeut-être
jamaisd'avoirdites.
Ellehésita,puissejetaàl'eau.
—JecroisquecettegrossesseestdevenueauxyeuxdeCarlyune
nouvellesériedehaies.Enplusdelaméfiancequ'elleéprouve
enversvous,elletientàsedébrouillerseule.D'autresfemmesont
desbébéssansêtremariées.D'autresfemmesparviennentàjoindre
lesdeuxboutsavecunenfant.Ellesn'épousentpasunhomme
qu'ellesn'aimentpasjustepourvivreplusconfortablement.
Hanksemassalanuque.
—Elledoitprendreencomptel'intérêtdenotrebébé.
—Jesais.Maispourelle,c'estpeut-êtreplusfacileàdirequ'àfaire.
Elleveutquesonenfantsoitfierd'elle,plustard.Etàsonavis,elle
neseraadmirablequesiellesedébrouilleparelle-même.
—Alors,quelleestlasolution?
Hankjetauncoupd'œilpar-dessussonépauleafindes'assurerqu'il
étaittoujoursseuldanslacuisine,puisilparlaàBessdela
conversationqu'ilavaiteueavecsonfrèreZeke.
—Sijepouvaislapersuaderdem'épouser,jeleferaissanshésiter.
C'estlaseulesolutionquimeparaissejouable.Nouspourrions
considérerquec'estunarrangementtemporaire,letempsqu'elle
subisseunenouvelleinterventionetqu'elleobtiennesamaîtrise.Si,
àcemoment-là,elleveuttoujourspartir,jeluidonneraiunesomme
d'argentpourqu'ellepuisses'installeretnousdivorcerons.
—Sielleveutpartir?Celaveut-ildirequevousresteriezmarié
danslecascontraire?
Hanks'adossaauplandetravail,lesyeuxfixéssurlaporte.
—Jeseraisouvertàcettepossibilité.Aprèst,qu'est-cequinousdit
quenousn'allonspasnousentendreàmerveilleetêtreheureux?Il
seraitpréférablepournotreenfantquenousrestionsensemble.
Longsilence.
—Allez-y,ditenfinBess.
—Où?demandaHank,surpris.
—Épousez-la.Votrefrèreetvousavezraison,c'estlameilleure
solution.Avectouteslesdépensesauxquellesvousallezdevoirfaire
face,vousn'aurezjamaislesmoyensd'avoirdeuxménagesséparés.
SiCarlypensequec'estunarrangementtemporaire,ellefinirapar
accepter.Croyez-moi.
—Problème...Commentpuis-jel'épouseralorsqu'elleneveut
mêmepasm'adresserlaparole?
—Vousmesemblezloind'êtrestupide,Hank.Servez-vousdevotre
imagination.
—Comment?Jenepeuxpaslaforceràm'épouser.Ilyadeslois
contrecegenredechoses!
—Ilyaaussidesloisquidonnentauxpèrescertainsdroits
inaliénables.Danssasituationactuelle,Carlyn'estpasenmesurede
subvenirauxbesoinsd'unenfant.
Unfrissonparcourutl'échinédeHank.
—Quevoulez-vousdire?
—Vousavezessayélagentillesse.Çaamarché?
—Non.
—Alorspeut-êtrequelemomentestvenudejouerlesméchants.
Elleneprendrapaslerisquedeperdrecebébé,jelaconnais.
Hankn'aimaitguèreletourqueprenaitlaconversation.
—Ellen'apasdefamillequipuisseluivenirenaide?
—Ellen'aplusquesonpère.Ellepourraitallerchezlui,maisilvit
enArizonadansunerésidencepourretraités,loindetout.Iln'yapas
d'écolesautantquejesache,pasdetransportsencommuncequi
veutdirequeCarlynepourraitpastravailler.Souvenez-vousqueles
aveuglesnepeuventpasconduire.Sonpèreferaitdesonmieuxpour
l'aidermaisilaquelquessoucisdesantéetn'estcertainementpasen
mesuredesurveillerunenfantpendantqu'elletravaille.Etilne
pourraitpasfaireletaxitouslesjours.
—Iln'yapersonned'autre?
Venantd'unefamillesiunie,Hankavaitdumalàl'imaginer.
—Pasdefrèrenisœur?
—Carlyestfilleunique.Sonpèreasoixante-treizeans,etsamère
asuccombéàuncancerilyadeuxans.Jeserailà,biensûr,maisje
nevaispasavoirbeaucoupdetempsentremontravailetma
maîtrise.Mêmesijereportaismesétudesàunedateultérieure,il
faudraitquej'aieunemploi.QuantànotreamieCricket,elleesten
Colombieencemoment,surunchantierarchéologique.Ellenepeut
pasrevenirsansmettresacarrièreendanger.
—Jecomprends.
Ilétaitsincère.Ilnevoyaitpaspourquoid'autresqueluiauraientdû
sesacrifierpourvenirenaideàCarly.C'étaitluiquil'avaitmise
danscepétrin;c'étaitàluidel'entirer.
*
Le
lendemain
matin,
au
réveil,
Carly
s'aperçut
avec
consternationquesonstockdechoucrouteetdechouxde
Bruxellesétaitépuisé.Bessétaitdéjàpartieàunentretiendansun
cabinetdevétérinaires,etellen'avaitpasdechauffeuràsa
disposition.Aprèss'êtrehabilléerapidement,ellesebrossales
cheveuxpartitàpiedpourlesupermarchévoisin.Quarante-cinq
minutesplustard,elleétaitderetourdanssarue.Elleavaitl'eauàla
boucheensongeantauxprovisionsqu'elleportaitdanssessacsen
plastiquequiétaientsilourdsqu'elleavaitlesdoigtsengourdis.
Elleavaitpresqueatteintlarésidencelorsqu'elleremarquaun
pick-upbleugarélelongdutrottoir.Commeelles'engageaitdans
l'allée,unhommedescenditduvéhiculeetclaqualaportière.Carly
avaitbeauvoirflou,ellesutaussitôtquec'étaitHank.
Soncœursemitàtambourinerdanssapoitrine.Elleluiavaitdit
clairementqu'ellenevoulaitpaslerevoir.Pourquoirefusait-ildela
laisserenpaix?
Sesbottesrésonnaientsurlemacadamderrièreelle.Carlyfaillitse
mettreàcourirpourluiéchapper,maissafiertél'enempêcha.Elle
n'allaitpasluidonnerlasatisfactiondelavoirs'enfuircommeun
lapineffrayé.
Illarattrapaavantqu'elleaitpus'engouffrerdansl'entrée.
—Attends.Laisse-moiporterçapourtoi.
Ellecontinuaàmarcher.
—Non,merci.Va-t'en!
—Pasquestion.
Carlyavaitlesdoigtscrispéssurlespoignées,maisilparvint
néanmoinsàs'emparerdessacssanseffortapparent.Ellesongeaà
lesluireprendre,maisunseulregardauxépaulesmuscléesdeHank
luiconfirmaquelapartieétaitperdued'avance.
Commes'ilavaitludanssespensées,illuiadressaunpetitsourire.
—Bonjouràtoiaussi.
Ellen'allaitcertainementpaséchangerdesproposbadinsaveclui.
—Nousallonsdiscuter,Carly.
Letonn'étaitplusamicalouespiègle,maisteintéd'unefroide
détermination.
—Situtesensplusensécuritédansunrestaurant,monoffretient
toujours.Maisd'unemanièreoud'uneautre,ilvafalloirquenous
parlions.
—Plusensécurité?répéta-t-elleenprenantsoindegravirles
marchessanstrébucher,cequin'étaitpasuneminceaffaire.Jen'ai
paspeurdetoi.
—Disonsquetuteméfies,alors.
—Jenememéfiepasnonplus.
D'unemaintremblante,ellefouilladanssapocheàlarecherchede
lacléetvisalaserrure,espéranttrouverletroudupremiercoup.
Maisnon.Gagnéeparlafrustration,elletâtonnaenvain.
Hanktransféraundessacsdanssonautremain,luipritlacléet
l'introduisitdanslaserrure.
Aussitôt,Carlyfranchitleseuiletseretournapourluiclaquerla
porteaunez.Ilcalaunpieddansl'interstice,puisbranditlacléetles
provisionsavecunnouveausourire.
—Tun'oubliesrien?
Quelgoujatarrogant,dominateuretimbudelui-même!Carly
auraitvoulunel'avoirjamaisrencontré.Ellejetauncoupd'œilaux
sacsquicontenaientleremèdeàsesnauséesmatinales.Aprèsavoir
faitunedemi-heuredemarchepourallerlesacheter,ellen'allait
certainementpaslelaisserpartiravec.
Elletenditlebras.
—Donne-moimesaffaires.
Ilsourit.
—Pourquetumefermeslaporteaunez?J'aimeraisautantnepas
avoiràcriercequej'aiàdireparletroudelaserrure.Faisonsun
marché.Tum'invitesàentrer,etjetelesrends.Carlyserralesdents.
—Donne-moicessacs,sinon...
—Sinonquoi?
Carlysavaitpertinemmentqu'ilseraitpuérildeproférerdes
menacesqu'ellenepourraitpasmettreàexécution.
—Sinon,j'appellelapolice!
Hankjetauncoupd'œildanslessacs.
—DeschouxdeBruxellessurgeléset...
Ilinclinalatêtepourlireuneétiquette.
—...delachoucroute?Jedoutequecesoitunvolpassiblede
prison.Jevaiscourirlerisque.
—Tuesinsupportable!s'exclamaCarly,passantbrusquementde
l'irritationàlafureur.
Bloquanttoujourslaportedupied,Hankbaissalesbrasetsemblase
détendre,commes'ilétaitprêtapasserlajournéelàsinécessaire.
—Veux-tumefairel'honneurdevenirdéjeuneravecmoi?Ilyaun
endroittoutprèsoùonsertd'excellentescrêpesetdutrèsboncafé.
C'esttrèsfréquenté.Nouspourrionsparlersansattirerl'attention.
Leseulfaitdepenseràmangerunecrêpesuffitàluidonnerun
haut-le-cœur.
—Non.Jeveuxquetumerendesmesprovisionsetquetut'en
ailles.
—J'avaispeurquetudisesça.
Avantqu'elleaitpudevinersonintention,ilpoussalaportede
l'épauleetentra.Carlyrecula,lefixantavecstupeurpendantqu'il
refermaitlebattant.
—Sorsd'ici!cria-t-elle.Tunepeuxpasfaireça!
Ilparcourutlapièceduregard.
—Quivam'enempêcher?Toi?Avecquellearmée?
Ilverrouillalaporte,glissalaclédanslapochedeCarlyetluiremit
lesprovisions.
—J'aiessayéd'êtregentil,Carly.Maintenant,jevaischanger
d'approche.Queçateplaiseounonnousallonsparler.
—Sorsd'ici!Jenetelerépéteraipas.
—Désolé,monchou,maisc'estnon.Jesuistêtufigure-toi.
Carlyréprimanonsansmalsonenviedeluibalancerlesacdepots
dechoucrouteenpleinefigure.
—Qu'est-cequetuespèresenentrantdeforcechezmoi?Tucrois
vraimentquecegenred'attitudevam'inciteràparler?Qu'est-ceque
tuveuxprouver?Quetuesplusfortquemoi?
—S'ilfautenarriverlà,nousavonstouslesdeuxdesennuis.
Ellesedemandacequ'ilvoulaitdireparlà,maisilneluifournitpas
d'explication.Ilcroisalesbras.
—Quantàsavoirsituasenviedemeparleroupas,àcestade,peu
m'importe.J'aiassezdechosesàdire.
Méfiante,Carlyfronçalessourcils.
—Varangertesprovisions,suggéra-t-ild'untonjovial.Netegêne
paspourmoi.Jepeuxparlerpendantquetuesoccupée.
Carlypassarapidementsesoptionsenrevueetconclutqu'elle
n'avaitguèrelechoix.Unhommeimposantetrésolusetenaitdans
sonsalon,bloquantl'uniquesortie.Ilétaithorsdequestionqu'elle
puisselecontourner.Sanscompterqu'ellesesouvenaitavecune
amèrenettetédel'aisanceaveclaquelleill'avaitsoulevéedansses
braspourladéposeràl'arrièredesonpick-uplafameusenuitdeleur
rencontre.Tenait-ellevraimentàlutterphysiquementcontrelui?
Laréponseétaitnon.
Elletournalestalonsetsedirigeaverslacuisineavecune
conscienceaiguëdelaprésencedeHankderrièreelle.
—Jet'écoute,siffla-t-elleenposantlessacssurlepleindetravail.
Tuascinqminutes.Situn'espassorti-d'icilà,j'appellelapolice.
Elleponctuasaphrased'unregardappuyéversletéléphone.
—Nefaispasl'erreurdepenserquejen'oseraipaslefaire.Ma
patienceestàbout.Hanks'adossaàlacloisonquiséparaitlacuisine
dusalonetlançaunregarddésinvolteàl'appareil,puisretirason
Stetsonetl'expédiasurlecanapé.Sanschapeau,ilsemblaitunpeu
moinsgrand,maisCarlynesesentitpasrassuréepourautant.Ilse
passalamaindanslescheveux.
—Ya-t-ilmoyendefaireunpeumarchearrièreetderecommencer
dezéro?
—Non.Iln'yarienquej'aieenviederecommenceravectoi.
ElleversaleschouxdeBruxellessurgelésdansunrécipient,les
recouvritd'eauchaudeetlesmitdanslemicro-ondesavantde
reportersonattentionsursesautrescourses.Ellelaissaunpotde
choucrouteetuncartondelaitchocolatésurleplandetravail.
—C'estcequetumangesaupetitdéjeuner?
—Siçaneteplaîtpas,tupeuxressortirparoùtuesentré.
Ilsoupiraetchangeadeposition,croisantleschevilles.Jamais
auparavantl'appartementn'avaitsemblésiexiguàCarly.Ellen'était
pasencoretrèsdouéepourestimerlatailledesgens,maiselle
jugeaitqu'ilmesuraitplusd'unmètrequatre-vingts.
Elleretiralecouvercledelachoucroute,pritunefourchetteet
commençaàmanger.Ellen'avaitpaslechoix.Siellegardait
l'estomacvide,elleallaitvomirtoutelamatinée.
—Alors?demanda-t-elleentredeuxbouchées.Letempspasse.
Cinqminutesetc'esttout.Ensuite,tut'envas,d'unemanièreou
d'uneautre.
Iljetaunnouveaucoupd'œilautéléphone.
—Noussommesdanscepétrinensemble,toietmoi,dit-il
doucement.Ceseraittellementmieuxsinouspouvionstrouverune
solutionquinousconvienneàtouslesdeux.
Toutenlefoudroyantduregard,Carlyenfournaiunenouvelle
portiondechoucroute.
—Jeneveuxrienavoiràfaireavectoi.Jerisqueraisd'attraper
quelquechose.
Ileutl'audacedesourire.
—Pasdedanger.J'aitoujoursutiliséunpréservatifL'expression
éloquentedeCarlyluifitprendreconsciencedecequ'ilvenaitde
direetilcilla.
—Tuasétémaseuleetuniqueexception.
—C'esttoiquiledis.
—Silapossibilitéd'avoircontractéuneMSTt'inquiète,j'iraisubir
untestetjetemontrerailesrésultats.
Carlyavaitétéinquiète,eneffet,maisellen'allaitcertainementpas
leluiavouer.Ilsauraitalorsqu'elleavaitpassédesheuresàpenserà
leurrencontre.Mieuxvalaitqu'ilcroiequecetteidéeneluiétait
jamaisvenueàl'esprit.
—UneMSTestlecadetdemessoucis,encemoment,
affirma-t-elleavantd'engloutirunenouvellebouchéede
choucroute.
—Jesais.Etc'estpourquoinousdevonsavoiruneconversation.
Leminuteurdumicro-ondesémitunbipsonore.Carlysortitles
chouxdeBruxellesetsemitàlesdévorer,alternantavecla
choucrouteetarrosantletoutdelaitchocolaté.Avecunpeude
chance,Hankallaitêtredégoûtéets'enirait.
Ilsecontentadel'observer,unmélanged'incrédulitéetdecuriosité
consternéesurlestraits.
—Pasétonnantquetuaieslanausée,remarqua-t-il.
—Àvraidire,çaaideunpeu,répondit-elle,unchoudeBruxelles
danslabouche.Etcommentsais-tuquej'aieulanausée?
Uneseconde,ilparutdécontenancé.Puisilseressaisit.
—Laplupartdesfemmesenceintesontdesnausées.Carlysongea
àinsister,maisseravisa.Moinselleprenaitpartàcette
conversation,mieuxc'était.
—Pourunhommesirésoluàparler,tunesemblespasavoir
grand-choseàdire.
—J'yviens.
Carlysedirigeaversl'évieretmouillauneserviette.Commeelle
s'éloignaitdelui,sonvisagedevintunetachefloueetfoncée.Elle
s'essuyalaboucheetrevint.
—Tescinqminutessontpresqueécoulées.
Ilacquiesçaetunmuscletressautasursamâchoire.Carlysesouvint
d'avoirécoutédesromanssurcassetteetdes'êtredemandéàquoi
ressemblaitunmusclequitressautait.Maintenant,enfin,ellesavait.
Ilparaissaitfurieux,résolu,etplusqu'intimidant.Elleavaitle
sentimentqueHankCoulterétaitenmissionetqu'ilnereculeraitpas
avantdel'avoiraccomplie.
—Jesuisvenutefaireuneproposition,dit-ilenfin.
—Unequoi?répéta-t-elle,interloquée.
—Cen'estpascequetupenses.
Ilenfonçalesmainsdanslespochesdesonjean,uneattitudequifit
paraîtresesépaulespluslargesencore.
—Regardonslasituationdemanièrerationnelle,veux-tu?
—Es-tuentraindedirequejenesuispasrationnelle?
—Non,pasdutout,répondit-ilcalmement.Jemesuismalexprimé.
Cequejeveuxdire,c'estquenousdevonsexaminerlasituationsous
toussesaspects,évaluerlesproblèmespotentielsetnosressources
pourlesrésoudre,etessayerdeprendredesdécisionsquisoient
dansl'intérêtdenotreenfantetletien.
—Monenfant,corrigea-t-elle.
UneétincellejaillitdanslesyeuxbleusdeHank
—Notreenfant,répéta-t-il.Jesuissonpère.
—C'estcequetudis.
—Celapeutêtreconfirmétrèsfacilementparuneprisedesang.N'y
pensemêmepas.Jejoueraiunrôleactifdanslaviedemonenfant,
avecousanstacoopération.Etjetepriedecroirequeleschoses
serontplusagréablespourtoisitucoopères.
Carlydéglutit,peinantàavalersabouchéedechou.L'espaced'un
affreuxmoment,ellecrutqu'elleallaits'étrangler.
—C'estunemenace?
—Interprèteçacommetuvoudras.Jesuislepèredecetenfantet
j'aicertainsdroitsinaliénables,sansparlerdemesresponsabilités.
Lajusticemesoutiendrasurcesdeuxpoints.Ilestdanstonintérêt
denepasêtreàcouteauxtirésavecmoi.
C'étaitincontestablementunemenace.L'appétitdeCarlyenfut
coupénetetellelaissaretombersafourchettedanslepotde
choucroute.
—Jenefaisqueciterlesfaits.
Ilcontinua,énonçantlalistedetouteslesraisonspourlesquelles
elleavaitbesoind'aide,dontcertainesqu'iln'auraitpuconnaîtreà
moinsqu'undesesprochesneluiaitlivrécesinformations.Quandil
setut,Carlytremblaitdetoussesmembres.
—Commentsais-tutoutcela?
—Jemesuisrenseigné.Ai-jeditquelquechosed'inexact?
Ellesecontentadelefixersansrépondre.
—Bien.Quantàmoi,reprit-ilensedétachantdumur,jenesuispas
riche,maisjegagnebienmavie.J'aienfreinttoutesmesrèglesde
conduitelesoiroùjet'airencontréeet,àcausedecela,j'ai
bouleversétonexistenceàunpointquirisqued'affectertoutton
avenir.
—Monavenirneregardequemoi.
—Dansdescirconstancesnormales,jeseraisd'accordavectoi.
Maismaintenantquetuesenceinte,c'estdifférent.Ilestdemon
devoird'assurerlebien-êtrematérieletémotionneldenotreenfant.
—PourunCasanovadecomptoir,tusemblesprendrelapaternité
trèsausérieux.
Carlyn'auraitpuenjurer,maisellecrutqueseslèvresavaient
blanchi.
—J'aiméritécetteremarque,jesuppose.
Sapommed'Adammontaitetdescendaitcommes'ilétaitentrain
d'avalerunchoudeBruxellestoutrond.
—Pourlemoment,cependant,laissonsmonpasséendehorsde
cettehistoireetconcentrons-noussurlessolutionsàcegâchis.
Carlyouvritlabouchepourluidirequec'étaitsonaffaire,puisse
ravisa.Ilsavaientdéjàabordécettequestion.
—Demoncôté,reprit-il,jen'aipaslesmoyensderéglertoutesles
dépensesdesantéliéesàtesyeux,pluscellesdelagrossesseetdela
gardedel'enfant,ettesoutenirfinancièrementpendanttesétudessi
nouscontinuonsàvivreséparément.
SesdernièresparolesfirenttressaillirCarly.
—À...vivreséparément?
—Net'énervepasavantdem'avoirentendujusqu'aubout.
—Tune...
Carlydéglutitetprituneprofondeinspirationafindesecalmer.
—Tuesentraindesuggérerquenousvivionsensemble?
Elleéprouvaituneenviederireprochedel'hystérie.
—Tuneparlespassérieusement?
—Jesuisonnepeutplussérieux,maisjeneteproposepasque
nousvivionsensemble.Jeteproposedem'épouser.Etleplustôt
seraitlemieux.
Carlyn'encroyaitpassesoreilles.
—Quoi?
—Tum'asentendu.Etavantquetumontessurtesgrandschevaux,
laisse-moiajouterqu'ils'agiraitd'unarrangementtemporaire-une
mesurededépannage,pourainsidire,enattendantquetuobtiennes
tamaîtrise.Jusque-là,tubénéficieraisdemonassurance-santé,je
régleraistesautresdépenses,jet'aideraisàéleverl'enfantet
j'arrangeraistontransportpouralleràl'université.
Carlylevalamainpourl'interrompre,maisilcontinuaàparler.
—Quandtuaurasterminétesétudesetquetuaurassubiune
nouvelleinterventionpourrecouvrerlavue,jetedonneraiune
sommepourt'installer,nousmettronsfinaumariageetnous
reprendronsl'unetl'autrenotreliberté.Naturellement,je
m'attendraiàavoirundroitdevisitepourmonenfant.Jeteverserai
unepensionmensuellebaséesurmesrevenus.
UnebouleacideremontadanslagorgedeCarly.
—Tuasperdul'esprit!Commentpeux-tuimaginerunseulinstant
quej'envisageraisdet'épouser?Bessn'avaitpasledroitdeterévéler
toutcela!Pasledroit!
—Nevapast'enprendreàBess.Jenevaispasteraconter
d'histoires.Nousnoussommesparlé,eneffet.Maisjen'aipas
obtenutoutescesinformationsparsonintermédiaire.Tuasune
amieloyale.
—Sielleestloyale,commentsais-tuquemonassurancenecouvre
pastousmesfraismédicaux?Commentsais-tuquemonpèreviten
Arizona?
—Jesuisunasdel'Internet.Avecleslogicielsappropriés,onpeut
trouverpresquen'importequoi,mêmelegenredefilmsquelesgens
louent.
Carlynelecrutpasuneseconde.Ilconnaissaittropdedétailsquine
pouvaientvenirquedeBess.Etlatrahisonluifaisaitterriblement
mal.
—Bessesttonamie,Carly,ajouta-t-ilcommes'illisaitdansses
pensées.Ellet'esttrèsattachée.Peut-êtrea-t-ellelaissééchapper
quelquesdétails,maisseulementparcequ'ellepensaitàtonbienetà
celuidubébé.
—Tescinqminutessontterminées,asséna-t-elled'unevoixtendue.
LemuscledelamâchoiredeHanksemitàtressauterdenouveau.
—Jenepartiraipasd'iciavantquenousayonsréglécetteaffaire.
—Oh!quesi!Monbébéetmoin'avonsrienàvoiravectoi.
—C'estlàquetutetrompes.Demonpointdevue,ilsemblepeu
probablequetusoiscapabledesubvenirauxbesoinsdemonenfant.
Carlysaisitletéléphone.
—Sorsd'ici,ouj'appellelapolice.
Ilnebougeapas.
—Jesuissérieuse,Hank.
Elleplissalesyeux,cherchantle9surleclavier.Avantqu'elleaitpu
letrouverautoucher,Hankcoupalaligne.
—J'espéraisvraimentquenouspourrionsdiscutercommedeux
adultesraisonnablesettrouverunesolution.
LafureurdeCarlys'accrut.
—As-tulamoindreidéedunombredefemmesenceintesqui
n'épousentpaslepèredeleurenfant?Personneneleurreproche
d'êtredéraisonnables!
—Cesfemmesn'ontpasàfairefaceauxmêmesproblèmesquetoi.
Turisquesdeperdrelavuedenouveau.
Lacécitéfaisait-elledoncd'elleunêtreinférieur?songeaCarly
avecamertume.Mêmesameilleureamies'étaitretournéecontre
elle.Deslarmesbrûlantesluimontèrentauxyeux.
—J'essaieseulementdefacilitertavieetcelledenotrebébé.
—Jel'aiditetjelerépète:jen'aipasbesoindetonaideetjen'en
veuxpas.
Hankavaitgardélamainsurlerécepteur,l'empêchantdecomposer
lenuméro.
—J'auraispréférénepasenarriverlà,maistunemelaissespasle
choix.
Carlyluidécochaunregardméfiant.
—Crois-tuvraimentquej'accepteraisdevoirmonenfantnaître
danslapauvretéetêtreélevéparunemèreaveugle?Soittu
m'épousesetturestesjusqu'àcequetuaiestraversécettemauvaise
passequej'aicausée,soitjedemandelagardedubébé.
Carlydevintblanchecommeunlingeetsoncorpsluisembla
soudaindeplomb.
—Tuneferaispasunechosepareille.
—Tuveuxparier?
Hanksavaitqu'ilauraittrèspeudechancesd'obtenirgaindecause
auprèsd'untribunal.C'étaitdubluff,riendeplus.Ilnepouvait
qu'espérerqueCarlynes'enrendraitpascompte.
—Jetehais,murmura-t-elle.
Iln'endoutaitpas.SilapâleursoudainedeCarlyluidonnait
l'impressiond'êtreledernierdessalopards,elleluiapprenaitaussi
quesamenaceavaitfaiteffet.D'uncôté,illeregrettait,maisde
l'autreilenétaitsoulagé.Quelqu'undevaitluivenirenaide,etc'était
àluiquecetteresponsabilitéincombait.
Elleledévisagea,leregardtraverséparuneséried'émotions.
L'incrédulité,lechoc,lapeur,lacolère...
—Sorsd'ici,murmura-t-elled'unevoixrauque.Hanklâchale
téléphoneettraversalapiècepourallerreprendresonStetson.
—Necommetspasl'erreurdepenserquejenedemanderaipasla
gardedubébé.Situnemelaissespasd'autrechoix,jen'hésiteraipas
uneseconde.
Arrivéàlaporte,ils'arrêtaetlaregarda.
—Jetedonnedeuxjourspourréfléchir.Ensuite,jeterappellerai.
Soitnousnousmarions,soitjeprendsunavocat.Àtoidevoir.
—Vas-y,prendsunavocat!s'exclama-t-elle.Jem'enmoque.Tune
pourraspasmevolermonbébé.
Tun'asaucuneraisonvalable,etjemebattraijusquaudernier
soufflepourlegarder.Hankfranchitleseuiletseretourna.
—Libreàtoid'essayer.Ceseraaujugededécider.Situveuxcourir
cerisque,vas-y.Pendantqueruréfléchiras,souviens-toid'une
chose.Unavocatcoûtecher,etunprocèsaussi.J'ailesmoyensde
lespayer.Ettoi?
Là-dessus,ilrefermalaporteetrestauninstantimmobilesurle
paillasson,auxprisesavecsaconscience.Lechantagequ'ilvenait
d'exercerlerévoltaitprofondément.Ilétaittentédefairedemi-tour
etd'allerdireàCarlyqu'ilretiraitsesmenaces.Maisavait-ille
choix?Devait-illalaissersedébattredanslamisèrependantqu'il
prendraitdubontemps?
Alorsqu'ilhésitait,unsanglotétoufféluiparvint.Uninstantplus
tard,uneporteclaquadansl'appartement,etilentenditdespleurs
quisemblaientvenirdelachambresituéeàdroitedel'entrée.Il
imaginaCarlysursonlit,levisagepressécontrel'oreiller.
Pourquoidiablesesentait-ilcoupablealorsqu'ilessayaitdefaire
sondevoir?Ilmitlamainsurlapoignée,prêtàlatourner.Àla
dernièreseconde,illaissaretombersonbras.Lemariageétaitla
meilleuresolution-laseulesolution.S'ilcapitulaitmaintenant,ils
seraientderetouràlacasedépart,Carlyrefusantd'accepterle
moindresouetraccrochantchaquefoisqu'iltéléphonerait.
Ilnepouvaitl'accepter.Elleavaitbesoindelui.Illasoutiendrait
donc,qu'elleleveuilleounon.Ettantpissielleleméprisaiten
conséquence.
9.
CarlyétaitdanssachambrequandBessrevintdéjeuner,troisheures
plustard.Lesyeuxgonflésetlenezrougiparlespleurs,elleroula
surlecôtéetserecroquevillasurelle-même,redoutantladiscussion
àvenir.
—Ohé!Carly!Devinequoi!Jecroisquej'aiunjob!Dansun
cabinetdentaire!Ceseraparfait!
Bessouvritlaporteàlavoléeetfitirruptiondanslachambre,
s'arrêtantnetàlavuedeCarlyprostréesurlacouette.
—ÔmonDieu!Quesepasse-t-il?
Carlyseredressaets'assitauborddulit.Lemouvementbrusquelui
fitmonterlesangàlatêteetelleeutl'impressionquesestempes
allaientexploser.Elleregardasonamiesansriendirependantde
longuessecondes.
—Hankestvenu,dit-elleenfin.Bessesquissaunpasverselle.
—Oh!Carly!Tesyeux.Jevoisd'iciquetuasdenouveaumalàla
tête.Laisse-moiallertechercherdelaglace.
—Non,n'yvapas,s'ilteplaît.Carlyseleva.
—Ilfautquejeteparle.
—Dequoi?
—Noussommesamiesdepuisl'âgedecinqans,continuaCarly.
J'avaisentoiuneconfiancetotale.
—Carly,je...
—TuastoutracontéàHankdansmondos!Tuluiasparlédela
possibilitéquejeredevienneaveugle,demonassurance-santé,de
mesfinances,demonpère.Detout,enfin.Pire,jecroisquetul'as
encouragéàseservirdecesinformationscontremoi.Besspâlit.
—Hankafaitdesonmieuxpourtecouvrir,etc'esttoutàson
honneur,maisiladittropdechosesquinepouvaientvenirquede
toi.
Leslarmesluimontèrentauxyeuxdenouveau,etellebattitdes
paupièrespourlesrefouler.
—Ilaffirmequetuesuneamieloyale,etilaraison.Tul'asété.
Carlydéglutit,lagorgenouée.
—Jusqu'àprésent.
—Oh,Carly!
—D'abord,j'aiétéencolère.Maintenant,je...
Elleeutungested'impuissance.
—Pourquoi,Bess?Commentas-tupumefaireunechosepareille?
DeslarmesbrillaientdanslesyeuxdeBess.Commeàboutde
forces,elleselaissatombersurlelit.
—J'aifaitcequejedevaisfaire.Etjel'aifaitpourtoi,Carly.Pas
contretoi.
Carlys'adossaaumur.
—Ilmenacedemeprendremonbébé.Ilditqu'ildemanderala
gardesijerefusedel'épouser.
LaculpabilitésepeignitsurlevisagedeBess.
—Tusavais?
Cen'étaitpasàproprementparlerunequestion.
—Nousn'avonspasabordélesdétails,maisjeluiaiconseilléd'être
plusfermeavectoi.Encequiconcernelagarde,c'estmoiquil'ai
suggéré.
Carlyeutl'impressionquesoncœursebrisait.
—Tu...tuluiasditdemeprendremonbébé?
—J'espèrequevousn'enarriverezpaslà,maislasuggestionvient
demoi,oui.Quelautremoyendepressiona-t-il?Tuasbesoinde
sonaide,Carly.ettuestroptêtuepourl'admettre.J'aitoujours
admirétadéterminationetjecroisquetuesunefemme
remarquable.Maisjepenseque,cettefois,tupousses
l'indépendancetroploin.
—Cen'estpasàtoid'enjuger.C'estdemaviequ'ils'agit.
—Non.Plusseulement.Tuprendsdesdécisionspourdeux,
maintenant.Etcellesquetuasprisesnesontpastrèssages.
—Tun'aspasledroitde...
—Ohsi!Besssereleva.
—J'ailedroit.Jet'aime,Carly,etjevaisaimertonbébé.Jete
connaismieuxquetuneteconnaisparfois.Jecomprendsquetuaies
besoindetedébrouillerpartoi-même,maisilyadeslimites.
L'obstinationnevapastenourrir.Ellenevapassubveniraux
besoinsdubébésitutombesmalade.Ellenevapaspayertesfrais
d'université,nitonassurance,nilesdépensessupplémentairesqui
nevontpastarderàtomber.Sansparlerd'unenouvelleopérationen
juillet.Yas-tuseulementpensé?Quecomptes-tufaire?Rester
aveuglependantquelquesannéesdeplusenattendantd'avoir
économisésouparsoupourpouvoirtel'offrir?
Unnœuds'étaitformédansl'estomacdeCarly.
—Tun'asmêmepasprisrendez-vousaveclemédecinpourun
examenprénatal!luireprochaBess.
—C'estfaux!protestaCarly.J'aiprisrendez-vouslejouroùonm'a
appeléepourconfirmerlagrossesse.Jen'aipaspuenobteniruntout
desuiteetj'aitoutsimplementoubliédeteledire.
—Bon.Jesuiscontentedel'apprendre.Maisiln'enrestepasmoins
quetunepensespasàcebébécommetudevrais,insistaBess.Pas
vraiment.Tun'espasréaliste.
—Jeneseraispaslaseulefemmeàavoirunenfanttouteseule!
protestaCarly.
—Lesautresnefontpasfaceauxmêmesproblèmesquetoi.
Réveille-toi,Carly!Cettefois,ilnes'agitpasd'unjeu.
Elletournalestalons.Carlylasuivitdesyeux,choquée,blessée,
luttantcontreleslarmes.
—C'estdemonenfantquenousparlons!Besss'immobilisasurle
seuil.
—Exactement.Alors,commenceàteconduirecommeunemère.
Outrée,Carlylasuivitdanslesalon.
—Jenemeprostitueraipasdansunmariagesansamour!Bess
s'assitsurlecanapéetrepliasesjambessouselle.
—C'estcequetupenses,queHankauradesexigencessurleplan
physique?
Carlycroisalesbras.
—Nousserionsmariés.Ets'ildécidaitquetoutescesdépenseslui
donnentdroitàcertainescompensations?Jeneveuxpasenrepasser
parlà!
Bessarqualessourcils.
—Commentsais-tuquetun'yprendraispasplaisir?
—Yprendreplaisir?
Àlaseulepenséed'endurerlamêmedouleurdenouveau,Carly
sentitsonventresenouer.
—Tuesfolle!Jamais,tuentends?Jamais!
—Mêmesiçaveutdirequetupourrasgardertonbébé?Hanka
quandmêmedût'attirerplusqu'unpeu,cesoir-là,sinontunete
seraispasretrouvéedanscepétrin!
—Oh!jet'enprie!Ils'estconduitcommeunvraigoujat,cematin.
Ilestentrédeforce,ilarefusédepartir,etilm'amenacée!
—Lafauteàqui?Quandilaessayéd'êtregentil,tul'asenvoyésur
lesroses.
—Jen'arrivepasàcroirequetuprendssonparti!
—Jesuisdetoncôté,Carly.Etducôtédubébé.Hankesttaseule
bouéedesecours.Siturefusessonaide,qu'est-cequetuvasfaire?
Vivred'allocations?Emprunterdel'argentàtonpèrepourtebattre
contreHankautribunal?
—Tusaistrèsbienquejen'imposeraispascefardeauàmonpère.
S'ilpensait,neserait-cequ'uninstant,quejerisquedeperdremon
bébé,ilvendraittoutcequ'ilaets'endetteraitpourl'empêcher.Ila
déjàfaittropdesacrificespourmoi.
—C'estcequefontlesparents,réponditBessdoucement.Peut-être
quetudevraissuivresonexempleetenvisagerdefairequelques
sacrificestoi-même.
*
Hanksepenchapar-dessuslatabledebillard,visaavecsoinet
commençaitàtirerquandsontéléphoneportablesemitàsonner.Il
tressaillit.Aulieud'atteindresonbut,lablanchepartitversla
gauche,heurtauneautrebilleetlasuivitdanslapoche.Illaissa
échapperunjuron.Zekeeutunpetitrire.
—Sauvéparlegong!J'aicruquetuallaismebattreàplatecouture
etempocherlesdixdollars.
Hankavaittirél'appareildesonétui.
—Oui?
—Hank?fitunevoixdefemme,incertaine.Hanklançaàsonfrère
unregardéloquent,puistournaledosàlatable,setassant
légèrement.
—Carly?
—Oui.J'ai...euh...ilfautquejeteparle.Ilnepouvaityavoir
qu'uneseuleraisonàcetappel:elleavaitdécidéd'acceptersa
proposition.Banksesentitpartagéentresonsoulagementet
l'appréhensionqu'ilpercevaitdanslavoixtremblantedeCarly.Il
étaitévidentqueladécisionluicoûtait.
Désireuxdes'éloignerdelatélévisionetduregardinquisiteurde
sonfrère,ilsedirigeaverslesportes-fenêtres.
—Jet'écoute.Pasdeproblème.Quevoulais-tumedire?
—J'ail'impressionquetuesoccupé.Jepeuxrappelerplustard.
Ellesemblaitpresquetropenclineàlefaire.LamaindeHankse
crispasurl'appareil.
—Jenesuispasoccupé,monchou.
Ilsemorditlalèvreaussitôt.Cen'étaitpaslemomentdel'effrayer
ensemontranttropfamilier.
—Jesuischezmonfrère,Zeke.Tun'auraispaspuappeleràun
meilleurmoment,aucontraire.
—Oh!
Ilyeutunsilence.
—Ilestaffreusementtard,insista-t-elle.
Hankbaissalesyeuxsursamontre.Dixheuresetdemie.Pas
vraimentl'heuredesetransformerencitrouille.
—Quevoulais-tumedire?répéta-t-il.
—Je...jenesaispastrèsbienparoùcommencer.
—Jen'aipastrèsbiengérénosconversationsmoi-même,alors
dis-le,etpuisonverra.
Malgréladistance,ilsentaitlatensionquil'habitait.
—Je...j'aibeaucoupréfléchià...tapropositionIls'enétaitdouté.
Toutsoncorpsseraidit.
—Et?
—J'envisage...j'envisageseulement,notebien,del'accepter.
Hanksedétendit.Sielleenvisageaitd'accepter,cen'étaitqu'une
questiondetempsavantqu'ellelefasse.
—Jevois,répondit-ilens'efforçantdedissimulersasatisfaction.
Ilentenditunfroissementdepapier.
—J'aideuxconditions.
Àvraidire,ilavaitl'impressionqu'elleenavaitdressétouteune
liste.
—Oh?Quellesortedeconditions?
—D'abord,jeveuxquetucomprennesquejeterembourseraidès
quepossible.
Hankdoutaitqu'ellesoitenmesuredelefaireunjourets'en
moquait,maisc'étaitundétailqu'ilspourraientréglerplustard.Si
ellesesentaitmieuxàl'idéedelerembourser,iln'allaitpaspro-
tester.
—Entendu.Çanemeposepasdeproblème.
—Jeveuxquetunotestoutestesdépenses,insista-t-elle.Lorsque
nousdivorcerons,nousdéduironscequetuauraisverséautitre
d'unepensionpourl'enfant,etjetedevrailereste.Nousnousmet-
tronsd'accordsurunplanderemboursementmensuelquisoit
adaptéàmesmoyens.
Ainsi,elleavaitexaminélaquestionendétail.Pasdefaveurs.Son
obstinationétaitfrustrante.Pourtant,ilnepouvaits'empêcherde
l'admirerpoursaténacité.
—Trèsbien.Çameconvient.
Ilyeutunbrefsilence.
—Et?demanda-t-il.
—Etquoi?
Hankeutunpetitsourire.
—Tuasditdeuxconditions.Quelleestlaseconde?
Carlyditquelquechosed'unevoixétouffée,etilneputsaisirses
paroles.Ilsecouvritl'oreillepours'isolerdubruitdelatélévision.
—Pardon?
—Pasdesexe,répéta-t-elleàpeineplusfermement.Jeneveuxpas
quetuviennesteplaindredanstroismoisdel'injusticedenotre
arrangement.Pasdesexe,pointàlaligne.Jamais.
Hanksefrottaleboutdunezetsemassalanuque.Jusqu'àcet
instant,iln'avaitpassongéauxmodalitésdeleurvieensemble.Il
avaitétésiconcentrésurladécisiondeCarlyqueriend'autrenelui
avaitsembléimportant.
—Jevois,dit-il.
Sitantétaitquecefûtpossible,lavoixdeCarlydevintplus
tremblanteencore.
—Tun'aspasl'airtrèscontent.
HankfixalesombresquienveloppaientlaterrassedeZeke.
—Cen'estpasça.Disonsplutôtqueçam'inquièteunpeu.
Iljetauncoupd'œilendirectiondesonfrère,quirangeaitlesbilles
ens'efforçantdenepasfairedebruit.
—Jesaisquecetarrangementn'estpasidéal,etjecomprendstes
réserves.Maisdansl'intérêtdenotreenfant,j'espéraisquenous
pourrionsresterouvertsàtouteslespossibilités.
—C'est-à-dire?
—Hankjetaunnouveaucoupd'œilàsonfrère.Zekeavaitfinide
rangeretnefaisaitpasmystèredel'intérêtqu'ilportaitàla
conversation.
—Quej'espéraisquenouspourrionsnoushabituerl'unàl'autreet
aumoinsessayerdefaireensortequeçamarcheentrenous,
expliquaHank.Tudoisadmettrequ'ilseraitpréférablepournotre
enfantquenousrestionsensemble.
—Tun'aspasparlédeçacematin!protesta-t-elled'unevoix
perçante.Tuasditquejepourraisreprendremaliberté.
—Tuseraslibredelefaire.C'estévident,non?J'exploreles
possibilités,c'esttout.Tumedétestesaupointqu'ilteparaît
inconcevablequ'onpuissetomberamoureuxl'undel'autre?
—Oui.
Hankjuraintérieurement.Ilappuyalefrontcontrelavitrefraîche,et
prituneprofondeinspiration.Ildevaitrestercalme,choisirsesmots
avecsoin.Néanmoins,laréponseimmédiatedeCarlyetlapanique
qu'ilavaitperçuedanssavoixétaientunesourced'inquiétude.
—Carly,donne-moiuneréponsehonnête,d'accord?Était-cesi
affreuxl'autresoirquetuaspeuràl'idéed'avoirunerelation
sexuelleavecmoi?
—Oui,avoua-t-ellefaiblement.
Latélévisionsetutbrusquement.Hankjetauncoupd'œilpar-dessus
sonépauleetvitZekeposerlatélécommandesurlatable.
Apparemment,sonfrèrenevoulaitpasmanquerunemiettede
l'échange.Hankappuyadenouveausonfrontcontrelavitre.
—Jesuisdésolédelamanièredontleschosessesontpassées,
murmura-t-ild'unevoixsourde.Tunesaurasjamaisàquelpoint,
Carly.Jedonneraismonbrasdroitpourremonterletempsette
traiterdelamanièredonttuméritaisd'êtretraitée,pourquetuy
prennesplaisir.
—Amen,commentaZekedoucement.
Hankauraitdonnécherpourquesonfrèresetaiseou,mieuxencore,
qu'ildisparaisse.
—Jeneveuxpasenparler,ditCarlyd'unevoixteintéede
frustration.D'ailleurs,j'auraisdûsavoirquetuneseraispas
d'accord.
—Jen'aipasditça,rectifiaHank.Sinousnepouvonspasrepartir
dezéro,alorsévidemmentnousn'auronsjamaisderelations
sexuelles.C'estseulementquej'hésiteàm'enfermerdansdes
promessesquiexcluentlapossibilitédefairedenotremariageun
succès.C'esttout.
—Pasdesexe?soufflaZeke.Nomd'unepipe!Faisattentionàce
quetupromets,monvieux.Deuxans,c'estsacrémentlong!
—Ehbien,ilfautquetucomprennesquelquechose!s'exclama
Carlyàl'autreboutdufil.Encequimeconcerne,j'hésiteàentrer
dansunarrangementquipourraitpeut-êtretournerauvinaigrepour
moi.J'espéraisétablirdesrèglesdebase.
Hankfitmentalementunpasenarrièreets'efforçadeconsidérerla
situationdupointdevuedeCarly.Sansdouteavait-elledesraisons
légitimesdeseméfier;elleleconnaissaitàpeine.Elleleconsidérait
commeunvraisalaud,etilneluiavaitguèredonnéderaisonsde
croirelecontraire...
—Faisons-le,danscecas,dit-ildoucement.
—Faisonsquoi?
—Mettons-nousd'accordsurdesrègles.Jesuistoutàfaitprêtàte
promettrequ'ilnesepasserarien,absolumentrien,entrenoussitu
neleveuxpas.
—Voilàquiestmieux,chuchotaZekeenhochantlatête.
—Commentpuis-jesavoirsijepeuxtefaireconfiance?
Lesnerfstendusàcraquer,Hanksepassalamainsurlevisage.
—Situconsidèresquemaparolen'aaucunevaleur,tun'asaucune
garantiequejetiendrailespromessesquej'aifaitesjusqu'ici.
—Tucroisquejenem'enrendspascompte?
Cetaveutrahissaitàquelpointl'arrangementdevaitluiparaître
précaire.Pasétonnantquesavoixtremble.
Hanks'adossaàlaportecoulissante.TantpissiZekeécoutait.Ilne
voulaitpasqu'ellesemettedanscetétat:cen'étaitbonnipourelle
nipourlebébé.
—Carly,monchou,écoute-moi.D'accord?
Hankserenditcomptequ'ilavaitlaissééchaperunautreterme
d'affection,maistantpis.Toutesavie,.ilavaitentendusonpère
parleràsamèreencestermes.L'imiterluivenaitaussi
naturellementquedeteniruneportepourunefemmeoudeluitirer
unechaise.Detoutefaçon,s'ilsdevaientvivreensemble.ilne
voulaitpasavoiràsurveillerlamoindredesesparolesniàfeindre
d'êtrequelqu'unqu'iln'étaitpas.
—Tum'écoutes?
—Oui,murmura-t-elle.
—Dansmafamille,laparoled'unhommeéquivautàun
engagement.Jenefaispasdepromessesàlalégère,etencoremoins
àunefemme.Sijelefaisais,monpèreetmesquatrefrèresse
chargeraientdemebotterlesfesses.
—Jeserailepremierdanslafile,annonçaZekeavecunpetitrire.
—Oh!fitCarly.
Hankdoutaitqu'ellelecroie.Avantd'avoirrencontrésafamilleet
deleconnaîtremieux,ellecontinueraitcertainementàsedemander
sielleavaitprislabonnedécision.Ilauraitaimépouvoirremédierà
cettesituation,maiscertaineschosesnepouvaientêtrechangéesdu
jouraulendemain.Tisserdesliensdeconfiancedansunerelation
nécessitaitunpeudetemps.
Entre-temps,iln'avaitguèreenviedeprendredesengagementsqui
letiendraientpiedsetpoingsliés.Peut-êtreleschancesdefairede
leurmariageunsuccèsétaient-ellesquasiinexistantes,maisilne
pouvaits'empêcherdepenseràladouceurdeleursbaiserscesoir-là,
devantlebar.Ilyavaiteudelapassionentreeux;ilneluifallait
qu'uneoccasiondelaranimer.S'ilyparvenait,quipouvaitaffirmer
qu'ilsnedécideraientpasderesterensemble?
—Jesaisquejenet'aipasdonnébeaucoupderaisonsdemecroire,
maisjenesuispasunsimauvaistype.
Zekegloussa.
Àl'autreboutdufil,unsilenceassourdissantluirépondit.Un
silenceaussilourdqu'unecondamna-non.
—Jetefaislesermentsolennelqu'ilnesepasserarienentrenoussi
tuneleveuxpas,Carly.Situyréfléchis,est-cequemonacceptation
n'estpastoutaussivalableformuléecommeça?Aufinal,lerésultat
estlemême.Jetelerépète:nousn'auronspasderelationssexuelles
situneledésirespas.
—Çanemeparaîtpasaussi...fixe,protesta-t-ellefaiblement.
—Siunhommenetientpasparole,rienn'estfixe!Tuaurasbeau
m'enfermerdanstouteslespromessesquetuvoudras,tuentreras
quandmêmedanscetarrangementsansgaranties.
—Jeretirecequej'aidit,grommelaZeke.Tun'aspashéritédetout
lecharmedanslafamille,monvieux.Mêmemoi,j'auraispufaire
mieux.
Hankposalamainsurlemicro.
—Tuvaslaboucler,oui?
—Quoi?s'écriaCarlyd'unevoixchoquée.
—Pastoi,assuraHanktrèsvite.Jeparlaisàmonfrère.Ilestlàetil
n'arrêtepasdemettresongraindeseldanslaconversation.
—Ilécoute?
Hankréprimaunjuronet,sentantvenirunmaldetête,pressale
poingcontresonfront.
—Ilestdanslapièce,maisiln'écoutepasvraiment,mentit-il.
—Pardon,marmonnaZekeenhaussantlesépaules.
—Oùenétions-nous?demandaHankàCarly.
—Tudisaisqu'iln'yapasdegaranties.
—Seulementsimaparolen'apasdevaleur.Enrevanche,sielleen
a,tuserasaussiensécuritéavecmaversionquetuleseraisavecla
tienne.
Hankattenditsaréaction.Rien.Ilcommençaàredouterqu'ellene
raccroche.Aufond,leplusimportantétaitqu'elleconsenteà
l'épouser.Peut-êtredevrait-ilacceptersaconditionetessayerdela
fairechangerd'avisplustard?
Ilétaitsurlepointdecapitulerquandellerepritlaparole.
—Jesupposequec'estvrai,dit-elled'unepetitevoix.
Devantsonimpuissance,Hankeutsoudainlagorgeétrangement
nouée.Ilauraitvouluêtreauprèsd'elle.Pourquoi,ill'ignorait.Sa
présencenel'auraitsûrementguèreréconfortée.
—Carly,ilfautquetuaiesconfianceenmoi.insista-t-il
doucement.Jetejurequetuneleregretteraspas.
—J'espèrequenon.
—Çaveutdirequenoussommesd'accord?
—Jen'aipasvraimentlechoix.
Ill'entenditprendreunebrusqueinspiration.
—Situmefaisunprocès,quepenseralejuge?Unefemme
enceinte,sansdouteentraindedeveniraveugle,auchômageetsans
lamoindreperspectivededécrocherunemploi...Jenepeuxpas
risquerdeperdremonbébé.
Hankauraitdonnécherpournepasavoireuàabattrecettecarte.La
véritéétaitqu'iln'avaitjamaisenvisagédeluidisputerlagarde.Le
faitqu'elleaitchoisid'avoircetenfant,endépitducoûtpoursa
propresanté,endisaitlongsursondévouementetl'amourqu'ellelui
portaitdéjà.
—Jesuisfatiguée,reprit-elled'unevoixlasse.Fatiguéedeme
battrecontretoi,contreBess...Tantquejepeuxgardermonenfant,
riend'autrenecompte.Jepeuxsurvivreàn'importequoipendant
deuxans.
Ilnesutquepenserdecettedéclaration.Ellepouvaitsurvivreà
n'importequoi?Maisquediables'imaginait-elle?Qu'ilallaitlui
sauterdessusdèsqu'illuiauraitmislabagueaudoigt?
—Jevoudraitoutcelaparécrit,ajouta-t-elle.
Ilcilla,reportantsonattentionsurlaconversation.
—Tuveuxquejemetteparécritquejenevaispasteharcelerpour
quetucouchesavecmoi?
—Quetunevaspasdemanderlagardedel'enfantaprèsnotre
divorce.
—Oh!Biensûr.Çanem'ennuiepasdesignerundocumentdece
genre.
—Dois-jecomprendrequeçat'ennuieraitdesignerundocument
stipulantquetunevaspasmeharcelerpourcoucheravectoi?
Pouruneétrangeraison,Hankneputréprimerunsourire.Commesi
lesexeétaitpirequelamort!Or,cen'étaitpasvraimentdrôle.
C'étaitsafautesiellevoyaitleschosesainsi.
—Non,biensûrquenon.Situleveuxparécrit,ceserafait.
—Bien.Jepréférerais,oui.
Ilyeutunsilence.
—Entendu.Jem'encharge.
Ellesoupira,etildevinaqu'elleétaitépuisée,eneffet.Dèsqu'ils
auraientréglétouscesdétailscompliqués,ilpourraitprendreles
chosesenmainetessayerdeluifaciliterlavie.
—Etmaintenant?reprit-elle.Tuvas...tuvasvouloirqu'onsemarie
bientôt?
—Plustôttuserascouverteparmonassurance-santé,mieuxcela
vaudra.Siquelquechosetournaitmalavant,lesfrais
s'accumuleraientvite.
Iltentademettredel'ordredanssespensées.
—Lapremièrechoseàfaireestd'organiserlemariagecivil.Il
faudraquenousallionsaupalaisdejusticeremplirlesformulaires
nécessaires.Unmariagecivilteconvient-il?Jesuisprêtàme
marieràl'église,situpréfères.
—Non,jeneveuxpasd'unecérémonieàl'église.Ceseraittrop
solennel.Ilnes'agitqued'unarrangementtemporaire,aprèstout.De
plus,lesmariagesreligieuxcoûtentpluscher.Sinousnemaîtrisons
paslesfrais,jeterembourseraijusqu'àlafindemesjours.
Unsignald'alarmesedéclenchadanslecerveaudeHank.Iln'allait
pascommenceràrognersurtoutsousprétextequ'ellenevoulaitpas
trops'endetterenverslui!Ilouvritlabouchepourleluidire,puisse
souvintdelathéoriedeBessàproposdeshaiesettintsalangue.
C'étaitencoreunequestiondontilspourraientdiscuterplustard.
—Trèsbien.Nousferonssimple.Maisnousauronsbesoinde
témoins.
—As-tuquelqu'unentête?
—J'imaginequemafamillevoudravenir.Celat'ennuie?
—Jesupposequ'ilfaudraquejelesrencontretôtoutard.Autanten
finirtoutdesuite.
Hanktentaenvaind'imaginerleclanCoulters'éclipsant
discrètementaprèslacérémonie.Celanesepasseraitpasainsi.Ils
voudraientcélébrerlemariage,mêmes'iln'étaitquecivil,etils
considéreraientCarlycommeunedesleursdèsqu'elleauraitla
bagueaudoigt.Iln'étaitpasquestiond'«enfinir».Pasaveceux.
—TucomptesinviterBess?demanda-t-il.
—Je...oui,situn'yvoispasd'inconvénient.
Ellesemblaitencorehésitante,incertaine.Hankauraitvoulu
pouvoirtrouverdesmotspourlarassurer.
—Bessestcommeunesœurpourmoi,ajouta-t-elle.Ence
moment,jesuisfâchéecontreelle,maisjenepeuxpasl'exclure.
—Ettonpère?
—Non.Ilsesentiraitobligédevenir,etiln'apaslesmoyensde
s'offrirunbilletd'avion.Lemariagenesignifierarien,detoute
façon.Jenevoisaucuneraisondel'inviter.Jeluitéléphoneraiquand
toutseraterminé.
Unmariagequinesignifieraitrien?Cetteidéeallaitàl'encontrede
touslesprincipesqu'onavaitinculquésàHank,maisilétaitleseulà
blâmer.Toutétaitsafaute.C'étaitluiquiavaitimaginéceplan
insensé.
—Bon,dit-il.Ilvoudraprobablementvenirpourlanaissancedu
bébé.Decettemanière,iln'aurapasàpayerdeuxvoyages.
—Exactement.Etpuis,jemesentiraiplusàl'aisesitoutesttrès
simple.
Hankespérapouvoirconvaincresamèredevoirleschosesdela
mêmemanière.MaryCoulteradoraitlesfêtesdefamille;elle
insisteraitàcoupsûrpourorganiseruneréception.
—Jepasseraiquelquescoupsdefillundimatinpourmerenseigner,
etjet'appelleraiaprès.
—Je...D'accord.Lundi?
—Lundisansfaute.
Elleraccrochasansluidireaurevoir.Unpeudécontenancé,ilremit
letéléphoneàsaceinture.Derrièrelui,Zekeleurpréparaitunverre.
—Ehbien?
Hankallas'asseoirsuruntabouret.
—Elleacceptedem'épouser.
—Tun'aspasl'airravi.
Ilpritlewhisky-cocaquesonfrèreluitendaitetessuyadupoucela
condensationquis'étaitforméesurleverre.
—Jel'yaiforcée...J'ail'impressiond'êtreledernierdessalauds.
—Parfois,petitfrère,lavienenousdonnepaslechoix.Siune
femmeabesoind'uncoupdemain,c'estbienelle.
—ElleapeurquejenemetransformeenRoméoàlasecondeoù
ellediraoui.
—Tueshumain,aprèstout.
Hankfaillits'étrangleravecsaboisson.
—Jenemesuisjamaisimposéavecunefille!Jenevaispas
commencermaintenant.
—Jesais,Hank.MaislesexeasonimportanceQu'est-cequetu
comptesfairependantdeuxans?Avoirdesaventuresàdroiteetà
gauche?
Hankémitunbruitdédaigneux.
—Tuplaisantes!Jeseraiunhommemarié.
Zekeacquiesça.
—Exactement.Ceneseraitpastongenre.Cequetecondamneà
l'abstinence,àmoinsqu'ellenechanged'avis.
—Jenevaispasmefairetropd'illusionsàcesujet.Jeluiaidonné
maparoledenepasfairepressionsurelle,etjecomptebienlatenir.
—Certes.Maisquecelateplaiseounon,unhommeadesbesoins
physiques.Untypefrustré,mêmedetempéramentplacide-et
laisse-moitedirequecen'estpastoncas-risquededevenirdifficile
àvivre.
—Jenesuispascoléreux,protestaHank.
—Tun'espasnonplusdouxcommeunagneau.Vivreavecune
femmesanslatoucher,êtreavecelletoutletemps,peutcréerdes
tensionsdansn'importequellerelation.
—Jeferaiavec,réponditHankenfaisanttournersonverreentreses
doigts.Silesdouchesfroidesnemarchentpas,j'iraibosseraux
écuriesjusqu'àcequejetombedesommeil,maisjenelaharcèlerai
pas.Elleaassezsouffertàcausedemoi.
Zekeluidécochaunregardperçant.
—Tuneseraispasentraindecommenceràavoirdessentiments
pourcettefille?
—Dessentiments?Sûrementpas!Elleauncaractèreàfairese
damnerunsaint.
—Jevois.
—Çam'étonnerait,réponditHankavecunriresansjoie.Ellene
ressembleàaucuneautrefemmequejeconnaisse.Elleestdifficile,
exaspérantemême,Netrouvantpaslesmots,ilsetut.
—Et?
—Adorable,murmuraHank.Siadorablequejeméritelefouetpour
l'avoirtouchée.
—Adorable?
Zekeeutunlargesourire.
—Ehbien...
—Quoi?GrognaHankagacé.
—Atasanté,Roméo!ditZekeenleveantsonverre.Tuesfichu!
10.
Lelundimatin,àdixheuresmoinslequart,Carlybuvaitunthé
quandletéléphonesemitàsonner.Sachantquec'étaitsansdoute
Hank,ellebonditdesachaisecommesielleavaitétépiquéeparune
guêpe.Puisellehésita,sefrottantlesmainssursonjean,réticenteà
répondre.
Àlacinquièmesonnerie,ellerassemblasoncourageetdécrocha.
—Allô?
—Bonjour.
Savoixgraveétaitamicale.Carlyimaginaitpresquesonsourire
tranquilleetenfutagacée.
—Commentval'estomac,cematin?demanda-t-ilsansprendrela
peinedeseprésenter.
Entempsnormal,unequestionanodinesursasantén'auraitpas
gênéCarly.VenantdeHank,ellesemblaitindiscrèteet,surtout,
possessive.C'étaitdesonsystèmedigestifqu'ils'agissait,toutde
même!
—Trèsbien,mentit-elle.
—Pasdenausée?Tantmieux.Etlatête?Avoirlamigraineétait
presquedevenunormal,pourelle.C'étaitseulementquandla
douleursefaisaitlancinantequ'elleétaitobligéedes'allonger.
—Çavaaussi,merci.
—Bien,bien.
Unlégercrissementluiparvint,évoquantlebruitd'unstylocontre
unesurfacedure.|
—Jeviensdetéléphoneraupalaisdejustice,repritHank.L'Oregon
n'exigeaucuneprisedesangluiexamenmédical.Uncertificatde
publicationdesbanssuffira,aprèsquoinouspourronsprendre
rendez-vousavecunjugedepaixpourlacérémonie.
Quedirais-tudevendrediaprès-midi?
—Pourlemariage,tuveuxdire?
Carlynes'étaitpasattendueàcequeleschosesaillentaussivite.
—Oh!C'estdans...euh...quatrejours!Pourquoiétait-ilsipressé?
——Jesais,répondit-il,maisiln'yaaucuneraisond'attendre.
Autantquecesoitréglédèsquepossible.
Quecesoitréglé?Elleneputs'empêcherdepenserquec'étaitune
drôled'expressionpourparlerd'unmariage.Desonmariage.
—Çava?demanda-t-il.
—Trèsbien,mentit-elledenouveau.
Àvraidire,elleétaithorriblementnerveuse.Nerveuseaupoint
d'avoirlecœurbattantetdespicotementssurlapeau.Vendredi?
Ellesesouvenaitdelahâteaveclaquelleilavaittirésurses
vêtementsetéjaculésursescuisses,tantilétaitimpatientdela
posséder.Etvoilàqu'ilallaitaussiviteenbesogneàprésent.Quelle
garantieavait-ellequ'iltiendraitparole?
—Jesuis...auxanges.
—Essaiedenepastefairetropdesoucipourcemariage,dit-ilau
boutd'unmoment.D'accord?Jeneveuxpasquetuaiesmalàlatête
àcausedeça.Penses-ycommeàundétailpratique.
Commentsavait-ilqu'elleavaitdesmauxdetêteaumoindrestress?
ParBess,évidemment.Etcommentpouvait-ils'imaginerqu'elle
allaitêtreconvaincueparsonargument?Cemariagen'avaitrien
d'unsimpledétailpratique!Elleseraitcoincéedansunranchperdu,
àdeskilomètresdelaville,sansmoyendetransport.Elledépendrait
entièrementdeHankCoulter.Cettepenséenefitqu'ajouteràson
angoisse.Elleétaithabituéeàsedébrouillerparellemême.Àpartir
demaintenant,elleallaitrenonceraucontrôledesaproprevie.Iln'y
auraitpasdemagasinsaccessiblesàpied,elleseraitcoupéedu
mondeAurait-elleseulementaccèsàuntéléphone?
—Apropos,jemesuisoccupédecepapier.
Aussitôt,ellereportasonattentionsurlaconversation.
—MonfrèreZekeaététémoindemasignaturePasderelations
sexuellesàmoinsquetuneledésires.Pasdedemandedegarde
aprèsledivorce.J'aiaussiinclusuneclauseconcernantlasomme
quej'aipromisdeteremettre.Situveuxquej'ajouteautrechosetu
n'asqu'àmeledire.
IlsemblaitsiconciliantquecelaéveillalessoupçonsdeCarly.S'il
croyaitvraimentqueledocumentleliaitsurleplanjuridique,ne
serait-ilpasplusréticentàinclured'autresconditions?
—Quellevaêtretasolutionàproposdeceproblème?
—Queveux-tudire?
Sedemandants'ilfaisaitexprèsdenepascomprendre,Carlyserra
lesdents.
—Jeparledufaitquetunevaspasavoirderelationssexuelles
pendantdeuxoutroisans,murmura-t-elle,l'estomacnouéparla
tension.As-tul'intentionde...tusais...continuercommeavant?
—Sortirleweek-end,tuveuxdire?
C'étaitunefaçonpoliededécrirelachose.
—Oui.C'estcequetucomptesfaire?
—Jeseraimarié,rétorqua-t-ilcommesisaréponsesuffisait.Jene
sortiraipasavecd'autresfemmes.Celareviendraitàrompremes
vœux.
Génial!Ilseraittoutàelle,frustrationsexuelleincluse.
—Quevas-tufaire,encecas?
—Ilyeutunautresilence,suiviparunsoupirlas.
—C'estmonproblème,Carly.Fais-moiconfiancepourlegérer.
Non.C'étaitsonproblèmeàelle!Etelleneluifaisaitabsolument
pasconfiance.
—Carly,reprit-ilcommes'illisaitdanssespensées,jet'aipromis
queceseraitunmariageblancamoinsquetun'endécides
autrement.J'airédigéundocumentquitelegarantitparécrit.Que
puis-jefaired'autrepourquetusoisconvaincue?Dis-le-moietjele
ferai.
—Laissetomber,répondit-elled'unevoixcreuse.Jetais
seulement...laissetomber.
Vendredi...Ets'ilétaitalcoolique?Violent?Lalistederisquesétait
sansfin.Cesoir-là,auChaps,illuiavaitparugentiletBesssemblait
avoirconfianceenlui,maintenant.Maisquesavaient-ellesvraiment
deHankCoulter?Rien.S'ilétaitivremortchaquesoirdela
semaine,ellenes'enapercevraitqu'aprèsl'avoirépousé.
—Tueslibre,cetaprès-midi?demanda-t-il,coupantcourtàses
réflexions.
LecœurdeCarlymanquaunbattement.
—Pourquoi?
—Ilyaundélailégalàrespecteraprèsl'obtentiond'uncertificatde
publicationdesbans.Detroisjours,jecrois.Nousdevonsnous
occuperdespapiersaujourd'huioudemainpourpouvoirnous
mariervendredi.
—Oh!
CarlytirasursonvieuxT-shirtettapotasescheveux,encore
ébouriffésaprèslanuit.
—Àquelleheure?
—Versdeuxheures,çat'irait?
Elleréfléchituninstant.
—Situesvraimentdécidéàfaireça,jesupposequeoui.
—J'ysuisdécidé,dit-ilfermement.Veux-tuquejet'exposema
situationfinancière?
—C'estinutile,merci.
—Tuessûre?Tutesentiraispeut-êtrerassuréesituavaisunevue
d'ensembledelasituationetsitusavaisquenousn'avonspasd'autre
possibilité.
Carlydoutaitfortquecelapuisselarassurerd'unequelconque
manière.Ellen'étaitmêmepassûred'êtrecapablederéfléchirde
façonrationnelle.Peut-êtreseshormonesluijouaient-ellesdes
tours;elleavaitl'impressiond'êtreconstammentàcran.
—Non,çaira,parvint-elleàrépondre.
—Àtoutàl'heure,alors.Etunedernièrechoseavantquetu
raccroches...
—Quoi?
—Pourrions-nousessayerdenousdireaurevoir,cettefois,comme
desgenscivilisés?Jusqu'ici,tum'asraccrochéaunezàchacunede
nosconversationstéléphoniques.
Ilavaitparléd'untontaquin,etellefaillitsourire.Puisellese
ressaisitetserraleslèvres.Ellen'allaitpasselaissercharmerparlui
denouveau.Baissersagardeétaitdangereux.
—J'aimeteraccrocheraunez.Çamedonneunesatisfaction
perverse.
Brefsilence.
—J'aimesatisfairelesfemmes,répondit-ilenfind'unevoix
amusée.Netegênepas.
Carlylaissaretomberlerécepteursursonsocle,ensouriantmalgré
elle.
*
Hankarrivaàdeuxheuresprécises.Ilfrappatroispetitscoupssecsà
laporteetattendit.
LorsqueCarlyapparutenfinsurleseuil,elletenaittroischemisiers
surdescintres.ElleportaitungrandT-shirtblancpar-dessusune
jupeàfleursrosesetrouges.Hankremarquasespiedsnus,ses
chevillesfinesetsesmolletsfermesavantdereportersonattention
sursonvisage.Untypeauraitputomberplusmalpourunmariage
forcé,songea-t-il.Nettementplusmal.
—Jesuisdésolée,dit-elle.J'avaisl'intentiond'êtreprête.
Ellerepoussasesbeauxcheveuxenarrière.
—J'aiunproblèmeunpeugênantet,puisqueBessn'estpaslà,j'ai
penséquetupourraism'aider.
—Quelgenredeproblème?
—Jenesaispasencoreassortirlescouleurs,expliqua-t-elleen
levantleschemisiersplushautpourqu'ilpuisselesinspecter.
Peux-tumedirelequeldestroisvalemieuxavecmajupe?
L'und'euxétaitorangeetconstelléd'étoilesvertesetmauves.Hank
avaitdumalàimaginerqu'ellepuisseenvisagerdelemettreavec
unejupeàfleurs.
—Jenesuispasunexpert,maissij'étaistoi,jechoisiraisleblanc.
Ellepivotasursestalons.
—Jerevienstoutdesuite.
Ilentraetrefermalaporte.
—Prendstouttontemps.
Commeellesedirigeaitverssachambre,ellecommençaàretirer
sonT-shirt.Hankaperçutlebasdesondosnuetunbrasmince,puis
laporteseferma,leprivantduspectacle.Ils'assitsurlecanapépour
l'attendre.
Deuxminutesplustard,elleressortit.Hanklevalesyeuxetréprima
àgrand-peineunsourireappréciateur.Ellesefrottaleboutdunez,
quiviraaurose.
—Mercidetonaide.Çava,commeça?
Elleétaitsplendide.Etsiadorable,sipeusûred'elle-mêmequ'il
mouraitd'enviedelacouvrirdecompliments.Maiscen'était
sûrementpasunebonneidée.
—Tuessuperbe,dit-ilenselevant.Sij'avaissuquetuallaisêtre
aussiélégante,j'auraischangédechemise.
Elleportaunemainàsagorgeetreculad'unpas
—Tuasraison.Unejupeesttrophabillée.J'auraisdûmettreun
pantalon.Excuse-moiuneminutependantque...
Hanktenditlebrasetluipritlepoignet.
—Tuesparfaitecommetues,assura-t-il.Jeplaisantais.
Commeelles'étaitraidieàsoncontact,ilsehâtadelalâcher.Ilyeut
unsilence.Hankcherchaquelquechoseàdire,maisaucune
remarquespirituelleneluivenant,ilsecontentad'unsimple:
—Ehbien?Tuesprête?
Ellefrottaitlepoignetqu'ilvenaitdetouchercommesielleredoutait
qu'ilsoitcontaminé.
—Aussiprêtequejepeuxl'être.
—Tuaurasbesoindetonsac.
—Oh!Biensûr.Ilfautquejeprennemespapiers.Dois-jeaussi
présenterunextraitdenaissance?
—Non.Seulementunepièced'identité.
Ellesedirigeaverslacuisineetrevintpresqueaussitôtmunied'un
petitsacnoirtoutjusteassezgrandpourcontenirunportefeuille.
—Tuvoyagesléger.
—Quoi?
Hanksecoualatête.
—Rien.Allons-y.
Unefoisdehors,ellebataillapourfermerlaporteàclé.Se
souvenantdesparolesdeBess,Hankréprimal'enviedeluiproposer
sonaide.Commeill'observaitensilence,ilremarquaquesesmains
tremblaient.Elleétaitnerveuse,songea-t-il,préoccupé.Ilsavait
pertinemmentquec'étaitàcausedelui.Iltentadeseremémorerla
fameusenuitdeleurrencontre-surtoutlafin.Lesimagesqui
flottaientdanssatêteétaientvaguesetconfuses,maispourune
raisonoupouruneautre,cettejeunefilleavaitpeurdelui.
Jeunefille?Hanktressaillitàcettepensée.Elleavaitvingt-huitans,
bonsang!Soncerveaudevaitseramollir!Pourtant,ilnepouvaitse
débarrasserdel'idéequ'elleétaitaussitimide,aussipeusûred'elle
qu'uneadolescente.
Alaquatrièmetentative,elleparvintenfinàintroduirelaclédansla
serrure.Ilvoulutl'aideràmonterdanslepick-up,maisellese
dérobaetsedébrouillaseule.Hankfermalaportièreetcontournale
véhiculepourallers'installerauvolant.Carlyétaitraidecommeun
piquetsursonsiège.L'espaced'uneseconde,ilnecompritpascequi
avaitpularendreplusanxieuseencore,puisilsesouvintdecequi
s'étaitpasséladernièrefoisqu'elleétaitmontéedanscepick-up.
Lespaumesmoites,ils'engageadansleflotdecirculationetjetaun
coupd'œildanssadirection.
—Quellebellejournée!dit-elleenfin,rompantlesilence.
Ilsaisitavecsoulagementlaperchequ'elleluitendait.
—C'estundescharmesdeCrystalFalls,affirma-t-il.Lesoleily
brilleplusdetroiscentsjoursparanenmoyenne.
—Vraiment?Commec'estintéressant!ÀPortland,ilpleut
presqueaussisouvent.
Surlepointdedire:«Vraiment?»luiaussi,Hankseretintavant
quelaconversationnevirepourdebonauridicule.
—Tusaiscequ'onditàproposdesgensdel'Oregon?Ilsne
bronzentpas,maisilsrouillent!
Elleeutunpetitriresuraigu.
—Saufici.
—Oui.Ici,onbronzeetonalecancerdelapeaucommetoutle
monde.
Hanks'arrêtaàunfeurouge.Carlyétaitencoretendue,mais
s'efforçaitden'enrienlaisserparaître.
—J'adorelecielici,affirma-t-elle.Ilestd'unbleusiintense!C'est
unedespremièreschosesquej'aivues,tusais.
—Tuhabitaisdéjàiciquandtuassubitonopération?
—Nousavionsemménagédansl'appartementlasemained'avantet
nousavonsfaitl'alleretretouràPortlandpourl'opération.C'étaitun
peucompliquéévidemment,maisBessdevaitêtresurplaceauplus
tôtpourcommenceràchercherunemploi.
Hanksefélicitaintérieurementquel'amitiédesdeuxjeunesfemmes
aitsurvécuàcetteépreuve.IlavaitcraintquelerôlejouéparBess
necauseunerupturedéfinitive.LefaitqueCarlyaitpardonnéce
qu'elleavaitconsidérécommeunetrahisondelapartdesonamieen
disaitpluslongsurellequebiendesdiscours.
Quelquesminutesplustard,Hanksegaralelongdelarue
principale.Carlydescenditetpartitendirectiondupalaisdejustice
sansl'attendre.Ilsehâtadelarejoindre,puislapritparlesépauleset
passasursagauche,laplaçantentrelesvitrinesetlui.
—Pardon,dit-ilalorsqu'ellel'interrogeaitduregard.Unhomme
devraittoujoursmarchercôtérue.D'aprèsmonpère,c'estunedes
règlesdeconduited'ungentleman.
—Iln'apasentenduparlerdumouvementféministe?
—Duquoi?
Ellelevalesyeuxaucieletsourit.
—JesaisquenousnesommespasàPortland,maiscen'esttoutde
mêmepasleboutdumonde,ici.
—Toutdépenddesgensqu'onfréquente.Nousautres,ranchers,
avonsnospropresfaçonsdepenser,surtoutencequiconcerneles
femmes.
—Ahbon?
Hanksehâtadeclarifiercequ'ilvenaitdedire.
—C'estassezpeuconnu,maislesfemmesderanchersaffirment
avoirlancélemouvementféministe,affirma-t-il.
—Vraiment?fit-elled'untonamusé.
—Ellesn'ontjamaiseubesoind'allermanifesterpourobtenir
l'égalitédesdroits.Elleslesontacquisalasueurdeleurfrontilya
plusd'unsiècle.Prendsmamère,parexemple.C'estunevraie
dame,maisjel'aivuemateruntaureau,fairelesfoins,etenmême
tempss'occuperdelamaisonetdesenfantsetprépareràdînerpour
vingtpersonneslesoirvenu.Monpèreditquec'estunesacrée
femme,etilaraison.Ilsavaientchacunleurrôle,biensûr,maisle
soir,quandmonpèrerentraitdeschamps,ilpouvaitenfilerun
tablieretsemettreàfairelacuisineaussivitequ'elleenfilaitunjean
etdesbottespourtravaillerau-dehorsaveclui.Touteslestâches
étaientpartagées.
—Çaparaîtmerveilleux.
—Oui.Mamèreestadorableetmonpère...tunevaspastarderà
fairesaconnaissance.C'estunhommeàlafoismoderneetattachéà
unecourtoisied'unautretemps.Ilesttoutàfaitpourquelesfemmes
occupentdespostesàresponsabilité,maisilpensequ'aucunhomme
nedoitleurmanquerderespect.
Ilsavaientatteintlesmarchesdupalaisdejustice.
—Jesuistellementnerveusequej'ailesmainstoutesmoites,
avoua-t-elle.
—Àproposdumariage?
Ellehochalatête.
—J'auraisvraimentpréféréqu'ilyaituneautresolution.
HankrepoussasonStetsonpourmieuxvoirlevisagedeCarlyetlui
souritgentiment.
—Toutirabien.Jetelepromets.
Ellehochadenouveaulatêteetseredressa.
—Comptetenudescirconstances,nousn'avonspasd'autrechoix.
Jelesais.
Ellesedétournaets'engageadanslevasteescalier.Hankremarqua
qu'elleplissaitlesyeuxpourseconcentreretcompritqu'elleavait
dumalàdistinguerleborddesmarches.
—C'estmoncortexvisuel,expliqua-t-elleenvoyantqu'il
l'observait.J'appréciemallaprofondeurdechamp,lescreuxetles
contours.
—Ah.
Unefoisenhaut,ilpoussalesdoublesportesets'effaçapourla
laisserentrer.Puisillapritparlecoudeetlaguidaversl'ascenseur.
—Nouspouvonsmonterparl'escalier,protesta-t-elle.
—J'aitravaillédurtoutelamatinée,mentit-il.
Lesportesmétalliquesserefermèrentderrièreeux.Hankpressale
boutondutroisièmeétageets'adossaàlamaincourante,lesbras
croisés,observantCarlyàladérobée.Ellerestaaucentredela
cabine,triturantfébrilementl'ansedesonsacdemainetsetapotant
lescheveux.Ilauraitdonnécherpourqu'ellepuissesedétendreun
peu.
—Ilnefautpass'enfairetouteunemontagne,tusais.Danscinq
minutes,ceserafini.
Elleacquiesçaavantdeluiaccorderunsourirehésitant.Hankeut
l'impressionquelesoleilvenaitdesurgirdederrièreunnuage.Elle
avaituneboucheencœur,laplusjoliequ'ilaitjamaisvue.
—Çamefaitundrôled'effet.C'estlapremièrefoisquejeme
marie.
Ilneputréprimerunpetitrire.
—Àvraidire,moiaussi.
L'ascenseurs'immobilisaavecunpetitsursautetlesportes
s'ouvrirent.Illaprécédaverslebureauetlafitentrer.Quelques
instantsplustard,ilsavaientenmainleformulaireàremplir.Carly
tenaitlepapiersoussonnezpourdéchiffrerlescaractères.Hankla
regardaavecperplexité.Ellesemblaitdevoirétudierchaquelettre
afindepouvoirreconnaîtreunmot.
—Pourquoiya-t-iltantdepolicesdifférentes?grommela-t-elle.
Parfoisles«a»ontunepetitequeue,d'autresfoisnon!Çamerend
folle!
Hankexaminalesmotsetlalumièresefitdanssonesprit.N'étant
pashabituéeàliredeslettres,Carlyessayaitdeleslierauxformes
qu'elleavaitmémoriséesautoucher.
Soucieuxdeluiépargnerunsurcroîtdefrustration,ilsemitàluilire
leslignestouthaut,cequiluivalutunregardcourroucéde
l'employé.Hankneluiaccordaaucuneattention;ilnevoulaitpas
passerdesheuresdanscebureau.
—Cen'estqu'unformulairestandard,murmura-t-ilàl'oreillede
Carly.Est-ilabsolumentnécessairequejelisetout?
—J'aimesavoircequejesigne.
Hanksemitàlirelalignesuivante.Avantdesavoirquellemouche
l'avaitpiqué,ilenavaitaltérélaformulation.
—Jeprometsencejour,commença-t-ildoucement,d'êtrel'esclave
sexuelledemonmari,denepasluiposerdequestionsetdeluiobéir
entouteschoses,mêmes'ilestaffreusementviolentetdérai-
sonnable.
Elleécarquillalesyeuxetluiarrachalepapierdesmains.
—Quoi?
L'espaced'unhorriblemoment,Hankcrutqu'ilavaitcommisune
erreurenlataquinant.Puiselleravalaunrireetlevalesyeuxauciel.
—Tuesimpossible!Cen'estpascequiestécrit.
—Exactement.C'estunformulairestandard.
Ellesoupira.
—Oh!trèsbien!Montre-moioùjedoissigner.
Ilpointal'espacedudoigt.Avecunemouedeconcentration,elle
griffonnasonnom,appuyantsurlestyloaupointdelecasser.
Fascinéparsabouche,Hankoubliacomplètementleformulaire.
IlauraitvolontierscédésapartduLazyJjustepourpouvoir
l'embrasserdenouveau.
—J'aiécritdroit?demanda-t-elleavecinquiétude.
Pasprécisément,maisiln'allaitpasleluidire.
—C'esttrèsbien,répondit-ilenajoutantsasignatureàlasienne.
Aprèsavoirmontréleurspiècesd'identitéàl'employé,ilsfurent
libresdepartir.Commeilsretournaientversl'ascenseur,Carly
soupira.
—Jesuiscontentequecesoitterminé.
Hanksesentaitsoulagéluiaussi,sanssavoiraujustepourquoi.Ce
n'étaitqu'uneformalité,aprèstout.Ilsregagnèrentlepick-upen
silence.Cettefois,Hanknetentapasd'aiderCarlyàyprendreplace.
Avantdedémarrer,ilsetournaverselle.
—Voudrais-tuallerdéjeunerquelquepart?
Elleparutsurprise.
—J'aidéjàmangé.
—Boireuncafé,alors?
Illuisemblaitimportantdepasserunmomentavecelleavantle
mariage.Peut-êtresesentirait-ellemoinsstresséesiellele
connaissaitunpeumieux.
—Non,merci,dit-elleavecunsourirepouratténuerl'impactdeson
refus.Jen'aipasledroitdeboireducafé.Cen'estpasbonpourle
bébé.
Hankauraitpuluidresserunelistedetouteslesboissons
inoffensivespourlebébéqu'elleauraitpuchoisirdansunbar,mais
ildécidadenepasinsister.Ilétaitévidentqu'ellen'avaitpasenvie
deresteraveclui.
Letrajetderetoursefitdanslesilence.LorsqueHanksefutgaréle
longdutrottoir,ilcoupalecontact.
—Ehbien,àvendredi,jesuppose.
Ellehochalatête,sesdoigtstriturantunboutondesonchemisier.
—Pourrais-tuvenirmechercherenallantaupalaisdejustice?
Bessaétérappeléepourundeuxièmeentretiendansuncabinet
dentaireaujourd'hui.C'estbonsigne,maissielledécrocheleposte,
ilestpossiblequ'elledoivetravaillervendredi.
—Pasdeproblème,réponditHank.Verstroisheuresetdemie?
—Ceseratrèsbien.
Ellerestaimmobileuninstant,cherchantvisiblementquelquechose
àdire,puisellesoupira.
—Ehbien,jeferaismieuxd'yaller.Àvendredi.
—Entendu.
Avantderefermersaportière,elleluiadressaunsourirenerveux.
—Aurevoir.
Hanklasuivitdesyeuxtandisqu'elles'éloignaitlelongdutrottoir.
Vendredi.
Dansquatrejours,ilsseraientmariés.
11.
Cesoir-là,Hankallavoirsesparents.Ilavaitbeauconnaîtrepar
cœurtoutcequil'entourait,ileutl'impressionquelascènese
déroulaitdansunautreuniverslorsqu'ils'assitàlatabledecuisine.
Samèreétaitinstalléeenfacedelui,sonpèreàsadroite.
—Tuessûrquetuneveuxrien?demandaMary.Jeviensdefaire
ducafé.
Hankavaitdéjàlesnerfsàfleurdepeau.Iln'avaitcertespasbesoin
decaféine.Ilsecalasursachaiseenchêne.
—Non,merci.
Marybutunegorgéedethéetreposasadélicatepetitetasseau
reborddoré.
—C'estgentild'êtrevenu.Ilyaquelquetempsquenousnet'avons
pasvu.
—Noussommesdébordés,àcetteépoquedel'année.Jakeetmoi
sommesencoreentraindemarquerlespoulains,etcettesemaineon
nousaamenéquatrechevauxàdresser.
LeregarddeHankseportasurlemurprèsdelafenêtre,oùsixséries
d'empreintesdigitalesavaientétémouléesdansduplâtre-unepour
chaquemembredelatribuCoulter.Lessiennesluisemblaientsi
petitesqu'ilavaitpeineàcroirequ'ellesaientpuluiappartenir.Il
songeasoudainqu'unjourprochain,ilverraitpeut-êtrecellesdeson
filssurcemêmemur.
—Çavabientôtsecalmer,ajouta-t-il.
—Tantmieux.Jakeettoitravailleztropdur.
Hankcherchaenvainuneentréeenmatièrequiluipermettrait
d'annoncerlanouvelleendouceuràsesparents.Ilrejetauneidée
aprèsl'autre,tandisqueletic-tacdelavieillehorlogeenformede
théièreluisemblaitplussonoreàchaquesecondequipassait.
—J'aiquelquechoseàvousdire,dit-ilenfin.Préparez-vousàun
choc.
Maryeutunhaut-le-corpstandisqueHarvfronçaitlessourcils,
fixantsurluileregardbleuetperçantquil'avaittoujoursintimidé
enfant.
—Jenesaispasparoùcommencer,alorsjevaisallerdroitaubut.
Ilmarquaunepause,puissejetaàl'eau.
—Jememarievendredi.
Sesparentsledévisagèrent,incrédules.Samère,unepetitefemme
dodueauxcheveuxbrunsàpeinestriésdegris,posaavecprécaution
satassesursasoucoupe,souritd'unairhésitantetjetauncoupd'œil
verssonmari.
—Jesuisdésolée,dit-elleenriant.Jedeviensunpeusourde.
J'auraisjuréquetuviensdedirequetuvastemarier.
Hankacquiesça.
—Tuasbienentendu.
—Jenesavaismêmepasquetuavaisunepetiteamieattitrée!
Hankn'avaitpasmentiàsesparentsdepuissapetiteenfance,etil
n'allaitpascommenceràprésent.
—Ceschoses-làarriventtrèsvite,parfois.
—Tuasditvendredi?répétasamère.
Elleportaunemainàsagorge,lesyeuxsoudaindouxetbrillants.
—C'estsirapide!
—Jesaisqueçadoitvousparaîtreprécipité.Jesuisdésolédene
pasvousavoiravertisplustôt.
Harvtapotasapochedechemise,cherchantlepaquetdecigarettes
auquelilavaitrenoncéquatreansplustôt.
—Depuisquandconnais-tucettefemme,fiston?
—Depuisuncertaintemps,réponditHankd'untonévasif.
—Tul'aimes?demandasamèreavantdesemettreàrire.Question
idiote!Tunel'épouseraispassicen'étaitpaslecas.
Siseulementilssavaient!Hankfutreconnaissantàsamèred'avoir
réponduàsaproprequestion.S'ilpouvaitl'éviter,ilpréféraitnepas
avoiràentrerdanslesdétailsdesarelationavecCarly.
Maryplissalefront.
—Tuasditvendredi?
Hankhochalatête.
—Seigneur!Maisc'estdanstroisjours!
—Nousallonsfaireçasimplement,maman.Ellen'apasdefamille
ici.Ceseraunecérémoniecivile,riendeplus.
Maryparutdépitée.
—Maistunevoispasd'inconvénientàcequej'organiseunepetite
réception,toutdemême?Nouspouvonsfêtercelaici.Quelgenre
demariageserait-ces'iln'yavaitpasderéceptionaprès?
—Carlyetmoinevoulonspasderéception.Noussommeseuh...
enfin...c'estassezsoudain...etnousvoulonsévitertoutletralala...
—Unmariagen'estpasuniquementdestinéauxmariés,intervint
sonpère.Ilestpourlafamilleaussi.Sitamèreveutorganiserune
réception,jenevoispaspourquoiellenedevraitpaslefaire.
Résoluàlesconvaincre,Hankcherchaunargumentdepoids,
susceptibledesatisfairesesparents.
Nada.Puisilcommitl'erreurderegardersamère;elleavaitlesyeux
pleinsdelarmes.
—Tunevastemarierqu'uneseulefois,dit-elled'unevoix
tremblante.
Pasnécessairement,songeaHank,maislemomentétaitmalchoisi
pourlefaireremarquer.
—Jetiensàmarquerl'événement,reprit-elle.Tuesnotrefils!
Commentunhommeétait-ilcensétenirtêteàsamèrequandcelle-ci
étaitauborddeslarmes?Hankretirasonchapeauetleposasurla
chaiseàcôtédelui.Bonsang!Ilpouvaits'opposersansproblèmeà
unhomme.Curieusement,cen'étaitjamaisaussifacileavecune
femme.Etmaintenant,ilenavaitdeuxàsatisfaire.
—C'estdéjàasseztristeden'avoirqu'unecérémoniecivile,
continuaMary,savoixdevenantplustendueàchaquemot.Maisne
rienfêterdutout?Nousn'auronspasdephotos,pasdesouvenirsà
partagerenfamille!Et...
Souslatable,lepèredeHanklepoussadupied.Hankcompritqu'il
avaitperdulabatailleetlevalamain.
—Maman?
Ellecontinuaitàparler.
—Maman?Hé!Vas-tumelaisserplacerunmot?
Marysetut,maisluiadressaunregardlourdde
reproche.
—Sijedisoui,peux-tumepromettresolennellementd'organiser
quelquechosedetrès,trèssimple?
Ellehochalatête.
—Oui,biensûr.Jepeuxfairesimple.
—Alors,c'estd'accord,cédaHank.Maisilfautqu'iln'yaitquetrès
peud'invités,seulementlesmembresdelafamille.
—Trèspeud'invités,répétaMary,aussitôtragaillardie.Pasde
problème.Ceseraplusintime.
Ellecilla,refoulantseslarmes,ets'essuyalesjoues.
—Jesuisdésolée.Cen'estpastouslesjoursqu'undevosenfantsse
marie!Jeneconçoispasqu'onpuissefaireleschosesautrement.
Hankavaitreçulemessage.Cinqsurcinq.Tantquesamèrene
mettaitpaslespetitsplatsdanslesgrands,uneréceptionn'avaitrien
dedramatique,aprèstout.
—Carly,tuasdit?Queljolinom!repritMary.Quandallons-nous
larencontrer?
Hanksefrottalementon.
—Ellevaêtretrèsoccupée,cettesemaine,àfairesesbagagesetà
sepréparerpourlacérémonie.Ilvousfaudrasansdouteattendrele
jourdumariage.
—C'estdommage.
Hankétaitd'accord,maisilnevoulaitpasimposeràCarlytrop
d'épreuvesàlafois.Unefoislemariagepassé,safamilleauraittout
loisirdefairesaconnaissance.
Iltrituralamosaïqueenharicotscenséeêtreundessous-de-platqui
ornaitlecentredelatable.Ill'avaitfabriquéepourlafêtedesMères
uneéternitéauparavant.Sonpèrel'avaitrecouverted'unepâtede
fibredeverreafindeprotégerlemotif,uncoqmalcentré,affligé
d'unstrabismeprononcéetd'unecrêteendentsdescie.Lepauvre
volatileavaitl'aird'avoirétéassomméparuncoupdemarteau.
—Commentest-elle?insistaMary.
Hankréfléchituninstant.
—Blonde,jolie.
Leregarddesonpèresedurcit.
—Pasdanslegenrevulgaire,ajouta-t-il.Sescheveuxsont
naturellementblonds,couleurmiel,avecdesmèchesplusfoncées.
Elleneportepasdemaquillage,oupresquepas.Sijedevaisla
décrireenquelquesmots,jediraisqu'elleressembleàunange-
commeceuxqu'onvoitpeintssurlesplafondsdeséglises.
HarvsedétenditetMarysourit.
—Elledoitêtreadorable.
Elles'emparad'unstyloetd'unefeuilledepapieretsemità
griffonnerdesnotes.
—IlfaudrainviterlesKendrick,dit-elleenjetantuncoupd'œilvers
Hank.
Ileutunevisiondusalondesesparentspleinàcraquer.
—HormisRyan,lesKendricknefontpasvraimentpartiedela
famille,maman.
—C'esttoutcomme.BethanyestuneKendrick,àprésent.EtRyan
vaforcémentleurparlerdumariage.
Elleentrepritdedresserunelistequi,sousl'œileffarédeHank,ne
tardapasàprendredesproportionsalarmantes.
—EtnousnepouvonspaslaisserdecôtélesparentsdeMolly.
Hankadressaunregardsuppliantàsonpère.Harvréprimaun
sourireamusé.
—Ilsnepourrontpeut-êtrepasvenir,machérie.Ilfaudraitqu'ils
descendentdePortlandenvoiture,etnousneleurdonnonsguèrede
temps.
Hankpriapourquesonpèreaitraison.Sicinquantepersonnes
débarquaientpourassisteràlacérémonie,commentl'expliquerait-il
àCarly?
—Jepensevraimentqu'ilvaudraitmieuxn'inviterquelafamille
proche.J'aiquatrefrèresetunesœur,dontdeuxquisontmariéset
quiontdesenfants.Nousnetiendronspastousdanslebureaud'état
civil,sansparlerdesparentséloignés...
—Net'inquiètepas,ditMary.Jem'occupedesdétails.
C'étaitjustementcequiinquiétaitHank.Lesdétails.Pourquoi
fallait-ilquelesfemmescompliquenttout?
Marylevalesyeuxverssonmari.
—NousnedevonspasoublierSlyetHelen.
HarvlançaàHankunregarddebiais.
—Jesupposequenon.
UnefossettesecreusadanslajouedeMary.
—NotreHankquisemarie!Tun'aspasdumalàycroire,Harv?
Quandilaannoncéqu'ilavaitquelquechoseànousdire,je
m'attendaisàtoutsaufàça!
—C'estunesurprise,poursûr.
Harvrepoussasachaise.
—Hank,pendantquetamèrefaitlalistedesinvités,tupeuxvenir
augarageavecmoi?J'aiquelquechoseàtemontrer.
Sepréparantàuninterrogatoireenrègle,Hanksuivitsonpère.Harv
neledéçutpas.
—Qu'est-cequisepasse?demanda-t-ild'unevoixsourde,dèsque
laportefutrefermée.
—Rien,papa.Jememarie,c'esttout.
—Autantquejesache,tunefréquentespersonne.Ettuarrivesici,
fiercommeunpaon,nousannoncerquetutemaries?
—Écoute,papa...
—Gardetessaladespourtamère.Elletecroit.Dis-moilavérité.
Hanks'exécuta,relatanttoutel'affaire,ycomprislamanièredontil
avaitcontraintCarlyàl'épouser.Àmi-chemindurécit,Harvse
laissatombersurunelaitièreenfer-blanc.Verslafin,samâchoire
tressaillait,signequ'ilserraitlesdents.Sesyeuxbleusétincelaient
decolère.
—Jesuisdésolé,papa,conclutHanklorsqu'ileutterminé.Jesais
quejet'aidéçu.
—Jenesuispasfierdetoi,mongarçon.Jecroyaist'avoirélevé
autrement.
—Siçapeutteconsoler,j'aiapprisunedureleçon.Mamanme
répétaittoutletempsqu'unjouroul'autre,j'auraisdesennuis.Elle
avaitraison,saufquecen'estpasmoiquisouffre.Quoiqu'ilarrive
entreCarlyetmoi,jenefréquenteraiplusjamaislesbars.
Sonpèreseredressa.
—Fréquenterlesbars?Letermeestunpeufaiblequandonparle
desesaouleretdedéflorerdesfillesàl'arrièred'unpick-up.
Hanknetrouvarienàdirepoursadéfense.Leslarmesauxyeux,il
affrontaleregarddurdesonpère.
—Tusaiscequiestlepire?
—Non.Quoi?
LagorgedeHanksenoua.
—Carlyestexactementlegenredefillequej'auraischoisiesi
j'avaiseuassezdebonsenspourenchercherune.Elleestdouceet
jolie,etgentille,avecjusteassezdecaractèrepourmegardersurle
droitchemin.
Ilsoupiraetdonnauncoupdepieddansunefeuillesèchequis'était
faufiléesouslaporte.
—Chaquefoisquejelaregarde,jemedemandecommentj'aipu
penserqu'elleétaitunehabituéedesbars.Etcommejenesavaispas
qu'elleétaitvierge,jen'aipasprisdeprécautionsparticulières.Jelui
aifaitmal,j'ensuissûr.Elleseméfiedemoi,àprésent.
—Jenem'inquiètepastroppourça,rétorquasonpère.Tutrouveras
lemoyendel'apprivoiser.
Hankn'enétaitpassisûr.
—Peut-être.
Harvselevalourdement.Hankattenditquesonpèreluidise«Jete
l'avaisbiendit»ouqu'ill'accabledereproches.Aulieudecela,
Harvlepritparlesépaules,leregardadanslesyeuxetsourit
tristement.
—J'auraispréféréquetunemettespascettepauvrefilledansune
situationpareille,jenevaispasprétendrelecontraire.Maispuisque
tul'asfait,jesuisfierdevoirquetuassumestesresponsabilités.
Hanks'étaitattenduàtoutsaufàcegenrededéclaration.
—C'estmonenfant,papa.Iln'yaaucundoutelà-dessus.Cette
grossessevagâcherlaviedeCarly.sijen'intervienspas.
—Beaucoupd'hommesprendraientleursjambesàleurcou.
—J'aiétéélevémieuxqueça.
Harvacquiesça.
—Dansdescirconstancesnormales,jen'auraisjamaisapprouvé
quetulacontraignesàt'épouser,maisriennemeparaîtnormaldans
votresituation.
C'étaitlemoinsquel'onpuissedire,songeaHank.
Harvsourit,puisluitapotalebras.
—Elleauraunefamillepourlasoutenir,àpartirdemaintenant.
Hankjetauncoupd'œilàlaportequicommuniquaitaveclacuisine.
IlavaitparfoisétéexaspéréparleclanCoulter,sinombreuxetsi
étroitementsoudé.Maintenant,ilseréjouissaitdesonexistence.Sa
mèreprendraitCarlysoussonaileetilpouvaitcomptersurJakeet
surMollypourl'accueillirchaleureusementauranch.Carlyse
sentiraitpeut-êtreunpeuintimidéeaudébut,maisHankétait
persuadéqu'ellenetarderaitpasàaimersafamillepresqueautant
quelui.
—Elleauraaussiquelqu'undebienàsescôtés,commentaHarv
doucement.
Surpris,Hankinterrogeasonpèreduregard.Cedernierbaissala
têteetdonnaàsontouruncoupdepieddanslafeuille.
—Quandunhommeélèvedesfils,ilatendanceàprésenterdelui
uneimageflatteuse,histoiredemontrerl'exemple.J'aifaitmapart
d'erreurs,deschosesdontjen'aijamaisparlédevantvous,les
garçons.
Illevalesyeux,l'airpenaud.
—Moiaussi,j'aicourulesfillesetfaitlabringue.Jenevoulaispas
memarier.Jenemevoyaispasencombréd'uneribambellede
gaminsànourrir.
Sûrementpas,pasmoi!Etpuisj'airencontrétamère...
IlfitàHankunclind'œil.
—J'aieulecoupdefoudrepourelleetj'aipassélesmoissuivantsà
prendredesdouchesfroides.C'étaitunefillebien.Ellen'étaitpasdu
genreàselaisserrenverserdanslefoinsansavoirlabagueaudoigt.
Jen'avaispasd'autrechoixquedel'épouser.Sonpèreafaillifaire
uneattaque!Iladitquej'étaisunvoyou,unbonàrien,quejela
feraissouffrir,etilarefusédenousdonnersabénédiction.Ilétait
fouderagequandons'estsauvésetqu'ons'estmariésquandmême.
—Grand-pèrenet'aimaitpas?s'exclamaHank,incrédule.
Harveutunlégerrire.
—Ilavaitraison.J'étaisunvoyoudoubléd'unbonàrien.
IlplantasonindexsurletorsedeHank.
—Ilfallaitunefemmecommetamèrepourmeremettresurles
rails,etellem'yagardédepuis.Tongrand-pèreafinipar
m'accepter.QuandJakeestarrivé,ons'entendaitbien,luietmoi.Et
çaaduréjusqu'àsamort.
Harvesquissaunsourireamusé.
—Tusaislesdernièresparolesqu'ilm'adites?«TraitemaMary
commeilfaut,sinon,jetejurequejereviendraid'outre-tombepour
tebotterlesfesses,gamin.»
Hankneputs'empêcherderire.Ilavaitencoredumalàcroireque
sonpèreaitpucourirlesfemmes.
—EtpuisquelepèredeCarlyn'estpaslàpourledire,c'estmoiqui
leferaiàsaplace,repritHarvenétrécissantlesyeux.Traite-la
commeilfaut,sinon,c'estmoiquitebotterailesfesses!
—Net'inquiètepas,papa.Mesfrasquessontterminées.Danspeu
detemps,j'élèveraiunenfantetjemepeindraisousunjourmeilleur
quejenelesuis,moiaussi.
—Jesais,réponditHarvenhochantlatête.Jet'aiélevé,non?
Commeils'apprêtaitàretournerdanslacuisine,Hanklerappela.
—Papa...Ilyaunedernièrechose...
Harvseretournavivement.
—Sic'estunemauvaisenouvelle,garde-lapourplustard.J'enai
entenduassezpouraujourd'hui.
—Non,cen'estriendegrave.
Hanksefrottalanuque,choisissantsesmotsavecsoin.
—Çam'ennuiedetedemanderçaparcequejesaisquetun'aimes
pasavoirdesecretsvis-à-visdemaman,maisdanscecasprécis,
pourrais-tugarderpourtoilagrossessedeCarlypendantquelques
jours?
—Jepréféreraisnepasavoiràlefaire,réponditHarvenfronçant
lessourcils.
—Jesaisetjecomprends.C'estjusteque...ehbien,situledisà
maman,ellevaenparleràBethany.Enunriendetemps,toutela
familleseraaucourant.Jenevoudraispasquequelqu'unfasseun
fauxpasetqueCarlysesentehumiliéelejourdesonmariage.
Harvacquiesça.
—Trèsbien,fiston.Jetedonneunesemaine,pasunjourdeplus.
Tamèreetmoin'avonspasdesecretsl'unpourl'autre.
—Quelquesjourssuffiront,promitHank.C'estpourCarly,pas
pourmoi.Peut-êtrequecelanel'ennuieraitpas.Beaucoupde
femmessontenceintesavantdesemarierdenosjours,maisonne
saitjamais.Savien'ariend'ordinaire.
Harvsefrottalementon,faisantcrissersabarbenaissante,plus
grisequebruneàprésent.
—Tamèreseraraviepourlebébé,tusais.Elleneporteraitjamais
dejugementsurcegenredechose.
—Cen'estpasçaquim'inquiète,soupiraHank.Pasuneseconde.
C'estjustequeCarlynevousajamaisvus.Elleabesoind'unpeude
tempsavantquemamansemetteàs'extasieretàl'inonderde
cadeauxpourlebébé.
Harvs'esclaffaetlepoussaverslaporte.
—Tuferaismieuxderentreravantqu'elleinvitelamoitiédelaville
àtonmariage.
Hankespéraquesonpèreplaisantait,maisquandilregagnala
cuisine,Maryétaitdéjàautéléphone,parlantàtouteallureàsasœur
Bethany.
—Oui,disait-elle,vendrediaprès-midiàseizeheures!Commeça,
sanscriergare!Ilditqu'elles'appelleCarly.Oui,ehbien,tuconnais
tonfrère.Ilnes'estjamaistraînéàquatrepattes,maisilamarchéà
septmois.Rienn'achangé.
HankentenditlavoixétoufféedeBethanyàl'autreboutdelaligne.
Ilimaginasasœur,assisedanslefauteuilroulantultramoderneque
sonmariRyanavaitfaitfabriquerspécialementpourelle,sesyeux
marronpétillantdejoie.
Maryéclataderireettenditl'appareilàHank.
—Elleveutavoirtouslesdétails.Jetelapasse!
Levendredisuivant,àquinzeheurestrenteprécises,Hanksonnaà
laportedeCarly.Enattendantqu'ellevienneluiouvrir,ilvérifiale
nœuddesacravateaméricaine,redressalesépaulespourajustersa
vesteentweedets'assuraquelaboucledesonceinturonétaitbien
centrée.Ilsesentaitnerveux;unefinepelliculedesueurperlaitsur
sapeau.
Lejourdesonmariage.
Lorsqu'ilentendittournerlapoignée,ilcachalebouquetdemariée
danssondosetplaquaunsourirequ'ilespéraitamicalsurseslèvres.
Puislaportes'ouvritetsonsouriresefigea.Ilrestabouchebée.
L'anges'étaittransforméenfemmefatale.
Carlyarboraitunfourreaud'unblancscintillantdotéd'undécolleté
quidonnaitunsensnouveauaumot«plongeant».Letissuépousait
touteslescourbesdesoncorpsravissantetlajupeétaitagrémentée
d'unefentequimontaitjusqu'àmi-cuisse,révélantpresque
entièrementunejambefuselée.Elledonnaitl'impressiondes'être
maquilléeàlatruelleetsescheveuxformaientdepartetd'autrede
satêteunemassedebouclesblondesquisemblaitassezrigidepour
qu'onypiquedesdécorationsdeNoël.
—Bonjour,dit-elled'unevoixincertaine.Hankétaitincapable
d'articulerunson.
—Bessavaitpréparéunerobepourmoi,maisj'aiperduunbouton,
poursuivit-elleenlissantletissusurseshanches.Jemesuispiquéle
doigtenessayantdelerecoudreetj'aisaignésurlebustier.
Savoixétaitdevenueperçante.
—Cetterobe-ciappartientàBess.Jel'aitrouvéetoutaufonddeson
placard.Jesuisnullepourchoisirdesvêtements.Çava?
Larobeauraitétélerêveérotiquedetouthommenormalement
constituésiCarlyl'avaitaccompagnéedetalonsaiguilles,aulieude
quoiellearboraitdessandalesblanchestoutessimples,quicréaient
uncontrastepourlemoinssaisissantavecsatenue.Encoresousle
choc,Hankentraetrefermalaporte.
—Tut'esmisdumaquillage,dit-ilenfin.
Elleposasurluiunregardhésitant.Lebleudesesyeuxétaitpresque
éclipsépardesdemi-lunesd'ombreàpaupièresverte.
—Jen'enmetsjamais,d'habitude.Ilafalluquejem'yprenneàtrois
fois.
Hanknefutguèresurprisparsonaveu,mêmesi,pourunepremière
tentative,ilyavaitrelativementpeudecoulures.Ilconsidérasajolie
boucherecouverted'unrougevif,l'épaissecouchedemascaraqui
recouvraitsescils,etsongeaqu'elleavaitdûemprunterlatroussede
maquillagedeBeth.Lesteintesauraientdavantageconvenuàune
brune.
Ilfutbrusquementramenédesannéesenarrière,ausoiroùsasœur
avaitassistéàsonpremierbal.Leursparentsavaientétéappelésà
l'écuriepouruneurgence.Chargéd'attendrequelevétérinairerap-
pelle,Hankétaitleseulmembredelafamilleprésentdanslamaison
quandBethanyavaitémergédelasalledebains,ressemblantde
manièrefrappanteàCarlyàprésent,levisagetartinédecouleurs
criardes,arborantunecoiffureàfairepeur,lescheveuxcollésparla
laque.
LaseuledifférenceétaitqueBethanysavaitqu'elleavaitl'air
affreux,alorsqueCarlynes'endoutaitpas.
Uneseconde,Hankenvisagead'êtrelâche.Ilnevoulaitpasluifaire
depeine.Maisd'unautrecôté,ilnepouvaitpassetaireetlalaisser
sortirdanscetétat.Plustard,lorsqu'ellecomprendraitàquelpoint
sarobeetsonmaquillageétaientdéplacés,ellesesentiraithumiliée
chaquefoisqu'ellesesouviendraitdujourdesonmariage.
L'hésitationdutseliresursonvisage,carCarlyportaunemainàson
cœur.
—Jesuishideuse,n'est-cepas?
—Tunepourraisjamaisêtrehideuse.
Ilposalepetitbouquetsurlecanapéetseretournaverselle.
—C'estjustequecetterobeesttropsexypourunmariage.Tes
cheveuxsontbeaucoupplusbeauxnaturellement,ettuestrop
maquillée.
Elleparutatterrée.
—MonDieu!
Ellefitvolte-face,puispivotadenouveauetl'imploraduregard.
—Peux-tum'aideràchoisirunerobeplusappropriée?
Hankavaitl'intentiondefairebienplus.Ilretira!savesteet
retroussasesmanchesenlasuivantdanslachambre.Descartons
étaientempiléspartoutsurlelit,signequ'elleavaitdéjàfaitses
bagagespouremménagerdanslechalet.Parchance,elleavaitlaissé
quelquestenuessurdescintres.Lorsqu'elleouvritleplacard,les
yeuxdeHanktombèrentsurunerobebleupâletoutesimple.
—Celle-ciseraparfaite,affirma-t-il.
—Etmescheveux?Etlemaquillage?
—Ilsetrouvequejesuisunexpertenlamatière,répondit-il.
J'aidaismasœurBethanyàsepréparerquandellesortait.
Ilbaissalesyeuxsursamontre,serésignantàêtreenretardpourla
cérémonie.
—Peux-turetirercetterobe,enfilerunpeignoiretmeretrouver
danslasalledebains?
Quelquesinstantsplustard,quandCarlyapparutsurleseuil,Hank
ajustaitlatempératuredel'eau.Ellesemordillalalèvreenlevoyant
s'approcher,ungantmouilléàlamain.Illuinettoyalevisageà
l'aided'unelotiondémaquillante,puisl'attiraverslelavabo,la
forçantdoucementàbaisserlatêtepourqu'illuimouilleles
cheveux.Ellepoussaunpetitcristupéfait.
—Jamaisjenemesuissentieaussihumiliée,murmura-t-elle.
—Cen'estpastafaute.Tun'aspasl'habitudedescouleurs,ettune
voispaslespaillettes.
Ilappliqualeshampooing,prenantsoindenepasluienfairecouler
danslesyeux,aprèsquoiilluirinçarapidementlescheveux.Les
fessesrondesdeCarlysepressaientcontresonentrejambeetce
contactluirappelalecontratqu'ilsavaientpassé,ravivantsa
déterminationàlafairechangerd'avisàcesujet.
—Là,dit-ilenluienveloppantlescheveuxd'uneserviette.Oùestle
maquillage?
Elleluidésignaunepetitetrousseprèsdulavabo,Hanckl'ouvrit,
inspectantrapidementlecontenuavantd'ensortirtroisobjets
seulement,dumascara,dufardàjoues,etunrougeàlèvresrose
pâle.
Deboutdevantlui,Carlyl'observa,tendue,lesyeuxécarquillés,
alorsqu'ilsemettaitautravail.Del'avisdeHank,elleavaitunteint
parfait,quin'exigeaitaucuneretouche.Cependant,ilcomprenait
qu'elledesiresemontrersoussonmeilleurjourpourfairela
connaissancedesafamille.Unsoupçondemaquillagelarendrait
plussûred'elle.
—Larègledebaseestqu'ilvauttoujoursmieuxsepasenmettre
assezqued'enmettretrop,expliqua-t-ilenappliquantunecouchede
mascarasurseslongscilssoyeux.L'idéeestd'avoirl'airnaturel.
—Nousallonsêtreenretardàcausedemoi,chuchota-t-elle.
Ledevantdupeignoirbâillaitlégèrement,révélantunsoutien-gorge
endentelledélicateetlanaissancedesesseins.Auprixd'ungros
effort,Hankréussitl'exploitdefixersonregardsurlevisagede
Carly.
—Cen'estpastafaute.J'auraisdûvenirplustôt.
—Tesparentsserontfâchés?
Ilappliquaunetouchedecouleursurseslèvres.
—Jenecroispas,dit-ilenluifaisantunclind'œil.S'ilssontunpeu
agacésd'avoirattendu,ilsl'oublierontdèsqu'ilsaurontvuleurjolie
belle-fille.
Quandileutterminé,ilretiralaserviettequiretenaitsescheveux.
Ilstombèrentenmèchessouplesethumidessursesépaules.Fasciné
parsabeauté,Hanklespeignapuislesmitenplaceduboutdes
doigts.
—Voilà,çayest,annonça-t-il.Coursmettretarobeetnous
pourronspartir.
Ellejetauncoupd'œilnerveuxàlaglace.
—Ilfautquejemesèchelescheveux.Jenepeuxpasyallercomme
ça.
—Letempsqu'onarrive,ilsserontpresquesecs,affirma-t-il.Etils
serontmagnifiques.
Carlyneparutguèreconvaincue.
—JesuisundonJuan,souviens-toi.Jesaisdequoijeparle.
Elleregagnalachambre,lebousculantaupassage.Lorsqu'elleen
ressortit,quelquesminutesplustard,elleétaitsuperbeavecsarobe
bleupâleetsessandalestoutessimples.
—Tuesabsolumentparfaite.
Lesparolesavaientjaillid'elles-mêmes.Hankétaitsincère.Elle
étaitparfaiteeneffet,innocenteetnerveuse,timideetincertaine.
—Jeserail'hommeleplusfierdupaysenentrantaupalaisde
justiceàtonbras,ajouta-t-ilenluioffrantlebouquet.
—Oh!Hank,tun'auraispasdû!murmura-t-elle,lesyeuxbrillants
delarmes.Ellessontmagnifiques.
Elleinspiraprofondémentleurparfum.
—Desoeillets?Cesontmespréférés.
Hankcompritbrusquementqu'elledevaitidentifierlesfleursàleur
odeur.Illaregardaeffleurerdélicatementunpétale.
—Ça,c'estunemarguerite.
Àsontour,iltouchaunpétalecouleurlavande.
—Voiciuneorchidéesauvage.Etlà,cesontdesjacinthesdesbois.
—Mercibeaucoup.Ellerougitlégèrement.
—J'aitoujoursadorélesfleurs-parcequ'ellessententsibon,je
suppose.Mêmequandjenepouvaispaslesvoir,jelesappréciais.
Hanksepromitintérieurementdeluienoffrirsouventàpartirde
maintenant.Ilplongealamaindanssapoche.
—J'ai...euh...j'aiaussiachetéautrechose.Elleluidécochaun
regardstupéfait.
Nousdevronsavoirdesalliances,pourlacérémonie.Maisquandje
suisalléàlabijouterie,jen'aipaspurésisteràlatentation.Ilouvrit
lapetiteboîteenveloursbleunichéeaucreuxdesapaume.
—Jenesavaispascequiteplairait,alorsj'aichoisiquelquechose
quimefaisaitpenseràtoi.
Ilsortitdesonécrinunebaguedefiançailles,uncercledediamants
minusculesdisposésautourd'unjoyauplusgros,étincelant,au
centre.IllaglissaaudoigtdeCarlyensefélicitantdesonchoix.La
bagueétaitravissante,nitropvoyantenitropinsignifiante,etle
motifdélicatconvenaitparfaitementàCarly.
—Jesuiscontentqu'ellet'aille.Carlylevalamain,l'airtroublé.
—Ilnefallaitpas,Hank.Elleadûtecoûterunefortune.
—Pastantqueça.
Illaregarda,seprenantàregretter...ilnesavaitquoiaujuste.Que
leschosesnesoientpasdifférentes?Qu'iln'aitpulademanderen
mariagedemanièreplusconventionnelle?
—Puisquenousallonsnousmarier,autantfaireleschosescomme
ilfaut.Danslepiredescas,tupourrastoujoursladonnerànotrefils
ouànotrefilleunjour.
Elleparutsoudainméfiante.
—Danslepiredescas?
Ils'étaitmalexprimé,réalisaHank.Iljetauncoupd'œilàsamontre.
—Noussommesdéjàtrèsenretard.Nousferionsmieuxd'yaller.
—C'estunetrèsjoliebague,Hank.Merci.
Ellenesemblaitpasdéborderdejoieàlaperspectivedelaporter,et
Hanksupposaquelesenssymboliquedubijoulagênait.Unebague
defiançaillesétaitlapromessed'unavenirpartagé,etunealliance
scellaitcettepromesse.Enpassantlabagueaudoigtd'unefemme,un
hommedéclaraitsienne.
Hankn’avaitriencontre
Jamaisunefemmeneluiavaitautantplu.
12.
HanketCarlyfurentenretardàleurpropremariage.Detrente-cinq
minutesseulement,maispourceuxquiétaientarrivésàl'heure
convenue,l'attenteavaitétélongue.Lesmembresdesafamillese
tenaientaucoudeàcoudedanslasalleexiguë,fébrilesetimpatients,
transpirantdansleurshabitsdudimanche.Deboutderrièreune
petitetabledisposéelelongdumurdufond,lejugedepaixarborait
uneminesombreetirritée.
LorsqueHankpoussalaporte,Carlyseblottitcontrelui,unemain
crispéesursaveste,l'autretenantétroitementsonbouquet.Ilsongea
àlarassurer,puisilaperçutsesparentsetdécidadeleslaisserfaire.
Ilavaittoujourspucomptersurleurgentillesse.
Àcôtédelui,Carlyétaitraidecommeunpiquet.Instinctivement,
Hankpassaunbrasautourdesesépaules,s'efforçantdeluifaire
comprendrequ'ilsétaiententourésdegensamicauxprêtsà
l'accueilliràbrasouverts.
Lemagistratlesfoudroyaduregard.Ilétaitclairqu'ilavaithâtede
commencer,maisHankserefusaitàbousculerCarly.Ilétaithorsde
questionqu'elledise«oui»sansavoiraumoinsétéprésentéeàceux
quiallaientassisteràlacérémonie.Ilserattraperaitplustarden
offrantaujugeungénéreuxpourboire.
—Papa,maman,voiciCarly.Carly,jeteprésentemesparents,
MaryetHarvCoulter.
Hankn'avaitjamaisétéaussifierd'êtreunCoulterqu'encetinstant.
Samères'avançaavecunsourireravi,lesbrasouverts.
—Jem'appelleMary,machèrepetite,maisj'espèrequevous
m'appellerezmaman.Jesuissiheureusedefairevotre
connaissance!
Endépitdesanervosité,Carlysemblaretrouversonnaturel.Elle
esquissaundecessourireséblouissantsquiavaienttournélatêtede
HanklefameuxsoirauChaps.
—Moiaussi,jesuiscontentedevousrencontrer.Hankm'a
tellementparlédevous!
Maryétaitauxanges.Ducoindel'œil,HankvitBesssedétacherdu
groupe.Ellesouritmaisrestaenretrait,visiblementdésireusedene
pasinterromprel'échange.HarvétreignitCarlyavecchaleur,
lançantàHankunregardapprobateurpar-dessussonépaule.
—VousressembleztantàHank!commentaCarly.
Harveutunpetitrire.
—LamarquedesCoulter.Mesfilsensonttousaffligés.
MaryvintétreindreHankàsontour.
—Elleestsuperbe,monpetit.Absolumentsuperbe.
—Merci,maman.C'estvraimentquelqu'underemarquable.
Àprésent,touslesmembresduclanCoulterétaientaucourantdela
maladiedeCarlyetdesesproblèmesdevision.Harvavaittenu
paroleetn'avaitpassoufflémotdelagrossesse,maisiln'avaitpas
estiménécessairedetairelesautresinformationsqueHankluiavait
données.
—C'estextraordinaire,chuchotaMary.Onnediraitjamaisqu'elle
étaitaveugleilyapeudetemps.
HankallaitreprendresaplaceaucôtédeCarlyquandsonpèrela
présentaàZeke,lequell'embrassasurlajoueavantdel'entraîner
verssesfrèresjumeaux,IsaiahetTucker.Hanksefrayaenhâteun
chemindanslafoulepoursechargerdesprésentation.Lorsqu'il
enroulaunbrasautourdesataille,«5etressaillitcommes'ill'avait
touchéeavecuncharbonardent.
Hankraffermitsonétreinte,etrencontraleregardamusédeTucker.
—Monchou,voicimonfrèreTucker.Tucker,CarlyAdams.
—Carlyplissalesyeux,fixantlesjumeaux.
—ÔmonDieu!s'exclama-t-elle,consternée.
Jecommenceàvoirdouble.
Tuckeréclatad'unriresonore.Isaiah,lepluscalmeetleplusréservé
desdeux,secontentadesourire.
—Non,moncœur,tunevoispasdouble.IsaiahetTuckersont
jumeaux,expliquaHank.J'aimoi-mêmedumalàlesdistinguer,
parfois.
—Vraiment?
Carlylesétudiaavecunecuriositémêléedestupeur.
—J'aientenduparlerdesjumeaux,biensûr,maisjen'enavais
encorejamaisvu.
EllelevalesyeuxversHank.
—Ilsteressemblentbeaucoup.
—Commeledisaitpapa,nousnousressemblonstous.
—Parlez-nousdevous,Carly,ditTuckeravecchaleur.Mamana
ditquevousétiezinstitutrice?
—Oui,eneffet.J'aiprisuncongésabbatiquecetteannéepourfaire
mamaîtrise.Visiblementintéressé,Isaiahintervintàsontour.
—Vraiment?Dansquellematière?
IgnorantquetoutelafamilledeHankétaitdéjàinforméedesa
maladie,Carlyexpliquaqu'ellesouffraitdedystrophiegrillagéeet
qu'ellesouhaitaitsespécialiserdansl'enseignementdesmalvoyants
—C'estfantastique!commentaTucker.Jepariequ'onmanque
d'enseignantsdanscedomaine.
Laconversationsepoursuivitpendantquelquesminutes,puis
TuckeremmenaCarlyversleursœurBethany,quivenaitd'ouvrir
uneécoled'équitationpourenfantshandicapés.Lesdeuxjeunes
femmesavaientdoncdéjàunpointcommun.Hankregardatourà
toursafutureépouseetsesfrèresjumeaux,soulagéquetoutsemble
sepassersansanicroche.Avantlafindelajournée,Carlyaurait
sansdouteétéséduiteparchacundesmembresdesafamille,qu'elle
leveuilleounon.
Certaindelalaisserendebonnesmains,Hanksaisitl'occasionde
s'occuperdesdétailsdedernièreminuteaveclejugedepaix.
Contrairementàl'impressionqu'avaiteueHank,Carlyétaitenproie
àunmalaisecroissant.Elles'étaitattendueàunecérémonieintime.
Aulieudecela,ildevaityavoiraumoinsunevingtainede
personnes,peut-êtredavantage,ettouscesvisagesinconnuslui
donnaientlevertige.Jamaisellenesesouviendraitdetouslesnoms.
Pisencore,ilétaitévidentquelesamisetparentsdeHankcroyaient
qu'ils'agissaitd'unvéritablemariage,d'uneunionpourlemeilleuret
pourlepire.Sachantqu'iln'enétaitrien,Carlysesentait
affreusementcoupable.
Lemensongeluirépugnait,etfeindred'aimerunhommequ'elle
connaissaitàpeineétaitleplusgrosmensongedesavie.Ellen'avait
encommunavecHankqueleurbébé.Dansdeuxoutroisans,ils
divorceraientetsuivraientchacunsaproprevoie.
Commentétait-ellecenséeregardercesgensenface,sourireetse
conduirecommesic'étaitleplusbeaujourdesavie?
C'étaitunechosequedesignerdespapiersetdes'unirpourdes
raisonsfinancières.Fairepassercetarrangementpourunvéritable
mariageetlaisserunefamillel'accueillirensonseinavectantde
sincérité,c'étaituneautreaffaire.Bethanyétaitsiamicaleetsi
intéressantequeCarlyl'avaitaiméesurlechamp.QuantàRyan
Kendrick,sonmari,c'étaitungrandcow-boybrunetélancé,avec
desyeuxbleuspétillantsetunsourirechaleureux.Defait,ilsétaient
toussigentilsqueCarlyduts'obligeràgardersesdistances,ne
voulantnitroplesaimernilesencourageràl'aimerparcequ'elle
savaitquecemariagen'étaitqu'unsimulacre.
AyantconversésuffisammentlongtempsavecBethanypournepas
paraîtreimpolie,Carlysedétourna,cherchantenvainHankdu
regard.Commes'ilavaitdevinésondésarroi,Zekesurgitsoudainà
côtéd'elleetluipritlamain.
—Vousavezpeur?
Carlyluilançaunregardabattu.
—Jesuisterrifiée.
—Hankestparlà,dit-ilenlaguidantàtraverslafoule.Toutle
mondeestnerveux,voussavez.C'estnormal.Danscinqminutes,ce
seraterminé.
Aucontraire,songeaCarly,danscinqminutes,celaneferaitque
commencer.
—Jenepeuxpastrompertoutlemondeainsi,
murmura-t-elle,sachantqueZekeavaitétéprésentlevendredi
précédentlorsqu'elleavaitacceptél'offredeHankautéléphone.Ils
pensentquec'estunvraimariage.Elleluipressalamain.
—Faites-moisortird'ici,Zeke.Jevousenprie.
Jenepeuxpascontinuer.
Illadévisagea,inquietetconsterné,puisilraffermitsaprisesursa
main.
—Hank!Hé!Hank!appela-t-ilenfaisantsigneàsonfrère.Ta
fiancéeabesoindetoi.
Carlyauraitvouludisparaîtredansuntroudesouris.Maintenant,
touslesregardsconvergeaientsurelle.
Zekeluipressalamaindenouveau.
—Nevousinquiétezpas.Personnenesaitdequoivousvoulezlui
parler.
—Carlyserenditcomptequ'elles'accrochaitàluicommeunenfant
perdu,maislorsqu'elletentadesedégager,ilresserrasonétreinte.
—Nevousenfuyezpas,murmura-t-ild'unevoixgravesisemblable
àcelledeHankquec'enétaittroublant.Hankarrive.Parlez-lui,au
moins.
UnevesteentweedapparutsoudaindevantlesyeuxdeCarly.
—Qu'ya-t-il,monchou?
LavoixdeHank.Carlysepenchaverslui,soulagéequeZekela
lâcheenfin.
—J'aidécidéquejenepouvaispasmemarier,dit-ellefaiblement.
Cen'estqu'unmensonge.Ungros,unépouvantablemensonge.Jene
peuxpas,voilàtout.
Hankluientouralesépaulesdesonbrasetsepenchaplusprès.Sa
présence,soncontactapaisèrentlesnerfsdeCarlytelunbaume,ce
quiluiparutlecombledel'ironie.
—Hé!rienn'achangé,luidit-il.Cen'estqu'undétailtechnique.
—Paspourtamère.
Illuimassal'épauledoucement.
—Ellealafibrematernelle.Mêmelesenfantsduquartier
l'appellent«Mamie».Calme-toi,monchou.Souviens-toides
raisonspourlesquellesnousavonspriscettedécision.
Carlyhochalatêtedocilement.
—Nousdevonspenserànotrebébé,poursuivit-il.D'accord?
Ellehochalatêtedenouveau,sedemandantpourquoilaproposition
semblaitsiraisonnablequandilenparlaitetsiinsenséelorsqu'elle
setrouvaitseuleaveclespenséesquisebousculaientdansson
esprit.
—Dansquelquesjours,assura-t-il,nousdironslavéritéàmes
parentsetnouslesmettronsaucourantdenosprojets.D'accord?
—Ilsmemépriseront.Ilscroirontquejemesuisserviedetoi.
—Non,pasdutout.Ilspenserontquetuesunejeunefemme
merveilleuse,etpleinedecourage,quifaitdesonmieuxdans
l'intérêtdesonenfant.
Besslesrejoignit.HankluiexpliquaenquelquesmotsqueCarly
avaitdesdoutes.
—Tunepeuxplusfairemarchearrière,àprésent,affirmaBess.Tu
aspristadécision,Carly.Vas-y.Penseaubébéetoublietoutle
reste.
Acetinstant,lejugedepaixréclamalesilence.
Bessajustalesfleursdubouquet,s'adressantàCarlydansunsouffle.
—Ilfautquetulefasses,Carly.Cessederéfléchir.
Valà-basavecHanketrépondsauxquestions.Lesmotsneveulent
riendire.
—Depuisquand?
—DepuisqueHankettoienavezdécidéainsi.
Hankallaseplaceràlagauchedujugeetredressalesépaules.À
cettedistance,ilressemblaitdemanièrefrappanteàZeke.
L'estomacretourné,Carlyredoutauninstantd'êtremalade.C'aurait
étélecomble!Delàoùellesetenait,ellenepouvaitdistinguerles
deuxfrèresl'undel'autre.Peuimportait.Zeke,Hank...Ellen'aurait
puaffirmerhonnêtementavoirunepréférence.Peuimportaitaprès
toutdesavoirquielleallaitépouser,tantqu'elleauraitunmaripour
réglerlesfactures.Cen'étaitqu'unsimulacresordide,unsacrilègeet
uneinsulteàtoutcequ'ilyavaitdeplussacré.Elleavaitpeineà
croirequ'elleétaittombéesibas.
—C'estinjustedetrompersafamilleetsesamisdecettemanière.
LecœurdeCarlytambourinaitcontresescôtes.
—Ilssonttoussigentilsavecmoi...
Bessremitunenouvellefleurenplaceetsourit.
—Justement.Tuasbeaucoupdechance.IlsVOITcomprendre
pourquoituasfaitcechoix,etilss'enréjouiront.
UnetêtesombresurgitsoudaindevantlesyeuxdeCarly.Ellefaillit
bondir.Zekeluieffleural'épaule.
—Votreamiearaison.Leplusimportant,pourlemoment,c'estma
nièceoumonneveu.Nevousinquiétezpaspourlesautres.S'ilsne
voientpaspourquoicemariageétaitnécessaire,vouspouvez
comptersurmoipourleleurfairecomprendre.
Besssourit.
—Jen'avaispasréaliséquevousécoutiezlaconversation.
Zekeluirenditsonsourire.
—J'aiuntalentpourtendrel'oreillequandjenedevraispas.
IlposasurCarlyunregardamicaletsonexpressions'adoucit
encore.
—Sérieusement,monchou,vousn'avezpasd'autrechoixpossible.
Etn'ypensezpascommeàunetromperie.Laseulechosequi
importe,c'estlebien-êtredevotreenfant.
Emportantcettepenséedanssoncœur,Carlyallasemettreàcôté
d'unhommequ'elleconnaissaitàpeine,afindedevenirsonépouse
devantlaloi.
Hankprononçasesvœuxlepremier.IlretournalespaumesdeCarly
verslehautcommelevoulaitlatradition,lestenantdanslessiennes
avantderépéteruneàunelesphrasesdujugedepaix.
—Àcompterdecejour,cesmainsserontlàpourteréconforter
quandtuaurasduchagrin,tedonnerforceetcouragequandtuauras
peur,teprotégerencasdedanger.
DeslarmesapparurentdanslesyeuxdeCarly,troublantsavisionau
pointqu'ellenevoyaitmêmeplusHank.Enrevanche,ellevoyaitses
mains,etsavaitqu'iltenaitdéjàlapromessequ'ilvenaitdeluifaire
luidonnantforceetcouragealorsquelesdeuxabandonnaient.Elle
entenditconfusémentlerestetsesparolesrésonnerdanssatêteen
unesuitedemotsdésordonnés.
—CarlyJaneAdams,repritlejugedepaix,répétezprèsmoi...
Elleobéit,promettantd'aimeretd'honorerHankCoulterjusqu'àce
quelamortlessépare.Elleétaitsibouleversée,sinerveuse,qu'elle
auraitrépétén’importequoi.
Elleparvinttantbienquemalauboutdelacérémonie.Enfin,Hank
glissal'allianceàsondoigtetelleluirenditlapareilled'unemain
tremblante.Lorsquelejugelesdéclaramarietfemme,ellecrutque
sesjambesallaientsedérobersouselle,maislebrasdeHankétait
là,fermeetsolideautourdesataille,pourlasoutenir.Informéqu'il
pouvaitdésormaisembrasserlamariée,ilsecontentadedéposerun
baiserlégeretimpersonnelsurseslèvres,unbaisersifugacequ'il
tenaitplusdurêvequedelaréalité.
C'étaitfini.Carlyetluiseretournèrentpourfairefaceàleursinvités.
Tousseprécipitèrentpourlesféliciter.
Ensuite,Carlyfitcequ'onattendaitd'elle,signantsonnomaubas
d'undocumentqu'elledistinguaitàpeineavantdequitterlepalais
dejusticeaubrasdeHank.Letrajetjusqu'àlamaisondesesparents
sedérouladansleflou.Unefoisarrivée,Carlyfitmachinalement
toutcequ'elleétaitcenséefaire,avecl'impressiond'êtreprisonnière
d'uncauchemar.Desvoixs'élevaientautourd'elle,unbrouhahaqui
pénétraitsestympansetemplissaitsatêtesansylaisserdetraces.
Hanknelaquittapasd'unesemelle.Elleseraidissaitchaquefois
qu'illatouchait,etpourtantilpassaitsouventlebrasautourdesa
taille,commepourlarassurer.
Aprèsavoirfaitletourdelapiècepouréchangerquelquesmots
avecchacun,Bessvintlesrejoindreprèsdelacheminée.
—C'estuneréceptionfantastique!dit-elle.Jen'arrivepasàcroire
queMaryaitpuorganisertoutcelaaussivite.
—Mamèreestextraordinaire,réponditHank.Elleadorerecevoir,
etelleauntalentpourça.
—Toutestparfait,intervintCarly.Quandjepenseàtoutlemal
qu'elles'estdonné,jemesensaffreusementcoupable.
Hanks'étaitdéjàexcusépourlenombredesinvitésetlefaitquesa
mèreaitinsistépourorganiseruneréception.Àcemomentprécis,
Marycommençaàfaireletourdelapièceavecunplateaude
canapés.Lorsqu'ellearrivaàleurhauteur,Carlypritunepetite
assietteetenchoisitpolimentquelques-uns.
—Mmm!fitBessengoûtantunchampignonfarci.Délicieux!
Hankseservitàsontour,félicitasamèrepoursespréparatifsetla
remerciaunefoisdeplus.
—Cen'estrien,protestaMary.Tumeconnais,j'adorefairece
genredechoses.
ElleadressaàCarlyunsourirechaleureux.
—Etc'estuneoccasionspéciale.
Puiselles'éloigna,parcourantlapièceduregardpours'assurerque
sesinvitésnemanquaientderien.
—S'ilyaquelquechosequetun'aimespas,neteforcepasà
manger,chuchotaHankàsanouvelleépouse.Jesaisquetuas
l'estomacfragileencemoment.
Carlysecoualatêteensouriant.
—J'étaissinerveuseaujourd'huiquej'aioubliédedéjeuner.Çame
feradubiendegrignoterunpeu.J'aitendanceàêtrebarbouillée,si
jeresteàjeun.
Elleparvintàmangertroispetitsgâteauxsalésgarnisdefromageet
décorésd'olivesvertes.PuisHankremarquaqu'ellehésitait.
—Tropriche,peut-être?
Commeellehochaitlatêtepresqueimperceptiblement,Hankse
hâtadeterminersapropreassietteetéchangeaaveclasienne.Elle
luiadressaunregardreconnaissant.
—Merci,Hank.Jenevoudraispasblessertamèreenneprenant
rien.Hanks'enétaitdouté,etcelanefaisaitqueconfirmeràsesyeux
combienCarlyétaitdouceetattensive.Quelquesminutesplustard,
elleleprouvaunefoisdeplusens'extasiantsurlegâteauqueMary
avaitconfectionné.
—Toutestfantastique,commenta-t-elleeneffleurantdudoigtles
joliesserviettes.Personnen'auraitpurêverd'uneplusbelle
réception,Mary.Merciinfinimentdevousêtredonnétoutecette
peine.
—Appelez-moimaman,répétaMary.Etjenemesuispasdonné
tantdemal.J'étaisraviedepouvoirlefaire.
ZekeadressaàCarlyunsouriretaquin.
—Voustenezlecoup?Noussommesunefamilleplutôt
exubérante.Çanevousintimidepas,j'espère?
Carlysemitàrire.
—Toutlemondeestsigentilquejenesuispasdutoutintimidée.
C'étaitvrai,jusqu'àuncertainpoint.Elletrouvaitlafamillede
Hanksympathique.Commentaurait-ilpuenêtreautrement?
Pourtant,celanesignifiaitpasqu'ellesesentaitàl'aise.Depuisla
cérémonie,Hanks'étaitmisàlatoucherfréquemment,etd'une
manièrequ'ellepercevaitcommepossessive.Chaquefoisqu'il
enroulaitlebrasautourd'elle,soncœursemettaitàcogneràtoute
allure,etelledevaitsefaireviolencepourrespirernormalement.Et
s'ilavaitchangéd'avisàproposdeleuraccord?Jusqu'àmaintenant,
ilneluiavaitpasremisdedocumentécrit,ainsiqu'ils'yétait
engagé.
Aucentredesfestivités,Carlyn'avaitguèreletempsdes'attardersur
cettepensée,maissoninquiétudedemeuraitàl'arrière-plan,prêteà
ressurgirchaquefoisquesonmariposaitlamainsurelle.
HankremplitlesflûtesàChampagne,puissejoignitàCarlypour
porteruntoastàleuravenir.Enbuvantlevinpétillant,ilneput
s'empêcherdecontemplersanouvelleépouseavecfierté.Sidifficile
quesoitlasituation,elles'étaitconduiteavecgrâceetdignitéet
avaitconquislerespectdetous.
Souslesapplaudissementsdesinvités,iltintsamaindanslasienne
pourcouperlegâteau,puisdéposaunepetitetranchesurune
assietteenpapierornéederubansetdefleursargentées.Carlylui
offritgentimentlapremièrebouchée,aprèsquoiilpiquaunepetite
partsursafourchetteetlafitmangeràsontour.
Hankgardaunbrasautourdesépaulesdesafemmetandisquetous
portaientuntoastàleurbonheur.CefutHarvquicommença,disant
queMaiyetluiétaientravisd'accueillirCarlyauseindeleur
famille,etqu'ilssouhaitaientauxjeunesmariéstoutlebonheur
possible.
Lorsquelesflûteseurentétérempliesdenouveau,Jake,l'aînédes
filsCoulter,pritlarelève.
—Celasemblevraimentétranged'êtreici,dit-il.J'aivumonpetit
frèregrandir,j'aimisdespansementssursesgenouxégratignés,je
l'aisurveilléducoindel'œilàl'adolescencequandilsebagarrait.Je
supposequejem'étaisimaginéqu'ilresteraittoujoursmonpetit
frère,queriennechangeraitjamais.
Lesyeuxbrillants,Jakelevasonverre.
—Bienvenuedansnotrefamille,Carly.Félicitations,petitfrère.
Tousmesvœuxàvousdeux.
Zekes'avançaàsontour.
—Moiaussi,j'aidumalàcroirequemonpetitfrères'estmarié.En
leregardantaujourd'hui,j'airemerciélecieldenepasêtreàsa
place.
Toutlemondeéclataderire.ZeketournasonregardversCarly.
—Pourl'essentiel,toutaumoins.Jedoisdirequ'ilyaeudes
momentsoùjel'aienvié.Jamaisjenaivudemariéeaussi
ravissante!
Lesfemmesroucoulèrent.
—Oh!Commec'estmignon!Deleurcôté,leshommes
exprimèrentbruyammentleuraccord.
—Biendit,Zeke!
ZekebutunegorgéedeChampagne,puisreportasonattentionsur
lesjeunesmariés.
—Maintenant,jecommenceàmedemanderpourquoitues
toujourslà,petitfrère.Sij'avaisuneépouseaussibelle,j'auraishâte
d'entamermalunedemiel!Maryserécriaaussitôt.
—Nousn'avonsmêmepasmangélegâteau!Etilsn'ontpasencore
ouvertleurscadeaux!
HankauraitdonnécherpourqueCarlyetluipuissents'éclipserde
bonneheure.Iln'étaitpassûrqu'elletiennelecoupencorebien
longtemps.D'uncôté,ilétaitreconnaissantàsonpèreetàZeke,qui
savaientl'unetl'autrequelemariagen'étaitquetemporaire,dene
pasavoirtrahilesecret.D'unautrecôté,ilcomprenaitaussiqu'il
devaitêtreéprouvantpourCarlyd'endurertouscessouhaitsde
bonheuréternel,sansparlerdesallusionsaufaitqueHankdevait
êtrepressédepartirafindeconsommerleurunion.
IlfutheureuxdevoirCarlymangerunepartentièredegâteau.
Lorsquetoutlemondefutservi,lesinvitésserassemblèrentdansle
salonpendantquelesnouveauxmariésouvraientleurscadeaux.
Hankn'avaitjamaisvuautantd'appareilsménagersréunis,etoublia
vitequileuravaitoffertquoi.Parchance,sabelle-sœurMollytenait
uneliste,etilsepromitdelaremercierplustard.
Quandtouslescadeauxeurentétéouverts,Hankpassaunbras
autourdesépaulessafemmeetfitavecelleletourdesinvités,
remerciantchacund’êtrevenu.Carlyserradesmainsetselaissa
étreindredebonnegrâce,semontrantparticulièrementadorableet
reconnaissanteenversMary.
HankauraitpusepasserdurizetdulancerduIbouquet,maissa
mèreavaitprévutouslesdétails.ISousunepluiederiz,ilentraîna
sonépouseversIsonpick-up,garédanslarue.Avantdemonter.
Carlyseretournapourlancersonbouquet.
—Parici!criaBess.Sijel'attrape,j'auraipeut-Iêtredelachance!
Carlyéclataderire.
—Levoilà!
Lebouquets'envola,maispasendirectiondeIBess,commeCarly
enavaiteul'intention.Au1contraire,lesfleursvirèrentversla
gaucheetheur-ItèrentZekeenpleinepoitrine.Ilréagitinstinctive-
Iment,attrapantlebouquetpourl'empêcherdetomber.Puisilfit
unegrimacequidéclenchal'hilaritégénérale.
—Pasquestion,grommela-t-il.Jeneseraipaslesuivant.Jereste
célibataire!
IltentaderemettrelesfleursàBess,quisecoualatête.
—Non.C'estvousquil'avezattrapé.Vousêtescoincé!
ToutlemonderiaitencorequandHankaidaCarlyàmonterdansle
pick-up.Sansréfléchir,ilsepenchapar-dessusellepourluiattacher
saceinture,puisajusterlalanièreentraversdesapoitrine.Ce
faisant,lesjointuresdesesdoigtseffleurèrentleseindeCarlyqui
prituneinspirationchoquée.Ilsefigea.L'espaced'uninstantchargé
detension,ilssedévisagèrent,Hankconscientdelamanièredontla
pointedumamelons'étaitdurcieàsontoucher.
Ilseressaisittrèsviteetrefermalaportièrepassager.Quandilprit
placeauvolant,Carlys'étaitrecroquevilléeprèsdelaportière,les
brasétroitementserrésautoursataillemincecommesiellevoulait
luihurlerdenepaslatoucher.
Hankdémarraetappuyasurlapédaled'accélérateurLeurmariage
commençaitmal.
13.
HanktraversalesterresduLazyJendirectionduchalet.Lefaisceau
despharesdécoupaitunetranchedoréedanslesépaisbosquetsde
pins,créantunjeud'ombresdansantesparmilestroncsd'arbres.
Au-delà,lesboisétaientplongésdansuneobscuritémenaçante.
Carlysepressaitcontrelaportière.Vaguementnauséeuse,ellefixait
l'universflouderrièrelavitre,regrettantdenepouvoirretourner
danssonappartementetdormirdanssonlit.Lesévénementsdela
journéel'avaientépuisée.Sonvisageluifaisaitmalàforced'avoir
tropsouri.
—Çava?demandaHank.
Çanepouvaitallermieux!Elleétaitmariéeàunquasi-inconnu,et
c'étaitleurnuitdenoces.ElleespéraitqueHanktiendraitparole,
maisnepouvaits'empêcherdecraindrequ'ilaitchangéd'avis.Elle
regrettaitàprésentdenepasavoirinsistépourqu'illuiremettele
documentoùils'engageaitàdesrelationsplatoniques.Lajournée
avaitétésifrénétiquequ'ellen'yavaitpassongéavantqu'ilsoittrop
tard.
—Oui,répondit-elle.Jesuisfatiguée,c'esttout.
—Moiaussi.Çan'apasétéfacile.
Àvraidire,ellesoupçonnaitquelasoiréeàvenirseraitencoreplus
pénible.Mariée...Chaquefoisqu'elleypensait,elleavaitdumalà
respirer.
Ils'arrêtaprèsd'unbâtimentsombreettrapu,éteignitlesphareset
coupalecontact.
—Nousysommes,annonça-t-il.C'estseulementsonpetitchalet,
avecdeuxchambres.Riendeluxueux,maisnouspouvonsfaire
quelquestravaux.J'aipenséquetuseraisplusàl'aiseiciquedansla
maisonprincipale.Ainsi,tuaurasplusd'intimité.
Encetinstantprécis,Carlysemoquaitéperdumentdesavoiràquoi
l'endroitressemblait.Ellenedesiraitqu'unechose:s'allongersurun
litpropre,depréférenceseule,etdormir.
—Restelà,ordonna-t-il.Jevaisfaireletour.Ilfaitnoircomme
dansunfour,etlesolestinégal.
Ilsepenchapar-dessuslesiègepourattrapersonsacdevoyage.
Lorsqu'ilouvritlaportière,laveilleuseduplafonds'alluma.La
lumièrevivebrûlalesyeuxdouloureuxdeCarlyetuneboufféedair
froids'engouffradansl'habitacle.Àsongrandsoulagement,il
refermalaportière,lareplongeantdansl'obscurité.
Quelquessecondesplustard,ilcognaàsavitre.Carlyseredressaet
retirasaceinture.Ileffleurasoncoudeetellesetourna,pensantqu'il
luitendaitlamainpourl'aideràdescendre.Aulieudecela,illaprit
parlatailleetladéposatranquillementsurlesol.Pendantcesbrèves
secondesdecontact,Carlysentitlaforcedesesépaulesetdeses
bras,lesmusclessolidesquiseraidissaientsoussavesteen
lainage...
Ilpassaunbrasautourd'ellepourlaguiderverslamaison.
—Désolépourlesornières.Laplupartdutemps,personnen'habite
icietnousn'avonspasentretenulejardin.Faisattention.
Enhautdesmarches,illalâchapourouvrirlaporte,puiss'effaça
afindelalaisserentrer.EndépitdelachaleurdeHankqui
l'enveloppait,Carlyfrissonnaenfranchissantleseuil.Ilallumaune
lampedesolquibaignalapièced'unelumièretamisée.
—Bessm'aditquelalumièrevivetefaisaitmalauxyeux,dit-il,
alorsj'aimisduquarantewattsicietdanslachambre.J'espèreque
çaaideraunpeu.
Celaaidaitinfiniment,eneffet,etelleavaitdumaiàcroirequ'ilait
puêtresiattentionné.
—C'estfantastique,Hank.Mercid'yavoirpensé.
—J'ailaisséleslampesdelacuisineetdelasalledebainsenl'état,
maissiellessonttropfortes,dis-le-moietjem'enoccuperai.
Ilrefermalaporte,puisretirasavesteetlalançanégligemmentsur
unfauteuil.Encoreglacée,Carlysefrictionnalesbrastouten
parcourantlepetitsalonduregard.Àsadroite,unecheminéeen
galetsoccupaittoutunpandemur.Uncanapéencuiretdes
fauteuilsassortisétaientplacésfaceà1'âtre,évoquant
immédiatementdansl'espritdeCarlydessoiréesd'hiverpassées
devantunfeupétillant.Au-delàducanapé,ellevitunetable
ancienneetdeschaises.
—J'aipréparéunfeu,poursuivitHank.Veux-tumettremavesteen
attendantquelapièceseréchauffe?
Àvraidire,ilnefaisaitpastrèsfroid.Carlysavaitquesesfrissons
étaientdavantagedusàlanervositéqu'àlatempératureambiante.
—Çava,merci.
Hanksedirigeaverslacheminée.Deloin,sestraitsdevenaient
indistinctsetlescontoursdesasilhouetteélancées'estompaient.
Pourtant,vêtudesachemiseblanche,ilsemblaitencorepluslarge
d'épaulesqued'ordinaire.
Ilsebaissapourallumerlefeu.Desflammesambréess'élevèrent
aussitôtencrépitant,l'enveloppantd'unhalodoré.LecœurdeCarly
manquaunbattementetsonpoulss'accéléra.Malgrétoutcequi
s'étaitpassé,elleneputs'empêcherdesongerausoiroùilss'étaient
rencontrés.Sesbaisersl'avaientfaitfondre,etellesesouvenaitdela
chaleurdesesmainsdesmotstendresqu'illuiavaitdits.Comme
chaquefois,unnœudglacéseformaaucreuxdeM.entrealors
qu'elleseremémoraitladouleurquiavaitsuivi.
Ellesavaitqu'ilseraitvaindechercheràsedéfendres'iltentait
d'exercersesdroitsmaritaux.Àcettepensée,sanervosités'accrutet
ellesentitlanauséel'envahir.
—Ilnevapastarderàfairepluschaud,ditHanketserelevanteten
setournantverselle.
Lebleudesesyeuxétaitintenseettroublant.Carlvs'efforçade
vidersonesprit,maissespenséestraîtressespersistèrent.Danspeu
detemps,pourlemeilleuroupourlepire,ellesauraitsiHank
Coulterétaitunhommedeparole.
Iltraversalapiècelentement,d'unpasàlafoissoupleetpuissant,
s'arrêtadevantelleetsourit.Sonexpressionnetrahissaitrien.
—Aimerais-tuvisiterlamaison?
—Oh!Oui,biensûr.
Ilcontournalecomptoirquiséparaitlacuisinedupetitsalon.
—Voicilacuisine,dit-ilenluiadressantunregardespiègle.Etle
coinsalleàmangerquisertaussidetabledejeuxetbureau.
Ilindiquauneporteau-delà.
—Là,c'estlachambrequidonnesurl'arrière.
Mesaffairesysont.
Inclinantlatête,ildésignauneautrepièce.
—Etvoicilachambreprincipale.
Carlyeutunpetitrirenerveuxtandisqu'iltendaitlebraspour
allumerleplafonnier.Aprèsunebrèvehésitation,elleluiemboîtale
pas,sereprochantd'êtreunesotte.S'ilrevenaitsursapromesseet
insistaitpourqu'ilsaientdesrelationssexuelles,elleysurvivrait.
Jusque-là,ilneluiavaitpassemblécruel,seulementégoïsteet
irréfléchi.
—Commejeteledisais,cen'estriend'extraordinaire,etcen'est
pastrèsgrand,s'excusa-t-ilalorsquelleparcouraitlapiècedes
yeux.
—C'estmachambre?
—Oui.J'aidemandéàlagouvernanted'yfaireleménageàfond.
Elleanettoyélestiroirsetlesétagères.Iln'yapasbeaucoupde
placards,maisildevraityavoirassezdeplacepourtesaffaires.
—Jen'aipastantdevêtementsquecela,répondit-elleense
penchantpourtapoterlematelas.Étantaveugle,jenemesuisjamais
préoccupéedelamode.
Hankhochalatête.
—Lasalledebainsestsurlagaucheensortantdelachambre.Situ
veuxprendreunedouchetutrouverasdesserviettesetdesgants
propresdansleplacardenfacedulavabo.
—Entendu,merci.
Ilretournadanslesalonpouryprendreunepartiedesesbagages.
—As-tufaim?demanda-t-ilenluitendantlavalise.
Àlaseulepenséedemanger,Carlysesentitbarbouillée.
—Non,non.Jenepourraisrienavaler.
Ilpassaunemaindanssescheveux,puiss'éclaircitlagorge.
—Bon,fit-ilavecunlégersourire.Jepensequejevaismefairedes
œufsaubacon.Tuessûrequetuneveuxpastejoindreàmoi?Les
canapésetlegâteaudemamèremesemblentdéjàloin.
Carlysecoualatête.
—Non,merci.Vas-y.Jevaisseulementmerafraîchiravantd'aller
mecoucher.
Emportantsavalise,Carlysedirigeaverslasalledebainsavec
l'espoird'avoirletempsdeprendreunedoucheetdesecoucher
avantqueHankaitfinidecuisiner.
Quandellepressal'interrupteur,ellefutmomentanémentéblouie
parlalumièreviveduplafonnier.Ellecillaetrefermalaporte,
décontenancéedeconstaterqu'iln'yavaitpasdeverrou.L'idéeque
Hankpouvaitentreràtoutmomentlamettaitmalàl'aise,maiselle
n'avaitguèrelechoix.Plissantlesyeuxpourépargnersescornées
sensibles,elleposasavaliseparterre,puissedévêtit.
Elleétaitsousladouchedepuisquelquesminutesàpeinequandune
odeurécœuranteluiparvint,dubacon.L'airluisemblasoudain
saturédegraisse,commesileventilateurdelasalledebainss'était
transforméenpoêleàfrire.Elleeutunbrusquehaut-le-cœuret
déglutitprécipitamment,maislasensation!denauséenefitque
s'intensifier.Elleallaitvomir.
Carlyserinçalescheveuxenhâte,sortitdelabaignoireetattrapa
uneservietteavantquesonestomacnesesoulèvepourdebon.
*
Pendantquelebaconétaitentraindecuire,Hankavaitretirésa
chemiseblanche.Torsenu,ilcassaitunœufdanslapoêlequandun
bruitétrangeluifittendrel'oreille.OnauraitditqueCarlyavaitdes
haut-le-cœur.Iléteignitlegazetcourutàlasalledebains.
—Carly!Çava?
—Ne...n'entrepas!Çava.Çavab...bien.
Ellen'endonnaitpasl'impression.Hankmitlamainsurlapoignée
etentenditCarlyvomirdenouveau.N'ytenantplus,ilentrebâillala
porte.Enveloppéed'uneserviette,elleétaitàgenouxdevantla
cuvettedestoilettes,sesmainsfinescrispéessurlalunette.Hank
entra.Ellelevitducoindel'œiletresserraaussitôtlaserviette
autourdesesseins.
—Va-t'en!Jenesuispashabillée.
Unspasmelasecouatoutentière.
—Sorsd'ici,s'ilteplaît,hoqueta-t-elle.J'aibesoind'êtreseule.
Pasquestion,songeaHank.Ilpritungantpropredansleplacardet
lemouilla.Puisils'agenouilladerrièreelle.
—Tiens,monchou,dit-ilenglissantunemainautourdesataille.
LamaindeCarlyserefermasursonpoignet.Laserviettecommença
àglisser,etellelaissaéchapperunmiaulementdedétresse.
—Cen'estrien.
Hanklâchalegantetattrapalachemisedenuitqu'elleavaitlaissée
surlelavabo.
—Toutvabien,moncœur.Jevaistecouvrir.
IlsentitlesmusclesdeCarlysenouersoussonpoignet.L'instant
d'après,soncorpsseconvulsadenouveau,frappéparunenouvelle
vaguedenausée.Ellenevomitrien.Pouravoirconnucegenre
d'expérienceaprèsquelquesbonnescuites,Hanksavaitcombiences
haut-le-cœurétaientdouloureux.Ilsesouvenaitaussiqu'ilavaitété
épuiséaprès.
Lorsquelesspasmessefurentapaisés,illasoutintd'unbrastouten
faisantpasserlachemisedenuitpar-dessussatête.Commeillui
prenaitlamainpourluifaireenfilerunemanche,ellerésista,
s'accrochantobstinémentàlaserviette.
—Jenelalaisseraipastomber,promit-il.Donne-moitamain.
C'estbien.
Petitàpetit,ilparvintàl'habiller.
—Tuvois?Tuescomplètementcouverte.
LevêtementamplerecouvraitàlafoisCarlyetlaserviette.Ellese
laissaallercontresonépaule,etlecœurdeHankfitunbonddanssa
poitrine.Tantbienquemal,ilsemitendevoirdeséchersescheveux
mouillés,froidscontresontorsenu.Elles'appuyafaiblementcontre
luitandisqu'ils'affairait.
—J'avaistellementmalaucœur...,murmura-t-elle.Lebacon...
—Oh!Jesuisdésolé.Jen'yavaispaspensé.
—Moinonplus.Jenesavaispasquel'odeurmerendraitmalade.
Hankauraitdonnécherpouréchangersaplaceaveclasienne.Elle
semblaitàboutdeforcesettremblaitdetoussesmembres.
—Jesuislà,monchou.Jen'aipasbeaucoupd'expérienceauprès
desfemmesenceintes,maisjevaisapprendreaufuretàmesure.
Ilrepritlegant,lemouillad'eaufroideetluiépongealevisage.Elle
plissalenez,fronçantlessourcils.Sonvisageétaitstriédemarques
noires,vestigesdumascaraqu'ilavaitappliquésursescilsendébut
d'après-midi.Illuinettoyalesjoues,puisluisoulevalementonpour
lacontempler.Elleétaitsplendide,bellecommeunange,
exactementtellequ'ill'avaitdécriteàsonpère.Saufqu'elleétait
réelleetd'autantplusadorable.Maiselleavaitpassétoutesavie
dansunebulle,jusqu'aumomentoùilétaitarrivépourlafaire
éclater...
—J'espèrequelafraîcheurvatefairedubien.Çamarchetoujours,
pourmoi.
—Hmm...,murmura-t-elleens'appuyantdavantagecontrelui.
Uneboufféededésirl'envahit,etilserralesdents,s'envoulantde
réagirainsi.Ilnevoulaitpasluifairepeur.
—Quandceserafini,jetemettraiaulit.Peut-êtrequetupourras
t'endormir.
Sanscriergare,ellefutsecouéedenouveauxhaut-le-cœur.Hankla
pritparlesépaulesetlasoutintenattendantquelacrisepasse.La
violencedesesspasmesl'inquiétait,pourelleetpourlebébé.Illui
épongealevisageetlecoudenouveau.Lafraîcheursemblala
soulager,etellepoussaunsoupirtremblant.
—C'estsihumiliant.
Savoixétaitempreinted'unerésignationimpuissante.Ému,Hank
posalefrontsurlatêtedeCarly.
—Nedispasdebêtises.Ilarriveàtoutlemonded'êtremalade.
Ellefrissonnait.Ilsecontentadelatenirpendantunmoment.
Ensuite,illasoulevaetlaportajusquedanslachambre.Ilsentaitses
cuissesnues,moitesetchaudessursesavant-bras.
Carlygémitlorsquesatêtetouchal'oreillerpuisellerepoussa
faiblementl'ourletdesachemisedenuit,s'efforçantdecouvrirses
jambes.Hankl'aidaientirantsurletissu.Sesdoigtsentrèrenten
contactavecsachaircrémeuse,etdesimagesdéfilèrentdanssa
mémoire,leramenantausoiroùill'avaitrencontrée.Lesouvenirde
sapeaudouceetsoyeuse!quandilavaitabaissésonjean...
—Ilfautquejeretournedanslasalledebains,protesta-t-elleense
redressant.Jevaisencorevomir!
Hanks'empressad'allerchercherunecorbeillegarnied'un
sac-poubelle.Carlyroulasurlecôtépassaunbrasautourdu
récipientetposalementonsurlebord.Nesachantquefaire,il
s'assitprèsd'elleetluilissalescheveux.
—Est-cequetuasmangéquelquechosedepuislepetitdéjeuner,à
partlesquelquescanapéschezmesparents?
Ellesecoualatêtepresqueimperceptiblement.
Hankjetauncoupd'oeilàsamontre.Vingtetuneheures.Elle
devaitavoirl'estomaccomplètementvide,etilsavaitquelafaim
suffisaitparfoisàprovoquerdesnausées.Unmomentplustard,son
corpsseconvulsa,etelleremontabrusquementlesjambes,heurtant
lahanchedeHank.Sonvisages'altéra.Àlalueurquivenaitdela
salledebains,ilvitqu'elleétaitaffreusementpâle.
Ilselevaetgagnalacuisine,résoluàappelersamère.Siquelqu'un
pouvaitluidonnerunconseil,c'étaitbienMaryCoulter.Elleavait
élevésixenfants,Maryréponditenriant.Àenjugerparlevacarme,
laréceptioncontinuaitàbattresonplein.
—Maman,c'estHank.Carlyestvraimentmalade.Elleades
haut-le-cœur,maisellenevomitpas.Jesuisunpeuinquiet.
—Elleadûattraperlagrippe.Tun'aspasdemédicamentspourun
estomacbarbouillé?
Hanklaissaéchapperunsoupirlas.
—Cen'estpaslagrippe,maman.Elleestenceinte.Jenepeuxpas
luidonnern'importequoi.Jerisqueraisdefairedumalaubébé.
Ilyeutunlongsilence.
—Jevois,ditenfinMary.
Hanksereprochadenepasluiavoirannoncélanouvelleavecplus
dedélicatesse.Ilenavaitpourtanteul'intention.
—Çanevapasdutout,dit-ilensepassantlamaindansles
cheveux.Jenesaisvraimentpasquoi
—Quandj'étaisenceinteetquej'avaislanausée,Mesbiscuitssalés
etdelalimonademefaisaienttoujoursdubien.
—Çam'étonneraitqu'elleréussisseàenmanger.
Iljetauncoupd'œilendirectiondelachambre;Carlysemblait
s'êtreapaisée.
—Ilfautquetuluifassesprendrequelquechose,repritsamère.Tu
asdesbiscuitssalés?
—Non,maisjepeuxallervoirs'ilyenaauranch.
—Etdelalimonadeàtempératureambiante.Detoutespetites
gorgéesetdetoutpetitsmorceauxdebiscuits.Siellemangetrop
vite,ellevarecommenceràvomir.Siçanemarchepas,appelleles
urgencesetdemande-leursitudoisl'amener.Jenesuispas
médecin.
—Merci,maman.Marysoupira.
—Derien,Hank.Appelle-moidemainmatinpourmedonnerdes
nouvelles.
Hankreconnutletondesamère.
—Jesuisdésolédet'avoirannoncélagrossesseaussibrutalement.
Jevoulaistelediredèsquepossible,unefoislemariagepassé.
—Unbébé,Hank!Commentdiableest-cearrivéIlouvritla
bouchepourrépondre,maisnetrouvapassesmots.Ilavaittoujours
eudumalàabordacegenredesujetavecsamère.
—C'estarrivé,voilàtout,secontenta-t-ildedire.
—Ehbien,c'estuneexcellentesurprise.Etdirequenous
commençonsàêtreàcourtdeChampagnealorsquenousavonsune
autreraisondenousréjouir!UnnouveaupetitCoulterestenroute.
Hanksepinçal'arêtedunez.Àmoinsquesonpèrenelabâillonne,
samèreallaitannoncerlanouvelleàtoussesinvitésdèsl'instantoù
elleauraitraccroché.Ehbien,tantpis!Lesecretn'auraitpuêtre
gardétrèslongtempsdetoutemanière.Celaluiéviteraitlapeine
d'avoiràinformertoutlemonde.Finalement,ceseraitmoinsgênant
pourCarly.
Lorsqu'ilretournadanslachambre,quelquessecondesplustard,
Carlyavaitfermélesyeux.Illuidéplaisaitdeladéranger,maisilne
voulaitpasqu'elleseréveilleensonabsenceetsedemandeoùil
étaitpassé.Illuieffleural'épaule.
—Jevaisallertechercherquelquechosepourlesnausées.Ça
m'ennuiedetelaisserseule,ajouta-t-ilalorsqu'ellesetournaitvers
lui.S'ilfautquej'ailleaumagasin,jeseraipartienvironune
demi-heure.Çaira?
Commeellemurmuraitquelquesparolesindistinctes,Hankremonta
lescouverturessurellepourqu'ellen'aitpasfroid.
—Jevaismedépêcher.D'accord?Ellehochalatête.
*
Carlyauraitvouludormir,maislesaccèsdenauséeétaientsi
fréquentsqu'elleneparvenaitpasàs'assoupir.Elletentadechanger
deposition,sanssuccès.Sonestomacétaitbarbouilléquoiqu'elle
fasse.
Unenouvellevaguedenauséel'assaillit,pirequelesprécédentes.
Après,ellerestaunmomentimmobilelefrontposésurleborddela
corbeille,lesyeuxfixéssurlatacheblancheetflouedusacen
plastique.sedemandantcequeHankétaitalléchercher.Elle
ignoraitl'heurequ'ilpouvaitêtre.Toutcequ'ellesavait,c'estqu'il
devaitêtretard.ElleavaitdumalàcroirequeHanks'étaitrhabillé
pourallerluiacheterunremèdecontrelesnausées.C'étaitgentilde
sapart.Elleseditvaguementqu'ilétaitpeut-êtremoinségoïste
qu'ellenel'avaitcru.
Commesilefaitdepenseràluiavaitsuffiàlefairerevenir,elle
entenditarriverlepick-up.Quelquesinstantsplustard,lefaisceau
despharesbalayalapièce.Uneportièreclaquapeuaprès,etunbruit
debottesrésonnasurlesmarches.Hankavaitunedémarche
reconnaissable,décidéemaistranquille,légèrementtraînante.Carly
rangeasoigneusementcetteinformationdanssamémoire.Sisavue
venaitàluifaireentièrementdéfaut,elleauraitpeut-êtrebesoinde
seremémorersonpas.
Hankentradanslamaisonavecmilleprécautions,espérantsans
doutequ'elles'étaitendormie.Siseulement!Ellen'ouvritpasles
yeuxlorsqu'ils'approchadoucementdulit.
—Jesuisréveillée,murmura-t-elled'unevoixsirauquequ'ellela
reconnutàpeine.
—Commentçava?demanda-t-ilavecsollicitude.
—Pareil.
—Jelecraignais.Jerevienstoutdesuite,d'accord?
Ilquittalapièceetelleentenditunfroissementdesacenpapier,
suividubruitdesesbottessedirigeantverslacuisine.Uneminute
plustard,ilétaitderetourdanslachambre.
—EtvoicileremèdedesCoulterpourlanauséebiscuitssaléset
limonade.
Carlysecramponnaàlacorbeille.
—Jenepeuxpasmangerça.Jevaisvomir.Ilallumalalampeet
posaleverresurlatabledechevet.Ensuite,ils'assitauborddulit,
sestraitsbiendessinés,clairementvisiblesàlalumière.
—Tuasl'estomacvide.C'estpourquoitun'arrivespasàvomir,lui
fit-ilremarquerenouvrantunpaquetdebiscuitssalés.Ilfaut
prendredepetitbouchéesetdepetitesgorgées.
Illuiretiralacorbeilleetlaposaparterre.
—Essayonslalimonade,pourcommencer.Tuassansdoutela
gorgetropsèchepouravalerquoiquecesoit.
—Jenepeuxpas,protestaCarly.Ilglissaunbrassoussesépaules
etluisoutintlatête,puisportaleverreàseslèvres.
—Justeunpeu,monchou.Carlyétaittropfaiblepourdiscuter.Elle
butunetoutepetitegorgée.Àsagrandesurprise,elleappréciale
goûtdelaboisson.Illevaleverrepourluiendonnerunpeuplus,
puisilluifitreposerlatêtesurl'oreilleretluitenditunbiscuit.
—Laisse-lefondresurtalangue,luiconseilla-t-il.Onvatefaire
mangernivuniconnu.Qu'endis-tu?Peut-êtrequetonestomacne
s'apercevraderien.
SalogiqueéchappaitàCarly,maisHankétaitdéterminé.Elle
s'exécutaetfutétonnéelorsquesonestomacsemitàgronder.Hank
eutunpetitrire.
—Tuvois?
Iljetauncoupd'œilàsamontre.
—Onattendtroisminutesetonrecommence.Lesilences'installa
entreeux.Carlyavaitperdutoutenotiondutemps.Ellesavait
seulementqueHankluiavaitdonnécinqgorgéesdelimonade,sans
douteàtroisminutesd'intervalle,etellecommençaitàsesentir
mieuxlorsqu'ilrepritsoudainlaparole.
—Cequ'ilnousfaut,c'estunpeudeconversation,jesupposequetu
n'asguèreenviedebavarder...C'estdoncàmoidem'encharger...!
Ilappuyalescoudessursesgenoux.
—C'estunepremièrepourmoi.Jenetrouverienàdire,constata-t-il
avecunregardenbiaisteintéd'espièglerie.C'estpeut-être
l'environnement.Laplupartdutemps,quandjesuisdansune
chambreavecunefemme,laconversationn'estpasunepriorité.
Priseaudépourvuparsaremarque,Carlynesutcommentréagir,
maisildétournaaussitôtsonattentionenclaquantdanssesdoigts.
—Oh!J'oubliais...,dit-ilenplongeantlamaindanssapochepour
entirerundocument.Notreaccord,expliqua-t-il.Lefameuxpapier
quidit«Pasceprocèspourobtenirlagardedel'enfant»,et<Pasde
galipettespourHank».
Illemitsurlatabledechevet,àbonnedistanceduverrede
limonade.
—Jesuisdésolédenepastel'avoirdonnéàl'appartement.J'avais
l'intentiondeteleremettreenmêmetempsquelebouquetetles
bagues,etpuistuasouvertlaporteet...
Ils'interrompit,tirasurlelobedesonoreilleetsourit.
—...nousavonsété...euh...occupésparautrechose.
Illaissasesparolesensuspensuninstant.
—Danstoutelaprécipitation,j'espèrequejene:aipasblesséeen
suggérantquetuchangesderobe.Tuétaissuperbe,vraiment.C'était
justeunpeutropsexypourunmariage.
Carlyfixalafenêtreilluminéeparleclairdelune.Elleétaitgênée
parsescompliments.Ilsluirappelaientavecquellefacilitéelle
s'étaitlaissébernerlesoirdeleurrencontre.Ilnelatrouvaitpas
jolie,nel'avaitjamaistrouvéejolie,etelleavaitétéidiotedemonter
danscepick-upaveclui.
Illuieffleuralescheveux.Elletressaillitetluidécochaunregard
méfiant.Hankl'observait,lefrontbarréparunpli.
—Bon,j'aiditquelquechosequit'apeinée.Dis-moicequec'est.
—Rien.
Riend'important,detoutemanière.Ellenevoulaitpasyattacher
d'importance.
—Faut-ilquejereviennesurtoutcequej'aidit,pointparpoint,et
quejedevinetoutseul?
—C'estsansintérêt.
—Hmm.
Sontondisaitclairementqu'iln'étaitpasconvaincu.Illuisoulevala
têtepourluioffrirencoreunpeudelimonade,puisluitenditun
nouveaubiscuit.Pendantqu'elleattendaitquelegâteaufondedans
sabouche,ilsemitàpasserenrevuetoutessesparoles.
—J'aiditquej'étaisdésolédenepast'avoirdonnélepapiercet
après-midi.
Ilmarquaunepause,étudiantsaréaction.
—Non,cen'estpasça.Ilsouritetcontinua.
—Ensuite,j'aimentionnélebouquetetlesbagues,dit-ilsansla
quitterdesyeux.Cen'estpasçanonplus.Monscoreestlamentable.
Jen'aiplusqu'uneseulechance,aprèsquoijesuisfichu.Ensuite,j'ai
dit...
Carlyavalalemorceaudebiscuit.
—Veux-tuarrêter,s'ilteplaît?C'estridicule.
—Danslemille!s'exclama-t-il.Tuesfâchéeparcequejet'aidit
quetuétaissuperbe.
Carlypromenanerveusementlamainsurlacourtepointesoyeuse.
Elleauraitdonnécherpourqu'ilcessedelaregarderainsi.
—Jen'aimepasquetumefassesdescompliments.C'esttout.
—Jevois.
Lesilenceretombaentreeux.Auboutd'unmoment,Bankle
rompit.
—Peux-tum'expliquerpourquoi?
Commeellenerépondaitpas,ilposauneautrequestion.
—Çat'inquiètedesavoirquejetetrouvebelle?Ellenevoulaitpas
enparler,maisilétaitclair
quïln'allaitpaslâcherprise.
—Çamemetmalàl'aisequetudisesdeschosesalorsquejesais
quetunelespensespas.
—Qu'est-cequitefaitcroirequejenelespensepas?
Carlyeutsoudainl'impressiondemanquerd'air.Comment
répondreàcettequestion?Ellenetenaitpasàluiavouerqu'aucun
homme,avantlui,neluiavaitaccordéunregard.Saisieparun
besoindésesperédes'éloignerdelui,elleseredressa.Aussitôt,elle
futprisedevertige.
—Hé!
Hanklaretintparlesépaules.
—Situnerestespastranquille,tonjolipetitminoisrisquedese
retrouverlenezdanslacorbeille.
—Tunevasdoncpastetaire?s'écria-t-ellealorsmêmequ'il
l'obligeaitàserallonger.
—Qu'est-cequej'aiencoredit?
—«Tonjolipetitminois»!Iln'estpaspetit,pourcommencer,et
encoremoinsjoli.Jenesuispasjolie,etjeneveuxpasqu'onme
disequejelesuis.C'estclair?
Ilgardalesmainssursesépaules,l'empêchantdeseredresser.
—Calme-toi.Jeneveuxpasquetusoismalade.Illuimassa
doucementlesépaulesàtraverslalonguechemisedenuit.
—C'estdetouteévidenceunsujetsensible.Jesuisjdésoléd'en
avoirparlé.Nousendiscuteronsplustard.D'accord?
—Jeneveuxpasendiscuterplustard.Neledispas,c'esttout.
Sesouvenantdesparolesqu'ilavaitprononcéescesoir-là,elleleva
lesyeuxverssonvisagehâlé.Vousai-jeditquevousêtessuperbe?
ÔSeigneur,ellel'avaitcru!Ellenesavaitpaspourquoicelalui
faisaitaussimal,maisforceétaitdeconstaterqu'elleavaitl'im-
pressionquedeslamesdecouteauluitransperçaientlecœur.
—Neledispas,répéta-t-elle.
Hanklarelâchaetrecula,passantunemaindanssescheveuxencore
ébouriffésparsonchapeau.Ellecrutqu'ilallaitinsister,prétendrela
mainsurlecœurqu'elleétaitlaplusbellefemmequ'ilaitjamaisren-
contrée,cequiseraitunmensongedeplus.Aulieudequoiilsourit.
—Serait-cenotrepremièrechamailleriedejeunesmariés?
—Comment?fitCarly,décontenancée.
—Encoreunproblèmedevocabulaire?Onneditpasça,à
Portland?
Elleeutenviedesourire,etsentitsonexaspérationredoubler.
—Jesaisparfaitementcequeçaveutdire!
—Tantmieux.Situdoistechamailleravecmoi,autantconnaîtrela
définitiondumot.
—Jen'aipaslamoindreintentiondemechamailleravectoi.
—Commenceàmedirecequej'aioupasledroitdedire,etnous
allonsnouschamailler,monchou.C'estinévitable.
—Jen'essaiepasdetedirecequetudoisounedoispasdire.
—Ahnon?
—Non.C'estjustequejen'appréciepasquetudisesdeschosesque
tunepensespas.Etjesuissûrequetunepensespasréellementque
jesuissuperbe.
—Ehbien,disdonc!Ilsefrottalenez.
—Maintenant,tumediscequej'ailedroitdepenser?Ondiraitque
j'aiépouséunefemmeautoritaire.
Carlysecouvritlesyeux.Soncœursaignaitquandelleleregardait.
Commentétait-ilpossibled'éprouverunetellesouffranceetd'avoir
enviederireenmêmetemps?
—Va-t'en,veux-tu?Jevoudraisdormir,maintenant.
—Jesuistondistributeurofficieldebiscuitsetdelimonade.Jene
m'eniraipasavantquetuaiesmangéaumoinscinqgâteauxsalés.
Elletenditlamain.
—Trèsbien.Donne-les-moi,etjelesmangerai.Jen'aipasbesoin
quetusoisprésent.
—Mamèreaffirmequetudoislesmangerlentement.Siçane
t'ennuiepas,jevaisrester.
—Çam'ennuie.Jeveuxquetut'enailles.
—Cen'estpasdansnotrecontrat.
Carlyabaissalebraspourledévisager.
—Notrequoi?
Ildésignad'ungesteledocumentpliésurlatabledechevet.
—Notrecontrat.Ilstipulequejeneferaipaspressionsurtoipour
avoirdesrelationssexuellesetquejeneréclameraipaslagardede
l'enfant.Maisiln'yapasunseulmotlà-dedansdisantquetupeuxte
débarrasserdemoiquandçatechante.Siç'avaitétéunedetes
conditions,jenel'auraisjamaissigné,ajouta-t-ilavecunlent
sourire.
Carlysouritmalgréelle,puissursautalorsqu'iltenditlamainet
effleuralecoindesabouche.
—Voilàcefabuleuxsourire.Notequejen'aipasdit«superbe».Tu
neviendraspasmedirequejesuispascoopératif.
—Jeveuxdormirmaintenant.
—Onenadéjàparlé.Tuasàpeinecommencéàgrignoterle
troisièmebiscuit.
—Tuesimpossible!
—Jecroisqueçaadéjàétédit.Nousavonsbesoind'unnouveau
sujetdeconversation.Sijeteparlaisduranch?
Sansattendresonaccord,ilselançadansunmonologueapaisantau
sujetduLazyJ.Ilcommençaparévoquerl'incendiequiavait
dévastélamaisonprincipalepeuaprèslemariagedeJakeetde
MollyIlrelatalesétapesdelareconstruction,expliquantqueJakeet
luiavaientutiliséduboisprovenantdeleurspropresterres.
—Jecroyaisqu'ilfallaitfairesécherleboisavantdes'enservir,
remarqua-t-elletandisquelesommeillagagnait.
—C'estlecas.Nousavonspayéuneentreprisepourletraiter.
Ils'interrompitletempsdeluioffrirunegorgéedelimonade,
l'encourageaàreprendreunmorceaudebiscuit,puisseremità
parler.
Carlys'assoupissaitlentement,bercéeparletimbregraveetchaud
desavoix.Illuidécrivitleurscow-boys,commençantparShorty,
unpetithommetrapuauxcheveuxcouleursabledontlemeilleur
amiétaitunaffreuxchienbâtardbaptiséBartquimordaittoutle
monde,ycomprissonmaître;puisilévoquaLevi,untypemaigre
auxyeuxvertsetpétillantsquiparlaitavecunfortaccentduSud,et
quipossédaitunvieuxpick-upbaptiséMandy,queseulunréseau
compliquédecintresetdefildeferempêchaitdetomberenruine.
Detempsàautre,illuisoulevaitlatêtepourluidonnerdela
limonadeetdesmorceauxdebiscuit.Bientôt,elleeutmangéles
cinqgâteaux.Ellesesentaitsiensommeilléequ'elleavaitdumalà
garderlesyeuxouverts.
—Tulesaimesbeaucoup,n'est-cepas?murmura-t-elle
—Lesbiscuits?
Elleritdoucement.
—Non.ShortyetLevi.
Hankhaussalesépaulesetsemassalanuque.
—Oh!Enunsens,jesuppose,oui.Shortyestunpeugrincheuxet
Leviadesidéestellementarrêtéesqu'ilenestagaçant,maisilssont
touslesdeuxtrèsloyaux.
IlsemitàparlerdeDanno,unjeunedégingandéàlatignasse
flamboyanteetauvisagecriblédetachesderousseur,quin'étaitpas
trèsfutémaisquiavaitunappétitd'ogre,aupointqu'ilauraitpu
mangerunâne.
—Jepensaisqu'ondisaitmangerunbœuf.Mangerunâne?C'est
unedrôled'expression,non?Enfin,jen'ensaisrien,aprèstout.Je
n'aijamaisvud'âne.
—Ahnon?
UnelueuramuséeapparutdansleregarddeHank.
—Ilmesemblepourtant,monchou,quetuenasundevanttoi.
Sonsourires'éteignitetilfitminederemonterlescouvertures.
—Commentval'estomac?
Carlyétaitfrappéeparsaréférenceàl'âne.Voulait-ildireparlà
qu'ilregrettaitlamanièredontils'étaitconduitlefameuxsoirau
Chaps?Pourtant,autantqu'elles'ensouvenait,ilnes'étaitjamais
vraimentexcusé.
—Jemesensmieux,dit-elleaprèsquelquesinstantsdesilence.
—C'estbien.LeremèdeCoultersembleefficace.Illuitenditun
autrebiscuitetsemitàluiraconterdesanecdotestiréesdelavie
quotidienneauranch.Bienqu'intéressée,Carlyavaitdeplusenplus
demalàresteréveillée.Àunmomentdonné,lesondelavoixde
Hankdevintdeplusenpluslointain,etellesombradansunsommeil
épuisé.
Hanksetutetregardasonépouseendormie.Sescheveuxavaient
séchéenéventailsurl'oreiller.Àlafaiblelueurdelalampe,ses
mèchesondulantesbrillaientcommedel'orfonduauquelse
mêlaientçàetlàquelquestouchesargentées.Seslongscils
projetaientdesombresarachnéennessursesjouesetsabouche
tendrenedemandaitqu'àêtreembrassée.
Ellecroyaitnepasêtrebelle.Seigneur!Qu'avait-ilditoufaitpour
luifairecroireunechosepareille?Luifaireunenfantavaitété
criminel.Pournepasl'avoirréconfortéeensuite,ilauraitméritéune
racléemémorable.Maisluifairepenserqu'ellen'étaitpasl'image
mêmedelaperfection?
C'étaitimpardonnable.
Carlyétaituneénigme.Elleneressemblaitàaucunedesfemmes
qu'ilavaitconnues.Ilnes'enplaignaitpas,loindelà,maisilne
savaitpascomments'yprendreavecelle.Ilpassaitleplusclairde
sontempsàsurveillercequ'ildisaitdecraintedel'offenseroudelui
fairepeur,etleresteàs'excuser.
Sesentantlui-mêmeassezlaspours'endormir,ils'étiraensoupirant
etsongeaavecenvieaulitquil'attendaitdanslapetitechambre.À
cetinstantprécis,n'importequellepaillasseluiauraitparuconfor-
table.Cependant,ilhésitaitàlaisserCarlyseule.Etsielleavait
besoindeluidurantlanuit?Lescloisonsintérieuresétaienten
rondinsetleboisabsorbaitlessons.Danslachambredufond,il
risquaitdenepasl'entendre.
Ildécidadesemettreàcôtéd'elle,surlacourtepointe.Ainsi,ilserait
làsielleseréveillait;ilneresteraitqu'unmoment,sedit-ilen
éteignantlalampe.
Àpeineallongé,ils'endormit.
Unpeuplustard,CarlyseréveillaetdécouvritHankprèsd'elle.Le
clairdeluneadoucissaitsestraits,etsonvisagehâléressemblait
presqueàcelui|d'unjeunegarçon.
Laperspectivedepartagersonlitavecluinel'enchantaitguère.Et
s'ildevenaitpartropamicaldanssonsommeil?Elleenvisageadele
secouer,maisilétaittardetilluirépugnaitdeleréveiller.Ilfaisait
froiddanslapièce.Avecunsoupir,ellelerecouvritdela
courtepointe.Commeellelebordait,ilmurmuraquelquechoseet
changeadeposition.Puisilentrouvritlesyeuxetlaregardad'unair
perplexependantplusieurssecondes.
Lorsqu'illareconnut,illuiadressaunsourireensommeillé.
—Salut,Charlie.
Puisilserendormit.
Carlyl'observa.Charlie.Ilneluiavaitpasmenti,comprit-elle.
Cettenuit-là,aubar,iln'avaitpascomprissonnom,bienqu'ellel'ait
corrigépardeuxfois.Lorsqu'ilavaitaffirméqu'ill'avaitcherchée,
ellenel'avaitpasvraimentcru.Àprésent,ellesedemandaits'ilne
luiavaitpasditlavérité.
Quoiqu'ilensoit,celanechangeaitrien.Elleétaittoujoursla
dernièred'unelonguesériedeconquêtes-unefemmedeplus
séduiteunvendredisoir.Pourtant,curieusement,celalarasséréna
desavoirqu'ilnel'avaitpasoubliéetoutdesuite.
Gardantcettepenséeblottieaufonddesoncœur,ellesombrade
nouveaudanslesommeil.
14.
Lelendemainmatin,Hankselevaàl'aube.Ensortantdelasallede
bainssurlapointedespieds,ils'arrêtaaupieddulitpour
contemplerCarly.Elleétaitplongéedansunsommeilprofond,le
visageencoremarquéparlesnauséesdelaveille.Malgrétout,elle
étaitbelle.Unedesesmainsreposaitgracieusementsurl'oreiller.Il
eutenviedesepencheretdel'éveillerd'unbaiser.
C'étaitdelafolie.Ellen'étaitpasprêteàacceptercela,etilavaitjuré
denepaslatoucher.Àregret,ilseglissahorsdelachambreet
gagnalacuisinepourfaireducafé.Quelquesminutesplustard,il
quittaitlamaison,unetassefumanteàlamain.Ilbutsapremière
gorgéeaupieddesmarches,promenantsonregardsurleranchetle
paysageteintéderosepâle.Lesoleiln'allaitpastarderàselever,et
desrayonsdorésviendraientilluminerlescimesdesarbresqui
bordaientleschamps.
Ilpartitverslesécuries.Unefoislescorvéesmatinalesterminées,il
serendraitenvilleafind'allerchercherlerestedesaffairesdeCarly.
Elleavaitfaitsesbagagesavantlemariage,etlescartonsattendaient
àl'appartementqu'onviennelesrécupérer.Elleavaitétésimalade
laveilleausoirqu'ilnevoulaitpasluidemanderdeveniraveclui.
Avecunpeudechance,ilseraitderetouravantqu'ellesoitréveillée.
*
Hankrentraauchaletàhuitheuresmoinsvingt.
IlvenaitdeposerlepremiercartondanslesalonlorsqueCarly
émergeadelasalledebains,enveloppéed'uneservietteblanche.
—Oh!s'écria-t-elleavantdebattreenretraiteWecipitamment,
claquantlaporte.
—Jevaischercherunautrecarton,lança-t-il.Tupeuxenprofiter
poursortir!
Laportes'entrouvrit,etunœilbleuseposasurlui.Unsourireaux
lèvres,Hankressortit.Lorsqu'ilrevint,ildécidaderemettrele
déchargementàplustardetdepréparerlepetitdéjeunerpourCarly.
Quandellefitsonapparitionpeuaprès,joliepommeuncœurdans
unjeanetunchemisierrose,Hankétaitassisàtable,savourantune
tassedecafé.
—Lepetitdéjeunerestprêt.
—Oh!Je...euh...laplupartdutemps,jeneprendspasdepetit
déjeunernormalsitôtdanslajournée.
Ildésignalatable.
—Crois-moi,monchou,cepetitdéjeuner-làn'ar.endenormal.De
lachoucrouteenconserve,deschouxdeBruxellesetdulait
chocolaté.Quedis-tudemamémoire?
Elleeutunsourirehésitant.
—Ilnefallaitpastedonnertoutcemal.
Hankpoussaunechaisedupied.
—Ehbien,c'estfait,alorsassieds-toietmange.
Ellepritplaceàcôtédeluietilremarquaqu'elleavaitrassembléses
cheveuxenqueuedecheval.Illespréféraitlibres;illuisemblait
dommagedecachercesjoliesboucles.Ilsecalasursachaisepour
mieuxlacontempler.Toutesavie,ilavaitentendul'expression«un
teintdepêche»,sansjamaiscomprendrecequeceladésignait.
Maintenant,ilcomprenait.LevisagedeCarlyétaitparfait,sapeau
pâleetlissecommedelacrème.
Ilneselasseraitjamaisderegardersonpetitnezdroit,ses
pommettesfragiles,sessourcilsblondsdélicatementarqués
au-dessusdesesgrandsyeuxexpressifs.Pasbelle?Chaquefois
qu'ilsesouvenaitdesesparoles,ilavaitlecœurserré.Siuneautre
femmeavaitditcela,ilauraitétésceptique,songeantqu'ellecillaità
lapêcheauxcompliments.MaisCarlyétaitdifférente.Quandellese
regardaitdanslaglace,ellenevoyaitpeut-êtrepascequetoutle
mondevoyait-unejeunefemmeravissante,avecdesyeuxdans
lesquelsunhommepouvaitseperdre.
Aulieudedévorersonpetitdéjeuner,elleposauneserviettesurses
genoux,puishésita.Elleparaissaitsigênéequ'ilsedemandas'ilne
devraitpasquitterlatable.Maisnon,décida-t-il.Plustôtellese
détendraitensaprésence,mieuxcelavaudrait.
—Jen'aimisnibeurreniseldansleschouxdeBruxelles,
précisa-t-il.
Ellelespoussaduboutdesafourchette.
—C'estparfait.Jelespréfèrenature.
Ellepritd'aborddepetitesbouchéesdélicates,portantfréquemment
laservietteàseslèvres.Aprèsuneminute,cependant,sonappétit
l'emporta,etellesemitàmangeravecenthousiasme,laissant
échapperdepetitssonsappréciateurstoutendégustantsa
choucroute.
Hanksesurpritàregretterqu'ellenesecomportepasainsiaveclui.
Puisilsesouvintqu'ellel'avaitfait,unefois,etqu'ilavaitratésa
chance.
Ellecessabrusquementdemâcheretfixasurluisesyeuxbleuset
lumineux.
—Qu'ya-t-il?
Ilrepoussasonchapeau.
—Rien.Ondiraitquec'estbon.
EllepiquasafourchettedansunchoudeBruxellesetleluioffrit.
—Merci.Lematin,jemecontentedesœufsoffertsparOmeletteet
Cocotte.
—Pardon?
—Nospoules.Nouslesavonsbaptiséesàpartirdeplatsd'œufs.
Sur-le-plat,À-la-coque,Florentine,expliqua-t-ilavecunpetit
haussementd'épaules.C'estcucul,hein?Mollyestsentimentale.
Quandlespoulescessentdepondre,elleleslaissefinirleurvie
tranquillementdansunchamp.Onnelesmangequesiellesfontune
crisecardiaque.
Carlyleregardaavecsurprise.
—Vousneleurtordezpaslecou?
—Mollymetueraitsij'essayais!Detempsentemps,jebatsdes
brasetj'agitemonchapeau,histoiredeleurfairepeur,maisçane
marchejamais.
Elleengloutitlechouavecunplaisirmanifeste.Ensuite,ellebutdu
laitchocolatéetessuyalamoustachequis'étaitforméesursalèvre
supérieure.
—C'estfabuleux!Mercid'yavoirpensé.C'estmonremèdecontre
lanauséematinale.
—Tonremède?Tuessûrequecen'estpaslacause?
Sajoueétaitdéjàgonfléeparunautrechou.
—Hmm.
Illaissaéchapperunrireamuséetbutunegorgéedecafé.
D'ordinaire,ilprenaitsonpetitdéjeunerauranch.Convaincueque
letauxdecholestéroldesemployésallaitêtremultipliépardix,
Mollys'arrachaitlescheveuxenvoyantlesquantitésdebeurreetde
crèmequ'utilisaitlanouvellecuisinière.Hank,poursapart,nes'en
plaignaitpas.
—Tun'espasuneobsédéedelacuisineminceur,aumoins?
demanda-t-ilmalgrélui.
Elleluilançaunregardtimide.
—J'aimemangersain,maisjen'enfaispasuneobsession.
Àenjugerparsonpetitdéjeuner,Hanksedemandaleurdéfinition
delacuisinesaineétaitlamême.
—Tuesvégétarienne?
—Ohnon!
—Tantmieux.Etdis-moi,cesplatsétaienttespréférésavantquetu
soisenceinte?
Carlyplissalenez.
—Non.J'enmangeaisdetempsentemps,maispastrèssouvent.
Hankfutsoulagédel'entendre.Etintrigué.
—Etdonc,unbeaumatin,tut'eslevéeettuassuquelachoucroute,
leschouxdeBruxellesetlelaitchocolatéétaientcequ'iltefallait?
—Pasexactement.J'aid'abordmangéquatrekilosdecornichons.
Quatrekilosdecornichons?Hankréprimaunfrissonhorrifié.
—D'unseulcoup?
—Non.Ilm'afalludeuxjours.
Mêmealors,ellen'avaitpaschômé,songeaHank.
—L'essentiel,c'estqueçat'aitfaitdubien,commenta-t-iltandis
qu'elleseredressait,l'airrassasié.Commentvatonestomac,
maintenant?
Ellerougitlégèrementetsemitàdébarrasserlatable.
—Trèsbien.Merciencore.C'esttrèsgentilàtoidet'enêtre
souvenu.
Gentil.Ilavaitmarquéunpoint.Saufqu'ilpercevaitdanslavoixde
Carlyuntroublequil'inquiétait.
Ellemarquaunepauseavantd'allerversl'évier.
—Etmerciaussipourlalimonadeetlesbiscuitshiersoir.Jene
m'attendaispasàcequetuaillesfairedescoursesàuneheure
pareille.
—Çat'afaitdubien.C'esttoutcequicompte.
—Oui,enfin...commença-t-elleavecunsourirehésitant.C'était
quandmêmetrèsgentil.
Deuxpointsensafaveur.Hankl'observauninstanttandisqu'elle
faisaitlavaisselle.Jakel'avaitrécemmentaidéàinstallerdes
robinetsmodernes,maislavieillepompemanuelleaubordde
l'évierfonctionnaittoujours.
—C'estuneantiquité,expliqua-t-ilàCarly.L'eauvient.droitd'une
source.
Elleluilançaunregardstupéfait,puisactionnalapompeetfitun
bondenarrièrelorsquel'eaujaillitdubec.
—Oh!C'estlapremièrefoisquejevoisça.
Hankcompritsubitementqu'ilyavaitunefouleliechosesqu'elle
n'avaitjamaisvues.Soncœurseserra.Elleavaitsansdouteespéré
vivremilleexpériencesnouvellesaprèssonopération,etvoilà
qu'elleétaitsurlepointderedeveniraveugle.Certes,ellenesavait
pascombiendetempscelaprendrait,maisiln'étaitpassûrquece
soitunebonnechose.Asaplace,ilauraitpréférésavoir,afinde
profiteraumaximumdutempsqu'illuirestait.
Pendantqu'elleachevaitdemettredel'ordredanslacuisine,ilalla
chercherd'autrescartons.Lorsqu'ilrentraavecledernier,elleleva
lesyeux.
—Oùpuis-jemettremesaffaires?
Hankposasonchargementsurlesol.
—Oùtuveux.Tuescheztoi,ici,àprésent.
Illaregardaprendreunpetitcoussindanslecartonqu'ilvenait
d'ameneretpromenerdoucementlesdoigtsdessus,lesyeuxclos.Le
sourirequisedessinasurseslèvresluidonnaenviedesourireaussi.
—Tuytiens?
Elleacquiesça.
—C'estmamèrequil'afait,quandj'étaispetite.Elleavaitbrodé«
Jet'aime»dessusavecdugrosfilpourquejepuissesuivreles
lettresavecmesdoigts.
Hankessayad'imaginerlapetitefillelisantcesmotsduboutdes
doigts.Jusqu'àcetinstant,ilnesétaitjamaisrenducompteàquel
pointlavieétaitdifférentepourlesaveugles.
—Sijeposaistoutsurlecanapépourquetulerangesàtongoût?
suggéra-t-il.Commeça,tusaurasoùleschosessetrouvent.
Ellehochalatête,etilssemirentautravailtouslesdeux.Ilnefallut
quepeudetempsàHankpourviderlescartons.Ensuite,ilaida
Carlyàranger,luidemandanttoujoursoùellevoulaitmettrechaque
objet.
Ilavaituneconscienceaiguëdechacundesesgestes,detoutesses
expressions-lamanièredontellecaressaitdetempsàautrele
coussinbrodéetunpetitoursauxoreillesdéchiréesquesonpèrelui
avaitoffertdesannéesplustôt.Sestrésorsétaienttousdesobjets
qu'ellepouvaittoucherouserrercontreelle.
—Tun'aspasdephotos,observa-t-il.
—Non,c'estvrai.
Elleparcourutduregardsesvêtementsetpossessions.
—Jepourraispeut-êtredemanderàpapadem'enenvoyer
quelques-unes.J'adoreraisvoirunephotodemamère.Etdelui,
biensûr.
Ellen'avaitjamaisvusesparents?Hanksefigeaetlaregarda.Bien
sûrquenon!comprit-il.Elleétaitaveugleencoreunmoisplustôt.
—Çateparaîtétrange,dit-elle.Quejeneconnaissepasmes
parents.
Hanks'assitsursestalons.
—Pasétrange.Plutôtau-delàdemacompréhension,jesuppose.
Intellectuellement,jesaisquelesaveuglesnepeuventpasvoir.
Maisjen'aijamaisvraimentsongéàcequecelasignifiaitau
quotidien.Nejamaisvoirlevisagedesamère...J'aidumalà
l'imaginer.
Lesyeuxbrillants,Carlysedétourna.
—Jel'aivue,maispasdelamanièredontlesautresvoient.Elleme
tenaitsursesgenouxetmelaissaittouchersonvisage.
Lescommissuresdeseslèvresserelevèrent.
—Elleétaittrèsbelle.
SavoixtremblaitetHankdevinaquesamèreluimanquait
terriblement.Nesachantquedire,ilseremitàtriersesaffaires.Un
instantplustard,iltrouvaunvieuxrubanenpiteuxétatauquelon
avaitfaittroisnœudsetdontonavaitattachélesdeuxextrémités.
—Tuveuxgarderçaoujelejette?
Perplexe,ellefixauninstantlefragmentdetissu.Puisunsourire
radieuxsedessinasursonvisage.
—Oh!C'estmonanneaud'amitié.Pose-leici,àcôtédemes
vêtements.Jeluitrouveraiuneplaceplustard.
—Qu'est-cequec'estqu'unanneaud'amitié?demandaHank,
intrigué.
—Lecerclesymbolisel'éternité.LesnœudsreprésententCricket,
Bessetmoi,etnousrappellentquenousseronstoujoursamies.
Cricketmel'adonnéjusteavantmondépartpourl'université.C'était
lapremièrefoisquej'allaisquittermafamilleetmesamis.
Elleallaprendreleruban.Fermantlesyeux,ellelaissasesdoigts
courirsurlesnœuds,puisportalesatineffilochéàsajoue.
—Lespremiersmois,quandj'avaislemaldupays,jemesentais
toujoursmieuxaprèsl'avoirtouché.
—Vousêtesvraimenttrèsproches,n'est-cepas?
Ellehochalatêteetposadoucementlerubansurunepilede
vêtements.
—CricketetBesssontcommedessœurspourmoi.Nousformions
untrioindomptable.Ellesontétémesguidesvisuelspendanttoute
majeunesse.
Ileutunpetitrire.
—Tesguidesvisuels?
—Sanselles,jen'auraisjamaissurvécuàl'enfance,répondit-elle,
unsourirecreusantunefossettesursajoue.
—Bessm'aditquetufaisaisduvéloettoutessortesd'autres
choses.Tesparentstelaissaientfaire?
Hanksentitsonestomacsenouerenl'imaginant
—Ilspensaientquej'étaisuneenfantnormaleàtouspointsdevue,
saufquejenevoyaispas.
—Tuasvraimentfaitduskateboard?Tun'avaispaspeur?
—Dequoi?
—D'avoirunaccident.Detomberd'untalus...jenesaispas.De
tout,jesuppose.
Carlysemitàrire.
—Souviens-toiquejesuisnéeaveugle.Jen'avaisjamaisvude
talus.Jenevoyaispaslesobstaclesdevantmoi.J'auraispeut-être
peurmaintenant,maispasàl'époque.
Ellerejetalatêteenarrièreetfermalesyeux.
—J'adoraislasensationdevitesse,leventquifouettaitmonvisage.
C'étaitmerveilleux,soupira-t-elleenleregardantdenouveau.La
seulechosequis'enestrapprochée,c'estquandj'aifaitduparachute
avecCricketjusteavantmondépartpourl'université.
—Duparachute?Tuassautéd'unavion?
—Jen'avaisaucunconceptdel'altitude.Jen'avaispaspeurdutout.
Hanksesentitglacérienqued'ypenser.
—Ilpeutyavoirunventtrèsfort,là-haut.
Ellel'interrogeaduregard.
—Tuasessayé?
—Oui.Etsoittuavaisenviedemourir,soittuétaiscomplètement
dingue.Etsileventavaitemportésavoixetquetun'avaispas
ouverttonparachuteàtemps?
—Jen'aipassautéseule.Ilyavaitunmoniteuravecmoi.
Ilfutsoulagédel'apprendre,maisilnepouvaitypensersansavoir
enviedelasecouercommeunprunierpouravoirtentél'expérience.
—N'empêchequec'estunsportdangereux.
—Commelesautàl'élastique,etlesgenslepratiquentquand
même.
—Tun'astoutdemêmepasessayé?
—Non.Ilfallaitsauterduhautd'unpont.J'avaispeurquel'élastique
casseetquejetombeàl'eau.Hankremarquasatensionsoudaine.
—Tuavaispeurdetomberdansl'eaumaispasdet'écraserpar
terre?
Ellebaissalatêteetfitminedes'intéresserauxchaussettesqu'elle
pliait.
—L'eaumeterrifie.Elleentredansmesoreilles,jen'entendsplus
rienetjeperdstoutsensdel'orientation.Sousl'eau,jenesaisplus
oùestlasurface.Etquandjeremonteàlasurface,jenesaispasoù
estïarive.J'ainagéavecBessetCricketquelquefois,maisjen'yai
jamaisvraimentprisplaisir.
Ellealladanslachambreafind'yrangerunepiled'affaires.
Quelquesinstantsplustard,Hanklevalesveuxetvitqu'elle
regardaitparlafenêtre,endirectiondesenclos.Commeil
s'approchait,ellefutparcourued'unfrisson.
—Leschevauxsontbeaucoupplusgrandsquejenel'imaginais.
—Tun'enavaisjamaisvu?
—Si,maisàlatélévision,etilsn'avaientpasl'airsiimposants.
Hankhochalatête,songeur.Parmoments,durantlecoursdeleur
conversation,ilavaitcrucommenceràcomprendrecequ'être
aveuglesignifiait.Etpuiselledisaitautrechose,etilserendait
comptequ'iln'enavaitpaslamoindreidée.Vivredanslenoirtotal,
nejamaisvoirl'aube,nejamaisregarderlesoleilsecoucher...
Ilbaissalesyeuxsurelle,s'efforçantdesaisircequ'elleéprouvait,
maisc'étaitimpossible.Lemondeentierettoutcequ'ilcontenait
étaientnouveauxpourelle.Hanks'appuyaàl'encadrementdela
fenêtreetseretournaverselle.
—Queleffetcelafait-ildevoirpourlapremièrefois?
Ellepianotanerveusementsurlavitre.Ilremarquaqu'ellechangeait
deposition,s'éloignantdeluisansenavoirl'air.
—C'estdéconcertant,avoua-t-elleentapantdel'onglesurleverre.
Jesaisqueleverreestlà,maisjenelevoispas.Bessaffirmequeles
rayonsdusoleiletlesimagessereflètentàsasurface,maisjene
remarquepasceschoses-là.
Hanksuivitsonregard.Unefois,quandilétaitenfant,ils'était
cognéàunebaievitréeetavaitfaillisecasserlenez.
—Lesfenêtrespeuventêtredifficilesàvoirpourn'importequi.
—Jesuppose.
Ellesouritetfronçalessourcilsd'unairsongeur.
—Certainsobjetsmesemblentàl'envers.
—Quelgenred'objets?
—Oh!deschosesinsignifiantes!
Ellehaussalesépaules.
—Deschosesquej'aimémoriséesautoucherilyadesannéeset
quisemblentfaussesàprésent,bizarrement.
—Parexemple?
—Leclavierdutéléphone,lesrobinetsd'eauchaudeetfroide,les
lettres,leschiffres.C'estcommesi...
Leplisecreusasursonfront.
—Quandjecomposeunnumérodetéléphone,parexemple.Sije
fermelesyeux,toutvabien.Maissijelesouvre,touts'embrouille,
jetapeletroisaulieuduun.C'estpareilavecleslettres.
Ellepromenalentementlesdoigtssurlavitre.
—Quandonlitlebraille,onsuitlecontourdesbosses.Onimagine
lalettre,quimontelelongdevotrebrasetjusquedansvotre
cerveau,etonlastockeàl'intérieurdesoi.Onnelavoitpas.Onl'a
ensoi.Etmaintenant,elleestau-dehorset,pourmoi,c'estcommesi
ellesétaitretournée,qu'elleétaità1'envers.J'ignoresid'autresont
lamêmeexpérience.Peut-êtresuis-jebizarre.
—Ondiraitquetudécrisuneformededyslexie.Peut-êtreas-tudu
malàjugerdesrelationsspatiales.
—C'estvraiqueçarappelleladyslexie.C'esttoutcequ'ilme
fallait,unproblèmed'apprentissageenplusdureste!
Hanksemitàrire.
—Jedoutequetusoisdyslexique,monchou.Tusaiscequime
vientàl'espritquandjet'écoute?Deslettresreflétéesdansun
miroir.Ellessemblentàl'envers.Ilestsansdoutenormalquetuaies
desdifficultésaudébut.Larétinefonctionneunpeucommeun
miroir,enconduisantdesimpulsionsd'imagesaucerveau.Peut-être
quecesimpulsionssontembrouilléesencemomentetqueles
imagesseretrouventàl'envers.
—Tucrois?demanda-t-elleavecespoir.
Hanksavaitqu'iln'auraitpasdûlatoucher,maisilneputrésisterà
latentation.Ilpinçadoucementleboutdesonadorablepetitnez.
—Oui,assura-t-il.Cessedet'inquiéter.Mêmesituesdyslexique,
cedontjedoutesérieusement,cen'estpasundrame.
Ellen'enparaissaitpassisûre.
*
Cesoir-là,pendantqueleurdînermijotaitsurlefourneau,Hank
suggéraàCarlydetéléphoneràsonpère.
Ellehésita.
—Çam'ennuiedetecauserdesdépensesdetéléphone.
Ilsortitl'appareilportablequ'ilgardaitàsaceintureetleluitendit.
—J'aiunabonnementdetroiscentsminutesquicouvrelesappels
longuedistance.Engénéral,jen'enutilisemêmepaslamoitié.Tu
peuxparleraussilongtempsquetuvoudrasetcelanemecoûtera
pasunsou.
Elleplissalesyeux,regardantletéléphone,puisleluirendit.
—Leschiffressonttroppetitspourmoi.Peux-tucomposerle
numéro?
Hankappuyasurlestouchestandisqu'elleluidictaitlenuméropuis
ilserenditdanslesalonetallumalatélévision,feignantderegarder
lesinformationspendantqu'ellebavardaitavecsonpère.
—Papa?commença-t-elled'unevoixtremblante.
Ellesemitàparler,expliquantàArtAdamslesraisonsdeson
mariagetemporaireavecHank.
—Ilatenuàm'aider,dit-elled'unevoixhachée.Enfindecompte,
ilaétésiconvaincantquejen'aipaspurefuser.Jet'auraisinvité,
maiscelasemblaitabsurdequetudépensestoutcetargentpourfaire
levoyagealorsqu'ilnes'agissaitqued'uneformalité.
«Convaincant?»songeaHankhonteux.Illuiavaitfaitdu
chantage,oui.
—Jesais,repritCarlydoucement.J'aidelachancequ'ilme
soutienne.
Ilyeutunlongsilence.
—Non,papa.Cen'estpasça.Nous...nousavonsunarrangement.Il
sembled'accord.
Ilyeutunenouvellepause.
—Jen'auraipaslecœurbrisé,papa.C'estseulementun
arrangement,quelquechosequ'ilm'aproposédefairepourlebébé
etpourmoi.Nousn'avonspasd'autresattentes,nil'unnil'autre.
Quandjeseraienmesuredemedébrouillerseule,nousmettronsfin
aumariage.
Enfin,laconversationroulasurd'autressujets,etCarlydevintplus
gaie.
—-Tuasdansélelindyhop?Cedoitêtrequelqu'und'extraordinaire
pourt'avoirpersuadédedanser!
Unsoupir.
—Àpropos,c'estquoi,lelindyhop?
Laréponsedesonpèredéclenchal'hilaritédeCarly.
—Jesuistrèscontentepourtoi.Çamefaitplaisirdesavoirquetu
t'amusesbienlà-bas.
Hankseréjouitintérieurementqu'ellesoitsiprochedesonpère.
Celaluirappelaitlesliensqu'ilavaitavecsaproprefamille.
Pourtant,bientropviteàsongoût,Carlymitfinàlaconversation.
—C'estletéléphonedeHank,ajouta-t-elle.Jeneveuxpasabuser.
Ilfaillitintervenirpourluidirequ'ellepouvaitparleraussi
longtempsqu'elleenavaitenvie,maisilnevoulaitpasqu'ellesache
qu'ilavaitécouté.Ilsongeaqu'elleavaitcouvertl'essentiel;il
pourraittoujourslapersuaderdefaireusagedesonabonnementà
l'avenir.
—Merci,Hank,dit-elledoucementenluirendantl'appareil.Çam'a
faitplaisirdeluiparler.
Elleétaitsincère,illevitàlachaleurdesonsourireetàl'éclatdeses
beauxyeux.
—Commentest-il?
—Drôle.Merveilleux.Ilatoujoursétéunrocpourmoi.
Hanképrouvaunabsurdepincementdejalousie.Ilvoulaitêtrecelui
surquiellecomptait.D'oùdiablejettepenséevenait-elle?Ildevait
garderbienprésentàl'espritqueCarlyn'avaitpaslamoindre
intentiondevoirlemariageperdurer.S'ilcommençaitas'imaginer
qu'ilsétaientensemblepourtoujours,ils'exposaitàd'amères
déceptions.
Désireuxdesechangerlesidées,illuiproposade1'emmenervisiter
lesécuries.
—Jenesuispassûred'êtreprêteàvoirdeschevauxdeprès,
avoua-t-elleenchemin.
Hanksemitàrire.
—Tuasfaitduskateboard.Leschevauxsontbeaucoupmoins
dangereux,crois-moi.
—C'esttoiquiledis.
Al'entréedel'écurie,elles'arrêtaenvoyantunejumentdontlatête
dépassaitpar-dessuslaportedesonbox.
Nonsansréticence,elleselaissaentraîneràl'intérieur.Hankse
demandasic'étaitl'animalouluiquilarendaitleplusnerveuse.
—Ilesténorme!
—Elle,corrigeaHankentendantlamainpourgratterl'arrièredes
oreillesdelajument.Elles'appelleSugar.C'estunealezane.
—Jecroyaisquevouséleviezdesquarterhorses.
—Alezandésignelacouleurdelarobe,paslarace.
Ilpointaledoigtversunchevalàlatêtegrise.
—Celui-làestunisabelle.Récemment,ilacommencéàmordre,et
sapropriétairel'aenvoyéicipourqu'onluiréapprennelesbonnes
manières.Dansleboxd'àcôté,c'estunejumentbaie.
Carlysecoualatête.
—J'aiencoredumalaveclesdifférentesnuancesderose.Jene
pourraijamaisapprendrelescouleursdeschevaux.
—Ilsnet'entiendrontpasrigueur.
Illapritparlamain,l'attirantplusprès.
—Sugarn'estpasdangereuse.
Etmoinonplus,songea-t-il.
—Net'inquiètepas.Elleneteferapasdemal.
Elletenditlamain,puislaretiraauderniermoment.
—Elleadesdents,non?
—Biensûr.Maisellenemordpas.
—Tuenescertain?
Hanktenditlamainverslabouchedelajument.Sugarcrutqu'il
allaitluioffrirunesucrerieetremualeslèvrescontresapaume.
—Tuvois?J'aiencoremamain.
IlsaisitlepoignetdeCarlyetmitsesdoigtsmincessouslenezdela
jument.
—N'aiepaspeur.
—ÔmonDieu!
Raidedetension,ellefermalesyeux,visiblementconvaincue
qu'elleallaitylaisserlamoitiédesonbras.Auboutd'unmoment,
ellerouvritlesyeuxetgloussaensentantleslèvresduchevallui
chatouillerlapaume.Hanksongeaqu'ilauraitaiméfairedemême.
—Elleestsidouce...,murmura-t-elle.
—Commeduvelours,acquiesça-t-il,sesouvenantdelatexturede
sesjambeslaveilleausoir.
Illâchasonpoignet.
—Tupeuxlacaresser,situveux.Elleestadorable.
Carlyhésitaetilsemitàrire.
—Jenetediraispasdelefairesitucouraislemoindrerisque.Cette
jumentestsigentillequ'onpourraitdéposerunnouveau-néàses
pieds.
Carlys'avançad'unpas,touchalesoreillesdeSugar,etpromenala
mainsursacrinière.
—Tuessimignonne.
CommesiSugaravaitreconnuuneâmesensible,ellesemità
réclamerd'autrescaresses.
—Jecroisqu'ellem'aimebien!s'exclamaCarlyenriant.
Commentlecontraireaurait-ilpuêtrepossible?Hankaussil'aimait
bien.Peut-êtreplusquederaison.Troubléparlesémotionsqu'elle
éveillaitenlui,ilsedétourna.
—VoiciSunset,l'étalondeMolly,annonça-t-ildevantlebox
suivant.Mollyestarrivéeunjourauvolantd'uneToyota,tirantun
énormevan.Sunsetétaitdedans,quipiaffaitethurlaitàréveillerun
mort.Lepauvreavaitétéfouettéjusqu'ausang.C'estcommeçaque
MollyarencontréJake.
Carlys'approchaduboxetposaunregardbouleversésurlarobe
noiredel'étalon.
—C'estaffreux,dit-elledoucement.Quiavaitfaitça?
—L'exdeMolly,uncertainRodneyWells.Unbeausalaud.
Hanksefrottalementon.
—Pardon.Jevaissurveillermonlangage.
—Tonlangagenemechoquepas,Hank,assura-t-elleenréprimant
unsourire.J'aientendubienpire.
—Vraiment?
—Jesuisalléeenfac,souviens-toi.D'aborddansunétablissement
spécialisépourlesnon-voyants,puisàl'universitédePortland.Sur
lescampus,lelangageestplutôtrelâché.
Ellereportasonattentionsurlecheval.
—PourquoiMollya-t-elleamenéunétalonblesséici?C'est
Tuckerquiestvétérinaire,non?
—TuckeretIsaiah.Ilssontassociés.
Ilentouradubraslecoudel'étalon.
—Mollyn'étaitpasàlarecherched'unvétérinaire.Elleavaitbesoin
d'unpsychologuepourchevaux.Sunsetavaitétérenduàmoitiéfou
parlesmauvaistraitementsqu'ilavaitsubis.
—Jakeestpsychologuepourchevaux?
—Disonsqueluietmoisavonscommentprendreleschevaux.
Certainespersonnesdisentqu'ilsnousécoutent.Mollyaentendu
parlerdeJakeparunentraîneuretelleaamenéSunseticidans
l'espoirqueJakepourraitlesoigner.
Àenjugerparsonaisanceavecl'étalon,ilétaitclairqueHankavait
undon,eneffet.
—C'estvrai?
—Quoi?demanda-t-ilavecunregardinterrogateur.
—Tuleurparlesàl'oreilleetilst'écoutent?
Illuidécochaunsouriretaquin,révélantsesdentsblanches.
—Jepeuxparleràtonoreillequandtuvoudras.
Carlysesouvintdesfrissonsqu'elleavaitéprouvésentresesbraset
seraiditlégèrement.
—Çaira,merci.
Sonsourires'élargitetilluifitunclind'œil.
—Pourrépondreàtaquestion,non,cen'estpasvrai.Jeme
débrouille,voilàtout.Aufond,leschevauxsontexactementcomme
lesgens,avecleurspeursetleursphobies.Ilyadeschosesqu'ils
aimentetd'autresqu'ilsdétestent.Certainsentraîneursdelavieille
écoleutilisentdesméthodesplutôtdures.D'autressontplusdoux,
maisilsontquandmêmetendanceàadopterlamêmeapprochequel
quesoitl'animal.Jakeetmoisuivonsnotreinstinctetnousprenons
notretemps,engardanttoujoursàl'espritquechaquechevalest
différentetqu'ilapeut-êtrebesoind'êtretraitédifféremment.
Unelueurespièglepétilladanssesyeuxbleuciel.
—Enunsens,ilssontcommelesfemmes.
—Tuasfroid?demanda-t-ilenlavoyantsefrotterlesbras.
—Non.
Ellementait,maisellenevoulaitpasleluiavouer.Ilneportaitpas
devesteetauraitpeut-êtreproposédepartagersachaleur
corporelle.D'unemaintimide,elleeffleuralesnaseauxdel'étalon.
—N'aiepaspeur,murmuraHank.Mollyl'achangé.Ilestaussi
douxqu'unétalonpeutl'être.
Carlyretiraprécipitammentsamain.
—Queveux-tudireparlà?
Hanksouritetsedétourna,s'avançantplusloindansl'écurie.Carly
luiemboîtalepas,admirantmalgréellesesmouvements
harmonieux,seslonguesjambeslégèrementarquéesàhauteurdes
genoux.
—Lesboxferméssontvacants?s'enquit-elle,curieuse.
—Non,ilssontoccupéspardesmèresavecleurpoulain.Elles
dormentdéjà.
Auboutdel'allée,illuidésignadeuxboxplusvastesquelesautres.
—C'estlàquelesjumentsmettentbas,expliqua-t-il.Ellespeuvent
s'allongerconfortablementetétendreleursjambes.C'estaussilà
quenousmarquonsleschevaux.
—Vouslesmarquez?répétaCarlyd'untondésapprobateur.
Elleavaittoujoursestiméqu'ils'agissaitlàd'unepratiquecruelle.
—Pascommetul'entends.Laplupartdesgensnemarquentplus
leurschevauxaufer.
Ilconsidérauninstantsonvisageindigné,puissemitàrireetfit
minedesegratterlanuque.
—Àprésent,onleurmetunesorted'étiquetteàl'oreille,unpeu
commequandunefemmevasefairepercerlesoreilles.Leschevaux
lespluscoûteuxontdespucesimplantéessouslapeau,lesautresont
untatouageàl'intérieurdulobe.Ilsnesouffrentpas.
—Oh!fit-elle,soulagée.
Hankjetauncoupd'œilàsamontre.
—Nousdevrionsrentreràlamaison.Leragoûtvaêtreprêt.
Ilpassadevant,songeantauxpetitesamiesqu'ilavaitamenéesau
ranchparlepassé.Laplupartavaientdétestéleschevaux.Carlyne
semblaitmêmepasavoirremarquélecrottin,etcelaseconfirma
quandellemitlepieddansuntastoutfrais.
—Oh!
Ellesecouasajambe,essayantdedélogerlamassenauséabonde.
—Oh!beurk!C'estcequejepense?s'écria-t-elleenscrutantson
pied.
—Situpensesquec'estducrottindecheval,tuasunprix
d'excellence,répliqua-t-ilenfaisantdemi-tourpourlaprendrepar
lebras.
Alorsqu'ils'attendaitàcequ'ellesoitfurieuse,elleéclataderireet
regardaautourd'elleaveclaminesoupçonneusedequivientde
s'aventurerenterrainminé.
Illuifitcontournerlespilesfumantes,souriantdelavoirsecouersa
chaussuretouslesquelquespas.Unefoisdehors,elles'arrêtapourla
nettoyersurl'herbe.Hanksebaissaetlapritparlachevillepour
inspecterlasemelle.Àsoncontact,elletressaillitetfaillitbasculer
enarrière.
—Hé!
Illaretintparlataille.Dèsqu'elleeutrecouvrél'équilibre,ilreporta
sonattentionsurlachaussure.
—Frotteencoreunpeu,luiconseilla-t-il.
Lorsquelasemellefutpropre,ilseredressa.Carlyplissalenezetlui
sourit.
—Undesinconvénientsd'avoiruncortexvisuelmalentraîné...Je
nepeuxpasdécelerlesirrégularitéssurlesol.Jen'aisuquele
crottinétaitlàqu'aumomentoùilafait«chplof»sousmonpied.
Hankéclataderire,heureuxquesonépouseaitlesensdel'humour.
*
Étendusurledos,lesbrascroiséssouslatête,Hankcontemplaitle
plafondencèdredelapetitechambresurlequellalumièredelalune
dansait,suivantlemouvementdesarbresquisebalançaientdevant
lafenêtreaugréduvent.Ilnepouvaitpasdormir.IlpensaitàCarly,
àlafaçontimidedontelleavaitcaresséleschevauxaudébut,et
avecchaleurensuite;àsonrirequandelleavaitmarchédansle
crottin;àsasurpriselorsqu'ilavaittouchésacheville;àsaner-
vosité,plustard,lorsqu'ilsétaientrentrésàlamaison.
Elleétaitsibellequeçaluifaisaitmaldelaregarder.Ilauraitaimé
pouvoirleluidire,maiss'illefaisait,ellecroiraitquec'étaitun
clichédeplus.Elleleluiavaitclairementsignifiélaveilleausoir.
Pasdedoute,ilétaitvraimentmalpartiavecelle.Aumieux,ilne
pouvaitqu'espérerobtenirsonamitié.Ilavaitcru,peut-être
stupidement,queleurmariagepourraitfonctionner.Or,plusilla
côtoyait,plusilétaitconvaincud'avoirgâchésachance.Certains
ratagesnepouvaienttoutsimplementpasêtreréparés.Elles'était
persuadéqu'undeuxièmeroundavecluiseraitaffreux,etilne
voyaitpascommentlafairechangerd'avis.
L'amitiéseraitmieuxquerien,certes.Lorsqu'elledemanderaitle
divorceets'enirait,ilspourraientresterencontactetœuvrer
ensembleàêtreparents,dansl'intérêtdeleurenfant.
Hanksoupiraetfermalesyeux.L'amitié.Pasfaciledes'ensatisfaire
alorsqu'ilallaitpasserdeuxansavecunefemmesuperbe.
Seulement,voilà,danslavie,onn'avaitpastoujourscequ'on
voulait.
15.
Aucoursdesjoursquisuivirent,Hanksefixapourobjectifde
devenirl'amideCarly.Pourcela,ilfallaitqu'ellecommenceàêtreà
l'aiseaveclui.Ilsemitdoncàluitéléphoneràdifférentsmoments
delajournée,justepourbavarderunpeu.Illatrouvaitsouvent
occupéeàentraînersoncortexvisuel.Unaprès-midi,elleinspectait
lestiroirsdecuisine,identifiantlesustensilesautoucher.
—Ilyauntruclà-dedansquejeneconnaispas,dit-elle.Iladeux
poignéesarticulées,avecunesortedepetiteboîteauboutpercéede
trous.Jen'aiaucuneidéedecequec'est.
Hankréfléchituninstant.
—Unpresse-ail?
—Excuse-moi,répondit-elle,feignantlagravité.C'estàtoiqueje
poselaquestion.
Ilsemitàrire.
—Cedoitêtrelepresse-ail,répéta-t-il,expliquantcommenton
écrasaitlestêtesd'ailépluchéesàl'aidedel'objet.Çamarchedu
tonnerre.
—Hmm.Unpresse-ail.Jevaislemettresurmalistedechosesà
essayer.Quandpouvons-nouspresserdel'ail?
Hankraccrocha,unsourireauxlèvres.Laplupartdesgensauraient
étégênésdenepasavoirreconnuunpresse-ail,maisCarlyse
laissaitporterparlecourant,déterminéeàdécouvrirunmaximum
dechosesaussivitequepossible.
Àd'autresmoments,iltéléphonaitalorsqu'ellefaisaitsesexercices
devisionquotidiens.Lespécialisteluiavaitdonnédespostersà
afficheraumur.L'unmontraitlescouleursfondamentaleset,
au-dessous,lesnombreusesnuancesquel'onobtenaitenles
mélangeant.Unautrerassemblaitlesformesetsymboles-carrés,
rectangles,triangles,figuresenhuit,etc.Carlypassaitdesheuresà
s'entraîneràlesreconnaître.Unmatin,Hankentraetlasurpriten
traindefairecequiressemblaitàunpuzzled'enfant.Ellesehâtade
remettrelespiècesdanslaboîteetlaglissasouslecanapé,
visiblementgênéequ'ilsachequ'elleavaitdumalàmaîtriserune
activitéquineposaitaucunproblèmeàunenfantdecinqans.Cette
découvertepermitàHankdemieuxsaisirl'ampleurducombat
qu'elleavaitentrepris.
Afindepasserplusdetempsensacompagnie,ildécidadeprendre
sesrepasauchalet.Ilsemitàmangerdesœufspochéssurdupain
grilléaupetitdéjeunerparcequel'odeurdefrituredonnaitlanausée
àCarly.Àmidi,ilsecontentaitdesandwiches,etlesoir,ilmettait
untablierpouraiderCarlyàpréparerledîner.
Quandilsavaientterminéetrangélacuisine,ill'emmenaitparfoisà
lamaisonprincipalerendrevisiteàJakeetàMollyous'installait
avecelleausalonpourregarderlatélévisionoubavarder.Lorsqu'ils
étaientseuls,latensionentreeuxétaitpalpable.Enmarchant,ellese
tenaitàdistanceetnedisaitpasgrand-chose.Àlamaison,elle
prenaitplaceenfacedelui,ettrituraitnerveusementsesvêtements
oulafranged'uncoussin.Souvent,prétextantlafatigue,elleallaitse
coucherdebonneheure.
OnavaittoujoursditàHankqu'ilavaitplusdecharmequetousses
frèresréunis.Ils'efforçades'enserviravecCarly.Enfindecompte,
cefutluiquitombasouslecharme.
Lecourageétaitsanscontesteletraitdecaractèrequ'iladmiraitle
plus,etCarlyserévélaêtrelapersonnelapluscourageuseetlaplus
déterminéequ'ilconnaisse.Bienqu'ilsoupçonnâtsavuedese
détériorer,ellenelaissaitjamaisentendrequ'elleétaitinquièteou
qu'elleavaitdesdifficultés.
Quandilrentraitauchaletdurantlajournéeafindevoircomment
elleallait,illatrouvaitsouventpenchéesurleslivresqu'elleavait
apportés.Parfois,ellefeuilletaitunvolumeintituléQu'est-ceque
c'est,unglossairevisueldesobjetsdetouslesjours.D'autresfois,
elletravaillaitàidentifierleslettresde1'alphabet.Lespetits
caractèresl'obligeaientàgarderlenezcolléàlapage.Souvent,un
coudesurlatable,ellesemassaitdistraitementlatempe,commesi
elleavaitmalàlatête.
Hankauraitvoululuidemanderpourquoielle>etorturaitainsi.
Bientôt,ellenepourraitplusvoirlamoindrelettre,sansparlerdela
reconnaître.Aquoibons'infligerdesmauxdetêtesansraison?
S'accrochait-elleàdefauxespoirs?Croyait-ellequ'ellen'allaitpas
perdrelavuedurantsagrossesse?
*
Cinqjourss'étaientécoulésdepuisleurmariage.Lemercredi
après-midi,Hankrentraàlamaisonal'improvistepourchangerde
chemiseettrouvadenouveauCarlyplongéedanssalecture.Cette
fois,ilneputsetairepluslongtemps.
—Monchou,nepourrais-tumieuxutilisertontemps?
Elleluiadressaunregardsurpris.
—Pourquoidis-tuça?
Hanks'exhortaàlaprudence.
—D'aprèstonmédecin,ilestpossiblequetuperdeslavueavantla
naissancedubébé.Siçaarrive,àquoicelateservira-t-ildepouvoir
reconnaîtreleslettresdel'alphabet?
Ils'attendaitàmoitiéàcequ'ellesemetteencolère.Àsaplace,il
n'auraitcertainementpasappréciéqu'onluirappellequ'ilallait
redeveniraveugle.Carlysecontentadesourire.
—Certainespatientesaffectéesdedystrophiegrillagéen'ontpasde
problèmeparticulierdurantleurgrossesse.
—Donc,tavueestrestéestable?
—Pastoutàfait,non.
Hankréprimaungrognement.
—Cen'estpasbonsigne,n'est-cepas?dit-ilprudemment.
—Non.
LesouriredeCarlys'atténua,puisrevint.
—Lamaladieestimprévisible.Touslespatientssontdifférentset
touteslesgrossessesaussi.Jepréfèreresteroptimiste.
Hanknedemandaitpasmieuxquederesteroptimiste,seulementil
nevoulaitpasqueCarlysoitdéçue.Elleavaitremarquéquesavue
baissait,maisn'osaitpasencoreaffronterlavérité.
—J'aiconnudespatientsquinesontjamaisdevenuscomplètement
aveugles,reprit-elle.Ilspouvaientquandmêmevoirunpeu.Quisait
simoncasestvraimentgrave?
Elleavaitdéjàététotalementaveugle,songea-t-il.Pouvait-ilyavoir
plusgravequecela?
—Enplusdeladystrophie,jesuisnéeavecdescataractes
congénitales,expliqua-t-elle.Toutlemondesupposequemacécité
étaitdueauxdeuxaffections,maiscen'estpasforcémentvrai.Ellea
puêtrecauséeparlescataractes.Peut-êtrequeladystrophieétait
relativementbénigneaudépartetqu'elles'ests'aggravéeaufildu
temps.
Nesachantquerépondre,Hankselaissatombersurunechaiseet
étudiasonvisagemince.D'uncôté,ilcomprenaitsonraisonnement
etsonfolespoir.Del'autre,ilserendaitcomptequesavuese
détérioraitrapidement.Silui,l'avaitremarqué,commentavait-elle
pul'ignorer?
Peut-êtres'enétait-elleaperçue,etchoisissait-elletoutsimplement
deresteroptimistejusqu'aumomentoùlesorts'abattraitsurelle.
Faceàsonsourirerésolumentgai,ilavaitenviedepleurer.
—Ehbien,jesupposequ'ilfautattendre.Peut-êtreauras-tudela
chance.
Elleacquiesça.
—Jet'enprie,nevapascroirequejemeberced'illusions.Jesais
quec'estpeuprobable.
Ellereposalementonsursamainetplissalégèrementsesbeaux
yeux,fouillantsonvisage.
—Tuparaisinquiet.Iln'yaaucuneraisondel'être.
Hanksefrottal'arêtedunez.Inquiet?C'étaitpeudire.
—Jesuisunegrandefille,Hank.Silepirearrive,jeferaiface.
L'idéed'êtreprisonnierdunoirdesmoisdurantleterrifiait.Carly,
enrevanche,nemanifestaitaucunepeur.
Commentpouvait-elleresteraussicalme,nepaspleurer,exploser
decolère,serrerlespoingsetenvouloiraumondeentier?Jamaisil
nel'avaitvueabattue.Aucontraire,ellesemblaitenpaix.Illa
dévisagea,compritqu'ellesavaitàquois'enteniretqu'elle
accepteraitsonsort.
—Tutefatigueslesyeuxenlisantconstamment.
—J'ail'habituded'avoirmal.
—Pourquoinepasprofiterduprésentetattendretaprochaine
opérationpourentraînertoncortexvisuel?Tuverrasmieuxetce
seraplusfacilepourtoi.
Ellerefermasonlivreetallachercherunverred'eauàlacuisine.
—Jepourraisattendre,maisjeperdraisdutemps.
—Vraiment?Tuastoutetaviedevanttoi!
Elleseretourna,leverreàmi-chemindeseslèvres.
—Sichaqueinterventionestunsuccèsetproduitlerésultat
escompté,jepourraivoirpendantvingtans,peut-êtretrente,avant
derejeterlesgreffes.Maissiellesnemarchentpas?
L'estomacdeHanksenoua.
—Queveux-tudire?
Carlypromenalesdoigtssurleverre,attrapantdesgouttesd'eau,
puiss'essuyalamainsursonjean.
—Iln'yaaucunegarantie.LeDrMerricknepeutrienpromettre.
Desdizainesdefacteurspeuventaffecterlerésultat,neserait-ce
qu'unvirusouunvaccincontrelagrippe,etcauseruneaggravation
delamaladie.Etparfois,lesinterventionsnemarchentpasdutout.
Hankdéglutitavecpeine,etsoudaincefutluiquieutenviedeserrer
lespoingsetdehurler.Était-elleentraindeluidirequ'ellene
recouvreraitpeut-êtrejamaislavue?
—Mêmesitoutvabien,mesjoursdevisionserontcomptés.Si
quelquechosetournemal...
Sonregards'assombrit.
—C'estimpossibleàdire.J'aipeut-êtrequinzeansdevision,
peut-êtrecinq,peut-êtreriendutout.Lesachant,situétaisàma
place,perdrais-tuuneseulejournée?
Peut-êtreriendutout.
—Non,admitHank,atterré.Jesupposequenon.
—Exactement.Chaqueminuteestuncadeau.
Ellebutunelonguegorgéed'eau,puisreposaleverresurleplande
travail.
—Lecortexvisuelestunesortedebanquededonnées.Toutceque
jevoisaujourd'hui,toutceque
jemaîtrisevisuellement,resteradansmamémoire.Simon
opérationsedéroulebienl'étéprochain,ilmefaudrapeut-être
quelquesjourspourmeréorienter,maistoutcequej'apprends
maintenantmeserautile.J'auraidéjàfaitdesprogrèsenmatièrede
lecture,j'auraimoinsdemalàcomposerunnumérodetéléphone.Si
j'utilisejudicieusementletempsquej'aimaintenant,jeseraimieux
préparéepourprofiterdemavieàl'avenir.
Hankavaitlagorgenouéeparl'émotion.Unfaroucheinstinct
protecteurmontaenlui.Ilauraitvoululaserrerdanssesbras,la
protéger.Malheureusement,lamaladieétaitunmonstrecontre
lequelilétaitimpuissant.
Ilregardaparlafenêtrelesrayonsdusoleilquifiltraientàtraversles
arbres.Carlyn'avaitqueleprésent.Iln'avaitpasvraimentcompris
celajusqu'àcetinstant.Leprésent...Faceàdetelsrisques,ilaurait
courudehors,seseraitrassasiélesyeuxdetout-desfleurs,desbrins
d'herbe,dusouffleduventdanslesarbres.Ilneseraitsûrementpas
restéàlamaisonlenezdansunlivre.
—Çameparaîtunepiètrefaçondepasserlesjournées.
—Quesuggères-tu?
Unefossettesecreusasursajoueetellesoupira,leregardsoudain
rêveur.
—Destasdechoses.Maisàquoibonrêverdel'impossible?
—Situpouvaisfairecequetuveuxtoutdesuite,queferais-tu?
Carlyhaussalesépaules.
—J'aitoujoursvouluapprendreàconduire...maismême
maintenant,mavuen'estpasassezbonne.Unjour,peut-être.
—Et?
Ilattendituneseconde.
—Quoid'autre?
—Sij'étaisriche,jevoyagerais.
—Oùirais-tu?
—Partout.
Sonregarddevintplusrêveurencore.
—Jeverraistoutcequejepeuxvoiravantdeperdrelavue-latour
Eiffel,lesgrandespyramides,ledésertduSahara,lemontEverest.
Elleeutunpetitrire,lesonflottantharmonieusementdansl'air.
—J'adoreraisvoirunchameau.
—Unchameau?
Del'avisdeHank,leschameauxétaientsûrementlescréaturesles
pluslaidesqu'ilaitjamaisvues.
—Oui.Etunzèbre.Peut-êtremêmeuntigre,sijepouvaislefaire
sansêtredévorée!Jesupposequeçatesemblestupide.
Aucontraire,ilsongeaitqu'elleétaitlapersonnelaplus
extraordinairequ'ilaitjamaisconnue.Iladoraitvoirsonvisage
s'illuminerquandelleparlaitdesesrêves.
UnevaguedetristessesubmergeaHank.
—Sij'avaisdel'argent,jet'emmèneraisdanstouscesendroits.
Nousferionsnosbagagesetnouspartirionssur-le-champ.
LevisagedeCarlys'assombrit.
—Jenevoulaispastefairedepeine.Tufaisdéjàtantdechoses,
bienplusquetunedevrais,enfait,etjet'ensuistrèsreconnaissante.
Ilnevoulaitpasdesareconnaissance,bonsang!Cequ'ilvoulait,
c'étaitlarendreheureuse.
Unepenséesoudaineluivint.Peut-êtrenepouvait-ilpasl'emmener
enÉgypteniàParis,maisilpouvaitsedébrouillerpourcequiétait
desleçonsdeconduiteetdescréaturesexotiques.
—Quandas-turendez-vousaveclespécialiste?
—Cedevaitêtrele7juillet,maisjel'airepousséaulundid'après.
—Pourquoi?J'auraisput'emmenerle7.
—Jenesavaispassituavaisquelquechosedeprévupourle
week-endférié.
Àvraidire,Hankavaitoubliéquele4-Juillettombaitunvendredi.
—Ilyauraunrepasdefamilleici,c'esttout.Lesoir,nous
emmèneronssansdoutelesenfantsaufeud'artifice.
—Aufeud'artifice?répéta-t-elle,lesyeuxbrillantd'excitation.
—Tuveuxyaller?
—Ceseraitgénial!Siçanet'ennuiepas,évidemment.
—J'adorelesfeuxd'artifice,affirma-t-il.Jenemanqueraiscelui-là
pourrienaumonde.
Ilyavaittantdechosesqu'ellen'avaitjamaisvues-ettantd'autres
qu'elleneverraitpeut-êtrejamais.Peuimportaitqu'ellesluisoient
familières.Ilyprendraitplaisir,parcequeceseraituneexpérience
touteneuvepourelle.
—Quandnousironsenvillepourtonrendez-vous,nouspasserons
lanuitsurplace.
—Pourquoi?Monrendez-vousestàquatorzeheures.Nous
pouvonsfacilementfairel'alleretretourdanslajournée.
—Non.Nousallonsenprofiterpourfairequelquesvisites.
D'abord,nousironsdanslesgorgesdelaColumbiaet,sinousavons
letemps,peut-êtreaumontSt.Helen.
—Maisnousn'avonspaslesmoyensde...
—Nediscutepasavectonmari.Quandnous^tourneronsà
Portlandlesoir,nousdîneronsdansnrestaurantchicetnous
prendronsunechambredansunhôtelcinqétoiles.
—Mais...
—Etlemardi,nousironsnousamuser.
—Cen'estpasnécessaire.Toutcelavacoûterr.d'autantplusqu'il
nousfaudradeuxchambres.
Elleréfléchissaittrop.Hankréprimaunsourire.
—Net'inquiètepaspourlesfinances,d'accord?J'aimerais
t'emmenerauzoodePortlandlemardi,etjeneveuxpasquenous
soyonsbousculés.
Carlyécarquillalesyeux.
—Auzoo?
Hanksemitàrireetseleva.
—Tuverrasdeschameaux,deszèbres,desgirafes,deséléphantset
peut-êtremêmeuntigre.Jenesaispasaujustecequ'ilya.
Unsourireravisedessinalentementsursonvisage.
—Auzoo?
Ellesemblaitsiexcitéequ'iln'auraitpasétésurprisdelavoirsauter
dejoie.Defait,ellecourutversluiets'agrippaauxmanchesdesa
chemise,lesyeuxpétillants.
—Oh!Hank!Ceserafantastique.Unzèbre?Jevaisvoirunvrai
zèbre,vivant!
—Peut-êtreunzèbre,corrigea-t-il,regrettantqu'ellenesoitpas
alléejusqu'ànouerlesbrasautourdesoncou.S'ilsenontun.
Elleneparutpasl'entendre.
—Etunchameau!
Riantauxéclats,elles'éloignaenvirevoltant.Sonsensdel'équilibre
étaituntantinetprécaire,etHankdutglisserlespoucesdansles
passantsdesonceinturonpournepaslaprendredanssesbras.
—Lezoo!Quelleidéefabuleuse!J'aihâted'yaller!
QuandHankpartit,quelquesminutesplustard,elledressaitlaliste
detouteslescréaturesqu'elleyverrait.Comptetenudesa
profession,Hanknetenaitpasparticulièrementàpassersajournée
auprèsd'untasd'animaux,maisilsouriaitcommeunidiotensortant
delamaison.Illuiavaitoffertdesdiamants,etelleavaitrépondu
parunsourirehésitantetun«merci»poli.Illuioffraitunesortieau
zoovoirdeschameauxetdeszèbres,etelleavaitfaillisejeteràson
cou.
Bonsang!Peut-êtreavait-ilchoisidemauvaisappâts.
Plustardcejour-là,Carlys'escrimaitdenouveausurleslettresde
l'alphabetlorsqu'elleentenditunvéhicules'approcher.Cen'étaitpas
lepick-updeHank,quironflaitcommeuntracteuretqu'elleaurait
reconnuaussitôt.
Sedemandantquivenait,ellerefermasonlivre,s'avançaversla
fenêtreetregardaau-dehors.Unvieuxpick-upFordgrisétaitgaré
devantlavéranda.Leconducteurendescendit.C'étaitHank.
Ilgrimpalesmarchesd'unpastranquille,luifitsigneenlavoyant
derrièrelavitreetouvritlaported'entrée.
—Tuesoccupée,monange?
—Je...non,pasvraiment.
Illuiadressaungrandsourire.
—Parfait.Alorsallons-y.
—Où?
—Faireunepromenade,répondit-il.Viens.N'aiepasl'airsi
soupçonneuse.DonJuanatirélaleçondeseserreurs.
Carlyrepoussasescheveuxenarrière.
—Quelqu'unvamevoir?Jesuisaffreuse.
—Seulementmoi,etjetrouvequetuesmagnifique.
Éberluée,Carlylesuivitnéanmoinsjusqu'aupick-up.Saconfusion
redoublalorsqueHankcontournalevéhiculeets'installacôté
passager.Elles'avançadavantageetregardaparlavitreouverte.
—Pourquoies-tuassislà?
—Parcequetuvasconduire.Monte,dit-ilensortantunebièredu
packposésurlesiègeàcôtédelui.
LecœurdeCarlymanquaunbattement.
—Quoi?
Ilfitunclind'œiletdécapsulalacanette.
—Leçondeconduite.Tutesouviens?Unedeschosesquetuas
toujoursrêvédefairependantquetupeuxencore.Cessedeme
regardercommeçaetmonte.
—Jenepeuxpasconduire!Jevoistrèsmaldeloin!
—Fais-moiconfiance,monchou.
Ilbutunelonguegorgéedebièreetémitunlégersifflement.
—Allons-y.
Carlyluiavaitfaitconfianceunefoisalorsqu'ilavaitbu,etsavait
trèsbienoùcelal'avaitmenée.
—Tuboisdel'alcool.
—J'aitravaillésousunsoleildeplombtoutelajournée.Jeme
désaltère,cen'estpaslamêmechose.
—Ilyaunedifférence?
—Oui.Crois-moi,jesuisbienplacépourlesavoir.Vas-tumonter,
oui?
—Jenepeuxpasconduire.Tuasperdulatête?
—Oùestpasséel'intrépideCarlyquifaisaitduskateboardetsautait
enparachutesansrienvoir?
—Elleestdevenuesensée.
—Oufroussarde?répliqua-t-ilavecunregardmoqueur.
JamaisCarlyn'avaitététraitéedefroussarde.Elleouvritlaportière
etseglissaauvolant.
—Sijenoustuetouslesdeux,ceseratafaute.
—Çan'arriverapas,affirma-t-ilendésignantlaroute,lacanetteà
lamain.Onvaprendredescheminsetàtraverschamps.J'aiapprisà
conduiredanscettebagnolequandj'avaisdixans.Jevoyaisàpeine
par-dessuslevolant.
Carlyprituneprofondeinspirationetexaminaletableaudebord
poussiéreux.Ilneressemblaitpasdutoutàceluidel'autrepick-up.
Iln'yavaitpresquepasdeboutons,etaucungadget.
—Qu'est-cequejefais?
Hankluiexpliquaàquoiservaientlespédales,puisconsacraun
momentàluimontrercommentchangerdevitesse.
—Surceterrain,tun'irassûrementjamaisau-delàdelaseconde,
maisunefoisquetusauraspasserlesdeuxpremièresvitesses,tu
n'auraspasdeproblèmeaveclesautres.Maintenant,gardelepied
surlapédaled'embrayageetdémarreTitine.
—Commentsais-tuquecetenginestunefille?
—Parcequ'elleexigebeaucoupd'attentionetqu'elleesttotalement
imprévisible.
—Charmant...
Ilsourit.
—J'auraispufairepire,maisbon.Onyvaoutucomptesresterici
jusqu'àlatombéedelanuit?
Carlysuivitsesinstructions,etpoussauncrid'effroiquandle
moteurrugit.
—ÔmonDieu!
—Détends-toi.Tantquetuaslepiedsurlapédale,tucontrôles
tout.Là,c'estbien.Maintenant,accélèreunpeupourvoir.
Quelquesinstantsplustard,quandHanklajugeaprête,Carlylâcha
lapédaled'embrayage.Lepick-upbonditenavant,lemoteurtoussa
etcala.
—Qu'est-cequej'aifaitdemal?
Carlyétaitsinerveusequ'ellepouvaitàpeinerespirer.Sesjambesse
mettaientàtrembleràchaquefoisqu'elleappuyaitsurlespédales.
—Cen'estpasunebonneidée,marmonna-t-elle.J'appréciequetuy
aiespensé,Hank,vraiment,mais...
—Arrête,veux-tu?Tutedébrouillestrèsbien.Toutlemondecale,
audébut.Ilfautunpeud'entraînementpourapprendreà
synchronisertesgestes,âcherl'embrayageaumomentoùtu
accélères.
Unpeud'entraînement?Carlyredémarra.Àsasecondetentative,le
véhiculefitunnouveaubondenavant,maislemoteurnecalapas.
—Onavance!cria-t-elle,paniquée,lesmainscrispéessurle
volant.Etmaintenant?Qu'est-cequejefais?
Unarbresurgitdevantelle.
—ÔmonDieu!Unarbre,Hank!Qu'est-cequejefais?
—Tournelevolant.
Ill'empoignalui-même,l'aidaàcontournerl'obstacle,puisluitapota
lebras.
—Tuvois?Facilecommebonjour.
Ilpointadudoigtunepistecreuséed'ornièressurleurdroite.
—Vaparlà.Lechemincontourneungrandchampplushautoùon
peutfairedemi-toursansproblème.
Carlypritleviragetropserré,puiscompensaàl'excès,maisfinit
néanmoinspars'engagersurlapiste.Elleroulaaupas,manœuvrant
tantbienquemalpouressayerd'éviterlesnids-de-poule.Auboutde
quelquesminutes,ellesedétenditunpeu.
—Jeconduis!dit-elle,émerveillée.Jesuisentraindeconduire!
Hanksouritetsecalasursonsiège,savourantsabière.
—Oui,ettut'entirescommeunepro.Quelleimpressionçafait?
—L'impressiond'avoirlemondeàmespieds!
Elleappuyasurl'avertisseur.
—C'estencoremieuxqueleparachutisme!Merci,Hank.Je
n'arrivepasàcroirequetum'asconfiétonpick-up.
—Moncœur,cettevieillebagnoleestindestructible.C'estuneFord
1949,etons'ensertauranchpourtouslesgrostravaux.Ellea
encaissédescoupsdecornes,descoupsdepied,elleapercutéplus
d'arbresetderochersquejenepeuxencompter.Situyfaisungnon
supplémentaire,iln'yapasdemal.
Quelquesminutesplustard,ilsatteignaientl'endroitdudemi-tour.
Hankinclinalatêteverslepare-brise.
—Faisattentionàlaclôture.
Acetinstantprécis,unrayondesoleilsereflétasurlepare-brise
poussiéreux.Carlyplissalesyeux.
—Quelleclôture?
Hankseredressasursonsiège.
—Cetteclôture-là!Arrête!Freine!
Carlyabattitlepiedsurlapédale...d'accélérateur.Lemoteurrugit,
lepick-upbonditenavant,etellevitenfinlaclôture-aumomentoù
elleladéfonçait.
—Nomde...!criaHank.Attentionauxvaches!
—Auxvaches?
AvantqueCarlyaitpulesvoir,sansparlerdeleseriter,lepick-up
grimpaletalusd'unfosséd'irrigationets'envola.Deuxsecondes
plustard,ilsatterrissaientaubeaumilieuduchamptandisqueles
vachess'enfuyaientdanstouslessensenpoussantdes
mugissementsaffolés.
Aprèsladisparitiondesbovins,lesilences'abattitsurleslieux.Le
moteuravaitcalé.Carlyétaitparalyséesurplace,lesmains
scotchéesauvolant.QuantàHank,iltenaittoujourssacanettede
bière,dontlecontenudécoraitàprésentledevantdesachemise.
—Nomd'unepipe...,murmura-t-il.C'étaitplusexcitantqueprévu.
Carlyétaitauborddeslarmes.
—Çava?luidemanda-t-il.
Elleacquiesça.
—Oh!Hank,jesuisdésolée!parvint-elleenfinàarticuler.J'aiété
éblouieparlesoleil.Jenevoyaisplusrien.Lesvachesn'ontrien,au
moins?
—Leurlaitatourné,poursûr,répondit-ild'unevoixétrange,
tendue.Tuasvulatêtequ'ellesfaisaient?
—Non.Jen'aivuqueleursderrières.
Iléclatad'unriresonore,quilesecouatoutentier.Ilrittellementque
sabouteillevideluiéchappaetroulasurleplancher.Ilritàs'entenir
lescôtes,jusqu'àcequeleslarmescoulentsursesjoues.
Lorsqu'ilsecalmaunpeu,Carlypritlaparole.
—Jenevoispascequ'ilyadedrôle!
Sansqu'ellecomprennepourquoi,ilrepartitdanssonfourire.
—Tuesdevenufou?Cen'estpasdrôle.J'aidétruittaclôture,
abîmétonpick-up,etfaillituertesvaches!
—Jepeuxréparerlaclôture,lepick-upn'apasd'importanceetles
vachessontseulementunpeusecouées,répondit-ilens'efforçantde
reprendresonsérieux.Ellesn'ontpasvudefemmeauvolantdepuis
Bethany.
Ilpoussaunsoupiretsemassaleventre.
—Oh!ilyavaitlongtempsquejen'avaispasriautant!
Illuiadressaunfaiblesourire.
—Jeretirecequej'aidittoutàl'heure.Tupeuxallerassezvitepour
avoirunaccident,mêmeici.Tuesexceptionnellementdouée.
Puisilseredressa,prituneprofondeinspirationetexpulsal'air
lentement.
—Ehbien,poursuivit-ilendésignantlevolant,voyonssicebébé
vadémarrer.
—Ohnon!Jeneconduisplus.
—Biensûrquesi.Tunousasamenésicisansencombre,non?
Ilsortituneautrecanettedupack.Dèsqu'iltournalacapsule,unjet
debièrejaillitdugoulot,l'atteignantenpleinvisage.Lamousse
dégoulinasursessourcilssombresetlelongdesesjoues.Illaissa
échapperunjuron.
Carlys'esclaffa.
—Apparemment,iln'yapasquelesvachesquiontétéunpeu
secouées!
Hanklafoudroyaduregard.
—Jenevoispascequ'ilyadedrôle!
Elleportaunemainàsabouche,étouffantungloussement.Cette
fois,cefutellequifutprised'unfourire.
Aprèsdînercesoir-là,Hanksortitlejeudedamesqu'ilavaitapporté
encatiminiàlamaisonàsonretourduranch.
—Tuasdéjàjoué?demanda-t-ilàCarly.
Elles'approcha,regardantlaboîteaveccuriosité.
—Àquoi?
—Auxdames.C'estunjeudesociété.
Elles'assitetplantalescoudessurlatable,observantsesgestesavec
fascinationtandisqu'ildépliaitledamieretyplaçaitlespions.
—BessetCricketyjouaient.Jenepouvaisqu'écouter.
—Ehbien,cesoir,monchou,tuvasjouer.
—C'estcompliqué?
C'étaitsifacilequec'enétaitennuyeuxàmourirpourHank,maisil
s'abstintdeleluidire.
—Pastrop.
—Quellecouleurveux-tu,rougeounoir?s'enquit-ilenlui
montrantdeuxpions.
—Rouge.Quellessontlesrègles?
Hanklesluiexpliqua.Quelquesminutesplustard,Carlyjouaitavec
gravité,siexcitéeparmomentsqu'elleenbondissaitdesachaise.
—Jet'aieucettefois!s'écriait-elle.Jesuisbonne,non?
Sicompétentequ'ellesoitdevenueaucoursdelasoirée,elle
confondaitfréquemmentlescouleurs,utilisantlespionsdeHank
pourluienprendred'autres.
Lapremièrefoisquecelaseproduisit,ils'apprêtaitàprotester
quandilvitunsourirepleindefiertésursonvisage.Ilneput
articulerunseulmot.
Toutesavie,Hankavaitjouépourgagner.Lesmembresdesa
familleluiavaientsouventreprochéd'avoirunpeutropl'espritde
compétition.Gagnern'étaitpastout,prétendaient-ils.Jamaisil
n'avaitcompriscettephilosophie.Àquoibonjouersionnevoulait
pasgagner?
C'étaitunequestionàlaquellepersonneneluiavaitjamaisfournide
réponsesatisfaisante.Àprésent,c'étaitchosefaite.Carlyyétait
parvenuesansmêmelesavoir.Enlaregardant,enl'entendantrire,il
avaitcomprisquegagnern'étaitvraimentpasleplusimportant.
Parfois,ilétaitinfinimentplussatisfaisantdesefairebattreàplate
coutureetd'êtrerécompenséparlesourireradieuxdugagnant.
Aprèslapartie,ilattenditqueCarlyaitfinidanslasalledebains
pours'yrendreàsontour.Croyantl'avoirentenduesortir,il
s'engageadanslecouloir,vêtudesonseuljean.Commeilatteignait
laporte,celle-cis'ouvrit,livrantpassageàCarlyenveloppéed'une
serviette.
—Oh!s'exclama-t-elle,enpercutantsapoitrine.
—Oups!
Hankmitlesmainssursesépaulesnuesafindeprévenirsachute.
—Pardon.Jecroyaisquetuavaisterminé.
—Non,je...
Elles'interrompitetlevalesyeux.Leursregardssesoudèrent.Hank
essayadelalâcher,maissoncerveaunesemblaitpasenmesurede
communiqueravecsesmains.Elleétaitadorable,avecsescheveux
rassemblésenunchignonébourifféausommetdesatête,etsapeau
douce,encorehumideaprèsladouche,sentaitdélicieusementbon.
Unlégerparfumderosesflottaitautourd'elle,quiluidonnaitenvie
desepencherdavantagepourmieuxl'inspirer.Etilmouraitd'envie
del'embrasser.
Pendantunmomentquisembladureruneéternité,ellefixason
torse.Quandellerelevaenfinlatête,
Hankvitpalpiteruneveineàlabasedesagorge.Sescilscouleurde
miels'abaissèrentlentementet,qu'elleenaiteuounonl'intention,
seslèvress'entrouvrirentensigned'invitation.
IlsemblaàHankquel'airs'étaitchargéd'électricité.Ilsentaitla
présencedeCarlydanstouteslesparticulesdesoncorps.La
servietten'étaitqu'unemincebarrièreentreeux.Ilimaginaqu'elle
tombaitsurlesol,qu'ilpromenaitlesmainssurcettepeausoyeuse...
Peut-êtresepencha-t-il.Peut-êtrelut-ellesonintentionsurses
traits...Hankrevintsurterrealorsqu'elletentaitdesedégager,les
yeuxétincelantsdecolère.
—Non,dit-elled'unevoixétouffée.Non,s'ilteplaît.
Elles'étaitmiseàtrembler.Illalâchaaussitôt.
—Carly,je...
—Plusjamais!s'exclama-t-elleenreculant,cramponnéeàsa
serviette.Tut'esmoquédemoiunefois.Çanet'apassuffi?
Elles'engouffradanssachambreetclaqualaporte.Lecœurde
Hankcognaitdanssapoitrine.Ilselaissaallercontrelechambranle,
indifférentàl'arêteenboisquis'enfonçaitdanssondos.Ils'était
moquéd'elle?Oùdiableétait-ellealléechercherça?
Ilsedirigeaverslachambreetmitlamainsurlapoignée,réprimant
l'envied'entrersansyêtreinvité.
—Carly,pouvons-nousdiscuter?
—Non!Iln'yarienàdire.Etsituessaiesdenouveaude
m'embrasser,jem'envais.
Ilposalapaumesurl'épaispanneauenboisquilesséparait.
—Sijenemetrompe,tuasprisplaisiràm'embrasser,cesoir-là.Je
nemesouvienspeut-êtrepasbiendureste,maisjemesouvienstrès
biendeça.
Silence.
—Jemetrompe?Tuyasprisplaisiroupas?
—Oui.Voilà,tuescontent?Quelleidiotejesuis!Va-t'en!
Laisse-moitranquille.
Ilappuyalefrontcontrelaporte.
—Situyasprisplaisir,Carly,pourquoil'idéedem'embrasserde
nouveautemet-elleencolèreàcepoint?
—Parceque!
Parceque.C'étaituneréponsepourlemoinsévasive.
—Çanemeditpasgrand-chose.
—Tantpis.Tun'aurasriend'autre.
—Monchou,s'ilteplaît,nepouvons-nous...
—Non!Situveuxuncorpscomplaisant,trouves-enunenville.Je
suisdéjàpasséeparlà.Jet'aiavertidèsledépart:pasdesexe.J'étais
sérieuse.
Ilavaitreçulemessage,cinqsurcinq.Ilcommençaitaussià
soupçonnerquesarépugnanceémanaitd'autrechosequedela
douleurphysiquequ'ilavaitpuluiinfliger.«Uncorpscomplaisant?
»Hankouvritlabouchepourprotester,pourluidirequeleur
rencontreavaiteuplusd'importancequecelaàsesyeux,maisles
motsserefusèrentàlui.S'iln'avaitpasséduitCarly,ilauraitcouché
avecuneautre.Desrapportssexuelsdénuésdesensétaientsa
distractionhabituelleleweek-end.
Nemedispasquejesuisbelle,avait-ellesuppliélesoirdeleur
mariage.Tun'espassincère.Ilavaitétédécontenancé,alors.
Maintenant,ilnecomprenaitquetropbien.Ellesavaitqueleur
étreinten'avaiteuaucuneimportancepourluiet,parconséquent,
qu'elle-mêmen'enavaitaucune.Etcelal'avaitblesséesi
profondémentqu'elleneguériraitpeut-êtrejamais.
Hanksedétournaets'adossaaumurducouloir.Quefaire,à
présent?IlétaitentraindetomberamoureuxdeCarly,etl'idéequ'il
puisselatoucherluirépugnait.
Ilallasecoucher,emportantcettecertitudeaveclui.
Cettenuit-là,ilsetournaetseretournadanssonlitsansparvenirà
trouverlesommeil.Alorsquel'aubeapprochait,ils'apaisaenfin,en
regardantlespremièreslueursdujoureffleurerl'horizon.Un
nouveaudébut,songea-t-il,regrettantqueCarlyetluinepuissent
repartirdezérodelamêmemanière,laissantlesténèbresderrière
euxpoursedirigerverslecielbleu.
Maiscomment?Lavien'étaitpasuntableaunoir.Ilnepouvaitpas
effacercequis'étaitpassécettenuit-là.Ilnepouvaitqueluidire
qu'ilregrettaitetlasupplierdeluipardonner.
Commecettepensées'imposaitàlui,ilseraidit.Danslalettrequ'il
luiavaitécrite,ilavaitexprimésesregretssincèresetluiavait
demandépardon.Etsiellen'avaitpaslucettemauditelettre?
Ilseredressabrusquement.Mêmesielleavaitessayé,sonécriture
étaitdifficileàdéchiffrer.Elleavaitdéjàdumalàlirelescaractères
imprimés,alorslereste...Biensûrqu'ellenel'avaitpaslue!Ilétait
idiotd'avoirimaginélecontraire.
Ilselevaenhâteetenfilasonpantalon.ÔmonDieu!Ilnes'étaitpas
excusé!Ilsesouvenaitdeluiavoirditautéléphonequ'ilétait
désolé,maisjamaisilnel'avaitfaitdevivevoixoudufondducœur.
Laseulefois,depuis,oùils'enétaitapprochéavaitétélesoirde
leursnoces,quandils'étaitcomparéàunâneenplaisantant.
Jamaisparolen'avaitétéaussijuste.Ilétaitunâne!
16.
—Réveille-toi,monchou...J'aiunesurprisepourtoi.
Carlys'arrachaausommeil,s'efforçantdefocalisersonregardsurle
visagehâlépenchésurelle:desyeuxbleus,unemâchoiredécidée,
unebouchefermequiesquissaitunsourirerévélantdesdents
éclatantesdeblancheur.Hank.Elleseraiditetfutsoudain
parfaitementréveillée,lesouvenirdeleuréchangelaveilleausoir
luirevenantclairementàl'espritenmêmetempsqu'uneboufféede
rancune.
—C'estl'heuredudéjeuner?demanda-t-elleenprenantappuisur
uncoude.
—Pastoutàfait.
LesouriredeHanks'élargit.Ilbranditunsacenplastiqueoù
s'étalaientdegrosseslettresrouges.
—J'aiécumétouteslespapeteriescematin,etjet'aitrouvéun
cadeau.
Elletentaenvaindevoiràtraversleplastiquesemi-transparent.
—Qu'est-cequec'est?
—Unesurprise.
Ilposalesacsurlatabledechevet.
—Tunetesenspasbien,cematin,monchou?
—Çavamieuxmaintenant.J'aitropdormi,etj'aieulanauséeen
meréveillant.
—Tuaspristonremède?
Ellesecoualatête.
—Jevaistechercherdelalimonadeetdesbiscuits,dit-ilense
dirigeantverslacuisine.
Lorsqu'ilrevint,Carlys'étaitassiseettentaitderemonterledrapsur
elle.
—Net'enfaispas,dit-ilcommes'ilavaitludanssespensées.
Seslèvresesquissèrentunsourired'autodérision.
—J'airarementvudechemisedenuitpluschaste.Tuescouverte
despiedsàlatête.
Ils'assitsuruncoussinàcôtéd'elle,posaleverredelimonadeetlui
tenditlepaquetdebiscuits.
—Cen'estpasuncadeautrèsexcitant,j'enaipeur,maisj'aipensé
qu'ilpourraitt'aideràmémoriserleslettres.
Illuifitunclind'œil.
—Desaide-mémoire,monchou.
Stupéfaite,Carlyleregardaouvrirlaboîte.Ellen'eutpasmême
besoindesepencherpourlirelalettreengrasquifiguraitsurla
premièrecarte.
—Oh!
Sesyeuxlapicotèrentbrusquement.
—Quelgentilcadeau!
Hankjetauncoupd'œildanssadirectionetvitqu'elleétaitaubord
deslarmes.
—Bonsang,moncœur,nepleurepas!Cesontdescartes,pasun
collierdediamants.
C'étaitl'attentionquilatouchait,lefaitdesavoirqueHankavaiteu
cetteidéeetqu'ilavaitpassétoutelamatinéeàallerdemagasinen
magasin.
Ilmitlapiledecartesaucreuxdesapaumebronzée.
—C'estcool,non?Plusbesoindet'abîmerlesyeuxpourlire.Tu
reconnaîtrasleslettresenunriendetemps.
Lagorgenouée,incapabled'articulerunson,Carlyacquiesça.Elle
nesavaitplustrèsbienoùelleenétait.Laveilleausoir,elleaurait
pulefrappertantelleétaitfurieusecontrelui.Àprésent,elleaurait
voululeserrercontreellepourleremercierdesagentillesse.
Commentsesémotionspouvaient-ellesbasculerainsid'unextrême
àl'autre?
Elleposalesbiscuitsetbutunegorgéedelimonade.
—Nousleslaisseronsenordrealphabétiquepourcommencer,dit-il
enluimontrantlapremièrecarte.Çatedonneraunpointde
référencepourlesreconnaître.
Ilarquasesépaissourcilsbruns.
—Etlapremièreest...
—Jepeuxlesmémorisertouteseule,Hank.
Elleavaitobtenuunelicence,etilvoulaitluiapprendrel'alphabet?
—C'esthumiliant,marmonna-t-elle.J'ail'impressiond'avoircinq
ans.
—Toncortexvisueln'estpastrèsvieux,etlesaide-mémoire
marchentmieuxquandc'estquelqu'und'autrequilesmontre,
réponditHankenriant.JevaistefaireuneleçonclasséeXpour
adulte.Qu'endis-tu?
MontrantleA,ilseleva,écartalespansdesachemiseetexposason
estomac.
—A,commeabdos,dit-ilenbandantsesmuscles.
Carlyécarquillalesyeux,fascinée.Leduvetsombredesontorse
dessinaitunebandequiallaitens'étrécissant,pourdeveniruneligne
minceàlatailledesonjean.
Ilbranditlacartesuivante.
—B,commebiceps.
Surquoi,ilretirapromptementsachemisepourluimontrersesbras.
Carlyenavaitsentilaforceetnefutguèresurprisedevoirles
musclessaillants.Mêmesi,laveille,ellen'avaiteud'yeuxquepour
sontorse.
—Çava?
Redoutantqu'ilnes'interrompe,ellehochalatêtestupidement.
Bientroptôt,ilbranditl'unedesdernièrescartes.
—X,commeclasséX,dit-ilavecunsouriretranquille.
LeregarddeCarlytombasurlaboucleargentéedesonceinturon.
Elles'enrenditcompteetrougitjusqu'àlaracinedescheveux.Les
yeuxbleusdeHanks'assombrirentetrestèrentrivésauxsiens
pendantcequisemblaunmomentinterminable.Puisilluimontra
lesdernièrescartes,lesposasurlapetitetableetremitsachemise.
Carlyréprimaunsoupir.
—Merci,Hank.Taversiondel'alphabetestbeaucoupplus
distrayantequelamienne.
—Jesuiscontentqu'elleteplaise,dit-ilenserasseyant.Parceque
nousallonsrecommencer.
Carlyn'étaitpassûrequesoncœurpuissesupporterautant
d'excitation.LesouriredeHanks'effaçatandisqu'ilpréparaitles
cartespourunsecondtour.Levisagegrave,illuimontraleA.Ses
beauxyeuxprirentuneteintegris-bleu,rappelantàCarlyunciel
d'oragequ'elleavaitvuquelquetempsauparavant.
—A,commeâne,commença-t-ild'unevoixsourdeetrauque.
Aimerais-tumegravercemotsurlefront?J'airéaliséhiersoirque
jenet'avaisjamaisditàquelpointj'avaishontedelamanièredontje
mesuisconduitavectoicesoir-là,auChaps.J'aivraimentétéle
dernierdessalauds.
Priseaudépourvu,Carlyrestasansvoix.
—B,commebutor.Jet'aiprivéed'uneannéeentièredevue.
Savoixsefitplusgraveencore,etsesjouesmincessecreusèrent
davantagetandisqu'ilserraitlesdents.
—Jenepeuxpasrevenirenarrière,nimêmeespérermerattraper.
Quandtudeviendrasaveugle,ceseramafaute.Jedonnerais
n'importequoipourréparer,maisc'estimpossible.
Carlyavaitcruuntempsquecethommen'étaitqu'unplay-boy
égoïste,quinesesouciaitquedelui-même.Àprésent,ellevoyait
deslarmesbrillerdanssesyeux.
Ellenevoulaitpasqu'ils'accableainsi.Àsamanière,ilavaitessayé
deserattraperet,aucoursdesdeuxannéesàvenir,ilcontinueraità
lefaire.
—Nedispascela,Hank,jet'enprie.
—C,commeCasanova,coureurdejupons,poursuivit-il
impitoyablement.Monpasse-temps,leweek-end,étaitdecourirles
femmes.Tut'estrouvéesurmonterraindechasse,etj'aijetémon
dévolusurtoisansmeposerdequestions.
Ilbranditlacartesuivante.
—D,commedétestable,dépravé.
Illaissatomberlescartessurlatable.Quandillevalesyeuxvers
elle,sonregardendisaitbienplusqu'ilnepouvaitexprimerpardes
mots.
—Ilm'estvenuàl'esprithiersoirquetun'avaissansdoutejamais
lumalettre.
Carlys'envoulaitàprésentdenepasmêmeavoiressayé.
—Jenevaispasdirequejeregrettel'existencedubébé,reprit-il.Ce
seraitindigned'unpère.Maistunepeuxpassavoiràquelpointje
regrettelamanièredontleschosessesontpassées.
Illuieffleuralescheveux,tendrement,avecprécaution.
—Tuméritaismieux.Etsij'avaisétésobre,j'auraisfaitensortede
tedonnermieux.
—Oh!Hank,àquoibon...
—Laisse-moifinir.
Ildéglutitavecpeine.
—Jen'aicomprisqu'hiersoiràquelpointjet'aifaitdumal.
Maintenant,tuaspeurd'avoirdesrelationsintimesavecunhomme.
Ilmarquaunebrèvepause.
—Jeseraismoinspeinésic'étaitseulementmoiquetuvoulais
éviter,maisj'ailesentimentquecen'estpaslecas.Etsavoirqueje
t'aiôtétoutdésird'êtreavecunautremerendmalade.
Carlyfermalesyeux.
—Cen'estpastoujoursaffreux,moncœur.Aveclabonne
personne,lesexepeutêtremerveilleux.Magique,fantastique,plus
délicieuxquetunepeuxl'imaginer.
Carlyentrouvritlespaupières;ellenesavaitquedire.Ellesavait
seulementqu'ellenepouvaitsupporterdevoirtantdechagrindans
sonregard.
—Jeveuxaussiquetusachesquetuesbelle.J'étaisivre,cesoir-là,
jel'admets.Maisjesaistoutdemêmereconnaîtreunejoliefemme
quandj'envoisune.J'étaissurlapistededansequandjet'aiaperçue.
Àpartirdecemoment-là,jen'aipluseud'yeuxquepourtoi.
Ellenes'étaitjamaisvraimentattendueàcequ'illuidemande
pardon,etcertainementpasdecettemanière,sanssechercher
d'excuses,sanstenterdeseprésentersousunjourplusfavorable.
Sesparolesvenaientducœur-etellesétaientdifficilesàprononcer,
elles'enrendaitcompte.
—Unjour,untypevateregarderettomberfouamoureuxdetoi.
Illuipritlementon,effleurantdupoucelarondeurdesajoue.
—Quandçaarrivera,nelaissepaslesouvenirdecequejet'aifait
gâchercemoment-là.Aielafoi.Fais-luiconfiance.Saisisl'instantà
pleinesmains.
—Hank,je...
—Écoute-moi.S'ilteplaît.
Illuilâchalementonetsepassalamainsurlefront.
—Jenemesouvienspasexactementdecequej'aifait.Jesais
seulementquej'aitoutgâchéetquejet'aifaitmal,etjeleregrette
plusquejenepeuxledire.Nejugepastousleshommesd'après
moi,ajouta-t-ild'unevoixtremblante.Situfaiscetteerreur,tu
manqueraslemeilleurdelavie.
Incapabled'articulerunmot,Carlyacquiesça.
Hanksemitdebout.
—Unedernièrechose...
Ellelevalesyeux,sedemandantcequ'ilvoulaitencoreajouter.
—Maintenant,jecomprendsmieuxàquelpointtuétaisréticenteà
venirvivreiciavecmoi.Jesaisquetun'esguèreenclineàmecroire,
maistun'aspasàt'inquiéter.J'airefusédepromettrequoiquecesoit
quandtumel'asdemandé.Jevaislefaireàprésent.Pasdesexe.
Jamais.Sicelapeutrendrelesdeuxannéesàvenirplussupportables
pourtoi,moncœur,tuasmaparole.
IlpritsonStetsonetsortitdelachambre.Carlylesuivitdesyeux,
souslechoc.Elleavaitpeineàcroirequ'illuiaitdemandépardon
avectantd'émotion,maiselleétaitconvaincuedesasincérité.Cela
nechangeaitrien,etpourtant,curieusement,celachangeaittout.
Ellesecouvritlevisagedesesmains.Pourlapremièrefoisdepuis
cettenuit-là,elles'autorisaàréfléchiràcequis'étaitpassé,àse
remémorerdepetitsdétailsauxquelselles'étaitrefuséàpenser.Elle
nepouvaitplusseconsidérercommeunevictimeinnocente.Les
parolesqueHankavaitprononcéesl'obligeaientàconsidérerles
événementsnonpastelsqu'elleauraitvoululesvoir,maistelsqu'ils
s'étaientréellementdéroulés.Ellesesouvintquetoutsoncorpsavait
vibréd'excitationlorsqu'ill'avaitinvitéeàdanser.Qu'ilsavaientri
ensembletandisqu'illuiapprenaitlespas.Qu'ilavaitsulamettreà
l'aiseendépitdesamaladresse.Qu'elleavaitprisplaisiràbavarder
aveclui,etqu'ill'avaitécoutéeavecattention.
ElleavaitblâméHankpourcequiavaitsuivi,rejetanttoute
responsabilité.Maissielleregardaitleschosesenface,n'était-elle
pasaumoinsautantàblâmerquelui?
Plusd'unefois,durantlasoirée,elleavaitsongéàmentionnerson
handicap.Auderniermomentelleavaitrenoncé,depeurqu'ilnela
laissetomber.Ellen'avaitpasrefusélorsqu'illuiavaitcommandéun
cocktail.Pourtant,ellesavaitqu'ilétaitdéraisonnabledeboirede
l'alcoolalorsqu'elleétaitsoustraitement.Cen'étaitpassousla
contraintequ'elleavaitabandonnétouteprudenceetbulecocktail.
C'étaitsontour.Leurrencontreavaitsemblésimagique!Était-ce
vraimentlafautedeHanksielleétaitsurunnuageetqu'ellerêvait
d'uncontedefées?Ilnel'avaitpasobligéeàsortiraveclui.Ellelui
avaitrendusonbaiserdesonpleingré,etn'avaitpasprotestéquand
ill'avaitconduiteàsonpick-up.
Àpartirdecemoment-là,quiétaitvraimentresponsabledecequi
s'étaitpassé?Hanknel'avaitpasforcée.Unefoisdeplus,elleavait
abandonnétouteprudence,voulantvivrel'expérienceetensavourer
chaqueseconde.Àn'importequelmoment,elleauraitpuluidire
qu'ellen'avaitjamaisfaitl'amour.ConnaissantHankcommeellele
connaissaitàprésent,elleétaitsûrequ'ilauraitarrêté.D'ailleurs,il
avaitarrêtédèsqu'elleavaitcrié.
Ellefixalescartesqu'ilavaitlaisséestombersurlatable.Bcomme
butor?Ellenepouvaitenresterlà.Ilnedevaitpaspasserlerestede
savieàsereprocheruneerreurquiavaitétélasienneaussi.
*
Hankvenaitdebanderlajambed'unjeunechevaletsortaitdubox
quandunevoixféminines'élevaderrièrelui.Par-dessussonépaule
ilvitlasilhouettedeCarlysedétachersurleseuil,nimbéed'unhalo
desoleil.
—Hé!fit-ilenposantlerouleaudepansementsuruneétagère.
Qu'est-cequit'amènedansl'antredudiable?
Elleeutunpetitrireetentra.Ellen'étaitpastoutàfaitaussi
nerveusequelorsdesapremièrevisite,maisellejetanéanmoinsun
regardinquietauchevalsursadroite,toutentriturantfébrilement
lesboutonsdesonchemisier.
—J'ai...euh...ilfautquejeteparle.Peux-tum'accorderquelques
minutes?
—Biensûr.
Àcetinstant,LeviémergeadubureauetadressaàCarlyunsalut
amical.Ellesouritetéchangeaquelquesmotsaveclui.Puisellese
retournaversHank,lesuppliantduregard.
—Jeteprometsdenepasteretenirlongtemps,maisj'aimeraiste
parlerenprivé.
HankattrapasonStetsonaccrochéàunepatèreprèsdel'entrée.
—Pasdeproblème.Jenesuisjamaisoccupéaupointderefuser
quelquesminutesàunejoliefemme.Allonsfaireuntouraubordde
larivière.
Carlyréglasonalluresurlasiennealorsqu'ilssortaientdel'écurie.
Hankneputs'empêcherderemarquerqu'elleavaitcroisélesbras
autourdesataille.Ilétaitévidentqu'elleétaitmalàl'aise,etcela
l'inquiéta.Dequoipouvait-ellebienvouloirluiparler?
Lorsqu'ilsatteignirentlecoursd'eau,illaconduisitversuntalus
herbeuxetluifitsignedes'asseoir.Ellerefusaetrestadebout,le
regardrivéausol.Ilsebalançad'unpiedsurl'autre,croisalesbraset
attendit.
—Je...jenesaispasparoùcommencer,dit-elle,hésitante.
LecœurdeHankseserra.Ilavaitladésagréableimpressionqu'elle
allaitluiannoncerqu'ellenevoulaitplusvivreaveclui.
—Commenceparledébut,monchou.Situparsmal,tupeux
revenirenarrière.
Ellehochalatête,puislevaversluidesyeuxbrillantsdelarmes.
—C'estvraimentétranged'êtreuneadolescenteaveugle.
Hankfutunpeuétonnéparcetteentréeenmatièremaisn'enmontra
rien.
—Aulycée,jerêvaisqu'ungarçonallaitm'inviteràsortiraveclui.
Legarçonlepluspopulairedel'école,biensûr,ajouta-t-elleavecun
petitriresansjoie.Tantqu'àrêver,autantvoirleschosesengrand.Il
nes'agissaitpasd'avoirlebéguinpourquiconque;jenecomprenais
rienàcegenredesentiment.BessetCricketgloussaientsansarrêtà
proposdesgarçons,maismoij'avaisdumalàm'imagineràquoiils
ressemblaient.
Ellemarquaunepause.
—Jemedemandaiscequ'étaientlesbiceps,continua-t-elled'une
voixtremblante.Etoùilsétaient.Jenevoyaisqu'entouchant,et
aucungarçonnem'avaitproposéd'explorersoncorps.Les
descriptionsnem'aidaientpas.Monseulpointderéférence,pourles
relations,c'étaitlescontesdeféesquemamèremelisaitquand
j'étaispetite.D'oùmonrêveàproposduprincedel'écolequi
tombaitamoureuxdemoi.J'étaislevilainpetitcanard,l'aveugleque
touslesgarçonsévitaient.
Ilnevoyaitpastrèsbienoùellevoulaitenvenir,maisécoutaitsans
l'interrompre,émuparladouleurqu'illisaitsursonvisage.
—Jusqu'àl'âgeadulte,jen'aiéprouvéaucundésirsexuel.Durant
mesétudes,j'aidécouvertquec'étaitnormalchezlesaveugles.
Alorsquelaplupartdesjeunesdécouvrentleursexualité,euxnele
fontpas.Ilsn'ontpasdestimulusvisuel,etnemûrissentpas
sexuellementcommelesautres.
—Jecomprends,murmura-t-il.
Elleparutsoulagée.
—Vraiment?Çadoitêtredifficileàimaginer,pourquelqu'unqui
voit.J'avaisuneidéedeceàquoiressemblaitmoncorps,maiscelui
desgarçonsétaitunmystère.Cesoir-là,auChaps,j'aiétéstupéfaite
quetuviennest'asseoiràmatable.Endehorsdetouteslesautres
différencesphysiquesquej'avaisremarquéespendantqueje
t'observais,j'avaisdumalàcroirequetupuissesêtreaussigrand.
Beaucoupplusgrand...etbeaucoupplusfortquemoi.
—Tum'observais?répéta-t-ilensouriantmalgrélui.
—Oui.Je...euh...
Ellerougit,gênée.
—Jenesaispaspourquoituasattirémonattention,maistul'asfait.
J'aiàpeineremarquélesautreshommes...Bref,commetul'assans
doutedeviné,aucunprincecharmantn'estjamaisvenupendantque
j'étaisaulycée.
Carlyregardaauloinpendantunmoment,puiselleseremitàparler.
—Àl'université,c'étaitpareil.Pasdeprince.J'aicesséd'espérer
qu'ilvienneunjour.
QuandelleregardaHankdenouveau,sesyeuxbrillaient.
—Etpuis,jesuisalléeauChapsavecBess,dit-elledoucement.Et
soudain,ilétaitlà,ilmesouriaitetilm'invitaitàdanser.C'était
commedansmonrêve,maisenmieux,parcequejepouvaisenfin
comprendrelepourquoidetouscesgloussementsetchuchotements.
Iladitleschosesquej'avaisrêvéd'entendre-quej'étaisbelle,qu'il
m'attendaitdepuistoujours.Ilm'adonnél'impressionquej'étaisla
seulefemmedanslasalle.
—Oh!Carly,jesuistellementdésolé!Jedonneraisn'importequoi
pourremonterletempsetêtreleprincequetuméritais.
Ellesecoualatête.
—Non,tunecomprendspas.Jesavaisquetuavaisditces
choses-lààunefouled'autresfemmes,etquec'étaitseulementun
moyendemedraguer.Êtreaveugleneveutpasdireêtreidiote.Une
femmen'arrivepasàl'âgedevingt-huitanssansavoiraumoins
quelquesnotionsdelavie...J'aichoisidetecroire,Hank.Tu
comprends?C'étaitmontour.Aprèsavoirattendupendantdes
années,celam'arrivaitenfin!Jenevoulaispastoutgâcheren
parlantdemacécité.J'avaispeurquetumevoiesautrementetque
tut'enailles.Jenevoulaispasnonplusquetusachesquejen'avais
jamaisfaitl'amour.Letempsdecettesoirée,jevoulaisêtrecomme
toutlemonde.
Savoixdevintunmurmure.
—Monsouhaits'estréalisé.Tunem'aspastraitéedifféremment
desautresfemmesqueturencontraisdanslesbars.Tum'asditce
quejevoulaisentendre.Tuasdanséavecmoi.Tum'asoffertun.
erreet,defilenaiguille,nousnoussommesretrouvésdanston
pick-up.Àn'importequelmoment,j'auraispudirequelquechose.
Tuasendossétoutelaresponsabilitédecequis'estpassécesoir-là,
etjusqu'àmaintenant,jet'ailaisséfaire.Maislavérité,c'estquej'ai
agienconnaissancedecause.Cen'estpastafautesij'aifeintd'être
quelqu'unquejen'étaispas-etsij'aiétédépasséeparles
événements.
—Commetoutlemonde?répétaHank.
Pouruneraisonétrange,cechoixdemotsletroublaitplusquetout
lereste.Oubliantmomentanémentsadécisiondenepaslatoucher,
ill'attiradanssesbras.L'espaced'uninstant,elleseraiditpuiselle
selaissaallercontrelui.
Ilenfouitlevisagedanssescheveux,etrestaimmobile,absorbant
l'aveuqu'ellevenaitdeluifaire.Lorsqu'ilsongeaitauxfemmesqu'il
avaitrencontréesdanslesbars,leursvisagesseconfondaientdans
sonesprit.Maisjamaisiln'oublieraitceluideCarly,l'expression
émerveilléedesonregard,lacourbeadorabledesabouchequand
ellesouriait,labontéquisemblaitémanerd'elle.
Ilnevoulaitsurtoutpasqu'elledeviennecommetoutlemonde.Plus
ilapprenaitàlaconnaître,pluselleluisemblaitremarquable.
Ilnesavaitquerépondre.Cequiletourmentaitleplus,c'étaitqu'elle
avaitvujuste.S'ilavaitétéaucourantdesacécité,ilaurait
certainementtrouvéuneexcusepoliepourprendrecongéd'elle.
Pareils'ilavaitsupoursavirginité.Oui,ilseraitparti,celanefaisait
aucundoute.Etqueseserait-ilpasséalors?Carlyauraitfinipar
rentreràlamaisonavecBess,etn'auraitpassouffertdel'expérience.
Ouunautrequeluiauraittentédelaséduire...
Acettepensée,Hanksentitunfaroucheinstinctdepossession
l'envahir.Ilavaitenvied'enfermerCarlydanssesbrasetdeneplus
jamaislalaisserpartir.L'idéequ'unautrehommepuisselatoucher
luiétaitintolérable.
Ils'étaitmalconduitetregrettaitamèrementseserreurs.Avecle
temps,peut-êtreCarlyfinirait-elleparl'aimeretluiaccorderune
secondechance,seprit-ilàespérer.
Carill'aimait,entièrementetdetoutessesforces.Cen'étaitplusle
sensdudevoirquigouvernaitsesactions,maisl'amour.Ilne
pouvaitsupporterl'idéedelaperdre.Ilsavaitqu'iln'avaitpasété
facilepourelledeluirévélersessentimentslesplusprofondset
d'admettrequ'elleavaitjouéunrôlecettenuit-là,aubar.Ilnel'en
aimaitquedavantage.
Auboutd'unmoment,ilrassemblaassezdevolontépourrelâcher
sonétreinte.Laprenantparlamain,illaguidaversletalusherbeux.
—Assieds-toiavecmoi,dit-ild'unevoixrauqueetpressantequi
parutétrangeàsespropresoreilles.
—Jet'aidérangéassezlongtemps,répondit-elleenjetantunregard
verslesécuries.
—S'ilteplaît.J'aibesoinquetucomprennescertaineschoses,
Carly,etilvamefalloirquelquesminutespourtelesexpliquer.
Ellefouillasonregard.Hanknesutpascequ'elleylut,maisdansle
sien,ilnevitquetendresse.Ilsrestèrentimmobilesquelques
secondes,perdusdansletourbillondeleursémotions,lesdoigts
entremêlés,lespaumesjointes.
Finalement,elleacquiesçaetilss'assirentl'unàcôtédel'autre.
—Monenfanceaétéplusfacilequelatienne,maisj'aiconnuma
partdeproblèmes,commença-t-il,songeantaupassé.Jeneveux
pasdirequemesparentssedisputaientouquej'étaisbattu,seule-
mentquelavieétaitdure.Lemarchédelaviandes'étaiteffondré
danslesannéessoixante-dix.Nousétionsdepetitsproducteurs,
comparésauxgrandesentreprises.J'étaistoutpetitquandmonpère
adûlicenciersesemployés.Après,ilafaittoutletravailseul,avec
nous.Jemelevaisàl'aubeavecmesfrèrespourtravailleravant
d'alleràl'école,etquandjerentrais,jeretournaisauxchamps.Les
chosessesontarrangéespeuàpeu,maismonpèreavaitcontracté
desdettespoursemaintenirenactivité,etilfallaitrembourserles
emprunts.Nousn'avionspasd'argent.Étantleplusjeune,j'aiaussi
étéledernieràquitterlamaison.Amesurequemesfrèrespartaient
pourl'université,j'assumaisdeplusenplusdecorvées.
Hanksepassalamainsurlevisageensoupirant.IlsentaitqueCarly
l'observaitmaisnepouvaitserésoudreàlaregarder.
—Quandj'aiterminélelycée,j'étaisfoudejoie.Jemedisaisqu'il
nemerestaitqu'unétéauranchetqu'ensuite,jeseraislibre.
Ileutunsouriresansjoie.
—Quandj'yrepense,j'aiunpeuhonte.Monpèreavaitbesoinde
moi,etmoij'avaishâtedem'enaller.
Etpuisilm'ademandédereporterd'unanmonentréeàl'université.
J'étaisfurieux.Mesparentsavaientaidémesfrèrespendantleurs
étudesetjem'étaistoujoursditqu'ilsferaientpareilpourmoi.Et
voilàqu'ilm'annonçaitqu'ilétaitàcourtd'argent.Jen'aipassu
comprendre;jetrouvaisinjustequ'ilmedemandecesacrifice.
—Maistuasfiniparalleràl'université?
—Oui,avecunanderetard.Lorsquel'étésuivantestarrivé,jen'y
tenaisplus.Jemevoyaisdéjàvivrelabelleviesurlecampus,faire
lafêteetsortiravecdejoliesfilles.Maisçanes'estpaspassé
commeça.
—Qu'est-ilarrivé?
Hankretirasonchapeauetlefittournerentresesmains.
—Tuasrencontrémasœur,Bethany.Troismoisavantmondépart
pourl'université,elleaeuunaccidentquil'alaisséeparalysée.Mes
parentsavaientuneassurance-maladiemais,commelatienne,elle
necouvraitpastout.Etlesmédecinscroyaientqu'uneopérationlui
permettraitpeut-êtrederecouvrerl'usagedesesjambes.Monpère
auraitdonnétoutcequ'ilavaitetplusencorepourtentercette
chanceet,aucoursdel'annéequiasuivi,c'estprécisémentcequ'ila
fait.Ilaempruntédel'argentetanégligéleranchpourêtreau
chevetdeBethanyàPortland.Cemoisdejuin-là,justeaprès
l'accident,j'étaisjeuneetjenepensaisqu'àmoi.J'auraispurenoncer
àl'universitéetresterauranchpouraider,maisj'avaisdéjàpatienté
unanetc'étaitmontourdeprendredubontemps.
Ilsourittristement.
—C'étaitmontour.Tun'espaslaseuleàavoiréprouvécegenrede
sentiment.J'adoraismesparentsetmasœur,maisjemouraisd'envie
departir.Jenesaisissaispasencoreclairementl'ampleurdenos
difficultésfinancières.
Ilhaussalesépaulesetpassalamaindanssescheveux.
—Leranchétaitcommeunbouletàmesyeux-unboutdeterre
sansvaleurquiavaitruinémonpère.J'allaisfairedesmiracles,
trouvermieux,devenirquelqu'un.Jen'avaispasunetrèshaute
opiniondemonpère.Pourmoi,c'étaitunrancherquisedébattait
poursurvivre,avecdevieillesbêtesdansl'étable,destracteurshors
d'âge,etdesdettesàn'enplusfinir.
Carlycomprenaitqu'ilaitressenticela.Àdix-huitans,laplupartdes
jeunesn'étaient-ilspaségoïstes?
—Aprèsl'accidentdeBethany,monpèreadûsedéclareren
faillite.
Hankfixalaforêtquibordaitlesprairies.
—Ilaperduleranch.Ilatoutperdu.J'aidûprendredeuxpetits
boulotspourpouvoirresteràlafac.Laviesurlecampusn'apasété
lagrandefêtequejem'étaisimaginée.Etquandj'aienfinobtenu
mondiplôme,plusriennem'attendait.LeLazyJappartenaitàun
autre;mesparentsn'avaientplusrien.
Carlysuivitsonregard,plissantlesyeux.
—Commentas-tufaitpourrécupérerleranch?
—C'estunelonguehistoire,maistouts'estbienterminé.J'aimûri.
J'aicommencéàavoirlatêtesurlesépaules,dumoinsjelecroyais...
Jakeetmoiavonsdécidédenousassocierenvuederacheternotre
propreranch.Aprèsmesétudes,jesuisrevenu,jemesuisfait
embauchercommecow-boyetj'aiéconomisétoutl'argentqueje
gagnais.J'aitravaillécommeunebrute,sansjamaisprendrele
tempsdem'amuser.Finalement,letypequiavaitachetéleLazyJa
faitfailliteàsontour,etJakeetmoiavonspuracheterlapropriété
pourunebouchéedepain.
Hanksouritàcesouvenir.
—Enplusdubétail,nousavonsdécidéd'élevernotreproprerace
dechevauxetdemettresurpiedunservicededressagepour
compléternosrevenus.Audépart,nousavonspenséqueceseraitun
à-côté,maiscelas'estavérébienpluslucratifquelereste.
—Oùveux-tuenvenir,Hank?
—J'yarrive.
Ilcueillitunbrind'herbeetlecoinçaentresesdents.
—Quandnousavonscommencéàgagnerdel'argent,leschosesont
changépourmoi.Pourlapremièrefoisdemavie,j'avaislesmoyens
dem'offrirquelquesjouets-unpick-upneuf,unesellefaitemain,
d'autrestrucsquejen'auraisjamaispuavoiravant...Bref,j'aiunpeu
perdulatête.
Ilseforçaàlaregarder,etjetalebrind'herbe.
—J'aiétéélevécommeilfaut,maispendantunmoment,j'aioublié
toutcequemesparentsm'avaientappris.Aulieuderesterdansle
droitchemin,j'aichoisid'enfreindrelesrègles.Jemedisaisqueje
nefaisaisdemalàpersonne.Jecroyaissincèrementquej'étais
toujourslemêmeHank,maisquejem'amusais,pourunefois.En
fait,jen'étaispluslemême.Lentement,insidieusement,lemodede
viequej'avaisadoptéetlesgensquejefréquentaism'avaient
changé.Jenel'aicomprisquelematinoùjemesuisréveillédans
monpick-up,avecuneépouvantablegueuledeboisetlevague
souvenird'unejoliepetiteblondequej'avaisrencontréelaveille.
Ilmarquaunepause.
—Quandj'aireprismesesprits,jemesouvenaisàpeined'elle.La
mémoirem'estrevenueparbribes...Jemesuissouvenudel'avoir
remarquéeetdraguéesansmedemanderunesecondecequ'elle
éprouvait,sansm'ensoucierlemoinsdumonde.Jelavoulais,tout
simplement,etj'étaisrésoluàl'avoir.Alors,jeluiaidébitétousles
clichéshabituels,etjeluiaioffertuneboissonfortepourqu'elle
perdesesinhibitions.
Hanksetutetpritunebrèveinspiration,sefaisantviolencepour
direàCarlylanauséequil'avaitgagnéàlavuedusangsurlesiège
dupick-up.
—Çaaétécommesiunelumièreexplosaitdansmoncrâne.J'ai
comprisàquelpointj'avaischangé,etj'aicomprisaussiqueje
n'aimaispasl'hommequej'étaisdevenu,etquejenelerespectais
pas.Jen'avaismêmepasprislapeinederetenirtonnomdefamille.
Iln'avaitpasd'importance.Lematinvenu,jen'avaispasl'intention
deterevoir.
Carlydétournarapidementlesyeux.
—Jesaisquecesoir-lànesignifiaitrienpourtoi.
—Tutetrompes,Carly!Lelendemainmatin,ilsignifiaitplusque
jenepourraisteledire.Àquelmomentavais-jefranchilaligne?
Quandavais-jecesséderespecterlessentimentsdesautres?Deme
soucierdesfemmesavecquijecouchais?Toutcequejevoulais,
c'étaitnepasprendrederisques.Etavectoi,jenemesuismêmepas
donnécettepeine.
Ellereposalementonsursesgenouxrepliés.
—Peuimporte,àprésent.Tum'asprésentétesexcusesetjet'ai
présentélesmiennes.Nousnepouvonspasrevenirenarrièreet
changercequiestarrivé.Nousnepouvonsqu'allerdel'avant.
Ilsecoualatête.
—Ilfauttirerlaleçondeseserreurspourdevenirmeilleur.Ce
soir-làm'adonnéunchoc.Jevoulaisdésespérémentteretrouver,et
jenepouvaispas.J'avaisdescauchemars,jemeréveillaisensueur,
enmedemandantsituallaisbien,situétaisenceinte.Jerevoyais
tonvisageinnocent,tesgrandsyeuxbleus...Jamaisjen'avaiseu
aussihontedemoi.Tucroispeut-êtrequetun'aspasessayédeme
fairecomprendrequetun'avaispasl'habitudedesbarsoudes
hommes,maislavérité,c'estquetum'asfourniquantitédesignaux.
J'étaistropivrepourlesremarquer,voilàtout.Etc'étaitmadécision,
ajouta-t-il.Lesgenspeuventmettreleurcomportementsurle
comptedel'alcool,maislefaitestquejesavaispertinemmentceque
jefaisaisquandj'aicommencéàboire.Jesavaiscommentjevoulais
terminerlasoirée,etcequis'estpasséaprèsestmafaute,pasla
tienne.Tudisquetuasétédépasséeparlesévénements?Demon
pointdevue,unefemme,sexuellementexpérimentéeounon,ne
devraitpasavoiràs'inquiéterdeça.Passielleestavecunhomme
dignedecenom.
Savoixtremblait,reflétantl'intensitédesesémotions,etsonregard
lasuppliaitdecomprendre.Nesachantquedire,Carlysepenchaet
luieffleuralamain.
Illaconsidéraavecunsourireempreintdetristesse.
—J'aiapprismaleçon.Jenediraiplusjamaisàunefemmece
qu'elleveutentendrejustepourlaséduire.Celadit,j'aimeraisquand
mêmequecertaineschosessoientclaires.
—Lesquelles?demanda-t-elled'unevoixétranglée.
—Tuétaisvraimentlaplusbellefemmedanslebar,cesoir-là.Ivre
oupas,jesaisreconnaîtrelabeauté.Etquandjet'aivue,jemesuis
vraimentdemandéd'oùtuvenaisetpourquoijenet'avaisjamaisvue
avant.Jenet'aipasracontéquedeshistoires.
Carlyleregarda,lesjouesbrûlantes.Lesémotionsqu'ellelisaitdans
lesyeuxdeHankl'alarmaient,luifaisaientdésirerl'impossible.Elle
devinaitqu'ilsongeaitqu'ilspourraientpeut-êtrerepartirdezéro,sur
debonnesbases,cettefois.Maisellesedevaitdepenseraulong
terme.Sielles'autorisaitàcroirecequ'ellevoyaitdanssesyeux,ils
finiraientl'unetl'autreparavoirlecœurbrisé.Ceranchn'étaitpas
unendroitquiconvenaitàuneaveugleet,unjour,elleserait
précisémentcela:uneaveuglequin'auraitplusl'espoirderecouvrer
lavue.
Enville,lacécitéétaitplusfacileàgérer.Ilyavaitdestrottoirs,des
passagespiétons,destransportsencommun.Ellepouvaitdemander
àdesprofessionnelsd'organisersamaisondemanièreàtrouver
facilementtoutcedontelleavaitbesoin.Surtout,ellepourraitaller
etvenirsansavoirbesoind'aide,exercerunmétieretsedébrouiller
auquotidien,fairesescoursesetallerchezlemédecin.
Hankvivaitàdeskilomètresdelaville,dansunranchimmenseet
pleindedangers.Elleseraittotalementdépendantedeluichaque
foisqu'ellemettraitlespiedsdehors,etilnesoupçonnaitpasàquel
pointceseraitdifficilepourluidemaintenirlamaisonorganisée
pourelle.
D'ailleurs,était-cevraimentdel'amourqu'iléprouvaitpourelle?
Hankavaitunsensaigududevoir,etelleattendaitsonenfant.Cela
pouvaitinfluencersessentiments.Deplus,ellecraignaitqu'iln'ait
pitiéd'elle.Ellenevoulaitpasêtreunobjetdepitié,etcertainement
pasdelapartdeHank.Siellesepermettaitunjourd'aimerun
homme,ceseraitpourdebonnesraisons,pasdemauvaises.
—Merci,Hank,répondit-elleenfin.J'appréciequetum'aiesdittout
cela.
Iltenditlamainpourécarterunemèchequitombaitdanssesyeux,
l'enveloppantd'unsouriresitendrequ'elleeneutlecœurserré.
—Ya-t-ilunepossibilité,mêmeinfime,quetumedonnesune
autrechance?Tuneleregretteraspas,jetelejure.Jenereferaipas
lesmêmeserreurs.Laprochainefois,Carly,jetelepromets,cesera
parfait.
Oh!commeelleauraitaimédireoui!
—Jecroisqu'ilvaudraitmieuxquenousessayionsdedeveniramis,
seforça-t-elleàrépondre.
Elledésignalesalentoursd'ungeste.
—Jenesuispasfaitepourvivredansunranch.Sinousforgeons
desliensémotionnels,ceserad'autantplusdurquandviendrale
momentdem'enaller.
Ildemeurasilencieuxunlongmoment,puisilacquiesça.
—Trèsbien.Nousseronsamis.Sacheseulementquesituchanges
d'avis,monoffretienttoujours.
Carlyselevaenhâte,époussetasonjeanetluidécochaunsourire
qu'elleespéraitinsouciant.
—Allons-y.Ilfautquej'étudie,ettuasdutravailquit'attend.
17.
Unmoisplustôt,siquelqu'unavaitditàHankqu'ilseraitbientôtun
hommemariéetheureuxdel'être,ilauraitéclatéderire.Pourtant,
chaquefoisqu'ilregardaitCarly,c'étaitprécisémentcequ'il
éprouvait.Elleétaitl'épouseidéalepourlui.
Le4juillet,toutleclanCoulterseréunitauranchàl'occasiondu
pique-niquetraditionnel.Hankconstataavecplaisirquesafemme
semblaitparfaitementintégréeàsafamille.Sesfrèresl'adoraient,et
elles'entendaitbienavectoutlemonde,ycomprisBart,lechien
grognondeShorty.
LamèredeHankarrivaavecunpeuderetard,apportantdes
cadeauxpourlebébé,unensemblejaune,roseetbleuconfectionné
aucrochetetunepairedehochetsdécorésderubansbleuetrose.À
leurvue,Carlyrougitjusqu'auxoreilles.
Hankcompritsonembarras.Ilsétaientmariésdepuistoutjusteune
semaine,ellepensaitquepersonnen'étaitaucourantdesa
grossesse,etlejardinétaitpleindegensqu'elleconnaissaitàpeine.
Furieuxquesamèreaitfaitpreuved'untelmanquedetact,il
traversalapelousepourallerlarejoindre.Cependant,Carlys'était
déjàressaisieetétreignaitMaiyavecchaleur.
—Mamèrefaisaitducrochetaussi,dit-elle.Jétaissitristede
penserquemonbébén'auraitpasdepetitspullsfaitsparsa
grand-mère,etregarde!Ilenaura,finalement.
ComptetenudufaitqueCarlyn'avaitsansdoutejamaisvudepetits
pullsfaitsmain,Hankdoutaitfortqu'elleaitjamaiseucettepensée.
Quoiqu'ilensoit,c'étaitexactementcequesamèreavaitbesoin
d'entendre.LesyeuxdeMarys'emplirentdelarmes,puisellesourit
etsortitunecouverturequ'elleétaitentraindecrocheterdesonsac.
—Ellecompléteral'ensemble.
Unefoisdeplus,Carlyprononçalesmotsqu'ilfallait,parvenant
Dieusaitcommentàprendreunairravi.
Quelquesinstantsplustard,Hankl'attiraàl'écart.
—Jesuisdésoléquemamèreaitfaitça.Parfois,elleneréfléchit
pasassezavantd'agir.
—J'aiétégênéesurlecoup,etpuisjemesuisditquec'était
ridicule.Toutlemondeauraitfiniparsavoirtrèsvite,detoute
façon.Commeça,c'estchosefaite.
—Ellenevoulaitpastemettredansl'embarras.Elleestcontente,
c'esttout.
—Elleestmerveilleuse,etc'esttouchantqu'ellesoitsicontenteau
sujetdubébé.Jel'appréciebeaucoup.
Soulagéqu'ellevoieleschosesainsi,Hankhochalatête.
Quelquesminutesplustard,sonpèrel'entraînaversl'écuriesous
prétexted'allervoirlespoulainsdel'année.Tandisqu'ilsse
dirigeaientverslesenclos,Harvmitlamainsurl'épauledeHank.
—Tuasdelachance!CetteCarlyestjoliecommeuncœuret
adorable,avecça.
Hankacquiesçad'unhochementdetête.
—Tucommencesàt'attacheràelle,hein?demandaHarv.
—Jel'aime,papa.
IlsatteignirentlaclôtureetHankposalesbrassurlebarreau
supérieur,lesyeuxdanslevague.
—Jesaisquec'estarrivétrèsvite,dit-il.Jel'aimetellementqueça
mefaitpeur.
—Çaveutdirequetessentimentsnesontpasréciproques?
—Elleveutseulementqu'onsoitamis,réponditHankensoupirant.
C'estunpasdanslabonnedirection,maisc'estloindecequeje
voudrais.
—L'amitiéestunbondépart,remarquaHarvens'appuyantsurla
barrièreàcôtédelui.Tulaferaschangerd'avis.
Hankn'enétaitpassisûr.
—Nousavonseuunelongueconversation,hier,etelleestplus
détendueavecmoiàprésent.Maisc'estleseulsigneencourageant.
—Letempsesttonallié.
—C'estvrai.Malgrétout,elleesttoujoursdéterminéeàmettrefin
aumariage.Elleprétendqu'ellen'estpasfaitepourvivredansun
ranch.
—Çaneconvientpasàtoutlemonde,admitHarv.Etriennedit
quec'estunenécessité.RegardeMolly,parexemple.Apremière
vue,Jakeetellen'ontpasgrand-choseencommun.Maisjeneme
souvienspasd'avoirconnuuncoupleplusheureux.
—Jenem'étaisjamaisrenducomptequetuétaissioptimiste.
Harvréfléchituninstant.
—Pourcequiestdesaffairesdecœur,jesupposequejesuisun
optimiste,eneffet.Regardetamère...J'aieulecoupdefoudrepour
elle.Pourtant,jen'auraispasputrouverunefemmeplusdifférente
demoi.
—Vousmesemblezparfaitementassortis.
—Onétaitcommelejouretlanuit,audébut.J'étaisunfêtardetje
buvaispasmal.Elleallaitàl'églisetroisfoisparsemaine,lisaitsa
bibleconstammentetjuraitqu'elleneselaisseraitjamaisembrasser
pardeslèvresquiavaienttouchéàl'alcool.
Hankémitunpetitrire.
—Jejuraiscommeuncharretier,poursuivitHarv.Ellenedisait
jamaisungrosmot.Lessixpremiersmoisdenotremariage,jene
l'aijamaisvuetoutenue.Quandonallaitsecoucher,elleéteignaitla
lumièreetsecachaitsouslescouvertures.
—Arrête,papa!Jesuisconvaincuquemamèreestencorevierge.
Laisse-moimesillusions.
Harvsefrottalamâchoire,unsourirerelevantlescommissuresde
seslèvres.
—Cequejeveuxdire,c'estqueladifférencedecaractèresn'estpas
forcémentunemauvaisechose.Tamèrem'afaitdécouvrir
beaucoupdechoses,etellem'aremissurledroitcheminparla
mêmeoccasion.Ellem'aquittéunefois,audébutdenotremariage.
Pendantpresqueunesemaine,sijemesouviensbien.Jem'étais
imaginéquej'allaispouvoircontinueràboireetàsortircomme
avant,mariéounon.Oh!jenel'aijamaistrompée!Jamais.Mais
ellen'enétaitpassûre.
—Jenesavaispasquemamant'avaitquitté.
—ElleétaitenceintedeJake,àl'époque.Elleavaitunventre
commeça,fit-ilavecungestedelamain.Çan'apasétéfaciledela
fairesortirdechezsonpère,jepeuxtel'assurer.Ellenepesaitguère
plusdecinquantekilostouthabillée,maisçaaétédurdel'attraper
sansluifairedemal,d'autantqu'elleétaitbiendécidéeànepas
venir.
Hankledévisagea,incrédule.
—Tul'asforcéeàrentreràlamaison?
—Ellenevoulaitpasrevenird'elle-même,réponditHarven
arquantunsourcil.Tamèreesttêtue,aucasoùtunet'enseraispas
aperçu.Ellenevoulaitpasm'écouter.Quandelleestpartie,j'étais
furieux.D'abord,jemesuisditqueçam'étaitégal,maisunefoisma
colèreretombée,j'aicomprisquejenepouvaispasvivresanselle.
Qu'est-cequejepouvaisfaire,sinonallerlachercher?Cepetitchat
sauvagem'acolléunœilaubeurrenoiravantquejeréussisseàla
calmer.
—Mamant'afrappé?
—J'enaivutrente-sixchandelles.
—Jenel'auraisjamaiscru!Mamann'estpasdugenreviolent.
—Entempsnormal,non.Maiselleétaitvraimentfâchée,ce
jour-là.Jecroisqu'ellem'auraitmisK-0sielleavaiteuquelques
kilosdeplus.
—Pasétonnantquegrand-pèreaiteuunedentcontretoi!
Harvéclataderire.
—Àcemoment-là,tongrand-pèresavaitcombienjel'aimais,
fiston.Quandjesuisarrivé,ilavaitdéjàmissesbagagesdevantla
porte.Ilm'aaidéàleschargerdanslepick-upendisantquetousles
jeunesmariésdevaientpasserparunepérioded'adaptationetque,si
jevoulaisgarderMary,ilvalaitmieuxquejem'ymetterapidement.
—Autrementdit,c'esttoiquidevaischanger.
—Elleafaitcertainscompromis,j'enaifaitbeaucoup,admitHarv.
Ons'estretrouvésquelquepartaumilieu.Mêmeaprèstoutesces
années,jenepourraispasvraimentdirecommentfonctionneson
cerveaulamoitiédutemps,etellediraitsansdoutelamêmechose
demoi.Lavieestpleinedesurprises.Çameplaît,etçaluiplaît
aussi.
—C'estdrôled'entendretoutça,remarquaHank,pensif.Jeneme
souvienspasdevousavoirentendusvousquereller,mamanettoi.
—Hé!Amaplace,tuteseraisdisputéavecelle?
Hankfeignitderéfléchir.
—Non,jenecroispas.Surtoutaprèscequetuviensde
m'apprendre.
Ilsseturentuninstant,sourianttouslesdeuxd'unairpenaud.
—Oùenétais-je?repritenfinHarv.J'aicomplètementoublié.
—Jecroisquetuessayaisdemedirequequelqueschangements
feraientpeut-êtrepencherlabalanceenmafaveur.Dansdes
circonstancesnormales,jeseraisd'accordavectoi,maisCarlyaun
problèmeaveclefaitquejesuisrancher.Unhommenepeutpas
changercequ'ilest.
—Non,maisilpeuts'emballerdepapiercadeau.
Harvtapotal'épauledeHanketseredressa.
—Tulaferaschangerd'avis,fiston.TuesunCoulter,non?
*
Uneheureplustard,ilsétaientprêtsàassisteraufeud'artifice.Le
pick-upétaitgaréauborddulac,leplateautournéversl'eau,leur
offrantlameilleurevuepossible.
CarlyétaitassiseavecHankàl'arrière,ledosappuyéàlacabine.Il
avaitapportédeuxcouvertures,lapremièrepourlesisolerdela
plate-formemétallique,etl'autrepourlesprotégerdufroidqui
accompagnaitlatombéedelanuitàcettealtitude.Àleurdroite,
RafeetMaggieKendrick,lebeau-frèredeBethanyetsafemme,
attendaientlespectacledanslamêmeposition,saufqu'ilsétaient
blottisl'uncontrel'autrecommedesjeunesmariés.Àgauchedu
pick-updeHank,BethanyetsonmariRyanétaientperchésàl'ar-
rièredeleurDodge,leurfilsSlydanslesbrasdeRyan.
—C'estamusantdeconnaîtretousceuxquisontgarésautourde
nous,remarquaCarly.
HankétrécitlesyeuxendirectiondesonfrèreJakeetdesa
belle-sœurMolly,quiavaientétaléunecouvertureauborddel'eau,
leurfilsGarrettprofondémentendormiàcôtéd'eux.
—Sil'ambiancecommenceàseréchauffer,tuvaspeut-être
changerd'avis.
Carlyplissalesyeux,puisgloussa.Elleavaitbeauvoirunpeuflou
deloin,ilnepouvaitluiéchapperqueJakeembrassait
passionnémentsafemme.
—Oh!
Hanksourit.
—Hé!Jake!Pasdeçaenpublic!
Jakesecontentad'inclinerl'angledesonStetsonpourbloquerlavue
àHank.Parsoucidediscrétion,Carlydétournaleregard,seulement
pours'apercevoirqueRafeetMaggieéchangeaienteuxaussiun
baiser.
—Oh!
Hanksemitàrire.
—Situesgênée,dis-le-moi.Jeteprêteraimonchapeau.
Ellejetauncoupd'œilàsonStetson.
—Etquelledifférencecelaferait-il?
—Tupourrasl'abaissersurtonvisagepourquepersonnenetevoie.
—Pasquestion.Jetiensàvoirlefeud'artifice.
—Tuesbieninstallée?
—Çava,àpartl'arêteenmétalquis'enfoncedansmesomoplates.
—Zut!dit-ilaprèsavoirregardéderrièreelle.Jesuisplusgrand;
ellenemedérangepas.
Soulevantlacouverture,ilreplialesgenoux.
—Assieds-toientremesjambes.Jefaisuntrèsbondossier.
Carlyhésita.
—Jesuisbiencommeça.
—Nedispasdebêtises.Viens.
Cen'étaitpasunebonneidée,songea-t-elle.Maisilcontinuaità
insister,etellenevoulaitpasqu'ilpensequ'elleavaitpeurde
s'approcherdelui.Elles'installadoncentresesgenouxécartés.
Aussitôt,ilpassaunbrasfermeautourdesataille,etellesursauta.
UnriresecoualapoitrinedeHank.
—Détends-toi.Noussommesentourésdegens...
Ilécartalesdoigtssursescôtes.
—Sijedevaistenterquelquechose,tucroisvraimentquejele
feraisici?
Pourautantqu'elles'ensouvenait,laprésencedetiersnel'avaitpas
gênéoutremesurelafoisprécédente.Sanervosités'accentuaencore
lorsqu'ilremitlacouverturesureux,cachantleursmainsdessous.
—Jeneferaipasdebêtises.Promis,assura-t-il.
Pourenêtresûre,Carlyposaunemainsursonpoignet,cequilefit
riredenouveau.
—Tunemefaispasconfiancepourunsou,n'est-cepas?
—Cen'estpaslaquestion,répondit-elle.
Lesmotsavaientjaillid'eux-mêmes,maisc'étaitlavérité.Elleen
étaitvenueàfaireconfianceàHank.Enrevanche,ellen'étaitpasdu
toutsûredepouvoirendireautantd'elle-même.Cettenuit-là,au
bar,elleavaitréponduàsescaressesavecunabandontotal,ses
inhibitionsbalayéesparlessentimentsqu'iléveillaitenelle.À
présentqu'ilsétaientplusprochesl'undel'autre,nerisquait-ellepas
deperdrelatêtedenouveau?
Ilretirasonchapeauetappuyalajouecontresescheveux.Carly
sentaitsonhaleineluichatouillerl'oreille.Envahieparune
délicieuselangueur,ellefermalesyeux.C'étaitfantastiqued'être
tenueainsiparlui,d'éprouverunetellesensationdesécurité.
ElleentenditBethanyglousser,puisletimbregravedelavoixde
Ryanparvintjusqu'àeux.Bethanyritdenouveau.
—Ryan,arrête!EtsiSlyseréveille?
—Nousaurionsdûnousgareràcôtédemesparents,grommela
Hankavecunsoupir.Quoique...Ilssontsûremententraindefairela
mêmechose.
Carlytrouvaitattendrissantdevoirdesgensmariésencoresi
profondémentamoureux.Ilssemblaienttoussiheureux,cequiavait
l'effetperversdel'emplirdetristesse.Connaîtrait-ellejamaisun
amoursemblable,ousimplementquelquechosequis'enapproche?
—Çava?demandaHank.
—Trèsbien,répondit-ellegaiement.
—Ilfaitnuit,maintenant.Lespectaclenevapastarderà
commencer.
Savoixrésonnaitdanssapoitrine,etdepetitesvibrationsse
répercutaientdanslesépaulesdeCarly.Souslacouverture,il
resserrasonétreinteautourd'elle.Puis,desamainlibre,illui
caressalebrasduboutdesdoigts,effleurantdesendroitssensibles
dontelleignoraitl'existence.Quandilatteignitsoncoudeetsemità
décriredepetitscercles,ellefrissonnaetretintungémissementravi.
Despenséesdangereusess'immiscèrentdanssonesprit-lavision
desmainsdeHanklacaressantpartout.
Elleétaitsurlepointdeluidemanderd'arrêterquandilyeutun
grondementsourdauloin,commeuncoupdecanon.
—Ah!Çayest,moncœur,murmuraHankcontresescheveux.
Tonpremierfeud'artifice.Régale-toilesyeux!
Leciels'illuminasoudaind'éclairsmulticolores,siéclatantsque
CarlyenoublialamanièredontHankl'avaitcaressée.
—Oh!C'estmagnifique!Oh!Hank!Regarde!
—Çateplaît,ondirait.
Ellesentitqu'ilsouriait.Ill'attiraplusprèsdelui,gardantlamain
sursescôtes.Carlysedétendit,leregardrivéaucieljusqu'àceque
lesdernièresfuséesaientéclaté.
—Jemesouviendraidecettesoiréejusqu'àlafindemesjours,
dit-elledoucementàHank.
—Moiaussi,murmura-t-il.Moiaussi.
Durantleweek-endférié,HankserenditcomptequelavuedeCarly
sedétérioraitplusvitequ'ellenevoulaitl'admettre.Lesamedi,au
déjeuner,ellevoulutprendresonverreetlerenversa.Plustarddans
lajournée,illasurpritentraindeplisserlesyeuxendirectionde
certainsobjets,commesiellecherchaitàlesidentifier.Ledimanche
soir,enpassantdevantlaporteentrouvertedesachambre,ilvit
qu'elleavaittendulebrasetregardaitsamain,fixantsesdoigts
écartés.Iln'osaitpasimagineràquelpointcedevaitêtreaffreuxde
savoirqu'elleseraitbientôtdenouveaudanslenoir.
Hankavaitprévudel'emmenerauzoodePortlandlemardi15,soit
lasemainesuivante.Entre-temps,ilnevoulaitpasqu'ellereste
cloîtréeauchalet,lenezdansunlivre.Elleavaitbesoindesortirun
peu,devoirdifférentsendroits,destockerdessouvenirs,aulieude
gaspillerdesheuresprécieusesàexerceruncortexvisuelqu'ellene
pourraitpeut-êtreplusjamaisutiliser.
Lemardimatin,ilallatrouverJakeàl'écurie.
—Ilfautquejeprennedescongés,annonça-t-ilàsonfrère.
Jakeinterrompitsatâcheetrefermalaportedubox.
—C'estlapériodelapluschargéedel'année,Hank,tulesais.
Hankretirasonchapeauetlefitclaquercontresajambe.
—Jesaisqueçatombemal,maisjen'aipaslechoix.Jeferaitoutce
quejepeuxici,maisilmefautlegrosdesjournées.
Aussibrièvementquepossible,ilexposalasituationàsonfrère.
—SaufpourPortlandetCraterLake,nousferonsdesexcursions
d'unejournée.J'aimeraisqu'ellevoieleplusdechosespossible
pendantqu'ilenestencoretemps.Mêmequelquesrandonnées
seraientmieuxquerien.Ellen'aprobablementjamaisvuunecas-
cadeoulesoleilsecouchersurl'eau.Jeveuxqu'elleaitces
souvenirs.
Levisagegrave,Jakeacquiesça.
—Jecomprends.Jemedébrouillerai.
—Merci.Jesaisquejetemetsdansunesituationdélicate,maisje
nepeuxpasfaireautrement.Acetteheure-cilasemaineprochaine,
ellepourraitêtreaveugle.Jen'aiaucunmoyendelesavoir.
—Vas-y.Jevaistéléphoneràpapaetluidemanders'ilpeutnous
donneruncoupdemain.Ilseracontentdes'occuperdeschevaux.
Net'enfaispas.
Hankhochalatête.
—Merci,monvieux.Àchargederevanche.
*
Carlyseservaitunverred'eauquandelleentenditlaported'entrée
serefermer.EllereconnutlerythmecaractéristiquedespasdeHank
quitraversaitlesalon.
—Carly?Oùes-tu,monchou?
—Ici,répondit-elleensortantdelacuisine.Quelquechoseneva
pas?
Illuiadressacesouriretranquillequinemanquaitjamaisdefaire
battresoncœurplusvite.
—Toutvatrèsbien,aucontraire,madameCoulter.
Ildésignasessandales.
—Metsdesbaskets.Nouspartonsenbalade.
—Où?
—Jenesaispasencore.Dansunendroitspécial.
Sonairespièglelafitsourire.
—Tunesaispas,maisc'estunendroitspécial?
—Jeprendsquelquesjoursdevacancespoursortiravectoi.
Carlycompritsonintention,etsoncœurseserra.
—Tunepeuxpasarrêterdetravailler.Nousavonstantdedépenses
àprévoir...
—Combiendefoisdevrai-jetediredenepast'inquiéterpourles
finances?Vamettreteschaussures,etprendsunpullaucasoù.Je
neveuxpasquetuattrapesfroid.
Toutexcitéeàlaperspectivedesortir,Carlysehâtaverssa
chambre.Ilsallaientenexcursion!Fantastique!Iln'yavaitsans
doutepasgrand-choseàvoirautourdeCrystalFalls,maisceserait
distrayantdetoutefaçon.
Cetaprès-midi-là,Hanklaconduisitdansledésert.Commeilgarait
lepick-upsurunepistepoussiéreuse,Carlyfixal'étenduedénudée,
sedemandantpourquoiils'étaitarrêté.Ellenevoyaitquedes
touffesdesaugeetdusableàpertedevue.
—N'est-cepasmagnifique?demanda-t-ildoucement.
Carlyserenditcomptequ'ilfixaitl'horizon.Ellesuivitsonregardet
nevitrienqu'unetachefloueetrougeâtre.Soncœurseserra.Ilavait
prisunjourdecongéexprès,roulépendantdesheuresetgaspilléde
l'essencepourluimontrerquelquechosedebeau,etellenelevoyait
pas!
Ellefaillitleluiavouer,maisenfutincapable.Illuiavaitfaitun
cadeau.Peuimportaitqu'ellenepuissepasl'apprécier,c'était
l'intentionquicomptait.
—Ohsi!C'estsuperbe,Hank.
—Lesformationsrocheusesparicisontextraordinaires.
—Eneffet.
—Celle-cis'appelleBonhomme.
—Ah,oui,jevoispourquoi,mentit-elleensentantsonregardsur
elle.
—Tupeuxdistinguersonvisage...ettout?insista-t-il.
—Hmm.
Elleseforçaàsourireethochalatête.
—Oui,eneffet.
Hank,quil'observaitattentivement,s'aperçutqu'ellementait.Non
qu'ellemanquâtd'aplomb,maisellen'avaitpasrougijusqu'aux
oreilles.Bonhomme,laformationrocheusedevanteux,ressemblait
effectivementàunhommeallongésurledos.Ondistinguait
clairementleprofildesonvisageàuneextrémité,sesorteilsàl'autre
boutet,quelquepartverslemilieu,unecertainepartiedeson
anatomiedresséeversleciel.
—MèreNatureestvraimentépatante,reprit-il,voulantenavoirle
cœurnet.Onjureraitquec'estunhommedebout.Jevoismêmela
boucledesonceinturon.
Carlysouritdenouveau.
—Tuasraison.Jelavoisaussi.
—Carly?
—Hmm?
Elletournaversluisesmagnifiquesyeuxbleus.Àlescontempler
ainsi,Hankavaitpeineàcroirequ'ilssoientaffectésparlamaladie.
Ilsétaientaussilimpidesquel'eaud'unesource.
—Tunevoisriendutout,n'est-cepas?
Sonvisagesedécomposa.Ellesemorditlalèvreinférieureet
secoualentementlatête,lesyeuxbrillantsdelarmes.
—Jesuisdésolée.Tuasfaittoutcecheminettuasprisdes
congés...Jesuisvraimentdésolée.
Elleétaitdésolée?C'étaitellequiallaitdeveniraveugle,bonsang,
paslui!Pourquoi?C'étaitsiinjuste!
—Ilfautqu'onparle,dit-ilfermement.Tun'aspasétéhonnêteavec
moiàproposdetesyeux.Sitavueabaisséàcepoint,pourquoi
n'as-turiendit?
Pâleettendue,ellefixaitlepare-brised'unairabsent.Hankse
demandajusqu'oùellevoyait.
—Je...jenesaispas.Jemevoilaislaface,jesuppose.
Elleserrasesmainsl'unecontrel'autre.
—Jemedisaisquecen'étaitpasencoretropgrave.Etsijen'airien
dit,c'estparceque...
Elles'interrompitetdéglutitavecpeine.
—Quandonditleschosestouthaut,ellessemblentdevenirplus
réelles.Cenesontplusdespeurssecrètes.Jenevoulaispasquece
soitvrai,alorsjemesuistueenespérantquetoutallaits'arranger.
Hankréprimauneenviefolledelaprendredanssesbras.
Ellebaissalatête,époussetasonjean,puistirasurletissucomme
pourenleverdespeluches.
—Etjemesenstellementcoupable...
—Coupable?Dequoi?
Elleseremitàfixerlavitre.
—Jesavaisdèsledépartquejedeviendraispeut-êtreaveugle
durantmagrossesse,maisjen'avaisjamaisimaginéqueçapourrait
allersivite.Certainesfemmesontdelachance.Jevoulaisêtreune
d'entreelles.
Hankcomprenaitparfaitementqu'elleaitnourricetespoir.Quine
l'auraitpasfaitàsaplace?Maisilnevoyaittoujourspaspourquoi
ellesesentaitcoupable.
—Ondiraitqueleschosesnevontpassepassercommeça,
reprit-elle.Toutlaisseàpenserquejevaisperdrelavuetrèsvite.Tu
vasteretrouvercoincéavecuneépouseaveuglependantunanau
moins.Jet'aiditunjourqueceseraittrèsdifficile,queles
non-voyantsonttoutessortesdebesoins.Tum'asaffirméquetout
iraitbien,maisjedoutequeturéalisesdansquoituasmislespieds.
—Tuveuxdirequetuaspeurd'êtreunfardeaupourmoi?
demanda-t-il,incrédule.
Ellehochalatête.
—Sij'avaissuqueçaarriveraitsivite,jen'auraisjamais...
—Arrête!
Hankluisoulevalementon,laforçantàleregarder.
—N'ypensemêmepas,monchou!Jesavaisàquoim'entenir
quandj'aifaitmonchoix.
—Commentpeux-tudireunechosepareille?Tun'asaucuneidée
decequit'attend!
Ellesedétournabrusquement.
—Lesplacardsdecuisine,parexemple.Encemoment,ilssont
rangésunpeun'importecomment,ettupeuxmettreleschoseslàoù
ilyadelaplace.Quandjeseraiaveugle,riennedevraêtredéplacé.
Rien.Etcen'estqueledébut.Tulaissestraînertesvêtementsettes
bottesunpeupartout,tutiresdeschaisesettunelesrepoussespas.
Quandj'auraiperdulavue,jenepourraipasvivrecommeça.
Hankn'avaitjamaissongéàl'ampleurdeschangementsquiseraient
nécessairespourqueleurarrangementfonctionne.
—Tun'auraspasàlefaire,affirma-t-il.Jevaisdevenirun
maniaquedurangement.
Elleeutunriretremblant,etHanksentitqu'elleétaitauborddes
larmes.
—Toi,unmaniaquedurangement?
—Jepeuxtrèsbienmodifiermeshabitudes.
—Jenevoulaispasteforceràvivrecommeçapendantdesmois.
—Sijemesouviensbien,jenet'aiguèrelaissélechoix.
—J'auraisdûtenirbonetrefuserdet'épouser.Tunem'aurais
jamaisprismonbébé,Hank.Maintenantquejeteconnaismieux,je
mesensidiotedet'enavoircrucapable.
Hanksourittristement.
—Tumeconnaisbien,alors?
—Oui.Tuesunamour,exactementcommeSugaretSunset.Etça
mefaitplusmalencoredelesavoir.C'estunechosequedecauser
dessoucisàquelqu'unquin'estpastrèsgentil.C'esttrèsdifférent
quandilserévèleêtreunedespersonneslesplusfantastiquesqu'on
aitjamaisrencontrées.
Qu'elleaitunesihauteopiniondeluibouleversaHank.
—Merci,dit-ild'unevoixrauque.C'estundesplusbeaux
complimentsqu'onm'aitjamaisfaits.
—Jesuistellementdésoléedetefaireça,murmura-t-elle.
—C'estlavie.Jedonneraistoutpourquetupuissesconserverla
vuejusqu'autermedetagrossesse,maisjen'aipasl'impressionque
çavaarriver.
—Non,admit-elled'unevoixtremblante.
—Celaétant,jeveuxquecertaineschosessoientclaires.Mêmesi
c'estdifficiledevivreavecunepersonneaveugle-ilsouritetlui
adressaunclind'œilafind'adoucirsesparoles-,jeneconsidérerai
pascelacommeunfardeau.Quoiqu'ilarrive,nousyferonsface.
—Ceneserapasfacile.
Riendecequienvalaitlapeinen'étaitjamaisfacile,songeaHank.
—Çaveutdirequeceneserapasennuyeux?demanda-t-il.Je
détestel'ennui.
Elleeutunrireému.
—Non.Ceneserasûrementpasennuyeux.
—Tantmieux.
Ilsseturentetseregardèrentlonguement.
—Jecroisqu'ilestimportantdegarderuneattitudepositive,
dit-elleenfin.
Hankétaitd'accord.Siquelqu'unavaitlaforcedetriompherdusort,
c'étaitbienCarly.
—Biensûr.Siladystrophiesecalmetoutd'uncoup,tuverras
peut-êtreencoreauneuvièmemois.
Illuifitunnouveauclind'œil.
—Saufpourcequiestdetesorteils,biensûr.Jetiensdesource
sûre-parmabelle-sœurMolly-quelesfemmesenceintesnevoient
pasleursorteilslestroisderniersmois.
Carlysemitàrire.
—Ça,c'estledernierdemessoucis.
—Jesais.
Illuipressalamain.
—Net'inquiètepas.Situperdslavue,nousorganiseronslamaison
enconséquence.Çaneprendraquequelquesjours.
—Onnedevraitpascommencermaintenant?
—Sûrementpas.Onadesattractionsàvoir!
—Jenepeuxpaslesvoir,Hank...,dit-elleendésignantl'horizon.
—Çaveutseulementdirequejedoism'approcherdavantage,
répondit-ilenmettantlecontact.
Commeils'élançaitàtraversledésert,Carlys'agrippaautableaude
bordenriant.
—Iln'yapasderoute!
—D'oùl'intérêtd'un4x4,monchou.Nousn'avonspasbesoinde
route.
Illuisourit.
—Jevaisallerlentement.Siçasecouetrop,dis-le-moi.
Carlydécollaitdetempsentempsdesonsiège,maiscelui-ciétait
confortablementrembourréetl'atterrissageétaitdoux.Mêmedans
lecascontraire,ellen'auraitpasdemandéàHankd'arrêter.Elle
allaitvoirlaformationrocheuse,malgrétout.
Quelquesminutesplustard,elledistinguaenfinlepitonenroche
ocrequisedétachaitsurlecielbleu.
—Oh!s'exclama-t-elle,sincère,cettefois.C'estmagnifique!Et
c'estvraiqu'ilressembleàunhommeétendusurledos.
Hankgloussa.
—Exactement.
Ellefixadenouveausonregardsurlesrochers.
—Jevoissesorteils,etsesgenoux...Oh!Ondiraitvraimentun
homme,n'est-cepas?ajouta-t-elleenrougissant.
—Oui,aucomplet.Maintenant,jesaisquetul'asvu.Tuestoute
rouge.
Delà,Hanksedirigeaversl'est.Aucrépuscule,ils'arrêtadansune
buvetteauborddelarouteetachetadessandwichsqu'ils
dégustèrentenregardantlesoleilsecouchersurledésert.Carly
avaitrarementvuunspectacleaussisplendide.Desflèchesde
lumièred'unblancétincelanttraversaientlesnuagesvaporeuxqui
s'accumulaientàl'horizon.Trèsvite,lecieltoutentierseteinta
d'unenuancemagnifiquedevieuxrose.
—Mercidem'avoiramenéeici,Hank.C'estmerveilleux.
—Profites-en,dit-ildoucement.Çanevapasdurerlongtemps.
Ilavaitraison;lecoucherdesoleilnedurapaslongtemps,maiselle
savaitqu'elleengarderaitlesouvenirjusqu'àlafindesesjours.
Commel'obscuritélesenveloppait,Hanksecalasursonsiègeet
demanda:
—Commentest-ce?
SavoixétaitrauqueetsiempreintedetristessequeCarlycomprit
aussitôtsaquestion.
—Cen'estpasencoretropgrave...C'estunpeucommeregarderà
traversunbrouillardouunevitreembuée.
Ilrestasilencieux,immobile,uneformenoiredansl'obscurité.
—Çaira,Hank.J'ail'habituded'êtreaveugle.
—Jesais,monchou.Jevoudraisseulementquelecielnous
accordeunmiracle.
—Illeferapeut-être.Sinon,jesaisqueceseraplusfacilecettefois.
Avant,jen'avaisjamaisvulecielnilesétoiles.Quandlesgens
parlaientd'unbeaucoucherdesoleil,jenepouvaispasl'imaginer.À
quoiressemblaitlerose?lebleu?Jen'enavaisaucuneidée.
Maintenant,j'auraitoutescesimagesdansmatête.
Hankavaitbienl'intentiondefaireensortequ'elleenvoie
davantage.
Desimagesdansmatête.Cesmotsrésonnèrentenluitoutaulong
dutrajetderetour.Ilnesavaitpascombiendetempsilluirestait.
Toutcequ'ilsavait,c'estqu'ilsallaientprofiterdechaqueseconde.
18.
Durantlerestedecettesemaine-làettoutleweek-endquisuivit,
Carlyeutl'impressiond'êtreunetouriste.Hankl'emmenafairede
longuespromenadesenvoitureafindeluimontrerlarégion-les
rivières,lesforêtsetleslacs,lespittoresquesbourgadesdes
collines,lesmontagnesausommetenneigé.Ilspique-niquaient
dansdesprairiesherbeusesparseméesdetrèfleetdepissenlit,et
faisaientensuitelasiestesurl'épaissecouverturequ'ilgardaitdans
lepick-up.D'autresfois,ilsdînaientdansdesrestaurantspano-
ramiquesafinqu'ellepuisseapprécierlavuetoutenmangeant.
PourCarly,c'étaituninterludemagiqueavantlatombéedelanuit-
untempsd'espiègleries,deriresetdeflirtssansconséquenceavec
unhommeincroyablementséduisantquinefaisaitjamaispression
surellepourobtenirdavantage.Ilssetenaientparlamain,faisaient
semblantdesechamailler,jouaientàchat.Sepromenaientdansla
forêtenregardantlesdessinsquefaisaitlesoleilsurlaterre.
Dansaientsansautremusiquequecelleduvent.
Parfois,
lorsqu'ils
trouvaient
des
sites
particulièrement
spectaculaires,ilss'asseyaientdansunendroitconfortableet
restaientlàuneheureouplus,savourantlabeautédupanorama.
Durantceshaltes,Hankluimontraitdeschosesqu'ellen'aurait
peut-êtrepasremarquées-lestachesd'unfaon,unécureuilcram-
ponnéàunebranche,desnuagesenformed'animaux.Detempsen
temps,illuiprenaitlamainetjouaitavecsesdoigts.Àd'autres
moments,ilpassaitnégligemmentunbrasautourdesesépaules,
caressantsapeauàtraversletissudesonchemisier.
Aprèsavoirexplorélesenvironsimmédiats,ilss'aventurèrentplus
loin,empruntantlapittoresqueroutenationale101pourserendreen
CalifornieduNordetvisiterRedwoodNationalPark.Delà,ilsse
rendirentàCraterLake,oùilspassèrentunejournéeàsepromener
surdemagnifiquessentiersderandonnée.
Aufildeleurspromenades,Carlyprenaitdeplusenplusconscience
duphysiquedeHank-sataille,sacarrure,lafaçondontlesmuscles
desondosetdesesbrastendaientsachemisequandilbougeait,le
balancementtranquilleetsoupledeseshanchesquandilmarchait.
Ellesesurprenaitàseremémorerlefameuxmatinoùilavaitposé
pourelleafind'illustrerl'alphabetetbrûlaitdelerevoirainsiune
dernièrefois.
EnquittantCraterLake,ilsserendirentaulacLemolo,louèrentun
petitchaletauborddel'eauetpassèrentlasoiréedanslecharmant
petitbarduvillage,àdégusterdeshamburgersetàdanserausondu
juke-boxjusquetarddanslanuit.
CarlyavaitpresqueoubliéàquelpointHankpouvaitêtreirrésistible
surunepistededanse.Durantsesballadesfavorites,ilchantaiten
chœuraveclamusique,etsavoixgraveetchaudesemblaitrésonner
enelle.Elleaimaitsentirsesbraspuissantsautourd'elle,sesmains
tendressursatailleousursondos.Elleaimaitdanseravecluisur
desmélodieslentes,surdesrythmeseffrénés...
Elleaimaittout.
Elleauraitvoulucapturerl'instantdansunebulleetlefairedurer
toujours-suivreleconseilque
Hankluiavaitdonnéunjour,etsaisirlavieàpleinesmains.
—Aquoipenses-tu?murmura-t-il,sesyeuxbleusplongeantdans
lessiens.Tuasl'airtrèssérieux.
Ellepensaitàdeschosesdangereuses,deschosesqu'ellen'osait
partageraveclui.Durantcesderniersjours,elleavaitbaissésa
gardeetl'impensableétaitarrivé;elleétaittombéefollement
amoureusedelui.
—Jesuisfatiguée,c'esttout.
Illuifitdécrireuncerclelent.
—Ehbien,petitemaman,quedirais-tusinousrentrionsnous
coucher?
Lorsquelamusiquesetut,ilréglal'addition,drapalepulldeCarly
sursesépaulesetlaguidaau-dehors.Unebrisefraîchesoufflaitsur
lelac,apportantl'odeurdel'eauetdessapins.Commeilspassaient
souslesbranchesbassesd'unarbre,CarlytirasurlamaindeHank
pourl'inciteràs'arrêter.
Uneseulefoisdanssavie,ellevoulaitpartagerunbaiserpassionné
avecluiauclairdeluneetvoirl'hommeséduisantquil'embrassait.
—Qu'ya-t-il?
Larequêteétaitlà,surleboutdesalangue.Veux-tum'embrasser,
Hank?Justeunefois?Medonnerunbaiserintime,profond,
enivrant.Unbaiserd'adieu,enquelquesorte.Puisellelevalesyeux
versluietsutqu'ellenepourraitjamaiss'arrêteraprèsunbaiser.Elle
voulaitdavantageet,sielleentrouvraitcetteporte,ellenepourrait
peut-êtreplusjamaislarefermer.
—Ecoute.N'est-cepasunsonmagnifique?
Ilinclinalatête.
—Leventquimurmuredanslesarbres,souffla-t-il.J'aitoujours
adorél'entendre.
Elleacquiesça,fixantavidementsabouche,sesouvenantdes
sensationsqu'ilavaitéveilléesenelleladernièrefoisqu'ill'avait
embrassée.
—Çava?demanda-t-il.
—Oui,çava,répondit-elleavecunsoupirensepenchant
légèrementenarrièrepourcontemplerleciel.Oh!Pasd'étoiles...
J'espèrequ'ilnevapaspleuvoir.
Hanklevalesyeuxàsontour.Lecielclairétaitconstelléd'étoiles
scintillantes,maisCarlynelesvoyaitpas.
—C'estjustequelquesnuages,mentit-il.Çavapasser.
—Oh!jel'espère!S'ilpleut,çavatoutgâcher.
—Ilnepleuvrapas,jetelepromets.
«Viens,mabelle,dit-ilenseremettantàmarcher.Ilesttemps
d'allertecoucher.Demainseraunedurejournée.
Ilsquittèrentlaroutegoudronnéepouremprunterunchemin
pierreux.Sentantqu'ellehésitait,Hankpassaunbrasautourdesa
taillepourlasoutenir.
—Faisattention.Leterrainesttrèsinégal.
Elles'appuyasurluidavantage.Dansleclairdelune,ilvitqu'elle
regardaitfixementdevantelle,lesyeuxécarquillés.Ilsavaitqu'elle
voyaittrèsmaldanslenoir.Demain,lesoleilinonderaitdenouveau
lemondedelumière,etellepourraitvoir.Peut-êtrepasclairement,
maiselleverrait.Bientôt,pourtant,lesoleillui-mêmenepourrait
plusl'aider...
Unefoisauchalet,Carlyrestaimmobileaucentredusalonetle
regardaavecdesquestionsdanslesyeux.S'ils'étaitagiden'importe
quelleautrefemme,Hankauraitconcluqu'elleluiadressaitune
invitationsilencieuse.
—Qu'ya-t-il?
Elles'entouralatailledesesbras,luiadressaunfaiblesourireet
secoualatête.
—Rien.
Elleétaitsibelle!Vêtued'unjeanetd'unchemisierblanctout
simple,lescheveuxébouriffésparlabrisenocturne,elleétaitsans
aucundoutepossiblelaplusjoliefillequ'ilaitjamaisvue.
—Jepeuxtedirequelquechose?demanda-t-il.
Unefossettecreusasajouelorsqu'ellesourit.
—Çadépend.Sic'estunemauvaisenouvelle,jeneveuxpas
l'entendre.Pourquoigâcherunejournéeparfaite?
Ilsemitàrireetbaissalatête.Quandillaregardadenouveau,elle
l'observait,attendantsaréponse.
—Tuessuperbe.Cen'estpasunmensonge,monchou,c'estunfait.
Ellelevalesyeuxaucieletrougit.
—Si,sérieusement.
Hankcomblaladistancequilesséparait.
—Ilfautquetusachesquecenesontpasdesparolesenl'air.
Illuisoulevalementonduboutdudoigt.
—Jenedispasçapourtedraguer.Nousavonsunarrangement,et
jenevaispasl'enfreindre.Jeveuxquetulesaches,c'esttout.Tues
sibelle!
LesyeuxdeCarlys'emplirentdelarmes.
—Merci.Tun'espasmalnonplus.
Ilavaitreçudescomplimentsplusflatteurs,maisaucund'euxne
comptaitplus,désormais.Seulecomptaitl'opiniondeCarly.
—Jenesuispasuneexperte,maistuesl'hommeleplusséduisant
quej'aiejamaisvu.
Ilneputs'empêcherderire.
—Combienenas-tuvu?
—Pasbeaucoupparrapportàlaplupartdesfemmes,maisjesuis
uneexperteenmatièred'auras.
—Dequoi?
—D'auras.
Saboucheesquissaunsourireespiègle.
—C'estl'essenced'unepersonne.Ellecréeunchampmagnétique
autourdesoi.
—Vraiment?
Entempsnormal,Hankauraitdéclaréquec'étaientdessottises,
maisCarlyavaitétéaveugletoutesavie.Ilétaittoutàfaitpossible
quesesautressenssesoientdéveloppéspourcompensersacécité.
—Etcommentestlamienne?
—Pleinedebonté,dit-elleenluicaressantdoucementlajoue.De
chaleur.Jemesuissentieensécuritéavectoilesoiroùjet'ai
rencontré.
—Vraiment?
Ellehochalatête,puisluieffleuraleslèvresduboutdesdoigts.
—C'esttoujoursvrai,murmura-t-elle.
Hankrestaunmomentfigésurplace,s'efforçantdedécrypterle
sensdesesparolestandisqu'ellesortaitdelapièce.Illasuivitdes
yeux,presqueconvaincuqu'ellevenaitdeluidonnerlefeuvert,et
sedemandantnéanmoinssisonimaginationneluijouaitpasdes
tours.Sielleavaiteucetteintention,ellen'auraitpasprislafuite
aussivite.
Ilmontalesmarchespeuaprès,toutenretirantsachemise.Que
diableavait-ellevoululuidire?
CarlyécoutalespasdeHankdansl'escalier,puissehâtad'enfilersa
chemisedenuitetdeseglisserentrelesdraps.Hankluiavaitlaissé
lachambredurez-de-chaussée,meubléed'unlitimmenseoùellese
sentaitaffreusementpetiteetseule,commeuntimbrecolléaubord
d'unegrandeenveloppe.Elletenditlamainpourlisserledrapàcôté
d'elle.Ilsemblaitsifroidautoucher!Toutcetempspasséavec
Hankavaitsérieusemententamésarésolution.Elleauraitvoulu
qu'ilsoitlà,prèsd'elle-elleauraitvoulurespirersoneaude
Cologneetl'odeurdesapeau,sentirsachaleurl'envelopper.
Avait-elleperdulatête?Non,décida-t-elle.Jamaisaucontraireelle
n'avaitétéaussilucide.Enfin,enfin,elleavaittrouvéunprince
charmantet,commeuneidiote,ellerefusaitl'occasionquiluiétait
offerte.
C'estmaintenantoujamais,luisoufflaitunepetitevoixdanssatête.
Quandtuferasl'amouravecunhommepourlapremièrefois,ne
voudrais-tupaslevoir?
Pourquoifallait-ils'inquiéterdel'avenir?Hankluiavaitditdesaisir
lavieàpleinesmains.Etsil'interventionsuivantedevaitéchoueret
qu'aucunhommeneluiaccordeplusjamaisunregardparcequ'elle
étaitaveugle?Ellevoulaitavoirquelquessouvenirsàchériren
vieillissant,avoirconnul'extaseentrelesbrasd'unhomme.
Qu'yavait-ildemalàcela?Pourl'instant,ilsétaientmariésetelle
n'avaitmêmepasàs'inquiéterdetomberenceinte.Hanketelle
savaientqu'ilsfiniraientparmettreuntermeàleurmariage.
Pourquoinepasprofiterdutempsquileurétaitaccordé?
Carlyrepoussalescouvertures,selevaetrestaimmobile,hésitante,
frissonnantdanslenoir.Ellesetraitadelâche.Querisquait-elle,à
partessuyerunrefus?Résolument,ellesortitdanslecouloir.Au
pieddel'escalier,ellefutdenouveauassaillieparledoutemaiselle
rassemblasoncourage,fermalesyeuxpournepastrébucheret
montalesmarches.
Surlepointdes'endormir,Hankentenditunbruitetroulasurlecôté
pourscruterl'obscurité.Carlysetenaitaumilieudelachambre,une
vastepièceauplafondmansardéavecdeuxlitsjumeaux,uncontre
chaquemur.Elleserraitlespoingsetredressaitlementon,commesi
elles'apprêtaitàlivrerbataille.
—Hank?
Craignantqu'ellenesoitmaladeetsefélicitantd'avoirgardéson
caleçon,ilseredressa.
—Tuasmalauventre,moncœur?demanda-t-ild'unevoix
ensommeillée.
—Non,jemesenstoutàfaitbien.C'estjustequejenepeuxpas
dormir.
—Descendons,suggéra-t-ilensefrottantlementon.Jevaiste
préparerquelquechose.Dulaittiède,peut-être?
—Jeneveuxpasdelaittiède.
—Oh!
Ilcillaets'assit,cherchantàfocalisersonregard.
—Danscecas,qu'est-cequetuveux?
—Dusexe.
Hankn'enavaitpasdanslefrigo.
—Tupourraistecontenterdelaitchocolaté?
—Quoi?
—Jen'aipasde...
Ilétaitsurlepointdedire«sexe»quandsoncerveauseremitenfin
àfonctionner.Ilcilladenouveau.Ilavaitmalcompris,forcément.
UnefemmecommeCarly,timide,méfiante,inexpérimentée,
n'entraitpassansprévenirdanslachambred'unhommeen
demandantdusexe.C'étaitcommedansunfilmou...enfin,bref,ces
choses-làn'arrivaientpasdanslavraievie.Ils'éclaircitlagorgeetse
grattalatempe.
—Qu'est-cequetuasdit?
—Quand?
—Tuvoulaisquoi?
—Dusexe.
Ilhochalatête.Bon.Iltirasurlelobedesonoreille,sedemandant
s'iln'avaitpasfaitcoulerdel'eaudanssesoreillesquandils'était
douchécematin-là.
—Tuveuxrépéter?
Elleémitunlégersoupirdefrustration,tournalestalonsetsortitde
lachambre.
—Laissetomber.Jenesaispasàquoijepensais,dit-elleavantde
sedirigerversl'escalier.
Elles'arrêtapouragripperfermementlarampeavantd'entamersa
descente.Clouésurplace,Hanklasuivitdesyeux,bouchebée.
Avait-elledit«sexe»?Ilessayadetrouverd'autresmotsqui
sonnaientpareil.Mex,tex,dex...aucunn'avaitlemoindresens.
Elleavaitdit«sexe».
Ilsautadesonlitetétaitarrivéàmi-escalierquandilsesouvintqu'il
neportaitquesoncaleçon.Demi-tour.Oùavait-ildoncposéson
pantalon?Iltrébuchasursesbottes.Trouvasachemise.Lâchaun
juron.Samaintombaenfinsurlejean.Ilenfilaunejambe,puis
sautillasurplace,cherchantl'autre.Etpuiszut!Ilressortitdela
chambre,lejeanàmoitiéenfilé.
—Carly?Monchou?
Dusexe.Elleavaitditqu'ellevoulaitdusexe!Ilparvintenfinà
calersonpieddansl'autrejambe,etfaillitfaireunsautpérilleux
dansl'escalier.Ilserattrapadejustesseàlarampeetfinitdemettre
sonpantalon.Sonappareilgénitaletsoncaleçonétaientcoincés
d'uncôtédesabraguette.
Ils'arrêtadevantlachambredeCarlypourserajuster.
—Carly?
—Va-t'en.
Sûrementpas!Hankpoussalaporteetentradanslapièceavec
précaution.Elleétaitrecroquevilléesouslescouvertures.
—Jesuisdésolé.Ilmefauttoujoursunmomentpouravoirlesidées
clairesquandjemeréveille.
Dusexe.Pasd'erreurpossible.Elleavaitvraimentdit«dusexe»!
Ellenebougeapasetneleregardapasdavantage.Ils'approcha.
—Carly?
—Quoi?
Lefrontbarréparunpli,elles'assitdanslelit,tirantlesdrapssursa
poitrine.
—As-tuditcequejecroisquetuasdit?
Sesyeuxétaientd'immensessphèreslumineusesdanslerayonde
lunequifiltraitparlafenêtre.
—Etsijel'aidit?
Hanksefrottalajoueens'efforçantdechoisirsesmotsavecsoin,ce
quin'étaitpassimplecomptetenudufaitqu'ilavaitl'impression
d'avoirdesœufsbrouillésàlaplaceducerveau.
—Ehbien,jedirais...biensûr.
Ilgrimaça.
—Jeveuxdire...enfin,ouais.
—C'esttout?Enfin,ouais?
Ils'assitauborddulitetprituneprofondeinspiration.Soncœur
cognaitencoreàtouteallureaprèsqu'ilavaitfaillisecasserlafigure
danslesmarches.
—Onpeutrevenircinqminutesenarrière?
—J'aimeraismieuxpas.Çan'apasétéundemesmeilleurs
moments.
Hanképrouvaunesoudaineenviederire.
—Jepourraisendireautant.
Carlylissasescheveuxdesesdoigtstremblants,puisellesoupiraet
sesépauless'affaissèrent.
—Jenesaispascequim'estpasséparlatête.Jepensais...tusais...
auxpossibilités...Etsanssavoircomment,jemesuisretrouvéeen
haut.
—Aquellespossibilités,aujuste?
—Toietmoi...Nousnoussommestellementamusés,cesjours
derniers.Çaparaîtdommagedenepasprofiterpleinementdutemps
quenousavonsensemble.
Là,elleavaitcentfoisraison.C'étaitcriminel,même.Elleétaitsi
bellequ'ilenavaitmal.
—Riendepermanent,biensûr,reprit-elle.Nousresterionsamis.
Pasquestiondetoutembrouilleravecdessentiments.Ceserait
juste...tusais...dusexe.
Àprésentqu'ilavaitcomprisexactementcequ'ellevoulait,Hank
sentitladéceptionl'envahir.Curieusement,sanssentimentspour
toutembrouiller,l'offresemblaitendécalageaveccellequila
faisait.Carlyn'étaitpasdugenreàavoirdesaventuressans
lendemain.Ellenel'avaitjamaisété.Iln'allaitpascommettredeux
foislamêmeerreur.
—C'esttoutcequetuveux?demanda-t-ildoucement.Dusexe?
Elleacquiesça.
—J'aimeraisquecesoitromantique,évidemment.Tupeuxfaireen
sortequecesoitromantique?
Lademandeenelle-mêmeendisaitpluslongàHankqueCarlyne
pouvaits'endouter.Ilétudiasonvisageovale,sesbeauxyeuxet
devinaqu'iln'étaitpasleseulàêtretombéamoureux.Sinon,ellene
luiauraitjamaisfaitcetteproposition.
Oh!ilauraitdonnécherpouraccepter!Aulieudecelailsereleva,
résoluàfaireleschosescorrectement,cettefois-oupasdutout.
—Jesuisdésolé.Sic'estuncorpscomplaisantquetuveux,vaen
trouverunenville.
Elleluidécochaunregardincrédule.
—Quoi?
—Tum'asentendu.Jesuisamoureuxdetoi.C'estfait,jenepeux
pasrevenirenarrière.Sinousallonsplusloindanscetterelation,je
neferaiquememettredansunesituationpluspénible,etj'auraile
cœurbriséquandtupartiras.
—Oh!Hank!murmura-t-elle.ÔmonDieu!
—Désolé.Jesaisquetomberamoureuxnefaisaitpaspartiedu
contrat,maismoncœurn'étaitpasd'accord.Jeseraisravidete
rejoindredanscelit,dit-ilenenfonçantlesmainsdanslespoches
pournepascéderàlatentationdelatoucher.Situm'offrais
davantage,unechancedevivreavectoi,jediraiscentfoisoui.Mais
cen'estpascequetuenvisages,oujemetrompe?
—Non,avoua-t-ellefaiblement.Çanepourraitjamaismarcher
entrenous.
—C'esttonavisetjepensequetuastort.Quanddeuxpersonnes
s'aiment,ellespeuventveniràboutdepresquetouteslesdifficultés.
—C'estunebelleidée,maispastrèsréalisteencequinous
concerne.
Illacontemplaavectristessependantunlongmoment,puisse
retourna.
—Oùvas-tu?
—Dansmachambre.
Surleseuil,ilmarquaunepauseetlaregardaencore.Ilavaitété
d'unehonnêtetébrutale,saufsurunpoint:ilsentaitdéjàsoncœurse
briser.
—J'aidittoutcequej'avaisàdire.C'esttoutourien.
—Attends!dit-ellecommeils'apprêtaitàsortir.
—Qu'ya-t-ilàajouter?demandaHankens'arrêtant.Noussommes
auxantipodesl'undel'autresurcepoint.Tutiensdurcommeferà
cequenousfassionsnotreviechacundesoncôté,jeveuxqu'on
resteensemblepourtoujours.Tunevoisquedesproblèmes,jene
voisquedessolutions.Jenecroispasquenouspuissionsaboutirà
uncompromis.
—Enfindecompte,jeseraiaveugle,protesta-t-elleavecungeste
d'impuissance.As-tulamoindreidéedessommesqu'ilfaudrait
dépenserpourquelesenvironsimmédiatsduchaletnesoientpasun
dangerpourmoi?Sansparlerdufaitquejeseraiscoincéeauranch,
loindetoutmoyendetransport.Jenepourraispasallertravailler.
Ceseraitunesituationimpossible!
—Difficile,pasimpossible,rectifia-t-il.Letransportn'estpasun
problèmeinsurmontable.Sijenepouvaispasteconduireenville,
undenosemployéspourraits'encharger.
—Jedépendraistoujoursdequelqu'unpourtout.Tuimaginesce
quej'éprouveraisàvivreainsi?
—Enville,tudépendraisd'unconducteurdebus,répliquaHanken
s'adossantaumontantdelaporte.Quelledifférencecelafait-il?Tu
n'aimesdépendredepersonne,n'est-cepas?
—Tudisçacommesic'étaituncrime.
—Plutôtuneobsession.Tut'esbattuetoutetaviepourêtre
indépendante.Maintenant,jetedemanded'entrerdansunesituation
oùl'indépendancetotaleestpeut-êtreimpossible.
—Iln'yapasdepeut-être.Jenepourraismêmepasallerfairedes
coursesausupermarchétouteseule.
—Est-cevraimentsiimportantpourtoi?demanda-t-il,arquantun
sourcil.Beaucoupdecouplesfontlescoursesensemble.
—Cen'estqu'unexemple.Nedéformepascequejedispourme
fairepasserpourlaméchantedel'histoire.Jeterendsservice.Si
nousrestionsensemble,jeseraisunbouletpourtoi,une
responsabilitédetouslesinstants.
—Unadorableboulet,répondit-il,etuneresponsabilitéqueje
chériraischaquejour.
—Tudiscelamaintenant,maistufiniraisparm'envouloir.Etcela
tecoûteraitunefortuned'aménagerleranchpourqu'ilsoitadaptéà
uneaveugle.
—Nouspourrionsimproviserjusqu'àl'étéprochain.Après,sitout
vabien,nousauronsdesannéesdevantnouspourfairetoutesles
améliorationsnécessaires.
—Etsitoutnevapasbien?Queferons-nousalors?
—Noustrouveronsunesolution.J'emprunteraidel'argentsi
nécessaire.Jeferain'importequoi.Jet'aime.Jeveuxqueturestes
dansmavie.
—Mêmesiçaveutdiret'endetterjusqu'aucou?Tupourraisfinir
commetonpère,avecunranchenfailliteetunfilsquit'envoudra
parcequ'ilnepourrapasalleràl'université.C'estcequetuveux?
Voirtoustesrêvesréduitsànéant?
—Monrêve,c'estd'êtreavectoi.Quantàêtrecommemonpère,ce
neseraitpassimal.C'estquelqu'undebien.
—Jen'aipasditlecontraire.Jevoulaisseulement...Oh!tantpis!
Tun'espasréaliste.As-tujamaiseulemoindrecontactavecdes
aveugles?
—Non.
—Jen'airienàajouter.
Hankseredressa.
—Tunesemblespasavoirunetrèshauteopiniondemoi,
répondit-il,lacolèreperçantdanssavoix.Tucroisvraimentque
messentimentspourtoipourraientchangerjusteparcequelavieest
difficile,quejecesseraidet'aimeraupremierobstaclevenu?Jene
suispascegenred'homme.
Ellesecouvritlevisagedesesmains.
—Jesais,Hank.C'estjustementleproblème.Tunecomprends
doncpas?Tuendureraistoutcela,maisjemesentiraiscoupable
d'avoirgâchétavie.
—Tum'aimes?demanda-t-ilàvoixbasse.
—Non,dit-elle,lesondesavoixétoufféparsesmains.
—Regarde-moiquandtuledis,bonsang!
LesbrasdeCarlyretombèrent.Sonexpressionétaitdevenue
totalementneutre,commesiellecontrôlaitavecsoinchacundeses
muscles.Hormissesyeux.Ilsnepouvaientmentir.Hanksoudason
regardausieneteutsaréponse.Ils'avançaverselle.
—Jenesuispasleseulàêtretombéamoureux.
Elleselaissaallerenarrièreettirasurledrap,leremontantjusqu'au
menton.
—Tuesfou.
—Peut-être,maistantmieux.
Ils'arrêtaaupieddulit,plantalesmainssurseshanchesetlatoisa.
—Çachangetout.Situm'aimesetquejet'aime,ilestimpossible
quelesexeentrenousn'aitaucunsens.
—Jenet'aimepas.Jenepeuxpast'aimer!Tun'espasl'homme
qu'ilmefaut,etjenesuispaslafemmequ'iltefaut.Jenet'aimepas,
unpointc'esttout!
—Cen'estpasunedécisionquel'onprend,Carly.C'estun
sentiment.Tunepeuxpasleforcer,etcertainementpaslenier.
Oubliel'impactqu'ilpeutavoirsurmavieetréponds-moi.Tu
m'aimes?
—Laisse-moi.
Ellesetournasurlecôté,luiprésentantsondos,ledrapla
recouvrantcommeunlinceul.Hanks'assitàcôtéd'elle,fixantsa
nuque,songeur.Puisillongeasacolonnevertébraleduboutdu
doigt.Ellesursautacommesielleavaitreçuunedécharge
électrique.
—Arrête!dit-ellesèchement.
Ileutunpetitsourireetrecommença.Mêmeréaction.Ilyvitun
signeencourageantettirabrusquementsurledrap.Elleseretourna
d'unbondpourluifaireface.
—Qu'est-cequetufais?
—J'explorelespossibilités.
—Nousvenonsd'arriveràlaconclusionqu'iln'yenapas.
Iltenditlamainpourluicaresserlajoue,maiselleluidonnaune
petitetape.
—Jet'aiditd'arrêter.
—Pourquoi?
—Parceque!
—Réponseévasive.Donne-moiuneraison.
—Iln'yapasd'avenirpournotrerelation.Tuveuxqu'onreste
ensemblepourtoujours.Jenepeuxpastepromettrecela.
—Peux-tumepromettred'essayer?
—D'essayerquoi?
—Pourtoujours,répondit-ildoucement.Sanscondition.Siles
chosestournentmaletquenousnepouvonspasyremédier,jenete
forceraipasàrester.Enrevanche,sinouspouvonstrouverune
solution,lapromessetient.Qu'endis-tu?
LesyeuxdeCarlys'emplirentdelarmes.
—Tun'asaucuneidéedecequ'estlavieavecuneaveugle.
—Laisse-moiledécouvrir.
—Tuesfou.
—Foudetoi.
—J'aipeurquetunefinissesparmehaïr.
—Jamais.Quandtudeviendrasaveuglepourdebon,quecesoit
danscinqansoudanstrente,jeveuxêtreceluiquitetiendraparla
main.Celuiquitedessineraavecdesmotslescouchersdesoleilou
lespremièreslueursdel'aube.Celuidonttuconnaîtraslevisage
sansavoireuàlemémoriserduboutdesdoigts.Quandnotreenfant
sortiradel'université,jeveuxêtreàtescôtés.Jeteregarderaien
pensantquetuasétéleplusbeaucadeauquelaviem'aitoffert.Etje
remercierailecielquetusoisrestéeavecmoi.
Sagorgesenoua.
—Tusaispourquoi?Parceque,situt'envas,quelquechoseenmoi
mourra,CarlyJane.Tusemblest'imaginerquejepeuxsimplement
déciderdenepast'aimer,quejetrouveraiquelqu'und'autre.Eh
bien,laisse-moitedireunechose.LesCoulternesontpasainsi.
Quandnousaimons,nousaimonsdetoutesnosforcesetnousne
changeonspasd'avis.Jamais.
—Oh!Hank!murmura-t-elled'unevoixtremblante.
—Donne-moiun«peut-être»,supplia-t-il.Dis-moiquetu
essaieras.Est-cevraimenttropdemander?Dis-moiseulementque
turesterasavecmoiaussilongtempsquetupourras.Nousprendrons
chaquejourcommeilviendra.
—Situsavaisàquelpointj'aienviededireoui!Situsavais...
Hankétaitàdeuxdoigtsdelarejoindredanssonlit,maisilfallait
laisserdutempsautemps.S'ilsneparvenaientpasàunesorte
d'accord,elleseraittropbouleversée,tropinquiètepour
s'abandonnerdanssesbras.
—Situveuxdireoui,qu'est-cequiteretient?
—Ilfautquetumepromettesquecesera«sanscondition»dans
lesdeuxsens.Ilfautquejesachequetuneresteraspasavecmoipar
devoir.Sinon,Hank,jenepeuxpaspromettred'essayer.
—Jetejurequejeneresteraipasavectoipardevoir,promit-il
sincèrement.
Ceseraitl'amourquilelieraitàelle,riend'autre.
—Tuasmaparole.Sinousenarrivonslàunjour,chacunreprendra
sesbillesetnouspartironschacundenotrecôté.
—Trèsbien,murmura-t-elleenfin.J'essaierai.
Lesoulagementdéferlaenlui.Ils'allongeaàcôtéd'elle,tremblant
detoussesmembres.Enroulantunbrasautourdesataille,ill'attira
verslui.Ilessuyaleslarmessursesjoues,embrassaleboutdeson
nez.Sescilshumidesserelevèrent,révélantdesyeuxquibrillaient
commeduvif-argentauclairdelune.
—Jet'aime,CarlyJane.Jepensequetum'asvolémoncœurà
l'instantoùjet'aivue,maisj'étaistropivrepourm'enrendrecompte.
Ellenoualesbrasautourdesoncouets'agrippaàlui.
—Tupourraisavoirn'importequellefille.Jenevoulaispas...
Illuiembrassalescheveux.
—C'esttoiquejeveux.Quantàavoirl'intentiondetomber
amoureux,leschosesnesepassentpascommeça.L'amourvous
prendparlapeauducou.
Ellerit.
—C'estromantique,commepointdevue!
Ilsouritetresserrasonétreinteautourd'elle.
—Tuvoulaisquejesoisromantique,non?
Savourantladouceurdesoncorpspressécontrelui,ilenfouitle
visagedanssescheveux.
—Jet'aime,Carly.Net'inquiètepas,d'accord?Ensemble,nous
pouvonstoutconquérir.
Ellefrissonnatandisqu'ilpromenaitleboutdelalanguesurson
oreille,mordillantlelobedélicat.
—Oh!Hank!Moiaussi,jet'aime,murmura-t-elle.Jet'aime.
Ilreculalégèrementpourouvrirlesboutonsdesachemisedenuit.
—Jeneseraipeut-êtrepastrèsdouéeaudébut,l'avertit-elle.Je...je
n'aipaseubeaucoupd'expérience.
Ilscrutasonvisage.
—Tuesnerveuse?
—Unpeu.
Hankvoulaitquecettenuitsoitparfaitepourelle.
—Cequ'ilnousfaut,dit-il,c'estuneentréeenmatière.
—Pardon?
—Uneentréeenmatière.Aulieudenousprécipiter,oublionsle
sexepourl'instant,etprenonsplaisiràêtreensemble.
Carlyparutsoulagée,puisellefronçalessourcils.
—Etquandferons-nousl'amour?
—Quandlemomentseravenu.
Danssalonguechemisedenuit,elleressemblaitplusquejamaisà
unange.Hankeffleurasescheveux,puissonbras,avecl'impression
d'êtresurlepointdecommettreunsacrilège.
Elleeutunsourirehésitant.Illuminéeparleclairdelune,elleétait
exquiseetpresqueirréelle.Illuisoulevadoucementlementonetlui
donnaunbaiserlégersurlabouche.Seslèvresétaientaussidéli-
cieusesquedanssessouvenirs-timidesmaisoffertes,douces,
chaudesethumides.Ilposaunemainsursahancheetlasentit
frémiràsoncontact.
LarespirationdeCarlydevintrapide,heurtée.Ellenepouvait
s'empêcherdepenseràleurpremièreétreinteetsesentaitunpeu
angoissée.LorsqueHanksepenchadenouveaupourl'embrasser,
ellelevalamaindansl'intentiondelemaintenirà
distance,maisquelquepartentrelapenséeetl'action,elles'égaraet
enfouitlesdoigtsdanssescheveuxépaisetsoyeux.
Délicatement,ileffleuraseslèvresdessiennes.Leurssoufflesse
mêlèrent.EnivréeparlegoûtdeHank,Carlyretintsarespiration,
maisilcontinuaàcaresserdoucementsabouchesanschercherà
approfondirlebaiser.Ellefermalesyeuxetlesangcommençaà
courirdanssesveines,lourdcommedumiel.
—Hank?
Ilinclinalatêteetluimordillalalèvreinférieure.
—Oui?
Carlyn'avaitaucuneidéedecequ'ellevoulaitaujuste,maiselle
voulaitquelquechose.Ellepromenalesmainssursesépaules,sur
sapeaulisseetchaude,sursesmuscles.Lapuissanceretenuequ'elle
sentaitsoussesdoigtsfitbattresoncœurplusvite.
—Tuessibelle...,murmura-t-il.Siincroyablementbelle.Jamaisje
n'aidésiréunefemmeautantquetoi.
Commes'ilcherchaitàmémoriserlescontoursdesonvisage,il
promenaleslèvressurl'arcdesessourcils,l'arêtedesonnez,la
courbedesajoue,lalignedesamâchoire.Àchaquecaressedesa
bouche,Carlyavaitl'impressionderecevoirunchocélectrique.
Soudain,illapritdanssesbrasetroulasurledos,l'asseyantà
califourchonsurlui.Carlylaissaéchapperunpetitcridesurprise.
Sachemisedenuitétaitremontéesursescuisses.Hankluiadressa
unlentsourireetlevalamainpourattraperunemèchedecheveux
sursapoitrine.Ellesentitsonmamelonsedurciraucontactlégerde
sesdoigts.
—J'adoretescheveux,dit-il.Tescheveuxettesyeux.Cesontles
premièreschosesquej'airemarquées.
—Vraiment?
—Tuesencorenerveuse,constata-t-ilavecunsourire.Nelesois
pas.Pasavecmoi.Jeneteferaiplusjamaismal.Tulesais,n'est-ce
pas?
Elledéglutitethochalatête.
—Oui.Je...euh...C'estjusteque...
—Tuesnerveuse?
Elleéclataderire,hochantlatêtedenouveau.
Cessantdejoueravecsescheveux,ilmitlesmainssursescuisses
nues.Ellefitunbondetluisaisitlespoignets.
—Détends-toi,dit-ildoucement.
Illacaressalentementduboutdesdoigts.Sespoucesdescendirent
versl'intérieursensibledesescuisses,décrivantdepetitscercles
tentateurs.Unefoisdeplus,lecœurdeCarlysemitàtambouriner
danssapoitrine.
Lorsqu'ilremontasachemisedenuit,elleserenditcompteavec
consternationquesesfessesnuesétaientpresséescontrelejeande
Hank.Ellesedemandas'ilenavaitconscience,décidaqueoui,et
rougitjusqu'auxoreilles.
—Ladeuxièmechosequej'airemarquée,c'esttesjambes.Pasde
doutelà-dessus,moncœur.Tuaslesplusjoliesjambesquej'aie
jamaisvues.
Ilcontinuaàlesexplorertoutenparlant,sesmainsremontant
imperceptiblementpourtracerlecontourdeseshanches.Carlyavait
dumalàrespirer.Elleluitenaittoujourslespoignets,maiscelane
paraissaitpasrestreindresesmouvements.
—Tapeauestdouceetlisse...,murmura-t-ild'unevoixrauque.
Illibérasespoignetsetempoignalachemisedenuit.
—Jeveuxtevoirtoutentière.
—Jepensais...
Elledéglutitetseclaircitlavoix.
—Jepensaisquenousavionsdécidéqu'ilnousfallaituneentréeen
matière.
Hanksouritetfitremonterlachemisedenuitplushaut.Lecoton
s'accrochaauxmamelonsdurcisdeCarly,etlasensationluicoupa
lesouffle.Ils'assitbrusquement,laprenantparsurprise.Des
frissonsélectrisantslatraversèrentdespiedsalatête.
—Lèvelesbras,chuchota-t-il.
D'unmouvementfluide,ilfitpasserlevêtementpar-dessussatête.
Enserallongeant,illelançaparterre,puispromenalonguementson
regardsurelle.Partoutoùseposaientsesyeux,lapeaudeCarly
devenaitbrûlante.C'étaitcommeuneexquisetorturequifaisait
monterlachaleuraufondd'elle.
—Tuesabsolumentparfaite.
Duboutdesdoigts,iltraçalacourbedesataille,;échelledeses
côtes.Quandilatteignitsesseins,ilencaressalégèrementle
dessous,laissantCarlysursafaim.L'instantd'après,ilavaitremis
lesmainssursescuisseseteffleuraitlesbouclesàleursommet.
Ilécartalesplissoyeuxdesachairettouchaunendroit
délicieusementsensible.Carlyretintuncriettressaillit.Ilsouritet
continuaàlacaresser,latitillantduboutdudoigt.Jamaisellen'avait
rienéprouvédetel.Lachaleurs'intensifiaaufondd'elle;desrubans
desensationss'enroulaientdanssonbas-ventre.
Lorsqu'ils'arrêtatoutàcoup,elleserenditcomptequ'elles'était
arquéeverslui.Ilseredressaeteffleuraduboutdelalanguela
pointedresséed'unsein.Puisillapritdenouveauparlatailleet
roulaavecellesur!elit,s'étendantsurelle,cettefois.Baissantla
tête,illuidonnaunbaiserlentetprofond.
Carlyenfouitlesmainsdanssescheveux,s'aban-donnantaux
sensationsetàl'hommequilatenaitentresesbras.Hank.Commela
premièrefoisqu'ill'avaitembrassée,elleéprouvaitledésirintense
desefondreenlui.
—Hank,murmura-t-ellefiévreusement.Ohoui!
Illuisaisitlespoignetsetluifitleverlesbras.
Puisilreculaunpeupourmieuxlacontempler,sesyeuxlaissantun
sillagebrûlantsursoncorpstoutentier.
—Nousn'allonspasnousprécipiter,dit-ild'unevoixrauque.Pas
cettefois.
Ilpressaleslèvressousl'oreilledeCarly,mordillantlapeaujusque
danslecreuxdesoncou,attisantencoresonexcitation.Lorsquesa
boucheardenteserefermasurunmamelon,ill'aspirad'uncoupsec,
puiseneffleuradesdentslapointepalpitante.Tendueverslui,Carly
laissaéchapperunsanglotdeplaisir.Ilnouasesdoigtsauxsiens,
l'obligeantàgarderlesbrasau-dessusdesatêtependantqu'il
mordillaitetsuçaitsestétons.Quandelletentadesedégagerpourle
caresseràsontour,iltintbonetpoursuivitsonassautsursachair
délicatejusqu'àcequ'ellesoitsecouéedefrissons.
Elleserenditvaguementcomptequ'ilavaitchangédepositionet
qu'ilétaitmaintenantétenduàsescôtés.Enfin,illibérasesmainset
luicaressaleventre,avantdedescendreplusbasetdeposerles
doigtssurlachairsensibleentresescuisses,luiarrachantuncri.
Follededésir,Carlys'arquacontresamain.Elleavaitl'impression
d'êtreaubordd'unprécipice,surlepointd'ybasculer.Effrayéepar
lessensationsquidéferlaientenelle,horsdecontrôle,elletentade
seretenir.
—Laisse-toialler,monchou.Laisse-toialler.
Ellegémit,s'arc-boutantdavantage.Puiscefut
commesiuneétoileexplosaitàl'intérieurdesoncorps,desondesde
plaisirirradiantdel'endroitqu'ilcaressait.Lapeaumoitedesueur,
elles'effondra,rassasiée,àcôtédelui.Àboutdesouffle,elleporta
unemainàsoncœur,àpeinecapabledecroirequ'ilétaitencorelà.
Hankdéposadesbaiserssursesyeuxfermésenluimurmurantdes
motstendres.Lentement,ellerevintauprésent,prenantconscience
duclairdelune,delasilhouettesombredel'hommeétenduprès
d'elle.
Ilcapturaseslèvresetluidonnaunnouveaubaiserpassionné,
enivrant.Puisildescenditverssesseins,ranimantlebrasierqu'il
venaitd'éteindre.Enfin,avecunchoc,ellesentitsabouchechaude
sursonsexe.Atterrée,elletentadelerepousser,maisilpersista,
taquinantlecentredesaféminitéduboutdelalanguejusqu'àce
qu'elleoubliepourquoielleavaitvoulul'obligeràs'arrêter.
Unmomentplustardilseredressa,etelleserenditcomptequ'il
avaitretirésonjean.Ellecillaettentadefocalisersonregard.Ilétait
splendide,lesmusclesdesesépaulesetdesesbrassoulignésparles
rayonsdelune.Ensentantsonmembredurentresescuissesellese
raidit,redoutantladouleur.
—Détends-toi,machérie.Jetejurequejenevaispastefairemal.
Ilsepenchapourl'embrasseret,pendantqueleurslèvresétaient
jointes,ils'enfonçadoucementenelle.Carlyretintuncriet
s'agrippaàsesépaules.Ellesentitsachairseprêterpourl'accueillir,
etellen'avaitpasmal.
Hanklaregarda,guettantsaréaction,puissouritetlapénétraplus
profondément.Commeellenedisaittoujoursrien,ilsecalaenelle
d'unepousséefluideetentamaunlentva-et-vient.Dessensations
inouïessubmergèrentCarly.Elleenfonçalesonglesdanslesbrasde
Hank.
—Jet'aifaitmal?
—Non,dit-elleavecunpetitrire.
Bientôt,ilaccentuasonrythme,lapuissancedesesmouvements.
Carlysavouraitl'instant,promenantlesmainssursesbras,surson
dos,sursesfesses,apprenantlentementàbougeraveclui.Ilglissa
unbrassouselleetl'attiracontrelui.—Viensavecmoi,
murmura-t-il.Jevaist'emme-nerauparadis.
19.
BientroptôtaugoûtdeCarly,lavisiteàPortlandfutderrièreeux,et
leursemained'escapadeterminée.Hankavaittenuparole.Illui
avaitmontrédeszèbres,desgirafes,deschameaux,dessinges,des
tigresetdeslions,etelleavaitvudespaysagesfantastiques.
Enrevanche,lespécialisteluiavaitapprisunemauvaisenouvelle.
Ladystrophies'étaitinstalléedanssescornéesdéjàmalades,et
faisaitdesdégâtsrapidesetconsidérables.Merricknepouvait
prédirecombiendetempsilfaudraitavantqu'elledevienneaveugle,
maisCarlycompritquecelanetarderaitguère.
Elleserefusaitàcéderàl'abattement.Hankluiavaitofferttantde
magnifiquessouvenirs!Ellelesgardaitenfouiscontresoncœur,
sachantqu'ilsl'accompagneraientdanslenoir.Desimagesaux
couleurséclatantesquemêmeladystrophienepourraitluivoler.
Lemardi15ausoir,lorsqu'ilsregagnèrentleranch,Carlys'attendait
àcequeHankseprécipiteauxécuries.Ilétaitabsentdepuisune
semaineetellesavaitqu'ilavaitdutravailàfaire.Àsagrande
surprise,ilrevinttrèsviteauchalet,lesbraschargésdeboîtiers
noirsetdefilsélectriques.
—Machaînehi-fi.Jel'avaislaisséedansmachambre.Autantque
nousenprofitions.
Ill'installa,mitunCD,pritCarlydanssesbrasetlafitvirevolter
danslamaison.
—Tun'asriend'autreàfaire?lança-t-elleenriant,étourdie.
—Riendeplusimportantqueça.
Ilcessadedanserpourl'embrasser.Quelquesminutesplustard,ils
sedirigeaientverslachambre,retirantleursvêtementstouten
marchant.Unefoissurlelit,Hanklacaressajusqu'àlarendrefolle
dedésir.
—Hank?murmura-t-elle.S'ilteplaît...
Ilmordillalapeausensiblesoussonoreille.
—Pasdequartier,souffla-t-il.Jevaistefairejouirtantdefoisque
tunepourrasplusbouger,pluspenser.Tuserastouteàmoi.
Iltintparole,usanthabilementdesestalentspourl'amenerà
l'orgasme,puisleretardantauderniermoment.C'étaituneexquise
tortureetbientôtCarlytremblaitd'undésirirrépressible.
—Jet'enprie,jet'enprie...,sanglota-t-elle.
Avecunsourdgrognementdesatisfaction,illui
donnacequ'elledemandait,avantd'exciterdenouveausessens
jusqu'àcequ'ellesoitemportéeunefoisdeplusparleplaisir,le
corpssecouédedélicieuxtremblements.
EnfinCarlydemeuraimmobile,incapabledebougerouderéfléchir,
entièrementsienne.Alorsseulement,ilvintàelle-etl'emmenade
nouveauauparadis.
—Réveille-toi,beauté!
Carlygémitetremontalesdrapssursonvisage.
—Quelleheureest-il?
—Septheures.Lajournéeestdéjàbienentamée.Hanktirasurle
drapetdonnaunetapeespièglesursesfessesnues.
—Situn'espasdeboutdansdeuxsecondes,jetemetssousune
douchefroide.Jeveuxt'emmenerfairedescourses.
Carlyn'avaitqu'uneenvie,dormir.
—Jenemelèvepasavanthuitheures.Commeillasoulevaitdans
sesbras,ellepoussauncri.
—Jet'avaisprévenue.
Ellesecramponnaàsoncouavecunrireensommeillé.
—Net'avisepasdememettresousunedouchefroide,sinonma
vengeanceseraterrible.
Ill'emmenajusqu'àlasalledebains,ladéposaettournalerobinetde
ladouche.
—Unedouchechaude,çateva?Carlysefrottalesyeux.
—Quelgenredecourses?Jedétestefairelesmagasins.
—Desaffairesdebébé.
Ilvérifialatempératuredel'eau,puissepenchaversCarlypourlui
donnerunbaiserlentetsensuel.
—Jeveuxquetuvoiestout.Petitspyjamas,berceaux,poussettes...
Çacommenceàt'intéresser?
—Nousavonsassezd'argentpourtoutça?
—L'argent!Tun'asquecemotàlabouche,décidément.
Illapritparlecoude,laguidaversladoucheetfermalerideau.Ille
rouvritpresqueaussitôt.
—Àlaréflexion,jepeuxregarder?
Elleéclataderireetluiaspergealevisage.
—Va-t'en!Aprèshiersoir,tunepeuxtoutdemêmepasencore
penseràça!
—Leshommespensentàçatouteslestroisminutesenmoyenne.
—Tuplaisantes!s'exclama-t-elleavecunregardstupéfait.
—C'estlapurevérité,jetelejure.D'aprèslesstatistiques.Ony
penseentravaillant,enmangeant,enparlant.Enrêvant.
Ilsouritetattrapalasavonnette.
—Tusaisàquelpointc'estsensueldeselaissersavonnerlecorps?
—Plustard,cow-boy.Jesuisépuisée.
Hanksouritetsesavonnalesmainsquandmême.Unseulbaiser
suffitàréveillerlesardeursdeCarly.Ilsepenchaverselleetlaprit
parlebras.Ellepoussaunpetitcriettitubaverslui.Sescils
papillonnèrentquandilpassalamainsursesmamelonsroses,dont
lapointedurcitaussitôtàsoncontact.Uneboufféed'amour
submergeaHank.Ellesedonnaitàluisivolontiers,avecun
abandonsidouxqu'ilnepouvaits'enrassasier.
Commeiljouaitavecsesmamelons,frottantetpinçantjusqu'àce
qu'ilssegonflent,elleinclinalatêteenarrièreengémissant.Son
corpsminceétaitparfait,sapeaud'uneblancheursatinéele
fascinait.
Ilnesutpascomment,maisilfinitparseretrouversousladouche
avecelle,touthabillé,bottescomprises.
Jamaisiln'avaiteuautantdeplaisiràfairel'amour.
—Nousn'avonspaslesmoyensd'acheterunberceaudeceprix!se
récriaCarlytroisheuresplustard.
Hankfitsigneauvendeur.
—Nousleprenons.
—Hank!protestaCarlyens'agrippantàsamanche.C'estbeaucoup
tropcher.
—Ilsetransformeenpetitlit.Enfait,onenadeuxpourleprix
d'un.
—Tuveuxdiredeuxpourleprixdetrois!Nouspouvonsacheter
quelquechosequisoitmeilleurmarché.
—Où?Aumont-de-piété?
Carlyrenonçaetlelaissafaire.Àsatotaleconsternation,ils'en
donnaàcœurjoie.Ilsachetèrentdraps,couvertures,chaussons,
combinaisonsunisexes.Àlafindeleurexpédition,Hankavait
dépenséunefortune,etilsétaientlesheureuxpropriétairesd'un
berceauenchêne,d'unetableàlanger,d'unechaisehaute,d'unparc,
d'unsiègeauto,auxquelss'ajoutaienttroismobiles,diversjouetset
plusdevêtementsqu'unseulbébénepourraitjamaisenmettre.
Surlecheminduretour,ilregardaCarlyetsourit.
—Quandnoussauronssic'estungarçonouunefille,nous
reviendrons.
Ellesoupira.
—Jesuiscontentequenousayonsdécidéd'essayerderester
ensemble.Teremboursertoutcelameprendraitjusqu'auprochain
millénaire.
Hankfronçalessourcils.
—Parcequetut'imaginesquetunevaspasmerembourser?
IlétaittoujourssigénéreuxqueCarlyrestauninstantbouchebée.
—Notrearrangementtienttoujours,dit-ilfermement.Ilfautquetu
merembourses.
Lescoinsdeseslèvresfrémirentetilneputretenirunsourire
espiègle.
—Tupeuxcommencerdèscesoir.
—Tesbottesnesontpasencoresèchesettupensesdéjààla
prochainefois?répliqua-t-elleenriant.
—Oui.Tuespartante?
Elleétaittoujourspartante.Carleplusmerveilleux,c'étaitquele
sexen'étaitpasquedusexe.Ilsfaisaientl'amour,etc'était
fantastique.
Lelendemainmatin,Hankfaisaitquelquescoursesausupermarché
quandilremarquaunmagazinesurlesbébéssurunprésentoir.Ille
pritetlefeuilleta,songeur.Carlyavait-elledéjàvudesphotosde
bébés?Lorsdupique-niquedu4juillet,touslesenfantsprésents
étaientplusâgés.Sielleavaitdéjàvuunnourrisson,c'étaitsans
douteàlatélévision,cequisignifiaitqu'ellen'avaitpaspule
regarderdeprèsetclassercesimagesdanssamémoire.
Aulieuderentrerdirectementàlamaison,ilserenditàlalibrairie
pourytrouverd'autresrevues.Ilvoulaitquesafemmevoietoutes
sortesdebébés,desdodus,desmaigrichons,auxcheveuxfrisésou
dresséssurlecrâne.Ainsi,lorsqueleurenfantnaîtrait,ilpourrait
mieuxluiexpliquercommentilouelleétait.
Ilrentralesbraschargésdemagazines.Ilavaitmêmetrouvéunlivre
surlamaternitécontenantdesphotosdefœtusàdiversesétapesde
lagrossesse.Lorsqu'ilmontrasestrouvaillesàCarly,ellefonditen
larmes.
—Oh!Hank!
—Qu'ya-t-il?
Ilsepenchaverselle,inquiet.
—Monchou,jenevoulaispasterendretriste.
—Jenesuispastriste,bredouilla-t-elle.Jesuisheureuse.
Elleessuyaseslarmestoutenfeuilletantlesrevues.
—Oh!Ilssontadorables,n'est-cepas?s'extasia-t-elleavecunpetit
rireému.Regardecelui-là,avecsapetitefossette.
Hankrestaàcôtéd'ellependantqu'elleregardaitlesmagazines.
L'unetl'autredevinrentgravesenexaminantlesimagesdefœtus.
—Lenôtreestcommeça,murmura-t-elleeneffleurantunedes
photos.Etlemoisprochain,ilseracommeça.
—Il?dit-ilensepenchantversellepourluivolerunbaiser.Je
veuxunepetitefillequiteressemble.
—Dommage.Moi,jeveuxungarçonquiteressemble.
—Nousvoilàavecunsérieuxproblème,commenta-t-ilenaffichant
unairpréoccupé.Etjenevoisqu'uneseulemanièredelerésoudre.
C'estd'avoirdeuxenfants,unpourmoietunpourtoi.
Elleeutunsourirerêveuretrecommençaàregarderlesimages.
—Laprochainefois,nousdevronsplanifierlagrossesseavecsoin.
Lemédecinvoudraquejetombeenceintejusteavantunegreffede
cornée,demanièrequeladystrophienepuissepasfairedevrais
dégâts.
Hankn'avaitpaspenséàcela.
—Ehbien...
Illuisoulevalementonetl'obligeaàleregarder.
—Danscecas,plusdebébés.Nousn'enauronsqu'unounous
adopterons.Jeneveuxpasquetusoisaveugleneufmoisdurant
simplementpouravoirunautreenfant.
—Maisjeveuxquecesoitlenôtre!
—Unenfantadoptéseralenôtre.
LesyeuxdeCarlys'emplirentdelarmes.Ilsentitqu'ellevoulait
protester,maisquequelquechosel'enempêchait.
Ilavaittoujoursespéréavoiruneribambelled'enfants,etbiensûril
auraitaiméêtreleurpèrebiologique,sipossible.
Maispasàn'importequelprix.
Aucoursdesdeuxsemainessuivantes,lavuedeCarlysedétériora
encore,etHankjonglaavecsonemploidutempspourl'emmeneren
excursion.Lorsqu'ilsnesortaientpas,ill'aidaitàrangerlesplacards.
Lecafé,troisièmeplacard,deuxièmeétagère,premierpotsurla
droite.
—Jepeuxyarriver,affirma-t-il.S'illefaut,jemettraidesétiquettes
surlecôtépournepasoublieroùvontleschoses.
Touchéeparsesefforts,Carlysehaussasurlapointedespiedspour
nouerlesbrasautourdesoncou.
—Surtout,n'oubliepasoùj'ensuis,dit-elledoucement.Jeveux
profiteraumaximumdetaprésencependantquejevoisencore.
Illuidonnaunbaiserpassionnéet,l'instantd'après,elleétaitdans
sesbras,lesplacardsoubliés.
Aprèsl'amour,Carlys'étiralangoureusementetseglissahorsdulit
pourallerprendreunedouche.Auboutdetroispas,elletrébucha
surunobjetquiroulasurlecôtéetfaillittomber.Hankselevad'un
bond.
—Çava?
Illuipritlebras,commes'ilcraignaitencorequ'ellenetombe.
—C'étaitmabotte.Jesuisdésolé,monchou.Jeferaiattentionàles
mettresouslelit,dorénavant.
—Toutvabien,Hank.Cen'étaitrien.
Carlyavaitbeaus'efforcerdelerassurer,ellesavaitqu'ellese
mentaitàelle-même.Ellen'avaitpasvulabotte.Quandsavue
était-elledevenueaussimauvaise?Ellebaissalesyeux,espérant
enversetcontretoutdistinguerleslattesduplancher,maisc'était
commesiunépaisbrouillards'étaitaccumuléautourdeses
chevilles.Ellesetournaverslemuropposé,etconstataqu'ilétaitlui
aussiobscurciparlebrouillard.
Hankluitouchal'épaule.
—Qu'est-cequinevapas,monchou?
Elletâtonnaàlarecherchedesarobedechambreetl'enfila.
—Rien.Toutvabien.
Leretourdelacécitén'auraitpasdûlasurprendre;elleavait
seulementdumalàcroirequec'étaitarrivésivite.Sagorgesenoua.
—Maisjecroisquelemomentestvenud'êtreunmaniaquedu
rangement,dit-elleenseforçantàsourire.Jenevoisplusle
plancher.
Elleeutunpetitrireforcéetsecoualatête.
—Jenesaispascommentçaapuarriversansquejem'en
aperçoive.
Puis,éprouvantlebesoind'êtreseulependantquelquesminutes,elle
sehâtadegagnerlasalledebains.
Àpartirdecemoment-là,Hankredoublad'efforts,prenantsoinde
rangersesbottes,denejamaisdéplacerunechaisesanslaremettre,
etdelaisserlesplacardsexactementtelsqu'illesavaittrouvés.De
tempsàautre,ilsetrompait,maisCarlyn'avaitpaslecœurdelelui
reprocher.Ilsedonnaittantdemal!Commentaurait-ellepuse
plaindre?
Quelquesjoursplustard,alorsqueHankluimontraitlescartesde
l'alphabet,elleremarquasoudainqu'illestenaitbeaucoupplusprès
queparlepassé.
—Depuiscombiendetempsfais-tucela?demanda-t-elle
doucement.
Ilfeignitdenepascomprendrecequ'ellevoulaitdire.
—Jenesaispasaujuste,dit-ilenrangeantlescartesdansleur
boîte.Je...euh...
Ils'éclaircitlavoixetaffrontasonregard.
—Chaquefoisqu'ons'ensert,ilfautquejelestienneunpeuplus
près.
Carlyledévisageaetserenditcomptebrusquementquesestraits
étaientmoinsnets.C'étaitcommesielleregardaitunephotoaux
contoursflous,indistincts.
Elleavaitétésicertained'êtrepréparéeàcemoment-là!Sicertaine
depouvoirgérerlasituationlorsqu'illefaudrait.Or,c'était
beaucoupplusdifficile
àaccepterqu'ellenel'avaitimaginé.Elles'étaithabituéeàvoiret,
trèsbientôt,ceseraitlenoir.
ElleneverraitmêmepluslevisagedeHank.
—Çava?s'enquit-il.
—Çava.Cen'estpasundrame,dit-elleensouriant,maislecœur
serré.
Etpourtant,si.Ellenevoulaitpasredeveniraveugle!Elleavait
enviedes'enfuir,deprendresesjambesàsoncou.Hélas!ellene
pouvaitéchapperàl'obscuritéquil'attendait.
Commes'ilavaitsentisapanique,Hanklasoulevadanssesbraset
l'emmenadanslachambre.Aprèsl'amour,Carlysepelotonnaentre
sesbras,rassasiée,songeantqu'ellel'aimaitcommeellen'avait
jamaisaimépersonne.
Lorsqu'ilsortit,quelquesminutesplustard,elleallaàlafenêtreet
plissalesyeuxendirectionduranch,cherchantdésespérémentà
voirlepaysage.Toutétaitflou,àprésent,maiselleavaitbonne
mémoire.Ledangerétaitpartout-ilyavaitdeschevaux,desfossés
d'irrigation,desmares,dufilbarbelé.Ellepouvaitencores'yrendre
pourl'instantàconditiond'êtreprudente,maiscelanedureraitpas
longtemps.
*
Lelendemainmatin,Carlyfutréveilléeàsixheuresparunedouleur
cuisanteauxyeux.Toutd'abord,elletentadeserendormir,maisla
souffranceétaittellequecefutimpossible.Àtâtons,ellesedirigea
versl'armoireàpharmaciepouryprendresesgouttesetpromenales
doigtssurl'étagèreàlarechercheduflacon,envain.Hankouelle
avaitdûlechangerdeplace.
Elles'efforçasanssuccèsdedéchiffrerlesétiquettesdes
médicaments;elledistinguaitàpeinelesrécipients...
Vaincue,ellerefermal'armoireetappuyasonfrontdouloureux
contrelaglacefraîche.Ladouleurétaittropvivepourqu'elle
l'ignore.Hanknereviendraitpeut-êtrepasavantl'heuredudéjeuner
etellenepouvaitattendreaussilongtemps,pasalorsqu'elle
souffraitàcepoint.
Ellegagnalacuisineentitubantet,fermantlesyeux,composale
numéroduportabledeHank.Auboutdequelquessonneries,le
répondeursedéclencha.«IciHank.Jenesuispasdisponiblepourle
moment...»
Carlycompritqu'ilavaitsansdoutelaissésonappareildansle
pick-up.Elletentadetéléphonerauranch,maispersonnene
réponditlànonplus.EllesesouvintbrusquementqueJakeetsa
femmeétaientpartispourPortlandlaveilleausoirafinderéglerun
problèmedanslasociétéd'investissementqueMollygérait
désormais.
Ellen'avaitpaslechoix.Elledevaits'habilleretalleràl'écurie.Il
faudraitqueHankrentreàlamaisonpourcherchersesgouttes.
Quelquesminutesplustard,enroutepourleranch,Carlymitlepied
dansuneornièreetfaillitperdrel'équilibre.Pourlapremièrefoisde
savie,elleregrettadenepasavoirapprisàseservird'unecanne.En
ville,elles'étaittoujoursdébrouilléesans.Malheureusement,les
cheminsduranchétaienttoutsaufplats.
L'incidentlapoussaàs'arrêteretàregarderlonguementautour
d'elle.Sabulles'étaitrétrécieàunrayond'unmètre;ellenevoyait
pasdutoutlesol.
Tâtonnantduboutdespiedsafindedécelerd'éventuelsobstacles,
elleseremitenmarcheprudemment.Oùétaitleproblème,aufond?
N'avait-ellepasfaitduskateboard?Elleétaitsûrementcapablede
fairecentmètressurunterrainlégèrementaccidentésansencombre.
Carlyavaitbeautendrel'oreille,ellenepercevaitquelemurmuredu
ventdanslesarbres.Ellecomptaitaussisespas,etcherchaità
distinguerlecontourdel'écurie.Nes'étonnantguèredenerienvoir,
ellecontinua,sûred'allerdanslabonnedirection.
Auboutd'unmoment,sonassurancelaquittabrusquement.Elle
auraitjuréquel'écurien'étaitpassiloindelamaison.
—Hank?
Seullesilenceluirépondit.
Effrayéeàprésent,elletournalentementsurelle-même,plissantles
yeuxpourscruterlebrouillard.Àunmètredanschaquedirection,le
mondedisparaissaitdansunflougris.Enuneseulenuit,savueavait
terriblementbaissé.
Ducalme,sedit-elle.Ilfallaitqu'ellerestecalme.
—Hank!hurla-t-elle,dansl'espoirqu'ill'entendrait.
Pasderéponse.Elles'immobilisaetécouta.Aucunsonnelui
indiquaitdansquelledirectionsetrouvaitl'écurie,cequisignifiait
qu'elleavaitquittésatrajectoireetqu'ellenesavaitplusvraimentoù
elleétait.
Ellesefigeaettentadeserappelerprécisémentcombiendepaselle
avaitfaits.Peudetempsauparavant,elleenaurait
systématiquementtenuuncompterigoureux.Enl'espacede
quelquessemaines,elleenétaitvenueàsefiertellementàsesyeux
qu'elleavaitcessédelefaire.Commentcelaavait-ilpuarriver?
Bon.Respireràfond.Restercalme.Ellen'avaitpaspuallerbien
loin.Elledevaitêtrequelquepartenpleinevue.Lameilleurechose
àfaireétaitderesterlàetdecrier.Tôtoutard,quelqu'un
l'entendrait,ettouts'arrangerait.
—Hank!hurla-t-elledenouveau.Hank!
Bientôt,ellenesutpluscombiendefoiselleavait
criéenvainlenomdesonmari.Savoixs'étaitenrouée,etsesyeux
lafaisaientsouffrir;elleavaitbesoindesesgouttes.Ellepassaune
maintremblantesursonvisageensedemandantdepuiscombiende
tempselleattendaitlà.Uneheure?Deux?
Elleavaitbesoindesonmédicament!Toutesavie,elleavaitlutté
pourêtreindépendanteetvoilàqu'elleétaitdevenuequelqu'un
d'impuissant,incapabled'accomplirlestâcheslesplussimplessans
aide.Siellecontinuaitainsi,Hanklahaïraitauboutd'unmois,et
ellesehaïraitaussi.
Quelquepartsursagauche,unchevalhennit.L'espoirlasubmergea.
Elleattenditencoreuninstantetfutrécompenséeparlebruitd'un
sabotheurtantdumétal.L'écurie!Ellepivotadanscettedirectionet,
d'unpashésitant,seremitenroute.
—Hank!Hank!Tueslà?
Lorsqu'elleeutcomptéjusqu'àcinquante,elles'arrêta.Troploin.
Soncœurcognaitdanssapoitrine,soncorpsétaitmoitedesueur.Le
chevalhennitdenouveau.Ellecorrigeasadirectionetrepartit,plus
lentementcettefois,lesmouvementsrendussaccadéspar
l'appréhension.Yavait-ildesbarbelésdevantelle?Redoutantde
heurterunobstacle,elletenditlesbrasenguisedeprotection.
—Hank!Réponds-moi!Hank!
Ellefitunpasenavant,ettoutàcouplesolsedérobasoussespieds.
Ellesesentittomberetsemitàhurler,maissoncris'interrompit
brusquement.Uneeauglacées'étaitreferméesurelle.Souslechoc,
elleouvritlabouche,etl'eauenvahitsonnez,sagorge.Ellebattit
desbrasetremontaàlasurfaceensuffoquant.Lamare!L'eau!Son
pirecauchemar.
Ellevoulutnagerverslarive,maiselleavaitperdutoutsensde
l'orientation.Sesvêtementsdétrempésl'alourdissaient.Ellefit
quelquesmouvementspourresteràlasurface,sanssavoirdequel
côtéaller.
Hankluiavaitditquelamareétaitprofondedetroismètressurles
bordsetdesixaucentre.Ellenageadansunedirection,puisdans
l'autre,agrippantdel'eau,del'air,espérantrefermersesdoigtssur
quelquechosedesolide.Laterreurl'étouffait.L'eau!Cequ'elle
redoutaitleplus.
Elledevaitgardersonsang-froid,songea-t-elle.Réfléchir.Elleétait
tombéetoutauborddelamare.Sielledécrivaituncerclequiallait
ens'élargissant,elletrouveraitforcémentlarive.Ellesemitàbar-
botertantbienquemal.
Descercles...descercles.Ellenetardapasàêtreépuisée.Ses
vêtementsluicollaientàlapeau,luisemblaientdeplusenplus
lourds.ElletoussaetappelaHankdenouveau,priantpourqu'il
l'entende.
Carlycompritvaguementqu'elleétaitentraindecouler;l'eaului
arrivaitàlabouche.Elles'efforçadegarderlementonenl'air,mais
ellen'avaitjamaisétébonnenageuse,etsesmouvementsétaient
gauches,ralentisparlafatigue.
Ellebutlatasseetunbattementsourdsedéclenchadanssatête.Elle
luttapourremonteràlasurface,aspirerunegouléed'air.Unefoisde
plus,ellesombra.Unedouleurluidéchiral'œsophage.Unebrûlure
horribleremontadanssagorgeetdanssonnez.
Ellesenoyait.
20.
Hankfermalerobinetetinclinalatêtesurlecôté,puisjetauncoup
d'œilendirectiondeShorty,assissuruntabouretdansunbox.
—Tuasentenduquelquechose?
Levieuxcow-boylevalesyeuxdelabridequ'ilréparaitetportaune
mainàsonoreille.
—Comment?
Hanksortitdansl'alléecentrale.
—J'aicruentendrequelqu'uncrier.
—Çasepourrait.Onapasloindevingtgarsquitravaillentdansle
coin.
Uncurieuxmalaises'étaitemparédeHank.Ilsecampasurlepasde
laporte.Personneenvue.
—JevaisfaireunsautauchaletpourvoirsiCarlyvabien.
—Àc't'après-midi,réponditShortyavecunsourireédentéet
entendu.
Hankémitungrognementdédaigneuxetsedirigeaverssamaison.
Quandilyarriva,ilsouriait.Peut-êtreeneffetneretournerait-ilà
l'écuriequecetaprès-midi...
—Carly?appela-t-ilenentrant.Salut,monchou.Tuesréveillée?
Ilcouvritenquatreenjambéesladistanceleséparantdelachambre
etpassalatêteparlaporteentrebâillée.PasdeCarly.Iljetauncoup
d'œildanslasalledebains.Ellen’étaitpaslànonplus.Bizarre.
Normalement,ellenequittaitpaslamaisonseule,saufpourvenirà
l'écurie.
Ilsortitsurlavéranda.
—Carly!Tueslà,monchou?
Pasderéponse.
Ilrestaimmobileuninstant,enproieàuneinquiétudecroissante.
Bonsang!Sielles'étaitégarée,voyait-ellesuffisammentpour
retrouversonchemin?Ilsemassalanuque,fouillantlesenvironsdu
regard.
Soudain,quelquechoseattirasonattention.Quelquechosedeblanc
danslamare.Soncœurcessadebattre.Ilsautaàbasdesmarcheset
courutaussivitequ'illepouvait.Quelquechosedeblanc...dansla
mare.Non.MonDieu,non!
Sesbottesmartelaientlapoussière,chaqueimpactserépercutant
danssoncorps.Lesyeuxrivésàlatacheblanchedansl'eau,ilsut
bienavantd'atteindrelamarequec'étaitsafemmequiflottaitàla
surface,levisagedansl'eau,lesbrasécartés.
Ilplongea,etsonélanl'amenaàmi-chemind'elleavantmêmequ'il
aitbesoindenager.
—Carly!hurla-t-ilencouvrantlerestedeladistance.Carly!
Illasaisitetlaretourna.Seslèvresétaientviolacéesetsonvisage
avaitprisuneaffreuseteintebleuâtre.Nageantcommeunfou,il
regagnalarive,Carlycaléeaucreuxdesonépaule.
Unefoissurlaterreferme,ilsemitàluifairedubouche-à-boucheet
desmassagescardiaques,priantdésespérémentpourqu'elle
reprenneconnaissance.Ileutl'impressionquedesheures
s'écoulaient.
Elleavaitessayédeleluidire,songeait-il,ens'ac-cablantde
reproches.Elleavaitessayédeluifairecomprendreàquelpointle
ranchétaitdangereuxpourelle.
—Respire,Carly,dit-ilenlaprenantparlesépaules.Tunepeux
pasmourir!Respire,bonsang!
Illareposasurlesoletseremitàalternerbouche-à-boucheet
massagescardiaques.Rien.Iln'avaitpasregardésamontreet
n'avaitaucuneidéedutempsquis'étaitécoulédepuisqu'ilessayait
delaranimer.Uneminute?Dix?Peuimportait.Ilne
pouvaitarrêter.Arrêterauraitsignifiél'impensable-queCarly
étaitmorte.
Soudain,ellefutsecouéed'unspasme.Unjetd'eaujaillitdeses
lèvrespuiselletoussaet,dansunaffreuxbruitrauque,aspiraune
gouléed'air.Hanklafitroulersurlecôté.Shortyapparuttoutà
coup.
—Vachercherlepick-up!hurlaHank.Ilfautquejel'emmèneà
l'hôpital.Vite,Shorty!
Levieilhommepartitencourant.Carlyremontalesgenouxcontre
sapoitrine,etcrachaencoredel'eau.Peuàpeu,sarespiration
s'apaisa.Hankcaressasescheveuxmouillésd'unemaintremblante.
—Oh!Carly!
Ellebougeaetlevalesyeuxverslui.
—Hank?murmura-t-elled'unevoixrauque.
Ilsepenchadavantage,effleurantsonvisage.Peuàpeu,elle
reprenaitquelquescouleurs.Seslèvresétaientencorebleues,mais
leroserevenaitàvued'œil.
—N'essaiepasdeparler,monchou.Jevaist'em-meneràl'hôpital.
Toutirabien.
Ellefermalesyeux.
—Monbébé.Oh!Hank!Monbébé...
Hankserenditcompteavecstupeurqu'iln'avait
paspenséaubébé.
—Çaira,affirma-t-il.Net'inquiètepas.
Alorsmêmequ'ils'efforçaitdelarassurer,Hanksesentittenaillé
parledoute.Etsilebébéétaitmort?Queleffetunenoyade
pouvait-elleavoirsurunfœtusdetroismois?
—Votrefemmeetvotrebébévontbien,assuraunmédecin
urgentisteàHankuneheureplustard.LespoumonsdeCarlyn'ont
rien.Elleareprisconnaissance,etlepoulsdubébéestrégulier.
—Merci,monDieu,murmuraMaryCoulter.
Hankavaitvaguementconsciencedelaprésencedesesparentstout
près.Touslesmembresdesafamille,hormisJakeetMollyqui
étaientenvoyage,s'étaientprécipitésàl'hôpitalpourêtreaveclui,
attendantlesnouvellesdansuneaffreuseincertitude.
Ilselaissatombersurunechaise,lesjambessoudainflageolantes,et
sepenchaenavant,latêteentrelesmains.
—C'estmafaute,dit-ild'unevoixhachée.Mafaute.
Ilserenditcomptebrusquementqu'ilparlaittouthautetlevales
yeux.
—Merci,docteur.
Lemédecin,unpetithommemaigrevêtud'uneblouseblanche,lui
tapotal'épaule.
—Ilssonttouslesdeuxprêtsàrentreràlamaison,monsieur
Coulter,etc'estgrâceàvous,pasgrâceàmoi.Vousavezgardé
votresang-froidetfaitexactementcequ'ilfallait.
—C'estvrai,renchéritsonpère.Tun'aspasperdulatêteettuluias
sauvélavie.
Hanknevoyaitpasleschosesainsi.Sanssastupidité,Carlyne
seraitjamaistombéedanslamare.
Quandelleémergeadesurgences,elleluisouritfaiblement.Ses
vêtementsétaientencoreunpeuhumidesetsescheveuxrebiquaient
sursesépaules,luirappelantdumielliquide.Jamaisiln'avaitvude
femmeaussibelle.
—Salut,dit-ilenselevant,lesjambesencoreincertaines.
Elleseblottitentresesbras.Hanklaserracontreluietenfouitle
visagedanssescheveux.Unfrissondeterreurglacéecourutlelong
desonéchineausouvenirdumomentoùill'avaittiréedel'eau.Il
avaitétésiprèsdelaperdre!
Ilsefélicitaquesafamillesoitprésente.Touss'avancèrentpour
étreindreCarlyetluidirecombienilsétaientheureuxdelavoir
saineetsauve.Hankrestaenretrait,afindeseressaisiretd'arriverà
sourire.Elleparaissaitsifragile...
Surlecheminduretour,ilneputchasserdesespenséeslesouvenir
desonvisagebleui,desoncorpsinerte.Leremordsl'oppressaitau
pointqu'ilavaitdumalàrespirer.
—Jerégleraitout,netefaispasdesouci.Jeconstruiraides
clôtures,jeferaiensortequetunepuissesplusjamaisteperdre.
Carlyhochalatêtesansriendire.
Unefoisauchalet,Hankl'aidaàsechanger.Lorsqu'ellefut
couchée,ilserenditàl'écurie.Là,ils'assitsurunebottedefoin,
ruminantsondésespoiràlapenséequ'ilavaitfaillilaperdre.
Jakearrivapeuaprèsets'assitàcôtédelui.
—Cen'étaitpastafaute,Hank.Vas-tuarrêterdet'accablerde
reproches?
—Si,c'étaitmafaute.Elleaessayédemedirequ'elleauraitdes
besoinsparticuliers.J'étaistellementsûrdepouvoirtoutgéreret
m'occuperd'elle!Maintenant,j'aiaffreusementpeurdenégliger
autrechosequipourraitluiêtrefatal.
—Est-cequetuleluiasdit?
—Non,avouaHankd'unevoixblanche.Maisjevaislefaire.
Quandilrentraàlamaison,ilcrutqueCarlydormaitets'assitdans
lesalon.Aprèsquelquesminutesdesilence,illaissaéchapperun
sanglotétouffé.
—ÔmonDieu!murmura-t-il.Etsijen'yarrivepas?
CarlyavaitentenduHankrentrer.Elleserecroquevillasur
elle-mêmeetdeslarmesbrûlantesjaillirentdesesyeux.Ellelui
avaitditplusieursfoisqu'iln'avaitaucuneidéedecequil'attendait
s'ilrestaitavecelle.Laréalitévenaitdes'imposeràlui.
Quandillarejoignitenfin,ill'entouradesesbrasetluipromitqu'il
allaitfaireduranchunendroitoùellepourraitvivreensécurité.
—Jecommenceraidèsdemainmatin,etjenem'arrêteraipasavant
d'avoirterminé,jetelejure.
Sesparolesétaientrassurantes,maisilnefitpasl'uniquechosequi
auraitpuapaiserletourmentdeCarly.Ilneluifitpasl'amour.
Lorsqu'elletentadel'yencourager,ilpritsamainetlaportaàses
lèvres.
—Pascesoir,machérie.Jesuisdésolé.Je...jenepeuxpas.
C'étaitlapremièrefoisqu'ilsedétournaitd'elledepuislanuitqu'ils
avaientpasséeaulac.Lecœurbriséenmillemorceaux,Carlyroula
surlecôté.
Hanktintparole.Lelendemainmatin,ilétaitenvilledevantle
magasindefournituresquandZekeouvritlesportes.
—Salut,petitfrère,ditZekeavecunsourire.Tuesbienmatinal!
—J'aibesoindepoteauxetdefildefer,expliquaHank.Engrosse
quantité.Carlyestterrifiée,etçasecomprend.Ilfautquejesécurise
leranch.
—Savues'estdégradéeàcepoint?
Hankacquiesça.
—C'estpiredejourenjour.Ellepeutencorevoirdeprès,maisje
crainsqueçanedureplustrèslongtemps.
Enarrivantauranch,uneheureplustard,HanktrouvaLevidevant
l'écurie.Levieilhommesegrattaitlatêteensedandinantd'unpied
surl'autre,visiblementembarrassé.Lorsqu'ilrecouvraenfinl'usage
delaparole,Hankeutdumalàencroiresesoreilles.
—Carlyestpartie,dit-ilsanspréambule.Avecsonamie.Bess,je
croisqu'elles'appelle.J'ail'impressionqu'elleaemportélaplupart
desesaffaires.
Hankseruaauchalet.Siirrationnelquecesoit,ilespéraitvoirCarly
assiseàlatabledelacuisine,entraindedévorersonpetitdéjeuner
sipeuconventionnel.
Uneétrangesensationdevidel'assaillitdèsqu'ilentra.Ellen'était
paslà.
Incrédule,ilfitrapidementletourdelamaison.Unregarddansle
placardluiappritquesesvêtementsavaientdisparu.Laplupartdes
vêtementsdebébéaussi.
Enentrantdanslacuisine,ilremarqualalettreposéesurlatable.
Abasourdi,étrangementdétaché,ilselaissatombersurunechaise.
Leslignesn'étaientpasdroites,maisl'écritureétaitlisible.
CherHank,
Ilnem'estpasfaciled'écrire,aussicettelettreseracourte.J'ai
besoindevivreenville,dansunendroitoùilyadestrottoirs,des
passagespourpiétonsetdestransportsencommun.Tuasbesoinde
vivrelàoùtues,prèsdelaterre,etdetravailleravecleschevaux.
Jemesouviendraitoujoursdetoiici,danstonélément,monprince
charmantavecsesbottesetsonStetsoninclinépours'abriterles
yeux.Pendantuntempstuasréalisétousmesrêves.
Malheureusement,tun'étaisqu'unprêt.Sacheseulementquej'aiété
plusheureusequejen'auraisjamaisimaginél'êtreetqueje
chériraicessouvenirsdetoijusqu'àlafindemesjours.
Elleavaittentédedessinerunvisagesouriant,quiétaitdetravers,
unœilendehorsducercle.
Jet'appellerai.Dansquelquetemps,quandnousauronsprisunpeu
derecul,nousréussironspeut-êtreàdevenirbonsamis.Dans
l'intérêtdubébé,nousdevrionsessayer.
Éternellementàtoi,Carly
Hankjetalalettresurlatableetrestaimmobile,fixantlevideà
traversseslarmes.Partie.Elleétaitpartie!Ilavaitbeauessayerde
comprendre,iln'yparvenaitpas.Pisencore,ilnepouvaitenvisager
l'avenirsanselle.
*
Bessdécrochasontéléphoneàlaquatrièmesonnerie.
—Allô?
Hankdéglutit,s'efforçantdemaîtrisersonémotion.
—Bonjour,Bess.IciHank.
Longsilence.
—Bonjour,Hank,répondit-elleenfin.Quellesurprise!
Ileutunsouriretriste.
—Jesaisquetuesvenuelachercher,Bess.
—Bon.Tulesais.Iln'yariend'autreàajouter.
—Ilfautquetumedisesoùelleest,dit-ilenselaissanttombersur
unechaise.
—Non.Jen'aipasàtedirecela.
Ilsoupiraetfermalesyeux.
—Laisse-moim'exprimerautrement.Jelatrouveraid'unemanière
oud'uneautre.Soisgentille,épargne-moidutempsetdel'argent.
—Jenepeuxpas.Jeluiaidonnémaparole.Jel'aitrahieunefois,je
nevaispasrecommencer.D'ailleurs,jenepeuxpasm'empêcherde
penserqu'elleapeut-êtreraison.
—Commentpeux-tudireça?Jel'aime,bonsang!Etellem'aime
aussi.Notreplaceestensemble.Jeterappellequ'elleestenceintede
monenfant!
—Calme-toi,Hank.
—Jenemecalmeraipas.Mafemmem'aquitté!Elleestalléechez
sonpère,c'estça?
Silence.
—Jevaisconsidérerquec'estunoui,commentaHank,lamain
crispéesurletéléphone.Bonsang,Bess!Nejouepasàcejeu.Tu
croisqu'ellevaêtreheureusesansmoi?Pose-toicettequestion.
—Non,elleneserapasheureuse,admitBess,maisaumoinselle
seraensécurité,ettoiaussi.Parfois,ilfautlaisserpartirlesgens
qu'onaime.Neferais-tupasn'importequoipourelle?
—Ellenem'apassauvé,Bess.Ellem'adétruit.
—Tusaisdequoijeparle.Ilfaudraitdépenserdesmilliersde
dollarspourfaireduranchunendroitsûrpourelle.Oùdiable
trouverais-tucetargent?
—Oh!n'exagèrepas!s'exclama-t-ilavecunrireamer.Çane
coûteraitpasautant.
—Tuveuxparier?Tunepeuxpastecontenterdeplanterquelques
piquetsetdelesrelierparunecorde.Ilfautaménagerdesallées
cimentées,avecdesmainscourantesmétalliques.Unsystème
d'interphonepartoutpourqu'ellepuisseappelerl'écurie,lechaletou
lamaisonprincipaleencasd'urgence.Sansparlerdes
aménagementsintérieurs.
Hankrestauninstantdésemparé;ilnes'étaitpasrenducomptede
l'ampleurdestravauxrequis.
—Jemedébrouillerai.
—Comment?Dis-le-moi,etjetedonneraipeut-êtrel'adressede
sonpère.
Etvoilà.Hanksedétenditquelquepeu.Maintenantqu'ilsavaitoù
Carlyétaitallée,ilavaitunechancedepouvoirlarameneràla
maison.
—Merci,Bess.
—Dequoi?
—Dem'avoirditoùelleétait.
BesslaissaéchapperunjuronetHankeutunriresansjoie.
—Tuveuxm'épargnerlapeinedetrouverl'adresseetlenumérode
téléphone?
—Non.Oh!Etpuiszut!Maisjetepréviens,Hank.Ellene
reviendrapasàmoinsquetunefassesdesmiracles.Elleafailli
mouriravecsonbébé.
—Jesais,etçanesereproduirapas.Elleveutdesmiracles,jevais
luioffrirdesmiracles.Jel'aime,unpointc'esttout.Saplaceestici
avecmoi.
—Danscecas,faisappelàdesspécialistes.
—Desspécialistes?
—Ouidesprofessionnels-desgenscapablesdedresserdesplans
appropriésàlapropriété.
—Çavacoûterunefortune!
—Exactement.
—Bon.D'accord.Desspécialistes.Jepeuxlefaire.
Acontrecœur,Bessluidonnal'adresseetlenumérodetéléphonedu
pèredeCarly.
—Nevapaslachercheravantd'êtreabsolumentcertaindepouvoir
fairecesaménagements,Hank.Promets-le-moi.Ellesouffredéjà,et
toiaussi.Sitularamènesetqueçanemarchepas,tun'aurasfaitque
prolongerl'agonie.
HankavaitvuRyanetBethanysebattrepourqueleurmariagesoit
unsuccès.Toutsemblaits'êtreliguécontreeux,maisilsétaient
parvenusàsurmonterlesobstaclesetàtrouverunesolution,unevie
quileurconvenaitàtouslesdeux.L'amouretladétermination
avaienteuraisondesdifficultés.
HankaimaitCarly,etiln'étaitpasmoinsdéterminé.
BethanyetRyanétaiententraindedînerquandHankfrappaàla
porte.Bethanysouritjusqu'auxoreillesenlevoyant.
—Salut,mongrand.CommentvaCarly?
—TotoHank!criasonneveuSly,ensetortillantpoursortirdesa
chaisehaute.TotoHank!
Hankseforçaàsourireetcontournalatablepourfaireuncâlinàson
neveu.
—Salut,bonhomme.Oh!desharicotsverts!Miam!
Visiblement,Slynepartageaitpassonenthousiasme.Iltenta
aussitôtdefourrerunepoignéedeharicotsdanslabouchedeHank.
Bethanyéclataderire,puisgagnalacuisinedanssonfauteuilrou-
lantafind'allerchercheruneautreassiette.
—Assieds-toi!lança-t-ellepar-dessussonépaule.
RyanselevaetserralamaindeHank.
—Quelbonventt'amène?
—J'aiunproblèmeetjevoudraisendiscuteravecvous.
Sasœurrevint,posadescouvertsdevantluiettapotaledossier
d'unechaise.
—Lesproblèmessonttoujoursplusfacilesàrésoudreàplusieurs.
Assieds-toidonc.
Hankpritlachaise.
—Jen'aivraimentpasfaim.Carlym'aquitté.
Bethanysefigea.
—Ohnon!
—Monvieux,jesuisvraimentdésolé,ditRyan.
Tousdeuxcessèrentdedîner,etécoutèrentHankleurfairelerécit
desévénementsdelajournée.LeregarddeBethanyétaitpleinde
compassion.
—Elleadûavoirunepeurbleue,Hank,dit-elledoucement.Ellea
faillisenoyerdanscettemare,etc'estunmiraclequ'ellen'aitpas
perdulebébé.
Hankacquiesça,lagorgesinouéequ'ilavaitdumalàparler.
—Ilfautquej'aménageleranchpourqu'ellenesoitplusendanger
là-bas.Leproblèmeestquejenesaispasvraimentparoù
commencer.
Bethanyretournaàlacuisineetrapportaunebouteilledevinettrois
verres.
—Ceseraextrêmementcher,surtoutsitufaisvenirdesexperts
pours'occuperdesplans.J'aiplusieursamisaveuglesquej'ai
rencontrésàl'universitéetjesuissûrequejepeuxtetrouverdebons
contacts.Maisilsdresserontsûrementunelistedechangementsà
apporterquiserapluslonguequetonbras.
Cherchantàdissiperlatensiondesesmuscles,Hanksemassala
nuque.
—Jenem'inquiètepaspourlecoût.Jesuispropriétairedelamoitié
duLazyJ;j'hypothéqueraimapart.
RyanpritleverredevinqueBethanyluiavaitservietsecalasursa
chaise.
—Ceneserapasnécessaire.Jeteferaiunprêt.
HanksavaitqueRyanétaitrichecommeCrésus,maisilserefusaità
profiterdesafamille.
—Jenepeuxpasacceptertonargent,Ryan.Ilfautquejerègleça
toutseul.
—Nedispasdesottises!répliquasonbeau-frèreenreposantson
verresurlatableavecunbruitsec.Jesaisquetumerendrasl'argent.
D'ailleurs,Carlyneserapaslaseuleàbénéficierdeschangements.
Bethanyadumalàsedéplacer,auranch.Elleapeurdeseretrouver
coincéequandelles'éloignetropdelamaison.
—C'estvrai,intervintBethany.Le4juillet,jen'aipasvoulu
emmenerSlyjouerauborddelarivièreparcequelesolétaittrop
boueux.IlafalluqueRyanailleaveclui.Jevousrendraisvisite
beaucoupplussouvent,s'ilyavaitdesalléesoùjepeuxrouleren
fauteuil.
—Jesuisvenuvousdemanderdesinformationsetdesconseils,pas
del'argent,ditHankensecouantlatête.
—Net'enfaispaspourça,réponditRyan.Çan'auraitpasdesens
d'hypothéquerleranch,demettreenpérillapropriétéfamiliale,
sansparlerdetasourcederevenus,alorsquej'aiplusd'argentqueje
nepeuxendépenser.Jeseraivraimentfâchésitupersistesdans
cettevoie.Commentpeux-turefuserunprêtsansintérêts,à
remboursementsflexibles?
Hankarquaunsourcil.
—Sansintérêts?C'estdubonsens,ça?
Ryanfitunclind'œilàsafemme.
—Monretoursurinvestissementseradevoircetroutransforméen
unranchmoderneoùmafemmepourraserendresansavoirà
craindrequelesrouesdesonfauteuilsecoincentàtoutboutde
champdansdesornières.
Hankneputs'empêcherderire.
—Cetrou?Excuse-moi,maistuparlesdupatrimoinefamilial!
—Exactement.
RyandésignaBethanyduregard.
—C'estuneCoulter.Siquelqu'unaledroitdesepromenersurces
terres,c'estbienelle.Fonce,Hank.Faisdeceranchunendroitidéal
pourleshandicapés.Marécompenseseradevoirtasœursillonner
leslieuxavecnosenfantsetleurmontrertoutesleschosesqu'elle
faisaitquandelleétaitpetite.
—Amen,plaisantaBethany.
—Vousn'avezqu'unenfant,objectaHankenregardantSlyqui
engloutissaitsapuréeavecsesdoigts.Pourquoiutilises-tule
pluriel?
Bethanyrougitetjetauncoupd'œilendirectiondeRyan.
—Tuesenceinte?demandaHankavecunrireincrédule.C'est
fantastique,Bethie!Félicitationsàvousdeux.
—Nousn'ensommespasencoresûrs,ditBethanyenrougissantde
plusbelle.Jelesuispeut-être.
Ellejetaunnouveaucoupd'œilversRyan.
—Enfin,sansdoute.Jesuisenretard.
—Trèsenretard,précisaRyanensouriant,sesyeuxbleuspétillant
d'affectionalorsqu'ilregardaitsafemme.Elleaétésioccupéecet
étéaveclesstagesdequitationpourenfantshandicapésqu'elle
négligeleplusimportant-commedemediresijevaisêtrepapade
nouveau.
—Jenenégligeriendutout!répliquaBethanyenfaisantlamoue.
C'estjustequejen'aipaseuletempsdefaireuntest!
Ellefitunclind'œilàsonmari.
—Etsijenelesuispas,nouscontinueronsàessayer.
—Jesuistrèscontentpourvousdeux,affirmaHank.
—Àproposdeceprêt...,repritBethany,redevenantsérieuse.Ryan
aunefortunecolossale.Situhypothèqueslesterres,jenetele
pardonneraijamais.
Incapabledetrouverlesmotsqu'ilcherchait,Hankrestauninstant
sansvoix.Ilnesavaitqu'unechose:ilavaitunechanceincroyable
d'avoirunefamilleaussimerveilleuse.
—J'accepte,dit-ilenfin.Merci,Ryan.Ilm'auraitpeut-êtrefalluun
moispourobtenirceprêt.Maintenant,jevaispouvoircommencer
lestravauxsanstarder.
—Ettupourrasramenertafemmechezelled'autantplusvite,
intervintBethanyavecunsourireravi.
—J'aihâted'allerlachercher,avouaHankd'unevoixblanche.J'ai
promisàBessd'attendrequetoutsoitaménagé,maisçanevapas
êtrefacile.
Ryanselevaetallachercherletéléphone.
—Bethany,tuveuxchercherlescoordonnéesdetesamispour
Hank?
Sansattendre,ilcomposalui-mêmeunnuméro.
—Bonsoir,Rick.IciRyanKendrick.Dis-moi,commentvontles
affaires?Tun'auraispasquelqueshommesdisponibles,parhasard?
Ilécoutauninstant,puislevalepouceendirectiondeHank.
—Génial!Monbeau-frèreabesoind'effectuerdestravaux,leplus
tôtpossible.C'estunprojetd'envergure,similaireàcequetuasfait
pourmoiauRockingK.
LesouriredeRyans'élargit.
—Deuxéquipes?Monvieux,ceseraitfantastique.Sinous
pouvionslesréserveràpartirdelasemaineprochaine,ceserait
parfait.
Ryanmarquaunepause.
—Biensûr.HankCoulter,auLazyJ,àl'estdelaville.
IlindiqualenumérodeHank.
—Çamarche.Ilattendratonappel.Merci,Rick,etàbientôt.
Ryanmitfinàlacommunicationetsourit.
—RickTanneremploielesmeilleurshommesducoin,etila
justementdeuxéquipesdisponibles.EllespeuventêtreauLazyJ
lundimatin.
Ryanavaitpuvoirparlui-mêmelaqualitédutravaildeTannerau
RockingK.Sisessouvenirsétaientbons,l'entrepriseavait
égalementterminélechantierenuntempsrecord.
—C'estfantastique!Merci,Ryan.
PourlapremièrefoisdepuisledépartdeCarly,Hanksedétenditun
peu.Ilavaitlesfondsnécessairesàl'aménagementdetoutleranch,
etneseraitpassaignéàblancparlesremboursements.Ilavaitaussi
dupersonnelprêtàeffectuerlestravaux,etBethanyallaitlemettre
encontactavecdesprofessionnelsquiplanifieraientleprojet.
Avecunpeudechance,CarlyseraitderetourauLazyJdans
quelquessemaines.
21.
Deboutsurleseuildelachambred'amis,ArtAdamsregardaitsa
fillequivenaitenfindes'assoupir.
Depuisqu'elleavaitsonnéàsaportetroissemainesplustôt,elle
broyaitdunoir.Danslespremierstemps,ilsavaientpassédes
heuresàsurferensemblesurInternetàlarecherched'unemploien
Arizonaoudansl'Oregon.Commecelanedonnaitrien,elleluiavait
demandédeluilirelesoffresd'emploisdanslejournalquotidien,et
lesécoutaitlestraitstendus,lesyeuxfixéspresquefiévreusement
surlevide.Iln'yavaitaucunpostevacantdanslesenvironssus-
ceptibledeluiconvenir.Chaquesoir,quandilouvraitlejournal,Art
priaitpourqu'ilstrouventquelquechose.Mêmeuneplacede
réceptionnisteluiauraitdonnél'impressiondeserendreutile.
Hélas!leurseffortsétaientrestésvains,etsansordinateurspé-
cialementéquipé,Carlynepouvaitmêmepasrédigerunelettre
touteseule.
Ilsouffraitdelavoiraussiabattue,ellequiavaittoujoursétésifière
desonindépendance.Dansdescirconstancesdifficiles,d'autres
femmespouvaientdevenirserveuses,surveillerdesenfantsou
vendredeshamburgerspourjoindrelesdeuxbouts.Aucunedeces
optionsn'étaitenvisageablepouruneaveugle.
Carlyavaitmaigridemanièreinquiétante.Sadéterminations'était
érodéeaufildesjours,laissantplaceàunesorted'apathie.À
présent,ellepassaitleplusclairdesontempsassiseprèsdela
fenêtre,écoutantdelacountryàlaradioenfixantledésertsansle
voir.Sesyeuxautrefoissivivantsn'exprimaientplusqu'unterrible
désespoircontrelequelArtnepouvaitrien.
IlenétaitdoncvenuàvoueràHankCoulterunehainequil'effrayait
lui-même.Sonenfantavaitlecœurbrisé,etl'hommequ'ellepleurait
nesesouciaitpasassezd'ellepourluitéléphoner.Jamaisdesavie
Artnes'étaitsentisifurieux,sifrustré,siimpuissant.
Cesderniersjours,ilavaittentédeprendredurecul,derecouvrer
sonéquilibre,maisc'étaitimpossible.Commentunpèrepouvait-il
prendredeladistancevis-à-visdesonuniqueenfant?Lebonheur
deCarlyétaitlesien;sadouleurlasienneaussi.L'universdesafille
s'étaitécroulé,etlesiens'entrouvaitbouleversé.
Lasonneriedutéléphonel'arrachaàsessombresréflexions.Après
undernierregardsurCarly,ilrefermalaporteavecprécautionet
gagnalesalonenclaudiquant.
—Allô?
—MonsieurAdams?réponditunevoixgrave,masculine.IciHank
Coulter,lemarideCarly.
Uninstant,Artfutsistupéfaitqu'ilrestasansvoix.Puislacolère
déferlaenlui,sisoudaineetsiviolentequ'ilsemitàtrembler.
Depuisdesjoursentiers,ilressassaitcequ'ildiraitàceméprisable
individusil'occasionluienétaitdonnée.Ilsedirigeaverssa
chambre,oùilpourraitluidiresonfaitsansréveillerCarly.
Unefoislaportereferméederrièrelui,Artexplosa.
—Espècedevaurien,desalopard!
Cen'étaitpasexactementl'entréeenmatièrequ'ilavaitenvisagée,
maisc'étaitundébut.IlsedemandasiCoulteravaitraccrochéet
espéraqueoui.Carlyn'avaitrienàattendredelui.
Unbrefsilences'ensuivitpuisCoulters'éclaircitlavoix.
—Oui,monsieur.Jesuistoujourslà.
Le«monsieur»pritArtaudépourvu.L'espaced'uneseconde,ilse
demandas'iln'avaitpasjugéinjustementcethomme.Maisnon!Sa
politessen'étaitprobablementqu'unefaçade.Iln'allaitpasselaisser
abuseraussifacilement.LesactionsdeCoulterendisaientpluslong
quen'importequeldiscours,etellesn'étaientpascellesd'unhomme
éprisdesafemme.
—Commentosez-voustéléphonericiaprèstroissemainesde
silence?s'exclamaArt.Sivousvousimaginezquejevaisvous
laisserparleràmafille,vousvousfourrezledoigtdansl'œil.Vous
l'avezmiseenceinte,vousavezgâchésesétudes,etpourfinirvous
avezrompuavecelle.Vousnecroyezpasquevousavezluifait
assezdemal?
Contrairementàcequ'ilimaginait,Coulterneluiraccrochapasau
nez.IlnedemandapasnonplusàparleràCarlymaisresta
longuementsilencieux.Lorsqu'ilrepritenfinlaparole,savoixétait
empreintederegret.
—Vousavezabsolumentraison,monsieur.Jesuiscoupabledetout
cedontvousm'accusez,exceptéladernièrechose.
—Commentça?demandaArt,incrédule.Mafilleestanéantie.Si
vousn'êtespasresponsable,quil'est?
—Lescirconstances.
—Lescirconstances?
—Oui,monsieur,etj'essaiederemédierauproblèmedepuisqu'elle
m'aquitté.Maintenantquec'estchosefaite,j'aimeraism'entretenir
avecvousdelamanièredontjedevraisagir,sipossibleavecvotre
bénédiction.
—Agir?Auprèsdemafille,vousvoulezdire?Nevousfaitespas
d'illusions!
—Jecomprendsquevousayezpeurpourelle,monsieurAdams.
J'avaiscomplètementtort,jel'admets.
Denouveau,Artfutsurpris.Ilnes'étaitpasattenduàcequ'il
reconnaissesaculpabilité.
Coulterprituneinspirationhésitante,puispoursuivit.
—Ilfautquejevousdise,pourmadéfense,quejen'avaisjamais
connudepersonneaveugle.JesavaisquelavuedeCarlyse
détériorait,maisjenesoupçonnaispasunesecondequ'elleétaiten
danger.Nousavionsparlédefairedesaménagementsauranch;je
croyaisqu'onpourraitattendresaprochaineopération.L'accidentde
lamarem'amontréledangerqu'ellecourait.Jevousjurequej'aià
peinefermél'œildepuis,tantj'étaispressédetoutaménager.
Artétaitperplexe,maisCoultercontinuaavantqu'ilaitpudemander
desclarifications.
—Elleseraparfaitementensécuritéavecmoi,dorénavant.Jesais
quevousvousditessansdoutequejen'aipasputransformerle
ranchdefondencombleentroissemaines,maisjevousdonnema
parolequesi.J'aifaitvenirdesexpertspourétablirlesplans
nécessaires,etdeuxéquipesd'ouvrierspoursechargerdestravaux.
Artlevalamainpourl'interrompre,puissesouvintqueCoulterne
pouvaitpaslevoir.
—Dequelaccidentparlez-vous?
—Çanesereproduirapas,assuraCoulter.Jesaisqu'elleaété
terrifiée.Elleafaillimourir.J'auraisététerrifiéaussi,àsaplace.J'ai
faitaménagerdesalléesmuniesdemainscourantesàtraverstoutle
ranch,avecinterphoneàchaqueintersectionpourluipermettre
d'appeleràl'aidesielleestdésorientée.Chaqueappareilporteune
inscriptionenbraille,demanièrequeCarlypuissesavoiroùellese
trouve.J'aiégalementunbiperàmaceinture.Ellepourramejoindre
àtoutmoment.
Soudainvidédesacolère,Artselaissatombersurlelit.
—Mafilleesttombéedansunemare?
Cen'étaitpasvraimentunequestion.Lespiècesdupuzzle
commençaientàsemettreenplace...
—Ellenevousl'apasdit?demandaCoulter,décontenancé.Dans
cecas,quelleraisonvousa-t-elledonnéepourm'avoirquitté?
Envingtetuneépouvantablesjournées,lahainequ'Artvouaitàcet
hommeavaitprisdegigantesquesproportions.Illuifallutquelques
instantspouraccepterl'idéequesafilleavaitquittésonmari,etnon
l'inverse.
—Ellenem'apasvraimentdonnéderaison,admit-il.J'aisupposé
quevousl'aviezmenéeenbateauetplaquéequandvousvousétiez
lasséd'elle.
—Lasséd'elle?
Pourlapremièrefoisentroislonguessemaines,Artsesurprità
sourire.Ilétaitévidentquecethommeaimaitsafilleetilsesentit
soudaincoupabledel'avoirabreuvéd'insultes.Ilfuttentédelui
présentersesexcuses,puisseravisa,décidéàdéterminerunefois
pourtoutesquelgenredetypeétaitHankCoulter.
—Lesmotsnecoûtentrien,grommela-t-il.Mafilleesticidepuis
troissemaines,etvousn'avezpasdécrochévotretéléphonepourlui
parler.Celamedittoutcequej'aibesoindesavoir.Elleseraplus
heureusesansvous.
—J'attendaisquelestravauxsoientterminés,protestaCoulter.
C'estpourcetteraisonqu'ellem'aquitté,àcausedesdangersqu'elle
couraitauranch.Elles'étaitpersuadéquelesaménagementsnéces-
sairesmeconduiraientàlaruineetquejeseraisplusheureuxsans
elle.C'estfaux.PouravoirCarlyavecmoi,jerenonceraisauranch
sansl'ombred'unehésitation.
Carlyavaittoujourseupeurquesacéciténesoitunfardeaupour
ceuxquil'aimaient.Lesourired'Arts'accentua.
—Ça,c'estvousquiledites!répliqua-t-ilenmettantjusteassezde
scepticismedanssavoixpourprovoquersoninterlocuteur.
—C'estlavérité!Jel'aimedetoutmoncœur.
Artémitungrognementsarcastique.
—Vousavezunedrôledefaçondelemontrer.Àcausedevous,ma
filleaunemineaffreuse.Elleaperdutellementdepoidsqueçame
faitpeur.
—ÔmonDieu!murmuraCoulteravecémotion.
—Jesuisprofondémentinquietnonseulementpoursasanté,mais
aussipourcelledubébé,poursuivitArtimpitoyablement.
Surcepointaumoins,ilnementaitpas.
—Etmaintenantvousappelezsanscriergare,etvousvousattendez
àreprendrelecontact?Vousnemanquezpasd'audace!
Unbruitsourdsefitentendreàl'autreboutdufil.LorsqueCoulter
repritlaparole,savoixvibraitdecolère.
—Bien.Jecomprendsvotrepointdevue.Maintenant,essayezde
comprendrelemien.Avectoutlerespectquejevousdois,
monsieur,c'estdemafemmequenousparlons.Jeviendraila
chercherdemain.Sivousavezl'intentiondem'enempêcher,jevous
suggèred'attendresurlesmarches,unfusilchargéàlamain.
—Ilseraitplussimpled'appelerlapolice.
—Faitescommevouslejugerezbon.Unenuitenprisonneme
tuerapas.Comprenez-moibien.J'aimevotrefille,etellem'aime.
Peuimportecombiendenuitsjedevraipasserenprison.Tôtoutard,
jelaramèneraiici,carsaplaceestavecmoi.Etquandcejour
viendra,neserait-ilpaspréférablepourvousd'êtreenbonstermes
avecvotregendre?
Artneputs'empêcherd'admirerlarésolutiondeCoulter.Uneforce
certaineémanaitdelui,mêmeautéléphone.Detouteévidence,il
n'étaitpashommeàselaisserabattre.Ilétaitexactementlemari
dontCarlyavaitbesoin,quelqu'unquiseraitàsescôtésquoiqu'il
arrive.
—Judicieuseremarque.
—J'espéraisobtenirvotrebénédictionavantde...
Coulters'interrompit,laissantplanerunsilenceinterrogateur.
—Pardon?dit-ilenfin.
—Jedisaisquec'étaitunejudicieuseremarque.Jetienseneffetà
êtreenbonstermesaveclemaridemafille.Àquelleheuredois-je
vousattendredemain?
—Unpeuavantmidi,réponditCoulterd'untonprudent.Je...
quelquechosem'aéchappé?
Artsepermitenfindelaisseréchapperunrire.
—Non,fiston.Ilseraitplusexactdedirequejen'avaispastoutà
faitsaisilasituation.QuandCarlyestarrivéeiciilyatrois
semaines,lesyeuxtoutrougesd'avoirpleuré,lacolèrem'aaveuglé.
Unjour,vouscomprendrezcequejeveuxdire.Jen'aipasréfléchi;
j'airéagi.Mapetitefillesouffraitet,dansmonesprit,vousétiez
coupable.
—Etellen'apasessayédevousdétromper?
Artritdenouveau.
—Non.Chaquefoisquejeluiaidemandécequis'étaitpassé,elle
s'estbornéeàdirequeçan'avaitpasmarché.Commeilétaitévident
qu'ellevousaimaitencore,j'enaitirémespropresconclusions.Bref,
jevousdoisdesexcuses.
—Nevousexcusezpas.Ilmesuffitdesavoirquevousnetirerez
passurmoiquandjefrapperaiàvotreporte.Jel'aime,monsieur
Adams.Jeneveuxqu'unechose,fonderunfoyeravecelleetla
rendreheureuse.
—Celavousennuierait-ild'entendreleconseilbienintentionné
d'unvieilhomme?
—Non,monsieur.Jesuistoujoursprêtàécouterlesbonsconseils.
Changeantdeposition,Arts'adossaàlatêtedelit.
—J'espèrequevousêtesconfortablementinstallé.J'aiunelongue
histoireàvousraconterausujetdemafille.
*
Lelendemainmatin,àonzeheuresquaranteprécises,Ryan
Kendrickgaraituneberlinedelocationdevantlepavillon
préfabriquéd'ArtAdams.Hankregardalesbardeauxenaluminium
vert,lesfenêtrespeintesenblanc,lesbaiesvitréesetlavérandacou-
verte.CommesouventenArizona,lejardinétaitagrémentéde
rochersornementaux,decactusetdeplantesgrasses.Des
jardinièresdefleursauxcouleursvivesornaientl'ensemble.
—Ehbien,fitRyanensetournantversHank.Tuvasresterlàtoute
lajournéeàypenseroutuvasallerlachercher?
Hankprituneprofondeinspiration.
—Jen'aijamaisétéaussinerveux.Devrais-jeessayerdela
raisonnerd'abordoujustelaprendredansmesbrasetlaramener?
Bethanypivotaverslui.
—Hank,enfin!Ellenevoudrarienentendreavantd'avoirvules
améliorationsquetuasapportéesauranch.Tupeuxparlerautant
quetuvoudras,luipromettrelalune,ellenecroiratoujourspasque
vouspouvezvivreensemble.Ilvafalloirquetuleluimontres
d'abord.
Ryanhaussalesépaulesetlevalesmainsensigned'impuissance,
unelueuramuséedanssesyeuxbleus.
—C'estellel'experte,pasmoi.C'estuntrucdefemmes.
—Sûrementpas!protestaBethany.Leshommeshandicapés
éprouventexactementlamêmechose.
Sortiravecunepersonnedépourvuedehandicapestdéjàeffrayant.
Quandcettepersonnevitenpleinecampagne,c'estinfinimentpire.
—Cedoitêtresonpère,remarquaRyaneninclinantlatêteversla
maison.
Hankseretournaetvitunhommecourbé,d'apparencefrêle,debout
devantlaporteàmoustiquaire.Ilparaissaitbeaucoupplusâgéque
Hanknel'avaitimaginé.
—Iltefaitsigned'entrer,ditBethanyensouriantàHank.Unami
danslecampennemi!Vas-y,Hank.Carlyserapeut-êtrefâchéesur
lecoup,maisunefoislechocpassé,elletrouveraquec'estfollement
romantique.
Hanknepouvaits'empêcherd'endouter.Carlyétaitfarouchement
indépendante,etilétaitpeuprobablequ'elleapprécied'êtrearrachée
parlaforceàlamaisondesonpère.Ilsentitlasueurcoulerlelong
desonéchinealorsqu'ilouvraitlaportière.
—J'yvais.
Ildescenditdevoiture,puissepenchaàl'intérieur.
—Soisprêtàdémarrer,Ryan.Sileschosestournentauvinaigre,je
veuxêtreàmi-chemindel'aéroportavantquelesvoisinsappellent
lapolice.
Ryanfeignitdeluiadresserunsalutmilitaire.
—Entendu,chef.J'aifailliêtrepasséàtabacunefois,ajouta-t-ilen
décochantàBethanyunregardmoqueur.Jen'aipasenviede
renouvelerl'expérience.
Bethanyluidonnaunetapeespièglesurl'épaule.
—Tunel'oublierasjamais,hein?
—Certainementpas.C'étaitentièrementta...
Leresteseperditdansleclaquementdelaportière.Hanksedétendit
quelquepeuenvoyantrireBethanyàl'intérieur.Personnene
pouvaitnierqueRyanetelleformaientuncoupleparfait,endépit
duhandicapdontellesouffrait.
SiBethanyetRyanavaientréussiàseconstruireunevieensemble,
pourquoiCarlyetluin'yparviendraient-ilspas?
Hanks'engageadansl'allée.Legravierblanccrissaitsoussesbottes.
ArtAdamsluitintlamoustiquaireetluiadressaunsalutdelatête.
—Quiestlà,papa?demandaunevoixféminineàl'intérieur.
HankrenditsonsalutàArt,traversalavérandaetentra,sesbottes
résonnantsurunpetitcarrédemarbredansl'entrée,bordésurtrois
côtésparunemoquettecouleurivoire.Ilparcourutduregardle
salonetlecoinsalleàmangerattenantquis'ouvraitsurunecuisine
aufond.Lamaisonétaitbienrangée,modestementmeublée,et
sentaitleneuf.
ÀpeineHankavait-ilnotécetteodeurqu'uneautreluiparvint,
reconnaissableentremille-leparfumderoseàlafoislégeret
enivrantàjamaisassociéàCarlydanssamémoire.Commeattiré
parunaimant,sonregardseportaàl'endroitoùelleétaitassise,dans
unrocking-chairprèsdelafenêtre.Lesrayonsdusoleiltombaient
obliquementàtraverslesvitres,entourantd'unhalolenuagede
cheveuxblondsautourdesesépaulesetsoulignantlamaigreurde
sonvisagepâle.
Hankeutl'impressionderecevoiruncoupdepoingdansleventre.
DescernessombressoulignaientlesgrandsyeuxbleusdeCarly.Ses
jouess'étaientcreuséesaupointqu'ellesemblaitpresque
squelettique.Artl'avaitprévenu,maisrienn'auraitpulepréparerà
untelchoc.
Ilfittroispashésitantsdanssadirection.Elleinclinalatêtepour
écouter,l'airdeplusenplusperplexe.Sonregardétaitfixé
directementsurlui.Ilattenditunsignedesapart,uneindication
qu'ellel'avaitreconnu.Riennevintetilcompritenfinqu'ellenele
voyaitpas-pasmêmeunesilhouettefloue.Entroissemaines,elle
étaitdevenuepresquecomplètementaveugle.
—Hank?murmura-t-elle,incrédule.
Ilmitlesmainssurlesaccoudoirsdufauteuiletsebaissajusqu'à
êtrenezànezavecelleafinqu'ellepuissevoirsonvisage.
—Pasdutout.Jesuisl'employéd'UPSvenuchercheruncolisà
destinationdel'Oregon.
—Que...
Saquestionfutinterrompueparuncridestupeurlorsqu'illasouleva
danssesbras.
Hankcrutvoirunelueurdejoiebrillersanssesyeuxmagnifiques,
puisellelaissaéchapperungrognementindigné.
—Pose-moitoutdesuite!Qu'est-cequetufais?
—Jesuisvenucherchermafemme.
Illafitbougerdanssesbraspours'assurerunemeilleureprise,ce
quieutpourconséquencepositivequ'ellenoualesbrasautourde
soncou.
—Oh!Nemelaissepastomber!
Pasdedanger.Ellen'étaitpaspluslourdequ'unédredondeplumes.
Hanksetournapoursortiretvitavecsurprisequ'Artl'attendaitàla
porte,tenantd'unemainlamoustiquaireouverteetdel'autrequatre
sacsenplastiqueremplisdevêtements.
—Sij'aioubliéquelquechose,jevousl'enverrai,dit-ilàHank.
Portez-la.Jemechargedesbagages.
—Papa?
LavoixdeCarlyétaitperçante,incrédule.
—Faisquelquechose!
—Commequoi?
—Empêche-le!
Artsouritetfitunclind'œilàHank.
—Ilaquaranteansdemoinsquemoi,monchou.Jenesuispasde
tailleàlutter.
Hanksetournasurlecôtépourfranchirlaporte,ignorantCarlyqui
sedébattait.
—Situcontinuesàgigoter,jetebalancesurmonépaulecommeun
sacdeblé,l'avertit-il.
Ellesefigeaentresesbras,puisseraidit.
—Tun'oseraispas!
—Tuveuxparier?
Ilsehâtadetraverserlavérandaetdedescendrelesmarches.
Commeils'approchaitdelaberline,Ryanvintluiouvrirlaportière
passager.
—Bonjour,Carly.Enchantédevousrevoir.
—Salut,Carly!lançagaiementBethanydepuislesiègeavant.Je
suisvenuepourservirdecopiloteàRyan.Nousavonsempruntéle
vieuxcoucoudéglinguédesKendrick.
—Elleplaisante,sehâtadedireHank.C'estunaviontrès
confortable,etRyanestunpiloteexpérimenté.
—Biensûrquejeplaisantais,répliquaBethany.Ryan
n'emmèneraitjamaissafemmeenceinteàbordd'unavionen
mauvaisétat.
Ellefitlagrimaceetportalamainàseslèvres.
—Zut!Jevoulaisgarderlesnouvellespourplustard,dit-elleen
souriant.Noussommesenceintesenmêmetemps,Carly.C'estcool,
non?
CarlyneparutpasavoircomprislesparolesdeBethany.Ellese
tortilladanslesbrasdeHank,cherchantfrénétiquementsonpère.
—Jenevaispaspartiravectoi,Hank,affirma-t-elle.Papa!Ilfaut
quetufassesquelquechose.Tunepeuxpaslelaisserm'emmener.
Artouvritlecoffreetydéposasesaffaires.
—Si,répondit-ildoucement.Laplaced'uneépouseestauprèsde
sonmari.Retournedansl'Oregon,machérie.Construis-toiunevie
heureuse,faisunbeaubébéetenvoie-moidestasdephotos.J'ai
soixante-treizeans,souviens-toi.J'aiélevéunenfant.Àprésent,je
veuxmereposer.
HanksentitCarlyseraidiràcesmotsetsutqu'ilsl'avaient
transpercéeaussisûrementqu'unelamedecouteau.Ill'installaavec
précautionsurlabanquettearrière,s'attendantàdemiàlavoirse
ruerverslaportièreopposée.Aulieudequoiellerestaimmobile,
l'airperduetaccablé.LecœurdeHankseserra.Celuisurquielle
avaittoujourspucomptervenaitdeluidirequ'ilnevoulaitplus
d'elle.
HankfaillitrefermerlaportièreetdireàArtqu'ilétaitallétroploin.
Ils'enabstintcependant.SonpèreconnaissaitCarlymieuxque
personne,etHankdevaitluifaireconfiance.Artsavaitcequ'il
faisait.Encoupantlesliens,illaissaitCarlyàladérive,sansautre
soutienqueHank.Aufildutemps,elledécouvriraitqu'ellepouvait
comptersursonamour.
Encorestupéfaitqu'ilsaientpuserapprocheràcepointdepuisle
débutdeleurconversationtéléphoniquelaveille,Hanksetourna
verssonbeau-père.Maisaprèstout,peut-êtrecelan'avait-ilriende
siétrange.Ilsaimaienttouslesdeuxlamêmefemme.
Lesyeuxbrillantsdelarmes,Artluiserralamain.
—Prenezsoind'elle,murmura-t-il.
Hankl'étreignitavecémotion.
—Jelarendraiheureuse,répondit-il.Jevousenfaisleserment
solennel.
Tremblantdetoussesmembres,Artluirenditsonétreinteavec
forceetluidonnaunetapedansledos.
—Jesais,fiston.Sij'endoutais,jenevousauraispaslaisséfaire.
—Téléphonez-nous.Jepaierailesappels.Elleaurabesoindevos
nouvellesrégulièrement.
Arthochalatête.
—Jevaispatienterquelquesjours,letempsqu'elles'installe.
Ildéglutitetessuyaleslarmesquiroulaientsursonvisageburiné.
—Maisjenepourraipasattendretrèslongtemps.
Hankacquiesçaàsontour,puissetournapourmonterdansla
voiture.Carlyregardaitdroitdevantelle,lesépaulesvoûtées,les
mainsinertessursesgenoux.Sonvisagen'exprimaitpaslamoindre
émotion.Ilenvisageadelalaisserenpaixunmoment,puisse
souvintdurécitqu'Artluiavaitfaitlaveilleetdécidaqueceseraitla
pirechoseàfaire.Ilpassaunbrasautourdesesépaulesetl'attira
contrelui,pressantlevisagecontresescheveux.Elletressaillitàson
contact.
—Jet'aime,CarlyJane,murmura-t-il.Jet'aimeraitoujours.
Bethanyseretournaetsepenchapar-dessuslesiègepourtapoterle
genoudeCarly.
—Jesuistrèscontentedeterevoir,Carly.JesaisqueHankettoi
avezquelquestrucsàrégleretquevousavezbesoindeparler.Je
veuxjustetedirequetoutelafamilleseralàpourtesoutenir.
EllefourradesdocumentspliésdanslesmainsinertesdeCarly.
—CesontdeslettresdeJake,deZekeetdesjumeaux.Ilssesont
tousengagésàêtredisponiblesuncertainjourparsemainepourte
conduireenvilleaucasoùHankauraitunempêchement.C'est
génial,non?Tun'aurasjamaisàt'inquiéterd'êtrecoincée.Etpuis,
papaetmamansesontportésvolontairespourfairedubaby-sitting.
SitutravaillesetqueHankestoccupéauranch,ilssechargerontdu
bébé.
Carlyeutunsouriremorne,maisneréponditpas.Bethanylançaà
Hankunregardsoucieux.Ilarqualessourcils,espérantfaire
comprendreàsasœurqu'ilvoulaitqu'ellesetaiseetlelaisseparler.
Bethanysetutetseretourna.
Hankdécidadeprofiterdecetteintimitétouterelativeetcaressa
légèrementlebrasdeCarlyàtraverssonchemisierblanc.Celui
qu'elleportaitlorsdelasoiréemerveilleusequ'ilsavaientpasséeau
lacLemolo,avantdefairel'amour.
Ilprituneprofondeinspirationetentamalediscoursqu'ilavait
répétécentfoisdanssatête.
—Jecomprendsàquelpointleranchdevaitteparaîtreeffrayant,
commença-t-il.Jeveuxquetusachesquejenesuispasencolère
contretoiparcequetum'asquitté.Jenel'aijamaisété.
Ilrepritbrièvementsonsouffle.
—Toutçaestderrièrenous,àprésent.Leranchesttotalementsûr
pourtoidésormais.Jenevaispasentrerdanslesdétails,tuverras
toi-mêmelesaméliorations.
—Non,rétorqua-t-elled'unevoixtendue.Jenelesverraipas.Je
suispresquetotalementaveugle,Hank.Lemot«voir»nefaitplus
partiedemonvocabulaire.
Hankfutfrappéparlefaitqu'ellen'avaitpascherchéàsavoir
commentilavaittrouvél'argentnécessaireàl'aménagementdela
propriété.Pourtant,c'étaitleprétextequ'elleavaitinvoquépour
justifiersondépart.Ilsongeaqu'Artavaitvujuste.Leproblème
n'étaitpasleurcapacitéàsurmonterlesobstacles,maislacrainte
secrètequ'elleavaitdelevoirselasserdeleurrelation.
Ellenevoulaitpasl'entendredirequ'ill'aimait.Ileutbrusquement
enviedelasecouercommeunprunier.Iln'étaitpasquelquegamin
superficiel,dépourvud'intentionshonorables,maisunadulte
responsableetconscientdesessentiments.Lorsqu'illuiavaitdonné
soncœur,celaavaitétépourtoujours.
C'étaitcependantuneconversationàgarderpourplustard,lorsqu'ils
seraiententêteàtête.Dansl'immédiat,ilnepouvaitquedirequ'il
l'aimaitetluiassurerqu'iln'avaitpasprisd'énormesrisquesfinan-
cierspourtransformerleLazyJ.Ilselançadoncdansune
explication,luirelatantqueRyanluiavaitoffertunprêtsansintérêt
qu'ilspourraientrembourseràlongterme.
—Neleremerciepas,intervintBethany.Lavérité,c'estqueRyana
soutenuleprojetpourmoiautantquepourtoi.
Elleajoutaqu'elles'étaitsouventsentieprisonnièreauLazyJ.
—C'estmerveilleux,maintenant,Carly!Ilyadesalléescimentées
partout.J'aiemmenéSlyàlarivièretouteseule,hier.L'eaunelui
arrivequ'àlachevilleetilnecourtaucundanger,maisavantmon
fauteuils'embourbait.Maintenant,jepeuxyallersansproblèmeet
garderl'œilsurluipendantqu'ilcherchedessalamandres.
Carlyeutunsourirefragile.
—C'estfantastique,Bethany.
HankécoutalesréponsesforcéesdeCarly.Combiendetemps
faudrait-ilavantqu'ellebaissesagardeets'autoriseàêtreheureuse?
*
LevolderetoursemblainterminableàHank,maismoinsdequatre
heuress'étaientécouléesquandilsatterrirentsurlapisteduRocking
K.Lesnerfstendusàcraquer,iltransféralesbagagesdeCarlydans
sonpick-up.Durantlesquaranteminutesdetrajetpourrentrerau
ranch,satensionnefitquegrandir.
Ilsegaraprèsdelamaisonprincipale,coupalecontactetpritles
clés,regardanttristementautourdelui.Partoutdesallées
sillonnaientleranch.Jakeetluiavaientpassédesheuresàexaminer
lesplanspours'assurerqueleranchseraitparfaitementsûrpourune
personnehandicapéetoutenrestanttotalementopérationnel.
Aucoursdestroissemainespassées,Hankavaitimaginécentfois
cetinstantetlajoiequ'ilverraitsurlevisagedeCarlylorsqu'illui
feraitvisiterleslieux.Àprésent,aprèslesrévélationsquesonpère
luiavaitfaites,ilsavaitqueleschosesn'allaientpassepasserainsi.
AvantqueCarlypuissevraimentêtreheureuse,elledevraitêtre
confrontéeàl'undesespireschagrins,etilétaitmalheureusement
celuiquiallaitlaforceràsereplongerdanslepassé.
—Voilà,dit-ilenfin.Noussommesàlamaison.
Ilsepenchaverselleetdéfitsaceinture.
—Vavoir.
—Jenepeuxpasvoir,luirappela-t-ellefroidement.
—Trèsbien,répliqua-t-ilavecunepatienceexagérée,vatoucher.
LeslèvresdeCarlyformèrentuntraitmince.
—Tuplaisantes?Jesuisdéjàpasséeparlà.Jen'irainulleparttoute
seule.
Hankessayaitdepuiscinqheuresdeluiarracherunsourireetse
sentaitàboutdepatience.Peut-êtreétait-ceunebonnechose.S'il
pouvaitsefâcherunpeu,celaluifaciliteraitlatâche.
Ilpensadélibérémentàl'injusticedontellefaisaitpreuveenverslui.
Sonirritations'accentua.Commentosait-ellelecompareràun
gamindedix-huitans?Commentosait-ellepenserqu'ilse
détourneraitd'elleàlapremièredifficulté?
Ilpouvaits'acquitterdesatâche.Ilsuffisaitpourcelaqu'ilse
concentresursonpointdevueàlui,etilnetarderaitpasàêtre
furieux.Ilregardadenouveauleranchensongeantàlafortunequ'il
avaitdépenséepourapportertoutescesmodifications.L'avait-elle
remercié?Non.Jusque-là,ellen'avaitmêmepasfaitminedes'y
intéresser.
Ildescenditetclaqualaportièreavecassezdeforcepourbriserles
vitresavantdecontournerlepick-upàgrandesenjambées.Carly
s'étaitrecroquevilléedanslecoinduranttoutletrajet,etellefaillit
tomberquandilouvritlaportière.Illaretintparlatailleetladéposa
sansménagementparterre.
—C'estunedisputequetucherches,CarlyJane?demanda-t-il
d'unevoixplusforteetpluscoléreuse
qu'iln'enavaiteul'intention.Parceque,sic'estlecas,laisse-moi
t'avertir.J'aitravaillécommeunfoupendanttroissemainespour
essayerd'accomplirdesmiraclesici.J'apprécieraisunminimumde
coopérationetdegratitude.
—Jenet'airiendemandé.
—Jel'aifaitquandmême.Tum'aspromisd'essayerderester.Nous
avionsunaccord!Nerevienspassurtaparole!
—J'aiessayé!
—Non.Tuaspristesjambesàtoncouaupremierobstacle.
—J'aifaillimourir.
—Maistun'espasmorte!Etmaintenantquetouslesproblèmes
sontréglés,tuneveuxpastournerlapagesurcequis'estpassé.
Elleredressalementonets'entouradesesbras.
—Pourrais-tuarrêterdecrier?
—Non.Pasavantdet'avoirfaitentendreraison.
—C'esttoiquiesdéraisonnable.Tuveuxquejevienneicietqueje
renonceàtoutsemblantdevienormale.
—Cen'estpasvrai!
—Cessedecrier!Tunepeuxpasm'intimider.Jen'aipaspeurde
toi.
—Menteuse.
Ilsepenchademanièrequeleursvisagessetouchentpresque,etelle
reculavivement.
—Tonlangagecorporeltetrahit,asséna-t-il.Ilhurle:«Neme
touchepas!».Ehbien,j'aidesnouvellespourtoi,machérie.Jete
toucheraisijeveux.Tuesmafemme!
—C'estunesituationquejepeuxfacilementrectifier!
rétorqua-t-elle.
Hankentendits'ouvrirlaportedelamaison.Ilseretournaetvit
Zekesortirdanslavéranda.Zekejetauncoupd'œilverseuxetfit
volte-face,refermantlaportederrièrelui.Tantmieux.Leschoses
allaientsegâteravantdes'améliorer.
IlseretournaversCarly.
—Ilfaudraquetumetuespourdivorcer.Jet'enchaîneraiaulitpour
t'enempêcher.
—Nememenacepas!Çaamarchéunefois,maisçanemarchera
plusjamais.Tujouesleméchant,maisaufondtuesdouxcommeun
agneau.
Douxcommeunagneau?Jusqu'àcetinstant,Hankavaitpour
l'essentielfaitsemblantd'êtrefurieux.Àprésent,ill'étaitvraiment.
Onl'avaittraitédetoutessortesdenomsd'oiseauàunmomentouà
unautredesavie,maisunagneau?C'étaitunaffrontàsavirilité!
Siellevoulaitqu'ilsoitméchant,ilpouvaitl'être.Ilsebaissa,
l'attrapaderrièrelesgenouxetlajetasursonépaule,faisant
néanmoinsensortequ'elleaitunatterrissageconfortable.Ellehurla,
mitlesmainssursaceintureetraiditlesbraspourseredresser.
—Qu'est-cequetufais,enfin?
Hanknesavaitpasaujuste,maiscelaluifaisaitdubiend'agir.Trois
longuessemaines!Elleluiavaittellementmanquéqu'ilavaitpleuré
commeunenfantàdeuxoutroisreprises,terrifiéàl'idéedevivrele
restedesaviesanselle.Etvoilàqu'ellesecomportaitcommes'il
avaitdespuces!
Ilsavaitqu'ellel'aimait,bonsang!Elleleluiavaitmontrédemille
manières.Ill'avaitvudanssesyeux,sentidanssescaresses.Une
femmecommeellenesedonnaitpasentièrementàunhommesans
luiabandonneraussisoncœur.Jamaisilnel'avaitembrasséesans
qu'ellefondeentresesbras,souple,douceetchaudecommedu
caramelliquide.
Cettepenséeentête,Hanksedirigeaverslechalet.Siellele
menaçaitencored'undivorcequandilenauraitfiniavecelle,ilne
s'appelaitpasHankCoulter.
—Pose-moiparterre!glapit-elle.
—Désolé.Pasquestion.Jet'enchaîneaulitetjetefaisl'amourdix
foisparjourjusqu'àcequetuavouesquetum'aimes.
—Oh!Pourl'amourduciel!
Elledétenditsesbrasetselaissaaller.
—C'estabsurde,Hank.Tusaisquetuneparlespassérieusement.
Quecherches-tuàprouver?
Bonnequestion.Oùavait-illatête?Ils'étaitcomplètementégaré.
Fairel'amournefaisaitpaspartiedesastratégie,dumoinspaspour
l'instant.Cettefemmelerendaitfou.
Ilviraàdroiteetelletressaillit,alarmée.
—Oùm'emmènes-tu?
Ilneréponditpas.Sansralentirl'allure,ilcouvritladistancequiles
séparaitdel'alléetouteneuvemenantauchalet.Unefoisarrivé,il
ouvritlabarrière,déposaCarlyetlapoussadevantlui.
—Oùsuis-je?demanda-t-elled'unevoixeffrayée.Hank?
Lapaniques'entendaitdanssavoix.
—Nemelaissepasici!
Hankagrippalebarreausupérieur,étenditlesbrasetbaissalatête,
s'efforçantdemettredel'ordresanssespensées.Ilfallaitqu'iltienne
bon,qu'ilaillejusqu'aubout.Ill'aimaittroppouraccepterson
indifférencesansrienfaire,mêmes'ilsavaitcequil'avaitcausée.
—Hank,jet'enprie!cria-t-elle,deplusenplusaffolée.
Ilrelevalatêteetlaregarda.Elleréagissaitexactementcommeil
l'avaitespéré.Sonplansedéroulaitparfaitement.Ellelecroyait
furieux;elleétaitaveugle,n'avaitaucuneidéedel'endroitoùellese
trouvaitetsecroyaitentouréededangers.Illutlaterreursurson
visage,l'appréhensiondanstoutsoncorps.Ellecroyaitsincèrement
qu'ilallaitluitournerledosetl'abandonnerlà.
—Jenet'abandonneraijamais,Carly,dit-ild'unevoixrauque.Ni
aujourd'hui,nidemain,nijamais.JenesuispasMichael.
Elletressaillitenentendantcenom.Sesyeuxseremplirentde
larmesetsonvisagedéjàpâledevintlivide.
—Quit'aparlédeMichael?
—Imaginemasurprisequandj'aiapprisquejen'étaispasle
premierprincecharmantàconquérirtoncœur!Tuasomisquelques
détailsconcernanttonadolescence,apparemment.Ilyaeuun
garçonquis'estintéresséàtoi.Pourquoinem'as-tupasparlédelui?
Elleserralespoings.
—Çaneteregardaitpas!rétorqua-t-ellefarouchement.
—Nedispasdesottises!Çameregardaitplusquetoutautre,au
contraire.Quandtonpèrem'aracontécettehistoirehiersoir,çaaété
commesilalumièresefaisaitdansmonesprit.LemystèreCarly
étaitbrusquementrésolu.Touts'expliquait-tatimiditélorsquenous
noussommesrencontrés,taréticenceàmeparleraprès,tonrefus
catégoriqued'acceptermonaidefinancière,sansparlerde
m'épouser.J'étaisleprincenumérodeux,etpireencore,unsalaud
quinevoulaitdetoiquepourlesexe.
—Tais-toi!
Hankreculad'unpaspuissautapar-dessuslagrillepourlarejoindre
dansl'allée.
—Ohnon,jenevaispasmetaire,Carly!Certaineschosesdoivent
êtredites.TuaspeurquejenesoisunautreMichaeldepuisla
secondeoùnousnoussommesrencontrés.Ilafaitsemblantdet'ai-
merendépitdetonhandicap,ettuétaistropjeuneettropnaïvepour
terendrecomptequ'ilavaitunearrière-pensée,àsavoircoucher
avectoi.Cen'estpasvrai?
—Jeneveuxpasparlerdeça!
—Trèsbien.Commetuvoudras.Grâceàtonpère,jepeux
continuersanstoi.
Elledéglutitetsecoualatête.
—Jen'arrivepasàcroirequ'ilt'aittoutraconté.
—Pourquoinel'aurait-ilpasfaitalorsqu'iltevoyaitrenonceràune
chanced'êtreheureuse?C'estunechancequ'ilm'aitparlé.Au
moins,àprésent,jesaiscontrequoijemebats.Ilnes'agitpasdes
améliorationsqu'ilfallaitapporterauranchpourquetusois
indépendante.Ils'agitdufaitquetuaspeurd'avoirbesoinde
quelqu'un-decroireenquelqu'un!Pendantuntemps,tuasmistes
craintesdecôtéetosécroirequejet'aimaisvraiment.Etpuistues
tombéedanslamareettoutestespeurssontrevenuesaugalop.Tu
t'esditquetuallaisredevenircelledontpersonnenevoulait,etqu'en
plustuseraisunfardeaupourquiconquet'aimait.Plutôtque
d'affrontertesangoisses,tuasprislafuiteendisantquetune
voulaispasgâchermavie.Mieuxvalaitmelaissertomberd'abord,
n'est-cepas?Mieuxvalaitprendrelesdevants,etpartirlatêtehaute
aulieuderesteravecmoietd'êtreblesséeunefoisdeplus.
—Tais-toi!
Elletournalestalonspourluiéchapperetseheurtaàlaclôture.Elle
s'enservitpourseguideretrepartitparoùelleétaitvenue,en
directiondelamaisonprincipale.Auboutdequelquesmètres,elle
arrivaàunposteinterphone.Lorsquesamainrencontraleboîtieren
métal,elles'arrêtaetensuivitlecontour.
—Qu'est-cequec'est?demanda-t-elle,paniquée.Oùsuis-je?
—Àtoidemeledire,rétorqua-t-il.
Elletrouval'inscriptionenbrailleetsuivitlesformesdesesdoigts
tremblants.
—L'écurie?
Puisellepromenalepoucesurlaflèchequiindiquaitlechemin,et
trouvalesinscriptionsindiquantlechaletetlamaisonprincipale.
—Oh!Hank!murmura-t-elle,lavoixempreintededouleur.
—Directementàtagauche,ilyadeuxbarrières,dit-ild'unevoix
rauque.L'unemèneàl'étable,l'autreàlamaison.Elless'ouvrent
danslesdeuxsensetsefermenttoutesseules.Tusaurastoujoursen
arrivantàunebarrièrequetuasatteintuneintersection.Maistut'en
moques,n'est-cepas?Tuneveuxpasvivredanslemondequej'ai
crééicipourtoi,parcequetuastroppeurdem'aimer,demefaire
confianceetdecomptersurmoi.
Elleportalamainàsaboucheetrestaimmobile.
—J'aifaittoutcelapouravoirunevieavectoi,Carly.Parcequeje
t'aimeetquejenepeuxpassupporterd'êtreloindetoi.
Levisageassombriparunabîmededouleur,elleluiadressaun
regardsuppliant.
—Jevaisêtreaveugle!
LecœurdeHankseserratandisqu'ill'observait.Ellesetenaitdroite
etleregardaitdanslesyeux.Elleavaitpeaufinécetteattitudetoute
savieetyexcellait.Aupremierabord,personnen'auraitsoupçonné
qu'ellenevoyaitrien.
—Tul'esdéjà,dit-ildoucement.
—Pasentièrement.
—Presque.Tunevoismonvisagequesijel'approchetoutprèsdu
tien.
Ilfitunpasenavant.
—Oùsuis-je,Carly?
Ilfitunautrepas.
—Àcôtédetoi.C'estlàquejesuis.Tuesaveugle,etjesuis
toujourslà.Fais-toiàcetteidée.IlyabeaucoupdeMichaeldansce
monde,maisbonsang!jenesuispasl'und'entreeux.
LevisagedeCarlysedéfitetunsanglotétranglémontadanssa
poitrine.
—Souviens-toidecequ'ilétait!criaHank.Unpetitsalopard
égoïstequisefichaitpasmaldesautres.Ilavuentoiuneproie
facileets'estditqu'ilsuffiraitqu'ilt'accordeunpeud'attentionpour
quetucouchesaveclui.Ilestsortiavectoipendantquelques
semainesetagagnétaconfiance.Etpuis,unbeausoir,ilt'a
emmenéefaireunepromenadedanslesbois,t'ademandéplusque
desbaisersettuasrefusé.
—Oh!Hank!Arrête!Tuconnaisdéjàl'histoire.Àquoibonla
relaterparlemenu?
—J'essaiedetefairecomprendrequelquechose.
—Quoi?cria-t-elle.Dis-le,etqu'onenfinisse!
—Jen'airiendecommunavecMichael.
—Jelesais.
—Vraiment?Cen'estpastrèsclairpourmoi,Carly.Alorsnous
allonsraconterl'histoirejusqu'aubout,afindeconfirmerunefois
pourtoutesquejen'airiendecommunaveclui.Cetypet'aabandon-
néeenpleinenature,pourl'amourduciel!Iln'apaseuuneseule
penséepourcequipourraitt'arriver.
—S'ilteplaît...,supplia-t-elle.
Hanknepouvaitplusfairemarchearrière,àprésent.
—Enessayantderetrouvertonchemin,tut'escognéedansdes
arbres,tuastrébuchésurdessouches,surdesrochers.Tonpèreadit
quetuétaiscouvertedebleusetdeplaies.Etpourcouronnerletout,
tuestombéedanslelac.Cen'estpasvrai?
Luttantcontreleslarmes,lesépaulessecouéesdetremblements,elle
hochalatête.
—C'estpourcelaquetuassipeurdel'eau-parcequetuasbien
faillitenoyercettenuit-là.Maissurtout,c'estpourçaquetuaspeur
decroirequejet'aime.Aufonddetoi,tucrainsqu'unjouroul'autre,
jesoislassédetraînerunbouletderrièremoi.Peut-êtrequejenete
laisseraispasseuledanslesbois,maistuseraisquandmêmeseule,
sansdéfense,etterrifiéeparcequ'unefoisdeplus,tuaurasétéassez
stupidepourcroirelespromessesd'unsalaud.
Ellecapitulaenfinetsemitàpleurer.Sessanglotsétaientsecs,
saccadés,venantduplusprofondd'elle.Hankpassaunbrasautour
desesépaulesetl'attiracontrelui.Ilsepermitenfind'espérerque
c'étaitfini,qu'ellepourraitselibérerdesesdémonsetvoircet
épisodetelqu'ilétait,unsouveniraffreuxquin'avaitrienàvoiravec
euxouavecleuravenir.
Ilsetrompait.Elleserralespoingsetsemitàluimartelerla
poitrine.
—Jet'aientendu!Lesoiroùjesuistombéedanslamare.Jet'ai
entendu,Hank!
Iln'avaitpaslamoindreidéedeceàquoiellefaisaitallusion.
—Tuétaisdanslesalon,sanglota-t-elle.Jet'aientendupleurer.Et
puistuasdit:«ÔmonDieu!Etsijen'yarrivepas?»
L'estomacretourné,illaregarda.Ladouleurqu'illisaitdansses
yeuxlefitpresquechanceler.
Elledéglutitetretintsonsouffle.Elleavaitcessédelefrapper.À
présent,elleétaitimmobile,lecorpsrigide,ledosarquépour
maintenirunedistanceentreeux.
—Après,reprit-elled'unevoixincertaine,tun'aspasvouludemoi.
J'aiessayédefairel'amouravectoi,ettum'asrejetée.C'esttoiquias
enfreintnotreaccord.Tum'avaispromisdenepasresteravecmoi
pardevoir.Tumel'avaispromis!
—Oh!Carly!
Hanksesouvenaitparfaitementdecettenuit-là.Aucoursdestrois
semainesquivenaientdes'écouler,ilavaittournéetretournédans
satêtecesdernièresheurespasséesavecelle.EtCarlyavaitraison.
Elleavaittentédefairel'amouraveclui,etill'avaitrepoussée.
—Moncœur,non.Tuasmalcompris.
Ellesedétourna.Ilétaitclairqu'ellenelecroyaitpas.
—Jenepouvaispasfairel'amouravectoi,cesoir-là.J'étaistrop
bouleversé.Tuavaisfaillimourir!Jem'accablaisdereproches.Tu
m'avaisditetrépétéquejen'avaispaslamoindreidéedetes
besoins,etjenet'avaispasécoutée.Mastupiditéafaillitecoûterla
vie.Jemesentaistellementcoupable-etj'étaisterrifiéàl'idéedene
pasparveniràsécuriserleranch!Cen'estpasquejenevoulaispas
êtreavectoi.C'estcequejedésiraisleplusaumonde,aucontraire.
Jen'avaispascessédet'aimer.Commentpeux-tucroireunechose
pareille?
Àpeineeut-ilterminéqu'ilréalisaquesaquestionétaitstupide.
Avecsonpassé,biensûrqu'elleavaitpensécela.
Illapritparlebrasetlaramenaauposteinterphone.Telundément,
ilsaisitsondoigtetsemitàappuyersurdesboutons.
—Ça,c'estunelignedirecteverslamaison.Celle-ciestreliéeà
l'écurie.
Aprèsluiavoirmontrélasériedetouches,ilpressacelledel'alarme.
UnhurlementstridenttransperçalesilenceetCarlysursauta,
effrayée.Hankrelâchaleboutonpourfairecesserlebruit.
—L'alarme!Aucasoùlebipeuretl'interphoneneseraientpas
suffisants.Crois-tuqu'unhommequinet'aimeraitpasseserait
donnétoutcemal?Bonsang!Carly!Jet'aimedetouteslesfibres
demonêtre.Sinon,jeneseraispasallétechercherenArizona.
Deviolentssanglotslasecouèrenttoutàcoup.Hanklarepritdans
sesbras.Toutd'abord,ilsecontentadelalaisserpleurer.Lorsqu'elle
s'apaisaunpeu,ilsemitàlabercer,caressasescheveuxetlui
embrassalefront.
—Tuesaveugle,Carly.Etjesuistoujourslà.Quoiqu'ilarrive,je
seraitoujourslàpourtesoutenir,pourt'aimer.Jenepeuxpasvivre
sanstoi.Etjet'aimeraidetoutesmesforcesjusqu'àlafindemes
jours.
Elleenfouitlevisagedanssachemise.
—JepensaisqueMichaelm'aimait,chuchota-t-elle.
—Jesais.Bonsang!Tun'avaisquedix-huitans.Jesais,mon
cœur.
—Non,tunecomprendspas.Jelecroyaisvraiment.Jemesuisjuré
deneplusjamaisêtreaussistupide.
—Etpuisjesuisarrivé,uncow-boybeauparleur,ettuestombée
danslepanneauunefoisdeplus.
Ilresserrasonétreinteautourd'elle.
—Jecomprendscombiençaadûtefairemal.Etjecomprends
aussipourquoituétaissiméfianteenversmoi.Iln'yaqu'unefaille
danstonraisonnement.Jet'aimevraiment,CarlyJane,pas
seulementparcequetuesbelle,passeulementparcequ'onpassede
bonsmomentsensembleouparcequelesexeestfantastiqueavec
toi.J'aimetoutcheztoi,tout.Tupourraisenleverlamoitiédeces
choses,etjet'aimeraisquandmêmedetoutmoncœur.
Carlyinclinalatêteenarrièrepourmieuxdistinguersestraits.
—Jeveuxlecroire,maisilyaunepartiedemoiquiestterrifiée.
—Danscecas,noussommesbienassortis.Moiaussi,jesuis
terrifié.
—Toi?
Incrédule,ellefixasonvisagehâlé.
—Etcomment!Terrifiéàl'idéequetunemecroiespas,àl'idéede
teperdre.Jeferain'importequoi,Carly.Tun'asqu'àdemander.
J'iraivoirunpsyavectoisituveux.Jeremplaceraitouteslesallées
duranchsicelles-cineteconviennentpas.Maisnemedemandepas
devivresanstoi.C'estlaseulechosequejenepeuxpastedonner,
moncœur,taliberté.
Lasincéritéquiperçaitdanssavoixrauqueachevadeconvaincre
Carlyqu'ill'aimait.Ellesentaitlatensionquiémanaitdetoutson
corps.Ilcroyaitvraimentqu'elleallaitpeut-êtrelequitter,etle
savoirluidonnalecouragederester.
Elleluiencadralevisagedesesmainsetsehaussasurlapointedes
piedspoureffleurerseslèvres.Ilgémitetenfouitlesmainsdansses
cheveux,puissepenchaverselle,prenantpossessiondesabouche
avecunepassionquiluicoupalesouffle.Ellepromenalesdoigtsle
longdesoncou,sursesépaules,sursesbraspuissants.
Lorsqu'elleatteignitsespoignets,iltournalespaumesverslecielet
mitfinaubaiserpourreprendrehaleine.
—Cesmainsseronttoujourslà,murmura-t-il.Ellestedonneront
leurforcequandtufaibliras,leursoutienquandtuenaurasbesoin.
Jecroyaisenmesvœuxquandjelesaiprononcés,j'ycroistoujours
etjeferaidemonmieuxpourlesrespecterjusqu'àlafindemes
jours.Maisjevoudraistefaireuneautrepromesse.
—Laquelle?
—Mesyeuxserontlestiens.Quandtudeviendrasaveugle,jete
dessineraidesimagesavecdesmotspourquetupuissescontinuerà
voirlesbelleschoses.Tum'asditunjourquelaplusbellechoseque
tuavaisvueétaitlecielbleudel'Oregon.Jetefaisunepromesse,
Carly:iln'yauraqueducielbleudansnotrevie,mêmeaprèsquetu
serasdevenueaveugle.
Carlynoualesbrasautourdesoncou.
—Ramène-moicheznous,Hank.
Ilsebaissaetlasoulevadanssesbras.Tandisqu'illaportaitversle
chalet,ellelevalatêteverssonbeauvisage,gravantsestraitsdans
samémoire.Sionluidonnaitunseulsouveniràemporterdansle
noir,ceneseraitpasuncoucherdusoleilouunmagnifiqueciel
bleu.
Ceseraitlesouvenirdel'amourqu'ellevoyaitbrillerdanslesyeux
Épilogue
deHankCoulter.
Epilogue
Quandledernier-nédesCoulterfitenfinsonapparition,Art
Adams,Bess,Cricket,toutleclanCoulteretlafamilleKendrick
étaientréunisdanslecouloirdel'hôpital.
Hankétaitdanslasalled'accouchementavecsafemme,oscillant
entrelerôledesage-femmeetceluidemariinquiet.Ilavaitmisau
mondedesdizainesdepoulainsetavaitsincèrementcruqu'un
accouchementneletroubleraitpasoutremesure,maisiltressaillait
chaquefoisqueCarlypoussaituncridedouleur.
—Plusjamais,murmurait-ilàintervallesréguliers.Tum'entends,
Carly?Jevaismefairestériliser.
Entredeuxcontractions,Carlysouriaitfaiblement.
—Ilfaudramepassersurlecorpsd'abord,HankCoulter.Jeveux
avoirencoreaumoinsunbébé,etpeut-êtredavantage.
—Nedispasça.Jenepeuxmêmepasysongermaintenant.
Carlyn'avaitpasceproblème.
—Unegrossesseentredeuxgreffesnecauseraitpasde
complicationssérieuses.
—Etlepèrequimeurtd'uneattaque,ceneseraitpasune
complication?Jeneveuxpasterevoirsouffrirautant.
LorsqueHankJuniorfutenveloppéd'unecouverturebleue,Hankse
laissatombersurunechaise,aussiépuiséques'illuiavaitlui-même
donnénaissance.Lebébéblottidanslecreuxdesonbras,iltenaitla
maindeCarly.Ellenevoyaitqu'unépaisbrouillard.Exactement
commel'avaitpréditlespécialiste,elleétaitdevenuecomplètement
aveuglequelquesjoursseulementaprèsqueHankl'avaitramenée
d'Arizona,etellevivaitdepuisdansununiversgris.
Elleseconsolaitensedisantquesacécitéseraittemporaire.Dèsque
lemédecinlajugeraitassezrobustepoursupporteruneintervention,
ellesubiraitunenouvellekératectomie.Etquandcetteprocédure
cesseraitdefaireeffet,ellepourraitrecevoirsapremièregreffede
cornée.Sitoutallaitbien,etellevoulaitcroirequeceseraitlecas,
elleauraitdevantelledenombreusesannéesdevision.
Peut-être,avecunpeudechance,HankJraurait-ilfondéune
familleàsontourquandelleperdraitdéfinitivementlavue.Elle
pouvaitespérer.Ceseraitfantastiquedevoirsesenfantsdevenir
adultes.Quantàd'éventuelspetits-enfants,ceseraitunbonus.
Elleregrettaitseulementdetoutsoncœurdenepouvoirdistinguer
lestraitsdesonpetitgarçon.
CommesiHankavaitludanssespensées,ilsemitàluidécrirele
nourrisson.
—Ilestparfait,Carly,murmura-t-ilavecémotion.Ilalescheveux
brunsetlapeaumatecommemoi.Sespetitesjouessontrondeset
rouges,etsaboucheestexactementcommelatienne.
LesyeuxdeCarlys'emplirentdelarmes.Ellesavaitmaintenantà
quoiressemblaitlacouleurrouge,etlebrun,etquelleétaitlaforme
desabouche.
—Ilporteundrôledepetitchapeaubleu,ajoutaHank.Ona
l'impressionquec'estunepetitetêtefripéeenformedecône.
Carlyrit,imaginantleurbébé.
—Sesdoigtsetsesorteilssontminuscules,ettoutroses.
Ilsetutbrusquement.Carlypouvaitpresquesentirsonémotion.
—Qu'ya-t-il?chuchota-t-elle.
—Lejourselève.
Elleserenditcomptequelapièceétaitdevenueplusclaire.
—Jevoudraisquetupuissesvoirça,repritHank.Unelumièred'un
blancnacréquifiltreàtraverslesstoresetquidessinedesbandes
rosesetoricietlà.
Imaginantclairementlascène,Carlysecramponnaàlamainsolide
deHank.Ilsepenchapourl'embrasseretdéposalepetitfardeau
danssesbras.Guidantsesmains,illuimontralesdoigtsetlesorteils
deleurfils.
—As-tujamaisvupluspetit,plusparfait?
Hankcontinuaàpeindredesimagesavecdesmots,afinqu'elle
puissetoutvoirdanssatête.L'amours'entendaitdanssavoixtandis
qu'ildécrivaitlespetitesjambesarquéesdeleurfils,sonventretout
rond,sonpetitvisageridé.Chaquemotétaitprononcéavecun
dévouementetunetendressesincères.
Carlysedemandacommentelleavaitjamaispucroirequecet
hommenevoulaitpasd'elle.
Unedélicieusechaleurl'envahitet,avecunsoupirlas,ellelaissases
yeuxsefermer.Toutesavie,elleavaitsuqu'elleneverraitqu'un
tempsetqu'elleredeviendraitaveugleensuite.Maisjamaiselle
n'avaitimaginépouvoirenvisagerleretourdelacécitéavectantde
sérénité.
AvecHankàsescôtés,elleneseraitplusjamaisvraimentaveugle.
Sesyeuxétaientlessiens,exactementcommeilleluiavaitpromis.
Envieillissant,ilsferaientdespromenadesautourdulacaucoucher
dusoleil,etelleverraitlepaysagedanssatête.C'étaitlecadeauqu'il
luiavaitfait-desimagespeintesavecdesmots.L'amourn'étaitpas
unequestiondefacilité,d'aprèsHank,maisplutôtune
déterminationàtriompherensembledetouslesobstacles.Ilserait
toujoursàsescôtésàmoinsquelamortnel'emportelepremieret,
mêmealors,Carlysavaitqu'ellenevivraitplusjamaisdanslenoir
absolu.
L'amourdecethommeéclaireraitsonchemin.